background image

 

 

Katedra i Klinika Psychiatrii i Psychoterapii 
Górno

ś

l

ą

skie Centrum Medyczne 

Ś

l

ą

skiej Akademii Medycznej 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
IX Sympozjum Naukowo-Szkoleniowym z cyklu  
Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii 

 
 
 
 
 
 
 
 

Wiek podeszły 

SUKCESY I PORA

Ż

KI MEDYCYNY 

 

Katowice, 29 marca 2007 

 

background image

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

 

Organizatorzy merytoryczni: 

 

Katedra i Klinika Psychiatrii i Psychoterapii 

Ś

AM 

ul. Ziołowa 45/47, 40 635 Katowice,  
tel./fax. 032 2059260, 35 98 014 

 

Klinika Neurologii 

Ś

AM 

ul. Ziołowa 45/47, 40 635 Katowice,  
tel./fax. 032 2029592 

 
Patronat:  
Oddział 

Ś

l

ą

ski Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego 

 
Serwis internetowy konferencji: http://neuropsych2007.medforum.pl 
 
Złoty sponsor: Adamed 
 
Sponsorzy: GSK Commercial, Janssen-Cilag, Krka,  
Medagro, Polfa-Pabianice, Ratiopharm, Sanofi-Aventis, Servier 
 
Patronat medialny: Portal Psychiatria Online (http://www.psychiatria.pl) 
 
 
Obsługa techniczno-administracyjna: 
Medforum Sp.z o.o.  
ul. Brynowska 70, 40-584 Katowice 
 fax 32 790 78 78, e-mail: biuro@medforum.pl 
www.medforum.pl 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Przyznano 5 punktów edukacyjnych PTP

 

 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              3 

 
IX Sympozjum Naukowo-Szkoleniowe  
z cyklu Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii 

 

Dzie

ń

 psychiatryczny:  

Wiek podeszły - sukcesy i pora

ż

ki medycyny.  

 

Program konferencji: 
prowadzenie: prof. Irena Krupka-Matuszczyk 
 
 
1.  Kryteria diagnostyczne zaburze

ń

 psychicznych wieku podeszłego 

Prof. Irena Krupka-Matuszczyk,  
Klinika Psychiatrii i Psychoterapii 

Ś

AM w Katowicach 

2.  Czym skorupka nasi

ą

knie za młodu…, czyli o uwarunkowaniach 

aktywno

ś

ci osób w podeszłym wieku 

Prof. Katarzyna Popiołek, Dr Agata Chudzicka-Czupała 
Zakład Psychologii Ogólnej, Instytut Psychologii U

Ś

 w Katowicach 

3.  Seksualno

ść

, a jesie

ń

 

ż

ycia 

Prof. Violetta Skrzypulec,  
Katedra Zdrowia Kobiety 

Ś

AM w Katowicach 

4.  Choroby neurologiczne wieku podeszłego 

Prof. Grzegorz Opala, Dr Stanisław Ochudło 
Klinika Neurologii Wieku Podeszłego, 

Ś

AM Katowice 

5.  Lekarskie abc dla chorych po 90 roku 

ż

ycia 

Dr  Jarosław Derejczyk,  
Szpital Geriatryczny im Jana Pawła II w Katowicach 

6.  Terapia zaburze

ń

 psychicznych wieku podeszłego 

Doc. Tadeusz Parnowski,  
II Klinika Psychiatryczna IPiN w Warszawie 

 

background image

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

 

Wst

ę

Wiek podeszły  
sukcesy i pora

ż

ki medycyny 

 
Irena Krupka-Matuszczyk 

 
Wiek  podeszły  zwany  równie

ż

  staro

ś

ci

ą

  nie  jest  okresem  patologicznym 

ż

yciu 

człowieka, 

ale 

toruje 

drog

ę

 

rozmaitym 

chorobom 

i nieprawidłowo

ś

ciom.  Dlatego  wczesne  zainteresowanie  si

ę

    problemami 

osób w wieku powy

ż

ej 65 roku 

ż

ycia mo

ż

e zapobiec lub złagodzi

ć

 ró

ż

nego 

rodzaju  zaburzenia.  Jak  pomóc  nam  i naszym  pacjentom  dobrze  si

ę

 

zestarze

ć

, by pomimo upływu lat zachowa

ć

 sprawno

ść

 fizyczn

ą

, umysłow

ą

 

i  samodzielno

ść

.  Wiek  biologiczny  nie  musi  odpowiada

ć

  wiekowi 

metrykalnemu.  Ta  stara  prawda  wykładana  studentom  medycyny 
potwierdza  si

ę

  w  pracy  lekarza  ka

ż

dego  dnia.  Cz

ę

sto  mamy  mo

ż

liwo

ść

 

porównania  sprawno

ść

  90  latka  i  70  latka.  O  tym  jak  si

ę

  zestarzejemy 

decyduj

ą

  nasze  geny,  tryb 

ż

ycia  i  nasze  choroby.  Post

ę

py  medycyny 

i rozwój  technologii  przyczyniły  si

ę

  do  wydłu

ż

enia 

ś

redniej  długo

ś

ci 

ż

ycia. 

Zrodziło to nowe problemy zwi

ą

zane z naturalnym procesem starzenia si

ę

 

organizmu. Obecnie 

ś

rednia długo

ść

 

ż

ycia w Polsce wynosi dla m

ęż

czyzn 

71,  a  dla  kobiet  79  lat.  Jak  si

ę

  starzejemy  i  jakie  objawy  mo

ż

e  złagodzi

ć

 

nauka.  Mózg:  zmiany  w  systemie  przekazywania  informacji  w  mózgu 
ulegaj

ą

  wydłu

ż

eniu  (czas  reakcji),  pogarsza  si

ę

  pami

ęć

  krótkotrwała. 

Pomoc:  prowadzi

ć

  aktywny  tryb 

ż

ycia,  anga

ż

owa

ć

  si

ę

  w  prac

ę

  społeczn

ą

przy  widocznych  zaburzeniach  pami

ę

ci  leki  prokognitywne.  Oczy:  wraz 

z wiekiem  soczewki  staj

ą

  si

ę

  mniej  elastyczne  i trudniej  zmieniaj

ą

  kształt 

przy  patrzeniu  na  bliskie  przedmioty,  g

ę

stniej

ą

,  co pogarsza  widzenie, 

a reakcja na zmiany 

ś

wiatła staje si

ę

 wolniejsza. Pomoc: laserowa korekcja 

monovision,  a  przy  za

ć

mie  wprowadzenie  sztucznej  soczewki.  Uszy: 

degradacja struktury ucha i utrata zako

ń

cze

ń

 włókien nerwowych prowadz

ą

 

do osłabienia słuchu. Pomoc: aparat słuchowy. 
Skóra:  skóra  staje  si

ę

  cie

ń

sza,  mniej  elastyczna  i pomarszczona,  plamy, 

twardnienie, 

ż

ółkni

ę

cie  s

ą

  wynikiem  przewlekłej  ekspozycji  na  sło

ń

ce. 

