Asfalty i materiały bitumiczne

Asfalty i materiały bitumiczne

Asfalt – materiał (lepka ciecz lub skała)

pochodzenia naturalnego (asfalt naturalny)

lub otrzymywany jako jedna z frakcji

przerobu ropy naftowej (asfalt ponaftowy),

o konsystencji stałej lub półstałej, barwy od

ciemnobrązowej do czarnej. Jest układem

koloidalnym o dużej trwałości, składającym

się

z dwóch faz: rozproszonej (asfalteny)

i rozpraszającej (oleje). Stosowany do

budowy nawierzchni dróg, do produkcji

papy oraz jako materiał izolacyjny.

Chemicznie - mieszanina

wielkocząsteczkowych węglowodorów

łańcuchowych, cyklicznych oraz związków

heterocyklicznych. O jakości asfaltu

decyduje jego temperatura mięknienia,

ciągliwość, stopień penetracji, łamliwość.

Należy do tzw. bitumin.

Potocznie asfaltem nazywa się

asfaltobeton jak i również mieszankę

mineralno-asfaltową używaną do

budowy nawierzchni dróg,

w której asfalt używany jest jako

lepiszcze wiążące kruszywa. Masa ta w

polszczyźnie okresu międzywojennego

nosiła nazwę smołowiec.

Definicja charakteryzująca asfalt jako

lepiszcze naturalne bądź otrzymywane

z ropy naftowej funkcjonuje w Polsce i

USA.

W krajach Europy Zachodniej termin

"asphalt" oznacza mieszaninę

lepiszcza z kruszywem

a samo lepiszcze określane jest jako

"bitum

Automatyczny aparat

do badania

temperatury

mięknienia asfaltów

i produktów

produktów

asfaltowych metodą

Pierścień i Kula (PiK)

Temperatura mięknienia jest temperaturą, w

której asfalt osiąga pewną, określoną

konsystencję, w umownych, ściśle

sprecyzowanych warunkach badania.

Temperatura mięknienia asfaltu (TPiK, ºC) jest to

temperatura, przy której asfalt umieszczony

w znormalizowanym pierścieniu, ogrzewany

w warunkach określonych w normie dotknie

podstawy aparatu pod ciężarem stalowej kulki.

Temperatura zapłonu to najniższa
temperatura przy ciśnieniu 101,3
kPa,
w której pary badanego produktu
ogrzanego w warunkach
normowych tworzą z powietrzem
mieszaninę zapalającą się przy
zbliżeniu płomienia. Zasada
oznaczenia polega na ogrzewaniu
produktu w tyglu otwartym w
warunkach normowych, zbliżaniu
do tygla płomienia w
temperaturach bliskich
temperaturze zapłonu w odstępach
co 1 °C wzrostu temperatury aż do
zapalenia się par produktu.
Najniższą temperaturę, w której
nastąpi zapalenie się par przyjmuje
się za temperaturę zapłonu.

Bitumiczne pokrycia dachowe za względu na

swoje właściwości i możliwości

zastosowania są popularnymi materiałami

budowlanymi. Ich trwałość szacuje się

nawet na kilkadziesiąt lat. Nie sprawiają

także trudności podczas układania dachów

o bardzo wyszukanych kształtach. W

przeciwieństwie do swojej poprzedniczki –

dobrze wszystkim znanej szarej papy – są

ładne i wytrzymałe.

Wspólną cechą, od której wzięła się nazwa

omawianych materiałów jest użycie do

produkcji wodoszczelnej masy asfaltowej

czyli bitumu. Do grupy pokryć bitumicznych

zaliczamy:

* papy,

* dachówki bitumiczne (gonty bitumiczne),

* bitumiczne płyty faliste,

* pokrycia bezspoinowe czyli powłoki

bitumiczne

Papy służą jako warstwy wierzchnie pokryć

dachowych różnych obiektów, choć za

względów estetycznych są coraz rzadziej

używane

w budynkach mieszkalnych. Dachówki

bitumiczne znajdują zastosowanie przede

wszystkim na dachach domów

jednorodzinnych. Bitumiczne płyty faliste

służą jako pokrycie dachów budynków

mieszkalnych, hal przemysłowych, obiektów

sportowych i rolniczych. Wykorzystuje się je

tez do renowacji dachów.

Z bitumicznych płyt falistych wykonuje się

również elewacje. Pokrycia bezspoinowe

wykorzystywane są najczęściej w budynkach

użyteczności publicznej. Podstawową zaletą

pokryć bitumicznych jest niewielka masa: 1

papy waży od 3 do 7 kg, tyle samo powłoki

bezspoinowej, dachówki bitumicznej od 7 do

16 kg, bitumicznej płyty falistej od 3 do 3,5

kg.

