Darcy Rice 

Miłość na Hawajach 

Anula & Irena

Scandalous

Wszystkim naszym nowym przyjaciołom, których zna­

leźliśmy na Wielkiej Wyspie, i wszystkim starym przyjacio­
łom, którzy nas tam odnaleźli. 

Anula & Irena

Scandalous

1 

- A niech to diabli! 
Dźwięk tłuczonego szkła i wściekły męski głos rozbu­

dziły śpiącego w rogu pokoju dużego żółtego psa. Suka 
podniosła głowę i z uwagą popatrzyła na swego pana. Ła­
godne spojrzenie jej brązowych oczu zawstydziło Corda. 
Zamilkł i odetchnął głęboko. Po chwili złość minęła. Osta­
tecznie stłukł tylko szklankę z sokiem. 

- Przepraszam, Scuba. Nie chciałem cię obudzić. Zwyczaj­

nie szklanka wyśliznęła mi się z ręki. - Suka prychnęła i wró­
ciła do porannej drzemki. - Tak, psinko. Śpij sobie dalej. 

Cord od lat mieszkał sam, ale nigdy wcześniej nie mówił 

do siebie. Niedawno, ku swemu zmartwieniu, przyłapał się 
na wygłaszaniu monologów do psa. Trajkotał jak nakręco­
ny. Nie było to niebezpieczne przyzwyczajenie, ale z jakie­
goś niezrozumiałego powodu wytrącało go z równowagi. 
Prawdopodobnie czuł się po prostu samotny, choć w tym 
momencie było to najmniejsze z jego zmartwień. 

Tak naprawdę dobrze wiedział, co go gryzie. Miał do­

syć użerania się z kulami, które sprawiały, że nawet przy­
gotowanie śniadania wymagało od niego nie lada wysiłku. 
Teraz, po wypadku, najprostsze czynności okazywały się 
niewyobrażalnie trudne. Nie było sensu przejmować się 
śniadaniem, skoro musiał sobie radzić z o wiele poważ­
niejszymi problemami. 

Spojrzał na porysowane linoleum. W pomarańczowej ka­

łuży leżały odłamki szkła. Trzeba posprzątać. Wziął szczot-

7 

Anula & Irena

Scandalous

kę i mocno przyciskając kule do ciała, zmiótł szkło na kup­
kę pośrodku podłogi. Opierając się na kulach i na zdrowej 
lewej nodze, z trudem podniósł prawą do góry. 

Na skroniach pojawiły mu się krople potu. Lewa noga 

drżała z wysiłku, ale skończył zamiatanie. Oparł się o blat 
szafki i odetchnął głęboko. Koszulką otarł sobie twarz. 

- Nie wiem, jak możesz spać w taki upal, piesku - wy­

mruczał, przyciskając usta do wilgotnego materiału. 

Parę minut po ósmej powietrze w chacie było już gorą­

ce i wilgotne. Piętnaście lat życia na Wielkiej Wyspie na 
Hawajach wciąż nie przyzwyczaiło go do parnych czerw­
cowych dni. Jednak znosił te kilka tygodni, aby później 

przez cały rok móc cieszyć się rajską pogodą. 

Ten czerwiec był o wiele gorszy niż poprzednie. Może 

dobry humor go opuścił, a może winne było parne powie­
trze, od którego nieznośnie swędziała go skóra pod gipsem. 

Jednego w każdym razie był pewien: czuł się koszmarnie. 

Spojrzał z obrzydzeniem na kawałki szkła, potem na 

chorą nogę. Biały niegdyś gips, teraz, po trzech tygodniach 
od założenia, poszarzały od brudu, unieruchamiał mu no­
gę od środka stopy po biodro. Wiele go będzie kosztowa­
ło, żeby schylić się i posprzątać dokładnie, a musiał to zro­
bić ze -względu na Scubę. Gdyby odłamek szkła wszedł jej 

w nos albo w łapę, nie byłby w stanie zawieźć jej do we­
terynarza ani nawet samemu się nią zająć. 

Znalazł śmietniczkę i zmoczył szmatkę. Ostrożnie odło­

żył kule i oparł się plecami o drzwi kredensu. Powoli ze­
ślizgiwał się w dół, prawą nogę trzymając sztywno wycią­
gniętą przed sobą. 

W potłuczonym ciele czuł bolesne pulsowanie. Miał 

wrażenie, że nigdy nie dosięgnie podłogi. Wreszcie udało 

mu się usiąść. Kilka minut odpoczywał, po czym niezgrab­
nie zebrał kawałki szkła na śmietniczkę i wytarł podłogę. 

8 

Anula & Irena

Scandalous

Rozejrzał się uważnie i znalazł jeszcze dwa odłamki. Po­

woli przesunął dłonią po podłodze, by upewnić się, że do­

kładnie posprzątał. 

Zastanawiając się, jak najprościej wstać, uświadomił so­

bie absurdalność sytuacji, w jakiej się znalazł, i roześmiał się 
z rezygnacją. Ta sytuacja nie była absurdalna, była żałosna. 

Tak niedawno, niecały miesiąc temu, jego życie wyglą­

dało zupełnie inaczej. Teraz wydawało mu się, że od tam­
tego czasu minęły całe wieki. 

O tej porze dnia prawie zawsze znajdował się w kokpi-

cie swojego helikoptera. Skończyłby już wyjaśniać przepi­
sy bezpieczeństwa pasażerom, usadziłby ich odpowiednio 
i upewnił się, że mają zapięte pasy. 

Oparł głowę o kredens i z zamkniętymi oczami oddał się 

wspomnieniom. Znów tam był, znów leciał nad malowniczy­

mi, pokrytymi Zaschniętą lawą polami i gęstym tropikalnym 
lasem Wielkiej Wyspy. Nawet we wspomnieniach poczucie 
siły i wolności, jakie dawał mu lot, przenikało go do głębi. 

Otworzył oczy. Rzeczywistość bardzo odbiegała od ma­

rzeń. Siedział na podłodze w kuchni w parny czerwcowy 
poranek, próbując wstać. 

Jak by na to nie patrzeć, miał szczęście. Nawet lekarze, 

którzy nastawiali mu nogę, twierdzili, że przeżył cudem. 
Cord nigdy nie wierzył w cuda, ale wiedział, że lekarze mie­
li rację. To nieprawdopodobne, że wyszedł z tego wypadku. 

Trzy tygodnie temu, kiedy samotnie wracał z wybrze­

ża Kona na lotnisko w Hilo, rozpętała się burza. Silny 
wiatr posłał helikopter na ziemię z taką łatwością, z jaką 
człowiek strąca muchę. 

Kilka godzin później odzyskał przytomność na oddzia­

le intensywnej terapii. Zobaczył pochylone nad sobą twa­
rze lekarzy i pielęgniarek. Ich zielone fartuchy pokrywały 
jaskrawe czerwone plamy. Dopiero po jakimś czasie zo-

9 

Anula & Irena

Scandalous

rientował się, że były to ślady jego krwi, i wtedy zastrzyk 

w ramię pozbawił go przytomności. Ocknął się dopiero 

po dwóch dobach. 

Po operacji pozostał w szpitalu zaledwie przez kilka dni, 

gdyż uparł się wrócić do domu. Początkowo lekarze nie 
chcieli wyrazić zgody, ale tak nalegał, że w końcu ustąpili, 
stawiając warunek, że dwa razy w tygodniu odwiedzi go 
jedna z trzech pielęgniarek, które podróżowały do chorych 
mieszkających w najbardziej odległych zakątkach wyspy. 

Do domu wrócił dwa tygodnie temu. Nogę miał złama­

ną w trzech miejscach, ale były to proste złamania. Guz 
na głowie wielkości piłki do golfa prawie zniknął, chociaż 
dotyk tego miejsca wciąż sprawiał mu ból. Klatkę piersio­

wą miał purpurową od siniaków, ale nie odniósł żadnych 

poważnych obrażeń wewnętrznych. Lekarze powiedzieli, 
że jeszcze przez jakiś czas będzie obolały. Gipsu nie bę­
dzie można zdjąć przez parę miesięcy, a potem czeka go 
rehabilitacja. Ale nie wolno mu zapomnieć, że naprawdę 
miał dużo szczęścia. 

Szczęścia. Rzeczywiście. Niestety, wyglądało na to, że 

jeśli sytuacja nie poprawi się w miarę szybko, jego zapas 
szczęścia się wyczerpie. Big Island Wings, jego firma prze­

wozowa zapewniała mu utrzymanie od lat. To prawda, że 
czasem zysk był niewielki, ale zawsze miał wystarczającą 
ilość pieniędzy, żeby żyć, tak jak chciał i gdzie chciał. 
Przede wszystkim mógł zarabiać, latając helikopterem, 
i nie odpowiadał przed nikim. 

Sam decydował, czy danego dnia będzie pracował, czy 

zostanie na plaży. Nikt go nie kontrolował, nikogo nie ob­
chodziło, co je na śniadanie albo o której kładzie się do 
łóżka czy wstaje. Robił to, co chciał. 

Oczywiście czasem czuł się samotny, ale przywykł do 

tego. Odrobina samotności to nic w porównaniu z bólem, 

10 

Anula & Irena

Scandalous

jaki wywoływało przywiązanie się do drugiej osoby. Do­
brze o tym wiedział i nie zamierzał znów cierpieć. 

Jego życie może wkrótce drastycznie się zmienić, jeśli 

nie znajdzie wyjścia z sytuacji, w której się znalazł. Firma 
ubezpieczeniowa pokryje koszty naprawy helikopteru, ale 
zaległe składki pochłonęły wszystkie oszczędności. Maszy­
na gotowa była już od tygodnia. Niestety nie mógł jej ode­
brać, bo nadal zalegał z kilkoma tysiącami dolarów. 

W tej chwili odzyskanie helikoptera nie miało aż takie­

go znaczenia, bo z nogą w gipsie i tak nie mógłby latać. 
Starał się nie myśleć o tym, że jeszcze przez co najmniej 
dwa miesiące nie siądzie za sterami ukochanej maszyny. 
W dodatku, jeśli nie podejmie szybko jakichś zdecydowa­
nych kroków, zbankrutuje, zanim wyzdrowieje. Odbiorą 
mu wszystko, co jest dla niego ważne. Wszystko. Ta myśl 
nie dawała mu spokoju. 

Zmienił niewygodną pozycję i spojrzał na zegar. 8.25. 

Pielęgniarka zaraz tu będzie. Ciekawe, która dziś przyje­
dzie: starsza, opiekuńcza i rozmowna, czy młodsza, blon­
dynka w okularach. Obie zawsze były uprzejme i niena­
gannie spełniały swoje obowiązki, ale Cord podejrzewał, 
że był dla nich uciążliwym pacjentem. 

I co z tego? Niby jak miał się zachowywać, skoro cią­

gle go opukiwały i kłuły? Bez względu na to, która dziś 
się zjawi, żadna nie może znaleźć go rozciągniętego na 
podłodze jak pijaka. Gdyby poinformowały o tym leka­
rzy, kazaliby mu natychmiast wracać do szpitala. Zaci­
snął zęby, przeczuwając ból, jaki sprawi mu próba pod­
niesienia się. 

Wstał z trudem, opierając się na kuli. Łapiąc oddech, od­

poczywał oparty o kredens. Po chwili usłyszał warkot pod­
jeżdżającego samochodu. Scuba zerwała się natychmiast 
i zaczęła ujadać. 

11 

Anula & Irena

Scandalous

- Cicho, mała, cicho. Uspokój się. To tylko pielęgniar­

ka. - Cord pokuśtykał do drzwi. 

Randee Turner zatrzasnęła zachlapane błotem drzwi sa­

mochodu i utkwiła zaskoczony wzrok w dziwacznej bu­
dowli, którą miała przed sobą. Droga, w którą skręciła 
z autostrady, kończyła się w tym miejscu, więc na pewno 
dobrze trafiła, ale wciąż rozglądała się z niedowierzaniem. 

Niewielką polankę na wzgórzu otaczały gęste krzewy, 

poza którymi widziała błękitne wody Pacyfiku. Na środ­
ku polanki stała mała drewniana chata ze zniszczoną we­
randą od strony oceanu. Nieopodal zaparkowany był sta­
ry jeep, częściowo przykryty brudną plandeką. 

Randee przyglądała się chacie, nie mogąc uwierzyć, że 

mieszka w niej mężczyzna, o którym tyle słyszała. Nie 

wiedziała w zasadzie, czego oczekiwać, ale na pewno nie 

tego. Gospodarzem takiego domu mógłby być hipis, a nie 

najlepszy pilot helikopterów na Hawajach. 

Przycisnęła do siebie skórzaną teczkę i odetchnęła głę­

boko. To, co zobaczyła, nieco zbiło ją z tropu, ale nie 

wpłynie na zmianę decyzji. Najwyraźniej tajemniczy pan 

Barrett nie przepadał za telefonami i lubił samotność, ale 
Randee nie zamierzała zdawać się na powolne usługi pocz­
ty. Nie miała na to czasu, a poza tym nie chciała ryzyko­

wać, że Barrett nie zgodzi się na spotkanie. Dlatego wła­

śnie musiała zjawić się tu bez zapowiedzi, tym bardziej, że 
jej oferta warta była przedyskutowania w cztery oczy. 

Zresztą to nie był odpowiedni moment, żeby ulegać nie­

śmiałości. Robiła to przecież nie tylko dla siebie. Tym ra­
zem chodziło o wiele więcej. Rorey liczył na nią. Myśl 
o nim sprawiła, iż poczuła się pewniej. Nie zawiedzie swo­
jego najdroższego Roreya. 

Omijając parujące w porannym słońcu kałuże pozosta­

łe po nocnym deszczu, dotarła do werandy. Wytarła buty 

12 

Anula & Irena

Scandalous

o matę i, nie znalazłszy dzwonka, uniosła dłoń, żeby za­
pukać. 

Zanim zdążyła to zrobić, drzwi otworzyły się na oścież. 

Randee ujrzała w nich wysokiego, szczupłego mężczyznę 

wspartego na kulach. Obok niego stał duży żółty pies; wy­

glądał przyjaźnie, ale nie spuszczał z niej wzroku. 

- Dziś przynajmniej się pani nie spóźniła. - Błękitne oczy 

zatrzymały się na niej na chwilę, po czym odbiło się w nich 
zdziwienie, jakby spodziewał się kogoś innego. - Przepra­
szam, myślałem, że to, no... Marge. Zwykle się spóźnia. 

Mimo iż miał nogę unieruchomioną gipsem, szybko 

cofnął się w głąb pokoju. 

- Nie chodzi o to, że mi się gdzieś spieszy. Nigdzie nie 

mogę się ruszyć z tą nogą. Ale i tak nienawidzę czekania. 
- Zniecierpliwiony machnął kulą, zapraszając ją do środ­
ka. - Proszę wejść. Chcę mieć to już z głowy. Scuba, po­
łóż się. Leżeć! Pozwól pani zrobić to, po co przyszła. - Su­
ka grzecznie podreptała do legowiska w kącie, ale wciąż 
nie spuszczała wzroku z przybyłej. 

Mężczyzna przeszedł na środek zagraconego pokoju, któ­

ry najwyraźniej służył i za sypialnię, i za pokój gościnny. 

- Mam nadzieję, że przyniosła pani jakiś środek na swę­

dzenie. Doprowadza mnie do szału. W zeszłym tygodniu 
powiedziałem Marge, że już dłużej tego nie zniosę. 

Randee podążyła za nim do małego pokoju. Zdezorien­

towana, nie pamiętała już ani słowa z przemowy, którą so­
bie wcześniej przygotowała i kilkakrotnie przećwiczyła. 
Od wielu osób słyszała, że Cord Barrett jest wysokim, 
przystojnym, nieco szorstkim facetem. Jednak te zdawko­

we opisy tylko w małym stopniu oddawały rzeczywistość. 

Mężczyzna był wysoki, miał co najmniej metr osiemdzie­

siąt wzrostu, i nawet chodząc o kulach, robił imponujące 

wrażenie. Był ciemnym blondynem, ale w gęstej czuprynie 

13 

Anula & Irena

Scandalous

widoczne były również siwe pasemka. Miał zbyt wyraźne 

rysy twarzy, żeby uznać go za typowego przystojniaka: wy­
sokie kości policzkowe, silnie zarysowany nos, kwadratową 
szczękę. Te ostre rysy łagodziły pełne, zmysłowe usta i in­
tensywnie błękitne oczy ocienione długim jasnymi rzęsami. 

Cord oparł kule o sofę, jedyny mebel w tym pokoju, 

i przez chwilę stał tylko na zdrowej nodze. Ku zaskoczeniu 
Randee jednym ruchem ściągnął przez głowę koszulkę i od­
rzucił ją na oparcie kanapy. Kobiecie nagle zabrakło tchu. 

Miał umięśniony, szczupły tors, szerokie ramiona i wą­

skie biodra. Jasnozłotą skórę na klatce piersiowej pokry­

wały mu poskręcane miedziane włoski, znikające na brzu­

chu pod nisko zsuniętymi znoszonymi bawełnianymi 
spodenkami. Tylko kilka blednących siniaków psuło wra­
żenie doskonałości, za jaką według Randee mogło ucho­
dzić ciało tego mężczyzny. 

Cord obejrzał się krytycznym wzrokiem, jakby jego or­

ganizm był psującą się i sprawiającą mu zawód maszyną. 
Dotknął największego i najciemniejszego siniaka, ciągną­
cego się od żeber do lewego biodra. 

- Już nie jest taki purpurowy, ale tutaj... - palcem ob­

ciągnął w dół spodenki, odsłaniając nie tylko siniaka, ale 
i całe biodro, jasną skórą wyraźnie odcinające się od opa­
lonego torsu - tutaj jest najgorzej. 

- Panie Barrett... - wykrztusiła z trudem Randee. Nagle 

uświadomiła sobie, że dziwaczny dom Corda Barretta stał 
na zupełnym odludziu. Żadnego telefonu ani sąsiadów. 
W co ona się wpakowała? Przypomniała sobie krętą dro­
gę, którą tu przyjechała. Nie mijała żadnych zabudowań. 

Mimo że nie powiedział nic niewłaściwego i nie zrobił 

nawet kroku w jej kierunku, Randee poczuła się zaniepo­
kojona. Cord wyglądał na mężczyznę, który dostawał to, 
czego chciał i kiedy chciał. Jego silne ciało i pewność sie-

14 

Anula & Irena

Scandalous

bie nie pozostawiały co do tego żadnych wątpliwości. Nie­
świadomie jej wzrok znów spoczął na jego umięśnionych 
ramionach i dużych mocnych dłoniach. 

Zwilżyła usta językiem. Serce waliło jej jak szalone, ale 

wzięła głęboki oddech i zmusiła się, żeby mówić opano­

wanym tonem: 

- Bardzo mi przykro, panie Barrett, ale wydaje mi się, 

że zaszła jakaś pomyłka. Pozwoli pan, że się przedstawię. 

Nazywam się Randee Turner. Obawiam się... nie, jestem 
pewna, że bierze mnie pan za kogoś innego. Ja przyjecha­
łam do pana w interesach. 

Nie odpowiedział, więc Randee jeszcze raz odetchnęła 

głęboko i bezskutecznie próbowała oderwać wzrok od 
prawie nagiego ciała mężczyzny, który stał przed nią nie­

wzruszenie. 

Rozdrażniona jego milczeniem, ruszyła do przodu, roz­

paczliwie starając się odzyskać kontrolę nad sytuacją. 

- Proszę się nie obrażać, ale wolałabym, żeby się pan 

ubrał, zanim zaczniemy rozmowę. 

Zdezorientowany i zdenerwowany Cord podciągnął 

spodenki. Dopiero teraz dokładnie się jej przyjrzał. Z pew­
nością nie wyglądała na pielęgniarkę. Nie nosiła fartucha 
ani plakietki z nazwiskiem. Powoli taksując ją spojrze­
niem, zrozumiał, że się pomylił i to bardzo. 

Kobieta miała ciemne, kasztanowe włosy, upięte w kunsz­

towny kok, który jednak w czasie podróży rozluźnił się i kil­
ka uwolnionych kosmyków okoliło jej delikatną twarz, 
teraz pokrytą ciemnym rumieńcem. Poza tym zauważył zie­
lone oczy, malutki nosek pokryty kilkoma piegami i pełne, 
kuszące usta. 

Ubrana była w jedwabną zieloną sukienkę, stanowczo 

zbyt elegancką, jak na ten rolniczy rejon Hawajów, szcze­
gólnie w taki upał, za to idealnie dobraną do koloru oczu. 

15 

Anula & Irena

Scandalous

Opinająca się na kształtnych piersiach krótka sukienka 
odsłaniała długie zgrabne nogi. 

Ta kobieta roztaczała wokół siebie aurę bogactwa i suk-

celu. Była bardzo seksowna, ale w jego chacie wydawała 
się przybyszem z Wenus. Co ona właściwie tu robiła? 

- Co ma pani na myśli, mówiąc o interesach? - Cord 

podniósł koszulkę, ale jej nie włożył. Przecież wcale nie 

zapraszał tu tej kobiety, a poza tym powietrze w pokoju 
gęstniało z każdą sekundą. Wytarł koszulką strużkę potu 
spływającą mu z czoła. 

Najwyraźniej upał nie robił na nieznajomej żadnego 

wrażenia, wyglądała jakby właśnie wyszła z klimatyzowa­
nego salonu piękności. Nie spieszyła się z odpowiedzią. 

- Po co pani tu przyjechała? - spytał zniecierpliwiony. 
Randee odetchnęła głęboko i Cord widział, jak wznoszą 

się i opadają jej pełne piersi. Nagle zapragnął poczuć pod 
palcami przyjemny chłód materiału opinającego jej biust. 

- Jestem tu, aby pomóc panu uratować Big Island Wings. 

2 

- Uratować moją firmę? O czym pani mówi? - Cieka­

wość mężczyzny zmieniła się w podejrzliwość. - O co pa­

ni chodzi? 

- To żadna tajemnica. Po prostu zobaczyłam pana ogło­

szenie w gazecie, zrobiłam rozeznanie, zorientowałam się 

w sytuacji. Jestem przekonana, że uda się nam coś pora­

dzić na pana kłopoty. 

Dumnie podniesiona broda kobiety i jej chłodny ton roz­

drażniły Corda, ale postanowił nie dać tego po sobie poznać. 

16 

Anula & Irena

Scandalous

Rzeczywiście dwa tygodnie temu zamieścił ogłoszenie, o któ­
rym wspomniała, bo wreszcie dotarło do niego, że jeśli szyb­
ko nie podejmie zdecydowanych kroków, straci firmę. 

Chociaż wielokrotnie tłumaczył sobie, że nie miał inne­

go wyjścia, że robił tylko to, co konieczne, żeby ocalić fir­
mę, kiedy ujrzał swoje ogłoszenie w druku, zrobiło mu się 
niedobrze. Ostrożnie dobrane słowa zdawały się kpić 
z niego, podkreślać jego bezsilność. 

Uznana firma poszukuje inwestora z kapitałem w celu 

rozwiązania przejściowych kłopotów finansowych. Zgłosze­
nia kierować do Corda Barretta, Big Island Wings, skr. 

poczt. 243, Honaunau, HI 97245. 

Od momentu publikacji ogłoszenia desperacja Corda 

tylko się pogłębiła. Przez dwa tygodnie nikt nie odpowie­
dział na anons, nikt nawet nie chciał poznać szczegółów. 
Ze swojej skrzynki na listy wyjmował jedynie zaległe ra­
chunki. Nie da się ukryć, że znalazł się w trudnej sytuacji, 
a kusząca nieznajoma dobrze zdawała sobie z tego spra­

wę. Zmierzył kobietę taksującym spojrzeniem. 

- Pani... 
- Randee Turner. - Cord zauważył, że mocniej przyci­

snęła do siebie skórzaną teczkę. Ten nerwowy gest wydał 
mu się nie na miejscu, nie pasował do eleganckiego wyglą­
du i opanowanego sposobu bycia kobiety. Być może wca­
le nie była tak spokojna, jak myślał na początku. 

- O co konkretnie pani chodzi? 
- Przede wszystkim proszę mi powiedzieć, czy podjął 

pan już jakieś zobowiązania? 

Najwyraźniej minął już moment słabości, która ją na 

chwilę ogarnęła, i kobieta znów panowała nad sytuacją. 
Ton głosu sugerował, iż doskonale wiedziała, że nikt nie 

17 

Anula & Irena

Scandalous

zainteresował się ogłoszeniem, ale nie zamierzała mu tego 

wytykać. Prawdę mówiąc, zadała to pytanie w sposób su­

gerujący, że wie o nim o wiele więcej. 

Cord poczuł się niezręcznie. Przypomniał sobie, że napo­

mknęła coś o zrobieniu rozeznania. Co to miało znaczyć? 

- Panie Barrett? 
- Nie, nie przyjąłem żadnej oferty, jeśli o to pani cho­

dzi. Jeszcze nie. - Niby jak. Nie dostał żadnej oferty. Ta 
kobieta zupełnie nie pasowała do jego wyobrażenia o ci­
chym wspólniku w firmie przewozowej. Wyglądała jak­
by... nie był jeszcze pewien, ale nagle poczuł jej wzrok 
i uświadomił sobie, że jest nagi do pasa i ściska w ręce po­
gniecioną koszulkę. 

Zrobiło mu się nieswojo. Szybko ubrał się i oparł na ku­

lach. Powietrze gęstniało i noga zaczęła mu pulsować z bó­
lu. Musiał ją rozruszać. 

Przeszedł na drugą stronę pokoju i otworzył szerokie 

drewniane okiennice, mając nadzieję, że wpuści do środ­
ka ożywczy powiew wiatru, ale na zewnątrz panował ta­
ki sam upał. 

- A co pani ma z tym wspólnego? 
- Pracujemy w tej samej branży, panie Barrett. 
- Czyżby? - W jego głosie zabrzmiał sarkazm. - Jakoś 

trudno mi w to uwierzyć. 

Nawet jeśli kobieta zauważyła, że jest niegrzeczny, nie 

dała tego po sobie poznać. Nie porzuciła rzeczowego tonu. 

- Czy zna pan „Kona Breeze"? 
Niecierpliwie przytaknął. Oczywiście, że zna. Wszyscy 

znali ogromny trymaran, który, odkąd pamiętał, zabierał 
turystów z wybrzeża do rezerwatu morskiego w Zatoce Ke-
alakekua, gdzie mogli nurkować i podziwiać rafy koralowe. 

- Więc pracuje pani dla Jacka Hastera? - Trudno było 

mu w to uwierzyć. Spotkał Hastera kilkakrotnie parę lat 

18 

Anula & Irena

Scandalous

temu. Był to stary wyga morski o niewyparzonej gębie. 
Cord nie wyobrażał sobie, że mógłby choćby przez pięć 
minut znosić przy sobie taką wymuskaną damę, nawet 

równie piękną, jak Randee Turner. 

- Nie, nie pracuję dla Hastera. Jestem właścicielką „Ko­

na Breeze". 

- Naprawdę? Od kiedy? - Zdziwienie w jego głosie za­

brzmiało wyjątkowo niegrzecznie, ale Randee Turner nie 
zwróciła na nie uwagi. 

- Kupiłam statek kilka miesięcy temu, ale szybko się 

uczę. - Uśmiechnęła się, tym razem ze skruchą. - Przyzna­
ję, że muszę się jeszcze wiele nauczyć. I wiele naprawić. 

Cord zmrużył oczy z niedowierzaniem. Wykluczone, 

żeby ta kobieta miała coś wspólnego z „Kona Breeze". Wy­
glądała raczej jak bogata turystka z jednego z luksusowych 
kurortów wybrzeża Kohala, która spędza czas na robieniu 
zakupów w drogich butikach i smażeniu się na plaży. Od­
kąd zamieszkał na Hawajach, widział setki takich kobiet, 

czasem przewoził je helikopterem - wtedy, gdy ich mężom 
udało się odciągnąć je od wydawania pieniędzy. 

- Jak to naprawić? 
- Jack Haster niedomagał przez ostatnie kilka lat i w re­

zultacie interes trochę podupadł. W każdym razie teraz sy­
tuacja się zmieni. Do końca roku zamierzam zwiększyć 
liczbę przewożonych pasażerów o połowę. 

Cord nie wiedział, co o tym myśleć. Kobieta najwyraźniej 

znała się na rzeczy. Czyżby mówiła prawdę? Musiał przy­
znać, że nie odniósł wrażenia, że kłamie albo że zwariowała. 
Pewność, z jaką przeszła do sedna sprawy, nie podawała 

w wątpliwość jej uczciwości. Wciąż nie do końca przekona­

ny próbował znaleźć inne wytłumaczenie, ale bezskutecznie. 

Dobrze, może „Kona Breeze" należał do niej. Może bo­

gaty mąż kupił statek swojej ślicznej żonie, żeby się nie 

19 

Anula & Irena

Scandalous

nudziła. Pewnie taki statek to lepsza zabawa niż rozsta­

wianie po kątach służących. Zajmie się nim jakiś czas, 

a potem odrzuci, jak niepotrzebną zabawkę, Cord popa­
trzył na jej dłonie, długie zgrabne palce o wypielęgnowa­
nych paznokciach. Pewnie nigdy w życiu nie pracowała. 

- A co pani i „Kona Breeze" macie wspólnego z moją 

firmą? 

- Mnóstwo, panie Barrett. Chcę ubić z panem interes. 

Wiem, że szuka pan wspólnika, który zainwestowałby 
w pańską podupadającą firmę. Chcę zostać pana wspólni­
kiem. 

- Więc dlaczego po prostu nie odpowiedziała pani na 

moje ogłoszenie? 

- Uznałam, że będzie najlepiej, jeśli spotkamy się oso­

biście, żebyśmy od razu mogli przejść do konkretów. Po­
siadam niezbędne fundusze. Jak pan wie, musimy działać 
szybko. Jestem przekonana, że mogłabym nie tylko urato­
wać pana firmę przed bankructwem, ale i zapewnić jej ko­
rzystne warunki rozwoju w przyszłości. 

- Ach tak. 
Cord poczuł, że krew napływa mu do twarzy. Co ta ko­

bieta sobie wyobraża? On lata na tych wyspach od pięt­
nastu lat, a teraz ona będzie go „ratować przed bankruc­
twem"? Dobrze znał ten typ kobiet. Bogate, znudzone 
i szukające kolejnej rozrywki. Odgrywa teraz przed nim 
rolę wielkodusznej, hojnej damy, która dla zabawy chce 

okazać serce zdziwaczałemu pilotowi mieszkającemu 

w rozwalającej się chacie. Niech sobie szuka innej ofiary. 

Podszedł do drzwi. Kiedy ją mijał, owionął go delikat­

ny, słodki zapach perfum i natychmiast poczuł reakcję 
swojego ciała. Walcząc z ogarniającym go pożądaniem, 
otworzył drzwi i kulą wskazał jej drogę. 

- Nie jestem zainteresowany. - Chciał, żeby natych-

20 

Anula & Irena

Scandalous

miast wyszła. To, jak na niego działała, jeszcze potęgowa­
ło jego wściekłość. 

- Ale... 
- Do widzenia pani. - Im szybciej ona stąd zniknie, tym 

lepiej. Przez nią nie mógł logicznie myśleć. 

Kobieta zawahała się przez chwilę, jakby zastanawiając 

się nad odpowiedzią. Bez słowa podeszła do drzwi. Zatrzy­
mała się tuż przy Cordzie. Otwarcie popatrzyła mu w oczy. 

- Postępuje pan bardzo nierozsądnie. - Mówiła grzecz­

nie, ale w jej głosie Cord usłyszał stalowy ton, który przy­
ciągnął jego uwagę. - Zaryzykuję, że obrażę pana jeszcze 
bardziej, i powiem, że zachowuje się pan idiotycznie. Na­

wet nie zapoznał się pan z moją propozycją. Potrzebuje 

pan kogoś natychmiast, dobrze o tym wiem. 

Cord starał się nie okazywać emocji, które go ogarnę­

ły, ale czuł, że przed tą kobietą i tak nic się nie ukryje. Bał 
się odpowiedzieć. 

- Myślę, że powinien mnie pan wysłuchać. Znalazł się 

pan w impasie. Oboje o tym wiemy. Już niedługo lida się 
panu pozostać na rynku. 

Tym zdaniem tylko dolała oliwy do ognia. Z trudem 

powstrzymywał się, żeby jej nie zwymyślać. A przecież 
miała rację. Dwa tygodnie i żadnej perspektywy wyjścia 

z kłopotów. Z wyjątkiem oferty seksownej i bezczelnej 
Randee Turner. Teraz tylko ona stała między nim i ban­
kructwem. Tak czy inaczej, wiele go kosztowało, żeby po 
prostu nie wyrzucić jej za drzwi. 

- Dobrze, wysłucham panią. Ale proszę się streszczać. 

Co mi pani proponuje? - Patrzył jej prosto w oczy, nie za­
mierzając jej niczego ułatwiać. 

- Czy nie powinien pan usiąść? To znaczy, pańska noga... 
- Proszę się nie martwić moją nogą. Do rzeczy. Co mi 

pani proponuje? 

21 

Anula & Irena

Scandalous

Randee zwilżyła usta językiem. Pamiętała jedynie strzęp­

ki swojej przećwiczonej przemowy. Nie może okazać de­
speracji. W tej grze ryzykowała zbyt wiele. Pomyślała o Ro-
reyu i od razu umysł jej się rozjaśnił. 

- Miał pan ostatnio pecha, panie Barrett. 
Odburknął coś potakująco i wzruszył ramionami. 
- Owszem. Można to tak nazwać. Mogło być znacznie 

gorzej, ale proszę przejść do rzeczy. 

Randee nagle uświadomiła sobie, że stoi stanowczo za 

blisko tego mężczyzny, wciśnięta między niego i drzwi. 
Powoli podeszła do stolika i położyła teczkę, ciesząc się, 
że ma powód, aby odsunąć się od pana Barreta. Czuła, że 
lada chwila nogi mogą odmówić jej posłuszeństwa. 

Kiedy się odwróciła, twarz Corda przybrała maskę obo­

jętności, nie zdradzała żadnych uczuć. Z jakiegoś powodu 
drażniło ją to o wiele bardziej niż jego poprzednia wro­
gość. Postanowiła więc uciec się do słów, które wielokrot­
nie powtarzała sobie w domu. 

- Oto moja propozycja. Przede wszystkim pana heli­

kopter musi znowu latać. Nie dość, że nie zarabia pan pie­
niędzy, siedząc w domu, to jeszcze każdy dzień pozosta­

wia lukę na rynku przewoźników, w którym Big Island 
Wings miały spory udział. 

Wyraz twarzy Corda pozostał niewzruszony. Nabrała 

powietrza i kontynuowała, nieświadomie oczekując, że jej 
przerwie. 

- Ma pan nienaganną reputację. Wielu ludzi to potwier­

dza, nawet niepotrzebna była panu reklama. Ale teraz, kie­
dy pan nie lata, inni przewoźnicy przejmują pańskich 
klientów. - Randee przerwała, oczekując jakiejś reakcji, ale 
twarz mężczyzny nadal pozostawała nieprzenikniona. 
Przełknęła ślinę. - Więc, jak już mówiłam wcześniej, zro­
biłam rozeznanie, jak konkretnie wygląda pańska sytuacja. 

22 

Anula & Irena

Scandalous

Helikopter jest już naprawiony, ale wciąż stoi w hangarze? 

-Tak. 
- Przypuszczam, że nie ma pan funduszy na zapłacenie 

zaległych składek za ubezpieczenie? 

Na twarzy Corda pojawiła się irytacja. 
- Dobrze pani przypuszcza. 
- Zapłacę te zaległe składki. Zapłacę także pilotowi, któ­

ry zastąpi pana w czasie rekonwalescencji. Przy odrobinie 

wysiłku i szczęścia w przyszłym tygodniu będziemy latać. 

- Naprawdę? - Cord mówił spokojnym, ale urywanym 

głosem, jakby z całych sił starał się trzymać na wodzy swo­
je uczucia. 

- Ależ tak. Oczywiście trzeba też wpłacić bieżącą skład­

kę, czego... 

- Nie zrobiłem - dokończył z błyskiem w oczach. - Ale 

to pani pewnie wie. 

- Zrobiłam pewne... 
- Rozeznanie, wiem. Proszę kontynuować. 
- Wpłacę tę składkę, żebyśmy mogli zacząć latać. - Ran-

dee przerwała, próbując się zorientować, jak jej idzie, ale 

nie potrafiła odgadnąć jego myśli. - No i jeszcze kwestia 
pańskiego wynagrodzenia. - Poczekała na jego odpowiedź, 
ale milczał. - To znaczy, oczywiście rozumiem, że musi 

pan być w stanie się utrzymać. 

Cord wykrzywił usta w grymasie, który miał być uśmie­

chem. 

- Tak, chyba można to tak nazwać. 
- Będę panu płacić tyle, ile normalnie pan zarabiał, do­

póty, dopóki nie zacznie pan sam latać. 

- I czego oczekuje pani w zamian za swoją hojność? 
Minęła wieczność, zanim odpowiedziała. 
- Pięćdziesiąt jeden procent udziałów w Big Island Wings. 

Stojący przed nią potężny mężczyzna wyglądał, jakby 

23 

Anula & Irena

Scandalous

ktoś kopnął go w brzuch. Nie odzywał się przez całą dłu­
gą minutę. Spodziewała się wybuchu, ale kiedy wreszcie 
przemówił, jego głos był niepokojąco niski. 

- Co tak naprawdę będzie pani z tego miała? A może 

zawsze pragnęła pani posiadać firmę przewozową? 

- Niezupełnie. - Serce Randee waliło jak szalone. Spo­

dziewała się ostrej reakcji i nie była przygotowana na tę 
hamowaną wściekłość, słyszalną w każdym słowie. 

- Ale założę się, że zawsze dostaje pani to, czego chce, 

prawda? Wszystko, co tylko można kupić? - W jego spo­
kojnym tonie brzmiała nuta pogardy. Cord odwrócił się 
i wyszedł na zewnątrz. Jego kule głucho stukały o podłogę. 

Randee czekała w środku, zastanawiając się, co zrobić. 

Była niezdolna wykonać jakikolwiek ruch. Nie mogła te­
raz dać za wygraną. Podjęła decyzję i podążyła za nim. 

Mężczyzna stał na werandzie oparty o poręcz. Patrzył 

przed siebie na gęste krzewy kawowe rosnące na zboczach 
wzgórz i na rozciągające się poniżej błękitne wody Pacyfiku. 