Pomoc:  nawodnienie  organizmu,  dieta,  filtry  w kremach,  nawil

ż

anie 

kremami. Ko

ś

ci i stawy: trac

ą

 g

ę

sto

ść

, zanika chrz

ą

stka stawowa, wi

ę

zadła 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              5 

trac

ą

 elastyczno

ść

, ro

ś

nie ryzyko urazu. Pomoc: 

ć

wiczenia z obci

ąż

eniem, 

dieta,  endoprotezy.  Mi

ęś

nie:  spadek  liczby  włókien  mi

ęś

niowych, 

zmniejszona  ich  kurczliwo

ść

  i  zmiany  w układzie  kostno-stawowym 

powoduj

ą

 ograniczenie sprawno

ś

ci ruchowej. Pomoc: trening siłowy. Serce 

i  naczynia  krwiono

ś

ne: 

ś

ciany  serca  i  naczy

ń

  staj

ą

  si

ę

  grubsze  i  mniej 

elastyczne, spada pojemno

ść

 serca, wzrasta ci

ś

nienie krwi. Pomoc: dieta, 

niepalenie, 

ć

wiczenia fizyczne. 

Istniej

ą

  proste  testy,  które  pozwalaj

ą

  na  ocen

ę

  wydolno

ś

ci  czynno

ś

ciowej 

pacjenta  (wykonywanie  podstawowych  i  zło

ż

onych  czynno

ś

ci 

ż

ycia 

codziennego). 
Przy  pomocy  Skali  Katza  oceniamy  czy  pacjent  jest  w  stanie 

ż

y

ć

  bez 

pomocy 

z zewn

ą

trz, 

czy 

wymaga 

stałej 

opieki 

domu 

lub 

w specjalistycznym o

ś

rodku.  

 
Skala Katza-ocena podstawowych czynno

ś

ci 

ż

ycia codziennego.  

Odpowiedzi: tak/nie 
 
Czy jest pani/pan w stanie samodzielnie: 

1. 

wyk

ą

pa

ć

 si

ę

 (mo

ż

liwa jest pomoc przy myciu jednej cz

ęś

ci 

ciała) 

2. 

ubiera

ć

 si

ę

 ( ew. z wyj. wi

ą

zania sznurówek) 

3. 

korzysta

ć

 z toalety 

4. 

porusza

ć

 si

ę

 (mo

ż

e korzysta

ć

 z laski lub chodzika) 

5. 

kontrolowa

ć

 wydalanie moczu i stolca (bez sporadycznych 

epizodów nietrzymania 

6. 

je

ść

 (z wyj. czynno

ś

ci zło

ż

onych, jak krojenie mi

ę

sa czy 

smarownie chleba). 

 
Wyniki:  

 

6 pkt.- w pełni zachowane podstawowe czynno

ś

ci 

ż

ycia codziennego, 

nie jest potrzebna pomoc piel

ę

gniarska w domu. 

 

4 pkt.- 

ś

redniego stopnia upo

ś

ledzenie, wskazana jest pomoc 

piel

ę

gniarska. 

 

2 pkt. i mniej-ci

ęż

kiego stopnia upo

ś

ledzenie, bezwzgl

ę

dnie wskazana 

jest pomoc osób drugich 12-24 godzin/dob

ę

 
 

background image

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

Skala Lawtona-ocena zło

ż

onych czynno

ś

ci 

ż

ycia codziennego. 

1. 

Czy potrafisz korzysta

ć

 z telefonu? 

2. 

Czy jeste

ś

 w stanie dotrze

ć

 do miejsc poza tymi, do 

których docierasz podczas spaceru? 

3. 

Czy wychodzisz z domu po zakupy? 

4. 

Czy mo

ż

esz samodzielnie przygotowa

ć

 posiłki? 

5. 

Czy wykonujesz samodzielnie prace domowe, np. 
sprz

ą

tanie? 

6. 

Czy wykonujesz samodzielnie drobne naprawy w domu? 

7. 

Czy mo

ż

esz sam wypra

ć

 swoje rzeczy? 

8. 

Czy samodzielnie przyjmujesz leki lub mógłby

ś

 to robi

ć

 

sam?  

9. 

Czy mo

ż

esz sam gospodarowa

ć

 pieni

ę

dzmi? 

 
Ocena: 
1. 

bez pomocy-3 pkt 

2. 

z niewielka pomoc

ą

-2 pkt 

3. 

nie jestem w stanie sam tego zrobi

ć

-1 pkt. 

 
Pierwsza  odpowied

ź

 

ś

wiadczy  o  całkowitej  niezale

ż

no

ś

ci  osoby,  druga 

wskazuje na zdolno

ść

 do wykonania danej czynno

ś

ci przy pomocy innych, 

natomiast  trzecia  odpowied

ź

  na  zale

ż

no

ść

  pacjenta  od  otoczenia. 

Im wi

ę

ksza ilo

ść

 punktów tym osoba bardziej wydolna 

ż

yciowo. 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              7 

 

Zaburzenia psychiczne w wieku podeszłym 
 
Irena Krupka-Matuszczyk 
Klinika Psychiatrii i Psychoterapii  

Ś

l

ą

skiej Akademii Medycznej 

 
 

Zgodnie  z  podziałem  gerontologów  anglosaskich  wiek  podeszły  obejmuje 
okres 

ż

ycia pomi

ę

dzy 65 a 95 rokiem 

ż

ycia. Prognozy demograficzne WHO 

przewiduj

ą

,  i

ż

  w  2020r  liczba  osób  w  wieku  podeszłym  przekroczy  20% 

ż

yj

ą

cych.  W  naszym  kraju  w  2004r  w  wieku  powy

ż

ej  65  lat 

ż

yło  13% 

mieszka

ń

ców,  a  co  6-ty  Polak  przekroczył  60  lat  (6  mln).  W  tej  grupie 

kobiety  stanowiły  15,7%,  a  m

ęż

czy

ź

ni  10,4%,  13,5%  zamieszkiwało 

miasto,  a  12,6%  wie

ś

.  W  populacji  polskiej  15%  ludno

ś

ci  to  emeryci.  Jak 

przewiduj

ą

  prognozy  demograficzne  przyrost  naturalny  w  Polsce  w  2030r 

b

ę

dzie ujemny, a rocznie liczba osób powy

ż

ej 65 r 

ż

ycia b

ę

dzie wzrastała 

o 175,4 tys. i w tym 2030 roku b

ę

dzie liczy

ć

 8,5 mln. 

 
Przyczyna  ujawnienia  zaburze

ń

  psychicznych  u  osób  starszych  jest 

zło

ż

ona.  Tymi  czynnikami  mog

ą

  by

ć

  choroby  somatyczne,  neurologiczne, 

nowotworowe,  urazy,  inwalidztwo,  palenie  tytoniu,  nadu

ż

ywanie  alkoholu, 

leków  nasennych  czy  przeciwl

ę

kowych,  samotno

ść

  czy  ubóstwo. 

Zaburzenia  psychiczne  to:  schizofrenia  (0,2-4,2%),  zespoły  paranoidalne  i 
urojeniowe  (do  12%),  depresja  (50  i  wi

ę

cej  %)  w  przypadku 

współwyst

ę

powania 

chorobami 

somatycznymi 

i neurologicznymi, 

zaburzenia 

ś

wiadomo

ś

ci  (do  22%),  ot

ę

pienie  i  objawy  psychotyczne  w 

przebiegu ot

ę

pienia. 

background image

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

 

Czym skorupka nasi

ą

knie za młodu…,  

czyli o uwarunkowaniach aktywno

ś

ci osób  

w podeszłym wieku 
 
Prof. Katarzyna Popiołek,  
Dr Agata Chudzicka-Czupała 
Instytut Psychologii Uniwersytetu 

Ś

l

ą

skiego 

 
 
Praca  koncentruje  si

ę

  na  czynnikach  warunkuj

ą

cych  zachowanie 

aktywno

ś

ci  i zdrowia  ludzi  w  podeszłym  wieku.  Autorki  prezentuj

ą

  wyniki 

bada

ń

  własnych,  przeprowadzonych  w  2006  roku  w

ś

ród  124  słuchaczy 

Uniwersytetu  Trzeciego  Wieku.  Wyniki  omawianych  bada

ń

  wskazuj

ą

ż

starsze osoby przejawiaj

ą

ce aktywno

ść

 w wielu dziedzinach 

ż

ycia, dbaj

ą

ce 

o zachowanie sprawno

ś

ci fizycznej, nawyki te wyniosły z domu rodzinnego. 

