untitled

2 / 2 0 0 7

AJJĘ

ĘC

CIIA

RIIU

sali sześciolatków wielkie krząta-
nie. Każdy zajęty przygotowywa-

niem miejsca do zabawy, rekwizytów, ról.
Co chwilę padają nowe pomysły świadczące
o planowaniu akcji:

– Proszę pani, ja będę ogłaszał.
– A ja będę gwizdał.
– No, to ja będę tu sprzedawała bilety.
– A ja jadę z dzieckiem do babci.
– To ja też jadę z tobą, bo ja jestem ciocią.

Gdzie ta moja torebka?

Najatrakcyjniejsze role już od rana „za-

klepane” – maszynista, konduktorzy. Ale in-
nym chętnym chłopcom koledzy obiecali za-
mianę po pewnym czasie. Kilku chłopców
chciałoby być dyżurnym ruchu. Zdają się nie
przyjmować do wiadomości, że dziś już naj-
częściej nie dyżurny ruchu wypuszcza pociąg
w drogę, lecz komputer. Czerwona czapka
i lizak mają swój niepowtarzalny urok,
a właśnie takie rekwizyty (prawdziwe) wy-
pożyczono nam do zabawy. Nauczycielka
umieszcza w różnych miejscach sali napisy
do globalnego czytania: kasa, bilety, pe-
ron, wagon, a przy „kasie” proste nazwy
miejscowości. To dla tych dzieci, które przy-
szły do najstarszej grupy z umiejętnością
czytania.

Skąd właściwie wziął się pomysł tej zaba-

wy? Bo przecież obserwując codzienne życie
współczesnych przedszkolaków, szczególnie

w dużych miastach, dzieci 30-, 35-letnich ro-
dziców, jeżdżących najczęściej samochoda-
mi, chciałoby się zadać pytanie: A któż dzi-
siaj jeździ koleją? A może właśnie to jest
powodem, że jazda pociągiem staje się ma-
rzeniem dzieci? A może chęć oglądania
z okien szerokich przestrzeni, a nie masek
stłoczonych na jezdni samochodów? Jedno
jest pewne, że tak jak 50 lat temu dzieci lu-
biły bawić się w pociąg, tak i obecnie, mimo
zainteresowania coraz to nowszymi marka-
mi samochodów, uwielbiają zabawy w po-
ciąg. Ale żeby snuć twórczo i ciekawie treść
zabawy, trzeba posiadać pewien zasób wie-
dzy o jej przedmiocie. Poszerzeniu jej sprzy-
jał właśnie cykl omawianych poniżej zajęć.

Zaczęło się wszystko od prawdziwej nie-

spodzianki, ponieważ w poprzedzające pew-
ne zdarzenie dniach nic z przygotowań na-
uczycielki (jak zwykle bywa) nie zapo-
wiadało nowego tematu zajęć. Dopiero kie-
dy dzieci zasiadły przed tajemniczo zasło-
niętą tablicą, rozległo się zdecydowane pu-
kanie do drzwi sali i oczom dzieci ukazał się
prawdziwy konduktor – w pewnym umundu-
rowaniu, z torbą konduktorską na ramieniu
i nawet... z gwizdkiem.

A któż to ma takie poczucie humoru? To

nasz dawny przedszkolny tata pan Marek
Moczulski, który mając już prawie dorosłe
dzieci wciąż utrzymuje z przedszkolem żywy

Helena Prus-Wiśniewska

Jak to

z koleją
żelazną

było

W y c h o w a n i e w P r z e d s z k o l u

kontakt, urozmaicając naszą pracę dydak-
tyczną. Pan Marek Moczulski – dziennikarz
pism kolejowych, autor ciekawych reportaży,
zakochany jest w starych kolejach. Jest
współzałożycielem Muzeum Kolei Wąskoto-
rowej w Sochaczewie, Muzeum Kolejki
WKD w Grodzisku Mazowieckim, inicjato-
rem wielu ciekawych imprez, wystaw, auto-
rem kilku książek o historii kolejnictwa,
z których czerpaliśmy wiedzę, przygotowując
się do zajęć. Wraz z naszym gościem przed-
stawiliśmy dzieciom w skrócie historię kolei
żelaznej, uzupełniając rozmowę ilustracjami
i rekwizytami. Podkreśliliśmy rolę tego ge-
nialnego wynalazku w ułatwieniu poruszania
się ludzi z miejsca na miejsce, z miasta
do miasta, w komunikacji między krajami.

