Leki pobudzające wydzielanie soku żołądkowego
◦
Środki pobudzające zakończenia smakowe jamy ustnej
Gorycze
Używki aromatyczne
◦
Środki działające bezpośrednio na błonę śluzową żołądka
Gastryna
Kwas solny
Leki hamujące wydzielanie soku żołądkowego:
•
Leki parasympatykolityczne (cholinolityczne)
•
Pirenzepina
•
Oksyfenonium
•
Oksyfencyklimina
•
Oksybutynina
•
Leki adrenergiczne
•
Leki przeciwhistaminowe
•
Cymetydyna
•
Ranitydyna
•
Famotydyna
•
Nizatydyna
•
Roksatydyna
•
Inhibitory pompy protonowej
•
Omeprazol
•
Pantoprazol
•
lansoprazol
•
Inne leki hamujące wydzielanie kwasu solnego
•
Środki zobojętniające kwas solny (antiacida)
•
Środki osłaniające
Wodorowęglan sodowy - soda oczyszczona
Węglan wapniowy
Związki glinu
Związki magnezu
•
Leki pobudzające wydzielanie soku żołądkowego
stosuje się w stanach zmniejszonego wydzielania i
przy bezsoczności - ich skuteczność jest jednak w
tych stanach wątpliwa.
•
Klinicznie leki te mają znaczenie w diagnostycznym
badaniu zdolności wydzielniczej żołądka.
•
Leki te wzmagają równocześnie łaknienie (apetyt),
które pośrednio zależy od czynności wydzielniczej i
motorycznej żołądka.
•
Wydzielanie soku żołądkowego można zwiększyć
przez pobudzenie zakończeń smakowych jamy
ustnej lub działając bezpośrednio na błonę śluzową
żołądka.
Środki pobudzające zakończenia
smakowe jamy ustnej
Środki działające bezpośrednio na
błonę śluzową żołądka
Gorycze
Używki aromatyczne
•
Gorycze są to substancje o silnie gorzkim
smaku, działające pobudzająco na zakończenia
smakowe jamy ustnej.
•
Wprowadzone bezpośrednio do żołądka (np.
zgłębnikiem) nie wywierają żadnego wpływu
na wydzielanie soku żołądkowego.
•
Podane w postaci nalewek lub wyciągów z
roślin zawierających substancje gorzkie mają
wzmagać odruchowo wydzielanie soku
żołądkowego.
•
Ich wartość kliniczna jest wątpliwa.
1. Tinctura Gentianae - nalewka z korzeni
goryczki.
2. Tinctura Strychni - nalewka z nasion
kulczyby.
3. Tinctura Cinchonae - nalewka chinowa i
Tinctura Cinchonae composita -
nalewka chinowa złożona.
4. Tinctura amara - nalewka gorzka.
Preparaty te podaje się w ilości 20-30 kropli
w łyżce wody 15-20 min przed jedzeniem.
•
Wiele surowców roślinnych oprócz
substancji gorzkich zawiera olejki
eteryczne, mające silne działanie drażniące.
•
Podane doustnie pobudzają zakończenia
smakowe jamy ustnej oraz drażnią błonę
śluzową żołądka, wzmagając wydzielanie
soku żołądkowego.
•
Przy dłuższym używaniu wywołują one
jednak nieżyty żołądka, a ich kliniczna
skuteczność jest wątpliwa.
Używki aromatyczne rzadko są stosowane
do celów leczniczych, częściej używa się ich
jako przypraw kuchennych pobudzających
łaknienie, ułatwiających trawienie i
poprawiających smak potraw
Należą do nich: kminek, koperek, anyżek,
chrzan, papryka, pieprz, czosnek,
majeranek, cząber, cebula, cynamon,
goździki i in.
