Kinezyterapia

Kinezyterapia (

gr.

 kinesis - ruch) - 

leczenie ruchem, 

gimnastyka

 

lecznicza. Podstawą tej dziedziny 

fizjoterapii

 są ćwiczenia ruchowe. 

Ruch staje się środkiem leczniczym, 

mającym wpływ na cały organizm. 

Zadaniem kinezyterapii jest 

maksymalne usunięcie niesprawności 

fizycznej i przygotowanie do dalszej 

rehabilitacji

, np. społecznej.

Kinezyterapia miejscowa dotyczy 

bezpośrednio narządu zmienionego 

chorobowo, składają się a nią:

• ćwiczenia bierne - wykonywane przez kinezyterapeutę lub 

aparat CPM (Continuous Passive Motion – ciągły bierny ruch) 

bez czynnego udziału chorego; 

• ćwiczenia izometryczne – czynne napinanie mięśni bez 

zmiany ich długości; 

• ćwiczenia czynno-bierne – ruch wykonywany jest biernie 

natomiast pacjent czynnie rozluźnia mięśnie; 

• ćwiczenia samowspomagane – pacjent siłą mięśni 

kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni; 

• ćwiczenia w odciążeniu – wykonywanie ruchu przy 

odciążeniu ćwiczonego odcinka ciała; 

• ćwiczenia czynne; 

• wyciągi; 

• ćwiczenia synergistyczne; 

• ćwiczenia oddechowe. 

Kinezyterapia dzieli się na 

miejscową i ogólną.

• Kinezyterapia stosowana jest w 

schorzeniach i dysfunkcjach narządu 
ruchu, w zespołach bólowych 
kręgosłupa, po zabiegach 
operacyjnych, po udarach mózgu, po 
zawale serca, a także w okresie ciąży 
jako przygotowanie do porodu.

Kinezyterapia ogólna 

składa się z ćwiczeń części ciała nie 

objętych chorobą:

• ćwiczenia ogólnokondycyjne; 
• ćwiczenia gimnastyki porannej; 
• ćwiczenia w wodzie; 
• sport inwalidów. 

Metody kinezyterapeutyczne

Proprioceptywne nerwowo – 

mięśniowe torowanie ruchu 

PNF

– jest metodą fizjoterapeutyczną 

polegającą na przywracaniu 

utraconej funkcji

Zastosowanie: udary, SM, MPDz. 

Pourazowe porażenia, choroby 

nerwowo –mięśniowe 

(wykorzystuje partie sprawne)

Metody kinezyterapeutyczne

Metoda NDT Bobath

Zajmuje się diagnostyką i rehabilitacją 

noworodków i niemowląt w zakresie 
asymetrii ułożeniowej, asymetrii 
czaszki, problemami rozwojowymi 
wcześniaków, zaburzeniami napięcia 
mięśni, zaburzeniami rozwoju 
ruchowego, diagnostyką i terapią 
problemów neurologicznych. 

Metody kinezyterapeutyczne

Stymulacja metodą Vojty:

Jest to neurofzjologicznie sterowany system 

torowania, mający na celu przywrócenie 

wrodzonych fizjologicznych wzorców 

ruchowych (odruchów), które są zablokowane 

w swoim rozwoju przez wczesnodziecięce 

uszkodzenia mózgu lub zostały utracone na 

skutek urazów. 

Polega na nacisku na określone punkty ciała 

wywołujące odruchy fizjologiczne (szczególnie 

pełzanie odruchowe i obrót odruchowy)

Metody kinezyterapeutyczne

Główne zasady usprawniania wg Bobath:

• Wpływanie na napięcie mięśni
• Hamowanie nieprawidłowych odruchów
• Wyzwalanie ruchów w formie najbardziej 

zbliżonych do prawidłowych

• Wspomaganie i prowadzenie ruchu z 

punktów kluczowych kontroli ruchów: głowa, 

obręcz barkowa, obręcz miednicza

• Wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych 

umiejętności ruchowych w codziennych 

czynnościach

Doświadczenia sensoryczne

• Uczenie się to doświadczenie. 

Wszystko inne to informacja.

• -Albert Einstein

Wrażenia jako informacja

• Myśl, twórczość i uczenie się 

powstają z doświadczenia. 