Nie zabrakło wesołych momentów, bo

jak się nie śmiać, kiedy nasz gość, prezentu-
jąc kawałek prawdziwej szyny w przekroju,
pyta dzieci: – Jak się nazywa taka malutka
szyna? – Oczywiście – szynka!

I w ten radosny sposób włączyło się war-

szawskie Przedszkole nr 114 w obchody 160.
rocznicy otwarcia pierwszego odcinka Drogi
Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, tzw.
wiedenki, zaprojektowanej i w dużej części
wybudowanej przez Polaków.

Poznały dzieci chronologię wynala-

zków w dziedzinie kolei – od konnych
pojazdów przez parowe, spalinowe do elek-
trowozów, a także obejrzały zdjęcia kolei
dużej szybkości: TGV i pociągu jednoszy-
nowego.

Nieczęsto się zdarza, aby ruchliwe, ener-

giczne sześciolatki w skupieniu, spokoju
i z wielkim zainteresowaniem tak długo słu-
chały, obserwowały i aktywnie uczestniczyły
w zajęciach. Pomogły im w tym różne pomo-
ce przyniesione przez trzy osoby towarzyszą-
ce. Pan Tadeusz Dąbrowski – były nauczy-
ciel Technikum Kolejowego w Warszawie
obdarował dzieci szablonami lokomotyw
i wagonów, wykonanymi ze sklejki, do wyko-
rzystywania podczas zajęć plastycznych.
Z wypiekami na twarzach śledziły dzieci
montowanie przez pana Tadeusza i pana
Grzegorza, naszego absolwenta, torów
i przystanków kolejki, po czym bawiły się
w dyżurnych ruchu wypuszczających kolejkę
ze stacji. To jest to, o czym marzą chłopcy.

2 / 2 0 0 7

Pani Maria Kaczmarczyk, również jak

i pozostali goście, pracownik Spółki PKP
Polskie Linie Kolejowe SA, opowiedziała
dzieciom o Muzeum Kolejnictwa w Warsza-
wie i o modelu lokomotywy „Piękna Hele-

na”, który miały dzieci wkrótce zobaczyć.
Wykonała też bogatą dokumentację foto-
graficzną, co pozwoliło obdarować później
dzieci pamiątkowymi zdjęciami.

Na zakończenie spotkania pan Marek

przeprowadził w urozmaicony sposób krótki
sprawdzian zapamiętanych przez dzieci wia-
domości, którego efekt naprawdę nas zadzi-
wił. Zapamiętały dzieci wiele usłyszanych
szczegółów, łącznie z nazwiskiem Stanisła-
wa Wysockiego – projektanta i budownicze-
go kolei, nazwiskiem Władysława Reymon-
ta, słynnego polskiego „kolejarza” i wiele
innych nazw i szczegółów technicznych.

Niezwykle ekscytujący był moment gratu-

lacji i wręczania przez panią Marię nagród
– PKP pomyślało o całej grupie.

Wspólnie bawiliśmy się przy piosenkach

o pociągu. A tymczasem pan Marek przeisto-
czył się, ku radości dzieci, w Koziołka Matoł-
ka, ostatnio mieszkańca Muzeum Kolei Wą-
skotorowej w Sochaczewie. Opowiedział, co
w tym muzeum się znajduje, i zaprosił dzieci
do odwiedzenia go z rodzicami. (Przed kilko-
ma laty zwiedzaliśmy to muzeum ze starszymi
przedszkolakami i podróżowaliśmy dawną
ciuchcią. Wspaniała i pouczająca rozrywka.)

