Wojciech
Basiński
IIIc
Wojciech
Basiński
IIIc
Dwa sposoby wykonania
Jeżeli ława ma być wykonana w deskowaniu, dolna
część wykopu powinna być od niej szersza o 10-15
cm z każdej strony, aby można było ustawić niskie
deskowanie wysokości 30-40 cm, w którym
zabetonuje się ławę. Deskowanie uklada sie na
stwardniałym chudym betonie, następnie montuje
zbrojenie i układa beton. Jeśli nie zrobi się chudego
betonu, to na styku z podłożem gruntowym świeża
mieszanka betonowa miesza się z gruntem i w tym
ważnym dla trwałości fundamentów miejscu beton
będzie porowaty, o bardzo małej wytrzymałości i
odporności na zamarzanie.
Gdy ława ma być wykonana bezpośrednio w
gruncie, wykop robi się na jej wymiar. Następnie
jego dno i boki wykłada się folią hydroizolacyjną,
która - podobnie jak deskowanie - zapobiega
wyciekaniu zaczynu cementowego z mieszanki
betonowej. Dzięki temu beton będzie miał
odpowiednią wytrzymałość. Ławy udają się znacznie
lepiej w gruntach gliniastych niż piaszczystych, ale i
w tych pierwszych bardzo często podczas
betonowania obrywają się fragmenty wykopów i
grunt miesza się z betonem. W sumie więc powstaje
konstrukcja nie najlepszej jakości (beton trudniej
jest tutaj poprawnie ułożyć i zagęścić niż w
deskowaniu) i niewiele tańsza (zużycie mieszanki
betonowej jest większe ze względu na
niedokładności w wykonaniu wykopów).
W domach podpiwniczonych, na ławach
fundamentowych zawsze wykonuje się poziomą
izolację przeciwwilgociową (najlepiej na całej ich
szerokości), którą później łączy się na zakład z
poziomą izolacją podłogi i pionową izolacją ścian
piwnic.
Decydując się na płytę fundamentową,
można nie robić izolacji przeciwwilgociowej
- wystarczy styropian jako materiał
izolujący. Jedynie w celu zabezpieczenia się
przed radioaktywnym radonem
przedostającym się z gruntu (najwięcej jest
go w gruntach spoistych) zakłada się
foliową membranę (między styropianem a
betonową częścią płyty)
Nie trzeba wtedy robić głębokiego wykopu,
wystarczy zdjąć humus. Miejsce po nim
wypełnia się tłuczniem albo żwirem, który
chroni przed podciąganiem kapilarnym
wody. Na tak przygotowanym podłożu
układa się styropian grubości 15-16 cm.
Musi on jednak mieć odpowiednią gęstość -
powinien to być co najmniej styropian FS
20 (samogasnący o minimalnym ciężarze
20 kg/m3). Można też wykorzystać
polistyren ekstrudowany, który ma większą
odporność na ściskanie. Bezpośrednio na
styropianie robi się płytę fundamentową.
Powinna być zbrojona na górze i na dole.
Zwykle wykorzystuje się do tego siatki o
oczkach 15 x 15 mm z drutu średnicy 5-6
mm. Zbroi się całą powierzchnię płyty, a
fragmenty, na których będą stały ściany,
dozbraja się prętami średnicy 8-12 mm.
Powinny być zawsze posadowione głębiej, niż przemarza grunt (w okolicach Warszawy jest to
głębokość 1 m, Poznania - 80 cm, a Suwałk 1,4 m). Tak będą zagłębione fundamenty domów
niepodpiwniczonych. Jeśli wznosi się dom z piwnicami, zagłębienie będzie wyznaczała
wysokość piwnicy. Głębokość przemarzania jest najistotniejsza, jeżeli dom ma stanąć na
gruntach spoistych - piaszczyste w znacznie mniejszym stopniu podciągają wodę gruntową.
Fundamenty muszą być dostosowane także do nośności gruntu. Aby się dowiedzieć, jaka ona
jest, trzeba przeprowadzić badania geotechniczne. Z reguły przyjmuje się, że dobra nośność
gruntu to co najmniej 150 kPa. Jeśli warstwa nośna nie zalega zbyt głęboko, mogą być
posadowione bezpośrednio na niej. Gdy grunt jest zbyt słaby (warstwa nośna znajduje się na
głębokości większej niż 3-4 m), fundament posadawia się pośrednio - za pomocą pali lub tak
zwanej studni.
Pale żelbetowe powinny mieć średnicę co najmniej 20 cm, umieszcza się je w rozstawie 50-
100 cm. Mogą sięgać na głębokość nawet 6-10 m - do warstwy nośnej, i na niej się opierać.
Zazwyczaj robi się je na budowie - wierci otwory w ziemi, wkłada w nie zbrojenie i wypełnia
betonem.
Studnia - tak jak pale - może sięgać 6-10 m w głąb ziemi. Wykop robiony jest identycznie jak
pod studnię na wodę. Jednak potem dno trzeba zabetonować. Jej ścianki mają grubość około
10 cm, a średnica jest zbliżona do szerokości ławy.
• prace prowadzi się z pomocą koparki,
spycharki, koparko-spycharki lub koparko-
ładowarki, dobierając urządzenie do
zakresu prac, typu wykopów i rodzaju
gruntu;
• prace trwają krótko: humus, czyli
wierzchnią warstwę gruntu, można zdjąć w
dwie-trzy godziny, wykop pod fundamenty
lub piwnicę robi się w jeden-dwa dni;
• ziemię z wykopów można od razu ładować
na wywrotkę i wywozić z placu budowy.
Łatwiej poradzić sobie ze znaleziskami
takimi jak duży kamień;
• sprzęt wynajmujemy wraz z operatorem
na godziny, ale jeśli zakres prac jest mały,
musimy dopłacić za dojazd. Czasami koszt
dojazdu (dowozu) sprzętu może
przekroczyć jego opłacalność ekonomiczną;
• amortyzacja, podatki, ubezpieczenie
operatora oraz koszt paliwa są wliczone w
cenę wynajęcia. Stawki są podobne w
całym kraju: 60-80 zł/godz.;
• nawet jeśli wynajęliśmy sprzęt
mechaniczny, musimy wiedzieć, że niektóre
fragmenty wykopów - szczególnie w gruncie
piaszczystym - trzeba wykonać ręcznie
Wykop mechaniczny
• wymaga zaangażowania kilku osób, które
używają prostych narzędzi: łopat i szpadli;
• wbrew powszechnemu mniemaniu prace
ziemne wymagają fachowości i
przygotowania oraz zaangażowania osoby
nadzorującej;
• prace są rozłożone w czasie, co opóźnia
układanie betonu w wykopie;
trudniej jest składować ziemię z wykopu w
jedno miejsce (trzeba wozić ją taczkami) i
wywieźć z placu budowy;
• koszt robocizny zależy od regionu, w
którym mieszkamy. Należy jednak
pamiętać, że do umówionej stawki za
godzinę trzeba doliczyć ubezpieczenie
pracowników, ZUS oraz podatek. Będzie
taniej, jeśli zaangażujemy własne siły;
• wykop ręczny może być jedyną metodą,
gdy są przeciwwskazania do wykorzystania
maszyn: trudny wjazd na działkę, budowa
przy istniejącym budynku, drzewo blisko
fundamentów;
• nie każdy wykop można wykonać ręcznie -
zależy to również w dużej mierze od zakresu
prac. Wykop pod dom z piwnicą najlepiej w
całości wykonać mechanicznie.
Wykop ręczny
• Beton najlepiej sprawdza się tam, gdzie
ściany fundamentowe muszą mieć
szczególnie dużą odporność na
zawilgocenie.
• Możliwe są różnorodne warianty
zbrojenia takich ścian, w przeciwieństwie
do ścian z bloczków, w których da się
wykonać jedynie proste zbrojenie
poziome.
• Betonowe fundamenty są szczególnie
polecane w przypadku gruntów
niejednorodnych pod budynkiem i tam,
gdzie jest wysoki poziom wody gruntowej.
• Ich budowa jest pracochłonna i zabiera
sporo czasu. Szczególnie uciążliwa jest
konieczność wykonywania deskowania i
jego rozbiórki. Fundamentowe ściany z
betonu są też dosyć drogie.
• Ściany fundamentowe z bloczków lub pustaków
zasypowych są polecane do gruntów spoistych lub
niespoistych, w których poziom wody gruntowej nie
jest wysoki.
• Nadają się do wszystkich konstrukcji typowych dla
domów jednorodzinnych.
