Æwiczenia 22 maja 2012

wiczenia 22 maja 2012

Zadanie 9.2

Napisz program (korzystając z tablicy dwuwymiarowej), który dla wczytanego z klawiatury ciągu liczb
całkowitych wypisze sumę cyfr każdej z tych liczb.

PSEUDOLOSOWE LICZBY CAŁKOWITE

Generowanie losowe liczb całkowitych.

Funkcja losująca liczby całkowite pochodzi ze standardowej biblioteki języka C. Bibliotekę, którą należy
dołączyć jest cstdlib.

Funkcja losująca  po prostu losuje liczbę całkowitą, która mieści się w przedziale od 0 do RAND MAX (jest
to stała, która zależy od kompilatora i załączonych bibliotek).

Przykład

#include <iostream>
#include <cstdlib>
int main()
{
    cout << "losowanie pierwsze: " << rand() << endl;

    int liczba = rand();
    cout << "losowanie drugie: " << liczba << endl;
    liczba = rand();
    cout << "losowanie trzecie: " << liczba << endl;
    return 0;
}

Konfiguracja maszyny losującej
Jeżeli uruchomimy kilka razy powyższy program to zauważymy, że komputer wylosował nam za każdym
razem te same liczby. Takie zachowanie oczywiście nie jest pożądane, dlatego też wymagane jest
skonfigurowanie generatora liczb losowych.

srand( time( NULL ) );

Powyższą linijkę wystarczy wywołać tylko raz na samym początku programu, kod wygląda teraz tak:

#include <iostream>
#include <cstdlib>
#include <ctime>
int main()
{
    srand( time( NULL ) );
    cout << "losowanie pierwsze: " << rand() <<  endl;
    int liczba = rand();

    cout << "losowanie drugie: " << liczba <<  endl;
    liczba = rand();
    cout << "losowanie trzecie: " << liczba << :endl;
    return 0;
}

Jeżeli potrzebujemy zmienić zakres to wykorzystać musimy działanie modulo i dodawanie. Najpierw
ustalamy ile liczb mieści się w przedziale z którego chcemy losować, np. 50 liczb. Następnie ustalamy
pierwszą losowaną liczbę np. 7.

int wylosowana_liczba =( rand() % ile_liczb_w_przedziale ) + startowa_liczba;

a dokładnie:

int wylosowana_liczba =( rand() % 50 ) + 7;

Albo dla liczb z dowolnego przedziału <a,b> wypełnimy nimi tablicę: T[i] = a + rand() % (b - a + 1)

Ostatecznie program losujący liczby z przedziału od 7 do 56 będzie więc wyglądał tak:

#include <iostream>
#include <cstdlib>
#include <ctime>
int main()

{
    srand( time( NULL ) );
    cout << "losowanie pierwsze: " <<(( rand() % 50 ) + 7 ) << endl;
    int liczba =( rand() % 50 ) + 7;
    cout << "losowanie drugie: " << liczba << endl;
    liczba =( rand() % 50 ) + 7;
    cout << "losowanie trzecie: " << liczba << endl;
    return 0;
}

Zadanie 9.3

Napisz program, który wylosuje pewną ilość liczb (wartość wczytana z klawiatury) z określonego przedziału
(wartości początku i końca przedziału wczytane z klawiatury).

REKORDY (STRUKTURY)

W  tablicach  mieliśmy  do  czynienia  z  elementami  tego  samego  typu,  natomiast  tutaj  możemy  łączyć  różne
typy danych. Matematycznie, możemy to potraktować jako iloczyn kartezjański, tzn.
Mając  dane  zbiory  Z1,  ...,  Zn  możemy  utworzyć  iloczyn  kartezjański  Z1  x...xZn.  Wówczas  element  ma
postać:  (z1,...,zn).  Każdy  taki  ciąg  nazywamy  rekordem.  W  tym  przypadku  można  wybrać  operator
pozwalający pobrać poszczególne wartości. Operator ten wybiera z rekordu (z1,...,zn) np. i-tą składową. W
tablicy  mogliśmy  za  pomocą  pętli  for  oraz  indeksu  (liczba  całkowita)  wykonać  potrzebne  operacje,
natomiast  w  przypadku  rekordu,  identyfikatory  stanowią  nieuporządkowany  zbiór  różnych  nazw,  nie

tworząc  ustalonego  typu  danych.  Składowe  rekordów  należy  nazywać  oddzielnie  nie  mogąc  się  do  nich
odwoływać  kolejno.  Rekordy  warto  stosować  wówczas,  gdy  chcemy  operować  złożoną  strukturą  danych
mając  do  niej  dostęp  przez  jedną  zmienną.  Struktury  są  deklarowane  ze  słowem  kluczowym  struct.
Deklaracja ma postać: struct nazwa;
Natomiast jej definicja: struct nazwa { /*...*/ };
Zauważmy,  że  nazwa  jest  nazwą  nowo  zdefiniowanego  typu.  Na  końcu  struktury  dajemy  średnik  po
nawiasie klamrowym.

