Drapieżnictwo

• Oddziaływanie antagonistyczne. 

Osobniki jednej populacji są zabijane 
(ofiary) i stanowią pożywienie dla 
osobników drugiej populacji 
(drapieżniki).

• I chociaż pojedyncze osobniki spośród 

ofiar tracą na tej zależności (bo giną i 
są zjadane), to populacja jako całość 
zyskuje- przeżyją najlepiej 
dostosowane, a liczebność populacji 
nie przekroczy pojemności środowiska.

• W warunkach naturalnych nie zdarza 

się, by drapieżniki całkowicie wytępiły 
populację ofiar.

• Niekiedy rośliny „żerują” na 

zwierzętach- owadożerne rośliny 
kwiatowe, które chwytają i trawią 
drobne bezkręgowce, głównie owady 
i zaopatrują się w ten sposób w 
potrzebne im związki azotowe.

Rosiczka (Drosera spp.)

Pływacz (Urticularia spp.)

• Można zaobserwować ogromną 

rozmaitość metod stosowanych przez 
drapieżniki.  Zaliczamy tu np. grupowe 
polowania (lwy, wilki), lepkie języki 
(niektóre ryby, ropuchy), chowane 
zęby i aparat do wstrzykiwania jadu 
(żmije), sieci pajęcze, a nawet 
duszenie ofiar przez niektóre węże.

    Niektóre zwierzęta polują nocą.

• Zwierzęta drapieżne zmierzają często 

do bardzo szybkiego uśmiercania 
ofiary przez zadawanie ran pazurami 
albo zębami w najczulsze miejsca.

• Tchórz, który zakradł się do kurnika 

szerzy spustoszenie, przegryzając 
ptakom arterie szyjne.

• Ofiary również dysponują 

wyszukanymi mechanizmami 
ucieczki przed drapieżnikami, 
wystawianie strażników, wydawanie 
okrzyków alarmowych, przybieranie 
barw ochronnych.

• Szpaki, po stwierdzeniu obecności 

groźnego dla nich sokoła wędrownego, 

formują bardzo zwarty szyk obronny.

• Niektóre owady upodabniają się do 

części roślin, np. patyczaki.

• Mątwy i ośmiornice wyrzucają na 

zewnątrz barwnik podobny do czarnego 

atramentu, jednocześnie natychmiast 

zmieniają kolor i kierunek ruchu.

• Niektóre węże unoszą ogony i 

poruszają nimi w taki sposób jakby to 
była głowa. Jeżeli drapieżnik 
zaatakuje go, to wąż ma dużą szansę 
na zadanie ciosu głową. (Cylindrophis 
maculatus).

Orzęski (Euplotes 

octocarinatus)

W obecności niektórych drapieżników zmieniają kształt, poprzez co są 
trudniejsze do połknięcia
A-forma podstawowa
B- forma przekształcona

• Wiele gatunków drapieżnych pełni w 

przyrodzie bardzo pożyteczną funkcję 
ważnego czynnika selekcyjnego i 
mogą być wykorzystywane do 
regulowania gęstości populacji ofiary. 
Np. biedronka wykorzystywana do 
zwalczania białego czerwca. 

• Specyficzną formę drapieżnictwa 

stanowi kanibalizm. Jest to pospolite 
zjawisko wśród stawonogów w 
przypadku przegęszczenia populacji 
lub braku pokarmu.