Największy szwindel bankierów!
Co do konieczności zmiany obecnego systemu bankowego nie ma najmniejszej wątpliwości. Przy
czym system obecny należy nie reformować, a po prostu rozbić i zniszczyć.
Zmiana polegająca na tym, że zamiast pobierania przez rząd kredytów inwestycyjnych w bankach
prywatnych pobierane będą one w centralnym banku państwowym są zmianą jedynie kosmetyczną.
W niczym nie likwiduje to zależności rządu i budżetu państwa od banków i bankierów. No bo jaka
jest ostatecznie różnica między NBP a bankami prywatnymi, poza tą, że NBP posiada oprócz prawa
do udzielania pożyczek także prawo emisji pieniądza? A prywatne banki mogą jedynie pieniądze –
a raczej długi – pożyczać?
Nie należy zapominać, że NBP jest integralnie związany z całym światowym systemem
oszukańczej bankowości. Największym zaś oszustwem światowego systemu bankowego są tzw.
pożyczki. Bardzo dobrze opisuje to film pt. „Pieniądze jako dług”.
http://www.youtube.com/watch?v=Ue_lzEIVhnE
Osoba chcąca być politykiem ma obowiązek zapoznania się z tym największym oszustwem i
szwindlem wszechczasów. Przy czym, w razie konieczności powinna obejrzeć ten film nawet
dziesięć razy. Aż do skutku – czyli aż zrozumie, w jaki sposób oszuści bankierzy stali się
nowotworem złośliwym na gospodarczej i finansowej tkance społeczeństw.
Zmiana systemu bankowego powinna zawierać dwa elementy:
1. Banki mogą pożyczać tylko i wyłącznie tyle pieniędzy, ile ich faktycznie posiadają. A nie – jak
to jest powszechnie praktykowane – że pożyczają pieniądze, których nie mają.
2. Prawo emisji pieniądza ma rząd a nie bank. Przy czym nowo emitowane pieniądze nie są
żadnym długiem rządu w jakimkolwiek banku.
Opiszę to na przykładzie.
W zdrowym systemie powinno być tak:
Rząd po debacie parlamentarnej przeforsował emisję miliarda złotych na jakąkolwiek inwestycję.
Pieniądze wydrukowano. Inwestycja została wykonana. Ludzie pracujący przy niej zarobili
pieniądze (społeczeństwo odrobinę się wzbogaciło). Na koniec państwo jest „bogatsze” o nową
inwestycję. A dodatkowo rząd w ramach podatków od pensji od pracujących przy tej inwestycji
odzyskał część pieniędzy zainwestowanych w daną inwestycję. Może więc rząd te odzyskane
pieniądze wykorzystać na inne cele. Na przykład na służbę zdrowia czy na szkolnictwo.
W obecnym systemie jest tak:
Rząd zaciąga „pożyczkę” a więc nieistniejące pieniądze, gdyż banki pożyczają dług, a nie
pieniądze. Pieniądze zostają dodrukowane na polecenie banku. Inwestycja zostaje wykonana. ludzie
otrzymują zapłatę za pracę.
Do tego miejsca wszystko jest podobne. Ale istnieje jedna ogromna różnica.
Na zakończenie inwestycji państwo jest wprawdzie teoretycznie bogatsze o tę inwestycję, ale musi
spłacić dług zaciągnięty na tę inwestycję łącznie z odsetkami. Wpływy z podatków, zamiast iść na
inne cele (np. na służbę zdrowia czy oświatę) pójdą na spłatę części długu. Aby spłacić resztę długu
i odsetki rząd musi albo podnieść podatki, albo narzucić cięcia w szpitalach i szkołach, albo
zaciągnąć kolejny dług.
W takiej zwariowanej i oszukańczej spirali długu wymyślonego przez bankierów żyjemy. Przy
czym oddajemy bankierom pieniądze, których oni nam wcale nie pożyczyli. Oni pożyczyli nam
dług. A w zamian za pożyczony nam dług dostają z powrotem rzeczywiste pieniądze, nabijając
sobie ich bankierskie, prywatne konta.
Ten niewyobrażalny szwindel praktykowany jest jako normalność. Choć gołym okiem widać, że
nawet najbogatsze państwa na świecie są na kilka pokoleń naprzód zadłużone w sposób nie do
