IZOLACJA WODOCHRONNA BUDYNKÓW ISTNIEJĄCYCH

Skuteczne i trwałe zabezpieczenie obiektu przed zawilgoceniem

Warunkiem skutecznego i trwałego zabezpieczenia obiektu przed zawilgoceniem jest
fachowo i starannie wykonana izolacja. Należy ona do tzw. robót zakrytych i wszelkie
błędy oraz niedokładności w wykonaniu już w krótkim czasie dają bardzo przykre
następstwa to jest zawilgocenie a nierzadko i pojawienie się wody w
pomieszczeniach piwnicznych. Aby ochrona przeciwwilgociowa lub przeciwwodna
była dobrze wykonana muszą być przestrzegane następujące zasady :
izolację należy układać na suchym i czystym podłożu w okresach ustalonej bez
deszczowej pogody przy temperaturze nie niższej niż + 5o C. Optymalna
temperatura dla prowadzenia prac wynosi +20o C
materiały papowe powinny być na kilka godzin przed użyciem rozwinięte w
miejscach nasłonecznionych. Papę po rozwinięciu trzeba pociąć na mniejsze odcinki,
ułatwiające prowadzenie prac izolacyjnych
papy należy przyklejać metodą lepik do lepiku a nie - jak się często w praktyce
wykonuje – papa na lepiku
izolacja z lepiku czy papy i lepiku musi dobrze przylegać do podłoża całej
powierzchni. Na izolowanej powierzchni nie mogą się tworzyć pęcherze. Izolacja nie
powinna się tłuszczyć, ma być elastyczna – odporna na drgania i osiadanie obiektu.
izolacja pionowa murów zewnętrznych musi być ciągła na całej wysokości – od
poziomej dolnej do poziomej górnej, z wyprowadzeniem do minimum 30 cm do
powyżej terenu
izolacje pionowe pap należy układać zawsze warstwami pionowymi. Ich rozłożenie
warstwami poziomymi powoduje obsuwanie się arkuszy papy
zakładki pap o szerokości minimum 10 cm trzeba z wierzchu posmarować lepikiem
izolacji pionowych nie wolno wykonywać z lepików kładzionych bezpośrednio na
powierzchnie cegieł czy kamieni.

Izolacja typu lekkiego

jest izolacją bitumiczną, najczęściej jest

to lepik na gorąco. Izolacja ta jest niszczona punktowo podczas zasypywania
fundamentów przez ostre krawędzie kamieni, gruzu i wszelkich przedmiotów
znajdujących się w gruncie na placu budowy. Przez powstałe nieszczelności
woda opadowa dostaje się do struktury ścian. Jednocześnie warstwa lepiku
skutecznie uniemożliwia odsychanie powierzchni elementów budynku. W
konsekwencji prowadzi to do akumulacji wilgoci w materiałach
konstrukcyjnych.

Izolacja typu średniego

stosuje się w celu

zabezpieczenia budynku przed bezpośrednim działaniem wody
opadowej na dachach, tarasach, loggiach opadowych oraz przed
działaniem wody opadowej. Na ścianach fundamentowych stosuje się
izolacje bitumiczne zawierające 2 warstwy papy.

Izolacja typu ciężkiego

ma chronić ściany fundamentowe

przed wodą
o dużym ciśnieniu hydrostatycznym. Stosujemy ja wówczas gdy :
poziom wody gruntowej jest powyżej poziomu posadzki piwnic
budynek posadowiony jest na gruntach o niskiej wodoprzepuszczalności
(glinach, iłach) i nie jest możliwe wykonanie drenażu opaskowego
przeciwdziałającego tworzeniu się zastoisk wody opadowej wzdłuż ścian piwnic.
Tradycyjna izolacja typu ciężkiego składa się z wodoszczelnych warstw
bitumicznych chronionych przed uszkodzeniami mechanicznymi ściankami
dociskowymi w płaszczyźnie pionowej i gładzią cementową w płaszczyźnie
poziomej.

