podłoga na gruncie

TERMOIZOLACJA FUNDAMENTÓW

Termoizolacja fundamentów jest niezbędna niezależnie od tego, czy budynek jest

podpiwniczony, czy też nie ze względu na to, że są one nieustannie poddawane
oddziaływaniu wilgotnej i zimnej gleby, a zarazem stanowią miejsce w szczególny sposób
narażone na przenikanie ciepła do gruntu (nawet 20% całkowitych strat ciepła budynku).

Najbardziej efektywnym sposobem ograniczenia strat ciepła przez ściany

fundamentowe jest wykonanie izolacji obwodowej – zlokalizowanej na zewnątrz, wykonanej
w  sposób  ciągły,  pozbawionej  mostków  termicznych.  Dzięki  temu  rozwiązaniu  elementy
konstrukcyjne  budynku  zagłębione  w  gruncie  są  w  zdecydowanie  mniejszym  stopniu
narażone  na  kondensację  pary  wodnej  oraz  przenikanie  ujemnych  temperatur.  Ponadto  tak
wykonana termoizolacja zabezpiecza przed uszkodzeniem hydroizolację.

Aby warstwa izolacji cieplnej fundamentów była skuteczna i trwała, niezbędne jest

zastosowanie odpowiednich materiałów oraz właściwe jej wykonanie:

musi ona sięgać na głębokość min. 1 m w głąb gruntu – najczęściej jednak jest ona
układana aż do ław fundamentowych

Z kolei ponad poziomem gruntu musi płynnie (bez mostków termicznych) łączyć się z
izolacją cokołu (o wysokości min. 30 cm przy opasce żwirowej i wys. min. 50 cm
przy opasce z płyt betonowych)

zastosowanie odpowiednich materiałów. Muszą być one szczególnie odporne na
uszkodzenia mechaniczne, charakteryzować się wysoką stabilnością i trwałością
parametrów fizyko-mechanicznych

Stosowane do termoizolacji fundamentów są:

twarde płyty z polistyrenu ekspandowanego (EPS) odmiany od FS15 do FS40,
układane na zewnątrz i klejone punktowo do ściany przy pomocy mas lub klejów
pozbawionych rozpuszczalników organicznych. Grubość izolacji to ok. 6-10 cm; płyty

cechują się zwartą budową o dużej wytrzymałości mechanicznej i minimalnej
nasiąkliwości, doskonałymi parametrami izolacyjności cieplnej i dużą odpornością na
naprężenia ściskające, a także odpornością na zmiany wywołane wielokrotnymi
cyklami zamarzania i rozmarzania;

wodoodporne  płyty  z  polistyrenu  ekstrudowanego  XPS  (grubość  5-6  cm)  mocowane
podobnie  jak  płyty  z  EPS;  materiał  o  budowie  zamkniętokomórkowej,  o  bardzo
wysokiej  odporności  mechanicznej  (mogą  być  zasypywane  bezpośrednio  gruntem)
oraz  całkowitej  odporności  na  działanie  wilgoci;  mogą  być  stosowane  w
bezpośrednim  kontakcie  z  każdym  rodzajem  wody  gruntowej  czy  opadowej.  Dzięki
ich  niewrażliwości  na  zawilgocenie  nie  istnieje  konieczność  stosowania  dodatkowej
warstwy  przeciwwodnej;  wysoka  wytrzymałość  na  ściskanie  pozwala  na  stosowanie
izolacji  obwodowej  nawet  do  głębokości  kilkunastu  metrów  poniżej  poziomu  terenu,
bez dodatkowej ich ochrony przed naporem gruntu

Izolacja fundamentów

Występują dwa typy izolacji:

Izolacja  pionowa  zabezpiecza  przed  przenikaniem  wilgoci  i  wody  poprzez  pionowe
powierzchnie.
         Izolację  ścian  fundamentowych  robi  się  zwykle  z  dwóch  warstw  papy
bitumicznej  na  lepiku  asfaltowym,  izolację  w  podłodze  -  z  podkładowej  papy
asfaltowej  lub  folii  polietylenowej  o  grubości  min.  0,3  mm,  ułożonej  z
dwudziestocentymetrowym zakładem. Najlepiej, jeśli izolacje ścian fundamentowych
i podłogi znajdują się na jednym poziomie. Łatwiej wtedy będzie je połączyć, gdyż nie
trzeba  zaginać  papy,  której  pękanie  w  tym  miejscu  jest  częstym  powodem
nieszczelności.

