LPDr2-odpowiedzi ZR Przykl

w w w. o p e r o n . p l

Modele odpowiedzi

J´zyk polski

Poziom rozszerzony

Cz´Êç I
Zadanie sprawdzajàce rozumienie czytanego tekstu

O co nas pyta Platon

Model zawiera przewidywane odpowiedzi. Odpowiedzi ucznia mogà przybieraç ró˝nà form´ j´zy-
kowà, ale sens musi byç synonimiczny wobec modelu. Oceniajàc prac´ ucznia, nale˝y stosowaç
punktacj´ z modelu.

Cz´Êç II

Temat 1.

Ró˝ne oblicza piety. Analizujàc dwa teksty kultury:

Lament Êwi´tokrzyski i rzeêb´

Micha∏a Anio∏a

Pieta, przedstaw sposób funkcjonowania motywu Stabat Mater

w literaturze i sztuce. W swej pracy odwo∏aj si´ do innych, znanych tobie dzie∏ li-
teratury i sztuki.

I. Rozwini´cie tematu (0–26 pkt)
1. Rozpoznanie wst´pne (0–2 pkt)
a)

Lament Êwi´tokrzyski (Pos∏uchajcie, bracia mi∏a, ˚ale Matki Boskiej pod krzy˝em) – arcy-
dzie∏o liryki polskiego Êredniowiecza

Pieta (zwana te˝ Pietà watykaƒskà) – renesansowa rzeêba w marmurze Micha∏a Anio∏a

zadania

Odpowiedzi

Maksymalna

liczba punktów

prawie ka˝de pytanie filozofii wspó∏czesnej odwo∏uje si´ do filozofii Platona

Ko∏akowski nie jest bezkrytyczny, ma ÊwiadomoÊç chybionych pomys∏ów Platona,
m.in. wizji utopijnego paƒstwa, na którego czele stoi filozof

teoria form (teoria idei)

idealnych, ponadczasowych, nieprzestrzennych form, bytów samodzielnych,
niezale˝nych od Êwiata fizycznego i poznania zmys∏owego

„sto∏owoÊç”, „∏ó˝kowoÊç” sà to neologizmy (nowe wyrazy), s∏u˝à zobrazowaniu
zwiàzku idei ze Êwiatem realnym

Êwiat idei i Êwiat zjawisk to dwa ró˝ne Êwiaty, prawdziwà wiedz´ o tym pierwszym
i umiej´tnoÊç rozró˝nienia dobra i z∏a sà w stanie posiàÊç tylko nieliczni i pozostajà
niezrozumiani przez wi´kszoÊç ˝yjàcà w Êwiecie cieni

a) ci, co kochajà màdroÊç i dobro, nie pragnà w∏adzy i nie dà˝à do niej; sà to najlepsi
kandydaci na w∏adców
b) ci, którym brak wiedzy, sà ow∏adni´ci ˝àdzà w∏adzy i bogactwa

sceptycznie – by rzàdziç, nie wystarczy posiàÊç wiedz´ metafizycznà i byç sprawnym
intelektualnie, potrzebne sà równie˝ umiej´tnoÊci praktyczne i inne uzdolnienia

na przyk∏ad: obrazowoÊç, polemicznoÊç, stawianie pytaƒ, stosowanie szyku
przestawnego i form podmiotu zbiorowego („nie wszystko u Platona wyda nam si´
˝ywe”, „przypowieÊç dotyczy nas, ludzi niewyzwolonych”)

10.

na przyk∏ad: „Idee a Êwiat realny”

w w w. o p e r o n . p l

c) motyw

Stabat Mater – Matka Bolejàca

d) wspólne êród∏o inspiracji, na przyk∏ad: Ewangelia wed∏ug Êw. ¸ukasza (2, 35) o proroctwie star-

ca Symeona, który przepowiada Maryi cierpienie, starochrzeÊcijaƒskie monologi maryjne i miste-
ria, pieÊƒ Jacopone da Todi

