Meg Cabot 
 
PAMIĘTNIK KSIĘŻNICZKI 4 
Księżniczka na dworze 
 
Walterowi Schretzmanowi i wielu innym osobom, 

 

które jak Nowy Jork długi i szeroki 

 

okazują ludziom wielką szczodrość. 

 

Niech wam się nie wydaje, że tego nie doceniamy 

 

-z podziękowaniami  
- Gdybym była księżniczką - szepnęła do siebie - mogłabym szczodrze obdarowywać  
ubogich. Ale nawet jeśli tylko udaję, że nią jestem, i tak mogę wymyślać różne  
drobne dobre uczynki. Będę udawała, że spełnianie tych dobrych uczynków to  
szczodre obdarowywanie ludzi. 
Frances Hodgson Burnett Mała księżniczka przekład Wacława Komarnicka 
 
Czwartek, 1 stycznia, północ, książęca sypialnia w Genowii 
moje vosTflnowimm ????????? 
?????? ??????? ????? misnoncne 
?????? 7Hmmovoas ?????? 
1.  Przestanę obgryzać paznokcie, ze sztucznymi włącznie. 
2.  Przestanę kłamać. Grandmere i tak wie, kiedy kłamię, a wszystko przez ten  
mój nos, a właściwie moje zdradzieckie nozdrza, które mi się rozszerzają, ile  
razy zmyślam, więc w sumie nie ma sensu nawet próbować mówić cokolwiek poza  
szczerą prawdą. 
3.  Nigdy nie odejdę od ustalonego tekstu orędzia w czasie oficjalnego  
wystąpienia telewizyjnego przed narodem Genowii. 
4.  W obecności dam dworu przestanie mi się wyrywać mer de. 
5.  Przestanę prosić Francois, mojego genowiańskiego ochroniarza, żeby mnie  
uczył przeklinać po francusku. 
6.  Przeproszę Genowiańskie Stowarzyszenie Hodowców Oliwek za ten numer z 
pestką. 
7 
7.  Przeproszę pałacowego kucharza za to, że podsunęłam psu Grandmere tamten  
kawałek/oze gras (chociaż wielokrotnie informowałam pałacową kuchnię, że nie  
jadam wątróbki). 
8.  Przestanę pouczać genowiańskich dziennikarzy na temat zagrożeń związanych z  
paleniem tytoniu. Jeśli wszyscy mają ochotę nabawić się raka płuc, to mają do  
tego pełne prawo. 
9.  Osiągnę samorealizację. 
10. Przestanę tyle myśleć o Michaelu Moscovitzu. 
Nie, zaraz. Przecież już mogę myśleć o Michaelu Moscovi-tzu, BO TERAZ TO JEST  
MÓJ CHŁOPAK!!!!!!!! 
MT + MM = WIELKA MIŁOŚĆ 
Piątek, 2 stycznia, 14.00, książęca sypialnia w Genowii 
Wiecie, podobno mam ferie. Poważnie. To znaczy, w końcu to jest moja przerwa  

semestralna. Powinnam się bawić, naładować sobie mentalne akumulatory na  
nadchodzący semestr, który wcale nie zapowiada się lekko, bo zacznę zajęcia z  
algebry, stopień II, nie wspominając już o zdrowiu i zasadach bezpieczeństwa.  
Wszyscy w szkole mówili: „Och, ty to masz szczęście, spędzisz Gwiazdkę w pałacu,  
a wszyscy ci będą usługiwać". 
No cóż, po pierwsze, mieszkanie w pałacu to żadna frajda. Zgadnijcie, czemu? Bo  
w takich pałacach wszystko jest naprawdę stare. No dobra, nie żeby pałac został  
zbudowany w czwartym roku naszej ery, czy kiedy tam moja przodkini, księżna 
8 
Rosamunda, rozpoczęła swoje panowanie. Tak czy inaczej, postawiono go chyba w  
XVII wieku i pozwólcie, że wam przypomnę, czego ludzie w XVII wieku nie mieli: 
1.  kablówki 
2.  stałych łączy internetowych 
3.  toalet 
Co nie znaczy, że nie ma tu teraz talerza telewizji satelitarnej, ale zaraz! -  
to w końcu dom mojego taty; jedyne kanały, jakie sobie zaprogramował, to CNN,  
CNN Serwis Finansowy i kanał golfowy. A gdzie MTV2, ja się pytam? Gdzie Kanał  
Filmowy dla Pań Lifetime? 
Co w zasadzie nie ma większego znaczenia, bo i tak przez cały czas mnie tu  
poganiają jak wołu roboczego. Nie zdarza się, żebym znalazła jedną wolną chwilę  
dla siebie, mogła wziąć pilota do ręki i zacząć się zastanawiać: „Hm-hm, ciekawe,  
czy nie leci teraz akurat jakiś film z Tracey Gold?" 
No, a toalety?... Pozwólcie tylko, że wam powiem jedno: w XVII wieku nie znali  
się za dobrze na kanalizacji. Więc teraz, prawie czterysta lat później, jeśli  
wrzucisz do muszli chociaż o jeden listek papieru toaletowego za dużo i  
próbujesz go spuścić, wywołujesz, małe domowe tsunami. 
To by było na tyle. Tak wygląda moje życie w Genowii. 
Wszystkie inne znane mi dzieciaki spędzają ferie w Aspen na nartach albo opalają  
się w Miami. 
A ja? Co JA robię w czasie ferii? 
No cóż, oto wpisy z nowego terminarza spotkań, który Grandmere dała mi w  
prezencie na Gwiazdkę (no bo która dziewczyna nie chciałaby dostać pod choinkę  
terminarza spotkań, prawda?), gdzie zanotowałam sobie, co robiłam do tej pory. 
9 
Niedziela, 21 grudnia, książęca sypialnia w Genowii 
Przyjechałam do Genowii. Ponieważ podczas lotu zjadłam całą dużą paczkę skittles,  
omal nie puściłam pawia w kierunku oficjalnego genowiańskiego komitetu  
powitalnego, który pojawił się na lotnisku, żeby powitać mnie zaraz po wyjściu z  
samolotu. 
Minął już cały jeden dzień, odkąd po laz ostatni widziałam Michaela. Usiłowałam  
dodzwonić się do domu jego dziadków w ? ??? Baton, bo Moscovitzowie pojechali  
tam do nich na ferie zimowe, ale nikt nie odpowiadał, może ze względu na różnicę  
czasu, gdyż w Genowii jest tak ze sześć godzin wcześniej niż na Florydzie. 
Poniedziałek, 22 grudnia, książęca sypialnia w Genowii 
Podczas zwiedzania genowiańskiego krążownika marynarki wojennej HMS „Książę  
Filip" potknęłam się o kotwicę i niechcący zepchnęłam admirała Pepina do wody.  

Ale nic mu się nie stało. Wyłowili go z genowiańskiej portówki za pomocą harpuna. 
Tylko dlaczego jestem jedyną osobą w tym kraju, która uważa kwestie ochrony  
środowiska za istotne? Jeżeli ludzie mają dalej cumować swoje jachty w  
genowiańskim porcie, naprawdę powinni zacząć zwracać uwagę na to, co wyrzucają  
za burtę. Morświ-nom nosy więzną w plastikowych opakowaniach po sześciopa-kach 
z  
piwem. Zwierzęta głodzą się na śmierć, bo nie mogą nawet otworzyć pysków, żeby  
coś zjeść. Wystarczyłoby rozrywać te opakowania, zanim się je wyrzuca, i nic  
złego by się nie działo. 
10 
No cóż, dobra, niezupełnie NIC złego, bo w końcu od tego się zaczyna, że nie  
powinno się wyrzucać śmieci za burtę. 
Po prostu nie mogę stać bezczynnie i przyglądać się, kiedy bezbronne morskie  
stworzenia giną przez hordy turystów uzależnionych od Bain de Soleil, którzy  
pielgrzymują tutaj w poszukiwaniu idealnej śródziemnomorskiej opalenizny. 
Dwa dni, odkąd po raz ostatni widziałam Michaela. Dwa razy usiłowałam się do  
niego dodzwonić. Za pierwszym razem nikt nie odebrał. Za drugim razem odebrała  
babcia Michaela i powiedziała, że właśnie się z nim minęłam, bo przed sekundą  
wyszedł do apteki wykupić dla dziadka talk do stóp robiony na receptę. To takie  
do niego podobne, on zawsze najpierw myśli o innych, a dopiero potem o sobie. 
Wtorek, 23 grudnia, książęca sypialnia w Genowii 
Podczas śniadania z członkami Genowiańskiego Stowarzyszenia Hodowców Oliwek  
oświadczyłam, że nietypowa dla tej pory roku susza, która nawiedziła obszar  
Morza Śródziemnego, to „na pewno pestka". Nikt nie uznał tego stwierdzenia za  
specjalnie zabawne, a już zwłaszcza członkowie Genowiańskiego Stowarzyszenia  
Hodowców Oliwek. 
Trzy dni, odkąd po raz ostatni widziałam Michaela. Nie mam czasu dzwonić ze  
względu na kontrowersje związane z użyciem słowa „pestka" przy hodowcach oliwek. 
11 
Środa, 24 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
Wygłosiłam telewizyjne orędzie gwiazdkowe do narodu Ge-nowii. Troszkę odeszłam  
od ustalonego tekstu, wymieniając wysokość dochodów z parkometrów w pięciu  
gminach Nowego Jorku, i wyraziłam nadzieję, że zainstalowanie parkometrów w  
Genowii przyczyniłoby się znacznie do rozwoju gospodarczego kraju, a przy okazji  
zniechęciłoby zbyt oszczędnych turystów do jednodniowych wypadów w nasze 
granice.  
Nie mam pojęcia, czemu Grandmere tak się na mnie wściekła. Par-kometry w Nowym  
Jorku WCALE nie są obrzydliwymi garga-melami psującymi uliczny krajobraz. Przez  
większość czasu i tak się ich nie zauważa. 
Cztery DOORWM (Dni Odkąd Ostatni Raz Widziałam Michaela). 
Czwartek, 25 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
NARESZCIE ROZMAWIAŁAM Z MICHAELEM!!!!!! W końcu udało mi się do 
niego dodzwonić.  
Niestety, rozmowa trochę nam się nie kleiła, bo mój tata, babka i kuzyn Renę  
siedzieli w pokoju, z którego dzwoniłam, a rodzice, dziadkowie i siostra  
Michaela siedzieli w pokoju, w którym on odebrał telefon. 

Zapytał mnie, czy dostałam coś fajnego pod choinkę, a ja mu powiedziałam, że nie,  
że dostałam tylko terminarz spotkań i książęce berło. A tak naprawdę chciałam  
dostać telefon komórkowy. Zapytałam Michaela, czy on dostał coś fajnego z okazji  
Chanuki, a on stwierdził, że nie, że dali mu tylko kolorową 
12 
drukarkę. To i tak o wiele lepszy prezent niż mój, moim zdaniem. Chociaż berło  
znakomicie nadaje się do odsuwania skórek przy paznokciach. 
Tak bardzo mi ulżyło, że Michael nie całkiem o mnie zapomniał. Zdaję sobie  
sprawę, że mój chłopak znacznie przewyższa wszystkich pozostałych  
przedstawicieli swojego rodzaju - to znaczy innych facetów. Ale każdy przecież  
wie, że faceci są podobni do psów - ich pamięć krótkoterminowa praktycznie nie  
istnieje. Mówisz takiemu, że twoją ulubioną bohaterką filmową jest Xena,  
Wojownicza Księżniczka, a za pięć minut słyszysz, jak komuś opowiada, że twoją  
ulubioną bohaterką filmową jest ???? z Telemundo. Chłopcy po prostu nic nie mogą  
na to poradzić, a trzeba wziąć jeszcze pod uwagę, że i tak mają już mózgi  
przesadnie pozapychane informacjami na temat modemów, Star Treka Voyagera, 
Limp  
Bizkit i tym podobnych rzeczy. 
Michael nie stanowi tutaj żadnego wyjątku od reguły. Och, wiem, że jest drugim  
uczniem w swojej klasie i osiągnął rewelacyjne wyniki na egzaminie SAT, i że  
został jeszcze przed terminem przyjęty na jeden z najbardziej prestiżowych  
uniwersytetów w całym kraju. Ale sami wiecie, że zajęło mu jakieś pięć milionów  
lat, zanim wreszcie się przyznał, że mnie lubi. I to dopiero po tym, jak  
wysłałam mu całą stertę anonimowych listów. Które potem okazały się wcale nie  
anonimowe, bo od początku wiedział, że są ode mnie, dzięki wszystkim moim  
przyjaciółkom, wliczając w to jego młodszą siostrę, i ich wrodzonej, niebywałej  
gadatliwości. 
No, ale nieważne. Ja tylko mówię, że pięć dni to dużo czasu, żeby obyć się bez  
jednego znaku życia od swojego ukochanego. To znaczy, chłopak Tiny Hakim Baba,  
Dave Faroą El-Abar, czasami potrafi do niej przez tyle czasu nie zadzwonić, a  
Tina zawsze dochodzi wtedy do wniosku, że Dave spotkał jakąś dziewczynę, która  
jest ciekawsza od niej. Wreszcie nie wytrzymała 
13 
i skonfrontowała się z nim na ten temat, mówiąc mu, że go kocha i cierpi, kiedy  
on do niej nie dzwoni... Co tylko sprawiło, że nie zadzwonił już do niej ani  
razu, bo Dave okazał się typowym, niezdolnym do głębszego zaangażowania  
uciekaczem. 
Michaelowi byłoby bardzo łatwo spotkać dziewczynę, która jest ciekawsza ode mnie.  
To znaczy, na świecie muszą chyba żyć miliony dziewczyn, które mają jakieś  
rzeczywiste zalety poza tym, że są księżniczkami, i które w czasie wakacji nie  
są zamykane na cztery spusty w pałacu, z szaloną babką i jej dziwacznym łysym  
pudlem. 
I chociaż wszystkie mówimy: „Och, nieprawda", kiedy Tina twierdzi, że Dave ją  
rzucił, zaczynam chyba rozumieć, co ona czuje. 
Rozmawiałam z mamą i panem Gianinim. U nich obojga w porządku, chociaż mama  
nadal nie chce pozwolić swojemu lekarzowi, żeby jej powiedział czego się  

spodziewa - chłopca czy dziewczynki. Mama mówi, że nie życzy sobie wiedzieć, bo  
jeśli to chłopiec, podczas porodu nie będzie parła, ponieważ nie chce sprowadzać  
na świat jeszcze jednego ciemięzcy z chromosomem Y (pan G. mówi, że to tylko  
zwykłe hormonalne gadanie, ale ja nie byłabym taka pewna. Mama potrafi być ostro  
anty-Y-chro-mosomalna, kiedy się uprze). Dali mi Grubego Louie do telefonu,  
żebym mu mogła życzyć wesołych świąt, a on zawarczał ze złością, więc wiem, że  
też ma się dobrze. 
5 DOORWM. 
14 
Piątek, 26 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
usiałam się przyglądać, kiedy tata i kuzyn Renę grali w charytatywnym turnieju  
golfowym przeciwko Tigero-wi Woodsowi. Tiger wygrał (też mi niespodzianka), bo  
tata jest w średnim wieku, a książę Renę przyznał, że poprzedniego wieczoru brał  
udział w imprezie, na której delektowano się grappą. Jedyny sport nudniejszy od  
golfa to polo. Będę musiała patrzeć, jak tata i kuzyn Renę grają w TO w  
przyszłym miesiącu - chociaż praktycznie rzecz biorąc, Renę trudno nazwać moim  
kuzynem. To jakaś stutysięczna woda po kisielu. 
I mimo że jest księciem, włoskie prawo nie zezwala mu już na postawienie stopy  
na jego ojczystej ziemi, a to przez socjalistów, którzy wygnali wszystkich  
członków włoskiej rodziny królewskiej za granicę. Pałac przodków biednego Renę  
należy teraz do słynnego projektanta butów, który urządził w nim sanatorium dla  
bogatych Amerykanów. Przyjeżdżają tam na weekendy, sami sobie gotują makaron i  
sączą przy tym dwustuletni ocet balsamiczny... 
Renę chyba jest wszystko jedno, bo tu, w Genowii nadal wszyscy zwracają się do  
niego „Wasza Wysokość, książę Renę" i przyznaje mu się wszelkie przywileje  
należne członkowi rodu panującego. 
Ale i tak, mimo że Renę ma cztery lata więcej ode mnie i jest na pierwszym roku  
jakiejś francuskiej szkoły biznesu, to jeszcze nie znaczy, że wolno mu traktować  
mnie protekcjonalnie. To znaczy, moim zdaniem hazard jest czymś moralnie  
nagannym, więc się denerwuję, widząc, że Renę spędza tyle godzin przy stole do  
ruletki, zamiast spożytkować czas jakoś sensowniej. 
Wspomniałam mu o tym. Wydaje mi się po prostu, że Renę musi sobie jeszcze zdać  
sprawę z tego, że życie składa się z czegoś 
M 
15 
więcej niż z jeżdżenia z szaloną prędkością alfa romeo albo pływania w pałacowym  
krytym basenie wyłącznie w skąpych czarnych speedos, które tu w Europie są  
bardzo modne (zaapelowałam do taty, żeby, na litość boską, trzymał się zwykłych  
kąpielówek, co na szczęście i tak robi). 
No i dobra, Renę po prostu mnie wyśmiał. 
Ale przynajmniej mogę teraz spać spokojnie, wiedząc, że zrobiłam wszystko, żeby  
wykazać pewnemu niezwykle egoistycznemu księciu błąd, jakim jest jego  
pasożytniczy żywot. 
6 DOORWM. 
Sobota, 2 7 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
? przygnębiający dzień, bo to dwudziesta piąta rocznica •śmierci dziadka.  

Musiałam złożyć wieniec na jego grobie, nosić czarny woal itd. Woal przylepił mi  
się do błyszczyku na ustach, nie udało mi się odkleić go podmuchiwaniem,  
wreszcie musiałam go ściągnąć, a przy okazji kapelusz wpadł mi do portowej  
zatoki. Książę Renę go wyłowił z pomocą kilku życzliwych turystek w topłesie,  
ale kapelusz już chyba nigdy nie będzie się do niczego nadawał. 7 DOORWM. 
Niedziela, 28 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
Książę Renę został przyłapany na zabawianiu w pałacowym basenie życzliwych  
turystek w topłesie. Potężna awantura ze strony taty, który uważa, że w wieku  
osiemnastu lat Renę 
16 
powinien zdawać sobie sprawę ze swojej reputacji „księcia Williama Europy  
kontynentalnej minus klejnoty koronne", jako że rodzina Renę ma już tylko tytuły  
i nie towarzyszy im żaden majątek, i że te dziewczyny go tylko wykorzystywały.  
Renę mówi, że nie ma nic przeciwko temu, żeby go w ten sposób wykorzystywać, a  
skoro JEMU to nie przeszkadza, to czemu miałoby przeszkadzać tacie? Ale tatę to  
tylko jeszcze bardziej rozwścieczyło. Powinnam była ostrzec Renę, że  
niebezpiecznie jest sprzeciwiać się tacie, kiedy ta żyłka na środku czoła  
zaczyna mu pulsować, lecz nie zdążyłam. 
Próbowałam dodzwonić się do Michaela, ale przez całe godziny był tylko zajęty  
sygnał. Musiał siedzieć w sieci. Wysłałabym mu maila, ale jedyne komputery w  
pałacu z dostępem do Internetu stoją w biurze administracji, a drzwi były  
zamknięte. 
8 DOORWM. 
Poniedziałek, 29 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
Spotkałam się z dyrekcją genowiańskiego kasyna. Zniechęcił mnie ich upór przy  
utrzymaniu bezpłatnego parkowania dla stałych klientów. Wyjaśniałam im, jak  
znacząco mogą wzrosnąć dochody księstwa dzięki płatnym parkometrom, ale mnie 
zakrzyczeli. 
Poprosiłam tatę o klucze do biura administracji, żebym mogła wysyłać maile do  
Michaela, ile razy mam na to ochotę, ale on też mnie zgasił, przez Renę, którego  
złapano w biurze administracji w zeszłym tygodniu. Siedział na kopiarce i robił  
sobie ksero dolnej połowy pleców. Zapewniłam tatę, że mnie nigdy coś tak  
głupiego nie przyszłoby do głowy, bo nie jestem 
2 - Księżniczka na dworze 
17 
pękającym od testosteronu, bezdomnym księciem w kąpielówkach Speedos, ale  
najwyraźniej mówiłam do ściany. 
Dziewięć dni, odkąd ostatni raz widziałam Michaela, i myślę, że niedługo  
OSZALEJĘ!!!!!!!!!!!!!!! 
Wtorek, 30 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
WIADOMOŚĆ OD MICHAELA, którą przekazały mi pałacowe telefonistki. Brzmi 
tak:  
„Mia, tęsknię za tobą, spróbuję zadzwonić do ciebie o bon nuit". Pytałam  
pałacowe telefonistki, czy na pewno dokładnie to powiedział Michael, a one  
twierdzą, że tak. Tyle że ta wiadomość nie ma sensu. Bon nuit to „dobranoc" i  
nie oznacza konkretnej godziny. Może jest jakieś słowo w języku Klington, które  

