Postępowanie w przypadku uzyskania informacji o możliwości wystąpienia aktu o cechach terrorystycznych

Szkoła Policji w Katowicach

Wyszkolenie Specjalne

Post

ępowanie w przypadku uzyskania informacji

o mo

Ŝliwości wystąpienia aktu o cechach terrorystycznych

Opracowanie:

podinsp. mgr Waldemar Micho

podinsp. mgr Robert Perek

kom. mgr Przemysław Cicho

Zakład Wyszkolenia Specjalnego

Wydawnictwo
Szkoły Policji w Katowicach
2008

ŁA

POL

SPIS TRE

ŚCI

Wst

ęp

Rozdział I
Podstawowe pojęcia

Rozdział II
Historia terroryzmu

Rozdział III
Rodzaje terroryzmu

Rozdział IV
Rola sił policyjnych w zwalczaniu terroryzmu

Rozdział V
Postępowanie Policji na wypadek aktu terrorystycznego

Rozdział VI
Aktualny stan zagroŜeń terrorystycznych dla RP

Rozdział VII
Charakterystyka istniejących grup terrorystycznych na świecie

Rozdział VIII
Najbardziej znani terroryści świata

Rozdział IX
Słowniczek określeń terrorystów

Literatura do tematu

ROZDZIAŁ I

Podstawowe poj

ęcia

Terror (strach, groza) - stosowanie przemocy, gwałtu, ucisku, okrucieństwa w celu

zastraszenia, zniszczenia przeciwnika; okrutne, krwawe rządy.

Terror indywidualny - taktyka stosowana przez narodników, eserowców i anarchistów

w walce z caratem i ustrojem burŜuazyjnym, polegająca na organizowaniu zabójstw ludzi,

zajmujących najwyŜsze stanowiska w aparacie władzy państwowej.

Terroryzm jest najczęściej definiowany jako uŜycie siły lub przemocy przeciwko osobom

lub własności z pogwałceniem prawa, mające na celu zastraszenie i w ten sposób

wymuszenie na danej grupie ludzi realizacji określonych celów. Działania terrorystyczne

mogą dotyczyć całej populacji, jednak najczęściej są one uderzeniem w jej niewielką część,

aby pozostałych zmusić do odpowiednich zachowań.

Terroryzm niepa

ństwowy moŜna zdefiniować jako „nieuzasadnione lub bezprawne uŜycie

siły bądź przemocy wobec osób lub mienia, aby zastraszyć lub wywrzeć przymus na rząd,

ludność cywilną lub ich część, co zmierza do promocji celów politycznych, społecznych lub

finansowych”. Istotą terroryzmu jest to, Ŝe przedmiotem działania terrorystycznego są osoby,

które nie mają bezpośredniego wpływu na realizację celów jakie chcą osiągnąć organizacje

terrorystyczne. Zatem działania terrorystyczne muszą się charakteryzować znacznym efektem

psychologicznym i potencjalnie duŜym „efektem” społecznym i medialnym, aby mogły być

skuteczne.

Akt terrorystyczny - czyn zabroniony, zagroŜony karą pozbawienia wolności, popełniony

w celu wywołania paniki wielu osób lub zmuszenia organu administracji publicznej, innego

organu państwowego lub samorządu terytorialnego Rzeczypospolitej Polskiej lub innego

państwa albo organu organizacji międzynarodowej do podjęcia lub zaniechania określonych

czynności albo w celu wywołania powaŜnych zakłóceń w ustroju lub gospodarce

Rzeczypospolitej Polskiej, innego państwa lub organizacji międzynarodowej, a takŜe

bezprawna groźba popełnienia takiego czynu.

Zamach - działanie polityczno-przestępcze mające zwykle na celu osiągnięcie pewnego celu

politycznego w sposób nielegalny np. obalenie aktualnej władzy przy uŜyciu siły militarnej,

czy teŜ wyeliminowanie osoby (zwykle osobistości zajmującej waŜne stanowisko państwowe

lub w innych organach politycznych np. instytucji międzynarodowej), bądź grupy ludzi

poprzez morderstwo. Jeden z głównych elementów walki stosowany przez organizacje

terrorystyczne.

Materiał wybuchowy - to pojedynczy związek chemiczny lub mieszanina kilku związków

chemicznych, która jest zdolna w odpowiednich warunkach do gwałtownej reakcji

chemicznej o charakterze egzotermicznym, której towarzyszy wydzielenie wielkiej ilości

produktów gazowych w postaci wybuchu (detonacji lub deflagracji).

Materiał promieniotwórczy (źródło promieniotwórcze) - przygotowany do wykorzystywania

jego promieniowania jonizującego w przemyśle, medycynie, rolnictwie, nauce.

Nieprzestrzeganie wymagań dla bezpiecznej pracy ze źródłami promieniowania jonizującego

lub niewłaściwe zabezpieczenie takich źródeł moŜe prowadzić do trwałych uszkodzeń ciała,

utraty zdrowia a nawet Ŝycia oraz skaŜeń środowiska.

Suspected RENEGADE - oznacza statek powietrzny o nieokreślonych intencjach lub

uprowadzony.

Probable RENEGADE - oznacza statek powietrzny, a z pozyskanych informacji wynika,

e moŜe być on uŜyty do działań sprzecznych z prawem lub do ataku terrorystycznego.

Confirmed RENEGADE - oznacza statek powietrzny, w stosunku do którego posiadane

(pozyskane) informacje potwierdzają bez Ŝadnych wątpliwości, Ŝe statek powietrzny ma być

uŜyty jako narzędzie ataku terrorystycznego.

ROZDZIAŁ II

Historia terroryzmu

O stosowaniu terroryzmu moŜna mówić juŜ w przypadku antycznej Grecji, gdzie

zabójca tyrana w staroŜytnej Grecji cieszył się mianem bohatera. Wtedy teŜ Platon,

Arystoteles i inni myśliciele pisali na temat terroryzmu. Rządy tyranów nazywali

przestępstwami, a ich zabójstwo uznawali za usprawiedliwione. Seneka wprost stwierdził, iŜ

dla bogów nie ma milszej ofiary, niŜ krew tyrana. W okresie od XI do XIII wieku na Bliskim

Wschodzie przeraŜenie wywoływali asasyni - doskonale zorganizowana szyicka sekta

specjalizująca się w skrytobójczych zamachach. Cały świat islamski i wielu Europejczyków

yło w strachu przed tymi zamachowcami.

W średniowieczu powszechna była akceptacja zabójstwa złego władcy. Nawet

w kręgach katolickich zdarzali się zwolennicy takich rozwiązań. Jednym z nich był Tomasz

z Akwinu, który dzielił rządzących na tyranów legalnych i nielegalnych. Tych drugich mógł

zabić kaŜdy, pierwszych moŜna było zgładzić jedynie na podstawie wyroku sądowego.

Z kolei Jan z Salisbury stworzył pierwszą średniowieczną teorię uzasadniającą zabójstwo

tyrana. Pogląd ten ewoluował, aŜ w XVI wieku został zaakceptowany równieŜ przez kręgi

kościelne z zastrzeŜeniem, iŜ zabić moŜna władcę, którego rządy sprzeczne są z prawem

boskim.

Podczas

rewolucji

francuskiej

najstraszliwszy

okres

rządów

Komitetu

Bezpieczeństwa Publicznego, został nazwany "Terrorem", a zasiadających w komitecie

jakobinów zwano terrorystami.

Zamachowcy z XIX wieku podczas prób dokonania zamachów brali pod uwagę

postronne ofiary. Właśnie z obawy przed zabiciem lub zranieniem osób niewinnych rosyjscy

radykałowie kilka razy odwołali zamachy na cara Aleksandra II (ostatecznie zginął

w zamachu od bomby rzuconej przez Polaka, Ignacego Hryniewieckiego w 1881 roku).

Jednak z czasem celem terrorystów przestali być indywidualni politycy, a stało się nim

społeczeństwo lub określone jego grupy (urzędnicy państwowi, kapitaliści, itp.). Celem

ataków na społeczeństwo miało być wywołanie niechęci do rządu.

Przełom XIX/XX wieku to okres, w którym jeszcze prym wiedli zamachowcy

celujący w głowy państwa. W 1903 roku anarchista zastrzelił prezydenta USA McKinleya.

Zamach na Ŝycie następcy tronu Austro-Węgier arcyksięcia Franciszka Ferdynanda stał się

bezpośrednim powodem wybuchu I wojny światowej. W trakcie jej trwania powstała teŜ

najstarsza z organizacji określanych współcześnie jako terrorystyczne - IRA.

Lata 30. i 40. XX wieku to okres rozwoju państw, które są najczęściej przytaczane

jako kraje, w których rządzono terrorem: hitlerowskie Niemcy i stalinowski ZSRR.

Po II wojnie światowej zjawisko terroryzmu zaczęło osiągać kształty obecne. W roku 1959

powstała ETA. W latach 60. pojawiło się zjawisko określane mianem islamskiego terroryzmu.

Dnia 5 września 1972 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium doszło do jednego

z najgłośniejszych ataków określanych jako terrorystyczne. Grupa uzbrojonych

Palestyńczyków z organizacji "Czarny Wrzesień", uprowadziła sportowców ekipy Izraela.

Podczas nieudolnej próby odbicia, zakładnicy zginęli. Lata 70. i 80. to rozwój skrajnie

lewicowych organizacji w Europie Zachodniej (RAF, Baader-Meinhoff, Czerwone Brygady).

Intensyfikacji uległa działalność ETA i IRA. W tym okresie pojawiło się teŜ zjawisko

sponsorowania terroryzmu przez niektóre państwa, jako swego rodzaju ersatz (zastępnik)

wojny. Lata 60. i 70. to okres największej aktywności organizacji skrajnie prawicowych np.

OAS.

W latach 80. pojawił się nowy rodzaj zamachowców - samobójcy. Ich ataki w Bejrucie

i na Sri Lance wstrząsnęły światem. Na początku lat 90. przez krótki czas wydawało się,

e terroryzm jest w odwrocie. Jednak intensyfikacja konfliktu palestyńsko-izraelskiego oraz

rozpoczęcie przez Al Kaidę walki przeciwko USA rozbiło te złudzenia. Dnia 11 września

2001 roku doszło do określonego największym w dziejach ataku terrorystycznego - zamachu

na World Trade Center i Pentagon. Jednym z najbardziej tragicznych w skutkach ataków był

atak terrorystyczny w Biesłanie, w Północnej Osetii, 1 września 2004 roku, który został

przeprowadzony przez komando czeczeńskich i (prawdopodobnie) arabskich terrorystów.

ROZDZIAŁ III

Rodzaje terroryzmu

•

Terroryzm Mi

ędzynarodowy

Zjawisko rozpowszechnione od lat siedemdziesiątych, będące efektem rozszerzania się

terroryzmu poza granice poszczególnych państw. Terroryzm międzynarodowy charakteryzuje

się: stosowaniem systematycznej przemocy przez państwo lub grupę polityczną przeciwko

innemu państwu lub grupie politycznej, sięganiem po wszelkie metody i środki - morderstwa,

porwania, środki wybuchowe i trujące, stawianiem sobie za cel wywołanie powszechnego

strachu i stanu terroru. O umiędzynarodowieniu terroryzmu świadczyło teŜ zacieśnianie

współpracy i systemu wzajemnych usług przez terrorystów, nieraz o odmiennych orientacjach

politycznych i celach, pochodzących z róŜnych państw. Odbywali oni wspólne szkolenia na

wojskowych obozach, tworzyli Międzynarodówki - Czarną (faszystowską) oraz Czerwoną

(lewacką i złoŜoną z nurtu narodowowyzwoleńczego ETA, IRA, Palestyńczyków). Obie te

Międzynarodówki współpracowały równieŜ ze sobą, a wspólnym elementem była walka

z Izraelem. Raport CIA z 1976 wskazywał na powiązania 140 ugrupowań z 50 krajów.

W latach 80. jednym z nowych załoŜeń terrorystów było uderzenie nie tylko w państwa, ale

teŜ w struktury międzynarodowe, jak NATO. O ich międzynarodowym charakterze

decydował równieŜ fakt uzyskania pomocy ze strony niektórych państw, w tym ZSRR

i krajów jego bloku, Korei Północnej, Libii, Syrii, Iraku, Algierii. Odpowiedzią na terroryzm

międzynarodowy było tworzenie aktów prawnych, obowiązujących większość państw,

wspólne

akcje

strony

społeczności

międzynarodowej,

współpraca

słuŜb

antyterrorystycznych. Działania terrorystów wywołały teŜ państwowy terroryzm wewnętrzny

i międzynarodowy, charakteryzujący się równie nielegalnymi i brutalnymi metodami,

skierowany przeciw grupom terrorystycznym (np. w krajach Ameryki Łacińskiej:

Argentyński Alians Antykomunistyczny, akcja komandosów izraelskich w Ugandzie

przeciwko Palestyńczykom, atak lotniczy USA na obiekty wojskowe w Libii, Izraela na

siedzibę OWP w Tunezji). Legalne metody walki z terroryzmem międzynarodowym regulują

m.in. Konwencja o zwalczaniu bezprawnych czynów przeciwko bezpieczeństwu lotnictwa

cywilnego (1971), Konwencja w sprawie zapobiegania i karania przestępstw przeciwko

osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej (1973), Konwencja europejska

o zwalczaniu terroryzmu (1976). W 1998 r. pierwszy pakt przeciwko terrorystom podpisały

w Kairze 22 kraje arabskie, zobowiązując się do nieudzielania azylu, jakiejkolwiek pomocy

grupom atakującym inne narody arabskie. Była to inicjatywa krajów borykających się

z fundamentalizmem islamskim, jednak na wniosek Libanu nie objęto umową

terrorystycznych akcji narodowowyzwoleńczych, skierowanych przeciw Izraelowi i jego

okupacji ziem arabskich.

•

Terroryzm Krajowy

Istnieje takŜe zjawisko zdefiniowane jako terroryzm krajowy, a więc akty

terrorystyczne, które są wynikiem działania grup wywodzących się z danego kraju na jego

własnym terenie. Oto jedna z definicji tego zjawiska: Terroryzm krajowy są to akcje

podejmowane przez osoby, które dąŜą do przekonania „do czegoś" albo zakazania „czegoś"

rządowi lub ludziom z ich własnego kraju poprzez uŜywanie brutalnych środków mających na

celu wystraszenie lub wymuszenie, począwszy od gróźb do bezprawnych aktów przemocy

takich jak porwania, pobicia czy zabójstwo. Najbardziej znany trend w Stanach

Zjednoczonych w zakresie terroryzmu krajowego to tzw. milicje. Rodowód tych organizacji

moŜna wyprowadzić od ruchu Posse Comitatus (łacińskie „władza dla okręgu") załoŜonych

w latach 70-tych i jego odgałęzienia z lat 80-tych Patriotów Arizony. Grupy te odrzucają

wszelkie formy organizacji władzy powyŜej szczebla okręgowego, a w szczególności

sprzeciwiają się podatkom stanowym i federalnym, istnieniu banku federalnego i supremacji

sądów federalnych nad sądami lokalnymi. W ciągu ostatnich dwudziestu lat ruch Posse

Comitatus załoŜył swe placówki we wszystkich stanach. Grupa ta coraz częściej zaczęła

uciekać się do stosowania przemocy. Jej członkowie atakowali przedstawicieli władzy

lokalnej, stanowej i federalnej egzekwującej przestrzeganie prawa. W 1983 roku próbowano

wręczyć wezwanie do sądu Gordonowi Kahlowi, członkowi Poose Comitatus z Północnej

Dakoty, co zakończyło się strzelaniną. Kahl zabił dwóch agentów policji federalnej zanim

został zastrzelony. Ogólnie moŜna stwierdzić, Ŝe milicja to grupy o charakterze

antyrządowym. Określenie milicja będzie do końca adekwatne względem wszystkich grup

o charakterze antyrządowym, bo są to organizacje mające taki charakter a niestosujące metod

działania milicji.