Rodzice okazuj

ą

 si

ę

 by

ć

 niezast

ą

pionym wzorcem wzmacniaj

ą

cym system 

prozdrowotnych zachowa

ń

 
Posiadane  przez  człowieka  pokłady  nadziei  i  transgresja,  rozumiana  jako 
skłonno

ść

  do  przekraczania  własnych  osi

ą

gni

ęć

,  potrzeba  zdobywania 

wiedzy  oraz  odwaga  w  podejmowaniu  nowych  zada

ń

  to  kolejne  warunki 

aktywno

ś

ci  człowieka  starszego.  .  Podobnie  otrzymywane  oraz  udzielane 

innym  przez  osob

ę

  w  podeszłym  wieku  wsparcie  społeczne  działa 

mobilizuj

ą

co,  motywuje  do  odwzajemnienia  i  utrzymywania  istniej

ą

cych 

wi

ę

zi, wpływa na jej dobrostan i w ten sposób jest czynnikiem sprzyjaj

ą

cym 

aktywno

ś

ci.  

 
Rezultaty  bada

ń

  pokazały  tak

ż

e, 

ż

e  osoby  bardziej  aktywne  cz

ęś

ciej 

stosuj

ą

 

sposób 

radzenia 

sobie 

okre

ś

lony 

mianem 

pozytywnej 

reinterpretacji.  Oznacza  to, 

ż

e  staraj

ą

  si

ę

  widzie

ć

  dobre  strony  ró

ż

nych 

sytuacji,  szukaj

ą

  pozytywnych  aspektów  wszystkich  wydarze

ń

,  nawet  tych 

trudnych i bolesnych, traktuj

ą

c je jako 

ź

ródło rozwoju. 

 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              9 

Wa

ż

nym  czynnikiem  determinuj

ą

cym  aktywno

ść

  jest  percepcja  czasu. 

Osoba  akceptuj

ą

ca  swój  sposób  funkcjonowania  w  czasie  codziennym, 

pozytywnie  oceniaj

ą

ca  skuteczno

ść

  jego  wykorzystania  i  organizacj

ę

 

podejmowanych  działa

ń

,  ch

ę

tniej  podejmuje  si

ę

  nowych  zada

ń

,  nie 

poddaj

ą

c si

ę

 biernie ci

ęż

arowi lat. 

background image

10 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

 

Seksualno

ść

 a jesie

ń

 

ż

ycia 

 
Prof. Violetta Skrzypulec 
Katedra Zdrowia Kobiety 

Ś

l

ą

skiej Akademii Medycznej 

 
 

Staro

ść

 to najbardziej niespodziewana rzecz, 

Która staje si

ę

 udziałem człowieka 

Lew Trocki, Diary in Exile 

 
Podobnie  jak  wszystkie  inne  procesy 

ż

yciowe,  starzenie  si

ę

  jest 

zaprogramowane  w  materiale  genetycznym  komórki  i  podlega  jego 
sterowaniu.  Jednak

ż

e  na  przebieg  tego  zjawiska  wpływ  ma  równie

ż

  wiele 

czynników 

pozagenetycznych 

jak: 

warunki 

socjalne, 

rodzinne, 

wykształcenie,  zawód,  praca,  przebyte  choroby  i  istniej

ą

ce  choroby, 

nara

ż

enie  na  szkodliwe  czynniki 

ś

rodowiska.  Charakter  starzenia  si

ę

 

populacji  jest  wła

ś

ciwy  dla  danego  kraju,  kontynentu  i  rasy.  Proces  ten 

zachodzi  u  ka

ż

dego  z  nas  z  ró

ż

n

ą

  szybko

ś

ci

ą

.  Mo

ż

na  wi

ę

c  spotka

ć

  si

ę

 

zarówno 

przy

ś

pieszonym 

starzeniem 

przedwczesnym, 

jak 

i z przesuni

ę

ciem  okresu  wykształcenia  zmian  starczych  powy

ż

ej  70  roku 

ż

ycia. Inaczej mówi

ą

c - wiek kalendarzowy człowieka nie zawsze pokrywa 

si

ę

 z wiekiem biologicznym. 

W  okresie  przekwitania  stan  hormonalny  kobiety,  a  w  głównej  mierze 
niedobór  estrogenów,  jest odpowiedzialny  za  szereg  objawów  klinicznych. 
Zespół symptomów wyst

ę

puj

ą

cych w okresie okołomenopauzalnym mo

ż

na 

podzieli

ć

  na  objawy  o  charakterze  krótkotrwałym:  zmiany  w  cyklu 

miesi

ą

czkowym, 

zaburzenia 

naczynioruchowe, 

dysfunkcje 

układu 

moczowo-płciowego oraz zaburzenia psychoemocjonalne, jak i długotrwałe 
skutki  utraty  funkcji  endokrynnej  jajnika:  choroby  układu  sercowo-
naczyniowego,  osteoporoza  pomenopauzalna,  zespoły  demencyjne  oraz 
inne dysfunkcje ogólnoustrojowe. 
Zespół 

objawów 

neurowegetatywnych 

psychoemocjonalnych 

wyst

ę

puj

ą

cych  w okresie  przekwitania  okre

ś

lany  jest  jako  –  zespół 

klimakteryczny.  W  okresie  okołomenopauzalnym  i  pomenopauzalnym 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              11 

najcz

ę

stszymi  s

ą

  objawy  o charakterze  zaburze

ń

  termoregulacji  (objawy 

naczynioruchowe).  Nale

żą

  do  nich:  uderzenia  gor

ą

ca,  nadmierne  poty  – 

zwłaszcza nocne, zawroty głowy, bóle głowy, kołatania serca, bezsenno

ść

Uderzenia  gor

ą

ca  wyst

ę

puj

ą

  w  okresie  klimakterium  nawet  u  75%  kobiet. 

Ś

redni  czas  trwania  uderze

ń

  gor

ą

ca  wynosi  około  2  lat,  a  25%  kobiet 

do

ś

wiadcza tych objawów przez ponad 5 lat.  

Proces  zaburze

ń

  hormonalnych  u  m

ęż

czyzn  mo

ż

e  przebiega

ć

  równie

ż

 

burzliwie  jak  u  kobiety,  przypada  około  pomi

ę

dzy  60  –  70  r

ż

..  Jednym 

z pierwszych zaburze

ń

 to dysfunkcje seksualne, które maj

ą

 

ś

cisły zwi

ą

zek 

z zaburzeniami somatycznymi i psychospołecznymi podobnie jak u kobiet.  
 
