2. Równanie kinetyczne Boltzmanna i czas relaksacji.
Rozwiązując równanie Schrödingera, Boltzmann uwzględnił oddziaływania z defektami. Stworzył
klasyczne równanie transportu.
Rozład równowagowy z poziomem Fermiego:
1
1
)
(
0
−
=
−
kT
E
E
F
e
E
f
Modyfikujemy funkcję rozkładu:
)
(
)
(
)
(
1
0
E
f
E
f
E
f
+
=
, gdzie
)
(
)
(
1
0
E
f
E
f
>>
Zakłada się, że ta nowa funkcja będzie stacjonarna.
Energia w zależności od wektora falowego:
(
)
*
2
2
2
2
*
2
2
2
2
m
k
k
k
m
k
E
z
y
x
+
+
=
=
h
h
Po przyłożeniu zewnętrznego pola elektr. zmienia się rozkład – następuje przesunięcie kuli Fermiego.
Zmiana funkcji rozkładu w czasie:
zd
dryf
dt
df
dt
df
dt
df
+
=
|
|
człon dryfowy człon zderzeniowy
Aby opisać klasycznie cząstkę, trzeba podać jej położenia i prędkości:
z
y
x
k
k
k
z
y
x
,
,
,
,
,
- współrzędne
w 6-wymiarowej przestrzeni fazowej. Dryf odbywa się w przestrzeni fazowej. Możemy z niej wydzielić
jedną komórkę i rozważyć przepływ cząstek. Po czasie t
∆
do komórki wpłyną cząstki, które były przed
nią, stąd przed wyrażeniem
t
v
∆
⋅
stawiamy minus:
(
)
z
y
x
z
z
y
y
x
x
z
y
x
k
k
k
z
y
x
f
t
k
k
t
k
k
t
k
k
t
v
z
t
v
y
t
v
x
f
f
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
−
∆
−
∆
−
∆
−
∆
−
∆
−
∆
−
=
∆
•
•
•
wartość funkcji w czasie
t
t
∆
+
Obliczamy pochodną z definicji:
dryf
k
r
t
dt
df
f
k
f
r
dt
dx
x
f
t
f
dt
df
=
∇
−
∇
−
=
+
∂
∂
−
=
∆
∆
=
•
•
→
∆
....
lim
0
To był człon dryfowy, teraz człon zderzeniowy:
(
) (
)
'
'
k
k
b
k
k
a
dt
df
zd
→
−
→
=
,
gdzie
b
a,
- całki zderzeniowe
|
|
zderzenia, które przejścia
ze stanów
'
k
w odwrotnym
przeprowadzają kierunku
do stanów
k
Stąd:
b
a
dt
df
dt
df
dryf
−
+
=
Boltzmann założył, że zmiany są wolne w czasie – ustala się stan stacjonarny: człon dryfowy zrównuje
się ze zderzeniowym i pochodna się zeruje.
Stąd równanie Boltzmanna ma postać:
b
a
f
k
f
r
k
r
−
+
∇
−
∇
−
=
•
•
0
Przybliżenie czasu relaksacji:
( ) ( ) ( )
( )
(
)
∫
−
=
SB
k
d
k
f
k
f
k
k
k
w
a
'
'
1
'
'
,
'
3
ρ
|
|
|
|
prawdopodobień- gęstość stan stan
stwo przejścia stanów zajęty wolny
ze stanu
'
k
do
k
Podobnie:
( ) ( ) ( )
( )
(
)
∫
−
=
SB
k
d
k
f
k
f
k
k
k
w
b
3
1
'
,
ρ
Całka
a
zwiększa obsadzenie stanu
k
, z kolei całka b zmniejsza. SB – strefa Brillouina.
W mechanice kwantowej prawdopodobieństwo przejścia w jedną stronę jest równe
prawdopodobieństwu przejścia w drugą stronę:
(
) ( )
'
ˆ
ˆ
'
2
~
'
,
,
'
k
H
k
k
H
k
k
k
w
k
k
w
zb
zb
h
π
=
Stąd:
( ) ( ) ( ) ( )
(
)
∫
−
=
−
SB
k
d
k
f
k
f
k
k
k
w
b
a
'
'
'
,
'
3
ρ
( ) ( ) ( )
k
f
k
f
k
f
1
0
+
=
↑ wpływ sił zewnętrznych
Przybliżenie:
( ) ( ) (
)
'
,
'
,
k
k
k
k
k
w
−
Θ
=
δ
ϑ
,
gdzie
ϑ
- kąt między osią a tworzącą stożka
Zakładamy, że prawdopodobieństwo nie zależy
od energii (przy pojedyńczym procesie przejścia
energia zmienia się tak nieznacznie, że możemy
tą zmianę zaniedbać).
