Poczet Królów Polski

Mieszko I (między 920 a 940-992),

książę polski od 960, syn Siemomysła,

pierwszy znany władca państwa

polskiego z dynastii Piastów.

Zjednoczył ziemie plemion

zamieszkujących Wielkopolskę, Kujawy,

Łęczyckie, Sieradzkie, Mazowsze,

Pomorze Gdańskie oraz część Pomorza

Zachodniego

Ok. 965 poślubił księżniczkę czeską

Dobrawę. W 966 przyjął chrzest.

Zdobył ujście Odry walcząc z

margrabią niemieckim Hodonem,

zwyciężając w decydującej bitwie pod

Cedynią w 972. Odparł wyprawę

cesarza Ottona II przeciw Polsce w 979.

Po śmierci Dobrawy poślubił Odę,

córkę margrabiego Dytryka, i

wspomagany przez wojska cesarskie

ok. 990 zdobył Śląsk, ziemię Wiślan

oraz Małopolskę.

Bolesław Chrobry (967-1025) - książę
Polski od 992 roku, król Polski od 1025
roku. Zmarł 17 czerwca 1025 roku,
kilka miesięcy po koronacji. W 973 r.
przebywał na dworze cesarskim Ottona
I jako poręczenie wierności Mieszka
I i po jego śmierci w tym samym roku
Bolesław Chrobry powrócił do kraju. Na
początku swego panowania utrzymywał
przyjazne stosunki z cesarstwem,
wspomagał Ottona III w walkach ze
Słowianami połabskimi, popierał też
misję biskupa praskiego Wojciecha
w Prusach. W 1025 r., na kilka tygodni
przed śmiercią koronował się na króla
Polski. Ciało Bolesława Chrobrego
spoczywa w katedrze poznańskiej.

(ur. 990, zm. 10 lub 11 maja 1034) – król
Polski w latach 1025–1031, książę Polski
1032–1034 z dynastii Piastów, drugi syn
Bolesława I Chrobrego, a pierwszy z
małżeństwa z Emnildą, księżniczką
słowiańską. Przejął władzę po śmierci
ojca i prawdopodobnie wypędził z kraju
swoich dwóch braci. Zorganizował dwa
niszczycielskie najazdy na Saksonię w
1028 i 1030. Następnie prowadził wojny
obronne przeciw Niemcom, Czechom i
książętom Rusi Kijowskiej. Opuścił kraj w
1031 w wyniku kolejnej
wyprawy Konrada II na ziemie polskie,
oraz po ataku książąt ruskich Jarosława
Mądrego i Mścisława, którzy pomogli na
polskim tronie osadzić jego
brata Bezpryma.

(ur. 25 lipca 1016, zm. 19
marca 1058 w Poznaniu) – książę z
dynastii Piastów, władca Polski w
latach 1034-1058 (z przerwami),
syn Mieszka II i Rychezy.
Po śmierci ojca, w 1034 objął władzę w
zniszczonym kryzysem lat poprzednich
państwie. Próbował wzmocnić władzę
monarszą, co spotkało się ze
sprzeciwem możnowładztwa. Książę został
wygnany na Węgry, skąd wyjechał później
do Niemiec. W kraju zapanował chaos.
Brak centralnej władzy spowodował
samowolę, a nawet tworzenie przez
możnych własnych państewek wewnątrz
granic państwa (Masław na Mazowszu).
Doszło do powstania ludowego, a w 1039
najazdu księcia Czech Brzetysława.

(ur. ok. 1042, zm. 2 lub 3
kwietnia 1081 lub 1082) – książę
Polski w latach 1058–1076, król
Polski w latach 1076–1079. Był
pierworodnym synem Kazimierza
Odnowiciela i Dobroniegi,
córki Włodzimierza I Wielkiego,
wielkiego księcia kijowskiego.
Brat Władysława I Hermana. Imię
otrzymał po swoim pradziadzie
ojczystym Bolesławie I Chrobrym.
Dokładna data urodzenia Bolesława
II nie jest znana. Historycy zwykle
opowiadają się za rokiem 1042

śmierci ojca został w 1058 księciem
polskim. Prowadził politykę
zmierzającą do wzmocnienia
pozycji państwa na arenie
międzynarodowej.