Izolacja  pozioma  zabezpiecza  poziome  powierzchnie  ścian  i  fundamentów  przed
podciąganiem kapilarnym na wyższe części budynku. Izolacje poziome zabezpieczają
również  posadzki  leżące  na  gruncie,  czyli  podłogi  piwnic  lub  parteru,  przed
działaniem wilgoci.
       Tak  naprawdę  warto  je  robić  tylko  w  dwóch  sytuacjach:  gdy  ściany
fundamentowe  buduje  się  z  materiałów  nasiąkliwych  (np.  cegły  ceramicznej,  betonu
komórkowego),  albo  gdy  wody  gruntowe  zawierają  substancje  powodujące  korozję
betonu (np. kwasy humusowe, występujące na terenach bagnistych).
       Zwykle  wystarczającym  zabezpieczeniem  pionowym  ścian  fundamentowych  jest
zagruntowanie  ich  rozcieńczoną  emulsją  asfaltowo-kauczukową  i  pomalowanie
lepikiem asfaltowym na gorąco (obecnie jest już rzadko stosowany) lub na zimno (nie
może  mieć  kontaktu  ze  styropianem)  albo  emulsją  asfaltowo-kauczukową.  Izolację
można  dodatkowo  zabezpieczyć  przed  uszkodzeniem  w  czasie  zasypywania  wykopu
folią  tłoczoną  ułożoną  przetłoczeniami  do  wewnątrz,  albo  polistyrenem.  Podłoża,
które  ma  być  zabezpieczane  w  ten  sposób,  nie  trzeba  szczególnie  starannie
przygotowywać  -  wystarczy  jedynie  wypełnić  zaprawą  cementową  większe
wgłębienia, aby preparat równomiernie pokrył całą powierzchnię.

       Zadaniem  izolacji  poziomej  jest  ochrona  kolejnych,  wyżej  usytuowanych  elementów
konstrukcyjnych  budynku  przed  wilgocią  powstałą  na  skutek  podciągania  kapilarnego.
Izolacja  pionowa  ma  zatrzymywać  wilgoć  oraz  nie  dopuszczać  do  wniknięcia  wód
opadowych i gruntowych w ścianę.

W zależności od warunków gruntowo-wodnych stosuje się następujące typy izolacji
pionowych:

•

izolacje  przeciwwilgociowe  (typu  lekkiego)  –  wykonywane  w  gruntach
przepuszczalnych, czyli piaskach i żwirach, gdy zwierciadło wody gruntowej znajduje
się poniżej poziomu posadowienia. Chronią ściany przed naturalną wilgocią gruntu, a
także  przed  wodą  opadową  i  podciąganą  kapilarnie,  która  może  się  podnieść  na
wysokość 1 m ponad poziom wody gruntowej;

•

izolacje przeciwwodne typu średniego – wykonywane głównie w gruntach
nieprzepuszczalnych, gdy woda gruntowa znajduje się poniżej fundamentów oraz w
gruntach

przepuszczalnych,

jeśli

występuje

niebezpieczeństwo

okresowego

podnoszenia  się  zwierciadła  wody  gruntowej  powyżej  poziomu  posadowienia
budynku.  Zabezpieczają  ściany  przed  wodą  opadową  przesączającą  się  w  kierunku
przegrody  i  zbierającą  się  na  dnie  wcześniej  wykonanego  wykopu  (zjawisko  bardzo
częste w gruntach nieprzepuszczalnych);

•

izolacje przeciwwodne typu ciężkiego – wykonywane przede wszystkim w budynkach
podpiwniczonych,  gdy  zwierciadło  wody  gruntowej  znajduje  się  powyżej  poziomu
podłogi  piwnicy  (niezależnie  od  rodzaju  gruntu).  Mają  chronić  budynek  przed  wodą
naporową, czyli wywierającą parcie hydrostatyczne.

