ROZDZIAŁ JEDENASTY
Nie myślałam, Ŝe zasnę. WyobraŜałam sobie, Ŝe leŜąc juŜ
w łóŜku, zatęsknię za domem i będę rozpamiętywać ten nie-
oczekiwany zwrot, jaki dokonał się w moim Ŝyciu. Intrygują-
ce błyski w oczach chłopaka z holu pojawiały się raz po raz
w mojej pamięci, byłam jednak tak zmęczona, Ŝe nie mo-
głam się na tym skoncentrować. Nawet myśl o naznaczonym
nienawiścią usposobieniu Afrodyty nie bardzo mnie dręczy-
ła, tylko sennie odsuwała się ode mnie coraz dalej. Ostatnią
moją troską, zanim zasnęłam, był powracający ból głowy.
Czy spowodowany był Znakiem i raną na skroni, czy teŜ
tworzył mi się jakiś gigantycznych rozmiarów pryszcz? I czy
z takimi włosami będę mogła się pokazać pierwszego dnia
w szkole dla wampirów? Ale kiedy otuliłam się kołdrą i oto-
czył mnie znajomy zapach pierza i domu, poczułam się nagle
swojsko i bezpiecznie... i wtedy odpłynęłam na dobre.
Nie miałam koszmarów sennych. Śniły mi się koty. śad-
ni przystojni chłopcy nie pojawili się w mych snach. śadne
nowe atrakcyjne działanie wampirzych mocy. Nic z tych rze-
czy. Po prostu koty. A szczególnie jeden. Mały pomarańczo-
wy pręgulek na tycich łapkach, z brzuszkiem jak kieszonka,
czym przypominał małego torbacza. Skrzeczał na mnie gło-
sem starej baby, dlaczego tak długo zwlekałam z przyjściem.
Ale zaraz ten głos zmienił się w terkot budzika...
-
Zoey, wyłącz wreszcie ten budzik!
-
Co?... A...
O rany, nie znoszę poranków. Po omacku zaczęłam szukać
wyłącznika budzika, by wreszcie przestał dzwonić. Czy juŜ
mówiłam, Ŝe bez szkieł kontaktowych prawie nic nie widzę?
Złapałam swoje idiotyczne okulary i zerknęłam, która godzi-
na. Było wpół do siódmej wieczorem. Wszystko na opak.
-
Chcesz teraz wejść pod prysznic czy ja mam pójść
pierwsza? — zapytała Stevie Rae sennym głosem.
-
Mogę iść pierwsza, jeśli ci to nie przeszkadza.
-
Nie... — ziewnęła.
-
Dobra.
-
Powinnyśmy się pospieszyć, bo nie wiem jak ty, ale
jeśli ja nie zjem śniadania, nie mogę potem wytrzymać do
obiadu, po prostu umieram z głodu.
-
Płatki zboŜowe? — oŜywiłam się. Uwielbiam płatki,
a na dowód tego mam nawet T-shirty z napisem: „Kocham
płatki".
-
Tak. Zawsze jest mnóstwo róŜnych płatków, prócz
tego obwarzanki, owoce, jajka na twardo i róŜne takie.
-
Zaraz będę gotowa -- obiecałam, nagle czując się
strasznie głodna. — Powiedz mi, Stevie Rae, czy mogę się
ubrać w cokolwiek?
-
Tak — odpowiedziała, znowu ziewając. — WłóŜ po
prostu któryś z tych swetrów, do tego Ŝakiet z symbolem
trzeciego formatowania i wystarczy.
Zaczęłam się spieszyć, chociaŜ zaleŜało mi na tym, by
wyglądać jak najlepiej, dlatego wolałabym mieć przynaj-
mniej parę godzin na staranne zrobienie makijaŜu i
wy-szczotkowanie włosów. Siedząc przed poŜyczonym od
Stevie Rae lusterkiem, podczas gdy ona brała prysznic,
uznałam, Ŝe lepiej zrobić delikatny makijaŜ, niŜ przesadzić
nadmiernym upiększaniem. Dziwne, jak Znak zmienił cały
wyraz mojej twarzy. Zawsze miałam ładne oczy: duŜe,
okrągłe, ocienione
długimi gęstymi rzęsami. Nawet Kayla mi ich zazdrościła,
nieraz mówiąc, Ŝe to niesprawiedliwe, bym ja miała rzęsy,
którymi dałoby się obdzielić ze trzy dziewczyny, a ona krótkie
jasne włoski. A skoro juŜ mowa o Kayli... zatęskniłam za nią,
zwłaszcza rano, kiedy wybierałam się do szkoły bez niej. MoŜe
zadzwonię do niej później. Albo wyślę e-mail. Albo nie...
Przypomniałam sobie właśnie, co Heath mówił o imprezie, i
postanowiłam, Ŝe raczej nie zadzwonię. W kaŜdym razie Znak
sprawił, Ŝe moje oczy wydawały się teraz większe i
ciemniejsze. Podkreśliłam je cieniem w kolorze szaroczarnym,
który zawierał trochę srebrnych drobinek, ładnie poły-
skujących. Nie chciałam zamalować powiek na czarno, jak to
robią niektóre dziewczyny, myśląc, Ŝe tak jest bajerancko,
podczas gdy naprawdę wyglądają jak wystraszone szopy
pracze. Poprowadziłam cienką kreskę wzdłuŜ rzęs, potem
nałoŜyłam troszkę tuszu, pędzelkiem naniosłam na policzki
trochę ciemnego pudru i przeciągnęłam błyszczykiem po
wargach, by ukryć fakt, Ŝe je nerwowo przygryzam. Potem
uwaŜnie się sobie przyjrzałam. Na szczęście włosy układały
się jako tako, nawet ząbek w linii zarostu włosów, który
rysował mi się nad środkiem czoła, nie rzucał się tak bardzo
w oczy, jak nieraz się zdarzało. Teraz wyglądałam... hm,
niby tak samo, a jednak inaczej. Nadal widoczny był wpływ
Znaku na mój wygląd. Właśnie przez ten Znak uwypukliły
się etniczne elementy moich rysów: ciemne oczy, szerokie
kości policzkowe, szlachetny prosty nos, nawet oliwkowy
odcień karnacji, którą odziedziczyłam po Babci. Szafirowy
Znak jakby rzucił nowe światło na moje rysy i wydobył je;
uwolnił z mego wnętrza czirokeską dziewczynę i sprawił, Ŝe
zajaśniała pełnym blaskiem.
- Masz świetne włosy -- zauwaŜyła Stevie Rae, gdy
wyszła z łazienki z ręcznikiem na głowie. — Chciałabym,
Ŝ
eby moje tak się układały, kiedy urosną. Ale nic z tego. Dłu-
gie są po prostu rozwichrzone. Wyglądają jak rozwiana koń-
ska grzywa.
-
Podobają mi się twoje krótkie włosy — powiedziałam,
ustępując jej miejsca i sięgając po czarne baleriny.
-
Ale przez nie jestem tutaj odmieńcem. Bo wszyscy
mają długie włosy.