Gastryna
Kwas solny
•
Gastryna jest polipeptydem składającym się z 17
aminokwasów, wytwarzanym w błonie śluzowej
żołądka. Jest ona naturalnym czynnikiem
inicjującym i wzmagającym wydzielanie kwasu
solnego w żołądku. Syntetyczny 5-
aminokwasowy peptyd - pentagastryna wywiera
również podobne działanie.
•
Peptydy te są stosowane w celach
diagnostycznych (do kontroli zdolności
wydzielniczej błony żołądka) podobnie jak
histamina.
•
Kwas solny jest naturalnym bodźcem
wydzielniczym soku żołądkowego,
podtrzymującym wydzielanie go w czasie
trawienia pokarmów w żołądku.
Podobnie działają inne kwasy, zwłaszcza
kwas węglowy stosowany w postaci wód
mineralnych i napojów zawierających
dwutlenek węgla oraz kwas glutaminowy.
Zamiast kwasu solnego można stosować
chlorek betainy w postaci tabletek.
W żołądku uwalnia się wówczas kwas solny.
•
Acidum hydrochloricum dilutum
•
Bepepsin
•
Citropepsin
•
Pokarm
•
Kofeina
•
Histamina
•
Tolazolina
•
Pentagastryna
10% roztwór kwasu solnego; stosuje się w
dawkach 20-30 kropli na pół szklanki wody
do zażywania przed jedzeniem lub w
postaci 0,5-2% roztworu co 8 godz. po łyżce
stołowej.
Zawiera chlorek betainy i pepsynę.
Stosuje się podczas jedzenia w ilości 2-4
tabl. w 1/2 szklanki wody.
pepsyna + fosforan sodowy jednozasadowy;
płyn - co 8 godz. 15 ml (łyżka) przed
jedzeniem.
•
Wiadomo, że niektóre pokarmy zmniejszają
łaknienie (np. cukry), inne natomiast
znacznie je wzmagają.
•
Do pokarmów wzmagających łaknienie na
skutek wzmożonego wydzielania soku
żołądkowego należą pokarmy kwaśne, np.
kwaśne jabłka, kiszona kapusta, ogórki oraz
białka, a zwłaszcza peptony zawarte np. w
bulionie.
•
Do środków pobudzających wydzielanie soku
żołądkowego należy m.in. kofeina, która
wzmaga łaknienie.
•
Kofeinę stosowało się dawniej w celach
diagnostycznych podczas tzw. śniadania
kofeinowego.
•
Obecnie w tym celu stosuje się pentagastrynę.
•
Pobudza wydzielanie soku żołądkowego również
histamina i tolazolina.
•
Histaminum dihydrochloricum - histamina,
fiolka 0,001 g; stosuje się wydzielania soku
żołądkowego 0,1 mg diagnostyce
Zmniejszyć wydzielanie soku żołądkowego
można przez porażenie nerwu
wydzielniczego żołądka lekami
parasympatykolitycznymi lub pobudzenie
układu współczulnego lekami
sympatykomimetycznymi, jak też
zablokowanie receptorów histaminowych
H
2
•
Istotną rolę w wydzielaniu kwasu solnego
żołądka odgrywa „pompa" protonowa.
•
Zablokowanie tej pompy powoduje
szczególnie silne zahamowanie wydzielania
kwasu solnego.
•
Wydzielanie soku żołądkowego zmniejszają
także środki zobojętniające kwas solny,
który jest naturalnym czynnikiem
podtrzymującym wydzielanie żołądka.
•
Leki hamujące wydzielanie soku
żołądkowego stosuje się w nadmiernym
wydzielaniu i nadkwaśności, zgadze i
odbijaniach kwaśnych, w zapaleniach
żołądka z nadkwaśnością i nadmiernym
wydzielaniem, w chorobie wrzodowej
żołądka oraz w kuracjach odchudzających
(w celu zmniejszenia łaknienia).
•
Najczęściej podaje się je 15-20 min przed
jedzeniem.