Znając rzeczywiste warunki gruntowo-wodne można zaprojektować najodpowiedniejszy
(skuteczny i ekonomiczny) rodzaj hydroizolacji ścian fundamentowych oraz piwnicznych

Wybór materiałów i technologii jest przecież ogromny.

Masy i membrany

Są to najczęściej półpłynne masy bitumiczne lub mineralne, które po nałożeniu
zwykle dwóch warstw i wyschnięciu tworzą na ścianie elastyczną i wodoszczelną
powłokę. Najpopularniejsze są produkty wytwarzane na bazie asfaltu. Są jednak
także dostępne wodoszczelne zaprawy cementowe (modyfikowane odpowiednimi
substancjami). Cenną zaletą mas i membran jest łatwość ich nanoszenia - przy
użyciu pędzla, wałka lub pacy.

Roztwory asfaltowe są używane głównie do gruntowania podłoży, a także do
sklejania papy.
Lepiki asfaltowe, do nanoszenia na zimno lub po podgrzaniu do odpowiedniej
temperatury (około 120°C), ułożone w dwóch warstwach mogą stanowić
samodzielną izolację przeciwwilgociową. Używa się ich także do klejenia papy i
renowacji nieszczelnych powłok hydroizolacyjnych.

Masy asfaltowe mogą być z dodatkiem gumy, kauczuku, polimerów, a nawet
aluminium. Nadają się do izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych (po
nałożeniu 3–5 warstw).

Zaprawy mineralne są modyfikowane żywicami syntetycznymi, dyspersjami
akrylowymi, emulsjami silikonowymi oraz kauczukowo–bitumicznymi, czyli
substancjami nadającymi im wodoszczelność oraz elastyczność. Można z nich
wykonywać zarówno izolacje przeciwwilgociowe, jak i przeciwwodne. Jedne
tworzą po nałożeniu powłokę sztywną, inne elastyczną. Wiele z nich jest
paroprzepuszczalnych.

Papy asfaltowe

Nowoczesne papy mają dużą wytrzymałość mechaniczną i są elastyczne. Trudno
je więc uszkodzić podczas układania i w czasie użytkowania. Są odporne na wiele
substancji chemicznych, a także na promieniowanie UV. Dobierając rodzaj papy i
ilość stosowanych warstw można wykonać każdy rodzaj hydroizolacji.

Papy mogą być do podłoża klejone lepikiem asfaltowym lub specjalnymi klejami.
O wiele lepsze rezultaty jednak osiąga się stosując tzw. papy zgrzewalne, niezbyt
logicznie nazywane termozgrzewalnymi (rozgrzewane palnikiem gazowym lub
gorącym powietrzem i dociskane do podłoża). Najłatwiejsze do układania, ale i
najdroższe są papy samoprzylepne.

Masa bitumiczna, czyli modyfikowany asfalt, pokrywa osnowę i stanowi barierę
dla wody – tym skuteczniejszą, im jest go więcej.

Hydroizolacja musi tworzyć na powierzchni kontaktujących się z gruntem elementów
budynku ciągłość. W przypadku braku izolacji poziomej lub pionowej jakiegokolwiek
elementu może doprowadzić do uszkodzeń, które nie będą łatwe do usunięcia.

Izolację typu lekkiego- stosuje się w przypadkach, gdy poziom wody gruntowej jest poniżej
poziomu posadowienia budynku. Wówczas ściany fundamentowe chronimy przed
zawilgoceniem spowodowanym wodami opadowymi.

Tradycyjna izolacja typu lekkiego jest izolacją bitumiczną - najczęściej jest to lepik na
gorąco.

Wykonanie izolacji pionowej przy użyciu grubowarstwowych mas bitumicznych metodą
ręczną oraz metodą natryskową.

Oddzielnym  zagadnieniem  jest  wykonywanie  izolacji  poziomej  budowli.  Fundamenty  i
posadzki  na  gruncie  wylewa  się  na  specjalnie  do  tego  celu  przygotowanym  podłożu.
Tradycyjnie  podłoże  stanowi  warstwa  podkładu  betonowego  o  grubości  ok.  15  cm.  Na  nim

układane  są  dopiero  warstwy  pap  izolacyjnych.  Wykonanie  takiej  struktury   wymaga
pogłębienia wykopu o grubość warstwy „chudziaka”, wywozu dodatkowego urobku, dowozu
betonu  na  budowę  i  wykonywania  prac  betonowych  w  odpowiednich  warunkach
atmosferycznych.  Czynności  te  są  kosztowne,  czasochłonne,  trudne  do  zaplanowania  i  stają
się często przyczyną opóźnienia frontu robót.