-
ZauwaŜyłam, tylko nie rozumiem, jak to się dzieje.
-
To jeden z procesów, jakie w nas zachodzą, kiedy
podlegamy Przemianie. Włosy wampirów rosną niezwykle
szybko, podobnie paznokcie.
Opanowałam dreszcz na wspomnienie paznokci Afrody-
ty, które bez trudu rozcinały materiał spodni i znajdującą się
pod nimi skórę.
Na szczęście Stevie Rae nie domyśliła się biegu moich
myśli i dalej mówiła.
- Przekonasz się. Wkrótce nie będziesz musiała przy-
glądać się ich symbolom, by wiedzieć, jakie formatowanie
przechodzą. Zresztą wszystko to poznasz na lekcjach socjo-
logii wampirów. Właśnie, byłabym zapomniała. — Rzuciła
się do biurka i zaczęła przekopywać się przez stos papierów,
zanim znalazła to, czego szukała, by mi zaraz wręczyć. — To
twój plan. Trzecią i piątą godzinę mamy razem. Sprawdź, ja-
kie masz przedmioty do wyboru na drugiej godzinie. MoŜesz
wybrać z listy, co chcesz.
Na górze arkusza z planem zajęć wydrukowane było wiel-
kimi literami moje imię i nazwisko: ZOEY REDBIRD, ROZPO-
CZYNAJĄCA TRZECIE FORMATOWANIE, a pod tym data pięć
dni wcześniejsza od dnia, w którym Tracker mnie Nazna-
czył.
1.
godzina — socjologia wampirów 101. Pok. 215. Prof.
Neferet
2.
godzina — zajęcia teatralne. Sala przedstawień. Prof.
Nolan
albo
Rysunek 101. Pok. 312. Prof. Doner
albo
Muzyka, zaj. początkowe, pok. 314. Prof. Yento
3.
godzina — literat. 101. Pok. 214. Prof. Pentesilea
4.
godzina — szermierka. Sala ćwiczeń. Prof. D.
Lankford
PRZERWA NA LUNCH
5. godzina — hiszpański 101. Pok. 216. Prof. Garmy
6. godzina — wstęp do studiów jeździeckich. Zabudowania
na polu. Prof. Lenobia
-
Nie ma geometrii? — zapytałam z udawaną radością,
choć przytłoczył mnie ten plan zajęć.
-
Na szczęście nie ma. W przyszłym semestrze będzie
my miały ekonomię, ale moŜe nie będzie taka trudna.
-
Szermierka?... Wstęp do studiów jeździeckich?...
-
Mówiłam ci, chcą, Ŝebyśmy byli w dobrej kondycji.
Szermierka nie jest zła, chociaŜ dosyć trudna. Nie jestem
w tym dobra, ale często dają ci do pary kogoś starszego,
kto pełni rolę trochę kolegi, a trochę instruktora. Musisz
wiedzieć, Ŝe niektórzy są naprawdę napaleni. W tym seme-
strze nie mam tych zajęć, zostałam przydzielona do grupy
taekwondo. I muszę ci powiedzieć, Ŝe to uwielbiam!
- Naprawdę? — wyraziłam powątpiewanie, zastanawia-
jąc się jednocześnie, jak mogą wyglądać zajęcia z końmi.
-
Tak. Więc które zajęcia wybierasz?
Spojrzałam na rozkład.
-
A ty na które idziesz?
- Na muzykę. Profesor Yento jest świetny, a poza tym...
- Stevie Rae uśmiechnęła się i zaczerwieniła. — Chciała
bym zostać gwiazdą muzyki country. Wiesz, Kenny Che-
sney, Faith Hill, Shania Twain, oni wszyscy są wampirami.
Cała trójka. A Garth Brooks pochodzi stąd, z Oklahomy,
przy czym on jest największym wampirem z nich wszyst-
kich. Wobec tego nie rozumiem, dlaczego nie miałabym zro-
bić podobnej kariery.
-
Ja to doskonale rozumiem — powiedziałam. — Rze-
czywiście, dlaczego nie?
-
Chcesz chodzić ze mną na muzykę?
-
Nie nadaję się. Nie umiem śpiewać ani grać na Ŝad-
nym instrumencie. Zrobiłabym z siebie pośmiewisko.
-
W takim razie lepiej nie.
-
Prawdę mówiąc, brałam pod uwagę zajęcia teatral-
ne. W szkole miałam zajęcia z teatru i lubiłam je. Wiesz coś
o profesor Nolan?
-
Tak. Pochodzi z Teksasu i ma bardzo silny teksański
akcent, ale studiowała aktorstwo w Nowym Jorku. Wszyscy
ją lubią.
Niemal roześmiałam się głośno, gdy Stevie Rae wspo-
mniała o akcencie profesor Nolan. Sama przecieŜ mówiła
z tak silnym akcentem, Ŝe mogłaby uchodzić za kogoś miesz-
kającego w slumsach, ale za skarby świata nie zraniłabym jej
uczuć.
-
W takim razie zajęcia z dramatu.
-
No to bierz plan i chodźmy — zarządziła, a kiedy
wypadłyśmy z pokoju i zbiegałyśmy po schodach, dodała
jeszcze: — Wiesz co? MoŜe ty będziesz drugą Nicole
Kidman?
Zostać drugą Nicole Kidman... całkiem niezła perspekty-
wa (wyjąwszy ślub, a następnie szybki rozwód z konusem,
który musiał być nienormalny). Nie zastanawiałam się jesz-
cze nad swoją przyszłą karierą zawodową, zwłaszcza odkąd
Tracker przewrócił moje Ŝycie do góry nogami, ale skoro
Stevie Rae poruszyła ten temat, to raczej wolałabym zostać
weterynarzem.
Spasiony czarno-biały kocur smyrgnął tuŜ pod naszymi
nogami, goniąc innego kota, który wyglądał, jakby był jego
sobowtórem. Skoro włóczy się tu tyle kotów, weterynarz na
pewno się przyda. (Zabawnie brzmi: wampirka weterynarka,
wamp-wet, juŜ widzę, jak się ogłaszam: „Krew pobieramy
bezpłatnie").
W kuchni i salonie tłoczyły się dziewczęta, które po-
spiesznie jadły, nie rezygnując z rozmawiania. Odpowiada-
łam na liczne pozdrowienia wyraŜane przez nowo poznane
osoby, którym Stevie Rae skwapliwie mnie przedstawiała,
a jednocześnie starałam się znaleźć swoje ulubione czekola-
dowe chrupki. JuŜ zaczynałam się martwić, Ŝe ich nie znajdę,
kiedy wreszcie je zobaczyłam ukryte za wielkimi kartonami
glazurowanych płatków, które mogłabym wybrać w drugiej
kolejności, ale to jednak nie to samo. Glazurowane nie za-
wieraj ą ani odrobiny czekolady, no i nie maj ą tej pysznej kro-
pelki marmoladki. Stevie Rae wzięła sobie pełną miseczkę
Lucky Charms, po czym zasiadłyśmy przy stole i zaczęły-
ś
my pospiesznie pochłaniać śniadanie.