Na pożegnanie nauczycielka przeczytała

ten oto sentymentalny wiersz Włodzimierza
Scisłowskiego.

Pożegnanie lokomotywy

„Stoi na stacji lokomotywa,
ciężka, ogromna” – i łza z niej spływa.

Co ją tak smuci? Dlaczego płacze?
A przecież kiedyś było inaczej!
Kiedyś gwizdała głośno, radośnie –
w Łodzi, w Kaliszu, w Zabrzu i Krośnie,
była nad morzem, była i w górach,
a więc dlaczego dziś jest ponura?
Lampy – jak oczy – zaszły jej łzami,
gwizdek parowy ucichł i zamilkł
i tylko nikły dymek z komina
o jej świetności dniach przypomina...

Wiem, czemu płacze lokomotywa,
wiem, czemu smutne chwile przeżywa!

W y c h o w a n i e w P r z e d s z k o l u

Dziś już wyrusza w podróż ostatnią.
Już wiatr się więcej nie zerwie nad nią,
aby się puścić w wyścig szaleńczy –
już werbel torów jej nie zadźwięczy!

Lśnią nad szynami druty miedziane,
wznoszą się słupy, by zgodnie z planem
elektrowozy wjechały wreszcie,
na które wszyscy czekają w mieście.
Już niepotrzebna lokomotywa,
bo się pojawił silniejszy rywal,
co elektryczną, niebieską iskrą
zwyciężył parę i zaćmił wszystko!
Już powitalne budują bramy,
by godnie uczcić ten mądry zamysł.

I tylko stary Jan, maszynista,
na ową zmianę nie chce dziś przystać!
Tylko on jeden nie jest szczęśliwy –
rozumie duszę lokomotywy!
Spogląda z budki swej wysłużonej
i łzę obciera sobie na stronie.
I tak wzdychając razem z maszyną,
po raz ostatni semafor minął,
po raz ostatni zagwizdał jeszcze,
żegnając nieba swobodną przestrzeń,
po raz ostatni tego wieczoru
zagrały koła na strunie torów...
Na odpoczynek szli już oboje,
z uczuciem żalu i niepokojem.

Lecz się uśmiechnął myśląc o synu,
który mu wiele radości przyniósł!
Bo syn – być może – w tym samym czasie
zbierał oklaski na nowej trasie
i mając czujny nad wszystkim dozór,
siedział za sterem elektrowozu!

Dumne i usatysfakcjonowane były dzieci,

gdy po kilku dniach otrzymaliśmy zdjęcia
ze spotkania, z których wykonaliśmy wysta-
wę dla rodziców pt. Byli u nas goście...
Otrzymaliśmy też piękne wydany barwny
Jubileuszowy Biuletyn Informacyjny Spół-
ki, w którym opisano i zilustrowano nasze
spotkanie.

Przez następne dni rozwijaliśmy wątki

tego pierwszego spotkania, przetwarzając

je i wzbogacając różnymi formami zajęć
i zabaw.

Aż się prosi, żeby przywołać tu zaobser-

wowaną podczas zabaw scenkę: „maszyni-
sta” siedzi zamyślony przed wyrysowanym
pulpitem, naciska różne guziki. Podchodzi
drugi chłopiec i pyta:

– Panie kolego, dokąd pan jedzie?
– Ja? Na koniec świata!
– Coś ty, głupi? Nie ma końca świata. Jest

tylko koniec trasy!

Przygotowane merytoryczne dzieci wy-

brały się do Muzeum Kolejnictwa przy ul.
Towarowej w Warszawie. Jest ono położone
niedaleko naszego przedszkola. Wspólnie
z przewodnikiem staraliśmy się ukazać
chronologicznie ewolucję techniczną, po-
cząwszy od budowy drogi żelaznej i ciągnię-
tego po niej wagonu przez konie, co mogły
dzieci obejrzeć w szklanych gablotach. Dzie-
ci zastanowiły wyjaśnienia przewodnika, że
panowie Watt i Stevens, zanim powstała
pierwsza maszyna parowa, długo obserwo-
wali pracę zwykłego czajnika, przekonując
się o wielkiej sile pary. Stąd nazwa „paro-
wóz”. Poznały też nazwy w innych językach,
np. parowoz (ros.), locomotive (ang.), Lo-
komotive (niem.), parní stroj (czes.).