Izolacje typu ciężkiego.

Izolacja typu ciężkiego ma chronić ściany fundamentowe przed wodą o dużym ciśnieniu
hydrostatycznym. Stosujemy ją wówczas, gdy:

poziom wody gruntowej jest powyżej poziomu posadzki piwnic,

budynek  posadowiony  jest  na  gruntach  o  niskiej  wodoprzepuszczalności  (glinach,
iłach)  i  nie  jest  możliwe  wykonanie  drenażu  opaskowego  przeciwdziałającego
tworzeniu się zastoisk wody opadowej wzdłuż ścian piwnic.

Tradycyjna izolacja typu ciężkiego składa się z wodoszczelnych warstw bitumicznych,
chronionych przed uszkodzeniami mechanicznymi ściankami dociskowymi w płaszczyźnie
pionowej i gładzią cementową w płaszczyźnie poziomej.

krawędzi

cian

fundamentowych

„-”

ok.

cm.

W  celu  uzyskania  stabilniejszego  podłoża  można  ostatnią  warstwę  piasku  przemieszać  z
cementem  ,  tworząc  tzw.  chudy  beton.  Po  równomiernym  rozściełaniu  mieszaniny,  należy
ubić  ją  mechanicznie  i  dosyć  intensywnie  zrosić  wodą.  Układanie  kolejnej  warstwy  można
rozpocząć po okresie 2-3 dni.

Podkład betonowy. Jego zasadniczym zadaniem jest zapewnienia stabilności konstrukcyjnej
podłogi oraz równomierne rozkładanie obciążeń statycznych, także tych z obciążenia
ś

cianami działowymi. Podkład betonowy układa się metodą „na mokro” na zagęszczonym

podkładzie.  Podczas  wykonywania  tego  elementu  konieczne  jest  stosowanie  betonu  o
konsystencji  gęstoplastycznej.  Nadmiar  wody  w  mieszance,  stanowi  jedną  z  najczęściej
występujących przyczyn wadliwego wykonania podkładów. Z jednej strony zawyżenie ilości
wody  zarobowej  prowadzi  do  obniżenia  rzeczywistej  wytrzymałości  betonu  w  stosunku  do
wytrzymałości projektowanej. W praktyce, wykonawcy usprawiedliwiają dodawanie wody w
nadmiarze,  rzekomą  poprawą  „rozlewności”  lub  urabialności  mieszanki  betonowej  i  co  za
tym  idzie  ułatwieniem  rozściełania  warstwy  betonu.  Koniecznie  należy  jednak  pamiętać,  że
beton  stosowany  do  wykonania  podkładu  powinien  być  przygotowany  w  konsystencji
gęstoplastycznej.  W  prawdzie  układanie  betonu  o  konsystencji  mocno  porównywanej  do
mokrego  piasku,  jest  trudniejsze  niż  rzadkiej  mieszanki,  ale  korzyści  są  niewspółmiernie
większe.  Dzięki  temu  ograniczeniu  ulega  odebranie  wody  zarobowej  do  podłoża,  łatwiejszy
jest proces zagęszczania mechanicznego (ubijania betonu) oraz łatwiej jest wykonać w sposób
prawidłowy zatarcie powierzchni podkładu „na ostro”. Po zakończeniu wiązania nie wystąpi
także  nadmierny  skurcz  podkładu.  Koniecznie  należy  chronić  ułożony  podkład  przed
przedwczesnym  osuszeniem  np.  w  efekcie  bezpośredniego  działania  wiatru  lub  promieni
słonecznych.  Zatarty  podkład  należy  pielęgnować  i  regularnie  zraszać  wodą,  w  celu
wydłużenia

procesów

hydratacji

spoiwa

cementowego.