•

Terroryzm Polityczny

Współczesny terroryzm polityczny sam w sobie jest zjawiskiem wielce róŜnorodnym

i o wiele bardziej skomplikowanym niŜ sto czy dwieście lat temu. Jako jeden z aspektów

walki politycznej jest wciąŜ aktualną formą osiągania własnych celów. W epoce coraz

większego i szybszego rozwoju technologii, a co za tym idzie udoskonalania środków

i sposobów masowego zabijania, sprawcy aktów terroryzmu mogą coraz silniej ingerować

w politykę wewnętrzną i zewnętrzną państw. Ostatnia dekada XX wieku zapoczątkowała

zmiany środowiska międzynarodowego. Rozpad ZSRR i upadek systemu bipolarnego

przyczyniły się do wzrostu aktywności etnicznych i nacjonalistycznych ruchów społecznych,

które wyraŜając swoje dąŜenia separatystyczne sięgnęły po brutalną przemoc (republiki

kaukaskie, była Jugosławia). Tego typu walka polityczna umoŜliwia gwałtowny wzrost

przestępczości zorganizowanej oraz przerodzenie się konfliktu w wojnę domową. Z drugiej

strony dynamiczny rozwój technologii, globalizacja systemów informacyjnych powodują

zmiany technologiczno-operacyjne terroryzmu oraz zmiany w motywacjach i celach

terrorystów. Wzrost konfliktów i napięć na tle etnicznym, religijnym, ideologicznym bądź

społecznym sprawił, Ŝe terroryzm zaczął przybierać nowe formy i stał się sposobem na

rozwiązanie zaistniałych problemów na skalę globalną. Spirala agresji narasta i mimo

malejącej liczby ataków wzrasta liczba ofiar śmiertelnych (w 1998 r. miały miejsce 273 ataki

terrorystyczne, podczas których zginęło 741 osób, a 5952 zostały ranne. Dla porównania:

w 1997 r. podczas 304 ataków zginęło 221 osób, a 695 zostało rannych).

Czy coś jest, czy teŜ nie jest terroryzmem nie zaleŜy od słuszności, czy niesłuszności

sprawy, ani od tego, czy osoby występujące w jej imię mają moŜliwość przedstawienia swych

Ŝą

dań w sposób demokratyczny, czy teŜ nie mają takiej moŜliwości. Terroryzm jako swoiście

rozumiana polityka nie moŜe być rozwaŜany w kategoriach moralno-etycznych, nie moŜe być

teŜ uznawany za słuszny. Jest to przemoc, która z zasady uderza w najmniej winnych.

Terroryzm jako pewien rodzaj walki jest sposobem, po który sięgają róŜni jego

wykonawcy: począwszy od przedstawicieli środowisk kryminalnych, poprzez ekstremistów

motywowanych

róŜnorodnymi

problemami

socjalno-społecznymi

(np.

ekologiczni

i antyaborcyjni ekstremiści), uczestników etnicznych konfliktów czy tradycyjnych walk

politycznych, a skończywszy na powstaniach przeciwko władzy. Relatywnie do innych form

przemocy politycznej, terroryzm pozostaje sposobem osiągania celów przy niskim ryzyku dla

sprawcy.

Kooperatywne zwalczanie międzynarodowego terroryzmu politycznego zaczyna

zatem odgrywać coraz większą rolę w polityce zagranicznej państw. Pojawienie się nowych

regionalnych sił, dla których terroryzm jest najłatwiejszym sposobem na osiągnięcie własnych

korzyści moŜe zachwiać strukturą międzynarodowego bezpieczeństwa. Dlatego teŜ

wzmoŜenie współpracy w wymiarze regionalnym jak i globalnym nabiera coraz istotniejszego

znaczenia. W sferze militarno - politycznej problem terroryzmu został uwzględniony

w Dokumencie Podstawowym Euroatlantyckiej Rady Partnerstwa (EAPC) przyjętym na sesji

ministerialnej NATO 29 maja 1997 roku w Sintrze. Zgodnie z realizowanym obecnie Planem

Pracy na lata 1998-2000 (Action Plan for 1998-2000) przewidziano problematykę konsultacji

związaną m.in. z zapobieganiem konfliktom, problematyką bezpieczeństwa regionalnego,

kontrolą zbrojeń i nieproliferacją, międzynarodowym terroryzmem. W październiku 1997 r.

miało miejsce posiedzenie Specjalnego Komitetu NATO, na którym dyskutowano o zakresie

konsultacji z państwami uczestniczącymi w PdP na temat problematyki terroryzmu

i sabotaŜu.

W Comprehensive Progress Report on PfP Enhancement and Implementation of the

EAPC Basic Document z maja 1998 roku, przeznaczonym dla państw wstępujących do

NATO, do priorytetowych obszarów konsultacji w wymiarze politycznym związanym

z problematyką bezpieczeństwa jak i praktyczną współpracą zaliczono m.in. sytuację w Bośni

i Hercegowinie, proliferację broni masowej destrukcji oraz międzynarodowy terroryzm.

W porozumieniach bilateralnych w Madrycie, 9 lipca 1997 roku, podpisano Kartę

o szczególnym partnerstwie między Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego i Ukrainą,

w której do obszarów konsultacji i współpracy pomiędzy NATO i Ukrainą zaliczono m.in.

eksport broni i związane z tym transfery technologii oraz zwalczanie przemytu narkotyków

i terroryzmu.

W Akcie podstawowym o stosunkach dwustronnych, współpracy i bezpieczeństwie

między NATO i Federacją Rosyjską podpisanym w ParyŜu 27 maja 1997 roku, zwalczanie

terroryzmu i przemytu narkotyków, zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej,

biologicznej i chemicznej oraz środków ich przenoszenia, zwalczanie przemytu nuklearnego

i utrwalanie współpracy w konkretnych obszarach kontroli zbrojeń, z uwzględnieniem

politycznych i obronnych aspektów tego rozprzestrzeniania zaliczono m.in. do dziedziny

konsultacji i współpracy między państwami NATO i FR.

W 1999 r. podczas Szczytu Waszyngtońskiego Szefowie Państw i Rządów NATO

w Deklaracji Waszyngtońskiej i Komunikacie ze Szczytu Waszyngtońskiego potępili

terroryzm i potwierdzili kontynuowanie działań mających na celu zwalczanie terroryzmu

w oparciu o zobowiązania międzynarodowe i prawo własne państwa. Groźba

terrorystycznego ataku na rozmieszczone siły wojskowe i infrastrukturę NATO wymaga

umacniania właściwych środków zaradczych, mających na celu ochronę oraz

przeciwdziałanie tego typu atakom.

•

Cyberterroryzm

Cyberterroryzm (zwany czasem soft terrorism) – definiowany jest jako działania

blokujące, niszczące lub zniekształcające w stosunku do informacji przetwarzanej,

przechowywanej i przekazywanej w systemach teleinformatycznych oraz niszczące

(obezwładniające) te systemy. W pojęciu tym mieści się takŜe wykorzystywanie systemów

teleinformatycznych do dezinformacji, walki psychologicznej itp. Celem ataku jest

najczęściej informacja przetwarzana, a nie system jako taki.

Pojawia się teŜ czasem określenie cyberterroryzmu jako nowego rodzaju broni

masowego raŜenia (WMD – Weapon of Mass Destruction). Jak jednak zauwaŜono

w amerykańskim raporcie „President’s Commissions on Critical Infrastructure” jest to raczej

broń „masowych zakłóceń” (Mass Disruption), w tym przypadku w stosunku do „Systemu

Systemów” jakim jest według autorów tego raportu współczesna Ameryka. RównieŜ NATO

(i inne wielkie organizacje międzynarodowe) są bez mała całkowicie uzaleŜnione od

niezawodnych

bezpiecznych

systemów

przekazywania,

przetwarzania

i przechowywania informacji. A więc cyberterroryzm moŜe okazać się bardzo groźnym dla

NATO.

Zdecydowana większość ataków na systemy teleinformatyczne prowadzona jest przez

hobbystów lub nastoletnich hakerów sprawdzających swoje moŜliwości jak najgłębszego

spenetrowania wraŜliwych systemów oraz przez nielojalnych pracowników mających legalny

dostęp do części systemu. Zdarzają się jednak i takie, które prowadzone są przez terrorystów.

Czym one się róŜnią?

Cyberterroryzm – jako specyficzna kategoria zagroŜeń obejmuje działania w stosunku

do systemów teleinformatycznych podejmowane dla osiągnięcia konkretnych celów

terrorystycznych. Organizacje terrorystyczne są z reguły powiązane z jakimś państwem, jego

słuŜbami specjalnymi lub grupami przestępczymi lub mogą funkcjonować po prostu dla

zdobycia popularności i zaistnienia na scenie międzynarodowej (lub krajowej), dla

osiągnięcia specyficznych celów lub uzyskania wpływu na decyzje socjalne, polityczne lub

militarne. Powszechnie znane są organizacje terrorystyczne wysuwające Ŝądania dotyczące

ich regionu lub sekt i regularnie prowadzące działania terrorystyczne.

Terroryści poszukują popularności i dąŜą do uzyskania korzystnych dla nich zmian

politycznych poprzez wprowadzanie zamieszania, rozległych zniszczeń lub stanu realnego

zagroŜenia motywowanego ideologią lub poglądami. Terroryści najczęściej uciekają się do

brutalnych ataków destrukcyjnych, bardzo dokuczliwych i dobrze widocznych dla

społeczeństwa. Aczkolwiek eksperci uwaŜają, Ŝe ataki na systemy teleinformatyczne nie

zastąpią bardziej efektywnych fizycznych akcji terrorystycznych, to ataki te mogą być

prowadzone jako „wspomagające” dla uzyskania wyŜszej skuteczności typowej akcji

terrorystycznej poprzez utrudnienie działań ratowniczych i koordynowania reakcji na atak

fizyczny. Dodatkowo ataki na sieci i systemy teleinformatyczne mogą obezwładnić niektóre

rodki ochrony fizycznej, co równieŜ moŜe pogłębić skutki ataku. Bezpośrednio po ataku

fizycznym terroryści mogą teŜ atakować systemy teleinformatyczne w celu zdobycia

informacji o planowanych i wdraŜanych działaniach antyterrorystycznych, co pozwoliłoby im

pokrzyŜować plany takiej akcji.

Grupy terrorystyczne mogą stanowić niewielkie, kilkuosobowe zespoły amatorów (lub

nawet pojedyncze osoby), aŜ do duŜych struktur quasi-militarnych doskonale wyszkolonych

i wyposaŜonych. Znane są przypadki sponsorowania takich grup oraz szkolenia i wyposaŜania

ich zarówno przez sekty i grupy wyznaniowe, jak i niektóre państwa nazywane obecnie

„bandyckimi”.

Systemy teleinformatyczne nie stanowią jednak szczególnie atrakcyjnego celu dla

terrorystów w porównaniu z obiektami tradycyjnych ataków. Mogą natomiast stanowić cel

pośredni lub wspomagający. Dotyczy to szczególnie systemów słabo zabezpieczonych,

moŜliwych do „złamania” bez większych nakładów sił i środków.

Typowe umiejętności techniczne terrorystów sprowadzają się zasadniczo do

moŜliwości produkowania róŜnorodnych bomb itp. oraz organizowania i prowadzenia

fizycznych operacji - ataków. JednakŜe niektóre grupy terrorystyczne dysponują sporymi

rodkami finansowymi pochodzącymi m.in. z produkcji pirackiego oprogramowania,

hakerstwa i nielegalnej produkcji np. skanerów i dekoderów TV. A więc dysponują

znaczącymi umiejętnościami technicznymi. Wielu studentów wybitnych technicznych uczelni

europejskich i amerykańskich wraca do swoich macierzystych krajów stanowiąc potencjalne

ródło specjalistycznej wiedzy i umiejętności dla prowadzenia cyberterroryzmu. Podobnie jak

większość innych organizacji przestępczych, stosują bez skrupułów i z powodzeniem

podsłuchy linii telekomunikacyjnych, transmisji internetowych itp. Grupy terrorystyczne

wykorzystują równieŜ w swojej działalności najnowsze zdobycze w dziedzinie systemów

łączności i informatyki – np. telefonię komórkową (wraz z WAP) i technologie szyfrowania.

Stosują równieŜ broadcasting poprzez Internet, TV i inne powszechnie dostępne techniczne

rodki rozpowszechniania typowo propagandowych informacji.

źródło: Encyklopedia Multimedialna Wiem 2003.

•

Narkoterroryzm

Narkoterroryzm - terrorystyczne działania podejmowane przez kartele narkotykowe

wobec państwa w celu ochrony swych interesów. Są to: morderstwa polityków,

funkcjonariuszy wymiaru sprawiedliwości wypowiadających walkę narkomanii, produkcji

czy sprzedaŜy narkotyków, porwanie, zastraszanie, przekupstwo, dezorganizowanie struktur

państwowych. Szczególnie zjawisko to uwidoczniło się w Azji i Ameryce Łacińskiej, gdzie

narkobiznes splótł się z interesami politycznymi, konfliktami zbrojnymi, a skala korupcji jest

wyjątkowo wielka.

•

Bioterroryzm

Terroryzm określany jest przez niektórych mianem znaku obecnych czasów. Mówi się

takŜe, Ŝe obecna epoka to epoka tak zwanego super-terroryzmu, terroryzmu, który odchodzi

od posługiwania się bronią konwencjonalną, który zmierza w kierunku nie tylko zastraszania

społeczeństw, ale takŜe w kierunku eksterminacji jak największej ilości osób w wyniku

przeprowadzanych ataków.

Ten terroryzm niekonwencjonalny, terroryzm broni masowego raŜenia, staje się coraz

powaŜniejszym zagroŜeniem. UŜycie broni chemicznej czy materiałów rozszczepialnych,

które w wielkiej obfitości pozostawiła po sobie epoka zimnej wojny, staje się przedmiotem

troski coraz większej ilości osób odpowiedzialnych za bezpieczeństwo państw. W kategorii

zagroŜeń terrorystycznych nowego wieku szczególną troskę zaczyna budzić bio-terroryzm.

WiąŜe się to z dwoma zasadniczymi powodami. Pierwszy z nich to fakt, iŜ niebezpieczne

czynniki biologiczne, bakterie i patogeny to organizmy Ŝywe, zdolne do samodzielnej

reprodukcji i mutacji, które raz uwolnione trudno powstrzymać. Drugi z nich to fakt, iŜ nie

moŜna po prostu w imię bezpieczeństwa zablokować postępu biotechnologii i badań

w pokrewnych dziedzinach. Nie ulega wątpliwości, Ŝe są to badania przyszłości.

Bio-technologia moŜe stanowić o przyszłości rozwoju przemysłu na ziemi, a inwestycje w tę

dziedzinę będą prawdopodobnie stanowić oparcie rozwoju wielu gospodarek narodowych

w nadchodzących dekadach. Z tych względów, a takŜe ze względów bezpieczeństwa, warto

szczególną uwagę poświęcać zagroŜeniom, które moŜe przynieść rozwój bio-technologii

i sposobom zapobiegania im.

W wypadku zagroŜeń biologicznych trzeba pamiętać przede wszystkim o tej ich cesze,

która stanowi największą groźbę, czyli o moŜliwości mnoŜenia się i mutowania swobodnie,

niezaleŜnie od intencji organizacji / ugrupowania przypuszczającego atak. Broń biologiczna

jest niezmiernie trudna do kontrolowania, dlatego tak istotne jest, aby w ogóle nie dopuścić

do jej uŜycia.

Osoby zajmujące się prowadzeniem badań nad terroryzmem wiedzą, Ŝe jedną

z największych przewag, jakie mają nad państwami ugrupowania terrorystyczne, jest

moŜliwość działania ponad prawem. Terroryści w swoich działaniach nie muszą brać pod

uwagę konieczności respektowania cudzej suwerenności, konieczności poszanowania praw

człowieka i obywatela, konieczności legalnego podróŜowania. Ta przewaga, w znacznie

większym stopniu, przysługuje bakteriom i patogenom. Nikt nie opracował sposobu na

zmuszenie ich do przestrzegania prawa. Nadaje to szczególny wymiar trans-narodowości

zagroŜenia bio-terrorystycznego. ZagroŜenie to zmienia wymiar i percepcję takich pojęć, jak

„suwerenność”, „granice” czy „wyłączna kompetencja państwa”. W dobie zagroŜeń

terrorystycznych, a zwłaszcza w kontekście bio-terroryzmu, Ŝadne państwo nie moŜe czuć się

w pełni bezpieczne, jeśli w pełni bezpieczni nie są jego sąsiedzi. W dobie globalnego

transportu, połączeń lotniczych, które umoŜliwiają przemieszczanie się ludzi, a tym samym

przenoszonenie przez nich drobnoustrojów, z coraz większą łatwością, konsekwentne

i realizowane przez wszystkie państwa wdraŜanie efektywnych systemów bio-bezpieczeństwa

staje

się

warunkiem

sine

qua

non

zapewnienia

bezpieczeństwa

narodowego

i międzynarodowego.

