Formy finansowania działalności gospodarczej

Opracowali:

Kowalski Piotr

Korzeniak
Stanisław

Kunasz Michał

Wojdyło
Aleksandra

WYBRANE

FORMY

FINANSOWANIA

DZIAŁALNOŚCI

GOSPODARCZEJ



Termin  kredyt  wywodzi  się  od  łacińskiego  słowa  „credo”,  co
oznacza wierzę, ufam. W sensie ekonomicznym kredyt polega
na  odstąpieniu  przez  jedną  ze  stron  (wierzyciela)  drugiej
stronie  (dłużnikowi)  określonej  wartości  w  pieniądzu  lub  w
towarze w zamian  za  obietnicę zwrotu w  ustalonym terminie
równowartości,  łącznie  z  wynagrodzeniem  za  jej  udzielenie,
czyli odsetkami.



Podstawowy podział kredytów:
KREDYT TOWAROWY
KREDYT PIENIĘŻNY

KREDYT BANKOWY



Najstarszą  formą  kredytu  jest  kredyt  towarowy  (kupiecki,
handlowy).  Występuje  on  wówczas,  gdy  normalna  transakcja
kupna-sprzedaży  przekształca  się  w  stosunek  kredytowy  ze
względu  na  odroczenie  terminu  zapłaty.  Kredyt  umożliwia
prowadzenie  działalności  handlowej  w  sytuacji,  gdy
potencjalni  nabywcy  nie  mają  wystarczających  środków
finansowych, aby kupić towar w momencie oferowania go do
sprzedaży,  a  równocześnie  sprzedawcy  nie  mogą  znaleźć
nabywców, którzy mogliby natychmiast zapłacić im gotówką.

KREDYT TOWAROWY

Umowę kredytową wyróżniają trzy cechy charakterystyczne.

Jest ona umową:



konsensualną, co oznacza, że dochodzi do skutku już w

chwili podpisania przez strony, a nie dopiero w momencie

wydania środków pieniężnych



dwustronne zobowiązującą, gdyż bank zobowiązuje się

oddać określoną kwotę środków pieniężnych do dyspozycji

kredytobiorcy, kredytobiorca zaś – zwróci tę kwotę



odpłatną, ponieważ bank pobiera od kredytu prowizję, a od

kredytu wykorzystanego – również odsetki.

CECHY UMOWY

KREDYTOWEJ:



FUNKCJA DOCHODOWA  – Kredyt powiększa  siłę nabywczą
kredytobiorcy,  co  stwarza  dla  niego  nowe  możliwości
nabywcze,  a  więc  zwiększa  jego  udział  w  produkcie
narodowym.



FUNKCJA  EMISYJNA  -  dostarczenie  gospodarce  pieniądza
gotówkowego  i  bezgotówkowego.  Każde  udzielenie  kredytu
zwiększa  ilość  pieniądza  w  obiegu,  a  każda  spłata  –
zmniejsza.



FUNKCJA

REDYSTRYBUCYJNA

powoduje

czasowe

przesunięcie

siły

nabywczej

pieniądza.

Oznacza

przemieszczanie i możliwości nabycia odpowiedniej części
produktu społecznego przez podmiot kredytowany.

FUNKCJE KREDYTU:

CELOWOŚĆ KREDYTU

Celowość  kredytu  oznacza,  iż  w  umowie  kredytowej  musi  być
precyzyjnie  określony  przedmiot  kredytowania.  Ułatwia  to
sprawdzenie  prawidłowości  wykorzystania  kredytu,  czyli
sprawdzenie, czy przeznaczono go na cele wcześniej określone
w

umowie.

Wykorzystanie

kredytu

niezgodnie

przeznaczeniem może być podstawą wypowiedzenia umowy
kredytowej albo żądania spłaty części lub całości kredytu przed
terminem płatności określonych w umowie.