brzmi jak bon nuit? Niestety, sama nie mam czasu, żeby zadzwonić do Michaela, bo  
przez cały dzień miałam na głowie genowiańskiego ministra obrony narodowej i  
uczyłam się, jak postępować w przypadku mało prawdopodobnego ataku militarnego  
ze strony wrogich sił zbrojnych. 10 DOORWM. 
Środa, 31 grudnia Rozkład książęcych zajęć 
Pozowałam do książęcego portretu. Polecono mi nie ruszać się, a zwłaszcza się  
nie uśmiechać. Ale było mi bardzo trudno tego nie robić, bo Rommel, miniaturowy  
pudel Grandmere, kręcił się przy nas w takim plastikowym kołnierzu, który mu  
założono na szyję, żeby nie wylizywał sobie resztek futerka. 
18 
Rommel to jedyny znany mi pies z obsesyjno-kompulsywnym zaburzeniem 
osobowości,  
które sprawia, że wylizuje sobie futro do gołej skóry. Wszyscy weterynarze w  
Ameryce uważali, że Rommel wyłysiał wskutek jakiejś alergii. A potem, kiedy  
przyjechaliśmy do Genowii, nadworny weterynarz wykrzyknął: - Alorsl Ależ oui\ To  
typowe OKZO! Nie mam zamiaru kpić sobie z cierpień jakiejkolwiek czworonożnej  
istoty, ale Rommel był po prostu śmieszny, bo zasłonięto mu część pola widzenia  
i ciągle wpadał na jakieś zbroje czy inne takie. 
Książęcy portrecista mówi, że doprowadzam go do rozpaczy. Zwolnił mnie z  
pozowania wcześniej, żebym mogła pójść na sylwestra do pałacowej sali balowej.  
Przyjęcie było beznadziejne, bo nie było tam Michaela i nie miałam kogo  
pocałować o północy. Usiłowałam się do niego dodzwonić, ale Moscovitzowie  
najwyraźniej wyszli na jakąś imprezę na plaży albo przy basenie, bo nikt nie  
odebrał. 
Wiecie, czego jest pod dostatkiem na Florydzie? Imprez na plaży albo przy  
basenach. A wiecie, kto chodzi na takie imprezy na plaży albo przy basenach?  
Dziewczyny ubrane w bikini. Zupełnie jak te z filmu Blue Crush. Jak tamta, jak  
jej tam, Kate Bosworth, która miała jedno oko niebieskie, a drugie brązowe i  
nosiła obcisłe szorty. Taa, właśnie takie jak ona. Jakim cudem człowiek ma  
konkurować z dziewczyną-surferką z jednym okiem niebieskim, a drugim brązowym,  
może ktoś mi łaskawie powiedzieć??? 
Renę usiłował mnie pocałować o północy, ale powiedziałam mu, żeby raczej już  
poszedł i pocałował Grandmere. Zdążył wypić tyle szampana, że faktycznie to  
zrobił. Grandmere uderzyła go po głowie ozdobą półmiska w kształcie łabędzia  
wyrzeźbionego w ananasie. 11 DOORWM. 
19 
Czwartek, 1 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
DOSTAŁAM MAILA OD MICHAELA!!!!!!! Renę ukradł klucz do biura 
administracji, bo  
jak twierdził, musiał „wyszukać parę rzeczy" na Netszkapie (tak naprawdę oceniał  
zdjęcia ludzi na Are You Hot or Not - sama go na tym przyłapałam), a ja akurat  
przechodziłam obok biura w drodze na pałacowy kryty basen, więc zażądałam, żeby  
mnie wpuścił. Renę miał zbyt dużego kaca po tym całym szampanie, którego wypił  
wczoraj wieczorem, żeby się ze mną w tej sprawie wykłócać. 
No więc weszłam na sieć, a tam czekał na mnie mail od Michaela!!!!!!!!!!!!!  
Okazuje się, że wczoraj wieczorem wcale NIE BYŁ na żadnej imprezie z  

dziewczynami w stylu Kate Bo-sworth. 
Mia -pisał— przepraszam, że nie było mnie, kiedy dzwoniłaś, byłem z moimi  
dziadkami na noworocznej imprezie klubu emeryta (puszczali Ri-ckiego Martina i  
wydawało im się, że bardziej na czasie już być nie mogą) . Przekazali Ci moją  
wiadomość? No cóż, tak czy inaczej, szczęśliwego Nowego Roku. Naprawdę za Tobą  
tęsknię i tak dalej. 
PS Czy oni Cię tam zamknęli na jakiejś wysokiej wieży, czy co? Bo nawet w  
więzieniach wolno czasem korzystać z telefonów. Czy muszę pojechać do Genowii i  
wspiąć się na tę wieżę po Twoim warkoczu, żeby Cię uwolnić, czy jak? 
Czy ktokolwiek dostał kiedyś BARDZIEJ romantyczny list? Naprawdę za mną tęskni 
I  
TAK DALEJ! A wiecie, co znaczy: 
20 
I TAK DALEJ. Miłość. Racja? Czy nie to właśnie znaczy: I TAK DALEJ? 
Zrobiłam błąd, bo spytałam o to Renę. Stwierdził, że mężczyzna, który nie chce  
jasno przelać na papier prawdziwych uczuć do kobiety, w ogóle nie jest godzien  
miana prawdziwego mężczyzny. 
Powiedziałam mu, że Michael nie pisał na papierze, tylko na zwykłym kompie, a to  
różnica. 
Prawda? 
Przez cały dzień odwiedzałam pacjentów Genowiańskiego Szpitala Ogólnego. Bardzo  
przygnębiające, nie ze względu na pacjentów, ale przez tego klowna, którego  
szpital zatrudnił do rozśmieszania chorych dzieci. JAK JA NIENAWIDZĘ 
KLOWNÓW! !!!  
Strasznie się ich boję, odkąd przeczytałam książkę Stephena Kinga To, którą  
potem przerobili na film telewizyjny. Grał w nim ten facet z The Waltons. To po  
prostu okropne, że pisarz potrafi wziąć na tapetę jakieś zupełnie niewinne  
stworzenie, na przykład klowna, i zrobić z niego uosobienie zła! Przez cały czas  
spędzony w szpitalu usiłowałam schodzić temu klownowi z oczu, na wypadek gdyby  
miał się okazać pomiotem szatana. 
12 DOORWM. 
No i teraz, 2 stycznia, siedzę sobie właśnie na galerii dla gości, obserwując  
sesję parlamentu Księstwa Genowii i udaję, że uważnie słucham, jak ci wszyscy  
podstarzali panowie w perukach rozwodzą się bez końca na temat parkowania. 
Właściwie nie mam wątpliwości, to wyłącznie moja wina. No bo zacznijmy od tego,  
że gdybym w ogóle nie puściła pary z ust na temat parkowania, nic z tego by się  
teraz nie działo. 
Ale czy oni nie zdawali sobie sprawy, że jeśli nie zaczniemy pobierać opłat za  
parkowanie, to tylko zachęcimy w ten sposób jeszcze liczniejsze grupy Francuzów  
i Włochów do przekraczania 
21 
naszej granicy samochodem zamiast pociągiem, przez co robią się korki na już i  
tak bardzo zatłoczonych genowiańskich ulicach, i niszczy się nasza już i tak  
ledwie zipiąca infrastruktura? 
Pewnie powinno mi pochlebiać, że tak poważnie potraktowali mój pomysł. No bo  
faktycznie, jestem księżniczką Genowii, ale co ja niby WIEM? Pochodzę wprawdzie  

z książęcej rodziny, a przy okazji w Liceum imienia Alberta Einsteina włączono  
mnie do programu zajęć z rozwoju zainteresowań, ale to wszystko jeszcze nie  
znaczy, że naprawdę mam jakieś zainteresowania albo że jestem osobą utalentowaną.  
W gruncie rzeczy jest dokładnie odwrotnie. Z całą pewnością NIE JESTEM  
utalentowana, skoro mam średnie wyniki w każdej dziedzinie, która by wam  
przyszła na myśl, no może z wyjątkiem rozmiaru stóp, bo tu akurat natura aż za  
dobrze mnie wyposażyła. W sumie nie mam też żadnych zainteresowań. Prawdę 
mówiąc,  
skierowali mnie na rozwój zainteresowań tylko dlatego, że zawalałam algebrę i  
wszyscy uznali, że przyda mi się dodatkowy czas na naukę. 
Więc jak się nad tym dobrze zastanowić, to bardzo ładnie ze strony posłów do  
parlamentu Genowii, że w ogóle zastanawiają się nad czymś, co JA miałam do  
powiedzenia. 
Nie potrafię jednak czuć wobec nich żadnej specjalnej wdzięczności, skoro każda  
chwila, jaką tutaj spędzam, jest tylko kolejną chwilą, której nie mogę poświęcić  
mojej jedynej prawdziwej miłości. To znaczy, minęło już trzynaście dni i  
osiemnaście godzin, odkąd ostatni raz widziałam Michaela. To prawie dwa tygodnie.  
I przez całe te dwa tygodnie zaledwie raz rozmawiałam z nim przez telefon,  
wszystko przez różnicę czasu między Genowią a Stanami Zjednoczonymi i przez ten  
mój NIENORMALNY, kompletnie NIEREALISTYCZNY rozkład obowiązków. Bo 
kiedy ja w  
tym nawale zajęć mam znaleźć czas, żeby zadzwonić do swojego chłopaka? No, 
kiedy? 
22 
Mówię wam, już samo to wystarczy, żeby doprowadzić do łez prawie piętnastoletnią  
dziewczynę. Przeznaczenie po prostu działa przeciwko mnie i Michaelowi. Nawet  
nie miałam czasu kupić mu prezentu na urodziny, a zostały tylko trzy dni. 
Jestem jego dziewczyną zaledwie od trzynastu dni, a już go chyba zaczynam  
rozczarowywać. 
No cóż, będzie musiał po prostu zaczekać na swoją kolej. Zgodnie z tym, co mówi  
Grandmere - a ona powinna mieć o tym jakie takie pojęcie - wszystkich  
rozczarowuję: Michaela, obywateli Genowii, tatę, ją, kogo tam sobie chcecie. 
Naprawdę nie rozumiem. Na litość boską, przecież chodzi o najzwyczajniejsze w  
świecie PARKOMETRY. 
Trzynaście dni i dziewiętnaście godzin, odkąd ostatni raz widziałam Michaela. 
Sobota, 3 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
8.00-9.00 Śniadanie z olimpijską reprezentacją hippiczną 
Genowii 
Słowo daję, nie mam nic przeciwko koniarzom, bo konie są totalnie świetne. Ale  
CO KONKRETNIE pracownicy kuchni pałacowej mają przeciwko keczupowi? 
Poważnie,  
odkąd dałam sobie spokój z dietą bez jajek i nabiału, ponieważ nie umiem wyrzec  
się sera, a MacDonald's zaczął po ludzku traktować kury, które znoszą jajka, z  
których robi się McMuffinki, żadne śniadanie nie smakuje mi lepiej niż omlet z  
serem. ALE JAK MA MI SMAKOWAĆ OMLET Z SEREM BEZ KECZUPU???? 
23 

Następnym razem, kiedy będę jechała do Genowii, zabiorę ze sobą butelkę heinza,  
przysięgam. 
9.30-12.00 Otwarcie nowego skrzydła Muzeum Sztuk Pięknych 
Księstwa Genowii 
Chwila! To już JA maluję lepiej niż niektórzy z tych baranów, a przecież jestem  
kompletnym beztalenciem. Tyle dobrego, że wystawili jeden obraz mojej mamy  
{Portret córki artystki w wieku lat pięciu, kiedy odmawia zjedzenia hot doga),  
więc się nie będę czepiać. 
12.30-14.00 Lunch z ambasadorem Genowii w Japonii 
Dorno arigato. 
14.30-16.30 Sesja parlamentu Genowii 
ZNOWU???? Całą sesję spędziłam, rozmyślając o Michaelu. Kiedy Michael się  
uśmiecha, czasem jeden kącik jego ust unosi się wyżej niż drugi. Poza tym ma  
bardzo ładne wargi. I bardzo ładne ciemne oczy. Oczy, którymi potrafi zajrzeć w  
głąb mojej duszy. Tak strasznie za nim tęsknię!!!!!!! Po prostu beznadzieja.  
Powinnam zadzwonić do Amnesty International - TO TAKA STRASZNA I 
NIESPRAWIEDLIWA  
KARA, ŻEBY PRZETRZYMYWAĆ MNIE Z DALA OD MĘŻCZYZNY, 
KTÓREGO KOCHAM OD TAK DAWNA!!! 
24 
17.00-18.00 Herbatka w Genowiańskim Towarzystwie Historycznym 
W sumie mieli mnóstwo ciekawych rzeczy do opowiedzenia o niektórych moich  
krewnych. Szkoda tylko, że książę Renę pojechał do Monte Carlo kupić sobie  
nowego kuca do gry w polo. Też mógłby się tego czy owego dowiedzieć. 
19.00-22.00 
Oficjalna kolacja z członkami 
Genowiańskiej Izby Handlowej 
Dobra, miał szczęście, że przynajmniej TO mu się upiekło. 
14 DOORWM. 
Chyba tego dłużej nie zniosę. 
???2??? ?.?. 
Za głębokim i błękitnym oceanem 
Jest daleko ten mój Michael ukochany. 
Chociaż wcale się nie zdaje tak daleko, 
Mimo całych tych czternastu dni rozłąki, 
Bo w swym sercu wciąż na niego wiernie czekam, 
I tam kwitną róż miłości wieczne pąki. 
Coś czuję, że będę musiała poważnie popracować, jeśli mam złożyć mojemu  
ukochanemu poetycki hołd godny jego osoby. 
25 
Niedziela, 4 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
9.00-10.00 Msza w genowiańskiej kaplicy pałacowej 
Myślałam, że chodzenie do kościoła powinno przynosić człowiekowi duchowe  
wsparcie i otuchę. Tymczasem mnie się tylko zachciało spać. 
10.30-14.00 
Jacht książęcej rodziny Genowii 

Wycieczka z rodziną książęcą z Monako 
Dlaczego jestem najmniej opaloną osobą w całej Genowii? I co takiego ma w sobie  
Renę w tych swoich speedos? To znaczy, naprawdę widać, że on uważa się za Bóg  
wie kogo. A te wszystkie dziewczyny, które w porcie wywrzaskują jego imię, tylko  
go w tym utwierdzają. Ciekawa jestem, czy nadal by tak za nim szalały, gdyby im  
ktoś powiedział, że przyłapałam Renę, kiedy wyśpiewywał piosenki Enriąue  
Iglesiasa przed lustrzaną ścianą sali balowej, udając, że moje berło to mikrofon? 
16.30-19.00 Lekcja etykiety z Grandmere 
Nawet w Genowii te tortury nie mają końca. Jakbym sama doskonale nie wiedziała,  
czemu wszyscy dostali kociej mordy na temat tego całego mojego orędzia. No bo  
przecież już przysięgłam, że nigdy więcej nie odejdę od przygotowanego tekstu,  
kiedy będę wygłaszała przemowę do narodu Genowii. Czemu ona dalej MARUDZI? 
26 
19.00-22.00 Oficjalna kolacja z premierem Francji i jego rodziną 
Renę zniknął gdzieś na cztery godziny z dwudziestoletnią córką premiera. Mówili  
potem, że po prostu pojechali zagrać w ruletkę, ale skoro to prawda, czemu bez  
przerwy chichotali między sobą po powrocie? Jeśli Renę nie zacznie uważać, to  
zanim się obejrzy, dorobi się własnego Małego Księcia, którym będzie musiał się  
opiekować. 
15 DOORWM. 
Dzisiaj dwa razy usiłowałam się do niego dodzwonić. Za pierwszym razem odebrała  
babcia Michaela i powiedziała, że Michael poszedł do sklepu komputerowego kupić  
nową kasetkę z tonerem do drukarki. Potem odebrał jego tata i powiedział, że  
Michael i Lilly poszli z dziadkami na tani seans do kina, obejrzeć ostatniego  
Jamesa Bonda. A to szczęściarze!!!!!!!!!!!!!!! 
Poniedziałek, 5 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
8.00-9.00 Śniadanie z Zespołem Baletowym Księstwa Genowii 
Po raz pierwszy byłam świadkiem, że Renę potrafi wstać przed dziesiątą rano. 
9.30-12.00 Zajęcia klasy baletu, prywatny spektakl Śpiącej Królewny 
Nie wiem, czy Lilly ma rację, twierdząc, że balet jest totalnie seksistowski. No  
bo faceci też muszą nosić trykoty. Co w sumie 
27 
dostarcza widzom aż za wiele informacji, jeśli wiecie, co przez to chcę  
powiedzieć. 
12.30-14.00 Lunch z genowiańskim ministrem turystyki 
Czy nikt nie przyzna, że mój pomysł z parkometrami ma trochę sensu? A poza tym  
cały ruch pieszy generowany przez turystów, który schodzą z pokładów statków  
wycieczkowych cumujących w genowiańskim porcie na jednodniowe zwiedzanie,  
niszczy niektóre z naszych najbardziej wartościowych historycznie mostów, takich  
jak Pont des Vierges (czyli most Dziewic), nazwany tak na cześć mojej  
praprapraprapraprapraprababki Agnes, która wolała się z niego rzucić, niż zostać  
zakonnicą, czego z kolei żądał jej ojciec (nic jej się nie stało: okręt  
książęcej marynarki wojennej wyłowił ją z wody i skończyło się na tym, że  
uciekła z kapitanem, co wprawiło całą rodzinę Renaldich w potężną konsternację).  
Nie obchodzi mnie, jaka część dochodu narodowego brutto Genowii pochodzi z tych  
jednodniowych wycieczek turystycznych. Oni WSZYSTKO tu zrujnują! 

14.30-16.30 
Wysłuchać, jak tata udziela wywiadu lokalnym mediom 
na temat roli Genowii jako globalnej potęgi w bieżącym 
międzynarodowym układzie sił ekonomicznych 
Nieważne. Bardziej już chyba nie mogłabym się nudzić! Michaelu! Och, Michaelu!  
Gdzie jesteś, mój Michaelu?! 
28 
17.00-18.00 
Herbatka z Grandmere 
i członkiniami Genowiańskiego Koła Pomocy Pań 
Wylałam herbatę na nowe atłasowe pantofle, które były ufar-bowane pod kolor  
sukienki odpowiedniej na okazję takiej popołudniowej herbatki. 
Teraz buty mają kolor herbaty. 
19.00-23.00 
Oficjalna kolacja z bardzo sławnym 
byłym sowieckim przywódcą i jego żoną 
Renę miał status Zaginionego w Akcji przez prawie całą kolację. Znaleziono go po  
deserze w ogrodzie pałacowym, gdzie przy fontannie emablował primabalerinę  
zespołu baletowego Księstwa Genowii. Tata bardzo zmartwiony. Próbowałam ukoić  
jego stargane nerwy, rozmawiając uprzejmie z dziewczyną, którą zaprosił na  
kolację - z tą Miss Republiki Czech - żeby czuła się zaakceptowana przez naszą  
rodzinę, w razie gdyby co. 
16DOORWM. 
Jeśli to potrwa jeszcze trochę dłużej, prawdopodobnie dostanę afazji, jak ta  
dziewczyna z Firestarter, i zacznę mylić własnego ojca z kapeluszem. 
Wtorek, 6 stycznia, apartament Księżnej Wdowy, pałac w Genowii 
ZADZWONIŁ DO MNIE!!!!!!!!!!!!!!!!! Tyle że mnie oczywiście nie było w pobliżu  
(jak zwykle). Byłam w gmachu Genowiańskiej Opery i oglądałam durny spektakl 
29 
Cyganerii, który nawet mi się podobał, ale tylko do momentu, kiedy większość  
sympatycznych bohaterów UMARŁA. 
Zostawił wiadomość u pałacowych telefonistek. Wiadomość brzmiała: „Hej". 
HEJ! Michael powiedział: „Hej"! 
Chciałam do niego oddzwonić, oczywiście, kiedy tylko dorwałam się do telefonu,  
ale wszyscy Moscovitzowie wybrali się właśnie do Le Crabbe Shacąue, korzystając  
ze zniżki dla emerytów na młody drób... To znaczy wszyscy poza doktor Moscovitz  
(PANIĄ doktor Moscovitz), która musiała zostać w apartamencie, bo jeden z jej  
klientów potrzebował nadzwyczajnej sesji terapeutycznej (jakiś zakupoholik,  
który właśnie na nowo popadł w nałóg wskutek licznych poświątecznych 
wyprzedaży). 
Pani doktor Moscovitz powiedziała, że na pewno przekaże Michaelowi wiadomość,  
którą dla niego zostawiłam. Wiadomość brzmiała: „Hej". 
No cóż... Wolałabym powiedzieć mu coś bardziej romantycznego, ale naprawdę  
trudno jest mówić o miłości matce swojego chłopaka, jak się właśnie przekonałam. 
O mój Boże, Grandmere znów się na mnie wydziera. Przez cały dzień prawiła mi  
kazania na temat tego głupiego balu, który się właśnie zbliża - mojego balu  

pożegnalnego, lego, który wydadzą tu dla mnie w przeddzień mojego powrotu do  
Ameryki.., i do ukochanego. 
Problem w tym, że książę William będzie na balu, bo i tak przyjeżdża do Genowii  
na charytatywny mecz polo, w którym zagrają mój tata i książę Renę, a Grandmere  
bez przerwy się martwi, że popełnię taką samą straszliwą towarzyską gafę w  
obecności księcia Williego, jaką popełniłam, wygłaszając orędzie do narodu  
Genowii. 
Jakbym w ogóle miała zamiar sterczeć tam i opowiadać księciu Williamowi o  
parkometrach. Ale nieważne. 
30 
-  Naprawdę nie mam pojęcia, co się z tobą dzieje - mówi Grandmere. - Bujasz  
myślami w obłokach, odkąd tylko wyjechaliśmy z Nowego Jorku. Jeszcze bardziej  
niż zazwyczaj. - Przymruża oczy i przygląda mi się, co zawsze mnie przeraża, bo  
Grandmere ma wokół całych powiek wytatuowane czarne kreski, żeby poranki móc  
spędzać na goleniu sobie brwi i rysowaniu nowych, zamiast babrać się z tuszem i  
eyelinerem. - Chyba nie myślisz o TYM CHŁOPAKU, prawda? 
Grandmere tym określeniem nazywa Michaela, odkąd oświadczyłam, że żyję 
wyłącznie  
dla niego. Pomijając mojego kota, Grubego Louie, naturalnie. 
-  Jeśli mówisz o Michaelu Moscovitzu - odparłam swoim najbardziej królewskim  
tonem - to owszem, jak najbardziej o nim myślę. Nigdy o nim na długo nie  
zapominam, bo jest radością mojego serca. 
Za całą odpowiedź Grandmere parsknęła pogardliwie. 
-  Cielęca miłość - stwierdziła. - Zobaczysz, że szybko ci przejdzie. 
Och, wybacz, Grandmere, ale totalnie się mylisz. Kocham się w Michaelu od mniej  
więcej ośmiu lat, wyjąwszy może ten dwutygodniowy okres, kiedy wydawało mi się,  
że się zakochałam w Joshu Richterze. Osiem lat to więcej niż połowa mojego życia.  
Namiętności tak głębokiej i długotrwałej jak moja nie uda ci się w ten sposób  
podważyć, nie zdołasz też jej zdefiniować za pomocą swojego ubogiego słownictwa  
na temat ludzkich uczuć. 
Nic z tego nie powiedziałam jednak głośno, biorąc pod uwagę, że Grandmere ma  
naprawdę ostry język, którym potrafi „przypadkowo" ranić ludzi. 
Chociaż i tak, mimo że Michael stanowi sens mojego życia i radość mojego serca,  
nie sądzę, żebym miała zacząć ozdabiać swoje zeszyty do algebry serduszkami,  
kwiatkami i napisami: 
31 
„pani Michaelowa Moscovitz", tak jak Lana Weinberger dekorowała swoje (chociaż  
ona pisała „pani Joshowa Richter", oczywiście). Nie tylko dlatego, że robienie  
takich rzeczy to kompletny idiotyzm, a poza tym nie zależy mi na tym, żeby  
pozbywać się własnej tożsamości przez przyjmowanie nazwiska męża, lecz także  
dlatego, że jako książę małżonek księżnej Genowii, to Michael będzie musiał  
przyjąć moje nazwisko. Ale nie Thermo-polis, tylko Renaldo. Michael Renaldo. Na  
dobrą sprawę brzmi to całkiem, całkiem. 
Jeszcze trzynaście dni, zanim znów ujrzę światła Nowego Jorku i ciemne oczy  
Michaela. Proszę Cię, Boże, pozwól mi dożyć tej chwili. 
JKW Michael Renaldo 