- Proszę posłuchać, panie Barrett - Randee mówiła do 

jego szerokich barków. - Wiem, że znalazł się pan w trud­
nej sytuacji. Bardzo mi przykro z powodu wypadku. Ale 
moja propozycja to interes, który musi być korzystny dla 
nas dwojga. Każda spółka działa na takich zasadach. - Ple­

cy Corda nie wyrażały żadnych uczuć. - Potrzebuje mnie 
pan, to prawda. Ale i dla mnie Big Island Wings to dobry 

interes. - Zbliżyła się do poręczy, ale uważała, żeby nie pa­
trzeć w kierunku Corda. Wiedziała, że musi być ostrożna. 
Nie może pozwolić mu się domyśleć, jak bardzo jest jej 

potrzebny. Zaczerpnęła tchu. - Jak wspomniałam wcze­
śniej, muszę znaleźć więcej klientów dla „Kona Breeze". 
Sam pan wie, że konkurencja jest duża. Turyści mogą po­
płynąć albo „Kapitanem Cookiem", albo „Parry Boat", al­
bo innymi mniejszymi jednostkami. Ale jeśli za rozsądną 

24 

Anula & Irena

Scandalous

cenę zaoferuję wycieczki moim statkiem połączone z prze­
lotami pańskim helikopterem, mogę sprzedać te usługi du­
żym agencjom turystycznym, szczególnie takim, które 
mają japońskich klientów. Otworzyłoby to zupełnie no­
we możliwości dla nas dwojga. 

Cord nadal milczał. 
- Jeśli wszystko dobrze pójdzie, w przyszłym roku mo­

glibyśmy kupić jeszcze jeden helikopter. Więc, odpowiada­
jąc na pana pytanie, panie Barrett, dla mnie ten interes to 
świetna inwestycja. Jestem pewna, że i dla pana również. 

- Ale dlaczego pięćdziesiąt jeden procent? - Po raz 

pierwszy, odkąd wyszli na dwór, Cord odezwał się, choć 
mimo upału jego głos był zimny jak lód. 

- Muszę mieć kontrolę nad wszystkimi swoimi inwesty­

cjami, panie Barrett. Taka jest moja polityka. - Tak to chy­
ba powinnam nazwać, pomyślała sarkastycznie. Prawda 

była taka, że nigdy już nie zamierzała zaufać żadnemu 
mężczyźnie. Popełniła kiedyś ten błąd i "wyciągnęła wnio­
ski z tej trudnej lekcji życia. Nie chodziło wyłącznie o nią. 
Musiała też myśleć o Roreyu i chronić ich oboje. Mieli te­
raz tylko siebie. 

Cord zastanawiał się przez chwilę, czy nie wyrzucić ślicz­

nej Randee z domu i nie przedstawić jej swoich racji w barw­
nym języku, którego nie używał przez ostatnich szesnaście 
lat, od kiedy wystąpił z szeregów piechoty morskiej. 

Jednak nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Uświadomił so­

bie z przeraźliwą jasnością, że tak naprawdę nie ma wy­

boru. Oferta Randee Turner była jedyną szansą na zatrzy­
manie helikoptera, firmy, domu, czyli wszystkiego, na 
czym mu zależało w życiu. 

- Dobrze - wykrztusił. 
- Dobrze? - Oczekiwała czegoś więcej. 
- Przyjmuję pani propozycję. - Te słowa uwięzły mu 

25 

Anula & Irena

Scandalous

w gardle jak czerstwy chleb. - Ale pod jednym warunkiem. 

- Słucham. 
- Chcę mieć prawo odkupienia od pani tych pięćdzie­

sięciu jeden procent. 

- Za uczciwą cenę rynkową, którą wówczas wymienię? 
- Tak, za cenę, którą pani wyznaczy. - Cord zdawał so­

bie sprawę z niemożności realizacji tego warunku. Nigdy 
nie będzie w stanie odkupić firmy. 

- Wobec tego, panie Barrett, ubiliśmy interes. 

3 

Randee przekręciła klucz w zamku i powoli otworzyła 

drzwi. Na palcach weszła do środka. Natychmiast zjawiła 
się przed nią niska, tęga Hawajka, przyciskająca palec do ust. 

- Ciii... Keiki śpi. 
Randee poczuła, że poranne napięcie powoli ustępuje. 

Uśmiechnęła się szeroko, widząc spokojną twarz kobiety 
otoczoną kaskadą gęstych czarnych włosów. 

- Oczywiście. Rorey nigdy nie wymiguje się od drzem­

ki, kiedy zajmuje się nim ciocia Lani. Szkoda, że nie znam 
twojego sekretu. - Odłożyła teczkę na stół. - Pójdę tylko 
na niego zerknąć. 

Cichutko wśliznęła się do malutkiej sypialni. Rorey spał 

grzecznie w kołysce. Kilka minut stała przy nim, czując na­
pływającą falę matczynej miłości. Wciąż nie mogła się na­
dziwić, że w jej życiu pojawił się taki wspaniały chłopczyk. 

Odkąd się urodził, zachwycała się drobnymi zmianami, 

które zachodziły w wyglądzie synka. Teraz, mając półtora 
roku, Rorey był już małym chłopczykiem, a nie niemow-

26 

Anula & Irena

Scandalous

lęciem. Ale w chwilach takich jak ta Randee wciąż widzia­
ła w nim bezbronne maleństwo, które wydała na świat. 

Ostatnie dwa lata minęły tak szybko. Większość tego 

czasu wypełniła złość, ból i smutek, same destrukcyjne 
uczucia, ale nic nie mogło zmienić jej radości z narodzin 
dziecka. Bez względu na wszystko nigdy nie będzie żało­
wała tego cudu. Przeszła przez piekło, ale nic nie odbierze 
jej tego szczęścia. Należało tylko do niej. 

Wyciągnęła rękę i pogłaskała Roreya po policzku. Miał 

gładką, ciepłą skórę. Drgnął przez sen, mrucząc coś nie­

wyraźnie. Oczy Randee napełniły się łzami. Wytarła je i ci­
chutko wyszła z pokoju. 

Lani stała w progu z przewieszoną przez ramię ogrom­

ną słomianą torbą. Przytrzymała rękę na klamce i objęła 
Randee uważnym spojrzeniem swoich ciemnych, błysz­
czących oczu. 

- Jak pani dziś poszło z panem Barrettem? 

- Bardzo dobrze. 
- Na pewno? 

Randee uśmiechnęła się i mocno przytuliła kobietę. 

- Tak, na pewno, Lani. Tylko teraz ty nie zacznij się 

martwić. Wszystko będzie dobrze. 

Hawajka przytaknęła niechętnie. 
- Dobrze, jeśli pani tak mówi. Nie chcę być wścibska. 

Ale ciocia Lani nie jest ślepa. Dużo widzę. Wygląda pani 

trochę ma'i. 

-

 Nie jestem chora, naprawdę. Może trochę zmęczona. 

- Hmm. Skoro tak pani mówi. Więc proszę się położyć 

i odpocząć przez chwilę. Zaparzyłam świeżą kawę. 

- Jesteś aniołem, Lani. 
- Proszę się opiekować keiki. Gdyby mnie pani potrze­

bowała, jestem obok. - Kobieta wyszła z pokoju. - Do wi­
dzenia. 

27 

Anula & Irena

Scandalous

Randee uśmiechnęła się w odpowiedzi. Była wdzięczna 

losowi, że postawił Lani na jej drodze. Poznały się, gdy roz­
paczliwie potrzebowała pomocy przy Roreyu. W dniu, kie­
dy się wprowadzili, Lani przyszła powitać ich w nowym 
domu i przyniosła ze sobą świeżo upieczone ciasteczka. 
Mieszkała w dobudowanym do głównego budynku poko­
ju. Wiele domów na Hawajach było tak zaprojektowanych, 
dzięki czemu samotne babcie lub ciocie mogły pozostawać 
przy rodzinie. 

Rorey od razu przylgnął do serdecznej kobiety i Ran­

dee wiedziała, że znalazła już odpowiednią osobę do opie­
ki nad synkiem. Wkrótce zaprzyjaźniła się z Lani, a był to 
okres, kiedy bardzo potrzebowała pokrewnej duszy. 

Jej rodzice nie żyli już od sześciu lat i było jej bardzo 

miło, że znów ktoś się o nią troszczy. Często myślała, że 
Lani ma w sobie wystarczająco dużo miłości, by obdzielić 
nią wszystkich samotnych ludzi na wyspie. Dla niej i Ro-
reya naturalny instynkt Lani, jej rozsądne rady i wielkie 
serce okazały się nieocenione. Odkąd pojawiła się w ich 
życiu, Randee nie czuła się już taka opuszczona. 

W kuchni znalazła dzbanek świeżo przygotowanej ka­

wy. Wdzięczna za te kilka minut spokoju, gdy dziecko spa­

ło, nalała sobie filiżankę i usiadła przy stole. Potrzebowa­
ła czasu, żeby przemyśleć, co tak naprawdę wydarzyło się 

w czasie dzisiejszego spotkania z Cordem Barrettem. 

Przede wszystkim pamiętała, że zrobił na niej wrażenie 

wyjątkowo silnego człowieka. Było to trochę dziwne, zwa­
żywszy, że niedawno uległ poważnemu wypadkowi. A jed­
nak wydawało się, że gips na nodze i kule zamiast ujmować 
mu pewności siebie, dodawały mu siły, jakby dowodząc, że 
tego człowieka nie pokonają zwykłe przeciwności losu. 

Nagle oczami wyobraźni ujrzała go przed sobą tak, jak 

wyglądał rano: prawie nagi, błyszczący od potu, przywo-

28 

Anula & Irena

Scandalous

dzący na myśl klasyczną rzeźbę. Serce zaczęło jej bić szyb­
ciej, gdy przypomniała sobie jego bliskość. Stał na wycią­
gnięcie ręki. Mogła dotknąć jego nagiej gorącej skóry. 
Przez moment wyobrażała sobie, jak przesuwa palcami po 
jego umięśnionym torsie... 

Odsunęła od siebie te niedorzeczne fantazje. Do tej po­

ry żaden mężczyzna tak na nią nie działał i nie spodoba­
ło jej się to dziwne, silne uczucie, nad którym nie pano­

wała. Nie zamierzała go potęgować, wyobrażając sobie 

niestworzone rzeczy. 

To prawda, że Cord Barrett był dokładnie taki, jak go 

opisywano: uparty, irytujący, kłótliwy - i bardzo przystoj­
ny. I czy mu się to podobało, czy nie - byli teraz wspól­
nikami. Żadnemu z nich współpraca nie przyjdzie łatwo, 
ale już ona się postara, żeby wszystko się ułożyło. Nie mia­

ła innego wyjścia. Cord Barrett o tym nie -wiedział, ale ona 
sama znalazła się w poważnych tarapatach. 

Randee rozkoszowała się aromatyczną kawą o inten­

sywnym smaku. Uprawiano ją tu, na Wielkiej Wyspie, ale 
i tak sporo kosztowała. Ostatnio była jednym z niewielu 
luksusów, na które Randee sobie pozwalała. Musiała się 
nauczyć oszczędności. 

Jeszcze kilka lat temu, będąc żoną człowieka, którego 

gazety okrzyknęły „najbardziej wpływowym biznesme­
nem Honolulu tej dekady", nie ograniczała swoich wydat­
ków. Przeciwnie J. Maxwell Turner wręcz zachęcał ją, by 
kupowała sobie wszystko, na co tylko miała ochotę. Nie 
było jej łatwo przezwyciężyć swoją wrodzoną praktycz-
ność, ale Max uważał, że jako jego żona powinna odpo­

wiednio wyglądać. Kochała go i chciała sprawić mu przy­

jemność, więc była posłuszna. 

Nalegał, by ubierała się ściśle -według najnowszej mody 

i zaopatrywała tylko w najbardziej ekskluzywnych skle-

29 

Anula & Irena

Scandalous

pach Honolulu, Los Angeles i Nowego Jorku. Z każdej 
podróży służbowej przywoził jej biżuterię: pierścionki, na­
szyjniki, bransoletki. Często drogie i ekstrawaganckie pre­
zenty raziły konserwatywny gust Randee. Jednak dla Ma-
xa im coś więcej kosztowało, tym było piękniejsze. 

Po roku przyjmowania takich prezentów, błagała mę­

ża, by przestał. Tłumaczyła mu, że ma już więcej, niż po­
trzebuje. Uśmiechnęła się ponuro na samo wspomnienie. 
Wówczas nie miała pojęcia, że te pierścionki i naszyjniki 
zapewnią jej przetrwanie. 

Wylała resztki kawy, która straciła dla niej smak. Wy­

płukała filiżankę i odłożyła ją na suszarkę przy zlewie. Zaj­
rzała do lodówki w poszukiwaniu jakiejś przekąski. Znala­
zła sałatkę z tuńczyka i zabrała się do niej z entuzjazmem. 

Nie było sensu grzebać w przeszłości. Fakt, że nie mo­

gła też od niej uciec i każdego dnia rozważała na nowo 

wszystkie wydarzenia. Dla dobra Roreya nie mogła żyć 
przeszłością, musiała się od niej uwolnić. 

Teraz powinna się skupić na „Kona Breeze". Prócz bo­

lesnych wspomnień Max pozostawił po sobie wyłącznie 
ten statek. Los chciał, że „Kona Breeze", ostatnia z jego 
inwestycji, była jednocześnie jedyną z całego majątku, któ­
rą można było uratować. 

Kiedy przejęła statek, wzięła na siebie również proble­

my z nim związane. Przejrzała księgi i okazało się, że co 
prawda „Kona Breeze" przynosił zyski, ale zbliżał się rów­
nież termin spłaty kolejnej raty do banku. Randee całą noc 
przeliczała koszty przedsięwzięcia, ale nie było szans, że­
by w pół roku statek zarobił potrzebną ilość pieniędzy. Bez 
wsparcia męża nie otrzymałaby także nowej pożyczki. 

Zaczęła więc poszukiwać sposobów na zwiększenie ob­

rotów „Kona Breeze". Przeanalizowała i odrzuciła kilka­
naście planów, zanim natknęła się na ogłoszenie Corda 

30 

Anula & Irena

Scandalous

Barretta, które przykuło jej uwagę. Ze sprzedaży biżuterii 
miała akurat dość pieniędzy, żeby postawić Big Isłand 

Wings na nogi, ale to była jej ostatnia szansa. 

Gdy już będzie miała w ręku umowy z największymi 

agencjami turystycznymi, „Kona Breeze" zacznie przyno­
sić wystarczające zyski, żeby mogła spłacić pożyczkę. Jeśli 
bank nie da jej nowego kredytu, prawdopodobnie będzie 
musiała wszystko sprzedać, żeby zlikwidować długi. Wów­
czas pozostaną z Roreyem bez środków do życia. 

Kiedy wpadła na pomysł połączenia „Kona Breeze" 

i Big Island Wings, była pełna entuzjazmu, ale teraz, przy­
pominając sobie dzisiejsze spotkanie, poczuła, że ogarnia­
ją ją wątpliwości. 

Może popełniła błąd. Cord Barrett sprawiał wrażenie 

niezależnego mężczyzny, który nie umie współpracować 
z nikim, a szczególnie z kobietą. I to kobietą, której już 
okazał pogardę. Co takiego jej powiedział? Usłużna pa­
mięć natychmiast podsunęła jej sarkastyczne słowa: „Za­
łożę się, że zawsze dostaje pani to, czego chce, prawda? 

Wszystko, co można kupić?" 

Randee westchnęła, uświadamiając sobie ironię słów 

Corda. Miała mnóstwo pieniędzy, gdy była z Maxem. Mia­

ła wszystko, co można kupić. Ale nigdy nie miała tego, 
czego pragnęła. 

4 

- Jak ja się w to wpakowałem, Scuba? - Cord po raz set­

ny nerwowym krokiem przemierzał werandę tam i z po­

wrotem. - Powiedz, jak? 

31 

Anula & Irena

Scandalous

Scuba nie reagowała. Dawno przestała podążać za pa­

nem. Teraz obserwowała go ze swojego słonecznego kąci­
ka w rogu werandy. Ziewnęła i położyła głowę na łapach. 

Pogoda była prześliczna. Gorące, wilgotne powietrze 

sprzed kilku dni ochłodziło się nieco, pozwalając rozko­
szować się każdym oddechem. 

Cord nie czul jednak ani chłodnego powiewu, ani zapa­

chu kwiatów, nie widział błękitu nieba. Jego myśli zaprzą­
tała decyzja, którą wczoraj podjął. Czyżby rzeczywiście 
nie miał innego wyjścia? 

Tak naprawdę dobrze znał odpowiedź na to pytanie, 

tak samo zresztą jak Randee Turner. Przyszła tu wczoraj 
i powiedziała mu to prosto z mostu. „Już niedługo uda się 
panu pozostać na rynku". Ciągle pamiętał uważne spojrze­
nie jej zielonych oczu, szukające w nim jakiegoś słabego 
punktu, który mogłaby wykorzystać. 

Szkoda, że w pamięci pozostało mu o wiele więcej. Ca­

łą noc przewracał się z boku na bok, nie mogąc znaleźć 
wygodnej pozycji w przepoconej pościeli. Dręczył go wi­
zerunek Randee Turner. 

Widział jej długie, gładkie, opalone nogi. Pełne piersi, 

wznoszące się przy każdym oddechu. Pamiętał skinienie 
głową, kiedy przedstawiała mu swoją bezczelną propozy­

cję głosem, który dla niego był jak łyk chłodnego napoju 
na spalonej słońcem plaży. 

Chociaż słowa kobiety doprowadzały go do białej go­

rączki, jej głos wywoływał w jego ciele zupełnie inne re­
akcje: głębokie, intensywne pragnienie, które bezlitośnie 
ogarnęło jego lędźwia bez nadziei na zaspokojenie. 

Nocą, kiedy zdążył już zapomnieć o wymuszonej umowie, 

te właśnie myśli dręczyły jego umysł. Jego niechęć do niej ani 
trochę nie złagodziła pożądania, które w nim wzbudziła. 

Teraz, późnym rankiem, nerwowo przechadzając się po 

32 

Anula & Irena

Scandalous

skrzypiącej werandzie i czekając na Randee, Cord skupił 
się na umowie, którą miała ze sobą przywieźć. Czy mu się 
to podobało, czy nie, będą ściśle współpracować. 

Z pewnością była inteligentna i ambitna. Bardzo ambit­

na i zdecydowana na wszystko, byle tylko pomógł jej osią­
gnąć zaplanowany cel. Zupełnie jak pewna kobieta, która 

wykorzystała go do cna i zostawiła z uśmiechem na swo­
jej ślicznej twarzy. 

Randee Turner niczym się od niej nie różniła. Drażni­

ło go to, że w jego sytuacji nie miało żadnego znaczenia, 
jakim była człowiekiem. Potrzebował jej i koniec. Im szyb­
ciej zaakceptuje ten fakt, tym lepiej dla niego. 

Scuba westchnęła przez sen. Cord oparł się o poręcz, 

żeby odciążyć chorą nogę. Po chwili usadowił się wygod­
nie w fotelu, czekając na swoją nową wspólniczkę. 

Randee w żółwim tempie zbliżała się do chaty Barretta. 

Pamiętała, że stoi ona za następnym zakrętem. Kolejny raz 
zerknęła na zegarek. 11.40. Przyjechała dwadzieścia minut 
za wcześnie. To równie niedobrze, jakby spóźniła się dwa­
dzieścia minut, ale na tej wąziutkiej drodze nie mogła za­

wrócić. Zresztą chciała mieć tę rozmowę jak najszybciej za 
sobą. Co prawda, wcale nie poczuła się przez to pewniej. 

Mimo że bardzo zwolniła, chata pojawiła się przed nią 

o wiele wcześniej, niżby sobie tego życzyła. Nie jadła dziś 
śniadania a teraz rozbolał ją żołądek. Podejrzewała jednak, 
że to ze strachu. 

Wczoraj udało jej się zmusić Barretta do współpracy, 

ale co będzie dzisiaj? W jakim humorze go zastanie? Czy 
pogodził się już z sytuacją? Pewnie nie. Nie wyglądał na 
człowieka, który często zmienia zdanie. 

Zatrzymała się przed werandą. Widziała, że Cord ją ob­

serwuje. Ustawiła jeszcze samochód przodem do drogi 

33 

Anula & Irena

Scandalous

i wyłączyła silnik. Czyżby podświadomie planowała 

ucieczkę? Chwyciła teczkę i odblokowała drzwi. „Weź się 
w garść. Wiesz, co masz robić. Sfinalizuj umowę", pomy­

ślała. Otworzyła szeroko drzwi, żeby wysiąść. 

W polu widzenia Corda pojawiła się para zgrabnych nóg, 

których kształt od wczoraj na dobre utkwił mu w pamięci. 
Z trudem przełknął ślinę. Kiedy Randee Turner wstała z sie­
dzenia, jej jedwabna spódniczka uniosła się, odsłaniając 
smukłe uda. Stanęła na ziemi i natychmiast wygładziła nie­
sforny materiał. Spojrzała do góry i napotkała jego wzrok. 
Na pewno domyśliła się, że ją obserwował. 

I co z tego? Mając takie nogi, musiała być przyzwyczajo­

na, że mężczyźni się na nią gapią. Prawdopodobnie gdyby 
zachował się inaczej, poczułaby się urażona. Szybko jednak 
skoncentrował uwagę na teczce, którą trzymała w ręce. 

Wiedział, że ma w niej dokumenty, które odbiorą mu 

jego niezależność, umowy, które zmienią styl życia, dla 
którego wszystko poświęcił. Życie, które stworzył od pod­
staw, teraz musiał w ponad pięćdziesięciu procentach od­
dać nieznajomej. A dlaczego? Bo miała tych parę niezbęd­
nych dolarów, którymi on niestety nie dysponował. 

Randee podeszła do schodków prowadzących na we­

randę. Zatrzymała się, czekając na zaproszenie z jego stro­
ny. Cord milczał. 

- Dzień dobry, panie Barrett. - Przysłoniła oczy ręką 

i spojrzała na niego, uśmiechając się ciepło. 

- Nikt tak do mnie nie mówi. 
- A więc dzień dobry, Cord. 
Mężczyzna zesztywniał. Znów ten głos. Słysząc wypo­

wiedziane przez nią swoje imię, wyobraził sobie setki sy­
tuacji, w których sprawiłoby mu to ogromną przyjem­
ność: gdyby je wyszeptała albo wykrzyczała w porywie 
rozkoszy. Nie dziś. Zirytowany swoją bezsilnością wobec 

34 

Anula & Irena

Scandalous

jej kobiecości, odsunął od siebie nierozsądne fantazje. Sku­
pił się na tym, co Randee miała mu do powiedzenia. 

- Proszę, oto umowa. - Randee poklepała dłonią teczkę. 

- Czytałam ją i muszę przyznać, że jest całkiem przejrzysta, 

przynajmniej jak na tekst prawniczy. Proszę zerknąć. - Wy­
ciągnęła ze środka gruby plik kartek i podała mu je. - Rozu­
miem, że chciałbyś, żeby przejrzał to twój adwokat. 

- Nie zamierzam tego czytać. Wiem, co jest w umowie. 
Randee poczuła, że traci nerwy. 
- Więc wolisz, żeby dokumenty od razu trafiły do ad­

wokata. 

- Nie. 
Zabrała umowę, instynktownie cofając się przed wro­

gością Corda. Czyżby zmienił zdanie? Wzięła głęboki od­
dech i spróbowała jeszcze raz. 

- Naprawdę powinieneś to przejrzeć. Nie chcę, żeby 

później powstały jakieś wątpliwości. Umowa nie jest 
skomplikowana. Zawiera warunki, które ustaliliśmy wczo­
raj rano, rodzaj spółki... 

Uciszył ją jednym spojrzeniem. Nagle przyszło jej do 

głowy, że być może Cord czuje się przez nią lekceważo­
ny. Zastanawiała się, jak go udobruchać, ale odezwał się, 
zanim znalazła odpowiednie słowa. 

- Według tej umowy, wyciągasz mnie z tego bigosu, praw­

da? 

- No... tak. - Randee ostrożnie dobierała słowa. - Umo­

wa wyszczególnia, które dokładnie obowiązki przejmuję. 

- I bierzesz pięćdziesiąt jeden udziałów firmy, prawda? 

Jego głos był przepełniony goryczą, ale nie było sensu 

owijać niczego w bawełnę. Randee już postanowiła, że ni­
gdy więcej nie pozwoli, by kłamstwo rządziło jej życiem. 

- Tak, Cord, to właśnie znalazło się w umowie. 
- Więc nic więcej się nie liczy. Cała reszta to prawniczy 

35 

Anula & Irena

Scandalous

bełkot. - Odwrócił się i podszedł do poręczy. Zastygł nie­
ruchomo wpatrzony w jeden punkt. 

- W pewnym sensie masz rację. - Randee weszła na we­

randę. - Rzeczywiście nie ma znaczenia, jakich wyszuka­
nych słów używają prawnicy. Już przystałeś na moje wa­
runki i myślę, że dotrzymasz słowa. Ja nigdy nie łamię 
obietnic. - Przerwała, oczekując na potwierdzenie, ale on 
milczał. - Teraz liczy się tylko to, że zostaniemy wspólni­
kami i jeśli chodzi o mnie, bardzo się z tego cieszę. Razem 
możemy wiele dokonać. 

Próbowała odgadnąć nastrój Corda, obserwując grę mię­

śni jego pleców. Cisza między nimi przedłużała się, więc wy­
ciągnęła długopis i otworzyła umowę na ostatniej stronie. 

- Wiesz co, Cord? Do diabla z tym prawniczym bełkotem. 

Po prostu podpiszmy tę umowę i bierzmy się do roboty. 

Mężczyzna powoli odwrócił się i spojrzał na nią. Wy­

dawało jej się, że w jego oczach widzi rozbawienie, a mo­
że nawet cień szacunku. 

- Naprawdę? 
Potaknęła, położyła papier na poręczy i podpisała go. 

Podała mu długopis. Utkwił w niej wzrok, rzucając jej mil­
czące wyzwanie. Jego oczy wyrażały coś jeszcze, czego nie 
potrafiła sprecyzować. Nie ugięła się pod jego spojrze­
niem, ale zorientowała się, że wstrzymuje oddech. Z tru­
dem zaczęła normalnie oddychać. 

Niespodziewanie Cord sięgnął po długopis. Opuszka­

mi palców dotknął jej ręki. Randee cofnęła ją, czując prze­
szywający dreszcz. 

Cord wziął do ręki dokumenty. Przejrzał je w kilka se­

kund i podpisał. W milczeniu patrzył, jak kobieta chowa 
je do teczki. 

- To wszystko? 
-Tak. 

36 

Anula & Irena

Scandalous

- Czyli gotowe, wspólniku. - Randee usłyszała sarkazm 

w jego głosie, ale też trochę humoru i ciepła.  - J a k myślisz, 

kiedy moglibyśmy zabrać helikopter? 

- Może dzisiaj? 

Na miejsce dojechali w milczeniu. Po drodze z Honau-

nau do Kailua-Kona Randee udało się kilka razy zerknąć 
ukradkiem na małomównego pasażera.  C o r d przesunął 
siedzenie do tyłu, żeby zmieścić przed sobą unieruchomio­
ną nogę.  M i m o krępującego ruchy gipsu siedział rozłożo­
ny nonszalancko na fotelu. Kule rzucił niedbale między 
siedzenia, jakby stwierdził, że więcej ich nie potrzebuje. 

Wyglądało na to, że przyglądał się mijanym krajobra­

zom, ale ponieważ miał okulary przeciwsłoneczne, Randee 
nie była pewna, na co konkretnie patrzył. Wpadający przez 
otwarte okno wiatr rozwiewał mu bujne jasne włosy. 

Kilkakrotnie próbowała przerwać ciszę. Skoro zostali 

już wspólnikami, nie zamierzała uważać na każde słowo. 

Jej grzecznościowa uwaga o pogodzie trafiła jednak 

w próżnię. 

Na szczęście szybko dojechali do warsztatu w pobliżu 

lotniska Keahole, gdzie naprawiano helikopter. Randee za­
parkowała i przez chwilę wahała się, czy nie pomóc Cor-
dowi wysiąść. Podjęła decyzję, ale zanim podeszła do nie­
go, zdążył już wyskoczyć z samochodu i zatrzasnąć drzwi. 
Był bardzo spięty. Każdy naprężony mięsień w jego ciele 
zdawał się ostrzegać: „Nie dotykaj mnie!" Odwróciła się, 
mając nadzieję, iż nie zauważył, że chciała mu pomóc. 

Stary wentylator brzęczał na parapecie w malutkim po­

koiku. Chuda dziewczyna w okularach wybiegła zza biur­
ka, uśmiechając się szeroko. 

- Cord! Bardzo się cieszę, że do nas wpadłeś! - Odgarnę­

ła z czoła kosmyk niesfornych włosów. - Jak twoja noga? 

37 

Anula & Irena

Scandalous

- Lepiej. - Barrett zdjął okulary i uśmiechnął się do niej. -

Jestem coraz zdrowszy, dzięki za troskę. 

Randee zdziwiła się, słysząc taki ciepły i przyjazny ton 

głosu. Z nią tak nie rozmawiał. 

- Czemu zawdzięczamy tę wizytę? 
- Przyszedłem po swój helikopter, Angie. 
- Och, Cord... - Randee widziała, że dziewczyna zaczyna 

się denerwować. - Wiesz, że gdyby to zależało ode mnie, nie 
byłoby żadnego problemu, ale Bob mówi, że musimy mieć... 

- Powiedz Bobowi, że rozwiązałem ten problem. Dziś 

mam pieniądze. - Cord ruszył w kierunku drzwi, ale po 
chwili zatrzymał się. 

Pierwszy raz, odkąd wysiedli z samochodu, spojrzał na 

Randee. 

- To jest Randee Turner. Zajmie się papierkową robo­

tą. Ja tymczasem zerknę na maszynę. 

Wyszedł na ogrodzony plac za budynkiem, zatrzasku­

jąc za sobą drzwi. Angie potrząsnęła głową z rezygnacją. 

- Ten facet mógłby cię jednocześnie oczarować i zranić. 

I w dodatku taki przystojny. - Dopiero teraz zwróciła się do 
Randee. Poprawiła sobie okulary. - Oczywiście ja nic nie po­

wiedziałam. Ale pewnie niepotrzebnie panią ostrzegam, 

prawda? - Przyjrzała się bacznie Randee, nie próbując ukryć 
swojej ciekawości. Ona zaś milczała. - Więc jest pani... jego... 

- Wspólniczką w interesach. 
- Wspólniczką? Pani chyba żartuje. 
- Ależ skąd. Dziś rano podpisaliśmy umowę. 
Angie nie mogła uwierzyć. 

- Proszę nie brać tego do siebie, ale Cord Barrett to sa­

motnik. Nie wyobrażam sobie, że zaangażował się w ja­
kąś spółkę, szczególnie z... 

- Z kobietą? 
Dziewczyna tylko potaknęła i wzruszyła ramionami, 

38 

Anula & Irena

Scandalous

wyrażając tym gestem zarówno sympatię do Corda, jak 

i irytację jego zachowaniem. 

- Rozumiem, o czym pani mówi, naprawdę. Sama jesz­

cze nie przyzwyczaiłam się do takiego traktowania. - Ran-
dee wyjęła z teczki książeczkę czekową. - Więc ile jeste­
śmy wam winni? 

Cord powoli obchodził helikopter. Gumowe końce kul 

w zetknięciu z gorącym asfaltem nie wydawały żadnego 
dźwięku. Zrobił jedno okrążenie, drugie, trzecie. Maszyna 
wyglądała idealnie, była świeżo pomalowana i wyremon­
towana, jakby wypadek wcale się nie wydarzył. Szkoda, że 
z nim nie było podobnie. 

Otworzył drzwi i kilka chwil stał w milczeniu, zagląda­

jąc do kokpitu. Znal każdy przycisk na tablicy rozdziel­
czej. Oparł kule o drzwi helikoptera i wdrapał się do środ­
ka. Uważając na nogę, zajął siedzenie pilota. Usadowił się 

wygodnie w fotelu. Oddychał ciężko po wspinaczce na gó­
rę, ale nie zważał na to. Odchylił głowę, zamknął oczy 
i przez moment znów czuł się naprawdę wolny. 

Randee wyszła z biura; natychmiast uderzyła ją fala go­

rącego powietrza. Kilkanaście metrów przed nią stał lśniący 

w słońcu helikopter. Kule stały obok śmigłowca, ale nigdzie 

nie widziała Barretta. Zbliżyła się do maszyny i w końcu do­
strzegła go w kokpicie na miejscu pilota. 

Podeszła powoli do otwartych drzwi helikoptera. Teraz wi­

działa Corda wyraźnie. Szeroka klatka piersiowa równomier­
nie unosiła się i opadała z każdym oddechem. Czyżby spał? 

Nie była pewna, bo ciągle miał na nosie ciemne okulary. Ran­
dee nagle poczuła się jak nieproszony gość, narzucający swo­

ją obecność w nieodpowiednim momencie. Zatrzymała się, 
czekając, żeby ją zauważył, ale Cord się nie poruszył. 

Przesunęła po nim wzrokiem, zatrzymując się chwilę na 

39 

Anula & Irena

Scandalous

umięśnionym torsie, płaskim brzuchu i szczupłych bio­
drach. Znoszone bawełniane spodenki opinały jego uda. 
Randee nieświadomie zwilżyła usta językiem. 

Nagle Cord uniósł głowę i spojrzał na nią, jakby poczuł 

na sobie jej wzrok. Spąsowiała, ale odezwała się spokoj­
nym głosem: 

- Więc to jest twój helikopter? - Wspięła się na siedze­

nie drugiego pilota. 

- Owszem. - Szerokim gestem wskazał na lśniące przy­

rządy. - Wiele razem przeszliśmy. - Nie odpowiedziała, 

więc zaintrygowany zerknął na nią sponad okularów. -

Nie robi to na tobie wrażenia, co? 

- Nie o to chodzi - rzekła szczerze. - Chyba po prostu nie­

wiele wiem o lataniu. Ale chętnie się nauczę. - „Pod warun­

kiem, że zostaniemy na pasie startowym", dodała w myślach. 

- Skoro jesteś teraz dumną posiadaczką pięćdziesięciu 

jeden procent tego helikoptera, pozwól, że cię oświecę. 
Siedzisz w Bell JetRanger 206B. Ten model może pomie­
ścić czterech pasażerów. - Wskazał kciukiem na puste sie­
dzenia za sobą. - Weź pod uwagę, że Big Island Wings, 

w przeciwieństwie do pozostałych przewoźników, oferu­
ją każdemu pasażerowi miejsce przy oknie. Nie uważasz, 
że to istotna różnica? 

- Rzeczywiście. - Randee nagle uświadomiła sobie, że 

Cord po raz pierwszy uśmiechnął się do niej. Sprawiło jej 
to ogromną przyjemność. Wreszcie nie był spięty, chyba 
nawet się cieszył. 

- Tutaj jest cyklometr. - Barrett chwycił wystającą z pod­

łogi dźwignię. - Reguluje kąt systemu wirnikowego, a wy­
sokość lotu kontroluje... 

- Cord, wystarczy, proszę. - Podniosła rękę, żeby go 

uciszyć. - Nie chcę znać technicznych szczegółów. Po­

wiedz mi to, co powinni wiedzieć nasi klienci: dlaczego 

40 

Anula & Irena

Scandalous

mają wydawać swoje ciężko zarobione pieniądze na lata­
nie z Big Island Wings? 

- Dlaczego? - Mężczyzna zsunął okulary na czubek gło­

wy i spojrzał na nią badawczo. - Dlaczego? - powtórzył. 

Randee nigdy jeszcze nie widziała tak intensywnie niebie­
skich oczu. - Powiem ci dlaczego. - Odchylił się do tyłu 
i spojrzał przez szybę. - Bo nie ma nic lepszego. - Utkwił 

wzrok w jakimś odległym punkcie na horyzoncie. Najwy­

raźniej wspominał jakieś zdarzenia z przeszłości. - Jak się 
jest w górze, nie widać tego, co jest na ziemi. Widać wyspy 
takimi, jakimi były w przeszłości, bez hoteli, restauracji, sa­
mochodów. - Umilkł i w ciszy słychać było tylko ich odde­
chy. - Widać kratery, z których wylała się lawa, żeby utwo­
rzyć nowe wyspy. Widać gęste lasy, w których nie stanęła 

ludzka stopa. Widać dziewicze zatoki i wodospady tak pięk­
ne, że serce o mało nie pęknie ze wzruszenia. - Cord zniżył 
ton, jakby mówił do siebie. - Widać, jak musiał wyglądać raj. 

- Przed incydentem z jabłkiem, prawda? - Natychmiast 

pożałowała tego marnego dowcipu. Cord mógł pomyśleć, 
że się z niego wyśmiewa. 

Spojrzał na nią dziwnie przeszywającym wzrokiem. 

- Tak, masz rację. Przed tym incydentem. 
Zapadła cisza. Randee zaskoczyła zmiana, jaka w nim 

zaszła. Był chyba najbardziej szorstkim mężczyzną, jakie­
go kiedykolwiek spotkała, irytującym i przekornym - jak 
nazwała go Angie? - samotnikiem. Tak, to określenie świet­
nie do niego pasowało. A jednak w tej chwili widziała, że 
targają nim silne emocje, w jego głosie słyszała czułość i po­
korę. Jakim człowiekiem był naprawdę Cord Barrett? 

- Musi ci bardzo brakować latania. - Randee nieświado­

mie pragnęła, żeby kontynuował swoje wynurzenia. Przez 
tę krótką chwilę dostrzegła w nim zupełnie innego mężczy­
znę i chciała się o nim dowiedzieć jak najwięcej. 

41 

Anula & Irena

Scandalous

- Owszem. - W tym jednym słowie zawarł całą swoją 

tęsknotę. 

Wahała się, czy zadać mu nurtujące ją pytanie, i wresz­

cie ciekawość zwyciężyła. 

- Powiesz mi, co się stało? To znaczy o twoim wypadku. 
Zapadła cisza, jakby Cord nie usłyszał pytania. 
- Nie ma nic do opowiadania. 
Randee zrozumiała, że między nimi znów wyrósł mur. 

Natychmiast pożałowała swojej śmiałości. Cord zasłonił 
oczy okularami. 

- Przepraszam, nie chciałam... 
- Słuchaj, to historia stara jak świat. Popełniłem błąd 

i teraz za to płacę. I tyle. - Gwałtownie odwrócił się w kie­
runku drzwi, jakby zamierzał po prostu nad nią przejść. -
Chodźmy już. Muszę powiedzieć Bobowi, żeby przetrans­
portował helikopter na moje miejsce na lotnisku. 

Randee niechętnie wysiadła na zewnątrz. Krótka chwi­

la intymności minęła bez śladu. Czekała bezradnie, aż Bar-
rett wygramoli się z maszyny i weźmie kule. Szukała w to­
rebce okularów przeciwsłonecznych, a kiedy je znalazła, 
on był już w drzwiach do biura. 

- Cord, zaczekaj... - spróbowała go zatrzymać, ale drzwi 

już się zatrzasnęły. 

