dr Renata Pawlik
dr Renata Pawlik
-art. 33 ustawy o obrocie z zagranicą
towarami technologiami i usługami o
znaczeniu
strategicznym
dla
bezpieczeństwa pastwa, a także dla
utrzymania międzynarodowego pokoju i
bezpieczeństwa;
-art.
36-38
ustawy
o
wykonywaniu
działalności
gospodarczej
w
zakresie
wytwarzania
i
obrotu
materiałami
wybuchowymi,
bronią,
amunicją
oraz
wyrobami i technologiami o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym;
-art. 211 ustawy Prawo lotnicze;
Art. 263. § 1. Kto bez wymaganego zezwolenia wyrabia broń
palną albo amunicję lub nią handluje,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub
amunicję,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Kto, mając zezwolenie na posiadanie broni palnej lub
amunicji,
udostępnia
lub
przekazuje
ją
osobie
nieuprawnionej,
podlega
grzywnie,
karze
ograniczenia
wolności
albo
pozbawienia wolności do lat 2.
§ 4. Kto nieumyślnie powoduje utratę broni palnej lub amunicji,
która zgodnie z prawem pozostaje w jego dyspozycji,
podlega
grzywnie,
karze
ograniczenia
wolności
albo
pozbawienia wolności do roku.
II AKa 431/06
wyrok s.apel.
2007.04.25 w Katowicach; LEX nr
312513...
[...]2. Brak nieistotnej części broni niepowodujący niemożności odstrzelenia naboju,
nie dyskwalifikuje danego egzemplarza, jako broni palnej.
IV KK 349/06
wyrok SN
2007.03.06 OSNwSK 2007/1/566
Od wejścia w życie ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - broń gazowa
jest bronią palną zarówno w rozumieniu art. 263 § 2 k.k., jak i art. 280 § 2 k.k.
II AKa 238/04, wyrok s.apel. 2004.10.07 w Katowicach LEX nr 154976...
Posiadane przez oskarżonego rewolwery alarmowe KIMAR i START 4 na skutek
dokonanych przeróbek polegających na usunięciu przegrody zabezpieczającej z lufy
stanowią broń palną. O przyjęciu, iż zabezpieczone u oskarżonego rewolwery
alarmowe stanowią broń palną w rozumieniu ustawy o broni, decyduje bowiem to,
że na skutek niedozwolonych przeróbek możliwe jest miotanie pocisków
wprowadzanych bezpośrednio do przewodu lufy, a nie jej celność, czy też zakres
rażenia.
Wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1975 r., Rw 627/74
Wystawiony jako eksponat w muzeum egzemplarz pistoletu wojskowego, będącego
aktualnie na wyposażeniu wojska, stanowi broń palną w rozumieniu art. 286 k.k.
oraz broń wojskową w rozumieniu art. 329 § 2 k.k., choćby był technicznie
niesprawny, jeżeli niesprawność ta może być usunięta. OSNKW 1975/7/100
II KKN 269/01, wyrok SN
2002.11.15, LEX nr 74451
Celem ustawodawcy przez użycie w art. 263 § 1 kk słowa "handluje"
było określenie odpowiedzialności osób zajmujących się handlem
bronią bez wymaganego zezwolenia, tzn. kupnem i sprzedażą,
obrotem tym towarem. Taka wykładnia znamienia "handluje" nie
przeczy poglądowi, że dla realizacji tego znamienia nie jest potrzebne,
ażeby sprawca uprawiał działalność - proceder, którego przedmiotem
jest broń lub amunicja, a pojedyncza i jednorazowa transakcja (kupno-
sprzedaż - obrót tymi towarami) bronią palną, amunicją czy
materiałami wybuchowymi odpowiadać będzie znamieniu "handluje".
Do takiego wniosku prowadzić może nawet ustalenie tylko, że broń,
amunicję czy materiały wybuchowe sprawca nabył w celu ich dalszej
odsprzedaży z zyskiem, czy nawet bez.
II AKa 28/01, wyrok s.apel.
2001.03.21, w Krakowie,
KZS 2001/4/27
Handluje bronią, amunicją bądź materiałami wybuchowymi, kto w
jakikolwiek sposób, także jednorazowo, dokonuje obrotu tymi
towarami.
Dz.U.04.52.525 j.t. ost. zm.
Dz.U.08.195.1199
USTAWA
z dnia 21 maja 1999 r.
o broni i amunicji
1)
(tekst jednolity)
Art. 1. Ustawa określa zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń,
nabywania, rejestracji, przechowywania, zbywania i deponowania
broni i amunicji, przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
oraz przywozu z zagranicy i wywozu za granicę broni i amunicji, jak
również zasady posiadania broni i amunicji przez cudzoziemców oraz
zasady funkcjonowania strzelnic.
Art. 2. Poza
przypadkami
określonymi
w
ustawie
nabywanie,
posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione.
Art. 4. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o broni, należy przez to rozumieć:
1)
broń palną, w tym broń bojową, myśliwską, sportową,
gazową, alarmową i sygnałową;
2)
broń pneumatyczną;
3)
miotacze gazu obezwładniającego;
4)
narzędzia i urządzenia, których używanie może zagrażać
życiu lub zdrowiu:
a)
broń białą w postaci:
–
ostrzy ukrytych w przedmiotach niemających wyglądu broni,
–
kastetów i nunczaków,
–
pałek posiadających zakończenie z ciężkiego i twardego materiału
lub zawierających wkładki z takiego materiału,
–
pałek wykonanych z drewna lub innego ciężkiego i twardego
materiału, imitujących kij bejsbolowy,
b)
broń cięciwową w postaci kusz,
c)
przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą
energii elektrycznej.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o amunicji, należy przez to rozumieć
amunicję do broni palnej.
3. W rozumieniu ustawy amunicją są naboje scalone i naboje ślepe
przeznaczone do strzelania z broni palnej.
Art. 5. 1. Gotowe lub obrobione istotne części broni lub amunicji uważa się za broń lub
amunicję.
2. Istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są: szkielet broni, baskila, lufa, zamek,
komora zamkowa oraz bęben nabojowy.
3. Istotnymi częściami amunicji są: pociski wypełnione materiałami wybuchowymi,
chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami,
których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, spłonki inicjujące spalanie materiału
miotającego i materiał miotający w postaci prochu strzelniczego.
Art. 6. 1. Zabronione jest dokonywanie przeróbek broni zmieniających jej rodzaj, kaliber lub
przeznaczenie, a w szczególności przerabianie broni przystosowanej wyłącznie do amunicji
wypełnionej chemicznymi środkami obezwładniającymi lub do amunicji ślepej, dostosowujące
ją do wystrzelenia pocisku z lufy albo z elementu zastępującego lufę w wyniku działania
sprężonych gazów powstających na skutek spalania materiału miotającego.
2. Przeróbki broni, o których mowa w ust. 1, uważa się za wyrób broni.
Art. 6a. 1. Broń palna może zostać pozbawiona w sposób trwały cech użytkowych przez
uprawnionego przedsiębiorcę, zgodnie ze specyfikacją techniczną określającą szczegółowo
sposób pozbawiania cech użytkowych danego rodzaju, typu i modelu broni, zwaną dalej
"specyfikacją techniczną", wydaną przez jednostkę uprawnioną i zatwierdzoną przez
jednostkę uprawnioną do potwierdzania pozbawienia broni palnej cech użytkowych.
2. Przez pozbawienie broni palnej w sposób trwały cech użytkowych, zwane dalej
"pozbawieniem cech użytkowych", rozumie się pozbawienie cech użytkowych wszystkich
istotnych części broni palnej w taki sposób, by mimo działania sprężonych gazów,
powstających na skutek spalania materiału miotającego, nie była zdolna do wystrzelenia
pocisku lub substancji z lufy albo elementu ją zastępującego oraz do wywołania efektu
wizualnego lub akustycznego, a przywrócenie broni cech użytkowych bez podjęcia czynności
specjalistycznych nie było możliwe.
Art. 7. 1. W rozumieniu ustawy bronią palną jest niebezpieczne dla
życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych
gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest
zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu
zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość, z
zastrzeżeniem ust. 2.
2. W rozumieniu ustawy bronią palną sygnałową jest urządzenie
wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów,
powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne
do wystrzelenia z lufy o kalibrze nie mniejszym niż 25 mm substancji
w postaci ładunku pirotechnicznego celem wywołania efektu
wizualnego lub akustycznego.
