PowerPoint Presentation

GŁASKANIE

• Ruch wykonywany dłońmi masażysty w

którym dłoń ślizga się po powierzchni

skóry, bez przesuwania tkanki

masowanej.

• Technika najczęściej stosowana,

wykonujemy ją prawie zawsze,

kilkakrotnie w czasie zabiegu.

• Głaskaniem rozpoczynamy i kończymy

masaż, oraz przeplatamy poszczególne

techniki lub chwyty.

• Niekiedy masaż ogranicza się wyłącznie

do głaskania, na przykład w przypadku

skrajnej bolesności.

GŁASKANIE

• Głaskanie to technika sprężyście

odkształcająca naskórek i skórę właściwą.

• Głaskanie wykonujemy zgodnie z

zasadami masażu klasycznego
dotyczącymi kierunku ruchu.

• Głaskanie może być powierzchowne i

głębokie.

• Głaskanie powierzchowne wykonujemy

powoli, rytmicznie: 24-25 ruchów / min.

• W głaskaniu głębokim tempo i siła ucisku

są większe niż w głaskaniu
powierzchownym.

GŁASKANIE

Rodzaj techniki głaskania zależy od:
• obwodu,
• powierzchni masowanej części

ciała,

• siły nacisku.

GŁASKANIE

GŁASKANIE

POWIERZCHOW

głaskanie

uspakajające

GŁASKANIE

GŁĘBOKIE

głaskanie

pobudzające

GŁASKANIE

Nacisk w czasie głaskania powinien

zaczynać się łagodnie i kończyć się

łagodnie, oraz być równomiernie

rozłożony na całej powierzchni

masowanej.

Ręka w czasie głaskania powinna

być rozluźniona, aby mogła

dostosować się do wszystkich

nierówności i kształtu odcinka

masowanego (krętarzy, guzków,

wyrostków).

GŁASKANIE

Efekt głaskania zależy od siły jaka

jest użyta podczas zabiegu.

Wykonujemy od obwodu do serca

uwzględniając przebieg krwi
żylnej limfy.

Wzdłuż przebiegu włókien

mięśniowych, od przyczepów
dalszych do bliższych.

GŁASKANIE

CELE:

• Przyzwyczajenie pacjenta do

dotknięcia terapeuty,

• Pozwolenie na wyczucie i znalezienie

miejsc chorobowo zmienionych.

• Głaskanie służy do rozprowadzenia

talku, żelu, maści itp.

• Delikatne głaskanie wpływa kojąco

na ból.

• Po głaskaniu skóra staje się gładka i

elastyczna, zwiększa się tonus tkanki

podskórnej.

GŁASKANIE

POWIERZCHOWNE

CELE:
• Usunięcie zrogowaciałych łusek

naskórka, w celu ułatwienia
wydzielniczej pracy gruczołów potowych
i łojowych.

• Zwiększenie tonusu (napięcia) skórnego

i tkanki podskórnej .

• Wzmożenie przemiany materii w

tkankach skórnych i szybsze
odprowadzenie ewentualnych obrzęków
i krwiaków.

GŁASKANIE

POWIERZCHOWNE

• Poprawa motorycznej funkcji

naczyń skórnych, stymulacja

procesów wymiany w skórze i

podskórnej tkance łącznej.

• Obniżenie pobudliwości zakończeń

nerwów czuciowych skóry przez

działanie uspokajające na OUN,

czyli obniża pobudliwość

emocjonalną, sprzyja rozluźnieniu

mięśni.

• Obniżenie pobudliwości komórek

ruchowych rdzenia kręgowego (w

chorobach OUN).

GŁASKANIE GŁĘBOKIE

CELE:

• Podnosi temperaturę skóry.

• Przyspiesza krążenie, odpłynięcie krwi

żylnej z tkanek i chłonki w kierunku

dosercowym przez co następuje

opróżnienie pni żylnych

powierzchownych i głębokich w

tkankach. W opróżnionych żyłach

powstaje ciśnienie ujemne, wskutek

czego krew z bocznych naczyń żylnych

napływa do większych naczyń.

• Przyspiesza odpływ krwi żylnej z tkanek,

a na jej miejsce napływa krew tętnicza,

powodując szybsze i lepsze odżywienie

tkanek.

GŁASKANIE GŁĘBOKIE

• Zmniejszenie zastoju i obrzęków, dzięki

naprzemiennemu zwężaniu i
rozszerzaniu się światła naczyń
następuje pobudzenie układu krążenia-
przyspiesza się wchłanianie krwiaków.

• Powoduje zwiększenie kurczliwości

mięśni.

• Pobudzenie funkcji gruczołów potowych

i łojowych

GŁASKANIE GŁĘBOKIE

• Głaskanie wykonane na klatce

piersiowej powoduje zwolnienie ruchów

oddechowych . Zjawisko to tłumaczone

jest hamowaniem czynności wyższych

części OUN z następczym obniżeniem

pobudliwości ośrodka oddechowego.