(ur. ok. 1042, zm. 2 lub 3
kwietnia 1081 lub 1082) – książę
Polski w latach 1058–1076, król
Polski w latach 1076–1079.
Był pierworodnym
synem Kazimierza
Odnowiciela i Dobroniegi,
córki Włodzimierza I Wielkiego,
księcia kijowskiego.
Brat Władysława I Hermana. Imię
otrzymał po swoim pradziadzie
ojczystym Bolesławie I Chrobrym.
Dokładna data urodzenia
Bolesława II nie jest znana.
Historycy zwykle opowiadają się
za rokiem 1042.

Po śmierci ojca

został w 1058 księciem polskim.

(ur. 20 sierpnia 1086, zm. 28
października 1138)
– książę małopolski, śląski i sando
mierski w latach 1102–
1107, książę Polski w latach
1107–1138. Pochodził z
dynastii Piastów, był
synem Władysława I
Hermana i Judyty czeskiej,
córki króla Czech Bratysława II,
oraz ojcem książąt: Władysława II
Wygnańca, Bolesława IV
Kędzierzawego, Mieszka III
Starego, Henryka
Sandomierskiego i Kazimierza II
Sprawiedliwego.

(ur. między 1122 a 1125,
zm. 13 lub 14 marca 1202 w Kaliszu) –
książę wielkopolski (część zachodnia z
Poznaniem) w latach 1138-
1177/9,1182-1202, książę senior w
latach 1173-1177, książę zwierzchni
Polski 1198-1199, 1199-1202, we
wschodniej Wielkopolsce
z Gnieznem w latach 1173-
1177/9, 1182-1202, w księstwie
kaliskim w latach 1173-1177/1179, w
południowej Wielkopolsce (nad Obrą)
w latach 1138-1177/9, książę
zwierzchni Pomorza Gdańskiego w
latach 1173-1177/9, 1198-1199, 1199-
1202, książę krakowski w latach 1173-
1177, 1191, 1198-1199, 1199-1202,
książę kujawski w latach 1195-1198.

(ur. 1138, zapewne przed 28
października, zm. 5
maja 1194 w Krakowie) –
książę wiślicki w latach 1166-
1173, książę sandomierski od 1173,
od 1177 książę krakowski (z
włączonym do księstwa
do 1182 Kaliszem i Gnieznem),
od 1186 książę
mazowiecki i kujawski(możliwe,
że Kujawy otrzymał dopiero syn
Kazimierza – Leszek Biały
w 1199)Syn Bolesława III
Krzywoustego z rodu Piastów.
Przydomek Sprawiedliwy nie był mu
współczesny, pojawił się w XVI
wieku

(ur. zap. w 1184 lub 1185

zm. 24

listopada 1227 w Marcinkowie k. Gąs
awy) – książę krakowski w
latach 1194-1198, 1199, 1206-
1210 i 1211-1227, książę
mazowiecki 1194-1200, książę
kujawski 1199-1200 z
dynastii Piastów.
Leszek Biały był trzecim bądź
czwartym pod względem
starszeństwa synem (najstarszym,
który przeżył ojca) księcia
krakowskiego, sandomierskiego i
mazowieckiego Kazimierza II
Sprawiedliwego oraz
księżniczki Heleny.

(ur. 1161-1166/1167, zm. 3
listopada 1231) – książę
wielkopolski, w latach 1194-1202 w
południowej Wielkopolsce, w
latach 1202-1229 w Wielkopolsce,
w latach 1202-1206, 1228-
1229 książę krakowski, w 1206
oddał księstwo kaliskie Henrykowi I
Brodatemu z linii śląskiej, 1206-
1210 i 1218-
1225 w Lubuszu, 1216-1217 tylko
w Gnieźnie, choć według innych
prawdopodobniejszych wersji oddał
wtedy bratankowi tylko
południowo-zachodnią
Wielkopolskę.