ZASADY FUNKCJONOWANIA KREDYTU:

OPROCENTOWANIE KREDYTU

Za korzystanie z kredytu kredytobiorca powinien uiścić cenę, tj.
oprocentowanie,  prowizję  oraz  inne  koszty.  Oprocentowanie
nalicza  się  w  walucie  kredytu  i  pokrywa  koszt  uzyskania
środków  na  kredyt  oraz  marżę  banku.  Obecnie  w  polskiej
gospodarce  banki  stosują  powszechnie  zmienną  stopę
oprocentowania,  która  składa  się  ze:  stawki  bazowej,  marży
banku  udzielającego  kredytu  oraz  marży  banku  zasilającego
bank-kredytodawcę w środki finansowe, w wypadku pozyskania
środków z innych banków.

ZASADY FUNKCJONOWANIA KREDYTU:

TERMINOWOŚĆ KREDYTU:

Cechą  kredytu  jest  również  konieczność  jego  spłaty  w  ściśle
określonym  terminie.  Umowa  kredytowa  dokładnie  określa
kwoty  i  terminy  spłat  kolejnych  rat  kredytu.  W  wypadku
kredytów średnio- i długoterminowych może wystąpić karencja
w  spłacie  rat  kapitałowych,  czyli  początkowy  okres  trwania
umowy  kredytowej,  w  którym  kredytobiorca  nie  spłaca  rat
kredytu a tylko odsetki.

ZASADY FUNKCJONOWANIA KREDYTU:



Kredyty obrotowe są przeznaczone na bieżące potrzeby

związane z prowadzoną działalnością gospodarczą np.: zakup

materiałów.

Mogą

one

mieć

charakter

krótko

lub

średnioterminowy.



Kredyty inwestycyjne służą finansowaniu nakładów

gospodarczych na stworzenie nowych lub powiększenie

istniejących środków trwałych. Kredyty te mogą finansować

inwestycje materialne (zakup sprzętu, armatury, maszyn,

nieruchomości, środków transportu) lub niematerialne (zakup

papierów wartościowych, patentów, finansowanie działalności

naukowo-badawczej)



Kredyty konsumpcyjne przeznaczone są na ratalny zakup

towarów i usług konsumpcyjnych przez ludność, a także na

sfinansowanie

potrzeb

związanych

budownictwem

mieszkaniowym. Udzielane są wyłącznie osobom fizycznym.

KLASYFIKACJA KREDYTÓW:



Kredyt lombardowy - udzielany pod zastaw lub
zabezpieczenie

papierów,

towarów

przedmiotów

wartościowych.  Cechą  tego  kredytu  jest  posiadanie  przez
bank  przedmiotu  zastawu,  choć  właścicielem  jego  jest  nadal
kredytobiorca.  Maksymalna  wielkość  tego  kredytu  nie
przekracza wartości zastawu.



Kredyt

hipoteczny

jest

kredytem

średnio-

lub

długoterminowym

cele

inwestycyjne.

Hipoteczne

zabezpieczenie  zwrotności  kredytu  wiąże  gwarancję  jego
spłaty  z  określoną  nieruchomością.  Jest  to  forma  kredytu
wygodna  dla  banku,  gdyż  pozwala  mu  na  zaspokojenie
roszczeń  w  tej  nieruchomości  mimo  zmiany  właściciela  i
zapewnia  bankowi  pierwszeństwo  przed  wierzycielami
kolejnych właścicieli nieruchomości.

KLASYFIKACJA KREDYTÓW:



kredyty krótkoterminowe – według polskiej praktyki
udzielane na okres do jednego roku



kredyty średnioterminowe – udzielane na okres do 3 lub 5
lat



kredyty długoterminowe – udzielane na okres powyżej 3
lub 5 lat.

KLASYFIKACJA KREDYTÓW:



Leasing to umowa, w ramach której jedna ze stron umowy

(finansujący,

leasingodawca)

przekazuje

drugiej

stronie

(korzystającemu, leasingobiorcy) prawo do korzystania z

określonego dobra materialnego na pewien uzgodniony w

umowie leasingu okres, w zamian za ustalone ratalne opłaty (raty

leasingowe).



