BYĆ SZCZĘŚLIWYM BIEDAKIEM
Bieda! Wszędzie bieda! Nieustanne narzekania na to i owo. Na szczęście są i tacy, którzy potrafią Ŝyć
ze swoją biedą nie załamując się. Ich tajemnicą jest Tajemnica odwieczna, w której składają to
wszystko, czego nie rozumieją, ale wiedzą iŜ przyjmując Ŝycie jako dar od Boga, nawet najtrudniejszy,
stają się Jego przyjaciółmi i nauczycielami dla słabych w wierze i mało ufnych w BoŜą Opatrzność.
Niektórym ludziom Pan w swojej miłości pozwala duŜo doświadczać. Stworzył ich jako "kruche
naczynia", w których przenosi Prawdę z pokolenia na pokolenie. Na świecie zawsze byli bogaci i
biedni, rządzący i uciskani, zawsze są teŜ tacy, którzy wszystko potrafią przeŜywać w duchu
ewangelicznych błogosławieństw. Nawet o tym nie wiedząc. Samotność, chorobę, brak środków do
godziwego Ŝycia - to wszystko znoszą w milczeniu, a nade wszystko w ufnym poddaniu się Bogu,
który jest Panem wszystkiego.
Pani Helena Ślusarz, z domu Babij, urodziła się we Lwowie w 1918 roku. Matka była Polką, ojciec
Ukraińcem. Mama urodziła 11 dzieci, z czego siedmioro wcześnie zmarło, a jeden z synów został
oddany ciotce w Ameryce. Pozostała mała Helenka, jej siostra i brat. W domu była ogromna bieda,
ojciec był pijakiem, ale jak wspomina Helena, to on, a nie mama nauczył ją pacierza. Gdy miała 6 lat
matka oddała ją na słuŜbę pewnemu starszemu małŜeństwu nauczycielki i dyrektora szkoły.
Praca u państwa nie była łatwa. Do obowiązków małego dziecka naleŜało zajmowanie się
gospodarstwem: karmienie świń, dojenie krowy, plewienie ogrodu warzywnego. Nauczycielka i jej
dorosłe dzieci (córka i syn byli lekarzami) odnosili się do niej Ŝyczliwie, ale ze strony dyrektora
spotykało ją wiele przykrości.
Na święta mała słuŜąca otrzymywała prezenty od pani domu oraz jej dzieci. Helenka wszystkie dary
odnosiła rodzicom, gdyŜ słuŜyły one utrzymywaniu rodziny. Czasem dziewczynka otrzymywała
złotego od gości, którym usługiwała przy ubieraniu. Skrzętnie składała pieniąŜek do pieniąŜka i
oddawała je matce. Wynagrodzeniem za słuŜbę był dach nad głową i wyŜywienie, którego część
zanosiła do domu. W ten sposób dziecko stało się karmicielką rodziny ojca-pijaka.
Dziewczynka mimo tego, Ŝe przez ok. 10 lat mieszkała u nauczycielki, nigdy nie nauczyła się ani
pisać, ani czytać. Ale została posłana na lekcje religii, by przygotować się do Pierwszej Komunii
Ś
więtej. Mogła później co niedziela z radością przyjmować komunię w kościele Ojców Bernardynów.
Gdy Helena chciała wyjść za mąŜ i trzeba było dostarczyć metrykę chrztu, okazało się, Ŝe ... nie była
ochrzczona, a rodzice Ŝyli bez ślubu kościelnego. Przyjęła więc chrzest juŜ jako osoba dorosła. Za mąŜ
Helena Babij wyszła za Jerzego Ślusarza, który pracował w redakcji "Kuriera Lwowskiego".
Zamieszkała u teściowej, gdzie zajęła się prowadzeniem domu. Rodzina męŜa uprawiała truskawki.
Helena wspomina te miłe chwile, kiedy ubierała białą chustkę i biały fartuch, i z wagą w ręku
wychodziła na rynek sprzedawać truskawki. Czuła się wtedy prawdziwą gospodynią.
Wkrótce urodziła piękną córeczkę. Ale radość bycia matką nie trwała długo. Zimą 1941 r. Marysia w
wieku 11 miesięcy zachorowała na zapalenie płuc. Dziecko zostało zawiezione do szpitala, w którym
siostra-pielęgniarka nie pozwoliła jej wejść na salę. Serce pękało jej z bólu i pragnienia bycia z
córeczką. Ale siostra była nieubłagana. Słyszała tylko cichy głos Marysi: "Mamo, mamo". W szpitalu
brakowało lekarstw i Marysia szybko zmarła.
Był to przełomowy moment w Ŝyciu Heleny. Postanowiła, Ŝe będzie pomagać chorym w szpitalu, a
zwłaszcza dzieciom. Nie umiała sobie wytłumaczyć zachowania owej siostry, jej braku
wyrozumiałości dla bólu serca matki. Podjęła pracę jako salowa w szpitalu wojskowym na oddziale
chirurgii. Było bardzo cięŜko. Jej wraŜliwa kobieca natura musiała oswoić się z widokiem krwi,
złamań, róŜnych cierpień ludzkich. Ale przełamywała się, bo przecieŜ Bogu samemu obiecała, Ŝe
będzie słuŜyć ludziom.