- Cześć, Zoey!
Gdybym nawet nie rozpoznała tego głosu, to i tak wystar-
czająco wymowna była reakcja Stevie Rae, która spuściła
głowę, pilnie wpatrując się w swoje płatki.
- Cześć, Afrodyto — odpowiedziałam, starając się, by
mój głos brzmiał normalnie.
- W razie gdybyśmy się miały przedtem nie zobaczyć,
wolałabym mieć pewność, Ŝe trafisz do nas wieczorem. Ry-
tuał Pełni KsięŜyca obchodzony przez Córy Ciemności za-
czyna się o czwartej rano, zaraz po szkolnych obchodach.
Przepadnie ci kolacja, ale nie martw się, nakarmimy cię. Na
sza uroczystość odbywa się w sali rekreacyjnej za wschod-
nim murem. Spotkamy się przed świątynią Nyks, zanim za-
czną się szkolne uroczystości, Ŝebyśmy mogły w nich razem
uczestniczyć, a potem zaprowadzę cię do naszej auli.
-
Kiedy ja juŜ obiecałam Stevie Rae, Ŝe z nią pójdę na
szkolne uroczystości. — Nie znoszę apodyktycznych ludzi.
-
No! Przykro mi. - - Z satysfakcją zobaczyłam, jak
Stevie Rae wreszcie uniosła głowę znad talerza z płatkami
i przemówiła.
-
Ty wiesz, gdzie jest sala rekreacyjna, prawda? -
zwróciłam się do Stevie Rae z niewinną miną.
-
Jasne.
-
W takim razie powiesz mi, którędy mam iść, prawda?
I Afrodyta nie musi się martwić, Ŝe nie trafię.
-
We wszystkim ci pomogę — zachrypiała przejęta
Stevie Rae.
-
W takim razie nie ma problemu -- powiedziałam,
uśmiechając się szeroko do Afrodyty.
-
Okay, w porządku. Widzimy się o czwartej. Nie spóź-
nij się. — To powiedziawszy, oddaliła się z godnością.
-
Jeśli dalej tak będzie zarzucała dupskiem, to jeszcze
po drodze coś stłucze — zauwaŜyłam.
Stevie Rae prychnęła śmiechem, aŜ mleko o mało nie po-
szło jej nosem. Krztusząc się, odpowiedziała:
-
Nie rób tak, kiedy jem. - - Przełknęła to, co miała
jeszcze w ustach, i uśmiechnęła się do mnie. -- Widzę, Ŝe
nie pozwalasz sobą rządzić.
-
Ty teŜ nie — zrewanŜowałam się. Skończyłam jeść
płatki i zapytałam: — Gotowa?
-
Gotowa. Zaczynamy. To wcale nie będzie trudne.
Pierwszą lekcję masz po sąsiedzku ze mną. Wszystkie głów
ne przedmioty dla uczestników trzeciego formatowania od
bywają się w tym samym holu. Chodź, pokaŜę ci kierunek
i juŜ będziesz wiedziała.
Opłukałyśmy talerze i włoŜyłyśmy je do zmywarki, po
czym mogłyśmy juŜ wyjść na zewnątrz, gdzie panował pięk-
ny jesienny wieczór. O rany, jakoś dziwnie było iść do szkoły
wieczorem, nawet jeśli ciało się temu nie sprzeciwiało. We-
szłyśmy do wnętrza szkoły przez masywne drewniane drzwi,
przez które przelewało się mnóstwo uczniów.
- Właśnie tu jest hol trzeciego formatowania — oświad-
czyła Stevie Rae, prowadząc mnie za róg, a następnie w górę
po kilku schodkach.
To łazienka? — zapytałam, kiedy mijałyśmy fontannę
znajdującą się pomiędzy dwojgiem drzwi.
-
Aha — odrzekła. — Tu jest moja klasa, a twoja zaraz
obok. Do zobaczenia po lekcji!
-
Dobra, dzięki! — zawołałam.
Przynajmniej do łazienki było niedaleko. Gdybym nagle
dostała biegunki, zdąŜę dobiec.
ROZDZIAŁ DWUNASTY
- Zoey, tutaj!
Prawie rozpłakałam się z radości, kiedy usłyszałam głos
Damiena i zobaczyłam, jak macha do mnie, wskazując puste
miejsce w ławce obok siebie.
-
Cześć.
Usiadłam, uśmiechając się do
niego
z wdzięcznością.
-
Gotowa jesteś stawić czoła pierwszemu dniowi w tej
szkole? — zapytał.
Nie.
Kiwnęłam jednak potakująco głową.
- Tak. — Chciałam coś więcej powiedzieć, lecz rozległ
się pięciokrotny dźwięk dzwonka, a gdy umilkł ostatni jego
pogłos, do sali weszła Neferet. Miała na sobie
ciemnofioletowy jedwabny sweter oraz długą czarną
spódnicę z rozcięciem na boku, przez które widać było
wspaniałe buty na
wysokich obcasach. Nad jej lewą piersią wyhaftowany srebr-
ną nitką widniał wizerunek bogini z uniesionymi rękoma,
z dłońmi obejmującymi sierp księŜyca. Złote włosy splecione
miała w gruby warkocz. Drobne, ale liczne tatuaŜe okalały
jej twarz, co sprawiało, Ŝe przypominała staroŜytną wojującą
boginkę. Gdy uśmiechnęła się do nas, zauwaŜyłam, Ŝe cała
klasa pozostaje pod magnetycznym wraŜeniem jej znaczącej
obecności.
- Dobry wieczór. Nie mogłam się doczekać, kiedy przej-
dziemy do tej części materiału. To mój ulubiony temat: zagłę-
bianie się w bogatą historię Amazonek oraz jej socjologiczne
aspekty. — Wskazała na mnie. — Idealna pora dla Zoey, któ-
ra właśnie teraz do nas dołączyła. Jestem jej mentorką, dla-
tego liczę, Ŝe moi uczniowie powitają ją gorąco. Damien, czy
mógłbyś dać Zoey podręcznik? Jej szafka znajduje się tuŜ
obok twojej. A w tym czasie, kiedy będziesz ją zapoznawał
z systemem zamykania szafek, chciałabym, aby pozostali za-
stanowili się nad pierwszymi skojarzeniami, jakie wam się
nasuwają na temat staroŜytnych wampirzych wojowniczek,
które znamy jako Amazonki.
Przez klasę przebiegł typowy w takich sytuacjach szmer
przewracanych kartek i szeptów, gdy tymczasem Damien
poprowadził mnie do tylnej części klasy, gdzie cała ściana
zabudowana była uczniowskimi szafkami. Otworzył tę, któ-
ra miała numer „12" w srebrnym kolorze. Szafka zawierała
wygodne szerokie półki z podręcznikami i innymi pomoca-
mi szkolnymi.
