STROP ŻELBETOWY TYPU  

‘PŁYTA – SŁUP’ 

 

 

 

 

 

 

CZEŚĆ I – MODELOWANIE I STATYKA 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

1.  Rozpoczęcie pracy 

 
Otwórz program ROBOT MILLENNIUM, uruchom moduł „POWŁOKI” 

2.  Zmiana parametrów normowych i materiałowych 

W  zakładce Narzędzia 

 Preferencje zadania 

 Normy 

 Akcje ustawić „Eurocode”, 

zatwierdź komunikat informujący o zmianie norm związanych 

 

W  zakładce Narzędzia 

 Preferencje zadania 

 Normy ustawić normy żelbetowe na EC2 

(ENV 1992-1-1:2004) 
 
W  zakładce Narzędzia 

 Preferencje zadania 

 Materiały  ustawić „Eurocode”. 

3.  Płaszczyzna pracy 

Ustawić widok na płaszczyznę XY 
 

 

4.  Definicja osi 

 
Z paska ikon po prawej stronie wybierz ikonkę dotyczącą osi i zdefiniuj osie jak poniżej: 

 

 

 

5.  Definiowanie konturów stropu 

 

Zdefiniować kontur płyty oraz otwory, wybierając ikonę z paska po prawej stronie „POLILINIA 
– KONTUR”. Kontury należy poprowadzić tak jak na rysunku poniżej (wymiarów nie trzeba 
wprowadzać) 
 

 

6.  Definiowanie panelu 

Zdefiniuj panel wybierając ikonę „PANELE”. Kliknij LKM wewnątrz konturu opisującego 
obrys całej płyty. Wewnętrzne kontury utworzą otwory.  
 

 

 

 

7.  Grubość panela 

Definiujemy nową grubość wybierając ikonkę „GRUBOŚCI”, klikając na ikonkę „Definicja 
nowej grubości” 

  

 

 
Aby nadać zdefiniowaną grubość naszemu panelowi klikamy na niego aby podświetlił się na 
czerwono (w okienku Grubość ES pojawi się numer panela) a następnie klikamy „Zastosuj” 
w oknie Grubość ES. Oczywiście jeżeli pamiętamy numer panela możemy go bezpośrednio 
wpisać w okienku „Grubość ES” i zastosować. 
 

8.  Tworzenie słupów 

Definiujemy słupy w postaci 4,0m prętów w przecięciach osi. Rozpoczynamy na przecięciu osi 
A/1.  

 
 
 
 

 

       

 

 

Po zdefiniowaniu jednego słupa kopiujemy go na pozostałe przecięcia. Do kopiowania 
używamy fukcji „Translacja” którą znajdziemy w Edycja 

 Edytuj 

 Przesuń 

 

 

 

Efektem jest: 
 

 

 
Górne słupy kopiujemy pod „spód” płyty (aby utworzyć dolne słupy)  - wybieramy wszystkie 

pręty (Dowolny) w okienku Selekcja 

 wybieramy 

. 

 

 

 
Kopiujemy słupy poprzez translację. 
 

 

 

9.  Zmiana przekrojów słupów 

Aby nadać żądane profile słupów klikamy w ikonkę 

 a następnie tworzymy nowy przekrój. 

 

 

 

 
Po zdefiniowaniu przekroju słupa w okienku „Linie/pręty” wpisujemy komendę WSZ –która 
wybiera wszystkie elementy prętowe. Klikamy „Zastosuj”. Otrzymujemy: 
 

 

 
 

10.  Definicja warunków brzegowych 

Definiujemy warunki brzegowe na prętach i krawędziach podpartych płyty: 

Podpory węzłowe typu „Utwierdzenie” na końcach słupów, oraz podpory liniowe na 
krawędziach „dużego” otworu typu – „Przegub”. 
 

   

 

 

 

   

 

 

 
Podpieramy wszystkie krawędzie dużego otworu. Ostatecznie otrzymujemy: 
 

 

 

11.  Obciążenia – przypadki 

Aby zdefiniować przypadki obciążeniowe wybieramy ikonę 

:  

 

 

 

Definiujemy przypadek STA1 – stałe(ciężar własny), STA2 – stałe (warstwy) oraz dwa 
obciążenia eksploatacyjne EKSP1 – Live1.  
 