NaleŜy pamiętać, Ŝe terroryzm biologiczny ma jedną bardzo charakterystyczną cechę,

którą naleŜy uwzględnić podczas planowania taktyki uŜycia bio-czynników w celu

zrealizowania zamierzonego ataku. Skutki przeprowadzenia ataku mogą, jak juŜ wspomniano,

bardzo łatwo wymknąć się atakującym spod kontroli. Co więcej, bio-czynniki, jako

organizmy Ŝywe, obdarzone zdolnością reprodukcji, mogą rozpocząć fazę drugą bio-ataku,

która będzie całkowicie spontaniczna. Ze względu na to, iŜ czynniki biologiczne, raz

uwolnione, mogą doprowadzić do katastrofy na skalę globalną, ze szczególną uwagą naleŜy

przyjrzeć się sposobom unikania takiego zagroŜenia, nie tylko w kontekście zagroŜeń bio-

terrorystycznych, ale takŜe zagroŜeń, które mogą wynikać z niewłaściwego zabezpieczenia

laboratoriów, nadzoru nad badaniami i innych powiązanych zagadnień, które mogą

doprowadzić do przeprowadzenia ataku terrorystycznego z uŜyciem broni biologicznej.

Kwestie takie, jak: bezpieczeństwo laboratoriów, zabezpieczanie przechowywania

i transportu patogenów, bezpieczeństwo – autoryzacja sprzętu, bezpieczeństwo badań,

kontrola osób zaangaŜowanych w badania związane z biotechnologią (sprawdzanie

przeszłości oraz badania psychologiczne), to zagadnienia, którym państwa powinny

poświęcać coraz większą uwagę.

Wydaje się, iŜ nawet bez sporządzania konkretnych dogłębnych analiz nietrudno

dostrzec, iŜ potencjalne konsekwencje spowodowania globalnej epidemii mogą być

nieobliczalne. Jeśli nie uda się zapobiec wybuchowi takiej epidemii, jeśli nie uda się zapobiec

takiemu atakowi, pod znakiem zapytania moŜe stanąć system zasad, na których opierają się

współczesne stosunki między państwami. W obliczu epidemii ospy nie będzie mowy

o swobodnym przepływie osób i towarów. Epoka bio-terroryzmu moŜe stać się jednocześnie

epoką izolacjonizmu, epoką barier, które zniszczą współczesny model stosunków

międzynarodowych.

Bio-terroryzm w chwili obecnej wydaje się niebezpieczeństwem, które nie dotyka nas

bezpośrednio, epidemie kojarzone są raczej z krajami rozwijającymi się i wyniszczonymi

wojnami. Trzeba jednak zacząć brać pod uwagę fakt, Ŝe aby zachować bezpieczne i stabilne

status quo i nienaruszoną filozofię funkcjonowania naszego świata, trzeba zacząć traktować

go jako niebezpieczeństwo bliskie i realne. W przeciwnym razie ryzykujemy powtórne

stanięcie do walki z mikrobami. Poprzednią bitwę udało się ludzkości wygrać, poniewaŜ

mikroby mając swoje niezwykłe zdolności reprodukcji i zdolności przystosowawcze, nie

miały jednego argumentu, który przechylił szalę na stronę człowieka, czyli umiejętności

myślenia i planowania. Współcześnie ta przewaga zmalała, a terroryści posługujący się bio-

czynnikami w celu przeprowadzenia ataku terrorystycznego, mogą zapewnić im wyrównanie

szans pod tym względem. Wbrew pozorom nie jest ani o dzień za wcześnie na planowanie

sposobów zapobieŜenia takiemu rozwojowi wydarzeń.

•

Terroryzm w sektach

Czy istnieje terroryzm w sektach? Nad takim problemem zastanawiali się 14 czerwca

br. uczestnicy międzynarodowego sympozjum, które zorganizowane zostało w Rudzie

ląskiej. Z pięciu referatów, jakie moŜna było usłyszeć w czasie spotkania, dwa wygłoszone

zostały przez gości z zagranicy: Henri Pierre'a Debord (Francja) oraz Borisa Rakowsky'ego

(Słowacja). Podstawową myślą, jaka łączyła wszystkie wystąpienia było stwierdzenie,

iŜ dotychczas powszechnie sądzono, iŜ akty przemocy w sektach czy innych ugrupowaniach

były kierowane do wewnątrz tj. stosowane wobec własnych członków.

Artykuł Podinspektora Krzysztoaf Liedela, który jest wykładowcą w Collegium Civitas, pełni takŜe funkcję

naczelnika Wydziału ds. Terroryzmu. Źródło: http://www.terroryzm.com/.

Znane są bowiem na całym świecie takie wydarzenia, jak:

zbiorowe samobójstwo w roku 1978 członków Świątyni Ludu Jima Jonesa, kiedy to 900

osób wypiło podczas makabrycznej ceremonii napój z cyjankiem potasu;

we wrześniu 1985 r. na Filipinach 80 członków sekty Datu Mangayanona otruło się na

polecenie kapłana, „aby zobaczyć wizerunek Boga”;

w 1993 roku członkowie ukraińskiej sekty Białe Bractwo usiłowali popełnić masowe

samobójstwo - tragedii udało się zapobiec dzięki interwencji policji;

w kwietniu 1993 roku ponad 80 członków Szczepu Dawidowego Davida Koresha zginęło

po wysadzeniu w powietrze i podpaleniu farmy Waco w Teksasie podczas szturmu sił

policyjnych i FBI;

w grudniu 1995 r. w okolicach Grenoble (Francja) popełniło rytualne samobójstwo 16

członków sekty Zakon Świątynia Słońca. Dwa lata później w ich ślady poszło jeszcze 5

osób, związanych z tą grupą w Kanadzie;

w marcu 1997 roku 39 wyznawców sekty Wrota Niebios w Kalifornii popełniło zbiorowe

samobójstwo, zaŜywając środki nasenne i dusząc się dla pewności foliowymi workami;

w marcu 2000 roku 500 wyznawców ugandyjskiej skrajnie chrześcijańskiej sekty Ruch

na Rzecz Przywrócenia Dziesięciu BoŜych Przykazań popełniło zbiorowe samobójstwo -

piewając i modląc się podpalili budynek.

Wszystkie wymienione tragedie popełniane były w imię Boga i najwznioślejszych ideałów.

Tym niemniej wydarzenia dotyczyły jedynie członków sekt, nie zagraŜając ogółowi

społeczeństwa.

Rok 1995 radykalnie zmienił tę perspektywę, bowiem w marcu tego roku 12 osób

zginęło i ponad 5000 zostało rannych w wyniku zamachu z uŜyciem gazu sarin, który miał

miejsce w tokijskim metrze. Do zamachu przyznała się japońska sekta NajwyŜsza Prawda.

Okazało się więc, Ŝe sekty mogą stanowić zagroŜenie nie tylko dla swoich członków, ale

równieŜ dla całego otoczenia.

Tego rodzaju działalność moŜna określić mianem terroryzmu religijnego, który

wyróŜnia się od innych form terroryzmu (państwowego, kryminalnego, etnicznego)

szczególnym motywem religijnym (zbawieniem, połączeniem z istotą najwyŜszą, złoŜeniem

ofiary) oraz specyficzną strategią i taktyką działania, a takŜe strukturą wewnętrzną

organizacji. W związku z powyŜszym moŜna wyróŜnić następujące odmiany terroryzmu

religijnego:

terroryzm millenarystyczny (apokaliptyczny)

kiedy to fanatycy religijni, przepowiadając zbliŜający się koniec świata dopuszczają się aktów

terroru w imię wzniosłych i irrealnych celów;

terroryzm etnoreligijny

kiedy to terroryści dokonują działań niezrozumiałych dla ogółu, twierdząc, iŜ kieruje nimi

sam Bóg; celem ich jest zwycięstwo na ziemi dobra (rozumianego według zasad danej religii)

przy pomocy wszystkich moŜliwych środków;

terroryzm „jednej sprawy”

gdzie chodzi o wykonanie jednego ściśle określonego zadania.

W Polsce nie odnotowano przykładów zbiorowych samobójstw na duŜą skalę. Znane

są jednak wypadki zabójstw, samobójstw, uprowadzeń i innych przestępstw związanych

z działalnością sekt. Do grup, co do których istnieje podejrzenie o stosowanie przemocy

w realizacji załoŜonych celów naleŜy Bractwo Zakonne Himawanti. Ruchowi odmówiono

oficjalnej rejestracji i obecnie funkcjonuje w formie róŜnych lokalnych organizacji np.

klubów czy stowarzyszeń psychotronicznych, organizujących praktyczne warsztaty. Od kilku

lat obserwowana jest teŜ działalność sekty NajwyŜsza Prawda, która nie stworzyła, co prawda

w naszym kraju znaczących struktur, jednakŜe ze względu na doktrynę naleŜy zachować

daleko idące środki ostroŜności. Polska jest teŜ penetrowana przez członków Kościoła

Scjentologicznego, która to grupa oskarŜana jest o stosowanie terroru psychicznego zarówno

wobec członków, jak i ich bliskich.

Terroryzm religijny, to jedno z wielkich zagroŜeń współczesności. W epoce internetu,

kiedy to róŜne idee i poglądy są rozpowszechniane na cały świat bez najmniejszych

przeszkód, Ŝadne państwo, w tym równieŜ Polska, nie moŜe z pewnością powiedzieć, Ŝe to

zagroŜenie go nie dotyczy.

Terroryzm fundamentalistów islamskich

Obserwowany w ostatnich latach kryzys toŜsamości w społeczeństwach

muzułmańskich, związany m.in. z pewnym zagubieniem powstałym na skutek nienadąŜenia

za zbyt szybkim unowocześnieniem niektórych państw arabskich czy załamaniem się tzw.

Joanna Jarzębińska-Szczebiot, Marek Szczebiot, http://www.opoka.org.pl/.

doktryny socjalizmu arabskiego, doprowadził do powrotu do "kultury i wiary przodków".

Sytuacja ta istotnie wpłynęła na rozwój fundamentalizmu islamskiego, przyczyniając się

jednocześnie do wzrostu liczby i znaczenia ekstremistycznych ugrupowań islamskich

(niekoniecznie stosujących przemoc).

Fundamentalizm jest m.in. wyrazem buntu części społeczeństw islamskich przeciwko

wszechobecnym zachodnim wartościom i wzorcom. Niektóre radykalne odłamy

fundamentalizmu islamskiego nie są przy tym wolne od idei totalitarnych, a do realizacji

swych celów wykorzystują właśnie terroryzm. Według skrajnych ideologów tego ruchu,

Zachód uznawany jest za bezboŜny i zagraŜający islamowi, dlatego teŜ naleŜy zwalczać go

równieŜ przy uŜyciu siły. Obiektem szczególnej wrogości ze strony radykalnych

fundamentalistów są Stany Zjednoczone utoŜsamiane jako centrum "pogaństwa

i bezboŜności" świata zachodniego.

Terroryzm islamski motywowany względami religijnymi oparty jest na zupełnie

innym systemie wartości niŜ ten dominujący jeszcze do niedawna. W przeciwieństwie do

"świeckich" terrorystów, fundamentaliści islamscy w znacznie mniejszym stopniu kierują się

względami politycznymi. DąŜą oni przede wszystkim do zburzenia zachodnich systemów

politycznych i wzorców kulturowych, a nie jak terroryści "polityczni" do zmiany stosunków

politycznych (z wyjątkiem grup o zabarwieniu anarchistycznym). Sam akt terroru jest według

fundamentalistów islamskich wypełnieniem obowiązku religijnego i obroną przed

sekularyzacją ze strony świata zachodniego.

Fundamentalizm islamski staje się na niektórych obszarach swoistą alternatywą

państwowotwórczą i czynnikiem integrującym społeczeństwa muzułmańskie, odrzucające

przejmowanie wzorców kulturalnych i politycznych świata zachodniego. Niemały wpływ na

ekspansję fundamentalizmu islamskiego i jego radykalnych odłamów miały ogromne dotacje

rządowe ze strony bogatych państw arabskich i prywatne przeznaczane na rozwój tej religii

i pozyskiwanie nowych wyznawców - szczególnie na terenach "misyjnych". Islamskie grupy

fundamentalistów potrafią wykorzystywać tę sytuację funkcjonując pod płaszczem ośrodków

islamskich i oddziałując na współwyznawców przez odpowiednio dobranych nauczycieli

islamu. Przykładem ilustrującym ten sposób działania jest historia organizacji MudŜahedini

Kumpulan (KMM) z Malezji, gdzie dwóch przyjezdnych radykalnych imamów, szerząc

ortodoksyjną wersję islamu, doprowadziło do utworzenia na bazie części członków KMM

nowej - sprzymierzonej z Al-Kaidą - islamskiej organizacji o nazwie DŜimah Islamija.

Na rozwój fundamentalizmu islamskiego rzutuje takŜe postrzeganie przez świat

muzułmański konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Jest on coraz częściej oceniany

kategoriach

ideologiczno-religijnych

przedstawiany

jako

nakaz

walki

z judeochrześcijaństwem i zsekularyzowanym światem Zachodu. W perspektywie sytuacja ta

moŜe doprowadzić równieŜ do konfliktów etniczno-religijnych na terenie niektórych państw

europejskich.

Do nadrzędnych celów islamskich fundamentalistów moŜna zaliczyć:

obalenie świeckich, prozachodnich rządów w krajach muzułmańskich (w tym m. in.

Egipcie, Algierii, Indonezji) i upowszechnienie islamu oraz modelu państwa religijnego;

zniszczenie głównych wrogów islamu, za których uwaŜa się Stany Zjednoczone i Izrael;

zjednoczenie

muzułmanów

oraz

wspieranie

ich

przypadku

konfliktu

z "niewiernymi" w kaŜdym miejscu świata.

W tym kontekście warte jest podkreślenia to, iŜ hasła formułowane przez aktywistów tego

ruchu budzą równieŜ niepokój wśród części samej społeczności muzułmańskiej, jak i wielu

państw arabskich (np. Algierii, Arabii Saudyjskiej, Maroka). Sytuacja ta świadczy

o złoŜoności świata islamu.

źródło: www.abw.gov.pl

ROZDZIAŁ IV

Rola sił policyjnych w zwalczaniu terroryzmu

Pisząc o siłach policyjnych warto teraz zastanowić się nad odpowiedzią na pytanie

czym są siły policyjne. Są to formacje uzbrojone, działające w imieniu państwa, zwalczające

i zapobiegające przestępczości, biorące udział w procesie egzekwowania odpowiedzialności

karnej sprawców czynów zabronionych. W Polsce istnieje wiele formacji tego typu,

począwszy od Policji i StraŜy Granicznej poprzez SłuŜbę Więzienną i Inspekcję Celną po

Biuro Ochrony Rządu. Generalnie, kaŜda z tych będzie zwalczać terroryzm w ramach swoich

ustawowych obowiązków.

Pierwszym rodzajem działań Policji jest zapobieganie aktom terrorystycznym.

Jest to istotne zagadnienie - zawsze łatwiej jest zapobiegać niŜ zwalczać, unika się w ten

sposób niepotrzebnych ofiar i terroryści mają małe szanse na zaistnienie w mediach.

- działania prewencyjne - są to typowe działania Policji i innych słuŜb polegające na

patrolowaniu, legitymowaniu, obserwacji, czynnościach kontrolnych. Taka działalność jest

nakierowana na zapobieganie szerokiej gamie przestępstw, a nie tylko terroryzmowi.

W związku z tym zapobieganie terroryzmowi ogranicza się tu tylko do jednej sytuacji -

przypadkowego ujawnienia osób i ich zamiarów np. w trakcie kontroli drogowej patrol policji

ujawni w pojeździe przewoŜoną broń palną lub materiały wybuchowe. Trzeba jednak

pamiętać, Ŝe terroryści - zwłaszcza ci dobrze przygotowani - będą się starali za wszelką cenę

uniknąć takich sytuacji, będą starali wtopić się w tłum, nie zwracać na siebie niczyjej uwagi -

a więc będą to sytuacje rzeczywiście przypadkowe. Niemniej jednak na taką sytuację

funkcjonariusze powinni być przygotowani - niekoniecznie na spotkanie terrorystów, ale na

prawdopodobieństwo natknięcia się na uzbrojonego przestępcę - co oznacza, Ŝe policjanci

muszą być odpowiednio wyszkoleni i uzbrojeni.

- ochrona waŜnych obiektów - jest z reguły prowadzona przez wyspecjalizowane słuŜby.

Obiekty rządowe chroni Biuro Ochrony Rządu, inne waŜne obiekty (poza wojskowymi) -

wyspecjalizowane w tym słuŜby (StraŜe Portowe, Przemysłowe, koncesjonowane agencje

ochrony). Ochrona tych obiektów powinna opierać się zarówno na systemach technicznych

jak i na personelu - oczywiście odpowiednio przygotowanym do swoich zadań. Niezbędne

jest ścisłe współdziałanie ze słuŜbami policyjnymi i ratowniczymi.

