Egzamin z Nawigacji

Najważniejsze zadania

IMO:



wspieranie międzynarodowej współpracy przy zwiększaniu

standardów morskiego bezpieczeństwa (na przykład poprzez

przeglądanie i proponowania zmian w międzynarodowych

traktatach dotyczących zwalczania terroryzmu na wodach

międzynarodowych, takich jak Konwencja Narodów Zjednoczonych

do Zwalczania Aktów Bezprawia przeciwko Bezpieczeństwu

Nawigacji na Morzu oraz Protokołu zwalczania Aktów Bezprawia

przeciwko Bezpieczeństwu Platform Stałych Rozmieszczonych na

Szlifie Kontynentalnym z 1983 roku)



opracowywanie projektów prawno - administracyjnych i konwencji

dotyczących spraw morskich, udzielanie pomocy rządom we

współpracy na rzecz regulacji prawnych związanych z transportem

morskim i bezpieczeństwem na morzu, wzajemne przekazywanie

wiadomości, doradzanie i szkolenia



zapobieganie i kontrola morskiego skażenia



wspomaganie krajów rozwijających się poprzez przeznaczanie

funduszy na pomoc techniczną w celu poprawy ich systemów

bezpieczeństwa na morzu (od 2001 roku)

STRUKTURA ORGANIZACYJNA IMO

Zgromadzenie (Assembly) - jest najważniejszym organem IMO. W

skład wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich.

Obraduje w sesjach zwyczajnych raz na 2 lata, może też w razie

potrzeby zbierać się na sesje nadzwyczajne. Jest odpowiedzialne

za realizację zadań i budżet organizacji. Wybiera również członków

Rady.

Rada (Council) - organ wykonawczy IMO, 40 członków wybieranych

jest przez Zgromadzenie na dwuletnią kadencję. Członkowie są

wybierani według następującego klucza:

•

10 członków z państw mających największy udział w rynku

żeglugowym;

•

10 członków z państw mających największy udział w

międzynarodowym handlu morskim;

•

20 członków z państw nie wybranych wcześniej, które są

wyspecjalizowane w transporcie morskim i nawigacji, a które

wybierane są do Rady tak, by zapewnić reprezentacje ze

wszystkich głównych regionów świata.

Sekretariat - mieści się w głównej siedzibie IMO w Londynie i składa

się z Sekretarza Generalnego i prawie 300 - osobowego personelu.

Sekretarz Generalny wybierany jest przez Radę.

Komitety branżowe.

STRUKTURA ORGANIZACYJNA IMO

Komitety branżowe:



Komitet Ochrony Środowiska Morskiego (Marine Environment

Protection Committee - MEPC) - składa się z przedstawicieli

wszystkich państw członkowskich. Zajmuje się wszelkimi sprawami

związanymi z zapobieganiem i kontrolą skażenia środowiska

morskiego. MEPC był ustanowiony jako pierwsze pomocnicze ciało

Zgromadzenia i w pełni ukonstytuowany status uzyskał w 1985

roku.



Komitet bezpieczeństwa na Morzu (Maritime Safety Committee

- MSC) - jest najważniejszym technicznym komitetem organizacji.

Składa się z przedstawicieli wszystkich państw członkowskich.

Zajmuje się wszystkimi sprawami technicznymi z zakresu

kompetencji Organizacji związanymi z bezpieczeństwem na morzu.

Ponadto "rozszerza IMO" przyjmując poprawki do konwencji takich

jak SOLAS (Konwencja o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974

roku) włączając wszystkie państwa członkowskie jak również te,

które są stroną umów międzynarodowych takich jak SOLAS, a które

nie są członkami IMO.



Komitet Ułatwień Ochrony Środowiska Morskiego

(Facilitation Committee – FAL) – Działa w dziedzinach związanych z

ułatwieniami międzynarodowego handlu morskiego i przewozu

pasażerów. Działalność ta ma na celu ograniczenie formalności,

uproszczenie wymaganej dokumentacji i usprawnienie obsługi

statków w portach.