• Całe ciało nastawione jest na 

zbieranie informacji poprzez narządy 
zmysłów.

Układ przedsionkowy:

poczucie ruchu i równowagi

• Rozwija się jako pierwszy układ 

sensoryczny

• Na równowagę składają się:
•  równowaga statyczna (potrafimy 

zachować stabilną postawę ciała w 
relacji z podłożem)

•  równowaga dynamiczna

Zmysł słuchu

• Jest pierwszą linią obronną 

niemowlaka;

• Pełni ważną rolę w utrzymywaniu 

czujności na rodzaj napływających 
bodźców – dla bezpieczeństwa i 
rozumienia otoczenia.

Zmysł węchu

• Jest doskonały już przy narodzinach  - 

noworodek po zapachu odróżnia 
swoją matkę od pozostałych osób;

• Ostrzega przed niebezpieczeństwem 

(zapach strachu);

• Feromony, zapachy seksualne.

Zmysł dotyku

• Skóra jest największym organem ciała 

i jest pełna receptorów lekkiego 
dotyku, silnego dotyku, nacisku, 
ciepła, zimna, bólu i propriocepcji. 

• Gdy brak jest dotyku osoby te 

wykazują obniżone funkcjonowanie 
ruchowe i psychiczne (nawet 
niedorozwój niezbędnych funkcji 
organizmu i śmierć)

Dotyk cd.

• Dotyk jest kotwicą zachowań i 

uczenia się. Jeżeli delikatnie dotyka 
się dzieci się dzieci podczas 
zachowań pozytywnych, uczą się one 
kojarzenia tych zachowań z 
przyjemnością (nie mylić ze złym 
dotykiem).

Propriocepcja 

• Propriocepcja jest wrażeniem z 

mięśni, ścięgien i układu 

przedsionkowego, które sprawia, 

że mózg może zadecydować o 

ruchu oraz pozycji ciała i jego 

części w przestrzeni.

Wzrok

• Widzenie to proces odbywający się w 

10% w oczach –reszta widzenia 
odbywa się w mózgu, poczynając od 
skojarzenia z dotykiem i 
propriocepcją. Poprzez dotykane 
uczymy się wymiarów, powierzchni, 
linii i kolorów. 

• Pełny wizualny obraz pojawia się ok. 8 

miesiąca życia.

Waga sensorycznego uczenia 

się – 3 główne czynniki

• Bogate otoczenie sensoryczne 
• Możliwość swobodnego badania i 

poznawania otoczenia

• Dostępni rodzice – odpowiadający na 

pytania, wspomagający w aktywności

Uczenie się najpierw 

przechodzi przez nasze zmysły

• W miarę jak badamy i doświadczamy 

naszego materialnego świata, 
początkowe wzorce sensoryczne 
nakładają się na sieci nerwowe, stając 
się później punktami odniesienia 
dającymi kontekst do uczenia się, 
myśli i twórczości. 

• Do tej bazy sensorycznej dodajemy 

emocje i ruch.

Uczenie się

• Uczenie się to powolny proces 

polegający na wielokrotnym 
uaktywnianiu neuronów przez co 
aksony pokrywają się grubszą 
warstwą mieliny.

• Im więcej praktyki, tym więcej mieliny 

i tym szybszy jest ten proces –aż do 
momentu, gdy dochodzimy do 
poziomu najwyższej kompetencji

Rodzaje kompetencji

• Niekompetencja nieświadoma

• Niekompetencja świadoma

• Kompetencja świadoma

• Kompetencja nieświadoma

Budowanie podstawowych wzorów

• Rozwój umiejętności zaczyna się więc od 

ustanowienia naszej bazy rozumienia świata 

poprzez nasze zmysły, uczucia i ruch.

• Opierając się na bazowych wzorach poprzez 

dalsze uczenie się, bierzemy udział w 

formowaniu coraz bardziej skomplikowanych 

sieci nerwowych.

• Te podstawowe wzory tworzą zrąb 

informacyjny, na bazie którego powstają i 

doskonalą się przez całe życie nowe sieci 

nerwowe, poszerzając nasze pojmowanie i 

umiejętności.