Stabat Mater Dolorosa

2. Analiza i interpretacja pieÊni (0–6 pkt)
na przyk∏ad:
a) arcydzie∏o liryki polskiego Êredniowiecza, obok

Bogurodzicy, jedna z najstarszych pieÊni maryjnych

b) forma monologu cierpiàcej matki stojàcej pod krzy˝em umierajàcego syna
c) wspó∏cierpienie z synem
d) udr´czenie matki patrzàcej na konanie syna na krzy˝u
e) uczucia bólu, rozpaczy, bezradnoÊci, bezsilnoÊci, ˝alu
f) szukanie wsparcia u ludzi, którzy wiedzà, co to ból i cierpienie
g) ostatnia rozmowa z synem, poczucie bezradnoÊci, ˝e nie mo˝e mu ul˝yç w cierpieniu, ch´ç

wzi´cia na siebie jego bólu

h) ˝ale skierowane do anio∏a Gabriela
i) podkreÊlenie ludzkiego wymiaru cierpiàcej matki
j) nawiàzanie tekstu do doloryzmu – pràdu religijnego obecnego w sztuce na prze∏omie XIV/XV wieku
k) adresaci monologu: wierzàcy chrzeÊcijanie, syn – Jezus, anio∏ Gabriel, wszystkie matki
l) analiza budowy utworu i j´zyka, na przyk∏ad: utwór liczàcy 38 wersów o nieregularnej budowie,

forma monologu lirycznego, wskazanie archaizmów, form typowych dla Êredniowiecznej polsz-
czyzny (np. „bracia mi∏a” – stara forma rzeczowników zbiorowych rodzaju ˝eƒskiego w liczbie po-
jedynczej, „moja nadziejo mi∏a”

– mianownik w funkcji wo∏acza, „krasny” – pi´kny, „maciory”

– matki, „krwawe gody” – krwawe Êwi´to, „o˝ala∏a” – op∏aka∏a itp.)

3. Opis i interpretacja rzeêby (0–5 pkt)
na przyk∏ad:
a) renesansowa rzeêba Micha∏ Anio∏a w marmurze, jedno z najwi´kszych arcydzie∏ sztuki chrzeÊcijaƒskiej
b) dzie∏o pe∏ne symbolizmu (gest trzymania Jezusa na kolanach i spokój na twarzy, duchowe pi´k-

no obojga nadziejà na zmartwychwstanie)

c) postaci matki i syna sà wyrazem platoƒskiego pi´kna duszy i cia∏a
d) m∏odoÊç i uduchowione oblicze matki, która rozumie sens cierpienia syna
e) przeniesienie religijnoÊci na grunt estetyczny, mistyka pi´kna zacierajàcego ból
f) perfekcja kompozycyjna (piramida, zamkni´ta w trójkàcie, wzór klasycznego racjonalizmu)

4. Porównanie obu tekstów kultury (0–3 pkt)
na przyk∏ad:
a) kontrast mi´dzy postaciami matek: zwyczajnoÊç/mistycyzm; rozpacz/pi´kno; krzyk, ˝al/spokój,

zastygni´cie w bólu

b) wp∏yw poglàdów estetycznych epok na kszta∏t dzie∏a
c) ró˝ne sposoby mówienia o bólu i znoszenia bólu

5. Konteksty (0–4 pkt)
na przyk∏ad:
a) literacki, na przyk∏ad: Ewangelie o m´ce Paƒskiej,

Stabat Mater Dolorosa Jacapone da Todi, pie-

Êni maryjne, np.

