Przygotowany przez: Joanna Urbaniak
Str 1 z 2
2010/2011
Metody wykrywania antygenu D
1.
Test szkiełkowy w 0.15 M NaCl z użyciem odczynnika monoklonalnego, wykonywany rutynowo u biorców krwi, nie
powinien być stosowany u dawców (niska czułość).
2.
Test probówkowy w 0.15 M NaCl, z użyciem odczynnika monoklonalnego, służy do badania krwinek dawców
(umożliwia wykrywanie słabych odmian antygenu D) oraz do wykrywania antygenu D na krwinkach płodu,
noworodków i niemowląt.
3.
Testy mikrokolumnowe, odpowiednie do badań we wszystkich przypadkach.
4.
PTA – pośredni test antyglobulinowy z użyciem odczynnika anty-D IgM+IgG (blend), stosowany wyłącznie u dawców
krwi.
Metoda szkiełkowa
1.
Materiał badany: krwinki przemyte 1 × 0.15 M NaCl, zawiesina 5-10% w 0.15 M NaCl oraz krwinki z próbki
pierwotnej
2.
Odczynniki wzorcowe: odczynniki anty-D dwóch różnych serii (klonów), jeden powinien rozpoznawać wszystkie
kategorie antygenu D, drugi może nie rozpoznawać antygenu D
VI
(np. RUM-1). Różna reaktywność z odczynnikami
anty-D może wskazywać na obecność kategorii D.
3.
Krwinki wzorcowe: krwinki RhD+ dodatnie i RhD- ujemne przemyte 1 × 0.15 M NaCl, zawiesina 5-10% w 0.15 M
NaCl
Kontrola odczynnika anty-D
Odczynnik wzorcowy (po 1 kropli) i krwinki wzorcowe (po 1 kropli) kontaktuje się według schematu:
Aglutynacja powinna pojawić się po 1 i osiągnąć maksimum po 5 minutach, nasilenie aglutynacji powinno wynosić 3+ lub
4+, a krwinki nie podlegające aglutynacji powinny tworzyć jednorodną zawiesinę. Kontrolę należy zaprotokołować.
Badanie krwinek pacjenta
Przykłady:
*w przypadku wątpliwości
w pracowni konsultacyjnej RCKiK wykonuje się dodatkowe w badania serologiczne, które
pozwalają wykryć słabe D lub D częściowe. W wyjątkowych przypadkach do określenia grupy Rh konieczne jest
wykonanie badań molekularnych w IHiT
RhD+
RhD-
Anty-D
I
4+
0
Anty-D
II
3+
0
Anty-D
I
Anty-D
II
Wynik
1112
2+
3+
RhD+ dodatni
1113
0
0
RhD- ujemny
1114
+/-
1+
*Słabe D?
1115
2+
0
*D częściowe?