Pokrycia bitumiczne znajdują

zastosowania na dachach o każdym

kącie nachylenia

i zróżnicowanym kształcie. Układanie

nie wymaga specjalnego sprzętu.

Odpowiednio przygotowanie podłoże,

zapewniona wentylacja i układanie

według zaleceń producenta, pozwolą

na długą eksploatację bez

konieczności konserwacji. Masy

asfaltowe nasączające pokrycie

powodują, że materiał jest szczelny,

odporny na starzenie się oraz

działanie niskich i wysokich

temperatur oraz promieni UV. W

zależności od rodzaju użytego bitumu,

pokrycie jest mniej lub bardziej

trwałe.

Typy mas asfaltowych:

• bitum modyfikowany polimerami, którego

przekształcenie polega na dodaniu do asfaltu

polimeru określonego skrótem APP lub SBS.

Modyfikowany asfalt ma wysoką odporność na

starzenie, działanie wysokich i niskich temperatur

oraz związków chemicznych. Jest mało wrażliwy na

działanie promieni UV, wytrzymały na

odkształcenia, jest elastyczny

i łatwo się układa;

• bitum modyfikowany mineralnie jest

przekształcony przez dodanie do asfaltu mączki

chlorytowo - serycytowej, która poprawia

odporność na starzenie i działanie promieni UV;

• bitum oksydowany (oksydacyjny, dmuchany) czyli

utleniany, bitum jest poddawany nadmuchowi

sprężonego gorącego powietrza lub pary wodnej.

Dzięki temu ma wysokie parametry temperatury

mięknienia i łamliwości. Utlenianie asfaltu

przeciwdziała kruszeniu się powłoki. Asfalt

oksydowany ma jednak odporność w mniejszym

przedziale temperatury niż modyfikowany.

Papą można szybko, łatwo i skutecznie

pokryć dach. Stosuje się je od ponad 200

lat. Jest to materiał lekki, tani i sprawdzony

w pracach dekarskich. Odporny jest na

działanie słońca, śniegu, deszczu, wiatru i

mrozu. Pokrycia z papy mogą służyć nawet

przez 40 lat. Na polskim rynku dostępne są

papy tradycyjne oraz tak zwanej nowej

generacji – termozgrzewalne. Papy

tradycyjne mają małą zawartość

modyfikowanej masy asfaltowej. Wykonane

są głównie na osnowie z tektury o małej

wytrzymałości na rozciąganie i niewielkim

wydłużeniu. Chociaż są także i na welonie

szklanym. Papy tradycyjne izolacyjne to

tektura obustronnie, wielokrotnie

zaizolowana masą asfaltową. Służy do

izolacji poziomej budynków, na przykład ław

fundamentowych i piwnic.

Papy podkładowe i nawierzchniowe składają się

jeszcze

z posypki na stronie wierzchniej.

Papy termozgrzewalne stosowane są dzisiaj

powszechnie, ich struktura jest podobna do

budowy tradycyjnych pap układanych na lepik.

Mają jednak bardziej skomplikowaną technologię

produkcji. Wytwarzane są na bazie asfaltów

oksydowanych lub modyfikowanych polimerami.

Poprawiają one właściwości mechaniczne i fizyczne,

takie jak giętkość

i wytrzymałość na rozerwania, odporność na

wysokie temperatury, starzenie, a także

zmniejszają przesiąkliwość

i nasiąkliwość. Mają także lepszą osnowę, są więc

trwalsze, bardziej elastyczne i odporne na przebicie

niż papy tradycyjne. Wierzch papy pokryty jest

posypką, a warstwa spodnia wykonana jest

najczęściej z folii antyadhezyjnej zabezpieczającej

zwiniętą papę przed sklejeniem. Cechą

charakterystyczną wszystkich pap jest gramatura

(numer), która określa w gramach ciężar użytej

osnowy na 1m

papy. Im wyższa jest gramatura

papy, tym jest ona lepsza, ponieważ jest

szczelniejsza.

Dostępne są także papy samoprzylepne,

zaliczane do pap nowej generacji.

Przyklejane są do podłoża pod wpływem

nagrzewania słonecznego. Proces ten

nazywa się wulkanizacją Dzięki nim

można łatwo i szybko wykonać pokrycie,

co znacznie obniża koszty wykonawstwa.

Osnowa jest to warstwa nośna pokrycia i

decyduje o jego właściwościach.

