HIV I AIDS NIEUECZALNA CHOROBA XX WIEKU

KIEDY ODKRYTO VIRUSA HIV



Wirusa HIV odkryto na

początku 1983 r. w

niepozornym

laboratorium

wchodzącym w skład

słynnego paryskiego

Instytutu Pasteura gdzie

po raz pierwszy

wyhodowano i

scharakteryzowano ten

nieznany wcześniej nauce

zarazek.

CZYM JEST HIV A CZYM AIDS



HIV

to skrót angielskiej nazwy:

uman

mmunodeficiency

irus

czyli po polsku: "wirus nabytego

upośledzenia odporności". Choć

mówi się czasem o "zakażeniu

AIDS", to w gruncie rzeczy osoba

zakażona wirusem nie jest

jeszcze chora na AIDS. Od

momentu zakażenia upływają

tygodnie, miesiące i lata - zdarza

się, że nawet dziesięć lat - zanim

wystąpią pierwsze objawy

choroby. Wśród specjalistów

dominuje pogląd, że osoba

mająca w organizmie wirusa

musi wcześniej czy późnej

zachorować na AIDS, ale są i

tacy, którzy utrzymują, że tylko

u 20 do 50% nosicieli wirusa

rozwiną się pełne objawy, tej

choroby.



AIDS

to skrót angielskiej

nazwy :

cquired

mmune

eficiency

yndrom,

czyli po po

polsku: "zespół nabytego

upośledzenia odporności".

"Zespół" - czyli klinicznie nie

jedna, lecz więcej chorób

"nabyty" - na skutek zakażenia

a prowadzi w ostatecznym

efekcie do całkowitego

"upośledzenia odporności" u

chorego. Uszkodzony lub

zniszczony w przebiegu choroby

system immunologiczny

przestaje być zdolny do obrony

organizmu przed infekcjami.

AIDS nie zabija, tylko szeroko

otwiera wrota chorobom, które

u osoby pozbawionej naturalnej

odporności kończą się śmiercią.

KIEDY MOŻNA SIĘ ZARAZIĆ A

KIEDY NIE ?



Wirus HIV przenosi się wyłącznie

drogą płciową i przez bezpośrednie

wniknięcie zakażonej krwi do

krwiobiegu osoby zdrowej. Zarazić się

można tylko podczas stosunku

płciowego, przez użycie tej samej igły

do wstrzyknięć, przez kontakt

skaleczenia, rany, owrzodzenia z

zakażoną krwią oraz w następstwie

transfuzji, jeśli krew nie została

poddana kontroli na obecność wirusa.

(Ponadto na zakażenie narażone są

dzieci rodzące się z matek będących

nosicielkami wirusa.)



Wiemy już - i to wiele wyjaśnia - że do

zakażenia dochodzi dopiero wtedy,

kiedy większa ilość wirusów HIV

wtargnie do organizmu. Nie można

zakazić się śliną (teoretycznie to

możliwe, tylko że musiałoby być jej 20

litrów, tj. dwa kubły!). Nie zakażają

również łzy, pot, mocz i kał. Dlatego

można z każdym śmiać się i płakać,

pracować, witać wylewnie, ściskając

dłonie i całując policzki. Jeść z

jednego talerza, pić z jednej butelki.

Używać tej samej wanny, toalety.

Uprawiać sport.

PRAWDOPODOBIEŃSTWO

ZARAŻENIA



Prawdopodobieństwo zakażenia HIV jest różne

przy różnych drogach zakażenia (1/30 -

największe ryzyko, 1/2000 - najmniejsze

ryzyko):

stosunek analny: 1/30-1/125,

użycie zakażonej strzykawki: 1/150-1/400,

stosunek dopochwowy: 1/600-1/2000.

W przypadku stosunku dopochwowego ryzyko

jest większe dla kobiety, a mniejsze dla

mężczyzny.

ILU JEST CHORYCH NA HIV ?



