Ravage von
Sturmberg
Ravage von
Sturmberg
1. Usta 2. Nos 3. Nozdrza 4. Pysk
5. Głowa
6. Oko
7. Ucho
8. Szyja
9. Kłąb (karkówka)
10. Grzbiet (antrykot)
11. Lędźwie (comber)
12. Krzyż
13. Guz biodrowy
14. Łopatka
15. Bok (łata)
16. Kulka (udziec)
17. Mostek
18. Pachwina przednia
(łokieć)
19. Brzuch
20. Pachwina tylna
21. Kolano
22. Kolano
23. Przedramię
24. Staw nadgarstkowy
25. Nadpięcie przednie
26. Staw pęcinowy
27. Racica przednia
28. Raciczka przednia
29. Podudzie
30. Staw skokowy
31. Nadpięcie tylne
32. Racica tylna
33. Ogon
Eksterier
Pokrój (eksterier) oznacza
całokształt dostrzegalnych cech
morfologicznych zwierzęcia
obrazujących budowę jego ciała.
Pokrój zwierząt ocenia się w związku z ich użytkowością, z
którą wykazuje korelację i taką ocenę uwzględnia się przy
selekcji oraz wycenie na aukcjach podczas wystaw.
Cechy pokroju wskazują na typ konstytucyjny, a zatem
uwzględnianie ich przy selekcji zapobiega wydelikaceniu,
umożliwiając uzyskanie potomstwa o poprawnej budowie i
pożądanej mocnej konstytucji.
Opisuje się wygląd poszczególnych partii ciała, ich wielkość i
proporcje, a także cechy okrywy włosowej oraz wtórne
cechy płciowe.
Opis obejmuje:
głowę
uszy
szyję
cechy okrywy włosowej
tułów
nogi
wymię u samic lub mosznę u samców
Głowa
może być: wąska lub szeroka, długa lub
krótka
sierść lub częściowo wełna (cecha osobnicza
lub rasowa)
rożność lub bezrożność (cecha osobnicza lub
rasowa)
profil (cecha osobnicza lub rasowa)
Uszy
długie, średnie lub krótkie
cienkie, średnie lub grube
ustawione w poziomie, stojące lub zwisające
uszy pergaminowe – delikatny, słaby typ
konstytucyjny
Szyja
7 kręgów szyjnych
długość zależy od wczesności dojrzewania
mięsne (wcześnie dojrzewające) – szyja krótka i
gruba
wełniste – szyja dość długa często z fałdami
skóry
mleczne (późno dojrzewające) – szyja cienka,
słabo umięśniona i długa
Szyja zbyt długa i cienka – wydelikacenie i
słaba konstytucja owcy
Tułów
obejmuje:
Mostek
Klatka piersiowa
Kłąb
Grzbiet
Partia lędźwi
Brzuch
Zad
Nogi
może być duży, średni lub mały, szeroki lub wąski,
głęboki lub płytki.
pożądany jest o prostym grzbiecie, bez wad takich jak:
załamanie za kłębem, gorset itp.
Klatka piersiowa
ograniczona od góry kręgami grzbietowymi, po bokach
żebrami i od dołu mostkiem
pojemność klatki piersiowej wiąże się z kierunkiem
użytkowania:
owce mięsne – klatka piersiowa krótka, średnio głęboka, o
beczkowatym ożebrowaniu
owce stepowe, górskie i wełniste – klatka piersiowa dobrze
wykształcona, głęboka, długa, o średniej szerokości,
ożebrowanie płaskie, skośnie ustawione i pojemne
owce mleczne – klatka piersiowa płytka, wąska, dość długa
i pojemna
Na słabe wykształcenie się klatki piersiowej duży wpływ
wywierają złe warunki żywienia w okresie wychowu
jagniąt i młodzieży, a także brak ruchu na pastwisku
Kłąb
pierwszych 5-7 kręgów piersiowych
owce ras mięsnych – kłąb szeroki i mało
zaznaczony (niski), a silne umięśnienie
poszerza także łopatki.
owce wełniste i mleczne – kłąb ostry
kłąb ostry u ras szlachetnych uważamy za
wadę, natomiast dla ras pierwotnych jest on
uważany za normalny.
Grzbiet
górna część tułowia od kłębu do krzyża
powinien być dobrze umięśniony
powinien być prosty i poziomo ustawiony
u ras mięsnych jest grzbiet szeroki
u ras wełnistych, mlecznych i kożuchowych -
wąski
wady: łęgowatość (szczególnie u owiec
młodych) oraz karpiowatość
Partia lędźwi
powinna być dobrze umięśniona
w tuszy ta część stanowi jedną z cenniejszych
części kulinarnych
Brzuch
w przybliżeniu powinien stanowić w swej
dolnej części linię równoległą do grzbietu
(szczególnie u ras mięsnych)
owce mleczne i wełniste mają brzuch większy
i obwisły w stosunku do mostka
żwacz ułożony jest z lewego boku tak, że przy
wypełnieniu wypukla dołek głodowy
(przestrzeń między ostatnim żebrem a
występem guzów biodrowych)
Zad
dobry i pożądany jest zad prosty, możliwie
długi i szeroki
szeroki jest lepiej umięśniony
comber (lędźwie) i udźce (kulki) stanowią
najbardziej cenne części tuszy
mało pożądany jest zad przebudowany
zad ścięty lub dachowaty uważane są jako
wadliwe
Nogi
powinny być silne i prawidłowo zbudowane
owce mięsne mają nogi krótkie i w górnych partiach
silniej umięśnione
kończyny i pęciny powinny być prawidłowo ustawione
w pionie i pokrywać się z ustawieniem nóg tylnych
nie jest wadą gdy zadnie nogi są nieco szerzej
ustawione
niepożądana jest wysokonożność oraz cienka kość.