Sta∏a matka bolejàca, misteria

b) plastyczny, na przyk∏ad: Mazzoni – rzeêba

Z∏o˝enie Chrystusa do grobu (postaç zrozpaczonej

matki), Micha∏ Anio∏

Pieta Rondanini, Pieta z Florencji

c) muzyczny:

Stabat Mater Karola Szymanowskiego skomponowana do pieÊni Êredniowiecznej

w przek∏adzie Józefa Jankowskiego

J´zyk polski. Poziom rozszerzony

w w w. o p e r o n . p l

6. Sposób funkcjonowania motywu

Stabat Mater (0–3 pkt)

na przyk∏ad:
a) bezpoÊrednie nawiàzania do motywu maryjnego (np. Kazimierz Wierzyƒski,

Pieta, Matka Bolesna)

b) przeniesienie motywu maryjnego na czasy wspó∏czesne autorom,

Stabat Mater stanie si´ moty-

wem matki, zwyk∏ej, ziemskiej kobiety op∏akujàcej zabitego syna (np. Józef Wittlin,

Stabat Ma-

ter, Kazimierz Wierzyƒski, Matka, Matka poleg∏ych, Matki traci∏y pami´ç, Krzysztof Kamil Baczyƒ-
ski,

Elegia o... ch∏opcu polskim)

c) bolesna analogia mi´dzy Matkà Bolejàcà a dziejami Polski (np. Adam Mickiewicz, Widzenie ks. Pio-

tra, III cz.

Dziadów, Do Matki Polki)

7. Wnioski (0–3 pkt)
Pe∏ny:
Na przyk∏ad: Interpretujàc odmienne teksty kultury – Êredniowiecznà pieÊƒ religijnà i rzeêb´ rene-
sansowego mistrza – dostrzegamy ró˝ne oblicza cierpienia i sposoby jego interpretacji, wynikajà-
ce w znacznej mierze z tendencji estetycznych i Êwiatopoglàdu epoki, jak równie˝ z osobowoÊci
twórcy. Ból mo˝na g∏oÊno wykrzyczeç lub ukryç swe cierpienie, przenieÊç je w wymiar mistyczny,
duchowy. Motyw

Stabat Mater w literaturze polskiej mo˝e przybraç równie˝ innà form´: pojawia

si´ matka Polka cierpiàca po Êmierci pomordowanych synów i Matka-Polska jako symbol cierpiàcej
Ojczyzny i tak jak Matka Boska pod krzy˝em doÊwiadczajàca w∏asnej niemocy i cierpienia po-
nad ludzkie si∏y.

Stabat Mater wtopi∏a si´ w losy Polski i losy matek op∏akujàcych Êmierç dzieci. (3)

Cz´Êciowy:
Dostrze˝enie ró˝nic mi´dzy tekstami kultury, wskazanie na obecnoÊç motywu w literaturze, do-
strze˝enie zwiàzku mi´dzy epokà a sposobem ukazania oblicza piety.

(2)

Próba podsumowania:
Lakoniczne podsumowanie, wskazanie na zwiàzek obu tekstów kultury z motywem

Stabat Mater

Dolorosa. (1)

II. Kompozycja (0–2 punkty)
Kompozycj´ wypracowania ocenia si´ wtedy, gdy przyznane zosta∏y punkty za rozwini´cie tematu.
– podporzàdkowana zamys∏owi funkcjonalnemu wobec tematu, spójna wewn´trznie, przejrzysta

i logiczna; pe∏na konsekwencja w uk∏adzie logicznym

(2)

– uporzàdkowana wobec przyj´tego kryterium, spójna; graficzne wyodr´bnienie g∏ównych cz´Êci

(1)

Uwaga: JeÊli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

III. Styl (0–2 pkt)
– jasny, ˝ywy, swobodny, zgodny z zastosowanà formà wypowiedzi; urozmaicona leksyka

(2)

– zgodny z zastosowanà formà wypowiedzi, na ogó∏ jasny; wystarczajàca leksyka

(1)

Uwaga: JeÊli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

IV. J´zyk (0–8 pkt)
– j´zyk w ca∏ej pracy komunikatywny, poprawna, urozmaicona sk∏adnia, poprawne: s∏ownictwo,

frazeologia i fleksja

(8)