Ocenia się, że liczba ludzi zakażonych

wirusem HIV na świecie wynosi około

wirusem HIV na świecie wynosi około 60

mln. Z Danych z 2008 roku wynika iż w

Polsce żyje ok. 12 000 osób, u których

stwierdzono infekcję, natomiast całkowitą

liczbę zakażonych szacuje się na 30 - 40

tys. Przyczyną większości zakażeń HIV w

naszym kraju jest stosowanie narkotyków

oraz ryzykowne kontakty hetero i

homoseksualne.



Najwięcej zarażonych stwierdzono w

Warszawie, okręgu Katowickim,

Trójmieście, rejonach przy granicy

wschodniej i zachodniej. Największa liczba

chorych na 1000 mieszkańców w Polsce

została odnotowana na Puławach.



Z powodu choroby w 2007 roku zmarło 2,1

mln osób.



22,4 mln mieszkańców Afryki

subsaharyjskiej jest zarażonych HIV, ale

liczba nowych infekcji - 1, 9 mln rocznie -

jest niższa niż we wcześniejszych latach.



W Azji zarażonych wirusem jest 4,9 mln

osób, przy czym najpoważniejsza sytuacja

panuje w Wietnamie, gdyż liczba infekcji

od 2000 roku wzrosła tam dwukrotnie.

Natomiast w grudniu 2007 na świecie

procent osób podejmujacych leczenie

antyretrowirusowe wynosił

antyretrowirusowe wynosił 33% natomiast

w grudniu 2008 wynosił 42 %

Total: 33 million (30 – 36 million)

Western &

Central

Europe

730 000

[580 000 – 1.0

million]

Middle East

North

Africa

380 000

[280 000 – 510 000]

Sub-Saharan

Africa

22.0 million

[20.5 – 23.6 million]

Eastern Europe

& Central Asia

1.5 million

[1.1 – 1.9 million]

South & South-

East Asia

4.2 million

[3.5 – 5.3 million]

Oceania

74 000

[66 000 – 93 000]

North America

1.2 million

[760 000 – 2.0

million]

Latin America

1.7 million

[1.5 – 2.1 million]

East Asia

740 000

[480 000 – 1.1

million]

Caribbean

230 000

[210 000 – 270 000]

Adults and children estimated to be living

with HIV, 2007

Region Geograficzny

Osoby zarażone AIDS

Nowe infekcje

HIV rocznie

Zgony spowodowane AIDS

rocznie

Osoby podejmujace leczenie

Afryka Subsaharyjska

22.4 mln
[20.8–24.1 mln]

1.9 mln
[1.6–2.2 mln]

1.4 mln
[1.1–1.7 mln]

5.2%
[4.9%–5.4%]

Południowa i Południowo

Wschodnia Azja

3.8 mln [3.4–4.3mln]

280 000
[240 000–320
000]

270 000
[220 000–310 000]

0.3%
[0.2%–0.3%]

Azja Wschodnia

850 000
[700 000–1.0 mln]

75 000
[58 000–88 000]

59 000
[46 000–71 000]

<0.1%
[<0.1%]

Ameryka Łacińska

2.0 mln
[1.8–2.2 mln]

170 000
[150 000–200
000]

77 000
[66 000–89 000]

0.6%
[0.5%–0.6%]

Ameryka Północna

1.4 mln[1.2–1.6 mln]

55 000
[36 000–61 000]

25 000
[20 000–31 000]

0.4%
[0.3%–0.5%]

Zachodnia i Centralna

Europa

850 000
[710 000–970 000]

30 000
[23 000–35 000]

13 000
[10 000–15 000]

0.3%
[0.2%–0.3%]

Europa Wschodnia I Azja

Centralna

1.5 mln[1.4–1.7 mln]

110 000
[100 000–130
000]

87 000
[72 000–110 000]

0.7%
[0.6%–0.8%]

Karaiby

240 000
[220 000–260 000]

20 000
[16 000–24 000]

12 000
[9300–14 000]

1.0%
[0.9%–1.1%]

Bliski Wschód i Północna

Afryka

310 000
[250 000–380 000]

35 000
[24 000–46 000]

20 000
[15 000–25 000]

0.2%
[<0.2%–0.3%]

Oceania

59 000
[51 000–68 000]

3900
[2900–5100]

2000
[1100–3100]

0.3%
[<0.3%–0.4%]

Razem

33.4 mln[31.1–35.8
mln]

2.7 mln
[2.4–3.0 mln]

2 mln[1.7–2.4mln]

0.8%
[<0.8%–0.8%]

KIEDY ISTNIEJE NAJWIĘKSZE

RYZYKO ZARAŻENIA SIĘ HIV ?