5 

Cord postanowił, że będzie się spotykał z Randee wy­

łącznie na płaszczyźnie służbowej. Tak było najlepiej. Za­
nadto działała na jego zmysły i mogło się to okazać nie­
bezpieczne. Jedno wiedział na pewno: mężczyzna zawsze 

42 

Anula & Irena

Scandalous

podejmuje błędne decyzje, gdy nie myśli głową. On nie po­
pełni drugi raz tego samego błędu. Zbyt wiele wycierpiał. 

Jednak mimo najlepszych intencji czuł, że jego determi­

nacja słabnie. Popołudnie spędzili na regulowaniu zale­
głych rachunków firmy i przygotowywaniu się do wzno­

wienia działalności. Jego wspólniczka zapłaciła za miejsce 

na lotnisku i wpłaciła składkę ubezpieczeniową. Na końcu 

wstąpili do „Hawaii Today", żeby zamieścić ogłoszenie. 

- No dobrze, to może tak? - Randee potrząsnęła głową, 

żeby odrzucić z twarzy niesforny kosmyk i spojrzała do 
notatek. Cord zerknął jej przez ramię. Zastanawiał się, jak 
ktoś może odczytać takie bazgroły. 

Naniosła ostatnią poprawkę i zaczęła głośno czytać: 

- „Poszukiwany: pilot helikoptera z doświadczeniem. 

Znana firma przewozowa zapłaci wysoką pensję odpo­

wiedniemu kandydatowi. Proszę się kontaktować z Ran­

dee Turner pod numerem..." - Spojrzała na niego figlarnie. 

- O co chodzi? 

- To chyba powinno brzmieć tak: „Pilot helikoptera, 

konieczna znajomość topografii Wielkiej Wyspy". - Cord 
utkwił wzrok w jej ustach. - Nie chcę, żeby jakiś bufon, 
który w życiu nie widział wulkanu, skończył razem z mo­
im helikopterem w Kilauea. - Mówił schrypniętym gło­
sem. Wcale nie myślał o nowym pilocie. Zastanawiał się, 
jak smakują jej usta. 

- Dobrze. Może być. - Szybko starła gumką swój tekst 

i spisała jego propozycję. Wręczyła papier urzędnikowi. -
Czy jest szansa, żeby ukazało się w jutrzejszym wydaniu? 

- Pojutrze. 
Randee westchnęła i spojrzała na Corda. 
- Chyba nie mamy wyjścia. 
- Raczej nie. 
Cord patrzył, jak nachyla się nad ladą, wypisując czek. 

43 

Anula & Irena

Scandalous

Włosy upięła na czubku głowy, odsłaniając kark. Wyobra­
ził sobie, jak delikatnie je rozpuszcza, jak ciemną kaskadą 
układają się na jej ramionach, przykrywając gorącą, nagą 
skórę. Poczuł dreszcz podniecenia. 

- Poczekam na ciebie na zewnątrz. - Odwrócił się i wy­

szedł bez słowa wyjaśnienia; Musiał uciec i to szybko. Na 
parkingu ukrył się w cieniu przed tropikalnym słońcem, 
ale wiedział, że to nie słońce podnosiło mu temperaturę. 
Przeklinał objawy pożądania, którego nie umiał opanować. 

Dobrze znał takie kobiety jak Randee Turner. Zawsze sta­

wiały na swoim. Wykorzystywały swoją urodę i pieniądze, 
żeby kupić wszystko, na co miały ochotę, mężczyzn także, 

a potem znudzone szukały nowych rozrywek. Znał takie ko­
biety, a jednak nie potrafił pozostać obojętny wobec Randee. 

Poza tym nie mógł się pozbyć wrażenia, że miała ona 

w sobie coś jeszcze, coś innego. Determinację, niezłomną 
wolę nie pasującą do jej delikatnej urody. Mimo trudnego 

do opanowania uczucia niechęci, które nie opuszczało go 
całe popołudnie, musiał przyznać, że zaczyna lubić swoją 

wspólniczkę. 

Naprawdę jej towarzystwo sprawiało mu przyjemność. 

Już dawno tak długo nie przebywał z drugim człowiekiem. 

Pewnie brakowało mu takiej bliskości. No dobrze, może na­

wet był trochę samotny. W zasadzie przez wiele miesięcy je­
go kontakty towarzyskie sprowadzały się do kilku grzeczno­
ściowych zdań zamienionych z pasażerami helikoptera. A od 
wypadku nie miał nawet tego. Ostatnio odzywał się tylko do 

Scuby i podejrzewał, że nawet ją zaczyna nudzić. 

Dzisiejszy dzień był całkiem inny. Randee po prostu igno­

rowała jego milczenie i chłodny ton. Pytała go o wszystko, 
a potem przedstawiała swoje opinie. Miał wrażenie, że na 
poważnie postanowiła wciągnąć go w rozkręcanie interesu. 

Randee wyszła z biura gazety i rozejrzała się za Cordem. 

44 

Anula & Irena

Scandalous

Stał przy samochodzie oparty o ścianę budynku. Kule po­
stawił tak daleko od siebie, że wyglądało, jakby nie należa­
ły do niego. Podeszła szybko. Chciała zapytać, dlaczego tak 
nagle wyszedł, ale zmieniła zdanie. W rozmowach z Barret-
tem musiała szczególnie uważać na pytania. 

- Zrobione. - Mężczyzna milczał. - To chyba wszystko 

na dzisiaj. Zapomniałam o czymś? 

- Nie, chyba nie. I skoro już dowiedziałaś się wszyst­

kiego o Big Island Wings, ja chciałbym lepiej poznać dru­
gi przedmiot naszej umowy. 

- Słucham? - Zaskoczył ją. Wydawało jej się, że nie mógł 

się doczekać, kiedy wreszcie będzie mógł wrócić do domu. 

- Zabierz mnie na „Kona Breeze". - Otworzył drzwi samo­

chodu. 

- Nie ma sprawy. Cieszę się, że chcesz go zobaczyć. - Za­

wahała się przez chwilę. Zerknęła na zegarek. - Ale czy miał­

byś coś przeciwko temu, żebym wpadła na chwilę do do­
mu? To niedaleko, a myślałam, że wrócę o wiele wcześniej. 

Cord przyjrzał się jej, dopatrując się jakiegoś podstępu. 
- Oczywiście, że nie. - Prawdopodobnie chciała mu po­

kazać, gdzie jest jego miejsce. Zaraz będzie miał przyjem­
ność poznać jej bogatego męża. Z jakiegoś powodu myśl, 
że należała do innego mężczyzny, że ktoś inny ją dotyka, 
sprawiła mu przykrość. 

Zerknął na nią, gdy siedziała za kierownicą samochodu. 

Znów zapragnął zobaczyć ją z rozpuszczonymi włosami. 
Mimowolnie ścisnął palce, wyobrażając sobie oplatające je 
ciemne gęste kosmyki, dotyk chłodnego jedwabiu. 

Skręcili w wąską, krętą uliczkę. Randee zaparkowała sa­

mochód przy małym domku kilka przecznic dalej. 

- Jesteśmy na miejscu. 
Cord nie wierzył własnym oczom. Nie tego się spodzie­

wał. Myślał, że pojadą w okolice Kailua-Kona, dzielnicy 

45 

Anula & Irena

Scandalous

bogaczy, których posiadłości mógł oglądać tylko przez sta­
lowe bramy. Nigdy by nie przypuszczał, że jego wspól­
niczka mieszka przy ślicznej co prawda, ale skromnie wy­
glądającej ulicy. 

Kobieta wyczytała zdziwienie w jego oczach. Zarumie­

niła się i wzruszyła ramionami. 

- Wiem, że dom jest trochę zniszczony, ale okolica bar­

dzo się nam podoba. Właściciel obiecał go wyremontować 

w tym roku. 

Właściciel? Cord nie wiedział, co o tym myśleć. Randee 

i jej bogaty mąż wynajmowali ten domek? To nie miało 
sensu. 

Randee wysiadła z samochodu. 
- Czy chciałbyś poznać Roreya? 
- Z przyjemnością. - Ostatnią rzeczą, na którą miał ocho­

tę, było poznanie jej męża, ale byłoby niegrzecznie odmó­

wić, a poza tym bardzo zaciekawiło go jej życie prywatne. 

Chciał się dowiedzieć jak najwięcej, mimo że szczegóły mo­
gły go do reszty wyprowadzić z równowagi. Z trudem wy­
gramolił się z samochodu. Randee zostawiła otwarte drzwi. 

- Rorey, kochanie! Wróciłam! - Położyła torebkę na sto­

le w kuchni. - Gdzie jesteś, słoneczko? 

Świetnie. Bez ogródek dawała mu do zrozumienia, że 

ma się trzymać od niej z daleka. Cord uzbroił się w cier­
pliwość, zdecydowany okazać sympatię człowiekowi, któ­
rego z pewnością znienawidzi. Wyprostował się, nagle 
onieśmielony kulami, zdenerwowany, że nie może ich po 
prostu odrzucić i wejść do środka o własnych siłach. 
Pchnął szklane drzwi i wszedł do domu. 

W tym momencie do pokoju wpadł jasnowłosy maluch. 

Podbiegł do Randee i objął ją za kolana. Natychmiast po­
rwała go w ramiona i wycałowała. 

- Cześć, kochanie, bardzo dziś za tobą tęskniłam! -

46 

Anula & Irena

Scandalous

Przytuliła go znów, mocniej. - Rorey, to jest Cord. Cord, 
to jest Rorey. - Chłopczyk obrzucił go ciekawym, uważ­
nym spojrzeniem. 

- Cześć, Rorey. - Barrett był zdezorientowany. Więc to 

jest Rorey! Ale gdzie w takim razie jest jego ojciec? 

Do pokoju weszła niska, krępa Hawajka. 

- Rorey cały dzień o ciebie pytał, Randee. Miałaś wró­

cić wcześniej. - Spojrzała figlarnie na Corda. - A to kto? 

- Ciociu Lani, poznaj mojego nowego wspólnika, Cor­

da Barretta. Opowiadałam ci o nim. 

Kobieta założyła ręce na swoim pokaźnym brzuchu. 
- Ale nie wspomniałaś, że jest taki przystojny. 
- Lani! - Zawstydzona Randee poczuła, jak czerwienie­

ją jej policzki. 

- Tak. - Ciocia Lani z wyraźnym zadowoleniem obej­

rzała przybysza od stóp do głów. - Bardzo przystojny. -
Kiwnęła głową dla potwierdzenia swoich słów. - Bardzo 
mi miło, Cord. 

Zaskoczona Randee zauważyła, że i on poczerwieniał. 
- Mnie również, ciociu Lani. - Głos mężczyzny brzmiał 

ciepło i szczerze. Uśmiechnął się czarująco, ale kiedy spoj­
rzał na Randee, dostrzegła w jego oczach wiele pytań. By­
ła ciekawa, czy odważy się je zadać. 

Rorey zaczął się wiercić i Randee postawiła go na zie­

mi. Patrzyła uważnie, jak chłopiec podbiega do gościa i za­
ciekawiony wyciąga rączkę w kierunku gipsu. 

- Dziwnie wygląda, co? - Barrett zauważył jego zainte­

resowanie i przesunął kulę, żeby chłopiec mógł się lepiej 
przyjrzeć. - I dziwnie się w tym czuję. Nie bój się, możesz 
dotknąć, jeśli chcesz. - Cord mówił konspiracyjnym to­
nem, jakby zdradzał Roreyowi wielką tajemnicę. Malec 
uśmiechnął się i potarł palcem gips. Przyglądał mu się 

uważnie, a potem spojrzał na Corda niewinnym wzrokiem. 

47 

Anula & Irena

Scandalous

- Chodźmy już, bo zaraz zapadnie zmrok. - Randee 

otworzyła drzwi. - Zabieram Corda do Zatoki Keauhou, 
żeby zobaczył „Kona Breeze", ale wrócę na kolację. - Uklę­
kła i pocałowała synka, którego uwagę wciąż zaprzątała 
dziwna biała noga nieznajomego. - Niedługo będę z po­

wrotem. Bądź grzeczny. 

Ciocia Lani wzięła chłopca na ręce. 
- Dziś na kolację jest moja specjalność, kurczak laulau. -

Spojrzała znacząco na Randee, a potem na Corda. - Wystar­

czy dla każdego. 

Randee cicho westchnęła. Nie było sensu kłócić się 

z Lani, jak już coś postanowiła. 

- Może wpadniesz na kolację, Cord? Nikt tak nie przy­

rządza kurczaka jak Lani. - Oczywiście wiedziała, że od­
mówi. Na pewno nie miał ochoty spędzać z nią więcej cza­
su, niż musiał. Żeby tylko nie odburknął niegrzecznie przy 
Lani. 

- Z największą przyjemnością. - Mężczyzna uśmiechnął 

się szeroko, jakby rzeczywiście był zachwycony zaprosze­
niem. 

- Naprawdę? - Randee zawstydziła się, słysząc wyraź­

ne zaskoczenie w swoim głosie. - To wspaniale. Wszyscy 
mówią, że Lani to najlepsza kucharka na wyspie. To zna­
czy, ja też tak uważam. - „Co ja wygaduję? Zachowuję się 
jak niedoświadczona nastolatka", pomyślała. Przecież ko­
lacja z nowym wspólnikiem to nic takiego. 

- Nie zawiedziesz się, Cord, obiecuję. Gotowanie to jed­

na z moich specjalności. - Lani uśmiechnęła się i puściła 
oko do gościa. - Kiedyś opowiem ci o innych. - Ze śmie­
chem wyprowadziła ich przed dom. - Idźcie już, żebym 
mogła zająć się kolacją. Rorey, powiedz do widzenia. 

Na miejsce dotarli tuż przed zachodem słońca. Zako­

twiczony w porcie „Kona Breeze" łagodnie kołysał się na 

48 

Anula & Irena

Scandalous

falach. Randee przez chwilę spoglądała na ogromny try-
maran, nie wysiadając z samochodu. Jak zwykle poczuła 
ogarniającą ją dumę, której nie doświadczała od czasów 
Paradise Fragrances, zanim Max Turner nie ukradł jej fir­
my. Za to „Kona Breeze" należał tylko do niej. 

Barrett przykuśtykał bliżej. Zaskoczyło go uniesienie, 

które dostrzegł w jej twarzy. Lekka bryza znad morza zwi­
chrzyła jej włosy. Zorientował się, że kobieta patrzy na 
statek. Jej oczy zdradzały przywiązanie i troskę, czyniąc 
ją jeszcze piękniejszą niż dotychczas. 

Nagle Randee poczuła, że Cord jej się przygląda i ro­

ześmiała się nerwowo. 

- Oto i on. Pozwól, że cię oprowadzę. 
Cord ruszył za nią. Nie mógł oderwać wzroku od jej 

zgrabnych, kołyszących się bioder. Zdziwił się, kiedy zdję­
ła pantofle i zwinnie zeskoczyła na pokład statku. Z jakie­
goś zakamarka wyciągnęła wygodniejsze buty i szybko je 

włożyła. 

- Przepraszam za strój, ale nie planowałam dziś wizyty 

na „Kona Breeze". - Przyciągnęła łódź do mola. - Dasz ra­
dę wejść tu o kulach? 

- Pewnie. - Ustawił kule na pokładzie i podciągnął się 

na nich. Rozejrzał się. - Niezła łódka. 

- O tak. Trzydzieści metrów długości i piętnaście szero­

kości. Może nie największa na rynku Wielkiej Wyspy, ale 
z pewnością najlepiej zaprojektowana. - W każdym słowie 
słychać było dumę Randee z posiadania takiego statku. - „Ko­
na Breeze" został zbudowany w konkretnym celu i świetnie 
spełnia swoje zadanie. - Wskazała palcem na rufę. Szerokie 
schody prowadziły prosto do wody. - Ułatwiają pasażerom 
zejście do wody. Oczywiście dzieci wolą ślizgawkę. 

- Ślizgawkę? Jaką ślizgawkę? 
- Pokażę ci, jeśli dasz radę wejść na górny pokład. 

49 

Anula & Irena

Scandalous

- Droga wspólniczko, nie jestem aż takim inwalidą. Tyl­

ko poruszam się wolniej niż zwykle. 

Ominęli drabinę przeznaczoną dla załogi i weszli na gó­

rę schodami. Kiedy znaleźli się na pokładzie, słońce wła­
śnie kryło się za horyzontem. Przystanęli, żeby podziwiać 
malowniczy zachód. W milczeniu patrzyli, jak ognista ku­
la zanurza się w oceanie. 

W głowie Barretta roiło się od pytań. Odpowiedź na 

jedno z nich musiał poznać natychmiast. 

- Masz ślicznego syna. 
- Dziękuję. Jest dla mnie całym światem. - Randee spoj­

rzała na niego i uśmiechnęła się. Jej oczy wyrażały bezgra­
niczną miłość. 

Cord długo w myślach układał kolejne pytanie. Nie 

znalazł łagodniejszych słów, więc zapytał prosto z mostu: 

- A gdzie jest jego tata? 
- Nie żyje. Jestem wdową. - Wyraz jej oczu powiedział 

mu wyraźnie, że nie szuka współczucia. 

Przez chwilę nie mógł z siebie wydusić ani słowa. Ga­

nił się w myślach za swój nietakt. 

- Bardzo mi przykro, Randee. Nie wiedziałem... 
Podniosła rękę, żeby go uciszyć. 
- Nie przepraszaj. To naprawdę rozsądne pytanie. Oczy­

wiście, że nie wiedziałeś. Skąd miałbyś o tym wiedzieć? 

- Mimo wszystko przepraszam. 
Randee skrzyżowała ramiona na piersi, chowając dłonie 

pod pachami. 

- Zresztą wszystko jest bardziej skomplikowane, niż 

myślisz. Nie musisz mi współczuć. Wcale nie rozpaczam. 

- Jak to? 
- Ojciec Roreya i ja byliśmy... w trakcie rozprawy roz­

wodowej, kiedy to się stało. 

- A co się stało? - Cord był zdezorientowany. Randee 

50 

Anula & Irena

Scandalous

mówiła spokojnie, ale w jej głosie wyczuwał tłumione 
emocje. 

- Wypadek samochodowy. Zginął na miejscu. 
-Aha. 
- Oczywiście to był koszmar, szczególnie dla Roreya. 

Teraz musi dorastać bez ojca. Ale jeśli chodzi o mnie i Ma-
xa - nie byliśmy razem szczęśliwi. W istocie już jakiś czas 
przed wypadkiem nie mieszkaliśmy razem. Teraz zależy 
mi tylko na dziecku. 

Cord przytaknął, rozważając w myślach jej słowa. Ani 

przez chwilę nie udawała przed nim niewzruszonej. Wy­
czuwał jej ból i cierpienie. Nie wątpił, że historia, którą 
mu opowiedziała, to zaledwie część prawdy. 

Chciał wiedzieć więcej, ale nie zamierzał być wścibski. 

Bardziej niż inni cenił sobie prywatność, więc nie pytał da­
lej. Jednak jej sekret poruszył go do głębi. Mimo że już od 
dawna nie angażował się w niczyje sprawy, całym sercem 
pragnął ją pocieszyć. 

Randee śledziła wzrokiem ostatnie promienie słońca 

znikające w lśniącym Pacyfiku. Wyczuwała narastające 

w Cordzie napięcie i postanowiła mu się nie poddawać. 
Już i tak za dużo mu powiedziała. Nie było sensu kompli­

kować ich i tak trudnej znajomości osobistymi sprawami. 
Poza tym bolało ją nawet takie krótkie wspomnienie 
o Maxie. Uśmiechnęła się z trudem i odwróciła do swego 

wspólnika. 

- Ciocia Lani pewnie zastanawia się, gdzie... 
Urwała, widząc wyraz twarzy mężczyzny. Przez chwi­

lę miała wrażenie, jakby przejrzał jej proste odpowiedzi 
i powierzchowne wyjaśnienia, którymi odgrodziła się od 
bólu. Z przejęcia zabrakło jej tchu. 

Bardzo powoli podniósł dłoń i opuszkami palców mu­

snął delikatną skórę jej szyi, pozostawiając na niej rozpa-

51 

Anula & Irena

Scandalous

lony ślad. Przez kilkadziesiąt sekund, które wydawały się 

wiecznością, stali w milczeniu i bez ruchu, ze wzrokiem 

utkwionym w siebie. 

Potem on objął ją i mocno przytulił. Randee poczuła 

ciepło jego ciała, tak intensywne, jak ciepło tropikalnego 
słońca w południe. 

Chciała coś powiedzieć, lecz zanim się odezwała, Cord 

zamknął jej usta pocałunkiem. Całował ją powoli i deli­
katnie, ale wyraźnie czuła rodzące się w nim pożądanie. 
Natychmiast zrozumiała, że pragnie więcej, że potrzebu­
je więcej. Bez zastanowienia objęła go, wodząc palcami po 
twardych mięśniach jego pleców. 

Ciało mężczyzny natychmiast zareagowało na jej do­

tyk. Gorący i twardy dowód pożądania domagał się zaspo­
kojenia. 

Zamierzał ją tylko raz pocałować, ale już nie był w sta­

nie się powstrzymać. Teraz pragnął więcej. Obsypał poca­
łunkami jej twarz, potem przesunął językiem po jej pełnej 
dolnej wardze. Nieświadomie rozchyliła usta. Teraz mógł 
dokładnie poznać ciepłe wnętrze. 

Spragniona jego bliskości przytuliła się mocniej. Cord 

poczuł, że z każdą sekundą pragnie jej coraz bardziej. 

Nagle uświadomił sobie, że nie może do tego dopuścić. 

I nie dopuści. Bez względu na to, jak bardzo jej pożąda 
ani jak bardzo ona jest uległa. Randee potrzebowała po­
cieszenia, wyczuwał to, ale nie mógł pozwolić, aby zrobi­

ła coś, czego będzie później żałować. 

Z trudem oderwał się od niej. Wiele go kosztowało, że­

by odsunąć ją od siebie. 

- Przepraszam, Randee. - Chciał coś dodać, ale jej oczy 

powiedziały mu, jak bardzo ją zranił, i słowa uwięzły mu 

w gardle. Pragnął przesunąć dłonie z ramion na jej piersi, 
rozpiąć jej jedwabną bluzkę i pieścić sutki, czuć, jak tward-

52 

Anula & Irena

Scandalous

nieją pod jego dotykiem. Zamiast tego bezwładnie opuścił 
ręce wzdłuż ciała. 

- Przepraszam - powtórzył, wiedząc, jak bardzo nie na 

miejscu są te słowa. - Dziękuję, że pokazałaś mi statek. -
Odwrócił się i podniósł kule, omijając ją wzrokiem. Rozum 
podpowiadał mu, że nie powinien angażować się bardziej. 

Randee patrzyła, jak Cord poprawia sobie kule, nie by­

ła w stanie odezwać się ani słowem. Zaschło jej w gardle. 

- Chyba nie uda mi się jednak wpaść na kolację. - Mó­

wił spokojnym i opanowanym głosem. Skąd wzięło się 
w nim tyle spokoju? Czyżby nie poczuł ognia, który mię­
dzy nimi zapłonął? 

- Ale... 
- Nie mogę teraz zebrać myśli. To był długi, męczący 

dzień. Od wypadku prowadziłem bardzo spokojny tryb ży­
cia. - Kąciki ust uniosły mu się w imitacji uśmiechu. - Le­
karz byłby wściekły, gdyby się dowiedział, co dziś wypra­

wiałem. - Podszedł do schodów. 

- Ale jak... wrócisz do domu? 
- Nie martw się o mnie. Dam sobie radę. - Zaczął po­

woli schodzić. Zatrzymał się i obejrzał z beznamiętnym 
wyrazem twarzy. - Przeproś ode mnie ciocię Lani. Bardzo 
żałuję, że nie spróbuję jej kurczaka. 

Randee stała nieruchomo, jakby nogi wrosły jej w zie­

mię. Kiedy wróciła do rzeczywistości, podbiegła na skraj 
pokładu i zerknęła w dół. Cord był już w połowie drogi 
na parking. Kiedy zniknął za rogiem, zauważyła, że pomi­
mo ciepłej nocy drży. 

Kolana ugięły się pod nią i usiadła na krzesełku kapita­

na przy sterze. Próbowała przypomnieć sobie, kiedy wcze­
śniej doświadczyła podobnych uczuć jak dzisiaj. 

Dobrze znała odpowiedź. Kiedy Cord Barrett trzymał 

ją w ramionach i całował, pragnęła więcej. Czując jego cia-

53 

Anula & Irena

Scandalous

ło przy swoim, marzyła, by dotykał ją całą, także w naj­
bardziej intymnych miejscach. Nawet teraz drżała przy­
pominając sobie jego dłonie. 

Do tej pory nigdy czegoś podobnego nie zaznała, nara­

stającego w jej ciele pożądania. Ani z mężem, ani ze swoim 
jedynym kochankiem, spokojnym studentem stomatologii, 
z którym straciła dziewictwo na pierwszym roku studiów. 

A dzisiaj, mężczyzna, którego prawie nie znała, coś 

w niej rozbudził, coś, o czego istnieniu nie miała pojęcia. 

Świadomość tego śmiertelnie ją przeraziła. 

6 

Randee zaciągnęła koronkowe firanki w oknie w kuchni. 

Od rana co chwila wyglądała na ulicę, czekając na Corda, któ­
ry ciągle się nie pojawiał. Spojrzała na stół. Leżały na nim no­
tesy, ołówki, kalkulator i stał dzbanek z zimną wodą. Kuch­
nia wyglądała teraz jak przygotowana naprędce sala konfe­
rencyjna, bardzo służbowo. Dokładnie o to jej chodziło. 

Od czasu incydentu na statku minęły trzy dni, w ciągu 

których nie spotkali się ani razu. Kilkakrotnie rozmawiali 
przez telefon, ale bardzo krótko i oficjalnie. Na szczęście 
Cord w ogóle nie wspominał o tym, co między nimi zaszło. 

Randee wykorzystała ten czas, aby zastanowić się nad wy­

darzeniami tamtej nocy i polegając na swoim rozsądku, wy­
tłumaczyła sobie, że było to tylko chwilowe uniesienie, re­
akcja dwojga ludzi na malowniczy zachód słońca. W zasa­
dzie całkiem zrozumiałe zachowanie, ale lepiej, żeby już do 
tego nie wracali i nie dopuścili, żeby się to powtórzyło. 

W ciągu dnia udawanie, że między nimi nic nie zaszło, 

54 

Anula & Irena

Scandalous

przychodziło jej całkiem łatwo, ale nie panowała nad ma­
rzeniami sennymi. Wciąż miała przed oczami gorące sce­
ny z dzisiejszego snu. 

Płynęli razem w kanoe, takim, jakiego od pokoleń uży­

wają rybacy na Hawajach. Cord wiosłował. Siedziała za 

nim, obserwując grę mięśni jego nagich pleców. Podobnie 

jak on nie miała koszulki, jedynie przewiązaną w pasie ko­
lorową chustę. Włosy rozpuściła. 

Wreszcie dotarli do cichej plaży. Cord zajął się wciąga­

niem kanoe na ląd. Randee usiadła kilka metrów dalej. 
Mężczyzna odwrócił się i powoli ruszył w jej kierunku, 
ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku. 

Stanął blisko, opalony i muskularny. Randee rozciągnę­

ła się leniwie na piasku, czekając, wiedząc, że zaraz przy 
niej będzie, że wkrótce pozna go całego. Bez słowa uklęk­
nął obok i objął wargami jej sutek, drażniąc go językiem... 

Dźwięk dzwonka przerwał jej fantazje. W korytarzu zer­

knęła w lustro. Z zażenowaniem zauważyła, że wspomnie­
nie snu oblało jej twarz gorącym rumieńcem. Wzięła kilka 
głębokich oddechów. Dzwonek powtórzył się. Odgarnęła 
włosy z twarzy i otworzyła drzwi. 

Cord sądził, że jest przygotowany na spotkanie z Ran­

dee, że zapomni o tym, co się wydarzyło między nimi. Ale 
teraz, kiedy stała przed nim w drzwiach, zrozumiał, że się 
mylił. I to bardzo. 

Dziś była ubrana mniej formalnie, ale jemu wydawała się 

bardziej atrakcyjna niż zwykle. Miała na sobie luźne spo­
denki w kolorze khaki sięgające kolan i jasną bluzkę z krót­
kimi rękawami zapinaną na guziczki. Kolorowa bluzka nie 
była obcisła ani wycięta, ale całość robiła większe wrażenie, 
niż gdyby Randee otworzyła mu drzwi w skąpym bikini. 

- Dzień dobry. Kolejny dzień w raju. - „Genialnie, Cord, 

genialnie", zdenerwował się. „Wspaniale wejście." 

55 

Anula & Irena

Scandalous

- Dzień dobry. Spóźniłeś się. - Mimo upomnienia, wy­

czuł, że nie miała mu tego za złe. Mówiła niskim, ochry­
płym głosem, który doprowadzał jego krew do wrzenia. 
Miała rozpuszczone włosy i zrobiło to na nim jeszcze 

większe wrażenie, niż kiedy ją sobie tak wyobrażał. 

Przez chwilę stali, patrząc na siebie bez słowa, jakby 

czekając na jakiś znak, co robić dalej. Cord słyszał swój 
przyspieszony oddech. Na szczęście Randee przerwała tę 
niezręczną ciszę. 

- Chodźmy do środka. Przygotowałam wszystko w kuch­

ni. 

Otworzyła szerzej drzwi, ale nie odsunęła się całkiem. 

Wchodząc, otarł się o nią i poczuł delikatny zapach jej per­
fum. Zdecydowany zignorować natychmiastową reakcję 

swojego ciała, zacisnął zęby i wszedł dalej. Usiadł przy sto­

le i odłożył kule. 

- Wygląda na to, że wiesz, jak się organizuje konferen­

cje - stwierdził, patrząc na przygotowane przybory. 

Kobieta wzruszyła ramionami. 

- Muszę to wiedzieć. Organizowałam już takie spotka­

nia. W teczce przed tobą są podania kandydatów. 

- Co to były za spotkania? 
- Prowadziłam kiedyś firmę w Honolulu. Paradise Fra-

grances. 

- Perfumy? - Cord zmarszczył nos i Randee zorientowa­

ła się, że tego rodzaju działalność była mu całkowicie obca. 

- Na początku tak. Wyprzedawałam swoje perfumy za 

zamówieniem pocztowym, żeby opłacić studia. 

Podeszła do stołu i nalała sobie filiżankę kawy. W za­

sadzie nie miała na nią ochoty, ale musiała czymś zająć 
drżące ręce. Obecność Corda w kuchni wytrącała ją z rów­
nowagi. Wciąż pamiętała zmysłowy sen z dzisiejszej nocy. 

Mężczyzna odchylił się na krześle i założył ręce za głowę. 

56 

4 

Anula & Irena

Scandalous

- Za zamówieniem pocztowym? Jakoś nie umiem sobie 

wyobrazić ciebie, jak pakujesz i adresujesz pudełeczka. 

- Tak naprawdę to wcale nie miała być poważna praca. 

Po prostu potrzebowałam pieniędzy, żeby skończyć studia, 
a nie chciałam być kelnerką. Chyba w dobrym momencie 
zaistniałam na rynku, bo dostawałam sporo zamówień. 
Musiałam zatrudnić kilku przyjaciół, żeby mi pomogli. 
Kiedy się obroniłam, otworzyłam sklep z perfumami; mie­
szaliśmy zapachy na życzenie klientów. 

Randee upiła trochę kawy. Para z gorącego napoju 

owionęła jej twarz. Na i tak już rozgorączkowanym czo­
le kobiety pojawiły się kropelki potu. Skrzywiła się, czu­
jąc gorzki smak. 

- W końcu wprowadziliśmy całą linię produktów ko­

smetycznych, w tym kosmetyków naturalnych. Po pięciu 
latach mieliśmy już trzy sklepy i katalogi wysyłkowe. 

- Wymarzona firma dla kobiety. Co ty tu właściwie ro­

bisz, jeśli wszystko szło tak dobrze? Co się stało z Para-

dise Fragances? 

- Sprzedałam je. - Trochę minęła się z prawdą, ale cała 

historia była za długa i zbyt skomplikowana, żeby ją teraz 
przytaczać. - Chyba powinniśmy zajrzeć do naszych podań. 

Barrett otworzył teczkę. Randee wylała resztkę kawy 

i umyła filiżankę. Przez chwilę trzymała ręce pod strumie­
niem zimnej wody, po czym przyłożyła je do rozpalonej twa­
rzy. Następnie wytarła się ręcznikiem i odwróciła do wspól­
nika, który z zainteresowaniem studiował oferty kandydatów. 
Szybko przerzucał kartki, żadnej nie poświęcając więcej niż 
kilka sekund. Głowę pochylił nisko nad papierami. 

Randee stała za nim. Z tyłu miał trochę dłuższe włosy, 

na karku poskręcane w drobne loczki. Dekolt koszulki 
podkreślał szerokość jego ramion. Jej palce wciąż pamię­
tały dotyk twardych mięśni. 

57 

Anula & Irena

Scandalous

Fakt, że mężczyzna z jej snu był teraz przy niej, tylko 

spotęgował pożądanie, które nie opuszczało jej od rana. 
Policzyła w myślach do dziesięciu, po czym oficjalnym 
głosem spytała: 

- I co myślisz o naszych kandydatach? - Wsunęła się na 

siedzenie naprzeciwko niego. - Te dwa podania na górze 
spięte spinaczem wydały mi się najciekawsze. Doświadcze­
nie, żądane wynagrodzenie, wszystko brzmi zachęcająco. -
Poczuła się bezpieczniej, gdy rozdzielił ich obrus. - Oprócz 
tych, które ci pokazałam, jeszcze kilka przyszło w dzisiej­
szej poczcie. 

Barrett podniósł na nią wzrok. Ujął stertę papierów w rę­

kę i podsumował: 

- Do niczego. 
- Słucham? - zapytała zakoczona. Wreszcie jej uczucia 

do niego się skrystalizowały. Była na niego zła. - Co to 
znaczy: do niczego? 

- Może powinienem powiedzieć: niebezpieczni. Za nic 

nie powierzyłbym mojej maszyny, nie wspominając już 
o życiu turystów, któremuś z tych ludzi. 

- Cord, nie jestem idiotką. - Nie starała się uspokoić, bo 

w złości znalazła bezpieczną przystań. - Spędziłam nad tymi 
ofertami sporo czasu. Wybrałam pilotów z doświadczeniem. 

- Może i mają doświadczenie, ale w lotach nad stałym 

kontynentem. Latanie helikopterem nad tą wyspą to zu­
pełnie co innego. To nie to samo, co przewóz pasażerów 

z Los Angeles do San Diego. - Uderzył dłonią w stół, aż 
zagrzechotały kostki lodu w pojemniku. - Randee, ta wy­
spa to jedyne miejsce na ziemi, gdzie jest wszystko, od pu­
styni poprzez lasy tropikalne do warunków arktycznych. 

- Dlaczego sądzisz, że jesteś jedynym, który potrafi tu 

latać? - Randee wstała, gotowa do sprzeczki. 

- Dlatego. - Obiema rękami Cord odsunął krzesło i ude-

58 

Anula & Irena

Scandalous

rzył otwartą dłonią w gips. - Właśnie dlatego. Latam nad 
tą wyspą od piętnastu lat i ona ciągle mnie Zaskakuje. 
Ostatnią niespodzianką o mało mnie nie zabiła. 

Powoli podniósł się bez pomocy kul, przytrzymując się 

stołu. Przysunął się do niej, patrząc jej zimno w oczy. 

- Znam tę wyspę i znam jej klimat. Ale zmyliła mnie 

burza i popełniłem błąd. Cudem przeżyłem. 

Kiedy znów się odezwał, jego głos brzmiał o wiele łagod­

niej, ale za każdym słowem kryły się hamowane emocje. 

- Udało mi się, bo miałem szczęście. Inny pilot i jego 

pasażerowie mogą nie mieć tyle szczęścia. Muszę więc do­
pilnować, żeby mój zastępca był doświadczonym pilotem, 
który wie, co go czeka. Jestem to winny sobie i pasażerom. 

Teraz stali zaledwie kilka centymetrów od siebie i Ran-

dee czuła wyraźnie emocje targające jego ciałem. Poczuła, 
że kolana uginają się pod nią, i przestraszyła się, że za 
chwilę zemdleje. 

Bez słowa Cord przyciągnął ją do siebie, przyciskając 

mocno. Chciała zaprotestować, ale on zamknął jej usta po­
całunkiem, który nie był tak czuły i delikatny jak pierw­
szy. Teraz wyczuła tylko jego rosnące pożądanie. Wsunął 
język głęboko, badając ciepłe wnętrze jej ust. Po krótkiej 
szamotaninie poddała mu się całkowicie, gotowa pozwo­
lić mu na wszystko. 

Otoczyła jego szyję ramionami z bezwstydnym pra­

gnieniem, by znów poczuć jego ciało przy swoim. Chcia­
ła... nie, raczej musiała natychmiast poczuć jego tors na 
swoich piersiach. Ocierała się o niego, rozdrażniona dwo­
ma cienkimi warstwami ubrania, które oddzielały ich od 
siebie. Wydawało jej się, że nawet przez gips czuje ciepło 

jego skóry na nodze. 

Cord całował ją tak namiętnie, że zaczęła drżeć, coraz 

bardziej podniecona. Oderwał się od jej czerwonych 

59 

Anula & Irena

Scandalous

obrzmiałych warg. Całował jej policzki i oczy. Teraz spra­
gniona Randee przyciągnęła jego usta do swoich, oddając 
mu pocałunki. 

Przez bluzkę Cord ujął w dłoń jej prawą pierś. Randee 

zadrżała, czując twarde opuszki palców, którymi drażnił 
jej sutek. Jęknęła. Czuła rodzącą się w niej rozkosz, pro­
mieniującą z pieszczonej piersi na brzuch i niżej, do naj-
intymniejszego miejsca w jej ciele. 

Mężczyzna wyczuł, jak sutek Randee twardnieje od je­

go dotyku. Jego ciało natychmiast zareagowało. Na­
brzmiały członek pulsował, żądając zaspokojenia. 

Przez chwilę szarpał się z górnym guzikiem jej bluzki. 

Ku jego zdziwieniu, Randee niecierpliwie pomogła mu od­
piąć ten i trzy następne guziczki. Rozchyliła bluzkę. Cord 
zachłysnął się widokiem jej pełnych, kuszących piersi 

okrytych prostym koronkowym staniczkiem. Ciemne sut­
ki prześwitywały przez cieniutki materiał. Natychmiast 
odnalazł zapięcie i w mgnieniu oka piersi Randee znalazły 
się w jego spragnionych dłoniach. 

Kobieta jęknęła, gdy palce Corda dotknęły jej nagich 

piersi. Szorstkie opuszki pozostawiały na jej skórze roz­
ogniony ślad, drażniąc jej sutki i doprowadzając ją do sza­
leństwa. Mężczyzna nie przerywał namiętnego pocałunku, 
pieszcząc jej piersi. Badał każdy szczegół jej warg, smako­

wał każdy zakątek jej ust. 