 

background image

12 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

 

Współczesne problemy neurologii  
wieku podeszłego 
 
Prof. Grzegorz Opala, Dr Stanisław Ochudło 
Klinika Neurologii Wieku Podeszłego,  

Ś

l

ą

skiej Akademii Medycznej 

 

 

Gerontologia  kliniczna  od  dawna  bada  zwi

ą

zki  staro

ś

ci  z chorobami 

i opisuje  specyfik

ę

  starczej  patologii.  Jednak  nadal  jest  trudno  okre

ś

li

ć

 

granice  pomi

ę

dzy  inwolucj

ą

  a  patologi

ą

.  Zło

ż

one  procesy  starzenia 

i umierania  ci

ą

gle  nie  s

ą

  w  pełni  poznane.  Ogromny  post

ę

p  w  naukach 

podstawowych,  w  tym  w zakresie  biologii  molekularnej  cho

ć

  daje  nam 

coraz  wi

ę

cej  informacji  to  jednak  nie  przynosi  odpowiedzi  na  podstawowe 

pytania czy staro

ść

 jest realizacj

ą

 programu genetycznego czy te

ż

 efektem 

skomplikowanych reakcji zachodz

ą

cych pod wpływem działania czynników 

ś

rodowiskowych  czy  te

ż

  obu  tych  mechanizmów.  A  by

ć

  mo

ż

e  jest 

to dodatkowo 

problem 

zmniejszonych 

(wyczerpanych) 

mo

ż

liwo

ś

ci 

obronnych z nieznanych powodów.  
Zachodz

ą

ce w  pó

ź

niejszym okresie 

ż

ycia zmiany  inwolucyjne upo

ś

ledzaj

ą

 

sprawno

ść

, pogarszaj

ą

 kondycj

ę

 ogóln

ą

 i ograniczaj

ą

 samowystarczalno

ść

Wydaje  si

ę

  jednak, 

ż

e  w  znacznie  wi

ę

kszym  stopniu  dzieje  si

ę

  tak 

z powodu licznych w tym okresie 

ż

ycia chorób, które co prawda wyst

ę

puj

ą

 

cz

ęś

ciej  w  wieku  podeszłym,  ale  przecie

ż

  wyst

ą

pi

ć

  nie  musz

ą

Jednocze

ś

nie cz

ęść

 z nich cho

ć

 klinicznie manifestuje si

ę

 dopiero w wieku 

podeszłym  to  wiadomo, 

ż

e  np.  proces  degeneracyjny  mógł  rozpocz

ąć

  si

ę

 

wiele lat wcze

ś

niej jak to si

ę

 dzieje np. w przypadku chorób Alzheimera czy 

Parkinsona.  Na  ile  zatem  wyst

ę

powanie  tych  chorób  w  wieku  podeszłym 

jest skutkiem procesu starzenia, a na ile odr

ę

bnym niezale

ż

nym procesem 

który  jedynie  współistnieje  z  starcz

ą

  inwolucj

ą

  nie  da  si

ę

  jednoznacznie 

odpowiedzie

ć

. Z drugiej jednak strony wyodr

ę

bnienie tych chorób, które nie 

s

ą

 ewidentnie cz

ęś

ci

ą

 programu inwolucji starczej, dotycz

ą

 jednego układu 

jak  np.  układu  nerwowego  i  których  patomechanizm  jest  ju

ż

  dobrze,  cho

ć

 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              13 

nie  w pełni  poznany,  mo

ż

e  by

ć

  pomocne  w  optymalizacji  diagnostyki, 

leczenia i opieki, a tak

ż

e poszerzania naszej wiedzy o tej grupie chorych.  

Ponadto,  zwi

ę

kszaj

ą

ca  si

ę

  szybko  populacja  wieku  podeszłego  prowadzi 

do  znacznego  wzrostu  liczby  chorych  na  choroby,  które  do  tej  pory  były 
wzgl

ę

dn

ą

 rzadko

ś

ci

ą

. Jednocze

ś

nie w tej grupie chorób pojawiły si

ę

 nowe 

mo

ż

liwo

ś

ci  diagnostyczne  i terapeutyczne  wymagaj

ą

ce  specjalistycznej 

wiedzy  i do

ś

wiadczenia.  Zatem,  obok  rozwoju  niezwykle  wa

ż

nej 

gerontologii  klinicznej,  nale

ż

y  w  znacznie  wi

ę

kszym  zakresie  ni

ż

  do tej 

pory,  wiedz

ę

  dotycz

ą

c

ą

  procesu  starzenia  wprowadzi

ć

  do programów 

nauczania  przed  i  podyplomowego  poszczególnych  specjalno

ś

ci.  St

ą

celowe jest równie

ż

 wyodr

ę

bnienie neurologii wieku podeszłego. 

 
Choroby neurologiczne wieku podeszłego  
Najpro

ś

ciej  mo

ż

na  powiedzie

ć

ż

e  choroby  neurologiczne  wieku 

podeszłego  to  te  choroby  układu  nerwowego,  które  wyst

ę

puj

ą

  w wieku 

podeszłym lub starczym. Warto w tym miejscu zwróci

ć

 uwag

ę

ż

e my

ś

limy 

tu przed wszystkim o tych chorobach dla których wiek jest istotnym je

ś

li nie 

podstawowym  czynnikiem  ryzyka.  Obok  objawów  neurologicznych, 
specyficznych  i  cz

ęś

ciej  wyst

ę

puj

ą

cych  w  wieku  podeszłym  w  przebiegu 

innych  schorze

ń

  lub  zwi

ą

zanej  z  wiekiem  dysfunkcji  poszczególnych 

narz

ą

dów  mo

ż

emy  wskaza

ć

  na  trzy  grupy  chorób  neurologicznych,  które 

pojawiaj

ą

  si

ę

  i  wyst

ę

puj

ą

  w  starszym  wieku.  Ta  wła

ś

nie  odmienno

ść

 

pozwala stosowa

ć

 okre

ś

lenie choroby neurologiczne wieku podeszłego.  

Pierwsz

ą

  i  podstawow

ą

  grup

ę

  stanowi

ą

  choroby,  których  pojawienie  si

ę

 

i rozwój  zwi

ą

zany  jest  z  procesem  starzenia  –  s

ą

  to  choroby 

zwyrodnieniowe i naczyniowe. Choroby zwyrodnieniowe, których przyczyna 
ci

ą

gle  jest  nieznana  –  to  przede  wszystkim  ot

ę

pienia  i  choroby  układu 

pozapiramidowego  z  wyj

ą

tkiem  niewielkiej  grupy  postaci  dziedzicznych. 

A choroby  naczyniowe  to  przede  wszystkim  udar  mózgu.  Druga  grupa 
chorób  to  choroby  wyst

ę

puj

ą

ce  w  ró

ż

nym  wieku,  ale  w  wieku  podeszłym 

charakteryzuj

ą

ce  si

ę

  odmiennymi  objawami  i  rokowaniem,  wymagaj

ą

ce 

specjalnego leczenia. Przykładem takiego schorzenia wyst

ę

puj

ą

cego obok 

wieku  rozwojowego  równie  cz

ę

sto  w  wieku  podeszłym  jest  padaczka. 

