Przy stole z białym obrusem
Tak mógłby wyglądać modelowy wizerunek szczęśliwej rodziny: wszyscy razem, blisko siebie, swobodni,
roześmiani, a spoza pleców małego Łukasza widać płomień kominka. I drugie podobne ujęcie: tym razem
Łukasz siedzi na swej niezastąpionej poduszce, przed kominkiem. Patrząc na te zdjęcia, ma się wrażenie,
niemal pewność, że tego emanującego z dwóch źródeł ciepła wystarczy nie tylko dla rodziny, ale zdołają się
nim "ogrzać" także inni.
Być może te przedświąteczne obrazki przetrwają w pamięci Łukasza wraz z całą tradycją rodzinną, która dla
niego zaczęła się tu, w domu dziadków Henryki i Waldemara Pieronkiewiczów. Pani Henryka, w pracy prezes
Zarządu Banku Przemysłowo-Handlowego, w domu mama 11-letniej Jadwigi i zamężnej już Joanny, pomimo
prestiżowego i czasochłonnego stanowiska bardzo dba o przekazanie córkom najlepszych wartości, a w
tradycji świątecznej, wraz z ich zewnętrzną oprawą, religijnej głębi. Jej mąż Waldemar, szef firmy budowlanej,
wykazuje ogromną wyrozumiałość wobec małych i dużych wyborów swoich córek. Obydwie bardzo uzdolnione,
ale żadna z nich nie poszła w kierunku ścisłych zainteresowań ojca inżyniera. Po matce i babce odziedziczyły
zamiłowania artystyczne: ładnie malują, są uzdolnione muzycznie. Jadzia tańczy, udziela się też w kółku
teatralnym w szkole u sióstr urszulanek. Zaś kończąca filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim Joanna, ma już
na swoim koncie nagrodę w konkursie poetyckim oraz publikacje swoich utworów, które oceniane są bardzo
dobrze, m.in. przez krakowskiego poetę Leszka Moczulskiego. Mama uważa, że odkąd córka wyszła za mąż i
urodziła Łukasza, mniej czasu poświęca poezji. - A może ona nadal pisze wiersze, tylko ja o tym nie wiem? -
zastanawia się pani Henryka. W weekendy przyjeżdża zięć Grzegorz, który od sześciu lat jest lekarzem w
Sandomierzu. Po ukończeniu studiów Joanna wyjedzie do męża, podobnie jak jej babcia, matka mamy, która
również pochodziła z Krakowa. Dlatego pani Henryka swoją decyzję o podjęciu studiów, pracy oraz
zamieszkaniu w tym mieście nazywa powrotem do matecznika. Tu studiowała prawo na Uniwersytecie
Jagiellońskim i ekonomię w Akademii Ekonomicznej, a potem wyszła za mąż. W przyszłym roku będą
obchodzić jubileusz 25-lecia małżeństwa. Przedtem jednak pani Henryka przestanie pełnić funkcję szefowej
banku. To jest jej decyzja, żeby zrezygnować w najlepszym momencie swojej kariery z kierowanej przez siebie
firmy, w której - jak sama mówi - pracuje z ogromną pasją. - Zaangażowanie emocjonalne na tak wysokim
stanowisku nie jest dobrym objawem. Ludzie wcale tego nie oczekują, a poza tym wymaga ono nieustannych
kompromisów, ciągłej konfrontacji z otoczeniem. Ja zaś - mówi pani Henryka - wyniosłam z domu jasne zasady
uczciwości i prawdomówności. A takie ciągłe dawanie świadectwa prawdzie, na tak eksponowanym stanowisku
człowieka bardzo spala, poza tym sprawia, że człowiek ma poczucie osamotnienia i niezrozumienia. Nie
precyzuje też, co będzie robić potem, już po przejściu do Rady Nadzorczej w swojej firmie. Chciałaby na pewno
coś napisać, a także włączyć się w jakąś pracę szkoleniową. Dotąd, chociaż uczelnie zgłaszały potrzebę cyklu
wykładów, nie mogła znaleźć na to czasu. - Czuję w sobie pasję, wręcz tęsknotę do kontaktów z młodymi
ludźmi, którym mogłabym wiele przekazać. Na podstawie spotkań z absolwentami wyższych uczelni, których
przyjmujemy do pracy w banku, mogę powiedzieć, że czują się oni bardzo samotni. Często z domu nie
wynoszą wartości, które pomogłyby im znaleźć sens życia i zdarza się, że pomimo dobrego wyszkolenia pod
względem technicznym, są puści wewnętrznie i dlatego bezbronni w życiu - mówi pani Henryka. Do czasu
zmiany pracy zachowany zostanie rytm życia domowego, które przy obecnych obowiązkach nie jest łatwo
zorganizować. Ich dzień zaczyna się o godzinie 6.00, wtedy wstaje pan Waldemar, który też pierwszy wychodzi