- ochrona waŜnych osób - Biuro Ochrony Rządu obecnie chroni prezydenta, premiera,

ministrów i marszałków parlamentu - są to osoby "atrakcyjne" dla terrorystów jako cele

ataków - istnieje jednak moŜliwość, Ŝe zamachowcy zdecydują się zaatakować osoby waŜne

(popularne), ale nie objęte stałą ochroną. W związku z tym, jeśli wystąpi moŜliwe zagroŜenie

dla takich osób (np. listy z pogróŜkami) - naleŜy objąć je czasową ochroną. Siły i środki do

tych działań moŜe wydzielić BOR lub Policja.

- stan zwiększonej gotowości - jest to sytuacja, gdy terroryści przeprowadzili juŜ atak

i istnieje groźba jego powtórzenia, lub teŜ gdy taka groźba istnieje mimo, Ŝe jeszcze nie

doszło do aktów terroru. Wówczas naleŜy zwiększyć liczbę patroli (operacyjnych

i mundurowych) w pobliŜu waŜnych obiektów, miejsc duŜych zgromadzeń ludności, węzłów

komunikacyjnych. Do takich działań naleŜy skierować policjantów z wydziałów prewencji,

zmobilizować grupy rozpoznania pirotechnicznego, siły StraŜy Granicznej, ochronę waŜnych

obiektów (patrole mundurowe). Do patrolowania po cywilnemu naleŜy skierować głównie

policjantów z pionów wywiadowczych i kryminalnych, funkcjonariuszy operacyjnych StraŜy

Granicznej i Inspekcji Celnej. Zasadniczo, patrole mundurowe pozytywnie wpływają na

poczucie bezpieczeństwa obywateli, natomiast patrolowanie po cywilnemu jest skuteczniejsze

w tym znaczeniu, Ŝe terroryści będą unikać obiektów wyglądających na silnie chronione,

natomiast mogą zostać zidentyfikowani przez wywiadowców działających "po cywilnemu".

- ochrona granicy państwowej RP – jest szczególnym typem działań prewencyjnych. Jest

to waŜny odcinek działań, zwłaszcza w obliczu międzynarodowych powiązań wielu grup

terrorystycznych. Istnieje uzasadniona obawa, Ŝe członkowie istniejących grup będą

próbowali wykorzystać terytorium Polski jako kanał przerzutowy broni i ludzi w celu

dokonywania zamachów przeciwko RP jak i innym państwom. Istnieją 2 sposoby

przedostania się do Polski - legalny i nielegalny. Pierwszy z nich to wjazd przez przejścia

graniczne - najpewniej przy pomocy sfałszowanych dokumentów, być moŜe nawet w bardzo

wyrafinowany sposób (np. załoŜenie w Polsce fasadowej firmy handlowej, aby móc w ten

sposób wwieźć do Polski broń i ludzi). Sposób nielegalny - to po prostu przemyt ludzi

i sprzętu w sposób omijający kontrolę graniczną (np. przez "zieloną granicę"). W obydwu

przypadkach, naleŜy dąŜyć do jak najlepszej i najszczelniejszej kontroli, zarówno na

przejściach granicznych, jak i linii granicznej - poprzez rozwój zarówno czynnika ludzkiego

jak i technicznego. Warto organizować kontrole "kaskadowe" i stosować metody operacyjne -

poprawi to skuteczność zwalczania terroryzmu, jak i zwalczania "zwykłych" przestępstw

granicznych.

- działania operacyjne - rozpoznanie operacyjne samych grup jest prowadzone przez słuŜby

specjalne, ale istnieje moŜliwość, Ŝe równieŜ Policja , zwłaszcza Centralne Biuro Śledcze

podejmie takie działania. Jest to prawdopodobne w razie nawiązania współpracy terrorystów

i grup z kręgów zorganizowanej przestępczości - np. podczas zakupu broni, przerzutu ludzi

przez granicę, gdy CBŚ będzie dysponowało informatorami w takiej grupie.

Drugim rodzajem działań przeciwterrorystycznych są działania mające na celu

zwalczanie terroryzmu (likwidacyjne). Pierwszoplanową rolę odgrywają w tym zakresie

jednostki antyterrorystyczne, którymi dysponuje Policja. Jednostki tego typu istnieją od 1978

roku i dysponują duŜym doświadczeniem i potencjałem bojowym. Obecne zadania tych

jednostek skupiają się przede wszystkim na zatrzymywaniu niebezpiecznych przestępców,

konwojowaniu ich, ochronnie procesów sądowych, odbijaniu osób porwanych dla okupu,

rozbrajaniu ładunków wybuchowych. W momencie pojawienia się zagroŜenia terroryzmem

politycznym, pojawią się nowe zagroŜenia - podkładanie bomb w miejscach publicznych,

branie zakładników w budynkach i środkach transportu. Jednostki AT Policji wykazują

wysoką skuteczność w zwalczaniu terroru kryminalnego.

ROZDZIAŁ V

Post

ępowanie Policji na wypadek aktu terrorystycznego

1. Atak terrorystyczny na:

obiekty dyplomatyczne i rezydencje wszystkich krajów, w zaleŜności od stopnia

zagroŜenia, oraz siedzib firm amerykańskich i zachodnich, z uwzględnieniem

obiektów i terenów przylegających,

porty lotnicze z uwzględnieniem portów cargo oraz lotnisk lotnictwa cywilnego,

obiekty rządowe,

centra handlowe, multikina, duŜe dworce kolejowe i autobusowe,

waŜne dla bezpieczeństwa społecznego obiekty i urządzenia (np. ujęcia wody pitnej,

przepompownie,

filtry,

zapory,

zbiorniki

wody,

duŜe

mosty,

anteny

telekomunikacyjne),

zakłady produkujące materiały niebezpieczne lub firmy je dystrybuujące,

transporty z substancjami niebezpiecznymi,

wiątynie,

obiekty sportowe w trakcie trwania imprez masowych (koncerty).

MoŜliwe zagroŜenia z punktu widzenia Policji:

Spowodowanie masowych strat materialnych (zniszczenia obiektów).

ZagroŜenie Ŝycia i zdrowia ludzi na terenie objętym atakiem terrorystycznym.

Zakłócenie infrastruktury w sieciach (rtv, energia, łączność itp.).

Wymuszanie określonego działania, np. wypuszczenie więzionych terrorystów,

wypłacenie okupu, poprzez wzięcie zakładników, podłoŜenie bomb.

Wzrost liczby przestępstw przeciwko Ŝyciu, zdrowiu i mieniu.

Zabójstwa osób objętych szczególną ochroną.

Podpalenia obiektów.

Zamachy przy uŜyciu materiałów wybuchowych.

Napady rabunkowe (zdobycie środków finansowych na działalność terrorystyczną).

10.

Terror internetowy (cyberterror).

11.

Porwania osób (kidnaping).

12.

Porwania środków transportu (pociągi, autokary, samoloty itp.) wraz z pasaŜerami.

13.

Atak z uŜyciem środków chemicznych, biologicznych i radiologicznych.

14.

Zmniejszenie skuteczności organów ścigania.

15.

Totalna negacja obowiązującego prawa spowodowana walką o przetrwanie.

16.

Powodowanie katastrof drogowych, kolejowych, lotniczych, morskich, wodnych,

których zadaniem jest spowodowanie totalnego paraliŜu komunikacyjnego.

17.

Nasilenie zgonów i zachorowań spowodowanych atakiem terrorystycznym.

18.

Zmniejszenie skuteczności słuŜb medyczno-ratowniczych z uwagi na wzrost liczby

ofiar (brak miejsc w szpitalach, środków, leków).

19.

Totalny chaos na miejscu zdarzenia.

Zadania (przedsięwzięcia, czynności) realizowane w jednostce Policji

W zakresie czynności operacyjno-rozpoznawczych:

Prowadzić rozpoznanie operacyjne dotyczące obywateli polskich oraz cudzoziemców

zamieszkałych na stałe lub przebywających czasowo na terenie podległym słuŜbowo,

co do których zachodzi podejrzenie działalności o charakterze terrorystycznym,

uczestniczenie w grupach, organizacjach lub związkach podejrzewanych o działalność

terrorystyczną lub jej wspieranie.

Prowadzić rozpoznanie operacyjne grup, organizacji i związków, co do których

istnieje podejrzenie o działalność terrorystyczną oraz finansowanie takiej działalności

w kraju lub poza jego granicami.

Pozyskiwać poufne osobowe źródła informacji wywodzące się z wcześniej

wymienionych struktur przestępczych lub umoŜliwiające bezpośrednie dotarcie do

rodowisk posiadających wiedzę o nich lub których kontakt z ww. jest podyktowany

wykonywaniem zawodu (np. obsługa hoteli, schronisk, noclegowni, restauracji,

instruktorów tzw. szkół przetrwania, agencji towarzyskich).

Prowadzić rozpoznanie operacyjne środowisk wywodzących się z państw tzw.

wysokiego ryzyka (Afganistan, Algieria, Egipt, Irak, Iran, Jordania, Liban, Libia,

Pakistan, Palestyna, Sudan, Syria, państw muzułmańskich Wspólnoty Niepodległych

Państw i republik kaukaskich wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej) celem

uzyskiwania informacji o osobach wywodzących się z tych środowisk,

a w szczególności:

o ich liczebności, legalności pobytu i zamiarach,

o ich ewentualnej przestępczej działalności,

o istniejących grupach przestępczych.

Rozpoznanie osób posiadających zaburzenia psychiczne, które pod wpływem

aktualnej sytuacji na świecie mogą być zdolne do podjęcia czynów o charakterze

terrorystycznym.

W zakresie przedsięwzięć porządkowo-ochronnych:

Dokonać analizy zagroŜeń rejonów i obiektów, ze szczególnym uwzględnieniem

miejsc newralgicznych, w tym placówek dyplomatycznych i obiektów uŜytkowanych

przez przedstawicielstwa USA, Izraela, Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec, Hiszpanii,

Turcji i Włoch (państwa, które w przeszłości były obiektem zamachów

terrorystycznych) .

Rejony naraŜone, zwłaszcza miejsca przebywania duŜej liczby ludności (dworce

kolejowe i autobusowe i inne obiekty komunikacji, centra handlowe, rejony urzędów

administracji publicznej, miejsc organizowania imprez masowych itp.) objąć

wzmocnioną słuŜbą patrolową.

Zintensyfikować działania prewencyjne w rejonach lotnisk, w tym prywatnych, oraz

portów lotniczych, zwiększając słuŜbę patrolową i częstotliwość kontroli. Nawiązać

kontakt z osobami odpowiedzialnymi za zapewnienie bezpieczeństwa tych obiektów

w celu określenia stanu ich zabezpieczenia i uzgodnienia sposobu powiadamiania

w przypadku zagroŜenia.

Utrzymywać ścisły nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami

ochronnymi, zwłaszcza wykonującymi zadania ochronne w obiektach produkcji

i przechowywania niebezpiecznych substancji chemicznych, środków uzbrojenia

i materiałów wybuchowych poprzez:

Wzmóc nadzór nad konwojowaniem osób, dokumentów i przedmiotów

o szczególnym nadzorze.

Objąć szczególną ochroną prewencyjną osoby i obiekty podlegaje ochronie.

WdroŜyć kontrolę bezpieczeństwa: samolotów, pasaŜerów, bagaŜu w komunikacji

lotniczej krajowej i międzynarodowej.

sprawdzić, czy wszystkie obszary, obiekty i urządzenia podlegające

obowiązkowej ochronie posiadają uzgodnione plany ochrony oraz czy ochrona

wykonywana jest według przygotowanych planów,

nawiązać kontakt z osobami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo,

poinformować je o moŜliwych zagroŜeniach, przedstawić rozwiązania

dotyczące: - zwiększenia rygorów pełnienia słuŜby i stawiania zadań, -

wzmoŜenia nadzoru nad tymi słuŜbami w zakresie prawidłowości

podejmowanych przez nich działań,

wystąpić do organów samorządowych, na terenie których działają straŜe

gminne, o objęcie przez te straŜe ochroną obiektów komunalnych.

W zakresie przygotowania sił i środków do działań:

Zapewnić natychmiastowe, w trybie alarmowym, skierowanie do interwencji

zespołów minersko-pirotechnicznych, oddziału prewencji i negocjatorów policyjnych.

Zwiększyć mobilność pododdziałów antyterrorystycznych poprzez zwiększenie liczby

policjantów pełniących dyŜury domowe i przeprowadzenie szkoleń w zakresie

alarmowego uruchamiania tych pododdziałów.

Dokonać przeglądu, aktualizacji i uzgodnień z właściwymi słuŜbami pozapolicyjnymi

procedur postępowania w przypadku wystąpienia zdarzeń z uŜyciem niebezpiecznych

rodków chemicznych, biologicznych lub radiacyjnych.

Dokonać przeglądu i rozdziału dla policjantów indywidualnych środków ochrony

przed zagroŜeniami chemicznymi, biologicznymi i radiologicznymi.

W zakresie wymiany informacji i współdziałania:

Zapewnić sprawny obieg informacji o moŜliwych zagroŜeniach i zdarzeniach

w systemie funkcjonowania słuŜb dyŜurnych podległych jednostek.

Utrzymywać ścisłą wymianę informacji z innymi słuŜbami o zagroŜeniach.

Uzgadniać wspólne działania w ramach wojewódzkich i powiatowych (miejskich)

zespołów reagowania kryzysowego celem zapewnienia ochrony wytypowanych

obiektów infrastruktury (ujęć wody, stacji przekaźnikowych urządzeń energetycznych

i telekomunikacyjnych, miejsc składowania substancji niebezpiecznych itp.).

W zakresie działań w chwili wystąpienia ataku:

Powołać sztab kryzysowy, w którego skład będą wchodziły siły policyjne i pozapolicyjne.

Zadaniem tego sztabu będzie między innymi:

Analiza sytuacji zagroŜenia.

Skierowanie sił i środków na miejsce zdarzenia.

Monitoring sytuacji.

Zabezpieczenie logistycznego zaplecza.

Prowadzenie czynności procesowych.

DąŜenie do opanowania kryzysowej sytuacji w jak najkrótszym czasie.

Zapewnienie sprawnego obiegu informacji.

Współdziałanie z podmiotami pozapolicyjnymi

Współpraca z:

Państwową StraŜą PoŜarną oraz StraŜą Ochrony Kolei celem monitorowania

transportów oraz miejsc składowania substancji szkodliwych stanowiących zagroŜenie

dla bezpieczeństwa powszechnego.

Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego; Wojskowymi SłuŜbami Informacyjnymi,

andarmerią Wojskową i StraŜą Graniczną w celu wymiany posiadanej wiedzy

na temat przestępczości związanej z terroryzmem oraz źródeł jej finansowania.

Międzynarodową grupą PWGT w zakresie rozpoznawania i zwalczania terroryzmu.

Europolem i Interpolem.

Biurem Ochrony Rządu.

Ministerstwem Zdrowia.

Ościennymi państwami w ramach współdziałania i współpracy transgranicznej.

Mediami.

BieŜące współdziałanie w zakresie wymiany informacji o przekraczaniu granicy

i migracji przez osoby podejrzewane o działalność terrorystyczną z właściwymi miejscowo

placówkami StraŜy Granicznej. Analiza wszystkich uzyskanych informacji na temat

moŜliwości zagroŜenia terrorystycznego i wymiana ich z ABW, WSI, BOR, śW, SG oraz

innymi jednostkami Policji i innymi słuŜbami porządkowymi.

2. Podło

Ŝenie ładunku wybuchowego.

MoŜliwe zagroŜenia z punktu widzenia Policji

Spowodowanie znacznych strat materialnych w strefie zagroŜenia.

ZagroŜenie Ŝycia i zdrowia obywateli objętych atakiem terrorystycznym z uŜyciem

materiałów wybuchowych.

Przerwanie szlaków komunikacyjnych drogowych, kolejowych, lotniczych.

Przerwanie dostaw energii elektrycznej, ciepłowniczej, a takŜe ograniczenie bądź

całkowita utrata łączności radiowej i telefonicznej.

Próba wymuszenia określonego działania na organach władzy państwowej

i samorządowej.

Niechęć do opuszczenia miejsc zamieszkania czy teŜ przebywania ludności w strefie

zagroŜonej i potrzeba podejmowania działań porządkowych przez Policję w celu

wsparcia organu samorządowego.

Dewastacja i grabieŜ mienia prywatnego i publicznego pozostawionego na czas

ewakuacji ludności z terenu potencjalnie zagroŜonego wybuchem (bomby).

Powstanie chaosu w miejscu prowadzonych działań ratowniczych oraz zakłócenie

bezpieczeństwa i porządku publicznego w czasie prowadzonej akcji.