Leasing to specyficzną formą umowy zbliżoną do najmu,

dzierżawy. Jest alternatywną wobec kredytu formą finansowania i

podlega na dostarczeniu przez leasingodawcę leasingobiorcy

ustalonego umownie wyposażenia, urządzeń, budynków itp.

Leasingobiorca zobowiązuje się do płacenia określonej opłaty

leasingowej rozłożonej na raty. Właścicielem przedmiotu umowy

leasingowej jest leasingodawca, ale strony mogą przewidzieć w

umowie przeniesienie własności na leasingobiorcę. Wówczas raty

leasingowe, prócz opłaty leasingowej, obejmują także część

zapłaty za nabywany obiekt.

LEASING

Formy leasingu



W Polsce stosuje się trzy formy leasingu – leasing operacyjny,

finansowy i zwrotny.



Leasing operacyjny - charakteryzuje się on czasem trwania.

Leasing operacyjny obowiązuje krócej niż wynosi okres

przydatności do użytkowania przedmiotu umowy. Właściciel może

zawrzeć więcej niż jedną umowę operacyjną. Pozwala mu to na

amortyzację jego obiektu własności i odnoszenia pewnych korzyści.

Leasing operacyjny oznacza, że ryzyko i korzyści wynikające z

prawa własności do wydzierżawionego aktywu pozostają przy

właścicielu obiekty czyli leasingodawcy. Wynika to z faktu, że

leasing operacyjny jest umową zawieraną na krótki okres (1-2 lata),

a właściciel obiektu może zawierać wiele umów leasingu

operacyjnego z różnymi użytkownikami, w czasie trwania życia

ekonomicznego przedmiotu leasingu.

LEASING



Leasing finansowy (kapitałowy) - jest to umowa zawierana z

reguły na dłuższy okres. Jej główna istota polega na tym, że musi

ona zawierać postanowienia na mocy, którego leasingodawca

zobowiązuje się przenieść prawo własności przedmiotu umowy po

określonym ściśle w umowie czasie za konkretnie ustaloną w umowie

cenę.



Umowa leasingu finansowego może dotyczyć wyposażenia nowego

bądź starego, z tym, że musi być spełniony co najmniej jeden z niżej

przedstawionych warunków;

•

okres trwania zobowiązań umowy powinien być nie krótszy niż

75% okresu żywotności wyposażenia (najczęściej są to umowy na

5-7 lat),

•

suma bieżącej wartości obiektu i opłat nie powinna być niższa od

90% wartości rynkowej przedmiotu umowy,

•

w umowie winien znaleźć się zapis o przeniesieniu własności

przedmiotu umowy na lasingobiorcę po okresie jej obowiązywania,

•

w umowie należy zastrzec prawo leasingobiorcy do zakupu

obiektu po wygaśnięciu umowy.

LEASING



Leasing  zwrotny  –  występuje,  gdy  firma  posiada  liczne
środki  trwałe,  nie  posiada  jednak  gotówki,  której  potrzebuje;
może wtedy oddać część majątku trwałego firmie leasingowej
w zamian za gotówkę i wziąć te środki w leasing zazwyczaj na
okres 10 lat. Dzięki takiemu zabiegowi firma ma jednorazowy
zastrzyk  gotówki.  Od  chwili  zawarcia  umowy  sprzedaży
właścicielem przedmiotu, w sensie prawnym, jest finansujący
(nabywca). Mimo sprzedaży danej rzeczy korzystający nadal z
niej korzysta, gdyż właściciel, w sensie ekonomicznym, się nie
zmienia.  Leasing  zwrotny  może  przynieść  korzyści  przede
wszystkim  tym  jednostkom,  które  posiadają  wysoką  wartość
środków trwałych, przy jednoczesnych niedostatkach kapitału
obrotowego,  lub  chcą  w  krótkim  czasie  pozyskać  kapitał  na
dalsze inwestycje.

LEASING

Podmioty faktoringu:



FAKTORANT - przedsiębiorca, dostawca towarów, usług;



FAKTOR – firma udzielająca finansowania faktorantowi;

(instytucje bankowe, firmy faktoringowe)



ODBIORCA – dłużnik zobowiązany do zapłaty danemu

dostawcy.