Największe ryzyko istnieje podczas:



wizyty u dentysty



kosmetyczki



w studiu tatuażu (niezmienione rękawiczki igły)



w sali sportowej (np. okrwawiony worek treningowy)



W trakcie dializ, przeszczepów, transfuzji, zabiegów

chirurgicznych i przyjmowania preparatów krwiopochodnych



wspólnego używanie żyletek, igieł, strzykawek (narkomania)



przygodnych stosunków seksualnych (do najbardziej

niebezpiecznych należą analne)



Kontaktu z nasieniem chorego i śluzami



Podczas bójek i udzielania pierwszej pomocy przy wypadkach

bez zachowania odpowiedniej ochrony



Przy pracy z chorymi na Aids bez zachowania ostrożności



TYLKO HOMOSEKSUALIŚCI I NARKOMANI ZAKAŻAJĄ, SIĘ HIV



Rzeczywiście w USA i w krajach Europy większość zakażonych to narkomani i homoseksualiści. Nie znaczy to jednak, że ludzie

nie należący do tych dwóch grup są wolni od ryzyka zachorowania. Ze światowych statystyk wynika, że liczba zakażeń HIV w

następstwie kontaktów homoseksualnych (tzn. stosunków seksualnych z osoba tej samej płci) relatywnie maleje w porównaniu z

gwałtownie rosnącą liczba zakażeń w następstwie kontaktów heteroseksualnych (tzn. stosunków z osoby płci przeciwnej).



Coraz większy odsetek osób zakażonych stanowią kobiety.



KOMARY PRZENOSZĄ HIV



Do zakażenia HIV dochodzi w następstwie kontaktu ze znaczną ilością wirusów, a nie z pojedynczymi. Aby komar mógł

przenieść HIV z jednego człowieka na drugiego, zarazek musiałby mieć możność namnażania się w organizmie owada. Badania

naukowe taką możliwość wykluczają. Owady nie przenoszą wirusa nawet wtedy, gdy poda się im krew zakażoną HIV.



W POLSCE NIE MA PROBLEMU HIV/AIDS



Choroba AIDS dotarła do Polski kilka lat później niż do USA i krajów

zachodnioeuropejskich. Nic więc dziwnego, że jest ona w naszym kraju

mniej rozpowszechniona. Okres przemian ustrojowych, społecznych i

obyczajowych przyniósł, obok licznych korzyści, także negatywne zjawiska,

jak bezrobocie, narkomania, nasilenie prostytucji. Otwarcie granic

pociągnęło za sobą wzmożony ruch ludności. Wszystko to sprzyja szerzeniu

się HIV/AIDS.



Ten problem w Polsce istnieje i nie powinniśmy go bagatelizować.



NALEŻY ODIZOLOWAĆ ZAKAŻONYCH I CHORYCH, ABY

NIE BYLI ZAGROŻENIEM DLA INNYCH



Czasowe odosobnienie w szpital u stosuje się wyłącznie wobec osób, u

których stwierdzono chorobę o wysokim stopniu zaraźliwości. Do takich

należą, niektóre choroby przenoszone droga kropelkową (z wdychanym

powietrzem), jak np. gruźlica, i - przy niskim poziomie higieny - drogą,

pokarmową, jak np. wirusowe zapalenie wątroby typu A, zwane popularnie

żółtaczka pokarmowa. AIDS nie należy do tego typu chorób.



Izolowanie osób żyjących z HIV nie jest więc potrzebne, gdyż nie jest

skutecznym sposobem chronienia się przed zakażeniem.



PREZERWATYWY NIE SĄ SKUTECZNĄ

OCHRONĄ PRZED ZAKAŻENIEM HIV



Badania laboratoryjne wykazały, że nie uszkodzona prezerwatywa z lateksu

stanowi



skuteczna barierę dla mikroorganizmów, w tym również dla HIV.

