Rozwój emocjonalny- 

okres

przekory

Okres przekory u dzieci jest 

dużym obciążeniem dla 

większości rodziców i ciężkim 

egzaminem dla ich zdolności 

wychowawczych. 

 

 

dorosłymi

 W 3 roku życia dziecko potrafi żywo reagować na 

konflikty zachodzące między jego rodzicami, 

rodzeństwem i w najbliższym otoczeniu. To z tego 

właśnie okresu wywodzą się często zakłócenia 

równowagi emocjonalnej czy zaburzenia o 

charakterze lękowym.  Pod koniec 3 roku życia 

dziecko zdaje sobie sprawę z możliwości własnych 

oddziaływań na dorosłych i chętnie z niej korzysta 

jednocześnie staje się ono coraz bardziej wrażliwe 

na sytuacje społeczne, dlatego tak bardzo ważne 

w tym okresie są:

• kontakty z dorosłymi i rówieśnikami, 
• zaspokojenie potrzeb biologicznych i 

psychicznych, 

• uregulowany, uporządkowany tryb życia.

 

 

NIEE…

• Każde dziecko przechodzi przez fazę buntu i przekory. W 

zależności od temperamentu dziecka, jego ogólnej kondycji 

psychofizycznej, oddziaływań środowiska, form okazywania 

emocji obserwowanych u osób z bliskiego otoczenia – okres 

ten może przebiegać bardziej lub mniej burzliwie.

• Pod koniec pierwszego roku życia dziecko poznaje 

znaczenie słowa „NIE”. Często jest to pierwszy wyraz , 

którego używa w sposób świadomy.

• Stopniowo częstotliwość używania tego słowa wzrasta 

(zwłaszcza między 2 a 3 rokiem życia), dziecko 

wchodzi w okres przekory.

 

 

Jest to bardzo ważny okres z punktu widzenia 

kształtowania się własnej tożsamości. Dziecko staje 

się odrębną osobą, która ma własne zdanie i wpływ 

na otocznie. Maluch odkrywa, że jest kimś 

odrębnym (a własną odrębność najłatwiej 

zaakcentować przeciwstawiając się otoczeniu).

Dziecko odkrywając swój wpływ na otoczenie 

jednocześnie testuje granice do których może się 

posunąć. Trzeba pamiętać, że dziecko mimo 

pozornej chęci decydowania o wszystkim jest nadal 

bardzo bezradne.

 

 

Jak sobie poradzić z małym 

buntownikiem? 

•  bunt rozwojowy nie jest skierowany personalnie przeciwko Tobie, 

dziecko nie robi Ci na złość

• stwarzaj dziecku sytuacje wyboru, ale w granicach wytyczonych 

przez Ciebie

• unikaj pytań otwartych, gdy chcesz czegoś od dziecka (zamiast 

pytania „czy zjesz śniadanie?” spytaj „chcesz kanapkę czy serek?”-

na takie trudniej odpowiedzieć „nie”)

• określ jasno zasady, które chcesz, by były przestrzegane (jeśli 

dziecko nie wie jakie są reguły, to ciągle musi ja sprawdzać), unikaj 

nadmiaru zakazów (zacznij od tych, które dotyczą bezpieczeństwa), 

nie zakazuj dla zasady

• bądź konsekwentny (tylko wtedy dziecko może zrozumieć o co Ci 

chodzi), zwracaj uwagę na moment dawania polecenia

• w sytuacji histerii nie tłumacz niczego dziecku, ono i tak wtedy Cie 

nie słucha, poczekaj aż się uspokoi

• jeśli reakcje buntu, histerii pojawiają się przy pewnych powtarzalnych 

sytuacjach, to spróbuj te negatywne reakcje wyprzedzić modyfikując 

sytuację, zobacz, dlaczego dziecku tak bardzo na czymś zależy lub 

czemu tak mocno się przed czymś broni.