(ur. pomiędzy 1165/1170, zm. 19
marca 1238

w Krośnie Odrzańskim)

– książę wrocławski w latach 1201-
1208, opolski 1201-
1202, kaliski 1206-1207 i od 1230,
władca Ziemi
Lubuskiej do 1206, 1210-1218 i
od 1230, od 1231 książę krakowski,
od 1234 w
południowej Wielkopolsce po
rzekę Wartę, od 1230 opieka
nad Opolem, od 1232 opieka
nad Sandomierzem, od 1234 pełnia
władzy nad Opolszc
zyzną (przekazanie Kazimierzowiom
w zamian ziemi kaliskiej pod swoim
zwierzchnictwem), ze śląskiej
linii dynastii Piastów, założyciel tzw.
monarchii Henryków Śląskich.

(ur. 21 czerwca 1226 w Starym
Korczynie, zm. 7 grudnia 1279) –
książę krakowski (od 1243)
i sandomierski (od1232), ostatni
przedstawiciel małopolskiej
linii Piastów

Bolesław Wstydliwy

przywiązywał szczególną uwagę do
rozwoju miast. 27 lutego 1253
nadał przywilej
lokacyjny dla Bochni. 5 czerwca
1257 podczas wiecu na
błoniach Koperni pod Pińczowem d
okonał lokacji Krakowa na prawie
magdeburskim, a rok później wydał
przywilej lokacyjny na prawie
magdeburskim dla Nowego
Korczyna

(ur. ok. 1241, zm. 30 września 1288) –

książę sieradzki od 1261 roku, łęczyck
i od 1267 roku,książę inowrocławski k
rakowski i sandomierski od 1279 roku.
Na przełomie 1287 i 1288 doszło do 3
najazdu Tatarów na Małopolskę pod
wodzą Talebogi i Nogaja. Siła militarna
przeciwników, wsparta wojskiem
księstw ruskich, była zbyt wielka, by
stawić im czoła w polu, w związku z
czym rycerstwo i ludność schronili się
w obwarowanych grodach. Leszek
Czarny wyruszył do Węgier z prośbą o
pomoc. Tym razem Małopolska była
lepiej przygotowana, niż podczas
dwóch poprzednich najazdów
tatarskich – większość umocnionych
grodów z Krakowem i Sandomierzem
na czele udało się obronić.

(ur. 14
października 1257 w Poznaniu,
zm. 8 lutego 1296 w Rogoźnie) –
władca z dynastii Piastów (ostatni
męski przedstawiciel linii
wielkopolskiej), książę poznański
w latach 1257

[

1279, książę

wielkopolski w latach 1279–
1296, książę krakowski w latach
1290–1291

[

książę Pomorza

Gdańskiego w latach 1294–
1296, król Polski w latach 1295–
1296

(ur. 27 września 1271 w Pradze, zm. 21
czerwca 1305 tamże) – z
dynastii Przemyślidów, książę czeski w
latach 1278-1297 (do 1285 regencja), król
czeski od 1297, władca
ziemi kłodzkiej od 1290, książę
krakowski od 1291, sandomierski od 1292
, brzesko-kujawski, sieradzko-
łęczycki, wielkopolski i pomorski od 1299,
król polski od 1300, władca zwierzchni
nad
księstwami: bytomskim (od 1289), opolski
m, cieszyńskim (od 1291),raciborskim (od
1292), sieradzkim, łęczyckim i brzesko-
kujawskim (w latach 1292-
1299), inowrocławskim, dobrzyńskim (od
1299) oraz wrocławsko-
legnickim i świdnicko-
jaworskim (od 1301). Wprowadził urząd
starosty w Polsce.