Zespolona z materiałem bitumicznym,

zapobiega zmianom kształtu pokrycia pod

wpływem temperatury i wilgoci. Zapewnia

także odporność mechaniczną,

umożliwiającą długą eksploatację

pokrycia, przeciwdziała rozerwaniu papy

podczas układania, ruchów podłoża oraz

przez chodzących ludzi. Osnowa może być

nienasiąkliwa i odporna na butwienie.

Osnowa może być z tektury, welonu

szklanego, tkaniny szklanej, tkaniny

poliestrowej, tkaniny technicznej

(wigoniowej lub wigoniowo – zieleńcowej),

włókniny przeszywanej, folii, taśmy

aluminiowej itp. Tektura wykorzystywana

jest tylko w papach tradycyjnych, ze

względu na łatwopalność. Szybko także

wchłania wilgoć, czego skutkiem jest

pęcznienie materiału, papa nie przylega

do podłoża, jest nieszczelna, szybko się

niszczy i jest mało estetyczna. Jeśli więc

zdecydujemy się na papę tradycyjną, to

lepiej wybrać tą na osnowie z welonu

szklanego. Ulega ona mniejszym

zniekształceniom pod wpływem wilgoci i

różnic temperatur, jest bardziej elastyczna

i łatwiejsza w układaniu, ma też dłuższą

żywotność

Bitum stanowi izolację

przeciwwilgociową – im grubsza

warstwa, tym szczelniejsza papa.

Na rynku uznanie zdobyły sobie

zwłaszcza te papy

termozgrzewalne, które w swoim

składzie zawierają bitum

modyfikowany APP i SBS.

Modyfikacja bitumu polega na

dodaniu do asfaltu odpowiedniego

polimeru. Papy mogą mieć bitum

modyfikowany jednostronnie

(SBS, APP) lub obustronnie

(APP/APP, SBS/SBS, SBS/APP).

Posypka jest bardzo ważna – chroni

papę przed promieniowaniem

słonecznym, wiatrem, deszczem,

wahaniami temperatury

i rozmiękczaniem. Decyduje też o

estetyce pokrycia. W papach

podkładowych posypka jest

drobnoziarnista, nawierzchniowych –

gruboziarnista. Najczęściej stosowane

posypki to piasek kwarcowy, naturalny

lub barwiony łupek i ceramizowany

granulat bazaltowy. Mają różne kolory

– standardowy to szary, zielony,

czerwony, brązowy i czarny

Dachówki (gonty) bitumiczne - można je

układać na dachach spadzistych o

najbardziej skomplikowanych formach.

Gonty montuje się łatwo i szybko (nawet na

kalenicach i w narożach dachu), w

technologii samoprzylepnej, na pełnym

deskowaniu. Trwałość gontów i ułożenie w

systemie podwójnego krycia zapewniają

doskonałą ochronę przed wiatrem i

czynnikami atmosferycznymi. Dodatkową

zaletą dachówek jest ich niewielki ciężar, co

znacznie obniża koszty budowy więźby

dachowej oraz koszty transportu. Dachówki

są estetyczne, dostępne w różnych

kształtach (prostokąt, karpiówka i trójkąt) i

kolorach, mają długi okres użytkowania.

Zwane także gontami papowymi lub

gontami asfaltowymi.

Dachówki bitumiczne na włókninie szklanej są

produkowane od 50 lat. Nadają się do

zastosowania na każdym typie obiektu (są

uznawane za tzw. twarde zadaszenie), a jedynym

warunkiem jest nachylenie dachu pod kątem od

12 do 85 stopni. Układa się je na pełnym

deskowaniu, konstrukcja dachu musi być

przewietrzana, odpowietrzana i pokryta izolacją

cieplną, co gwarantuje oszczędność energii i

komfort użytkowania o każdej porze roku. Górna

powierzchnia posypana naturalnym łupkiem dla

ochrony przed promieniowaniem UV, jest

neutralna lub kolorowana ceramicznie dla

utrwalenia barwy i mocno zakotwiona w

nieszkodliwym dla zdrowia bitumie. Wysoką

odporność na rozciąganie zapewnia dwukrotne,

pełna nasycenie wkładki z włókniny szklanej.

Profesjonalna folia - ochronna na spodniej stronie

zapobiega sklejaniu się gontów podczas

transportu i składowania, a także umożliwia

precyzyjne naklejanie pokrycia na dachu.

Sposób montażu gontów bitumicznych

powinien być dostosowany do

wymogów konkretnego producenta,

gdyż od jakości podłoża, staranności

wykonania obróbek

i samego pokrycia - odpowiednio

wentylowanego - w dużej mierze

zależy gwarancja jego trwałości.