Istota usługi faktoringowej:



pośrednictwo handlowe,



wykup przez faktora należności, którymi obarczony jest

odbiorca na rzecz dostawcy;



należności te posiadają odroczony termin płatności.

FAKTORING

Co to jest?



Ściąganie należności w imieniu przedsiębiorcy przez

zewnętrzną instytucję.

Jak to działa?



Faktor wypłaca faktorantowi od 80% do 100% (minus

prowizja) wartości faktury natychmiast po jej wystawieniu.
Reszta

należności

przekazywana

jest

faktorantowi

po otrzymaniu przez faktora zapłaty od odbiorcy (dłużnika).
Na faktorze spoczywa obowiązek kontrolowania rozliczeń
z

odbiorcami

prowadzenie

ich

kont

księgowych.

Faktor czeka na zapłatę od odbiorcy, a przedsiębiorca

posiada finanse na prowadzenie działalności.

FAKTORING

Dla jakich firm?



prowadzących sprzedaż towarów i usług innym firmom lub

instytucjom, które wystawiają faktury z odroczonym terminem
płatności;



nieposiadających zdolności kredytowej;



nieposiadających zabezpieczeń materialnych;



mająca trudności z płynnością finansową;



z brakiem wystarczającej historii działalności (młode lub szybo

rozwijające się).

FAKTORING

Rodzaje:



pełny

(bez

regresu)

–

faktor

przyjmuje

ryzyko

niewypłacalności dłużnika i w przypadku, gdy dłużnik nie jest w

stanie spłacić wierzytelności, faktor nie ma prawa regresu w

stosunku do przedsiębiorcy;



niepełny (z regresem) – zaciągnięcie kredytu krótko-

terminowego przez faktoranta, dlatego że w przypadku nie

dokonania zapłaty przez dłużnika, on musi to uczynić na rzecz

faktora;



mieszany - rozłożenie ryzyka między faktora i faktoranta.

Faktor przejmuje ryzyko odpowiedzialności dłużnika wyłącznie

do pewnej kwoty lub wartości, natomiast pozostała część

odpowiedzialność spoczywa nadal na faktorancie.



eksportowy – dla firmy prowadzących współpracę

międzynarodową.

Zakłada

ryzyko

niewypłacalności

dłużników.

FAKTORING

Zalety:



przeniesienie ryzyka niewypłacalności dłużnika na faktora,



przyspieszenie rotacji należności,



poprawa płynności finansowej przez stały dopływ środków

pieniężnych,



wzrost obrotu firmy bez zaangażowania środków własnych,



możliwość zaplanowania wydatków bez większego ryzyka,



usługi dodatkowe oferowane przez faktora:



rozliczanie należności,



windykacja należności,



prowadzenie księgowości,



badanie kondycji finansowej odbiorców.

FAKTORING

Wady:



koszt – droższy od kredytu, zależny od:



wysokości przekazywanego obrotu,



liczby obsługiwanych odbiorców,



wielkości ryzyka podejmowanego przez faktora;



zmiana sposobu rozliczania z klientami - „przekazanie

odbiorców”

faktorowi,

brak

bezpośrednich

kontaktów

z dłużnikiem;



zwrot zaliczki (faktoring z regresem) kończąc współpracę z

faktorem.

FAKTORING

Franczyzą (ang. Franchising) nazywa się długookresową, stałą
umowną współpracę między niezależnymi przedsiębiorcami,
franczyzodawcą

franczyzobiorcą,

podczas

której

franczyzodawca  przekazuje  franczyzobiorcy  wiedzę  na  temat
prowadzenia  firmy  (udziela  jej  wsparcia  i  porad)  nadzoruje  jej
działalność  z  zachowaniem  odrębności  obu  stron  oraz  użycza
swojej marki.

FRANCZYZA

Stronami franczyzy są:



Franczyzodawca to strona umowy udzielająca praw

(i nakładająca obowiązki) franczyzy. Upoważnia biorcę do
korzystania z pakietu franczyzowego.