• Głaskanie jako bodziec mechaniczny

działa na zakończenia nerwów

czuciowych i ruchowych w skórze.

• Pod wpływem głaskania głębokiego

wchłanianie płynów z tkanki podskórnej

zwiększa się o 16-58%.

GŁASKANIE GŁĘBOKIE

• Głaskanie wykonane energicznie i

rytmicznie działa pobudzająco na
OUN.

• Energiczne głaskanie zapewnia

miejscowe przyspieszenie
krążenia, powoduje
zaczerwienienie, dając lekkie
przekrwienie.

• U chorych z niedowładami i

porażeniami pochodzenia OUN
lekkie głaskanie obniża
pobudliwość komórek ruchowych
rdzenia kręgowego.

GŁASKANIE

Głównym ruchem jest głaskanie z

włosem.

Głaskanie pod włos jest bardziej

pobudzające, drażni zakończenia
nerwowe.

ROZCIERANIE

Technika polegająca na

wykonywaniu rękoma masażysty
ruchów kolisto-posuwistych wraz z
tkanką masowaną .

Istotą rozcierania jest to, aby tkanka

masowana przesuwała się za ręką
masażysty.

Rozcieranie powoduje utworzenie

się fałdu skórnego, w którym
następuje rozciąganie i rozcieranie
tkanek.

ROZCIERANIE

Wykonujemy zdecydowanie silniej i

energiczniej niż głaskanie.

Tempo 60 – 100 ruchów na minutę.
Jest techniką odkształcającą

struktury zbudowane z tkanki
łącznej.

ROZCIERANIE

Rozcieranie wykonuje się najczęściej w

masażu na okolicę:

• stawów,
• torebek stawowych,
• aparatu więzadłowego,
• ścięgien,
• powięzi,
• rozcięgien mięśni,
• tkanek mięśniowo-ścięgnistych,
• w miejscu przyczepów mięśniowych,
• w miejscu przejścia brzuśca w ścięgno

ROZCIERANIE

Jest podstawową techniką w leczeniu:
• przykurczy,
• blizn, bliznowcy,
• zrostów pourazowych.
Stosuje się na okolice stawów w artrozach

(zmianach zwyrodnieniowo-wytwórczych

stawów) i zmianach patologicznych

tkanek okołostawowych.

W masażu sportowym rozcieranie ma

zastosowanie przy rozgrzewce stawów i

mięśni – temperatura okolicy masowanej

ulega podwyższeniu

ROZCIERANIE

W zależności od wskazań

rozcieranie może być:

• powierzchowne – tonizujące,
• głębokie – drażniące

(mobilizujące; daje większy
odczyn)

ROZCIERANIE

Kierunek rozcierania określa się na

podstawie anatomicznej struktury

tkanek i patologicznych zmian tych

tkanek.

Rozcieranie w zależności od kierunku

wykonywania dzielimy:

• spiralne - działa troficznie na tkanki

(poprawia ukrwienie, odżywienie,

metabolizm tkanek).

• podłużne – działa rozluźniająco na

receptory ścięgien, powięź mięśniową.

• poprzeczne – działa mobilizująco,

powoduje uruchomienie ścięgien,

poprawia napięcie powięzi mięśniowej.

ROZCIERANIE

Wykonywanie ruchów powoduje

utworzenie fałdu skórnego przed
palcami, natomiast za – tkanki są
rozciągnięte.

Rozcieranie powinno być

poprzedzone i zakończone
głaskaniem. W trakcie również
wykonujemy głaskanie.

ROZCIERANIE

CELE:
• Obniżenie pobudliwości nerwów

(działanie przeciwbólowe).

• Zapobieganie otarciom i

odleżynom , stosowane przy

hartowaniu tkanek.

• Ułatwienie wchłaniania się

krwiaków, obrzęków, wysięków

pozapalnych.

• Uaktywnienie miejscowego

przepływu krwi i limfy ( masaż

odprowadzający); daje lepsze

przekrwienie stawów.

• Uelastycznienie przykurczonych

mięśni i powstałych blizn, oraz

uelastycznienie torebek

stawowych, więzadeł, przyczepów

mięśniowych.

• Rozluźnienie mięśni.
• Likwidacja zgrubień, stwardnień,

różnego pochodzenia

mięśniowych; w torebkach

stawowych.

• Likwidacja blizn, bliznowców,

zrostów po zabiegach

operacyjnych.

• Przyspieszenie metabolizmu.

UGNIATANIE

Technika masażu klasycznego

polegająca na wykonaniu rękoma
masażysty ruchów : przyłożenia,
unoszenia, uciskania i wyciskania
tkanki masowanej.