Randee także zapragnęła go dotknąć, poczuć go palca­

mi, tak jak on ją. Chciała poczuć jego gorącą, nagą skórę 
i odkrywać tajemnice jego ciała. Wsunęła dłonie pod ko­
szulkę Corda. 

Skóra na jego torsie była napięta i gładka, dokładnie ta­

ka, jak sobie wyobrażała. Zsunęła ręce na jego plaski 
brzuch. Znalazła pępek ukryty wśród jasnych poskręca­
nych włosków. 

60 

Anula & Irena

Scandalous

Cord opuścił głowę i ujął wargami jej sutek. Przeszył ją 

dreszcz tak silny, że o mało nie osunęła się na kolana. Wra­
żenia, jakich doznała we śnie, były niczym w porównaniu 
z przyjemnością, jakiej obecnie doświadczała. 

Znów poczuła, że jest bliska omdlenia, lecz tym razem nie 

walczyła z tym uczuciem, tylko całkowicie mu się poddała. 

W jej świadomość wdarł się jakiś znajomy dźwięk, ale nie 

zwróciła na niego uwagi. Dźwięk jednak narastał i w końcu 
zrozumiała, że to jej samochód zatrzymuje się przed do­
mem. Tylko że to nie miało żadnego znaczenia, skoro pal­
ce i język Corda doprowadzały ją właśnie do szaleństwa. 

Usłyszała trzask zamykanych drzwi, a potem znajome 

głosy i nagle uświadomiła sobie, co się stało. 

- Boże, nie! - Odepchnęła Corda i gorączkowo próbo­

wała zapiąć stanik. 

- Co się stało? - Mężczyzna był trochę zdezorientowa­

ny, ale wcale nie przestraszony. 

- Szybko, zrób coś! Lani i Rorey wrócili z zakupów! -

Chociaż zwijała się jak w ukropie, wydawało jej się, że po­
rusza się w zwolnionym tempie. Drżącymi rękami zapię­
ła bluzkę, za pierwszym razem wciskając guziki w złe 
dziurki. Wpuściła bluzkę w szorty, zdecydowana przywró­
cić swój wygląd do porządku. 

- Cord, co my teraz zrobimy? 
Mężczyzna uśmiechnął się słabo, ale oczy miał pociem­

niałe z pożądania. Serce Randee waliło jak oszalałe. 

- Co zrobimy? - Przytrzymał się stołu i ciężko usiadł 

na swoim krześle. - Jak to co? Wrócimy do pracy. - Po­
dzielił papiery na dwie kupki. Jedną zostawił sobie, drugą 
rzucił Randee. - Usiądź już. 

61 

Anula & Irena

Scandalous

7 

Randee usiadła. Czuła, jak pieką ją policzki. Za wszel­

ką cenę starała się zrozumieć, co wydarzyło się przed 
chwilą. Jak mogła tak zupełnie stracić kontrolę? Nigdy 
wcześniej tak się nie zachowywała. Co takiego Cord miał 
w sobie, że niweczył wszystkie jej logiczne plany, zosta­
wiając ją na pastwę pragnień, jakich nigdy do tej pory nie 
odczuwała w swoim życiu? 

Ku jej zaskoczeniu, wspólnik od razu zaczął przeglądać 

oferty, jakby nic się między nimi nie wydarzyło. Po chwili 
uniósł głowę i spojrzał na nią. W jego oczach dostrzegła ogień, 
który razem wzniecili, wciąż nie zaspokojone pożądanie. 

Drzwi wejściowe otworzyły się i do środka wpadł Rorey. 

Za nim statecznym krokiem weszła ciocia Lani z zakupami. 

- Mama! - Rorey podbiegł do Randee i wdrapał się jej na 

kolana. Przytuliła go mocno, wdzięczna za znajomą woń nie­

winności, którą przyniósł ze sobą. Chłopczyk nie usiedział 

długo spokojnie. Zaczął się wiercić i w końcu dostrzegł sie­
dzącego naprzeciwko Barretta. Przez chwilę przyglądał mu 
się w zamyśleniu, wreszcie zadowolony pokazał go palcem. 

- To Cord! 
- Tak, kochanie. To jest Cord. - Randee pogłaskała go 

po jasnej czuprynce. - Lani, pamiętasz mojego wspólnika, 
Corda? - Może tylko ona sama to słyszała, ale wydawało 
jej się, że jej głos drży. 

- Oczywiście, że pamiętam. Jest zbyt przystojny, żeby 

go zapomnieć. - Kobieta mrugnęła szelmowsko do Corda. 

62 

Anula & Irena

Scandalous

- Lani nie zapomina takich mężczyzn. - Postawiła siatki 
na szafce i wyjęła kilka pakunków. - Ciężko pracowali­
ście? - Jej uwagi nie umknęły potargane włosy i pomięta 
bluzka Randee. 

- Bardzo ciężko. - Barrett uśmiechnął się znacząco i od­

chylił na krześle. Lani spojrzała na nich ze zrozumieniem. 

Cord przeniósł wzrok na Randee i jej twarz spłonęła 

jeszcze mocniejszym rumieńcem. Lani rozpakowywała 
pozostałe zakupy z nonszalancją, która nie pozostawiała 

wątpliwości, że domyśliła się, co między nimi zaszło. 

- Tak, Lani, próbujemy wybrać pilota, ale to nie takie 

proste, jak myślałam. Cord jest trochę... 

- Uparty? - Mężczyzna mrugnął do niej. Randee chcia­

ła mu spojrzeć prosto w twarz, ale kiedy ich oczy się spo­
tkały, poczuła, że pragnienie, które przygasło wraz z po­

wrotem Lani, rozpala się w niej na nowo. 

- Właśnie. 
Rorey wyrwał się z objęć matki i podbiegł do Corda. 

Mężczyzna posadził go sobie na kolanach. Widać było, że 
lubi dzieci. Wziął chłopca pod pachy i podniósł do góry. 

- No, kolego, jesteś gotowy do startu. - Delikatnie prze­

suwał chłopca z lewa na prawo i z powrotem, naśladując 
buczenie silnika. - Lecisz! 

- Lecę! - Rorey piszczał z radości i Randee musiała się 

uśmiechnąć, widząc, jak dobrze się bawi. Cord Barrett był 
dla niej zagadką. Jak ktoś tak irytująco niezgodny może być 
tak czuły? I dlaczego ona nie może przestać o nim myśleć? 

- No dobrze, pilocie, wystarczy tego latania. - Lani zabra­

ła chłopca od Barretta i posadziła sobie na biodrze. - Idzie­
my do cioci się pobawić. Niech mama i Cord lepiej wracają 
do pracy. 

Czyżby Lani jakoś szczególnie zaakcentowała ostatnie 

słowo? Może jej się wydawało, ale z pewnością zauważy-

63 

Anula & Irena

Scandalous

la znaczące spojrzenie Hawajki, jakim obrzuciła Barretta. 
Wszystko jedno. Bez względu na starania Lani nie będzie 
dalszego ciągu. Cord musi zrozumieć, że łączą ich tylko 
interesy... 

- Niebezpieczeństwo zażegnane. - Mężczyzna wyciągnął 

kule spod stołu i podszedł do niej. Stanął za nią i zaczął ma­
sować napięte mięśnie jej karku. - Możesz się uspokoić. -
Wciskał mocno kciuki w jej kark. - Wiem, że się zdenerwo­

wałaś, ale przecież to nie to samo, co gdyby twoja matka 

przyłapała nas w samochodzie z zaparowanymi szybami. 

- Nie, rzeczywiście nie. - Randee poddała się silnym mę­

skim dłoniom. Wiedziała, że nie powinna, ale było jej tak 
dobrze, gdy ją dotykał. Zapragnęła poczuć jego ręce na ca­
łym ciele. 

- Jesteśmy dorośli. - Mówił łagodnym, ciepłym, prawie 

hipnotycznym głosem. Miała ochotę zapomnieć o wszyst­
kim i ulec swoim pragnieniom. Zamiast tego zmusiła się, 
żeby wrócić do rzeczywistości. Trzeba natychmiast poło­
żyć kres temu szaleństwu. 

- Cord, przestań, proszę. - Odwróciła się do niego. 

Opuścił ręce i sięgnął po kule. - Masz rację. Jesteśmy do­
rośli. Ale przede wszystkim jesteśmy wspólnikami w inte­
resach. I nimi mamy pozostać. 

Nie odpowiedział, więc próbowała odnaleźć w jego 

twarzy jakiś znak, ale już zamknął się w sobie. Nie umia­
ła nazwać uczucia, które zobaczyła w jego oczach. 

- Przyznaję, że nie rozumiem, co się między nami dzie­

je, ale cokolwiek to jest, musi się skończyć. Mamy firmę, 
którą zarządzamy, i nie zamierzam tracić głowy z powo­
du jakiegoś... jakiegoś... 

- Niewykształconego, wypalonego emocjonalnie bankru­

ta? - Mężczyzna mówił spokojnie, ale wzrok miał lodowaty. 

- Nie to miałam na myśli. - Wszystko działo się zbyt szyb-

64 

Anula & Irena

Scandalous

ko. Gdyby mogła zostać na chwilę sama i przemyśleć w spo­
koju wydarzenia ostatnich dni, a szczególnie dzisiejszego. -
Proszę, nie wmawiaj mi, że powiedziałam coś, czego nie po­
wiedziałam. Nie chcę cię urazić. Chcę tylko powiedzieć, że... 

- Nieważne, co chce pani powiedzieć, pani Turner. Do­

brze wiem, o co chodzi. To bardzo proste. - Barrett szybko 
podszedł do szklanych drzwi prowadzących na werandę. -
Twoje ciało mówi ci jedno, a twój umysł drugie. 

- Cord, to nie tak, ja tylko... 
- Nie udawaj nieśmiałej. Jestem w takiej samej sytuacji 

jak ty. Dokładnie wiem, co teraz czujesz. - Odwrócił się 
do niej i zbliżył się o krok. - Jeszcze nigdy tak bardzo nie 
pragnąłem żadnej kobiety. Ale sądzisz, że zaryzykuję 

wszystko, co mam, tylko po to, żeby się z tobą przespać? 
- spytał szeptem, jakby ktoś mógł ich podsłuchać. 

Randee nabrała powietrza w płuca, żeby odpowiedzieć, 

ale on odezwał się pierwszy: 

- Odpowiedź brzmi: nie. Wiem, że myślisz tak samo. 

Ryzykowalibyśmy zbyt wiele. - Wrócił do stołu i ciężko 
usiadł na krześle. - Więc skoro w tym się zgadzamy, za­
bierajmy się do pracy. Chciałbym przejrzeć pozostałe 
zgłoszenia. Może nam się poszczęści. 

- Może. - Randee zdusiła w sobie wzbierającą falę zło­

ści i poszła po teczkę. 

Nie poszczęściło im się ani tego dnia, ani następnego. Każ­

dego ranka siadali w kuchni i przeglądali pocztę. Zgłosiło się 
ponad stu chętnych, z których według Randee większość 
świetnie się nadawała, ale Cord w każdym kandydacie zna­
jdował jakąś wadę. Bardzo to ją irytowało, ale wiedziała, że 
napięcie między nimi spowodowane było czymś więcej niż 
tylko problemami z wyborem nowego pilota. Jej cierpliwość 

wyczerpała się pod koniec trzeciego dnia. 

65 

Anula & Irena

Scandalous

- Nie. - Barret wyrzucił ostatni list do kosza stojącego 

przy jego krześle. 

- Cord, tego wcale nie przeczytałeś! 
- Dowiedziałem się tego, co potrzebne. 
- Cord, czas podjąć decyzję. - Bała się, ale wiedziała, że 

musi być stanowcza. - Cały ten proces rekrutacyjny to 
strata czasu. Musimy kogoś zatrudnić i to natychmiast. 
Każdego dnia tracimy kolejne pieniądze. 

- Stracimy jeszcze więcej, jeśli przyjmiemy kogoś nie­

wykwalifikowanego. 

- Nie chciałam tego mówić, ale ostateczna decyzja na­

leży do mnie. Mam pięćdziesiąt jeden procent udziałów 
w Big Island Wings. - Podniosła stertę papierów, które 
odłożyła na bok. - Moim zdaniem, każdy z tych pilotów 
ma świetne kwalifikacje. Tobie pozostawiam wybór, ale 
dziś już musimy kogoś zatrudnić. - Randee nastawiła się 
na przyjęcie wybuchu złości wspólnika, ale on zamiast się 

wściekać, zastanawiał się nad czymś. 

- Cord... 
- Poczekaj, poczekaj. - Zamknął oczy, po chwili otwo­

rzył je i triumfalnie uderzył dłonią w stół. - Mam! - Odrzu­
cił głowę do tyłu i wydał okrzyk radości, który ściągnął do 
pokoju Lani i Roreya. - Wiedziałem, że jest jakieś wyjście! 

- Co? O co chodzi? O czym ty mówisz? - Jego odpo­

wiedź była tak nie na temat, że Randee zaczęła się zasta­
nawiać, czy nie zwariował. 

- Jason! Jason Clay! Nie wiem, czemu wcześniej o nim 

nie pomyślałem! 

- Jaki Jason Clay? 
- Najlepszy pilot helikopterów, jakiego znam. Oprócz 

mnie oczywiście. 

- Oczywiście. Chociaż obawiam się, że w tej chwili two­

je umiejętności są trochę bezużyteczne. - Randee z trudem 

66 

Anula & Irena

Scandalous

powstrzymywała się, żeby nie okazywać irytacji. - I jak 
ten wspaniały Jason Clay ma nam pomóc? 

- Lataliśmy razem, kiedy przyjechałem na Hawaje. Jason 

później wyjechał z jakąś kobietą i straciliśmy ze sobą kon­
takt. Ale nie układało im się dobrze i Jason wrócił na wyspę 
jakieś pięć lat temu. Lata teraz na Kauai. Będzie świetny. 

- Rzeczywiście, brzmi interesująco, ale dlaczego miałby 

rzucić pracę i przenieść się na Wielką Wyspę, żeby dla nas 
pracować? 

- Tym się nie martw. - Cord wyglądał na pewnego siebie. 
- Nie rozumiem. Dlaczego? 
- Powiedzmy, że kiedyś wyświadczyłem mu przysługę. 

Przyjedzie. Zaufaj mi. 

Jason spełnił wszystkie pokładane w nim nadzieje. Ran-

dee była pełna mieszanych uczuć, widząc podziw, jakim 
darzył go Cord. Spodziewała się upartego, niegrzecznego 
zarozumialca. Na szczęście Jason okazał się ciepłym, 
otwartym i towarzyskim człowiekiem. Był wysoki i ciem­
nowłosy, miał przyjemny niski głos. Od pierwszej chwili 

wiedziała, że się dogadają ze sobą. 

- Pani Turner? - Wysoki mężczyzna przełożył teczkę 

pod lewe ramię i wyciągnął do niej rękę. - Nazywam się 

Jason Clay. Bardzo mi miło panią poznać. 

- Mów do mnie Randee. - Dłoń dziewczyny zginęła 

w ręce olbrzyma. 

- Dobra, dobra, nie podlizuj się szefowi. - Głos Corda 

brzmiał szorstko, ale Randee zdziwiła serdeczność, z jaką 
jej wspólnik klepał przyjaciela po ramieniu. - Ta pani nie 
jest przyzwyczajona do manier Teksańczyków. 

- Prawdę mówiąc, Jason, nie jestem przyzwyczajona do 

żadnych manier. 

Mężczyzna uśmiechnął się ze zrozumieniem. 

67 

Anula & Irena

Scandalous

- Znając Corda, wcale się temu nie dziwię. Obawiam 

się, że nie jest lwem salonowym. 

Poza zgodnym charakterem i doskonałą znajomością 

swojego fachu Jason odznaczał się także zdolnościami do 
mechaniki i zawsze sam zajmował się maszyną, którą la­
tał. Randee musiała przyznać, że Barrett podjął słuszną de­

cyzję. Za kilka dni będą mogli ruszyć pełną parą. 

- Proszę, to harmonogram jutrzejszych lotów. - Cord 

rzucił kilka zadrukowanych stron na stół, na którym 

wciąż panował bałagan po ich poprzednich spotkaniach. 

Promienie popołudniowego słońca załamywały się na 
gładkim blacie. Randee przejrzała plik kartek. Jej wspól­
nik nie był wylewny, ale widziała, że coś go cieszy. 

- Trzy pełne loty pierwszego dnia. - Uśmiechnęła się do 

niego. - Wspaniale. Chyba naprawdę znasz się na swojej 
pracy. 

- Pewnie, że tak. Ale myślałem, że nigdy tego od ciebie 

nie usłyszę. - W jego głosie zabrzmiała nuta satysfakcji, 
która sprawiła, że Randee przypomniał się dotyk jego rąk 
na jej nagiej skórze. Odsunęła od siebie te wspomnienia 
i przywołała się do porządku. 

- Bardzo mi przykro, jeśli kiedykolwiek dałam ci od­

czuć, że kwestionuję twoje opinie. Jeśli chodzi o Big Is-
land Wings, jesteś ekspertem. 

- Czy mógłbym to mieć na piśmie? 
- Nie rozumiem. - Chciała odgadnąć jego myśli, ale 

twarz mężczyzny pozostała nieprzenikniona. Usiadł cięż­
ko na krześle i odłożył na bok kule. Siedział przez chwilę 

w milczeniu, patrząc w podłogę. Wreszie podniósł głowę 

i spojrzał jej w oczy. 

- Randee, myślę, że powinniśmy trochę ochłonąć. 
- Z pewnością. - Randee zesztywniała. Po raz pierwszy 

68 

Anula & Irena

Scandalous

któreś z nich wspomniało, o tym, co między nimi zaszło. 
Ich milczenie z pewnością nie wynikało z tego, że napię­
cie zniknęło. Wprost przeciwnie. Każda chwila spędzona 
razem potęgowała jej uczucia do niego. 

Cord wzruszył ramionami, ale bez poczucia winy. 

- Chyba zauważyłaś, że wywieramy na siebie pewien 

szczególny wpływ... 

- Zauważyłam. - Randee szybko przerwała mu. Zauwa­

żyła? Nie myślała o niczym innym. - Rzeczywiście, też 

uważam, że powinniśmy trochę ochłonąć. Co konkretnie 
masz na myśli? 

Barrett przyjrzał jej się uważnie. Czuła na sobie jego roz­

palone spojrzenie przesuwające się po jej ciele, jakby na­
prawdę zamierzał jej powiedzieć, co ma na myśli. Co obo­
je mieli na myśli. I nie miało to nic wspólnego z firmą. 

- Musimy się podzielić obowiązkami. Ja zajmę się Big 

Island Wings, a ty marketingiem, finansami i organizacją 
przewozu pasażerów. 

Kiwnęła głową, na co on uśmiechnął się słabo. 
- W ten sposób będziemy robić to, co umiemy najle­

piej, i nie zajdziemy sobie za... 

- Paznokcie - wtrąciła, zanim Cord wkroczył na niebez­

pieczny teren. W jego ustach nawet niewinne słowo, jak 
skóra, mogło brzmieć dwuznacznie. Randee spłonęła ru­
mieńcem. Oboje wiedzieli, o co mu chodziło. Dla nich 
obojga będzie lepiej, jeśli będą się unikać. Zbyt wiele ry­
zykowali. Żadne z nich nie powinno narażać spółki. 

Randee mogła tylko mieć nadzieję, że siła przyciągają­

ca ich do siebie, z czasem osłabnie. W przeciwnym razie 
źle się to skończy dla nich obojga. 

69 

Anula & Irena

Scandalous

8 

Przez kilka kolejnych tygodni Randee była całkowicie 

pochłonięta pracą. Często myślała o Cordzie, ale udawa­

ło jej się opanować fantazje. Wiedziała, że tym razem za­
uroczenie może ją kosztować resztę majątku. Zaprzepaści­
łaby przyszłość swoją i syna. 

Zajęła się więc zdobywaniem klientów. Najpierw dzwo­

niła do największych agencji turystycznych w Honolulu, 

później osobiście prezentowała usługi firmy. Była profe­
sjonalna, szczera i przekonująca, a poza tym miała konku­
rencyjne ceny. Nic więc dziwnego, że jej oferta spotkała 
się ze sporym zainteresowaniem na rynku turystycznym. 

Pewnego dnia, wracając do hotelu po szczególnie uda­

nym spotkaniu, zaczęła wspominać okres sprzed mniej 

więcej ośmiu lat, kiedy Paradise Fragrances wchodziły na 

rynek. Ciężko wtedy pracowała. Mieszkała w malutkim 
pokoju, prawie cale dochody inwestując z powrotem w fir­
mę. Nawet kiedy Paradise Fragrances zaczęły przynosić 
znaczny zysk i rozrosły się do trzech sklepów, nie zabie­
rała pieniędzy firmy. 

Właściwie całe życie poświęciła pracy. Wspominając tam­

te czasy, Randee doszła do wniosku, że była wtedy bardzo 
niewinna i naiwna, z czego nawet jej najbliżsi przyjaciele nie 
zdawali sobie w pełni sprawy. Świetnie znała się na marke­
tingu i prowadzeniu firmy, ale nie potrafiła poruszać się 

w świecie spraw damsko-męskich. Pewnie dlatego tak łatwo 
usidlił ją dojrzały, pewny siebie J. Maxwell Turner. 

70 

Anula & Irena

Scandalous

Randee przeszła przez ogromny, klimatyzowany hall 

i przycisnęła guzik, żeby ściągnąć windę. Wspomnienie o mę­
żu zepsuło jej dobry humor. Jeszcze raz wcisnęła guzik, zła, 
że nawet rok po śmierci Max ciągle miał nad nią taką władzę. 

Czekając na windę, rozejrzała się po hotelowym hallu. 

Spojrzała na program imprez przewidzianych na dzisiej­
szy dzień. Natychmiast jej uwagę przykuło zaproszenie na 
bal na rzecz Szpitala Dziecięcego w Honolulu, który miał 
się odbyć wieczorem. 

Drzwi windy otworzyły się z cichym szmerem i Randee 

weszła do środka, zatopiona w bolesnych wspomnieniach. 
Rokrocznie brała udział w tym balu dobroczynnym, kiedy 
mieszkała w Honolulu. Zawsze troszczyła się o dzieci i jej 
firma była jednym z ważniejszych sponsorów Szpitala Dzie­
cięcego. Była dumna, że Paradise Fragrances wspierały cele 
charytatywne znacznie aktywniej niż inne, większe firmy. 

Kiedy tylko weszła do swojego pokoju na czterdzie­

stym trzecim piętrze, zrzuciła buty i rozsiadła się w fote­
lu przy oknie. Chciała cieszyć się malowniczym zachodem 
słońca nad oceanem i piękną purpurową mgiełką zasnu-

wającą niebo, ale nie potrafiła powstrzymać napływu nie­

przyjemnych wspomnień. 

Maxa poznała właśnie na balu dobroczynnym. Firma 

Paradise Fragrances była jednym z jego sponsorów i Ran­
dee pojawiła się na balu, żeby okazać swoje poparcie. Te­

go roku, stary przyjaciel, który miał jej towarzyszyć, roz­
chorował się i była sama. Prowadziła zdawkowe rozmowy 
z nieznajomymi przy stole, gdy zjawił się przy niej wyso­
ki, szpakowaty mężczyzna i poprosił ją do tańca. Był mi­
ły, uprzejmy i uroczy. Po pierwszym tańcu przysiadł się 
do niej i zostali razem do końca wieczoru. 

Pozostali goście znali go i traktowali z uniżonością, ja­

ką zwykle okazuje się ludziom sławnym i bogatym. Tego 

71 

Anula & Irena

Scandalous

wieczoru dowiedziała się, że zainteresował się nią Max Tur­

ner, właściciel Turner Investments, jednej z największych 
spółek zarządzających na Hawajach. Należały do niego 
biura, hotele, restauracje i wiele innych firm na wyspach. 
Do Turner Investments należały także trzy centra handlo­

we, w których Paradise Fragrances miały swoje sklepy. 

Max powiedział jej, że słyszał o jej firmie i o niej samej 

również. Czytał o niej w dodatku gospodarczym do lokal­
nej gazety. Z zainteresowaniem śledził rozwój Paradise 
Frangrances. Najwyraźniej tak jak on była urodzonym 
przedsiębiorcą. Ale tego wieczoru nie chciał rozmawiać 
o interesach. „Dziś chcę tylko tańczyć" - oznajmił. 

Od tego momentu w życiu Randee zaczęły następować 

poważne zmiany. Kilka następnych miesięcy minęło 

w mgnieniu oka. Jej doświadczenie w sprawach sercowych 
ograniczało się do paru przypadkowych randek z kolegami 
ze szkoły, nie była więc przygotowana na związek z męż­
czyzną pokroju J. Maxwella Turnera. Był starszy od niej 
o dwadzieścia lat, zabiegał o nią w wielkim stylu, obsypując 
prezentami i poświęcając jej całą uwagę. Po raz pierwszy 
w życiu poczuła, że jest zakochana. Kiedy Max zwierzył się 
jej, że pragnie mieć dzieci, pozbyła się wszelkich wątpliwo­
ści. Zrozumiała, że jest im pisana wspólna przyszłość. 

Pobrali się po zaledwie pół roku znajomości. Na uro­

czystości byli obecni liczni znajomi i wspólnicy Maxa i kil­
koro przyjaciół Randee. Do ołtarza prowadził ją stary 
przyjaciel ojca. 

Randee była w siódmym niebie. Oczekując dziecka 

przekazała zarządzanie Paradise Fragrances spółce męża. 

Jednak zaledwie kilka miesięcy po powrocie z Europy, 

gdzie spędzali miodowy miesiąc, Randee poczuła, że mię­
dzy nią a Maxem zaczyna się coś psuć. Czułość, jaką jej 
okazywał w okresie narzeczeństwa, zniknęła bezpowrot-

72 

Anula & Irena

Scandalous

nie. Zaczął częściej podróżować w interesach i ciągle nie 
było go w domu. Miała wrażenie, że widują się tylko pod­
czas oficjalnych imprez. Czuła się, jak jedna z zabawek, 
którą sobie kupił, i dla której stracił już zainteresowanie. 

Randee wstała i przeciągnęła się. Była zmęczona i głod­

na, co jeszcze pogłębiło melancholijny nastrój, który ją 
ogarnął po powrocie do hotelu. Postanowiła się z niego 
otrząsnąć. Zamówiła sobie zupę i kanapkę, wzięła prysz­
nic. Później, chociaż było jeszcze wcześnie, włożyła lekką 
bawełnianą koszulkę nocną, a na to biały szlafroczek 
frotte. Zamierzała trochę odpocząć. 

Zaledwie skubnęła kanapkę z indykiem i spróbowała 

trochę zupy z małż. Chciała poczytać, ale po kilku minu­
tach odłożyła gazetę. 

Podciągnęła kolana i ułożyła się wygodniej w fotelu pod 

oknem. Obserwując budzące się hałaśliwe nocne życie, za­
tęskniła za ciszą i spokojem, które noc przyniesie Wielkiej 
Wyspie. Brakowało jej synka i mlecznego zapachu jego po­
liczka, gdy kradła mu pocałunek na dobranoc. 

Tęskniła jeszcze za czymś. Tutaj, w słabo oświetlonym 

pokoju hotelowym, mogła przyznać przed sobą, co to jest. 

Brakowało jej Corda.  M i m o że starała się skupić wy­

łącznie na pracy, mimo przekonania, że tylko sukces ich 

wspólnego przedsięwzięcia uratuje „Kona Breeze", mimo 
że w jego towarzystwie czuła się zdezorientowana, ziryto­
wana i rozdrażniona,  m i m o tego wszystkiego i tak czuła, 
że za nim tęskni. 

Wiedziała, że to nie ma sensu, ale Cord miał coś w so­

bie, coś poza uporem i złymi manierami. Było to coś wię­
cej niż tylko atrakcyjna powierzchowność, na którą jej cia­
ło reagowało tak intensywnie. 

Był troskliwy i opiekuńczy, choć nie okazywał tego 

wszystkim. Zauważyła te cechy jego charakteru, gdy bawił 

73 

Anula & Irena

Scandalous

się z Roreyem; czasem nawet w stosunku do niej był taki. 
Czuła, że w głębi serca ten zdeklarowany samotnik pra­
gnął troszczyć się o kogoś. Czy odważyłaby się pozwolić 
mu, żeby zaopiekował się nią? 

Spojrzała na zegarek i jęknęła. Musiała się trochę prze­

spać. Jutro rano miała najważniejszą prezentację ze wszyst­
kich. Szła do JTL Tours, agencji turystycznej, która organi­
zowała wycieczki na Hawaje dla turystów z Japonii. Jeśli 
podpisze z nimi kontrakt, obroty „Kona Breeze" zwiększą 
się o dwadzieścia pięć procent. 

Rano zrobiła pewne obliczenia i okazało się, że jeśli JTL 

Tours podpisze z nią kontrakt, będzie miała szansę na kre­
dyt z banku. Termin spłaty kolejnej raty upływał za dwa 

i pół miesiąca. Jeśli nie zdobędzie tej umowy, trudno jej 
będzie przekonać bank, że firma jest wiarygodna, nawet 

pomimo kontraktów, które już podpisała. 

Rozwiązanie było proste. Musiała zdobyć ten kontrakt. 

Nie było innego wyjścia. 

Randee wyłączyła światło i ułożyła się do snu. Była zmę­

czona, ale pewna, że nie uśnie. Tymczasem następnym dźwię­
kiem, jaki usłyszała, był nastawiony na ósmą rano budzik. 

- Kimo, udało się! - Randee wyskoczyła z samochodu, 

krzycząc jak oszalała. Zatrzasnęła drzwi i powtórzyła -
Udało się! 

Kimo, kapitan „Kona Breeze" od ponad piętnastu lat, 

spojrzał na nią znad papierów, które właśnie przeglądał. 

Jego nowa szefowa z włosami rozwianymi przez wiatr bie­

gła w kierunku przystani. Zaskoczony mężczyzna przyło­
żył zwiniętą dłoń do ucha. 

- Co? Nie słyszę! Co się stało? 
Randee weszła na pokład, uśmiechając się szeroko. 
- Mamy kontrakt z JTL! Pierwsi pasażerowie przyjeż-

74 

Anula & Irena

Scandalous

dżają w piątek! - Randee spontanicznie uściskała Kimo, 
ale kapitan nie podzielał jej radości. 

- To wspaniale, Randee. - W jego głosie słychać było tro­

skę. 

Kobieta wypuściła go z objęć i przyjrzała mu się uważnie. 
- Coś nie tak, Kimo? 
Kapitan przełknął ślinę i na chwilę spuścił wzrok. 

- Mieliśmy trochę kłopotów, kiedy cię nie było. - Spoj­

rzał na nią. - Nie chciałem ci zawracać głowy, jak byłaś 

w Honolulu. Wiem, że jesteś bardzo zajęta. 

Randee przeszedł zimny dreszcz. 
- Jakie kłopoty? 
- Najpierw myślałem, że mi się wydaje. W poniedzia­

łek sprawdziłem magazyn na statku, tak jak co tydzień. 
Miałem wrażenie, że brakuje kilku rzeczy, to znaczy kar­
tonu z aparatami fotograficznymi i sporo alkoholu. Więc 
jeszcze raz sprawdziłem inwentarz z zeszłego tygodnia 
i okazało się, że wtedy jeszcze tu były. 

- Więc na statku grasuje jakiś drobny złodziejaszek. -

Randee poprawiła sobie włosy. Postanowiła nie przejmo­

wać się takim drobiazgiem. - Zmienimy zamki. To rzeczy­
wiście nieprzyjemne, ale jeszcze nie tragedia. W przyszłości 

będziemy bardziej ostrożni wydając klucze do magazynu. 

- To nie wszystko, Randee. - Oczy Kimo zdradzały po­

ważną troskę. 

- Jak to? 
Kapitan przełknął ślinę. 
- Wczoraj rano zszedłem do magazynu i jak tylko otwo­

rzyłem drzwi zorientowałem się, że brakuje tego nowiut­
kiego kombinezonu do nurkowania, który kupiłaś w ze­
szłym miesiącu. 

- Całego kombinezonu? 
Kimo pokiwał głową ze smutkiem. 

75 

Anula & Irena

Scandalous

- Niestety tak. 
Randee przygryzła wargę. 
- Coś jeszcze zginęło? 
- Chyba nie. Ale rano zauważyłem, że brakuje kilku bu­

tli tlenowych. 

- Co? Alkohol, kombinezony, aparaty rozumiem, ale 

po co komuś butle tlenowe? 

- Nie wiem, po prostu nie wiem. Bardzo mi przykro, 

Randee. - Kapitan ze smutkiem zwiesił głowę. 

- To nie twoja wina, Kimo. Nie na rękę nam teraz taki 

wydatek, ale przecież nie mamy wyjścia. Tylko proszę, 

bądź ostrożniejszy przez kilka następnych dni. Pierw­
szych Japończyków zabieramy w piątek. Wszystko ma 
być zapięte na ostatni guzik. 

W piątek rano Cord obserwował start swojego helikop­

tera. Gdy maszyna zniknęła w chmurach, gips na jego no­
dze wydał mu się cięższy niż zwykle, jakby był kotwicą 
zatrzymującą go na ziemi. Ta myśl i fakt, że nie widział 
Randee, odkąd wróciła z Honolulu, wystarczyły, żeby 

wprawić go w zły nastrój na resztę dnia. 

Zresztą, nawet gdyby się widzieli, nic by to nie dało. Sa­

mo zobaczenie jej nie uśmierzyłoby pragnienia, które czuł 
od dnia, gdy się spotkali po raz pierwszy. 

Mężczyzna odwrócił się i zobaczył wysiadającą z samocho­

du wspólniczkę. Miała na sobie szorty i koszulkę, a włosy 
związała w koński ogon, ale jemu wydawało się, że jeszcze ni­
gdy nie wyglądała tak ślicznie. Poczuł skurcz w żołądku, gdy 
uświadomił sobie, jak bardzo za nią tęsknił. Kiedy podeszła 
bliżej, zauważył, że była zdenerwowana. 

- Cord, musimy natychmiast porozmawiać - odezwała 

się na powitanie. 

- Dzień dobry. Jak ci minęła podróż? 

76 

Anula & Irena

Scandalous

- Przepraszam, Cord. Nie chciałam być niegrzeczna. Po­

dróż udała się wspaniale. Wszystko opowiem ci później. Mu­
simy porozmawiać o czymś innym. Mamy poważny problem. 

- Okay. Co się stało? 
- Mamy sabotażystę na „Kona Breeze". 
- Sabotażystę? O czym ty mówisz? 
Randee w kilku słowach przytoczyła to, co powiedział 

jej Kimo. Barrett słuchał uważnie, ale nie bardzo rozumiał, 
co konkretnie tak ją zdenerwowało. 

- No dobrze, ktoś ukradł parę drobiazgów. Też mnie 

to wkurza. Ale gdzie tu widzisz sabotaż? 

- Słuchaj dalej. Dziś rano, kiedy statek wypływał, jeden 

z członków załogi skręcił sobie kostkę, schodząc z drabi­
ny. Jeden ze stopni po prostu się zapadł. - Odgarnęła 
z czoła niesforny kosmyk. - Sama obejrzałam drabinę. No­

wiutka. Brakowało śruby. 

- Sugerujesz, że ktoś umyślnie poluzował stopnie? 
- Tak mi się wydaje. Ale to nie wszystko. Dziś po raz 

pierwszy mieliśmy zabrać japońskich turystów. 

- Jak to mieliśmy? - Mężczyzna poczuł, że coś ściska 

go w żołądku. 

- No tak. Statek nie mógł wypłynąć. Silniki nie zadzia­

łały. Akumulatory wysiadły. 

- Nie można było ich naładować? 
- Można było. Kimo nie rozumiał, dlaczego wysiadły, 

więc od razu przystąpił do ładowania ich na nowo, ale... 

ale... - Chociaż starała się z całych sił, nie wytrzymała i roz­
płakała się. - Nie mogłam kazać sześćdziesięciu trzem Ja­
pończykom czekać na słońcu przez dwie godziny. Musia­

łam ich odesłać do hotelu. - Zakryła oczy dłonią, żeby 
ukryć łzy. - Cord, sześćdziesięciu trzech pasażerów! Co ja 
powiem ludziom z JTL? 

Cord przyciągnął ją do siebie, a jego bliskość wywoła-

77 

Anula & Irena

Scandalous

ła u niej kolejną falę płaczu. Dopiero teraz odreagowywa­
ła napięcie, które narastało w niej od kilku tygodni. Tulił 
ją do siebie i delikatnie gładził po głowie jak dziecko, czu­
jąc, jak jej żal i strach powoli ustępują. 

Teraz trzymając ją w ramionach, odczuwał coś zupeł­

nie innego niż za poprzednim razem. Mimo że lgnęła do 
niego, nie czuł tej silnej fali pożądania, która go wówczas 
ogarnęła. Zamiast tego pragnął ją pocieszyć i chronić. Nie 

czuł się w ten sposób, odkąd rozstał się z Brittany. 

Wreszcie Randee uspokoiła się i uwolniła z jego objęć. 

Wyjęła chusteczkę z kieszeni i wydmuchała nos. 

- Przepraszam. Czuję się jak idiotka. Nie wiem, co się 

ze mną dzieje. Normalnie się tak nie zachowuję. 

- Nic nie szkodzi. Może po prostu musiałaś się wypłakać. 
- Może. - Jeszcze raz wydmuchała nos i uśmiechnęła się 

słabo. - Tak czy inaczej, trzeba się tym zająć. Muszę zadzwo­
nić i udobruchać JTL. Potem dowiem się, kto za tym stoi. 

- Jak? - Barrettowi nie spodobał się jej ton. 
- Wydaje mi się, że ktoś z załogi jest za to odpowie­

dzialny. Za dużo czasu spędzałam w biurze. Trzeba spraw­
dzić, co się dzieje na statku. Osobiście dopilnuję porząd­
ku na „Kona Breeze". 

- Chcesz codziennie być na statku? To chyba nie jest 

dobry pomysł. - Brzuch bolał go coraz bardziej, ale nie 
chciał jej tym martwić. 

- Czemu nie? - Randee wyzywająco skrzyżowała ramio­

na. - Znam się na pływaniu. 

- Nie wątpię. Ale chyba wyobrażasz sobie za wiele. To 

pewnie przypadek. 

- Kradzieże, obluzowany stopień, wyczerpane akumu­

latory? 

- Tak. Nie ma sensu bawić się w detektywa. Niech po­

licja zajmie się kradzieżami, a ty wracaj do biura. - „I uni-

78 

Anula & Irena

Scandalous

kaj kłopotów", dodał w myślach. Jeśli rzeczywiście istniał 
jakiś związek między tymi wydarzeniami, Randee powin­
na trzymać się z daleka od statku. 