M. Renaldo, Książę Małżonek 
Michael Moscovitz Renaldo z Genowii 
Siedemnaście dni, odkąd ostatni raz widziałam Michaela. 
Środa, 7 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
Na temat dzisiejszego dnia mam do powiedzenia tyle, że jeśli ci ludzie CHCĄ,  
żeby infrastruktura tego państwa została zniszczona przez spaliny wytwarzane  
przez sportowe samochody, którymi jeżdżą niemieccy turyści, to mają do tego  
nienaruszalne prawo. Kim jestem, żeby stawać im na drodze? Och, przepraszam,  
jestem tylko księżniczką tego kraju. 18DOORWM. 
32 
Czwartek, 8 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
8.00-9.00 Śniadanie z ambasadorem Genowii w Hiszpanii 
Wciąż nie ma keczupu!!! 
9.30-12.00 Ostatnie poprawki do książęcego portretu 
Nie wolno mi zobaczyć gotowego obrazu, dopóki nie zostanie odsłonięty podczas  
pożegnalnego balu. Mam nadzieję, że malarz nie uwzględnił wielkiego pryszcza,  
który zaczął mi się robić na brodzie. To by było nieco żenujące. 
12.30-14.00 Lunch z genowiańskim ministrem finansów 
NARESZCIE! Wreszcie ktoś się ze mną zgadza co do zalet parkometrów z punktu  
widzenia fiskusa. Minister finansów to WŁAŚCIWY CZŁOWIEK NA 
WŁAŚCIWYM MIEJSCU! 
Co mnie jednak smuci, Grandmere nadal nie jest przekonana. A to ona, w o wiele  
większym stopniu niż tata czy parlament, jest siłą, która ma największy wpływ na  
opinię publiczną. 
14.30-16.30 
Kolejny wykład na temat tego, co wolno, 
a czego nie wolno mi mówić w towarzystwie 
^«pJcsięcia Williama, kiedy go spotkam 
W 
I 
3 - Księżniczka na dwc*?$i ? \**Cy                                                                           
^3 
Przykład: 
„Bardzo mi miło poznać księcia". - Okay. 
„Czy ktoś ci już mówił, że wyglądasz jak Heath Ledger?" -Nie okay. 
Renę wpadł w sam środek moich korepetycji po drodze do pałacowej siłowni i  
zasugerował, żebym zapytała Williego, co tak naprawdę zaszło między nim a  
Britney Spears. Grandmere mówi, że jeśli to zrobię, zostawi Rommla pod moją  
opieką, kiedy następny raz wybierze się do Baden-Baden na złuszczanie naskórka.  
Ugh! Robi mi się niedobrze na myśl i o opiece nad Rommlem, i o złuszczaniu  
naskórka. I na myśl o Renę też, skoro już o nim mowa. 
19.00-23.00 
Oficjalna kolacja z największym importerem 
genowiańskiej oliwy z oliwek 
A może eksporterem? I tak nie mam nic do powiedzenia. 19 DOORWM. 
Piątek, 9 stycznia, 3.00, książęca sypialnia w Genowii 

Właśnie mi to przyszło do głowy: Kiedy Michael powiedział, że mnie kocha tamtego  
wieczoru podczas Bezwyznaniowego Zimowego Balu, mógł mieć na myśli miłość w  
sensie platonicznym. Nie miłość w sensie oceanu płomiennej namiętności. No  
wiecie, może on mnie kocha tak, jak się kocha przyjaciela. 
Tylko że przyjaciołom na ogół nie wkłada się języka w usta, prawda? 
34 
No cóż, może tu w Europie tak się robi. Ale nie w Ameryce, na litość boską. 
Tyle że Josh Richter używał języka, kiedy mnie pocałował przed szkołą, a on z  
całą pewnością nigdy nie był we mnie zakochany! !!!!!!!! 
Bardzo się zmartwiłam. Poważnie. Rozumiem, że jest środek nocy i powinnam  
przynajmniej próbować zasnąć, skoro jutro mam przeciąć wstęgę, otwierając nowy  
Genowiański Książęcy Dom Dziecka. 
Ale jak mam spać, kiedy mój chłopak może właśnie siedzieć na Florydzie i kochać  
mnie tak, jak się kocha przyjaciela, i może nawet dokładnie w tej minucie  
zakochuje się w Kate Bosworth? No bo, w przeciwieństwie do mnie, Kate jest w  
czymś naprawdę dobra (w surfowaniu). To Kate należy się miejsce na zajęciach z  
rozwoju zainteresowań, NIE MNIE. 
Dlaczego jestem taka głupia? Dlaczego nie zażądałam, żeby Michael się określił,  
kiedy mi powiedział, że mnie kocha? Dlaczego nie powiedziałam: „A jak mnie  
kochasz? Jak przyjaciela? Czy jak partnera na całe życie?" 
Jestem idiotką. 
Teraz już za nic nie zdołam zasnąć. No bo jak mam spać, wiedząc, że mężczyzna,  
którego kocham, prawdopodobnie uważa mnie po prostu za przyjaciółkę, którą miło  
jest całować po francusku? 
Mogę zrobić tylko jedną rzecz: muszę zadzwonić do jedynej osoby, która będzie w  
stanie mi pomóc. A mogę do niej teraz zadzwonić, bo: 
1.  tam, gdzie ona jest, dopiero dochodzi siódma wieczór; 
2.  na Gwiazdkę dostała komórkę, więc chociaż teraz jest na nartach w Aspen,  
wciąż mogę ją złapać telefonicznie, nawet jeśli jest na wyciągu narciarskim czy  
gdzieś tam. 
35 
Dzięki Bogu, że mam w swoim pokoju telefon. Mimo że I TAK muszę wykręcać 9, 
żeby  
przełączyć się na linię zewnętrzną. 
20 DOORWM. 
Piątek, 9 stycznia, 3.05 w nocy, książęca sypialnia w Genowii 
Tina odebrała po pierwszym sygnale! Totalnie nie było jej na wyciągu narciarskim.  
Wczoraj na stoku skręciła sobie nogę w kostce. O, dzięki Ci, Boże, że sprawiłeś,  
żeby Tina skręciła sobie nogę w kostce, dzięki czemu mogła być pod ręką i służyć  
mi wsparciem w godzinie potrzeby. 
Zresztą nic jej nie jest, bo mówi, że boli ją tylko wtedy, gdy się rusza. 
Kiedy zadzwoniłam, Tina siedziała w swoim pokoju w domku narciarskim i oglądała  
Kanał Filmowy Lifetime. Chciała wiedzieć tylko jedno: co powiem, kiedy  
przedstawią mi księcia Williama. Usiłowałam jej wyjaśnić, że według Grandmere  
nie powinnam do księcia Williama mówić nic poza: „Miło mi cię poznać".  
Najwyraźniej babka obawia się, że mogłabym zapuścić się w wykład na temat  

parkometrów, co wydaje jej się niepożądane. 
Poza tym, jakie to ma znaczenie? Cokolwiek do niego powiem, moje serce należy  
już do innego. 
Ta odpowiedź wydała się Tinie zdecydowanie niezadowalająca. 
- No to - powiedziała - przynajmniej mogłabyś zdobyć dla mnie adres mailowy  
księcia Wiliama. To znaczy, nie każdy znajduje się w takim emocjonalnie  
satysfakcjonującym związku ja ty, Mia. 
36 
Odkąd tylko zaczęła z nim chodzić, chłopak Tiny, Dave, ucieka od zaangażowania,  
twierdząc, że mężczyzna nie może nakładać sobie więzów, dopóki nie ukończy  
szesnastu lat. Zatem, mimo iż Tina twierdzi, że Dave to jej Romeo w bojówkach,  
ma oczy otwarte i szuka jakiegoś miłego faceta, który gotów byłby się  
zaangażować. Chociaż mnie się wydaje, że książę William jest dla niej za stary.  
Zaproponowałam, żeby wzięła się raczej do jego młodszego brata Harry'ego, który  
- jak słyszę -jest też naprawdę bardzo fajny, ale Tina powiedziała, że wtedy  
nigdy nie miałaby szansy na koronę. Mogę nawet zrozumieć takie poglądy, chociaż  
wierzcie mi, los koronowanej głowy ma w sobie o wiele mniej blasku, kiedy go już  
doświadczysz. 
-  Okay - powiedziałam. - Zrobię, co się da, żeby zdobyć dla ciebie adres  
mailowy księcia Williama. Ale teraz mam co innego na głowie. Na przykład, że  
istnieje całkiem realna możliwość, że Michael lubi mnie wyłącznie jak  
przyjaciółkę. 
-  Co takiego? - Tina była zszokowana. - Ale mnie się wydawało, że mówiłaś, że w  
wieczór Bezwyznaniowego Balu Zimowego użył słowa na K. 
-  Bo użył - odparłam. - Tylko że on mi nie powiedział, że się we mnie zakochał.  
Powiedział tylko, że mnie kocha. 
Na szczęście nie musiałam wyjaśniać tego dokładniej. Tina przeczytała  
wystarczająco wiele romansów, żeby idealnie zrozumieć, do czego zmierzam. 
-  Faceci nie mówią słowa na K, chyba że naprawdę tak myślą, Mia - powiedziała.  
- WIEM to. Dave nigdy nie używa tego słowa wobec mnie. - W jej głosie pojawiła  
się nuta smutku. 
-  Tak, wiem - odparłam ze współczuciem. - Ale ja pytam o to: CO miał na myśli  
Michael? No bo słyszałam już, jak mówił, że kocha swojego psa. Ale przecież nie  
jest w swoim psie ZAKOCHANY. 
37 
-  Chyba rozumiem, o co ci chodzi - powiedziała Tina, chociaż niezbyt pewnym  
tonem. - No więc, co zamierzasz zrobić w tej sprawie? 
-  Właśnie dlatego do ciebie dzwonię! - powiedziałam. - To znaczy, jak sądzisz,  
powinnam go o to spytać? 
Tina wydała bolesny okrzyk. Myślałam, że uraziła sobie skręconą kostkę, ale ona  
tylko strasznie się przeraziła tego, co jej powiedziałam. 
-  Oczywiście, że nie możesz tak po prostu zwrócić się z tym do niego i go o to  
spytać! - zawołała. - Nie możesz go stawiać pod ścianą. Musisz zagrać subtelniej.  
Pamiętaj, to jest Michael, co oczywiście ustawia go znacznie powyżej innych  
facetów... Ale to nadal facet. 
O tym nie pomyślałam. Najwyraźniej o wielu rzeczach nie myślę. W głowie mi się  

nie mieściło, że ja tu sobie marzę o niebieskich migdałach, cała szczęśliwa, że  
Michael mnie choćby lubi, gdy przez cały ten czas on się może właśnie zakochuje  
w jakiejś innej, bardziej intelektualnie pociągającej albo lepiej fizycznie  
rozwiniętej dziewczynie. 
-  No cóż - westchnęłam. - Może po prostu powinnam powiedzieć coś w rodzaju:  
„Lubisz mnie jak przyjaciółkę, czy lubisz mnie jako swoją dziewczynę?" 
-  Mia... - odezwała się Tina - naprawdę uważam, że nie powinnaś pytać o to  
Michaela prosto z mostu. Może się przestraszyć i uciec, jak przerażona gołębica.  
Chłopcom się to zdarza, sama wiesz. Oni nie są tacy jak my. Nie lubią mówić o  
swoich uczuciach. 
To takie smutne, że chcąc dostać jakąś sensowną radę na temat facetów, muszę  
dzwonić do kogoś, kto jest tysiące kilometrów stąd. Dzięki Bogu za Tinę Hakim  
Baba, tylko tyle mogę powiedzieć. 
-  Więc co twoim zdaniem powinnam zrobić? - spytałam. 
38 
-  No cóż, trudno ci będzie zrobić cokolwiek - odparła Tina - dopóki tu nie  
wrócisz. Jedyny sposób, żeby się przekonać, co chłopak do ciebie czuje, to  
popatrzeć mu w oczy. Przez telefon nic z niego nie wyciągniesz. Chłopcom rozmowy  
telefoniczne nie wychodzą. 
To racja, czego dowodem jest mój były chłopak Kenny. 
-  Mam! - dodała Tina takim głosem, jakby wpadła na świetny pomysł. - Czemu nie  
zapytasz Lilly? 
-  Nie wiem - odparłam. - Trochę dziwnie się czuję, wplątując ją w to, co jest  
między mną a Michaelem... 
Mówiąc prawdę, Lilly i ja jak dotąd nawet nie rozmawiałyśmy o tym, że ja.lubię  
jej brata, a jej brat lubi mnie. Zawsze myślałam, że ona się za to jakoś na mnie  
wścieknie. W końcu jednak okazało się, że Lilly nawet nam w jakiś sposób pomogła  
dojść do porozumienia, bo powtórzyła Michaelowi, że to ja wysyłam do niego  
anonimowe listy miłosne. 
-  Po prostu ją spytaj - powiedziała Tina. 
-  Ale tam jest naprawdę późna pora - odparłam. 
-  Późna? Na Florydzie jest teraz zaledwie dziewiąta! 
-  Taa, a o tej właśnie porze dziadkowie Lilly i Michaela kładą się spać. Nie  
chcę tam dzwonić i ich budzić. Będą mnie nienawidzili do końca świata. 
CO STWORZY NIEZRĘCZNĄ SYTUACJĘ PODCZAS CEREMONII ŚLUBNEJ. 
Ale głośno tego nie  
powiedziałam. Chociaż pewnie mogłam, bo Tina by mnie zrozumiała. 
-  Oni się nie przejmą, że ich obudziłaś, Mia - stwierdziła Tina. - Przecież w  
końcu dzwonisz z innej strefy czasowej. Zrozumieją to. I pamiętaj, że masz do  
mnie oddzwonić po rozmowie z Lilly! Chcę wiedzieć, co powiedziała. 
Muszę przyznać, że kiedy wybierałam numer, palce mi się trzęsły. Nie tyle  
dlatego, że bałam się, że obudzę starszych państwa Moscovitzów, a oni mnie  
znienawidzą do końca życia, ale 
39 
dlatego, że istniała pewna szansa, że Michael odbierze telefon. Co powinnam  
powiedzieć, jeśli on się odezwie? Nie miałam pojęcia. Wiedziałam na pewno tylko  

tyle, że nie zamierzam spytać: „Lubisz mnie jak przyjaciółkę, czy jak swoją  
dziewczynę?", bo Tina zakazała mi to mówić. 
Lilly odebrała po pierwszym sygnale. Nasza rozmowa przebiegła następująco: 
Lilly: Wow!   To  ty. 
Ja: Czy nie dzwonię za późno? Nie obudziłam twoich dziadków, prawda? 
Lilly: No cóż, owszem. W pewnym sensie. Ale dojdą do siebie. No więc, jak leci? 
Ja: Znaczy, w Genowii? Hm, chyba nieźle. 
Lilly: Och, jasne. Jestem pewna, że nieźle, skoro usługują ci tam we wszystkim,  
służba jest na każde twoje zawołanie, a przez cały czas na głowie nosisz diadem. 
Ja: Diadem jest trochę niewygodny. Słuchaj, powiedz mi całą prawdę, Lilly. Czy  
Michael znalazł sobie inną dziewczynę? 
Lilly: Inną dziewczynę? 0 czym ty mówisz? 
Ja: Wiesz, o co mi chodzi. Jakąś dziewczynę z Florydy, która umie surfować.  
Jakąś Kate albo Annę Marie, z jednym okiem brązowym, a drugim niebieskim. Po  
prostu mi powiedz, Lilly. Przysięgam, zniosę prawdę. 
Lilly: Po pierwsze, żeby Michael mógł spotkać inną dziewczynę, musiałby oderwać  
się raz na jakiś czas od laptopa i wyjść z naszego apartamentu, co mu się zdarza,  
odkąd tu jesteśmy, tylko przy posiłkach i wtedy, kiedy chce dokupić 
40 
jeszcze jakieś części do komputera. Jest tak samo nieopalony jak zawsze. Po  
drugie, on nie umawia  się  z   żadną Kate,   bo   lubi  CIEBIE. 
Ja (prawie płacząc z ulgi): Naprawdę, Lilly? Przysięgasz? Nie kłamiesz po to,  
żebym poczuła się lepiej? 
Lilly: Nie, nie kłamię. Chociaż nie wiem, jak długo jego przywiązanie do ciebie  
przetrwa, skoro nawet  nie pamiętałaś  o  jego  urodzinach. 
Poczułam, że coś mnie chwyta za gardło. Urodziny Michaela! Zapomniałam o  
urodzinach Michaela! Zapisałam je sobie w moim nowym terminarzu spotkań, ale to  
wszystko, co się tutaj działo... 
-  O mój Boże, Lilly! - wrzasnęłam. - Na śmierć zapomniałam! 
-  Tak - odparła. - Zapomniałaś. Ale nie martw się. Jestem pewna, że nie  
spodziewał się kartki od ciebie, czy czegoś takiego. W końcu wyjechałaś pełnić  
obowiązki księżniczki Genowii. Jak można oczekiwać, że będziesz pamiętała o  
czymś tak mało ważnym, jak urodziny twojego chłopaka? 
Wydało mi się to strasznie nie fair. Michael i ja chodzimy ze sobą zaledwie od  
dwudziestu dwóch dni, a przez dwadzieścia jeden z tych dni byłam naprawdę bardzo  
zajęta. To znaczy, dobrze jest Lilly żartować, ale nie zauważyłam, żeby  
zaprzątało jej głowę chrzczenie okrętów marynarki wojennej albo prowadzenie  
krucjaty na rzecz publicznych płatnych parkometrów. Może nikomu to nigdy nie  
przyszło na myśl, ale rola księżniczki to ciężka praca. 
-  Lilly... - szepnęłam. - Czy mogę z nim pomówić? To znaczy z Michaelem? 
-  Jasne - odparła. A potem wrzasnęła: - Michael! Telefon! 
41 
-  Lilly! - krzyknęłam. - Twoi dziadkowie! 
-  Daj spokój - powiedziała. - Zasłużyli sobie na to za trzaskanie drzwiami o  
piątej rano, kiedy idą podnieść z trawnika „Timesa". 
Trwało to dosyć długo, zanim wreszcie usłyszałam jakieś kroki i Michael  

powiedział do Lilly: „Dzięki". A potem wziął słuchawkę i odezwał się nieco  
zaciekawionym głosem, bo Lilly nie powiedziała mu, kto dzwoni: „Halo?" 
Wystarczyło usłyszeć jego głos, żebym zapomniała, że jest po trzeciej rano i że  
czuję się podle i nienawidzę swojego życia. Nagle poczułam się tak, jakby była  
druga po południu, a ja bym leżała na jednej z tych plaż, o których zachowanie w  
stanie nienaruszonym i niezatrutym przez turystów tak uparcie walczę, a nade mną  
świeciłoby ciepłe słońce i ktoś podawałby mi zimną jak lód oranginę na srebrnej  
tacy. Sam głos Michaela sprawił, że właśnie tak się poczułam. 
-  Michael - powiedziałam - to ja. 
-  Mia... - odparł takim tonem, jakby szczerze się cieszył, że mnie słyszy. I to  
chyba nie była moja wyobraźnia. Naprawdę brzmiało to tak, jakby było mu miło, i  
wcale nie tak, jakby szykował się do rzucenia mnie dla Kate Bosworth. - Co u  
ciebie? 
-  W porządku - powiedziałam. A potem, żeby mieć to jak najszybciej za sobą,  
dodałam: - Słuchaj, Michael, w głowie mi się nie mieści, że przegapiłam twoje  
urodziny. Wierzyć mi się nie chce, że mogłam tak skrewić. Jestem najobrzydliwszą  
osobą, jaka kiedykolwiek chodziła po tej ziemi. 
A wtedy Michael zrobił coś cudownego. Roześmiał się... Roześmiał się! Jakby  
zapomnienie o jego urodzinach nie było niczym istotnym! 
-  Och, nie ma sprawy - powiedział. - Wiem, że jesteś bardzo zajęta. A poza tym  
jest jeszcze różnica stref czasowych i tak 
42 
dalej. No więc jak leci? Grandmere wybaczyła ci numer z parko-metrami, czy nadal  
cię prześladuje? 
O mało się nie rozpłynęłam na środku mojego książęcego łoża, ze słuchawką  
przytkniętą do ucha. Trudno mi było uwierzyć, że on jest dla mnie taki miły po  
tym moim okropnym postępku. Wcale nie było tak, jakby minęło już dwadzieścia dni.  
Było tak, jakbyśmy nadal stali przed moją klatką schodową, kiedy padał śnieg i  
białe płatki odznaczały się na ciemnej czuprynie Michaela, a Lars wściekał się  
pod drzwiami, bo nie mogliśmy przestać się całować, a on marzł i chciał już  
wejść do środka. 
W głowie mi się nie mieściło, że mogłam w ogóle pomyśleć, że Michael mógł  
zakochać się w jakiejś surferce z Florydy o różnokolorowych oczach. To znaczy  
nadal nie byłam do końca pewna, czy on jest we mnie zakochany, czy nie. Ale  
byłam całkiem pewna, że mnie LUBI. 
I właśnie wtedy, o trzeciej rano, kiedy siedziałam sama w swojej książęcej  
sypialni w Genowii, to mi zupełnie wystarczało. 
Potem zapytałam go o jego urodziny, a on mi powiedział, że poszli do Red Lobster,  
a Lilly dostała alergii na koktajl z krewetek i musieli skrócić obiad i lecieć  
na ostry dyżur, bo Lilly spuchła jak Yiolet w Karolu i fabryce czekolady, i że  
teraz musi nosić przy sobie strzykawkę z adrenaliną na wypadek, gdyby  
kiedykolwiek jeszcze przez niedopatrzenie zjadła owoce morza. I że rodzice  
kupili Michaelowi nowego laptopa z okazji jego przyszłych studiów  
uniwersyteckich, i że kiedy wróci do Nowego Jorku, będzie się zastanawiał nad  
założeniem zespołu muzycznego, bo ma kłopoty ze znalezieniem sponsorów dla  
swojego webzina „Crackhead", odkąd wygłosił na nim expose na temat Windowsów -  