(ur. między 3 marca 1260 a 19
stycznia 1261

]

, zm. 2 marca 1333

w Krakowie) – książę na Kujawach
Brzeskich i Dobrzyniu 1267-1275
(pod opieką matki), udzielne rządy
razem z braćmi 1275-1288, książę
brzeski i sieradzki 1288-1300,, na
wygnaniu w latach 1300-1304, od
1304 w Wiślicy,, od 1314 w
Wielkopolsce, od 20 stycznia 1320
roku, król Polski (był pierwszym
władcą Polski koronowanym w
Krakowie, w katedrze wawelskiej
przez arcybiskupa gnieźnieńskiego
Janisława), od 1327 zamiana
Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i
Dobrzyń, w 1329 utrata ziemi
dobrzyńskiej, w 1332 utrata Kujaw.

(ur. 30 kwietnia 1310 w Kowalu, zm. 5
listopada 1370 w Krakowie) król Polski w
latach 1333–1370, ostatni monarcha z
dynastii Piastów na tronie polskim.
Kazimierz zrzekł się praw do całego Śląska
podczas układu w Pradze w 1356 roku.
Głównym sojusznikiem Kazimierza Wielkiego
na arenie międzynarodowej były Węgry. Z ich
pomocą w latach 1340–1349 przyłączył do
Polski większą część Rusi Halicko-
Włodzimierskiej.
W polityce wewnętrznej doprowadził do
kodyfikacji prawa (statuty wiślicko-
piotrkowskie), rozbudowy systemu obrony
państwa oraz rozwoju miast. W 1364
ufundował Akademię Krakowską.
Czterokrotnie żonaty, nie pozostawił
legalnego następcy, dlatego po śmierci
Kazimierza − na mocy wcześniejszych
układów − tron polski przypadł jego
siostrzeńcowi, Ludwikowi Węgierskiemu.

(ur. 5
marca 1326 w Wyszegradzie,
zm. 10 września 1382 w Trwanie)
– król Węgier w latach 1342–
1382, król Polski w latach 1370–
1382. W 1373 hołd lenny złożył
Ludwikowi książę Janusz I
Starszy. We wrześniu 1373 oraz
w latach 1375-1377 na Ziemi
Dobrzyńskiej i Kujawach trwały
starcia wojsk Ludwika z księciem
Władysławem Białym, walczącym
o zwrot ojcowizny, co zakończyło
się wykupieniem przez Ludwika z
jego rąk księstwa
gniewkowskiego za 10 tys.
florenów.

(ur. między 3 października 1373 a 18
lutego 1374 w Budzie, zm. 17
lipca 1399 w Krakowie) – najmłodsza
córka Ludwika
Węgierskiego i Elżbiety
Bośniaczki, król Polski od
1384, święta Kościoła
katolickiego, patronka Polski. 11
stycznia 1386
w Wołkowysku panowie polscy
oznajmili Jagielle, że Jadwiga
zgodziła się zostać jego żoną.
Królowa odwołała publicznie swoje
sponsalia z Wilhelmem. Jagiełło
przybył do Krakowa, gdzie 15 lutego
1386 przyjął chrzest. 18 lutego
Jadwiga i Jagiełło uroczyście zawarli
związek małżeński w katedrze na
Wawelu.

ur. ok. 1362 lub ok. 1352, zm. 1
czerwca 1434 w Gródku) – wielki książę
litewski w latach 1377–1381 i 1382–
1401, król Polski 1386-1434 i najwyższy
książę litewski 1401–1434.
Syn Olgierda i jego drugiej żony Julianny,
córki księcia twerskiego Aleksandra,
wnuk Giedymina. Założyciel
dynastii Jagiellonów.
Objął tron wielkoksiążęcy w Wilnie po
śmierci ojca w 1377. Odsunął od władzy
współksięcia Kiejstuta. W 1385 zawarł
z Polską unię w Krewie, zobowiązując się
do przyjęcia chrztu i chrystianizacji Litwy
oraz poślubienia królowej
polskiej Jadwigi w zamian za tron polski,
który objął rok później. W 1401 oddał
władzę na Litwie swojemu stryjecznemu
bratu, księciu Witoldowi.