Franczyzobiorca to strona umowy uzyskująca prawa

(i przyjmująca obowiązki) składające się na franczyzę, takie jak
płacenie franczyzodawcy wynagrodzenia, udostępnianie do
kontroli oraz prowadzenie działalności na własny rachunek i we
własnym imieniu.

STRONY FRANCZYZY



Istota  systemu  polega  na  tym,  że  franczyzodawca  nadaje
swoim  poszczególnym  franczyzobiorcom  prawo  oraz  nakłada
na  nich  obowiązek  prowadzenia  działalności  zgodnie  z  jego
koncepcją. W ramach umowy sporządzonej na piśmie oraz w
zamian za bezpośrednie lub pośrednie świadczenia finansowe
uprawnienie to upoważnia indywidualnego franczyzobiorcę do
korzystania  z  nazwy  handlowej  franczyzodawcy,  jego  znaku
towarowego lub usługowego, metod prowadzenia działalności
gospodarczej,  wiedzy  technicznej,  systemów  postępowania  i
innych  praw  własności  intelektualnej  lub  przemysłowej,  a
także do korzystania ze stałej pomocy handlowej i technicznej
franczyzodawcy.

CECHY FRANCZYZY

Zawiera on sposób prowadzenia danej działalności gospodarczej.

Udostępnia go franczyzodawca w ramach zawieranej z franczyzobiorcą

umowy. Zawiera on szereg uprawnień i obowiązków. Ponadto upoważnia do

działalności franczyzobiorcę na określonym terytorium. Pakiet franczyzowy

składa się z:



koncepcji prowadzenia działalności gospodarczej w określony sposób;



obowiązek zaopatrywania się u dawcy lub konkretnego dostawcy;



prawa ochronne;



usług franczyzodawcy na rzecz franczyzobiorcy takie jak szkolenia

zatrudnionych w punkcie



franczyzobiorcy, pomoc;



zobowiązania do prowadzenia akcji reklamowych;



zobowiązania do dostarczania jednolitych materiałów promocyjnych;



uprawnienia do kontroli;



obowiązku

zachowania

tajemnicy

mają

ułatwiać

klauzule

zabezpieczające.

PAKIET FRANCZYZOWY

Wśród  obowiązku  franczyzobiorcy  jest  konieczność  ponoszenia
opłat  na  rzecz  franczyzodawcy.  Opłata  podstawowa  uiszczana
jest  za  przyłączenie  już  istniejącego  punktu  do  sieci
franczyzodawcy.

związku

działalnością

bieżącą,

franczyzobiorca wnosi opłaty bieżące. Są nimi części z zysku,
którym dzieli się z franczyzodawcą. Ponadto ponoszone są
opłaty dodatkowe.

OPŁATY



Pośrednictwo

obrocie

nieruchomościami



Pośrednictwo

finansowe

(kredyty

hipoteczne)



Sprzedaż gotowych projektów domów



Sporządzanie

audytów

energetycznych



Wycena nieruchomości



Doradztwo,

przygotowywanie

ekspertyz pod inwestycje na rynku

nieruchomości



Kompleksowa

obsługa

inwestycji

developerskich



Obsługa prawna klientów (porady,

sporządzanie

dokumentów

urzędowych, prowadzenie spraw na

stopie polubownej i sądowej, obsługa

wierzytelności)

WYBRANE SYSTEMY FRANCZYZOWE

Główna działalność:



Pośrednictwo

obrocie

nieruchomościami,



Pośrednictwo kredytowe,



Doradztwo rynku nieruchomości,



Praktykami

dla

kandydatów

pośrednika i/lub zarządcę,



Szkoleniami dla przedstawicieli branż

nieruchomościowych,

A także (na zasadzie outsourcingu):



Certyfikacja energetyczna,



Wycena nieruchomości,



Zarządzanie nieruchomościami,



Usługi architektoniczne,



Usługi geodezyjne,



Certyfikacją

budownictwa

zrównoważonego LEED, BREEAM, DGNB.