że są do bani, a on używa wyłącznie Linuxa. 
43 
Najwyraźniej wielu byłych subskrybentów „Crackhead" boi się gniewu Billa Gatesa  
i jego popleczników. 
Byłam taka szczęśliwa, słuchając głosu Michaela, że nawet nie zauważyłam, która  
to godzina i jak bardzo zaczyna mi się chcieć spać, dopóki on nie powiedział: 
-  Hej, czy u ciebie nie jest teraz jakaś, zaraz... czwarta rano? Bo do tej pory  
zrobiła się już czwarta. Mnie jednak było 
wszystko jedno, bo byłam taka szczęśliwa, że mogę z nim porozmawiać. 
-  Tak - odparłam sennie. 
-  No to lepiej wskakuj do łóżka - powiedział Michael. -Chyba że możesz dzisiaj  
pospać dłużej. Ale założę się, że od rana masz pełen grafik, mam rację? 
-  Och - odparłam, nadal zagubiona w- tej rapsodii, jaką brzmiał dla mnie głos  
Michaela. - Mam tylko ceremonię przecinania wstęgi w szpitalu. I lunch z  
Genowiańskim Towarzystwem Historycznym. A potem zwiedzanie genowiańskiego 
zoo. I  
kolację z ministrem kultury i jego żoną. 
-  O mój Boże - powiedział Michael przerażonym głosem. -Czy ty codziennie tak  
musisz? 
-  Yhm - potwierdziłam, żałując, że nie ma mnie tam razem z nim, żebym mogła  
popatrzeć zakochanym wzrokiem w śliczne brązowe oczy, słuchając uroczego,  
głębokiego głosu i w ten sposób przekonać się, czy on mnie kocha, skoro to był,  
według Tiny, jedyny sposób, żeby się przekonać, jak to jest z chłopakami. 
-  Mia... - powiedział nieco naglącym tonem. - Lepiej się trochę prześpij. Masz  
przed sobą kolejny przeładowany dzień. 
-  Dobrze - odparłam radośnie. 
-  Mówię serio, Mia - powtórzył. Czasami potrafi być taki władczy, zupełnie jak  
Bestia w Pięknej i Bestii, moim ukochanym filmie wszech czasów. Albo tak mnie  
rozstawiać po kątach 
44 
jak Patrick Swayze rozstawiał Baby w Wirującym seksie. To bardzo przyjemne. -  
Odłóż słuchawkę i kładź się do łóżka. 
-  Ty odłóż pierwszy - powiedziałam. 
Niestety, od razu przestał być władczy. Zamiast tego zaczął mówić głosem, który  
wcześniej słyszałam u niego tylko raz, a działo się to na schodach przed domem  
mojej mamy w wieczór Bezwyznaniowego Balu Zimowego, kiedy się tak długo  
całowaliśmy. 
Co, prawdę mówiąc, jeszcze bardziej na mnie podziałało niż rozstawianie po  
kątach. 
-  Nie - powiedział. - Ty odłóż pierwsza. 
-  Nie - odparłam, a nogi mi miękły. - Ty odłóż. 
-  Nie - powtórzył. - Ty. 
-  Oboje odkładać mi te słuchawki! - powiedziała Lilly niegrzecznym tonem,  
włączając się z drugiej linii. - Muszę zadzwonić do Borysa, zanim zadziała jego  
wieczorna tabletka nasenna. 
Więc oboje bardzo prędko powiedzieliśmy dobranoc i rozłączyliśmy się. Ale jestem  

niemal pewna, że Michael powiedziałby mi, że mnie kocha, gdyby Lilly nie wisiała  
na linii. 
Dziesięć dni zanim znów go zobaczę. Nie mogę się DOCZEKAĆ!!!!!!! 
Piątek, 9 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
13.00-15.00 Lunch z Genowiańskim Towarzystwem Historycznym 
Grandmere potrafi być okropnie wredna. Poważnie. Wyobraźcie sobie, że mnie  
uszczypnęła tylko dlatego, że myślała, że na parę sekund zasnęłam podczas lunchu!  
Przysięgam, będę miała siniaka. Dobrze, że nie mam czasu chodzić na plażę, bo 
45 
gdybym się opalała i ktoś zobaczyłby ślad, jaki mi zostawiła, pewnie zadzwoniłby  
do Genowiańskiego Towarzystwa Opieki nad Dziećmi, czy czegoś takiego. 
W dodatku wcale nie spałam. Tylko dałam oczom przez moment odpocząć. 
Grandmere mówi, że to bezmyślność ze strony TEGO CHŁOPAKA, żeby mnie  
przetrzymywać do tak późnej pory, szepcząc mi do ucha słodkości. Mówi, że książę  
Renę nigdy by nie potraktował żadnej swojej dziewczyny tak beztrosko. 
Poinformowałam ją bardzo stanowczo, że w gruncie rzeczy Michael KAZAŁ mi iść  
spać, bo bardzo o mnie dba, i że to JA przedłużałam rozmowę. I że wcale nie  
szeptaliśmy sobie do uszu słodkości, tylko prowadziliśmy poważną dyskusję na  
temat sztuki i literatury oraz monopolu Billa Gatesa w przemyśle sofware'owym. 
Na co Grandmere odparła: 
- Pfuit! 
Ale widać, że jest totalnie zazdrosna, bo sama chciałaby mieć chłopaka, który  
jest taki mądry i myślący jak mój. Ale to się nigdy nie zdarzy, bo Grandmere  
jest za wredna, pomijając już to, co sobie robi z brwiami. Chłopcy lubią  
dziewczyny, które mają prawdziwe brwi, a nie namalowane. 
Dziewięć dni, zanim znajdę się w ramionach ukochanego. 
Sobota, 10 stycznia, książęca sypialnia w Genowii 
Jestem taka podekscytowana! Tina, nie mogąc dołączyć do swojej rodziny na stoku  
narciarskim, cały dzień spędziła w kafejce internetowej w Aspen, sprawdzając  
horoskopy wszystkich swoich przyjaciół. Wczoraj mi przefaksowała horoskopy dla  
mnie i dla Michaela! Wklejam je tutaj do mojego terminarza 
46 
spotkań, żeby ich nie zgubić. Tak się zgadzają z prawdą, że aż mi ciarki chodzą  
po plecach. 
Michael - data urodzenia: 5 stycznia 
Koziorożec to przywódca wszystkich znaków ziemskich. Oto siła stabilizacji,  
jeden z najpracowitszych znaków Zodiaku. Koziorożec jest obdarzony wielką  
zdolnością koncentracji, ale nie w sensie egoistycznym. Osoby spod tego znaku  
znajdują o wiele więcej pewności siebie w tym, co robią, niż w tym, jakie są.  
Koziorożec potrafi bardzo wiele osiągnąć! Jednak pozbawiony jest równowagi w  
działaniu. Może stać się zbyt surowy i za bardzo się skupić na osiągnięciach.  
Wtedy zapomina o małych radościach, jakie niesie życie. Kiedy Koziorożec  
wreszcie się zrelaksuje i zacznie cieszyć życiem, wychodzą na jaw jego  
przeurocze skrywane cechy. Nikt nie jest obdarzony przyjemniejszym poczuciem  
humoru niż Koziorożec. Och, żeby tylko pozwolił nam się pławić w cieple swojego  
uśmiechu! 

Mia - data urodzenia: 1 maja Pozostający pod władzą pełnej miłości Wenus Byk  
odznacza się wielką emocjonalną głębią. Przyjaciele i ukochani mogą polegać na  
jego cieple i uczuciowej dostępności. Byk reprezentuje stałość, lojalność i  
cierpliwość. Skupiony na sprawach ziemskich, może stać się zbyt sztywny i bać  
się ponosić konieczne w życiu ryzyko. Czasami Bykowi zdarza się utknąć po uszy w  
kłopotach. Może nie chcieć spróbować wykorzystać całego swojego potencjału i  
stawić czoło wyzwaniu. Czy jest 
47 
uparty? Bardzo! Byk umie zawsze postawić na swoim. Energia jin tego znaku staje  
się czasem zbyt silna, a wtedy Byk potrafi być bardzo, bardzo bierny. Jednak nie  
można wymarzyć sobie lepszego kochanka czy bardziej lojalnego przyjaciela.  
Michael + Mia Te dwa pełne odwagi, ambitne ziemskie znaki wydają się dla siebie  
stworzone. Oboje cenią sobie karierę i łączy ich głębokie umiłowanie piękna i  
rzeczy trwałych, klasycznie solidnych. Ironia, jaką obdarzony jest Koziorożec,  
potrafi oczarować Byka, natomiast niezwykła zmysłowość Byka odrywa Koziorożca 
od  
jego obsesji na tle kariery. Lubią ze sobą rozmawiać i świetnie się dogadują.  
Zwierzają się sobie, a jedno jest w stanie obiecać, że nigdy drugiego nie zrani,  
ani nie zawiedzie. Mogą stworzyć idealną parę. 
Widzicie? Jesteśmy dla siebie stworzeni! Ale niezwykła zmysłowość? U MNIE? Hm,  
nie wydaje mi się. 
A jednak... jestem taka szczęśliwa! Cudownie! Lepiej niż idealnie już być nie  
może! 
Niedziela, 11 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
9.00-10.00 Msza w genowiańskiej kaplicy pałacowej 
O mój Boże, jestem dziewczyną Michaela zaledwie od dwudziestu czterech dni, a  
już jestem w tym do niczego. To znaczy 
48 
w byciu jego dziewczyną. Nie umiem się nawet zdecydować, co niu dać na urodziny.  
Jest miłością mojego życia, powodem, dla którego chodzę po tej ziemi. Można by  
oczekiwać, że będę wiedziała, co facetowi podarować. 
Ale nie. Nie mam zielonego pojęcia. 
Tina mówi, że jedyną rzeczą, którą możesz dać chłopakowi, z którym oficjalnie  
nie chodziłaś jeszcze przez cały miesiąc, jest sweter. I mówi, że to już i tak  
naciąganie struny, skoro Michael i ja nawet nie byliśmy jeszcze razem na  
oficjalnej randce - więc, technicznie rzecz biorąc, jak można powiedzieć, że ze  
sobą chodzimy? 
No ale SWETER? To takie nieromantyczne. Taki prezent dałabym swojemu tacie -  
gdyby rozpaczliwie nie potrzebował poradników na temat radzenia sobie ze złością,  
bo właśnie to sprezentowałam mu pod choinkę. Z całą pewnością kupiłabym sweter  
dla swojego ojczyma. 
Ale dla CHŁOPAKA? 
Trochę się zdziwiłam, że Tina mogła zasugerować coś tak banalnego, jako że na  
ogół w naszej małej grupce pełni rolę specjalisty od spraw romansowych. Ale Tina  
twierdzi, że zasady rządzące wyborem prezentów dla chłopców są w gruncie rzeczy  
bardzo surowe. Mama jej te zasady wyłożyła. Mama Tiny była kiedyś modelką,  

obracała się w bogatym międzynarodowym towarzystwie i umawiała się z pewnym  
sułtanem, więc chyba wie, co mówi. Zasad}' dotyczące prezentów dla facetów,  
według pani Hakim Baba, wyglądają następująco: 
Czas chodzenia ze sobą              Odpowiedni prezent 
1-4 miesiące                               sweter 
5-8 miesięcy                               woda kolońska 
4 - Księżniczka na dworze 
49 
9-12 miesięcy                             zapalniczka* 
1 rok i dłużej                              zegarek 
Ale to i tak lepiej wygląda niż lista prezentów odpowiednich dla chłopaka, którą  
Grandmere przedstawiła mi wczoraj, kiedy wspomniałam jej o moim straszliwym faux  
pas, czyli zapomnieniu o urodzinach Michaela. Oto jej lista: 
Czas chodzenia ze sobą    Odpowiedni prezent 
1-4 miesiące                      słodycze 
5-8 miesięcy                     książka 
9-12 miesięcy                   lniana chusteczka do nosa 
1 rok i dłużej                     rękawiczki 
Chusteczki do nosa? Kto jeszcze daje komuś w prezencie chusteczki do nosa?  
Chusteczki do nosa są kompletnie niehigieniczne. 
A słodycze? Dla FACETA??? 
Ale Grandmere twierdzi, że w przypadku dziewczyn i chłopaków obowiązują te same  
reguły. Michaelowi też nie wolno podarować mi na urodziny niczego poza  
słodyczami albo ewentualnie kwiatami! 
W sumie myślę, że wolę już listę pani Hakim Baba. 
A jednak cała ta kwestia z dawaniem prezentów jest okropnie trudna! Każdy mówi  
ci coś innego. Na przykład, wczoraj wieczorem zadzwoniłam do mamy i spytałam ją,  
co powinnam dać Michaelowi, a mama powiedziała, że srebrne jedwabne bokserki. 
* Pani Hakim Baba mówi, że dla niepalącego można ją zastąpić kieszonkowym  
scyzorykiem albo piersiówką na brandy. Bzdura. Jakbym kiedykolwiek zamierzała  
umawiać się z palaczem, pijakiem albo facetem, który chodzi po świecie z nożem w  
kieszeni. Ojojoj, randka marzeń! 
50 
Ale ja przecież nie mogę dać Michaelowi BIELIZNY!!!!!!! Wolałabym, żeby mama 
się  
pospieszyła i wreszcie urodziła to dziecko, bo wtedy przestanie zachowywać się  
tak dziwnie. W obecnym stanie braku równowagi hormonalnej do niczego mi się nie  
przydaje. 
Z czystej desperacji zadzwoniłam do taty i spytałam, co powinnam dać Michaelowi,  
a tata stwierdził, że pióro wieczne, żeby Michael mógł do mnie pisywać, kiedy  
będę w Genowii, bo wtedy nie będę do niego przez cały czas wydzwaniała i  
rujnowała skarbu państwa Genowii. 
I co jeszcze, tato? Jakby w dzisiejszych czasach ktoś jeszcze pisał piórem  
wiecznym. 
W dodatku w Genowii będę spędzać wyłącznie Boże Narodzenie i letnie wakacje,  
zgodnie z umową, którą spisaliśmy we wrześniu. 

Pióro wieczne. Akurat. Czy jestem jedyną osobą w tej rodzinie, która ma w sobie  
odrobinę romantyzmu? 
Ups, muszę przestać pisać. Ojciec Christoff patrzy w moją stronę. Ale to jego  
własna wina. Nie pisałabym pamiętnika podczas mszy, gdyby jego kazania były choć  
trochę inspirujące. Albo przynajmniej wygłaszane po angielsku. 
12.00-14.00 
Lunch z dyrektorem 
Książęcej Genowiańskiej Opery 
i czołową mezzosopranistką 
Myślałam, że to JA wybrzydzam przy jedzeniu, ale okazuje się, że  
mezzosopranistki są o wiele bardziej wybredne niż księżniczki. 
Mimo zaaplikowania pasty do zębów wczoraj przed pójściem do łóżka mój pryszcz  
urósł do niebotycznych rozmiarów. 
51 
15.00-17.00 
Spotkanie z Genowiańskim Stowarzyszeniem 
Właścicieli Nieruchomości 
Można by pomyśleć, że przynajmniej Stowarzyszenie Właścicieli Nieruchomości  
będzie po mojej stronie w kwestii parko-metrów. Przecież w końcu to przed ICH  
domami ciągle parkują turyści. Wydawałoby się, że będą chcieli uzyskać nieco  
więcej funduszy na naprawy chodników. Ale NIEEE. 
Przysięgam, nie wiem, jak tata znosi to na co dzień. Naprawdę nie mam pojęcia. 
17.00-22.00 Oficjalna kolacja z ambasadorem Genowii w Chile i jego 
żoną 
Wielka afera związana z tym, że Renę „pożyczył sobie" kabriolet porsche  
ambasadora - i żonę ambasadora - i skoczył po deserze do Monte Carlo. Parę  
uciekinierów znaleziono wreszcie przy grze w tenisa na pałacowych kortach. 
Niestety, to był tenis rozbierany. 
Za osiem dni znów go zobaczę. O radości! O szczęście! 
Poniedziałek, 12 stycznia, 1.00 w nocy, książęca sypialnia w Genowii 
Właśnie skończyłam rozmowę z Michaelem. MUSIAŁAM do niego zadzwonić. 
Właściwie  
nie miałam wyboru. Musiałam się dowiedzieć, co chce dostać na urodziny. Wiem, że  
to oszustwo - PYTAĆ kogoś, co chce dostać - ale naprawdę nie mam pojęcia, co mu  
kupić. Oczywiście, gdybym była taką Kate 
52 
Bosworth, na pewno już dawno znalazłabym idealny prezent, na przykład czarującą  
bransoletkę przyjaźni, którą sama uplotłabym z wodorostów, czy coś takiego. 
Ale nie jestem Kate Bosworth. Nawet nie wiem, jak się plecie bransoletki. O MÓJ  
BOŻE, JA NAWET NIE WIEM, JAK SIĘ PLECIE BRANSOLETKI Z 
WODOROSTÓW!!!!!!!!!!! 
MUSZĘ znaleźć dla niego coś NAPRAWDĘ odpowiedniego, skoro już zapomniałam 
- o  
jego urodzinach. No i dochodzi jeszcze to, że wylądował z księżniczką,  
dziwolągiem i beztalenciem, zamiast chodzić z jakąś atrakcyjną dziewczyną w  
typie Kate Bosworth, która potrafiłaby surfować i pleść bransoletki, i  

osiągnęłaby samorealizację, a poza tym nigdy by nie dostawała pryszczy i tak  
dalej. Muszę dać mu coś tak wspaniałego, że zapomni, że jestem tylko  
niepotrafiącą surfować, obgryzającą paznokcie pierw-szoklasistką, której  
przytrafiło się urodzić w książęcej rodzinie. 
Oczywiście Michaeł mówi, że nie chce nic dostawać, że tylko mnie potrzebuje  
(gdybym mogła w to uwierzyć!!!!!!!!!), i że zobaczy mnie za osiem dni, i że to  
jest najpiękniejszy prezent, jaki mógłby od kogokolwiek dostać. 
To chyba wskazuje, że istotnie może być we mnie zakochany, a nie kochać mnie jak  
jakiegoś przyjaciela. Będę, rzecz jasna, musiała naradzić się z Tiną i przekonać  
się, co ona na to powie, ale osobiście stwierdzam, że w tym przypadku wskazówka  
pokazała na TAK! 
Oczywiście, on tylko tak mówi. To znaczy o tym, że nie chce żadnego prezentu na  
urodziny. Muszę mu COS kupić. Coś naprawdę fajnego. Tylko co? 
W każdym razie naprawdę miałam powód, żeby do niego zadzwonić. Nie zrobiłam 
tego  
tylko dlatego, że chciałam usłyszeć jego głos. Jeszcze tak mnie nie pogięło. 
No dobra, może i pogięło. Co na to poradzę? Kocham się przecież w Michaelu chyba  
od zawsze. Uwielbiam sposób, w jaki 
53 
wymawia moje imię. Uwielbiam, jak się śmieje. Uwielbiam, kie-dy mnie pyta o  
zdanie, jakby naprawdę go obchodziło, co myślę (Bóg jeden wie, że nikt z mojego  
otoczenia tak mnie nie traktu- ' je. No bo niech tylko poddam jakiś pomysł - na  
przykład, że można by oszczędzić wodę, wyłączając w nocy fontannę przed pałacem,  
kiedy i tak nikogo nie ma w pobliżu - a wszyscy zaczynają się zachowywać, jakby  
jedna ze zbroi z Wielkiej Sieni zaczęła gadać). 
No cóż, nie wszyscy, bo mój tata jest inny. Ale ja go tutaj w Genowii widuję  
jeszcze rzadziej niż w domu, bo jest zaję- ty posiedzeniami parlamentu,  
prowadzeniem swojego jachtu w różnych regatach i włóczeniem się po okolicy z  
Miss Republiki Czech. 
Nieważne. Lubię rozmawiać z Michaelem. Czy to źle? W końcu on JEST moim  
chłopakiem. 
Gdybym tylko była go bardziej warta! To znaczy, biorąc pod uwagę, że nie  
pamiętałam o jego urodzinach, że nie jestem w stanie wymyślić, co mu kupić, i że  
tak naprawdę w niczym nie jestem dobra, i wszystko, co on sobą reprezentuje, to  
cud boski, że w ogóle się mną zainteresował! 
Właśnie mówiliśmy sobie bardzo miłe do widzenia po absolutnie uroczej rozmowie  
na temat Genowiańskiego Stowarzyszenia Hodowców Oliwek i zespołu, który 
Michael  
próbuje założyć (on jest taki utalentowany!), i czy „Frontalna Lobotomia" będzie  
zniechęcającą nazwą dla zespołu, i właśnie zbierałam się na odwagę, żeby mu  
powiedzieć: „tęsknię za tobą" albo „kocham cię", zostawiając mu w ten sposób  
wolną drogę, żeby mógł odpowiedzieć czymś podobnym i w ten sposób raz na zawsze  
rozwiązać dylemat: czy on mnie kocha jak przyjaciela, czy jest we mnie zakochany,  
kiedy usłyszałam w tle głos Lilly, która domagała się rozmowy ze mną. 
- Odwal się - powiedział Michael, ale Lilly nadal wrzeszczała: 
54 