- W Domu Nocy nie ma zamykanych szafek, jak
w większości zwykłych szkół. To nasza macierzysta klasa,
dlatego tutaj mamy nasze szafki. Sala zawsze jest otwar-
ta, tak Ŝe o kaŜdej porze moŜna tu przyjść po ksiąŜki czy
cokolwiek, czego stąd potrzebujesz, tak samo jakbyś szła
do zamykanej szafki gdzie indziej. Masz tu podręcznik do
socjologii.
Podał mi gruby tom oprawiony w skórę, z wytłoczoną na
okładce sylwetką bogini oraz wykonanym złotymi literami
tytułem: Socjologia wampirów 101. Wzięłam teŜ zeszyt i kil-
ka długopisów. Kiedy zamykałam drzwiczki, zawahałam się
przez chwilę.
-
Nie ma tu Ŝadnego zamka czy innego zamknięcia?
-
Nie. — Damien zniŜył głos do szeptu. — Tutaj zamki
są niepotrzebne. Gdyby ktoś coś ukradł, wampiry by się o tym
dowiedziały. Wolę nawet nie myśleć, co by się stało z tym, kto
byłby na tyle głupi, Ŝeby się czegoś takiego dopuścić.
Kiedy wróciliśmy na miejsca, zaraz zaczęłam pisać to, co
wiedziałam o Amazonkach: Ŝe naleŜały do wojujących ko-
biet, którym męŜczyźni nie bardzo byli potrzebni, ale jakoś
nie mogłam się skupić. Cały czas absorbowała mnie myśl,
dlaczego Damien, Stevie Rae, a nawet Erin i Shaunee tak
bardzo obawiają się podpaść. Co do mnie, jestem dobrym
dzieckiem —jasne, Ŝe nie idealnym, ale mimo wszystko...
W kaŜdym razie jak dotąd dopiero raz zasłuŜyłam na karę, i to
nie z własnej winy. Naprawdę. Kiedyś pewien gnojek powie-
dział, bym mu obciągnęła fujarę. Co miałam zrobić? Śmiać
się? Płakać? Zrobić obraŜoną minę? Nie, wolałam po prostu
dać mu w gębę. I właśnie za to zostałam ukarana. Musiałam
zostać godzinę po lekcjach, co wcale nie było takie złe; przez
ten czas odrobiłam pracę domową, a potem zaczęłam czy-
tać nowy tom z serii Dziewczęcych Ploteczek. Zapewne kara
w Domu Nocy pociągała za sobą coś więcej niŜ tylko zostanie
po lekcjach i siedzenie w pokoju nauczycielskim przez czter-
dzieści pięć minut. Będę musiała zapytać o to Stevie Rae...
- Po pierwsze, jaki fragment tradycji związanej z Ama-
zonkami kultywujemy tutaj, w Domu Nocy? — zadała pyta
nie Neferet, sprowadzając moją uwagę z powrotem do tematu
lekcji.
Damien podniósł rękę do góry.
-
Ukłon oznaczający szacunek, kiedy trzymamy zwi-
niętą dłoń na piersi, pochodzi od Amazonek. Podobnie jak
powitanie, kiedy wymieniamy uścisk przedramion.
-
Dobrze, Damien.
Aha. To wyjaśnia ten zabawny dla mnie na pierwszy rzut
oka powitalny uścisk.
- Dalej, jakie pierwsze skojarzenia nasuwają wam się
z Amazonkami jako wojowniczkami? — zapytała Neferet,
zwracając się do klasy.
Blondynka siedząca po drugiej stronie klasy odpowie-
działa:
- Amazonki praktykowały matriarchat, podobnie jest
w społeczeństwie wampirów.
O rany, ta dziewczyna musi być niegłupia.
-
To prawda, Elizabeth, ale kiedy ludzie rozprawiają
o Amazonkach, dodają zazwyczaj coś jeszcze. Co mam na
myśli?
-
Ludzie chyba uwaŜają, Ŝe Amazonki nienawidziły
męŜczyzn — odpowiedział Damien.
-
OtóŜ to. My wiemy, choćby dlatego, Ŝe jesteśmy spo-
łeczeństwem matriarchalnym, Ŝe nie oznacza to automatycz-
nie wrogości wobec męŜczyzn. Nawet Nyks ma małŜonka,
boga Erebusa, któremu jest bardzo oddana. Amazonki wam-
pirzyce były wyjątkowe w tym, Ŝe postanowiły same siebie
bronić, nawet zbrojnie. Jak większość z was juŜ wie, nasze
społeczeństwo równieŜ praktykuje matriarchat, ale uznajemy
teŜ i szanujemy Synów Ciemności, których uwaŜamy za swo-
ich obrońców i małŜonków. A teraz otwórzcie podręczniki
na rozdziale trzecim, gdzie zapoznacie się z najznakomitszą
z Amazonek, Pentesileą. Tylko pamiętajcie, by nie pomieszać
legendy o niej z historyczną prawdą.
Neferet rozpoczęła wykład, który był najciekawszy ze
wszystkich, jakie kiedykolwiek zdarzyło mi się słyszeć.
Nawet nie zauwaŜyłam, kiedy minęła godzina, dzwonek na
koniec lekcji całkowicie mnie zaskoczył. A kiedy chowałam
z powrotem podręcznik i zeszyt do swojej skrytki, usłysza-
łam, jak Neferet woła mnie po imieniu. Chwyciłam zeszyt
i pióro i popędziłam do jej biurka.
- Jak się czujesz? — zapytała, uśmiechając się do mnie
ciepło.
- Dobrze, w porządku - - odpowiedziałam skwapli-
wie.
Uniosła brwi zdziwiona.
-
Jestem moŜe trochę zdenerwowana i zdezorientowana.
-
To zrozumiałe. Tyle nowego zdarzyło się w twoim Ŝy-
ciu, a zmiana szkoły zawsze jest trudnym doświadczeniem,
zwłaszcza Ŝe w grę wchodzi równieŜ zmiana całego Ŝycia.
-
Zobaczyła za moimi plecami przechodzącego Damiena.
-
Damien — przywołała go — zaprowadzisz Zoey do pra-
cowni teatralnej?
-
Oczywiście — zgodził się Damien.
-
Zoey, zobaczymy się wieczorem na obchodach. Aha,
czy Afrodyta przysłała ci formalne zaproszenie na równole-
głe obchody tych samych uroczystości przez Córy Ciemno-
ś
ci?
-
Wolę się upewnić, czy rzeczywiście masz ochotę tam
pójść. Jeśli odmówisz, zrozumiem, ale namawiałabym cię
do wzięcia udziału w ich prywatnych obchodach. Chciała
bym, Ŝebyś korzystała z kaŜdej nadarzającej się okazji i brała
udział w naszym Ŝyciu, a Córy Ciemności to elitarna organi-
zacja. Powinno ci pochlebiać, Ŝe juŜ zwróciły na ciebie uwa-
gę i chcą cię zwerbować.
-
Nie mam nic przeciwko temu, Ŝeby tam iść — odpo-
wiedziałam, zmuszając się do swobodnego uśmiechu. Było
oczywiste, iŜ Neferet Ŝyczy sobie, bym wzięła udział w uro-
czystości, a ja z pewnością nie chciałam jej zawieść. Poza
tym za nic nie dałabym Afrodycie powodu do myślenia, Ŝe
stchórzyłam.