•
Leki parasympatykolityczne
(cholinolityczne)
•
Leki adrenergiczne
•
Leki przeciwhistaminowe
•
Inhibitory pompy protonowej
•
Inne leki hamujące wydzielanie kwasu
solnego
•
Środki zobojętniające kwas solny
(antiacida)
•
Środki osłaniające
•
Jest to grupa leków hamujących transport
czynny jonu wodorowego do światła żołądka.
•
Istota ich działania polega na nieodwracalnej
inaktywacji H
+
/K
+
-ATP-azy.
•
W wyniku tego dochodzi do
proporcjonalnego do dawki zahamowania
wydzielania soku żołądkowego (głównie
kwasu solnego), bez zmniejszenia
wydzielania pepsyny i objętości soku
żołądkowego.
•
Powrót normalnej kwasoty soku następuje
dopiero po 4-5 dniach.
•
Efektem niekorzystnym jest wyrównawcze
wzmożenie wydzielania gastryny oraz (po
dłuższym stosowaniu) przerost komórek
okładzinowych błony śluzowej żołądka,
wydzielających kwas solny.
•
Nie zaleca się podawania inhibitorów
pompy protonowej dłużej niż 8 tygodni!
Omeprazol
Pantoprazol
Lansoprazol
Silny inhibitor pompy protonowej.
Wchłania się z przewodu pokarmowego,
łączy się w 95% z białkami krwi i ulega
stopniowo całkowitej metabolizacji w
wątrobie.
Omeprazol jest stosowany w leczeniu
choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy,
w zespole Zollingera-Ellisona oraz w
zapaleniu przełyku na tle refluksu
żołądkowo-przełykowego.
Lek jest dobrze tolerowany, choć niekiedy
może wywoływać biegunkę, bóle i zawroty
głowy, nudności, zaparcia, wzdęcia i
nadwrażliwość na światło słoneczne
(fotosensybilizacja).
Omeprazolu nie należy stosować w
owrzodzeniach na tle nowotworowym oraz
u kobiet karmiących i w ciąży.
1. Losec (Exter, Ortanol) - omeprazol, kapsułki
0,02 g oraz ampułki 0,04 g/10 ml; stosuje się
doustnie 0,02 g raz dziennie przez 4-8 tyg. (w
zespole Zollingera-Ellisona 0,02-0,12 g/dobę w
dwóch dawkach) oraz i.v. 0,01-0,02 g raz
dziennie.
2. Controloc - pantoprazol, tabletki 0,04 g; stosuje
się doustnie 1 tabletkę raz dziennie.
3. Lanzul - lansoprazol, kapsułki 0,03 g; stosuje
się doustnie 1 kapsułkę raz na dobę (w eradykacji
Helicobacter pylori 2 razy dziennie 1 kapsułkę).
•
Leki cholinolityczne hamują wydzielanie soku
żołądkowego.
•
Atropina jednak zmniejsza wydzielanie pepsyny i
śluzu nie zmniejszając wydzielania kwasu
solnego, dlatego stosowanie samej atropiny nie
jest korzystne w nadkwaśności żołądka (podaje
się ją ewentualnie ze środkami zobojętniającymi i
osłaniającymi).
•
Skuteczniej w nadkwaśności działają syntetyczne
leki parasympatykolityczne, jak np. Pirenzepina,
Oksyfenonium,Oksyfencyklimina, Oksybutynina
•
Jest to najskuteczniejszy lek z grupy
parasympatykolityków stosowany w
hamowaniu wydzielania żołądkowego.
•
Jako wybiórczy antagonista receptorów
muskarynowych M
1
w większym stopniu
hamuje wydzielanie kwasu solnego i
pepsyny niż śluzu, nie działając
parasympatykolitycznie na inne narządy.
•
Zmniejsza również wydzielanie gastryny.
Pirenzepina okazała się bardzo skuteczna w
leczeniu ostrych stanów choroby
wrzodowej (głównie dwunastnicy oraz w
zespole Zollingera-Ellisona).