-  Ja muszę z nią pomówić, właśnie sobie przypomniałam, że muszę ją o coś  
zapytać! 
Wtedy Michael powiedział: 
-  Ale nie mów jej O TYM. 
A mnie serce zadrżało, bo pomyślałam, że Lilly nagle sofcie przypomniała, że  
mimo wszystko Michael spotyka się za moimi plecami z jakąś dziewczyną o imieniu  
Annę Marie. Zanim zdążyłam powiedzieć chociaż słowo, Lilly wyrwała mu słuchawkę  
(usłyszałam, że Michael jęknął, chyba z bólu, widocznie musiała go kopnąć czy  
coś) i natychmiast zaczęła: 
-  O mój Boże, zapomniałam cię spytać. Widziałaś to? 
-  Lilly... - rzekłam z wyrzutem, bo nawet z odległości kilkunastu tysięcy  
kilometrów mogłam poczuć, jak Michaela zabolało. Lilly mocno kopie! Wiem, bo w  
ciągu dziesięciu lat przyjaźni oberwało mi się od niej parę kopniaków. -  
Rozumiem, że przywykłaś mieć mnie tylko dla siebie, ale będziesz musiała nauczyć  
się mną dzielić ze swoim bratem. I nawet jeśli to oznacza, że będziemy musiały  
wyznaczyć naszej przyjaźni pewne granice, wydaje mi się, że trzeba je będzie  
ustalić. Nie wolno ci tak wyskakiwać spod ziemi i wyrywać Michaelowi słuchawki z  
ręki, kiedy może mieć mi coś bardzo ważnego do po... 
-  Przestań wreszcie gadać o tym moim świętym bracie. WIDZIAŁAŚ TO? 
-  Co miałam widzieć? O czym ty mówisz? - Pomyślałam sobie, że może znów ktoś  
usiłował wskoczyć na wybieg niedźwiedzia polarnego w zoo w Central Parku. 
-  Och, tylko o filmie - odparła Lilly. - Opartym na twojej biografii. Tym,  
który dali w telewizji wczoraj wieczorem. A może nie słyszałaś, że historia  
twojego życia leciała jako film tygodnia? 
Nie zdziwiłam się zbytnio, słysząc te słowa. Już mnie ostrzegano, że powstaje  
film oparty na mojej biografii. Ale biuro prasowe 
55 
pałacu zapewniało mnie, że film nie zostanie wyemitowany przed festiwalami,  
które odbywają się w lutym. Chyba zrobiono nas w konia. 
Nieważne. Już i tak w obiegu są cztery moje nieautoryzowane biografie. Jedna  
trafiła nawet na moment na listę bestsellerów. Przeczytałam ją. Nie była wcale  
dobra. Ale może to tylko dlatego, że wiedziałam, czym to się wszystko skończyło. 
-  No i? - spytałam. Byłam trochę wściekła na Lilly. No bo jak to, odepchnęła  
Michaela od telefonu, żeby mi opowiadać o jakimś durnym filmidle? 
-  O filmie mówię - ciągnęła. - O twoim życiu. Przedstawiono cię jako osobę  
nieśmiałą i niezręczną. 
-  JESTEM nieśmiała i niezręczna - przypomniałam jej. 
-  Pokazali twoją babkę jako uosobienie troski i osobę pełną współczucia dla  
twojego trudnego losu - dodała Lilly. - Wyjątkowo bezczelne zniekształcanie  
faktów. Wszędzie tego pełno od czasu, kiedy w Zakochanym Szekspirze usiłowano  
przedstawić Barda jako seksownego chłopaka z sześciopakiem piwa i pełnym  
uzębieniem. 
-  To okropne - powiedziałam. - A czy teraz mogę dokończyć rozmowę z Michaelem?  
Bardzo proszę. 
-  Nawet nie zapytałaś, jak przedstawili mnie - rzuciła Lilly oskarżycielskim  
tonem. - Twoją najlepszą przyjaciółkę. 

-  No więc, jak cię przedstawili, Lilly? - spytałam, patrząc na wielki ozdobny  
zegar na szczycie marmurowego gzymsu nad kominkiem. - I pośpiesz się, proszę, bo  
dokładnie za siedem godzin mam śniadanie, a potem przejażdżkę konną z Genowiań- 
skim Towarzystwem Hippicznym. 
-  Pokazali mnie jako osobę, która bynajmniej cię nie wspierała w trudach  
związanych z podjęciem książęcej roli! - Lilly prawie wrzeszczała w słuchawkę. -  
Wymyślili, że zaraz po tym, jak sobie głupio obcięłaś włosy, zaczęłam ci  
dokuczać, że jesteś płytka i starasz się nadążyć za modą! 
56 
-  Taa - mruknęłam, czekając, aż dotrze do sedna swojej tyrady. Bo rzeczywiście,  
Lilly nie wspierała mnie zanadto ani w kwestii uczesania, ani w kwestii  
książęcej roli. 
Ale okazało się, że ona już dotarła do sedna swojej tyrady. 
-  Ja cię nigdy nie wspierałam w obowiązkach księżniczki?! - wrzeszczała do  
słuchawki, zmuszając mnie, żebym odsunęła ją od głowy w celu uchronienia bębenka  
przed uszkodzeniem. -Przez cały ten czas byłam pierwszą i jedyną osobą, która  
cię wspierała! 
To była taka oczywista nieprawda, że w pierwszej chwili pomyślałam, że Lilly  
sobie żartuje, i zaczęłam się śmiać. Ale kiedy przyjęła mój wybuch śmiechu  
lodowatym milczeniem, zdałam sobie sprawę, że ona mówiła całkiem poważnie.  
Najwyraźniej Lilly jest obdarzona jedną z tych wybiórczych pamięci, które  
pozwalają człowiekowi pamiętać wszystkie dobre uczynki, ale żadnych złych.  
Trochę tak jak politycy. 
Bo przecież, gdyby było prawdą, że tak dzielnie mnie wspierała, nigdy nie  
zaprzyjaźniłabym się z Tiną Hakim Baba, z którą zaczęłam siadać podczas lunchu w  
październiku tylko dlatego, że Lilly przestała się do mnie odzywać ze względu na  
ten cały numer z książęcym pochodzeniem. 
-  Mam nadzieję - warknęła Lilly - że śmiejesz się na samą myśl, że ktoś wpadł  
na pomysł, że mogłabym kiedykolwiek nie być wobec ciebie w pełni lojalną  
przyjaciółką, Mia. Wiem, że zdarzały się lepsze i gorsze chwile, ale jeśli  
kiedykolwiek byłam wobec ciebie twarda, to tylko wtedy, kiedy miałam wrażenie,  
że sama nie jesteś wobec siebie uczciwa. 
-  Hm - mruknęłam. - W porządku. 
-  Mam zamiar napisać list - ciągnęła Lilly - do studia, które wyprodukowało  
tego kłamliwego gniotą, i zażądać pisemnych przeprosin za nieodpowiedzialny  
wydźwięk scenariusza. A jeśli mi nie odpiszą i nie opublikują tego listu na  
całej stronie w „Yariety", 
57 
wytoczę im proces. Nic mnie nie obchodzi, że sprawa pewnie się oprze o Sąd  
Najwyższy. Te typki z Hollywood uważają, że mogą filmować wszystko, co im  
przyjdzie do łbów, a publiczność i tak im będzie jadła z ręki. No cóż, może w  
przypadku klasy robotniczej to jest prawda, ale JA zamierzam walczyć o uczciwe  
przedstawianie prawdziwych ludzi i wydarzeń. Człowiek MNIE nie powstrzyma! 
Spytałam, jaki człowiek, bo wydawało mi się, że miała na myśli reżysera czy  
kogoś takiego, ale ona zaczęła tylko wrzeszczeć: „No, człowiek! Człowiek!",  
jakbym była niedorozwinięta umysłowo. 

A wtedy Michael dorwał się znów do telefonu i wyjaśnił mi, że „człowiek" to  
figura stylistyczna, aluzja odnosząca się do władzy, i że w podobny sposób jak  
freudyści za wszystko obarczają winą „matkę", muzycy bluesowi w całej historii  
tego gatunku muzycznego przypisywali swoje cierpienia „człowiekowi". Zgodnie z  
tradycją, poinformował mnie, „człowiek" to zwykle mężczyzna białej rasy,  
odnoszący sukcesy finansowe, w średnim wieku i cieszący się pozycją dającą mu  
znaczną władzę nad innymi ludźmi. 
Zastanawialiśmy się nad nazwaniem zespołu Michaela „Człowiek", ale w końcu  
zrezygnowaliśmy ze względu na lekko mizoginistyczny wydźwięk takiej nazwy. 
Dopiero za siedem dni znów znajdę się w ramionach Michaela. Och, gdybyż te  
godziny mogły przefrunąć prędko jak gołębica o chyżych skrzydłach! 
Właśnie zdałam sobie z tego sprawę - „człowiek" Michaela brzmi zupełnie jak opis  
mojego taty! Chociaż wątpię, żeby ci wszyscy muzycy bluesowi mówili o księciu  
Genowii. O ile się orientuję, tata nawet nie był nigdy w Memphis. 
58 
Poniedziałek, 12 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
20.00-24.00 Filharmonia Księstwa Genowii 
Ile razy zaczyna mi się wydawać, że rzeczy zaczną się toczyć zgodnie z moimi  
oczekiwaniami, zawsze zdarza się coś, co te oczekiwania rujnuje. 
I zwykle macza w tym palce Grandmere. 
Chyba musiała się zorientować, że przez całą noc gadałam z Michaelem, bo dziś  
znów byłam strasznie niewyspana. No więc dziś rano, między moją przejażdżką  
konną z Towarzystwem Hippicznym a spotkaniem ze Stowarzyszeniem Rozwoju  
Przestrzennego Wybrzeża Genowii, Grandmere kazała mi usiąść i palnęła mi kazanie.  
Tym razem nie chodziło jej o odpowiednie prezenty urodzinowe dla chłopaka.  
Zamiast tego mówiła o Właściwych Wyborach. 
-  Wszystko pięknie, Amelio - powiedziała. - Nie mam nic przeciwko temu, żebyś  
lubiła TEGO CHŁOPAKA. 
-  No, mam nadzieję! - zawołałam ze świętym oburzeniem. - Zwłaszcza że nigdy go  
nie spotkałaś! Co ty w ogóle wiesz o Mi-chaelu? Nic! 
Grandmere tylko rzuciła mi złe spojrzenie. 
-  Niemniej - ciągnęła - wydaje mi się, że niedobrze robisz, pozwalając, by  
uczucie do tego Michaela zaślepiło cię na tyle, że nie dostrzegasz innych,  
bardziej odpowiednich kandydatów na księcia małżonka, takich jak... 
Przerwałam Grandmere, by jej powiedzieć, że jeśli wymieni imię księcia Williama,  
rzucę się do wody z mostu Dziewic. 
Grandmere odparła, żebym nie ośmieszała się bardziej niż zwykle i że i tak nigdy  
nie mogłabym wyjść za mąż za księcia 
59 
Williama, bo on należy do Kościoła anglikańskiego. Istnieją jednak inni,  
nieskończenie bardziej odpowiedni kandydaci do romantycznych uczuć księżniczki z  
panującego rodu Renaldich niż taki Michael. Dodała, że byłoby jej szalenie  
przykro, gdybym przegapiła możliwość poznania tych innych młodych ludzi tylko  
dlatego, że wydaje mi się, że jestem zakochana w Michae-lu. Zapewniła mnie, że  
gdyby odwrócić okoliczności i gdyby to Michael był dziedzicem korony i znacznej  
fortuny, bardzo wątpi, czy byłby mi tak wierny, jak ja jestem wierna jemu. 

Bardzo ostro sprzeciwiłam się takiej ocenie charakteru Michaela. Poinformowałam  
Grandmere, że gdyby kiedykolwiek zadała sobie tyle trudu, żeby go poznać,  
zdałaby sobie sprawę, że w każdym aspekcie swojego życia, od pełnienia roli  
redaktora naczelnego nieco teraz podupadłego webzinu „Crackhead" do pełnienia  
funkcji skarbnika Klubu Komputerowego - wykazywał się nieposzlakowaną  
uczciwością i lojalnością. Wyjaśniłam jej również, z największą cierpliwością,  
na jaką mogłam się zdobyć, że boli mnie, kiedy słyszę, jak mówi coś złego o  
człowieku, któremu oddałam swoje serce. 
- Właśnie w tym problem - powiedziała Grandmere, przewracając tymi swoimi  
przerażającymi oczami. -Jesteś zdecydowanie za młoda, żeby komukolwiek oddawać  
serce. Myślę, że to bardzo niemądre, byś w wieku czternastu lat decydowała, z  
kim chcesz spędzić resztę życia. Chyba że chodziłoby o kogoś naprawdę, ale to  
naprawdę wyjątkowego. Kogoś, kogo i ja, i twój tata dobrze znamy. BARDZO, bardzo  
dobrze. Kogoś, kto, choćby WYDAWAŁ się jeszcze nieco niedojrzały, 
prawdopodobnie  
potrzebowałby jedynie, aby odpowiednia kobieta pomogła mu się ustatkować.  
Dziewczęta dojrzewają znacznie szybciej niż młodzi mężczyźni, Amelio... 
Przerwałam Grandmere, żeby ją poinformować, że za cztery miesiące skończę  
piętnaście lat, a poza tym Julia miała czterna- 
60 
ście lat, kiedy wyszła za mąż za Romea. Na co Grandmere odparła: 
-  I bardzo pięknie się ten związek zakończył, nie ma co! 
Najwyraźniej w świecie Grandmere nigdy nie była zakochana. Co więcej, w ogóle  
nie potrafi docenić uroku tej romantycznej tragedii. 
-  W każdym razie - dodała Grandmere - jeśli masz zamiar utrzymać przy sobie  
TEGO CHŁOPAKA, fatalnie zabierasz się do rzeczy. 
Pomyślałam sobie, że to naprawdę strasznie dołujące, żeby Grandmere sugerowała  
mi, że mając prawdziwego chłopaka od zaledwie dwudziestu pięciu dni, w ciągu  
których rozmawiałam z nim przez telefon dokładnie trzy razy, już znalazłam się w  
niebezpieczeństwie jego utraty na rzecz jakiejś dziewczyny o różnokolorowych  
oczach. Powiedziałam jej to. 
-  No cóż, Amelio, przykro mi - odparła Grandmere. -Ale jeśli naprawdę chcesz  
utrzymać przy sobie tego młodego mężczyznę, to nie mogę powiedzieć, żebyś  
zabierała się do tego jak należy. 
Przysięgam, że nie wiem, co mnie w tym momencie opętało. Ale chyba właśnie w  
tamtej chwili całe napięcie, które we mnie narastało - sprawa z parkometrami,  
tęsknota za Michaelem i mamą, i Grubym Louie, problem z tym, co mam mówić do  
księcia Williama, mój pryszcz - wszystko to się przelało i usłyszałam, jak  
wyrzucam z siebie: 
-  Oczywiście, że chcę go przy sobie utrzymać! Ale jak ja mam to osiągnąć, skoro  
jestem pozbawioną poczucia samorealizacji, talentów, biustu, w niczym niepodobną  
do Kate Bosworth księżniczką-DZIWOLĄGIEM??? 
Grandmere zrobiła taką minę, jakby zaskoczył ją mój wybuch. Wydawało się, że nie  
wie, do której sprawy odnieść się najpierw - mojego braku uzdolnień czy braku  
biustu. Wreszcie zdecydowała się powiedzieć: 
61 

-  Mogłabyś zacząć od tego, że nie będziesz wisiała na telefonie, gadając z nim  
do wczesnych godzin rannych. Nie zostawiasz mu cienia wątpliwości co do twojego  
zaangażowania. 
-  Oczywiście, że nie - odparłam zdumiona. - Dlaczego miałabym to robić?  
Przecież ja go kocham! 
-  Ale nie musisz mu o tym mówić! - Grandmere wyglądała, jakby miała ochotę  
cisnąć we mnie kieliszkiem swojego przedpołudniowego sidecara. - Czy ty jesteś  
kompletną idiotką? NIGDY nie pozwalaj mężczyźnie być pewnym twoich uczuć!  
Początkowo szło ci tak dobrze, kiedy zapomniałaś o jego urodzinach. Ale teraz  
wszystko psujesz, bez przerwy do niego wydzwaniając. Jeśli TEN CHŁOPAK  
zorientuje się, co do niego naprawdę czujesz, przestanie o ciebie zabiegać. 
-  Ale Grandmere... - Byłam nieco zagubiona. - Przecież wyszłaś za mąż za  
dziadka. Na pewno musiał się zorientować, że go kochasz, skoro zgodziłaś się  
wyjść za niego. 
-  Za Grandpere, Mia, bardzo cię proszę, nie za „dziadka". Wy Amerykanie  
upieracie się przy takich wulgarnych określeniach... - Pociągnęła nosem i  
zrobiła urażoną minę. - Twój Grandpere z całą pewnością nie „orientował się",  
jakie uczucia żywię do niego. Zadbałam o to, by żył w przekonaniu, że wyszłam za  
niego dla pieniędzy i tytułu. A chyba nie muszę ci przypominać, że spędziliśmy  
potem ze sobą czterdzieści lat w niezmąconym szczęściu. I to bez osobnych  
sypialni - dodała nieco złośliwym tonem - w przeciwieństwie do kilku innych  
królewskich par, które mogłabym wymienić. 
-  Zaczekaj chwilę... - Gapiłam się na nią oszołomiona. -Przez czterdzieści lat  
spałaś w jednym łóżku z Grandpere, ale ani razu nie powiedziałaś mu, że go  
kochasz? 
Grandmere dopiła resztkę sidecara i czułym gestem pogłaskała Rommla po łebku. Od  
czasu powrotu do Genowii i zdia-gnozowania u Rommla obsesyjno-kompulsywnego  
zaburzenia 
62 
osobowości jego futerko zaczęło odrastać po zastosowaniu tego plastikowego  
kołnierza. Cały pokrył się delikatnym puchem, podobnym do puchu na maleńkim  
kurczątku. Ale wcale nie wyglądał dzięki temu mniej obrzydliwie. 
-  Dokładnie to - powiedziała Grandmere - właśnie usiłuję ci wyjaśnić. Sprawiłam,  
że Grandpere chodził koło mnie na paluszkach, i w dodatku cały czas go to  
uszczęśliwiało. Jeśli chcesz utrzymać przy sobie tego Michaela, sugeruję, żebyś  
postępowała tak samo. Przestań wydzwaniać do niego co noc. Przestań trzymać się  
z dala od innych chłopców. Przestań obsesyjnie rozmyślać, co mu dać na urodziny.  
To ON powinien obsesyjnie rozmyślać, co ma ci kupić, żebyś była nim wciąż  
zainteresowana, a nie odwrotnie. 
-  Ale moje urodziny są dopiero w maju! - Nie chciałam jej mówić, że już  
wymyśliłam, co dać Michaelowi. Nie chciałam mówić, bo w zasadzie ukradłam to z  
magazynu genowiańskiego muzeum pałacowego. 
Cóż, nikt inny tego nie używał, więc nie wiem, czemu nie miałabym sobie tego  
zabrać. W końcu jestem księżniczką Genowii i wszystko w tym muzeum jest moje. A  
przynajmniej należy do rodziny książęcej. 
-  A kto powiedział, że mężczyzna ma kupować kobiecie prezenty wyłącznie z  

okazji urodzin? - Grandmere patrzyła na mnie takim wzrokiem, jakby poważnie  
wątpiła, czy należę do gatunku homo sapiens. Uniosła nadgarstek. Otaczała go  
bransoletka, którą bardzo lubi nosić, z diamentami dużymi jak jednocentowe  
monety euro. - Dostałam to od Grandpere piątego marca, jakieś czterdzieści lat  
temu. Piąty marca to nie data moich urodzin ani żadne inne święto. Grandpere dał  
mi ją tego dnia wyłącznie dlatego, że uznał, że ta bransoletka jest, podobnie  
jak ja, wyjątkowa. - Znów położyła dłoń na łebku Rommla. -1 w taki właśnie  
sposób, Amelio, mężczyzna powinien traktować ukochaną kobietę. 
63 
Biedny Grandpere, pomyślałam. Nie miał zielonego poję-i cia, co sobie bierze na  
głowę, kiedy zainteresował się Grandmere, i która w młodości była niezłą laską,  
zanim wytatuowała sobie kreski wokół oczu i zaczęła golić brwi. Jestem pewna, że  
dzia-1 dzio raz na nią spojrzał poprzez salę balową, kiedy on był mło-j dym,  
czarującym następcą tronu, a ona bystrą młodą debiu- I tantką, i zamarł jak  
grafficiarz złapany w krąg świateł policyj--, nego radiowozu, ani przez chwilę  
nie podejrzewając, jaki los go czeka... 
Lata subtelnych gierek i mieszania sidecara w shakerze. 
-  Nie sądzę, żebym umiała tak postępować, Grandmere -powiedziałam. - To znaczy  
nie chcę, żeby Michael dawał mi diamenty. Chciałabym tylko, żeby mnie zaprosił  
na swój bal maturalny. 
-  Nie zrobi tego - odparła - jeśli nie będzie podejrzewał, że możesz spotykać  
się z innymi chłopakami. 
-  Ależ Grandmere! - Byłam oburzona. - Przecież ja z nikim innym nie poszłabym  
na bał maturalny, tylko z Micha-elem! 
Nie sądziłam, by była jakaś szansa, że kto inny mnie zaprosi, ale czułam, że to  
nie ma tu nic do rzeczy. 
-  Ale nie musisz mu tego mówić, Amelio - oświadczyła Grandmere surowym tonem. -  
Musisz natomiast podtrzymywać w nim wątpliwość co do stałości twoich uczuć, żeby  
ciągle musiał o ciebie zabiegać. Widzisz, mężczyźni cenią sobie polowanie, a  
kiedy już dopadną zdobyczy, na ogół tracą całe zainteresowanie. Proszę.  
Przeczytaj to. Ta książka odpowiednio zilustruje to, co usiłowałam ci przekazać. 
Wyjęła z torby od Gucciego książkę i wręczyła mi ją. Spojrzałam na okładkę. 
-  Dziwne losyjane Eyre? - Nie wierzyłam własnym oczom. - Widziałam ten film. I  
nie obraź się, ale był okropnie nudny. 
64 
-  Film! - prychnęła Grandmere. - Przeczytaj książkę, Amelio, i przekonaj się,  
czy nie nauczysz się z niej tego czy owego na temat związków, jakie powinny  
łączyć kobiety i mężczyzn. 
-  Grandmere... - Nie bardzo wiedziałam, jak jej powiedzieć, że nie nadąża za  
współczesnymi czasami. - Moim zdaniem ludzie, którzy chcą się nauczyć, jak mają  
wyglądać związki dam-sko-męskie, powinni sięgnąć po Mężczyźni są z Marsa,  
kobiety z Wenus. 
-  PRZECZYTAJ TO! - wrzasnęła Grandmere tak głośno, że wystraszony Rommel 
uciekł  
jej z kolan i schował się za donicą z geranium. 
Przysięgam, nie wiem, czym sobie zasłużyłam na taką babkę jak moja. Babka Lilly  

