PODSTAWOWE TECHNIKI STOSOWANE W SOCJOTERAPII

[opracowanie: Bożena Wołoszyn]

W pracy socjoterapeutycznej stosowane są różne metody pracy z grupą. Metody te dają  możliwość 
uruchomienia wielu różnych czynników powodujących zmianę trudnych zachowań i nieprawidłowych 
sądów poznawczych dzieci. Do metod tych należy m.in.: 

Psychodrama

  –   po   pierwsze,   metoda  ta  opierając   się   na   kontakcie   słownym,   daje   możliwość 

modelowania   właściwego   sposobu   porozumiewania   się,   a   po   drugie   –   umożliwia   (i   to   jest   istotą 
psychodramy)   przeżycie   danej   sytuacji   (odegranie   roli)   w   warunkach   symulacyjnych;   pozwala   na 
poznawanie i trenowanie nowych ról, nabywanie umiejętności porozumiewania się i współdziałania z 
innymi.   Udział   w   psychodramie   umożliwia   przede   wszystkim   zmianę   relacji   JA   –   INNI.   Ponadto 
członkowie   grupy   o   podobnych   problemach   mogą   doświadczyć   katharsis   (odreagowania 
emocjonalnego). 

Terapia przez zabawę  –   zabawy wykorzystywane są do uczenia dzieci nowych umiejętności np. 
nowych sposobów zaspokajania swoich potrzeb. W trakcie zabawy dochodzi do odreagowania wielu 
emocji   w   bezpiecznej   sytuacji.   Zabawa   pełni   zatem   (prócz   innych)   funkcje   terapeutyczne   – 
oczyszczające. 

Arteterapia  –   sztukę   w   terapii   dzieci   wykorzystuje   się   na   różne   sposoby.  
Istotne jest to, że w trakcie prowadzenia terapii opartej na literaturze, muzyce, plastyce czy tańcu 
wyzwalają się nieuświadomione konflikty, których świadomie dzieci nie potrafią nazwać. Dużą rolę 
odgrywa tu rysunek, który jest nie tylko środkiem ekspresji (dzieci tworząc swoje prace ujawniają 
tłumione emocje i wewnętrzne konflikty), ale też materiałem do analizy dla terapeuty. Rysunek ma 
szczególne  znaczenie  w  przypadku  dzieci,  które  nie  chcą lub  nie  mogą wyrazić  werbalnie  swoich 
doznań i odczuć (dzieci zahamowane, stawiające opór lub mające problem z kontrolowaniem własnych 
emocji).   Rysowanie   sprzyja   również   budowaniu   relacji   w   grupie   (wspomaga   komunikację)   oraz 
budowaniu poczucia wspólnoty. 

Dialog   terapeutyczny  –   to   najczęściej   stosowana   technika   socjoterapeutyczna.   Warunkiem 
stosowania   dialogu   jest   więź   emocjonalna   łącząca   socjoterapeutę   z   dzieckiem,   poczucie 
bezpieczeństwa i zaufanie, a to jest możliwe dzięki stosowaniu przez osobę prowadzącą grupę zasad 
takich jak: zasada afirmacji, zasada bliskiego kontaktu i zasada otwartości.

Wymienione   techniki   pozwalają   na   wystąpienie   wielu   czynników   inicjujących   zmiany 
nieprzystosowawczych schematów zachowania, opartych na treściach urazowych, a przede wszystkim 
zmiany w ustosunkowaniu do samego siebie.

Źródła: 

Tryjarska, B. (2000). Psychoterapia grupowa. W: L. Grzesiuk (red.)

,  Psychoterapia. Szkoły, zjawiska, techniki i specyficzne 

problemy (s. 211 – 245). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Strzemieczny,   J.   (1988).   Zajęcia   socjoterapeutyczne   dla   dzieci   w   wieku   szkolnym.   W:   J.   Strzemieczny   (red.),  

Zajęcia 

socjoterapeutyczne  (s.   5   -   51).   Warszawa:  Polskie   Towarzystwo   Psychologiczne.   Ośrodek   Rozwoju   Umiejętności 

Wychowawczych.

            

            

© Fabryka Projektów Społecznych

                                  

www.fundacjafps.pl