Może wywoływać wzrost łaknienia,
zaburzenia akomodacji, suchość błony
śluzowej jamy ustnej oraz zaburzenia rytmu
wypróżnień.
•
Leku nie należy stosować w pierwszym
trymestrze ciąży, u chorych na jaskrę, w
przeroście gruczołu krokowego i w ciężkiej
niewydolności nerek.
•
Pirengast (Gastrozepin, Pirenzepin-
ratiopharm) - tabletki 0,025 i 0,05 g, fiolki
0,01 g/2 ml;
•
stosuje się doustnie co 12 godz. 0,025-0,05 g
oraz i.m. lub i.v. 1 amp. co 12 godz. (w
zespole Zollingera-Ellisona stosuje się dawki
2-krotnie większe).
Działa parasympatykolitycznie, zwłaszcza w
obrębie przewodu pokarmowego.
Silnie hamuje motorykę przewodu
pokarmowego jelita grubego
Hamuje wydzielanie soku żołądkowego
•
Farmakokinetyka
•
Leki przeciwhistaminowe działające
antagonistycznie na receptory histaminowe
H
2
hamują względnie wybiórczo wydzielanie
soku żołądkowego (kwasu solnego, pepsyny)
i działają leczniczo w chorobie wrzodowej
żołądka i dwunastnicy, w dawkach
wywołujących względnie niewiele działań
niepożądanych (nieznaczny wpływ na
perystaltykę jelit, wydzielanie śliny i in.).
Działa antagonistycznie na receptory
histaminowe H
2
(hamuje wydzielanie soku
żołądkowego) w stężeniach nie
powodujących rozszerzenia naczyń
krwionośnych i zwężenia oskrzeli.
•
Dostępność biologiczna - ok. 30% (pokarm
opóźnia wchłanianie). Przenika łatwo przez
łożysko i przez barierę krew-mózg, w
związku z tym blokuje również ośrodkowe
receptory H
2
, w wyniku czego występują
objawy zahamowania OUN (przytłumienie
psychiczne, dezorientacja). T
0,5
- około 2
godz.
•
Wydalanie - w postaci nie zmienionej z
moczem (częściowo kanalikowo).
Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy.
Choroba refluksowa.
Krwotoki żołądkowe.
Zaburzenia trawienia w niewydolności
wydzielniczej trzustki.
•
Cymetydyna jest silnym inhibitorem enzymów
mikrosomalnych, w następstwie czego powoduje
nasilenie i przedłużenie działania wielu leków, jak
m.in. antywitamin K, niektórych benzodiazepin,
fenytoiny, propranololu i in.
•
Powoduje ponadto zaburzenia wydzielania
hormonów płciowych, prowadząc m.in. do
ginekomastii.
•
Ponieważ zmniejsza przepływ krwi przez wątrobę,
wobec tego zmniejsza klirens niektórych leków
wydalanych z żółcią, jak np. lidokainy. W związku z
tym jest zastępowana lekami
przeciwhistaminowymi o większej skuteczności i o
mniejszym działaniu niepożądanym.
zaburzenia czynności nerek i wątroby,
w ciąży oraz w okresie laktacji.
Cimetidinum (Altramet, Cimetidine,
Histodil, Tagamet)
tabletki 0,2, 0,4 i 0,8 g oraz ampułki 0,2 g/2
ml; stosuje się doustnie co 8 godz. 0,2 g, a
następnie 0,4 g przed snem oraz i.m. lub
i.v. 0,2 g co 6-8 godz.
Posiada silne właściwości hamowania
receptorów H
2
, działa 3-5 razy silniej niż
cymetydyna, nie wywiera działania
niepożądanego na układ wydzielania
wewnętrznego i wątrobę
Ranigast (Ranisan, Ranital, Zantac,
Ranigasan, Raniberi) - tabletki 0,15 i 0,3
g oraz ampułki 0,05 g/2 ml i flakony 0,05
g/100 ml; stosuje się doustnie 0,15 g co 12
godz. lub 0,3 g raz dziennie oraz i.m. lub
i.v. 0,05 g co 6-8 godz
Hamuje wydzielanie soku żołądkowego 150
razy silniej niż cymetydyna.