Komitet Prawny (Legal Committee - LEG) - w

jego skład wchodzą wszyscy przedstawiciele

państw członkowskich i jest on upoważniony do

zajmowania się wszelkimi sprawami prawnymi

wynikającymi z działalności IMO. Został

ustanowiony w 1967 roku jako pomocnicze ciało

do zajmowania się kwestiami prawnymi, które

pojawiły się w następstwie katastrofy w Torrey

Canyon (zatonięcie tankowca).



Komitet Współpracy Technicznej (Technical

Co-operation Committee - TC) - Powołany w

1969 roku składa się ze wszystkich członków

IMO. Dostaje pod rozwagę sprawy z zakresu

kompetencji IMO skoncentrowane na wdrażaniu

projektów współpracy technicznej. Koordynuje

prace IMO w zakresie zapewnienia pomocy

technicznej w dziedzinie gospodarki morskiej,

zwłaszcza krajom rozwijającym się.

STRUKTURA ORGANIZACYJNA IMO

PODKOMITETY.

Praca MSC i MEPC jest wspierana przez dziewięć podkomitetów,

które są otwarte dla wszystkich państw członkowskich i

zajmują się następującymi grupami tematycznymi:



PODKOMITET DS. CIECZY i GAZÓW PRZEWOŻONYCH LUZEM

(BLG)



PODKOMITET DS. STATECZNOŚCI I LINII ŁADUNKOWYCH ORAZ

BEZPIECZEŃSTWA STATKÓW RYBACKICH (SLF)



PODKOMITET DS. WDRAŻANIA KONWENCJI (FSI)



PODKOMITET DS. OCHRONY PRZECIWPOŻAROWEJ (FP)



PODKOMITET DS. KONSTRUKCJI I WYPOSAŻENIA STATKU (DE)



PODKOMITET DS. BEZPIECZEŃSTWA ŻEGLUGI (NAV)



PODKOMITET DS. RADIOKOMUNIKACJI ORAZ POSZUKIWAŃ I

RATOWNICTWA (COMSAR)



PODKOMITET DS. SZKOLENIA ZAWODOWEGO I OBOWIĄZKÓW

WACHTOWYCH (STW)



PODKOMITET DS. PRZEWOZU TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH,

ŁADUNKÓW STAŁYCH I KONTENERÓW (DSC)

STRUKTURA ORGANIZACYJNA IMO

Zgodnie z postanowieniem Rezolucji Zgromadzenia A.943(23) z dnia

12/05/03 i A.970(24) z dnia 12/01/05, program pracy poszczególnych

komitetów IMO do 2010 roku obejmuje:

1.Komitet Bezpieczeństwa na Morzu (MSC):

•

Wdrożenie, egzekwowanie, monitorowanie, interpretacja techniczna i

doskonalenie konwencji, kodeksów, zaleceń i wytycznych IMO;

•

Zagadnienia dotyczące projektowania i konstrukcji instalacji

maszynowych i elektrycznych oraz wyposażenia statków;

•

Sprawy związane z nawigacja i radiokomunikacją;

•

Znaczenie czynnika ludzkiego w zapobieganiu wypadkom i

katastrofom morskim;

•

Sprawy związane ze szkolnictwem, wydawaniem świadectw i

pełnienia wacht;

•

Promowanie i dbałość o kulturę bezpieczństwa żeglugi oraz o

świadomość potrzeby jej ochrony;

•

Eksploatacja statków z uwzględnieniem aspektów bezpieczeństwa i

ochrony w zarządzaniu na statku i na lądzie;

•

Sprawy związane z przewozem i przeładunkiem towarów;

•

Ocena liczbowa bezpieczeństwa statku;

•

Procedury kontroli statków, raporty niezgodności;

•

Statystyka i badanie przyczyn poważnych wypadków morskich;

Szczegółowy zakres prac poszczególnych komitetów.