Przekonujących dowodów dostarczają, dane zgromadzone na podstawie

obserwacji par, w których zakażona była tylko jedna osoba. Okazało się, że

używanie prezerwatywy regularne, tj. przy każdym stosunku, i prawidłowe,

tj. zgodne z instrukcja, w większości przypadków eliminuje zakażenie;

odnotowano mniej niż 2% przypadków zakażenia zdrowego partnera. Przy

nieregularnym stosowaniu prezerwatywy do zakażenia dochodzi w 10%

-15% przypadków.



Nie jest prawdą, że pory w lateksie są przepuszczalne dla HIV.

Prezerwatywy poddaje się testom na przenikalność cząsteczek nawet

dziesięciokrotnie mniejszych od tego wirusa.



WYCHOWANIE SEKSUALNE W SZKOLE PRZYCZYNIA SIĘ DO

PODEJMOWANIA PRZEZ DZIECI WSPÓŁŻYCIA SEKSUALNEGO



Wyniki badań przeprowadzonych przez Światowa Organizację Zdrowia w różnych krajach świata i wśród

reprezentantów różnych kultur przeczą poglądowi, że edukacja seksualna wpływa na wcześniejsze

podejmowanie współżycia płciowego przez uczniów. Dowodzą, przeciwnie, że może ona opóźniać

moment inicjacji seksualnej, ponieważ przygotowuje młodych ludzi do podejmowania bardziej

świadomych i odpowiedzialnych decyzji osobistych. Prowadzenie poradnictwa wśród starszych uczniów i

dostępność środków antykoncepcyjnych może przyczynić się do bezpieczniejszych zachowań

seksualnych, czyli takich, które zmniejszają ryzyko zakażenia się HIV.



Wprowadzenie do szkół wychowania seksualnego jest zalecane przez Światową Organizację Zdrowia.



ZAKAŻENI HIV SAMI SĄ SOBIE WINNI



Taki pogląd wyznają ludzie odczuwający paniczny strach na samą, myśl o zetknięciu się z człowiekiem

chorym na AIDS. Strach ten, spowodowany zresztą niewiedzą, bywa tak silny, że powstrzymuje od

naturalnych odruchów okazywania osobom chorym współczucia, niesienia im pomocy i oferowania

wsparcia.



Taki pogląd utrudnia zrozumienie innych ludzi, sprzyja nietolerancji. Ci, którzy go głoszą, potępią, bez

wahania osobę o innej orientacji seksualnej, narkomana i prostytutkę. Nie zastanawiają się nad

przyczynami cudzej inności czy odmiennej sytuacji życiowej. Krytyczna ocena może, a nawet powinna,

dotyczyć określonych negatywnych zachowań (np. narkomanii), ale nie osób.



Zamiast osądzać, starajmy się zrozumieć i pomóc.

JAK ZAPOBIEGAĆ ?



Bezpieczny seks. Rozmawiaj ze swoim partnerem na

temat jego przeszłości. W przypadku jakichkolwiek

wątpliwości lepiej zrobić test. Pamiętaj, że

prezerwatywa znacznie zmniejsza ryzyko zakażenia.

Pamiętaj, że częste zmiany partnerów oraz partnerzy

przypadkowi zwiększają ryzyko zakażenia.



Konsekwentne używanie prezerwatyw daje 90-95%

ochronę przed zakażeniem się HIV i innymi chorobami

przenoszonymi droga płciową. Oznacza to jednak, że

statystycznie jeden raz na każde kilkanaście

przypadków ochrona jest nieskuteczna.



· Dawcy krwi. Badania przesiewowe dawców krwi na

obecność wirusa HIV znacznie zmniejszą ryzyko

zakażeni wirusem



· Sprzęt medyczny. Sprzęt stosowany podczas

zabiegów medycznych musi być sterylny.



· Jeśli pomagasz osobie poszkodowanej w wypadku

staraj się zawsze robić to w gumowych rękawiczkach.