Pecka kamienna

Podwaliny należy zaimpregnować preparatem olejowym lub rozpuszczalnikowym.
Ich dolną powierzchnię należy zaizolować metodą smarowania rzadkim roztworem
asfaltowym. Po całkowitym wyschnięciu tej powłoki w miejscach oparcia drewna
na kamieniach, trzeba przykleić do zgruntowanego podłoża 2 warstwy pasków z
papy asfaltowej. Szerokość tych pasków musi odpowiadać szerokości podwaliny
lub być nieco mniejsza. Przykleić je do drewna i złączyć ze sobą lepikiem
asfaltowym. Aby paski papy dobrze się przykleiły, należy izolację od góry
docisnąć (np. cegłami ułożonymi na płasko) przez okres 12 godzin.
Tak izolowane podwaliny należy ułożyć na kamieniach – peckach (fundamentach
punktowych).
Izolacja obiektu odpiwniczonego, posadowionego na gruncie suchym lub
wilgotnym, o poziomie wody gruntowej znajdującej się poniżej poziomu ław
fundamentowych.
W izolacji budynku podpiwniczonego można wyróżnić jej dwa rodzaje :
przeciwwilgociową – pionową (powłokową)
przeciwwilgociową – poziomą (papowa)

Izolację przeciwwilgociową poziomą i pionową

muru

fundamentowego przeprowadza się w trzech fazach :

– po wykonaniu betonowej ławy fundamentowej.

Wyschnięte podłoże betonowe trzeba zagruntować rzadkim roztworem
asfaltowym. Z kolei po jego wyschnięciu, po 12 godzinach, beton trzeba
zaizolować 2 – ma warstwami papy asfaltowej. Do sklejenia i przyklejenia
izolacji do zagruntowanego podłoża należy zastosować lepik asfaltowy na
zimno.

– po wykonaniu muru fundamentowego z cegły lub kamienia.

Na górnej warstwie powierzchni muru należy wykonać warstwę wyrównawczą –
szlichtę cementową (1:3), o grubości 10 – 20mm. Z chwila jej wyschnięcia
trzeba zagruntować ją rzadkim roztworem asfaltowym, metodą smarowania.
Następnie po wyschnięciu zagruntowanego podłoża trzeba przykleić izolację
przeciwwilgociową poziomą z 2 warstw papy asfaltowej.

III

– po wykonaniu izolacji przeciwwilgociowej – poziomej (górnej).

Na zewnętrznej stronie muru fundamentowego trzeba ułożyć izolacje
przeciwwilgociową – pionową (powłokowa), zabezpieczającą przed
nasiąknięciem wilgoci z gruntu. W tym celu na zewnętrznej części fundamentu
należy wykonać tzw. szczelny tynk (o grubości minimum 20 mm), który należy
ułożyć w co najmniej 2 warstwach. Wierzchnią warstwę należy na jeszcze
wilgotnej warstwie dolnej, z zaprawy cementowej 1:3 (dolna warstwa 1:2).

rac tynkarskich nie powinno prowadzić się przy bezpośrednim promieniowaniu

słonecznym i silnym świetle. Ściany nowo postawionych fundamentów można
tynkować nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od zakończenia ich
wznoszenia (w tym czasie mury zdążą osiąść).
Po wyschnięciu tynku należy zagruntować go metodą smarowania rzadkim
roztworem asfaltowym. Na tak zagruntowanej powierzchni trzeba wykonać
izolację (powłokową) jednym ze sposobów :
minimum 2 – krotnego smarowania lepikiem asfaltowym na zimno
minimum 2 – krotnego smarowania pół gęstym roztworem asfaltowym na zimno
(tabela nr. 28).