•

Harmonizacja wymagań dla nadzorów i certyfikacji;

•

Zapobieganie aktom piractwa i zbrojnym napadom na statki oraz innym

bezprawnym działaniom zagrażającym bezpieczeństwu żeglugi;

•

Środki dla zwiększenia ochrony żeglugi;

•

Środki bezpieczeństwa i procedury traktowania osób uratowanych na morzu;

•

Współpraca z ONZ i innymi organizacjami w sprawach wspólnego

zainteresowania;

•

Podstawowe cele standardów konstrukcyjnych nowych statków;

•

Bezpieczeństwo dużych statków pasażerskich.

2.Komitet Ochrony Środowiska Morskiego (MEPC):

•

Zachęcanie do wdrażania najwyższych, praktycznie możliwych standardów
w zakresie zapobiegania i kontroli zanieczyszczania morza ze statków;

•

Promowanie ogólnoświatowej akceptacji, wdrażanie i ujednolicone
interpretowanie postanowień Konwencji MARPOL 73/78 wraz z Aneksem VI,
Konwencji OPRC 1990, Protokołu OPRC-HNS, Konwencji AFS i BWM;

•

Implementacja istniejących instrumentów traktatowych i działalność
legislacyjna w zakresie zapobiegania zanieczyszczeniom ze statków i
platform wydobywczych;

•

Opracowanie środków zapobiegania i kontroli zanieczyszczeń morza przy
recyklingu statków zmniejszających zagrożenie życia ludzi przy tych
pracach;

•

Współpraca z ONZ i innymi komitetami IMO w zakresie kompetencji
komitetu.

Szczegółowy zakres prac poszczególnych komitetów.

3.Komitet Ułatwień (FAL):

•

Wdrażanie, interpretacja i doskonalenie Konwencji o ułatwieniach w międzynarodowym

transporcie morskim (FAL), 1965 i jej Załączników;

•

Zachęcanie do wdrażania środków mających na celu ułatwienia i szybki obrót w

międzynarodowym handlu morskim oraz zapobieganie nieuzasadnionym opóźnieniom

odpraw statków, towarów i osób;

•

Promocja stosowania formularzy IMO FAL oraz wdrażanie systemu elektronicznej wymiany

informacji w załatwianiu formalności związanych z odprawą statków, załogi, pasażerów i

ładunku oraz w operacjach portowych związanych ze statkami;

•

Popieranie niezbędnych mechanizmów służących wypełnianiu zadań komitetu i

utrzymywanie ścisłej współpracy w tym zakresie z innymi organami IMO.

4.Komitet Prawny (LEG):

•

Ewentualna nowelizacja Konwencji prawa morskiego w świetle zaistniałych potrzeb i

stosowanie do wytycznych zawartych w rezolucjach Zgromadzenia;

•

Monitorowanie wdrażania konwencji przygotowanych przez IMO;

•

Nadzór formalnoprawny spraw związanych z zadaniami IMO w świetle Konwencji ONZ w

sprawie morza (UNCLOS);

•

Promocja programów współpracy technicznej IMO w sprawach legislacji morskiej;

•

Koordynacja i współpraca z ONZ i jej agencjami w zakresie wspólnych interesów

prawnych;

•

Nadzór formalnoprawny inicjatyw państw członkowskich i organizacji pozarządowych w

zakresie prawa morskiego;

•

Zakończenie prac nad projektem Konwencji o usuwaniu wraków;

•

Monitorowanie prac wspólnej Grupy Roboczej Ekspertów IMO/ILO w sprawie odszkodowań

z tytułu roszczeń za utratę zdrowia i śmierć marynarzy oraz za porzucenie marynarzy

przez armatorów;

•

Sprawy prawne związane z wyznaczeniem miejsc schronienia dla statków;

•

Monitorowanie wdrożenia konwencji HNS.