Jest dobrze tolerowana.
Ulfamid (Famotidine, Quamatel,
Famogast) - tabletki powlekane 0,02 i 0,04
g; stosuje się w dawce jednorazowej 0,04 g
na noc lub 0,02 g 2 razy dziennie.
Mają one bardzo dużą siłę hamowania
wydzielania soku żołądkowego
Mizoprostol
Syntetyczny analog prostaglandyny E o
działaniu hamującym wydzielanie kwasu
solnego i soku żołądkowego
spowodowanego zwłaszcza działaniem
czynników wrzodotwórczych (alkohol,
nikotyna, niesteroidowe leki
przeciwzapalne). Wzmaga regenerację i
ułatwia gojenie się śluzówki.
Efekty lecznicze uzyskuje się u 75%
pacjetnów.
Jego wadą jest to, że w początkowej fazie
leczenia nie hamuje bólów występujących w
chorobie wrzodowej.
Profilaktyka i leczenie choroby wrzodowej
żołądka i dwunastnicy, zwłaszcza
wywołanej przez niesteroidowe leki
przeciwzapalne.
Może powodować nudności, wymioty,
biegunkę, a u kobiet krwawienia
menstruacyjne i przedłużone krwawienia
miesięczne.
Jest przeciwwskazany w ciąży.
Cytotec - tabletki 0,2 mg; stosuje się 0,8
mg/dobę w 2-4 dawkach podzielonych przez
4-8 tyg
Pochodna kwasu glutaminowego hamująca
wydzielanie kwasu solnego stymulowane
pentagastryną i częściowo histaminą.
Przyspiesza gojenie się nadżerek.
Milid - tabletki 0,2 g oraz ampułki 0,4 g/5
ml; stosuje się doustnie 0,4 g/dobę w dwóch
dawkach podzielonych oraz im. lub i.v. 0,4
g.
Wodorowęglan sodowy - soda oczyszczona
Węglan wapniowy
Związki glinu
Związki magnezu
•
Podany doustnie zobojętnia kwas solny
wydzielany w żołądku, wytwarzając chlorek
sodowy i gazowy dwutlenek węgla.
•
Dwutlenek węgla gromadząc się w żołądku
wypełnia go i drażni błonę śluzową żołądka,
wzmagając wtórnie jego czynność wydzielniczą.
•
Wodorowęglan sodowy, pomimo że doraźnie
przynosi ulgę, np. w zgadze (pyrosis), nie jest
dobrym środkiem przeciw nadkwaśności i
nadmiernemu wydzielaniu soku żołądkowego.
•
Natrium bicarbonicum - proszek; stosuje się
go doustnie 1,0-5,0 g.
Działa zobojętniająco, przeciwzapalnie i
zapierająco.
Niebezpieczeństwem przy jego stosowaniu
jest możliwość wystąpienia hiperkalcemii.
Calcium carbonicum praecipitatum -
proszek; stosuje się go doustnie 0,5-2,0 g.
•
Związki glinu neutralizują w żołądku kwas
solny, tworząc przy tym galaretowatą masę
chlorku glinowego, która działa ściągająco i
pokrywa ochronną warstwą izolacyjną
błonę śluzową żołądka oraz adsorbuje
wysięk zapalny.
•
Związki glinu działają zapierająco, często
wywołują uciążliwe zaparcia, a stosowane
w dużych dawkach zmniejszają wchłanianie
fosforanów.
•
Ze związków glinu stosuje się koloidalny wodorotlenek
glinowy, monoglicynian glinowy i fosforan oraz węglan
glinowy.
1. Alusal (Alusal S) - wodorotlenek glinu, tabletki 0,5 g
oraz tabletki do ssania 0,5 g; stosuje się doustnie 1-2 tabl.