3. W rozumieniu ustawy bronią palną alarmową jest urządzenie
wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów,
powstających na skutek spalania materiału miotającego, wywołuje
efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego
substancja razi cel na odległość nie większą niż 1 metr.
Art. 8. W
rozumieniu
ustawy
bronią
pneumatyczną
jest
niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku
działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy
lub elementu ją zastępującego i przez to zdolne do rażenia celu na
odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego lufę lub
element ją zastępujący przekracza 17 J.
Art. 11. Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:
1)
posiadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850 lub replikę tej
broni;
2)
gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych
przepisów;
3)
dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu
bronią i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie na
podstawie odrębnych przepisów, o ile jest to związane bezpośrednio z
prowadzeniem działalności gospodarczej;
3a)
dysponowania bronią przekazaną w celu pozbawienia lub
potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych;
4)
używania broni w celach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych
na strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia właściwego organu;
5)
posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6 mm;
6)
posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego;
7)
posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za
pomocą
energii
elektrycznej
o
średniej
wartości
prądu
w
obwodzie
nieprzekraczającej 10 mA;
8)
używania broni palnej sygnałowej i alarmowej do celów wzywania
pomocy, ratowniczych, poszukiwawczych oraz przez osoby uprawnione do
sygnalizacji zawodnikom rozpoczęcia konkurencji sportowej w trakcie zawodów
sportowych, jeżeli wymaga ona takiej sygnalizacji;
9)
posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych;
10)
posiadania broni pneumatycznej.
Art. 15. 1. Pozwolenia na broń nie wydaje się osobom:
1)
niemającym ukończonych 21 lat, z zastrzeżeniem ust. 2;
2)
z zaburzeniami psychicznymi, o których mowa w
ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego
(Dz. U. Nr 111, poz. 535, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz.
731, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 oraz z 2000
r. Nr 120, poz. 1268), lub o znacznie ograniczonej sprawności
psychofizycznej;
3)
wykazującym
istotne
zaburzenia
funkcjonowania
psychologicznego;
4)
uzależnionym
od
alkoholu
lub
od
substancji
psychoaktywnych;
5)
nieposiadającym miejsca stałego pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
6)
co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą
użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub
porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym
orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub
mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o
popełnienie takich przestępstw.
Art. 22. 1. Osoba, która utraciła uprawnienie do posiadania broni lub której
unieważniono kartę rejestracyjną broni pneumatycznej, jest obowiązana
niezwłocznie zbyć broń i amunicję do tej broni.
1a. Za wykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 1, uważa się także
pozbawienie broni palnej cech użytkowych.
2. Zbycie broni, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić za pośrednictwem
przedsiębiorcy uprawnionego do obrotu bronią lub w sposób, o którym mowa w
art. 21.
3. Jeżeli broń nie zostanie zbyta w terminie 30 dni, należy ją złożyć wraz z
amunicją do depozytu właściwego organu Policji.
4. Złożenie broni i amunicji do depozytu nie stanowi przeszkody do ich zbycia w
trybie, o którym mowa w ust. 2.
Art. 25. Posiadacz broni w przypadku jej utraty jest zobowiązany niezwłocznie,
nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od chwili stwierdzenia utraty broni,
zawiadomić o tym Policję albo Żandarmerię Wojskową.
Art. 32. 1. Broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób
uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych.
Dz.U.05.189.1583
EUROPEJSKA KONWENCJA
o kontroli nabywania i posiadania broni
palnej przez osoby fizyczne,
sporządzona w Strasburgu dnia 28 czerwca
1978 r.
(Dz. U. z dnia 30 września 2005 r.)
Artykuł 2
Umawiające się Strony zobowiązują się do udzielania sobie
wzajemnie pomocy, poprzez właściwe organy administracji, w
zwalczaniu nielegalnego handlu bronią palną oraz w
wykrywaniu i ustalaniu miejsc, w których znajduje się broń
przewożona z terytorium jednego państwa na terytorium
innego państwa.
Dz.U.05.32.285
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I
ADMINISTRACJI
1)
z dnia 11 lutego 2005 r.
w sprawie rodzajów broni palnej
odpowiadających kategoriom broni
palnej określonym w dyrektywie w
sprawie kontroli nabywania i
posiadania broni
2)
(Dz. U. z dnia 22 lutego 2005 r.)
§ 1. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1)
dyrektywa - dyrektywę 91/477/EWG z dnia 18
czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i
posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256 z 13.09.1991, str. 51
i n.);
2)
kategoria A - kategorię broni palnej określoną w
dyrektywie, do której należąca broń palna i amunicja jest
niedopuszczona do nabywania i posiadania przez osoby
fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
3)
kategoria B - kategorię broni palnej określoną w
dyrektywie, do której należąca broń palna wymaga posiadania
pozwolenia wydanego przez właściwe władze polskie w celu
nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
4)
kategoria C - kategorię broni palnej określoną w
dyrektywie, do której należąca broń palna wymaga
zarejestrowania;
5)
kategoria D - kategorię broni palnej określoną w
dyrektywie, do której należąca broń palna nie wymaga
posiadania pozwolenia albo zarejestrowania;
§ 2. Kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie odpowiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
następujące rodzaje broni palnej:
1)
kategorii A:
a)
broń palna automatyczna i broń palna półautomatyczna podobna do broni palnej automatycznej,
b)
broń palna:
–
wytworzona lub przerobiona w sposób pozwalający na zatajenie jej przeznaczenia lub ułatwiający jej
skryte używanie, a także broń palna imitująca innego rodzaju przedmioty,
–
wyposażona w tłumik huku lub przystosowana do strzelania z użyciem tłumika huku,
–
wyposażona w laserowe lub noktowizyjne urządzenia służące do zwiększenia dokładności celowania,
–
której nie można wykryć przy pomocy urządzeń przeznaczonych do kontroli osób i bagażu,
c)
amunicja: z pociskami penetrującymi, wybuchającymi i zapalającymi albo innymi substancjami,
których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, albo pociski do tej amunicji, z pociskami pełnopłaszczowymi
zawierającymi rdzeń wykonany z materiału twardszego niż stop ołowiu, z pociskami podkalibrowymi, z
płaszczem lub elementem wiodącym wykonanym z tworzyw sztucznych, z wyłączeniem amunicji
przeznaczonej do strzelania z broni gładkolufowej, pistoletowa i rewolwerowa z pociskami półpłaszczowymi i
rdzeniem konstrukcyjnie przystosowanym do rozrywania się po osiągnięciu przeszkody, wytworzona
niefabrycznie, w tym także taka, do której wytworzenia są wykorzystywane fabrycznie nowe elementy
amunicji, z wyłączeniem amunicji wytwarzanej na własny użytek przez osoby posiadające broń myśliwską lub
sportową;
2)
kategorii B:
a)
broń palna krótka półautomatyczna,
b)
broń palna krótka powtarzalna,
c)
broń palna krótka jednostrzałowa centralnego zapłonu,
d)
broń palna krótka jednostrzałowa bocznego zapłonu,
e)
broń palna długa powtarzalna,
f)
broń palna długa jednostrzałowa o lufie gwintowanej,
g)
broń palna długa jednostrzałowa gładkolufowa,
h)
broń palna długa półautomatyczna, z wyjątkiem broni palnej półautomatycznej, o której mowa w pkt 1
lit. a;
3)
kategorii C i D - nie odpowiadają w Rzeczypospolitej Polskiej żadne rodzaje broni palnej.
Dz.U.01.67.679 ost.
zm. Dz.U.09.18.97 art. 33
USTAWA
z dnia 22 czerwca 2001 r.
o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi,
bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o
przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
1)
(Dz. U. z dnia 29 czerwca 2001 r.)
Art. 1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania przez
przedsiębiorców działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i
obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i
technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
Art. 2. Wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią,
amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym jest dozwolone wyłącznie po
spełnieniu warunków określonych w ustawie.