Jednak jeszcze zanim kobieta odezwała się, z wyrazu jej 

twarzy zrozumiał, że na próżno ją ostrzegał. 

- Dziękuję, że pozwoliłeś mi się wypłakać i doceniam 

twoje rady, ale to mój statek. Nie pozwolę, żeby na mo­
ich oczach ktoś zniszczył ten interes. Jutro, kiedy „Ko­
na Breeze" będzie wypływać do Kealakekua, będę na po­
kładzie. 

- Jak wygląda sytuacja, kapitanie? - Randee spróbowa­

ła rozluźnić napiętą atmosferę. 

- Zaraz zaczniemy wpuszczać pasażerów. Dwa razy 

sprawdziłem każdy centymetr statku. Musiałem wstać 
dwie godziny wcześniej. Wszystko jest na swoim miejscu. 
- Kimo chrząknął i pociągnął ostatni łyk kawy. - Ten le­
niuch Liko miał mi pomóc, ale nie wstał tak rano. Woła­
łem go ze trzy razy, ale w końcu zrezygnowałem. 

Randee roześmiała się. 
- Jeśli to cię pocieszy, to muszę ci powiedzieć, że jesz­

cze nie spotkałam ojca, który nie sądziłby, że jego nasto­
letni syn jest leniem. 

- Może i tak, ale Liko nie jest już dzieckiem. Ma osiem­

naście lat. Najwyższy czas, żeby zaczął się zachowywać 
jak dorosły mężczyzna. 

- Pamiętam, jak mówiłeś, że podoba mu się praca na 

statku, ale odkąd tu jestem, widziałam go tylko kilka ra­
zy. Mógłby nam trochę pomóc, szczególnie w weekendy. 

- Wiem. Sam wolałbym, żeby tu był. Jak był mały, co­

dziennie latem pomagał po szkole. Chciał wiedzieć wszyst­
ko o statku. Teraz jest całkiem dobrym żeglarzem. - Ki­
mo wstał od steru i popatrzył przed siebie. - Ale kiedy Ma-

79 

Anula & Irena

Scandalous

ry Lei zmarła dwa łata temu, bardzo się zmienił. Niczym 
się już nie interesuje. 

- Chłopcu trudno jest dorastać bez matki. 
- Tak. - Kapitan nasunął na nos okulary słoneczne. -

A mężczyźnie żyć bez żony. 

Słysząc ból w jego głosie, Randee poczuła ukłucie w sercu. 

- Zresztą, Liko to moje zmartwienie. - Kimo przełknął 

ślinę i kontynuował nieco pogodniej: - Jeśli jesteś gotowa, 
możemy zacząć wpuszczać pasażerów na pokład... Hej, 
czy to nie Cord? 

Randee odwróciła się na pięcie. Jej wspólnik powoli 

szedł w ich kierunku. Właściwie nie szedł, tylko kuśtykał. 

Coś się zmieniło w jego wyglądzie, ale co? Oczywiście! Jak 
mogła od razu nie zauważyć! Podbiegła do burty. 

- Cord! Gdzie masz kule? 
Błysnął zębami w uśmiechu. 
- Już mi nie są potrzebne. Teraz wystarczy mi mniej­

szy gips. - Wskazał palcem na nogę, usztywnioną tylko od 
kolana w dół. - Elegancki, prawda? 

Randee na miękkich kolanach zeszła z drabiny, żeby go 

powitać na pokładzie. To niespodziewane spotkanie tro­
chę wytrąciło ją z równowagi. 

- Wspaniały! Bardzo się cieszę, ale co ty tu robisz? 
- Stwierdziłem, że nadszedł czas, żebym wniósł swój 

wkład do naszej spółki. 

- A Big Island Wings? Jason cię nie potrzebuje? 
- Jason wszystko zapiął na ostatni guzik. U niego 

wszystko chodzi jak w zegarku. Zaczynam się tam czuć 

jak piąte koło u wozu. Nie chcę ciągle być bezużyteczny. 
Pomyślałem sobie, że przyda ci się pomocnik na pokła­
dzie, szczególnie jeśli się weźmie pod uwagę ostatnie wy­
darzenia. 

- Bardzo ci dziękuję, ale czy z twoją nogą... 

80 

Anula & Irena

Scandalous

- Zobacz. - W kilka sekund wdrapał się na drabinę, 

z której ona właśnie zeszła. Podążyła za nim. 

- I co? - Mężczyzna stanął w wyzywającej pozie. 
Oczywiście główny powód jej wahania nie miał nic 

wspólnego z jego nogą, a z obezwładniającym wpływem, 
jaki Cord na nią wywierał. Nawet jeśli sądziła, że to uczu­

cie minęło, ostatnie kilka chwil udowodniło, jak bardzo 
się myliła. „Kona Breeze" to duży statek, ale i tak nie wy­
starczająco duży dla nich dwojga. 

- No nie wiem... 
- Randee, on się lepiej zna na rzeczy niż większość na­

szych majtków - wtrącił Kimo zza steru. Spojrzał na ze­
garek, potem na niebo. - Powinniśmy ruszać, bo inaczej 
się nie wyrobimy. Mamy przecież komplet. Decyzja nale­

ży do ciebie, ale ja osobiście uważam, że bardzo by się 
przydał. - Wzruszył ramionami. - Poza tym i tak mu pła­
cisz. Niech się wykaże. 

Barrett uśmiechnął się szeroko. 
- Kimo ma rację. Chcę pomóc. Pozwól mi zapracować 

na moją pensję. - Mrugnął do niej, sugerując, że istnieje 

wiele sposobów na wywiązanie się ze swoich obowiązków. 

Randee spłonęła rumieńcem i przygryzła wargę, ale wie­

działa, że przegrała. Determinacja w oczach Corda powie­
działa jej, że nie ma sensu się z nim kłócić. Będzie musiała 
dopilnować, żeby nie wkroczyli na zakazane terytorium. 

- Dobrze, ale proszę, bądź szczególnie ostrożny, kiedy 

już wypłyniemy. 

Cord zbliżył się do niej. 
- Nie martw się, będę uważał... za nas dwoje - powie­

dział tak cicho, że tylko ona go usłyszała. 

Jego niski, ochrypły głos odczuła jak najintymniejszą 

pieszczotę i zadrżała mimo upału. 

- Dobrze. Nie chcę, żeby komuś stała się krzywda. 

81 

Anula & Irena

Scandalous

Mężczyzna uśmiechnął się lekko. 
- To bardzo rozsądne z pani strony. Niestety, wypadki 

czasem zdarzają się, nawet jeśli się jest bardzo ostrożnym. 

9 

Mimo rozterek Randee kolejne trzy dni minęły spokoj­

nie. Był to najlepszy okres dla firmy, odkąd ją przejęła. 

Wszystkie ranne i popołudniowe rejsy zostały wykupione 
i każda wycieczka kończyła się sukcesem. Pogoda również 
dopisywała: bezchmurne niebo, spokojne morze. 

Pasażerowie bawili się świetnie, więc i agencje tury­

styczne były usatysfakcjonowane. Nawet dyrektor do 
spraw marketingu z JTL, który po fiasku pierwszego rej­
su groził rozwiązaniem umowy, zadzwonił do Randee 
z gratulacjami. Japończycy prześcigali się w pochwałach 
dla „Kona Breeze" i Big Island Wings. 

Okazało się, że Barrett jest nieoceniony na statku, ra­

dził sobie z powierzonymi mu zadaniami równie dobrze, 
jak z pasażerami, którzy przepadali za jego towarzystwem. 
Po pierwszym dniu nawet mało wylewny Kimo przyznał, 
że jest on pierwszorzędnym marynarzem. 

Upewniwszy się, że Cord da sobie radę, Randee prze­

stała go obserwować. Tłumaczyła sobie, że interesuje się 
jego poczynaniami w takim samym stopniu, jak i innych 
członków załogi, ale tak naprawdę, gdy tylko znalazła się 
przy nim, nie mogła oderwać oczu od jego wspaniałego 
półnagiego ciała. Trudno jej było odmówić sobie tej przy­

jemności, choć wiedziała, że straci cały autorytet, jeśli za­
łoga zauważy jej maślany wzrok wlepiony w Corda. 

82 

Anula & Irena

Scandalous

Poza tym miała na głowie poważniejsze sprawy.  N i e 

żartowała, mówiąc, że zamierza sprawdzić, kto stoi za ta­
jemniczymi kradzieżami. 

Jednak wzmożona czujność nie przyniosła żadnych re­

zultatów. Wszystko szło jak po maśle. Randee stopniowo 
uspokajała się mimo dręczących ją rozterek. Plan popołu­
dniowych rejsów wskazywał, że jest kilka wolnych miejsc, 

więc poprosiła ciocię Lani, żeby razem z Roreyem dołą­

czyli do niej. 

- Mama! - Randee podniosła głowę znad lin i zobaczy­

ła synka idącego za rękę z Lani. Pomachała do nich, ura­
dowana widokiem dziecka. 

- Cześć, kochanie! Tu jestem! 
Rorey odmachał jej. 
- To już całkiem duży chłopiec. -  N i e wiadomo skąd 

Barrett znalazł się przy niej.  N i e podskoczyła przestraszo­
na, bo wyczuła jego obecność, jeszcze zanim się odezwał. 
- Jaki elegancki! 

Randee musiała przyznać, że w czapeczce baseballowej 

i dziecięcych okularkach przeciwsłonecznych synek wy­
glądał bardzo dojrzale. Ucieszyło ją to spostrzeżenie, ale 
i troszkę zasmuciło. 

- Masz rację. Rorey rośnie, ale dla mnie zawsze pozo­

stanie moim ukochanym maluszkiem. 

Mężczyzna uśmiechnął się ze zrozumieniem. 
- Mówisz jak prawdziwa matka. 
Zszedł na dolny pokład, żeby pomóc Lani i Roreyowi. 

Po kilku chwilach pojawił się na górze z chłopcem w ra­
mionach. Ciocia Lani dreptała za nimi. 

- To tej pani szukasz, kolego. - Oddał Roreya matce 

i wziął od Lani ogromną słomkową torbę. - Proszę Lani, 

to miejsce dla ciebie, naprzeciwko kapitana. - Rozłożył 
ręcznik. - Stąd wszystko świetnie widać. 

83 

Anula & Irena

Scandalous

- Ty, Cord, umiesz postępować z kobietami! - Lani roz­

siadła się na ręczniku. - Prawda, Randee? 

Randee wymamrotała coś niezrozumiale. 
- Bierzmy się do pracy. 
- Jesteśmy gotowi do wypłynięcia. - Kimo wrócił z osta-

niego obchodu statku i stanął za sterem. - Cord, jeśli 
chcesz... - Przerwał w pół zdania. - Lani? 

Kobieta odpowiedziała dopiero po chwili cieplejszym 

niż zwykle głosem: 

- Tak, to ja, Kimo. 
- Mój Boże, nie widziałem cię od... - Kapitan usiadł cięż­

ko. Wyglądał na zaskoczonego, ale jednocześnie zadowo­
lonego. - To chyba już... 

- Bardzo dawno, Kimo, bardzo dawno. - Lani spuściła 

wzrok i zaczęła poprawiać czapkę Roreyowi. - Od śmierci 
Mary Lei. - Podniosła głowę i spojrzała kapitanowi prosto 
w oczy. Randee miała wrażenie, że w tym momencie dla tych 
dwojga świat przestał istnieć. - Co u ciebie słychać, Kimo? 

- Jakoś sobie radzę. 
- Tak jak i my wszyscy. - Lani rozejrzała się, jakby do­

piero teraz wróciła do rzeczywistości. Znów uśmiechnęła się 
ciepło, tym razem do wszystkich. - To kiedy wyruszamy? 

- Już. - Kimo włączył silnik. - Cord, powiedz chłopa­

kom, że płyniemy. 

Randee zauważyła zadumane spojrzenie Barretta. Wyczu­

ła, że napięcie między Kimo i Lani nie uszło jego uwagi. 

- Tak jest, kapitanie. - Mężczyzna zszedł na dolny po­

kład. 

Rejs do Zatoki Kealakekua minął spokojnie, choć zało­

ga i tak miała pełne ręce roboty z kompletem pasażerów. 
Dopiero kiedy dopływali na miejsce, Randee znalazła 
chwilę, żeby sprawdzić, co robią Lani i Rorey. Wspięła się 
na górny pokład. 

84 

Anula & Irena

Scandalous

Kiedy dotarła do mostka kapitańskiego, znalazła Kimo 

i Lani całkowicie pogrążonych w rozmowie. Kimo powie­
dział coś po hawajsku, czego Randee nie zrozumiała, 
a w odpowiedzi Lani roześmiała się hałaśliwie. 

Randee rozejrzała się za synkiem. Na chwilę zamarło 

w niej serce, bo nigdzie go nie dostrzegła. 

- Gdzie jest Rorey? 
- Nie martw się, kochanie. - Lani wytarła dłonią oczy, 

z trudem powstrzymując kolejny wybuch śmiechu. - Jest 
z Cordem. Chciał obejrzeć ryby. 

Randee uspokoiła się. Skarciła się w myślach za swoje 

matczyne przewrażliwienie. Jak każda samotna matka wie­
działa, że nadmiernie martwi się o dziecko, ale z drugiej 
strony mogła polegać tylko na sobie. Gdyby ktoś jej poma­
gał, być może nie czułaby tego obezwładniającego strachu. 

Zeszła na główny pokład, gdzie pasażerowie zebrali się 

wokół szyby wmontowanej w dno statku. Tam dostrzegła 
Roreya, przewieszonego przez balustradę otaczającą prze­
szklone dno. Cord stal za nim, obejmując go w pasie. 

- Rybki! - Chłopczyk pokazywał je palcem. - Rybki! 
- Zgadza się. Mnóstwo ślicznych rybek. Dużych, malut­

kich. - Barrett nie zauważył jej i kontynuował rozmowę 
z maluchem. - Tamte rybki to humuhumunukuku. 
Śmieszna nazwa, prawda? Takie długie imię dla takiej ma­
łej rybki. 

Randee wzruszyła się, widząc ich pochłoniętych obserwa­

cją ryb, głowa przy głowie. Przez chwilę stała, przyglądając 
się im. Nagle ogarnął ją smutek, że Rorey musi wychowy­
wać się bez ojca. Ta strata odbije się na jego psychice. Bez 

względu na to, jak bardzo kocha synka, nie zastąpi mu ojca. 

- Mama! 
Odchrząknęła, żeby mówić normalnym tonem. Wspól­

nik z pewnością nie zrozumiałby jej reakcji. 

85 

Anula & Irena

Scandalous

- Jak się macie, chłopcy? Oglądacie rybki? - Stanęła 

obok nich. 

- Mama, popatrz! - Rorey z zapałem pokazywał palcem 

przepływające pod oszklonym dnem ryby, wiercąc się 

w objęciach Corda. - Rybki! Śliczne rybki! 

- Widzę, kochanie. Prześliczne rybki. - Randee z trudem 

przyjęła lekki ton. - Jak to miło ze strony Corda, że ci je po­
kazał. Nawet wie, jak się nazywają. Pewnie dużo o nich wie. 

Mężczyzna spojrzał na nią przenikliwie, jakby chciał 

odgadnąć jej uczucia. Miała dziwne wrażenie, że rozumiał, 
co się z nią dzieje. 

- Nie jestem żadnym ekspertem. Takie rzeczy się wie. -

Mówił szorstkim głosem i Randee nie była pewna, czy ma na 
myśli ryby, czy chłopczyka, którego trzymał w ramionach. 

- Ja też nie jestem ekspertem. Po prostu staram się, jak 

mogę. 

Cord spojrzał jej w oczy. 

- Jak wszyscy. 
Rozległa się syrena, oznajmiająca, że przybyli na miej­

sce. Czar chwili prysł. 

- Lepiej pójdę pomóc Kimo przycumować. - Oddał 

chłopca Randee. - Zostań na razie z mamą, kolego. Póź­
niej znów pooglądamy rybki. 

Barrett dotrzymał słowa. Randee była wniebowzięta, 

widząc ich razem w pontoniku, łagodnie kołyszącym się 

na spokojnym oceanie. Zdziwiła się, że Rorey, który za­

wsze bał się otwartej wody, teraz beztrosko muskał rącz­
ką fale, wychylając się z silnych objęć Corda. 

Obserwując ich ze swojego stanowiska na rufie, poczu­

ła, że smutek, który ogarnął ją rano, zaczyna ustępować. 
Ciepłe słońce, plusk wody o burtę statku, szczęśliwy 
śmiech pasażerów na pokładzie i w wodzie napełniły ją 
poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. 

86 

Anula & Irena

Scandalous

Od czasu do czasu dochodziły ją głosy Lani i Kimo, któ­

rzy mieli sobie wiele do opowiedzenia. Okazało się, że byli 
dobrymi przyjaciółmi, chodzili do tych samych szkół jako 
dzieci, ale kilka lat temu stracili ze sobą kontakt. Nie uszło 
jej uwagi, że oboje bardzo się ucieszyli z tego spotkania. 

Poczucie spokoju nie opuszczało jej cały dzień. Następne­

go ranka, jadąc do zatoki, zaczęła się nawet zastanawiać, czy 
przypadkiem Cord nie miał racji, mówiąc, że wszystko, co 

wydarzyło się na „Kona Breeze" gdy jej tu nie było, to tylko 
zbieg okoliczności; kosztowny, nieprzyjemny i irytujący, ale 
tylko i wyłącznie splot niefortunnych zdarzeń. 

Skręciła na parking. Znalazła wolne miejsce obok stare­

go jeepa Corda. Teraz, gdy już chodził bez kul, mógł spo­
kojnie prowadzić, choć latanie wciąż było wykluczone. 
Zresztą, odkąd zatrudnili Jasona, wcale nie spieszył się, że­
by znów siąść za sterami helikoptera. 

Randee zamknęła samochód. Widziała na pokładzie 

Corda i Kimo, ale nigdzie nie było wózków, którymi zwy­
kle przewozili nowe dostawy. Zaniepokoiła się: na pewno 
jeszcze nie zdążyli skończyć załadunku. Zbliżając się do 
statku, zrozumiała, że coś jest nie w porządku. Kimo, któ­
ry niechętnie wstawał ze swojego krzesła, teraz nerwowo 
przemierzał pokład tam i z powrotem. 

Cord stał nieruchomo z założonymi rękami. Nawet 

z daleka widziała, jaki jest spięty. Ogarnęło ją przerażenie. 
Zrozumiała, że wydarzyło się coś bardzo złego. 

Przyspieszyła kroku, nie będąc w stanie znieść tej nie­

pewności ani sekundy dłużej. Torebka wypadła jej z rąk. 
Rzuciła się biegiem w kierunku statku. 

- Randee, tak mi przykro. - Kimo podbiegł do niej. Wy­

glądał, jakby miał się za chwilę rozpłakać. - Strasznie mi 
przykro. - Spojrzała mu przez ramię na kołyszący się sta­
tek. Zamarła. Przez chwilę myślała, że zwymiotuje. 

87 

Anula & Irena

Scandalous

Burty były pomazane czarnym sprayem, wyglądały, jak­

by je pokryła ohydna pajęczyna. Ktoś pociął na strzępy 
błękitne poduszeczki z siedzeń. Pierze, którymi były wy­
pchane, przykrywało pokład, jak brudny śnieg. Ściany 
szpeciły dziwne, niezrozumiałe dla niej symbole. 

N i e była w stanie wykrztusić słowa. Zebrała siły i we­

szła na statek, powstrzymując łzy. Ostrożnie przeszła 
przez zaśmiecony pokład, nie wierząc własnym oczom. 
Serce waliło jej jak oszalałe. 

Czując, że za chwilę zemdleje, usiadła na ławeczce. Ką­

tem oka spostrzegła, jak Barrett wchodzi na górny pokład. 
Chciała go zawołać, ale ogarnęła ją taka rezygnacja, że nie 
była w stanie wydobyć z siebie głosu. Słyszała, jak chodzi 
po pokładzie. Ukryła twarz w dłoniach. Była wściekła, 
smutna i zdesperowana. 

Nagle poczuła, że ktoś ją obejmuje. Miała wrażenie, że 

budzi się ze snu. Nie musiała otwierać oczu, żeby rozpo­
znać Corda. Przytuliła się do niego, stopniowo nabierając 
odwagi, żeby spojrzeć mu w oczy. 

- Czy jest bardzo źle? - Musiała znać prawdę. Nie by­

ło sensu niczego zatajać. 

- To tylko tak źle wygląda. - Mężczyzna uśmiechnął się 

blado. - Ale naprawdę nic takiego się nie stało. - Szerokim 
gestem wskazał na zniszczony pokład. - Wiem, że wyglą­
da to okropnie, ale to tylko drobny wandalizm, ohydny, 
ale powierzchowny. Te łobuzy mogły wyrządzić większe 
szkody, gdyby dobrali się do urządzeń nawigacyjnych, ale 
sprawdziłem je i wszystkie są nietknięte. 

- Więc po co to zrobili? Dlaczego? - Randee była cał­

kowicie zdezorientowana. 

- Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że ktoś chce cię 

zastraszyć. - Ujął jej twarz w swoje dłonie. Ciepło dobrze zro­
biło jej mokrym policzkom. - Ale nie uda im się, prawda? 

88 

Anula & Irena

Scandalous

- Mam nadzieję, że nie, Cord. Ale czuję się okropnie. Ghcę 

iść do domu, schować się pod kołdrę i umrzeć. 

- Razem sobie z tym poradzimy. - Opuścił dłonie na jej 

ramiona. - Wkrótce zjawi się tu reszta załogi. Postarajmy 
się ich nie wystraszyć. I tak będą plotki. Jeśli wspólnie weź­
miemy się zaraz do pracy, do jutra wszystko będzie lśni­
ło. Kimo zajmie się wyjaśnieniami i zwrotem pieniędzy. -
Barrett kiwnął głową w kierunku grupki turystów, którzy 

czekali już na poranny rejs. 

- Co zrobimy, jeśli coś takiego się powtórzy? - Randee 

miała wrażenie, że to nie ona wypowiada te słowa. - Albo 
coś gorszego? Cord, nie wiem, czy... 

- Dopilnuję, żeby nic takiego już się nie wydarzyło -

odpowiedział zdecydowanym tonem. 

-Jak? 
- Zostanę tu dziś na noc. 
- Na statku? 
- Tak. Na „Kona Breeze". Jeśli ktoś będzie coś próbował 

tu zniszczyć, będzie miał ze mną do czynienia. - Mężczyzna 
nie podniósł głosu, ale pojawiła się w nim nuta groźby. Ran­
dee nie wątpiła, że ktoś, kto wejdzie mu w drogę, pożałuje 
tego. Ale jeśli to dopiero początek? Dewastacja statku mo­
gła być tylko ostrzeżeniem przed rym, do czego zdolni są 
bandyci. Los statku mniej ją obchodził niż dobro Corda. 

- Cord, doceniam twoją propozycję, ale nie pozwolę ci 

tego zrobić. „Kona Breeze" to mój kłopot, a poza tym cią­
gle masz nogę w gipsie. Mogłaby ci się stać krzywda, gdy­
byś sam tu został. Nie będziesz się narażał przeze mnie. 

- To nie takie proste, Randee. Zapominasz, że ja też 

mam udziały w tej spółce. 

- Ale to bardzo niebezpieczne. - Randee czulą, że prze­

grywa. - Przecież nie wiemy, z kim mamy do czynienia. 

A jeśli coś ci się stanie? 

89 

Anula & Irena

Scandalous

Barrett uśmiechnął się, ale był to smutny uśmiech. 

- Wierz mi, Randee, że umiem zadbać o siebie. - Wziął 

ją za ręce i uścisnął, podkreślając swoje słowa. - Zostanę 
tu dziś, jutro, pojutrze, dopóki nie dowiem się, kto jest za 
to odpowiedzialny. - Wypuścił jej dłonie z uścisku i wstał. 
Odwrócił się, żeby przyjrzeć się czarnej plamie na ścianie 
kabiny. Potarł ją palcem, najpierw lekko, potem coraz 
mocniej. Spojrzał na Randee. 

- Ale teraz musimy już brać się do sprzątania. 

10 

Słońce zdążyło już zajść za horyzont, ale niebo wciąż 

zasriuwała różowa poświata. Cord zatrzymał samochód na 
parkingu w porcie. Wysiadł ostrożnie, uważając na nogę. 
Z tylnego siedzenia zabrał plecak. Powoli rozejrzał się wo­
kół, zanim zatrzasnął drzwi. Wszystko wyglądało normal­
nie. Kasa była bezpiecznie zamknięta, a statek kołysał się 
spokojnie przy przystani. 

Mężczyzna wszedł na pokład i wspiął się na górę. 

Stwierdził, że stamtąd będzie mu najłatwiej obserwować 
otoczenie. Zdjął plecak i usiadł przy sterze. Obrócił się do­
okoła na krześle. Omiótł spojrzeniem parking, przystań, 
małą plażę, wreszcie ujście zatoki i ocean. 

Widok morza zwykle go uspokajał, koił ból, jeśli zbyt 

dużo czasu spędził na wspominaniu przeszłości. Niewiele 

wydarzeń, które warto byłoby zapamiętać, miało miejsce 
w jego życiu. Przyszłość stanowiła dla niego podróż w nie­
znane, nie bal się jej, ale też jej nie ufał. Zawsze uważał, 
że najlepiej żyć teraźniejszością, cieszyć się życiem w tym 

90 

Anula & Irena

Scandalous

raju na ziemi, polegać tylko na sobie, nie tracić czasu na 
planowanie. 

Taka filozofia świetnie się sprawdzała przez ostatnie 

dziesięć lat. Nawet jeśli niezupełnie był szczęśliwy, to 
przynajmniej nikt przez niego nie cierpiał. Nigdy nie zro­
biłby drugiej osobie tego, czego sam musiał doświadczyć. 
Niezależność i obojętność - oto jego dewizy. Dostał je 

w spadku po Brittany. 

Jednak dwa wydarzenia całkowicie zmieniły jego świa­

topogląd. Po pierwsze wypadek. Po drugie spotkanie Ran-
dee Turner. Z pierwszego wkrótce się wygrzebie, przynaj­
mniej fizycznie, tak w każdym razie twierdzą lekarze. Ale 
jeśli chodzi o drugie, nie był tego taki pewien. 

Od pierwszego momentu postawiła jego świat na gło­

wie. Nie zraziła jej opryskliwość, jaką miał dla obcych. 

Fakt, że pomylił się w jej ocenie. Wcale nie była taka, jak 
myślał na początku. 

I proszę, gdzie się znalazł. Sam, na statku, w nocy, pil­

nując „Kona Breeze" przed bandytami. Kogo chronił? Sta­
tek? Firmę? Tylko częściowo. Wiedział, dlaczego tu przy­
szedł. Chciał ochronić Randee. 

Przypomniał mu się wieczór, gdy razem oglądali zachód 

słońca. Jak słodko smakowały jej usta. Pamiętał dotyk jej cia­
ła, kształtne piersi, sutki twardniejące pod jego palcami. Po­
czuł ogarniającą go falę pożądania. „Pomyśl o czymś innym", 
skarcił się. „Nie umiem. Nie zapomnę jej. Ani dziś ani nigdy". 

Jakiś dobiegający z tyłu dźwięk przyciągnął jego uwa­

gę. Odwrócił się. Natychmiast wyostrzyły mu się wszyst­
kie zmysły. Coś poruszyło się na przystani. 

Wyglądało na to, że jego fantazje przybrały konkretny 

kształt. W kręgu światła pojawiła się kobieta z wiklino­

wym koszykiem. Zatrzymała się, wysilając wzrok, żeby 

dojrzeć coś na statku. 

91 

Anula & Irena

Scandalous

- Nie strzelaj, to tylko ja. 
- Randee! Co ty tu robisz? - Cord błyskawicznie zna­

lazł się na krańcu górnego pokładu. 

- Nie schodź. Już idę do ciebie. - Randee wspięła się na 

górę. 

- W życiu bym nie pomyślał, że tu dziś przyjdziesz. 
- Wcale nie zamierzałam, decyzję podjęłam kilka minut 

temu. - Trzymała koszyk przed sobą, obiema rękami ści­
skając rączkę. Pod pachę wcisnęła złożony kocyk. Miała 
na sobie białe spodnie i jaskrawą koszulkę. W ciągu kilku 
ostatnich dni pobytu na statku jej twarz nabrała złocisto-
brązowego koloru. 

Przez dłuższą chwilę stali w milczeniu. 
- Dlaczego właściwie przyszłaś? - Fantazje na jej temat 

doprowadzały go do szaleństwa, ale jej obecność była jesz­
cze gorsza. Stała zbyt blisko, nie mógł jej zignorować. 

- Ciocia Lani dała mi to dla ciebie. - Pokazała mu ko­

szyk. - Skoro masz tu spędzić noc, musisz przynajmniej 
zjeść coś porządnego. Wiesz, jaka ona jest. Myśli, że 

wszystko można załatwić smacznym posiłkiem. 

- To mądra kobieta. 
- Masz rację. - Randee postawiła koszyk na podłodze 

i uklękła przy nim. - W samochodzie zerknęłam do środ­
ka. Wygląda przepysznie. 

Barrett w milczeniu przyglądał się, jak Randee rozkła­

da kocyk i wyjmuje z koszyka butelkę wina. 

- Pomożesz mi? - Podała mu korkociąg. 
- Pewnie. - Usiadł na kocu i zabrał się do otwierania bu­

telki. - Wygląda na to, że ciocia Lani - pociągnął korko­
ciąg mocniej - przygotowała nam ucztę. - Korek wysko­
czył z satysfakcjonującym puknięciem. 

- Lani bardzo docenia to, co dla mnie zrobiłeś. - Ran­

dee wyciągnęła ręce z dwoma kieliszkami. Kiedy je napeł-

92 

Anula & Irena

Scandalous

nił jeden zostawiła sobie, a drugi mu oddała. - Ja też to 
doceniam. - Stuknęli się kieliszkami. 

- Przecież jesteśmy wspólnikami. 
- Rzeczywiście. - Randee pociągnęła łyk wina, nie spusz­

czając wzroku z mężczyzny. Siedział po turecku, spogląda­
jąc na ciemne wody zatoki. Ciekawe, o czym myślał? Trud­
no było go rozgryźć, nawet tak przenikliwej osobie jak ona. 
Mimo że pracowali razem, mimo wspólnie spędzonego cza­
su praktycznie nic o nim nie wiedziała, ani o jego życiu, ani 
o przeszłości. Biorąc pod uwagę, jak był zamknięty w so­
bie, mogliby prawdopodobnie pracować razem do późnej 
starości, a ona nie dowiedziałaby się niczego więcej. 

Randee postanowiła to zmienić. Bardzo ją wzruszyło, 

że chciał zostać dziś na noc na statku. Musiała dowiedzieć 
się czegoś więcej o tym mężczyźnie. 

- Sprawdźmy, co Lani przygotowała dla nas. - Sięgnęła 

do koszyka. Zaczęła wypakowywać talerze, zastawę, wy­
ciągać różne pojemniki. Zdjęła pokrywkę z jednego i w po­

wietrzu rozszedł się zapach pieczonego kurczaka. - Mmm... 

specjalność Lani. 

- Kurczak lalaii? 
- Pamiętasz? To danie przygotowywała tego wieczoru, 

kiedy miałeś przyjechać do nas na kolację i... - urwała. 

- Pamiętam. - Z jego tonu Randee wywnioskowała, że 

pamiętał ten wieczór tak dobrze, jak ona. Wtedy pierwszy 
raz ją dotknął. Pierwszy raz pocałował. 

- Bierzmy się do jedzenia, bo wystygnie. - Podała mu 

kurczaka i otworzyła pozostałe pojemniki z ryżem i wa­
rzywami. Przez chwilę jedli w milczeniu, rozkoszując się 
urokiem ciepłej, tropikalnej nocy. 

- Chcesz jeszcze wina? - Cord wyciągnął butelkę w jej kie­

runku i Randee nadstawiła kieliszek. Odprężona, postanowi­
ła poznać kilka sekretów swojego tajemniczego wspólnika. 

93 

Anula & Irena

Scandalous

- W taką noc trudno zapomnieć, że mieszkamy w raju. -

Spojrzała w niebo na gwiazdy. - Nie ma drugiego takiego 
miejsca na ziemi. 

- Nie da się ukryć. Nie opuszczam tej wyspy od pięt­

nastu lat. 

- Tu mieszka twoja rodzina? 
-Nie. 
Randee miała nadzieję, że Cord doda coś więcej, ale on 

milczał. Postanowiła nie zarzucać tego tematu. 

- A skąd pochodzi twoja rodzina? Gdzie się wychowałeś? 
- W Los Angeles. Miałem tylko matkę, ale zmarła, gdy 

miałem czternaście lat. 

- Musiało ci być ciężko. 
Mężczyzna wzruszył ramionami. 
- Mama robiła, co mogła, ale byłem nieposłusznym 

dzieckiem. Nigdy się u nas nie przelewało. Mieszkaliśmy 

w niebezpiecznej dzielnicy, więc często pakowałem się 

w kłopoty. 

- Jakie kłopoty? 
- Przeważnie niegroźne. Ale kiedyś moi kumple posta­

nowili pożyczyć sobie na noc czyjś samochód i poszedłem 
z nimi. Złapali nas. - Barrett mówił rzeczowym tonem, nie 
przepraszał ani nie szukał pocieszenia. - Potem mama 
zmarła i trafiłem do poprawczaka. Byłem tam dwa razy, 
a w końcu zamieszkałem z rodziną zastępczą. Traktowali 
mnie całkiem dobrze. Byłem z nimi dwa lata i wyszedłem 
na prostą. Ojciec był wojskowym, więc kiedy tylko skoń­
czyłem osiemnaście łat, wstąpiłem do piechoty morskiej. 

Randee szybko coś przeliczyła w myślach. 
- To w czasie wojny w Wietnamie. - Wyobraziła sobie 

młodego chłopca, próbującego poradzić sobie z życiem, 
i poczuła napływającą falę współczucia. 

- Tak, trafiłem akurat w sam środek piekła, ale było mi 

94 

Anula & Irena

Scandalous

wszystko jedno. W tamtym momencie nie zależało mi na 
życiu. - Cord przerwał, pogrążony we wspomnieniach. - Ale 

myliłem się. Śmierć jest straszna. Niezliczoną ilość razy wo­
ziłem pasażerów w plastikowych workach. - Zacisnął zęby 
i potrząsnął głową. 

- Wtedy nauczyłeś się latać. 

Spojrzał jej w oczy. 

- Tak. To było piękne. To znaczy latanie. Wtedy zro­

zumiałem, że nie chcę umierać. - Ogień zapłonął w jego 
oczach. - W górze byłem wolny, tam wiedziałem, że chcę 
żyć. Zrozumiałem, że jeśli przeżyję, rozpocznę nowe ży­
cie, że będę latał pod spokojnym niebem, a moi pasażero­

wie będą szczęśliwi i beztroscy. - Urwał. - A nie chorzy, 

umierający albo martwi. 

Wypił wino do dna i odstawił kieliszek. Randee w ciszy 

posprzątała talerze. Wsunęła wszystko do koszyka i za­
mknęła przykrywkę. Cord patrzył na wzbijane wiatrem fa­
le. Wiedziała, że wspomina przeszłość. 

Odstawiła koszyk i przysunęła się do niego, próbując 

zlokalizować punkt, w który się wpatrywał. Zapragnęła 
oddalić od niego bolesne wspomnienia. 

Uklękła i przyciągnęła jego twarz do swojej. Pocałowała 

go delikatnie. Przez chwilę tak pozostali, z ustami przyci­
śniętymi do siebie w pocałunku wyrażającym współczucie 
i zrozumienie. I wtedy poczuła tę iskrę. Znów zapłonął mię­
dzy nimi ogień, który nigdy nie zgasł. Zawsze gdy byli ra­
zem, czaił się tuż pod powierzchnią skóry. 

Randee rozchyliła wargi. Powoli Cord zaczął badać ję­

zykiem wnętrze jej ust. Objął ją i posadził sobie na kola­
nach, nie przerywając namiętnego pocałunku. Tulił ją 
mocno do siebie, aż poczuła rodzące się w niej ciepło. 

Cord delikatnie przerwał pocałunek, nie zaprzestając 

jednak muskać wargami jej ust. Wreszcie odsunął się. Przy-

95 

Anula & Irena

Scandalous

głądał jej się uważnie oczami pociemniałymi z emocji 
i zrozumiała, że coś go dręczy. 

- Randee, musisz mi powiedzieć prawdę. 
- Jaką prawdę? - Jej serce wciąż biło w przyspieszonym 

rytmie. 

W rytmie pożądania, które Cord też czuł, a mimo to 

odsunął się od niej. 

- Chcę, żebyś mi powiedziała, co naprawdę wydarzyło 

się między tobą i twoim mężem. 

Randee poczuła skurcz w żołądku. 
- Mówiłam ci, że jestem wdową. 
- Tak, ale nie powiedziałaś mi całej prawdy. Coś przede 

mną ukrywasz. 

Poczuła, że ogarnia ją kolejna fala bólu, który tak do­

brze znała. Nie chciała nic mówić. Nie chciała zadręczać 
się wspomnieniami. 

- Cord, ja nie... 
Mężczyzna ujął ją za rękę i troska w jego oczach po­

wiedziała jej, że musi podzielić się z nim swoim bólem 
i wspomnieniami. Zasłużył na to. 

- Masz rację. Nie powiedziałam ci wszystkiego. - Ode­

tchnęła głęboko. - Ale powiem. - Odruchowo położyła mu 
głowę na ramieniu i spojrzała przed siebie. Delikatnie gła­
skał ją po włosach, dodając odwagi. 

Zaczęła opowiadać spokojnie, starając się zmieścić całą 

historię w kilku słowach, ale szybko opanowały ją emocje 
i zwierzyła się Cordowi ze wszystkiego. Poznał jej marze­
nia i nadzieje, miłość do Maxa i rozpacz, gdy uczucie mię­
dzy nimi zaczęło wygasać. 

- A Rorey? Co się stało, gdy zaszłaś w ciążę? - Cord za­

dał pytanie szorstkim głosem, ale Randee wyraźnie wyczu­

wała w nim troskę. Przypomniała sobie, jak pływał z syn­
kiem w pontonie. 

96 

Anula & Irena

Scandalous

- Nie powiedziałam mu. 
-Co? 
- To znaczy nie od razu. Chciałam, ale... - Randee prze­

łknęła ślinę, walcząc z ogarniającym ją smutkiem. - Naj­
pierw poszłam do lekarza, żeby mieć pewność, zanim 
powiem Maxowi. Kiedy lekarz potwierdził moje przypusz­
czenia, chciałam powiedzieć mężowi od razu, jak tylko 

wróci z biura. - Dłużej nie mogła powstrzymać łez. - Cord, 

tak bardzo pragnęłam, żeby wszystko było jak dawniej. Ale 
on nie wrócił do domu. 