Szczegółowy zakres prac poszczególnych komitetów.

5.Komitet Współpracy Technicznej (TC):

•

Opracowanie odpowiednich programów pomocy technicznej w celu uwzględnienia

wszelkich nowych lub zmienionych wymogów prawnych dotyczących zwłaszcza

kontroli państwa flagi i portu oraz innych osób uznanych przez IMO;

•

Dalszych realizacji programu IMO na rzecz możliwości promocji równości kobiet w

sektorze morskim, biorąc pod uwagę Rezolucje TC.1 (39), TC.2 (40) i TC.3 (45) i

zalecenia z Pekinu;

•

Realizację wymogów strukturalnych IMO co do skutecznej realizacji ITCP, dotyczących

zarówno siedziby głównej jak i krajów rozwijających się;

•

Mobilizacji i alokacji finansowych lub rzeczowych środków na ITCP, w tym promocji

gospodarczej i technicznej współpracy wśród krajów rozwijających się (TCDC i ECDC);

•

Kontynuacja WSSD (Johannesburg 2002) i inne plany działania ONZ mających wpływ

na pracę IMO, ze szczególnym uwzględnieniem zrównoważonego rozwoju i jego

konieczne finansowanie, w tym opracowanie odpowiednich programów, działań

budżetowych i dodatkowych mechanizmów w oparciu o międzynarodowe

finansowanie kosztów;

•

Wzmocnienie rozwoju szkolnictwa morskiego poprzez wsparcie dla globalnego systemu

morskich instytucji szkoleniowych oraz programów szkoleń pod patronatem IMO;

•

Poprawy bezpieczeństwa sieci transportu morskiego, poprzez pomoc dla wszystkich

regionów rozwijających się w zakresie wprowadzania i wdrożenie skutecznych środków

bezpieczeństwa, co prowadzi do zapobiegania i eliminacji przypadków naruszenia

zasad bezpieczeństwa;

•

Opracowanie i skuteczne wdrożenie ITCP, która odzwierciedla potrzeby krajów

rozwijających się w celu zapewnienia przestrzegania i egzekwowania standardów IMO;

•

Ustanowienie sprawiedliwego mechanizmu w celu zapewnienia zrównoważonego

finansowania ITCP;

•

Określenie wymiernych wsparcia (w gotówce lub w naturze), które można pozyskać z

przemysłu morskiego i organizacji partnerskich;

•

Promowanie rozwoju innowacyjnych ośrodków mających na celu pomoc techniczną

oraz większe wykorzystanie w szczególności technologii informacyjnych;

Szczegółowy zakres prac poszczególnych komitetów.

Formalne umowy o współpracy zostały zawarte przez IMO z 36

organizacjami międzyrządowymi. 63 organizacje międzynarodowe,

pozarządowe uzyskały status doradczy.

W ramach IMO zostały powołane trzy międzynarodowe uczelnie

morskie:

•

Światowy Uniwersytet Morski w Malmo;

•

Międzynarodowa Akademia Morska w Trieście

•

Międzynarodowy Instytut Prawa Morskiego na Malcie.

Dokumenty przygotowywane przez IMO mają różny status i nazwy:

•

Umowy międzynarodowe opracowane w ramach IMO to: konwencje

(Convention), protokoły (Protocol) lub porozumienie (Agreement);

•

Decyzje zapadające podczas obrad Zgromadzenia lub podjęte

przez Radę mają status rezolucji (Resolution) i zawierają zalecenia

(Recommendations) występujące pod różnymi nazwami: wytyczne

(Guidelines), kodeksy (Codes), wymagania techniczno-

eksploatacyjne (Performance Standards), tras żeglugowych (Ship’s

Routing) lub procedur kontroli (Procedures for the Control)

•

Sekretarz Generalny IMO wysyła dokumenty związane z realizacją

podjętych decyzji – noty dyplomatyczne (Notes Verbale).