UGNIATANIE

• Wykonujemy w tempie 40 – 50

ruchów/min

• Wymaga użycia większej siły w stosunku

do pozostałych technik.

• Technika odkształcająca sprężyście

tkankę mięśniową.

• W czasie ugniatania ręka nie ślizga się

po skórze lecz wyraźnie i zdecydowanie

chwyta za masowany mięsień, grupę

mięśni, starając się odciągnąć od części

kostnej.

CHWYTY UGNIATANIA

• ugniatanie obejmujące
• ugniatanie okrężne

• zwijanie – na powierzchniach płaskich; przy dużej ilości

tkanki tłuszczowej, przy osłabionych mięśniach

• wałkowanie – na kończynach (zwłaszcza ramie i udo). W

przypadku osłabionych mięśni przy urazach , przy

kruchości włośniczek i chorobach obwodowych naczyń

krwionośnych, powoduje rozluźnienie bardzo napiętych

mięśni.

• zruszanie – w okolicach gdzie trudno jest chwycić

mięśnie (np. mięśnie przykręgosłupowe, okolice

międzyżebrowe).

UGNIATANIE

• w masażu klasycznym stanowi ok. 40%

całego masażu i ok. 60% masażu

sportowego.

• stosujemy oddzielnie na mięśniach

synergistycznych i antagonistycznych.

• nie powinno być zbyt energiczne lecz

narastać stopniowo

• nie powinno wywoływać bólu lecz uczucie

przyjemne

• ruchy wykonujemy : płynnie, rytmicznie, bez

odrywania rąk od powierzchni masowanej,

bez gwałtownych szarpnięć

UGNIATANIE

• Ruch ugniatania polega na

skośnym lub poprzecznym do
przebiegu mięśnia rozciąganiu,
skręcaniu i uciskaniu.

• Mięśnie w czasie ugniatania

powinny być opracowywane
podłużnie.

• Ugniatanie ma być techniką

odkształcającą sprężyście brzuśce
mięśnia.

•

Przeplatamy głaskaniem i
wstrząsaniem.

UGNIATANIE

WYKONUJEMY:

• wzdłuż przebiegu naczyń

krwionośnych w kierunku do
serca ,

• od dalszego do bliższego szczytu

mięśnia,

• od przyczepu dalszego do

bliższego.

TECHNIKA

UGNIATANIA ZALEŻY

OD:

• kształtu mięśnia,
• powierzchni masowanej,
• wielkości mięśnia,
• stanu bólowego,
• wieku ,płci i jednostki chorobowej.

CELE UGNIATANIA

• intensywne pobudzenie mięśni
• duże przekrwienie masowanego obszaru, a co

się z tym łączy – zwiększenie szybkości

przepływu krwi, także limfy i ułatwienie

wymiany tkankowej w mięśniach (lepsze

odżywienie i szybsze odprowadzenie

produktów przemiany materii)

• uregulowanie, czyli sprowadzenie do

fizjologicznego napięcia mięśniowego

poprzez oddziaływanie na receptory czucia

głębokiego

• przyspieszenie ogólnej regeneracji mięśni po

intensywnym wysiłku fizycznym

CELE UGNIATANIA

• zwiększenie elastyczności tkanki

mięśniowej oraz ścięgien

• pobudzenie poprzez receptory czucia

głębokiego ośrodkowego układu

nerwowego

• pobudzenie włókien mięśniowych do

skurczów, które powodują szybszy ruch

płynów międzytkankowych.

• zmniejszenie napięcie blizn.
• stymulacja procesów wymiany tlenu i

dwutlenku węgla w mięśniach.

OKLEPYWANIE

Seria energicznych uderzeń rękoma

masażysty następujących jedno po
drugim, bardzo szybko w tkankę
masowaną.

OKLEPYWANIE

• istotą jest to, aby w czasie uderzania

kontakt ręki masażysty był jak
najkrótszy, a siła uderzenia na całej
powierzchni ręki biorącej udział w
masażu była rozłożona równomiernie

• uderzenie powinno być sprężyste,

krótkie, wykonane tak aby nie
wywoływało powstawania bólu i nie
wywoływało: siniaków, krwiaków i
pękania naczyń

OKLEPYWANIE -

PRZECIWWSKAZANIA

• silny ból,

• wzmożone napięcie mięśniowe,

• kruchości ścian naczyń krwionośnych,

• żylaki,

• po wzmożonym wysiłku fizycznym,

• spastyczność,

• dyskopatie,

• osteoporoza,

• przykurcze mięśniowe,

• skoliozy - po stronie przykurczonych

mięśni

OKLEPYWANIE

Stosujemy gdy chcemy doprowadzić

do silnego przekrwienia masowanej
części ciała.