Każde kolejne smarowanie przeprowadza się w 24 – godzinnych odstępach, lecz
nie wcześniej jak po dobrym wyschnięciu poprzedniej warstwy. Po wykonaniu
izolacji powłokowej należy ostrożnie zasypać wykop piaskiem, uważając aby jej
nie uszkodzić.
Na 1m2 izolacji przeciwwilgociowej – pionowej powłokowej potrzebne są
następujące ilości materiałów :
roztwór asfaltowy rzadki do gruntowania na zimno 50kg
lepik asfaltowy na zimno (1,82 + 1,43) = 3,25kg

lub
roztwór asfaltowy rzadki do gruntowania na zimno 0,50kg
roztwór asfaltowy pół gęsty na zimno (0,88 + 0,88) = 1,76kg

Rodzaje pap w zależności od przeznaczenia

W zależności od przeznaczenia rozróżnia się 2 rodzaje papy :
P – papa asfaltowa podkładowa
W – papa asfaltowa wierzchniego krycia.

W zależności od gramatury welonu (wagi 1m2) i zawartości asfaltu w g/1m2
rozróżnia się następujące odmiany :
P – 100/200 – papa asfaltowa podkładowa na welonie o gramaturze 100/1m2 i
zawartości asfaltu 1200g/m2 (1,20kg/1m2)
W – 100/1400 – papa asfaltowa do krycia na welonie o gramaturze 100g/m2 i
zawartości asfaltu 1400g/m2 (1,40kg/m2)

Papa asfaltowa podkładowa ( P ) jest wyrobem otrzymanym przez powleczenie
obu stron welonu zmineralizowaną masą asfaltową oraz nałożeniem na
wierzchnią stronę papy podkładki adhezyjnej a od strony spodniej wstęgi
posypanej drobnoziarnistą posypką mineralną.

Papa asfaltowa wierzchniego krycia jest wyrobem otrzymanym przez
powleczenie obu stron welonu zmineralizowaną masą asfaltową oraz posypanie
wierzchniej strony wstęgi papy gruboziarnistą posypką mineralną a spodniej
strony wstęgi posypką mineralną.

Fundament z kamienia

Górną powierzchnię trzeba przykryć warstwą wyrównawczą tj. szlichta z
zaprawy cementowej (1:3), o grubości 10 – 25 mm. Po wyschnięciu szlichty
należy zagruntować ją metodą smarowania rzadkim roztworem asfaltowym. Na
koniec po wyschnięciu powłoki gruntowej należy przykleić kolejno 2 warstwy
papy asfaltowej na lepiku asfaltowym.

Przykładowe izolacje fundamentów

Górną wyschniętą powierzchnię fundamentu należy zagruntować rzadkim
roztworem asfaltowym na zimno, metoda smarowania. Po wyschnięciu powłoki
gruntującej trzeba wykonać właściwą izolację przeciwwilgociową, poziomą, z 2
warstw papy asfaltowej. Do sklejenia pap asfaltowych i przytwierdzenia ich do
zagruntowanego podłoża stosuje się lepik asfaltowy na zimno. Na jeden metr
kwadratowy izolacji przeciwwilgociowej poziomej z 2 warstw papy asfaltowej
potrzeba :
rzadki roztwór asfaltowy do gruntowania na zimno - 0.45 kg
lepik asfaltowy stosowany na zimno (2,20 + 1,76) = 3,96 kg
papa asfaltowa izolacyjna na welonie z włókien szklanych, odm. P 100/1200 1,15m2
papa asfaltowa powlekana na welonie z włókien szklanych odm. W 100/1400
1,15m2

Fundament obiektu podpiwniczonego, posadowionego
na gruncie wilgotnym, o poziomie wody gruntowej
znajdującej się okresowo powyżej dolnego poziomu
ław fundamentowych.

Budynek wymaga zastosowania izolacji w 3 fazach.

. Po wykonaniu ławy fundamentowej.

