Choroba von Willebranda

Trochę historii



Choroba von Willebranda po raz pierwszy

została opisana przez szwedzkiego lekarza

internistę w 1926 roku.



Nazywano ją pseudo-hemofilią lub

angiohemofilią. Później jej nazwa została

zmieniona i od nazwiska określana jest

chorobą von Willebranda.



Dopiero w 1972 roku wyizolowano czynnik

von Willebranda, którego niedobór jest

przyczyną występowania choroby.

Częstość występowania



najczęstszą wrodzoną skazą

krwotoczną. Występuje z częstością

1:100 osób (postać objawiająca się

krwawieniami występuje z częstością

125/1 000 000)



taką samą częstością osobników obu

płci

Charakterystyka



Charakteryzuje się niedoborem

czynnika von Willebranda, co

powoduje wydłużenie czasu

krwawienia (z powodu upośledzenia

adhezji płytek) oraz zaburzenie

wewnątrzpochodnego szlaku

krzepnięcia ( z powodu szybkiej

inaktywacji czynnika VIII)..

Jak dziedziczona



Wrodzona skaza krwotoczna

dziedziczona autosomalnie

dominująco , nieprawidłowy gen nie

jest związany z chromosomem X



Dziedziczy się, w zależności od typu,

autosomalnie dominująco (typ 1 i 2)

lub recesywnie (typ 3 i sporadycznie

typ 2).

Mamy dwie prawidłowości w

występowaniu choroby

1. przekazywana jest bezpośrednio na syna

lub córkę od ojca lub matki (autosomalny

dominujący model dziedziczenia) .

Przebieg łagodny lub umiarkowany

raczej rzadki,oboje z rodzice są

nosicielami nieprawidłowego genu

(autosomalny ustępujący model

dziedziczenia) ,przypadek ciężki..

Typy



W typie 1 i 3 występuje rzeczywisty

niedobór czynnika van Willebranda.



Natomiast typ 2 dotyczy różnych

zaburzeń strukturalnych i

funkcjonalnych vWF.

Typ 1



Nieznaczne upośledzenie krzepnięcia.

Wielu pacjentów prowadzi normalne

życie. Mogą występować krwawienia

po zabiegach, skłonność do

powstawania podbiegnięć krwawych,

obfite miesiączki. Jest to najczęstszy

typ choroby. Występuje u 70 %

pacjentów z rozpoznanym

schorzeniem..

Typ 2



Rozróżniamy podtypy 2a-autosomalnie

recesywnie,2b-domin.,2m-domin,2n-

autosomalnie recesywnie

Najcięższa postać choroby von
Willebranda. Występuje w przypadku
homozygot nieprawidłowego genu.

Typ 3

Objawy



zwiększona skłonność do krwawień



głównie krwawienia skórno-śluzówkowe

przedłużające się



obfite menstruacje, krwawienia z nosa,

zwiększona częstość podbiegnięć krwawych,

krwotoki po zabiegach dentystycznych i

chirurgicznych



W cięższych postaciach mogą występować

wylewy do stawów i mięśni czy nasilone krwotoki

z przewodu pokarmowego, zwłaszcza u osób u

których współistnieje angiodysplazja jelitowa.

Ciężkie powikłania krwotoczne występują

stosunkowo rzadko, tylko w typie 3 vWD.



częściej rozpoznaje się u kobiet, u

których tendencje do zwiększonego

krwawienia silniej wyrażają się

podczas menstruacji.



Różne odchylenia od normy

(niekoniecznie prowadzące do

rozwinięcia choroby} występują u

0,9-3% populacji.



U ludzi z grupą krwi "0" częściej są

obecne ciężkie albo klinicznie jawne

postacie choroby von Willebranda.



Gdy postac lekka i umiarkowana to pomimo

wydłużonych czasów krwawienia, chorzy mogą

przeżyć większość życia bez jakichkolwiek

objawów. Dzieje się tak do momentu kiedy pojawi

się krwawienie po operacji lub ekstrakcji zębów…



W rzadkich przypadkach mamy wydłużony czas

pierwszej fazy powstawania skrzepu i tendencję

do wylewów dostawowych oraz domięśniowych

podobnie jak w hemofilii. Dzieje się tak ponieważ

czynnik von Willebranda jest związanyz

czynnikiem VIII. Niedobór czynnika von

Willebranda może spowodować objawy niedoboru

czynnika VIII…

Czynnik von Willebranda w

osoczu chorych na raka

trzustki



Przez wiele lat czynnik von Willebranda (vWF)

postrzegany był tylko jako czynnik

warunkujący procesy hamowania krwawienia.

Obecnie coraz częściej podkreślana jest jego

rola jako markera uszkodzenia śródbłonka

naczyniowego.



Podwyższone stężenie czynnika von

Willebranda w osoczu chorych na raka

trzustki jest jednym z wielu elementów

tłumaczących znaczną skłonność do powikłań

zakrzepowych u tych chorych.

Nabyta choroba vWD



Nabyta choroba von Willebranda była również

opisywana w takich schorzeniach jak: guz

Wilmsa, niedoczynność tarczycy, choroby

rozrostowe układu krwiotwórczego, nowotwory

złośliwe, toczeń rumieniowaty układowy, w

infekcjach wirusowych czy przy przyjmowaniu

niektórych leków.



Nabyta choroba von Willebranda występuje

przy obecności w krążeniu autoprzeciwciał.

Funkcja czynnika von Willebranda w tym

przypadku nie jest upośledzona, jednak

powstające kompleksy autoprzeciwciało-vWF są

szybko usuwane z krwioobiegu powodując

objawy choroby.

Diagnostyka



Badania przesiewowe polegające na

oznaczeniu:

-APTT - występuje wydłużenie czasu

-czasu krwawienia - zawsze

wydłużony w typie 3

-czasu okluzji w analizatorze funkcji

płytek krwi (PFA)

Należą do nich:



stężenie czynnika von Willebranda -

zmniejszone



aktywność czynnika von Willebranda

- zmniejszone



elektroforeza osocza w żelu

agarozowym po dodaniu przeciwciał

przeciwko vWF - badanie ma na celu

analizę multimerów vWF



aglutynacja płytek indukowana

ristocetyną - zmniejszona

PROBLEMY



Jako że czynnik von Willebranda należy do

białek ostrej fazy, których stężenie ulega

zwiększeniu w takich stanach jak infekcja, ciąża

czy stres, oznaczenie jego poziomu w tym

okresie może być utrudnione i dawać wyniki

fałszywie ujemne.



Ludzie z grupą krwi "0" mają wyjściowo

mniejszy poziom czynnika von Willebranda niż

pacjenci z innymi grupami krwi. Z tego względu

pacjenci z grupą krwi "0" mogą być mylnie

diagnozowani jako dotknięci vWD a z kolei u

posiadaczy grupy "AB" można przeoczyć

rozpoznanie, ponieważ u nich poziom vVF jest

wyższy.



skłonność do siniaczenia. Siniaki

mogą pojawiać się bez widocznej

przyczyny. Nawet niewielki uraz

może powodować ich powstanie.

Zanim pojawi się diagnoza o

chorobie von Willebranda czy

hemofilii rodzice dotkniętych

chorobą dzieci mogą być oskarżani o

bicie swoich dzieci.

Document Outline