1/2 godziny przed posiłkiem zazwyczaj co 8 godz.
2. Aluphos (Gelatum Aluminii phosphorici) - fosforan
glinowy, tabletki 0,5 g oraz płyn 250 ml; stosuje się
doustnie 1-2 tabl. lub 10-15 ml płynu między posiłkami co
4-5 godz.
3. Kompensan - zasadowy węglan glinu, tabletki 0,34 g oraz
płyn 200 ml; stosuje się doustnie 1-2 tabl. (ssać) lub 5-10 ml
zawiesiny między posiłkami co 6 godz.
4. Alugastrin (Gastrinal) - węglan dwuhydroksoglinowo-
sodowy, zawiesina 250 ml i tabletki 0,34 g; stosuje się
doustnie 1-2 tabl. lub 10-20 ml zawiesiny między posiłkami,
zwykle co 6-8 godz.
•
Działają silniej neutralizująco od związków
glinu.
•
Powstające w żołądku i jelitach sole
magnezu, powodują, że związki magnezu
działają przeczyszczająco (siarczan) i
przeciwgnilnie (nadtlenek).
•
Jon magnezowy wchłania się lepiej niż jon
glinowy, dlatego w niewydolności nerek
istnieje niebezpieczeństwo powstania
hipermagnezemii.
•
Ze związków magnezu stosuje się
wodorotlenek i tlenek magnezowy, węglan
oraz trójkrzemian magnezowy.
1. Magnosil - trójkrzemian magnezowy, tabletki
0,5 g, tabletki do ssania 0,75 g; stosuje się
dawkowanie doustnie 1-2 tabl. co 6-8
godz. po jedzeniu.
2. Milk of Magnesia - wodorotlenek
magnezowy, zawiesina 0,415 g/5 ml oraz
tabletki 0,5 g; stosuje się doustnie 5-10 ml
zawiesiny lub 2-4 tabl. na dobę.
•
Częściej stosuje się preparaty złożone, zawierające związki
glinowe i magnezowe, niekiedy w połączeniu z preparatami
roślinnymi, które nie wywołują ani zaparć, ani biegunek.
1. Alumag (Maalox) - wodorotlenek glinu + wodorotlenek
magnezu - zawiesina 250 ml, tabletki; stosuje się doustnie
10-20 ml zawiesiny lub 3-6 tabl. między posiłkami co 6-8
godz.
2. Gastrin - zasadowy azotan bizmutawy + wodorowęglan
sodowy + kora kruszyny + kłącze tataraku, tabletki; stosuje
się doustnie 2 tabl. między posiłkami zazwyczaj co 6-8 godz.
3. Gealcid - kwas aloinowy + wodorowęglan sodowy +
wodorotlenek glinowy, tabletki; stosuje się doustnie co 8
godz. 2 tabl. między posiłkami.
4. Regla pH forte suspension - wodorotlenek glinowy +
wodorotlenek magnezu, zawiesina; stosuje się doustnie 10-
20 ml godzinę po posiłku oraz przed snem.
5. Proacid - zasadowy glicynian glinowy + węglan
magnezowy, tabletki; stosuje sie doustnie co 8 godz. 2 tabl.
między posiłkami.
6. Simet-AI (Manti) - wodorotlenek magnezu + wodorotlenek glinowy
+ simetikon, tabletki do ssania i zawiesina; stosuje się doustnie 4
tabl. 4 razy dziennie po posiłku lub 1 łyżkę stołową między posiłkami.
7. Tri-Om żel - glinokrzemian wapniowo-magnezowy, saszetki 10,0 g;
stosuje się doustnie 3 saszetki dziennie między posiłkami.
8. Wikalina - zasadowy węglan magnezowy + zasadowy azotan
bizmutawy + wodorowęglan sodowy + kora kruszyny + kłącze
tataraku + kelina + rutyna; tabletki; stosuje się doustnie 2 tabl.
między posiłkami, zazwyczaj co 6 godz.