W przypadku wykonywania podłoży, na których nie zostaną posadowione ścianki działowe,
dopuszcza się wykonanie podkładu jedynie z zastosowaniem betonu chudego o grubości ok.

15cm.

Warstwa

izolacji

przeciwwilgociowa.

Na związanym podkładzie konieczne jest wykonanie
warstwy

zapewniającej

ochronę

podsadzki

przed

podciąganiem kapilarnym wilgoci gruntowej. Izolację
przeciwwilgociową

można

wykonać

zarówno

zastosowaniem

tradycyjnych

pap

bitumicznych

zgrzewanych  lub  łączonych  na  zakład  metodą  klejenia
lepikiem  albo  nowszymi  metodami  zakładającymi
wykorzystania  folii  PE  lub  PP.  Folie  powinny  być  na
stykach  klejone  za  pomocą  specjalnych  taśm,  a  zakłady
sąsiednich pasów nie mogą być mniejsze niż 10 cm. Dla
zapewnienia  ciągłości  membrany  izolacyjnej  konieczne
jest  wykonanie  szczelnego  połączenia  między  jej
elementami,

izolacją

poziomą

murów

(ścian

fundamentowych). W przypadku podkładów wykonanych
z betonu zwykłego, możliwe jest wykonanie izolacji

przeciwwilgociowej  techniką  malarską  z  użyciem  bezspoinowych  materiałów  polimerowo-
bitumicznych.  W  takich  przypadkach  konieczne  jest  wcześniejsze  zagruntowanie  podłoża
preparatem  ograniczającym  nasiąkliwość  betonu  i  zapewniającym  poprawę  przyczepności
masy izolacyjnej. Izolacje bezspoinowe należy wykonywać przez nałożenie dwóch lub więcej

warstwa preparatu dostarczonego w stanie gotowym do aplikacji. Także izolacje bezspoinowe
powinny zostać połączone za pośrednictwem specjalnych taśm z izolacją poziomą i pionową
ś

cian

fundamentowych,

celem

zapewnienia

ciągłości

warstw.

Zależnie od rodzaju materiału użytego do wykonania izolacji przeciwwilgociowej zaleca się
stosowanie odpowiednio dobranej izolacji termicznej.

Warstwa

izolacji

termicznej.

Do  jej  wykonania  konieczne  jest  zastosowanie  materiału  o  szczególnych  właściwościach.  Z
jednej  strony  powinien  on  zapewniać  możliwie  najlepszą  izolacyjność  termiczną,  czyli
posiadać w swoim wnętrzu duża ilość powietrza, z drugiej strony musi cechować się znaczną
wytrzymałością mechaniczną i nie zmieniać swoich właściwości termoizolacyjnych w skutek
nacisku wywołanego przez warstwę podkładu wyrównującego. Najpowszechniej stosowanym
materiałem,  spełniającym  wymienione  wcześniej  wymagania  jest  polistyren  spieniony(PS)
czyli  styropian  o  gęstości  20lub  30  kg/m  3  .  Oprócz  wymienionych  cech  warto  dodać,  że
wykazuje on niską nasiąkliwość, nie ulega starzeniu i rozkładowi organicznemu. W praktyce
ma  jednak  pewne  ograniczenia.  Otóż  nie  należy  układać  go  na  izolacjach
przeciwwilgociowych  wykonanych  z  zastosowaniem  rozpuszczalnikowych  preparatów
polimerowo-  bitumicznych  (na  preparatach  wodorozcieńczalnych  nie  ma  problemu).  Istnieje
bowiem  niebezpieczeństwo,  że  opary  rozpuszczalnika  wypływające  z  masy  izolacyjnej
spowodują zniszczenia granulek styropianu. W przypadku układania na papach bitumicznych
lub  foliach  polimerowych  ograniczenia  nie  ma.  Oprócz  tego  do  zastosowania  podłogowych
zaleca się stosowanie wełny mineralnej, twardej. Oczywiście wełna mineralna posiada wiele
zalet  i  jest  równie  doskonałym  materiałem  termoizolacyjnym,  zapewniającym  dużą
izolacyjność termiczną (to znaczy zawierającego w swoich porach możliwie największą ilość
powietrza). Posiada także konieczne do tego zadania parametry wytrzymałościowe. Jednak w
opinii  niektórych  wykonawców  i  projektantów  wątpliwości  budzi  jej  dość  wysoka
nasiąkliwość. W przypadku zwyczajnego użytkowania pomieszczeń nie stanowi to problemu,
jednak  w  razie  zalania  budynku  np.  w  skutek  awarii  instalacji  wodociągowej,  usunięcie
zgromadzonej  w  wełnie  wilgoci  może  okazać  się  trudne.  Dlatego,  jeżeli  decydujemy  się  na
wykonanie  termoizolacji  z  wełny  mineralnej  ,  konieczna  jest  dodatkowa  warstwa  izolacji
przeciwwilgociowej (folii PE), oddzielająca materiał izolacyjny od podkładu wyrównującego.