(ur. 31 października 1424 w Krakowie,
zm. 10 listopada 1444 pod Warną)
– król Polski, król Węgier jako I. Na
tronie Litwy Władysław nie zasiadł,
choć formalnie tytułował się
najwyższym księciem litewskim

W 1440 r. Władysław III został także
królem Węgier, liczących bardzo na
pomoc Polski w obronie przed
zagrażającym im bezpośrednio
pochodem islamskiej Turcji. W tym
samym roku opuścił Polskę i wyruszył
na Węgry, gdzie został
koronowany 17
lipca w katedrze Białogrodzie
Królewskim. W Polsce nieobecnego
króla zastąpili dwaj namiestnicy,
którzy wkrótce popadli w konflikt, co
sprawiło, że państwu groził poważny
kryzys.

(ur. 30 listopada 1427 w Krakowie,
zm. 7 czerwca 1492 w Grodnie)
– wielki książę litewski w
latach 1440–1492, król Polski w
latach 1447–1492. Jeden z
najaktywniejszych polskich
władców, za panowania
którego Korona, pokonując zakon
krzyżacki w wojnie trzynastoletniej,
odzyskała – po 158 latach – Pomorze
Gdańskie, a dynastia
Jagiellonów stała się jednym z
czołowych domów panujących
w Europie. Zdecydowany
przeciwnik magnaterii, przyczynił
się do wzmocnienia
znaczenia Sejmu i sejmików, co
jednak stało się z krzywdą
dla mieszczaństwa.

(ur. 27
grudnia 1459 w Krakowie,
zm. 17 czerwca1501 w Toruniu)
– król Polski w latach 1492-
1501, książę głogowski 1491-
1498.
Był trzecim synem, a czwartym
z kolei dzieckiem Kazimierza
Jagiellończyka i jego
żony Elżbiety
Rakuszanki z Habsburgów,
której zawdzięczał
prawdopodobnie drugie imię –
Olbracht, chciała ona uczcić w
ten sposób pamięć swego ojca,
króla Niemiec, Czech i
Węgier, Albrechta II Habsburga.

(ur. 1 stycznia 1467 roku
w Kozienicach, zm. 1
kwietnia 1548 roku w Krakowie)
– od roku 1506 wielki książę
litewski, od 1507 roku król
Polski. Przedostatni z
dynastii Jagiellonów na tronie
polskim. Był przedostatnim z
sześciu synów Kazimierza IV
Jagiellończyka i Elżbiety
Rakuszanki, ojcem
m.in. Zygmunta II Augusta.
Dwukrotnie żonaty: z Barbarą
Zápolyą (1512), a po jej śmierci
zBoną z rodu Sforzów (1518).

(ur. 1 sierpnia 1520 w Krakowie,
zm. 7 lipca 1572 w Knyszynie) –
od 1529 wielki książę litewski,
od 1530 król Polski (koregent),
samodzielne rządy od 1548,
od 1569 władca zjednoczonego
państwa – Rzeczypospolitej Obojga
Narodów. W 1557 przeprowadził
udaną demonstrację zbrojną,
tzw. wyprawę poswolską, w wyniku
której zmusił kawalerów mieczowych
do jednoznacznego opowiedzenia się
po stronie polsko-litewskiej w jej
konflikcie z Carstwem Rosyjskim. 14
września 1557 podpisano traktat
pozwolski. W 1561 do Polski
przyłączone zostały jako
lenno Inflanty, od XIII w. opanowane
przez Krzyżaków z zakonu kawalerów
mieczowych.

(ur. 19
września 1551 w Fontainebleau,
zm. 2 sierpnia 1589 w Saint-
Cloud) – ostatni z francuskiej
dynastii Walezjuszów, książę
Orleanu, w latach 1573-
1575 pierwszy elekcyjny
król Polski jako Henryk I,
od 1574 roku król Francji jako
Henryk III. Niebawem, w czerwcu
1574 r., Henryk odebrał
wiadomość o śmierci brata (30
maja), króla Karola IX. Kilka dni
później, nocą z 18 na 19 czerwca
1574 r. potajemnie, nie
zasięgnąwszy rady senatu, w
przebraniu, opuścił Wawel i udał
się pospiesznie w kierunku
granicy.