• Wykonuje się je łatwiej i szybciej od ścian
monolitycznych. Trudniej tu również o popełnienie
błędów.
• Murowane ściany z bloczków betonowych są
tańsze od innych. Między innymi to przesądza o
skali ich popularności.
Z kształtek z keramzytobetonu -
ustawia się je jak pustaki, ale nie
łączy zaprawą, lecz zalewa betonem.
Styropia- nowe wkładki zapewniają
dobrą izolacyjność termiczną. Ściany
wewnętrzne buduje się z kształtek bez
ocieplenia. Nadproża i wieńce także
mogą być wykonane z
keramzytobetonu. Fundamenty
powstają w sposób tradycyjny. Takie
ściany mają bardzo wysoką
izolacyjność termiczną (współczynnik
przenikania ciepła U = 0,3 W/(m2K)) i
dobrą izolacyjność akustyczną
(współczynnik R'a1 wynosi ok. 55 dB).
Budowa kształtek umożliwia też
przenikanie pary wodnej z wnętrza
domu na zewnątrz. Do stawiania ścian
lepiej zatrudnić profesjonalistów.
Budowa domu trwa około 3 dni.
Jednowarstwowe wznosi się najszybciej
Ściany jednowarstwowe wymagają mniejszych
nakładów pracy niż dwu- i trójwarstwowe.
Dzięki prostej budowie (jedna warstwa muru
plus tynk) nie tylko łatwiej je wznieść, także ich
odnawianie jest prostsze - renowacji
poddawany jest zwykle tynk.
To najstarszy rodzaj ścian, który jednocześnie
najbardziej się zmienił. Dawniej wznoszono je z
kamieni, gliny, ziemi, cegły. Dziś, by sprostać
rosnącym wymaganiom, wznosi się je jedynie z
materiałów o bardzo dobrych parametrach
cieplnych, a jednocześnie wystarczająco
wytrzymałych (jak beton komórkowy, ciepła
ceramika czy keramzytobeton).
Choć ściany jednowarstwowe muruje się łatwo i
szybko, ekipa budowlana musi jednak mieć
wiedzę na temat sposobu wykonania
charakterystycznych rozwiązań
konstrukcyjnych, na przykład nadproży czy
wieńców. Nie są to już nowinki techniczne, a
jednak sposoby te nie są powszechnie znane.
Zatem decydując się na ściany
jednowarstwowe, znajdźmy ekipę, która ma
doświadczenie w budowaniu takich murów.
Jednowarstwowe wznosi się najszybciej
Ściany jednowarstwowe wymagają mniejszych
nakładów pracy niż dwu- i trójwarstwowe. Dzięki
prostej budowie (jedna warstwa muru plus tynk)
nie tylko łatwiej je wznieść, także ich odnawianie
jest prostsze - renowacji poddawany jest zwykle
tynk.
To najstarszy rodzaj ścian, który jednocześnie
najbardziej się zmienił. Dawniej wznoszono je z
kamieni, gliny, ziemi, cegły. Dziś, by sprostać
rosnącym wymaganiom, wznosi się je jedynie z
materiałów o bardzo dobrych parametrach
cieplnych, a jednocześnie wystarczająco
wytrzymałych (jak beton komórkowy, ciepła
ceramika czy keramzytobeton).
Choć ściany jednowarstwowe muruje się łatwo i
szybko, ekipa budowlana musi jednak mieć
wiedzę na temat sposobu wykonania
charakterystycznych rozwiązań konstrukcyjnych,
na przykład nadproży czy wieńców. Nie są to już
nowinki techniczne, a jednak sposoby te nie są
powszechnie znane. Zatem decydując się na
ściany jednowarstwowe, znajdźmy ekipę, która
ma doświadczenie w budowaniu takich murów.
Trzy warstwy ściany nie zawsze są potrzebne
W ścianie trójwarstwowej poszczególne warstwy są najbardziej
wyspecjalizowane: mur konstrukcyjny odpowiada za jej wytrzymałość,
ocieplenie za parametry cieplne, a cieńsza warstwa elewacyjna za
odporność na działanie czynników zewnętrznych. Wznoszenie tych ścian
jest najbardziej pracochłonne, ale dzięki temu rozwiązaniu można uzyskać
ścianę bardzo trwałą, estetyczną i ciepłą, zwłaszcza gdy elewacja zostanie
zrobiona z klinkieru. Elewacja z cegły klinkierowej bardzo podnosi jednak
koszt wykonania takiej ściany. Jej miejsce mogą zająć silikaty, dzięki czemu
ściana trójwarstwowa może mieć cenę porównywalną z niektórymi
ścianami jedno- czy dwuwarstwowymi.
konstrukcja sumikowo-
łątkową, czyli słupową.
Ściany tego typu są
zwykle znacznie cieńsze i
wykonane z gorszego
surowca niż konstrukcje
wieńcowe, dlatego ich
przeniesienie nie jest już
takie łatwe i opłacalne.
Jednak to nie oznacza, że
nie warto w nie
inwestować. Stale
konserwowane lub
wyremontowane w
odpowiednim czasie są
równie trwałe i
atrakcyjne.
Są również domy
drewniane o konstrukcji
szachulcowej, którą tworzy
szkielet ryglowy z
zastrzałami. Z obu stron
jest on oszalowany, czyli
obity deskami. Szczególnie
od strony zewnętrznej
często są to dwie warstwy
desek z włożoną pomiędzy
nie papą. Przestrzeń
pomiędzy deskami
pozostawała pusta lub była
wypełniana dostępnym
materiałem izolacyjnym,
na przykład zasypką z
trocin przemieszanych z
wapnem.
Takie budynki da się
przenieść w inne miejsce,
a ocieplenie ich właściwie
nie stanowi problemu.
Domy o konstrukcji muru
pruskiego z trudem można
nazwać drewnianymi.
Konstrukcję ścian budynku
tworzy co prawda szkielet
ryglowy z dość grubych bali,
ale wypełniony jest on
ceglanym murem, gliną
zmieszaną z sieczką lub
trocinami albo obustronnie
otynkowanymi wiązkami
trzciny.
Domy takie można przenieść,
ale ocieplanie od zewnątrz
bardzo atrakcyjnej i
charakterystycznej elewacji
byłoby grzechem.
Mur pruski spotyka się
najczęściej w północnej i
zachodniej Polsce.
Na zaprawę cementową będącą mieszaniną cementu, kruszywa mineralnego oraz
domieszek uplastyczniających i napowietrzających, które poprawiają jej właściwości.
Taka zaprawa ma dużą wytrzymałość na ściskanie (minimum 7-8 MPa) i bardzo dobrą
przyczepność do podłoża, dlatego warto ją stosować, gdy ściany są mocno obciążone.
Jest mrozo- i wodoodporna. Układa się ją warstwą od 6 do nawet 40 mm.
Na zaprawę cementowo-wapienną zawierającą cement, wapno i piasek oraz dodatki
mineralne. W odróżnieniu od zaprawy cementowej jest lepiej urabialna i ma lepszy
współczynnik przewodzenia ciepła. Układa się ją warstwą do 30 mm.
Na zaprawę ciepłochronną, czyli mieszankę cementową lub cementowo-wapienną z
dodatkami mineralnymi, najczęściej perlitem lub keramzytem, które polepszają jej
właściwości izolacyjne. Są też zaprawy z granulkami styropianu. Dzięki tym dodatkom
zaprawa ma mały ciężar (dlatego nazywa się ją lekką). Zaprawy te mają mniejszą
wytrzymałość od cementowych i cementowo-wapiennych, ale wystarczającą do
wybudowania domu jednorodzinnego. Na zaprawę ciepłochronną muruje się ściany
jednowarstwowe.
Na zaprawę klejową, której podstawowymi składnikami są cement, spoiwa polimerowe,
wypełniacze i dodatki. Może zawierać jeszcze wapno i środki modyfikujące, dzięki
którym staje się mrozo- i wodoodporna. Z zapraw klejowych można zrobić spoiny
grubości 1-3 lub 2-5 mm.
Ściany z cegieł i pustaków ceramicznych
Najczęściej mają grubość 6,5 cm lub 12 cm. Najlepiej
wykonać je z cegły dziurawki lub pustaków, gdyż te z
cegły pełnej znacznie obciążają strop. Po
wymurowaniu zwykle się je tynkuje, chyba że są z
cegły klinkierowej - wtedy często celowo pozostawia
się je nieotynkowane. Cegły i pustaki ceramiczne
układa się na zaprawie cementowo-wapiennej,
rzadziej cementowej. Gdy ściana ma grubość 1/4
cegły (6,5 cm) i długość ponad 5 m, to powinno się ją
zbroić prętami stalowymi o średnicy 6 mm.