– j´zyk w ca∏ej pracy komunikatywny, poprawne: sk∏adnia, s∏ownictwo, frazeologia i fleksja

(6)

– j´zyk w ca∏ej pracy komunikatywny, poprawna fleksja, w wi´kszoÊci poprawne sk∏adnia, s∏ownic-

two i frazeologia

(4)

– j´zyk w pracy komunikatywny mimo b∏´dów sk∏adniowych, leksykalnych (s∏ownictwo i frazeolo-

gia), fleksyjnych

(2)

– j´zyk w pracy komunikatywny mimo b∏´dów fleksyjnych, licznych b∏´dów sk∏adniowych, leksykalnych

(1)

Uwaga: JeÊli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

J´zyk polski. Poziom rozszerzony

w w w. o p e r o n . p l

V. Zapis (0–2 pkt)
– bezb∏´dna ortografia; poprawna interpunkcja (nieliczne b∏´dy)

(2)

– poprawna ortografia (nieliczne b∏´dy ró˝nego stopnia), na ogó∏ poprawna interpunkcja

(1)

Uwaga: JeÊli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

VI. Szczególne walory pracy (0–4 pkt)

Temat 2:

Genialny artysta i jego sztuka. Analizujàc fragment

Czarnych kwiatów i Fortepianu

Szopena, omów obecny w dope∏niajàcych si´ tekstach Norwida sposób kreowania
postaci artysty oraz koncepcj´ sztuki doskona∏ej. Porównaj jà z innymi romantycz-
nymi wizjami twórcy i jego dzie∏a.

I. Rozwini´cie (0–26 pkt)
1. Rozpoznanie wst´pne (0–2 pkt)
na przyk∏ad:
a) temat utworów: wspomnienia Cypriana Norwida, poety, artysty wszechstronnego, na temat

zmar∏ego przyjaciela – genialnego kompozytora i pianisty Fryderyka Chopina

b) bohater tekstów: Fryderyk Chopin – kompozytor i pianista epoki romantyzmu
c) przedmiot refleksji Norwida: artysta i jego sztuka
d) sytuacja polskich artystów romantycznych: emigracja w Pary˝u
e) poetyka:
Czarne kwiaty – proza poetycka zbli˝ona do dziennika; narracja pami´tnikarska, pierwszoosobowa
Fortepian Szopena – liryka bezpoÊrednia, wiersz filozoficzno-refleksyjny

2. Sposób kreowania postaci artysty (0–8 pkt)
Czarne kwiaty (0–4 pkt)
na przyk∏ad:
a) realizm i szczegó∏owoÊç opisu: wyglàdu, zachowania, stylu ˝ycia, mieszkania artysty
b) uwznioÊlenie postaci i skontrastowana z tym opisem anegdotyczna puenta ostatniej wizyty

(wzruszajàca zarówno opowiadajàcego, jak i czytelnika)

c) podziw narratora dla umierajàcego wielkiego artysty, braterska czu∏oÊç, potrzeba oddania ho∏du

i okazania uczucia przyjaêni

d) j´zyk narracji: wskazanie funkcji epitetów, zwrócenie uwagi na szczegó∏owoÊç opisu majàcà

uwiarygodniç relacj´ z ostatnich chwil kompozytora

e) erudycyjnoÊç tekstu, kreowanie równie˝ w∏asnego wizerunku jako artysty s∏owa, wra˝liwego

na pi´kno (plastycznoÊç opisu postaci Chopina i jego siostry, zwrócenie uwagi na gr´ Êwiat∏a
i cienia), uwagi dotyczàce architektury Pary˝a i Rzymu

f) wyglàd zewn´trzny kompozytora: schorowany (opuchni´te nogi, kaszel, przerywany g∏os, le˝y

na ∏ó˝ku, jest bardzo s∏aby), a mimo to klasycznie pi´kny

g) styl ˝ycia kompozytora: uregulowany, sta∏e godziny posi∏ków i wyjazdów na spacer do Lasku Bu-