•

Poszczególne organy IMO mogą zawiadamiać o decyzji organów

IMO lub o sprawach związanych z realizacją decyzji poprzez

okólniki (Circulars/Circular letters).

IMO

Jednostka pływająca

–

•

konstrukcja zdolna do samodzielnego unoszenia się na powierzchni

wody lub do czasowego przebywania pod jej powierzchnią, z

napędem własnym lub cudzym (holowana lub pchana);

•

konstrukcja zakotwiczona na stałe (konstrukcje offshore).

Towarzystwo klasyfikacyjne

– Towarzystwa klasyfikacyjne są to

organizacje, które ustanawiają i stosują normy techniczne w

odniesieniu do projektowania, konstrukcji i eksploatacji urządzeń,

czyli ich klasyfikacji. Jest to państwowa lub prywatna organizacja

rzeczoznawcza zajmująca się głównie klasyfikacją jednostek

pływających. Zwykle ma placówki i przedstawicielstwa w

najważniejszych portach na całym świecie i zatrudnia inspektorów i

rzeczoznawców.

Jednostki, która została zaprojektowana i zbudowana zgodnie z

odpowiednimi przepisami Towarzystwa może ubiegać się o

Certyfikat Klasyfikacyjny danego Towarzystwa. Uzyskanie takiego

certyfikatu nie oznacza, i nie powinno być traktowane jako

udzielenie wyraźnej gwarancji bezpieczeństwa, przydatności do

określonego celu lub zdolność żeglugowych statku. To jest tylko

zaświadczenie, że jednostka jest zbudowana zgodnie z normami,

które zostały opracowane i opublikowane przez Towarzystwo

wydające świadectwo kwalifikacji.

TOWARZYSTWA KLASYFIKACYJNE

W celu certyfikacji jakości Towarzystw Klasyfikacyjnych, w 1968

roku zostało utworzone Międzynarodowe Zrzeszenie

Towarzystw Klasyfikacyjnych (International Association

of Classification Societies - IACS). Organizacja skupiająca

znane towarzystwa klasyfikacyjne, której celem działalności

jest współpraca, konsultacja i koordynacja podejmowanych

działań w branży okrętowej. Skład IACS jest zmienny;

członkiem może być towarzystwo o światowej reputacji,

działające nie krócej niż 20 lat, wydające własne przepisy

klasyfikacji jednostek pływających oraz własną księgę

rejestru, nadzorujące co najmniej 1000 statków o

pojemności ponad 1000000 RT.

Europejska Agencja do spraw Bezpieczeństwa na Morzu,

(European Maritime Safety Agency - EMSA), powstała po

katastrofie tankowca Erika. Agencja ma na celu zwiększenie

bezpieczeństwa na morzu, zmniejszenie ilości katastrof

morskich oraz zanieczyszczeń środowiska pochodzących od

statków. Cele te realizowane są poprzez fachową pomoc

Komisji Europejskiej w zakresie wymagań technicznych

stawianych statkom.

TOWARZYSTWA KLASYFIKACYJNE

Źródła przepisów regulujących status Towarzystw Klasyfikacyjnych.

Klasyfikacja i rola towarzystw klasyfikacyjnych zostało określone w ramach

Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia na Morzu (SOLAS),

1974 oraz w protokole do Międzynarodowej Konwencji o Liniach

Ładunkowych z 1988 r. Jako niezależne jednostki, instytucje klasyfikacyjne

nie mają interesów handlowych związane z projektowaniem statków,

budownictwem okrętowym, własnością, eksploatacją, zarządzaniem statkiem

jego statek naprawami, ubezpieczeniem lub czarterem.

W Polsce, Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej –

‘’Gospodarka morska’’, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa

Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu

działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 32, poz. 302).