Zbrojenie układa się co trzecią spoinę. Ściany
grubości 1/2 cegły (12 cm) są bardzo ciężkie, więc
trzeba je stawiać na żebrze
Zalety:
• dobra izolacyjność akustyczna,
• duża ognioodporność,
• duża wytrzymałość,
• duża odporność na uszkodzenia mechaniczne.
Wady:
• konieczność wykonywania prac mokrych przy wznoszeniu ścian (jest ich trochę
mniej, gdy
• stosuje się pustaki łączone na wpust i wypust, ponieważ nie trzeba wykonywać
spoin pionowych),
• duży ciężar w porównaniu z innymi materiałami,
pracochłonność wykończenia.
Ściany z wyrobów wapienno-piaskowych (silikatów)
Do murowania ścian działowych najczęściej stosuje się bloczki i kształtki wapienno-
piaskowe, rzadziej cegły. Bloczki i kształtki mają wymiary większe niż cegły. Produkuje
się je jako pełne lub drążone. Niektóre bloczki mogą mieć boczne krawędzie z
wyprofilowanym wpustem i wypustem. Cegły, bloczki i kształtki muruje się przeważnie
na zaprawie cementowo-wapiennej. Dzięki temu, że elementy silikatowe produkowane
są z dużą dokładnością, można je też murować na cienką spoinę z zaprawy klejowej.
Ściany z elementów wapienno-piaskowych muruje się podobnie jak ściany z
tradycyjnych cegieł, przestrzegając prawidłowego łączenia elementów. W kolejnych
warstwach poziomych elementy powinny być przesunięte względem siebie nie mniej
niż 0,4 wysokości elementu i nie mniej niż 40 mm.
Zalety:
• dobra izolacyjność akustyczna,
• dobra odporność ogniowa,
• duża wytrzymałość,
• dobra paroprzepuszczalność,
• możliwość pozostawienia bez tynku,
• duży wybór kolorów,
• odporność na grzyby i pleśnie.
Wady:
• duży ciężar,
• kruchość, przez co w transporcie materiały wymagają szczególnego zabezpieczenia
Ściany z betonu komórkowego
Do budowy ścian działowych zwykle używa się
nie bloczków, lecz płytek grubości 11,5 cm.
Płytki te układa się na zaprawie cementowo-
wapiennej lub zaprawie klejowej. Trzeba
pamiętać o przewiązywaniu kolejnych warstw
oraz o tym, że ściany o rozpiętości większej niż
5 m wymagają zbrojenia prętami stalowymi.
Jeśli stosuje się zaprawę klejową, to płytki
muruje się na cienkie spoiny, czyli grubości 1-
2 mm. Wymaga to szczególnej staranności
wykonania.
Zalety:
• stosunkowo duża wytrzymałość,
• łatwość obróbki elementów,
• odporność na działanie ognia,
• duża paroprzepuszczalność.
Wady:
• duża nasiąkliwość związana z porowatością,
kruchość, a ze względu na nią - konieczność ostrożnego transportu, załadunku i
obróbki.
Ściany z płyt gipsowych
Ściany działowe wykonuje się z płyt gipsowych z
krawędziami z wyprofilowanym wpustem i wypustem.
Płyty te układa się warstwami, podobnie jak cegły. Do
ich murowania używa się kleju gipsowego.
W pomieszczeniach, w których okresowo wilgotność
rośnie powyżej 70%, na przykład w łazienkach,
stosuje się płyty impregnowane. Wszystkie elementy
stalowe, jak ościeżnice drzwiowe i rury, które będą
stykały się ze ścianą gipsową, powinny być
zabezpieczone antykorozyjnie, ponieważ gips
powoduje korozję stali.
Zalety:
• płyty łatwo się tnie i obrabia,
• szybko się z nich muruje,
• ściany z nich wykonane mają dużą
paroprzepuszczalność,
• ściana nie wymaga tynkowania, jak na przykład ściana
ceglana; wystarczy ją tylko wyrównać i
wypełnić niepełne spoiny zaczynem gipsowym,
• masa ściany gipsowej (około 80 kg/m2) jest prawie 40%
mniejsza niż ściany z cegły dziurawki,
są ognioodporne.
Wady:
• są nasiąkliwe,
• mają stosunkowo małą wytrzymałość.
Podstawowymi elementami stropu
gęstożebrowego są żelbetowe żebra i pustaki.
Żebra są elementami konstrukcyjnymi
przenoszącymi obciążenie ze stropu na wieniec,
a potem na ściany. Przestrzeń między nimi
wypełniają pustaki. Wymiary pustaków do
stosowane są do rozstawu żeber.
Żebra
Mogą być w całości robione na budowie. Takie
rozwiązanie stosuje się w stropie Akermana,
który wymaga wykonania deskowania, oraz w
stropie Velox układanym bez deskowania, gdyż
pustaki zrębkocementowe tego stropu mają
wystające krawędzie, które są tzw.
deskowaniem traconym pod żebra. W
większości stropów gęstożebrowych stosowane
są belki częściowo prefabrykowane. Taka belka
składa się z kratownicy ze stalowych prętów i ze
stopki betonowej lub ceramiczno-betonowej.
Dopiero po ułożeniu betonu z prefabrykowanej
belki i betonu pomiędzy pustakami tworzą się
żebra. Ponieważ belki są elementami nośnymi,
to przede wszystkim od nich zależy, jak
wytrzymały jest strop. Rozstaw belek w
większości stropów gęstożebrowych wynosi 40-
80 cm.
Montaż
Stropy gęstożebrowe wymagają deskowania lub stemplowania. Należy się przy tym
zastosować do szczegółowych zaleceń podawanych w instrukcji producenta
konkretnych elementów stropowych. Po ułożeniu prefabrykowanych elementów
oraz wykonaniu zbrojenia wieńców strop się betonuje. Dopiero gdy beton zwiąże, z
belek tworzą się żebra stropowe oraz powiązana z nimi kilkucentymetrowa płyta
stropu, czyli połączona w całość konstrukcja, która może przenosić obciążenia.
Zalety:
• mała pracochłonność robót
• wykonywanych na budowie dzięki
zastosowaniu gotowych elementów,
• montaż bez użycia ciężkiego
sprzętu budowlanego, ze względu
na mały ciężar belek i pustaków,
• nie wymaga pełnego deskowania,
a jedynie montażowego podparcia
belek
Wady:
• znaczna grubość stropu
(26,5 lub 34 cm) przy rozpiętości
powyżej 6 m,
• traci swoje zalety, gdy jest dużo
elementów wylewanych
W budownictwie jednorodzinnym nie spotyka się stropów wykonanych całkowicie
ze stali: byłyby zbyt drogie, a w dodatku - bardzo akustyczne (głośne). Ciągle
jednak - zwłaszcza w budynkach remontowanych - stosuje się stropy na
dwuteowych belkach stalowych, nazywanych przez wykonawców tregrami lub
szynami (często konstrukcja pochodziła rzeczywiście z rozbieranych przez kolej
torowisk).
Kiedyś przestrzeń pomiędzy belkami stalowymi, rozstawionymi co 1,0-1,4 m,
wypełniano zbrojonymi płytami z cegły (płyty Kleina). Obecnie zastąpiły je
niewielkie prefabrykowane płyty żelbetowe, które wsuwa się pomiędzy belki i
opiera na ich dolnych stopkach. Ponieważ wysokość belek stalowych jest większa
niż grubość płyt, przestrzeń nad nimi wypełnia się lekkim kruszywem lub
styropianem. Na wierzchu stropu układa się gładź wyrównującą.
Stropy żelbetowe mają bardzo różną
konstrukcję. Najprostsze z nich to stropy
płytowe lub płytowo-żebrowe. Mogą być
wykonywane na miejscu budowy. Są też płyty
wykonywane w zakładach prefabrykacji i
przywożone na budowę: dla zmniejszenia
ciężaru zazwyczaj mają one wydrążone kanały.
Znacznie bardziej od stropów płytowych
rozpowszechnione są
. Elementami nośnymi tych
stropów są: betonowana na budowie cienka
płyta i gęsto rozstawione żebra
.