Suche podłoże betonowe należy zagruntować metodą posmarowania rzadkim
roztworem asfaltowym na zimno. Następnie należy wykonać izolację
przeciwwodną – poziomą z 3 warstw papy asfaltowej, sklejonych i przyklejonych
do zagruntowanego podłoża lepikiem asfaltowym na zimno.
Na tak wykonanej izolacji muruje się ścianę fundamentową z cegły do wysokości
30 cm ponad przyległy teren zwieńczony od góry warstwą wyrównawczą z
zaprawy cementowej (1:3).
Po wykonaniu ściany murowanej fundamentu.
Zewnętrzną powierzchnię muru tynkuje się mocno zaprawą cementową (1:2) i
zatrzeć na ostro. Po przesuszeniu tynku należy zagruntować ją rzadkim
roztworem asfaltowym na zimno, metodą smarowania. Na zagruntowanym
podłożu trzeba ułożyć izolację przeciwwodną – pionową z 3 warstw papy
asfaltowej. Do ich przyklejenia i sklejenia używa się lepiku asfaltowego na zimno.
Izolację ściany trzeba połączyć z pozostawionymi zakładami izolacji poziomej
ławy fundamentowej.

Po wykonaniu izolacji pionowej – papowej ściany.
Z chwilą zagruntowania szlichty (faza II) układa się izolację przeciwwodną
poziomą z 3 warstw papy asfaltowej – połączonej zakładami istniejącej izolacji
pionowej – chroniąc je przed deszczem przez jej nakrycie. Po zakończeniu
całej izolacji, na zewnątrz muru, muruje się ściankę ochronną z cegły
ceramicznej pełnej na zaprawie cementowej (1:3) lub zabetonować w
dodatkowo rozrobionym oszalowaniu. Do wykonania 1m2 izolacji
przeciwwodnej poziomej 3 warstw papy asfaltowej są potrzebne :
rzadki roztwór asfaltowy do gruntowania na zimno – 0,50 kg
lepik asfaltowy stosowany na zimno – (2,20 + 1,76 + 1,87) = 5,83kg
z warstwy papy asfaltowej izolacyjnej na welonie z włókien szklanych odm. P
100/1200 – 2,30 m2
papa asfaltowa powlekana na welonie z włókien szklanych odm. W 100/1400
– 1,15 m2

Izolacja przeciwwodna typu ciężkiego z zastosowaniem pap

Izolację przeciwwodną typu ciężkiego można wykonać z zastosowaniem pap
termozgrzewalnych polimerowo – asfaltowych. W zależności od obliczeniowej
grubości przepony hydroizolacyjnej, należy użyć następujących materiałów :
papy ZDUNBIT PF180/3000 i ZDUNBIT WF180/3000 – przy grubości przepony –
10,20 mm
Papy termozgrzewalne polimerowo - asfaltowe na włókninie poliestrowej o
gramaturze 180g i 250g na 1m2 są papami podkładowymi (PF) i wierzchniego
krycia (WF). Do położenia izolacji potrzebne są następujące materiały i sprzęt :
asfaltowa emulsja do gruntowania na zimno (do stosowania wewnątrz budynku
np. DYSPERBIT, do stosowania na zewnątrz budynku np. ASFALTOWA EMULSJA
ANIONOWA)
papy termozgrzewalne
palniki (pojedyncze lub wielo dyszowe w komplecie dekarskim) na gaz propan –
butan
Przed położeniem 1 warstwy izolacji przeciw wodnej podłoże betonowe musi być
zagruntowane wyżej wymienioną emulsją, do którego przyklejamy płomieniem z
palnika papę podkładową. Po wykonaniu izolacji jednym z podanych wyżej
sposobów należy natychmiast zabezpieczyć wannę za pomocą płyty i ścianki
murowanej z cegły lub betonu zbrojonego z dodatkiem środka uszczelniającego
HYDROSTOP – KONCENTRAT.

Zabezpieczenie nawierzchni terenu przy ścianach

Nawierzchnię terenu wokół domu można zabezpieczyć przez wykonanie koryta
drenażowego, który zapobiegać będzie gromadzeni się wilgoci w gruncie przy
fundamentach, a także rozwojowi niepożądanej roślinności. W tym celu przy
ścianach formujemy rowek głębokości 50cm i szerokości od 50 – 100cm, który
napełniamy kolejno 2 – ma warstwami filtracyjnymi : najpierw dolną grubości 20
cm ze żwiru, a następnie wierzchnią z tłucznia kamiennego, otoczaków rzecznych
itp.
Koryto jest chronione od strony ogrodowej przed zanieczyszczeniem ziemią i
zarastaniem – krawężnikiem kamiennym lub betonowym. W gruntach wilgotnych
należy dodatkowo założyć drenaż opaskowy na głębokości 1m poniżej terenu,
służący do odprowadzania wód opadowych od ścian obiektu, a zwłaszcza podczas
roztopów wiosennych. Tak wykonane koryto drenażowe przy domu (zwłaszcza
drewnianym lub o ścianach z kamienia) przyjmuje jednocześnie funkcję
kształtującą naturalne oddzielenie, jak również powiązanie między ogrodem a
budynkiem.