Z zachwytem oglądały (nie tylko dzieci)

miniaturowe lokomotywy, a wspomniana
już „Piękna Helena” rzeczywiście prezentu-
je się imponująco. Można tu oglądać dawne
mundury, narzędzia pracy kolejarzy, stare
zegary dworcowe i wiele innych eksponatów
związanych z koleją. Szczególnie interesują-
ce okazały się coraz to doskonalsze lampy.
Niektóre z nich poznały już dzieci, oglądając
różnego typu oświetlenia podczas zajęć
w przedszkolu. Najgłośniejsze jednak okrzy-
ki radości dały się słyszeć w sali z ruchomy-
mi makietami pociągów pokonujących trasę
przez góry i rzeki. Trudno było dzieci ode-
rwać od gablot. Ale czekała nas jeszcze
atrakcja na zewnątrz – przy dawnych pero-
nach dworca Warszawa Główna naprawdę
jest co oglądać. Tu dopiero dzieci zrozumia-
ły podziw Juliana Tuwima:... ciężka, ogrom-
na i pot z niej spływa (...) To nie udźwigną

2 / 2 0 0 7

– taki to ciężar! Uwagę chłopców szczegól-
nie przyciągał pociąg pancerny, zdobyty
przez Polaków pod koniec II wojny świato-
wej. Pełni wrażeń i pomysłów zabaw opuści-
liśmy teren muzeum.

Nagromadzone wrażenia, przeżycia oraz

własne wyobrażenia mogły dzieci wyrażać
za pomocą różnych technik plastycznych.

W naszym kąciku książki między innymi

z pozycjami związanymi z tematem zajęć
znalazła się książka Stanisława Wygodzkie-
go Lubię dworce kolejowe

z przestrzennymi

elementami ilustracji. Posłużyła nam do wy-
obrażenia, jakie znaki informacyjne
na dworcu i w jego pobliżu niezbędne są dla
orientacji pasażerów. Był to temat pracy
plastycznej, ułatwiającej rozumienie znacze-
nia symboli: telefon, informacja, przecho-
walnia bagażu, postój taksówek, poczta,
restauracja, przystanek autobusowy
i tramwajowy. Można było też samemu wy-
myślić jakiś ważny znak. Te znaki, które
miały formę przestrzenną, można było wy-
korzystywać w zabawach konstrukcyjno-te-
matycznych.

Pociągi i dworce służyły za temat ćwiczeń

fonetycznych, urozmaicały naukę czytania
na wstępnym etapie. Np. z odpowiednio
ułożonych obrazków utworzyłam proste re-
busy. Potrzebne tu było dokonanie analizy
i syntezy słuchowej wyrazów – z pierwszych
głosek powstawały nowe wyrazy.

W licznych kolorowych materiałach in-

formacyjnych i czasopismach kolejowych,
jakie udało nam się zgromadzić, często
przewijała się postać młodej niewiasty
przedstawianej z kołem. Dowiedziały się
dzieci, że tak jak pracownicy innych zawo-
dów – strażacy, górnicy, górnicy kopalni so-
li, kierowcy, myśliwi – również i kolejarze
mają swoją patronkę, opiekunkę – świętą
Katarzynę Aleksandryjską. Opiekuje się
ona nie tylko kolejarzami, ale i podróżujący-
mi. Jej figury umieszczane są czasem
na dworcach, np. w Gliwicach i w Rzeszo-
wie. Zupełnie niedawno spotkałam jej po-

S. Wygodzki, Lubię dworce kolejowe, Warszawa 1966, Nasza Księgarnia.

W y c h o w a n i e w P r z e d s z k o l u

sąg na dziedzińcu zamkowym w Lidzbarku
Warmińskim. Duży kolorowy witraż przed-
stawiający patronkę jest w kaplicy kolejowej
na dworcu w Częstochowie.