totalnie uwielbia jej chłopaka, Borysa Pelkowskiego. Wiecznie mu wysyła  
plastikowe pojemniki z ciastkami i innymi smakołykami. Nie wiem, dlaczego mnie  
przypadła w udziale babka, która próbuje mnie zmusić do zerwania z facetem, z  
którym chodzę od zaledwie dwudziestu pięciu dni. 
Za siedem dni, sześć godzin i czterdzieści dwie minuty zobaczę go znowu. 
Wtorek, 13 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
8.00-10.00 
Śniadanie z członkami Genowiańskiego Książęcego 
Towarzystwa Szekspirowskiego 
Dziwne losy Jane Eyre są bardzo nudne - na razie nic, tylko sierocińce, kiepskie  
fryzury i mnóstwo kaszlu. 
5 - Księżniczka na dworze 
65 
10.00-16.00 Sesja parlamentu Genowii 
Dziwne losy Jane Eyre nieco się rozkręcają - dostała pracę jako guwernantka w  
domu pewnego bardzo bogatego człowieka, pana Rochestera. Pan Rochester jest  
strasznie władczy, bardzo mi przypomina Wolverine'a albo Michaela. 
17.00-19.00 Herbatka z Grandmere i żoną premiera Francji 
Pan Rochester jest naprawdę świetny. Ląduje na mojej liście Dziesięciu Gorących  
Facetów między Hugh Jackmanem a tym chorwackim chłoptasiem z Ostrego dyżuru. 
20.00-22.00 Oficjalna kolacja z premierem Wielkiej Brytanii 
i jego rodziną 
Jane Eyre to totalna idiotka! Przecież to nie była wina pana Rochestera!  
Dlaczego ona jest dla niego taka niemiła? 
A Grandmere nie powinna wrzeszczeć na mnie za to, że czytam przy stole. W końcu  
to ona dała mi tę książkę. 
Jeszcze sześć dni, jedenaście godzin i dwadzieścia dwie minuty, i zobaczę  
swojego ukochanego. 
Środa, 14 stycznia, 3.00, książęca sypialnia w Genowii 
Zdaje się, że rozumiem, o co Grandmere chodziło z tą książką. Chociaż cała ta  
część, w której pani Fairfax ostrzega 
66 
Jane, żeby nie zaprzyjaźniała się za bardzo z panem Rocheste-rem przed ślubem,  
miała sens tylko dlatego, że w tamtych czasach nie znano środków  
antykoncepcyjnych. 
Jestem raczej pewna - będę się jednak musiała skonsultować w tej kwestii z Lilly  
- że nie ma sensu stosować się do rad fikcyjnej postaci, zwłaszcza z książki  
napisanej w 1846 roku. 
Mimo to docierają do mnie główne założenia rad pani Fa-irfax, które sprowadzają  
się do tego: „Nie lataj za chłopakami. Latanie za chłopakami jest niemądre.  
Latanie za chłopakami może prowadzić do bardzo złych rzeczy, na przykład do  
pożarów domów, amputacji rąk i ślepoty. Miej trochę szacunku dla siebie i nie  
pozwól, żeby spraw}' zaszły za daleko przed ślubem". 
Rozumiem. Och, jak ja to dobrze rozumiem. 
ALE CO MICHAEL SOBIE POMYŚLI, JEŚLI OT TAK PRZESTANĘ DO NIEGO 
DZWONIĆ???  

Przecież on może pomyśleć, że ja go już w ogóle nie kocham!!! A ja wcale nie mam  
aż tak wielu punktów na swoją korzyść. To znaczy, jako jego dziewczyna właściwie  
do niczego się nie nadaję. W niczym nie jestem dobra, zapominam o urodzinach, no  
i jestem KSIĘŻNICZKĄ. 
Chyba o to chodziło Grandmere. W taki sposób mamy sobie zapewniać, że chłopcy  
będą koło nas skakać. 
Sama nie wiem. Ale w przypadku Grandmere to zadziałało. No i zadziałało dla Jane.  
Chyba mogłabym spróbować. 
Ale nie będzie łatwo. Na Florydzie jest właśnie dziewiąta wieczorem. Kto wie, co  
teraz robi Michael? Mógł pójść na spacer po plaży i spotkać jakąś przepiękną  
bezdomną muzyczkę, która mieszka na molo i żyje ze śpiewania dla turystów pieśni  
folkowych przy akompaniamencie stratocastera. Ja nawet w TENISA nie umiem grać,  
co dopiero mówić o grze na instrumentach muzycznych. 
67 
Założę się, że nosi ciuchy z frędzelkami i ma duży biust i błyszczące zęby,  
zupełnie jak Jewel. Żaden chłopak nie mógłby przejść spokojnie koło takiej  
dziewczyny. 
Nie. Grandmere i pani Fairfax mają rację. Muszę stawiać opór. Muszę stawić opór  
chęci zadzwonienia do niego. Kiedy jesteś mniej dostępna, mężczyźni zaczynają za  
tobą szaleć, zupełnie jak w Dziwnych losach Jane Eyre. 
Chociaż wydaje mi się, że wyjeżdżanie gdzieś daleko, żeby zamieszkać pod  
przybranym nazwiskiem z dalekimi krewnymi, tak jak to zrobiła Jane, jest lekkim  
przegięciem. Jednak z drugiej strony, to całkiem kuszące. 
Pięć dni, siedem godzin i dwadzieścia pięć minut, zanim znów go zobaczę. 
Środa, 14 stycznia Rozkład książęcych zajęć 
8.00-10.00 Śniadanie z Genowiańskim Towarzystwem Medycznym 
Jestem tak strasznie zmęczona. Po raz ostatni przesiedziałam pół nocy, czytając  
dziewiętnastowieczną literaturę piękną. 
10.00-16.00 Sesja parlamentu Genowii 
Obstrukcja parlamentarna ministra finansów! Mówi, że poświęci własne życie, a  
Genowia będzie miała parkometry! 
68 
 
17.00-19.00 Sesja parlamentu Genowii 
Obstrukcja parlamentarna trwa. Chciałabym się wymknąć i napić oranginy, ale boję  
się, że to by wyglądało, jakbym go nie popierała. 
20.00-22.00 Sesja parlamentu Genowii 
Dłużej tego nie zniosę. Ta obstrukcja parlamentarna jest okropnie nudna. Poza  
tym Renę właśnie wsunął głowę do naszej loży i uśmiechnął się do mnie kpiąco. A  
niech się śmieje. ON nie będzie musiał któregoś dnia rządzić tym krajem. 
Czwartek, 15 stycznia Oficjalna kolacja w sąsiednim Monako 
Grandmere wreszcie zauważyła mój pryszcz. Pewnie nie mogła znieść samej myśli,  
że spotkam się z księciem Williamem przyozdobiona olbrzymim pryszczem na 
brodzie,  
bo wyraźnie zwariowała. Mówiłam jej, że sytuacja jest pod kontrolą, ale  
Grandmere najwyraźniej nie wierzy w pastę do zębów jako środek na piękną cerę.  

Wysłała po nadwornego dermatologa. Dermatolog zrobił mi jakiś zastrzyk w brodę,  
a potem zakazał dalej smarować twarz pastą do zębów. 
Wygląda na to, że nawet z pryszczem nie umiem sobie sama poradzić. Jak ja  
kiedykolwiek zdołam rządzić całym krajem? 
69 
?? 2A?flTWienm mzc<D ?]?2<??? 2 genowu 
1.  Znaleźć bezpieczne miejsce i schować prezent dla Michaela tak, żeby NA PEWNO  
nie znalazła go Grandmere ani wścibskie damy dworu, które będą pakować moje  
rzeczy (w czubku glana?). 
2.  Powiedzieć do widzenia pracownikom kuchni i podziękować im za te wszystkie  
wegetariańskie posiłki. 
3.  Upewnić się, że zarządca portu powiesi po parze nożyc przy każdej boi  
cumowniczej dla turystów na jachtach, którzy nie mają własnego sprzętu do  
rozcinania sześcio-paków z piwem. 
4.  Zdjąć śmieszny nos z okularami z posągu Grandmere w Sali Portretowej, zanim  
ona je zauważy. 
5.  Poćwiczyć moją mowę powitalną do księcia Williama. A także mowę pożegnalną  
do księcia Renę. 
6.  Pobić rekord Francois w ślizganiu się w skarpetkach po posadzce  
Kryształowego Holu, który wynosi sześć metrów i dwadzieścia centymetrów. 
7.  Wypuścić na wolność wszystkie gołębie z pałacowego gołębnika (jeśli będą  
chciały wrócić, to w porządku, ale powinny mieć możliwość wyboru). 
8.  Dać do zrozumienia Tante Jean Marie, że mamy już dwudzieste pierwsze  
stulecie i kobiety nie muszą dłużej żyć z przekleństwem ciemnego owłosienia na  
twarzy (zostawić jej swoją tubkę veeta). 
9.  Przekazać ukradkiem ministrowi finansów informacje o producentach  
parkometrów, które udało mi się ściągnąć z sieci. 
10. Odebrać księciu Renę swoje berło. 
70 
Piątek, 16 stycznia, 23.00, książęca sypialnia w Genowii 
Wczoraj Tina przez cały dzień czytała Dziwne losyjane Eyre, które jej poleciłam  
i zgadza się ze mną, że coś jest w tym całym nieganianiu za chłopakami, w  
przeciwieństwie do ganiania za nimi. Postanowiła zatem nie dzwonić i nie pisać  
maili do Dave'a (chyba że on pierwszy zadzwoni albo wyśle maila). 
Lilly natomiast odmówiła wzięcia udziału w tym spisku, bo mówi, że podobne  
gierki są dziecinne i że jej związek z Borysem nie poddaje się ocenom z punktu  
widzenia zwykłych współczesnych psychoseksualnych praktyk dobierania się w pary.  
Według Tiny (nie mogę zadzwonić do Lilly, bo Michael mógłby odebrać telefon i  
pomyśleć, że za nim ganiam), Lilly twierdzi, żejane Eyre była jednym z  
pierwszych manifestów feministycznych, i że ona z całego serca aprobuje nasze  
przyjęcie tej książki jako modelu dla naszych związków z mężczyznami. Chociaż  
wysłała mi przez Tinę ostrzeżenie, że nie powinnam oczekiwać, że Michael poprosi  
mnie o rękę, dopóki nie zrobi przynajmniej jednego doktoratu i nie zdobędzie  
stanowiska w jakiejś firmie, która płaci co najmniej dwieście tysięcy rocznie,  
nie licząc corocznej premii za osiągnięcia. 
Dodała również, że tylko raz widziała Michaela jadącego konno i wyglądał wtedy  

szalenie nieromantycznie, nie powinnam więc robić sobie nadziei, że będzie w  
najbliższej przyszłości skakał przez jakieś przełazy, jak pan Rochester. 
Ale mnie nie chce się w to wierzyć. Jestem pewna, że w siodle Michael wyglądałby  
znakomicie. 
Tina wspomniała, że Lilly nadal jest przykro ze względu na ten film o moim życiu,  
który puszczali parę dni temu. Tina też go obejrzała i uważa, że nie było tak  
źle, jak twierdzi Lilly. Powiedziała, że aktorka, która grała dyrektor Guptę,  
była prześmieszna. 
71 
Tina nie znalazła się w filmie, a to dlatego, że jej tata dowiedział się o nim  
zawczasu i zagroził producentom sądem, jeśli choćby wspomną imię jego córki. Pan  
Hakim Baba bardzo sięs martwi, że Tinę mógłby porwać jakiś rywalizujący z nim  
szejk naftowy. Tina mówi, że nie miałaby nic przeciwko porwaniu, jeśli  
rywalizujący z jej tatą szejk naftowy byłby seksowny i chętny do podjęcia  
długoterminowych emocjonalnych zobowiązań, i pamiętałby o tym, żeby na  
walentynki kupić jej diamentowy wisiorek w kształcie serduszka od Kay Jewelers. 
Tina twierdzi, że dziewczyna, która grała Lane Weinberger w tym filmie, zrobiła  
świetną robotę i powinna dostać nagrodę Emmy. Uważa też, że Lana nie będzie  
uszczęśliwiona tym, jak została przedstawiona, to znaczy jako zazdrośnica, która  
sama chciałaby być księżniczką, a nie jest. 
Facet, który grał Josha, też był podobno słodki. Tina usiłuje zdobyć jego adres  
mailowy. 
Tina i ja przysięgłyśmy sobie, że jeśli którąkolwiek z nas najdzie kiedyś ochota,  
by zadzwonić do swojego chłopaka, to zamiast tego będziemy dzwoniły do siebie.  
Niestety, ja nie mam komórki, więc nie zanosi się, żeby Tina mogła mnie złapać,  
jeśli będę akurat w trakcie pasowania kogoś na rycerza czy czegoś takiego. Ale  
twardo zamierzam przyprzeć jutro tatę do muru, żeby mi kupił motorolę. Jestem w  
końcu dziedziczką tronu. W najgorszym razie powinnam mieć pagera. 
Notatka do samej siebie: wyszukać w słowniku słowo „przełaz". 
Cztery dni, dwanaście godzin i pięć minut, aż wreszcie znów zobaczę Michaela. 
72 
Sobota, 17 stycznia Mecz polo księstwa Genowii 
Czy może być nudniejszy sport niż polo? Oczywiście, pomijając golfa. Nie sądzę. 
Poza tym nie sądzę, żeby koniom służyło całe to wymachiwanie kijami tuż obok ich  
głów. No bo weźmy Srebrnego, konia Samotnego Jeźdźca. Samotny Jeździec bez  
przerwy strzelał ze swojej strzelby tuż przy uchu Srebrnego. Nic dziwnego, że  
biedaczek ciągle stawał dęba. 
Poza tym Renę WCALE A WCALE nie rywalizuje z księciem Williamem... Wciąż 
tylko  
zajeżdża mu drogę i zabiera biednemu facetowi piłkę przy każdej możliwej  
okazji... A przecież są podobno w jednej drużynie! 
Przysięgam, jeśli drużyna Renę wygra, a on zacznie udawać Mię Hamm i 
wymachiwać  
nad głową swoją koszulką, będę wiedziała, że robi to tylko po to, żeby się  
popisać przed obecnymi tutaj hordami fanek księcia Williama. Co pewnie można by  
nawet zrozumieć. Widocznie działa mu na nerwy, że Willie jest o tyle  

popularniejszy od niego. A przecież Renę ma całkiem imponujące bicepsy. 
Gdyby tylko te dziewczyny wiedziały o udawaniu Enriąue Iglesiasa przed lustrem... 
Za trzy dni, siedemnaście godzin i sześć minut znów zobaczę Michaela. Nic mi nie  
mówcie o imponujących bicepsach... 
73 
Sobota, 17 stycznia, 23.00, książęca sypialnia w Genowii 
Grandmere naprawdę nie ma kontaktu z rzeczywistością. Dzisiaj odbył się  
pożegnalny bal - no wiecie, dla uczczenia zakończenia mojej pierwszej oficjalnej  
wizyty w Genowii w roli następczyni tronu. 
Grandmere marudziła o tym balu od tygodni: że to moja wielka szansa, żeby się  
zrehabilitować po tej całej aferze z par-kometrami. Nie wspominając już o osobie  
księcia Williama. W gruncie rzeczy, przy tej całej gadaninie, jakoby Michael nie  
był odpowiednim materiałem na księcia małżonka, dała mi tak w kość, że  
przypisuję jej całkowitą odpowiedzialność za pojawienie się pryszcza - mimo że  
pryszcza już nie ma dzięki cudom współczesnej dermatologii. Biorąc pod uwagę  
nacisk, jaki wywierała na mnie Grandmere, i niepokój wynikający z  
przeświadczenia, że właśnie teraz mój chłopak może brać lekcje surfingu u  
jakiejś pozbawionej pryszczy panny w typie Kate Bosworth, to i tak cud, że moja  
cera nie zaczęła przypominać cery tego faceta, którego trzymano zamkniętego w  
piwnicy w filmie Goonies. 
No, nieważne. Tak więc Grandmere robiła strasznie dużo zamieszania wokół moich  
włosów (które odrastają i znów zaczynają przyjmować kształt trójkąta, ale kto by  
się tym przejmował; podobno chłopcy wolą długowłose dziewczyny od dziewczyn  
krótkowłosych - czytałam o tym we francuskim „Cosmopolitanie"), nie mniejsze  
zamieszanie robiła wokół moich paznokci (no i dobra, mimo wszystkich  
noworocznych postanowień nadal je obgryzam; powieście mnie za to), a jeszcze  
większe zamieszanie robiła wokół tego, co mam powiedzieć do księcia Williama. 
A potem, po tym wszystkim, wchodzimy na tę głupią salę balową, ja podchodzę do  
Williego (który, muszę to przyznać - 
74 
mimo że moje serce nadal należy do Michaela - wyglądał w smokingu całkiem  
apetycznie) i szykuję się, żeby powiedzieć: „Bardzo miło mi cię poznać", aż tu  
nagle stało się tak, że w ostatniej sekundzie zapomniałam, z kim właściwie  
rozmawiam, bo spojrzał na mnie tymi swoimi chłodnymi jak lód niebieskimi oczami  
i totalnie mnie zmroziło, dokładnie tak jak kiedyś w towarzystwie Josha Richtera,  
który uśmiechnął się do mnie w drogerii Bigelow's. Poważnie, zupełnie jakbym nie  
mogła sobie przypomnieć, gdzie jestem ani co tam robię. Tylko patrzyłam w te  
błękitne oczy i myślałam: „O mój Boże, one mają dokładnie kolor morza za oknem  
mojej książęcej sypialni w Genowii". 
A potem książę William powiedział: „Bardzo miło mi cię poznać", i uścisnął mi  
rękę, a ja tylko się na niego gapiłam, chociaż przecież on mi się wcale w ten  
sposób nie podoba. KOCHAM SWOJEGO CHŁOPAKA. 
Ale pewnie tak to już jest z tym facetem. Ma w sobie taką charyzmę jak, nie  
przymierzając, Bill Clinton (Clintona jednak nigdy nie spotkałam, tylko czytałam  
o nim). 
No, nieważne, to już wszystko. Tak się skończyło moje spotkanie z brytyjskim  

księciem Williamem! Odwrócił się potem ode mnie, żeby odpowiedzieć na czyjeś  
pytanie na temat wyścigów koni pełnej krwi, a ja powiedziałam coś w rodzaju:  
„Och, popatrzcie, pieczone kapelusze pieczarek!", żeby czymś pokryć potworne  
zmieszanie, i rzuciłam się w pogoń za lokajem, który je serwował. I to wszystko,  
koniec. 
Nie muszę chyba mówić, że nie zdobyłam jego adresu mai-lowego. Tina będzie  
musiała nauczyć się żyć z tym rozczarowaniem. 
Ale wieczór na tym się nie skończył. Wcale nie. Pojęcia nie miałam, co mnie  
jeszcze może czekać, kiedy Grandmere zaczęła mnie ni stąd, ni zowąd wpychać w  
ramiona księcia Renę, żebyśmy 
75 
zatańczyli przed reporterem „Newsweeka", który przyjechał do Genowii, żeby  
napisać artykuł o przejściu naszego księstwa na euro. PRZYSIĘGAŁA potem, że  
tylko o to jej chodziło - o fotografię. 
Ale kiedy już zatańczyliśmy (w czym, nawiasem mówiąc, jestem beznadziejna... To  
znaczy w tańcu. Umiem tańczyć na dwa, jeżeli patrzę pod nogi i cały czas w  
myślach liczę kroki, ale wiecie co? Oni tu w Genowii nie tańczą na dwa...  
Przynajmniej nie w pałacu), widziałam, że Grandmere chodziła po sali i  
pokazywała nas ludziom palcami, i było tak wyraźnie widać, co przy tym mówiła,  
że nie muszę nawet umieć czytać z ust, żeby zgadnąć: „Czy to nie jest świetnie  
dobrana para?" 
UGH!!!!!! 
No więc potem, kiedy tańce się skończyły, podeszłam do Grandmere i na wszelki  
wypadek - żeby nie robiła sobie jakichś nadziei - powiedziałam do niej: 
- Grandmere, mam wprawdzie zamiar przystopować nieco z telefonami do Michaela,  
ale to jeszcze nie znaczy, że zamierzam zacząć chodzić z księciem Renę... 
Który zaraz potem spytał mnie, czy nie miałabym ochoty wyjść na chwilę na taras  
i zapalić papierosa. 
Oczywiście odpowiedziałam mu, że nie palę, i że on też nie powinien, bo w samych  
tylko Stanach Zjednoczonych tytoń odpowiada za śmierć przynajmniej pół miliona  
osób rocznie, ale on zaczął się ze mnie śmiać, niczym James Spader w Dziewczynie  
w różowej sukience. 
No to powiedziałam mu, żeby sobie niczego nie wyobrażał, bo ja już mam chłopaka,  
i może on nie widział filmu zrealizowanego na podstawie mojej biografii, ale ja  
doskonale wiem, jak sobie radzić z facetami, którzy kręcą się wokół mnie tylko  
ze względu na moje klejnoty koronne. 
Wtedy Renę powiedział, że jestem urocza, a ja odparłam: 
76 
-  Na litość boską, daj już spokój tym tekstom w stylu Enri-que Iglesiasa. 
A potem podszedł do mnie tata i spytał, czy nie widziałam gdzieś premiera Grecji,  
a ja mu powiedziałam: 
-  Tato, wydaje mi się, że Grandmere chciałaby mnie wydać za Renę... 
Wtedy tata zacisnął mocno wargi i wziął Grandmere na bok „na słówko". Tymczasem  
książę Renę wymknął się, żeby się obściskiwać z jedną z sióstr Hilton. 
Grandmere później podeszła do mnie i powiedziała, żebym nie była śmieszna, że  
ona chciała, żebym zatańczyła z księciem Renę tylko po to, żeby można było  