- Jak to? 
- Nie wrócił na noc. Czekałam do rana. Bałam się, że 

może miał wypadek. Wreszcie pojawił się kolo ósmej. Miał 
na sobie ten sam garnitur, w którym wyszedł, trochę po­
mięty, ale poza tym wyglądał normalnie. 

Barrett wziął ją za rękę, żeby dodać jej otuchy. 
- Przytuliłam go i płakałam z radości, że nic mu się nie 

stało. Ale jak tylko go dotknęłam, wyczułam, że coś jest 
nie tak. - Randee umilkła, tak wyraźnie mając tę scenę 
przed oczami, jakby rozegrała się wczoraj. - On mnie nie 
dotknął. Nie odezwał się ani słowem. Wtedy zrozumiałam. 

-Co? 
- Że był z inną kobietą. Czułam jej perfumy na jego gar­

niturze! - Randee potrząsnęła głową. - Max nic nie powie­
dział. Po prostu poszedł na górę i wziął prysznic, jak gdy­
by nigdy nic. 

- Ale skąd miałaś pewność, że cię zdradził? 
- Wiedziałam, po prostu wiedziałam. Ale masz rację, mu­

siałam się upewnić. Więc nie wspomniałam mu o dziecku i za­
częłam patrzeć na nasz związek z dystansu. - Roześmiała się 

gorzko. - Nie wiem, jak mogłam być taka głupia i ślepa. 

Cord wziął jej ręce w swoje dłonie i uścisnął, zachęca­

jąc do kontynuowania opowieści. 

97 

Anula & Irena

Scandalous

- Wcześniej nawet mi przez myśl nie przeszło, że mo­

że mnie zdradzać, choć wszystko na to wskazywało. Nie 
zwracałam uwagi na to, że spędza wieczory w biurze, nie 

wraca na kolację, wyjeżdża bez uprzedzenia. Poza tym 

znajdowałam pudełka po zapałkach z restauracji, w któ­
rych nigdy razem nie byliśmy, zdarzały się też dziwne te­
lefony w środku nocy. - Uśmiechnęła się smutno. - Zna­
lazłam nawet niedopałki papierosów ze śladami szminki 
w popielniczce w samochodzie. 

- Łajdak. - Cord odezwał się cicho, ale w jego głosie sły­

chać było groźbę. 

- I to nie był odosobniony przypadek. Nie chodziło 

o jedną kobietę. Max widywał się z innymi kobietami, od­
kąd wróciliśmy z podróży poślubnej. 

- Boże, Randee, i co zrobiłaś? 
- Nic, nic mu nie powiedziałam. Dowiedział się o dziec­

ku dopiero wtedy, gdy już nie mogłam dłużej ukrywać cią­
ży. Bardzo się ucieszył, więc myślałam, że dziecko zbliży 
nas do siebie. 

- I co? - głos mężczyzny był zimny jak lód. 
- Byłam głupia. Kiedy urodził się Rorey, Max zrobił się 

jeszcze bardziej bezczelny, jakby mnie prowokował do 
buntu. Więc w końcu nie wytrzymałam. 

- I co on na to? 
- Śmiał się. Śmiał się, jakbym mu opowiedziała świetny 

dowcip, jakbym dała się nabrać na jego kawał. Powiedział: 
„Mamy umowę, moja droga. Potraktuj nasze małżeństwo 
jak kontrakt. Wtedy zrozumiesz. Nie zamierzam wprowa­
dzać zmian do tej umowy". 

Cord objął ją i uścisnął. 
- Wtedy się wyprowadziłam. Po czymś takim nie mogłam 

z nim zostać. Całe moje małżeństwo było jednym wielkim 
kłamstwem. - Randee zamilkła na kilka minut, poddając się 

98 

Anula & Irena

Scandalous

kojącemu kołysaniu statku i ramion Corda. Kiedy odezwała 
się znów, sama była zaskoczona spokojnym tonem swego 
głosu. - Zginął niecały miesiąc później. W wypadku samo­
chodowym. Dzięki Bogu, jechał sam. Policja stwierdziła, że 
był nietrzeźwy. Wracał z hotelu, gdzie spędził noc z kobie­
tą. Znałam ją. Była żoną naszego drużby. 

Fala bólu już przeszła i Randee uspokajała się powoli. 

Cord delikatnie całował jej twarz. Jego pocałunki nie by­
ły natarczywe i nie wyrażały pożądania. Osuszały jej po­
liczki z łez, których nawet nie była świadoma. 

- A co się stało z jego pieniędzmi? Myślałem, że to kre-

zus. Ty i Rorey powinniście być zabezpieczeni do końca 
życia. 

Mimo smutku Randee nie mogła powstrzymać uśmiechu. 
- Więc w końcu domyśliłeś się, że nie jestem bogatą wdo­

wą? 

- Owszem, wpadłem na to jakiś czas temu. - Kobieta 

wyczuła zmartwienie w jego głosie. 

- A myślałam, że świetnie gram tę rolę. 
- Przepraszam, Randee, że się tak koszmarnie zachowy­

wałem. 

- Nie szkodzi. Wszyscy inni myśleli dokładnie tak sa­

mo. Max miał mnóstwo akcji różnych przesiębiorstw. 
Niestety, roztrwonił cały majątek. Odziedziczył sporo po 
rodzicach, ale nie znal się na interesach. 

- Był nieuczciwy? 
Randee wzruszyła ramionami. 
- Czasami. Nikt nie wie na pewno. Jego ego nie pozwa­

lało mu słuchać rad innych i podjął wiele błędnych decy­
zji. Zwykle udawało mu się ukryć skutki, gdy angażował 
się w kolejny skomplikowany interes, ale kiedy zginął, ca­
łe imperium rozpadło się jak domek z kart. - Przerwała na 
chwilę. Barrett również nie przerywał ciszy, ale czuła jego 

99 

Anula & Irena

Scandalous

niemą zachętę, żeby mówić dalej. - Poza tym zawsze lubił 

wydawać pieniądze, bez względu na to, czy mógł sobie po­

zwolić na zakupy, czy nie. Wszystko kupował na kredyt, 
nie płacił podatków. Z każdej firmy wyciągnął dla siebie 
pieniądze. 

- Z Paradise Fragrances też? 
- Tak. Po sprzedaży domu i spłaceniu długów pozostał 

mi tylko „Kona Breeze". I biżuteria. Max nie zamierzał za­
trzymać „Kona Breeze". Na szczęście nie był właścicielem 
statku wystarczająco długo, żeby go zrujnować. 

Kilka długich minut siedzieli w milczeniu. Randee roz­

luźniła się i oparła o Corda. Oddychali w tym samym ryt­
mie. Zamknęła oczy i pozwoliła mu się kołysać. Czuła, że 
mogłaby spędzić w jego ramionach resztę życia. 

Zauważyła, że ból, który nosiła w sercu, zaczął ustępo­

wać. Poczuła się lekka. Podzielenie się z Cordem historią 
swojego małżeństwa dobrze jej zrobiło. Jego zrozumienie 
uwolniło ją od cierpienia. 

Chciała mu się odwdzięczyć, więc odnalazła jego usta 

i tym razem ich namiętny pocałunek wyrażał gorące pożą­
danie. Ułożyła się wygodniej na jego kolanach i zaczęła od­
krywać dłońmi ciało, które ofiarowało jej dziś ulgę i pocie­
szenie. Mężczyzna jęknął, czując na sobie dotyk jej palców. 

Znów go całowała, mocno i namiętnie. Czuła się pijana 

władzą, którą nad nim miała. Jego pożądanie zwiększało 

jej własne pragnienie, tak jak dolana oliwa zwiększa ogień. 

Nagle zrozumiała, że pragnie się z nim kochać. Zaczęła 

go odważniej pieścić. Chciała dotykać go całego, zatracić 
się w nim, tu i teraz, pod ciemnym tropikalnym niebem. 

Jakiś nieznany dźwięk przerwał jej fantazje. Spojrzała 

na Corda, który zamarł, nasłuchując. Przez chwilę siedzie­
li w ciszy i dźwięk powtórzy! się. Mężczyzna położył pa­
lec na ustach. Serce Randee waliło jak młotem. 

100 

Anula & Irena

Scandalous

Ktoś coś przesuwał, potem ciągnął po pomoście. Roz­

legły się czyjeś kroki. Ktoś zbliżał się do statku. 

11 

Cord wypuścił Randee z objęć, stawiając ją bezgłośnie 

na pokładzie. Spojrzała na niego pytająco. Gestem nakazał 
jej ciszę i polecił położyć się za mostkiem. Kiwnęła głową 
potakująco i bezszelestnie zniknęła w swojej kryjówce. 

Cord nie zważał na strużkę potu na czole. Pochylony 

szedł szybko, uważając, żeby nie stukać gipsem o deski po­
kładu. Zaskoczenie dawałoby mu przewagę w razie kon­
frontacji. 

Wyjrzał na dół przez barierkę. Jakaś postać wyłoniła się 

z cienia i zbliżała do „Kona Breeze". Szła ciężkim, powol­
nym krokiem. 

Na dolny pokład można było dostać się po szerokich 

schodach albo po stromej drabinie. Barrett zdecydował się 
na ukrytą w cieniu burty drabinę, choć na niej trudniej 
przyszło mu zachować ciszę. Przybysz był już w połowie 
drogi do statku. 

Przeklinając gips, Cord zszedł na dół po drabinie. Na 

ostatnim stopniu potknął się i metal głośno brzęknąl. Za­
marł, wstrzymując oddech, przytulony do drabiny. Cze­
kał na reakcję przybysza. Po kilku chwilach kroki rozle­
gły się znowu. 

Cord zszedł z drabiny na dolny pokład. Teraz mógł się 

poruszać tylko po omacku i miał nadzieję, że po popołu­
dniowym rejsie załoga zdążyła wszystko posprzątać. Na 
szczęście nie napotkał żadnych przeszkód na swojej drodze. 

101 

Anula & Irena

Scandalous

Przesuwał się powoli wzdłuż ściany. Wreszcie jego palce 

natknęły się na toporek strażacki, zawieszony tam na wypa­
dek pożaru lub innego niebezpieczeństwa. Rozpiął zapięcia 
i po chwili ciężkie narzędzie znalazło się w jego dłoniach. 

Ukrył się w cieniu przy trapie, właśnie gdy przybysz za­

mierzał wejść na pokład. Wyczekał do ostatniej sekundy 
i wyskoczył znienacka przed nieznajomego z toporkiem 

wysoko uniesionym nad głową. 

- Tylko spróbuj tu wejść, a rozwalę ci głowę! 
- Cord, nie! To ja, Kimo! - rozległ się znajomy, pełen 

przerażenia głos. 

- Kimo! O Boże! - Randee ogarnęła niewypowiedziana 

ulga. Podniosła się z pokładu. Zdrętwiałe nogi odmawiały 
jej posłuszeństwa na drabinie, ale po kilku niegroźnych 
potknięciach znalazła się na dole. Drżącymi dłońmi od­
szukała kontakt. 

Pokład zalała nagle fala światła. W centrum stał oszo­

łomiony Kimo ze wzrokiem wbitym w trzymaną przez 
Barretta broń. Obok niego na ziemi leżał ogromny zielo­
ny worek. 

- Kimo, śmiertelnie nas wystraszyłeś! - W głowie Ran­

dee kotłowały się setki pytań. - Co ty tu robisz? Jest już 
po północy. - Przysunęła się bliżej do Corda. 

- Prze... przepraszam, że was wystraszyłem. Nie mo­

głem spać. Martwiłem się o statek. Pomyślałem, że przyj­
dę tu i dotrzymam Cordowi towarzystwa. - Kapitan spoj­
rzał na Randee i spuścił wzrok, jąkając się Z zakłopotania, 
- Ale... chyba ma już odpowiednie towarzystwo. 

Randee poczuła, że oblewa się rumieńcem, ale to nie by­

ła pora na wstyd. Położyła dłoń na ramieniu wspólnika. 

- Cord, już dobrze. Możesz to odłożyć. - Spróbowała 

spojrzeć mu w oczy, ale on nie spuszczał wzroku z Kimo. 
- Cord, proszę. 

102 

Anula & Irena

Scandalous

Mężczyzna niechętnie opuścił toporek, ale nie zawiesił 

go z powrotem na ścianie. 

- Chodź do nas, Kimo. - Randee gestem zaprosiła ka­

pitana na pokład. - Przepraszam za to nieporozumienie, 
ale ostatnio wszyscy jesteśmy trochę podenerwowani. 

- Nie, to ja przepraszam. Powinienem był wiedzieć, że... 

Ale tak bardzo się martwiłem, że nie myślałem logicznie. -

Usiadł na stopniu i ukrył twarz w dłoniach, wyraźnie 

wstrząśnięty. - Przepraszam, ostatnio nic mi nie wychodzi. 

- Nic się nie stało, Kimo. - Randee spojrzała na swego 

wspólnika, oczekując, że potwierdzi jej słowa, ale on nie 
odezwał się. - Po prostu nie poznaliśmy cię. Nie martw 
się już i wracaj do domu. Musisz się wyspać. Jutro czeka 

nas ciężki dzień. 

- Chyba masz rację. - Kimo zwrócił się do Barretta. - Bar­

dzo cię przepraszam, Cord, naprawdę. - Mężczyzna skinął 
mu głową i kapitan zszedł z trapu. Podniósł worek. - W ta­
kim razie do zobaczenia jutro. - Odwrócił się i odszedł 

w stronę parkingu, kręcąc głową i mrucząc coś pod nosem. 

Kiedy zniknął im z oczu, Randee pogłaskała Corda po 

ramieniu. 

- Co za ulga. Byłam śmiertelnie przerażona, dopóki nie 

zobaczyłam, że to tylko Kimo. 

Cord milczał, rozglądając się po pustej przystani. 
- Tak, chyba masz rację - odezwał się po chwili. - Od­

wiesił toporek na miejsce. - Ale nie jestem pewien... 

- Jak to? Naprawdę myślisz, że Kimo mógłby mieć coś 

wspólnego z tym, co się wydarzyło na statku? 

- Nie wiem. Ale nie wierzę, że przyszedł tu dotrzymać 

mi towarzystwa. 

- Rozumiem, że może ci się to wydać nieco podejrzane, 

ale Kimo nigdy nie próbowałby zaszkodzić „Kona Breeze". 
Dla niego ten statek to cale życie. Sam widziałeś, jaki był za-

103 

Anula & Irena

Scandalous

łamany dziś rano. A teraz tak się przejął, że ledwo mówił! 

- Rzeczywiście. 
- Kimo pracuje na tym statku od lat. Mówił mi, że Jack 

Haster zatrudnił go jako majtka prawie dwadzieścia lat te­
mu. A kapitanem jest od piętnastu. - Randee wzięła Corda 
za rękę. - Kimo nawet angażuje rodzinę do pracy na statku. 

Jego syn, Liko, w zasadzie wychował się na „Kona Breeze". 

- Więc tobie nie wydaje się podejrzane, że zjawił się tu 

w środku nocy? 

- Nie, ani trochę. - Randee widziała, że nie przekonała 

Corda, ale ucieszyła się, że zrezygnował już z drążenia te­
matu. Zauważyła, że ciągle trzyma go za rękę. Uścisnęła ją. 

Zmysłowa atmosfera, w której zjedli kolację, zniknęła 

wraz z pojawieniem się Kimo. Teraz zapadło między ni­

mi kłopotliwe milczenie. Randee poczuła się bardzo zmę­
czona. Miała wrażenie, że właśnie straciła coś bardzo cen­
nego, czego już nie odzyska. 

- Chyba będę się zbierać do domu - powiedziała, ale nie 

ruszyła się z miejsca. 

- Na pewno? - Wyraz twarzy Barretta pozostał nieprze­

nikniony. 

-  N i e chcę martwić Lani. - Uśmiechnęła się blado. -  O n a 

chyba myśli, że ja tak samo jak Rorey potrzebuję niani. 

- Podziękuj jej ode mnie za kolację. - Mrugnął do niej 

i nastrój od razu się poprawił. - Już nie pamiętam, kiedy 

ostatni raz jadłem takie smakołyki. 

- Dobrze. - Randee poczuła, że ogarnia ją niewytłuma­

czalne napięcie. - Lani jest świetną kucharką. 

Cord pocałował ją szybko. 
- Uważaj na siebie. 
- Będę ostrożna. - Randee podniosła koszyk i weszła na 

trap. - Do zobaczenia rano. - Zeszła na dół i podbiegła do 
samochodu. 

104 

Anula & Irena

Scandalous

Mężczyzna patrzył za nią, dopóki nie zniknęła w ciem­

nościach. Usłyszał dźwięk zapalanego silnika. Kilka se­
kund później światła reflektorów przecięły mrok i zoba­
czył jej samochód wyjeżdżający z parkingu. 

Kilka długich chwil stał nieruchomo, patrząc na drogę, 

którą wyjechała z przystani. Później zdjął ze ściany topo­
rek i wrócił na górny pokład. 

Rozsiadł się w krześle kapitańskim i ułożył stopy w górze 

na sterze. Nie był śpiący, ale wyciągnął termos z kawą, któ­
ry przyniosła mu Randee, i nalał sobie filiżankę. Pił gorący 

napój małymi łyczkami, patrząc na ciemne wody oceanu. 

Chciał przemyśleć w spokoju kłopoty nękające statek, 

ale rozbolała go głowa. Odstawił filiżankę i podrapał się 

w nos. Poczuł delikatny zapach perfum Randee, który 

przylgnął mu do palców. Wdychał go przez chwilę. Nie 
Znal tych perfum, po raz pierwszy poczuł je na Randee. 

Potrząsnął głową. Podniósł filiżankę i upił łyk. Wdychał 

intensywny zapach gorącej kawy, żeby zapomnieć woń 
perfum, ale wciąż miał przed oczami Randee. Wiedział 
już, że bez względu na wszystko nigdy o niej nie zapomni. 

Wkroczyła w jego życie i stała się jego częścią. 

Barrett spędził na „Kona Breeze" jeszcze sześć nocy, ale 

ani razu nie pozwolił Randee zostać ze sobą. Kiedy nale­
gała, tłumaczył, że to dla jej bezpieczeństwa. Ustąpiła 

w końcu, ale patrzyła ifu niego tak zranionym wzrokiem, 
że czuł, jak jego opór słabnie. 

W rzeczywistości wcale się o nią nie obawiał. Nie chciał, 

żeby z nim została, bo wiedział, że nie będzie już w stanie 
opanować się, tak jak tej nocy, kiedy na statku zjawił się 
Kimo. Pragnął jej z każdym dniem coraz bardziej. 

Marzył o tym, żeby się z nią kochać. Nie było sensu uda­

wać, że jest inaczej. Pragnął jej do szaleństwa, ale jednocze­
śnie wiedział, że nie może zakosztować rozkoszy jej ciała. 

105 

Anula & Irena

Scandalous

Bal się, że zaczyna coś do niej czuć, coś więcej niż fi­

zyczne pożądanie. Bał się, że jego pragnienia nie da się za­
spokoić jedną nocą czy nawet kilkunastoma. Nauczył się 
już, że pożądanie prowadzi do cierpienia, a tego nie za­
mierzał znosić po raz drugi. Kiedyś już kochał bez opa­
miętania i to uczucie o mało go nie zabiło. Nie dopuści, 
by sytuacja się powtórzyła. 

Randee zaparkowała samochód na zwykłym miejscu, 

przodem do zatoki. Widziała Corda stojącego z filiżanką 

w ręce na górnym pokładzie. Poranna bryza wichrzyła mu 

lśniące w słońcu włosy. 

Od tygodnia znajdowała go w tej samej pozycji, najwy­

raźniej dopiero teraz kończącego swoje nocne czuwanie. 
Nawet jeśli spał, to nie miała pojęcia kiedy, bo całe dnie 

również spędzał na statku. Jedynym widocznym skutkiem 
jego bezsennych nocy były cienie pod oczami. W czasie 
rejsu nadal pracował najciężej ze wszystkich, tak jak wcze­
śniej. Kiedy Randee zasugerowała, żeby odpoczął dzień 
czy dwa, stanowczo odmówił. Zresztą potrzebowali po­
mocy, bo do końca tygodnia wszystkie rejsy mieli wyku­
pione do ostatniego miejsca. 

Stosunki mięszy nimi zasadniczo się zmieniły. Już na­

stępnego dnia po wspólnej kolacji na „Kona Breeze" wy­
czuła, że Cord odsunął się od niej. Był grzeczny, zbyt 
grzeczny. Zwracał się do niej bardzo oficjalnie, co odczu­
ła jako policzek. 

Brakowało jej szczerości, z jaką rozmawiali tamtej no­

cy na statku, ulgi, jaką przyniosło podzielenie się bolesny­
mi wspomnieniami. Pragnęła znów poczuć smak jego ust, 
dotyk jego ciała. 

Niestety, Cord nigdy nawet nie wspomniał o wydarze­

niach tamtej nocy, jakby chciał je wymazać z pamięci. Je-

106 

Anula & Irena

Scandalous

go milczenie bolało ją o wiele bardziej niż ewentualne 
ostre słowa. Z przerażeniem doszła do wniosku, że zako­
chała się w nim. Do rozpaczy doprowadzała ją myśl, że 

w jego sercu nie ma dla niej miejsca. 

12 

Randee otarła resztki kaszki z buzi Roreya i zabrała go 

z krzesełka. 

- No dobrze, kochanie, to co robimy dzisiaj, skoro ma­

ma ma wolne? - Wytarła tackę, z której jadło dziecko. -
Chcesz pójść na plażę? 

Rorey uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi. 

- Super. Ja też mam na to ochotę. Pobaw się chwilkę 

swoją ciężarówką, a ja opłuczę naczynia. - Postawiła syn­
ka przy półce z zabawkami i podeszła do zlewu. 

Cieszyła się z wolnego dnia. Ostatni tydzień był bardzo 

stresujący. Ciągle nie wiedziała, kto jest odpowiedzialny 
za zdemolowanie statku ani czy wandalizm się nie powtó­
rzy. Nie zauważyła nic podejrzanego w ciągu dnia, a po 
niespodziewanej nocnej wizycie Kimo nic się nie wydarzy­
ło. Jednak nie mogła pozbyć się wrażenia, że to jeszcze nie 
koniec kłopotów. 

Poza tym martwiła się czymś jeszcze. Stosunki z Cor-

dem nie układały się najlepiej. Z każdym dniem oddalał 
się od niej coraz bardziej. Ich rozmowy ograniczały się do 
krótkiej oficjalnej wymiany zdań. 

Tylko wczoraj na chwilę powrócił dawny nastrój. Na 

popołudniowy rejs Barrett przyjechał cały rozpromienio­
ny. Właśnie wracał od lekarza, który powiedział mu, że 

107 

Anula & Irena

Scandalous

noga zrasta się prawidłowo i już następnego dnia będzie 
można zdjąć gips. Randee uradowała się, nie tylko dlate­
go, że Cord wraca do zdrowia, ale i dlatego, że podzielił 
się z nią tą wspaniałą wiadomością. 

Równocześnie uświadomiła sobie, że jak tylko jej 

wspólnik wróci za stery helikoptera, ich związek znów na­

bierze wyłącznie oficjalnego charakteru. Nie zaznają już 

wzajemnej bliskości. 

Gdy jednak logicznie rozważyła całą sytuację, doszła do 

wniosku, że oboje mieli ze sobą niewiele wspólnego. W za­

sadzie nic ich nie łączyło prócz fizycznego pożądania. 
Przez chwilę miała nadzieję, że to coś więcej, ale doświad­
czenie ostatnich dni podpowiedziało jej, że się myliła. Mi­
mo to nie mogła zapomnieć uczucia ulgi, które ogarnęło 
ją, gdy opowiedziała mu o swoim nieudanym małżeństwie. 

Kiedy włożyła już wszystkie naczynia do zmywarki, 

podniosła synka z podłogi. 

- Jeszcze tylko ubiorę się, spakuję ci rzeczy i możemy 

ruszać na plażę. 

Wchodziła właśnie do sypialni Roreya, gdy rozległ się 

dzwonek do drzwi. Zerknęła na zegarek. Była zaledwie 
ósma, o wiele za wcześnie na nie zapowiedziane wizyty. 
Podeszła do drzwi i otworzyła je. 

Na progu stał Cord, uśmiechnięty od ucha do ucha. Za­

skoczona Randee nie mogła wykrztusić z siebie ani słowa. 

- Dzień dobry. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Nie 

zaprosisz mnie do środka? 

- Przepraszam, dzień dobry. Proszę, wejdź. - Nerwowo 

przygładziła nie uczesane włosy. - Nie spodziewałam się 
ciebie. - Nagle uświadomiła sobie, że jest w za dużej, po­

wyciąganej koszulce nocnej. Co on tu robił o tej porze? -

Rorey i ja właśnie wybieraliśmy się na plażę. Coś się sta­
ło na statku? - Poczuła nieprzyjemny dreszcz. 

108 

Anula & Irena

Scandalous

Mężczyzna natychmiast ją uspokoił. 
- Nie, nie. Wszystko jest w porządku. Nie dlatego przy­

szedłem. - Wciąż był w szampańskim humorze. - I jak, wi­
dzisz jakąś zmianę? 

- Słucham? - Randee nie wiedziała, o co mu chodzi. -

Zmianę w czym? 

- We mnie. 
- No, nie wiem... - Nagle zauważyła, że po raz pierw­

szy, odkąd go poznała, Cord stał samodzielnie na dwóch 
zdrowych nogach. - Zdjęli ci gips! To wspaniale! Moje gra­
tulacje! - Uścisnęła go spontanicznie i pocałowała w poli­
czek. Wciśnięty między nich Rorey pisnął z bólu. 

- Ostrożnie. Żebyś nie zrobiła dziecku krzywdy. -

W oczach mężczyzny rozbłysła iskierka radości, której ni­

gdy dotychczas u niego nie widziała. Wyciągnął prawą no­
gę i zakręcił stopą. - Zupełnie jak nowa. Jestem chodzącym 
dowodem na niezawodność współczesnej medycyny. 

- Bardzo się cieszę. - Randee z trudem ukryła ogarnia­

jący ją smutek. - Więc jakie masz plany? Co zamierzasz 
robić pierwszego dnia po powrocie do normalnego życia? 

- Właśnie dlatego tu jestem. Mam dla ciebie niespo­

dziankę. 

-Jaką? 
- Moja droga wspólniczko, ten dzień spędzisz ze mną 

na ekscytującej wycieczce. 

Randee poczuła skurcz w żołądku, ale postanowiła zi­

gnorować to uczucie. 

- Tak, to brzmi zachęcająco, ale nie mogę nigdzie z to­

bą pojechać. Dziś ciocia Lani ma wolne i ja zajmuję się 
dzieckiem. - W tym momencie Randee usłyszała znajome 
pukanie do drzwi, a potem chrobot klucza w zamku. -
Sam więc rozumiesz... 

- Nie ma problemu. - Lani zamknęła za sobą drzwi. -

109 

Anula & Irena

Scandalous

Już rozmawialiśmy o tym z Cordem. To dla was wyjątko­
wy dzień. - Kobieta wzięła od niej Roreya. Uśmiechnęła 

się do Barretta, mrugając do niego łobuzersko. 

- No dobrze, co się tu właściwie dzieje? - Randee przyj­

rzała się obojgu. - Cord? 

- Wszystko w swoim czasie. 
- Lani? 
Hawajka uśmiechnęła się tajemniczo. 

- Nie chcę się wymądrzać, ale gdyby jakiś dżentelmen 

zaprosił mnie na ekscytującą wycieczkę, chyba zaczęła­
bym się ubierać. 

Randee zerknęła na swoją koszulkę i zaczerwieniła się. 

Lani poklepała Barretta po ramieniu. 

- Bawcie się dobrze. Chodź, Rorey, idziemy na plażę. -

Zabrała chłopca do sypialni. 

Cord skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. 
- I jak? Bo tracimy czas. 
Randee chciała dać mu jakąś ciętą odpowiedź, ale nic 

jej nie przychodziło do głowy. 

- Poczekaj, muszę się ubrać. 
Cord do samego końca nie chciał jej powiedzieć, co będą 

robić. Mimo próśb Randee nie zdradził nic ze swoich planów. 
Zrozumiała, co się święci, dopiero kiedy skręcili na lotnisko. 

- Nigdzie z tobą nie lecę w tym rupieciu! 
- Ten rupieć, jak go nazywasz, od kilkunastu lat stano­

wi źródło mojego utrzymania. Sporo mu zawdzięczam. Je­
steśmy razem dłużej niż wiele małżeństw. 

- Jakie to wzruszające. Więc lepiej spędźcie trochę cza­

su tylko we dwoje, a ja zostanę tu na ziemi. - Skrzyżowa­
ła ręce na piersi, nie zamierzając ruszać się z miejsca. - Ni­
gdzie nie lecę. 

- Daj spokój, Randee. Jak Jason powiedział mi, że jesz­

cze nigdy nie latałaś helikopterem... 

110 

Anula & Irena

Scandalous

- I nigdy nie będę latała. 
- To dlatego, że nigdy nie latałaś ze mną. 
- Co za pewność siebie! 
- Bo wiem, że jestem najlepszy. 
- Jaki skromny! 
- Nie ma tu miejsca na skromność. Jestem najlepszym 

pilotem śmigłowca, jakiego znam, koniec, kropka. - Męż­
czyzna poprawił się na fotelu. - Nie musisz lecieć, jeśli nie 
chcesz. Nie chcę cię do niczego zmuszać. Ale to dla mnie 

ważny dzień. Pierwszy lot od wielu miesięcy. Bardzo 

chciałbym, żebyś była ze mną. - W oczach zapaliły mu się 
iskierki humoru. - Poza tym pięćdziesiąt jeden procent te­
go helikoptera należy do ciebie. 

- Tak, ale... 
- Potraktuj to jako rutynowe sprawdzenie inwentarza. 
- Dobrze. - Zachowywała się nielogicznie, dobrze o tym 

wiedziała. Nie było powodów do obaw. 

Randee spacerowała nerwowo, podczas gdy Cord 

sprawdzał gotowość maszyny do lotu. Później pomógł jej 

wejść do kabiny, a następnie sam usiadł na fotelu pilota. 

Pozmieniał ustawienia na kilkunastu tajemniczych przy­

rządach na desce rozdzielczej. Randee po raz trzeci spraw­
dziła zapięcie pasów bezpieczeństwa. Żołądek skurczył jej się 
ze strachu. Przyszła jej do głowy jeszcze jedna wymówka. 

- A propos inwestycji. Czy taka wycieczka to nie mar­

nowanie paliwa? Powinniśmy przewozić pasażerów, a nie 
latać dla przyjemności. 

- Moja droga wspólniczko, nie doceniasz mnie. To za­

planowany kurs. Po prostu będziesz mi towarzyszyć. 

Wyjaśnił jej, że lecą w głąb wyspy po jakiegoś bogate­

go farmera, żeby zabrać go na lotnisko. 

- W takim razie, nie mam już żadnych wątpliwości. Le­

cimy. 

111 

Anula & Irena

Scandalous

Podał jej słuchawki, żeby mogli rozmawiać w czasie lo­

tu. Randee założyła je i ścisnęła mocno palce. Cord włą­
czył silnik i po otrzymaniu zezwolenia z wieży kontrolnej 

wzbili się w powietrze. Randee powtarzała sobie w my­

ślach, że nie ma się czym przejmować, bo przecież setki 

turystów każdego dnia przeżywają podobną przygodę. 

Przez pierwszych kilka minut lotu nie mogła opanować 

strachu, ale wkrótce zrelaksowała się całkowicie. Mimo że 
spędziła wiele lat na Hawajach i myślała, że dobrze je zna, 
dopiero teraz odkryła ich piękno. 

Cord leciał na północ wzdłuż wybrzeża Kohala. Pod ni­

mi rozciągały się czarne pola lawy, gdzieniegdzie rozja­
śnione białymi wysepkami piasku i zielonymi oazami 
palm, które wulkan oszczędził od zagłady. Każda z plaż 

wyglądała jak odcięty od świata rajski ogród. 

- Wulkan ma wielką władzę - wymruczała pod nosem 

Randee, ale dzięki mikrofonowi w słuchawkach Cord wy­
raźnie ją usłyszał. 

- Masz rację. Po drugiej stronie wyspy, ciągle wypluwa 

lawę, z każdym dniem powiększając powierzchnię lądu. 
Całkiem niedawno wielu mieszkańców straciło przy tym 
dach nad głową. 

Randee miała wrażenie, że zaledwie w kilka minut do­

tarli do północnego krańca wyspy. Cord zawrócił na po-
łudniowy-wschód i natychmiast dało się wyczuć zmianę 
klimatu. Wzdłuż wybrzeża Hamakua rozciągały się zielo­
ne pola uprawne trzciny cukrowej. Zniżyli lot, żeby Ran­
dee mogła zobaczyć wąwozy i doliny, które woda i wiatr 

wyżłobiły w glebie. 

- Niezwykłe, prawda? - Nawet zniekształcony przez 

słuchawki głos mężczyzny zdradzał głębokie wzruszenie. 

- Rzeczywiście. Przyzwyczaiłeś się już do tego widoku, 

mając go na co dzień? 

112 

Anula & Irena

Scandalous

- Nie. Krajobraz wyspy zmienia się z dnia na dzień. 

A mimo to jest w nim coś uniwersalnego. 

Zachwyt w głosie Corda odciągnął uwagę Randee od 

widoków za oknem. Spojrzała na niego i miała wrażenie, 
że po raz pierwszy jest w stanie odczytać jego myśli. Zro­
biło to na niej większe wrażenie niż przepiękny krajobraz 
wyspy. Uścisnęła mu dłoń. 

- Dziękuję,

 v

że mi to pokazałeś. 

- Jest jeszcze wiele do zobaczenia. - Uśmiechnął się do 

niej. - Ale nie zapominajmy o obowiązkach, wspólniczko. 
- Zawrócił w głąb wyspy. - Wracamy do pracy. 

Kiedy zwiększyli pułap lotu, zauważyli, że pogoda za­

czyna się pogarszać. Niebo pociemniało i Randee wyczu­
ła, że temperatura na zewnątrz gwałtownie spadła. 

- Daleko jeszcze? - Nie udało jej się ukryć zdenerwo­

wania. 

- Spokojnie, jesteśmy prawie na miejscu. Lecimy wła­

śnie nad ranczem Parkera. 

Randee spojrzała w dół na ogromną zieloną przestrzeń, 

stanowiącą zaledwie niewielką część posiadłości Parkera. 
Cord mówił, że ranczo Kiawe, na które lecieli, to nic w po­
równaniu z tym pod nimi. Właściciel Kiawe, J. D. Perry, 

wzbogacił się na wydobyciu ropy naftowej w Teksasie. 

Dzielił swój czas między Hawaje i interesy na kontynen­
cie. Ten energiczny, niecierpliwy, ale i serdeczny człowiek 
od ośmiu lat korzystał z usług Barretta. 

Pierwsze krople deszczu rozbiły się o szybę śmigłowca. 

Randee szarpnęła nagła turbulencja. Poczuła, jak żołądek 
podchodzi jej do gardła. 

- Cord, mamy kłopoty? 
- Nie martw się. Zdążymy przed burzą. Będziemy na 

miejscu, zanim się rozpada na dobre. - Uśmiechnął się, ale 
Randee zauważyła, że zmarszczył brwi. - Będziemy mieli 

113 

Anula & Irena

Scandalous

za to kłopot z panem Perrym, żeby go przekonać, że mu­
simy u niego przeczekać burzę. 

Randee przytaknęła, ale pomyślała, że Cord minimali­

zuje problem, żeby jej nie martwić. Jego żart zabrzmiał tro­
chę sztucznie, a na czole pojawiły mu się kropelki potu. 

- Sprawdź pasy. 

Randee ściągnęła mocniej pas bezpieczeństwa. W tym 

samym momencie maszyną rzuciło do przodu. 

- Cord, co się... 

Seria silnych wstrząsów uciszyła Randee. Barett próbo­

wał ustabilizować helikopter, ale maszyna znów nagle 
opadła w dół. Kobieta krzyknęła. 

- Randee, kochanie, bez paniki - uspokajał ją Cord, nie 

odrywając wzroku od steru. Czuł, że serce wali mu jak 
młotem, ale starał się mówić opanowanym głosem. - Ma­
my jakiś problem z silnikiem. Na szczęście tu możemy 
spokojnie wylądować. 

Helikopterem znowu zarzuciło. Barrett poczuł w nodze 

bolesne ukłucie. Nie chciał znów przeżywać tego koszmaru. 

- Wszystko będzie dobrze. Zamknij oczy i trzymaj się. -

Przypomniał sobie, że tak samo podtrzymywał się na du­
chu przed wypadkiem. Niezły pilot się z niego zrobił. Pró­
bował uciszyć złośliwe głosy, przez które zaczynał tracić 
koncentrację, ale powracały coraz głośniejsze. „Nie dasz so­
bie rady. Tym razem ci się nie uda. W dodatku dziś nie je­
steś sam. Zabijesz nie tylko siebie. Zabijesz Randee." 

Rozbijający się o szybę deszcz prawie całkowicie ogra­

niczał widoczność. „Zabijesz Randee". Spojrzał na nią. Ze 
zdziwieniem spostrzegł, że siedzi spokojnie z zamknięty­
mi oczami. 

Zrozumiał, że zaufała mu, uwierzyła, że uda mu się ich 

uratować. Wierzyła, że potrafi to zrobić. Ta myśl dodała 
mu sił i rozjaśniła umysł. 

114 

Anula & Irena

Scandalous

- Trzymaj się, kochanie. Zaraz będzie po wszystkim. -

Tym razem powiedział to tak cicho, jakby mówił do siebie. 

Randee kiwnęła głową, ale nie otworzyła oczu. Myślała 

o synku. Cord miał rację. Oczywiście, że nic im się nie sta­
nie. Nic się nie mogło stać, bo Rorey jej potrzebował. Na 
pewno im się uda. „Cord panuje nad sytuacją", powtarzała 
sobie. „Zajmie się wszystkim". Ta myśl uspokoiła ją. Poczu­
ła, że maszyna spada w dół szybkim, ale kontrolowanym 
lotem. Wiatr szarpał śmigłowcem, ale Barrett utrzymywał 
kurs. Randee modliła się żarliwie, nie otwierając oczu. 

Kilka sekund później poczuła uderzenie. Rzuciło nią do 

przodu i pasy wbiły jej się głęboko w żołądek, ale nadal 
siedziała bezpiecznie w swoim fotelu. Chwilę jej zajęło, za­
nim zrozumiała, że wylądowali. 

Otworzyła oczy. Cord przytulił ją mocno do siebie. 
- Udało się. 
W tej chwili burza rozpętała się na dobre. Deszcz roz­

bijał się o szyby z ogłuszającym hukiem, a niebo rozjaśni­
ła błyskawica, po której niemal natychmiast nastąpił 
grzmot. 