12.  Obciążenia – definiowanie  

 
Następnym krokiem jest definicja obciążeń dla poszczególnych przypadków obciążeń. Dla 
obciążenia STA1 nie definiujemy nic ponieważ program automatycznie przyjmie obciążenie 
ciężarem własnym. Dla obciążenia STA2 – tworzymy obciążenie  jednorodne powierzchniowe 
na całości o zadanej wartości : 

 

 

Obciążenia o charakterze grawitacyjnym domyślnie wprowadzamy zgodnie z układem 
globalnym. Obciążenia będą wprowadzane ze znakiem (-).  
 

 

 
Po wprowadzeniu wartości i kliknięciu „Dodaj” przy wskaźniku myszy pojawia się symbol 
obciążenia który informuje że można przykładać obciążenia do elementów. Klikamy LKM na 
panel aby dodać obciążenie. 
 
Uwaga! Należy zwrócić uwagę czy okienku Obciążenie jest wyświetlany ten przypadek 
obciążeniowy dla którego chcemy wprowadzić obciążenie. W przypadku obciążeń warstwami 
musi być wyświetlone STA2. 
 
Kolejnym krokiem jest definiowanie obciążeń zmiennych. Wykorzystamy do tego 
szachownicowy model obciążenia stropów. Korzystamy z obciążenia jednorodnego 

powierzchniowego na konturze 

.  

 

   

 

Wprowadzamy wartość obciążenia (ze znakiem (-)) oraz przechodzimy do definiowania konturu 
klikając na „Definicja konturu”. 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Po ‘zamknięciu’ konturu (poprzez wskazanie punktu początkowego konturu), wskazujemy panel 
porzez klikniecie LKM. 
 

 

 
Postępujemy tak z każdym polem szachownicy gdzie występuje obciążenie zarówno dla EKSP1 
jaki i EKSP2 (EKSP2 jest negatywem EKSP1). 

EKSP1: 
 

 

 
EKSP2: 
 

 

 

13.  Kombinacje ręczne 

 
Ponieważ na stropie nie występuje duża ilość obciążeń można wykonać kombinacje ręczne.  
 
Wybieramy z menu „Obciążenia”  

 Kombinacje …  

 

 

 

 

 

Tworzymy kombinacje SGN: 
 

 

 

 

Oraz kombinacje SGU – zmieniając w okienku tworzenia kombinacji z SGN na SGU. 
 

 

 

 

 

14.  Siatkowanie 

 

 
W menu Analiza 

 Model obliczeniowy 

 Opcje siatkowania 

 Opcje zaawansowane 

Ustawiamy siatkę na typ Delaunay, rozmiar elemintu ustawiamy na 0,6m. W parametrach 
metody Delauney’a ustawiamy „Delaunay + Kang” oraz zazaczamy Emitery automatyczne w 
węzłach podporowych.  
 
Wybieramy Analiza 

 Model obliczeniowy 

 Opcje siatkowania 

 Emitery i tworzymy 

emitery w punktach występowania słupów. 

         

 

Generujemy siatkę poprzez Analiza 

 Model obliczeniowy 

  Generacja 

Siatka powinna wyglądać następująco: 
 

 

 
Upewniamy się iż model nie zawiera błędów lub ostrzeżeń: (Analiza 

 Weryfikacja) 

 

 

 

15.  Obliczenia 

Obliczenia zaczynamy poprzez Analiza 

 Obliczenia lub naciśniecie ikony 

. 

 
Program automatycznie wybierze solwer obliczeniowy – w tym przypadku solwer SPARSE. 

 

 

W Narzędzia 

 Preferencje zadania 

 Analiza konstrukcji możemy zmienić parametry i 

ustawić inny solwer. Jednak zalecane jest aby ustawiona była opcja auto – program sam dobiera 
metodę obliczeń do danego zagadnienia. 
 

16.  Analiza wyników 

Zaznaczamy nasz panel : 
 

 

 

Przechodzimy do nowego okna: 

 i ustawiamy widok 3D. 

 

 

 
Przechodzimy do analizy odkształceń konstrukcji. Wybieramy Rezultaty 

 Mapy i 

przechodzimy na zakładkę Deformacje. Włączamy deformację, klikamy Normalizuj.  
Dla obciążenia ciężarem własnym (STA1) odkształcenie powinno wyglądać następująco: 
 

 

 

W podobny sposób analizujemy odkształcenia dla pozostałych przypadków obciążeniowych. 
 