To połączenie stropu żelbetowego ze stropem
prefabrykowanym. Składają się z cienkich (5-6
cm) prefabrykowanych płyt betonowych, w
których zatopione są kratownice z prętów
zbrojeniowych - podobne do tych, jakie stosuje
się w częściowo prefabrykowanych belkach
stropowych - oraz z betonu ułożonego na tych
prefabrykatach na budowie. Grubość warstwy
betonowej i zbrojenie dobierane są do
rozpiętości i obciążeń stropu.
Prefabrykaty są stosunkowo ciężkie: do ich
montażu potrzebny jest dźwig. Na czas
wykonywania stropu płyty są podpierane co 2
metry. Płyty typu filigran są zawsze
projektowane i wykonywane dla konkretnego
domu, mogą mieć dowolny kształt
.
Stropy drewniane w przeciwieństwie do
żelbetowych montowane są "na sucho": mogą
więc być obciążane zaraz po wykonaniu i nie
wprowadzają do budowanego domu wilgoci
technologicznej. Są jednak od tych drugich
dużo "głośniejsze", nawet wtedy gdy
zastosuje się dodatkowe zabiegi zwiększające
ich izolacyjność akustyczną.
Stosuje się je najczęściej w domach
murowanych lub drewnianych, wznoszonych
metodą tradycyjną. Pierwowzory stropów
belkowych można spotkać zarówno w
zabytkowych pałacach, jak i wiejskich
chałupach. Konstrukcja takich stropów składa
się z opartych na ścianach belek (bali z
drewna litego lub klejonego) i ułożonej na
belkach podłogi z desek, najlepiej łączonych
na wpust i wypust.
Orientacyje wymiary belek to: 20-40 cm
wysokości,
Dach jednospadowy
(pulpitowy) - choć wydaje się
prosty, jego konstrukcja jest
łatwa do zrobienia tylko
wtedy, gdy kąt nachylenia
jest niewielki, ściana
pulpitowa niska i nie ma
ścianki kolankowej.
dach jednospadowy (o jednej
połaci dachowej). Ściany
boczne budynku zwane są
szczytowymi, tylna ściana na
wysokości poddasza nazywana
jest ścianą pulpitową. Ściana
ta, ze względów pożarowych
może wystawać ponad dach.
Dach dwuspadowy - na wybór
konstrukcji wpływa między
innymi: rozpiętość ścian
zewnętrznych, rodzaj stropu,
kąt nachylenia dachu i sposób
użytkowania poddasza.
Najczęściej stosuje się więźbę
krokwiową lub krokwiowo-
jętkową.
zwany też: szczytowy lub siodłowy,
dach o dwóch połaciach
dachowych, ściany boczne
(szczytowe) w obrębie dachu
zwane są szczytami.
Dach czterospadowy (kopertowy)
- najczęściej stosuje się w nim
konstrukcję płatwiowo-
kleszczową, ale można też inną.
We wnętrzu pod takim dachem
jest więcej skosów niż pod
dwuspadowym
dach o dwóch połaciach
podłużnych w kształcie trapezu i
dwóch połaciach bocznych w
kształcie trójkąta. Taki rodzaj
dachu zwany jest także
brogowym.
Dach półszczytowy - gdy dom
jest nieduży i ma drewniany
strop, najlepiej zastosować
więźbę krokwiową.
odmiana dachu
dwuspadowego z okapem w
ścianie szczytowej.
Widoczny nad okapem
fragment ściany zwany jest
półszczytem górnym. Dach
charakterystyczny dla
architektury Podhala,
czasem spotkać się można z
określeniem dach
przyczółkowy.
Dach namiotowy - to dach,
w którym nie ma kalenicy,
grzbiety schodzą się w
jednym punkcie; najłatwiej
zrobić go w konstrukcji
płatwiowo-kleszczowej.
Dach namiotowy - dach o
trójkątnych połaciach
zbiegających się w jednym
wierzchołku. Szczególnym
przypadkiem takiego dachu
jest pokrycie stożkowe.
Dach naczółkowy - jest podobny
do dwuspadowego, więc jego
konstrukcję dobiera się w
zależności od tych samych
czynników.
dach dwuspadowy z
dodatkowymi, krótkimi,
połaciami na ścianach
szczytowych.
Dach mansardowy - dach łamany, zbudowany z dwóch oddzielonych od
siebie gzymsem powierzchni połaci dachowych. Dach mansardowy
może być dachem dwu- lub czterospadowym.
Dach mansardowy - dach
łamany, zbudowany z dwóch oddzielonych od siebie gzymsem
powierzchni połaci dachowych. Dach mansardowy może być dachem
dwu- lub czterospadowym. Jules Hardouin Mansard, francuski architekt
okresu baroku, jako pierwszy wprowadził to rozwiązanie konstrukcyjne i
wykorzystał poddasze jako część użytkową.ules Hardouin Mansard,
francuski architekt okresu baroku, jako pierwszy wprowadził to
rozwiązanie konstrukcyjne i wykorzystał poddasze jako część użytkową.
Dach wielospadowy - to zwykle
najtrudniejszy do wykonania rodzaj
dachu niezależnie od zastosowanej
konstrukcji. Ułatwieniem jest użycie
wiązarów kratowych
Dachówki ceramiczne
Są jednym z najstarszych materiałów
stosowanych do krycia dachów. Dzięki
małym wymiarom dachówki nadają
się do krycia dachów nawet o bardzo
skomplikowanych kształtach - podczas
układania powstaje niewiele odpadów.
Łatwa jest naprawa uszkodzonych
fragmentów pokrycia - wymienia się
pojedyncze elementy. Pokrycie z
dachówek ceramicznych jest ciężkie:
1 m2 waży od 47 do 75 kg
Dachówki cementowe
Kiedy dachówki cementowe leżą na
dachu, łatwo je pomylić z
ceramicznymi. Niektóre z nich mają
podobne kształty, są na przykład
dachówki cementowe esówki
(pojedyncze lub podwójne) czy
karpiówki (zaokrąglone i
prostokątne). Oferowana jest też
dachówka rzymska - płaska z
charakterystycznymi dwoma
wyprofilowaniami. Pokrycie z
dachówek ceramicznych jest
ciężkie: 1 m2 waży od 36 do 70 kg
Dachówki bitumiczne
Ułożone na dachach przypominają
płaskie dachówki tradycyjne, są jednak
od nich dużo lżejsze, a pokrycie z nich
jest znacznie łatwiejsze do ułożenia.
Dachówki bitumiczne, zwane też gontami
bitumicznymi, są miękkie, łatwo je
wyginać i przycinać, można je więc
układać na bardzo skomplikowanych,
łamanych dachach o różnym nachyleniu
(od 12 do 90 stopni). Pokrycie z dachówki
bitumicznej jest dosyć lekkie: 1 m2 waży
od 8 do 15 kg.
Papa asfaltowa
Papą pokrywa się najczęściej
dachy płaskie. Stosuje się ją
również jako izolację
przeciwwilgociową dachów
zielonych oraz do wstępnego
krycia dachów spadzistych ze
sztywnym poszyciem. Są papy
wierzchniego krycia i podkładowe.
Warstwa środkowa papy - osnowa
- jest pokryta z obu stron
asfaltem. Obecnie jest
wykonywana z włókniny
poliestrowej oraz welonu lub
tkaniny z włókien szklanych.
Pokrycie z papy jest bardzo lekkie:
1 m2 waży od 4 do 6 kg.
Blachy
Do pokrywania dachów można
zastosować blachy o różnie
profilowanej powierzchni: płaskie,
trapezowe lub
(te
ostatnie nazywane są
blachodachówkami). Blachy
sprzedawane są w arkuszach lub
taśmach. Najczęściej jest to blacha
stalowa ocynkowana. Stosuje się
też blachę miedzianą, cynkową i
aluminiową. Pokrycie z blachy jest
lekkie: 1 m2 waży od 2 do 15 kg.
Płytki i płyty włóknisto-cementowe
Płytki dachowe i płyty faliste
włóknisto-cementowe produkuje się z
cementu, wody, wypełniaczy
mineralnych oraz włókien:
celulozowych i polipropylowinylowych.
Wierzchnia warstwa elementów jest
barwiona pigmentem i pokrywana
powłoką akrylową. Płytki mają
powierzchnię gładką lub imitującą
łupek. Są dosyć lekkie: 1 m2 pokrycia
waży od 13 do 20 kg.