WYBRANE SYSTEMY FRANCZYZOWE



Pośrednictwo w obrocie

nieruchomościami



Szacowanie

nieruchomości pod kątem

cen rynkowych



Wycena nieruchomości,

wykonywanie certyfikatów

energetycznych



Doradztwo

rynku

nieruchomości

WYBRANE SYSTEMY FRANCZYZOWE



Weksel  –  rodzaj  papieru  wartościowego  imiennego  lub  na
zlecenie,  w  którym  wystawca  weksla  (trasant)  zobowiązuje
się  bezwarunkowo,  że  inna  osoba  (trasat)  dokona  na  rzecz
odbiorcy  weksla  (remitenta)  zapłaty  określonej  sumy
pieniężnej (weksel trasowany) albo sam przyrzeka, że zapłaci
sumę  wekslową  odbiorcy  weksla  (weksel  własny,  sola
weksel).  Przy  wekslu  własnym  wystawca  jest  głównym
dłużnikiem  odbiorcy  weksla  -  odwrotnie  niż  przy  wekslu
trasowanym,  gdzie  dłużnikiem  głównym  jest  trasat,  który
przyjął  weksel  (jako  akceptant),  a  dłużnikiem  ubocznym
wystawca, który odpowiada w razie niewypłacalności dłużnika
głównego.

WEKSEL



Weksel  in  blanco  to  weksel  celowo  nieuzupełniony  w  chwili
wystawienia,  a  więc  taki,  który  nie  został  wypełniony
całkowicie  lub  nie  posiada  niektórych  cech,  jakie  prawo
wekslowe  wymaga  dla  ważności  weksla.  Tym  brakującym
elementem,  który  najczęściej  jest  nieokreślony  w  chwili
wystawienia  weksla  jest  suma  wekslowa.  Zobowiązanie  z
weksla  in  blanco  jest  związane  z  dodatkową  umową  między
wystawcą weksla a remitentem. Jest to tzw. porozumienie lub
deklaracja  wekslowa,  gdzie  strony  uzgadniają  w  jaki  sposób
weksel  in  blanco  powinien  być  wypełniony  w  brakujące
elementy w momencie emisji weksla (przy czym musi to być
dokładne i stanowcze określenie).

WEKSEL IN BLANCO



Bony komercyjne stanowią pisemne zobowiązanie remitentów do zwrotu

ich nabywcom nominalnych kwot pieniężnych , zapisanych na bonach,

w ustalonym terminie wykupu . Sprzedaż bonów następuje z dyskontem,

którego wysokość zależy od terminu wykupu , ogólnej sytuacji na rynku

pieniądza i wiarygodności kredytowej ( ratingu ) emitenta . Wysokość

dyskonta zapewnia nabywcom bonów stopę zwrotu wyższą od

oprocentowania kredytów bankowych . Bardziej korzystne warunki

lokowania nadwyżek w bonach niż na rachunkach depozytowych, że w

dziedzinie krótkoterminowego pośrednictwa finansowego operacje

bonami komercyjnymi zyskują przewagę nad operacjami depozytowo-

kredytowymi banków. Zastępowanie kredytów bankowych emisją bonów

komercyjnych, jako źródła finansowania działalności gospodarczej, jest

możliwe tylko w przypadku wielkich przedsiębiorstw, o ugruntowanej

renomie znaczącej pozycji na rynku Powodzenie emisji bonów

komercyjnych zależy od zaufania, jakim potencjalni inwestorzy darzą ich

emitenta; na takie zaufanie nie mogą liczyć firmy niewielkie , nieznane

opinii publicznej, a zwłaszcza środowisku inwestorów finansowych.

BONY KOMERCYJNE

W odniesieniu do rynku kapitałowego dokonywane są

emisje papierów wartościowych:



akcje – przynoszące dochód zmienny;



mają charakter własnościowy, czyli świadczą o udziale ich

posiadacza w kapitale spółki akcyjnej,



cena i stopa zwrotu zależy od wielu czynników.



obligacje – przynoszące stały dochód;



nie dają posiadaczowi uprawnień typu współwłasność, ponieważ

podzielone są na określoną liczbę równych jednostek;



istotą jest przekazanie kapitału spółce bezpośrednio przez

inwestora, bez udziału banku,



cena zleży głównie od stóp procentowych.