zrobić ładne zdjęcie dla „Newsweeka", i że może napiszą o nas jakiś artykuł,  
który przyciągnąłby do Genowii jeszcze więcej turystów. 
Na co odparłam, że biorąc pod uwagę rozpadającą się infrastrukturę, większa  
liczba turystów jest dokładnie tym, czego temu krajowi najmniej potrzeba. 
Przypuszczam, że gdyby jakiś projektant obuwia kupił na pniu należący do mnie  
pałac, też byłabym zdesperowana, ale nie wybierałabym dziewczyny, na której  
barkach spoczywa odpowiedzialność za los całego narodu - i która poza tym już MA  
chłopaka. 
Dla własnego pocieszenia powiem tylko, że jeśli „Newsweek" opublikuje to zdjęcie,  
może Michael zacznie robić się zazdrosny o Renę, tak jak pan Rochester w kwestii  
tego całego St. Johna, i stanie się wobec mnie jeszcze bardziej władczy!!! 
Za dwa dni, osiem godzin i dziesięć minut znów zobaczę Michaela. 
NIE MOGĘ SIĘ JUŻ DOCZEKAĆ!!!!!!!!!!!! 
77 
Poniedziałek, 19 stycznia, 
15.00 czasu genowiańskiego, 
książęcy genowiański odrzutowiec 
na wysokości 15 000 metrów n.p.m. 
Nie mogę uwierzyć, że: 
A.  Tata wolał zostać w Genowii, żeby spróbować rozwiązać kryzys związany z  
problemem parkometrów, niż wracać ze mną do Nowego Jorku. 
B.  On naprawdę uwierzył Grandmere, kiedy mu powiedziała, że w związku z tym,  
jak słabo wypadłam w Genowii, powinnam kontynuować lekcje etykiety. 
C.  Ona (nie mówiąc już o Rommlu) wraca ze mną do Nowego Jorku. 
TO NIE FAIR. Ja dotrzymałam swojej części umowy. Odbyłam każdą lekcję etykiety,  
jaką Grandmere raczyła mi zaordynować. Zdałam algebrę. Wygłosiłam to swoje  
głupie orędzie do narodu Genowii. 
Grandmere mówi, że cokolwiek sobie wyobrażam, i tak muszę się jeszcze mnóstwo  
nauczyć o sztuce rządzenia. Tyle że ona strasznie się myli. Wiem, że wraca do  
Nowego Jorku wyłącznie po to, żeby się nade mną znęcać. To stało się dla niej  
czymś w rodzaju hobby. W gruncie rzeczy - z tego, co widzę - może to być jej  
wrodzony talent, wręcz dar od Boga. 
Przynajmniej ma tyle szczęścia, że w ogóle dostał jej się jakiś talent. Ale to i  
tak okropnie nie fair. 
No i dobra, zanim wyjechałam, tata wsunął mi do ręki sto euro i powiedział,  
żebym się nie przejmowała Grandmere, bo on mi to pewnego dnia wynagrodzi. 
Ale przecież nic nie zdoła zrobić, żeby mi wynagrodzić to, co się będzie działo  
TERAZ. Nic. 
78 
Mówi, że to tylko nieszkodliwa starsza pani i że powinnam starać się cieszyć jej  
towarzystwem, póki mogę, bo pewnego dnia zabraknie jej wśród nas. Popatrzyłam na  
niego tylko, jakby zwariował. Nawet on nie zdołał utrzymać obojętnej miny. 
-  No dobra - powiedział - przeznaczę dwieście dolców dziennie na Greenpeace,  
jeśli dzięki tobie na jakiś czas będę miał ją z głowy. 
Co jest o tyle śmieszne, że tacie już nic na głowie nie zostało. To znaczy jest  
łysy. 

Dwieście dolców to dwa razy tyle, ile już przekazywał w moim imieniu na rzecz  
mojej ulubionej organizacji. Mam szczerą nadzieję, że Greenpeace docenia  
niewyobrażalny wysiłek, jaki podejmuję dla ich dobra. 
No więc Grandmere wraca do Nowego Jorku ze mną i ciągnie ze sobą tego tchórza  
Rommla. W dodatku właśnie wtedy, kiedy dopiero co zaczęło mu odrastać futerko.  
Biedulek. 
Powiedziałam tacie, że wytrzymam jeszcze jeden semestr lekcji etykiety, ale żeby  
lepiej z góry wyjaśnił z Grandjnere jedną sprawę, a mianowicie: mam teraz  
chłopaka, i to na poważnie. Niech Grandmere nie próbuje sabotować tego związku  
albo wyobrażać sobie, że może mnie próbować swatać z jakimiś kolejnym książętami  
Renę. Nie obchodzi mnie, ile tytułów arystokratycznych będzie miał ewentualny  
kandydat, moje serce należy do Szanownego Pana Michaela Moscovitza. 
Tata mi powiedział, że zobaczy, co się da zrobić. Ale nie jestem pewna, czy w  
ogóle słuchał, co mówię, bo kręciła się koło nas Miss Republiki Czech i machała  
swoją szarfą jakoś tak niecierpliwie. 
W każdym razie przed chwilą sama powiedziałam Grandmere, żeby nic nie  
kombinowała w sprawie Michaela. 
-  Nie chcę więcej słyszeć ani słowa o tym, że podobno jestem jeszcze za młoda,  
żeby się zakochiwać - powiedziałam przy 
79 
lunchu (łosoś gotowany na parze dla Grandmere, sałatka z trzech odmian fasoli  
dla mnie) podanym nam przez genowiańskie stewardesy. - Jestem wystarczająco  
dorosła, żeby wiedzieć, co się dzieje w moim sercu, a to znaczy, że jestem  
wystarczająco dorosła, żeby komuś to serce oddać, jeśli będę miała ochotę. 
Grandmere mruknęła, że w takim razie powinnam być też gotowa na sercowe  
rozczarowanie, ale ją zignorowałam. To, że jej własne życie uczuciowe po śmierci  
dziadka stało się niezupełnie satysfakcjonujące, jeszcze nie znacz}', że może  
się cynicznie odnosić do mojego. 
No bo niewiele jej widać przyszło ze spotykania się z magnatami prasowymi,  
dyktatorami i innymi cudakami. Tymczasem mnie i Michaela czeka wielka miłość,  
zupełnie taka, jaka połączyła Jane i pana Rochestera. Albo Jenifef Aniston i  
Brada Pitta. 
A przynajmniej mamy na to szansę, jeśli w końcu uda nam się pójść na jakąś  
randkę. 
Został mi jeden dzień i czternaście godzin do spotkania z nim. 
Poniedziałek, 19 stycznia, 
dzień pamięci Martina Luthera Kinga, 
poddasze - nareszcie 
Jestem taka szczęśliwa, że omal nie eksploduję jak ten bakłażan, którego kiedyś  
zrzuciłam z okna sypialni Lilly na szesnastym piętrze. 
Jestem w domu!!!!!!! Nareszcie w domu!!!!!!! Nawet nie wiem, jak wam opowiedzieć,  
jak świetnie się czułam, patrząc przez okno samolotu na światła Manhattanu. Łzy 
80 
mi się zakręciły w oczach, kiedy zdałam sobie sprawę, że znów jestem w powietrzu  
nad moim ukochanym miastem. Wiedziałam, że pode mną taksówkarze potrącają 
biedne  

staruszki (szkoda, że nie moją Grandmere...), właściciele spożywczaków oszukują  
klientów przy wydawaniu reszty, bankierzy inwestycyjni nie sprzątają po swoich  
psach, a w całym mieście bezduszni producenci, dyrektorzy, agenci, wydawcy i  
choreografowie rozwiewają do cna nadzieje różnych ludzi na karierę w zawodach  
piosenkarza, aktora, muzyka, pisarza czy tancerza. 
Tak, znów znalazłam się w moim ukochanym Nowym Jorku. Wreszcie wróciłam do 
domu. 
Zdałam sobie z tego sprawę szczególnie wyraźnie, kiedy wysiadłam z samolotu, a  
tam czekał na mnie Lars, gotów zastąpić w obowiązkach ochroniarza Francois,  
faceta, który opiekował się mną w Genowii i nauczył mnie wszystkich francuskich 
przekleństw. 
Lars wyglądał wyjątkowo groźnie, a to ze względu na ciemną opaleniznę po  
miesięcznym urlopie. Ferie zimowe spędził na Belize w towarzystwie Wahima,  
ochroniarza Tiny Hakim Baba. Nurkowali z maskami i polowali na dzikie świnie. Na  
pamiątkę swojej podróży podarował mi kawałek kła dzikiej świni, chociaż ja  
oczywiście nie popieram zabijania zwierząt dla rozrywki, nawet dzikich świń,  
które nic nie mogą poradzić na to, że są takie paskudne i wredne. 
Potem, po sześćdziesięciu pięciu minutach opóźnienia, dzięki korkom na Belt  
Parkway znalazłam się w domu. 
Tak dobrze było znów zobaczyć mamę!!! Już zaczyna mieć widoczny brzuszek. Nie  
chciałam jej nic mówić, bo chociaż mama twierdzi, że nie obchodzą jej standardy  
piękna obowiązujące w zachodnim świecie i że nie ma nic złego w tym, że kobieta  
nosi rozmiar większy niż ósemka, jestem całkiem pewna, że gdybym powiedziała coś  
w rodzaju: „Mamo, jesteś wielka", nawet 
6 - Księżniczka na dworze 
81 
w formie komplementu, zaczęłaby płakać. Mimo wszystko zostało jej do końca ciąży  
jeszcze sporo czasu. Powiedziałam zatem: 
-  To dziecko to będzie chłopiec. A jeśli nie, będziesz miała dziewczynkę tak  
wysoką jak ja. 
-  Och, mam nadzieję - powiedziała mama i otarła z twarzy łzy radości. A może  
płakała dlatego, że Gruby Louie strasznie gryzł ją po kostkach, usiłując dostać  
się bliżej mnie. - Przydałaby mi się jakaś kopia ciebie na te okazje, kiedy  
jesteś daleko. Tak bardzo za tobą tęskniłam! Nikt mnie nie karcił za zamawianie  
z Number One Noodle Son pieczonej wieprzowiny i zupy wonton. 
-  Ja próbowałem - zapewnił mnie pan Gianini. 
Pan G. też wygląda świetnie. Zapuszcza sobie kozią bródkę. Udałam, że mi się  
podoba. 
A potem pochyliłam się i podniosłam Grubego Louie, który aż warczał, żeby  
zwrócić moją uwagę, i uściskałam go mocno. Może się mylę, ale chyba schudł  
podczas mojej nieobecności. Nie chcę nikogo oskarżać o umyślne głodzenie go, ale  
zauważyłam, że jego miseczka na suche jedzenie nie była pełna po brzegi. W  
gruncie rzeczy wyglądała na pełną zaledwie do połowy. Ja sama zawsze napełniam  
miseczkę Grubego Louie po wrąbek, bo nigdy nie wiadomo, kiedy na Manhattanie  
zapanuje nagła zaraza i zabije wszystkich poza kotami. Gruby Louie nie może sam  
sobie nasypać jedzenia, jako że kocie łapki są pozbawione kciuków, więc trzeba  

mu wsypywać trochę jedzenia na zapas, na wypadek gdybyśmy wszyscy umarli i w  
pobliżu nie byłoby nikogo, kto by mógł otworzyć mu torbę z kocimi chrupkami. 
Ale poddasze wygląda rewelacyjnie!!! Pan Gianini wiele rzeczy odnowił, kiedy  
mnie nie było. Pozbył się choinki - to pierwszy taki wypadek w historii rodziny  
Thermopolis, że choinka 
82 
zniknęła z poddasza przed Wielkanocą - i założył nam stałe łącze internetowe.  
Więc teraz można mailować albo wchodzić na sieć w każdej chwili, nie blokując  
telefonu. To jak cud boski. 
A to jeszcze nie wszystko. Pan G. zupełnie przerobił ciemnię, która nam została  
po czasach, kiedy mama przechodziła swoją fazę Ansel Adams. Usunął okiennice i  
pozbył się wszystkich toksycznych chemikaliów, które walały się tam, ho mama i  
ja bałyśmy się ich dotykać. Teraz ciemnia będzie pokojem dziecinnym! Jest taki  
słoneczny i jasny. A przynajmniej BYŁ, zanim mama zaczęła malować na ścianach  
(jajecznymi temperami, naturalnie, żeby nie narażać na szwank zdrowia swojego  
nienarodzonego dziecka!) scen o wielkiej wadze historycznej, takich jak  
przesłuchanie Winony Ryder albo zaręczyny J. Lo i Bena Afflecka, żeby, jak mówi,  
dziecko zyskało zrozumienie wszelkich problemów, przed jakimi staje nasz naród  
(pan G. zapewnił mnie na osobności, że przemaluje pokój, gdy tylko mama zostanie  
przyjęta na porodówkę. Kiedy już endorfiny zrobią swoje, nawet się nie  
zorientuje. Mogę powiedzieć tylko jedno - dzięki Bogu, że tym razem w celach  
reprodukcyjnych mama wybrała mężczyznę obdarzonego zdrowym rozsądkiem). 
Ale najlepsze ze wszystkiego czekało mnie na automatycznej sekretarce. Mama  
puściła mi tę wiadomość z dumą niemal w tej samej chwili, w której przekroczyłam  
próg. 
TO BYŁA WIADOMOŚĆ OD MICHAELA!!! MOJA PIERWSZA NAGRANA 
WIADOMOŚĆ OD MICHAELA,  
ODKĄD ZOSTAŁAM JEGO DZIEWCZYNĄ!!!!!!!!!!! 
Co oczywiście oznacza, że musiało podziałać. To znaczy, to moje niedzwonienie. 
Wiadomość brzmiała tak: 
Cześć, Mia. Taa, tu Michael. Zastanawiałem się właśnie, czy byś nie mogła, hm,  
no, zadzwonić 
83 
do mnie, kiedy odsłuchasz tę wiadomość. Bo dawno cię nie słyszałem. I tylko  
chciałem się upewnić,: czy, hm, no, wszystko w porządku u ciebie. I czy  
bezpiecznie dotarłaś do domu. I czy nic się nie stało. No dobra. To na tyle. Góż.  
To pa. Aha, mówił Michael. A może już to mówiłem. Nie pamiętam. Dzień dobry,  
pani Thermopolis. Dzień dobry, panie G. No dobra. To ja spadam. Zadzwoń do mnie,  
Mia. Cześć. 
Wyjęłam taśmę z sekretarki i schowałam ją w szufladzie mojej nocnej szafki razem  
z: 
A.  kilkoma ziarenkami ryżu z worka, na którym siedzieliśmy z Michaelem podczas  
Balu Wielu Kultur, na pamiątkę pierwszego razu, kiedy zatańczyliśmy wolny taniec, 
B.  zasuszonym kawałkiem grzanki z Rocky Horror Picture Show, bo to wtedy  
byliśmy z Michaelem na pierwszej randce, tylko że to nie była prawdziwa randka,  
bo poszedł też z nami Kenny, i 

C.  śnieżynkę wyciętą z papieru z Bezwyznaniowego Zimowego Balu, na pamiątkę  
naszego pierwszego pocałunku. 
Ta wiadomość to był najlepszy prezent gwiazdkowy, jaki mogłam dostać. Nawet  
lepszy niż stałe łącze. 
Potem poszłam do swojego pokoju i rozpakowałam się, i na swoim magnetofonie  
odegrałam tę wiadomość jeszcze chyba z pięćdziesiąt razy, a mama co chwilę  
wchodziła, żeby znów mnie uściskać i zapytać, czy mam ochotę posłuchać jej  
nowego kompaktu Liz Phair, i chciała mi pokazywać swoje rozstępy. A potem, kiedy  
do mnie weszła tak gdzieś za trzydziestym razem, a ja znów słuchałam wiadomości  
od Michaela, zapytała: 
- Kochanie, czy ty jeszcze do niego nie oddzwoniłaś? 
84 
A ja powiedziałam: 
-  Nie. 
Na co mama spytała: 
-  Dlaczego? 
A ja powiedziałam: 
-  Bo usiłuję postępować jak Jane Eyre. 
I wtedy mama zmrużyła oczy, tak jak robi to zawsze, kiedy na C-SPAN odbywa się  
debata na temat subsydiowania sztuk pięknych. 
-  Jane Eyre? - powtórzyła. - Chodzi ci o tę książkę? 
-  Dokładnie - odparłam, wyciągając spod Grubego Louie malutkie wysadzane  
brylancikami uchwyty do serwetek, które dostałam na gwiazdkę od premiera Francji.  
Gruby Louie położył się w mojej walizce, bo chyba wydawało mu się, że ja się  
pakuję, a nie rozpakowuję, i chciał mnie powstrzymać przed kolejnym wyjazdem. -  
Widzisz, Jane nie latała za panem Ro-chesterem, tylko pozwoliła mu latać za sobą.  
Więc Tina i ja obiecałyśmy sobie, że będziemy postępować tak jak Jane. 
W przeciwieństwie do Grandmere mama wcale nie ucieszyła się na te słowa. 
-  Ależ Jane Eyre była dla pana Rochestera po prostu wredna! - zawołała. 
Nie wspomniałam, że mnie się też tak wydawało... z początku. 
-  Mamo - powiedziałam bardzo stanowczym tonem. - A co powiesz o tym całym  
zamknięciu Berty na strychu? 
-  Przecież ona była szalona - zauważyła mama. - A w tamtych czasach nie mieli  
psychotropów. Zamknięcie Berty na strychu było łagodniejszym rozwiązaniem niż  
wysłanie jej do szpitala wariatów, biorąc pod uwagę, jak te instytucje wyglądały  
w tamtych czasach. Tam ludzi przykuwano do ścian łańcuchami. Doprawdy, Mia, nie  
mam pojęcia, skąd ci się bierze choćby połowa tych pomysłów. Jane Eyre? Skąd  
wytrzasnęłaś Jane Eyre? 
85 
-  Hm... - mruknęłam, usiłując zyskać na czasie, bo wiedziałam, że moja  
odpowiedź mamie się nie spodoba. - Grandmere mi ją dała. 
Mama tak mocno zacisnęła usta, że wargi zupełnie jej znikły. 
-  Powinnam była się domyślić - powiedziała. - No cóż, Mia, uważam, że to  
chwalebne, że razem z przyjaciółką postanowiłyście nie uganiać się za chłopakami.  
Ale jeśli jakiś chłopak zostawia miłą wiadomość na twojej automatycznej  
sekretarce, tak jak Michael właśnie to zrobił, trudno uznać za ganianie za nim,  

gdybyś zachowała się, jak nakazuje uprzejmość i oddzwoniła. 
Zastanowiłam się nad tym. Mama prawdopodobnie miała rację. Przecież to nie tak,  
jakby Michael trzymał na strychu szaloną żonę. Apartament przy Piątej Alei,  
gdzie mieszkają Moscovitzowie, nawet nie ma strychu, o ile mi wiadomo. 
-  Okay - powiedziałam, odkładając ubrania, które chciałam odwiesić do szafy. -  
Chyba mogę do niego zadzwonić. 
Serce mi rosło na samą myśl. Za minutę - za mniej niż minutę, jeśli uda mi się  
pozbyć mamy z pokoju dość szybko -będę rozmawiała z Michaelem! Nie będzie już  
tego dziwnego poszumu, który pojawia się zawsze, kiedy dzwonisz przez ocean. Bo  
nie ma już między nami żadnego oceanu! Tylko park Washington Sąuare. I nie będę  
się musiała martwić, że mógłby żałować, że zamiast Mią Thermopolis nie jestem  
jakąś Kate Bosworth, bo na Manhattanie nie ma dziewczyn w tym typie..; A jeżeli  
nawet są, to muszą się w coś ubierać, zwłaszcza zimą. 
-  Odpowiadanie na telefony nie liczy się jako uganianie -powiedziałam. - Chyba  
mogę tak zrobić. 
Mama, która siedziała na krawędzi łóżka, tylko potrząsnęła głową. 
-  Mia... - westchnęła. - Wiesz, że nie lubię sprzeciwiać się twojej babce... -  
To było największe kłamstwo, jakie usłyszałam 
86 
od czasu, gdy Renę powiedział mi, że cudownie tańczę walca, ale puściłam je mimo  
uszu, ze względu na stan mamy. - Ale stanowczo uważam, że nie powinnaś stosować  
wobec chłopaków jakichś gierek. Zwłaszcza w przypadku chłopaka, na którym ci  
zależy. A już szczególnie w przypadku takiego chłopaka jak Michael. 
-  Jeśli chcę spędzić z nim resztę życia, to będę musiała stosować wobec niego  
różne gierki - wyjaśniłam jej cierpliwie. -Z całą pewnością nie mogę powiedzieć  
mu prawdy. Gdyby kiedykolwiek dowiedział się o sile mojego uczucia do niego,  
uciekłby jak spłoszona gołębica. 
-  Jak co? - Mama zrobiła zaskoczoną minę. 
-  Jak spłoszona gołębica - tłumaczyłam. - Widzisz, Tina powiedziała swojemu  
chłopakowi, Dave'owi Faroukowi El-Aba-rowi, co do niego naprawdę czuje, a on  
zachował się wobec niej zupełnie jak David Caruso. 
-  Jak kto? - Mama zamrugała. 
-  Jak David Caruso - powtórzyłam. Zrobiło mi się żal mamy. Najwyraźniej udało  
jej się złapać pana Gianiniego przez przypadek. W głowie mi się nie mieściło, że  
nie wie takich podstawowych rzeczy. - No wiesz, zniknął, i to na długo. Dave  
pojawił się dopiero wtedy, kiedy Tinie udało się zorganizować bilety na  
Wrestlemanię do Garden. A i od tamtej pory, jak mówi Tina, nie układa im się. 
Skończyłam rozpakowywanie, wypędziłam Grubego Louie z walizki, zamknęłam ją i  
postawiłam na podłodze. A potem usiadłam obok mamy na łóżku. 
-  Mamo... - powiedziałam - NIE CHCĘ, żeby to samo przytrafiło się mnie i  
Michaelowi. Kocham Michaela bardziej niż kogokolwiek na świecie, wyjąwszy ciebie  
i Grubego Louie. 
Tę drugą część dodałam tylko po to, żeby nie było jej przykro. Chyba kocham  
Michaela bardziej niż mamę. Brzmi to okropnie, lecz nic na to nie poradzę, tak  
po prostu czuję. 
87 