Pokrycia bitumiczne należy

przechowywać w suchych

pomieszczeniach, zabezpieczonych

przed słońcem i wilgocią. W upalne dni

dachówki bitumiczne powinny leżeć w

zacienionych

i chłodnych miejscach. Podłoże musi

być twarde i równe. Materiały

bitumiczne nie mogą leżeć

bezpośrednio na gruncie.

Dachówki bitumiczne są produkowane w

różnych kształtach i kolorach. Układa się je

na pełnym deskowaniu i mocuje gwoździami

(papiakami). Zgodnie z zaleceniem

producenta odpowiednim podkładem pod

dachówki bitumiczne są papy podkładowe

(talkowane), na osnowie z włókna

szklanego.

Kilka lat temu wśród nowych pokryć

dachowych pojawiły się na rynku bitumiczne

płyty faliste. Ich zaletą jest lekkość,

szczelność oraz odporność na pleśń i

grzyby. Faliste płyty bitumiczne należą do

pokryć bardzo lekkich (metr kwadratowy

pokrycia waży około 3,5kg). Służą jako

materiał wykończeniowy dachów oraz

okładziny elewacyjne w obiektach

budowlanych wszelkiego typu (garaży,

domów jednorodzinnych, obiektów

przemysłowych).

Produkuje się je z celulozowych lub

organicznych włókien nasyconych

bitumem. Następnie w wysokiej

temperaturze prasuje się pod wysokim

ciśnieniem i tnie na odcinki, które mają

przeważnie 10 fal i długość 2 metrów,

a szerokość od 0,95 m do 1,25 m. Są

całkowicie szczelne. Po 24 godzinach

całkowitego zanurzenia w wodzie

nasiąkają w 2-6 %. Są także odporne na

działanie grzybów i agresywnych

związków chemicznych pochodzących

z zanieczyszczonego środowiska. Nie

gniją, nie utleniają się i nie kruszą. Są

sprężyste

i elastyczne. Tłumią dźwięk uderzających

kropel deszczu.

Można je układać na dachach

płaskich, spadzistych oraz

łukowych. Minimalny spadek

połaci dachowej wynosi 5

stopni. Pokrycie płytami

bitumicznymi dachu o spadku

5 stopni wymaga pełnego

deskowania. Przy spadku

powyżej

15 stopni płyty bitumiczne

można układać na ruszcie z łat i

kontr łat.

Na dachach łukowych promień

krzywizny dachu musi wynosić

minimum 5 metrów.

Faliste płyty bitumiczne

sprawdzają się przy remontach

starych dachów krytych papą,

płytami cementowo-azbestowymi

i blachą. Nie trzeba przy tym

zdejmować starego pokrycia. Ze

względu na mały ciężar płyty

bitumiczne nie stanowią dużego

obciążenia konstrukcji starego

dachu. Montując je na starym

pokryciu, uzyskuje się podwójną

warstwę pokrycia dachowego,

która jest izolacją termiczną i

stanowi wentylację dachu.

Ze względu na niską cenę płyty są

szczególnie przydatne przy renowacji dachów

pokrytych starą papą, jeśli nie jest zniszczona

przez wilgoć. Koszt remontu z użyciem nowej

warstwy papy byłby wyższy. Należałoby

zerwać starą papę i zastosować podwójne

krycie przy użyciu papy podkładowej i papy

wierzchniej. Tu, jedyne, co trzeba zrobić

przed montażem, to oczyścić dach. Płyty

można także stosować jako podłoże pod

dachówki ceramiczne lub cementowe.

Montuje się je w zastępstwie pełnego

deskowania z papą. Dzięki temu, dachówki

(które należą do pokryć mało szczelnych i

wymagają dużego dachu o dużym kącie

nachylenia) można ułożyć na dachu o spadku

poniżej 12 stopni. Płyty pełnią tu rolę

dodatkowego zabezpieczenia przed

podciekaniem wody opadowej na spód

dachówek. Pełnią też funkcję dodatkową

izolatora cieplnego i akustycznego

Zaletą płyt bitumicznych jest szybki i

łatwy montaż, do którego potrzebne

są młotek, ręczna piła lub pilarka

tarczowa, sznurek

i narzędzia da trasowania. Płyty

mocuje się za pomocą gwoździ z

łebkami polietylenowymi lub gwoździ

z wodoszczelną podkładką

i kapturkiem. Układa się je zaczynając

od okapu, z zachowaniem zakładów

odpowiednim do kąta pochylenia

dachu. Od 5 do 10 stopni zakład

boczny powinien wynosić dwie fale, a

wzdłużny 30 cm. Przy większych

pochyleniach płyty mogą z boku

zachodzić na siebie jedna falą, a

zakład wzdłużny powinien wynosić 15-

20 cm. Wymiary 0,93 x 2,00 m

Materiałem macierzystym nośnym

bitumicznych płyt falistych najczęściej

jest półfabrykat tekturowy, który nie

zawiera substancji trujących i azbestu.