Najczęściej  popełniane  podczas  wykonywania  tych  robót  błędy  to:  układanie  materiału
termoizolacyjnego  o  zbyt  niskiej  gęstości  i  twardości  oraz  brak  izolacji  (właściwie  dylatacji
wykonanej  z  zastosowaniem  materiału  termoizolacyjnego)  obwodowej  przy  ścianach
pomieszczeń. Skutkiem obu zaniedbań może być pękanie warstwy wyrównawczej.

Wykonanie warstwy termoizolacyjnej powinno ograniczać straty ciepła z pomieszczeń
ogrzewanych. Przyjmuje się, że grubość tej warstwy powinna wnosić ok. 10-12 cm. Jeśli
izolację termiczną zabezpieczymy od góry warstwą folii, najlepiej z ekranem metalizowanym,
to uzyskaliśmy podbudowę przygotowaną do wykonania ogrzewania podłogowego.

W każdym przypadku konieczne jest jednak wykonanie jeszcze jednej warstwy:

Warstwy

wyrównawcze

,warstwy

dociskowe

jastrychy.

Warstwa  wyrównująca  ma  za  zadanie  stworzyć  podłoże  do  wykonania  posadzki  w
pomieszczeniu.  Obecnie  powszechnie  stosowane  są  zarówno  tradycyjne  wylewki  betonowe,
jak  i  jastrychy  samopoziomujące  oparte  o  spoiwa  cementowe  oraz  samopoziomujące
podkłady  anhydrytowe.  Bez  względu  na  stosowany  materiał,  zadanie  podkładu  jest  takie
samo.  Stworzyć  stabilny,  poziome  podłoże  dla  warstwy  wykończeniowej  (płytek,  parkietu,

wykładzin rulonowych). Podkłady samopoziomujące wymagają odrębnego potraktowania,
dlatego jedynie sygnalizuję możliwość ich zastosowania.

W  przypadku  wykonania  jastrychu  z  betonu,  konieczne  jest  zastosowanie  się  do  kilku
podstawowych  wymogów.  Przede  wszystkim  ważne  jest,  aby  konsystencja  użytego  betonu
była  gęstoplastyczną.  Przed  przystąpieniem  do  układania  warstwy  niezbędne  jest
wyznaczenie  poziomu  górnej  płaszczyzny  jastrychu.  Praktyka  wskazuje,  że  łatwiej  jest
układać  podkłady  o  większej  grubości.  Dlatego  wydaje  się,  że  w  pełni  uzasadnione  jest
wykonanie  wylewki  o  grubości  minimalnej  ok.  4,0-4,5  cm.  W  prawdzie  zużycie  materiału
wzrośnie,  ale  łatwiej  będzie  uzyskać  poziomą  i  prawidłowo  zatartą  powierzchnię.  Stanowią
zasadniczy  pod  względem  statycznym  element  układu.  Warstwa  dociskowa  zapewnia  nie
tylko  ochronę  umieszczonych  poniżej  warstw  izolujących,  ale  stanowi  także  podłoże  do
wykonania

elementów

posadzek.

Wykonaną  warstwę  betonową  należy  pielęgnować,  przez  kilkudniowe  zraszanie  wodą.
Pozwoli  to  na  przedłużenie  okresu  hydratacji  spoiwa  cementowego  i  uzyskanie  wysokiej
wytrzymałości.  W  przypadku  wykonywania  jastrychu,  jako  płyty  grzejnej  jej  grubość  jest
zdecydowanie większa. Przy ogrzewaniu wodnym wynosi ok. 6,0-8,0 cm.