Przykład

#include <cstdlib>
#include <iostream>

using namespace std;

struct pracownik  {
        char *tytul_stopien;
        char *nazwisko;
        int wiek, liczba_publikacji;  };
int main() {

pracownik prac;

prac.tytul_stopien ="Dr";

prac.nazwisko = "Jan Nowak";

prac.wiek = 35;

prac.liczba_publikacji = 32;

cout <<"info1 : "<<prac.tytul_stopien <<endl;

cout <<"info2 : "<<prac.nazwisko << endl;

cout <<"info3 : "<<prac.wiek<< endl;

cout <<"info4 : "<<prac.liczba_publikacji <<endl;

    system("PAUSE");
    return EXIT_SUCCESS;
}

Szczególną  uwagę  przy  korzystaniu  z  rekordów  należy  zwrócić  na  zgodność  typów.  Każda  deklaracja
struktury wprowadza nowy, niepowtarzalny typ, np.

struct sI { int n ; };
struct sII { int m ; };

są to dwa różne typy, stąd w deklaracjach

sI a,b ;
sII c ;

zmienne a oraz b są tego samego typu

, ale c już nie!

Wobec tego przypisania

a=b;
b=a;

są poprawne!

a = c;

nie jest poprawne!
Natomiast przypisania składowych rekordów o tych samych typach są poprawne, np.

a.i = b.j;

WSKAŹNIKI
Do tej pory deklarowaliśmy np.
int i;
rezerwując miejsce w pamięci dla zmiennej i typu całkowitego.
Wskaźnik  (ang.  pointer)  jest  to  specjalny  rodzaj  zmiennej,  w  której  zapisany  jest  adres  w  pamięci
komputera,  tzn.  wskaźnik  wskazuje  miejsce,  gdzie  zapisana  jest  jakaś  informacja  (stąd  nazwa  zmienna
wskaźnikowa).
Adres  to  pewna  liczba  całkowita,  w  sposób  jednoznaczny  definiująca  położenie  pewnego  obiektu  (np.
liczby,  znaku,  struktury  czy  tablicy)  w  pamięci  komputera.  Wskaźnik  ma  ścisłą  kontrolę  typów  i  z  tego
powodu nie tylko wskazuje miejsce zajmowane przez zmienną, ale także ile bajtów ta zmienna potrzebuje,
Definicja zmiennej typu wskaźnikowego ma następującą strukturę:
typ *identyfikator_zmiennej;

Przykład:
int *i; (zapis może być różny: int    *i1; int    *     i2; int*     i3; int*i4;)
float *x;
float *x,y;

Jak  już  wspominaliśmy,  operator  &  służy  do  pobrania  adresu  miejsca  w  pamięci,  gdzie  istnieje  dana
zmienna, jest nazywany referencją a operator * jest nazywany operatorem dereferencji lub wskaźnikiem.

Przykład

#include <cstdlib>
#include <iostream>

using namespace std;

int main()
{
   int i=3;
        int *j;
        j=&i; //przypisanie zmiennej, która przechowuje adres adresu zmiennej i
cout<<"wartosc liczby j="<<*j<<endl;
        cout<<"adres liczby i ="<<&i<<endl;

    system("PAUSE");
    return EXIT_SUCCESS;
}

Inicjalizacja wskaźnika może być wykonana następująco:
int *wsk = NULL;

(

NULL oznacza element nie istniejący)

int *wsk = 0;

Przy tworzeniu i używania wskaźników łatwo można popełnić błąd. Jeżeli zaniedbamy przypisanie
wskaźnikowi adresu.

int *wskaznik_numer;
*wskaznik_numer = 1532;
Jest to błąd, ponieważ nie wiemy co oznacza komórka o adresie 1532, może się okazać, iż adres ten jest już
zajęty przez program, wówczas nie będzie można zapisać nic w miejsce wskazane przez wskaznik_numer
(jest on dość trudny do wykrycia).

TABLICE-WSKAŹNIKI

Przykład:

#include <cstdlib>
#include <iostream>

using namespace std;

int main()
{        int x[15];
int k;
cout<<"podaj rozmiar swojej tablicy"<<endl;
cin>>k;

        for (int i=0; i<k; i++)
                x[i]=rand()%100;
        for (int i=0; i<k; i++)

                cout<<"x "<<i<<"= "<<*(x+i)<<"*   "<<x[i]<<endl;

    system("PAUSE");
    return EXIT_SUCCESS;
}

Zadanie 9.4. (domowe)

Napisać grę, która ma działać następująco: 1. Program losuje liczbę z przedziału od 1 do 1000.
2. Użytkownik zgaduje liczbę, która została wylosowana.
3. Jeżeli podana liczba jest za duża (za mała) gra wypisuje stosowny komunikat i powraca do kroku 2.
4. Jeżeli gracz trafi liczbę wylosowaną to pogram kończy działanie, wypisując na ekran wylosowaną liczbę
oraz liczbę 'strzałów', które oddał gracz.
Gra ma być zabezpieczona przed możliwością wprowadzenia błędnych wartości liczbowych.