9. Malugastrin - hydroksysiarczan magnezowo-glinowy, tabletki do
ssania 0,4 g; stosuje się doustnie 1-2 tabl. 1-2 godz. po posiłkach.
10. Andrews - wodorowęglan sodowy + kwas cytrynowy + siarczan
magnezowy + sacharoza, proszek musujący i saszetki; stosuje się
doustnie 4 razy dziennie 1 saszetkę lub 2 łyżeczki do herbaty proszku
w szklance wody.
11. Rennie - papaina + węglan magnezowy + pankreatyna + węglan
wapnia + olejek mięty pieprzowej + sacharoza, tabletki; stosuje się
doustnie kilka razy dziennie 1-2 tabl.
12. Actal - aleksytol (sól sodowa węglanu hydroksyglinowego +
heksytol), tabletki 0,36 g; stosuje doustnie 1-2 tabl. między
posiłkami.
13. Antacidum Rennie - węglan wapnia + węglan magnezu, tabletki
do ssania; stosuje się doustnie 1-2 tabletki między posiłkami.
14. Ulcetal - hydrotalcyt (węglan wodorotlenku glinowo-
magnezowego), tabletki do ssania; stosuje się doustnie 2 tabletki 1-2
godzin po posiłku.
Jako środki osłaniające, zwłaszcza w
nieżycie żołądka, podaje się substancje
koloidalne, proszki adsorpcyjne i środki
ściągające.
Stosuje się je 15-20 min. przed jedzeniem.
Substancje koloidalne
Proszki adsorpcyjne
Środki ściągające
Substancje koloidalne pokrywają błonę
śluzową żołądka warstwą izolacyjną, która
ochrania ją przed drażniącymi bodźcami i
hamuje jej wydzielanie.
Jako substancje koloidalne stosuje się śluzy
roślinne w postaci 2-10% odwarów z
surowców roślinnych oraz kleiki ze skrobi.
Łyżkę siemienia lnianego zalewa się
szklanką wody i pozostawia pod
przykryciem w ciepłym miejscu przez ok.
0,5 godz.
Otrzymany śluzowaty kleik po odcedzeniu
wypija się w ciągu dnia przed jedzeniem.
Skrobia pszenna, ryżowa i ziemniaczana.
Są używane powszechnie w postaci kleików
w nieżytach żołądka i jelit.
Proszki adsorpcyjne pokrywają i osłaniają
mechanicznie błonę śluzową, adsorbując
poza tym wydzielinę zapalną, bakterie i ich
toksyny.
Podaje się te środki, podobnie jak śluzy, 15-
20 min przed jedzeniem, w dawkach 1,0-3,0
g, w postaci proszków i tabletek.
Syntetyczny polimer nie wchłaniający się z
przewodu pokarmowego, o silnych
właściwościach adsorpcyjnych.
Adsorbuje m.in. zarówno toksyny
bakteryjne i trucizny, jak też kwas solny w
żołądku.
Stosuje się go w zapaleniach żołądka i jelit,
chorobie wrzodowej żołądka i jelit,
biegunkach (w biegunkach bakteryjnych
wspomaga działanie leków
chemioterapeutycznych), zapaleniach
spastycznych jelita grubego, w zatruciach
oraz w bębnicy.
Bolinian - tabletki 2,0 g; stosuje się
doustnie 1 tabl. co 6 godz.
•
Środki ściągające działają skutecznie
przeciwzapalnie, wywołując denaturację
powierzchniowych warstw śluzu i tworząc
ochronną błonę.
•
Kurczą przy tym naczynia i zmniejszają
przepuszczalność śródbłonków.
•
Mają one również działanie miejscowo
znieczulające i bakteriobójcze.
•
Jako środki ściągające w nieżytach żołądka są
używane oprócz soli glinu również sole bizmutu,
w postaci proszków i tabletek w dawce 0,5 g.