Dobór sposobu oklepywania zależy

od:

• okolicy stosowania masażu,
• od grubości tkanki masowanej,
• stanu fizjologicznego i patologii

tkanki masowanej,

• zadania jakie ma spełniać

oklepywanie.

SPOSOBY

OKLEPYWANIA

• szybkie – 250-300 uderzeń / min.
• wolne - 100-120 uderzeń / min.

Siłę uderzenia możemy stopniować:

–

Uderzenia są lekkie gdy ruch jest wykonywany

przez stawy nadgarstkowe przy

unieruchomionych stawach łokciowych

i barkowych.

–

Siła uderzenia zwiększa się gdy w ruchach

oklepywania biorą udział również stawy łokciowe,

oraz stawy barkowe.

CELE OKLEPYWANIA

• Bardzo silne przekrwienie masowanej

powierzchni, a tym samym poprawa

odżywienia tkanek.

• Pobudzenie mięśni gładkich i poprzecznie

prążkowanych do skurczu.

• Redukcja tkanki tłuszczowej przez

przyspieszenie przemiany materii.

• Podwyższenie temperatury tkanek.
• W chorobach układu oddechowego

oklepywanie wykorzystuje się w celu

oderwania wydzieliny zalegającej w płucach.

WIBRACJA

Technika polegająca na

przekazywaniu za pomocą ręki
masażysty lub aparatu
wibracyjnego drgań
mechanicznych o małej amplitudzie
i znacznej częstotliwości tkankom
masowanym.

WIBRACJA

RĘCZNA

•

Trudna

•

Męcząca

•

Daje możliwość
wyczucia
głębokości
przekazywanych
drgań

APARATEM

•

Aquawibron

•

Wibrator

•

Maty do masażu

•

Poduszki do
masażu

•

Fotele do masażu

WIBRACJA

STABILNA

•

W punktach

bolesnych

•

W miejscu wejścia

nerwu

obwodowego do

mięśnia

•

Na szparę

złamania

•

5 – 20s z przerwą

na głaskanie

LABILNA

•

Wzdłuż przebiegu
włókien
mięśniowych

•

Wzdłuż przebiegu
nerwów

•

Wzdłuż przebiegu
naczyń
obwodowych

WIBRACJA

Ruchy wykonujemy góra-dół,

a nie na boki.

Częstotliwość drgań ok. 20 – 40/s

WIBRACJA -

WSKAZANIA

• w chorobach układu oddechowego,
• w leczeniu sztywności karku,
• w wzmożonym napięciu mięśni,
• w chorobie zwyrodnieniowej.

CELE WIBRACJI

• Wibracja labilna:

–

obniża napięcie mięśniowe

–

normalizuje napięcie tkanek

• Wibracja punktowa:

–

obniża próg pobudliwości nerwowej

–

działanie przeciwbólowe

–

wpływ na zmniejszenie obrzęków

–

przyspiesza tworzenie kostniny

CELE WIBRACJI

• Obniża patologiczną lub nadmierną po

wysiłku pobudliwość OUN

• Wywołuje odczyn pośredni objawiający

się:

–

zwiększeniem napięcia naczyń

krwionośnych

–

zwolnieniem tętna

–

wzrostem ciśnienia krwi

• Słaba:

–

działanie uspokajające

• Silna:

–

działanie pobudzające

WSTRZĄSANIE

Technika masażu klasycznego

polegająca na przekazywaniu

tkankom za pomocą rąk masażysty

drgań mechanicznych o znacznej

amplitudzie

i niedużej częstotliwości.

Technika ta stosowana jest na

zakończenie masażu i możemy ją

stosować między techniką

ugniatania,

a głaskaniem.

WSTRZĄSANIE

Ruch wykonujemy poprzecznie do

włókien mięśniowych, dłoń

masażysty powinna przylegać do

powierzchni tkanki masowanej całą

swoją powierzchnią.

Skutki wstrząsania odpowiadają

natężeniu z jakim ten chwyt

będziemy wykonywać. Ruchy

wykonuje się zdecydowanie,

płynnie, rytmicznie, bez szarpnięć.

CELE WSTRZĄSANIA

• Obniżenie napięcia mięśniowego i

rozluźnienie aparatu więzadłowo-
torebkowego np. po wysiłku fizycznym.

• Ułatwienie wydzielania płynu

zalegającego płynu wysiękowego w
płucach (wstrząsanie klatką piersiową)
w chorobach układu oddechowego.

• Usprawnianie krążenia obwodowego ,

aktywacja przepływu krwi i limfy.

CELE WSTRZĄSANIA

• Lepsze rozprowadzenie chłonki w

przestrzeniach
międzykomórkowych tkanek
powierzchownych i głębokich.

• Słabe wstrząsanie – obniżenie

pobudliwości OUN.

• Silne wstrząsanie (energiczne,

szybkie ) – wzmożenie
pobudliwości OUN.

Document Outline