(ur. 27
września 1533 w Szilágysomlyó,
zm. 12 grudnia 1586 w Grodnie)
– książę siedmiogrodzki od1571, po
ślubie (1576) z Anną Jagiellonką,
córką Zygmunta I Starego król
Polski. W 1579 rozpoczął wojnę o
odebranie zagarniętych przez
Rosję w poprzednim roku Inflant i
utraconej jeszcze w 1563 ziemi
połockiej. Gdańsk odmówił
wpuszczenia monarchy, co 20
września stało się powodem
wybuchu wojny Rzeczypospolitej z
Gdańskiem. Batory rozpoczął
blokadę ekonomiczną miasta,
kierując cały spław polskiego zboża
do portu w Elblągu.

ur. 20czerwca 1566 w szwedzkim zam
ku Gripsholm, zm. 30
kwietnia 1632 w Warszawie) – król
Polski (1587-1632) i Szwecji (1592-
1599, jako Sigismund), tytularny król
Szwecji 1599-1632 z dynastii Wazów.
Starszy z dwóch synów króla
szwedzkiego Jana III Wazy i jedyny z
jego małżeństwa z
królewną polską Katarzyną
Jagiellonką. Zygmunt III nie
interesował się natomiast problemami
związanymi z południowo-wschodnimi
granicami Rzeczypospolitej.
Pozostawił je w gestii kanclerza Jana
Zamoyskiego, który w1595, realizując
stare plany Stefana Batorego, zajął
zbrojnie Mołdawię jako polskie lenno.

(ur. 9 czerwca 1595 w Łobzowie,
zm. 20 maja 1648 w Mereczu) –
syn Zygmunta III Wazy i Anny
Habsburżanki, król Polski w latach
1632–1648, tytularny król
Szwecji 1632–1648, formalnie car
Rosji w latach 1610-1613, a tytularny
do 1634. W 1609 r. wybuchła wojna
Rzeczypospolitej z Rosją. Na
początku 1610 r. bojarowie,
niezadowoleni z rządów cara Wasyla
Szujskiego, ofiarowali koronę carską
Władysławowi. Rokowania w tej
kwestii prowadził hetman wielki
koronny Stanisław Żółkiewski. On też
zawarł w imieniu królewicza
odpowiedni układ z bojarami i
zaprzysiągł warunki elekcji pod
Moskwą w dniu 27 sierpnia1610 r.

(ur. 22 marca 1609 w Krakowie,
zm. 16 grudnia 1672 w Nevers)
– król Polski w latach 1648-1668,
tytularny król Szwecji do 1660 z
dynastii Wazów. Syn króla Polski i
Szwecji Zygmunta III
Wazy i Konstancji Habsburżanki,
arcyksiężniczki austriackiej.
Przyrodni brat Władysława IV Wazy.
Kawaler Orderu Złotego Runa.
Abdykował w 1668 roku,
przerywając ciągłość dynastyczną.
Był ostatnim członkiem rodu
Wazów, po kądzieli spokrewnionym
z Jagiellonami

W 1661 roku

papież Aleksander VII przyznał mu i
jego następcom tytuł rex
orthodoxus.

(ur. 31 maja 1640 w Białym Kamieniu,
zm. 10 listopada 1673 roku we
Lwowie) – król Polski W
roku 1670 ostra walka stronnictw
przeniosła się do sejmików
przedsejmowych. Szlachta domagała
się na nich sądu sejmowego nad
hetmanem Janem Sobieskim. W
obronie Sobieskiego wojsko zawiązało
konfederację pod Trembowlą. Wobec
groźby buntu
armii, regaliści zrezygnowali z
rozprawy z hetmanem na sejmie. 19
kwietnia 1670 malkontenci
zerwali sejm walny. Sejmiki
posejmowe wzięły w obronę króla
Michała, domagając się sejmu
konnego w pospolitym ruszeniu i
ukarania malkontentów w latach
1669–1673.