-
Brawo — pochwaliła mnie Neferet, najwyraźniej za-
dowolona. Ścisnęła mnie za ramię, ja z kolei uśmiechnęłam
się do niej. — Gdybym ci była potrzebna, mój gabinet znaj
duje się po tej samej stronie co szpitalik. — Popatrzyła uwaŜ-
nie na moje czoło. — Widzę, Ŝe szwy prawie całkowicie się
rozpuściły. Świetnie. Czy głowa cię jeszcze boli?
Odruchowo dotknęłam skroni. Namacałam najwyŜej je-
den lub dwa szwy, podczas gdy wczoraj wyczuwałam, Ŝe
jest ich co najmniej dziesięć. Dziwne, bardzo dziwne. A co
jeszcze dziwniejsze, od rana ani razu nie pomyślałam o tym
skaleczeniu.
Uświadomiłam teŜ sobie, Ŝe nie pomyślałam ani razu
o Mamie, a nawet o Babci Redbird. Heatha teŜ nie wspo-
mniałam...
-
Nie — odpowiedziałam pospiesznie, widząc, Ŝe Ne
feret i Damien nadal czekają na moją odpowiedź. - - Nie,
w ogóle mnie juŜ nie boli.
-
To dobrze! A teraz idźcie juŜ, bo się spóźnicie. Wiem,
Ŝ
e lekcje z dramatu ci się spodobają. Profesor Nolan właśnie
zaczęła omawiać monologi.
Byłam juŜ w połowie drogi, usiłując dotrzymać kroku
Damienowi, kiedy coś mnie zastanowiło.
- Zaraz, skąd ona wiedziała, Ŝe wybrałam dramat?
PrzecieŜ dopiero rano podjęłam taką decyzję.
- Czasami dorosłe wampiry wiedzą stanowczo za duŜo
- szepnął Damien. - - Wróć, chciałem powiedzieć, Ŝe do
rosłe wampiry zawsze wiedzą za duŜo, zwłaszcza jeśli ten
dorosły wampir jest starszą kapłanką.
ZwaŜywszy, co przemilczałam przed Neferet, wolałam
dłuŜej się nad tym nie zastanawiać.
-
Hej, wy! — Podbiegła do nas Stevie Rae. — No i jak
ci się podobała socjologia wampirów? Zaczęliście od Ama-
zonek?
-
Fajnie było — odrzekłam zadowolona, Ŝe moŜemy
zmienić temat i przestać rozmawiać o wszystkowiedzących
wampirach. - - Nie miałam pojęcia, Ŝe one rzeczywiście
odcinały sobie prawą pierś, by pozostać poza konkuren-
cją.
-
Nie musiałyby tego robić, gdyby były tak płaskie jak
ja — skonstatowała Stevie Rae, patrząc wymownie na swoją
klatkę piersiową.
-
Albo ja — westchnął komicznie Damien.
Jeszcze chichotałam, kiedy stanęliśmy pod drzwiami pra-
cowni teatralnej.
Profesor Nolan nie miała takiej charyzmy jak Neferet.
Kipiała za to energią. Miała mocną gruszkowatą sylwetkę,
czarne długie włosy i — o czym juŜ wspominała Stevie Rae
- silny teksański akcent.
- Witaj, Zoey. Siadaj, gdzie ci się podoba.
Powiedziałam „cześć" i usiadłam obok Elizabeth, którą
poznałam na lekcji socjologii wampirów. Wyglądała sympa-
tycznie, a wiedziałam juŜ, Ŝe jest inteligentna. Nigdy nie za-
szkodzi usiąść obok mądrego ucznia.
- Przystępujemy teraz do monologów. KaŜdy z was
wybierze sobie jakiś fragment i przedstawi go na zajęciach
w przyszłym tygodniu. Najpierw jednak zobaczycie, jak
monolog powinien być podany. Poprosiłam jednego ze zdol-
niejszych słuchaczy piątego formatowania, by do nas zajrzał
i zaprezentował słynny monolog z Otella, sztuki napisanej
przez znanego dramaturga, a jednocześnie wampira, Szek-
spira. — Profesor Nolan przerwała, by wyjrzeć przez okno.
— OtóŜ i on — powiedziała.
Drzwi się otwarły i zobaczyłam... Jezu kochany... serce
stanęło mi z wraŜenia. Jestem pewna, Ŝe szczęka mi opadła
niczym u jakiegoś idioty. To był najprzystojniejszy chłopak,
jakiego zdarzyło mi się widzieć w całym moim Ŝyciu. Wy-
soki, o ciemnych kręconych włosach, dokładnie takich, jakie
ma Superman. Oczy cudnie szafirowe... Do diabła! To ten
chłopak z holu!
- Wejdź, Eriku. Jak zawsze pojawiasz się w najodpo-
wiedniejszym momencie. My juŜ jesteśmy gotowi słuchać
monologu w twoim wydaniu. - - Odwróciła się do klasy.
- Większość z was zna Erika Nighta, studenta piątego for
matowania. Pamiętamy teŜ, Ŝe to on zajął pierwsze miejsce
w konkursie na monolog zorganizowanym dla wszystkich
Domów Nocy na świecie, którego finał odbył się w ubiegłym
roku w Londynie. W Hollywood i na Broadwayu zrobił się
teŜ wokół niego szumek, kiedy zagrał Tony'ego w naszej in-
scenizacji West Side Story. Wszyscy cię słuchamy, Eriku. -
Profesor Nolan promieniała.
Niczym automat klaskałam wraz z całą klasą. Zadowolo-
ny i uśmiechnięty Erik wszedł na niewielką scenę z przodu
wielkiej, przestronnej klasy.
- Cześć. Jak się macie?
Mówił to do mnie. Naprawdę słowa te skierował wyłącz-
nie do mnie. Czułam, jak robi mi się gorąco.
- Monolog na ogół onieśmiela aktorów, ale musicie od
nieść się do tekstu tak, jakbyście go odgrywali przy pełnej
obsadzie aktorskiej. Spróbujcie wmówić sobie, Ŝe nie jeste-
ś
cie na scenie sami, o, tak...
Rozpoczął monolog z Otella. Niewiele wiem o tej sztuce,
tyle Ŝe napisał ją Szekspir, ale i tak gra Erika była wspaniała.
Chłopak jest wysoki, ma pewnie z sześć stóp, lecz kiedy za-
czął mówić, od razu wydał się wyŜszy, doroślejszy, władczy.
W jego głębokim głosie pobrzmiewał akcent, którego nie po-
trafiłam zidentyfikować. Jego niesamowite oczy pociemniały
i zwęziły się w szparki, a gdy wymówił imię Desdemony,
brzmiało to jak modlitwa. Było oczywiste, Ŝe ją kocha, jesz-
cze zanim wypowiedział ostatnie wersy:
Ona mnie pokochała za przebyte
Niebezpieczeństwa, a jam ją pokochał Za
okazane nad nimi współczucie.