*
2
2
2m
k
E
h
=
(
) (
) ( ) ( )
(
)
∫ ∫
∫
∞
→
−
−
Θ
=
−
π
π
ϑ
ϑ
δ
ϑ
ϕ
π
0
0
2
2
0
3
sin
'
'
'
,
'
4
1
k
k
d
d
k
k
f
k
f
k
k
k
d
b
a
(
) ( ) ( )
(
)
∫
−
Θ
=
−
π
ϑ
ϑ
ϑ
π
0
2
2
sin
'
'
,
'
2
1
d
k
k
f
k
f
k
b
a
Rozbijamy funkcję w szereg Maclaurina i bierzemy pierwszy wyraz:
( )
)
(
1
E
V
k
f
χ
=
(
)
( ) ( )
(
)
∫
−
Θ
=
−
π
ϑ
ϑ
ϑ
χ
π
0
2
2
sin
'
,
)
(
2
1
d
k
k
V
k
V
k
E
b
a
( ) ( ) ( )
(
)
1
cos
'
−
=
−
ϑ
k
V
k
V
k
V
- zostają tylko rzuty na kierunek
k
(po wycałkowaniu znikną prędkości
prostopadłe)
( )
(
)(
)
∫
−
Θ
−
=
−
π
ϑ
ϑ
ϑ
ϑ
π
χ
0
2
2
sin
cos
1
,
2
)
(
d
k
k
E
k
V
b
a
↑
( )
k
f
1
Możemy powyższe równanie zapisać w postaci:
( )
τ
k
f
b
a
1
−
=
−
, gdzie
(
)(
)
∫
−
Θ
=
π
ϑ
ϑ
ϑ
ϑ
π
τ
0
2
2
sin
cos
1
,
2
1
1
d
k
k
τ
jest czasem relaksacji.
Rówanie Boltzmanna przyjmuje postać:
( )
0
1
=
−
∇
−
∇
−
•
•
τ
k
f
f
k
f
r
k
r
, gdzie
1
0
f
f
f
+
=
Gdy wyłączamy pole zewnętrzne, pozostaje nam tylko człon zderzeniowy:
τ
1
f
dt
df
−
=
→
τ
1
1
f
dt
df
−
=
→
τ
dt
f
df
−
=
1
1
→
τ
t
e
f
t
f
−
⋅
=
0
1
1
)
(
Czas relaksacji zależy od energii (liczonej od dna pasma):
2
1
)
(
−
⋅
=
p
E
A
E
τ
- fonony akustyczne:
0
=
p
- fonony optyczne:
1
=
p
- domieszki neutralne:
2
1
=
p
- domieszki zjonizowane:
2
=
p
Ś
rednia droga swobodna między zderzeniami:
v
l
τ
=
;
2
1
~ E
v
→
p
AE
l
=
Widać, że dla fononów akustycznych średnia droga między zderzeniami nie zależy od energii.
Ruchliwość:
ε
µ
v
=
, gdzie
v
- prędkość unoszenia,
ε
- pole elektryczne
Istnieją materiały, które w temperaturach ciekłego helu mają
V
cm
10
3
7
=
µ
. W metalach
µ
jest rzędu
V
cm
10
3
1
- to dlatego, że metale są substancjami polikrystalicznymi – występuje rozpraszanie na
granicach krystalitów. Z kolei półprzewodniki można wytworzyć w postaci dużych monokryształów.
W pomiarach bardzo często uzyskuje się czas relaksacji rzędu
7
10
−
, co oznacza, że między zderzeniami
elektron pokonuje tysiące stałych sieciowych. Wynika to z niepoprawności klasycznego opisu kryształu.
3.
Prawo Ohma.
Klasyczne prawo Ohma: stosunek napięcia do natężenia prądu jest stały i równy oporowi elektrycznemu
I
U
R
=
gęstość prądu:
S
I
j
=
=
ε
σ
l
U
⋅
=
ε
→
S
I
l
U
=
σ
R
I
U
S
l
=
=
σ
1
→
S
l
R
ρ
=
, gdzie
σ
ρ
1
=
- opór właściwy
Prawo Ohma półkwantowo:
wychodzimy od
( )
0
1
=
−
∇
−
∇
−
•
•
τ
k
f
f
k
f
r
k
r
Zakładamy, że nie ma gradientu przestrzennego:
0
=
∇
r
;
0
=
∇
−
•
f
r
r
h
h
h
F
k
k
=
=
•
•
1
0
1
=
+
∇
τ
f
f
F
k
h
E
E
f
E
E
f
E
E
f
f
k
k
k
k
∇
∂
∂
+
∇
∂
∂
=
∇
∂
∂
=
∇
1
0
robimy pierwsze przybliżenie:
0
1
=
∇
∂
∂
E
E
f
k
V
E
f
E
E
f
E
E
f
f
k
k
k
∂
∂
=
∇
∂
∂
=
∇
∂
∂
=
∇
0
0
0
1
h
h
h
Wstawiamy to do
0
1
=
+
∇
τ
f
f
F
k
h
:
0
1
0
=
+
∂
∂
τ
f
V
E
f
F
ε
q
F
=
(siła elektrostatyczna)
0
1
0
=
+
∂
∂
τ
ε
f
V
E
f
q
Podobnie jak poprzednio:
( )
)
(
1
E
V
k
f
χ
=
0
)
(
0
=
+
∂
∂
V
E
E
f
q
τ
χ
ε
Stąd:
ε
τ
χ
∂
∂
−
=
E
f
q
E
0
)
(
ε
τ
V
E
f
q
f
∂
∂
−
=
0
1
- znaleźliśmy funkcję określającą odchylenie od położenia równowagi
Funkcja ta zależy od czasu relaksacji.