(ur. 17 sierpnia 1629 w Olesku,
zm. 17 czerwca 1696 w Wilanowie)
– król Polski od 1674.
Przez Turków bywał zwany Lwem
Lechistanu, a przez
chrześcijan Obrońcą Wiary (król
został odznaczony tym tytułem
przez papieża Innocentego XI w
1684 r.). Do kraju bracia (Jan i
Marek) wrócili w 1648, na wieść o
wybuchu powstania
Chmielnickiego. Obaj zaciągnęli się
do wojska i jako rotmistrzowie, na
czele własnych chorągwi husarskiej
i kozackiej przeszli chrzest bojowy
w bitwie pod Zborowem. W 1649 r.
wziął udział w odsieczy Zbaraża, w
którym wśród oblężonych
przebywał jego brat Marek.

(ur. 12 maja 1670
w Dreźnie (według kalendarza
juliańskiego), zm. 1 lutego 1733
Warszawie) – król Polski w latach
1697-1706 i 1709-1733, elektor
Saksonii 1694-1733
jako Fryderyk August
I (Friedrich August I.). Pierwszy
władca Polski z dynastii
saskiej Wettinów. Jego
przydomek jest zazwyczaj
wiązany z jego nieprzeciętną siłą.
W latach 1689-1693 brał udział
w kampaniach
wojennych przeciwko Francji nad
Renem. W 1689 przeładowana
prochem flinta urwała mu
pierwszy człon kciuka lewej ręki.

(ur. 20października 1677 we Lwowie,
zm. 23 lutego 1766 w Luneville) – król
Polski w latach 1705–1709 i 1733–
1736. Po zajęciu Warszawy przez
wojska szwedzkie w 1704, wroga
królowi Augustowi
II Saskiemu szlachta polska
zawiązała konfederację
warszawską i 16 lutego zdetronizowała
króla. Leszczyński, jako delegat
konfederacji spotkał się w kwietniu z
królem szwedzkim Karolem
XIIw Lidzbarku Warmińskim. W sierpniu
1709 roku przez Szczecin udał się
do Stralsundu na Pomorzu Szwedzkim.
Tam Karol XII powierzył mu
kierownictwo armii szwedzkiej
dowodzonej przez Nilsa Gyllenstiernę.

(ur. 17
października 1696 w Dreźnie,
zm. 5 października 1763 tamże) –
w latach 1733-1763 król Polski . W
1737 roku pozwolił, by faworyt
carycy Anny Iwanownej Ernest Jan
Biron objął jako lenno Księstwo
Kurlandii i Semigalii. Okres
trzydziestoletnich rządów Augusta
III nie został w Polsce zmącony
formalnie żadną wojną zewnętrzną,
choć król wciągnął Saksonię w trzy
wojny pomiędzy Prusami i Austrią
o Śląsk, mający dla Polski żywotne
znaczenie. W 1745 Francja poparła
jego kandydaturę na cesarza.
W1745 doprowadził do
zawarcia traktatu warszawskiego,
skierowanego przeciwko Prusom

(ur. 17 stycznia 1732 w Wołczynie,
zm. 12 lutego 1798 w Petersburgu)
– król Polski w latach 1764–1795 Od
1777 należał do masonerii. Ostatni
władca Rzeczypospolitej Obojga
Narodów. Jeszcze przed II rozbiorem
cała Rzeczpospolita była
okupowana: Wielkopolska została
zajęta przez Prusy, Warszawa przez
Rosję. Okupacja wojskowa obcych
mocarstw i rządy targowiczan
(głównie
przedstawiciele stronnictwa
hetmańskiego na Sejmie Wielkim)
były bardzo uciążliwe, toteż wśród
ludności szybko narastało
niezadowolenie i bunt. Zawiązywały
się spiski przeciwko okupantom.

Document Outline