Wystąpienie zakłóceń na ciągach komunikacyjnych tras przewidzianych do ewakuacji

ludności, dojazdów słuŜb policyjno-ratowniczych przez gromadzących się tzw.

gapiów i pozostawiane przez nich środki lokomocji.

10.

Ograniczona moŜliwość działania słuŜb medycznych związana z przepełnieniem

szpitali,

punktów

medycznych

niewystarczającymi

ilościami

rodków

opatrunkowych i farmakologicznych.

Zadania (przedsięwzięcia, czynności) realizowane w jednostce Policji

Przyjęcie w komisariacie zgłoszenia o zagroŜeniu bombowym.

Wysłanie na miejsce incydentu bombowego funkcjonariuszy nieetatowej grupy

rozpoznania minersko-pirotechnicznego (NGRMP).

Dokonanie przeszukania lub rozpoznania stanu zagroŜenia i oceny sytuacji przez

funkcjonariusza NGRMP.

Wydanie decyzji przez komendanta wojewódzkiego Policji (Stołecznego) o uŜyciu

sekcji, zespołu minersko-pirotechnicznego Policji i wyznaczenie dowódcy akcji,

operacji.

Nawiązanie współpracy ze stanowiskami dowodzenia słuŜb ratowniczych, inspekcji,

słuŜb miejskich -wyznaczenie osoby odpowiedzialnej za obieg informacji.

Zebranie wszelkich informacji na temat miejsca zdarzenia (specyfika terenu, trasy

dojazdu i odjazdu, infrastruktura mediów miejskich - wodociągi, energetyka,

gazownictwo) - schemat graficzny, plany budynków, mapy topograficzne.

Wyznaczenie miejsc koncentracji sił odwodu oraz przysłanych z innych jednostek

(siły prewencyjne).

Praktyczne wprowadzenie procedur, algorytmu postępowania.

Zbilansowanie dostępnych sił i środków pod kątem niezbędnych potrzeb do

prawidłowego zabezpieczenia miejsca zdarzenia, ewakuacji ludności, zabezpieczenia

dróg dojazdu, pilotowania pojazdów słuŜb medycznych i ratowniczych - określenie

potrzeb w zakresie uzupełnienia stanów osobowych, sprzętu transportowego

i łączności z innych jednostek.

10.

Rozwiązanie sytuacji kryzysowej przez neutralizację urządzenia wybuchowego

(rozbrojenie) lub usunięcie go przez transport na miejsce neutralizacji (poligon).

11.

Zebranie materiałów dowodowych.

Współdziałanie z podmiotami pozapolicyjnymi

Jednostki ratowniczo-gaśnicze Państwowej StraŜy PoŜarnej.

SłuŜby medyczne.

StraŜ miejska.

DyŜurny techniczny miasta.

Pogotowie energetyczne.

Pogotowie wodno-kanalizacyjne.

Pogotowie gazowe.

Państwowa Agencja Atomistyki.

Sanepid.

3. Podło

Ŝenie ładunku wybuchowego z zastosowaniem materiału promieniotwórczego.

MoŜliwe zagroŜenia z punktu widzenia Policji

ZagroŜenie Ŝycia i zdrowia obywateli objętych atakiem i moŜliwość szybkiego

rozprzestrzeniania się zagroŜenia na tereny jeszcze niezagroŜone.

Próba wymuszenia określonego działania na organach władzy i administracji

rządowej.

Spowodowanie znacznych strat w obiektach uŜyteczności publicznej, infrastruktury

drogowej i kolejowej.

Przerwanie dostaw energii elektrycznej.

Wzrost zachorowań i zgonów związanych ze skaŜeniem promieniotwórczym.

Niechęć do opuszczenia miejsc zamieszkania czy teŜ przebywanie ludności w strefie

zagroŜonej.

Dewastacja i grabieŜ mienia prywatnego i publicznego pozostawionego na czas

ewakuacji ludności z terenu objętego skaŜeniem promieniotwórczym.

Powstanie chaosu w miejscu prowadzonych działań ratowniczych oraz zakłócenie

bezpieczeństwa i porządku publicznego w czasie prowadzonej akcji ratowniczej.

Wystąpienie zakłóceń na ciągach komunikacyjnych tras przewidzianych do ewakuacji

ludności, dojazdów słuŜb policyjnych i ratowniczych.

10.

MoŜliwy wzrost zachorowań i zgonów wśród funkcjonariuszy Policji i innych osób

biorących udział w działaniach ratowniczych.

11.

Ograniczona moŜliwość działania słuŜb medycznych, związana z przepełnieniem

szpitali,

punktów

medycznych

niewystarczającymi

ilościami

rodków

opatrunkowych i farmakologicznych.

Zadania (przedsięwzięcia, czynności) realizowane w jednostce Policji

W przypadku otrzymania sygnału o zdarzeniu radiacyjnym spowodowanym przez

nieznanego sprawcę powiadomić natychmiast Wojewódzkiego Inspektora Oddziału

Radiologicznego funkcjonującego na terenie danego województwa (zazwyczaj jego

siedzibą jest Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna).

Powołać sztab kryzysowy.

Dokonać analizy zdarzenia, w tym: oceny zagroŜenia, prognozy jego dalszego

rozwoju, sposobu pozyskiwania, gromadzenia, analizowania i wymiany informacji na

potrzeby dowodzenia i współdziałania i na tej podstawie wypracować koncepcję

działania.

Włączyć się do działań związanych z informowaniem i ostrzeganiem zagroŜonej

ludności.

Ustalić warianty współdziałania ze słuŜbami ratowniczymi w związku z zaistniałym

zdarzeniem.

Zabezpieczyć moŜliwość swobodnego działania podmiotów pozapolicyjnych

biorących udział w akcji ratunkowej poprzez m.in.: izolację terenu, umoŜliwienie

swobody dojazdu i wyjazdu ekip ratowniczych, niedopuszczanie do zjawisk paniki,

ochronę pozostawionego mienia oraz miejsc składowanego mienia porzuconego.

Na bieŜąco opracowywać plany działania wynikające z rozwoju zagroŜenia i potrzeby

zabezpieczenia bezpieczeństwa i porządku w miejscu prowadzenia działań

ratowniczych.

Na bieŜąco analizować siły i środki niezbędne do zabezpieczenia akcji ratowniczej,

w tym: siły i środki własne oraz siły wsparcia, a takŜe moŜliwości ich przemieszczania

i wyposaŜenia w sprzęt ochronny niezbędny do prowadzenia działań.

Zapewnić bazę leczniczą dla funkcjonariuszy Policji.

10.

Policjantów, którzy zetknęli się z substancją promieniotwórczą, skierować

na obowiązkowe badania lekarskie.

11.

Zapewnić funkcjonowanie systemów łączności w zakresie współdziałania sił

własnych oraz z podmiotami pozapolicyjnymi biorącymi udział w akcji ratowniczej.

12.

Zapewnić logistycznie zabezpieczenie sił policyjnych biorących udział w działaniach.

13.

Ochraniać punkty medyczne i miejsca zbiórek poszkodowanych, a takŜe punkty

pomocy humanitarnej.

14.

Egzekwować zalecenia zawarte w ogłoszeniach i komunikatach kierującego

działaniami ratowniczymi, a takŜe przepisy aktów prawnych z tym związane wydane

przez władze państwowe i lokalne.

15.

Prowadzić czynności procesowe w miarę moŜliwości przy udziale prokuratury.

16.

Zapewnić obieg informacji o zdarzeniu i podejmowanych działaniach Policji i innych

słuŜb.

Współdziałanie z podmiotami pozapolicyjnymi

W przypadku wystąpienia zdarzenia związanego z ładunkiem wybuchowym

i rozprzestrzenianiem się materiału promieniotwórczego podmiotem wiodącym jest

Prezes Państwowej Agencji Atomistyki i jego przedstawiciele na terenie województw

(Wojewódzki Inspektor Oddziału Radiologicznego).

Podmiotami wspierającymi są: Centralne Laboratorium Ochrony Radiologicznej,

Państwowa Inspekcja Sanitarno-Epidemiologiczna, Państwowa Inspekcja Ochrony

rodowiska, Państwowa StraŜ PoŜarna, Wojsko Polskie, Instytut Meteorologii

Gospodarki

Wodnej,

pogotowie

ratunkowe,

Agencja

Bezpieczeństwa

Wewnętrznego, StraŜ Miejska, StraŜ Graniczna.

Odpowiedzialny za bezpieczeństwo i porządek jest, w zaleŜności od skali zagroŜenia,

wojewoda na terenie województwa, minister właściwy do spraw wewnętrznych

na terenie kraju.

4. Podło

Ŝenie ładunku wybuchowego z zastosowaniem środka mikrobiologicznego.

MoŜliwe zagroŜenia z punktu widzenia Policji

ZagroŜenie Ŝycia i zdrowia ludzi.

Wystąpienie objawów paniki wśród ludności, brak reakcji na wydawane polecenia,

nieprzestrzeganie obowiązującego porządku prawnego.

Wzrost przestępczości o charakterze kryminalnym. Zwiększona liczba przestępstw

i wykroczeń pospolitych (kradzieŜe z włamaniem, kradzieŜe, rozboje, niszczenie

mienia).

DuŜe zainteresowanie osób postronnych i środków masowego przekazu.

Zadania (przedsięwzięcia, czynności) realizowane w jednostce Policji

Powołać sztab kryzysowy.

Dokonać analizy zdarzenia, w tym: oceny zagroŜenia, prognozy jego dalszego

rozwoju, sposobu pozyskiwania, gromadzenia, analizowania i wymiany informacji na

potrzeby dowodzenia i współdziałania, na tej podstawie wypracować koncepcje

działania.

Powiadomić Inspektora Sanitarnego MSWiA na terenie województwa o stwierdzonym

przypadku zachorowań i przygotować bazę leczniczą dla funkcjonariuszy Policji.

Zabezpieczyć jednostki w środki dezynfekcyjne i ochrony osobistej wskazane przez

Inspektora Sanitarnego MSWiA.

Zorganizować punkty dezynfekcji, dezynsekcji, deratyzacji dla sił i środków

własnych.

Zabezpieczyć bazę leczniczą dla funkcjonariuszy Policji.

Zlecić identyfikację osób pierwotnie naraŜonych na kontakt z czynnikiem

biologicznym i ich dalszych kontaktów z innymi osobami.

Prowadzić intensywne rozpoznanie w celu zidentyfikowania miejsca i sposobu

uwolnienia czynnika biologicznego oraz ustalenia i zatrzymania sprawcy.

Włączyć się do działań związanych z informowaniem i ostrzeganiem zagroŜonej

ludności.

10.

Ustalić warianty współdziałania ze słuŜbami ratowniczymi w związku z zaistniałym

zdarzeniem.

11.

Na bieŜąco opracowywać plany działania wynikające z rozwoju zagroŜenia i potrzeby

zabezpieczenia bezpieczeństwa i porządku w miejscu prowadzenia działań

ratowniczych.

12.

Zapewnić funkcjonowanie systemów łączności w zakresie współdziałania sił

własnych oraz z podmiotami pozapolicyjnymi biorącymi udział w akcji ratowniczej.

13.

Zapewnić logistycznie zabezpieczenie sił policyjnych biorących udział w działaniach.

14.

Zabezpieczyć moŜliwość swobodnego działania podmiotów pozapolicyjnych

biorących udział w akcji ratunkowej poprzez m.in.: izolację terenu, umoŜliwienie

swobody dojazdu i wyjazdu ekip ratowniczych, niedopuszczanie do zjawisk paniki,

ochronę pozostawionego mienia oraz miejsc składowanego mienia porzuconego.

15.

Ochraniać punkty medyczne i miejsca zbiórek poszkodowanych, a takŜe punkty

pomocy humanitarnej.

16.

Egzekwować zalecenia zawarte w ogłoszeniach i komunikatach kierującego

działaniami ratowniczymi, a takŜe przepisy aktów prawnych z tym związanych

wydane przez władze państwowe i lokalne.

17.

Prowadzić czynności procesowe w miarę moŜliwości przy udziale prokuratury.

18.

Zapewnić obieg informacji o zdarzeniu i podejmowanych działaniach Policji i innych

słuŜb.

Współdziałanie z podmiotami pozapolicyjnymi

W przypadku wystąpienia epidemii podmiotami wiodącymi są Inspektor Sanitarny,

Inspektor Ochrony Środowiska, Inspektor Weterynarii.

Podmiotami wspierającymi są: Państwowa StraŜ PoŜarna, StraŜ Miejska, Agencja

Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Wojsko Polskie, StraŜ Graniczna, Instytut

Meteorologii i Gospodarki Wodnej.

Odpowiedzialny za bezpieczeństwo i porządek jest, w zaleŜności od skali zagroŜenia,

wójt na terenie gminy, starosta na terenie powiatu, wojewoda na terenie województwa,

Prezes Rady Ministrów na terenie kraju.

5. Podło

Ŝenie ładunku wybuchowego z zastosowaniem środka chemicznego.

MoŜliwe zagroŜenia z punktu widzenia Policji

ZagroŜenie Ŝycia i zdrowia obywateli objętych atakiem i moŜliwość szybkiego

rozprzestrzeniania się zagroŜenia na tereny jeszcze niezagroŜone.

Wzrost zachorowań i zgonów związanych z zatruciem i skaŜeniem chemicznym.

Konieczność hospitalizacji duŜej liczby pacjentów w przypadku zatrucia środkiem

chemicznym.

Powstanie katastrofy ekologicznej, budowlanej.

Niechęć do opuszczenia miejsc zamieszkania czy teŜ przebywanie ludności w strefie

zagroŜonej.

Dewastacja i grabieŜ mienia prywatnego i publicznego pozostawionego na czas

ewakuacji ludności z terenu potencjalnie zagroŜonego skaŜeniem chemicznym.

Wprowadzenie do sprzedaŜy skaŜonej Ŝywności.

Powstanie chaosu w miejscu prowadzonych działań ratowniczych oraz zakłócenie

bezpieczeństwa i porządku publicznego w czasie prowadzonej akcji ratowniczej.

Wystąpienie zakłóceń na ciągach komunikacyjnych tras przewidzianych do ewakuacji

ludności, dojazdów słuŜb policyjnych i ratowniczych przez pozostawiane środki

lokomocji.

10.

MoŜliwy wzrost zachorowań i zgonów wśród funkcjonariuszy Policji i innych osób

biorących udział w działaniach ratowniczych.

11.

Ograniczona moŜliwość działania słuŜb medycznych, związana z przepełnieniem

szpitali,

punktów

medycznych

niewystarczającymi

ilościami

rodków

opatrunkowych i farmakologicznych.

Zadania (przedsięwzięcia, czynności) realizowane w jednostce Policji

Powołać sztab kryzysowy.

Dokonać analizy zdarzenia, w tym: oceny zagroŜenia, prognozy jego dalszego

rozwoju, sposobu pozyskiwania, gromadzenia, analizowania i wymiany informacji na

potrzeby dowodzenia i współdziałania, na tej podstawie wypracować koncepcję

działania.

Włączyć się do działań związanych z informowaniem i ostrzeganiem zagroŜonej

ludności.

Ustalić warianty współdziałania ze słuŜbami ratowniczymi w związku z zaistniałym

zdarzeniem.

Na bieŜąco opracowywać plany działania wynikające z rozwoju zagroŜenia i potrzeby

zabezpieczenia bezpieczeństwa i porządku w miejscu prowadzenia działań

ratowniczych.

Na bieŜąco analizować siły i środki niezbędne do zabezpieczenia akcji ratowniczej,

w tym siły i środki własne oraz siły wsparcia, a takŜe moŜliwości ich przemieszczania

i wyposaŜenia w sprzęt ochronny niezbędny do prowadzenia działań.

Utrzymywać bieŜącą współpracę z instytucjami pozapolicyjnymi biorącymi udział

w akcji ratowniczej.

Zapewnić funkcjonowanie systemów łączności w zakresie współdziałania sił

własnych oraz z podmiotami pozapolicyjnymi biorącymi udział w akcji ratowniczej.

Zorganizować punkty dezynfekcji, dezynsekcji, deratyzacji dla sił i środków

własnych.

10.

Zapewnić logistycznie zabezpieczenie sił policyjnych biorących udział w działaniach.

11.

Zapewnić bazę leczniczą dla funkcjonariuszy Policji.

12.

Zabezpieczyć moŜliwość swobodnego działania podmiotów pozapolicyjnych

biorących udział w akcji ratunkowej poprzez m.in.: izolację terenu, umoŜliwienie

swobody dojazdu i wyjazdu ekip ratowniczych, niedopuszczanie do zjawisk paniki,

ochronę pozostawionego mienia oraz miejsc składowanego mienia porzuconego.

13.

Ochraniać punkty medyczne i miejsca zbiórek poszkodowanych, a takŜe punkty

pomocy humanitarnej.