Kiedy wymawiał ostatnie słowa, jego oczy spotkały się
z moimi, jak zahipnotyzowani nie mogliśmy oderwać od sie-
bie wzroku, jakbyśmy byli sami w tej sali, tylko my i nikt
inny. Poczułam przeszywający mnie dreszcz podobny do
dwóch takich doznań, jakie zdarzyły mi się, odkąd Tracker
mnie Naznaczył, kiedy poczułam zapach krwi. Tym razem
jednak ani kropli nie było w całym pomieszczeniu. Tylko
Erik. Uśmiechnął się, przytknął palec do ust i posłał mi na od-
ległość pocałunek, po czym ukłonił się. Rozległy się
frenetyczne oklaski, ja teŜ klaskałam, nie mogłam się
powstrzymać.
- No właśnie, tak to powinno się robić — powiedziała
profesor Nolan. — Z tyłu klasy na czerwonych półkach
znajdziecie egzemplarze tekstów monologów. Niech kaŜdy
z was weźmie po kilka ksiąŜeczek i je przejrzy. Szukajcie
takiej sceny, która będzie coś waŜnego dla was znaczyła, coś
w was poruszy. Będę krąŜyła po klasie gotowa odpowiedzieć
na pytania, jakie mogą się wam nasunąć przy lekturze tych
monologów. Kiedy juŜ wybierzecie odpowiedni dla siebie
tekst, pomogę wam we wszystkich etapach przygotowania
prezentacji. — Z uśmiechem, który dodawał nam energii, ru-
chem głowy skierowała nas do półek z niezliczonymi ksiąŜ-
kami, z których mogliśmy wybrać odpowiednie monologi.
Nadal zaczerwieniona i bez tchu ruszyłam jednak z całą
klasą w stronę półek, choć nie mogłam się powstrzymać, by
nie zerkać przez ramię na Erika. Niestety właśnie opuszczał
klasę, ale gdy się odwrócił, napotkał moje spojrzenie. Przy-
łapana na gapieniu się na niego, zaczerwieniłam się jeszcze
bardziej, a on uśmiechnął się do mnie i dopiero wtedy wy-
szedł z klasy.
-
AleŜ on jest cholernie seksowny — ktoś szepnął mi
do ucha. To Elizabeth, ta idealna uczennica, teŜ się gapiła na
niego. Wachlowała się pracowicie dla ostudzenia Ŝaru, jaki
w niej wywołał.
-
Czy on nie ma swojej dziewczyny? — zapytałam jak
kretynka.
-
Tylko w moich marzeniach. ChociaŜ mówi się, Ŝe on
i Afrodyta chodzili ze sobą, ale od kiedy tu jestem, czyli od
dwóch miesięcy, juŜ się ich razem nie widuje. Masz — wy
ciągnęła w moją stronę kilka egzemplarzy skryptów z mono
logami. — Jestem Elizabeth, bez nazwiska.
Musiałam mieć wypisane na twarzy niepomierne zdzi-
wienie pomieszane z niezrozumieniem, bo Elizabeth wes-
tchnęła i wyjaśniła:
- Moje nazwisko brzmiało Titworth. WyobraŜasz sobie?
Kiedy przyjęto mnie tutaj przed kilkoma tygodniami,
mentorka powiedziała, Ŝe mogę wybrać sobie nowe nazwisko,
takie, jakie mi się podoba. Nie miałam wątpliwości, Ŝe
chcę pozbyć się tej Titworth, ale wymyślenie nowego nazwiska
nieoczekiwanie zaczęło mnie stresować. Postanowiłam
więc zostawić imię i nie zawracać sobie głowy nazwiskiem.
- Elizabeth Bez Nazwiska wzruszyła ramionami.
-
No to cześć — powitałam ją. Rzeczywiście sporo ory-
ginałów tu trafiło.
-
Wiesz co? — powiedziała, kiedy juŜ wracałyśmy do
ławek. — Erik patrzył na ciebie.
-
Na wszystkich patrzył -- sprostowałam, czując, Ŝe
znów się czerwienię i oblewa mnie Ŝar.
-
Tak, ale na ciebie w szczególności. -- Uśmiechnęła
się i dodała: — UwaŜam, Ŝe twój kolorowy Znak jest bom-
bowy.
-
Dzięki — odrzekłam. Pewnie wyglądał idiotycznie na
zaczerwienionej jak burak twarzy.
-
Masz jakieś pytania, Zoey, w związku z wyborem
monologu? — zapytała profesor Nolan, a ja zaskoczona ze
rwałam się na równe nogi.
-
Nie, pani profesor — odpowiedziałam. — W poprzed-
niej szkole przerabialiśmy monologi.
- Świetnie. Powiedz, jeśli będziesz potrzebowała ja-
kichś wskazówek co do scenografii czy charakteru postaci.
- Poklepała mnie po ramieniu i dalej ruszyła w obchód po
sali.
Otworzyłam pierwszą z brzegu ksiąŜkę i zaczęłam bez-
myślnie przewracać kartki, próbując — bezskutecznie — za-
pomnieć o Eriku i skupić się na monologach.
On rzeczywiście patrzył na mnie. Ale dlaczego? Musi
wiedzieć, Ŝe to ja byłam wtedy w holu. Co go więc we mnie
mogło zainteresować? A ja? Czy chcę mieć do czynienia
z chłopakiem, któremu znienawidzona Afrodyta robiła loda?
Zapewne nie powinnam. To znaczy, nie zamierzałam brać
tego, co skapnie z łaski Afrodyty. A moŜe tak jak wszyscy
ciekaw był tylko mojego wypełnionego kolorem Znaku?
Ale chyba nie. Wyglądało na to, Ŝe patrzył na mnie dla
mnie. I to mi się podobało.
Spojrzałam na ksiąŜkę, która dotychczas nie przyciągnęła
mojej uwagi. Była otwarta na rozdziale „Monologi teatralne
dla kobiet". Na pierwszej stronie widniał monolog z Always
Ridiculous Josego Echegaraya.
Do diabła, to musi być omen.
ROZDZIAŁ TRZYNASTY
Sama znalazłam drogę do pracowni literatury. Znajdowa-
ła się z drugiej strony gabinetu Neferet. Poczułam się pew-
niejsza, gdy nie musiałam jak zagubiona pierwszoklasistka
pytać o drogę.
- Zoey! Trzymam dla ciebie miejsce! — zawołała Stevie
Rae, gdy tylko weszłam do klasy. Siedziała obok Damiena
i podekscytowana wręcz podskakiwała na krześle. Uśmiech-
nęłam się na jej widok, który znów nasunął mi skojarzenie
z radosnym szczeniaczkiem. Naprawdę ucieszyłam się, Ŝe ją
widzę.
- Opowiadaj! Szybko! Jak było na zajęciach z dramatu?
Podobały ci się? A profesor Nolan? Polubiłaś ją? Prawda, Ŝe jej
tatuaŜ jest odlotowy? Mnie przypomina coś w rodzaju maski.