Pokrycia bezspoinowe z gotowych mas
Na pokrycia bezspoinowe stosuje się
najczęściej: masy asfaltowo-kauczukowe i
poliuretanowe. Większość mas wzmacnia
się wkładkami zbrojącymi. Wierzchnią
warstwą pokrycia z mas asfaltowo-
kauczukowych jest najczęściej posypka
mineralna. Pokrycia bezspoinowe zwykle
układa się na dachach płaskich, czyli o
nachyleniu do 7%. Masami można również
naprawiać i konserwować stare pokrycia
dachowe. Pokrycia bezspoinowe są lekkie: 1
m2 waży od 2 do 7 kg.
Właśnie do tartaku udajemy się z projektem, a
konkretnie - z dołączonym do niego
zestawieniem materiałów potrzebnych na
konstrukcję dachową. Na podstawie tego
dokumentu zamawiamy wszystkie potrzebne
elementy - krokwie, murłaty, jętki, podciągi itp.
W tartaku zostają one przycięte do odpowiednich
wymiarów i jeśli sobie zażyczymy -
czterostronnie ostrugane, tak żeby ich
powierzchnia była gładka i odporniejsza na
działanie ognia. Za dopłatą drewno można
również poddać suszeniu komorowemu, które
doprowadza do jego kompletnego wyjałowienia.
Wówczas będzie ono zabezpieczone przed
owadami oraz grzybami. Podobny rezultat
można osiągnąć, zlecając chemiczną
impregnację drewna - najlepiej metodą
ciśnieniowo-próżniową. Przygotowane elementy
konstrukcyjne dostarcza się na budowę, gdzie
ekipa cieśli wznosi z nich więźbę.
Droższym, lecz znacznie szybszym i
wygodniejszym rozwiązaniem jest zamówienie
więźby prefabrykowanej. Odpowiednie firmy, na
podstawie projektu, przygotowują tak zwane
wiązary. Są to kratownice z belek drewnianych
połączonych ze sobą płytkami gwoździowanymi.
Producent przygotowuje komplet wiązarów, dowozi
je na plac budowy, a tam składa się z nich
konstrukcję dachową. Potrzebny jest do tego celu
niewielki dźwig.
Wiązary stosuje się głównie do budowy stropodachów
nieużytkowych. Można też zamówić je do dachów z
poddaszem użytkowym i do dachów płaskich. Ich kształt
z łatwością może zostać dopasowany nawet do bardzo
skomplikowanej bryły dachu. Dodatkowo, po
zamontowaniu wiązarów, ich pasy dolne pełnią funkcję
belek stropowych ostatniej kondygnacji. Nie każdą
konstrukcję dachową da się jednak wykonać wyłącznie z
wiązarów. Niejednokrotnie pewne jej części trzeba
dobudować w sposób tradycyjny.
Do budowy więźb o bardziej skomplikowanej formie, na
przykład łukowych, warto zastosować prefabrykowane
wiązary z drewna klejonego warstwowo. Daje ono
większe możliwości formowania różnych kształtów i ma
większą nośność i trwałość od tarcicy.
Wiązary mogą też być montowane z drewnianych belek
dwuteowych. Zbudowane są one ze środnika w postaci
podłużnego pasa sklejki lub płyty OSB i drewnianych
stopek. W przekroju belka taka ma kształt podobny do
metalowej belki dwuteowej. Niekiedy zamiast pasem
sklejki, stopki łączone są metalowymi krzyżulcami. Belki
dwuteowe mogą też być wykorzystywane jako
samodzielne elementy więźby dachowej - krokwie lub
łaty. Podstawową ich zaletą jest niewielka waga (3-6
kg/m) idąca w parze z dużą wytrzymałością.
Gonty drewniane
W poszczególnych rejonach Polski stosuje się
odmienne techniki krycia i różne kształty
gontu. Zazwyczaj gonty mają długość około 50-
60 cm, ich grubość nie przekracza 3 cm, a
szerokość 10 cm. Mogą być w kolorze
naturalnym lub pomalowane bejcą.
Gonty wykonuje się z drewna sosnowego,
świerkowego, jodłowego, modrzewiowego lub
osikowego. Najlepiej, gdy drewno ma mało
sęków. Gonty mają kształt klina - zwężają się
na szerokości, mogą być cięte (maszynowo) lub
ręcznie łupane. Gonty łupane są trwalsze (mają
zachowane słoje, więc nie są narażone na
pęknięcia czy wypadanie sęków). Niestety,
rzadko wykonuje się dach w całości z gontów
łupanych, gdyż jest to bardzo pracochłonne.
Poza tym drewno na takie gonty musi być
najwyższej jakości.
Łupek naturalny to powstała ponad 350 milionów
lat temu skała osadowa złożona z wielu warstw
minerału - miki. Ze skały tej wycina się bloki,
które tnie się piłami diamentowymi na mniejsze
fragmenty. Potem rozwarstwia się je na płytki
grubości około 5 mm. Pokrycie z łupka jest
niepalne, trwałe i odporne na zmienne warunki
atmosferyczne.
Łupek naturalny można układać nawet na dachu o
bardzo skomplikowanym kształcie.
Wykonanie takiego pokrycia jest jednak trudne,
dlatego zawsze trzeba zatrudnić doświadczonego
dekarza.
Pokrycie z łupka jest dość ciężkie: 1 m2 waży
około 25-35 kg, zależne od wielkości i kształtu
płytek.
Kształty, wymiary, kolory
Z łupka powstają płytki różnych kształtów:
prostokątne, łukowe, łuskowe lub oktogonalne. Ich
wymiary są zróżnicowane: od 20 x 20 cm do 30 x
60 cm.
Z płytek można ułożyć różne wzory pokrycia:
łukowy, prostokątny, oktogonalny, ostrokątny,
półokrągły, rybia łuska. Bardzo efektowne jest tzw.
dzikie krycie: dekarz bezpośrednio na dachu
formuje każdą płytkę oddzielnie.
Płytki z łupka naturalnego mają kolor grafitowy,
zielony lub bladobordowy.
Strzecha
W Polsce, podobnie jak na zachodzie Europy, powraca
moda na takie pokrycie. Można je ułożyć na każdym
dachu, nawet o bardzo skomplikowanym kształcie.
Strzechę wykonuje się z trzciny lub słomy bądź z trudno
palnych tworzyw sztucznych. Strzecha naturalna jest
ciężka - 1 m2 pokrycia waży około 75 kg, konstrukcja
dachu musi więc być tak zaprojektowana, by mogła
przenieść duże obciążenie.
Właściwie wykonana izolacja przeciwwilgociowa ochraniająca budynek przed wodą
gruntową i wilgocią zapewnia bezpieczeństwo i komfort użytkowania domu.
Wilgoć w murach jest bardzo niekorzystnym i niebezpiecznym zjawiskiem, które może
wyrządzić nieodwracalne szkody:
wilgotne mury przemarzają i tracą swoją izolacyjność termiczną,
w wilgotnych murach zachodzą procesy chemiczne obniżające wytrzymałość ścian,
na zawilgoconej ścianie rozwijają się grzyby i pleśnie,
na przemarzniętej, zawilgoconej ścianie po pewnym czasie łuszczy się tynk i zaczyna
odpadać,
na mokrej ścianie powstają wykwity,
na skutek kapilarnego podciągania wody wilgoć ze ścian piwnic może podnosić się.
wiosną i jesienią, w okresie intensywnych opadów, zalegająca w warstwach gruntu
woda opadowa przesącza się przez nieszczelne ściany fundamentowe, zalewając
piwnice.
Planując remont domu, koniecznie trzeba zatroszczyć się o właściwe zabezpieczenie
fundamentów przed niszczącym działaniem wody. Przebudowa lub rozbudowa jest do
tego doskonałą okazją. Takim zabezpieczeniem jest wykonanie izolacji
przeciwwilgociowej:
pionowej, wykonanej od zewnętrznej strony na całej powierzchni ścian
fundamentowych;
poziomej, wykonanej w dwóch miejscach - na styku ławy i ściany fundamentowej oraz
na styku ściany fundamentowej i ściany parteru
.
Izolacje przeciwwodne stosuje się, gdy mamy do czynienia z gruntem spoistym, w
którym woda może zalegać w pobliżu konstrukcji. Są również niezbędne w domach
posadowionych poniżej zwierciadła wody gruntowej, a także gdy istnieje
niebezpieczeństwo okresowego podnoszenia się poziomu wody gruntowej powyżej
poziomu podłogi piwnicy.
Na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych lepiej jednak po prostu nie
projektować budynków podpiwniczonych. Niezbędna w nich ciężka izolacja
przeciwwodna, czyli szczelna wanna odporna na napór wody gruntowej, jest bardzo
kosztowna. Jej wykonanie musi być nadzwyczaj staranne, inaczej w piwnicach prędzej
czy później będzie mokro.