I wreszcie  trzecia  grupa  to  choroby  wyst

ę

puj

ą

ce  w  młodo

ś

ci.  Nale

żą

  do 

nich  np.  dystrofie  mi

ęś

niowe,  choroby  demielinizacyjne  i  migrena.  Ich 

pocz

ą

tek  w  starszym  wieku  ma  zazwyczaj  inn

ą

  przyczyn

ę

  i  najcz

ęś

ciej 

rozpoznanie wymaga weryfikacji.  

background image

14 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

Dzi

ę

ki  rozwojowi  gerontologii  ta  coraz  bogatsza  i  lepiej  rozumiana  wiedza 

o procesach  towarzysz

ą

cych  starzeniu  musi  by

ć

  wykorzystana  tak

ż

w leczeniu  chorób  neurologicznych  wieku  podeszłego.  Prowadz

ą

starszego  chorego  nale

ż

y  zawsze  pami

ę

ta

ć

  by  zgodnie  z  wiedz

ą

 

geriatryczn

ą

  uwzgl

ę

dni

ć

  m.in.  specyfik

ę

  symptomatologii  klinicznej, 

ograniczenie funkcji nie tylko układu ruchu ale i poszczególnych narz

ą

dów, 

koincydencj

ę

  innych  chorób,  zmniejszon

ą

  zdolno

ść

  adaptacji  do  nowej 

sytuacji czy odmienn

ą

 farmakokinetyk

ę

 
Choroby  neurologiczne  wieku  podeszłego  to  przede  wszystkim  te, 
dla których  wiek  stanowi  czynnik  ryzyka.  Zatem  nie  tylko, 

ż

e  ich 

manifestacja  kliniczna  pojawia  si

ę

  około  65  roku 

ż

ycia  ale, 

ż

e  wraz 

z wiekiem  wyst

ę

puj

ą

  coraz  cz

ęś

ciej.  Choroba  Parkinsona  np.  ok.  30  razy 

cz

ęś

ciej wyst

ę

puje w populacji powy

ż

ej 80 roku 

ż

ycia ni

ż

 w grupie poni

ż

ej 

60  lat,  a  w  grupie  chorych  z  ot

ę

pieniem  powy

ż

ej  65  roku 

ż

ycia  z  ka

ż

dym 

pi

ę

cioleciem  liczba  chorych  wzrasta  dwukrotnie.  Jest  zatem  oczywiste, 

ż

rozpowszechnienie  tych  chorób  b

ę

dzie  zale

ż

ało  przede  wszystkim 

od wielko

ś

ci populacji ludzi w wieku podeszłym. 

 
Prognozy demograficzne  
Wiek  XX  był  wiekiem  najbardziej  dynamicznego  przyrostu  ludno

ś

ci 

na 

ś

wiecie.  Był  to  równie

ż

  wiek,  w  którym  przyrost  oczekiwanej  długo

ś

ci 

ż

ycia  tylko  w  ostatnim  50-cioleciu  wydłu

ż

ył  si

ę

  o  blisko  20  lat  i  obecnie 

osi

ą

gn

ą

ł 66 lat. Obecnie ka

ż

dego miesi

ą

ca kolejny milion ludzi przekracza 

60  rok 

ż

ycia  a  najwi

ę

kszy  wzrost  liczebno

ś

ci  obserwuje  si

ę

  w  grupie 

najstarszej,  powy

ż

ej  80  lat.  Aktualnie 

ż

yje  ich  na 

ś

wiecie  ponad  70 

milionów. Szacuje si

ę

ż

e w ci

ą

gu najbli

ż

szych 50-ciu lat liczba ta wzro

ś

nie 

5-ciokrotnie. To oznaczałoby 350 milionow

ą

 populacj

ę

 ludzi powy

ż

ej 80 lat. 

Oczekiwana  długo

ść

 

ż

ycia  (LE  –  life  expectancy)  w  tym  czasie  wzro

ś

nie 

z 66 do 77 lat. Obecnie w krajach rozwini

ę

tych populacja ludzi powy

ż

ej 65 

roku 

ż

ycia stanowi 14% (ok. 170 ml) natomiast w krajach rozwijaj

ą

cych si

ę

 

około 5% (ok. 248ml). Przewidywane zmiany demograficzne szacuj

ą

 

ż

e w 

roku  2030  b

ę

dzie  ich  odpowiednio  23%  (275ml)  w  krajach  rozwini

ę

tych 

i 10% (680 ml) w krajach rozwijaj

ą

cych si

ę

. W Polsce populacja powy

ż

ej 65 

roku 

ż

ycia  liczy  obecnie  4  256  000  osób  (11,2%),  zgodnie  z  przyj

ę

tymi 

szacunkami w roku 2030 b

ę

dzie liczy

ć

 ok. 8 milionów.  

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              15 

Je

ś

li  zatem  tak  znacznie  wzro

ś

nie  populacja  ludzi  powy

ż

ej  60, 

a szczególnie  powy

ż

ej  80  roku 

ż

ycia  to  mo

ż

na  si

ę

  spodziewa

ć

ż

e odpowiednio  wzro

ś

nie  zapadalno

ść

  i  rozpowszechnienie  chorób 

neurologicznych 

wieku 

podeszłego, 

przede 

wszystkim 

chorób 

naczyniowych i zwyrodnieniowych. 
 
Problemy terapeutyczne i opieku

ń

cze a koszty 

Post

ę

puj

ą

cy  proces  wydłu

ż

ania 

ż

ycia,  a  w  niektórych  krajach  dodatkowo 

spadek  urodze

ń

  b

ę

d

ą

  miały  swoje  implikacje  nie  tylko  w odniesieniu 

do problemów  opieki  medycznej  ale  tak

ż

e  wielu  problemów  społecznych, 

ekonomicznych,  kulturowych,  psychologicznych  a  tak

ż

e  duchowych. 

Problemy te w pierwszym rz

ę

dzie b

ę

d

ą

 wyst

ę

powa

ć

 w krajach rozwini

ę

tych 

ale  w  coraz  wi

ę

kszym  stopniu  zaczn

ą

  pojawia

ć

  si

ę

  tak

ż

e  w  krajach 

rozwijaj

ą

cych  si

ę

.  Ju

ż

  dzi

ś

  w  krajach  rozwini

ę

tych  ponad  połowa 

wszystkich  chorych  wymagaj

ą

cych  stałej  opi

eki  piel

ę

gniarskiej  to  chorzy 

z

 ot

ę

pieniami  i  po  udarze  mózgu.  Wi

ę

kszo

ść

  chorych  na  chorob

ę

 

Parkinsona  w  zaawansowanym  okresie  choroby  wymaga  tak

ż

e  stałej 

opieki.  Udar  mózgu  jest  na  pierwszym  miejscu  jako  przyczyna 
niepełnosprawno

ś

ci  w  populacji  powy

ż

ej  40  roku 

ż

ycia.  Ju

ż

  dzisiaj  60  % 

pacjentów  u  lekarza  pierwszego  kontaktu  to  chorzy  z  chorobami 
neurologicznymi 

wieku 

podeszłego. 

Skala, 

wymienionych 

tu, 

przewidywanych  zjawisk  pokazuje  gdzie  przesuwa  si

ę

  ci

ęż

ar  zarówno 

potrzeb jak i kosztów. 
Zarówno,  zapadalno

ść

  czyli  ilo

ść

  przybywaj

ą

cych  chorych  z ka

ż

dym 

rokiem  jak  i  przewidywany  czas  ich  prze

ż

ycia  stanowi

ą

  w przypadku 

choroby nieuleczalnej te czynniki, które decyduj

ą

 o ich rozpowszechnieniu. 