Jeśli krew pryśnie ci do oka, na skórę, spłucz ją dużą

ilością wody z mydłem, nigdy nie wcieraj jej w skórę.



· Przebadaj się. Jeżeli podejrzewasz, że możesz być

nosicielem wirusa HIV zrób test. To gwarancja, że sam

nikogo nie zarazisz.



· Ciąża. Jeżeli matka jest nosicielem wirusa HIV ciąża i

poród muszą być prowadzone ze specjalnym

nadzorem. Nie należy karmić dziecka piersią.



· Narkotyki. Nigdy nie używaj zabrudzonych

strzykawek. Nie daj się namówić na “spróbowanie”

narkotyku. Nawet, jeśli spróbujesz tylko raz, a

strzykawka będzie zakażona możesz się zarazić.

OBJAWY ZAKAŻENIA



Objawami w pierwszej fazie u ok. 40%

pacjentów jest: po 2-4 tyg. po

ekspozycji - gorączka, nudności,

wymioty, zapalenie gardła, ogólne

zmęczenie, owrzodzenia jamy ustnej,

pleśniawek, bóle mięśni i stawów,

zmiany skórne, biegunka - jest to czas

kiedy wirus namnaża się. Następnie

dochodzi do pozornego wyzdrowienia,

kiedy ilość wirusa utrzymuje się na

stałym poziomie. Między 3-12

miesiącem od zakażenia występuje

serokonwersja tzn. można wykryć

przeciwciała anty-HIV. Przed

wystąpieniem objawów chorzy mogą

być w dobrym stanie klinicznymi i nie

wiedzieć o infekcji. Ma to duże

znaczenie epidemiologiczne, mogą być

bowiem źródłem zakażenia dla innych.

Okres klinicznego zacisza z

ewentualnym powiększeniem węzłów

chłonnych to okres kiedy wirus replikuje

się w narządach limfatycznych, co jest

równoważone przez odpowiednią

odpowiedz immunologiczną. We

wczesnym objawowym okresie

zakażenia HIV występują choroby, które

nie są wskazujące na AIDS.



Zespół nabytego upośledzenia

odporności jest końcowym

stadium wieloletniego

zakażenia HIV. Występują

wtedy choroby wskaźnikowe

czyli wskazujące na AIDS, m.in.

bakteryjne powtarzające się

zapalenie płuc, gruźlica płucna

lub pozapłucna, posocznica

salmonelozowa, niektóre

nowotwory, tzw. zakażenia

oportunistyczne i inne. Spada

liczba limfocytów CD4. Objawy

ogólne AIDS są powiązane

z zespołem wyczerpania

(wyniszczenia): są to gorączka

38 C, ubytek masy ciała,

powiększenie węzłów

chłonnych, przewlekłe biegunki,

potliwość, wyczerpanie fizyczne

i psychiczne utrzymujące się

powyżej trzech miesięcy.



W przebiegu pełnoobjawowego AIDS występują także ciężkie zmiany chorobowe takie jak:



zakażenia pierwotniakowe, np. toksoplazmoza (zajęcie ośrodkowego układu nerwowego lub jako

zapalenie płuc) wodnista biegunka. Zapalenie płuc o ciężkim i nawracającym przebiegu,

wymagające leczenia szpitalnego w



50 % przypadków jest pierwszym objawem AIDS



zakażenia grzybicze (choroby układy pokarmowego, zapalenie płuc i ciężkie zapalenie opon

mózgowo-rdzeniowych i mózgu)



wirusowe (zapalenie płuc, siatkówki, zakażenie wirusem opryszczki, półpasiec o ciężkim

przebiegu



bakteryjne np. wywołane przez prątki gruźlicy



charakterystyczne są również rzadkie nowotwory jak np. mięsak Kaposiego (objawia się w postaci

plamek lub guzków w kolorze fioletowym na skórze i błonach śluzowych, może też zajmować narządy

wewnętrzne)



choroby układu nerwowego np. demencja (otępienie związane z AIDS)



W okresie od roku do dwóch lat po wystąpieniu tych objawów dochodzi do śmierci, której najczęstsza

przyczyna są zakażenie oportunistyczne.