14.

Egzekwować zalecenia zawarte w ogłoszeniach i komunikatach kierującego

działaniami ratowniczymi, a takŜe przepisy aktów prawnych z tym związane wydane

przez władze państwowe i lokalne.

15.

Prowadzić czynności procesowe w miarę moŜliwości przy udziale prokuratury.

16.

Zapewnić obieg informacji o zdarzeniu i podejmowanych działaniach Policji i innych

słuŜb.

Współdziałanie z podmiotami pozapolicyjnymi

W przypadku wystąpienia zdarzenia z uŜyciem środka chemicznego podmiotami

wiodącymi są Państwowa StraŜ PoŜarna, Inspektor Ochrony Środowiska, Inspektor

Sanitarny.

Podmiotami

wspierającymi

są:

StraŜ

Miejska,

Agencja

Bezpieczeństwa

Wewnętrznego, Siły Zbrojne RP, StraŜ Graniczna, Instytut Meteorologii i Gospodarki

Wodnej.

Odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i porządek jest, w zaleŜności od skali

zagroŜenia, wójt na terenie gminy, starosta na terenie powiatu, wojewoda na terenie

województwa, Prezes Rady Ministrów na terenie kraju.

6. Zagro

Ŝenie atakiem terrorystycznym z powietrza typu "Renegade".

zidentyfikowanie cywilnego statku powietrznego, który zachowuje się w taki sposób,

e powstaje podejrzenie, iŜ moŜe być uŜyty do wykonania ataku terrorystycznego

z powietrza (określany jako samolot typu "Renegade"),

lądowanie samolotu określanego jako samolot typu "Renegade" na lotnisku

interwencyjnym,

lądowanie awaryjne samolotu określanego jako samolot typu "Renegade" poza

lotniskiem interwencyjnym.

MoŜliwe zagroŜenia z punktu widzenia Policji

ZagroŜenie Ŝycia oraz zdrowia osób przemieszczających się samolotem określanym

jako samolot typu "Renegade".

MoŜliwość staranowania przez uprowadzony środek transportu komunikacji lotniczej

(z uŜyciem materiałów wybuchowych lub posiadanego zapasu paliwa) waŜnego

obiektu gospodarczego lub obiektu uŜyteczności publicznej.

ZagroŜenie Ŝycia i zdrowia współuczestników przemieszczających się innymi

rodkami komunikacji lotniczej.

śą

dania wobec rządów obcych państw, których obywatele są pasaŜerami środków

transportu w komunikacji lotniczej.

ZagroŜenie Ŝycia, zdrowia i mienia osób mieszkających na trasie przelotu samolotu

określanego jako samolot typu "Renegade" oraz w pobliŜu lotniska interwencyjnego.

Blokada lotniska poprzez unieruchomienie środka transportu komunikacji lotniczej.

Występowanie nielegalnych zgromadzeń publicznych popierających (lub się

przeciwstawiających) zaistniałemu aktowi terroru.

MoŜliwość uwolnienia przewoŜonych niebezpiecznych substancji (środków

toksycznych, promieniotwórczych, paliw płynnych).

Uprowadzenie środka komunikacji lotniczej poza granice RP.

Zadania (przedsięwzięcia, czynności) realizowane w jednostce Policji

Przyjęcie informacji o zaistniałym zdarzeniu przez słuŜbę dyŜurną, dokonanie jej

oceny i podjęcie wstępnych czynności zgodnie z algorytmem postępowania.

Przejęcie dowodzenia akcją (operacją) przez funkcjonariusza wyznaczonego przez

kierownika jednostki.

Powiadomienie o zdarzeniu właściwego miejscowo kierownika Zespołu/Grupy

ds. Aktów Terroru Kryminalnego (ATK).

Zapewnienie sprawnego obiegu informacji.

Powołanie Sztabu KWP w celu rozwiązania zaistniałego problemu.

Wydanie decyzji przez komendanta wojewódzkiego Policji (Stołecznego/miejskiego

/powiatowego) do stosownych działań.

Skierowanie SPAP oraz sił ruchu drogowego w rejon zaistniałego zdarzenia (jeŜeli

porwany samolot znajduje się na płycie lotniska lub przewidywane jest lądowanie

uprowadzonego statku powietrznego na wskazanym lotnisku).

W przypadku wystąpienia takiej konieczności - wnioskowanie do Komendanta

Głównego Policji o skierowanie dodatkowych sił i środków.

UŜycie policyjnego śmigłowca celem bieŜącego monitorowania sytuacji.

10.

Powołanie i skierowanie w nakazany rejon Policyjnego Zespołu Negocjatorów do

dyspozycji Dowódcy Operacji (Akcji) w razie moŜliwości udaremnienia startu

opanowanego przez terrorystów statku powietrznego.

11.

Opracowanie planu obezwładnienia sprawców uprowadzenia środka transportu przez

siły SPAP, zapewnienie bazy logistycznej dla sił biorących udział w działaniach

(śmigłowiec policyjny, inne), zapewnienie zaplecza medycznego.

12.

Współdziałanie

innymi

podmiotami

biorącymi

udział

działaniach

antyterrorystycznych.

13.

Współudział w ewakuacji zagroŜonej ludności, szczególnie z rejonów bezpośrednio

przylegających do lotniska.

14.

Zorganizowanie

systemów

objazdów

dla

ruchu

kołowego,

zapewnienie

bezkolizyjnego dojazdu na teren lotniska wyspecjalizowanych sił ratowniczych.

15.

Prowadzenie czynności procesowych przy udziale prokuratury (prokuratury

wojskowej).

16.

Współpraca i koordynacja działań z dowódcą jednostki, na terenie której znajduje się

lotnisko interwencyjne, i śandarmerią Wojskową.

Współdziałanie z instytucjami pozapolicyjnymi

Wydział Zarządzania Kryzysowego właściwego Urzędu Wojewódzkiego.

Dowództwo jednostki, na terenie której znajduje się lotnisko interwencyjne.

Armator (właściciel) statku powietrznego.

SłuŜby lotniskowe z miejsca startu statku powietrznego (np. obcych państw).

Władze aeroklubów.

Inne podmioty zajmujące się działalnością związaną z lotnictwem.

andarmeria Wojskowa.

Państwowa StraŜ PoŜarna (w tym jednostki stacjonujące na lotnisku).

Właściwy terytorialnie oddział StraŜy Granicznej.

10.

Wojewódzki Sztab Wojskowy.

11.

SłuŜba zdrowia.

12.

Zarząd dróg (miejskich, powiatowych, wojewódzkich) celem organizacji objazdów.

13.

SłuŜby ratownictwa technicznego, wyspecjalizowane jednostki ratownictwa

chemicznego.

ROZDZIAŁ VI

Aktualny stan zagro

Ŝeń terrorystycznych dla RP

Z aktualnego rozpoznania Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego wynika,

e zagroŜenie podjęciem na terytorium naszego kraju bezpośrednich działań terrorystycznych

jest niskie i ma raczej charakter potencjalny. Jak dotąd nie odnotowano próby ataku

terrorystycznego, skierowanego przeciwko obiektom rządu polskiego, polskim instytucjom

państwowym i prywatnym, czy teŜ obiektom naleŜącym do rządu USA oraz państw

zrzeszonych w NATO i Unii Europejskiej.

Jak dotąd do jedynego incydentu doszło w Turcji, gdzie 1.10.2003 r. pod polskim konsulatem

w Istambule eksplodował ładunek wybuchowy, nie powodując jednak Ŝadnych strat i ofiar.

Tło tego zamachu nie jest jeszcze do końca znane.

Nadmierny optymizm w kontekście zagroŜeń terrorystycznych jest niewskazany.

Nasza słuŜba ma świadomość, jak wiele jeszcze pozostaje w tej dziedzinie do zrobienia. Nie

moŜna ani na chwilę zapominać, Ŝe jako członek NATO i bliski sojusznik USA, Polska,

która jest teŜ militarnie zaangaŜowana w stabilizację sytuacji w Iraku, potencjalnie moŜe stać

się w przyszłości celem ataków terrorystycznych. Normalizacja stosunków polsko-

izraelskich, poparcie pierwszej wojny w Zatoce Perskiej z 1991 r., udział Polski w koalicji

antyterrorystycznej i militarne wsparcie procesu stabilizacji sytuacji w Iraku powodują,

e nasz kraj jest adresatem wielu gróźb ze strony arabskich terrorystów. W ten kontekst

wpisują się równieŜ oświadczenia cyklicznie formułowane przez szefa Al-Kaidy.

Ostatnią przypisywaną bin Ladenowi wypowiedź wyemitowała 18.10.2003 r. katarska

telewizja Al-DŜazira. Nasz kraj wymieniony został, obok USA, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii,

Australii, Japonii i Włoch, jako miejsce potencjalnego ataku terrorystów w odwecie

za wspieranie interwencji w Iraku.

W chwili obecnej nic jednak nie wskazuje na moŜliwość przeprowadzenia aktów

terroru, zarówno przez radykalne ugrupowania arabskie, jak i inne ugrupowania, np. skrajnie

prawicowe czy lewackie. Fakt aktywnego członkostwa Polski w międzynarodowej koalicji

antyterrorystycznej (w tym udziału polskich Ŝołnierzy w procesie stabilizacyjnym) oraz

wzrost napięcia na Bliskim Wschodzie nie wpłynął w widoczny sposób na wzrost zagroŜenia

terrorystycznego dla naszego terytorium.

Dotychczas nie stwierdzono Ŝadnych związków ani kontaktów funkcjonujących

w Polsce ugrupowań i środowisk o charakterze ekstremistycznym z organizacjami

terrorystycznymi. Bezpośrednio po zamachach z 11 września, wśród przedstawicieli

faszyzujących subkultur młodzieŜowych, zaobserwowano sporadyczne działania lub

inicjatywy wyraŜające solidarność z ich organizatorami. Przejawy werbalnej kontestacji

widoczne były takŜe ze strony grup skrajnie lewicowych i członków ruchów

antyglobalistycznych. Środowiska te były m.in. organizatorem kilku demonstracji pod

antyamerykańskimi i antywojennymi hasłami (m.in. w okresie trwania operacji militarnej

w Iraku). Aktywność grup ekstremistycznych w Polsce nie nosi, jak dotychczas, znamion

wskazujących na moŜliwość podjęcia przez nie działań o charakterze terrorystycznym.

DuŜo bardziej realne wydają się natomiast zagroŜenia związane z moŜliwością

wykorzystania terytorium naszego kraju do działań o charakterze logistycznym

i wspomagającym działalność terrorystyczną. Jako czynniki, które w ocenie przywódców

siatek terrorystycznych spod znaku Al-Kaidy mogą predestynować Polskę do pełnienia roli

zaplecza logistycznego wymienić moŜna: tranzytowy charakter naszego kraju, członkostwo

w Unii Europejskiej, w miarę dobrą infrastrukturę komunikacyjną, kompatybilny

z zachodnim system bankowy, stosunkowo liberalną politykę wizową, duŜe zapotrzebowanie

na zagraniczne inwestycje kapitałowe, czy łatwość zakupu broni i materiałów wybuchowych.

Ekspansji terrorystów na terytoria krajów, które - podobnie jak Polska - pozostają

obecnie na peryferiach międzynarodowego terroryzmu, sprzyjać będzie jednak postępująca

globalizacja procesów gospodarczych. W jej efekcie powstają dodatkowe czynniki

sprzyjające aktywności terrorystów na naszym terytorium takie, jak:

szersze otwarcie granic;

znoszenie barier w komunikowaniu i podróŜowaniu;

istotny wzrost liczby cudzoziemców stale i okresowo przebywających w naszym

kraju;

niewystarczająca skuteczność kontroli administracyjnej i polityki państwa wobec

obywateli innych krajów przybywających do Polski i legalizujących tu swój pobyt.

Potencjalnymi zagroŜeniami są równieŜ:

traktowanie obszaru RP przez międzynarodowe organizacje terrorystyczne jako

potencjalnego zaplecza logistyczno-wypadowego do działań w innych krajach;

wykorzystanie terytorium Polski do zamachów na obiekty (w tym obywateli) państw

sprzymierzonych, bądź sojuszniczych wobec RP, ale traktowanych wrogo przez

fundamentalistów;

wykorzystywanie polskich instytucji finansowych przez międzynarodowe organizacje

fundamentalistyczne i terrorystyczne do procederu prania pieniędzy;

powiązanie przedstawicieli środowisk terrorystycznych np. muzułmańskich ze

wiatem przestępczym i związany z tym udział w działaniach przestępczych m. in.

handlu bronią, narkotykami, przemytem ludzi itp.

W kontekście potencjalnych zagroŜeń dla bezpieczeństwa wewnętrznego państwa

waŜną kwestią pozostaje równieŜ problem napływu do Polski uchodźców z regionu Zatoki

Perskiej, Afganistanu czy Pakistanu, wśród których znajdować się mogą równieŜ terroryści

i osoby związane z radykalnymi organizacjami islamskimi. Kontrola napływu do RP

uchodźców z tych państw pozostaje jednym z priorytetowych zadań ABW, prowadzonych

we współpracy z innymi słuŜbami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo wewnętrzne kraju.

Biorąc pod uwagę dynamikę rozwoju fundamentalizmu muzułmańskiego w Europie,

jest bardzo prawdopodobne, Ŝe w ciągu kilku najbliŜszych lat nastąpi wzrost liczby

przyjazdów osób związanych z tą ideologią do Polski. W wielu wypadkach mogą to być

osoby, które kończyły polskie wyŜsze uczelnie oraz posiadają w Polsce krewnych bądź

przyjaciół, zajmujących się prowadzeniem działalności gospodarczej. W tej sytuacji nie

moŜna wykluczyć teŜ prób przenikania aktywistów islamskich z organizacji

ekstremistycznych do legalnie działających w Polsce związków społeczności arabskiej, jak

równieŜ wykorzystywania działających w naszym kraju firm prowadzonych przez obywateli

państw z regionu Bliskiego Wschodu.

ROZDZIAŁ VII

Charakterystyka istniej

ących grup terrorystycznych na świecie

1. Organizacje terroryzmu krajowego

•

National Alliance

Grupa została załoŜona przez Williama Pierce’a z Hillsboro z Zachodniej Wirginii.

Pierce napisał dwie ksiąŜki na temat grup nienawiści, które to mają niezmiernie szerokie

grono czytelników. Pierwszą „The Turner Diaries" napisał pod pseudonimem Andrew

MacDonald. Jest ona cytowana jako Biblia Chrześcijańskich Patriotów i podawana jako

główna inspiracja dla McVeigha w planowaniu ataku na Oklahoma City. KsiąŜka opisuje

łańcuch wydarzeń od rewolucji białych suprematystów

w 1991 roku, do kulminacji tych

wydarzeń w 1993 roku podczas „wojny wszystkich ras" kończącej się nuklearną destrukcją.

KsiąŜka zawiera opis bezwzględnej kampanii przemocy, obejmującej morderstwa osób

publicznych i znanych śydów, zestrzeliwanie samolotów pasaŜerskich, zatruwanie

zbiorników wody i wysadzanie w powietrze budynków uŜyteczności publicznej. Wydarzenia

w niej opisane, chociaŜ brzmią jak fikcja literacka, miały odniesienie do rzeczywistości.

W latach 1983-84 organizacja terrorystyczna „Porządek” pod przewodnictwem Roberta

Matthewsa (nazwa „Porządek" to takŜe nazwa organizacji terrorystycznej w ksiąŜce, która

tam podejmuje swe działania) toczyła kampanię przemocy, która w całości opierała się na

planie batalii przedstawionej w ksiąŜce. Druga ksiąŜka to „The Hunter" bazująca luźno na

losach skazanego snajpera Josepha Paula Franklina, który zamordował kilka par, tworzących

związki, gdzie kaŜde z dwojga było przedstawicielem innej rasy. Grupa ta jest takŜe bardzo

aktywna w Internecie.

•

Washington Militia

Typowa grupa antyrządowa, która w swym programie ucieka się do przemocy dla

atakowania rządu Stanów Zjednoczonych. Czterech jej członków zostało skazanych pod

zarzutami przemocy przy uŜycia broni, konspiracji mającej na celu wysadzenie wieŜy

radiowej i pociągu w tunelu oraz za produkcję materiałów wybuchowych.

Człowiek o poglądach rasistowskich.