2. W rozumieniu ustawy:
1)
materiały wybuchowe - są to:
a)
substancje chemiczne stałe lub ciekłe albo mieszaniny substancji, zdolne do reakcji
chemicznej z wytwarzaniem gazu o takiej temperaturze i ciśnieniu i z taką szybkością, że
mogą powodować zniszczenia w otaczającym środowisku, a także wyroby wypełnione
materiałem wybuchowym, z wyłączeniem amunicji, o której mowa w pkt 3,
b)
materiały pirotechniczne - materiały lub mieszaniny materiałów przewidzianych do
wytwarzania efektów cieplnych, świetlnych, dźwiękowych, gazu, dymu lub kombinacji tych
efektów, w wyniku bezdetonacyjnej, samopodtrzymującej się reakcji chemicznej, a także
wyroby wypełnione materiałem pirotechnicznym,
c)
plastyczne materiały wybuchowe - materiały wybuchowe w giętkiej lub elastycznej
prasowanej postaci, których opis jest przedstawiony w części 1 ust. I "Opis materiałów
wybuchowych" załącznika technicznego do Konwencji,
1a)
materiały niebezpieczne - są to substancje szkodliwe dla życia lub
zdrowia ludzkiego, a w szczególności: znajdujące się w różnym stanie skupienia materiały
samozapalne, łatwopalne, trujące, żrące albo wytwarzające substancje o podobnym działaniu
po zetknięciu się z wodą, powietrzem, wysoką temperaturą lub inną substancją, zakaźne oraz
promieniotwórcze,
1b)
materiał znakujący - jest to jedna z substancji wymienionych w części 2 "Materiały
znakujące" załącznika technicznego do Konwencji,
2)
broń i istotne części broni - są to broń i istotne części broni w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. Nr 53, poz. 549 i z 2001 r.
Nr 27, poz. 298), a także inne urządzenia służące do niszczenia lub obezwładniania celów,
3)
amunicja - są to wyroby wypełnione materiałem wybuchowym,
przeznaczone do miotania przy użyciu broni palnej, służące do niszczenia lub obezwładniania
celów, a także dla celów ćwiczebnych,
4)
wyroby i technologie o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym - są
to wyroby zaprojektowane dla celów wojskowych lub policyjnych oraz technologie związane z
produkcją lub używaniem tych wyrobów,
Art. 6. 1. Wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie:
1)
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz
wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,
2)
obrotu technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym
wymaga uzyskania koncesji, z zastrzeżeniem przypadków, o których mowa w ust. 2.
2. Nie jest wymagane uzyskanie koncesji na obrót:
1)
wyrobami pirotechnicznymi wymienionymi w przepisach wydanych na
podstawie art. 9 ust. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. U. Nr 117, poz. 1007 i Nr 238, poz. 2019 oraz z
2004 r. Nr 222, poz. 2249),
2)
wyrobami pirotechnicznymi stosowanymi w kolejnictwie, leśnictwie,
modelarstwie, motoryzacji, ratownictwie, rolnictwie i żegludze.
Art. 7. 1. Koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 6 ust. 1,
zwanej dalej "koncesją", udziela, odmawia udzielenia, zmienia, cofa lub ogranicza jej zakres, w
drodze decyzji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, zwany dalej "organem
koncesyjnym".
2. Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny jest obowiązany, a przed wydaniem innych
decyzji, o których mowa w ust. 1, może zasięgnąć opinii Ministra Obrony Narodowej, ministra
właściwego do spraw gospodarki, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i właściwego
komendanta wojewódzkiego Policji.
3. Organ koncesyjny zawiadamia o udzieleniu koncesji, jej zmianie lub cofnięciu właściwych
ze względu na siedzibę przedsiębiorcy lub miejsce wykonywania działalności gospodarczej
wojewodę, komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej, komendanta
wojewódzkiego Policji, Głównego Inspektora Pracy, Ministra Obrony Narodowej, ministra
właściwego do spraw gospodarki i Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. O odmowie
wydania koncesji zawiadamia się również Ministra Obrony Narodowej, Szefa Urzędu Ochrony
Państwa oraz komendanta wojewódzkiego Policji.
Art. 8. 1. Koncesji udziela się:
1)
osobie fizycznej, która:
a)
posiada obywatelstwo:
–
polskie,
–
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
–
innego państwa, jeżeli otrzymała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na osiedlenie się lub
zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich albo na zasadzie wzajemności, o ile
umowy międzynarodowe ratyfikowane przez Rzeczpospolitą Polską nie stanowią inaczej,
b)
ukończyła 25 lat, albo 21 lat - w przypadku rusznikarzy,
c)
posiada co najmniej wykształcenie średnie,
d)
udokumentowała przygotowanie zawodowe do wykonywania lub kierowania działalnością gospodarczą w
zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o
przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,
e)
ma pełną zdolność do czynności prawnych,
f)
nie wykazuje zaburzeń psychicznych, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie
zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz. 731, z 1998 r. Nr 106, poz.
668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 oraz z 2000 r. Nr 120, poz. 1268) oraz istotnych zaburzeń funkcjonowania
psychologicznego,
g)
nie była skazana prawomocnym orzeczeniem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo lub
wykroczenie skarbowe oraz nie toczy się przeciwko niej postępowanie w sprawie o takie przestępstwo lub
wykroczenie,
2)
przedsiębiorcy innemu niż osoba fizyczna, jeżeli co najmniej dwie osoby będące członkami organu
zarządzającego przedsiębiorstwa albo członek organu zarządzającego przedsiębiorstwa i ustanowiony przez ten
organ do kierowania działalnością określoną w koncesji prokurent lub pełnomocnik spełniają warunki określone w pkt
1, z tym że warunek, o którym mowa w pkt 1 lit. g), dotyczy także wspólników spółki, członków organu
zarządzającego, prokurentów oraz udziałowców lub akcjonariuszy posiadających co najmniej 20% udziałów lub akcji.
2. Koncesji udziela się przedsiębiorcy, który:1)
nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych,
prowadzonego przez Krajowy Rejestr Sądowy, 2)
udokumentował możliwość spełnienia warunków technicznych
i organizacyjnych, zapewniających prawidłowe wykonywanie działalności gospodarczej objętej koncesją poprzez
dołączenie opinii, o których mowa w art. 9.
3. Wymóg, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. c), nie dotyczy rusznikarzy.
4. Potwierdzeniem przygotowania zawodowego do wykonywania lub kierowania działalnością gospodarczą w
zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1, jest odbycie szkolenia na koszt osoby szkolącej się.
Art. 36. 1. Kto wykonuje działalność gospodarczą w zakresie
wytwarzania lub obrotu materiałami wybuchowymi,
bronią, amunicją albo wyrobami i technologią o
przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym bez koncesji lub
wbrew warunkom określonym w koncesji,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa
nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 lub 2,
orzeka się przepadek materiałów wybuchowych, broni,
amunicji oraz wyrobów o przeznaczeniu wojskowym lub
policyjnym, a także innych przedmiotów, które służyły lub były
przeznaczone do popełnienia przestępstwa albo pochodzących
bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, chociażby nie
stanowiły one własności sprawcy.
Art. 37. Kto
sprzedaje
wyroby
pirotechniczne,
wyłączone
spod
koncesjonowania lub broń, na posiadanie
której nie jest wymagane pozwolenie,
osobom niepełnoletnim,
podlega
grzywnie,
karze
ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 38. Kto wbrew obowiązkom określonym
w art. 15 pkt 2 i 3 nie dokonuje zawiadomień
określonych w tych przepisach,
podlega
grzywnie,
karze
ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Dz.U.04.229.2315 j.t. ost. zm.
Dz.U.09.18.97
art. 25
USTAWA
z dnia 29 listopada 2000 r.
o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o
znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także
dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa
(tekst jednolity)
Art. 1. Ustawa reguluje zasady obrotu z zagranicą towarami, technologiami i usługami o
znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania
międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, zasady kontroli i ewidencji tego obrotu oraz
odpowiedzialności za niezgodny z prawem obrót tymi towarami, technologiami i usługami.
Art. 1a. Ustawa służy wykonaniu postanowień zawartych w rozporządzeniu Rady (WE) nr
1334/2000 z dnia 22 czerwca 2000 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli
eksportu produktów i technologii podwójnego zastosowania (Dz. Urz. WE L 159 z
30.06.2000), ostatnio zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 149/2003 (Dz. Urz. UE L
30 z 05.02.2003)
1)
.
Art. 2. Obrót z zagranicą, o którym mowa w art. 3 pkt 8, jest zabroniony z mocy prawa,
jeżeli nie zostały spełnione warunki i ograniczenia określone w rozporządzeniu nr
1334/2000, w niniejszej ustawie, przepisach innych ustaw oraz w umowach i innych
zobowiązaniach międzynarodowych.
Art. 33. 1. Kto dokonuje obrotu bez zezwolenia lub,
chociażby nieumyślnie, wbrew warunkom określonym w
zezwoleniu, podlega karze pozbawienia wolności od roku
do lat 10.
2. Jeżeli sprawca, dokonujący obrotu wbrew warunkom
określonym w zezwoleniu, działa nieumyślnie i przywrócił stan, o
którym mowa w art. 31 ust. 1, podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
3. Karze określonej w ust. 1 podlega, kto dopuszcza do
popełnienia czynu określonego w ust. 1 lub 2.
4. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1-3 sąd
może orzec przepadek towarów o znaczeniu strategicznym lub
innych
przedmiotów
służących
lub
przeznaczonych
do
popełnienia albo pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z
przestępstwa, w tym środków płatniczych i papierów
wartościowych, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy.
inny podobnie niebezpieczny przedmiot
(art. 280, 159, 223 k.k.)
jest to takie narzędzie które użyte w bójce lub
pobiciu (159) stanowi takie zagrożenie dla zdrowie a
lub życia jakie powoduje użycie broni palnej lub
noża;
zwykłe użycie ≠ użycie zgodnie z przeznaczeniem !
Art. 280. § 1 k.k.
Kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc
natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka
do stanu nieprzytomności lub bezbronności,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 2. Jeżeli sprawca rozboju posługuje się bronią palną,
nożem
lub
innym
podobnie
niebezpiecznym
przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w
inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną
osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem
lub sposobem,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat
3.
Art. 159 k.k.
Kto, biorąc udział w bójce lub pobiciu człowieka, używa broni
palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego
przedmiotu,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
I KZP 13/03,postanow. SN
2003. 05. 29 OSNKW 2003/7-
8/69...
Przy dokonywaniu oceny "niebezpieczności" przedmiotu z
punktu widzenia kwalifikacji prawnej z art. 223 k.k.
(także art. 280 § 2 k.k.), istotne znaczenie będą miały
takie cechy (właściwości) przedmiotu, które sprawią, że
wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania
przedmiotu
przeciwko
człowiekowi
spowoduje
powstanie
realnego
zagrożenia
o
równowartości
odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża.
II AKa 36/04 wyrok s.apel.
2004.03.08, w Lublinie, Prok.i
Pr.-wkł. 2004/10/22...
Deska drewniana o długości 107 cm, z wbitym
gwoździem o długości 5 cm, ostrym końcem
wystającym z deski jest innym podobnie
niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu art.
280 § 2 k.k.
II AKa 115/08
wyrok s.apel.
2008.08.28 w KrakowieKZS 2008/9/25
Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu, że pałka policyjna typu "tonfa" jest przedmiotem
niebezpiecznym, bo cechy jej budowy i za tym idące normalne użycie nie zagrażają życiu ludzkiemu jak
zagraża mu użycie broni palnej czy noża.
II AKa 312/07
wyrok s.apel.
2008.01.24 w Lublinie LEX nr 399915
Normalne użycie drewnianej pałki o nieznacznym ciężarze i długości 39 cm nieposiadającej na
powierzchni elementów ostrych, tnących ani kłujących, nie stwarza niebezpieczeństwa dla życia,
porównywalnego z bronią palną i nożem, a tym samym bezzasadnym jest zakwalifikowanie jej jako
przedmiotu niebezpiecznego, w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.
II AKa 371/07
wyrok s.apel.
2007.12.28; we Wrocławiu LEX nr 357165...
Przyjąć należy, że wymienione w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U.
z 2004 r. Nr 52, poz. 525) rodzaje broni, w tym kastet, wolą ustawodawcy, zaliczone zostały do grupy
narzędzi i urządzeń, których użycie może zagrażać życiu lub zdrowiu człowieka. Tym samym powinny być
one uznane za przedmioty niebezpieczne w rozumieniu art. 280 § 2 k.k., a posłużenie się nimi w trakcie
rozboju musi skutkować przyjęciem kwalifikowanej formy tego przestępstwa.
II AKa 114/07
wyrok s.apel.
2007.12.18 w Lublinie; LEX nr 357193...
Żyletka, choć ma niewielkie rozmiary, cechuje się z uwagi na swą konstrukcję, niezwykle cienkie i ostre
ostrze, wielką możliwością i łatwością powodowania ran ciętych. Jej użycie powoduje podobne zagrożenie
dla zdrowia, a nawet życia, jak użycie noża. Tak więc, żyletka jest innym niebezpiecznym przedmiotem,
gdyż może spowodować poważne uszkodzenie ciała.
II AKa 370/07
wyrok s.apel.
2007.12.13 w Katowicach
Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/29...
Aktualnie w judykaturze wykładnia pojęcia "niebezpieczny przedmiot" na gruncie
przepisu art. 280 § 2 k.k. ma niezwykle restryktywny charakter i odwołuje się do
rozgraniczenia tego pojęcia (przedmiot i jego właściwości same w sobie
muszą mieć właściwości podobnie niebezpieczne, jak nóż i broń palna)
od działania w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu, które jest niezależne
od środka, jakim posługuje się sprawca. Nie chodzi przy tym o podobieństwo tego
innego
przedmiotu
do
noża
lub
broni
palnej,
ale
podobieństwo
niebezpieczeństwa wynikającego z właściwości danego przedmiotu tkwiącego w
nim samym. Tak więc potencjał niebezpieczeństwa przedmiotu
ograniczony jest do jego właściwości, ale tylko takich, iż normalne,
zwyczajne
jego
wykorzystanie
bezpośrednio
zagraża
niebezpieczeństwem dla życia. Za podstawę analizy, czy mamy do czynienia
z przedmiotem, o jakim mowa wyżej, należy brać zawsze pod uwagę tylko i
wyłącznie skutki wiążące się z normalnym, zwykłym użyciem przedmiotu, a
nie jego użyciem w sposób niebezpieczny. Chodzi więc wyłącznie o przedmioty,
których każde normalne użycie wobec innej osoby zawsze stwarza realne
zagrożenie dla życia.
II AKz 500/07
postanow. s.apel.
2007.08.08
w Katowicach ; LEX nr 370407...
Posłużenie się "nunczaku" (nunczako) - dawną bronią wywodzącą się
z terenów dzisiejszej Japonii, składającą się z dwóch kawałków drewna
połączonych łańcuchem, a więc przedmiotem potencjalnie zawierającym
w sobie poważny ładunek niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia, jest
posłużeniem się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w
rozumieniu art. 280 § 2 k.k.
II AKa 173/07
wyrok s.apel. 2007.06.05 w Katowicach
LEX nr 341451...
Noga od stołu wykonana z twardego, litego drewna, mająca
kształt stożka i zakończona stalowym wkręconym elementem, co przy
uwzględnieniu jej długości i grubości pozwala na przyjęcie, że przy
normalnym posługiwaniu się tym przedmiotem i ingerencji nim w ludzkie
ciało, można było spowodować, co najmniej ciężkie obrażenia, a tym
samym przedmiot ten uznać należy za podobny do broni bądź noża.
II AKa 244/06
wyrok s.apel.
2006.06.25, w Lublinie,KZS 2007/2/63
Rację należy przyznać apelującym gdy wywodzą, że właściwości użytego w rozboju
przedmiotu nie pozwalają na zaliczenie go do kategorii "innego przedmiotu podobnie
niebezpiecznego" w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. Sąd Okręgowy uzasadniając swe
stanowisko co do uznania śrubokrętu za inny niebezpieczny przedmiot, ograniczył się do
prostego zacytowania judykatu Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, w którym to tenże sąd
uznał śrubokręt za przedmiot podobnie niebezpieczny do noża. Taki sposób argumentacji
nie może być uznany za wystarczający, jako że w orzecznictwie sądów apelacyjnych
można odnaleźć stanowiska przeciwstawne. Wyraził je chociażby Sąd Apelacyjny w
Krakowie, który uznał, że "śrubokręt nie jest przedmiotem niebezpiecznym w rozumieniu
art. 280 § 2 k.k., albowiem dopiero użycie go w sposób szczególny, niezgodny z jego
przeznaczeniem, może powodować zagrożenie życia ofiary rozboju, czym zawsze ryzykuje
sprawca posługujący się bronią palną, nożem czy innym niebezpiecznym narzędziem"
(wyrok z dnia 26 stycznia 2000 roku w sprawie sygn. II AKa 250/99, KZS 2000/3/33).
Kwalifikując przedmiotowy śrubokręt jako niebezpieczny, sąd abstrahował od jego
właściwości. Tymczasem przy dokonywaniu oceny "niebezpieczności" przedmiotu z
punktu widzenia, art. 280 § 2 k.k. istotne znaczenie będą miały takie jego cechy
(właściwości), które sprawią, że wykorzystanie zwykłych jego funkcji lub działania
przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości
odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża (postanowienie SN z 29 maja 2003 roku, I
KZP 13/03, OSNKW 2003, nr 7-8 poz. 69). Chodzi więc o przedmioty niebezpieczne
ze względu na swą konstrukcję lub właściwości, a nie z uwagi na sposób ich
użycia (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 18 lipca 2001 roku, II AKa 157/02, Prok. i Pr.