Surowe płyty są nasycone

bezpiecznym dla zdrowia bitumem.

Powłoki wykonuje się z żywicznych

farb winylowo-akrylowych . Zgodnie z

normą bitumiczne płyty faliste są

klasyfikowane do materiałów

budowlanych B2 (normalnie zapalne) i

zaliczane do miękkich pokryć

dachowych. Płyta jest

nieprzemakalna, odporna na niskie

temperatury i jest dostępna w wielu

kolorach. Waga 1 płyty – 6 kg

W Polsce popularny jest system

Onduline Tile - odpowiednie ułożenie

pasów płyty, daje efekt porównywalny

z dachówką ceramiczną lub

cementową. Jest idealnym

rozwiązaniem dla inwestorów, którzy

nie mogą zastosować dachówki

ceramicznej ze względu na jej ciężar i

niedostatecznie mocną konstrukcję

dachu. Produkt jest dostępny w trzech

kolorach: czerwonym, brązowym i

zielonym. Materiał,

z którego go wykonano nie koroduje,

nie łamie się, jest odporny na

chemikalia

i promieniowanie ultrafioletowe.

Gwarancja: 15 lat

Pokrycia z pap starego typu

wymagają okresowej konserwacji.

Polega ona na powlekaniu pokrycia

odpowiednimi preparatami. Pierwsze

zabiegi konserwujące należy wykonać

po 2-3 latach eksploatacji,

a później nie rzadziej niż co 5 lat.

Konserwacji nie wymagają natomiast

pokrycia z pap nowej generacji (z

asfaltów modyfikowanych, na

trwałych osnowach). Producenci

udzielają na te materiały oraz

ułożenie 15-30 lat gwarancji. Nie

znaczy to jednak, że nie trzeba

dokonywać przeglądu takiego

pokrycia i nie ulega ono uszkodzeniu.

Jeżeli w pokryciu są pęcherze

powietrzne, należy je usunąć przez

przecięcie na krzyż, odgięcie rogów

papy, wysuszenie miejsc

zawilgoconych, oczyszczenie spodu

papy oraz podłoża ze starego lepiku.

Na tak przygotowane miejsce

przykleja się łatę wykonaną z dwóch

warstw papy. Łata powinna być

większa od zlikwidowanego

pęcherza: warstwa dolna o 10 cm,

górna

o 20 cm. Załatać trzeba także dziury

w pokryciu, zaś odklejone pasy papy

należy, po starannym oczyszczeniu i

wysuszeniu podłoża, dokleić lepikiem

asfaltowym.

Gdy uszkodzenia to przede

wszystkim miejscowa utrata

posypki

i odsłonięcia osnowy, nie ma

znacznych szczelin (pęknięć) ani

pęcherzy, pokrycie odnawia się

nanosząc bezspoinową powłokę z

preparatów bitumicznych. Przed

renowacją należy naprawić

uszkodzenia, następnie pokryć

powierzchnię roztworem

gruntującym, który ma uzupełnić

utratę lepiszcza, przywrócić

elastyczność i zwiększyć

przyczepności podłoża do nowej

warstwy izolacji wodochronnej

Jeśli zniszczenia są bardzo duże, wskazane

jest wykonanie nowego pokrycia. Możemy

albo wymienić stare na nowe, albo - nie

usuwając starego - położyć na nim nowe z

pap asfaltowych lub bitumicznych płyt

falistych. Można też wykonać powłokę

z tworzyw sztucznych. Mogą one być

nakładane na stare pokrycie papowe w

różny sposób. Szybkim rozwiązaniem jest

natrysk pianki poliuretanowej. Uzyskane

pokrycie jest lekkie (2 kg/m

), ma małą

nasiąkliwość i dobrą izolacyjność termiczną.

Na dachu można również ułożyć membranę

EPDM (polimer etylenowo-propylenowy), w

postaci wstępnie przyciętych, wykonanych

na miarę arkuszy (długość 2 m, szerokość

10 – 140 cm, grubość 0,75 – 2 mm) w

standardowych rolkach. Na pokrycia

dachowe zaleca się arkusze o grubości 1,2

mm.