Częstą  przyczyną  awarii  warstwy  wyrównującej  jest  brak  lub  wadliwe  wykonanie  dylatacji.
Oprócz  przygotowania  przed  wykonaniem  wylewki  dylatacji  obwodowej  ,  konieczne  jest
także  nacięcie  szczelin  dylatacyjnych  już  po  częściowym  związaniu  spoiwa  w  wylewce.
Należy  koniecznie  pamiętać  o  zdylatowaniu  narożników  wystających  oraz  miejsc
przewężenia

jastrychu

np.

przy

otworach

drzwiowych.

Dylatację wykonuje się przez nacięcie podkładu tarczą do kamienia na 2/3 grubości warstwy.

Od jastrychu wymaga się, żeby został wykonany idealnie poziomo. Jednak w praktyce
spełnienie tego wymogu jest dosyć trudne. Dlatego producenci chemii budowlanej dostarczają
ś

rednio– i cienkowarstwowe „posadzki” samopoziomujące. Po zarobieniu wodą suchej

mieszanki,  możliwe  jest  wylanie  warstwy  o  grubości  2-10(12)  mm  .  Po  wstępnym
rozścieleniu  masy  i  jej  odpowietrzeniu,  uzyskujemy  gładkie,  nie  wymagające  zacierania
podłoże  do  układania  posadzek  drewnianych  i  drewnopochodnych  lub  wykładzin
podłogowych.

Podłogi  spoczywające  bezpośrednio  na  gruncie  spotykamy  nie  tylko  w  budynkach
niepodpiwniczonych , ale także stanowią podłogi piwnic. Choć ich wykonanie nie należy do
zadań  szczególnie  trudnych,  ilość  obserwowanych  błędów  i  związanych  z  nimi  awarii
posadzek  ,  wskazuje,  że  warto  przypominać  zasady  ich  wykonania  nawet  doświadczonym
wykonawcom.

Podobną ideę zawierają profilowane folie drenażowe. Zazwyczaj produkowane z polietylenu
o dużej gęstości, odporne na gnicie, czynniki chemiczne zawarte w glebie. Nieszkodliwe dla
wody  gruntowej  i  opierające  się  przerastaniu  przez  korzenie.  Dzięki  wyprofilowanym  na
swojej  powierzchni  kubkom,  zapewniają  swobodne  przesuszanie  powierzchni  izolowanej
(wentylowanie  podłoża)  oraz  przyspieszone  odprowadzanie  wody.  Trwałość  membran
polietylenowych gwarantowana jest przez minimum 50 lat. Dla ułatwienia montażu membran
stosuje  się  zarówno  systemy  zatrzasków,  jak  i  łączenie  za  pomocą  taśm  samoprzylepnych,
stanowiących  element  obrzeża  folii.  Górną,  wysuniętą  ponad  powierzchnię  gruntu,  krawędź
membrany  mocuje  się  mechanicznie  do  muru  i  dodatkowo  zabezpiecza  listwą  profilowaną.
Jej  kształt  zapewnia  stałą  wentylację  podłoża,  ochronę  przed  dostaniem  się  pod  membranę
wody  opadowej  spływającej  po  murze.  Sposób  mocowania  listwy  nie  przenosi  na  nią
naprężeń oddziaływujących na membranę w związku z osiadaniem gruntu. Dla przyspieszenia
odprowadzania wody do drenażu obwodowego stosowane są także maty ochronno-drenujące.
Spełniają  one  rolę  podobną  do  roli  membran  tzn.  chronią  warstwę  hydroizolacji
grubopowłokowej  przed  naporem  gruntu  i  przyspieszają  spływanie  wody  gruntowej.  Jednak
ze  względu  na  pełne  przyleganie  do  warstwy  izolacyjnej,  nie  zapewniają  jej  dostatecznej
wentylacji.  Ponadto  należy  pamiętać  o  ostrożnym  postępowaniu  podczas  zasypywania  mat
gruntem, ponieważ nie są one mocowane mechanicznie do ściany w swojej górnej części.