AKCJE I OBLIGACJE

Venture Capital (kapitał spekulacyjny, kapitał wysokiego ryzyka).

Kapitał ten zapewnia pomoc przedsiębiorstwom w okresie ich

rozwoju, zanim będą firmami gotowymi do wprowadzenia na

giełdę. Fundusze VC zapewniają więc środki na rozpoczęcie lub

rozwój działalności. Finansowanie to polega na zasileniu

kapitałowym powstającej spółki poprzez objęcie akcji lub udziałów.

Działania te powodują że kapitał do firmy nie jest wprowadzany w

formie kredytu, ale w formie właścicielskiej. Inwestor oferujący

finansowanie typu venture capital staje się współwłaścicielem

spółki, którą finansuje. Podejmuje on takie same ryzyko jak

pozostali udziałowcy. W przypadku powodzenia przedsięwzięcia,

razem z założycielami czy pomysłodawcami uczestniczy w jego

sukcesie. Inwestor który na bieżąco uczestniczy w działaniach na

rzecz rozwoju przedsięwzięcia, staje się partnerem przedsiębiorcy.

Współpracę

reguluje

umowa

inwestycyjna,

zawierająca

postanowienia dotyczące wzajemnych praw i obowiązków stron.

VENTURE CAPITAL

Polski  rynek  venture  capital  uwzględnia  po  stronie  popytu
przedsiębiorstwa, które mają problemy z pozyskaniem  kredytu
bankowego.  Natomiast  po  stronie  podaży  firmy  specjalizujące
się  w  finansowaniu  wysoce  ryzykownych  przedsięwzięć  w
dziedzinie małych i średnich przedsiębiorstw.
Szansę  na  uzyskanie  finansowania  z  funduszy  venture  capital
mają  przedsiębiorstwa  prywatne,  nie  notowane  na  giełdzie,
działające w różnych branżach i w różnych regionach.

VENTURE CAPITAL

Biorąc pod uwagę cel działalności rozróżnia się dwa rodzaje

kapitału wysokiego ryzyka:



fundusze komercyjne - których celem jest maksymalizacja

zysku ze sprzedaży akcji (udziałów), korzystające głównie z

powierzonych środków osób prywatnych oraz komercyjnych

inwestorów instytucjonalnych. Fundusze prowadzą stałą

działalność inwestycyjną na terenie Polski (Enterprise Investors,

PBK Inwestycje).



fundusze pomocowe - dla których maksymalizacja dochodu

nie jest zasadniczym celem. Korzystają z powierzonych środków

publicznych,

pomocowych

lub

specjalnych

funduszy

rozwojowych (CARESBAC, Fundusz Północny S.A.)

VENTURE CAPITAL



pozyskanie nowego właściciela, którego celem jest rozwój

przedsiębiorstwa i znaczący wzrost jego wartości w perspektywie

kilku lat,



możliwość realizacji nawet bardzo ryzykownych projektów bez

stosownych zabezpieczeń,



elastyczne podejście do ryzyka - inwestor nie obawia się

poszukiwania rozwiązań niekonwencjonalnych,



poprawa płynności finansowej przedsiębiorstwa - korzystanie z

VC nie jest obciążone spłatami odsetek,



poprawa wizerunku firmy i zwiększenie wiarygodności wobec

wierzycieli,



monitorowanie działalności przedsiębiorstwa, w szczególności

pod względem finansowym,



transfer know-how z zakresu zarządzania finansowego,



dostęp do nowych kontaktów biznesowych.

ZALET FINANSOWANIA PRZEZ VENTURE CAPITAL:



Fundusz inwestycyjny – forma wspólnego inwestowania

polegająca na zbiorowym lokowaniu środków pieniężnych

wpłaconych przez uczestników funduszu. Uczestnikami mogą

być zarówno osoby indywidualne (osoby fizyczne), jak i osoby

prawne (np. przedsiębiorstwa, miasta, gminy, związki

wyznaniowe) oraz podmioty nie posiadające osobowości

prawnej.