 

Przechodzimy na zakładkę Szczegółowe gdzie możemy wyświetlić mapy naprężeń, sił 
wewnętrznych oraz przemieszczeń poszczególnych węzłów siatki. Aby wyświetlić wartości 
należy zaznaczyć opcję z opisem. 
 
Przykład mapy przemieszczeń po osi z (ugięć): 
 

 

 
Mapa momentów zginających Mxx dla Kombinacji: 
 

 

W przypadku momentów został zmodyfikowany sposób wyświetlania map. W zakładce skala 
została zmieniona mapa kolorów na pełną gamę. 

 

 

 
Wartości sił wewnętrznych czasami lepiej przedstawiać w postaci wykresów. Aby zrobić 
wykresy na panelu wchodzimy w Rezultaty 

 Przecięcia paneli 

 
W definicji przecięcia zaznaczamy opcję równolegle do płaszczyzny i wybieramy płaszczyznę w 
której chcemy zrobić przecięcie myślowe. W naszym przypadku niech to będzie XZ. Aby 
jednoznacznie określić płaszczyznę musimy jeszcze wskazać punkt przez który przechodzi – 
niech to będzie punkt [6,0; 12,0 ; 0,0] Nazwa przecięcia generuje się automatycznie. 

 

 
Po zastosowaniu otrzymujemy przecięcie jak poniżej. Można wyłączyć siatkę klikając 

  na ostatnią ikonkę wskazującą siatkę. (lewy dolny róg okna) 

 

 

Pozostaje jeszcze wskazać co ma być pokazywane na wykresie oraz zmienić płaszczyznę 
wyświetlania wykresów: 
 

     

 

 

Rezultat:  
 

 

 

17.  Przygotowanie wydruku 

 
Po upewnieniu się że obliczenia zostały wykonane poprawnie musimy przygotować pewną 
porcję rezultatów którą przedstawiamy w postaci wydruku. Dane i wyniki możemy przestawić w 
dwojaki sposób: graficznie lub tekstowo (tabelarycznie). 
 
Aby przestawić dane np. model, najlepiej wykorzystać do tego Zrzut ekranu. Zrzut ekranu to 
nic innego jak zdjęcie pola roboczego w postaci mapy bitowej lub elementu uaktualnianego przy 
wydruku. Ta druga opcja jest niezalecana ze względu na długi czas oczekiwania na aktualizację 
rysunków która często kończy się błędem krytycznym.  

 

 
Aby zrobić zrzut ekranu przechodzimy do Plik 

 Zrzuć ekran.  W okienku Zrzuć ekran 

możemy nadać nazwę zrzutu która później będzie widoczna na wydruku, możemy także zmienić 
orientację oraz skalę. W opcji Uaktualnianie zrzutu zostawiamy „Bieżący widok”. 
 
Zrobione zrzuty pojawiają się w okienku Plik 

 Kompozycja wydruku, zakładka Zrzuty 

ekranu. 
 

 

 

W lewym okienku mamy dostępne zrzuty a po prawej te które będą na wydruku. Opcja 

  przenosi zrzut ekranu na nową stronę. 

 
Należy wspomnieć iż zrzutem ekranu są nie tylko zrzuty obszaru roboczego w postaci rysunków. 
Mogą to być także tabele.  
 
Przykładowo wyświetlmy tabele z kombinacjami i zrzućmy ją. Wchodzimy Widok 

 Tabele i 

szukamy kombinacji. Klikamy OK. 
 

 

 
 

 

 
 
 
 
 
 
 

 

 
Otrzymujemy takie okno z wartościami kombinacji. ( muszą być zaznaczone kombinacje 

) 

 
Klikamy prawym klawiszem na tło wybieramy opcję Zrzuć ekran. 
 

 

 
W taki sposób możemy zrobić zrzuty potrzebnych nam tabel. Należy pamiętać że aby nam się 
udało zrobić zrzut ekranu to tabela musi być w trybie wyświetlania wartości a nie w trybie 
edycyjnym.  

 

 

 
W oknie kompozycji pojawia się nowy zrzut: 
 

 

 

Teraz możemy przenieść nasze zrzuty do okna wydruku: 
 

 

 

Możemy także skorzystać z wbudowanych modułów w zakładce Standard. 
 

 

 

Tutaj zostały dodane moduły Obciążenia – Przypadki i Wartości. 
 
Pozostaje jedynie wydrukować tak stworzony zestaw Zrzutów lub wyeksportować do programu 

Internet Explorer, Microsoft Word lub Open Office.