wady kończyn: nogi półiksowate i iksowate, tylne
szablaste lub beczkowate, nogi wąsko ustawione,
miękka pęcina („niedźwiedzia”) lub pęcina zbyt stroma
Cechy płciowe (wtórne)
uwzględniane podczas selekcji zgodnie z wzorcem
rasowym
u samic ocenia się obecność strzyków i
prawidłowość tkanki gruczołowej wymienia, stany
zapalne, guzy wymienia są powodem do
brakowania
u tryków jądra powinny być zbliżonej wielkości, o
prawidłowej jędrności.
brak jednego lub obu jąder w mosznie jest cechą
dyskwalifikującą z hodowli (wnętrostwo)
zbyt duże jądra o złej konsystencji są także wadliwe.
Rasy mateczne
Polska owca górska
Merynos polski
Polska owca nizinna
Owca wielkopolska
Anglomerynosy
Polska owca długowełnista
Owca pogórza
Rasy ojcowskie
Rasy plenne
Fryzyjska
Fińska
Booroola
Olkuska
Romanowska
Rasy mięsne
Ile de France
Berrichon du cher
Czarnogłówka
Teksel
Suffolk
Dorset horn
Charolaise
Typy użytkowe owiec
mięsny
: teksel, suffolk, czarnogłówka, pomorska, ile
de france, berrichon du cher
plenno-mięsny
: charolaise, bergschaf
plenny
: fińska
mleczny
: fryzyjska, lacaune, sarda, awassi
wełnisty
: merynos australijski, merynos askanijski
kożuchowy
: romanowska, wrzosówka
wełnisto-mięsny
: linkoln, leine, kent, merynos polski,
wielkopolska, kamieniecka
wełnisto-plenny
: merynos booroola, olkuska
wełnisto-mleczny
: śląska
wełnisto-mięsny z zachowaniem mleczności
: polska
owca górska
smuszkowo-mleczny
: karakuł
wielokierunkowy
: cakiel podhalański, świniarka
Typy użytkowe kóz
mleczny
: saaneńska, toggenburska, alpejska
(francuska i angielska), appencelska,
maltańska, biała szlachetna niemiecka, barwna
szlachetna niemiecka, poitouska, la mancha,
megralska, murciana-granadina, malaguena
mięsny
: burska, afrykańska karłowata
(kameruńska), bengalska, ma-tau, bureńska,
nubijska
puchowy
: kaszmirska, przydońska, orenburska
wełnisty
: angorska, murgus (marasz),
radziecka wełnista
wielokierunkowy
: karpacka, sandomierska,
kazimierzowska, biała uszlachetniona, barwna
uszlachetniona
Główne kierunki
użytkowania owiec
mięsny
: czarnogłówka krajowa, pomorska,
suffolk, ile de france, berrichon du cher,
charolaise, bergschaf, teksel, merynos
polski, merynos polski pogrubiony,
kamieniecka, wielkopolska, uhruska
plenny
: fińska, olkuska, wrzosówka,
romanowska, charolaise, bergschaf
mleczny
: fryzyjska, śląska, polska owca
pogórza, polska owca górska, bergschaf,
cakiel podhalański
Główne kierunki
użytkowania kóz
mleczny
: saaneńska, toggenburska,
alpejska, biała uszlachetniona, barwna
uszlachetniona, karpacka, sandomierska,
kazimierzowska
mięsny
: burska, afrykańska karłowata
(kameruńska)
Charakterystyka wybranych ras
owiec
rodzaj wełny
rasy owiec
masa ciała
wydajno
ść (kg)
wysadnoś
ć (cm)
sortyme
nt
Rd
(%)
Pleność typ użytkowy
♂
♀
jednolit
a
cienka
Merynos polski
100
60
5-6
7-9
A, AB, B
45
135
wełnisto-
mięsny
średnia
Polska owca
nizinna
(żelaźnieńska,
wielkopolska)
100
60-65
5-6
10-12
BC,C
55
135
wełnisto-
mięsny
Ile de france
100-
125
65-70
4-4,5
8-11
B, BC
45-55 180-200
mięsny
Berrichon du cher
100-
120
70-85
3-3,5
8-9
BC, C
56-62
125
mięsny
Czarnogłówka
90-100 65-70
4-5
8-10
BC, C
55
121
mięsny
Charolaise
100-
150
80-95
1,5
6-7
BC,C
54-55 185-235 plenno- mięsny
Suffolk
120
70
3,5
9-11
BC, C
50-56
160
mięsny
gruba
Polska owca
długowełnista
(pomorska,
kamieniecka)
100
60-70
5-6
13-15
CD, D
65
135
wełnisto-
mięsny, mięsny
(pomorska)
Teksel
100
65-75
4,5
15
C, CD
60-65
150
mięsny
Leine
80-100 60-75
4,5-5
12-14
C, CD
60-65
130
wełnisto-
mięsny
mieszana
Wrzosówka
50-60
25-30
1,5-2
9-12
CD, D, E 62-67
190
kożuchowy
Fińska
70-90
50
2-3
13-15
CD-E
65-70
300
plenny
Polska owca
górska
70-80
65-70
3,5-4
26-28
CD, E
64-70
132
wszechstronny