Fundusze inwestycyjne (fundusze powiernicze) są instytucjami

tzw.

zbiorowego

inwestowania,

których

wyłącznym

przedmiotem działalności jest lokowanie zebranych publicznie

środków pieniężnych w określone papiery wartościowe i inne

prawa majątkowe, przy zachowaniu zasady ograniczania ryzyka

inwestycyjnego. Przeznaczone są dla inwestorów, którzy nie

chcą ryzykować kupując akcje na giełdzie, nie są również

zainteresowani bezpośrednimi zakupami obligacji.

FUNDUSZE INWESTYCYJNE



Celem

działalności

funduszy

jest

inwestowanie

zgromadzonego  kapitału  w  taki  sposób,  aby  osiągnąć  zyski
dla  posiadaczy  jednostek  uczestnictwa.  Właścicielami  firm
zarządzających  są  banki,  firmy  ubezpieczeniowe,  a  także
zagraniczne  instytucje,  specjalizujące  się  w  zarządzaniu
funduszami. Wpłacane do funduszu pieniądze, przeliczane są
na  jednostki  uczestnictwa,  stanowiące  tytuł  prawny  do
udziału  w  dochodach  funduszu.  Wartość  jednostek  ulega
codziennym wahaniom.



Ceną

jaką

płacimy

oszczędzanie

funduszu

inwestycyjnym jest opłata wstępna (dystrybucyjna) pobierana
przy wpłacie kapitału, ale przede wszystkim prowizja za
zarządzanie , stanowiąca podstawę zarobkowania funduszu.

FUNDUSZE INWESTYCYJNE

Podział:



Fundusze inwestycyjne dzieli się przede wszystkim na otwarte i

zamknięte. W Polsce najpopularniejsze są fundusze otwarte.



Fundusze otwarte mają obowiązek bez przerwy przyjmować

nowych inwestorów i umarzać jednostki uczestnictwa osobom,

które chcą wycofać swoje pieniądze. Jednostki uczestnictwa są

niezbywalne i nie mogą być przedmiotem wtórnego obrotu. Aby

móc szybko i sprawnie realizować umorzenie jednostek, fundusz

otwarty musi utrzymywać dużą płynność swoich aktywów.



Fundusze zamknięte przeznaczone są dla określonej liczby

udziałowców, którzy kupują papiery Fundusze zamknięte nie muszą

utrzymywać wysokiej płynności aktywów i dlatego często są

inwestorem strategicznym w spółkach. Fundusze zamknięte

emitują

określoną

liczbę

akcji

inwestorzy

stają

się

współwłaścicielami funduszu za pośrednictwem jego akcji.

FUNDUSZE INWESTYCYJNE

Rodzaje:



Ze względu na strategię i zakres działania oraz ryzyko można

wyróżnić następujące rodzaje funduszy inwestycyjnych:

•

Fundusze o agresywnym wzroście – inwestują w papiery

wartościowe przynoszące maksymalne zyski. Fundusze o
zmiennym portfelu inwestycyjnym –lokują środki w
zależność od tego co się najbardziej opłaca.

•

Fundusze wzrostu – inwestują w akcje firm cieszących się

renomą.

•

Fundusze o zrównoważonym wzroście –polega na

długofalowy wzrost wartości kapitału i dochodów.

•

Fundusze hipoteczne – inwestują tylko w papiery

wartościowe emitowane pod zastaw hipoteczny.

FUNDUSZE INWESTYCYJNE



http://www.finanse.egospodarka.pl



http://www.faktoringbroker.pl



http://pl.wikipedia.org



http://franchising.pl



http://www.izfa.pl



Leasing Poradnik Przedsiębiorcy - Polska Agencja Rozwoju
Przedsiębiorczości 2004 Piotr Trybała

ŹRÓDŁA:

Document Outline