•

Aryan Nation

Są to biali suprematyści nawiązujący do grupy Branch Davidians, która została

zlikwidowana w Waco w Teksasie. Grupa załoŜona przez wielebnego Richarda Grinta

Butlera w połowie lat 70-tych. Jest ona bardzo aktywna w latach 90-tych. Od stycznia 1994

do grudnia 1995 grupa obrabowała 22 banki w siedmiu stanach na łączną kwotę powyŜej 250

tys. $. W lutym 1997 Peter Longan członek tejŜe grupy został uznanym winnym pięciu

napadów na banki i nielegalnego posiadania materiałów wybuchowych. Scott Stedford

otrzymał w styczniu 1997 r. wyrok 10 lat więzienia za podobne akcje w Des Moines w stanie

Idaho. Bracia Chevie i Cheyne Kehoe dwukrotnie wdawali się w strzelaniny z policją w stanie

Ohio. Chevie Kehoe został później skazany za morderstwo handlarza bronią w Arkansas.

W sierpniu 1999 r. Buford Furrow wszedł do Ŝydowskiego centrum rodzinnego i otworzył

ogień zabijając pięcioro dzieci, a później dziewięcioma strzałami zabił na ulicy listonosza

filipińskiego pochodzenia Ishmaela Ileto.

•

Colorado First Light Infantry

Grupa ta publicznie wspierała Timothy-ego McVeigha po jego zamachu 19 kwietnia

1995 roku na budynek federalny w Oklahoma City. Trzech jej członków Ronald D. Cole,

Wallace Stanley Kennett i Kevin I. Terry zostało oskarŜonych o nielegalne posiadanie

i produkcję broni palnej.

•

Southern California Minuteman

Grupa ta uŜywa snajperów do kontrolowania napływu nielegalnych cudzoziemców

z terytorium Meksyku. Wielu jej członków dokonujących tych akcji zostało oskarŜonych

w marcu 1998 r. o nielegalne posiadanie broni.

•

Viper Militia

Paramilitarna organizacja, skrajnie antyrządowa. Wiadomo, Ŝe posiada duŜe składy

broni i materiałów wybuchowych. Prowadzi nielegalne próby produkcji broni, m.in. przerabia

broń półautomatyczną na w pełni automatyczną, do tego produkuje i detonuje bomby

nawozowe. Właśnie taką bombę uŜył Timothy McVeigh w Oklahoma City - podejrzewa się tę

grupę o duŜe powiązania z jego osobą. W lipcu 1997 roku stojący na trzecim miejscu

w hierarchii tej organizacji Charles Knight został skazany za akty przemocy przy uŜyciu broni

i materiałów wybuchowych, a takŜe postawiono mu zarzuty konspiracji w celu popełniania

tychŜe czynów. Zdaniem prokuratury aresztowanie Knighta wraz z dziewięcioma innymi

członkami Viper Militia zapobiegło znaczącym atakom terrorystycznym.

•

World Church of the Creator

Biali suprematyści, których lider Matt Hale twierdzi, Ŝe „biali powinni rządzić

wiatem, ale przy pomocy legalnych środków". UwaŜają oni, Ŝe nadejdzie rasowa święta

wojna. W jej wyniku moŜa dopiero zbudować „bielszy i jaśniejszy świat". Członek tej

organizacji Benjamin N. Smith w trwającym trzy dni szaleństwie zabił Koreańczyka,

czarnego i dziewięciu białych, po czym popełnił samobójstwo.

•

Mountaineer Militia

Antyrządowa grupa paramilitarna, konstytucjonaliści, a do tego zagorzali obrońcy

prywatności. Ich lider został skazany w sierpniu 1997 roku za konspirację przeciwko

strukturom federalnym. Prokuratorzy federalni twierdzili, Ŝe chciał zaatakować biuro FBI,

gdzie przetrzymywane są dane o odciskach palców.

•

The New Order

Biali suprematyści, którzy postrzegają rząd jako siłę, która powstrzymuje ich przed

oczyszczeniem kraju z jego wrogów. The New Order jest odłamem grupy The Order

załoŜonej przez Roberta Mathewsa. Jego czołowi członkowie to m.in. Dennis McGiffen,

Glenn Lavelle Lowtharp, Wallace Weichending. Działalność grupy monitorowana jest przez

komórkę FBI odpowiedzialną za terroryzm. Członkowie The New Order potępiają śydów,

czarnych i inne nie białe rasy. Świat ma być „biały". Agenci FBI podejrzewają, Ŝe grupa ta

planowała kradzieŜ uzbrojonego pojazdu w St. Louis, a takŜe ataki na budynki uŜyteczności

publicznej. Odpowiedzialna jest za kradzieŜe w bankach, ataki na homoseksualistów, zabicie

gospodarza programu z cyklu talk show, w którym głównie brali udział czarni. Lista innych

morderstw i ataków jest długa.

•

Michigan Militia

Grupa ta uchodzi za najbardziej liczną w Stanach Zjednoczonych. Szacuje się, Ŝe w jej

szeregach jest 12 tys. Członków. Została utworzona w kwietniu 1994 roku przez właściciela

sklepu z bronią Normana Olsona i Raya Southwella. Do dziś dnia nie ma śladów ich większej

aktywności.

•

Patriot's Council

Wojownicza grupa antyrządowa, protestująca teŜ przeciw podatkom. Czterej jej

członkowie zostali aresztowani za produkcję broni masowego raŜenia. Po ich aresztowaniu

odkryto, Ŝe grupa istotnie pracowała nad wyrobem toksyny z fasoli, która atakowała system

nerwowy.

•

Freeman

Grupa, która utworzyła wewnętrzny rząd, separatystyczny wobec rządu Stanów

Zjednoczonych wydając między innymi własne papiery płatnicze jako realny na ich terenie

rodek płatniczy. Poza tym wydali zbiór zasad pod tytułem „Citizen's Rule Book", który

mówi, iŜ legalny system rządu Stanów Zjednoczonych nie jest wszechobowiązujący

i obywatele nie muszą się jemu podporządkowywać. Nie jest to pierwsza tego typu

inicjatywa. Podobnie działa grupa znana jako Citizens of the Republic of Idaho, która

stworzyła własny system sądowniczy i rząd. Dziewięciu liderów grupy Freeman zostało

skazanych w listopadzie 1998 roku za oszustwa podatkowe i uczestnictwo w napadach na

banki.

•

Ku Klux Klan

Biali suprematyści, ugrupowanie powstało jeszcze za czasów wojny domowej i było

związane z grupą, łapiącą niewolników, którzy zdecydowali się na ucieczkę. Występowali

przeciwko równouprawnieniu czarnych, a takŜe wzroście praw czarnych na południu

i przeciw popierającym to białym. Jest to jedna z najlepiej opisanych grup

w Stanach Zjednoczonych, dlatego teŜ nie zostanie im w tym miejscu poświęcona większa

uwaga. W latach 90-tych wykazują oni małą aktywność, jeśli brać pod uwagę doniosłe ataki

o charakterze terrorystycznym.

•

Sword and Arm of the Lord Covenant

Grupa białych suprematystów, którzy pragną by nie było „nie białych" w rządzie

Stanów Zjednoczonych. Są bardzo blisko powiązani z Ku-Klux-Klanem. Członek tej grupy

Richard Wayne Snell zabił czarnego policjanta stanowego Lewisa Bryanta. W kwietniu 1995

roku wykonano na nim za ten czyn egzekucję.

ędzynarodowe Organizacje Terrorystyczne

•

Al-Kaida

Znana teŜ jako al Qaida lub al Qeada, Siły Islamskie, Islamski Front Wyzwolenia

Miejsc Świętych, Organizacja Osamy bin Ladena, Międzynarodowy Front Islamski na Rzecz

więtej Wojny z śydami i KrzyŜowcami. Wielonarodowa grupa terrorystyczna działająca na

całym świecie. ZałoŜona przez Osama bin Ladena po zakończeniu wojny afgańskiej, około

1990 w celu zjednoczenia walczących na niej Arabów. Grupa wspiera organizacje walczące

z prozachodnimi - jej zdaniem - władzami islamskimi (Kuwejt, Arabia Saudyjska). Pomaga

bojownikom w krajach represjonujących islam (Bośnia, Kosowo, Indie, Indonezja) oraz

walczy o ustanowienie krajów islamskich (Dagestan, Czeczenia, Palestyna). Prowadzi

równieŜ działalność charytatywną i związaną z opieką społeczną w wielu krajach

muzułmańskich.

W 1998 wydała oświadczenie stwierdzające, Ŝe obowiązkiem kaŜdego muzułmanina

jest zabijanie obywateli Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników na całym świecie. Jest

odpowiedzialna m.in. za:

7 sierpień 1998 - Nairobi, Kenia. W wyniku zamachu na ambasadę amerykańską giną

254 osoby, ponad 5 tys. zostaje rannych.

7 sierpień 1998 - Dar es Sala'am, Tanzania. Zamach na ambasadę amerykańską. Ginie

10 osób, 77 zostaje rannych.

12 październik 2000 - Aden Harbor, Jemen. Atak na amerykański okręt USS Cole (ginie

15 marynarzy, 33 zostaje rannych).

11 wrzesień 2001 - Nowy Jork, Waszyngton, USA. W wyniku porwania czterech

samolotów pasaŜerskich ginie 3 600 osób, 250 zostaje rannych.

17 marzec 2002 - Islamabad, Pakistan. W wyniku eksplozji granatów ręcznych

w kościele ginie 5 osób, a 40 zostaje rannych.

11 kwiecień 2002 - Djerba, Tunezja. W wyniku samobójczego zamachu ginie 19 osób

a 15 zostaje rannych.

8 maj 2002 - Karaczi, Pakistan. W wyniku zamachu bombowego ginie 15 osób, w tym 11

francuskich inŜynierów - specjalistów w dziedzinie budowy okrętów wojennych, 23

osoby zostają ranne.

14 czerwiec 2002 - Karaczi, Pakistan. Eksplozja samochodu pułapki w pobliŜu

amerykańskiego konsulatu, 11 osób zostaje zabitych, 40 rannych.

5 sierpień 2002 - Pakistan. W ataku na szkołę dla dzieci zagranicznych misjonarzy ginie

6 osób, 2 zostają ranne.

12 październik 2002 - Bali, Indonezja. Seria zamachów bombowych na nocne kluby, giną

182 osoby, 250 zostaje rannych.

28 listopad 2002 - Mombassa, Kenia. 13 osób (trzech Izraelczyków i dziesięciu

Kenijczyków) zostaje zabitych, a około 80 rannych w wyniku wybuchy bomby.

Organizacja planowała równieŜ zamachy m.in. na papieŜa Jana Pawła II i prezydenta

USA Billa Clintona. Przywódcą bazy al Kaida jest Osama bin Laden, jego zastępcą Ayman

al-Zawahri. W skład bazy wchodzą cztery komitety: ds. religijnych, finansowych,

wojskowych i mediów. NajniŜszym stopniem organizacyjnym są rozsiane po całym świecie

komórki. Liczebność grupy ocenia się na kilka tysięcy. Jej członkowie tworzą dobrze

zorganizowaną, rozlokowaną po całym świecie sieć. Często wchodzą w skład innych

organizacji terrorystycznych np. Egipskiego Islamskiego DŜihadu, Islamskiego Ruchu

Uzbekistanu. Osama bin Laden przez wiele lat rezydował w Chartunie. Jednak w 1996 r.

władze Sudanu, pod presją Stanów Zjednoczonych, poprosiły go o opuszczenie kraju.

Schronił się wraz ze współpracownikami w Afganistanie, gdzie powstały obozy szkoleniowe

dla terrorystów. Rozpoczęte w 2001 r. ataki koalicji Stanów Zjednoczonych znacznie osłabiły

potencjał udzielających im poparcia talibów. Mimo to organizacja zapowiada dalsze ataki

skierowane przeciw interesom USA. Szacuje się, Ŝe Bin Laden pochodzący z saudyjskiej

rodziny multimilionerów odziedziczył około 300 mln dolarów, którymi finansuje działalność

grupy. W posiadaniu Al Kaidy znajduje się równieŜ wiele przedsiębiorstw. Otrzymuje teŜ

datki od sympatyków z całego świata.

•

Sekta Najwy

Ŝsza Prawda

Znana takŜe jako Aum Shinrikyo, A.I.C. Sogo Kenkyusho, Aleph.

Sekta załoŜona w 1987 r. przez Shoko Asahara. Rozpoczęła działalność najpierw w Japonii,

potem rozszerzyła ją na inne kraje na całym świecie. W 1989 została zalegalizowana

w Japonii jako ugrupowanie religijne. W 1990 wystawiła własnych kandydatów w wyborach

parlamentarnych. Po zamachach w tokijskim metrze, rząd japoński uchwalił ustawę

o organizacjach religijnych, która połoŜyła kres swobodzie jej działania.

Władze uznały jednak, Ŝe środki, które wystarczą w przypadku zwykłych grup

wyznaniowych, są zbyt liberalne w odniesieniu do NajwyŜszej Prawdy, która zagroziła

bezpieczeństwu ludzi i dąŜyła do zniszczenia państwa. Dlatego sięgnęły po bezprecedensowe

narzędzie: obowiązującą od 1952 roku, ale nigdy nie wykorzystaną, ustawę o zapobieganiu

działalności wywrotowej. W oparciu o nią rozpoczęto postępowanie w sprawie delegalizacji

Aum. NiezaleŜnie od tego odbyły się procesy członków sekty i zapadły pierwsze, kilkuletnie

wyroki. W ciągu roku za kratkami znalazło się niemal całe ścisłe kierownictwo Aum, takŜe

Shoko Asahara. CiąŜy na nich długa lista najcięŜszych zarzutów: morderstwa z premedytacją,

podŜeganie do zabójstw, porwania i przetrzymywanie ludzi, nielegalne posiadanie broni,

produkcja trujących środków chemicznych i handel narkotykami. Shoko Asahara po

trwającym osiem lat procesie, w lutym 2004 został uznany winnym i skazany na karę śmierci

przez powieszenie. Obrońcy Asahary złoŜyli apelację od wyroku. Obserwatorzy nie

wykluczają, Ŝe odwołania takie mogą zająć całe dziesięciolecia.

W 2000 r. pod kierownictwem Fumihiro Joyu Aum zmieniło nazwę na Aleph

i ogłosiło rezygnację z apokaliptycznych nauk jej załoŜyciela.

Do najsłynniejszych akcji przeprowadzonych przez sektę naleŜy:

27 czerwiec 1994 - Matsumoto, Japonia. W wyniku rozproszenia gazu sarin w dzielnicy

mieszkaniowej zginęło 7 osób, a 270 zostało rannych.

20 marzec 1995 - Tokio, Japonia. Rozproszenie w metrze gazu sarin. W wyniku ataku

zmarło 12 osób a 6 tys. odniosło obraŜenia.

Grupa przeprowadziła takŜe co najmniej dziesięć innych ataków biologicznych na

róŜne cele w Japonii m.in. Parlament, Pałac Cesarski i bazę amerykańską na Jokosuka.

W Ŝadnym z tych przypadków nie było jednak ofiar śmiertelnych. W 2001 władze rosyjskie

aresztowały grupę Rosjan naleŜących do Aum, którzy planowali zorganizowanie w Tokio

zamachu w celu uwolnienia Shoko Asahary i przetransportowania go do Rosji. W momencie

ataku na metro w Tokio grupa liczyła około 9 000 członków w Japonii i 40 000 za granicą.

Obecnie jest to około 1650 członków w Japonii. Sekta działa głównie w Japonii oraz w Rosji.

•

Kraj Basków i Wolno

ść (ETA)

Znana jako ETA - Euzkadi Ta Askatasuna. ETA załoŜona została w 1958 r.,

działalność rozpoczęła w 1959. Jest to separatystyczna organizacja działająca na północy

Hiszpanii i w południowo-zachodnich prowincjach Francji. Za cel stawia sobie stworzenie

niepodległego państwa Basków. Baskowie to naród mieszkający po obu stronach Pirenejów

nad Zatoką Biskajską: w Hiszpanii w Baskonii (ok. 1,9 mln mieszkańców) oraz we Francji,

w departamencie PyrÚnÚes-Atlantiques (ok. 200 tys.).

Działalność ETA sprowadza się do zamachów, egzekucji, pobierania "podatków

rewolucyjnych" od właścicieli przedsiębiorstw, porwań dla okupu, eliminowania byłych

członków organizacji lub jej współpracowników uznanych za zdrajców. Ataki ETA

koncentrują się głównie na hiszpańskich funkcjonariuszach i instytucjach państwowych.

W odpowiedzi na francuskie operacje skierowane przeciwko ETA, atakowane są równieŜ cele

francuskie. Dotychczas w zamachach ETA zginęło ponad 850 osób. Ostatniego ataku

z ofiarami śmiertelnymi ETA dokonała w maju 2003 r.