- Jesteśmy prawie w samym centrum burzy. To niedo­

brze. - Cord uwolnił ją z uścisku, ale zatrzymał dłonie na 
jej ramionach. - Randee, musimy stąd uciekać. 

- Jak to? Nie możemy przeczekać najgorszego w heli­

kopterze? 

- Nie, wirnik może przyciągać pioruny. To mało praw­

dopodobne, ale nie warto ryzykować. 

- Dokąd pójdziemy? Wiesz, gdzie jesteśmy? 
Mężczyzna uśmiechnął się ponuro. 
- Znajdziemy tu jakieś schronienie. Zanim wylądowali­

śmy, widziałem w pobliżu jakiś budynek, mniej więcej 
trzy kilometry stąd. 

- Trzy kilometry! 

115 

Anula & Irena

Scandalous

- Przykro mi, Randee, ale nie ma czasu na dyskusje. 

Najgorsze jeszcze przed nami. Musimy iść. 

Wyciągnął spod siedzenia starą wiatrówkę i otulił nią 

Randee. Nachylił się i otworzył jej drzwi. Kiedy wysiadła, 
odniosła wrażenie, że w ubraniu weszła pod prysznic. 
Kurtka dawała niewielką ochronę i już po chwili Randee 
była przemoczona do suchej nitki. 

- Chodźmy. Tędy. - Cord wziął ją za rękę i pochyleni 

zaczęli przedzierać się przez wysoką trawę. Randee wyda­
wało się, że biegnie pod wodą i widzi jedynie prowadzą­
cego ją Corda. Na moment niebo rozjaśniła błyskawica 
i kobieta przekonała się, że w polu widzenia nie ma żad­
nych zabudowań. Potem znów zapadł zmrok. 

- Cord, daleko jeszcze? - Randee poczuła, że gorące łzy 

na jej twarzy mieszają się z deszczem. Zła, szybko je otar­
ła. Nie powinna się poddawać. Zbyt wiele ryzykowała. Na 
płacz przyjdzie jeszcze czas. 

- Mówiłem ci, że nie wiem. Ale tu nie możemy zostać. 

Schyl się i trzymaj mnie mocno. Musimy iść. 

Randee posłusznie złapała go za ramię i opuściła głowę. 

Kilka razy pośliznęła się na mokrej trawie, ale silne ramiona 
mężczyzny zawsze ją podtrzymywały. Powoli przesuwali się 
do przodu. Randee miała wrażenie, że idą tak już od wielu 
godzin i dawno straciła orientację w terenie. Wydawało jej 
się, że krążą w kółko, ciągle wracając w to samo miejsce. 

Wysoki poziom adrenaliny, która pozwoliła przetrwać 

awaryjne lądowanie i trzymała ją na nogach po wyjściu 

z helikoptera, znacznie opadł. Poczuła się zmęczona i śpią­
ca. Poczuła, że drętwieje. Nogi miała jak z waty. 

Znów potknęła się i upadła twarzą na ziemię. Podniosła się 

na kolana, ale po chwili ześliznęła się w błoto. Spróbowała 

wstać, ale tym razem nie dała rady. Miała wrażenie, że ziemia 
przyciąga ją do siebie, jakby chciała ją wessać do środka. 

116 

Anula & Irena

Scandalous

Chciała zawołać o pomoc, ale nie mogła wydobyć z sie­

bie głosu. Wydawało się, że Cord jednak i tak ją usłyszał, 
bo jego silne ramiona podniosły ją i przytuliły. Próbowa­
ła uspokoić go, że musi tylko chwilkę odpocząć, ale ze­
mdlała, zanim zdążyła się odezwać. 

13 

Barrett poczuł, że za chwilę nogi odmówią mu posłu­

szeństwa. Deszcz padał mu prosto w oczy, a nie miał wol­
nej ręki, żeby je przetrzeć. Przystanął na chwilę, oddycha­
jąc ciężko. Przesunął ciężar ciała Randee na drugie ramię, 

żeby złagodzić pulsujący ból w plecach. Rozejrzał się 
w poszukiwaniu jakiegoś punktu orientacyjnego, który 
pozwoliłby mu ocenić położenie. 

Czyżby się mylił? Powinni już dojść do budynku, któ­

ry widział z hełikoptera. Może stracił już rozeznanie w te­
renie. Może zgubił się w ciemnościach. Ale na pewno wi­
dział gdzieś tu mały zagajnik... 

Rozbłysła błyskawica i z ulgą przekonał się, że są już 

blisko. Zaledwie kilkanaście metrów na lewo od siebie do­
strzegł zagajnik, a przy nim małą chatkę. Przytulił Randee 
mocniej. 

- Trzymaj się, kochanie - wymruczał. - Za chwilkę bę­

dziemy na miejscu. 

Tak jak oczekiwał, drzwi były otwarte. Nie było sensu 

zamykać się w miejscu tak odległym od cywilizacji. Po­
pchnął drzwi i ostrożnie wszedł do środka. Rozejrzał się 
po pomieszczeniu. 

Był to duży pokój, najwyraźniej przeznaczony dla pa-

117 

Anula & Irena

Scandalous

sterza. Stało tu łóżko, mały stolik, dwa krzesła i kanapa. 
Przy ścianie obok zlewu ktoś umieścił kuchenkę gazową. 

W przeciwległym kącie pokoju znajdował się kominek 
z zapasem drewna. Wąskie drzwi prowadziły do malutkiej 
łazienki. 

Cord delikatnie położył Randee na łóżku, po czym 

wstał i wyprostował się, rozciągając mięśnie pleców. Wsłu­
chiwał się w plusk deszczu o zardzewiały dach. 

- Cord? Cord, gdzie jesteś? - przerażona Randee usia­

dła na łóżku. 

- Ciii... Jestem tu, wszystko w porządku. - Usiadł przy 

niej i przytulił ją do siebie. Przez chwilę nie mogła wydo­
być z siebie ani słowa, jakby nie była pewna, czy nie śni. 

Mężczyzna wyczuł drżenie jej ciała i przytulił ją mocniej. 

- Bardzo się bałam, Cord. 
- Wiem, ale teraz jesteś już bezpieczna. - Siedzieli tak 

jakiś czas, czerpiąc siły ze swojej bliskości. Obecność Cor-
da dawała Randee poczucie bezpieczeństwa, jakby sama 
jego fizyczna bliskość gwarantowała, że wszystko będzie 
dobrze. Cord czuł, że mógłby ją tak tulić bez końca. 

Wreszcie Randee podniosła głowę i rozejrzała się wokół. 
- Gdzie my jesteśmy? 
- To pewnie chatka pasterska. Nie jest to sześciogwiazd-

kowy hotel, ale jest wygodnie i przede wszystkim sucho. 

- A my oboje jesteśmy przemoczeni. - Randee wstała 

i popatrzyła na swoje ociekające wodą ubranie. Na podło­
dze utworzyły się kałuże. - Musimy to zdjąć z siebie. - Nie 
mogła opanować dreszczy. - Zamarzam. 

- Dobrze. Rozpalę ogień, a ty zerknij do szafy. Może 

znajdziesz coś, w co moglibyśmy się przebrać. 

Cord znalazł zapałki i po chwili pokój zalało ciepłe, żół­

te światło. 

W pierwszej szafie Randee znalazła trochę jedzenia 

118 

Anula & Irena

Scandalous

w puszkach i świece. W drugiej wisiały jakieś ubrania. Wy­

ciągnęła wszystko, żeby sprawdzić, co mogliby wykorzy­
stać. Sobie wzięła koszulkę i szorty, dla Corda przezna­
czyła spodnie od dresu i starą flanelową koszulę. 

Wśliznęła się do łazienki i zdjęła przemoczone spodnie, 

bluzkę, biustonosz i majtki. Przymierzyła szorty. Były 
ogromne. Dwie Randee zmieściłyby się w nich bez trudu. 
Na szczęście miały sznureczek, który ściągnęła, żeby nie 
opadały. Koszulka też była za duża, ale czysta i sucha, więc 

włożyła ją z przyjemnością. 

Wyszła z łazienki z mokrymi ubraniami w dłoni. 
- Twoja kolej. Zostawiłam tam coś dla ciebie. 

Barrett zniknął w łazience, a Randee rozwiesiła mokre 

rzeczy na oparciu krzesła. Kiedy wrócił do pokoju, z tru­
dem opanowała nerwowy śmiech. Spodnie sięgały mu za­
ledwie kolan, a koszuli w ogóle nie był w stanie zapiąć. 

- Hm... - Randee uważnie przyjrzała się jego ubraniom, 

potem własnym. - Nieźle wyglądamy. Chyba powinniśmy 
zamienić się na koszule. Ta pewnie będzie lepsza dla ciebie. 

- Dobrze. - Mężczyzna strząsnął koszulę z ramion. Ran­

dee śledziła uważnym wzrokiem każdy jego ruch. Stał 
przed nią z pomiętą koszulą w dłoni ubrany tylko 

w spodnie, zsunięte nisko na biodra. Cienie złotych języ­
ków ognia migotały na jego opalonej skórze. Przez dłuż­

szą chwilę stali naprzeciwko siebie w milczeniu, patrząc 
sobie w oczy. W końcu Cord podał jej koszulę. 

- Proszę. 
Głos mężczyzny przerwał jej fantazje. Wyciągnęła rę­

kę, wzięła od niego koszulę i uciekła do łazienki. Szybko 
przebrała się, wyraźnie słysząc przyspieszone bicie swego 
serca i urywany oddech. Wróciła do pokoju i oddała swo­

ją koszulkę Cordowi. 

- Powinna ci lepiej pasować. 

119 

Anula & Irena

Scandalous

Barrett szybko ubrał się. Materiał ciasno przylegał mu 

do skóry, ale czuł się w nim dobrze. 

- Tobie moja koszula też pasuje. - Ku jego zaskoczeniu 

Randee było dobrze nawet w starym znoszonym ubraniu. 
Sprany materiał układał się podniecająco na jej pełnych 
piersiach. Włosy powoli jej wysychały, zakręcając się na 
końcach. Pozbawione makijażu policzki pokryły się zdro­

wym rumieńcem. 

Gdy groziło im niebezpieczeństwo, Cord skupił się na 

ratowaniu ich obojga. Troska o jej dobro przyćmiła 

wszystkie inne uczucia. Teraz jednak mógł się odprężyć. 

Powróciło pożądanie. Jego ciało przypomniało sobie jej 
dotyk, gdy niósł ją w deszczu, ciasno przytuloną do sie­
bie. Nawet nieprzytomna szukała ratunku w jego sile. 

Gwałtownie odwrócił się od niej, czując reakcję swoje­

go ciała na te wspomnienia. Cienki materiał spodni nie 
mógł ukryć rosnącego dowodu jego pożądania. 

- Zobaczmy, co się da zjeść. - Chciał podejść do kre­

densu, do którego wcześniej zaglądała Randee. 

- Ja to zrobię. - Randee położyła mu dłoń na ramieniu 

i ten gest wywołał w nim dreszcz. - Już wystarczająco się mną 
opiekowałeś. Usiądź przy kominku, ja zajmę się obiadem. 

- Dobrze. - Mężczyzna przysunął sobie krzesło do ko­

minka i patrzył, jak bosa Randee krząta się przy kuchni. 

Widząc, jak wdzięcznie się porusza, poczuł kolejną falę 
pożądania. Przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie, gdy 
wyglądała jak modelka z żurnala. Oczywiście i wtedy by­
ła piękna, ale nie tak jak teraz. 

Teraz było w niej coś pierwotnego, kobiecość, która do­

prowadzała jego zmysły do szaleństwa. Była ciepła i natu­
ralna. I niewiarygodnie atrakcyjna. 

- Mamy do wyboru fasolę, fasolę lub fasolę. 
- Hm... To może zjemy fasolę. 

120 

Anula & Irena

Scandalous

- Niech będzie. - Randee zapaliła palnik kuchenki ga­

zowej i rozejrzała się za jakimś naczyniem. Wkrótce zaja­
dali się fasolą podaną w wyszczerbionych miskach, które 
znalazła w kredensie. 

- Dobra. - Randee uśmiechnęła się do Corda ze swoje­

go krzesła. - Daleko jej do smakołyków Lani, ale lepsze to 
niż nic. Poza tym mamy jej całkiem sporo. - Przyjrzała się 

wspólnikowi. Zniknęły zmarszczki, które często pojawia­

ły się wokół jego oczu i ust. Jeszcze nie widziała, żeby byl 
taki spokojny. 

Rozległ się przytłumiony grzmot i deszcz uderzył 

w dach z nową silą. 

- Jeśli się nie przejaśni, bardzo się te puszki przydadzą. 

Kto wie, czy nie utknęliśmy tu na kilka dni? - Ochrypły 
głos mężczyzny wywołał dreszcz w jej ciele. 

- Kilka dni? - Poczuła skurcz w żołądku. - Przez ten 

czas pewnie można kogoś dobrze poznać. Nie ma telewi­
zji, książek, kart. Możemy tylko ze sobą rozmawiać. 

- W zasadzie tak. - Oczy Corda pociemniały od emo­

cji. Randee zadrżała. 

- Chociaż jesteśmy wspólnikami, niewiele o tobie wiem. -

Randee zaniosła naczynia do zlewu i wróciła na krzesło przy 
kominku. - Jesteś bardzo tajemniczy. 

- Wcale nie. Nie mam nic do ukrycia. 
Na dworze zapadał zmrok i jedyne światło w pokoju 

pochodziło od ognia. Ośmielona ciemnością Randee zada­
ła pytanie, które nurtowało ją od dawna. 

- Skoro tak, to zacznijmy od początku. Byłeś kiedyś żo­

naty? 

-Tak. 
W migającym świetle trudno było odczytać wyraz twa­

rzy mężczyzny, ale jego ciało mówiło wyraźnie: to poważ­
ny temat. Randee miała nadzieję, że Cord powie coś więcej, 

121 

Anula & Irena

Scandalous

ale on milczał. Mimo to postanowiła nalegać. Pamiętała, że 
tamtej nocy na „Kona Breeze", zanim Kimo im przerwał, 
potrafił się otworzyć i chciała przywrócić tamten nastrój. 

- Dawno temu? 
Barrett spojrzał w sufit, jakby tam była zapisana odpo­

wiedź. 

- Prawie dziesięć lat temu. - Potrząsnął głową. - To był 

wielki błąd. 

- Kim ona była? 
Zapadła cisza i Randee przestraszyła się, że posunęła się 

za daleko i rozzłościła go. Ale chyba tylko zbierał myśli, 
bo po chwili odezwał się cichym i spokojnym głosem: 

- Miała na imię Brittany. Kochałem ją do szaleństwa. -

Utkwił wzrok w kominku. - Może ona też mnie kochała. 

A może tylko tak jej się wydawało. - Przerwał i odchylił 

się na krześle. - Miała zamożnego ojca. Jej rodzina prowa­
dziła bardzo ekskluzywny pensjonat na Hawajach dla bo­
gatych i sławnych. Czasem zabierałem gości na wycieczki 
helikopterem. Wtedy się poznaliśmy. Brittany wróciła 

właśnie z college'u. Nie zaliczyła roku. Tatuś próbował ją 

czymś zająć. Była bardzo znudzona, gdy się pojawiłem 
w jej życiu. - Mężczyzna uśmiechnął się ironicznie. - Chy­
ba byłem doskonałą rozrywką. Mówiła, że jestem intere­
sujący. Ani trochę nie przypominałem studentów, z któ­
rymi umawiała się do tej pory. Ojciec oczywiście uznał 
mnie za wyjątkowo niepożądaną osobę i to czyniło mnie 
jeszcze bardziej atrakcyjnym w jej oczach. 

Randee milczała, mając nadzieję, że Cord będzie kontynu­

ował swoją opowieść, i rzeczywiście po chwili podjął temat. 

- Powinienem był zrozumieć, co się święci, ale mogłem 

myśleć tylko o niej. Wydawało mi się, iż to cud, że taka 
dziewczyna z klasą jak Brittany zwróciła na mnie uwagę. 

Widocznie zaczęło mi się w życiu układać. Bardzo szybko 

122 

Anula & Irena

Scandalous

wzięliśmy ślub. - Cord ściszył głos. - Ale szczęście nie trwa­

ło długo. Myślę, że znudziło ją bycie z kimś z niższych sfer. 
Zresztą, powód był inny. Brittany przyzwyczaiła się do 
luksusów, a moja firma nie przynosiła wystarczających zy­
sków, żebym mógł spełniać wszystkie jej zachcianki. Ona 
jednak miała pomysł, jak rozwiązać ten problem. 

-Tak? 
- Chciała, żebym rzucił latanie i zatrudnił się u jej ojca. 

Tam mógłbym zarabiać prawdziwe pieniądze, jak mówi­
ła. - Cord parsknął. - Wyobrażasz sobie? Tatuś chciał na­
wet zatrudnić takie nic jak ja, żeby tylko uszczęśliwić có­
reczkę. Chyba owinęła go sobie wokół paluszka jeszcze 
mocniej niż mnie. 

- Ale ty się nie zgodziłeś. 
- Rozważałem to. O mało nie sprzedałem helikoptera 

i swoich marzeń. Naprawdę chciałem to zrobić, tak bar­
dzo oszalałem na jej punkcie. Ale ostatecznie powiedzia­
łem nie. Strasznie się wtedy pokłóciliśmy i wkrótce mnie 
zostawiła. Nawet nie wiedziałem, gdzie jest, dopóki po 
dwóch miesiącach nie dostałem dokumentów rozwodo­

wych. Później dowiedziałem się, że zamieszkała z jakimś 

lekarzem w Honolulu. To był chyba chirurg plastyczny. 

Randee wiedziała, że nie powinna mu mówić, jak jest 

jej przykro z powodu tego, co go spotkało. Cord nie 
zniósłby litości. Ale choć tego nie okazała, szczerze mu 

współczuła, dzieląc z nim ból, który nosił w sobie od lat. 

Deszcz uderzał o dach w rytmie przypominającym bi­

cie serca. Zapadła już noc i ciemności rozjaśniało tylko le­
dwie żarzące się drewno. 

Randee wstała z krzesła i przyniosła z kredensu świece. 

Zapaliła je i ustawiła w kątach pokoju. Po chwili pomiesz­
czenie wypełniła łagodna poświata. 

Stanęła przed Cordem wyczekująco. Spojrzał na nią roz-

123 

Anula & Irena

Scandalous

palonym wzrokiem, ale nie ruszył się z miejsca. Pożądanie, 
które w nim wyczuła, i w niej roznieciło ogień, któiy tlił 
się całe popołudnie. Nie mogła dłużej czekać. 

- Pocałuj mnie - powiedziała, zanim zdążyła się zasta­

nowić. Nie mogła już cofnąć tych słów. 

Mężczyzna odpowiedział po chwili, która wydawała się 

wiecznością. Odezwał się niskim, ochrypłym głosem, 
w którym pożądanie mieszało się z groźbą. 

-Jeśli cię pocałuję, to nie skończy się tylko na tym. Nie 

teraz. Nie tym razem. 

Odpowiedziała mu natychmiast: 
- Nie chcę, żeby się skończyło. Nie tym razem. 

14 

Cord wstał i powoli podszedł do Randee, nie spuszcza­

jąc z niej wzroku. Miała wrażenie, że specjalnie opóźnia 
moment zbliżenia, co doprowadzało ją do szaleństwa. 

Wreszcie znalazł się przy niej i przyciągnął ją do siebie. Pod­

niosła głowę i natychmiast jego usta odnalazły jej wargi. 

Nie był to delikatny, czuły pocałunek. Całował ją po­

woli, namiętnie, badając językiem każdy zakątek jej ust. Sa­

ma chciała, żeby ją pocałował, i wiedziała, że dostanie do­
kładnie to, o co prosiła. Władczy gest, jakim przyciągnął 

jej głowę, powiedział jej wyraźnie, że tym razem nie ma 
już odwrotu, że za chwilę będzie do niego należała. 

Randee całkowicie zatraciła się w tym pocałunku. Nagle 

zrozumiała, że nie może dłużej czekać, że pragnie więcej, 
pragnie czuć jego dłonie na całym ciele. Bezwstydnie chwy­
ciła jego rękę i położyła sobie na piersi. Sutek natychmiast 

124 

Anula & Irena

Scandalous

stwardniał. Nie przerywając gorącego pocałunku, Cord 
opuszkiem palca drażnił sterczący czubek. Powoli jeden po 
drugim zaczął rozpinać guziki jej koszuli. Nie mogąc znieść 
przedłużającego się oczekiwania, Randee sama rozpięła ko­
szulę do końca. Ostatni guzik, oderwany w pośpiechu, po­
toczył się gdzieś w kąt. Jęknęła, gdy ujął jej nagie piersi 

w dłonie i kciukami gładził rozognione pożądaniem sutki. 

Jego palce wywoływały w jej ciele dreszcze, promieniujące 

z czubków piersi aż do najintymniejszego miejsca. Stali tak 
całą wieczność, zatraceni w pocałunku. 

Kiedy myślała, że nie wytrzyma dłużej tej rozkosznej 

agonii, mężczyzna schylił się i ujął sutek wargami. Jej gło­

wa opadła do tyłu, a z ust wydarł się jęk, gdy Cord za­
czął ssać i drażnić językiem czubek jej piersi. Miała wra­
żenie, że zaraz zacznie krzyczeć z narastającej w jej cie­
le rozkoszy. 

Jej ręce, szukające oparcia w tym morzu przyjemności, 

znalazły je na jego szerokich, twardych ramionach. Pieści­
ła go gorączkowo, przesuwając dłonie po łopatkach, bar­
kach, karku, mocno przyciskając jego głowę do piersi. 

Odnalazła brzeg jego koszuli i jej dłonie wśliznęły się 

pod spód. Pożądliwie badała mięśnie jego klatki piersiowej 
i płaski brzuch, dopóki Cord z jękiem nie oderwał się od 
niej i nie zdarł z siebie koszuli, żeby wreszcie całym sobą 
poczuć jej nagie ciało, jej piersi przyciśnięte do jego torsu. 

Randee poczuła twardy nabrzmiały członek wciśnięty 

w jej brzuch i na chwilę odsunęła się przerażona. Szybko 
jednak ciekawość i pożądanie zwyciężyły i jej dłoń spo­
częła na jego szortach. Mężczyzna stracił oddech, czując 
jej palce. Zachęcona jego reakcją, Randee pozwoliła sobie 
na śmielsze pieszczoty, rozkoszując się rosnącą przyjem­
nością, którą wyczytała w jego twarzy. 

Na kilka długich minut Cord poddał się jej dłoniom. 

125 

Anula & Irena

Scandalous

Słysząc jego urywany, ciężki oddech i widząc krople potu 
na jego czole, Randee stawała się coraz bardziej podnieco­
na. Wreszcie odurzona władzą, którą nad nim miała, za­
częła mu ściągać spodenki. Pragnęła poczuć jego gorący, 
twardy członek w dłoni, ale Cord ją powstrzymał. 

- Nie teraz, kochanie. Jeszcze nie. - Pocałował jej pal­

ce. - Poczekam. Najpierw chcę dać rozkosz tobie. - Szyb­
ko podszedł do łóżka i zdjął z niego koc. Rozłożył go na 
podłodze przed kominkiem. Bez słowa wziął ją na ręce 
i delikatnie położył na przygotowanym naprędce posłaniu. 

Ukląkł przy niej i ściągnął jej szorty. Po chwili leżała 

przed nim zupełnie naga. 

- Jesteś taka piękna. - Spojrzenie mężczyzny ześliznęło 

się po niej jak język. Pierwszy raz w życiu Randee poczu­
ła się naprawdę piękna, kusząca, zmysłowa, pożądana. Po­
czuła się uwielbiana. 

Cord położył się obok niej i pocałował ją. Jednocześnie 

jego ręce rozpoczęły długą, powolną wędrówkę po jej cie­
le. Zaczęły od stóp, potem przesunęły się wyżej, na kolana, 
biodra, brzuch, piersi. Głaskał ją po łydkach, przedramio­
nach, miejscach, których wcale nie uważała za fizycznie 
atrakcyjne, ale które pod jego dłońmi okazywały się wyjąt­
kowo wrażliwe. 

Każda pieszczota zbliżała się coraz bardziej do tego 

miejsca w jej ciele, które pragnęło go najmocniej. Kiedy 
jego palce wreszcie musnęły kępkę włosów między jej uda­
mi, instynktownie otworzyła je dla niego. W środku była 
gorąca i wilgotna. Gdy tylko wsunął w nią dwa palce, cał­
kowicie straciła kontrolę nad swoim ciałem. Zamykała 
i otwierała uda, napierając biodrami na jego rękę. 

- Cord! - krzyknęła nieprzytomnie. Przyciągnął ją bli­

żej, mocno tuląc do siebie, dopóki jej wzburzenie nie uci­
chło. 

126 

Anula & Irena

Scandalous

Delikatnie, czule gładził jej włosy, mrucząc uspokajają­

co. Pragnął jej aż do bólu, ale chciał jeszcze poczekać. 

Randee podniosła głowę i uśmiechnęła się do niego. Jej 

rozpalony wzrok przesunął się po jego ciele. Mężczyzna 

poczuł, jak pod jej spojrzeniem jego naprężony członek 
twardnieje jeszcze bardziej. Popatrzyła mu w oczy i bez 

wahania ujęła w dłoń rozpalony narząd, sprawiając tym 

Cordowi nieopisaną rozkosz. 

- Teraz chcę cię poczuć całego - poprosiła ochrypłym 

głosem. 

Cord zdjął spodenki i położył się na niej. Podparł się 

na przedramionach, uważając, żeby swoim ciężarem nie 
sprawić jej bólu. Przez kilkanaście długich sekund pozo­
stawał nad nią w bezruchu rozkoszując się ostatnimi mo­
mentami oczekiwania, zanim dostanie to, czego pragnął 

od tak dawna. 

Randee otworzyła się dla niego i wprowadziła go w sie­

bie. Myśląc tylko o jej przyjemności, wchodził w nią powo­
li, pozwalając jej ciału dostosować się do niego. Najpierw 
uderzał ostrożnie, delikatnie, ale gdy Randee krzyknęła 
i przyciągnęła go mocniej do siebie, zatracił się całkowicie. 

Jeszcze nigdy nie doświadczył takiej rozkoszy, wypływała 

nie tylko z fizycznego zaspokojenia, ale i z rodzącej się mię­
dzy nimi więzi uczuciowej. 

Randee zadrżała i z jej gardła wyrwał się jęk. Zmieszał 

się z nim ochrypły krzyk Corda, którego umysł w tym sa­
mym momencie uwolnił się od ostatnich więzów samo­
kontroli. 

Randee nie pamiętała, żeby zmorzył ją sen, ale chyba 

tak było, bo kiedy otworzyła oczy, ogień już dogasał. Nie 
czuła chłodu, gdyż leżeli z Cordem ciasno przytuleni do 
siebie i ogrzewało ją ciepło jego ciała. 

Cord spał. Przez kilka minut Randee wsłuchiwała się 

127 

Anula & Irena

Scandalous

w rytmiczny stuk deszczu o dach i obserwowała migotliwe 

cienie rzucane przez płomienie świeczek na sufit. 

Mężczyzna poruszył się i westchnął przez sen. Randee 

pogładziła go delikatnie po policzku, teraz szorstkim już 
od zarostu. Chciała, żeby się obudził, ale równocześnie 
potrzebowała chwili spokoju, by zastanowić się nad 

wszystkim. 

Ile ten mężczyzna miał w sobie sprzeczności! Był jed­

nocześnie lekkomyślny i ostrożny, dziki i wrażliwy, 
szorstki i czuły. Randee odetchnęła głęboko. Nagle jej 
uczucia do niego stały się oczywiste. 

Do tej pory nie znała takich emocji. I nie chodziło tyl­

ko o seks, choć Cord doprowadził ją do granic rozkoszy, 
jakich nie doświadczyła w swoim życiu. To było coś wię­
cej niż tylko fizyczne zauroczenie. 

Zakochując się w Maxie, pokochała swoje wyobrażenie 

o nim, zakochała się w kłamstwie. Ostatecznie musiała 
z rozgoryczeniem przyznać, że tak naprawdę nigdy nie 
znała swojego męża. Spędzając czas z Cordem, każdego 
dnia odkrywała, kim on jest naprawdę. Im bardziej pozwa­
lał jej się zbliżyć do siebie, tym więcej o nim wiedziała 
i tym bardziej go lubiła. Jednocześnie rozumiała, że bar­
dzo cenił sobie prywatność. Przez wiele lat nikogo do sie­
bie nie dopuszczał i pewnie nie mógłby dzielić z nią swe­
go świata. 

Znając powód, dla którego odsunął się od ludzi, Randee 

nie miała nadziei, że Cord będzie chciał się znów otworzyć. 

Jego miłość została wykorzystana i odrzucona. Będzie bał 

się ponownie komuś zaufać. Z nią było podobnie. Kłam­
stwa Maxa o mało nie zabiły w niej wszystkich uczuć. Ale 
ona nigdy nie była sama. Miała synka i całą miłość przela­
ła na niego. Pewnie dlatego nigdy nie straciła nadziei, że 
miłość istnieje i ona może ją jeszcze spotkać. 

128 

Anula & Irena

Scandalous

I zakochała się w Cordzie Barretcie. Bez względu na to, 

co wydarzy się w przyszłości, tej nocy reszta świata nie 
miała znaczenia. 

- Obudziłaś się. - Cord otworzył zaspane oczy, w któ­

rych jednak bez trudu ujrzała pożądanie. Przesunął wzro­
kiem po jej nagim ciele. 

- Tak, kilka minut temu. - Przysunęła się do niego 

i oparła otwartą dłoń na jego twardym brzuchu. - Słucha­
łam burzy. Ucicha powoli. 

Mężczyzna uniósł głowę. 
- Tak, ale ciągle jeszcze porządnie leje. - Zaczął całować 

jej skórę tuż pod lewym uchem, powoli i z rozmysłem, wzbu­
dzając w jej ciele rozkoszne dreszcze. - Dopiero rano okaże 
się, czy pogoda rzeczywiście się poprawiła. - Sięgnął dłonią 
po jej pierś i zaczął pieścić ją palcami. - Chcesz, żebym roz­
palił ogień? - Przesunął szorstkim kciukiem po sutku. 

- Nie... nie sądzę... -Jej ciało od razu zareagowało na je­

go dotyk, jakby wyostrzyły jej się wszystkie zmysły. -
Nie... - Okazało się, że ma trudności z wypowiedzeniem 
prostego zdania. Rozpalony sutek domagał się intensyw­
niejszej pieszczoty. 

- Słucham? 
- Nie potrzebujemy ognia. - Przyciągnęła jego głowę do 

piersi. 

- Też tak myślę. 
Była już wilgotna, więc wśliznął się w nią bez trudu. 

Jęknęła, a Cord przykrył jej usta swoimi wargami, całując 

do utraty tchu. 

129 

Anula & Irena

Scandalous

15 

Randee otworzyła oczy i rozejrzała się ze zdziwieniem. 

Skąd się tu wzięła? Odrzuciła niebieski koc, którym była 
przykryta, i zdezorientowana usiadła. Po chwili przypo­
mniała sobie wczorajsze awaryjne lądowanie, wędrówkę 

w ulewnym deszczu i gorącą noc, którą spędziła w tej pa­
sterskiej chacie. Drzwi były otwarte. Stal w nich Cord, 
zwrócony twarzą na dwór. 

Odwrócił się i uśmiechnął do niej. W ręce trzymał pa­

rującą filiżankę kawy. 

- Dzień dobry. - Miał na sobie swoje ubranie. Zimny 

powiew wiatru wpadł przez otwarte drzwi i Randee nagle 
zorientowała się, że siedzi nago na podłodze wśród zmię­
tych koców. Chwyciła jeden i okryła się nim. 

- Dzień dobry. - Ruch wywołał w jej ciele lekki ból, do­

bitnie przypominający o minionej nocy. Natychmiast sta­
nęły jej przed oczami obrazy sprzed kilku godzin. 

- I... Jaka jest pogoda? - O mało sama się nie roześmia­

ła z tego banalnego pytania. 

- Deszcz przestał padać wczesnym rankiem. - Barrett 

spojrzał w niebo. - Ciągle jest pochmurno, ale wkrótce po­

winno się przejaśnić. - Zamknął drzwi i uśmiechnął się, 
lecz Randee dostrzegła cień smutku w tym uśmiechu. -

Niedługo będziemy mogli wracać. 

- To wspaniale. - W jej głosie nie słychać jednak było 

entuzjazmu. Mimo niecodziennych okoliczności, które 

130 

Anula & Irena

Scandalous

zmusiły ich do szukania schronienia przed burzą, wcale 
nie miała ochoty opuszczać ciepłego gniazdka. 

- Masz ochotę na kawę? Znalazłem trochę rozpuszczalnej. 
- Pewnie. - Mężczyzna odwrócił się do kuchenki, a ona 

w tym czasie szybko odnalazła swoje ubrania. Mimo spę­
dzonej z nim nocy, Randee czuła się dziwnie zawstydzo­

na w obecności Corda. 

- Niestety, nie ma cukru, mleka, niczego. Dobrze, że jest 

chociaż kawa. - Kiedy spojrzał na nią, zapinała już bluzkę. 

- Wszystko wyschło? - spytał poufałym tonem. 
- Tak. - Schyliła się, żeby otrzepać spodnie z zaschnię­

tego błota. - Jestem brudna, ale sucha. - Wyprostowała się 
i wzięła od niego kawę. 

- Ja też. Chcesz wyjrzeć na zewnątrz? 
- Oczywiście. - Randee wyszła za nim na dwór. Niebo 

wypogadzało się w oczach. Wokół rozciągały się tylko pu­

ste pola, gdzieniegdzie wznosiły się drzewa. - Naprawdę 
jesteśmy na końcu świata. Gdzie jest helikopter? 

-Jakieś trzy kilometry stąd. Pewnie za tym drugim wzgó­

rzem. 

- To tylko trzy kilometry? Wczoraj myślałam, że o wie­

le dalej. 

- Nic dziwnego. - Puścił do niej oko. - Oczywiście 

wszystko zależy od środka transportu. 

Położyła mu dłoń na ramieniu. 
- Cord, przepraszam. Przez to wszystko nie zdążyłam 

ci podziękować, że tak się mną zająłeś. 

Wzruszył ramionami. 

- Nie jesteś ciężka. 
- Nie o to chodzi. Powinnam była sama sobie poradzić. 

Nie chcę być bezbronna i niezaradna. 

Mężczyzna położył jej ręce na barkach i spojrzał pro­

sto w oczy. Uśmiechnął się. 

131 

Anula & Irena

Scandalous

- Kochanie, to najśmieszniejsze stwierdzenie, jakie kiedy­

kolwiek słyszałem. Nie znam silniejszej kobiety od ciebie. -
Nachylił się i pocałował ją. Tak jak zeszłej nocy pomyślała, 
że może rzeczywiście zaczyna coś dla niego znaczyć. 

Słońce wychyliło się zza chmur i Cord odsunął się od niej. 

- Chyba musimy sprawdzić, jak mój helikopter prze­

trwał burzę. Czas wyprowadzić się z tej uroczej chatki. 

Randee opłukała filiżanki i ułożyła koce na łóżku. Bar-

rett roześmiał się. 

- Nie wiedziałem, że z ciebie taki czyścioszek. Następ­

nym razem pewnie poszukasz odkurzacza. 

- Nie jestem czyścioszkiem. - Strzepnęła poduszkę 

i odłożyła ją na miejsce. - Po prostu uważam, że trzeba po 
sobie zostawiać porządek. 

- Masz rację. - Cord podniósł z podłogi ubrania, które 

wczoraj zrzucili z siebie, i powiesił je w szafie. - Przecież 
chcemy jeszcze kiedyś zostać tu zaproszeni. 

Randee podeszła do niego blisko. 
- Tak? - Spojrzała na niego uważnie. - Chcemy tu zo­

stać zaproszeni? 

- Oczywiście. - Ujął ją pod brodę i pocałował mocno i na­

miętnie. Randee poczuła rodzące się w niej podniecenie. 
Przylgnęła do niego ciasno. Sztywny, nabrzmiały członek na­
pierał na jej brzuch. Poczuła nie znaną jej do tej pory dumę 
ze swojej kobiecości, która miała taki silny wpływ na Corda. 

Zaprowadziła go do łóżka. Po drodze oboje zrzucili ubra­

nia. Tym razem kochali się szybko, pragnąc natychmiast za­
spokoić trawiące ich pożądanie. Zeszłej nocy, rozjaśnionej 
migotliwym światłem świec, Randee miała wrażenie, że czas 
się zatrzymał; dziś odwrotnie - czas płynął w zawrotnym 

tempie. Ani się spostrzegli, jak oboje szczytowali. Jakiś czas 
leżeli w milczeniu obok siebie, pieszcząc się nawzajem. Żad­
ne nie chciało przerwać ciszy. Cord odezwał się pierwszy. 

132 

Anula & Irena

Scandalous

- Randee. 
-Tak. 
- Naprawdę nie chce mi się wstawać, ale w końcu ktoś 

zacznie się o nas poważnie niepokoić. 

- O, nie. - Randee usiadła momentalnie. - Rorey! Cio­

cia Lani! Co ja wyprawiam? Oni na pewno zamartwiają 
się na śmierć. - Zerwała się na równe nogi, ogarnięta po­
czuciem winy. - Cord, musimy wracać! Jak mogłam być 
taka nieodpowiedzialna! Jak ja się zachowuję? 

- Nieodpowiedzialna? Randee, uspokój się. - Wziął ją 

w ramiona. - Czyżbyś zapomniała, że wcale nie planowa­
liśmy takiego zakończenia naszej wycieczki? Nie wykra­

dliśmy się po cichu na weekend. A jeszcze godzinę temu 
nie było mowy, żebyśmy się stąd ruszyli, więc nie zadrę­
czaj się, dobrze? 

- Dobrze. Chyba masz rację. Ale pospieszmy się. Chcę 

już wracać do domu. 

Powrót do śmigłowca nie sprawił im żadnych trudno­

ści. Było tylko trochę wilgotno. Maszyna nierówno osia­
dła na mokrej trawie, ale poza tym wyglądała normalnie. 

Randee nerwowo przyglądała się, jak Cord szuka ewentu­

alnych uszkodzeń. Najpierw obszedł śmigłowiec dookoła, 
potem wszedł do środka sprawdzić przyrządy. Wreszcie 
pojawił się przed nią. 

- I co? 
- Wyobraź sobie, że chyba udało nam się wylądować 

bez żadnego zadraśnięcia. To dzięki tej miękkiej trawie. 
Tylko radio nie działa. 