Przełomowym momentem w badaniach nad HIV miało opracowanie w 1985 roku testu na wykrywanie

przeciwciał przeciwko antygenom wirusa HIV. Należy jednak pamiętać, że istnieje okres serologicznie

niemy (tzw. okienko serologiczne ) trwający na ogół 6 do 12 tygodni od momentu zakażenia.

LECZENIE AIDS



Od kilkunastu lat lekarze wiedzą, jak radzić sobie z wirusem. Służą do tego tzw.

leki antyretrowirusowe, które co prawda nie są w stanie usunąć całkowicie HIV z

organizmu, ale potrafią trzymać go w szachu. W efekcie ludzie, którzy biorą leki

(naukowcy szacują, że rzeczywiście potrzebuje ich dziś ok. 30 proc. zakażonych,

u reszty z terapią można zaczekać), prowadzą względnie normalne życie. Mogą

pracować, cieszyć się życiem, założyć rodzinę, a nawet mieć zdrowe dzieci.

Ponieważ jednak kobieta zakażona HIV może przekazać wirusa dziecku, po to,

by do tego nie dopuścić, każda ciężarna powinna wykonać test w kierunku HIV i

ewentualnie rozpocząć kurację. Niestety, w Polsce wielu ginekologów nie kieruje

na to badanie, dlatego mimo skutecznych leków wciąż przybywa nam dzieci

zakażonych HIV (w 2006 r. urodziło się ich 16, tj. trzy-cztery razy więcej niż w

drugiej połowie lat 90.).

Mężczyzna noszący w sobie wirusa może bez obaw zostać tatą, o ile skorzysta z

techniki oczyszczenia nasienia z wirusa, a następnie jego partnerka podda się

sztucznej inseminacji (takie dzieci już się w Polsce urodziły).

Zażywanie leków antyretrowirusowych zapewnia całkiem długie życie. Według

ostatnich wyliczeń 20-letnia osoba może liczyć na kolejne 43 lata, a 35-letnia na

ponad 32 lata życia.



Metody leczenia

Najpopularniejszą stosowaną dziś metodą leczenia jest intensywna terapia

antyretrowirusowa (HAART) charakteryzująca się tym, iż pacjentowi podaje

się kilka różnych leków mających zaatakować różne etapy rozwoju wirusa.

Leczenie to może być okupione uciążliwymi objawami ubocznymi takimi

jak – wymioty, biegunka, anemia, zapalenie wątroby. Jednak u wielu

pacjentów nie dochodzi do groźnych skutków ubocznych. Efektem terapii

nie jest całkowite zniszczenie wirusa w organizmie człowieka, a

sprowadzenie liczby jego cząstek we krwi do bardzo niskiego poziomu.

Stan ten określa się niewykrywalną wiremią ponieważ współczesne metody

nie są w stanie wykryć tak małej ilości wirusa. Sytuacja ta umożliwia

odbudowę układu odpornościowego człowieka, przede wszystkim przez

zwiększenie liczby atakowanych przez wirus HIV limfocytów CD4. Przy

odpowiednim leczeniu liczba ta może wzrosnąć nawet do 1000 komórek/ml

krwi. U osób zdrowych liczba ta zawiera się w granicach 500 - 1500.



Odpowiednio prowadzona terapia HAART pozwala utrzymać chorego w

dobrym zdrowiu latami, aczkolwiek jej koszt jest bardzo wysoki i wynosi

ponad 1000 EUR miesięcznie. Obecnie w Polsce i Unii Europejskiej terapia

antyretrowirusowa jest w całości refundowana, pod pewnymi warunkami.

Obecnie zarejestrowane są leki anty-HIV należące do czterech głównych

grup :

nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI) (AZT, 3TC, ABC,

d4T, ddC, ddI, FTC, TDF)

nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI) (delawirdyna,

efawirenc, newirapina)

inhibitory HIV-proteazy (PI) (amprenawir, atazanawir, indinawir, lopinawir,

nelfinawir, ritonawir, sakwinawir, tipranawir)

inhibitory fuzji i wejścia wirusa do komórki - T-20

Osoby żyjące z HIV stosujące odpowiednie leczenie i regularnie badające

stan swojego układu odpornościowego żyją normalnie. Zakażenie i choroba

nie muszą być widoczne. Przy dostatecznym wzroście liczby limfocytów

CD4 pacjenci odzyskują siły, a choroby oportunistyczne nie występują.