loƒskiego

h) sposób zachowania artysty: wykwintny, arystokratyczny, artystyczny, kompozytor podkreÊla

swój indywidualizm

i) mieszkanie artysty: dok∏adny opis architektoniczny, najwa˝niejsze miejsce w salonie zajmuje for-

tepian – niewykwintny i niemodny, który jest Êwiadectwem artystycznej dzia∏alnoÊci pana domu,
symbolem artysty; z okien mieszkania roztacza si´ pi´kny widok na Pary˝, porównywany przez
narratora z widokiem na Rzym

j) ostatnie chwile artysty – otoczony opiekà, towarzyszy mu siostra (podkreÊlenie wi´zi ∏àczàcych

Chopina z rodzeƒstwem) i francuska s∏u˝àca, odwiedza go przyjaciel, umierajàcy snuje plany
przeprowadzki

J´zyk polski. Poziom rozszerzony

w w w. o p e r o n . p l

Fortepian Szopena (0–4 pkt)
na przyk∏ad:
a) kreacja podmiotu lirycznego: artysta, wszechstronnie wykszta∏cony erudyta, zna si´ na sztuce,

filozofii, cz∏owiek religijny, przywiàzany do tradycji, wyznaje filozofi´ platoƒskà i chrzeÊcijaƒskà
(odwo∏ania do Êw. Tomasza z Akwinu i Êw. Augustyna), zwolennik klasycznej idei pi´kna, tworzà-
cy w∏asnà koncepcj´ sztuki

b) stosunek podmiotu lirycznego do bohatera: podziw, uwielbienie dla jego twórczoÊci, uznanie je-

go geniuszu, oddaje mu ho∏d, widzi w umierajàcym artyÊcie symbol Polski

c) wyglàd zewn´trzny bohatera – opis z punktu widzenia rzeêbiarza, podkreÊla pi´kno d∏oni umie-

rajàcego artysty, klasycznà doskona∏oÊç urody Szopena, porównywanego do dzie∏a Pigmaliona

d) analiza zastosowanych Êrodków stylistycznych w kreowaniu wizerunku artysty: porównania, me-

tafory, epitety, wykrzyknienia; wskazanie ich funkcji: uwiarygodnienie relacji z ostatnich chwil
kompozytora, podkreÊlenie elegancji artysty i jego klasycznej urody, idealizacja wizerunku arty-
sty porównanego do antycznej rzeêby; ocena artystycznego efektu: idealizacja postaci umiera-
jàcego artysty, oddanie ho∏du dla jego geniuszu, wyra˝enie podziwu

e) symbolika biblijna, narodowa, mitologiczna – porównywanie Chopina z Orfeuszem i Chrystusem, po-

strzeganie kompozytora przez pryzmat apoteozy ojczyzny, porównania do Przemienienia Paƒskiego

f) opis ostatnich chwil ˝ycia – ostatnie chwile umierajàcego artysty sà muzykà granà przez niego

i po˝egnaniem z przyjacielem, który go odwiedzi∏

3. Koncepcje sztuki doskona∏ej (0–8 pkt)
Czarne kwiaty (0–2 pkt)
na przyk∏ad:
a) bezpoÊrednio nie mówi si´ o sztuce, pojawia si´ ona w aluzjach, sàdy narratora o sztuce wyra-

˝one sà przez opisy, symbole

b) muzyk´ symbolizuje fortepian zajmujàcy najwa˝niejsze miejsce w mieszkaniu kompozytora – jest

on znakiem donios∏ej roli muzyki jako dziedziny sztuki

c) o fascynacji Norwida malarstwem Êwiadczy plastyczny sposób widzenia i opisywania Êwiata: por-

tret siostry artysty (profil w pó∏cieniu) i Chopina (w cieniu g∏´bokiego ∏o˝a) oraz opis panoramy
miasta widzianej z okien mieszkania artysty

d) nawiàzania do architektury Pary˝a i Rzymu przyznajà poczesne miejsce tej dziedzinie sztuki
e) tekst jest syntezà: literatury, plastyki, malarstwa, muzyki