Jednak nawet solidna izolacja może okazać się niewystarczająca. Jeśli parcie wody
gruntowej jest bardzo duże, w piwnicy trzeba zrobić specjalną podłogę. Wykonuje się w
tym celu odpowiednio grubą płytę betonową, tak by swoją masą równoważyła parcie
wody: na każde 10 centymetrów słupa wody musi przypadać 5 cm betonu. Jeśli grubość
warstwy betonu w piwnicy musiałaby być bardzo duża, lepiej wykonać cieńszą, ale
bardziej wytrzymałą płytę żelbetową zakotwioną w ścianach piwnic. Z żelbetu można
też wykonać całą piwnicę (ściany i podłogę) jako jedną monolityczną konstrukcję.
Wełna mineralna
ma współczynnik przewodzenia ciepła od 1,033 do 0,045 W/(mK).
• Zalety:
• Jest trwała i odporna na
odkształcenia.
• Nie ulega degradacji w przypadku
kontaktu z substancjami
zawierającymi rozpuszczalniki.
• Jest niepalna i nietoksyczna.
• Nie hamuje przepływu pary
wodnej, dlatego polecana jest do
izolowania ścian dachu.
• Dobrze tłumi hałas, więc
• Wady:
• Łatwo wchłania wodę, co
pogarsza jej własności
termoizolacyjne.
• Aby nie nasiąkała wodą, musi być
hydrofobizowana, czyli pokryta
olejem mineralnym, co podnosi
koszty.
• W miejscach ocieplanych wełną
trzeba pozostawić 3-
centymetrową szczelinę
wentylacyjną, by umożliwić
wysychanie ewentualnych
zawilgoceń
Miejsca zastosowania izolacji z wełny mineralnej
Płyt o gęstości 60 kg/m3 używa się do ocieplania poddaszy, drewnianych
stropów, sufitów podwieszanych oraz wypełniania ścian działowych.
Płyty o gęstości od 70 do 110 kg/m3 nadają się do ocieplania ścian
zewnętrznych i konstrukcji szkieletowych.
Płyty o gęstości powyżej 110 kg/m3 służą do izolacji stropów betonowych i
ścian fundamentowych oraz ścian dwuwarstwowych przy ocieplaniu
metodą lekką mokrą.
Styropian (polistyren ekspandowany) - ma współczynnik przewodzenia ciepła
od 0,031 do 0,038 W/(mK).
• Zalety:
• Do wykonania izolacji o
określonym współczynniku
przewodzenia ciepła
wystarczy cieńsza warstwa
styropianu niż wełny.
• Nie nasiąka wodą.
• Jest lekki, co ułatwia montaż i
nie obciąża konstrukcji
budynku.
• Jest tani.
• Wady:
• Jest łatwo palny, dlatego na
budowach wolno używać tylko
styropianu samogasnącego.
• W kontakcie z materiałami
rozpuszczalnikowymi ulega
degradacji.
• Ma mniejszą izolacyjność
akustyczną niż wełna
mineralna.
Folie płaskie
Produkowane są z polichlorku
winylu (PCW) i polietylenu (PE),
nieco mocniejsze są wykonane z
polietylenu o dużej gęstości (PE-
HD).
Niektóre folie mają dodatkowe
warstwy kauczukowo-bitumiczne.
Folie płaskie wykorzystuje się
zarówno na izolacje
przeciwwilgociowe, jak i
przeciwwodne. W zależności od
rodzaju izolacji dobiera się tylko
inną grubość folii i stosuje inne
sposoby łączenia.
Nie powinno się stosować folii
polietylenowych cieńszych niż
0,2 mm. Jeśli będą miały 0,4-0,5
mm, wtedy izolacja będzie
sztywniejsza i mniej podatna na
przypadkowe przebicie. Folie z
PCW są grubsze - od 0,6 do 2,0
mm.
Są folie samoprzylepne, których
łączenie nie wymaga
dodatkowych materiałów i
specjalnych narzędzi, oraz folie
zgrzewalne, łączone przy użyciu
nagrzewnicy.
Membrany wytłaczane (kubełkowe)
Wytwarzane są z polietylenu o dużej
gęstości (PE-HD). Mogą być wzmocnione
siatką z włókna szklanego,
polipropylenu lub poliestru. Są też
membrany połączone z geowłókniną.
Grubość membran wynosi zwykle 0,5
lub 0,6 mm (nawet 0,85 mm), a
wysokość wytłoczenia - od 3 do 12 mm.
Z membran pionowych nie wykonuje się
samodzielnych izolacji, lecz osłania się
nimi od zewnętrznej strony warstwy
izolacji przeciwwodnych, żeby
zabezpieczyć je przed uszkodzeniami
mechanicznymi. Regularnie
rozmieszczone wytłoczenia umożliwiają
zaś odwadnianie zaizolowanej
powierzchni.
Membran wzmocnionych siatką z
włókna szklanego używa się zaś do
wykonywania izolacji
przeciwwilgociowych ścian piwnic od
wewnątrz. Siatka zapewnia dobrą
przyczepność do tynku, a wytłoczenia
umożliwiają wentylację i osuszanie
ściany.
Membrany z geowłókniną wykorzystuje
się do zabezpieczania izolacji pionowej
fundamentów, ścian fundamentowych i
piwnicznych, wzdłuż których ułożony
jest drenaż.
Od fundamentów po dach
Papy wymyślono po to, by izolowały przed wilgocią i wodą. Stosowane są więc tam,
gdzie konstrukcja domu może być narażona na zalanie lub zawilgocenie. Pap używa
się do wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych oraz
poziomych izolacji przeciwwilgociowych fundamentów. Izoluje się nimi stropy,
podłogi na gruncie, tarasy i balkony. Stosowane są też jako warstwa wodoszczelna
pod różne pokrycia dachowe oraz jako samodzielne pokrycie dachowe, zwłaszcza w
przypadku dachów płaskich i stropodachów. Papami można pokrywać beton
(zagruntowany wcześniej odpowiednim preparatem bitumicznym), poszycie z
desek, izolacje termiczne i stare, dobrze zachowane pokrycia z papy.
Styropian (polistyren ekspandowany) - ma współczynnik przewodzenia ciepła
od 0,031 do 0,038 W/(mK).
• Zalety:
• Do wykonania izolacji o
określonym współczynniku
przewodzenia ciepła
wystarczy cieńsza warstwa
styropianu niż wełny.
• Nie nasiąka wodą.
• Jest lekki, co ułatwia montaż i
nie obciąża konstrukcji
budynku.
• Jest tani.
• Wady:
• Jest łatwo palny, dlatego na
budowach wolno używać tylko
styropianu samogasnącego.
• W kontakcie z materiałami
rozpuszczalnikowymi ulega
degradacji.
• Ma mniejszą izolacyjność
akustyczną niż wełna
mineralna.
Od fundamentów po dach
Papy wymyślono po to, by izolowały przed wilgocią i wodą. Stosowane są więc tam,
gdzie konstrukcja domu może być narażona na zalanie lub zawilgocenie. Pap używa
się do wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych oraz
poziomych izolacji przeciwwilgociowych fundamentów. Izoluje się nimi stropy,
podłogi na gruncie, tarasy i balkony. Stosowane są też jako warstwa wodoszczelna
pod różne pokrycia dachowe oraz jako samodzielne pokrycie dachowe, zwłaszcza w
przypadku dachów płaskich i stropodachów. Papami można pokrywać beton
(zagruntowany wcześniej odpowiednim preparatem bitumicznym), poszycie z
desek, izolacje termiczne i stare, dobrze zachowane pokrycia z papy.
Wełna mineralna
ma współczynnik przewodzenia ciepła od 1,033 do 0,045 W/(mK).
• Zalety:
• Jest trwała i odporna na
odkształcenia.
• Nie ulega degradacji w przypadku
kontaktu z substancjami
zawierającymi rozpuszczalniki.
• Jest niepalna i nietoksyczna.
• Nie hamuje przepływu pary
wodnej, dlatego polecana jest do
izolowania ścian dachu.
• Dobrze tłumi hałas, więc
• Wady:
• Łatwo wchłania wodę, co
pogarsza jej własności
termoizolacyjne.
• Aby nie nasiąkała wodą, musi być
hydrofobizowana, czyli pokryta
olejem mineralnym, co podnosi
koszty.