Damien potrząsnął Stevie Rae za ramię.
-
Spoko. Daj jej odpowiedzieć.
-
Przepraszam — bąknęła lekko speszona.
-
Faktycznie, tatuaŜe ma niezłe.
-
Niezłe?
-
Wiesz, byłam trochę rozkojarzona i specjalnie im się
nie przyglądałam.
- Co ty mówisz? — Oczy jej się zwęziły. — Czy ktoś
ci robił jakieś uwagi na temat twojego Znaku? Słowo daję,
ludzie są czasem strasznie niewychowani.
- Nie, nie o to chodzi. A co do Znaku, to Elizabeth Bez
Nazwiska powiedziała, Ŝe jest bombowy. Czułam się rozko-
jarzona, poniewaŜ... — Znów oblałam się gorącym rumień-
cem. Chciałam ich wypytać o Erika, ale kiedy juŜ przyszło
co do czego', nabrałam wątpliwości, czy powinnam im cokol-
wiek mówić, na przykład o tym, co widziałam w holu.
Damien nadstawił uszu.
-
Oho, domyślam się, Ŝe zaraz usłyszę smakowite no
winki. No, dalej, Zoey, byłaś rozkojarzona, boooo... — Ostat-
ni wyraz wymówił tak, Ŝe przypominał wielki znak zapyta-
nia.
-
No dobrze, juŜ powiem. Właściwie to się sprowadza
do dwóch słów: Erik Night.
Stevie Rae opadła szczęka, a Damien wykonał głęboki
ukłon, ale natychmiast się wyprostował, bo do sali weszła
zamaszystym krokiem profesor Pentesilea.
-
Później nam dokończysz — szepnęła Stevie Rae.
-
Koniecznie — poparł ją niemal bezgłośnie Damien.
Uśmiechnęłam się z niewinną minką. Byłam pewna, Ŝe
przez najbliŜszą godzinę będą umierali z ciekawości.
Lekcja literatury okazała się ciekawym doświadcze-
niem. Po pierwsze — klasa wyglądała zupełnie inaczej niŜ
wszystkie, jakie znałam dotychczas. Na ścianach wisiały
najprzeróŜniejsze plakaty i obrazki, które wyglądały na
prawdziwe dzieła sztuki pokrywające kaŜdy centymetr wol-
nej powierzchni. Z sufitu natomiast zwieszały się wietrzne
dzwoneczki i całe mnóstwo kryształków. Nazwisko profesor
Pentesilei, na którą wszyscy mówili: profesor P, poznałam
na lekcji socjologii wampirów jako imię jednej z najbardziej
znaczących Amazonek. Przypominała mi filmową postać
(oczywiście z filmów nadawanych na kanale z filmami nau-
kowymi). Miała długie czerwono rude włosy, duŜe oczy
w kolorze orzechów laskowych i zgrabną sylwetkę, na któ-
rej widok zapewne ślinili się wszyscy chłopcy bez wyjątku,
0co nietrudno, jeśli jest się pryszczatym wyrostkiem. TatuaŜ
w celtyckie wzory, wykonany cienką linią, okalał jej twarz
1kości policzkowe, które przez to wydawały się bardziej wy-
datne. Czarne spodnie, które miała na sobie, robiły wraŜe
nie dość kosztownych, a jedwabny bliźniak w kolorze mchu
ozdobiony był haftem przedstawiającym tę samą postać bo-
gini, jaką miała na swojej bluzce Neferet. Kiedy o tym pomy-
ś
lałam, odrywając myśli od Erika, zdałam sobie sprawę, Ŝe
profesor Nolan miała taki sam wizerunek bogini na kieszonce
na piersiach. Zastanawiające...
- Urodziłam się w kwietniu 1902 roku -- powiedziała
profesor Pentesilea, wyznaniem tym od razu skupiając na
sobie uwagę. Bo wyglądała najwyŜej na trzydzieści lat. - A
zatem w roku 1912 miałam juŜ dziesięć lat, pamiętam więc
bardzo dobrze tę tragedię. Czy ktoś wie, o czym mówię?
Wiedziałam dokładnie, o czym ona mówi, ale ja miałam
fioła na punkcie historii. A to dlatego, Ŝe parę lat temu wy-
dawało mi się, Ŝe jestem beznadziejnie zakochana w Leonar-
dzie DiCaprio, więc mama dała mi cały komplet filmów na
DVD z jego udziałem. A ten film oglądałam tyle razy, Ŝe
znam go niemal na pamięć i za kaŜdym razem zalewałam
się łzami, kiedy on ześlizgiwał się do morza jak wspaniała
figurka lodowa.
Rozejrzałam się wokół. Odniosłam wraŜenie, Ŝe nikt
prócz mnie nie zna odpowiedzi na pytanie profesor
Pentesilei, więc westchnęłam i podniosłam do góry rękę.
Profesor Pentesilea uśmiechnęła się i wywołała mnie do
odpowiedzi.
-
Proszę, panno Redbird.
-
W kwietniu 1912 roku zatonął Titanic. Czternastego
późnym wieczorem zderzył się z górą lodową, a piętnastego,
w kilka godzin później, poszedł na dno.
Usłyszałam, jak Damien wciąga ze świstem powietrze,
a Stevie Rae westchnęła. O rany, czyŜbym dotąd rzeczywi-
ś
cie zachowywała się jak przygłup, Ŝe teraz doznają szoku,
gdy uda mi się udzielić poprawnej odpowiedzi?
- Uwielbiam, jak adept, który dopiero do nas przycho-
dzi, coś juŜ wie — powiedziała profesor Pentesilea. — Bar-
dzo dobrze, panno Redbird. Kiedy wydarzyła się ta tragedia,
mieszkałam w Chicago. Nigdy nie zapomnę, jak na rogach
ulic gazeciarze wykrzykiwali nagłówki gazet donoszących
0
tym strasznym wypadku. Tym straszniejszym, Ŝe moŜna
było uniknąć tylu ofiar. Przepowiadano koniec pewnej ery
1
początek następnej, a takŜe wprowadzenie niezbędnych
zmian w prawie morskim. O tym wszystkim będziemy się
teraz uczyli, a takŜe o zdarzeniach tej nocy opisanych
melodramatycznie w innej bardzo poczytnej powieści
Waltera Lorda A Night to Remember. Mimo Ŝe Lord nie
był wampirem — a wielka szkoda, dodała pod nosem —
pozostaję pod nieustannym urokiem tej ksiąŜki, jego stylu,
atmosfery, jaką potrafił oddać. W takim razie: zaczynamy!
Proszę osoby, które siedzą na końcu, Ŝeby przyniosły
ksiąŜki dla swojego rzędu. Znajdą je na długim regale pod
ś
cianą z tyłu klasy.