Do konserwacji i renowacji

papowych pokryć dachowych

stosuje się płynne

i plastyczne wyroby bitumiczne. Po

naniesieniu na podłoże tworzą

ciągłą

i jednolitą warstwę. Powłoki takie

wykonuje się przy użyciu

tradycyjnie stosowanych lepików

asfaltowych

z wypełniaczem lub bez

wypełniaczy, oraz różnego rodzaju

mas asfaltowych, nanoszonych w

temperaturze 180-200

C. Mniej

kłopotliwe są środki do stosowania

na zimno (bez podgrzewania).

Preparaty do renowacji można podzielić na:

• rozpuszczalnikowe – roztwory, lepiki i masy

asfaltowe (roztwory asfaltów z dodatkiem

kauczuków syntetycznych w

rozpuszczalnikach organicznych),

z dodatkiem plastyfikatorów i ewentualnie

substancji nadających odpowiednią

konsystencję. Do tych środków należą: Abizol,

Askowil, Alubit, Bitizol, Cyklolep, Dacholeum,

Dachbit itp. Wadą tych preparatów jest

palność;

• bezrozpuszczalnikowe (emulsyjne):

- emulsyjne (dwufazowe układy koloidalno –

dyspersyjne, składające się z dwóch

nierozpuszczalnych cieczy: wody i asfaltu, np.

Emizol),

- dyspersyjne masy asfaltowe: Dysperbit,

Dysperbit-Color,

- asfaltowo – gumowe: Bitgum, Gambit itp

Dacholeum – masa asfaltowa do

renowacji dachów modyfikowana

kauczukiem syntetycznym z

dodatkiem żywic, przeznaczona do

renowacji pokryć papowych oraz

wykonywania hydroizolacji typu

lekkiego i średniego, do stosowania na

zimno. DACHOLEUM głęboko wnika w

papę ponownie ją uelastyczniając.

Masa jest przydatna w polskich

warunkach klimatycznych – tworzy

powłoki o dużej odporności na

spękania powstające na skutek

działania mrozów i odwilży. Można

stosować na suche i wilgotne

powierzchnie.

Disprobit Grunt Koncentrat – asfaltowo-

lateksowa wodorozcieńczalna bitumiczna

emulsja anionowa głęboko penetrująca

modyfikowana kauczukiem syntetycznym,

o dużej zawartości asfaltu, do

gruntowania podłoży pod masy bitumiczne

i papy. Produkt sprawdza się w polskich

warunkach klimatycznych – tworzy

warstwy izolacji

o dużej odporności na spękania

powstające na skutek działania mrozów i

odwilży. Posiada doskonałe właściwości

penetrujące podłoże,

a na gruntowanej powierzchni tworzy

warstwę sczepną dla materiałów

powłokowych. Na podłoże suche i

wilgotne.

Preparaty

bezrozpuszczalnikowe są łatwe

w stosowaniu, ale ze względu

na zawartość wody nie można

ich nakładać, przechowywać

ani transportować w czasie

mrozów. Naniesione powłoki z

mas dyspersyjnych

zabezpiecza się posypką

mineralną (za wyjątkiem

preparatów zawierających

pigment),co pozwala uzyskać

odpowiedni efekt dekoracyjny.

Alubit – powłoka asfaltowo-aluminiowa

hydroizolacyjno-dekoracyjna. Masa

asfaltowo-aluminiowa modyfikowana

kauczukiem syntetycznym do

dekoracyjnego zabezpieczania pokryć

dachowych, blach metalowych,

konstrukcji stalowych. Srebrzysta

powłoka, oprócz walorów

dekoracyjnych wpływa korzystnie na

rozkład temperatur, opóźniając

procesy starzeniowe powłok

bitumicznych. Produkt jest dobry

w polskich warunkach klimatycznych –

tworzy warstwy izolacji o dużej

odporności na spękania powstające na

skutek działania mrozów i odwilży.

Głównym powodem uszkodzeń dachowych

pokryć bitumicznych jest stałe

wystawienie na szkodliwe działanie

czynników atmosferycznych - słońca,

mrozu, opadów i wiatru. Duży wpływ na

zachowanie się pokrycia mają wahania

temperatury. A temperatura pokrycia

zależy nie tylko od jego właściwości, ale i

od podłoża, na którym zostało

umieszczone. Ułożone na warstwie

termoizolacyjnej nagrzewa się do wyższej

temperatury, niż leżące bezpośrednio np.

na betonie (różnice wynoszą do 10 stopni

Celsjusza). Temperatura pokryć

dachowych w okresie letnim, przy

bezwietrznej pogodzie, wynosi 70-90

Wraz ze zmianą pór roku różnice

temperatury pokrycia sięgają ok. 100

zaś amplitudy dobowe - do 60

Destrukcyjne działanie wody polega na

zmniejszeniu przyczepności hydroizolacji do

podłoża. Kropla wody, która trafia między warstwy

pokrycia przy temperaturze około 21

C, podczas

jego rozgrzania do temperatury 66

C zwiększa swą

objętość i w wyniku tego powstają pęcherze. Do

powstawania zniszczeń przyczyniają się również

spadki temperatury - zamarzająca woda,

przechodząc w lód, zwiększa swą objętość,

wywołując naprężenia w szkielecie materiału.