2003 rok, Nr 4 poz. 24). Dla ustalenia, że dany przedmiot zawiera w sobie taki poziom
niebezpieczeństwa co broń palna lub nóż, niezbędna jest wiedza empiryczna o jego
właściwościach. Winien być on zatem zidentyfikowany, a następnie szczegółowo opisany i
oceniony (por. wyrok SA w Krakowie z 14 stycznia 1999 roku, II AKa 210/98, KZS 1999,
z. 2 poz. 22; wyrok SA we Wrocławiu z 6 marca 2002 roku, II AKa 45/02, OSA 2002, z. 11
poz. 78).
II AKa 45/06
wyrok s.apel.
2006.03.28
w Łodzi; Prok.i Pr.-wkł. 2007/7-8/39...
Kij bejsbolowy, chociaż jest przeznaczony do gry sportowej, nadaje się równie dobrze do
wykorzystania jako narzędzie walki, a swymi cechami (kształt, materiał) jest zbliżony do
używanych dawniej maczug. Od lat jest ulubionym narzędziem rażenia (bójek, pobić) zarówno
w ataku, jak i w obronie. W tym też celu jest przez niemałą grupę osób nabywany i
przechowywany. Na podstawie cech obiektywnych, a nie wymyślnych sposobów użycia
takiego przedmiotu, jest uznawany taki kij za "inny podobnie niebezpieczny przedmiot" w
rozumieniu art. 280 § 2 k.k. (...) Innym, podobnie niebezpiecznym przedmiotem jest nie tylko
taki przedmiot, którego użycie może spowodować wyłącznie śmierć człowieka, ale również
taki, którym można spowodować także uszczerbek na zdrowiu. Ponadto należy przypomnieć,
że już samo posłużenie się przedmiotem niebezpiecznym, a więc nawet brak zadania nim
ciosu, czyli użycia takiego przedmiotu, może rodzić odpowiedzialność karną ze wskazanego
przepisu kodeksu karnego. Chodzi więc o samo posłużenie się takim przedmiotem, a nie tylko
jego użycie.
II AKa 15/06
wyrok s.apel.
2006.02.16, w Katowicach,LEX nr 191761...
1. Szklana butelka po wódce, w aktualnym stanie prawnym, zgodnie z bieżącą judykaturą,
nie stanowi niebezpiecznego przedmiotu w jakim mowa w art. 280 § 2 k.k., czy art. 159 k.k.,
nie mniej jednak takiego przymiotu nie ma już butelka rozbita tzw. tulipan, której ostre i
tnące fragmenty podobne są do noża.
[...]
II AKa 381/05
wyrok s.apel.
2005.10.25, w Katowicach
OSA 2007/8/36...
1. Nie sposób uznać, że laska - kula ortopedyczna zrobiona z aluminium, a
więc lekkiego materiału z rączką plastikową, pusta w środku - może być
zrównana pod względem niebezpieczeństwa z nożem lub bronią palną.
2. Możliwość przyjęcia bowiem tej kwalifikacji prawnej wobec osoby
wykorzystującej inne przedmioty niż opisane w art. 280 § 2 k.k. jest tylko
wówczas zasadna, gdy stworzyło to bezpośrednie, konkretne zagrożenie życia
ofiary.
II AKa 252/05
wyrok s.apel.
2005.10.21, w Lublinie, KZS
2006/6/88
Klucz monterski z uwagi na swe cechy fizyczne nie jest podobny, w
rozumieniu art. 280 § 2 k.k., ani do broni palnej, ani do noża, gdyż nie posiada
żadnych cech do nich podobnych, ani też jego "normalne" użycie nie stwarza
realnego zagrożenia dla życia człowieka. Z tego powodu nie może być on
traktowany jako inny podobnie niebezpieczny przedmiot w rozumieniu tego
przepisu. W takiej sytuacji samo używanie przez napastnika bądź napastników
takiego klucza nie przesądza o zakwalifikowaniu ich działania z art. 280 § 2 k.k.
Oczywiste jest, iż można takiego klucza używać w trakcie dokonywania rozboju
w sposób bezpośrednio zagrażający życiu, co uzasadniałoby kwalifikację
takiego czynu z art. 280 § 2 k.k.
II AKa 157/05
wyrok s.apel.
2005.10.20
w Katowicach
KZS 2006/4/68
Nie można się zgodzić z zarzutem apelacji, iż metalowy pilnik o długości ostrza
30 cm nie nosi cech "innego podobnie niebezpiecznego narzędzia w rozumieniu art.
280 § 2 k.k.".
II AKa 308/05
wyrok s.apel.
2005.10.13 w Warszawie
Apel.-W-wa 2006/1/1...
Gumowy młotek jak i jego złamany drewniany trzonek nie są
niebezpiecznymi przedmiotami w rozumieniu art. 280 § 2 kk.
II AKa 86/05
wyrok s.apel.
2005.05.24
w Białymstoku
OSAB 2005/4/56...
Kastet nie może być zaliczony z samej tylko definicji - tak jak broń palna czy nóż -
do przedmiotów niebezpiecznych w takim znaczeniu jakie określa przepis art. 280 §
2 k.k. Konieczne jest ustalenie, że określony przedmiot, którym sprawca rozboju się
posługuje ma właściwości porównywalne w swym niebezpieczeństwie dla życia
człowieka co broń palna lub nóż.
II Aka 57/05
wyrok s.apel.
2005.05.04, w Krakowie
KZS 2005/5/41
Wykazywanie, że nóż do cięcia tapet użyty w rozboju nie jest nożem, o
którym mowa w art. 280 § 2 k.k. jest działaniem sofistycznym. Noże do tapet,
do owoców, do chleba, do masła, do papieru itd. różnią się między sobą jedynie
drugorzędnymi szczegółami. Każdy z nich należy do zakresu przewidzianego w
cyt. przepisie, który dodatkowych wymagań nie wprowadza.
II AKa 125/05
wyrok s.apel.
2005.04.28, w Katowicach
Prok.i Pr.-wkł. 2006/1/26
Nie można uznać, by paralizator elektryczny był równie niebezpieczny jak
nóż czy broń palna, które to przedmioty wyznaczają poziom niebezpieczeństwa
również dla innych przedmiotów lub sposobów działania opisanych w
omawianym przepisie.
II AKa 252/04
wyrok s.apel.
2004.10.05, w Lublinie
KZS 2005/7-8/122
Kawałek kabla elektrycznego używany przez sprawców przy popełnianiu
przestępstw, jak prawidłowo ustalił sąd I instancji, nie stanowią niebezpiecznych
narzędzi w rozumieniu przepisów art. 280 § 2 k.k., gdyż nie mógł on stwierdzić,
czy narzędzia te były wykonane z materiału twardego, sztywnego, jaka była ich
waga, gdyż nie zostały zabezpieczone jako dowody rzeczowe w toku
postępowania.
II AKa 275/04
wyrok s.apel.
2004.09.16
w Katowicach
LEX nr 154978...
Sąd żadną miarą nie podziela wywodów sądu I instancji, jakoby użyty przez
oskarżonego metalowy przecinak nie stanowił niebezpiecznego przedmiotu w
rozumieniu art. 280 § 2 k.k. Metalowy przecinak o długości ok. 0,66 m ostro
zakończony jest przedmiotem, który należy uznać za podobnie niebezpieczny
jak nóż. Podobieństwo to wynika wprost z fizycznych właściwości przecinaka -
jest to bowiem przedmiot wykonany z metalu, jest dość ciężki i ostro
zakończony, tak by mógł spełniać swoją funkcję przecinającą.
II AKa 217/04
wyrok s.apel.
2004.08.19
w Katowicach
LEX nr 154972...
Nie można się zgodzić z twierdzeniem, że buty typu "glany" z uwagi na swoje
niebezpieczne cechy (podeszwa wzmocniona metalowymi śrubami) podlegają
uznaniu za niebezpieczny przedmiot w rozumieniu ww. przepisów. Nie mają one
bowiem takiego przymiotu niebezpieczeństwa, jak broń palna czy nóż, których
użycie zawsze zagraża bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub
zdrowia ofiary. Wprawdzie skutki takie można wywołać poprzez sposób użycia,
np. poprzez wielokrotne zadawanie ciosów ciężkimi butami w głowę, ale z tego
punktu widzenia każdy przedmiot mógłby być niebezpieczny.