Ekstra! To znacznie ciekawsze niŜ lektura takiego na
przykład Dickensa (kogo w rzeczywistości obchodzą jego
bohaterowie?). Usadowiłam się wygodnie z ksiąŜką na ko-
lanach i zeszytem, gotowa robić notatki. Profesor P zaczęła
nam głośno czytać rozdział pierwszy, a muszę przyznać, Ŝe
była bardzo dobrą lektorką. Mijała właśnie trzecia lekcja na
nowym miejscu i kaŜda mi się podobała. CzyŜby szkoła
wampirów miała być czymś więcej niŜ nudnym miejscem, do
którego chodzi się codziennie z musu i po to, Ŝeby spotkać
się z koleŜankami? W mojej starej szkole moŜe nie wszyst-
kie lekcje były strasznie nudne, ale na pewno nie uczono
tam o Amazonkach ani teŜ nie było lekcji o Titanicu, w do-
datku prowadzonej przez nauczycielkę, która Ŝyła w tamtych
czasach!
Popatrzyłam po twarzach pozostałych uczniów słuchają-
cych lektury. Było nas chyba około piętnastu osób, czyli tyle
co na poprzednich lekcjach, wszyscy trzymali na kolanach
rozłoŜone ksiąŜki i uwaŜnie słuchali.
W pewnej chwili spostrzegłam czyjś rudy kudłaty łeb
w ostatnim rzędzie. A więc nie wszyscy uwaŜnie słuchali,
pospieszyłam się z tą oceną. Chłopak złoŜył głowę na rękach
splecionych na blacie i spał, posapując. Widziałam to, ponie-
waŜ jego blada, usiana piegami twarz zwrócona była w moją
stronę. Miał otwarte usta, chyba nawet struŜka śliny ściekała
mu na brodę. Zastanawiałam się, jak profesor P potraktuje ta-
kiego ucznia. Nie wyglądała na nauczycielkę, która pozwoli,
by jakiś matoł ucinał sobie drzemkę na jej lekcji, ale czytała
dalej, przerywając lekturę jedynie na wtrącenie ciekawych
informacji dotyczących realiów Ŝycia na początku wieku, co
ja akurat uwielbiam. Fascynuje mnie zwłaszcza to, co doty-
czy flappers, młodych wyzwolonych kobiet lat dwudziestych
(gdybym Ŝyła w tamtych czasach, na pewno byłabym jedną
z nich). Dopiero gdy zbliŜał się koniec lekcji, tuŜ przed
dzwonkiem, profesor P zadała nam lekturę następnego roz-
działu jako pracę domową i pozwoliła rozmawiać ze sobą
przyciszonymi głosami. Zachowywała się, jakby właśnie za-
uwaŜyła śpiącego chłopaka. On tymczasem przebudził się,
ukazując twarz z odciśniętym czerwonym kółkiem na czole.
Zupełnie nie pasował do tego miejsca, jedynie jego Znak do-
wodził, Ŝe jest nasz.
- Elliott, muszę z tobą porozmawiać — powiedziała zza
biurka profesor P.
-
Tak?
-
Elliott, wiesz, Ŝe z literatury będziesz miał niedosta-
teczny. Co gorsza, nie zdasz swojego Ŝyciowego egzaminu.
Wampiry męŜczyźni mają być silni, ambitni, wyjątkowi.
Przez całe pokolenia byli wojownikami stającymi w naszej
obronie. Jak ty sobie wyobraŜasz, Ŝe przejdziesz Przemianę,
która cię uczyni dzielniejszym od ludzkich męŜczyzn, skoro
nawet nie stać cię na to, Ŝeby uwaŜać na lekcji, tylko ją prze-
sypiasz?
Wzruszył ramionami, które bynajmniej nie wydawały się
silne.
Jej spojrzenie stwardniało.
- Dam ci ostatnią szansę odrobienia pały, którą dosta
jesz za swoje zachowanie na dzisiejszej lekcji. Napiszesz wy
pracowanie na temat jakiegoś wydarzenia, które na początku
lat dwudziestych okazało się dla Ameryki waŜne. Masz ter
min do jutra.
Bez słowa chłopak odwrócił się i zamierzał wrócić na
miejsce.
- Elliott. — Głos profesor P teraz brzmiał złowrogo, nie
podobny do tonu, jakim czytała nam tekst. Czuło się bijącą
od niej siłę, tak Ŝe zaczęłam się zastanawiać, czy ona w ogóle
potrzebuje jakiejkolwiek męskiej opieki. Dzieciak zatrzymał
się i odwrócił do niej. — Jeszcze nie pozwoliłam ci odejść.
Co postanowiłeś w kwestii napisania na jutro wypracowania,
by odrobić dzisiejszą ocenę niedostateczną?
Chłopak stał i nie odzywał się.
- Oczekuję odpowiedzi, Elliott. I to
niezwłocznej!
- Jej rozkazujący ton przeszył powietrze, aŜ poczułam, jak
przechodzą mnie ciarki.
Ale na nim najwyraźniej nie wywarło to najmniejszego
wraŜenia, bo znów wzruszył ramionami i odpowiedział:
-
Pewnie tego nie zrobię.
-
Taką odpowiedzią sam wystawiasz sobie świadectwo,
i to złe świadectwo. Sprawiasz teŜ zawód swojemu mentorowi.
Chłopak znów wzruszył ramionami, zaczął bezmyślnie
dłubać w nosie i odpowiedział niedbale:
- Smok wie, Ŝe ja juŜ taki jestem.
Rozległ się dźwięk dzwonka i profesor P z nieskrywanym
niesmakiem na twarzy wskazała mu ruchem głowy, Ŝe moŜe
odejść. Damien, Stevie Rae i ja wstaliśmy i ruszyliśmy do
wyjścia, kiedy Elliott nagle przepchał się obok nas, porusza-
jąc się nawet dość szybko jak na takiego ślimaka. Odepchnął
Damiena, który wysforował się przed nas. Damien jęknął
i zaczął trochę kuleć.
-
Spadaj, pierdolony pedale — warknął chłopak, odpy-
chając go, by wyjść pierwszy.
-
Powinno się nieźle wpieprzyć temu dupkowi, toby
miał nauczkę — zaperzyła się Stevie Rae, doganiając Damie
na.
Potrząsnął głową.
—
Daj spokój. On ma inne, znacznie większe zmartwie-
nia.
—
Na przykład takie, Ŝe ma kaku pod sufitem — powie
działam, widząc, jak juŜ przepchał się na koniec korytarza.
Nawet włosy miał nieładne.
- Kaku pod sufitem? — zaśmiał się Damien, biorąc pod
rękę mnie z jednej strony, a z drugiej Stevie Rae i prowadząc
nas niczym postaci z CzarnoksięŜnika ze Szmaragdowego
Grodu. — To mi się podoba u naszej Zoey — powiedział.
— Jej podejście do wulgaryzmów.
- Kaku nie jest wulgarnym określeniem — zaczęłam
się bronić.
—
On to właśnie ma na myśli, koteczku — roześmiała
się Stevie Rae.
—
Aha — zawtórowałam jej rozluźniona, bo naprawdę
bardzo, ale to bardzo mi się podobało, Ŝe Damien powiedział
o mnie „nasza Zoey". To znaczy, Ŝe tu jest moje miejsce, tu
jest mój dom.