- To wspaniale. Lecimy? 
Mężczyzna pokręcił głową. 
- Nie możemy. Zapomniałaś, że wylądowaliśmy nie tyl­

ko z powodu burzy. Zepsuły się silniki. Nie widzę co 

133 

Anula & Irena

Scandalous

prawda żadnych uszkodzeń, ale lepiej, żeby Jason spraw­
dził wszystko dokładnie. 

- No to jak się dostaniemy do domu? 
- Musimy iść do autostrady. To raptem siedem kilome­

trów. 

- Siedem kilometrów! - Randee już bolały nogi i kolej­

ny spacer był wykluczony. 

- No to spróbujemy złapać okazję... - Cord przerwał, 

wypatrując czegoś na horyzoncie. - A może nie. Chyba 
mamy szczęście. 

- Jak to? - Randee popatrzyła w tym samym kierunku. 
- Nadjeżdża kawaleria. 
Zza wzgórza wyłoniło się właśnie dwóch jeźdźców na 

koniach. 

- To pasterze. Nie masz wrażenia, jakbyś występował 

w westernie? 

Randee widziała wcześniej hawajskich pasterzy, ale tyl­

ko w telewizji. Wiedziała, że nawet w dobie nowoczesnych 
technologii, na Hawajach są oni niezbędni. 

Mężczyźni ściągnęli cugle. 
- Cord! - Jeden z jeźdźców zeskoczył z konia i podszedł 

do Barretta, chwytając go za ręce. - He aha ka pilikia? -

Wskazał głową na helikopter. 

Cord poklepał przybysza po ramieniu. 
- Nie wiem jeszcze, co się stało, Neki, ale dowiem się. Bar­

dzo się cieszę, że cię widzę. Właśnie szykowaliśmy się do dłu­
giej podróży. Jak daleko stąd do posiadłości pana Perry'ego? 

- Jesteście na wchodnim krańcu rancza Kiawe. Prawie 

dotarliście na miejsce. Pan Perry bardzo się martwił wczo­
raj, gdy się nie zjawiłeś u niego. Wysłał mnie i Philipo na 
poszukiwania. Co się stało? 

Cord w kilku słowach opowiedział o awaryjnym lądo­

waniu. 

134 

Anula & Irena

Scandalous

- Schroniliśmy się przed burzą w jakiejś chacie trzy ki­

lometry stąd. 

Neki popatrzył na Randee i mrugnął znacząco do Bar-

retta. 

- Na szczęście nie byłeś sam. - Uśmiechnął się szeroko 

i zdjął kapelusz przed Randee w geście powitania. 

- Neki, jak daleko jesteśmy od domu pana Perry'ego? 
- Niezbyt daleko. Zabierzemy was. Wsiadajcie. 

J. D. Perry, mężczyzna w średnim wieku w kowbojskim 

kapeluszu, przywitał ich wylewnie, uradowany, że są cali 
i zdrowi. 

- Cord, przyjacielu, tak się cieszę, że żyjesz. Bałem się, 

że Neki znajdzie szczątki twojego helikoptera porozrzu­
cane po całym ranczu. 

- Nie tym razem, panie Perry, nie tym razem. - Cord 

położył rękę na ramieniu Randee. - Pozwoli pan, że mu 
przedstawię moją wspólniczkę, Randee Turner. 

Właściciel rancza szarmancko zdjął kapelusz i ukłonił 

się nisko. 

- Najpiękniejsza wspólniczka, jaką kiedykolwiek wi­

działem. Szczęściarz z ciebie, Cord. 

Randee zaczerwieniła się po uszy i nie mogła wydusić 

z siebie słowa. Na szczęście Cord uratował ją z opresji i za­
czął opowiadać o awaryjnym lądowaniu. 

- Bardzo mi przykro, że przeze mnie nie dotarł pan na 

spotkanie. Wiem, że jest pan bardzo zajęty. 

- Nic nie szkodzi. Najważniejsze, że wam nic się nie stało. 

Zresztą tam, gdzie inni widzą problemy, ja widzę nowe moż­
liwości. - Perry zsunął kapelusz na tyl głowy i uśmiechnął się 
szeroko. - Zadzwoniłem do Toma i powiedziałem mu, że mam 
dosyć ciągłego przyjeżdżania do niego. Możemy wreszcie spo­
tkać się u mnie. - Nachylił się do Randee i mrugnął łobuzer­
sko. - Musi być jasne, kto tu rządzi, prawda, kochanie? 

135 

Anula & Irena

Scandalous

Nie przyjęli propozycji zjedzenia śniadania na ranczu, 

chcąc jak najszybciej wrócić do domu. Gospodarz poży­
czył im swojego jeepa. Przed wyjazdem zadzwonili do cio­
ci Lani i Jasona, żeby ich uspokoić. 

Randee przypięła się pasami, a Cord włączył silnik. Po­

machała na pożegnanie Perry'emu i oparła się wygodnie. 

- Wreszcie do domu. - Z jakiegoś powodu ta myśl wca­

le jej nie ucieszyła. 

Cord przytaknął. 

- Wreszcie. 
Wyjechali z rancza i po kilkunastu minutach znaleźli 

się na autostradzie. Panująca między nimi cisza stawała się 
coraz bardziej niezręczna. 

- Szkoda, że nie słyszałaś Jasona przez telefon. Nie po­

znałabyś go, tak był zdenerwowany. 

- Rozdrażniła go awaria? 
Mężczyzna zachichotał. 
- Można to tak nazwać. Powiedzmy, że używał słów, 

których nigdy nie słyszałem z jego ust. 

- Czuje się odpowiedzialny? 
- Mniej więcej. Wiesz, że tylko on zajmuje się helikop­

terem. Nikomu nie pozwala dotknąć się do maszyny. 
Przysięga, że wszystko było w najlepszym porządku. 
Przyjedzie tu dziś sprawdzić silniki. Pewnie już jest 

w drodze. 

- Na pewno znajdzie przyczynę awarii. 
Randee oparła głowę na podgłówku. Nagle poczuła się 

bardzo zmęczona. Zbliżało się południe i było coraz cie­
plej. Czuła się brudna i rozbita. Marzyła o chłodnym 
prysznicu, a w dodatku rozbolała ją głowa. 

- Powinniśmy być na miejscu przed drugą. Ciekawe, ilu 

pasażerów zapisało się na poranny rejs? 

Randee tylko wzruszyła ramionami. Nie miała ochoty 

136 

Anula & Irena

Scandalous

rozmawiać. Gdzie się podziały czułe słowa, które mówił 
jej w nocy i rano? Może wcale nic do niej nie czuł, tylko 
po prostu był uprzejmy. Może tylko był jej wdzięczny, że 
spędziła z nim tę noc. 

Miała wrażenie, że wraca do rzeczywistości po długiej 

podróży w marzenia. W tamtym świecie nie było obowiąz­
ków ani problemów. Był stworzony tylko dla nich dwoj­
ga i nie da się już do niego wrócić. Powinna o nim zapo­
mnieć. Ogarnął ją trudny do wytłumaczenia smutek. 

Cord ukradkiem przyglądał się Randee, próbując odgad­

nąć jej myśli. Wiele się wydarzyło między nimi w ciągu 
ostatnich dwudziestu czterech godzin. Nawet teraz, brud­
na i zmęczona, dla niego wciąż była najbardziej pożądaną 
kobietą na świecie. Tak odważnie stawiła czoła niebezpie­
czeństwu. Nigdy jeszcze nie spotkał takiej kobiety. Poło­
żył jej rękę na kolanie. 

- Myślisz, że znajdziesz w sobie wystarczająco dużo od­

wagi, żeby spróbować jeszcze raz? 

- Spróbować czego, Cord? - Odchyliła głowę i zamknę­

ła oczy. 

- Latać ze mną. - Przesunął rękę wyżej. - I nie tylko to. 
Randee otworzyła oczy. Przykryła jego dłoń swoją 

i mocno ścisnęła. Wyglądała niepewnie, jakby zastanawia­
ła się nad odpowiedzią, a kiedy się wreszcie odezwała, jej 
głos był spokojny, ale i obojętny: 

- Teraz jestem zbyt zmęczona, żeby się nad tym wszyst­

kim zastanawiać. 

- Przestań, tak łatwo się nie wywiniesz od odpowiedzi. -

Spróbował nadać rozmowie lżejszy ton. 

Randee odetchnęła głęboko. 
- Muszę przyznać, że w tej chwili latanie trochę mnie 

przeraża. - Popatrzyła mu w oczy i znów oparła głowę na 
podgłówku. - Chyba się trochę zdrzemnę, zanim dojedzie-

137 

Anula & Irena

Scandalous

my do domu. Czeka mnie dziś mnóstwo pracy. - Zamknę­
ła oczy i Cord uwolnił rękę z jej uścisku. 

Czuł się tak, jakby wylała mu na głowę kubeł zimnej 

wody. Dobrze zrozumiał, o co jej chodziło. Nadawał się 

na szybki numerek, jak nikt nie widział, ale nie ma co ma­
rzyć, żeby miała na niego ochotę w prawdziwym życiu. 
Znudzi się nim tak samo jak Brittany. 

Wcisnął gaz i wyprzedził jadącą przed nimi ciężarów­

kę. Jechali ponad sto trzydzieści kilometrów na godzinę, 
ale mimo to podróż do domu zapowiadała się na wyjątko­

wo długą. 

16 

Cord zaparkował samochód na parkingu przy zatoce 

i zgasił silnik. Spojrzał w kierunku przystani. Na pokła­
dzie „Kona Breeze" Kimo i reszta załogi przygotowywali 
się do przyjęcia pasażerów na popołudniowy rejs. Randee 
ciągle drzemała. Przespała prawie całą drogę. Tymczasem 
jego udręka zmieniła się w znajomy, tępy ból. 

Powinien był przewidzieć, czym to się skończy. A prze­

cież na początku starał się do niej nie zbliżać. Myślał, że je­
go poprzednie bolesne doświadczenia czegoś go nauczyły, ale 
jednak nie. Zignorował wszystkie ostrzeżenia i teraz za to 
płacił. Powtórzyła się tragedia, której za wszelką cenę chciał 
uniknąć. Niestety, tym razem ból był o wiele większy. 

Randee otworzyła oczy. 
- Dojechaliśmy? - Wyprostowała się i rozejrzała dookoła. 
- Tak, dojechaliśmy. Zdążyliśmy akurat na popołudniowy 

rejs. - Mężczyzna wysiadł z samochodu i zatrzasnął drzwi. 

138 

Anula & Irena

Scandalous

Randee ciągle jeszcze przychodziła do siebie po drzem­

ce. Dlaczego Cord był taki oschły? Dogoniła go na przy­
stani. 

- Cord, coś się stało? - Zanim zdążył odpowiedzieć, Ki-

mo zszedł z pokładu i podbiegł do nich. 

- Randee! Cord! Dzięki Bogu, wróciliście! - Objął Ran­

dee za szyję i mocno przytulił. Nigdy wcześniej tego nie 
robił. - To była najdłuższa noc w moim życiu. Jason za­
dzwonił i powiedział mi, co się stało. Na szczęście wszyst­
ko dobrze się skończyło. - Mimo że się uśmiechał, jego 
oczy wyrażały głębokie zaniepokojenie. 

- Tak, już nic nam nie grozi, ale o tym przecież wiesz 

już od kilku godzin. Stało się coś jeszcze? Coś na statku? -
Randee przygotowała się na najgorsze. 

- Nie, tym się nie martw. „Kona Breeze" ma się świet­

nie. Nie musisz się niczym przejmować. 

- Kimo, jeśli się czymś gryziesz, możesz mi powiedzieć. 
- To nic takiego, Randee. Tylko... Liko gdzieś zniknął. 
- Twój syn? - Wydawało się, że głos Corda dochodzi 

z bardzo daleka. 

Randee z trudem ukryła zniecierpliwienie. 
- Jak to zniknął? 
- Wczoraj po południu miał mi pomóc przy malowa­

niu, ale nie wrócił do domu. Zdenerwowałem się, ale jesz­
cze nie martwiłem. Na kolacji też go nie było. Czekałem 
do północy. Na próżno. 

- Może zanocował u przyjaciół i zapomniał ci o tym 

powiedzieć. 

- Dzwoniłem do nich, to znaczy do tych, których znam 

numery telefonów, ale nikt go nie widział od wczorajsze­
go ranka. Bardzo się martwię o niego. Miałem z nim tro­
chę problemów w tym roku, wdawał się w bójki, ale ni­
gdy przedtem nie znikał. 

139 

Anula & Irena

Scandalous

- Kimo, wiem, że się tym gryziesz, ale jestem pewna, że 

Liko jest cały i zdrowy. Przecież to już dorosły mężczyzna. 

- Rzeczywiście skończył osiemnaście lat, ale jeszcze nie 

dorósł. Tak naprawdę wciąż jest dzieckiem. - Mężczyzna 
potrząsnął głową i zgarbiony odszedł na statek. 

- Pomogę Kimo w przygotowaniach do rejsu. - Barrett 

podążył za kapitanem, nawet nie spojrzawszy na Randee. 

Bilety na popołudniowy rejs były całkowicie wyprzeda­

ne. Dwóch członków załogi rozchorowało się i Randee mi­
mo zmęczenia musiała włączyć się do pomocy. Cord też 
przyszedł, mimo że go nie prosiła. Jego pomoc okazała się 
bezcenna, bo przejęty zniknięciem syna Kimo, nie mógł 
się na niczym skupić. 

Rejs minął szybko i bezproblemowo. Nawet na chwilę 

nie zostali z Cordem sam na sam. Czuli się niezręcznie 

w swoim towarzystwie, co po ostatniej nocy było szczegól­

nie bolesne. Chwile spędzone razem teraz wydawały się od­
ległą przeszłością albo nawet snem. 

Po powrocie Randee wysłała Kimo do domu, żeby odpo­

czął. Postanowiła, że wraz z Cordem będą nadzorować sprzą­
tanie statku. Zapadł już zmrok, kiedy skończyli. Jej samo­
chód został na lotnisku, więc Barrett odwiózł ją do domu. 

Kiedy wyłączył silnik, przed drzwiami rozbłysło światło. 
- No, to jesteś w domu - odezwał się, żeby ukryć zmie­

szanie. Spróbował się uśmiechnąć, ale z miernym skut­
kiem. Ciekawe, o czym teraz myślała? Może żałowała te­
go, co między nimi zaszło? 

Drzwi otworzyły się i stanęła w nich ciocia Lani z Ro-

reyem w ramionach. 

- Randee! 
- Mama! 
Randee wyskoczyła z samochodu. 
- Moje słoneczko! Daj buzi mamie! - Przytuliła chłop-

140 

Anula & Irena

Scandalous

ca i ucałowała. - Tęskniłeś za mną? Ja strasznie za tobą tę­
skniłam. 

Widząc, jak Randee przytula syna, mężczyzna poczuł 

ukłucie zazdrości. Być tak kochanym, co to musi być za 
uczucie. 

- Słyszałam od Jasona, że przeżyliście ciekawą przygodę! -

Lani położyła pulchną dłoń na ramieniu Corda. - Myślałam, 

że zwariuję ze zmartwienia. Na szczęście wieczorem przy­
szedł Kimo dotrzymać mi towarzystwa. Oboje byliśmy prze­
rażeni. Dzięki Bogu, że już po wszystkim. Pewnie umieracie 
z głodu! Przygotowałam specjalną kolację. 

Barrett zerknął na Randee, ciekaw jej reakcji. Nie wie­

dział, jak się powinien zachować. Na statku była miła, nie, 
raczej uprzejma, ale unikała kontaktu z nim. 

- Dziękuję, Lani, ale nie chcę sprawiać kłopotu. Powi­

nienem... 

- Nie gadaj głupstw, Cord. To żaden kłopot. Mamy 

mnóstwo jedzenia, wystarczy nawet dla takiego wielkiego 
mężczyzny jak ty. Koniecznie musisz zostać. - Odwróci­

ła się do Randee. - Prawda? 

Cord wstrzymał oddech. 
- Myślę, że... - Przerwał jej dzwonek telefonu. - Odbio­

rę - powiedziała i weszła do domu. 

- Chodź do środka, Cord. - Lani ujęła go za ramię i po­

ciągnęła za sobą. - Usiądź sobie, a ja zaraz ci przyniosę 
zimne piwo. 

- Co? - Randee mocniej przycisnęła słuchawkę do ucha, 

modląc się, żeby okazało się, że się przesłyszała. - Co po­

wiedziałeś? 

Jason mówił spokojnie, ale w jego głosie można było 

wyczuć napięcie. 

- Powiedziałem, że dokładnie obejrzałem helikopter 

i okazało się, że ktoś go specjalnie uszkodził. 

141 

Anula & Irena

Scandalous

- Jak to specjalnie? - spytała drżącym głosem. Lani, wi­

dząc, że coś się zaczyna z nią dziać, zabrała od niej Roreya. 

- Ktoś umyślnie uszkodził silnik. W baku znalazłem mnó­

stwo śmieci. To taka prymitywna, ale skuteczna sztuczka. 

- Cord - słabym głosem Randee wezwała go na pomoc. 

Oddała mu słuchawkę. - Ty z nim porozmawiaj. 

Opadła bez sił na krzesło. Nie docierało do niej ani słowo 

z rozmowy, którą jej wspólnik prowadził z Jasonem. Ock­
nęła się dopiero, gdy rzucił słuchawkę na widełki i zaklął. 

- Co to znaczy? - Drżała na całym ciele i w tej chwili 

pragnęła jedynie, żeby Cord ją przytulił i powiedział, że 

wszystko będzie dobrze. 

- To może oznaczać tylko jedno. Ktokolwiek chciał nas 

zabić, uszkadzając helikopter... 

- Zabić nas? Boże, Cord, chyba nie myślisz, że... 
- Oczywiście, że tak. Nie ma innego wytłumaczenia. 

Niby czemu ktoś miałby coś takiego zrobić? Ktokolwiek 
to był, jest też odpowiedzialny za zniszczenie „Kona Bre-
eze". - Oczy mężczyzny rozbłysły pragnieniem zemsty. -
Podejrzewam, że czeka nas więcej niespodzianek w tej 
kwestii. - Spacerował po pokoju, nie mogąc opanować 

wzburzenia. 

Rorey zaczął płakać, wyczuwając panujące między do­

rosłymi napięcie. Ciocia Lani zabrała go do sypialni, szep­
cząc coś uspokajająco. 

- Jadę tam. - Barrett szybkim krokiem podszedł do drzwi. 
- Dokąd? O czym ty mówisz? 
- Zostanę dziś na noc na statku. 
Randee przeraziła się, słysząc te słowa. 
- Wykluczone! To zbyt niebezpieczne! Nie możesz ry­

zykować. 

- Randee, nie ma sensu się sprzeczać. Już postanowiłem. 
- W takim razie jadę z tobą. 

142 

Anula & Irena

Scandalous

- Nie bądź śmieszna. Sama powiedziałaś, że to niebez­

pieczne. Zostaniesz tutaj. Dam sobie radę. Nie będę miał 
czasu zajmować się tobą. 

- Nie chcę, żebyś pojechał sam. 
- Jason niedługo wróci z rancza. Zostawię mu wiado­

mość, żeby przyjechał na „Kona Breeze". 

- On tu będzie dopiero za dwie godziny. 
- Powiedziałem już, dam sobie radę. 
- To mój statek i jadę z tobą. 
- Randee, posłuchaj... 
- Do cholery, Cord! Ty mnie posłuchaj! - Chwyciła go 

mocno za ramię. - Kocham cię! Może nikomu na tobie nie 
zależy, ale ja nie pozwolę, żeby stała ci się krzywda. 

Ten potok słów oszołomił go. Nie był w stanie nic z sie­

bie wykrztusić. 

- Randee, nie... ja... - Nie potrafił dokończyć. - Dobrze. 

Chodźmy już. 

Przez całą drogę żadne z nich nie otworzyło ust. W gło­

wie Randee kołatały się przeróżne myśli. Odkryła się 
przed Cordem, ale w zasadzie nie miała innego wyjścia. Te 
słowa wypowiedziała zupełnie bezwiednie. 

Zanim Cord zaparkował, bujna wyobraźnia Randee 

podsunęła jej obrazy zniszczonego statku pogrążonego 
w płomieniach. Po ostatnich przejściach nic by jej już nie 
zaskoczyło. 

Tymczasem „Kona Breeze" łagodnie kołysał się przy 

przystani, spokojny jak zwykle o tej porze. Mimo to coś 
złego wisiało w powietrzu. 

- Randee, chcę, żebyś została w samochodzie, dopóki 

nie sprawdzę... 

- Nie. - Nie zamierzała potulnie wykonywać jego po­

leceń. Otworzyła drzwi i wysiadła. Klamka zapadła. Posu-

143 

Anula & Irena

Scandalous

nęła się za daleko, żeby się teraz wycofać. - Nie ma się 
o co spierać. Idę z tobą. 

Barrett spojrzał na nią wymownie i bez słowa zatrza­

snął drzwi. 

- Przynajmniej idź z tyłu. 
Kiwnęła głową na zgodę i przepuściła go przodem. Po­

stępowała za nim krok w krok. Pozornie zwyczajny wy­
gląd statku wcale jej nie uspokoił. Serce waliło jej coraz 
mocniej. Jakaś deska zaskrzypiała pod jej stopami i aż pod­
skoczyła przerażona. 

- Co się dzieje? 
- Nic. - Odgarnęła włosy z twarzy i odetchnęła głębo­

ko. - Przepraszam, jestem trochę podenerwowana. 

Cord objął ją, ale nie przytulił. 

- Nie szkodzi. Nie tylko ty. - Miała wrażenie, że obej­

muje ją po to, żeby ją powstrzymać, a nie uspokoić. - Po­
słuchaj, wygląda na to, że wszystko jest w porządku. Sa­
ma się przekonałaś. Teraz możesz wrócić do domu. Jason 
zaraz się tu zjawi. 

- Nie. - Mimo zdenerwowania jej głos brzmiał zdecy­

dowanie. - Nie zostawię cię tutaj. 

- Randee, nie przyjechaliśmy tu się zabawić. To nie film. -

Pogardliwy ton Corda bardzo ją zabolał. - To nie jest jakaś 
gra. To dzieje się naprawdę. Wróć do domu. Tam jest twoje 
miejsce. 

- Dosyć tego, Cord! Przestań. Nie jestem nią, do cho­

lery! - powiedziała bez zastanowienia. 

- O czym ty mówisz? - spytał zimno. 
Randee odetchnęła głęboko. Teraz nie było już odwro­

tu. Rozogniona rana, którą nosił w sercu, musiała wresz­
cie zacząć się zabliźniać. 

- O Brittany. Mówię o Brittany. 
- Nie mieszaj jej do tego. 

144 

Anula & Irena

Scandalous

- Niestety, to niemożliwe. Ona ciągle stoi między nami. 

Mam wrażenie, że nie opuszcza nas ani na chwilę. Wiem, że 
cię zraniła. Pokochałeś ją, a ona zabawiła się kosztem two­
jego uczucia. - Randee poczuła, jak po policzkach płyną jej 

gorące łzy. Otarła je wierzchem dłoni, zdenerwowana wła­
sną słabością. - Zaufałeś jej, a ona cię upokorzyła. A ty po 
tylu latach wciąż czujesz się skrzywdzony. Nie winię cię za 
to, że jej nienawidzisz. Zasłużyła na to. Czasem myślę, że 

też jej nienawidzę za to, co ci zrobiła. - Przerwała na chwi­

lę. Twarz mężczyzny nie wyrażała żadnych emocji. - Ale ja 
nie jestem Brittany. Nie powinieneś na mnie wyładowywać 

złości. Ja cię nie skrzywdziłam, nie wykorzystałam ani nie 
zdradziłam. Moim jedynym grzechem jest to, że cię kocham. 
Może źle, że tak się stało, ale nic już na to nie poradzę. 

-Nic? 
- Nie. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. 
- Przepraszam, Randee - odezwał się po dłuższej chwi­

li milczenia. - Masz rację, nie jesteś Brittany i nie powi­
nienem cię tak traktować, bo na to nie zasługujesz. Prze­
praszam. 

- Przeprosiny przyjęte. - Randee miała nadzieję, że usłyszy 

coś więcej, po tym, jak otworzyła przed nim swoje serce. 

Ku jej zdziwieniu, Cord nie odezwał się, tylko przytu­

lił ją mocno. Czuła, jak jego ciało drży. Po kilku chwilach, 
które wydawały się wiecznością, Cord rozluźnił uścisk. 
Palcem uniósł jej brodę do góry. Popatrzył jej w oczy i po­
całował ją, 

- Czas sprawdzić, co się dzieje na statku. 
Wszedł na pokład, odwrócił się i podał jej dłoń. Przez 

chwilę stali na rufie, trzymając się za ręce. Jedynym do­
chodzącym ich dźwiękiem był plusk wody uderzającej 
o burtę. Cord puścił rękę Randee. Podeszli do pomiesz­
czeń dla załogi. Nagle mężczyzna się zatrzymał. 

145 

Anula & Irena

Scandalous

- Cord, co ty... - Postępująca tuż za nim Randee, wpa­

dła mu na plecy. Natychmiast zrozumiała, co go zaniepo­
koiło. Spod drzwi prowadzących do maszynowni sączyło 
się blade światło. 

Cord odepchnął ją. W tym samym momencie światło 

w maszynowni zgasło i drzwi otworzyły się na oścież. Na 

pokładzie pojawiła się wysoka postać. Barrett rzucił się na 
nią, przewrócili się na deski. 

- Cord! - Randee z przerażeniem obserwowała szamo­

taninę. W ciemnościach nie rozpoznawała włamywacza. 
W ustach poczuła słodki smak krwi. Musiała nieświado­
mie przygryźć wargę. Rozpaczliwie chciała pomóc Cordo-

wi, ale paraliżował ją strach. 

Mężczyźni przetoczyli się pod burtę i w nikłym świe­

tle Randee wyraźniej dostrzegła sylwetkę intruza. Udało 
mu się wyrwać na chwilę i stanąć na pokładzie. Cord zła­
pał go za nogę i przewrócił. 

- Randee! Światło! - usłyszała jego krzyk. 
Roztrzęsiona po omacku szukała kontaktu. Wreszcie 

drżącymi dłońmi odnalazła go. Pokład zalała fala światła. 

Barrett przyciskał włamywacza do desek pokładu, wci­

skając mu kolano w plecy i wykręcając do tyłu ramię. Ran­
dee rozpoznała go. 

- Liko! Co ty tu robisz? 

Liko zawył jak zranione zwierzę i z jego ust popłynął 

potok przekleństw pod adresem Randee. O mało nie ze­
mdlała, słysząc, jaką nienawiścią chłopak był przepełniony. 

Cord przycisnął go mocniej. 
- Odpowiedz na pytanie, łajdaku. Co tu robisz? 

- To wszystko twoja wina! Wszystko! 
Randee cofnęła się przestraszona, mimo że Cord nie 

puszczał chłopaka. 

- Nie rozumiem. O co ci chodzi, Liko? 

146 

Anula & Irena

Scandalous

- Ty głupia suko! Sama się o to prosiłaś! Ukradłaś „Kona 

Breeze" mojemu ojcu i teraz nie mamy nic. Nic, rozumiesz? 

Wściekłość Liko zmieniła się w rozpacz. Nagle zaczął 

szlochać i jęczeć. Randee podejrzewała, że był pijany, sza­
lony albo zażył jakieś środki odurzające. 

Cord chwycił chłopaka za włosy i podniósł jego głowę. 
- Powiedz, łobuzie, czy to ty majstrowałeś przy moim 

helikopterze? 

- Ja! Oboje powinniście byli zginąć! - dumnie wyrzucił 

z siebie Liko. - Statek też ja zdemolowałem. Sam. Ta głu­
pia, egoistyczna suka zasłużyła sobie na to! 

Niespodziewanie wyrwał się Barrettowi. Przewrócił go 

na pokład i z całej siły kopnął w osłabioną nogę. Ten, prze­
klinając z bólu, rzucił się na niego. Randee krzyknęła prze­
rażona. Nagle na statku pojawił się Jason. 

Liko odwrócił się zaskoczony. Jason natychmiast ude­

rzył go pięścią w twarz. Chłopak upadł, wyjąc z wściekło­
ści i bólu. Tym razem Jason przydusił go do desek żela­
znym chwytem. 

Cord wstał niepewnie. Z ust i nosa sączyła mu się krew. 
- Idź do biura i wezwij policję, Randee. Poczekaj tam na 

nich - powiedział pewnym, nieco aroganckim tonem. Otarł 
krew z twarzy i nawet uśmiechnął się lekko. - I powiedz 
im, żeby się pospieszyli, bo nie wiem, jak długo będziemy 

w stanie przytrzymać tego łobuza, nie robiąc mu krzywdy. 

17 

- Nigdy sobie tego nie wybaczę. - W oczach Kimo 

błyszczały łzy. Z całej siły zaciskał dłonie na oparciu krze-

147 

Anula & Irena

Scandalous

sła. - I wiem, że ty też mi nie wybaczysz. - Opuścił gło­

wę, nie mogąc znieść wzroku Randee. 

Odwołali poranny rejs, żeby policja mogła zbadać sy­

tuację i przesłuchać świadków. Po kilku godzinach poli­
cjanci opuścili statek i Jason mógł wrócić do hangaru nad­
zorować naprawę helikoptera. 

Zanim Randee i Cord znaleźli chwilkę, żeby pobyć sam 

na sam, na „Kona Breeze" zjawił się Kimo, żeby poinfor­

mować o rezygnacji z posady. Serce Randee krajało się na 

widok jego rozpaczy. 

- Kimo, to nie twoja wina. Cord i ja dobrze wiemy, że 

nie jesteś odpowiedzialny za to, co się stało. - Spojrzała 
na Corda wyczekująco. Stał obok niej z bandażem na gło­

wie. Był trochę podrapany, ale poza tym nie miał innych 

pamiątek po nocnym spotkaniu z Liko. Niezobowiązują­
co wzruszył ramionami. 

- Nie, Randee, jestem odpowiedzialny. - Oczy kapitana 

przepełniał ból. - Powinienem był się domyślić, co się dzie­
je. Przecież jestem jego ojcem. - Pokiwał smutno głową. 

- Ciągle nie rozumiem, dlaczego Liko sądzi, że ukra­

dłam ci „Kona Breeze". 

- Ja chyba wiem. Pracowałem dla pana Hastera prawie 

dwadzieścia lat. Otóż pan Haster obiecał mi, że kiedy przej­
dzie na emeryturę, sprzeda mi „Kona Breeze". Powiedział, 
że pomoże mi zdobyć pożyczkę. To miała być nagroda dla 
mnie za pracę na statku. Kiedy Liko był młodszy, dużo 
o tym rozmawialiśmy. Każdego wieczoru wyobrażaliśmy 
sobie, co zrobimy, gdy „Kona Breeze" będzie nasz. 

- Ale wszystko potoczyło się inaczej, prawda?... - Ran­

dee chciała znać całą prawdę, nawet gorzką. 

- Oczywiście. Ten człowiek, J. Maxwell Turner... prze­

praszam Randee, ale nigdy mu nie ufałem, otóż on zapro­
ponował panu Hasterowi dużą sumę za statek. W istocie 

148 

Anula & Irena

Scandalous

chodziło mu tylko o tereny nadmorskie, które posiadał 
pan Haster. Maxwell Turner wcale nie zamierzał inwesto­

wać w „Kona Breeze". Tak czy inaczej, interes to interes, 

a ja nie mogłem przebić jego oferty. - Mężczyzna spuścił 
głowę. - Pan Haster powiedział, że jest mu przykro, ale 
nie może odrzucić takiej propozycji. 

- I jak to przyjąłeś? 
- Byłem wściekły i rozczarowany, że pan Haster nie do­

trzymał słowa. Ale w końcu pogodziłem się z tym. W każ­
dym razie nigdy nie winiłem ciebie za to, co się stało. 

- Ale Liko tak? - Cord znalazł się przy Randee, jakby 

nagle potrzebowała opieki. 

- Na początku nie. Nawet myślałem, że Liko całkiem 

stracił zainteresowanie statkiem. Przestał mi pomagać. 
Przez ostatni rok bardzo się od siebie oddaliliśmy, ciągle 
się kłóciliśmy. Zawsze chodziło o pieniądze. Nie wystar-
czało mu kieszonkowe, które mu wyznaczyłem. - Kimo 
zamilkł na dłuższą chwilę. - Teraz już wiem dlaczego. 

- Kokaina? - zimno spytał Cord. Randee wstrzymała od­

dech, wiedząc, jaki ból sprawi to pytanie Kimo, ale milczała. 

- Tak. Tak mi powiedzieli. - Zażenowany mężczyzna 

opuścił głowę. - Na to szły wszystkie pieniądze. - Przetarł 
załzawione oczy. - A ja nigdy nic nie podejrzewałem. - Przez 
jakiś czas kapitan zbierał siły, żeby kontynuować. - Narko­
tyki zniszczyły mu umysł, Randee. Zniszczyły go. Wbił so­
bie do głowy, że miałby mnóstwo pieniędzy, gdybym kupił 
statek, który on by kiedyś odziedziczył. Według Liko pro­
blem stanowiły pieniądze, nie narkotyki. 

Kimo umilkł. Spojrzał na ocean, jakby miał go już ni­

gdy nie zobaczyć. Po kilku minutach odwrócił się do Ran­
dee i Corda. 

- Proszę, wybaczcie staremu ojcu, że nie dostrzegł cho­

roby syna. - Zgarbiony podszedł do schodów. - Życzę 

149 

Anula & Irena

Scandalous

wam obojgu powodzenia. Będę tęsknił za wami i za „Ko­

na Breeze". 

Powoli zszedł ze schodów. Barrett patrzył za nim. 

Współczuł staremu kapitanowi, ale rozumiał jego wybór. 

Sam w podobnej sytuacji postąpiłby tak samo. Mężczyzna 
musi płacić za swoje błędy. On przyjął to brzemię. 

- Kimo, stój. - Randee pobiegła za nim i przytrzymała 

go za ramię. - Wróć na chwilę. - Przyprowadziła go z po­

wrotem na pokład, jakby był dzieckiem. - Rozumiem, ja­

kie to dla ciebie trudne. Ale nie możesz płacić za błędy, 
które popełnił Liko. Twój syn jest narkomanem, jest cho­
ry, potrzebuje pomocy. Powinieneś dopilnować, żeby mu 
jej udzielono. - Przyprowadziła go do steru. - Ale tu jest 
twoje miejsce. Chcę, żebyś został. 

- Ale Randee... 
- „Kona Breeze" bez ciebie to inny statek. Nie opusz­

czaj nas. Potrzebujemy cię. 

- Mówisz to szczerze? 
- Oczywiście. 
Kimo spojrzał na Barretta. Nadzieja rozjaśniła mu twarz, 

ale ciągle nerwowo wykręcał palce. 

- Cord, a co ty myślisz? Przecież to tobie Liko... - Ge­

stem wskazał na jego głowę. 

Cord zawahał się, ale spojrzenie Randee powiedziało 

mu wyraźnie, jakiej odpowiedzi od niego oczekuje. Wes­
tchnął z rezygnacją. 

- To tylko zadrapanie, Kimo. Zresztą moja wspólnicz­

ka podejmuje wszystkie decyzje. 

- Proszę, Kimo, zostaniesz? 
- Tak, Randee! - Mężczyzna chwycił ją w ramiona. - Dzię­

kuję. Nigdy nie będę w stanie ci się za to odwdzięczyć. Muszę 
teraz odwiedzić Liko, ale wrócę na popołudniowy rejs. - W kil­
ku susach zbiegł ze schodów, jakby ubyło mu dziesięć lat. 

150 

Anula & Irena

Scandalous

- Właśnie kogoś uszczęśliwiłaś. - Kapitan odjeżdżał sa­

mochodem, machając do nich entuzjastycznie przez okno. 
- Jesteś niezwykłą kobietą. 

Randee wzruszyła ramionami. 
- Gdyby Kimo odszedł, musiałabym szukać nowego ka­

pitana, a poza tym ciocia Lani nie dałaby mi spokoju, je­
śli wiesz, o czym mówię. - Mrugnęła porozumiewawczo 
do Corda. - Ona ma chyba własne plany w stosunku do 
Kimo, nie sądzisz? 

- Chyba tak. 
- Poza tym tak właśnie trzeba było postąpić. 
- Masz talent do właściwych wyborów. 
Randee potrafiła przebaczać. Nie nosiła w sercu urazy 

do innych. Cord nigdy wcześniej nie spotkał takiej osoby. 
Zależało jej nawet na nim. Poczuł, że pragnie zacząć no­

we życie z tą kobietą. 

Wczoraj powiedziała, że go kocha. On bał się wypowie­

dzieć te słowa. Czy teraz się przełamie? Wziął ją za rękę. 
Razem podeszli do burty. 

- Pamiętasz, kiedy staliśmy tu pierwszy raz? 
- Jak mogłabym zapomnieć? Tego dnia podpisaliśmy 

naszą umowę. 

- Cieszę się, że o tym wspomniałaś. Mam do ciebie prośbę. 

Serce Randee zaczęło szybciej bić. 

- Co masz na myśli? 
- Musimy wprowadzić parę zmian do naszej umowy. 

Chciałbym je przedyskutować. - Objął ją w talii i przycią­
gnął do siebie. 

- To zależy - ostrożnie odpowiedziała Randee. 
- Od czego? - wymruczał jej w ucho. 
- Od warunków, jakie zaoferujesz. - Delikatnie ode­

pchnęła go, żeby spojrzeć mu w oczy. 

- Randee, wiem, że trudno ze mną wytrzymać. Bardzo 

151 

Anula & Irena

Scandalous

długo byłem sam. Dopóki nie zjawiłaś się w moim życiu, 
tylko pies mnie tolerował. - Jego oczy rozjaśniły się uśmie­
chem. - Ale teraz nawet Scuba ma mnie dosyć. 

Randee uśmiechnęła się, ale szybko spoważniała. 
- Wszystko, co osiągnąłem przez ostatnie piętnaście lat 

to moja firma, a już posiadasz w niej pięćdziesiąt jeden 
procent udziałów. Ale chętnie oddam ci całą resztę. 

- Resztę firmy? - spytała przekornie. 
- Resztę siebie. Kocham cię, Randee. Chcę być dla cie­

bie czymś więcej niż tylko wspólnikiem w interesach. Chcę 
być twoim mężem. Chcę być ojcem dla Roreya. - Delikat­
nie odgarnął jej z twarzy niesforny kosmyk włosów. - Nie 
mogę już być sam, nie potrafię żyć bez ciebie. Co ty na to? 
Czy przyjmiesz mnie? 

Randee przyciągnęła go do siebie i pocałunkiem odpo­

wiedziała na jego pytanie. 

- Tak, Cord. Kocham cię i pragnę być z tobą. 
- Czy to znaczy, że mamy nową umowę? 
- Tak, na nowych warunkach. Tym razem każde z nas 

dostaje sto procent. 

Anula & Irena

Scandalous