W ostatnim czasie policja hiszpańska w walce z ETA odniosła wiele znaczących

sukcesów. Hiszpania moŜe ponadto liczyć na pomoc międzynarodową. Jeszcze do niedawna

ETA uwaŜana była za jej wewnętrzny problem. Zwrot nastąpił po 11 września. Walka

z terroryzmem stała się problemem globalnym. Stany Zjednoczone po latach wahań uznały

ETA za organizację terrorystyczną. Francja rozpoczęła walkę z organizacją na swoim

terytorium (m. in. aresztowała 20 terrorystów, zlokalizowała cztery kryjówki i trzy obozy

treningowe). Działa głównie w Północnej Hiszpanii i południowo-zachodniej Francji, lecz

atakuje takŜe cele hiszpańskie i francuskie poza granicami tych państw. Organizacja ma

swoich zwolenników w Algierii, Argentynie, Belgii, na Kubie, w Republice Dominikany,

Ekwadorze, Niemczech, Holandii, Włoszech, Meksyku, Panamie, Urugwaju i Wenezueli.

Obozy szkoleniowe ETA znajdują w Libii, Libanie i Nikaragui. Przypuszczalnie niektórzy

członkowie ETA znaleźli schronienie na Kubie, w Meksyku i innych krajach Ameryki

Południowej. Część członków ETA schroniła się równieŜ w Europie, m.in. Belgii, Holandii

i Niemczech. Kraj Basków i Wolność uznana została przez Unię Europejską i Stany

Zjednoczone za organizację terrorystyczną.

•

Hezbollah - Partia Boga

Znany teŜ jako Jihad Islamski - Islamska Święta Wojna, Organizacja Sprawiedliwości

Rewolucyjnej, Jihad Islamski na Rzecz Wyzwolenia Palestyny, Rewolucyjna Organizacja

w Obronie Sprawiedliwości, Islamski Opór. Największa, prawdopodobnie równieŜ

najsilniejsza organizacja terrorystyczna na świecie. Skupia wiele radykalnych organizacji

szyickich. ZałoŜona po inwazji izraelskiej na Liban w 1982 roku. DąŜy do utworzenia

republiki islamskiej na wzór irańskiej w Libanie oraz wyeliminowania wszystkich wpływów

nie islamskich w strefie. Skrajnie anty-zachodnia i anty-izraelska. Od momentu powstania

utrzymywała ścisłe związki z Iranem, który finansował i szkolił jej bojowników. W 1985 r.

ogłosiła deklarację lojalności wobec ajatollaha Chomeiniego. Stosuje ataki terrorystyczne

skierowane przeciwko cywilnym i wojskowym celom izraelskim, które nasilają się kiedy

prowadzone są jakiekolwiek negocjacje pokojowe. Liczba ataków dochodzi nawet do kilkuset

rocznie. Hezbollah prowadzi zakrojoną na szeroką skalę działalność propagandową, m. in.

posiada własną stację telewizyjną al Manar. Zorganizował równieŜ doskonale działający

system opieki społecznej, obejmujący szkoły i szpitale. Hezbollah liczy kilka tysięcy

bojowników. Jego zdolność mobilizacyjna jest jednak znacznie większa. Działa głównie

w Libanie i Izraelu. Posiada zagraniczne komórki w Azji, Europie, Afryce, Ameryce

Północnej i Południowej. Otrzymuje znaczącą pomoc od Iranu i Syrii, która obejmuje

zarówno wsparcie finansowe, szkoleniowe, dostarczanie broni i materiałów wybuchowych

oraz poparcie polityczne, dyplomatyczne i administracyjne. Hezbollah uznany został przez

Stany Zjednoczone za organizację terrorystyczną.

•

Egipski Islamski D

Ŝihad

Znany teŜ jako al-Jihad, Grupa Jihad, Jihad Islamski

Organizacja ekstremistów islamskich, działająca od końca lat 70-tych w Egipcie.

Podobnie jak Grupa Islamska, Islamski DŜihad uwaŜa za swojego duchowego przywódcę

szejka Omara abdel Rahmana, osadzonego w więzieniu w Stanach Zjednoczonych. Za cel

stawia sobie ustanowienie w Egipcie islamskiego państwa wyznaniowego. Za głównego

wroga organizacja poczytuje rząd egipski. Silnie anty-amerykańska i anty-izraelska. Islamski

DŜihad jest odpowiedzialny m.in. za:

18 sierpień 1993 - Kair, Egipt. Nieudany zamach na ministra spraw wewnętrznych

Hassana al-Alfi, który został lekko ranny. Zginęło 5 osób a 15 zostało rannych.

25 listopad 1993 - Kair, Egipt. W pobliŜu samochodu premiera Atefa Sedky

eksplodowała bomba. Premier nie odniósł obraŜeń, zginął przypadkowy świadek a 18

osób zostało rannych.

17 listopad 1996 - Istambuł, Turcja. Podpalenie hotelu. Zginęło 17 obywateli Ukrainy,

rannych zostało ponad 40 osób.

Nie jest znana dokładna liczba członków organizacji, prawdopodobnie jest to około

kilkuset osób. Grupa działa głównie w Kairze, a poza Egiptem równieŜ w Jemenie,

Afganistanie, Pakistanie, Libanie i Wielkiej Brytanii. Grupa utrzymuje związki z siatką Bin

Ladena oraz róŜnymi islamskimi organizacjami pozarządowymi. Islamski DŜihad uznany

został przez Stany Zjednoczone za organizację terrorystyczną.

ROZDZIAŁ VIII

Najbardziej znani terrory

ści świata

FBI opublikowało listę 22 terrorystów. Są to ludzie, którzy zamieszani byli

w powaŜne terrorystyczne przestępstwa, gdzie zginęły tysiące ludzi na całym świecie. Osoby

te posiadają broń i są niebezpieczni.

Usama ibn Ladin

أسامة بن لادن, Saudyjski milioner, przywódca Al-

Kaidy. Urodził się 10 marca 1957 roku. Dzięki swoim organizacyjnym

zdolnościom stworzył z arabskich ochotników (tzw. arabskich

Afganów) sprawną organizację - Al Kaidę (baza), która w tamtym

okresie korzystała z hojnego wsparcia USA, Arabii Saudyjskiej

i Pakistanu. Po zajęciu Kuwejtu przez Irak zaproponował Saudom

utworzenie armii ochotników do obrony Arabii Saudyjskiej. Władcy

Arabii odrzucili jednak jego ofertę i poprosili o pomoc Stany

Zjednoczone. W 1991 roku został wydalony z Arabii Saudyjskiej.

Kolejne lata spędził w Sudanie, gdzie wspierał miejscowy islamski

rząd. W tym czasie za swoich głównych wrogów uznał Saudów i USA.

Al Kaida zaczęła nawiązywać ścisłą współpracę z licznymi

ugrupowaniami islamskich fundamentalistów.

Ajman az-Zawahiri (arab.

أيمن الظواري) - członek Al-Kaidy

uznawany za najbliŜszego współpracownika i osobistego lekarza

Osamy bin Ladena i człowieka numer dwa al-Kaidy, chirurg i poeta.

W latach sześćdziesiątych XX wieku dołączył do Bractwa

Muzułmańskiego

–

najstarszego

arabskiego

ugrupowania

islamistycznego. Były szef Egipskiego Islamskiego DŜihadu. Zasłynął

m. in. dzięki wystąpieniom publikowanym w Internecie oraz

emitowanym przez katarską telewizję al-DŜazira.

Abdelkarim Husajn Mohamed al Nasser - członek al Kaidy

oskarŜany o zorganizowanie w 1998 r. zamachu na wojskowy kompleks

mieszkalny w Dahranie w Arabii Saudyjskiej. Zginęło 19 osób,

a kilkaset zostało rannych. Al Nasser jest obywatelem Arabii

Saudyjskiej.

Abdullah Ahmed Abdullah - członek al Kaidy oskarŜany

o przygotowywanie zamachów na amerykańskie ambasady w Kenii

i Tanzanii w 1998 r. Zdaniem amerykańskiego wywiadu ten obywatel

Egiptu przebywa obecnie na pograniczu afgańsko-pakistańskim.

Muszin Musa Matwali Atwah (Egipcjanin) - członek al Kaidy.

Podejrzewany o uczestnictwo i przygotowanie kilku antyamerykańskich

zamachów - przede wszystkim na amerykańskie ambasady w Kenii

i Tanzanii w 1998 r. Jest gdzieś w Afganistanie.

Ali Atwa - członek libańskiego Hezbollahu, który zdaniem

Amerykanów przebywa wciąŜ w Libanie, korzystając z przychylności

Syrii, która kontroluje ten kraj. Ali Atwa jest oskarŜany

o przygotowywanie i szkolenie ludzi do porwań samolotów

pasaŜerskich. W czasie jednej z takich akcji zginął jeden amerykański

cywil.

Anas al-Liby (libijczyk) – członek Al-Kaidy. Szef ds. technicznych

organizacji; ur. w 1964 r. w Trypolisie; specjalista od techniki

dywersyjnej (ukryte kamery, podsłuchy, fałszowanie dokumentów);

prawdopodobnie kieruje równieŜ wywiadem Al-Kaidy.

ROZDZIAŁ IX

Słowniczek okre

śleń terrorystów

Amaljiat al-istiszhadijja – męczeńska operacja, samobójczy zamach.

Apokaliptyczny zestaw „zrób to sam” – poradnik terrorystycznej grupy Militia of Montana,

działającej w USA. Na wypadek zbliŜającego się konfliktu z władzami federalnymi zaleca

wybudowanie niewielkiego schronu atomowego, zgromadzenia zapasów Ŝywności na rok

i uzbrojenia, przynajmniej w jeden karabinek AR-15 z 600 sztukami amunicji.

Atomowa bomba islamu – tytuł oświadczenia Sama ibn Ladina z maja 1998 roku

wzywającego do gromadzenia sił na wojnę z niewiernymi

Ŝihad al-Binaa – Święta Wojna Murarzy, organizacja, która w Libanie naprawia kaŜdy dom

zburzony podczas izraelskich ataków. PowaŜne przedsiębiorstwo, stawiające równieŜ wiele

budynków pod wynajem, zwykle jedno piętro zostawiając dla Hezbollahu.

Etarras – terroryści ETA.

Farah al-ibtissam – uśmiech radości, który ma towarzyszyć samobójcom w chwili zamachu.

Raczej bajka dla początkujących fanatyków.

GAL – dobra ilustracja państwowego terroryzmu. GAL, czyli Grupos Antiterroristas de

Liberacion – Antyterrorystyczne Grupy Wyzwolenia powstały w Hiszpanii w 1983 r.

i stosowały te same metody, co baskijscy terroryści. Do 1987 r. szwadrony śmierci GAL

zamordowały 28 osób.

Gran Euzkadi – Wielki Kraj Basków, najwaŜniejszy cel ETA, niepodległe państwo,

składające się takŜe z Nawarry i Gaskonii.

Impuesto revolucionario – ściągany przez ETA dwa razy w roku podatek rewolucyjny,

obejmujący przedsiębiorców działających w Kraju Basków.

Manar TV – stacja telewizyjna Hezbollahu. Przed południem programy dla dzieci, po

południu sport, wieczorem trupy izraelskich Ŝołnierzy i wylatujące w powietrze czołgi.

Prawie kaŜdy oddział Hezbollahu posiada własną ekipę filmową, ponadto korespondentów

w Rosji, Iranie, Egipcie, Francji i nawet w Stanach Zjednoczonych. Bardzo często transmisji

przemówień sekretarza generalnego Hezbollahu towarzyszy ścieŜka dźwiękowa z Titanica.

makhtab al khidamat (MAK) – biura rekrutacyjne afgańskich wojowników, dały początek

al-Kaidzie. MAK miał biuro rekrutacyjne m.in. na Brooklynie w Nowym Jorku w Alkifah

Refugee Center.

Produkty antybur

Ŝuazyjne – tak francuscy anarchiści w XIX wieku określali bomby

wszelkiej konstrukcji, trucizny, broń palną, wszystko, co nadawało się do rewolucyjnej pracy.

Wywłaszczenie – popularne wśród terrorystów na całym świecie określenie oznaczające

napad na bank. UŜywane m.in. przez rewolucjonistów z PPS na początku XX wieku,

terrorystów z IRA czy Frakcji Czerwonej Armii.

Pesca milagrosa – cudowny połów. Partyzanci Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii

(FARC) otaczają drogę, zatrzymują samochody, następnie rzucają kośćmi losując ten, którego

pasaŜerowie zostają uprowadzeni dla okupu.

Tirofijo – celny strzał, pseudonim dowódcy Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii (FARC)

Manuela Merulandy Veleza.

Ŝihad International, Inc – termin autorstwa pakistańskiego pisarza Eqbala Ahmada.

Określił w ten sposób interesy bogatych Arabów z Zatoki Perskiej – terror, handel bronią i

narkotykami.

Dirty Kuffar – Brudny Niewierny, utwór w konwencji hip-hop nagrany przez młodych

arabskich fundamentalistów sympatyzujących z Al-Kaidą.

Kasam – rakieta domowej roboty, wystrzeliwana z Gazy w stronę izraelskich osiedli.

LITERATURA

Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. nr 7, poz. 58 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpoŜarowej (Dz. U. z 2002 r.

nr 147, poz. 1229 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej StraŜy PoŜarnej (Dz. U. z 2002 r.

nr 147, poz. 1230 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. nr 89, poz.

555 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. nr 58,

poz. 515 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 29 listopada 2000 r. Prawo atomowe (Dz. U. z 2004 r. nr 161,

poz. 1689 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym (Dz. U. nr 113, poz. 985

z późn. zm.).

Ustawa z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski Ŝywiołowej (Dz. U. nr 62, poz. 558,

nr 74, poz. 676).

10.

Dekret z dnia 23 kwietnia 1953 r. o świadczeniach w celu zwalczania klęsk

ywiołowych (Dz. U. nr 23, poz. 93 z późn. zm.).

11.

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 kwietnia

1998 r. w sprawie zasad współpracy Policji ze straŜami gminnymi oraz zakresu,

w jakim Komendant Główny Policji sprawuje fachowy nadzór nad straŜami i udziela

im pomocy (Dz. U. nr 49, poz. 303).

12.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu

tworzenia gminnego zespołu reagowania, powiatowego i wojewódzkiego zespołu

reagowania kryzysowego oraz Rządowego Zespołu Koordynacji Kryzysowej i ich

funkcjonowania (Dz. U. nr 215, poz. 1818 z późn. zm.).

13.

Zarządzenie nr 24 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 1998 r.

w sprawie realizacji przez Policję zadań w warunkach katastrof naturalnych i awarii

technicznych (Dz. Urz. KGP z 1999 r. nr 7, poz. 136).

14.

Zarządzenie nr 21 pf Komendanta Głównego Policji z dnia 13 grudnia 2000 r.

w sprawie stanów gotowości do działań i alarmowania w jednostkach organizacyjnych

Policji.

15.

Zarządzenie nr 6 pf Komendanta Głównego Policji z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie

form i metod działania pododdziałów antyterrorystycznych Policji oraz komórek

minersko-pirotechnicznych.

16.

Zarządzenie nr 4 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 marca 2003 r. w sprawie

form i metod wykonywania negocjacji policyjnych (Dz. Urz. KGP nr 5, poz. 25).

17.

Zarządzenie nr 419 Komendanta Głównego Policji z dnia 5 sierpnia 2003 r. w sprawie

określenia norm wyposaŜenia jednostek i komórek organizacyjnych Policji oraz

policjantów w sprzęt łączności i informatyki oraz zasad jego przyznawania

i uŜytkowania (Dz. Urz. KGP nr 17, poz. 85).

18.

Zarządzenie nr 715 Komendanta Głównego Policji z dnia 22 grudnia 2003 r.

w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zakresu działania nieetatowych

pododdziałów i oddziałów prewencji Policji (Dz. Urz. KGPnr 22, poz. 127).

19.

Zarządzenie nr 833 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie

organizowania i prowadzenia przez Policję działań pościgowych (Dz. Urz. KGP nr 17,

poz. 107).

20.

Zarządzenie nr 845 pf Komendanta Głównego Policji z dnia 29 lipca 2004 r.

w sprawie organizacji pracy i zasad działania Policji w przypadku zaistnienia aktu

terroru z uŜyciem materiałów wybuchowych oraz innych zdarzeń o charakterze

terrorystycznym i ekstremistycznym.

21.

Wytyczne nr 3 Komendanta Głównego Policji z dnia 16 czerwca 2000 r. w sprawie

postępowania Policji w warunkach katastrofy naturalnej i awarii technicznej oraz

w czasie innych zdarzeń zagraŜających bezpieczeństwu ludzi i środowiska.

22.

Europejska Konwencja o. zwalczaniu terroryzmu, sporządzona w Strasburgu w dniu

27 listopada 1977 r.