II AKa 268/02
wyrok s.apel.
2002.10.29
w Lublinie
OSA 2003/5/46...
Nie można zgodzić się z poglądem, jakoby nawet 120 cm poziomnica, wykonana z
lekkiego materiału jakim jest aluminium, mogła być uznana za podobny właściwościom
broni palnej lub noża inny niebezpieczny przedmiot. Należy mieć na uwadze, że potencjał
niebezpieczeństwa przedmiotu ograniczony jest do jego właściwości. Dotyczy to jednak
takich właściwości, że samo już normalne wykorzystanie przedmiotu zagraża
niebezpieczeństwem dla zdrowia lub życia, co wymaga zachowania chociażby minimum
ostrożności.
II AKa 1/02
wyrok s.apel.
2002.04.04
w Katowicach
Prok.i Pr.-wkł. 2003/5/21...
O ile sąd orzekający w sposób prawidłowy uznał i ocenił, iż użyte przez oskarżonych
narzędzia - dwa łańcuchy - nie odpowiadają pojęciu "innego niebezpiecznego przedmiotu"
podobnego do broni palnej czy noża, to błędnie uznał, że zachowanie oskarżonych
wypełniło znamię kwalifikacyjne z art. 280 § 2 k.k. jako "działanie w inny sposób
bezpośrednio zagrażający życiu". By można bowiem mówić, iż zachowanie sprawców
działających w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu wypełnia dyspozycję przepisu
art. 280 § 2 k.k. niezbędne jest wykazanie, iż na skutek działania sprawców życie
pokrzywdzonego było rzeczywiście, realnie i faktycznie zagrożone, a więc, iż sprawcy
poprzez swoje działanie stworzyli konkretne i istniejące zagrożenie dla życia
pokrzywdzonego.
II AKa 354/01
wyrok s.apel.
2001.10.04 we Wrocławiu OSA 2002/2/12...
Imitacja kija bejsbolowego jest przedmiotem podobnie niebezpiecznym do noża, w rozumieniu art. 280 §
2 k.k
II AKa 173/01
wyrok s.apel.
2001.09.20, w Lublinie OSA 2002/5/36...
Metalowa rurka jest niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.
II AKz 383/00
postanow. s.apel.
2000.10.11 w Gdańsku, OSAG 2001/1/9
(...) Sposób określenia innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu, zrelacjonowany do broni palnej lub
noża, jako ze swej istoty niebezpiecznych przedmiotów, których niebezpieczeństwo wynika przede wszystkim
z ich naturalnych właściwości stwarzających potencjalną możliwość spowodowania przy jego wykorzystaniu
poważniejszego uszkodzenia ciała lub nawet śmierci człowieka, prowadzić winien do zawężenia zakresu pola
definicyjnego pojęcia "niebezpieczny przedmiot". (...)
Sąd dostrzegając, iż psy rasy "Rottweiler", uznawane są za agresywne, wymagał, aby posiadały one cechy
wspólne jak broń palna, czy też nóż, by można je było uznać za przedmiot podobnie niebezpieczny,
zapominając przy tym, o naturalnych właściwościach i bezpośrednim niebezpieczeństwie dla życia lub
zdrowia, jakie stanowi posłużenie się psami tej rasy. Psy rasy "Rottweiler" obowiązane są przechodzić
profesjonalne szkolenia. Niektóre ze szkolonych psów, jak trafnie podał skarżący, wykorzystywane są do
określonych celów. W związku z tym rozważenia wymaga, czy w takiej sytuacji, jak wskazuje Prokurator, nie
należałoby psa potraktować jako narzędzie przeznaczone do realizacji określonych celów, gdy stosują się one
do wydawanych poleceń, niosąc w sobie potencjalny ładunek niebezpieczeństwa dla zdrowia lub życia
ludzkiego, po otrzymaniu odpowiedniej komendy. Powyższy pogląd nie byłby odosobniony, skoro na przykład
Sąd Apelacyjny w Lublinie przyjął, że "ustawowe znamię określone ogólnym pojęciem posługuje się (...)
innym niebezpiecznym narzędziem, obejmuje swoim zakresem również szczucie psem, wtedy, gdy w jego
wyniku następuje atak psa, którego właściwości eksterierowe (duża silna budowa) i interierowe (agresja,
zajadłość, nieustępliwość) powodują stan zagrożenia dla zdrowia a nawet życia ofiary, zaś zamiarem sprawcy
było posłużenie się psem, jako narzędziem służącym do osiągnięcia określonego celu (wyrok Sądu
Apelacyjnego w Lublinie II Akr 204/95 OSA 1995/10/41; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie II AKa 99/ 96
KZS 1996/5-6/57).
II AKa 250/99
wyrok s.apel.
2000.01.26
w Krakowie
KZS 2000/3/33...
Śrubokręt nie jest przedmiotem niebezpiecznym w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.,
albowiem dopiero użycie go w sposób szczególny, niezgodny z jego przeznaczeniem, może
powodować zagrożenie życia ofiary rozboju, czym zawsze ryzykuje sprawca posługujący
się bronią palną, nożem czy innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem.
II AKa 340/99
wyrok s.apel.
2000.01.20
w Katowicach
Prok.i Pr.-wkł. 2000/9/20
Pałka typu "Tomfa" ma długość 59 cm, wykonana jest z twardego, nieelastycznego
materiału i służy policjantom i pracownikom ochrony do obrony i rozpraszania
napastników. Cechami swymi jest zbliżona do kija baseballowego, który przez sądy
apelacyjne powszechnie jest uznawany za "inny niebezpieczny przedmiot". Takie więc
właściwości tej pałki sprawiają, że jej wykorzystanie zagraża bezpośrednim
niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ofiary.
II AKa 65/99
wyrok s.apel.
1999.03.30
we Wrocławiu
OSA 1999/10/72...
Przedmiotem podobnie niebezpiecznym do noża, w rozumieniu art. 280 § 2 k.k., może być
śrubokręt.
Art. 223. Kto, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi
osobami lub używając broni palnej, noża lub innego
podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka
obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na
funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu
przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków
służbowych,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
II KK 369/06, postanow. SN
2007.05.23, LEX nr 280705
Tłuczek, którym posługiwał się sprawca, był wykonany z metalu, a jedna z jego stron była zakończona
ostrzem tnącym. W świetle tych cech nie może budzić wątpliwości fakt, że zwykłe użycie tego przedmiotu
mogło pociągać za sobą niebezpieczeństwo dla zdrowia pokrzywdzonych, porównywalne z użyciem noża,
czy innego przedmiotu służącego do rąbania.
II AKa 142/07
wyrok s.apel.
2007.05.17, w Katowicach, KZS 2007/11/44
Metalowy wspornik, którym rzucał oskarżony, nie jest podobnie niebezpiecznym przedmiotem do broni
palnej i noża w rozumieniu art. 223 k.k.
II AKa 170/05
wyrok s.apel.
2005.09.06, w Poznaniu
OSA 2006/1/4...
Przy dokonywaniu oceny "niebezpieczności" przedmiotu z punktu widzenia kwalifikacji prawnej z art. 223
k.k. (także art. 280 § 2 k.k.), istotne znaczenie będą miały takie cechy (właściwości) przedmiotu, które
stanowią, że wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje
powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża.
II AKa 124/05
wyrok s.apel.
2005.06.13,w Lublinie LEX nr 165988...
1. Oskarżony najeżdżając na policjanta posłużył się niebezpiecznym narzędziem, nadającym się do dokonania zabójstwa ze
względu na gabaryty, masę i kinetykę samochodu osobowego. Należy jednakże mieć na uwadze to, że użycie narzędzia,
mogącego spowodować śmierć człowieka, samo przez się nie decyduje o tym, że sprawca działał w celu zabójstwa człowieka,
chociażby w zamiarze ewentualnym.
II AKa 12/04
wyrok s.apel.
2004.02.12, w Katowicach, LEX nr 142857...
O ile samochód, którym kierował oskarżony, stanowi przedmiot podobnie niebezpieczny w rozumieniu art. 223 k.k., to brak
jest po stronie oskarżonego tych podmiotowych elementów, które świadczyłyby, iż co najmniej godzi się on na zabójstwo
policjanta. Nie można zgodzić się z argumentem, że nawet nieumyślne potrącenie osoby przy użyciu samochodu kończy się
śmiertelnie. Oskarżony umyślnie najeżdżając na stojącego przed nim człowieka, w wyniku czego wpadł on na maskę
samochodu, a następnie spadł z niej, naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku
na zdrowiu, albowiem narażenie człowieka na niebezpieczeństwo, o którym jest mowa w art. 160 k.k., zachodzi w wypadku
naruszenia przez sprawcę opartych na naszej wiedzy i doświadczeniu reguł postępowania w stosunku do drugiego człowieka.