Wielokrotne zamrażanie i odmrażanie powoduje

rozszczepienie materiału. Jest to szczególnie

groźne przy małych spadkach dachu, na którym

łatwiej gromadzi się woda. Woda zacznie przenikać

pod pokrycie papowe, jeśli użyto wadliwych

materiałów, pokrycie zostało niewłaściwie

wykonane (np. papa ułożona na mokre podłoże, źle

zrobione zakłady, roboty prowadzone przy

nieodpowiedniej pogodzie) lub gdy spadki połaci są

za małe. Przyczyną przesiąkania wody może być

także niewłaściwa eksploatacja pokrycia,

a więc brak lub nieodpowiednia konserwacja.

W przypadku pokryć z bitumicznych materiałów

rolowych (pap) znaczenie ma nieunikniony proces

zmian właściwości wyrobu, wywołany naturalnym

starzeniem się lepiszcza. Zmiany powodowane są

utratą składników lotnych (pod wpływem

oddziaływania podwyższonej temperatury),

zmianą składu chemicznego (pod wpływem

tlenu), procesami polimeryzacji i polikondensacji

(wskutek działania promieni ultrafioletowych) i

innych czynników katalizujących. W ich wyniku

asfalt traci właściwości lepko-sprężyste i staje się

materiałem twardym i kruchym. Pokrycie

dachowe można również uszkodzić, niewłaściwie

je użytkując. Przy przeglądach pokrycia,

naprawach, montażu dodatkowych instalacji

(anten, reklam itp.) i wykonywaniu innych

niezbędnych prac, mogą powstać mechaniczne

uszkodzenia pokrycia dachowego. Dlatego na

dach należy wchodzić w butach o miękkich

spodach (najlepiej gumowych).

Asfaltowe masy hydroizolacyjne

Przykładem takiego materiału może

być Dysperbit – wodna dyspersja

asfaltów ponaftowych

modyfikowanych kauczukiem

syntetycznym, z dodatkiem środków

emulgujących, inhibitorów korozji oraz

substancji obniżających temperaturę

krzepnięcia (zamarzania) wody.

Dysperbit służy do wykonywania różnego

rodzaju powłok hydroizolacyjnych, takich

jak:

• renowacja i konserwacja asfaltowych

pokryć dachowych,

• bezspoinowe pokrycia dachowe na

podkładzie

z jednej warstwy papy,

• bezspoinowe powłoki dachowe – laminaty,

z zastosowaniem wkładek wzmacniających,

• pionowe i poziome izolacje

przeciwwilgociowe fundamentów, ścian i

innych części budynku,

• izolacje łazienek, pralni itp.

• wykonywanie powłok ochronnych

antykorozyjnych na elementach konstrukcji

stalowych,

• gruntowanie podłoża po rozcieńczeniu

wodą

w stosunku 1:1.

Dysperbit może być nakładany ręcznie lub

mechanicznie na suche, jak i lekko zawilgocone

podłoże. Prace należy wykonywać wyłącznie przy

bezdeszczowej pogodzie ,

w temperaturze min. +10

C. Podłoże należy

wstępnie oczyścić z zanieczyszczeń i nadmiaru

luźnej posypki oraz dokonać naprawy zniszczonych

fragmentów pokrycia

w tradycyjny sposób. Przed położeniem warstw

zasadniczych podłoże należy zagruntować

Dysperbitem rozcieńczonym wodą w stosunku 1:1.

Dysperbit najwygodniej nanosić jest pasami o

szerokości 1,0 - 2,0 m , w warstwach o

maksymalnej grubości ok. 1 mm. Kolejne warstwy

można nanosić po całkowitym wyschnięciu

poprzednich, co poznaje się po zmianie barwy z

brunatnej na czarną (czas tworzenia powłoki

uzależniony jest od warunków atmosferycznych i

np: w temperaturze +20

C wynosi około 6 godzin).

Na powłoki hydroizolacyjne należy stosować co

najmniej dwie warstwy Dysperbitu. Przy pokryciach

dachowych ostatnią warstwę, bezpośrednio po jej

nałożeniu, należy posypać posypką papową w celu

zwiększenia trwałości powłoki.