Gęstość prądu: suma po wszystkich nośnikach:
(
)
=
+
=
=
=
∫
∫
∑
=
SB
SB
N
i
k
d
f
f
V
q
k
d
k
f
k
q
V
q
V
q
j
3
1
0
3
3
1
4
1
)
(
)
(
π
∫
∫
+
=
SB
SB
k
d
f
V
q
k
d
f
V
q
3
1
3
3
0
3
4
1
4
1
π
π
0
4
1
3
0
3
=
∫
SB
k
d
f
V
q
π
(równowaga termodynamiczna – prąd nie płynie)
Pozostaje tylko całka
∫
SB
k
d
f
V
q
3
1
3
4
1
π
, do której
wstawiamy
ε
τ
V
E
f
q
f
∂
∂
−
=
0
1
:
∫
∂
∂
−
=
SB
k
d
V
E
f
q
j
3
2
0
3
2
4
ε
τ
π
Przyjmujemy kierunek pola elektrycznego z i rzutujemy
wektor prędkości na dwa kierunki – równoległy i
prostopadły.
(
)
∫ ∫∫
∞
⊥
∂
∂
−
+
=
π π
ϑ
ϕ
ϑ
ϑ
ε
τ
π
2
0 0 0
3
2
0
||
3
2
sin
cos
4
k
d
d
d
k
v
E
f
v
v
e
j
⊥
v
- zmiana prędkości niezależna od pola (równe prawdopodobieństwo skierowania się w obie strony,
stąd całka = 0)
||
v
- zmiana prędkości wymuszona polem,
ϑ
cos
||
v
v
=
∫∫
∞
∂
∂
−
=
π
ϑ
ϑ
ϑ
τ
π
ε
0 0
3
2
2
2
0
2
2
sin
cos
2
k
d
d
k
v
E
f
e
j
3
2
sin
cos
0
2
=
∫
π
ϑ
ϑ
ϑ
d
(podstawienie:
dx
d
x
=
−
=
ϑ
ϑ
ϑ
sin
cos
,...)
∫
∞
∂
∂
−
=
0
3
2
2
0
2
2
3
k
d
k
v
E
f
e
j
τ
π
ε
k
v
m
h
=
*
→
*
m
k
v
h
=
;
( )
dk
k
m
dk
k
v
4
2
*
2
2
2
h
=
Chcemy całkować po
dE
:
*
2
2
2m
k
E
h
=
→
*
2
m
k
dk
dE
h
=
→
dE
k
m
dk
2
*
h
=
( )
( )
dE
m
k
dE
k
m
k
m
dk
k
m
*
3
2
*
4
2
*
2
4
2
*
2
=
=
h
h
h
∫
∞
∂
∂
−
=
0
3
0
*
2
2
3
dE
k
E
f
m
e
j
τ
ε
π
Niech
∫
∞
∂
∂
−
=
0
3
0
2
)
(
3
1
dE
k
E
f
E
X
X
π
będzie średnią statystyczną z pewną wagą
Podstawiamy 1:
=
+
=
+
−
=
∂
∂
−
=
∫
∫
∫
∞
∞
+∞
∞
0
2
2
0
0
2
0
2
0
2
3
0
0
3
0
2
0
3
3
1
3
3
1
1
dk
k
f
dE
dE
dk
k
f
k
f
dE
k
E
f
π
π
π
π
n
k
d
k
f
dk
k
f
=
=
=
∫
∫
∞
∞
0
3
0
0
3
2
0
)
(
4
4
ρ
π
π
- liczba wszystkich nośników
| |
prawdopodobieństwo gęstość
obsadzenia (z poziomem
Fermiego)
dE
E
k
E
f
E
)
(
)
(
3
1
0
3
0
2
∫
∞
∂
∂
−
=
τ
π
τ
(wstawiając
1
=
τ
otrzymamy liczbę nośników)
Stąd:
ε
τ
*
2
m
e
j
=
Jednocześnie
ε
σ
=
j
A więc przewodność właściwa:
*
2
m
e
τ
σ
=
Na podstawie pomiarów można wyciągnąć wnioski co do zmian czasu relaksacji.