Warunkiem przestępności jest podjęcie przez sprawcę takich działań, które sprowadzają stan niebezpieczeństwa, mogącego
grozić rzeczywiście i poważnie człowiekowi, przeciwko któremu w konkretnym wypadku działanie przestępne skierowano.
II AKa 161/03
wyrok s.apel.
2003.07.17, w Krakowie KZS 2003/9/20...
Najechanie samochodem na policjanta, by mu uniemożliwić zatrzymanie, ani późniejsze przewożenie go na masce auta nie
jest użyciem przedmiotu niebezpiecznego z art. 223 k.k. Czyn taki jest stosowaniem przemocy dla uniemożliwienia czynności
zatrzymania z art. 224 § 2 k.k.
V KK 148/02
wyrok SN 2003.03.11; Prok.i Pr.-wkł. 2003/9/4
Sprawca, który dokonując czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas lub
w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, używa samochodu w sposób stanowiący poważne zagrożenie dla ich życia
lub zdrowia, nie wypełnia swoim działaniem znamion przestępstwa opisanego w art. 223 k.k.
Dz.U.06.100.696 j.t. ost. zm. Dz. U. 08. 227.
1505
art. 174
USTAWA
z dnia 3 lipca 2002 r.
Prawo lotnicze
1)
(tekst jednolity)
Art. 1. 1. Przepisy Prawa lotniczego regulują stosunki prawne z zakresu lotnictwa
cywilnego.
2. Przepisy Prawa lotniczego stosuje się do polskiego lotnictwa cywilnego oraz, w zakresie
ustalonym przez to prawo, również do obcego lotnictwa cywilnego.
3. Lotnictwo cywilne obejmuje wszystkie rodzaje lotnictwa, z wyjątkiem lotnictwa
państwowego, to jest państwowych statków powietrznych oraz lotnisk państwowych
wykorzystywanych wyłącznie do startów i lądowań państwowych statków powietrznych.
4. Przepisów prawa lotniczego nie stosuje się do lotnictwa państwowego, z wyjątkiem
przepisów art. 1 ust. 6-7
(1)
, art. 2, 3-10, art. 11 ust. 1, art. 12, 14, 33, art. 35 ust. 2, art. 43,
44, 60, 74, 75, art. 76 ust. 2, art. 89, 92, 119-125, 128, 130, 133, 140, 149 i 150 ustawy,
oraz z zastrzeżeniem ust. 5.
5. W przypadku wykorzystywania:
1)
polskich i obcych państwowych statków powietrznych do prowadzenia
działalności innej niż służba publiczna,
2)
lotnisk lotnictwa państwowego do startów i lądowań cywilnych statków
powietrznych oraz statków, o których mowa w pkt 1,
przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.
6. Nadzór nad działalnością lotnictwa państwowego, z zastrzeżeniem przepisów ustawy,
sprawują odpowiednio ministrowie właściwi ze względu na przynależność jednostki
będącej właścicielem lub użytkownikiem państwowego statku powietrznego lub
zarządzającej lotniskiem.
7. (uchylony).
8. Przepisy prawa lotniczego dotyczące przewozów lotniczych stosuje się odpowiednio do
nieodpłatnych przewozów dokonywanych przez przewoźnika lotniczego.
Art. 2. W rozumieniu przepisów ustawy:
1)
statkiem powietrznym jest urządzenie zdolne do unoszenia się w atmosferze na skutek
oddziaływania powietrza innego niż oddziaływanie powietrza odbitego od podłoża;
2)
polskim państwowym statkiem powietrznym jest:
a)
statek powietrzny używany przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej (wojskowy statek powietrzny),
b)
statek powietrzny używany przez jednostki organizacyjne Straży Granicznej, Policji, Państwowej Straży
Pożarnej i służby celnej (statek powietrzny lotnictwa służb porządku publicznego);
3)
użytkownikiem statku powietrznego jest jego właściciel lub inna osoba wpisana jako
użytkownik do rejestru statków powietrznych;
4)
lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w
części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków
powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze
trwałym, wpisany do rejestru lotnisk;
5)
lądowiskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w
części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego ruchu statków powietrznych, ujęty w
ewidencji lądowisk;
6)
część lotnicza lotniska to obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków
powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi
tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany;
7)
zarządzającym lotniskiem jest podmiot, który został wpisany jako zarządzający do rejestru
lotnisk cywilnych;
8)
lądowaniem handlowym jest lądowanie w celu zabrania lub pozostawienia pasażerów,
bagażu, towarów lub poczty, przewożonych odpłatnie;
9)
lotem handlowym jest lot związany z lądowaniem handlowym;
10)
lotem międzynarodowym jest lot, w trakcie którego następuje przekroczenie granicy
państwowej;
11)
lotem tranzytowym jest lot w przestrzeni powietrznej Rzeczypospolitej Polskiej,
rozpoczynający się i kończący poza jej terytorium;
12)
lotem długodystansowym jest jednoodcinkowy lot na dystansie, którego pokonanie wymaga
minimum 8 godzin lotu statku powietrznego;
13)
przewozem lotniczym jest przewóz pasażerów, bagażu, towarów lub poczty, wykonywany
statkiem powietrznym odpłatnie;
14)
regularnym przewozem lotniczym jest przewóz lotniczy, jeżeli w każdym locie
miejsca w statkach powietrznych przeznaczone do przewozu pasażerów, bagażu, towarów lub poczty
są publicznie oferowane do nabycia, a przewóz jest wykonywany między tymi samymi punktami
według opublikowanego rozkładu lotów albo w stałych odstępach czasu lub z częstotliwością
wskazującą na regularność lotów;
15)
przewozem czarterowym jest przewóz lotniczy dokonywany na podstawie umowy
czarteru lotniczego, w której przewoźnik lotniczy oddaje do dyspozycji czarterującego określoną
liczbę miejsc lub pojemność statku powietrznego w celu wykonania określonego przewozu
pasażerów, bagażu, towarów lub poczty, wskazanych przez czarterującego;
16)
przewoźnikiem lotniczym jest podmiot uprawniony do wykonywania przewozów
lotniczych na podstawie koncesji - w przypadku polskiego przewoźnika lotniczego, lub na podstawie
odpowiedniego aktu właściwego organu obcego państwa - w przypadku obcego przewoźnika
lotniczego;
17)
portem lotniczym jest lotnisko użytku publicznego wykorzystywane do lotów
handlowych;
18)
obowiązek użyteczności publicznej polega na zobowiązaniu:
a)
przewoźnika lotniczego do zapewnienia świadczenia usług przewozu lotniczego, spełniających
określone wymogi co do ciągłości, regularności, zdolności przewozowej i taryf, których przewoźnik
lotniczy nie spełniałby, kierując się jedynie interesem handlowym,
b)
zarządzającego lotniskiem do zapewnienia funkcjonowania lotniska z zachowaniem
określonych wymagań, których zarządzający lotniskiem nie spełniałby, kierując się jedynie interesem
handlowym
◦
- na warunkach określonych zgodnie z niniejszą ustawą;
19)
EASA jest Europejską Agencją Bezpieczeństwa Lotniczego w rozumieniu
rozporządzenia nr 1592/2002/WE z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie
lotnictwa cywilnego oraz ustanowienia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego (Dz. Urz. WE
L 240 z 7.09.2002).