Je

ś

li  jest  to  proces  zwi

ą

zany  z  wiekiem,  którego  cz

ę

sto

ść

  wyst

ę

powania 

jest  znaczna  jak  np.  w  przypadku  ot

ę

pie

ń

  czy  choroby  Parkinsona,  to

 wzrost 

liczebno

ś

ci  starszych  grup  wiekowych  w  populacji  b

ę

dzie  nieuchronnie 

prowadził do wzrostu rozpowszechnienia tej grupy chorób generuj

ą

c coraz 

to  wi

ę

ksze  koszty  społeczne  w  szerokim  tego  słowa  znaczeniu. Te swego 

rodzaju prognozy epidemiologiczne to niezwykle wa

ż

ne informacje nie tylko 

dla  polityków  zdrowotnych  ale  tak

ż

e  dla  ludzi  nauki  czy  nauczycieli 

akademickich  odpowiedzialnych  za  szkolenie  przyszłych  i  aktualnie 
pracuj

ą

cych zawodowo lekarzy. S

ą

 to dane pozwalaj

ą

ce dzi

ę

ki powi

ą

zaniu 

z  prognozami  demograficznymi  przewidywa

ć

  cz

ę

sto

ść

  wyst

ę

powania 

chorób  czy  danej  choroby  w nadchodz

ą

cych  latach  czy  dekadach  lat. 

background image

16 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

Bior

ą

c pod uwag

ę

 wspomniane skutki ekonomiczne, medyczne, kulturowe, 

społeczne  i  duchowe  mo

ż

na  przewidywa

ć

ż

e  mamy  do  czynienia  ze 

swego  rodzaju  bomb

ą

  demograficzn

ą

  czy  te

ż

  cich

ą

,  demograficzn

ą

 

rewolucj

ą

,  która  w  niedługim  czasie  musi  doprowadzi

ć

  do ogromnych 

zmian szczególnie w krajach rozwini

ę

tych. 

Dobrze  ilustruj

ą

  ten  problem  z  racji  najwy

ż

szej  zapadalno

ś

ci  i znacznemu 

rozpowszechnieniu ot

ę

pienia. Analiza aktualnych danych rodzi wiele pyta

ń

 

co  do  przyszło

ś

ci.  Czy  tak  jak  dzi

ś

  b

ę

d

ą

  ot

ę

pienia  stanowi

ć

  30  do  50  % 

najstarszej  populacji?  Czy  proporcja  pomi

ę

dzy  poszczególnymi  typami 

ot

ę

pie

ń

  pozostanie  taka  sama  czy  wzro

ś

nie  liczba  tych,  które  wyst

ę

puj

ą

 

głównie  w pó

ź

niejszym  wieku  tzn.  ot

ę

pienie  typu  alzheimerowskiego 

i naczyniowego  oraz  ot

ę

pienie  z  ciałami  Lewy’ego.  Czy  zatem  za 50  lat 

b

ę

dzie  na 

ś

wiecie  ponad  100  ml  chorych  z  ot

ę

pieniami  tylko  w  grupie 

powy

ż

ej  80  lat,  któr

a  b

ę

dzie  liczy

ć

  350  milionów?  A

 ile  b

ę

dzie  chorych 

z ot

ę

pieniem w ogóle? Czy mo

ż

e b

ę

dzie tak jak wskazuj

ą

 wyniki niektórych 

bada

ń

ż

e

  ju

ż

  za  25  lat  liczba  chorych  z

 zespołem  ot

ę

piennym  wzro

ś

nie 

dwukrotnie z 18 do 34 milionów i to głównie w pa

ń

stwach rozwijaj

ą

cych si

ę

 

-  odpowiednio  11  milionów  obecnie  i  24  miliony  za  25  lat.  W  krajach 
rozwini

ę

tych  te  liczby  kształtuj

ą

  si

ę

  odpowiednio  na  poziomie  7  i  11 

milionów.  Szacuje  si

ę

 

ż

e  w  Europie  ju

ż

  w  roku  2004  liczba  dotkni

ę

tych 

ot

ę

pieniem b

ę

dzie wynosiła 4 miliony. Ostro

ż

ne szacunki w USA okre

ś

laj

ą

 

liczb

ę

 chorych na ch. Alzheimera w połowie obecnego stulecia na około 8 

milionów.  
Jednocze

ś

nie podkre

ś

la si

ę

ż

e je

ś

li b

ę

dzie mo

ż

na, o ile nie zapobiega

ć

 to 

cho

ć

by  opó

ź

ni

ć

  pocz

ą

tek  choroby  to  b

ę

dzie  to  miało  ogromne  znacznie. 

Je

ś

li  byłoby  mo

ż

liwe  opó

ź

nienie  pocz

ą

tku  wyst

ą

pienia  objawów  o  5  lat  to 

skutkowałoby to 50% redukcj

ą

 ryzyka zwi

ą

zanego z wiekiem. Zmniejszenie 

liczby przypadków po 10 latach kształtowałoby si

ę

 na poziomie 1,15, a po 

50  latach  4,04  miliona.  Nawet  niewielkie  opó

ź

nienie  pocz

ą

tku  objawów 

choroby o 6 miesi

ę

cy zmniejszyłoby liczb

ę

 chorych po 10 latach o100 000, 

a  po  50  latach  o  380  000.  To  wzgl

ę

dnie  niewielkie  opó

ź

nienie  dawałoby, 

wg  szacunków  w  USA,  roczne  oszcz

ę

dno

ś

ci  około  4,7  miliarda  $  po  10 

latach i 18 miliardów $ po 50 latach. 
 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              17 

Potrzeby zmian w dotychczasowym modelu  
funkcjonowania neurologii 
Nakre

ś

lony  dystans  czasowy  wskazuje, 

ż

dzisiejszy  student  czy  lekarz 

w

 trakcie  specjalizacji  b

ę

d

ą

  si

ę

  styka

ć

  głównie  z  chorymi  w wieku 

podeszłym.  Poniewa

ż

  musz

ą

  by

ć

  odpowiednio  przygotowani  do  swojej 

pracy  programy  kształcenia  musza  uwzgl

ę

dnia

ć

  problematyk

ę

  chorób 

neurologicznych  wieku  podeszłego.  Jednocze

ś

nie  musz

ą

  zachodzi

ć

 

odpowiednie  zmiany  organizacyjne.  Neurologia  staje  si

ę

  coraz  bardziej 

ambulatoryjna. Jest to ogólny trend. W USA 70% procedur które przed 10-
cioma 

laty 

były 

procedurami 

wył

ą

cznie 

szpitalnymi 

dzisiaj 

s

ą

 

ambulatoryjnymi.  Jest  to  bardzo  wskazane,  poniewa

ż

  pobyt  w szpitalu  dla 

ka

ż

dego 

starszego 

chorego 

jest 

złem 

koniecznym. 