Przy wykonywaniu bezspoinowych

powłok dachowych, po zagruntowaniu

podłoża pierwszą warstwę Dysperbitu

nanosi się pasami o szerokości 1 m.

Bezpośrednio po naniesieniu zatapia

się w niej wkładkę zbrojącą z welonu

szklanego lub tkaniny poliestrowej z

zakładem 3-5 cm na sąsiednie pasy.

Należy zwrócić uwagę by wkładka

zbrojąca dobrze dolegała do podłoża i

uległa całkowitemu nasączeniu masą

asfaltową. Następnie w odstępach 24

godzinnych nanosi się, co najmniej

dwie, kolejne warstwy zasadnicze,

ostatnią posypując przed

wyschnięciem posypką papową.

W analogiczny sposób, poprzez wywinięcie

wkładki zbrojącej min. 10 cm ponad powierzchnię

dachu, należy zabezpieczyć wszystkie elementy

wystające , takie jak: kominy, włazy, ogniomury,

attyki itp.

Orientacyjne zużycie dysperbitu wynosi 0,8 – 1,1,

kg/m

przy jednokrotnym nanoszeniu warstwą o

grubości 1 mm. Dysperbit jest materiałem

niepalnym i nietoksycznym. Jako materiał

ekologicznie bezpieczny nie stwarza żadnych

zagrożeń podczas wykonywania prac. Wszelkie

zanieczyszczenia oraz narzędzia należy na

„świeżo” zmyć wodą, a po wyschnięciu

rozpuszczalnikami organicznymi (benzyna, nafta,

olej napędowy). Dysperbit jest pakowany w

wiadra z tworzywa sztucznego : 5 kg, 10 kg, 22

kg, 30 kg. Powinien być transportowany i

przechowywany

w szczelnie zamkniętych, oryginalnych

opakowaniach

w temperaturze powyżej + 5

C. Masa ze względu

na zawartość wody po przemarznięciu traci swoje

właściwości użytkowe.

Masa szpachlowa asfaltowo –

kauczukowa Abizol G Tytan

Professional to produkt

z nowej generacji Abizoli – mas

bitumicznych do zabezpieczania

budynków przed działaniem wody i

wilgoci. Środek przeznaczony jest do

naprawy uszkodzonych pokryć

dachowych, podklejania papy,

szpachlowania ubytków oraz innych

prac dekarskich i uszczelniających

w budownictwie. Dzięki modyfikacji

kauczukiem syntetycznym Abizol G

Tytan Professional zyskał odporność

na typowe

w naszym klimacie spękania

pomrozowe

Abizol to produkt od

kilkudziesięciu lat utożsamiany z

masami asfaltowymi do

wykonywania hydroizolacji,

powrócił

w nowej formule, jeszcze lepiej

sprawdzającej się w polskich

warunkach pogodowych. Abizole

nowej generacji zostały

wzbogacone kauczukiem

syntetycznym, zapewniając

wyższą odporność powłok

izolacyjnych na spękania

mrozowe.

Abizol R – masa gruntująca

asfaltowo-kauczukowa Roztwór

bitumiczny, lekko modyfikowany

kauczukiem syntetycznym

z dodatkiem specjalnych substancji

umożliwiających głęboką penetrację

podłoża i stosowanie na lekko

wilgotnych podłożach. Przeznaczony

do gruntowania pod warstwy

powłok bitumicznych i papy

termozgrzewalne. Produkt

dopasowany do polskich warunków

klimatycznych – tworzy warstwy

izolacji o dużej odporności na

spękania powstające na skutek

działania mrozów i odwilży.

Abizol P – masa bitumiczna do

izolacji powłokowych

modyfikowana kauczukiem

syntetycznym, do stosowania na

zimno, przeznaczona do

wykonywania izolacji

powłokowych

przeciwwilgociowych i

przeciwwodnych typu średniego –

samodzielne powłoki

przeciwwilgociowe i

przeciwwodne typu średniego,

powłoki hydroizolacyjne na

podkładzie z papy, laminaty

zbrojone włóknem szklanym,

izolacje zbiorników, podziemnych

części budowli.

Abizol ST - dyspersyjna masa

asfaltowo-kauczukowa do

przyklejania płyt

styropianowych oraz

wykonywania powłok

przeciwwilgociowych

i przeciwwodnych. Nadaje się do

stosowania na podłożach

o skomplikowanych kształtach

i dowolnych spadkach – dzięki

własnościom tiksotropowym

powłoka nie spływa nawet z

pionowych powierzchni.

Document Outline