• W miejscach ocieplanych wełną
trzeba pozostawić 3-
centymetrową szczelinę
wentylacyjną, by umożliwić
wysychanie ewentualnych
zawilgoceń
Miejsca zastosowania izolacji z wełny mineralnej
Płyt o gęstości 60 kg/m3 używa się do ocieplania poddaszy, drewnianych
stropów, sufitów podwieszanych oraz wypełniania ścian działowych.
Płyty o gęstości od 70 do 110 kg/m3 nadają się do ocieplania ścian
zewnętrznych i konstrukcji szkieletowych.
Płyty o gęstości powyżej 110 kg/m3 służą do izolacji stropów betonowych i
ścian fundamentowych oraz ścian dwuwarstwowych przy ocieplaniu
metodą lekką mokrą.
Styropian (polistyren ekspandowany) - ma współczynnik przewodzenia ciepła
od 0,031 do 0,038 W/(mK).
• Zalety:
• Do wykonania izolacji o
określonym współczynniku
przewodzenia ciepła
wystarczy cieńsza warstwa
styropianu niż wełny.
• Nie nasiąka wodą.
• Jest lekki, co ułatwia montaż i
nie obciąża konstrukcji
budynku.
• Jest tani.
• Wady:
• Jest łatwo palny, dlatego na
budowach wolno używać tylko
styropianu samogasnącego.
• W kontakcie z materiałami
rozpuszczalnikowymi ulega
degradacji.
• Ma mniejszą izolacyjność
akustyczną niż wełna
mineralna.
Wełna mineralna
ma współczynnik przewodzenia ciepła od 1,033 do 0,045 W/(mK).
• Zalety:
• Jest trwała i odporna na
odkształcenia.
• Nie ulega degradacji w przypadku
kontaktu z substancjami
zawierającymi rozpuszczalniki.
• Jest niepalna i nietoksyczna.
• Nie hamuje przepływu pary
wodnej, dlatego polecana jest do
izolowania ścian dachu.
• Dobrze tłumi hałas, więc
• Wady:
• Łatwo wchłania wodę, co
pogarsza jej własności
termoizolacyjne.
• Aby nie nasiąkała wodą, musi być
hydrofobizowana, czyli pokryta
olejem mineralnym, co podnosi
koszty.
• W miejscach ocieplanych wełną
trzeba pozostawić 3-
centymetrową szczelinę
wentylacyjną, by umożliwić
wysychanie ewentualnych
zawilgoceń
Następna
Strona>>>
Miejsca zastosowania izolacji z wełny mineralnej
Płyt o gęstości 60 kg/m3 używa się do ocieplania poddaszy, drewnianych
stropów, sufitów podwieszanych oraz wypełniania ścian działowych.
Płyty o gęstości od 70 do 110 kg/m3 nadają się do ocieplania ścian
zewnętrznych i konstrukcji szkieletowych.
Płyty o gęstości powyżej 110 kg/m3 służą do izolacji stropów betonowych i
ścian fundamentowych oraz ścian dwuwarstwowych przy ocieplaniu
metodą lekką mokrą.
Wstecz
FS 12 – to najlżejsze i szczególnie miękkie
płyty, a więc najbardziej narażone na
uszkodzenia, na przykład wgniecenie.
Dlatego stosuje się je tylko tam, gdzie nie
będą obciążane...
Najczęściej spotykanymi odmianami płyt są
FS 15 i FS 20 (kiedyś oznaczane symbolami M
20, M 30). Liczby oznaczają gęstość, czyli
masę jednego metra sześciennego. Im
większą gęstość ma płyta, tym jest ona
twardsza. Przy wyborze płyt jest to
najważniejszy parametr, ponieważ decyduje o
ich przeznaczeniu. Nie wpływa on jednak
znacząco na właściwości termoizolacyjne
styropianu. Dla wszystkich płyt są one
zbliżone. Informacja o gęstości powinna być
podana na opakowaniu płyt. W domach
stosuje się styropian samogasnący.
Wymiary. Standardowe wymiary płyt to 100 x
50 cm. Te z krawędziami prostymi mają
grubość 1-25 cm, a te z krawędziami
frezowanymi na zakład lub na wpust i pióro –
5-25 cm. Na zamówienie można dostać płyty
o innych wymiarach.
Wstecz
Kołkowanie – potrzebne czy nie
Sposób mocowania izolacji termicznej zależy
od podłoża i zastosowanego materiału (płyt ze
styropianu lub z wełny mineralnej).
Do mocowania styropianu używa się zwykłej
masy klejowo-szpachlowej lub masy klejowej,
do wełny mineralnej – wyłącznie mineralnych
mas klejących.
Jeśli płyty będą klejone na surowe,
nieotynkowane, równe mury, nie trzeba
dodatkowego mocowania kołkami. Jeżeli to
konieczne, kołki stosuje się przy narożnikach
domu oraz wokół okien i drzwi. Są to miejsca
narażone na większe ssanie wiatru, który
odrywa płyty ocieplenia. Takie ściany rzadko
się jednak zdarzają, zwłaszcza gdy dom był
budowany kilka lub kilkanaście lat temu.
Dlatego płyty klejone do starych tynków lub
powłok malarskich wymagają wzmocnienia
kołkami. Przyjmuje się, że na 1m² powierzchni
ocieplenia powinno przypadać cztery-osiem
kołków. Ich długość dobiera się do grubości
warstwy ocieplenia, grubości starego tynku i
materiału, z którego zbudowana jest ściana.
Kołek powinien być zakotwiony w murze na
głębokość co najmniej 5 cm, a gdy jest z
betonu komórkowego, cegły dziurawki lub
kratówki – 9 cm.
Wstecz
Ściany z ceramiki tradycyjnej
Ceramika tradycyjna
Ceramiczne wyroby budowlane zbudowane są głównie z gliny lub
iłu pochodzących ze specjalnych wyrobisk. Producenci dodają też
piasek, popiół lub inne substancje. Powstałej masie nadaje się
kształt cegieł, pustaków lub innych elementów.
Cegły i pustaki z ceramiki tradycyjnej
Co to jest. To najstarsze materiały do budowy ścian, które do tej pory nie straciły na popularności.
Wyrabia się je z ceramiki, która powstaje z wypalonej w wysokiej temperaturze gliny. Z ceramiki
formuje się wyroby pełne i drążone.
Pełne to cegły bez otworów. Najczęściej stosowane wyroby drążone to cegły: dziurawka i
kratówka oraz pustaki ścienne o różnych kształtach i rozmiarach.
Na jaką ścianę. Z cegieł i pustaków z ceramiki
wznosi się ściany dwu- lub trójwarstwowe.
W ścianie dwuwarstwowej warstwa nośna zwykle ma grubość od 19 do 29 cm. Jako materiał
izolacyjny najczęściej stosuje się styropian grubości 12-13 cm, wykończony tynkiem
cienkowarstwowym.
Na warstwę osłonową w ścianie trójwarstwowej można zastosować na przykład cegły
ceramiczne licowe i klinkierowe, których nie trzeba już tynkować, lub cegły modularne, pełne
czy kratówki, wykańczane tradycyjnym tynkiem cementowo-wapiennym. Warstwa osłonowa ma
najczęściej grubość 9-12 cm.
Wstec
z
1.Ceramika tradycyjna
2.Beton komórkowy
3.Ciepła ceramika
4.Beton
5.Keramzytobetonu
6.Beton lekki
7.Pustaki gipsowe
Wstecz
Ściany z pustaków gipsowych
Pustaki gipsowe
Brak zaufania do wyrobów gipsowych na ściany nośne wynika
przede wszystkim z tego, że pod wpływem wilgoci znacznie spada
ich wytrzymałość.
Pustaki gipsowe
Co to jest. Pustaki gipsowe produkuje się z gipsu budowlanego, który powstaje w wyniku wypalania
gipsu naturalnego w temperaturze 120-160°C. Stosowany jest też gips syntetyczny, otrzymywany w
elektrociepłowniach w procesie odsiarczania spalin. Ma on podobny skład chemiczny do gipsu
naturalnego, ale większą od niego wytrzymałość.
W niektórych systemach otwory pustaków gipsowych wypełnione są wkładkami styropianowymi, w
innych wypełnia się je materiałem izolacyjnym (na przykład gipsem spienionym) w trakcie
murowania.
Na jaką ścianę. Z pustaków gipsowych można murować ściany nośne zewnętrzne i wewnętrzne,
których szerokość odpowiada szerokości użytych elementów.
Nie należy stosować ich w pomieszczeniach, których wilgotność powietrza przekracza 70%.
