Teoria komunikacji literackiej 

 
Głowiński, Od metod zewnętrznych i wewnętrznych do komunikacji literackiej: 
– 

metody zewnętrzne (kontekst) i wewnętrzne (dzieło) 

– 

sztuczny podział z czasów pozytywizmu, trudny do utrzymania 

– 

zwrot w kierunku spójnej analizy dzieła 

– 

teoria komunikacji literackiej: immanentne cechy tekstu można ukazać tylko 

zakładając, że jest on elementem społecznej sytuacji komunikacji 

1. teoria odbioru – dzieło jest do czytania, ma odbiorcę 
2. teoria retoryczna – skierowanie do pewnej publiczności, składniki strukturalne są 

elementem kontaktu z odbiorcą 
3. analiza uwikłań pragmatycznych tekstu, nacisk na język, podkreślenie komunikacyjności 
(strukturalizm, akty mowy, pragmatyzm) 

Uzupełniają się. 
– 

interpretacja bada cechy dzieła, a poetyka ogólne mechanizmy 

 
Głowiński, Poetyka wobec tekstów nieliterackich: 
– 

poetyka w ujęciu tradycyjnym ma zajmować się analizą tekstów literackich 

– 

ma ugruntowaną pozycję, więc może otworzyć się na inne dziedziny, np. retorykę i 

językoznawstwo 
– 

zbiegają się w niej różne myśli, ona sama też takie produkuje: genologia i 

narratologia 
– 

otworzenie się na teksty nieliterackie 

* opowiadanie to praktyka mówienia, nie tylko gatunek 

* Bachtin rozszerza działanie genologii na wypowiedzi nieliterackie 
– 

nie chodzi o sklasyfikowanie wszystkich tekstów, ale o pokazanie, że narzędzia 

poetyki mogą analizować wypowiedzi nieliterackie 
– 

uzasadnienia metodologiczne, nie przedmiotowe – użycie tych narzędzi nie nadaje 

tekstowi literackości 
– 

unikanie terminu "interpretacja", bo on wartościuje i nadaje literackość 

– 

to już się dzieje, to nie jest projekt