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 20 listopada 2002 r. w

sprawie określenia trybu uznawania instytucji klasyfikacyjnej do sprawowania

nadzoru technicznego nad statkami oraz rodzajów i zakresów przeglądów

statków morskich. Na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 listopada

2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 109, poz. 1156) zarządza

2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 109, poz. 1156) zarządza w

§ 1:

1) tryb uznawania instytucji klasyfikacyjnej do sprawowania nadzoru

technicznego nad statkami morskimi o polskiej przynależności;

2) rodzaje i zakres przeglądów statków dokonywanych przez instytucję

klasyfikacyjną.

TOWARZYSTWA KLASYFIKACYJNE

§ 7. 1. Uznana instytucja klasyfikacyjna, w ramach sprawowanego

nadzoru technicznego nad statkami morskimi o polskiej

przynależności, dokonuje:

1) przeglądu wstępnego – przed oddaniem statku do eksploatacji

lub wydaniem po raz pierwszy dokumentów potwierdzających

spełnienie wymagań w zakresie budowy statku i jego stałych

urządzeń;

2) przeglądów okresowych – dla potwierdzenia lub odnowienia

wydanych dokumentów, w tym:



przeglądu dla odnowienia dokumentów, w odstępach czasu

nieprzekraczających pięciu lat,



przeglądu pośredniego przeprowadzanego pomiędzy 21 a 27

miesiącem albo pomiędzy 33 a 39 miesiącem odpowiednio po

przeglądzie wstępnym lub przeglądzie dla odnowienia

dokumentów,



przeglądu rocznego, przeprowadzanego w przedziale trzech

miesięcy przed lub po upływie roku od dokonania przeglądu

wstępnego lub przeglądu dla odnowienia dokumentów,



przeglądów doraźnych – we wszystkich innych uzasadnionych

względami bezpieczeństwa żeglugi przypadkach.

TOWARZYSTWA KLASYFIKACYJNE



§ 8.

1. Zakresy przeglądów statków morskich o polskiej przynależności

dokonywanych przez instytucję klasyfikacyjną obejmują w szczególności:

1) przeglądu wstępnego:



zatwierdzenie planów, rysunków, warunków technicznych, obliczeń i innego

rodzaju dokumentacji technicznej w celu stwierdzenia, czy kadłub, urządzenia

maszynowe oraz inne stałe urządzenia i wyposażenie statku spełniają wymagania

szczegółowych przepisów technicznych uznanej instytucji klasyfikacyjnej,



oględziny, próby i badania kadłuba, urządzeń maszynowych oraz stałych

urządzeń i wyposażenia statku, mające na celu stwierdzenie czy zastosowane

materiały, elementy konstrukcyjne, rodzaj stałych urządzeń i wyposażenia, a

także ich rozmieszczenie są zgodne z zatwierdzoną dokumentacją techniczną i

czy jakość wykonania statku jest zadowalająca pod każdym względem;

2) przeglądu okresowego dla odnowienia dokumentów – oględziny, próby i badania

kadłuba, urządzeń maszynowych oraz stałych urządzeń i wyposażenia statku,

mające na celu stwierdzenie, że statek nadal spełnia wymagania szczegółowych

przepisów technicznych i nadaje się do bezpiecznej eksploatacji, zgodnie z

przeznaczeniem;

3) przeglądu pośredniego i przeglądu rocznego:



oględziny statku oraz jego stałych urządzeń i wyposażenia, a także wybrane

próby i badania, mające na celu stwierdzenie, że statek zachował warunki do

bezpiecznej eksploatacji, zgodnie z przeznaczeniem,



oględziny w celu potwierdzenia, że w odniesieniu do statku i jego stałych

urządzeń nie wprowadzono żadnych zmian,



dodatkowe badania, uznane za niezbędne, w razie pojawienia się wątpliwości

odnośnie prawidłowego utrzymania stanu technicznego statku lub jego stałych

urządzeń.

TOWARZYSTWA KLASYFIKACYJNE

Document Outline