Ceny leków stosowanych przy zakażeniu HIV są bardzo zróżnicowane. Średni koszt

nowoczesnej terapii w Europie wynosi powyżej 1000 EUR miesięcznie. Najniższa

cena terapii w państwach Unii Europejskiej została osiągnięta w Polsce. Państwa

rozwijające się (Afryka, Brazylia, Indie i inne), by sprostać zapotrzebowaniu

zaczęły produkować / sprowadzać / stosować środki generyczne z pogwałceniem

zasad patentowych w cenie kilku USD za opakowanie. Na skutek porozumienia

TRIPS w ramach Światowej Organizacji Handlu obecnie mogą to robić legalnie.

Standardowo chory otrzymuje 3 lub 4 preparaty przeciwwirusowe, w dawkach

blokujących replikację wirusa, lub zarażanie kolejnych komórek. Przykładowy koszt

leków: Epivir-HIV (60 tabl. 150mg lamiwudyna) koszt około 1200 PLN miesięcznie,

Combivir (60 tabl. lamiwudyna + zydowudyna) koszt około 2300 PLN miesięcznie.

Najdroższym preparatem jest obecnie T-20, koszt terapii wynosi około 30.000 PLN

miesięcznie (jest to jedyny nierefundowany w Polsce środek, stosowany w ramach

indywidualnego przydziału w sytuacji gdy inne leki zawiodą). Szacunkowy koszt

utrzymania terapii HAART wynosi około 40000 PLN rocznie. W Polsce leczenie jest

w pełni refundowane (dla pacjenta - bezpłatne) i do terapii mają dostęp wszyscy

chorzy spełniający kryteria medyczne (m.in. wykluczani są czynni narkomani do

czasu rozwiązania problemu z nałogiem).



Standardowo chory otrzymuje 3 lub 4

preparaty przeciwwirusowe, w

dawkach blokujących replikację

wirusa, lub zarażanie kolejnych

komórek. Przykładowy koszt leków:

Epivir-HIV (60 tabl. 150mg

lamiwudyna) koszt około 1200 PLN

miesięcznie, Combivir (60 tabl.

lamiwudyna + zydowudyna) koszt

około 2300 PLN miesięcznie.

Najdroższym preparatem jest obecnie

T-20, koszt terapii wynosi około

30.000 PLN miesięcznie (jest to

jedyny nierefundowany w Polsce

środek, stosowany w ramach

indywidualnego przydziału w sytuacji

gdy inne leki zawiodą). Szacunkowy

koszt utrzymania terapii HAART

wynosi około 40000 PLN rocznie. W

Polsce leczenie jest w pełni

refundowane (dla pacjenta -

bezpłatne) i do terapii mają dostęp

wszyscy chorzy spełniający kryteria

medyczne (m.in. wykluczani są

czynni narkomani do czasu

rozwiązania problemu z nałogiem).



Prace mające na celu

wyprodukowanie szczepionki skupiają

się nad wynalezieniem preparatu

uniemożliwiającego wniknięcie wirusa

do komórek układu odpornościowego.

Z kolei inni naukowcy starają się

stworzyć produkt, który nauczy

organizm rozpoznawać i niszczyć

zaatakowane wirusem komórki. W

wyobrażalnej przyszłości nie jest

możliwe opracowanie i

rozpowszechnienie szczepionki

zapobiegawczej, oczekiwana jest

natomiast szczepionka terapeutyczna,

która może zastąpić stosowane

obecnie leczenie HAART.

AIDS i zakażenia HIV stanowią

poważny problem społeczny

(szczególnie w krajach rozwijających

się). Pierwszy grudnia jest światowym

dniem walki z AIDS. Czerwona

wstążeczka jest znakiem solidarności

z zakażonymi HIV i chorymi na AIDS.

Document Outline