Wstec
z
Ściany z betonów lekkich
W zależności od użytego wypełniacza otrzymuje się różne odmiany
betonów: trocino-, wióro-, zrębkobeton. Można także łączyć
wypełniacze – wtedy otrzymuje się na przykład wiórotrocinobeton.
Elementy z wióro-, trocino- i zrębkobetonu
Co to jest. Są to lekkie betony, do produkcji których używane są: cement, wypełniacze organiczne –
trociny, wióry lub zrębki, pochodzące z drewna sosny, jodły albo świerku, woda oraz dodatki
mineralne.
W zależności od użytego wypełniacza otrzymuje się różne odmiany betonów: trocino-, wióro-,
zrębkobeton. Można także łączyć wypełniacze – wtedy otrzymuje się na przykład
wiórotrocinobeton. Podczas wytwarzania betonu wypełniacze organiczne poddawane są
mineralizacji, która między innymi zapobiega gniciu trocin, wiórów i zrębków w gotowym
elemencie betonowym.
Z betonu lekkiego z wypełniaczami organicznymi produkuje się pustaki ścienne i szalunkowe,
kształtki oraz nadproża.
Wstecz
Ściany z keramzytobetonu
Elementy z keramzytobetonu mają chropowatą powierzchnię, która
jest dobrym podłożem pod tynki. Można też wykorzystać fakturę
ściany i jej nie tynkować...
Beton wzbogacony, czyli keramzytobeton
Do wytwarzania keramzytobetonu używa się tradycyjnej mieszanki betonowej, do której dodaje się
keramzyt, zapewniający lekkość i ciepłochronność. Z keramzytobetonu produkowane są dwa rodzaje
materiałów ściennych – pustaki i bloczki ze styropianowym wypełnieniem. Pustaki nie różnią się bardzo
od swoich ceramicznych braci. Można je łączyć na pióro i wpust, murując tylko na spoiny poziome.
Bloczki mają w środku wkładkę ze styropianu, służącą jako ocieplenie. W niektórych z nich jedna ze
ścianek jest grubsza, dzięki czemu akumuluje ciepło.
Wstecz
Bloczki z betonu komórkowego
Co to jest? Podstawowymi składnikami do produkcji betonu komórkowego są: piasek, wapno,
cement oraz proszek glinowy. Zamiast piasku stosuje się też popioły lotne. Porowatą strukturę
uzyskuje się dzięki wodorowi uwalnianemu w procesie produkcji. Elementy z betonu
komórkowego są białe lub – gdy zawierają domieszkę popiołów lotnych – szare.
Na jaką ścianę? Z bloczków z betonu komórkowego można budować ściany jednowarstwowe lub
warstwowe. Ich grubość – jednowarstwowych i dwuwarstwowych – nie przekracza 37 cm,
trójwarstwowych – 42 cm.
Jak się muruje? Ściany jednowarstwowe muruje się na cienkie spoiny zaprawą klejową lub na
grubsze – zaprawą ciepłochronną. Jej izolacyjność cieplna zbliżona jest do izolacyjności
bloczków, dzięki temu w miejscach spoin nie tworzą się mostki termiczne. Niektóre bloczki
mają boczną powierzchnię wyprofilowaną we wpust i wypust, tak że nie trzeba wykonywać spoin
pionowych.
Do murowania ścian warstwowych stosuje się też zwykłe zaprawy cementowo-wapienne.
Zalety i wady. Podstawową zaletą betonu komórkowego jest to, że dobrze izoluje cieplnie i ma
wytrzymałość na ściskanie wystarczającą do wybudowania kilkukondygnacyjnego domu. Daje
się łatwo obrabiać, można go ciąć zwykłą piłą do drewna. Jest to istotne podczas docinania
elementów oraz wykonywania bruzd instalacyjnych. Elementy z betonu komórkowego mają
dobrą paroprzepuszczalność, dzięki czemu ściany z nich wykonane mogą „oddychać”. Są
odporne na działanie ognia nawet przez cztery godziny. Są również mrozoodporne.
Wadą betonów komórkowych jest znaczna nasiąkliwość i łatwość wchłaniania wilgoci z
powietrza, co związane jest z porowatością materiału. Dlatego trzeba chronić je przed
zawilgoceniem. Bloczki z betonu komórkowego są lżejsze od wyrobów ceramicznych, ale przez
to mają gorszą od nich izolacyjność akustyczną i akumulacyjność cieplną.Są też kruche,
wymagają więc szczególnie starannego transportu oraz załadunku i rozładunku.
Wstecz
Ściany z betonu
Jeszcze niedawno z pustaków betonowych wykonywano ściany nośne,
jednak ze względu na duży ciężar i bardzo słabą izolacyjność zostały
zastąpione pustakami z lżejszych materiałów.
Bloczki i pustaki z betonu zwykłego
Co to jest? Formuje się je z najpopularniejszego rodzaju betonu, z którego przede wszystkim
wykonuje się ważne konstrukcje domu: fundamenty, słupy, stropy, schody. Ponieważ oprócz
cementu i wody jego głównymi składnikami są piasek i żwir, beton ten nazywany jest też
betonem żwirowym.
Na jaką ścianę? Jeszcze niedawno z pustaków betonowych wykonywano ściany nośne, jednak ze
względu na duży ciężar i bardzo słabą izolacyjność zostały zastąpione pustakami z lżejszych
materiałów. Zdarza się, że są one jeszcze wykorzystywane – szczególnie do murowania piwnic –
przez osoby budujące swoje domy na wsi. Jednak na ściany domu raczej stosują już lżejsze
pustaki żużlo- lub keramzytobetonowe. Natomiast z wciąż bardzo popularnych bloczków
betonowych powszechnie wykonuje się zarówno ściany fundamentowe, jak i ściany piwnic.
Jak się muruje? Ściany z bloczków betonowych wykonuje się na zaprawie cementowej. Jeśli
ściany są wymurowane z betonowych pustaków, to ich otwory wypełnia się betonem.
Zalety i wady. Wyroby z betonu zwykłego są tanie, zwłaszcza bloczki. Do wykonania ścian piwnic
jest to rozwiązanie opłacalne, a także wygodniejsze niż stawianie ścian monolitycznych. Ściany z
elementów betonowych są bardzo wytrzymałe, odporne na wilgoć, są jednak bardzo ciężkie.
Wstecz
Ściany z ciepłej ceramiki
Ceramika poryzowana
Z pustaków z ciepłej ceramiki można murować nie tylko ściany
warstwowe, ale i jednowarstwowe, gdyż dzięki mikroporom są
cieplejsze niż tradycyjne wyroby ceramiczne.
Pustaki i cegły z ciepłej ceramiki (poryzowanej)
Co to jest. Wyglądem przypominają tradycyjne pustaki ceramiczne. Formuje się je z naturalnej
gliny wymieszanej z mączką drzewną lub trocinami. Podczas wypalania trociny lub mączka
spalają się, pozostawiając w gotowych pustakach zamknięte mikroskopijne pory wypełnione
powietrzem.
Ciepła ceramika, jak sama nazwa wskazuje, dobrze izoluje termicznie. Zawdzięcza to właśnie
swojej porowatej strukturze. Duży wpływ na poprawę izolacyjności ma też szczelinowa budowa
typowa dla pustaków i cegieł kratówek.
Na jaką ścianę. Z pustaków z ciepłej ceramiki można murować nie tylko ściany warstwowe, ale i
jednowarstwowe, gdyż dzięki mikroporom są cieplejsze niż tradycyjne wyroby ceramiczne.
Do budowy ścian zewnętrznych jednowarstwowych stosuje się pustaki o długości 38-50 cm.
Ponieważ ustawia się je dłuższym bokiem w poprzek ściany, wymiar ten równy jest grubości
niewykończonej ściany.
Do wznoszenia ścian warstwowych używa się pustaków i cegieł. Z pustaków wykonuje się
najczęściej warstwę nośną ściany zarówno dwu-, jak i trójwarstwowej, rzadziej warstwę
osłonową ściany trójwarstwowej. Cegły służą głównie do wykonywania warstwy osłonowej ściany
trójwarstwowej. W ścianach warstwowych mogą też pełnić podobną funkcję jak pustaki
połówkowe i narożne. W ścianach dwuwarstwowych mur najczęściej ociepla się styropianem lub
wełną, na których układa się tynk cienkowarstwowy.
Z cegieł i pustaków muruje się także wewnętrzne ściany konstrukcyjne i działowe.
Wstecz
Dziękuje za obejrzenie prezentacji