Dobrym 

i przyszło

ś

ciowym  rozwi

ą

zaniem  s

ą

  Kliniki  Jednodniowej  Diagnostyki 

pozwalaj

ą

ce  nie  tylko  doprowadzi

ć

  do  szybkiego  zdiagnozowania 

starszego chorego ale równie

ż

 unikn

ąć

 szeregu niepo

żą

danych komplikacji 

zwi

ą

zanych z hospitalizacj

ą

Zachodz

ą

cy  proces  przesuwania  usług  dotychczas  szpitalnych  do sektora 

ambulatoryjnego  jest  nieodwracalny  poniewa

ż

  jest  ta

ń

szy  i  przez  chorych 

oczekiwany. W Polsce brakuje zasobów finansowych na tak przebiegaj

ą

cy 

proces,  a  jednocze

ś

nie  szpitale  nadal  s

ą

  najlepiej,  je

ś

li  nie  wył

ą

cznie, 

wyposa

ż

ane  w  aparatur

ę

  diagnostyczn

ą

.  Tam  zatem  nale

ż

y  szuka

ć

 

rozwi

ą

za

ń

  optymalnych  w  chwili  obecnej.  Wysokoreferencyjne  szpitale 

mog

ą

  i  powinny 

ś

wiadczy

ć

  równie

ż

  usługi  o  charakterze  po

ś

rednim 

do dotychczasowych. Wykorzystuj

ą

c w pełni dobre zaplecze diagnostyczne 

oraz  liczny  personel  o  wysokich  kwalifikacjach  mo

ż

na  wydzieli

ć

  cz

ęść

 

pomieszcze

ń

  dla  jednodnodniowych,  zaplanowanych  wcze

ś

niej  pobytów 

diagnostyczno  -  terapeutycznych.  To  rozwi

ą

zanie  jest  szczególnie 

oczekiwane  przez  chorych  w  podeszłym  wieku  i  nie  mo

ż

e  by

ć

  zast

ą

pione 

przez  usługi  ambulatoryjne  ze  wzgl

ę

du  na  rozproszenie  i  ograniczon

ą

 

dost

ę

pno

ść

  wysokospecjalistycznej  diagnostyki  w  obr

ę

bie  otwartej  słu

ż

by 

zdrowia.  Koncentracja  usług  w  jednym  miejscu  czyli  w szpitalu, 
powodowała  dotychczas  naturaln

ą

  presj

ę

  chorych  w kierunku  pobytów 

szpitalnych  o  charakterze  obserwacyjno  diagnostycznym.  Stworzenie 
mo

ż

liwo

ś

ci  uzyskania  tego  samego  efektu  bez  hospitalizacji  stanowi  nie 

tylko  szans

ę

  unikni

ę

cie  wielu  niekorzystnych  zjawisk  zwi

ą

zanych 

z pobytem szpitalnym, ale pozwala przede wszystkim znacznie zmniejszy

ć

 

zwi

ą

zane z tym koszty.  

background image

18 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

Nale

ż

y  pami

ę

ta

ć

ż

e  chorzy  w  wieku  podeszłym  szczególnie 

ź

le  toleruj

ą

 

pobyt w obcym 

ś

rodowisku nawet przy zapewnieniu najlepszej opieki. Taka 

alternatywna  formuła  leczenia  i  diagnostyki  stwarza  mo

ż

liwo

ść

  unikni

ę

cia 

cz

ę

sto  obserwowanych  w  praktyce  klinicznej  zespołów  zaburze

ń

 

psychicznych towarzysz

ą

cych hospitalizacjom osób starszych jak nasilenie 

dezorientacji, rozwój depresji lub pobudzenie.  
Takie  rozwi

ą

zanie,  stosowane  ju

ż

  w  niektórych  krajach  pozwala  tak

ż

ogranicza

ć

  niepo

żą

dane  skutki  pobytu  szpitalnego  jak  np.  infekcje 

szpitalne,  a  co  za  tym  idzie  zmniejszy

ć

  koszty  wynikaj

ą

ce  z leczenia  tych 

powikła

ń

 

Nadchodz

ą

cy  czas  rodzi  wiele  pyta

ń

  i  niepokoju  zarówno  w  sensie 

medycznym  i  organizacyjnym  jak

  i  ogólnospołecznym.  Na  wiele  z

 nich  nie 

mo

ż

na  jednoznacznie  odpowiedzie

ć

,  ale  ju

ż

  dzi

ś

  wiadomo 

ż

e  liczba 

chorych  b

ę

dzie  wielokrotnie  wi

ę

ksza  do  czasu  znalezienia  mo

ż

liwo

ś

ci 

zapobiegania, 

leczenia 

lub 

cho

ć

by 

modyfikowania 

przebiegu 

neurologicznych chorób wieku podeszłego. Wzrastaj

ą

ca ich liczba wraz ze 

zwi

ę

kszaj

ą

c

ą

  si

ę

  populacj

ą

  ludzi  w  podeszłym  wieku  b

ę

dzie  jednym 

z najwi

ę

kszych problemów ekonomicznych i problemów polityki zdrowotnej 

w  najbli

ż

szych  latach.  Rozwi

ą

zywanie  tych  problemów  stanowi  ju

ż

  dzi

ś

 

wielkie wyzwanie. 

 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              19 

 

    

Lekarskie ABC dla chorych powy

ż

ej  

90 roku 

ż

ycia. 

 
Jarosław Derejczyk 
Szpital Geriatryczny im Jana Pawła II  
w Katowicach 

 

W  przypadku  osób  po  90  roku 

ż

ycia    wyró

ż

ni

ć

  mo

ż

na  w  oparciu  o  ocen

ę

 

stanu zdrowia trzy kategorie  pacjentów: osoby pozostaj

ą

ce przy 

ż

yciu ale 

obci

ąż

one  bardzo  du

żą

  ilo

ś

ci

ą

  chorób,  które  powoduj

ą

  u  nich  du

żą

 

niesprawno

ść

  zale

ż

no

ść

    i  inwalidztwo,  osoby  które  mimo  obecno

ś

ci 

czynników  ryzyka  chorób,  zadziwiaj

ą

co  dobrze  znosz

ą

  ich  obecno

ść

  i  nie 

mieszcz

ą

 si

ę

 w znanych kategoriach przyczynowo skutkowych i w znanych 

mechanizmach działania szkodliwych czynników. Mówi si

ę

 o tej grupie jako 

o osobach toleruj

ą

cych stan chorobowy. 

Trzeci

ą

 najmniej liczn

ą

 grup

ą

 s

ą

 osoby długowieczne, pozostaj

ą

ce jedynie 

z fizjologicznie  słabszymi  rezerwami  funkcjonalnymi  narz

ą

dów  bez 

obecno

ś

ci chorób. 

Pierwsze  dwie  grupy  wymagaj

ą

  rozró

ż

nienia  w  badaniu  lekarskim  wobec 

odr

ę

bno

ś

ci  stosowanych  taktyk  terapeutycznych.  Do  grupy  pierwszej 

zaliczamy osoby o du

ż

ej liczbie chorób przewlekłych, z wielonarz

ą

dowymi 

niewydolno

ś

ciami  (serca,  mózgu,  nerek,  stawów,  mi

ęś

ni),  łatwo 

popadaj

ą

ce  w  zaostrzenia  opisanych  chorób,  prowadz

ą

ce  cz

ę

sto 

do 

ś

mierci.  

 
Osoby te wymagaj

ą

  : 

 

precyzyjnych,  celowanych  interwencji  klinicznych,  poprzedzonych 
ka

ż

dorazowo dokładnym badaniem,  

 

znajomo

ś

ci  ró

ż

nic  w  manifestacji  klinicznej  wzgl

ę

dem  chorych 

w młodszych grupach wiekowych,  

 

wiedzy  o  odr

ę

bno

ś

ciach  w  działania  leków  na  narz

ą

d  osoby 

starszej 

 wzajemnych 

interakcjach 

pomi

ę

dzy 

stosowanymi 

w du

ż

ych ilo

ś

ciach lekami, 

background image

20 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

 

zło

ż

onych  działa

ń

  leczniczych  prowadzonych  przez  zespół 

terapeutyczny w obszarze somatycznym i psychospołecznym, 

 
Wspieranie  naturalnych  mechanizmów  obronnych  zwalniaj

ą

cych  tempo 

starzenia jest w tej grupie efektywne. 
Osoby  z  grupy  drugiej  rzadziej  ujawniaj

ą

  gł

ę

bokie  niewydolno

ś

ci 

narz

ą

dowe,  wykazuj

ą

  szybk

ą

  reakcj

ę

  lecznicz

ą

  na  wyrównywanie 

stwierdzanych  nieprawidłowo

ś

ci  i  słabiej  reaguj

ą

  na  leczenie  wzmagaj

ą

ce 

potencjał  układów  obronnych  (antyoksydanty,  immunostymulatory,  leki 
hormonalne).  U  tych  osób  radykalne  wyrównywanie  glikemii  w  przypadku 
obecno

ś

ci  cukrzycy,  precyzyjne  obni

ż

anie  ci

ś

nienia  krwi  w  przypadku 

nadci

ś

nienia, surowe nakazy dietetyczne u osób z nadwaga i otyło

ś

ci

ą

, nie 

pozostan

ą

 najcz

ęś

ciej w zwi

ą

zku z oczekiwan

ą

 długo

ś

ci

ą

 

ż

ycia, a znacznie 

obni

żą

 jego jako

ść

.  