Art. 211. 1. Kto:
1) wykonuje lot przy użyciu statku powietrznego nieposiadającego wymaganej zdatności do lotów lub niezgodnie z
ograniczeniami określonymi w świadectwie zdatności do lotów,
2) wbrew art. 46 lub wymaganiom zawartym w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy
wykonuje lot z naruszeniem wymagań dotyczących ochrony środowiska przed nadmiernym hałasem statków
powietrznych, wibracjami i zanieczyszczeniami ziemi, wody i powietrza,
3) wbrew art. 84 lub wymaganiom zawartym w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 85 ustawy, nie
dopełniając ciążącego na nim obowiązku, narusza przepisy o ratownictwie na lotniskach i ochronie
przeciwpożarowej lotnisk,
4) wbrew art. 87 ust. 1-3 lub warunkom określonym w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 92 pkt 4 i 5 ustawy
wznosi przeszkody lotnicze, dopuszcza do ich powstania lub przeszkód takich nie zgłasza i nie likwiduje lub nie
oznakowuje,
5) wbrew art. 97 ustawy wykonuje lot lub inne czynności lotnicze, nie mając ważnej licencji lub świadectwa
kwalifikacji lub niezgodnie z ich treścią i warunkami,
6) wbrew art. 105 ust. 2 ustawy wykonuje loty lub inne czynności lotnicze mimo utraty wymaganej sprawności
psychicznej i fizycznej,
7) wbrew art. 115 ust. 1 ustawy nie wykonuje poleceń dowódcy statku powietrznego związanych z bezpieczeństwem
lotu,
8) wbrew art. 122 ust. 2 nie wykonuje poleceń organów, o których mowa w tym przepisie,
9) wbrew art. 123 ust. 1 i 2 ustawy oraz rozporządzeniom wydanym na ich podstawie:
a)
wykonuje lot próbny lub akrobacyjny nad osiedlem lub innym skupiskiem ludności,
b)
dokonuje zrzutu ze statku powietrznego w czasie jego lotu,
10)działając we własnym imieniu lub za osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości
prawnej prowadzącą przedsiębiorstwo:
a)
podejmuje lub prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu lotniczego i innych
usług lotniczych bez wymaganej koncesji, zezwolenia lub certyfikatu albo niezgodnie z ich warunkami
i ograniczeniami,
b)
uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie przez członków Komisji lub osoby, o których mowa w art. 136 ust.
3, czynności, o których mowa w art. 136 ust. 1 i 2,
11)wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, o którym mowa w art. 137 ust. 4, nie dokonuje zawiadomienia
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku.
2. Tym samym karom podlega, kto, nie dopełniając ciążącego na nim obowiązku, dopuszcza do popełnienia
czynów określonych w ust. 1.
Art. 6. W czasie lotu w polskiej przestrzeni powietrznej i w czasie przebywania na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wszystkie statki powietrzne oraz osoby i rzeczy
na tych statkach podlegają prawu polskiemu, chyba że prawo to stanowi inaczej.
Art. 7. W czasie lotu poza granicami polskiej przestrzeni powietrznej i w czasie
przebywania na obszarze niepodlegającym zwierzchnictwu żadnego państwa polskie
statki powietrzne oraz osoby i rzeczy na tych statkach podlegają prawu polskiemu,
chyba że prawo to stanowi inaczej.
Art. 9. Polską ustawę karną stosuje się do obywateli polskich i cudzoziemców, którzy
popełnili za granicą:
1)
przestępstwo lub wykroczenie przeciwko Prawu lotniczemu, o których mowa w
art. 210-212, jeżeli:
a)
sprawcą jest właściciel, użytkownik albo inny posiadacz bądź członek załogi
polskiego statku powietrznego,
b)
sprawcą jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub prowadząca
przedsiębiorstwo w Rzeczypospolitej Polskiej, w tym członkowie władz takich
przedsiębiorstw, będąca użytkownikiem obcego statku powietrznego, bądź członek
załogi takiego statku,
c)
czyn został popełniony na polskim statku powietrznym albo na statku
powietrznym, którego użytkownikiem jest osoba, o której mowa w lit. b;
2)
przestępstwo lub wykroczenie przeciwko przepisom, o których mowa w art. 8,
lub inne przestępstwo podlegające obowiązkowemu ściganiu zgodnie z
międzynarodowymi umowami ratyfikowanymi przez Rzeczpospolitą Polską.
Art. 5 k.k. Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn
zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim
statku wodnym lub powietrznym, chyba że umowa międzynarodowa, której
Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.
Art. 160. 1. Podjęcie i wykonywanie działalności w lotnictwie cywilnym, w zakresie określonym
w ust. 3, wymaga uzyskania certyfikatu.
2. Wydanie certyfikatu musi być poprzedzone procesem certyfikacji, który jest sprawdzeniem trwałej zdolności podmiotu
do bezpiecznego wykonywania określonej działalności lotniczej.
3. Certyfikacji podlega:
1)
wykonywanie działalności gospodarczej przy użyciu statków powietrznych;
2)
szkolenie personelu lotniczego w celu uzyskania licencji członka personelu lotniczego oraz wpisywanych do niej
dodatkowych uprawnień; 3)
zarządzanie lotniskami w rozumieniu działu IV niniejszej ustawy; 4)
obsługa naziemna
statków powietrznych, ładunków, pasażerów i ich bagażu oraz zaopatrywanie statków powietrznych; 5)
spedycja
rzeczy do przewozu lotniczego, a w szczególności spedycja materiałów niebezpiecznych drogą lotniczą; 6)
projektowanie, produkcja i obsługa techniczna statków powietrznych i innego sprzętu lotniczego;7) inne rodzaje
działalności lotniczej, jeżeli wymagają tego odrębne przepisy albo umowy międzynarodowe; 8)
zapewnianie służb
żeglugi powietrznej zgodnie z art. 7 rozporządzenia nr 550/2004/WE z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania
służb nawigacji lotniczej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej.
4. Sprawdzenie, o którym mowa w ust. 2, obejmuje:
1)
organizację wykonywania określonej działalności, z uwzględnieniem bezpiecznej eksploatacji statków
powietrznych, zawodowego przygotowania personelu kierowniczego, nadzorującego i wykonawczego, metod
wykonywania działalności, programów szkolenia personelu, instrukcji wykonawczych, środków technicznych oraz
ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej;
2)
w odniesieniu do przewozu lotniczego - także zdolności finansowych;
3)
w odniesieniu do zarządzania lotniskami - zapewnienia bezpiecznego funkcjonowania lotniska;
4)
zapewnienie innych warunków istotnych dla danego rodzaju działalności, związanych z zapewnieniem
bezpieczeństwa lotnictwa i osób trzecich oraz ochrony, o której mowa w dziale IX, określonych w odrębnych przepisach.
Art. 161. 1. Certyfikację przeprowadza Prezes Urzędu (Lotnictwa Cywilnego – dop. wł R.P.)na wniosek
zainteresowanego podmiotu.
2. Pozytywny wynik sprawdzenia spełnienia wymagań Prezes Urzędu stwierdza wydaniem certyfikatu odpowiedniego dla
danego rodzaju działalności, w którym określa nazwę podmiotu, zakres, warunki i ograniczenia oraz termin ważności
certyfikatu.
3. Certyfikat wydaje się na czas oznaczony, nie dłuższy jednak niż 12 miesięcy, jeśli wydawany jest po raz pierwszy, i nie
dłuższy niż 36 miesięcy - przy jego kolejnym przedłużeniu.
4. Prezes Urzędu odmawia wydania certyfikatu, jeżeli stwierdzi, że wnioskodawca nie spełnił wymagań ustanowionych
dla wnioskowanej działalności lotniczej. Prezes Urzędu może cofnąć, zawiesić ważność lub ograniczyć uprawnienia
wynikające z certyfikatu, jeśli stwierdzi, że jego posiadacz przestał spełniać wymagania przewidziane przepisami prawa.
Art. 164. 1. Koncesji na podjęcie i wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie przewozu lotniczego udziela Prezes
Urzędu zgodnie z rozporządzeniem nr 2407/92/EWG z dnia 23
lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników lotniczych.
2. Do lotów lokalnych nieobejmujących przewozu lotniczego
miedzy różnymi lotniskami stosuje się przepisy dotyczące
koncesjonowania zawarte w rozporządzeniu nr 2407/92/EWG z
dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników
lotniczych, z wyjątkiem art. 5 ust. 1-4 i 6 tego rozporządzenia.
3. Z obowiązku uzyskania koncesji jest zwolniony przedsiębiorca
prowadzący działalność gospodarczą w zakresie przewozu
lotniczego wykonywanego wyłącznie przy użyciu statków
powietrznych
bezsilnikowych
lub
o
masie
startowej
nieprzekraczającej 495 kg.
Art. 173. 1. Uzyskania zezwolenia wymaga wykonywanie
działalności gospodarczej na lotniskach użytku publicznego w
zakresie:
1)
zarządzania lotniskiem;
2)
obsługi naziemnej statków powietrznych, ładunków,
pasażerów i ich bagażu.
2. Prezes Urzędu, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje,
odmawia wydania oraz cofa zezwolenie, o którym mowa w ust.
1.
3. Warunkiem
wydania
zezwolenia
na
rozpoczęcie
i
prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1, jest
posiadanie przez przedsiębiorcę odpowiedniego certyfikatu,
uzyskanego w trybie określonym w art. 160.
4. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, udzielane jest na
wniosek zainteresowanego.