Fortepian Szopena (0–6 pkt)
na przyk∏ad:
a) muzyka Chopina jako przyk∏ad sztuki doskona∏ej, synkretycznej, ∏àczàcej muzyk´, rzeêb´, archi-

tektur´, poezj´ i teatr

b) muzyka g∏ównà dziedzinà dope∏nienia pi´kna, wynikajàcà z boskiego zwiàzku mi∏oÊci i dobra
c) wyjaÊnienie znaczenia dope∏nieƒ: „Era” – dope∏nienie wartoÊci czasu i historii, „Styl” – dope∏nie-

nie muzyki i rzeêby, „Duch i Litera” – dope∏nienie boskie

d) ukonkretnienie dziedzin sztuki przez odwo∏ania do jej doskona∏ych realizacji: rzeêby greckiej Fi-

diasza, psalmów Dawida, dramatów Ajschylosa i muzyki Chopina

e) wyjaÊnienie poj´cia „BRAK” jako cechy nawet najwybitniejszych ludzkich dokonaƒ w dziedzinie sztuki
f) podkreÊlenie utylitaryzmu sztuki, który wià˝e si´ z pi´knem
g) wskazanie na ludowe korzenie sztuki romantycznej
h) podkreÊlenie narodowego charakteru sztuki Chopina („i by∏a w tym Polska, od zenitu Wszechdo-

skona∏oÊci dziejów wzi´ta”)

i) sztuka jako oddzia∏ywanie dobra i pi´kna na z∏y Êwiat (symbolem tych dzia∏aƒ lira Orfeusza i for-

tepian Chopina)

j) filozofia pi´kna i sztuki wyp∏ywajàca z filozofii Platona, Êw. Augustyna i Êw. Tomasza z Akwinu
k) nawiàzania do Biblii: hostia, Wniebowstàpienie, Przemienienie Paƒskie, metaforyka ko∏a, t´czy

(symbolu Boskiego majestatu) podkreÊlajà rang´ sztuki

J´zyk polski. Poziom rozszerzony

w w w. o p e r o n . p l

l) ukszta∏towanie j´zykowe wypowiedzi: wskazanie funkcji metafor, epitetów, porównaƒ, neologi-

zmów, ∏aciƒskiego cytatu

4. Odwo∏anie do innych romantycznych koncepcji sztuki (0–3 pkt)
na przyk∏ad:
a) Adam Mickiewicz, III cz´Êç

Dziadów – Wielka Improwizacja, postaç poety Konrada, który rzuca wy-

zwanie Bogu

b) Juliusz S∏owacki,

Kordian – postaç poety Kordiana, niezdolnego do czynu

c) Juliusz S∏owacki,

Testament mój – postaç poety-samotnika, odnoszàcego „za grobem zwyci´-

stwo”, sztuka jako si∏a odmieniajàca Êwiat i ludzi

d) Zygmunt Krasiƒski,

Nie Boska-komedia – postaç hrabiego Henryka jako poety przekl´tego; sztu-

ka jako ucieczka od prozy ˝ycia i przyczyna nieszcz´Êcia artysty i jego rodziny

5. Konteksty (0–2 pkt)
na przyk∏ad:
a) biograficzny – biografie romantycznych artystów (np. Norwid, Szopen, S∏owacki, Krasiƒski, Mickiewicz)
b) historyczny – zabory, utrata przez Polsk´ niepodleg∏oÊci i próby jej odzyskania, Wielka Emigracja