Izolacja przeciwwilgociowa pionowa

Wilgoć z gruntu przenika przez nie zaizolowane ściany fundamentu. Możemy
wtedy w pomieszczeniach piwnicznych odczuć stęchły zapach. Przy bliższym
poszukiwaniu odkrywamy ciemne plamy w narożnikach przy posadzce, a wkrótce
także mokre miejsca również na murze. Wilgotne ściany w piwnicy są
następstwem niedostatecznego albo szkodliwego odizolowania przeciw wilgoci
zewnętrznej. Jeżeli niema w pobliżu pękniętego przewodu wodnego lub zatkanego
przewodu odwadniającego, wilgoć rozchodzi się do murów piwnicznych tylko 2
drogami :
od nie zaizolowanych ław fundamentowych, czyli tzw. podciąganie kapilarne wody
z zewnętrznego gruntu do murów fundamentowych.
W takich sytuacjach należy odkopać fundament do poziomu mokrych plam, nawet
poniżej miejsca zawilgocenia.
Odkopane ściany trzeba oczyścić ze starej, skorodowanej zaprawy i otynkować.
Następnie położyć nowe tynki z mocnej zaprawy cementowej zatartej na szorstko.
Na wyschniętym tynku cementowym należy wykonać izolację przeciwwilgociową
pionową, powłokowa.

Izolacja przeciwwilgociowa – pozioma

W większości budynków występuje wcześniej czy też później zawilgocenie.
Powietrzno suche drewno lub pozostające w kontakcie z powietrzno suchymi
materiałami nie ulegają zagrzybieniu, tapeta nie wybrzusza się, farba nie łuszczy się,
nie pojawiają się zarodniki powodujące astmę i inne choroby układu oddechowego.
Zawilgocenie powyżej 22 % wilgotności względnej wymaga natychmiastowej
interwencji, chociaż elementy drewniane nie będą sprawiać wrażenia wilgotnych.
Drewno mokre jest widoczne dopiero przy 30 – 40 %. W związku z tym budynki powinny
być systematycznie badane, 1 lub 2 razy w roku.
Na budynku lub na jego planie zaznaczamy rejony o jednakowym poziomie
zawilgocenia, co wskaże nam punkt centralny. Znacznie trudniej jest ustalić powód
zawilgocenia dolnych partii murów na parterze. Zwykle przypisuje się to podciąganiu
kapilarnemu, chociaż nie zawsze jest to przyczyną. Zwilgocenie to może być
spowodowane kondensacją, jako że ściany w dolnych partiach są zimniejsze.
Istnieją 4 główne źródła zawilgocenia :
· penetracja wody deszczowej
Boczne przenikanie deszczu poprzez mur może być spowodowane znaczna
porowatością cegły lub uszkodzeniem obrzutki w postaci włoskowatych pęknięć.
Zawilgocenie tego typu najczęściej pojawia się na południowych i południowo –
zachodnich elewacjach.
· uszkodzenie rynien, wiszących rur spustowych
· uszkodzenie instalacji wodociągowej
Na ścianach wewnętrznych pojawiają się plamy wokół źródła wilgoci. Najczęstszym
uszkodzeniem jest niedrożność rur opadowych w dolnym odcinku i podniesienie się
poziomu wody deszczowej. W wielu budynkach rynny są umiejscowione zbyt nisko i
mają mały spadek, mogą też być zapchane przez liście i mechanizmy należy je
sprawdzać, zwłaszcza w okresie silnych
deszczów.

Document Outline