Nasi przodkowie tworzyli ŁAD w rodzinie
Na Rusi wedyjskiej była tradycja w małżeństwie - jeden dzień w tygodniu (zazwyczaj szósty)
znajdowano czas, żeby pobyć ze sobą razem (odkładano zajęcia, dzieci zajmowały się swoimi
sprawami lub wysyłano je do babć) i poświęcano go na tworzenie ładu w ich związku.
Nazywano ten proces WYBACZANIEM.
Małżonkowie szczerze mówili sobie o swoich krzywdach i prosili o wybaczanie za swoje
błędy, opowiadali o swoich przeżyciach w małżeństwie związanymi z takim lub innym
zachowaniem małżonka, o tym co było miłe lub niemiłe, omawiali wychowanie dzieci,
stosunki wzajemne z rodzicami i innymi krewnymi, dzielili się tym czego brakuje im w
związku, a czego pragnęliby więcej od siebie … I nie wychodzili z domu do momentu kiedy
kwestie nie zostały rozwiązane, puki każda ze stron nie czuła się zaspokojona wspólnym
porozumieniem, komunikacją.
Mieli czas do wieczora (albo do rana), tzn. określali jakiś termin zakończenia "pertraktacji",
ponieważ i mąż i żona rozumieli, że czas mają ograniczony i w niektórych kwestiach będą
musieli iść na ustępstwa.
Być może zaraz pojawi się u was pytanie, dlaczego od razu nie można powiedzieć tego co się
nie podoba? Po co czekać? Rzecz w tym, że w tym przypadku obowiązywała zasada "nie rąb
na gorąco", czyli chodziło o to żeby małżonkowie mieli czas do namysłu, czy rzeczywiście
mają rację w swojej krzywdzie, czas na zrozumienie siebie, a dopiero potem przekazanie
swoich przemyśleń na rodzinnej naradzie. Oczywiście, jeżeli ktoś nagle nie mógł wytrzymać
do wyznaczonego dnia i musiał się wypowiedzieć, nikt nie mówił "Nie, naprawdę,
poczekajmy!".
Taka praktyka dawała możliwość i kobiecie i mężczyźnie bycia pewnym tego, że się ich
posłucha, usłyszy, że mogą powiedzieć to co jest dla nich ważne, że nie będą mieć
"niedokończonych" uczuć i sytuacji.
Zgodzicie się, że w naszym energicznym rytmie życia po prostu nie zawsze macie czas usiąść
i porozmawiać szczerze, a wyodrębnienie takiego dnia może być tą chwilą, która pomoże żyć
w zgodzie i harmonii.