6. Wnioski (0–3 pkt)
Pe∏ny wniosek:
Artysta epoki romantyzmu w oczach swoich wspó∏czesnych jest wielkà indywidualnoÊcià, wyró˝nia
si´ dzi´ki swemu talentowi, który czyni go równym bogom. Artysta ma boski dar nadawania formy
pi´knu, b´dàcemu ucieleÊnieniem mi∏oÊci. Tworzona przez niego sztuka jest syntezà wszystkiego,
co doskona∏e, jest wi´c synkretyczna (dà˝y do pe∏ni) i ma zdolnoÊç przemieniania Êwiata i cz∏owie-
ka. Norwidowskie uj´cie artysty i sztuki ró˝ni si´ od innych romantycznych koncepcji – artysta nie
jest buntownikiem, pozostaje wierny ideom platoƒskim i chrzeÊcijaƒskim: dobru, pi´knu i màdro-
Êci, a sztuka jest porównywana z pracà i odkryciami naukowymi. Zarówno artysta jak i sztuka mu-
szà pozostaç niezale˝ne. Idea∏em romantycznego artysty by∏ dla Norwida Chopin, a wzorem sztuki
doskona∏ej – jego muzyka.

(3)

Cz´Êciowy wniosek:
Artysta romantyczny jest postacià wyjàtkowà, obdarzonà talentem, który pozwala mu tworzyç wielkà,
nawiàzujàcà do znanych arcydzie∏ sztuk´, majàcà moc przetwarzania Êwiata.

(2)

Próba podsumowania:
W obu tekstach zosta∏ ukazany Chopin jako wzór romantycznego artysty, a jego muzyka przedsta-
wiona jako wzór sztuki doskona∏ej.

(1)

II. Kompozycja (0–2 pkt)
Uwaga: Kompozycj´ wypracowania pocenia si´ wtedy, gdy przyznane zosta∏y punkty za rozwini´-
cie tematu.
– podporzàdkowana zamys∏owi funkcjonalnemu wobec tematu, spójna wewn´trznie, przejrzysta

i logiczna; pe∏na konsekwencja w uk∏adzie graficznym

(2)

– uporzàdkowana wobec przyj´tego kryterium, spójna; graficzne wyodr´bnienie g∏ównych cz´Êci

(1)

Uwaga: Je˝eli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

III. Styl (0–2 pkt)
– jasny, ˝ywy, swobodny, zgodny z zastosowanà formà wypowiedzi; urozmaicona leksyka

(2)

– zgodny z zastosowanà formà wypowiedzi, na ogó∏ jasny; wystarczajàca leksyka

(1)

Uwaga: Je˝eli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

J´zyk polski. Poziom rozszerzony

w w w. o p e r o n . p l

IV. J´zyk (0–8 pkt)
– j´zyk w ca∏ej pracy komunikatywny, poprawna, urozmaicona sk∏adnia, poprawne: s∏ownictwo,

frazeologia i fleksja

(8)

– j´zyk w ca∏ej pracy komunikatywny, poprawne: sk∏adnia, s∏ownictwo, frazeologia i fleksja

(6)

– j´zyk w ca∏ej pracy komunikatywny, poprawna fleksja, w wi´kszoÊci poprawne sk∏adnia, s∏ownic-

two i frazeologia

(4)

– j´zyk w pracy komunikatywny mimo b∏´dów sk∏adniowych, leksykalnych (s∏ownictwo i frazeolo-

gia), fleksyjnych

(2)

– j´zyk w pracy komunikatywny mimo b∏´dów fleksyjnych, licznych b∏´dów sk∏adniowych, leksykal-

nych

(1)

Uwaga: Je˝eli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

V. Zapis (0–2 pkt)
– bezb∏´dna ortografia, poprawna interpunkcja (nieliczne b∏´dy)

(2)

– poprawna ortografia (nieliczne b∏´dy ró˝nego stopnia), na ogó∏ poprawna interpunkcja

(1)

Uwaga: Je˝eli powy˝sze kryteria nie zosta∏y spe∏nione, nie przyznaje si´ punktów.

VI. Szczególne walory pracy (0–4 pkt)

J´zyk polski. Poziom rozszerzony