Na każdy dzień dobierana była literatura

dziecięca związana z tematem zajęć – poezja
lub proza, np. z wyraźnym wzruszeniem słu-
chały dzieci książki węgierskiego pisarza
Walthera Petri Stara dobra lokomotywa

Popołudniami czytana była książka Romana
Pisarskiego O psie, który jeździł koleją

A jakże inaczej odbierały teraz dzieci czy

deklamowały wspomniany już, znany
wszystkim wiersz Juliana Tuwima Lokomo-
tywa

. To wszystko stało się nagle tak bliskie

i zrozumiałe.

Z porannych, toczących się w małych

grupkach, rozmów zwykle możemy się zo-
rientować, jak dzieci spędziły poprzednie
popołudnie i wieczór. Nierzadko bywają to
relacje z oglądanych filmów. Ale ostatnio
starsi domownicy, prawdopodobnie pod
wpływem dziecięcych zainteresowań, do-
świadczeń i przeżyć, zaczynają wspominać

W. Petri, Stara dobra lokomotywa, Warszawa 1986, Nasza Księgarnia.

R. Pisarski, O psie, który jeździł koleją, Warszawa 1983, KAW RSW Prasa-Książka-Ruch.

J. Tuwim, Lokomotywa, [w:] Wiersze dla dzieci, Warszawa 1987, Nasza Księgarnia.

(peron)

(bilet)

(wagon)

(kasa)

2 / 2 0 0 7

i opowiadać dzieciom, jak dawniej jeździli
pociągami. Słychać nawet wśród dzieci prze-
chwałki:

– A mój dziadek Stanisław to całą noc stał

w pociągu, bo nie miał gdzie usiąść.

– A moja babcia z mamusią jechały takim

wagonem do spania itp.

Jeden z ojców wzbogacił naszą „kolejo-

wą” biblioteczkę ilustracjami i opisami naj-
nowocześniejszych kolei zaczerpniętych
z Internetu.

Kilkorgu dzieciom, które jeszcze nie je-

chały pociągiem dalekobieżnym, obiecano
taką podróż podczas wakacji. Ale że do wa-
kacyjnych wojaży jeszcze daleko, to rozkła-
damy tymczasem na stoliku mapę sieci kole-

jowych Polski i Europy, na których podziw
dzieci budzą zaznaczone czerwonym kolo-
rem liczne połączenia Warszawy z innymi
miastami. Dzieci już czytające próbują od-
czytywać nazwy niektórych miast. Przyda się
ta umiejętność w dalszych zabawach.

I tak doszliśmy do punktu wyjścia, bo dzi-

siaj właśnie udajemy się w podróż naszym
przedszkolnym pociągiem. Jeszcze tylko wy-
bierzemy kogoś do rozwożenia po przedzia-
łach herbaty i soków...

Analizując przebieg zajęć i zabaw w obrę-

bie tematu o kolejach, zauważamy, jak wie-
le treści wytyczonych przez przyjęty pro-
gram wychowania w przedszkolu udało się
zrealizować. A oto niektóre z nich:
– dostrzeganie wartości techniki,
– rozróżnianie środków lokomocji ze

względu na ich zastosowanie na lądzie,
na wodzie i w powietrzu,

– oglądanie ilustracji i modeli (...) środków

lokomocji,

– interesowanie się historią wybranych wy-

nalazków, ich rozwojem,

– wyciąganie wniosków na temat zmian

i udogodnień, jakie wniósł rozwój techniki,

– kulturalne zachowanie się w miejscach

publicznych podczas spacerów i wycie-
czek. Zachowanie odpowiednich środ-
ków ostrożności,

– interesowanie się pracą ludzi różnych za-

wodów,

– zwiedzanie i omawianie miejsc ważnych

(...) dla społeczności,

– przestrzeganie norm i zachowań regulu-

jących współżycie w grupie oraz treści do-
tyczące wstępnej nauki czytania i eduka-
cji matematycznej.