25. Wykonawstwo budowli ziemnych oraz badania odbiorowe.

I.

Wykonawstwo:

1.

Budowa przekopów

Sposób wykonywania przekopów zależy od posiadanych przez wykonawcę środków
technicznych oraz rodzaju i ilości gruntów na trasie robót. Sposoby te to:
· warstwowy podłużny
· czołowy
· głębokich wcięć.
Wybór sposobu zależy od jego długości i głębokości, właściwości geotechnicznych
gruntu, ukształtowania terenu i układu geologicznego warstw.
Wybór środków mechanicznych jak spycharki, zgarniarki, koparki i równiarki zależy
od spójności, ciężaru i ilości gruntu do wydobycia.

A.

Wykonanie przekopów sposobem warstwowym
Prace wykonuje się warstwami o niewielkiej grubości (ok. kilkunastu
centymetrów – rys. 1) albo grubymi warstwami o grubości do 2,0 m i więcej
(rys.2). Budowa przekopu cienkimi warstwami polega na zastosowaniu
koparek lub koparkoładowarek, które przekopują wzdłuż odcinek trasy
warstwami (rys. 2), ładując urobek na środki transportowe.

B.

Wykonanie przekopów sposobem czołowym
Sposób czołowy stosowany jest w terenie mocno pofałdowanym oraz w
terenie podgórskim i górskim, przy wykonywaniu krótkich i głębokich
wykopów (rys. 3). Najczęściej prowadzi się je na stokach bocznie
pochylonego terenu, w tzw. przekrojach odcinkowych (rys 4).

2.

Budowa nasypów

a.

Wykonywanie nasypów metodą warstwową
Jest to najczęściej stosowana metoda wykonania nasypów. Grunty
wbudowane są warstwami o różnej grubości (8-35 cm) w przypadku
zastosowania spycharek lub zagniatarek oraz 50-100 cm w przypadku
zastosowania koparko-ładowarek i samochodów. Nasyp jest formowany w
kierunku podłużnym od razu na całej długości szerokości, a równocześnie jest
zagęszczany wskutek przejazdu środków dowożących grunt. Rys 5
przedstawia dwa sposoby budowy nasypów metodą warstwową:
· kiedy środki transportu dojeżdżają na niższy poziom w danym przekroju
poprzecznym o wysypują grunt obok siebie z dołu (sposób wyprzedzający)
· lub wjeżdżają na warstwę nawiezionego gruntu i wysypują go z góry
(sposób nadążający).

b.

Wykonywanie nasypów metodą boczną i czołową

Nasypy wykonywane tymi metodami formuje się

od razu na całą

wysokość, niezależnie od miąższości urabianych warstw. Dowożone
grunty sypane są

z góry nasypu w bok (metoda boczna – rys. 6) lub od

czoła (metoda czołowa – rys 7), względnie jako kombinacja tych
metod. Metoda czołowa jest najczęściej stosowana, gdy nasyp
przekracza głębokie kotliny lub jary oraz na podejściach do rzek.

II.

Badania odbiorowe:

Komunikacyjne budowle ziemne – rodzaje badań:

−

Gęstość objętościowa gruntu

−

Moduł wtórny odkształcenia E

2

[MPa], oznaczenie modułu odkształcenia podłoża

przez obciążenie płytą statyczną VSS

−

Wskaźnik nośności W

noś

(CBR)

−

Pęcznienie liniowe

ρ

−

Wskaźnik pisakowy WP (SE)

−

Moduł dynamiczny E

d

−

Podnoszenie kapilarne H

k

−

Wskaźnik różnoziarnistości U

Oznaczenie modułu odkształcenia podłoża przez obciążenie płytą statyczną VSS

=

,

∙∆

∆

∙

=

,

∙∆

∆

∙

=

E

1

– pierwotny moduł odkształcenia [MPa]

E

2

–wtórny moduł odkształcenia [MPa]

I

0

– wskaźnik odkształcenia

∆p

1,2

– różnica obciążeń w pierwotnym i wtórnym cyklu obciążenia w zakresie od 0,05 do

0,15 MPa w przypadku podłoża ulepszonego

∆s

1,2

– przyrost przemieszczeń odpowiednio w 1 i 2 cyklu obciążenia, odpowiadający

podanemu zakresowi obciążenia

D – średnica płyty pomiarowej

Wskaźnik nośności w

noś

[%] – odpowiada w przybliżeniu wartości CBR (kalifornijski wskaźnik

nośności)- jest to stosunek obciążenia jednostkowego p, które należy zastosować, aby trzpień

w kształcie wydłużonego walca o przekroju 20 cm

2

(d = 5cm)wcisnąć odpowiednio

przygotowaną próbkę gruntu do określonej głębokości 2,5 mm lub 5,0 mm, jednostajną

prędkością 1,25 mm/min, do porównawczego obciążenia jednostkowego p

p

, które jest

wartością stałą i odpowiada ciśnieniu jakie było potrzebne, aby taki sam trzpień z taką samą

prędkością oraz na taką samą głębokość wcisnąć materiał wzorcowy, który stanowi tłuczeń

standardowo zagęszczony.

ś

=

∙ 100

p – ciśnienie, jakie jest potrzebne, aby zagłębić trzpień o przekroju 20 cm

2

w odpowiednio

przygotowaną próbkę gruntu na głębokość 2,5 mm lub 5,0 mm [MPa]

p

p

– ciśnienie porównawcze, które przy wgłębieniu trzpienia na 2,5 mm wynosi 7 MPa, a przy

wgłębieniu na 5,0 mm wynosi 10 MPa

pęcznienie liniowe

ρ

- wyrażone stosunkiem procentowym przyrostu wysokości próbki

gruntu, spowodowane nasyceniem jej wodą, do pierwotnej wysokości próbki [%]

ρ

=

∆

∙ 100

h – początkowa wysokość próbki [mm]

∆h – różnica pomiędzy odczytem czujnika na początku badania nasiąkliwości i odczytem
końcowym [mm]

Wskaźnik piaskowy WP (SE) – jest to procentowy stosunek objętości ziaren frakcji piaskowej i

częściowo żwirowej do objętości tych frakcji gruntu lub kruszywa wraz z

cząstkami występującymi w formie zawiesiny przygotowanej w sposób

określony normą [%]

Cel określania:

−

Wskaźnik piaskowy służy do określania przydatności kruszywa do

stabilizacji mechanicznej, przy wykonaniu podbudowy w nawierzchni

ulepszonej.

−

W kontroli jakości gruntów stosowanych do stabilizacji spoiwami

hydraulicznymi i lepiszczami bitumicznymi.

−

Określenie stopnia wysadzinowości gruntów.

−

Przydatność piasków do mas bitumicznych.

=

∙ 100

Moduł dynamiczny odkształcenia E

vd

(E

d

) – określany w badaniu

ugięciomierzem dynamicznym.

= 1,5 ∙

∙

! - średnia wartość naprężenia pod płytą [0,1 MPa]

- promień siły obciążającej [150 mm]

" – amplituda osiadania [mm]

Moduł dynamiczny odkształcenia E

vd

– przybliżona zależność pomiędzy wtórnym

modułem odkształcenia a dynamicznym modułem odkształcenia. W konkretnych

warunkach należy przeprowadzić cechowanie.

≈ 600 ∙ %&

'

'

(

)*