Według  teorii  zale

ż

nego  od  wieku  remodelowania  metabolicznego 

(metabolic  age-remodelling  theory  of  aging)  osoby  długowieczne  s

ą

 

wyposa

ż

one  w  bardzo  skuteczne  mechanizmy  obrony,  które  ograniczaj

ą

 

niekorzystne zmiany w starzej

ą

cym si

ę

 organizmie i tym mo

ż

na cz

ęś

ciowo 

tłumaczy

ć

 takie podej

ś

cie do proponowanego  leczenia. 

W  oparciu  o  dwa  przypadki  chorych,  przedstawione  zostan

ą

  ró

ż

ne 

podej

ś

cia terapeutyczne, powi

ą

zane z ró

ż

nymi fizopatologicznie opisanymi 

powy

ż

ej torami starzenia. 

 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              21 

 

Leczenie zaburze

ń

 psychicznych  

w wieku podeszłym 
 
Tadeusz Parnowski 
II Klinika Psychiatryczna 
Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie 

 
Leczenie zaburze

ń

 psychicznych w wieku podeszłym powinno uwzgl

ę

dnia

ć

 

kilka podstawowych zmiennych,w celu zwi

ę

kszenia bezpiecze

ń

stwa terapii 

i jej efektywno

ś

ci. 

Pierwsza  grupa  czynników  to  zmiany  patofizjologiczne  spowodowane 
procesem  starzenia  si

ę

.  Zmiany  te  wpływaj

ą

  na  farmakokinetyk

ę

 

i farmakodynamik

ę

  stosowanych  leków.  Proces  starzenia  oznacza  zmiany 

w zakresie biodost

ę

pno

ś

ci leku: zmian w wchłanianiu, wi

ą

zaniu z białkami, 

rozpuszczalno

ś

ci  w  wodzie  i tłuszczach,  wydalaniu  przez  nerki,  ale  tak

ż

wi

ą

zaniu w miejscach receptorowych. 

Druga  grupa  to  czynniki  psychospołeczne,  których  nasilenie  w  wieku 
podeszłym  zmienia  ich  jako

ść

.  Czynniki  te  odpowiedzialne  s

ą

  za 

przewlekło

ść

 

przebiegu, 

zmieniaj

ą

 

reakcj

ę

 

na 

leki 

wpływaj

ą

 

patoplastycznie na obraz kliniczny i współprac

ę

 z lekarzem.  

Do trzeciej grupy zmiennych wpływaj

ą

cych na dobór leku, wysoko

ść

 dawek 

i wyst

ę

powanie 

objawów 

niepo

żą

danych 

nale

żą

 

liczne 

choroby 

somatyczne i o.u.n. 
Ostatnim problemem jest polipragmazja. Liczne leki stosowane  z powodu 
chorób  somatycznych  zlecane  przez  ró

ż

nych  lekarzy  oraz  leki 

przyjmowane  bez  zlecenia  lekarskiego  wchodz

ą

  w  liczne  interakcje 

z lekami  psychotropowymi  wyzwalaj

ą

c  lub  nasilaj

ą

c  objawy  psychozy, 

depresji i zaburze

ń

 

ś

wiadomo

ś

ci. 

 
W  leczeniu  osób  starszych  najwa

ż

niejsze  jest  bezpiecze

ń

stwo  terapii,  co 

zostało  uwzgl

ę

dnione  w  podstawowych  zasadach  leczenia  zaburze

ń

 

psychicznych: 

 

zaczynaj  leczenia  od  jak  najni

ż

szej  dawki  i  bardzo  powoli 

podwy

ż

szaj dawk

ę

 (start low and go slow).Dawka maksymalna jest 

zwykle ni

ż

sza od stosowanej w wieku 

ś

rednim o 50%-75%.; 

background image

22 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

 

wskutek  obecno

ś

ci  dysfunkcji  układu  cholinergicznego,  lek 

powinien by

ć

 pozbawiony działania antycholinergicznego; 

 

aktywne  metabolity  powstałe  wskutek  hydroksylacji  i  demetylacji 
wydłu

ż

aj

ą

  działanie  leku,  czasem  je  wzmacniaj

ą

,  odpowiadaj

ą

 

za nieliniowa  farmakokinetyk

ę

.  Najbezpieczniejsze  s

ą

  leki  bez 

aktywnych metabolitów; 

 

profil  objawów  niepo

żą

danych  nie  mo

ż

e  stwarza

ć

  zagro

ż

enia 

dla chorego,  np.  wpływ  kardiotoksyczny,  nadmierna  sedacja, 
łatwo

ść

 wyzwalania objawów pozapiramidowych; 

 

lek  powinien  działa

ć

  jak  najbardziej  specyficznie,  zmniejsza  to 

mo

ż

liwo

ść

  interakcji  z  innymi  lekami  niezb

ę

dnymi  w  leczeniu 

chorób towarzysz

ą

cych. 

 
 

background image

IX Post

ę

py w Neurologii i Psychiatrii. Katowice, 29 marca 2007                                              23 

 

notatki 

background image

24 

             Wiek podeszły – sukcesy i pora

ż

ki medycyny  

med

forum

 internet

 

Psychiatria Online

portal specjalistów psychiatrycznej opieki zdrowotnej

Katalog medyczny

Kalendarz wydarze

ń

Artykuły i newsy

Przegl

ą

d prasy

Poradnik

szukaj i daj si

ę

 znale

źć

: gabinety, poradnie, szpitale

konferencje, szkolenie podyplomowe i ustawiczne

wiedza i praktyka, nauka i rynek medyczny

aktualna zawarto

ść

 najwa

ż

niejszych

czasopism psychiatrycznych w Polsce

specjalista radzi i trudne pytania
odpowiedzi na cz

ę

sto zadawane pytania

www.psychiatria.pl

 

Portale specjalistyczne:

Serwisy tematyczne:

Współpraca:











 Schizofrenia.pl
 Pneumokoki.pl

 Polskie Towarzystwo Psychiatryczne

 Schizofrenia - Otwórzcie Drzwi

 Polskie Towarzystwo Seksuologiczne

Serwis zjazdu: www.zjazdptp2007.szczecin.pl

www.openthedoors.pl, www.otworzciedrzwi.pl

 www.seksuolodzy.pl

www.medforum.pl











 Psychiatria.pl
 ForumNeurologiczne.pl
 ForumGinekologiczne.pl
 ForumPediatryczne.pl
 ForumDermatologiczne.pl