Ale nigdy i nikogo nie pokocham tak, jak kocham Grubego Louie. 
-  Dalej nie rozumiesz? - spytałam. - Nie chcę schrzanić tego, co łączy mnie i  
Michaela. On jest moim Romeo w czarnych dżinsach. - Nigdy nie widziałam Michaela  
w czarnych dżinsach, ale jestem pewna, że ma takie. Po prostu w szkole musimy  
nosić szkolne mundurki, więc na ogół widuję go w szarych flanelowych spodniach,  
które stanowią część tego mundurka. - A rzecz sprowadza się do tego, że Michael  
mógłby trafić dużo lepiej zamiast na mnie. Muszę więc szczególnie uważać. 
Mama zamrugała oczami i popatrzyła na mnie z lekkim zdziwieniem. 
-  Mógłby trafić lepiej? Mia, na miłość boską, o czym ty mówisz? 
-  No cóż - odparłam - ja przecież nie jestem dobrą partią. Tak naprawdę nie  
jesteni wcale ładna ani nic, a chyba obie wie- I my, jak ciężko musiałam  
pracować, żeby zdać algebrę, i to w pierwszej klasie. W zasadzie w niczym nie  
jestem dobra. 
-  Mia! - Mama patrzyła na mnie z oburzeniem. - Co ty wygadujesz?! Mnóstwo  
rzeczy świetnie ci idzie! Mój Boże, wiesz przecież chyba wszystko o ochronie  
środowiska i o Islandii, i o tym, co leci na Lifetime Channel... 
Próbowałam uśmiechnąć się do niej z otuchą, jakbym naprawdę uważała, że te  
rzeczy można potraktować jako wrodzone talenty. Nie chciałam, żeby mama winiła  
się za to, że nie przekazała mi żadnych swoich artystycznych uzdolnień. Co w  
sumie nie jest jej winą, po prostu DNA gdzieś się poplątało, i tyle. 
-  Taaa... - powiedziałam. - Ale widzisz, mamo, to nie są prawdziwe uzdolnienia.  
Michael jest świetny i inteligentny, i umie grać na kilku instrumentach, i pisze  
piosenki, i radzi sobie ze wszystkim, do czego się weźmie, i to tylko kwestia  
cza- 
88 
gu, zanim złapie go jakaś naprawdę śliczna dziewczyna, która umie surfować, czy  
coś... 
-  Zupełnie nie wiem - odparła mama - czemu uważasz, że tylko dlatego, że  
musiałaś przyłożyć się do algebry trochę bardziej niż inni ludzie w twojej  
klasie, to ma od razu znaczyć, że w niczym nie jesteś dobra albo że Michael  
rzuci cię dla dziewczyny, która będzie umiała surfować. Ale uważam, że jeśli'  
nie widziałaś chłopaka przez miesiąc, a on zostawia dla ciebie wiadomość, to  
zwykłą przyzwoitością byłoby oddzwonić do niego. Jeśli tego nie zrobisz,  
gwarantuję ci, że on cię w końcu rzuci. I wcale nie będzie wyglądał jak  
spłoszona gołębica. 
Popatrzyłam na mamę i pomyślałam, że ma rację. I zrozumiałam wtedy, że plan  
Grandmere - no wiecie, że faceta, którego się kocha, zawsze należy utrzymywać w  
niepewności co do swoich uczuć - ma pewne słabe punkty. Na przykład on mógłby po  
prostu uznać, że faktycznie go nie lubisz, i pójść w swoją stronę, może nawet  
zakochać się w jakiejś innej dziewczynie, której miłości mógłby być pewien,  
takiej jak Judith Gershner, prezeska Klubu Komputerowego, stanowiąca stałe  
zagrożenie, mimo że podobno umawia się z jakimś chłopakiem z Trinity, ale  
przecież nigdy nie wiadomo, to mogła być zmyłka, żebym nabrała fałszywego  
poczucia, że Michaelowi nic nie grozi ze strony klonujących muszki owocowe  
paluszków Judith... 
-  Mia - zagaiła mama, patrząc na mnie z wielkim niepokojem. - Nic ci nie jest? 

Usiłowałam się uśmiechnąć, ale nie mogłam. Jak, zastanawiałam się, mogłyśmy z  
Tiną przeoczyć tę bardzo poważną wadę naszego planu? Nawet teraz Michael mógł  
rozmawiać przez telefon z Judith albo jakąś inną równie inteligentną dziewczyną  
o kwazarach czy fotonach, czy o czym tam rozmawiają intelektualiści. Co gorsza,  
mógł wisieć na telefonie i gadać z Kate Bos-worth o surfowaniu na wysokiej fali. 
89 
-  Mamo - oznajmiłam, wstając. - Musisz teraz wyjść. Chcę do niego zadzwonić. 
Byłam zadowolona, że paniki, która mnie ogarniała, nie było przynajmniej słychać  
w moim głosie. 
-  Och, Mia - powiedziała mama, robiąc zadowoloną minę. - Naprawdę dobrze  
zrobisz. Charlotte Bronte jest wprawdzie znakomitą pisarką, ale musisz pamiętać,  
że napisała Jane Eyre w latach czterdziestych dziewiętnastego wieku, a wtedy  
świat wyglądał nieco inaczej... 
-  Mamo... - powiedziałam lekko zniecierpliwionym głosem. Rodzice Lilly i  
Michaela, państwo doktorostwo Moscovitz, 
mają nienaruszalną zasadę dotyczącą dzwonienia po jedenastej w dni powszednie.  
Verbotten i już. Była prawie jedenasta, a mama nadal tam stała i odmawiała mi  
prywatności, której potrzebuję, żeby wykonać ważny telefon. 
-  Och - westchnęła i uśmiechnęła się. 
Chociaż jest w ciąży, nadal wygląda jak totalna laska z tymi swoimi długimi  
czarnymi włosami, które ślicznie się kręcą. Ja najwyraźniej odziedziczyłam włosy  
po tacie, choć tak właściwie nigdy włosów taty nie widziałam, bo odkąd go  
pamiętam, zawsze był łysy. 
DNA bywa takie niesprawiedliwe. 
W każdym razie mama WRESZCIE wyszła - ciężarne kobiety ruszają się tak powoli;  
słowo daję, ewolucja powinna była raczej dodać im prędkości, żeby mogły uciekać  
przed drapieżnikami czy czymś tam, ale najwyraźniej nie dała - a ja rzuciłam się  
do telefonu, a serce biło mi jak szalone, bo NARESZCIE miałam porozmawiać z  
Michaelem, i nawet moja mama powiedziała, że to w porządku, że moje dzwonienie  
do niego nie liczy się jako ganianie za nim, skoro to on dzwonił pierwszy... 
I właśnie kiedy miałam wziąć do ręki słuchawkę, telefon zadzwonił. Moje serce  
wykonało taki dziwny podskok, jaki robi 
90 
za każdym razem, kiedy widzę Michaela. Wiedziałam, że to on. Po prostu  
wiedziałam. Odebrałam po drugim dzwonku - wprawdzie nie chcę, żeby mnie rzucił  
dla jakiejś bardziej gorliwej dziewczyny, ale nie chcę też, żeby sobie myślał,  
że siedzę i wyczekuję na jego telefon - i powiedziałam swoim najbardziej  
wyszukanym tonem: 
-  Helou? 
Ucho wypełnił mi zachrypnięty od papierosów głos Grandmere. 
-  Amelia? Czemu tak dziwnie mówisz? Przeziębiłaś się? 
-  Grandmere... - No, to się w głowie nie mieści. Była dziesiąta pięćdziesiąt  
dziewięć! Została mi dokładnie jedna minuto na telefon do Michaela bez ryzyka  
popadnięcia w niełaskę u jego rodziców. - Nie mogę teraz rozmawiać. Muszę gdzieś  
zadzwonić. 
-  Pfuit! - Grandmere wydała ten swój odgłos dezaprobaty. 

- A do kogóż to zamierzasz dzwonić o takiej porze, bo sama pewnie się nie  
domyśle? 
-  Wszystko w porządku. - Dziesiąta pięćdziesiąt dziewięć i trzydzieści sekund.  
- On dzwonił pierwszy. Ja tylko oddzwaniam. Tak nakazuje grzeczność. 
-  Jest za późna pora, żebyś wydzwaniała do TEGO CHŁOPAKA - oświadczyła  
Grandmere. 
Jedenasta. Moja szansa minęła. Dzięki, Grandmere. 
-  Zresztą i tak zobaczysz się z nim jutro w szkole - ciągnęła 
- a teraz daj mi do telefonu swoją matkę. 
-  Moją matkę? - Byłam zdumiona. Grandmere nigdy nie rozmawia z moją mamą, jeśli  
tylko może tego uniknąć. Nie układa im się, odkąd po zajściu w ciążę ze mną mama  
odmówiła wyjścia za mąż za tatę, bo nie chciała pozwolić, żeby jej dziecko  
zostało narażone na nabycie wad rodowej arystokracji. 
-  Tak, twoją matkę - powiedziała Grandmere. - Chyba wiesz, o kim mówię. 
91 
No więc wyszłam z pokoju i przekazałam słuchawkę mamie, która siedziała w  
salonie z panem Gianinim i oglądała Anna Nicote Show. Nie mówiłam jej, kto  
dzwoni, bo gdybym to zrobiła, kazałaby mi powiedzieć Grandmere, że jest pod  
prysznicem, i sama musiałabym nadal rozmawiać z babką. 
- Halo - powiedziała mama zadowolonym tonem, przekonana, że to któraś z jej  
przyjaciółek dzwoni, żeby skomentować wygłupy Howarda K. Sterna i Bobby Trendy.  
Wymknęłam się jak najszybciej. W pobliżu sofy leżało kilka ciężkich przedmiotów,  
które mama mogła cisnąć w moją stronę, gdybym została w zasięgu strzału. 
Wróciłam do pokoju i zaczęłam rozmyślać o Michaelu. Co mu powiem, kiedy jutro  
Lars i ja zatrzymamy limuzynę, żeby podrzucić jego i Lilly do szkoły? Że zrobiło  
się za późno na telefony? A jeśli on zauważy, że nozdrza mi latają, bo łżę? Nie  
wiem, czy już się zorientował, że tak się dzieje zawsze, kiedy kłamię, ale  
wydaje mi się, że wspomniałam o tym Lilly, bo przecież dolega mi kompletna  
nieumiejętność trzymania buzi na kłódkę i nierozpowiadania rzeczy, które  
powinnam zatrzymać dla siebie. Mogła mu to powtórzyć. I co wtedy? 
A potem, kiedy siedziałam przygnębiona na łóżku, mocno już senna, bo w Genowii  
była teraz jakaś piąta rano, nagle wpadłam na genialny pomysł. Mogłam sprawdzić,  
czy Michael jest zalogowany w sieci, i przesłać mu wiadomość na ICQ! Mogłam to  
zrobić, mimo że mama rozmawiała przez telefon z Grandmere, bo przecież mieliśmy  
teraz stałkę! 
Podeszłam więc do komputera i zrobiłam właśnie to. A on był w sieci! 
Michael -pisałam- Cześć, to ja! Jestem już w domu! Miałam do Ciebie zadzwonić,  
ale jest po jedenastej i nie chcę, żeby Twoi rodzice się wściekli. 
92 
Michael zmienił sobie nicka, odkąd „Crackhead" zaczął podupadać. Już nie pisze  
jako CracKing. Teraz używa nicka Linux -Rulz, żeby zaprotestować przeciwko  
tłamszeniu przemysłu software'owego przez Microsoft. 
LinuxRulz: Witaj w domu! Dobrze Cię znów tu mieć. Martwiłem się, że umarłaś, czy  
coś. 
Więc zauważył, że przestałam dzwonić! A to znaczy, że wymyślony z Tiną plan  
działał bez zarzutu. Przynajmniej do tej pory. 

GrLouie: Nie, nie umarłam. Tylko jestem non--stop zajęta. No wiesz, los  
arystokracji spoczywa na moich barkach i tak dalej. Czy mamy z Larsem wpaść po  
Ciebie  i  Lilly jutro przed szkołą? 
LinuxRulz: Byłoby fajnie.  A co robisz w piątek? 
Co robię w piątek? On mnie zaprasza NA RANDKĘ? Ja i Michael pójdziemy w końcu 
na  
randkę? Nareszcie??? 
Usiłowałam pisać od niechcenia, żeby nie widział, jak jestem podekscytowana. Już  
zdążyłam wystraszyć Grubego Louie, bo tak podskakiwałam na krześle przy  
komputerze, że o mało nie fiknął koziołka. 
GrLouie: Nic specjalnego, jak do tej pory. A  czemu  pytasz? 
LinuxRulz: Chcesz iść na kolację do Screening Room? Będą wyświetlali pierwszą  
część Gwiezdnych  Woj en. 
O MÓJ BOŻE!!! ON MNIE ZAPROSIŁ NA RANDKĘ!!! Na kolację i na film. 
Wszystko w  
jednym, bo w Screening Room 
93 
siedzi się przy stole i je kolację, podczas gdy na sali wyświetlany jest film. A  
przecież Gwiezdne Wojny to jeden z moich ulubionych filmów, obok Wirującego  
seksu. Czy na świecie jest jakaś dziewczyna szczęśliwsza ode mnie? Nie, nie  
sądzę. Britney, możesz mi skoczyć. 
Palce mi drżały, kiedy odpisywałam. 
GrLouie: Chyba możemy tak się umówić. Będę musiała jeszcze spytać mamę. Mogę 
dać  
Ci odpowiedź jutro? 
LinuxRulz: OK. Zatem do zobaczenia jutro. Około 8.15? 
GrLouie: Jutro, 8.15. 
Chciałam dodać jeszcze coś o tym, że tęskniłam albo że go kocham, ale sama nie  
wiem, po prostu dziwnie się czułam i nie mogłam tego zrobić. Bo przecież to  
trochę żenujące mówić osobie, którą kochasz, że ją kochasz. Nie powinno tak być,  
ale tak jest. Poza tym wydawało mi się, że Jane Eyre nie zrobiłaby czegoś  
takiego. Chyba że, no wiecie, właśnie odkryłaby, że facet, którego kocha, oślepł  
podczas bohaterskiej próby wyratowania swojej szalonej żony piromanki z  
płonącego piekła, które sama roznieciła. 
Ale zaproszenie mnie na kolację i film wydało mi się bohaterskim czynem. 
A potem Michael dopisał: 
 
LinuxRulz::    Mała,    przeleciałem   tę   galaktykę | z   jednego  krańca  na   
drugi... 
Co jest moim ulubionym tekstem z pierwszej części Gwiezdnych Wojen. Więc  
odpisałam... 
94 
GrLouie: Tak się składa, że lubię miłych mężczyzn. 
...przeskakując od razu do Imperium kontratakuje, na co Michael odpisał: 
LinuxRulz:  Ja  jestem miły. 
A to nawet lepsze niż mówić, że się kogoś kocha, bo zaraz po tym, jak Han Solo  

to mówi w filmie, zaczyna całować się z księżniczką Leią. O MÓJ BOŻE!!! To  
naprawdę jest tak, jakby Michael był Hanem Solo, a ja księżniczką Leią, bo  
Michael jest świetny w naprawianiu różnych rzeczy, na przykład napędów CD, a ja  
jestem bardzo wyczulona na sprawy społeczne, jak księżniczka Leia, i tak dalej. 
Poza tym pies Michaela, Pawłów, w pewnym sensie przypomina Chewbaccę. To 
znaczy,  
gdyby Chewbacca był owczarkiem. 
Nawet gdybym próbowała, nie umiałabym sobie wymarzyć fajniejszej randki. No i  
mama na pewno mnie puści, bo Screen-ing Room jest całkiem niedaleko, a poza tym  
idę przecież z Mi-chaelem. Nawet pan Gianini lubi Michaela, a on nie przepada za  
wszystkimi chłopakami z Alberta Einsteina - mówi, że w większości są chodzącymi  
bombami testosteronowymi. 
Ciekawe, czy księżniczka Leia czytała kiedykolwiek Jane Eyre. Ale może Jane Eyre  
nie istniała w jej galaktyce. 
Teraz już na pewno nie zasnę. Jestem za bardzo nakręcona. ZOBACZĘ GO ZA 
OSIEM  
GODZIN I PIĘTNAŚCIE MINUT. 
A w piątek będę siedziała obok niego w zaciemnionej sali. Zupełnie sam na sam. I  
nikogo dokoła. No, pomijając kelnerki i innych ludzi oglądających seans. 
Moc jest ze mną. 
95 
Wtorek, 20 stycznia, 
pierwszy dzień szkoły po feriach 
Godzina wychowawcza 
Dziś rano ledwie zwlokłam się z łóżka. W gruncie rzeczy udało mi się wygrzebać  
spod kołdry - i spod Grubego Louie, który przez całą noc leżał mi na brzuchu i  
mruczał jak traktor - tylko ze względu na perspektywę spotkania z Micha-elem po  
raz pierwszy od trzydziestu dwóch dni. 
To totalne okrucieństwo, żeby zmuszać osobę w moim delikatnym wieku, kiedy  
powinna sypiać przynajmniej dziewięć godzin na dobę, żeby podróżowała między  
dwoma mocno odległymi strefami czasowymi, nie dając jej nawet dnia wypoczynku  
między jedną a drugą. Nadal jestem strasznie zmęczona po podróży i pewna, że to  
źle wpłynie nie tylko na mój rozwój fizyczny (nie tyle w kwestii wzrostu, bo już  
jestem dość wysoka, ale pod względem gruczołów piersiowych, które są szalenie  
wrażliwe na wszelkie zakłócenia rytmu snu i czuwania), lecz i umysłowy. 
A teraz zaczynam przecież drugi semestr pierwszej licealnej, więc moje stopnie  
zaczną się poważnie liczyć. Nie żebym zamierzała iść na studia, czy coś takiego.  
Przynajmniej nie od razu. Ja, podobnie jak książę William, zamierzam zrobić  
sobie rok przerwy między szkołą a studiami. Ale mam nadzieję, że spędzę go,  
rozwijając jakiś talent czy zainteresowanie, a jeśli żadnego do tej pory nie  
znajdę, będę pracowała jako wolontariusz dla Greenpeace - mam nadzieję, że na  
jednym z tych statków, które krążą w pobliżu japońskich i rosyjskich wielorybni- 
ków. Nie sądzę, żeby Greenpeace przyjmował ochotników, którzy mają średnią  
poniżej 3,0. 
W każdym razie wstawanie dziś rano było męką, zwłaszcza że kiedy wyjęłam już  
szkolny mundurek, zdałam sobie sprawę, że w szufladzie z bielizną nie ma moich  

majtek z królową Amidalą. 
96 
Muszę mieć na sobie majtki z królową Amidalą pierwszego dnia nowego semestru,  
inaczej będę miała pecha przez całą resztę roku. No bo miałam je na sobie w  
wieczór Bezwyznaniowego Zimowego Balu, kiedy Michael powiedział, że mnie 
kocha. 
Nie powiedział że JEST WE MNIE ZAKOCHANY. Powiedział, że mnie kocha. 
Miejmy  
nadzieję, że jednak nie jak przyjaciela. 
Muszę włożyć majtki z królową Amidalą pierwszego dnia nowego semestru, tak samo  
jak muszę je wysłać do pralni przed piątkiem, żebym mogła je mieć na sobie w  
czasie randki z Mi-chaelem. Bo w ten wieczór przyda mi się każdy dodatkowy łut  
szczęścia, jeżeli mam konkurować ze wszystkimi Kate Bosworth tego świata o jego  
uczucie... No i skoro w ten wieczór zamierzam wręczyć Michaelowi prezent  
urodzinowy. Prezent, który, mam nadzieję, tak bardzo mu się spodoba, że jeśli  
się jeszcze we mnie nie zakochał, to natychmiast to zrobi. 
Musiałam więc pójść do pokoju mamy, tego, który dzieli z panem Gianinim, i  
obudzić ją (na szczęście pan G. był pod prysznicem, bo przysięgam na Boga, że  
gdybym musiała oglądać ich razem w łóżku w stanie, w jakim się wtedy znajdowałam,  
skończyłabym tak samo jak Annę Heche). Zapytałam: 
-  Mamo, gdzie są moje majtki z królową Amidalą? Mama, która śpi jak kamień,  
nawet kiedy nie jest w ciąży, 
odparła tylko: 
-  Szurnowog. 
A to nawet nie jest ludzki język. 
-  Mamo - powtórzyłam - potrzebne mi są moje majtki z królową Amidalą. Gdzie one  
są? 
Ale mama mruknęła tylko: 
-  Kapukin. 
Wtedy wpadłam na pomysł. Nie żebym naprawdę uważała, że mama zabroni mi pójść 
na  
kolację z Michaelem, po tym jak 
7 - Księżniczka na dworze                                                                                      
97 
ładnie mówiła o nim wczoraj wieczorem. Ale żeby się upewnić, że nie mogła się  
wycofać, zapytałam: 
-  Mogę pójść z Michaelem na kolację i na film do Screening Room w piątek  
wieczorem? 
A ona, przewracając się z boku na bok, sapnęła: 
-  Taa, taaa, skuniper. 
Więc sprawę uważam za załatwioną. 
Ale i tak musiałam pójść do szkoły w zwyczajnej bieliźnie, co lekko mnie  
zdenerwowało, bo nie ma w niej nic specjalnego, jest po prostu biała i nudna. 
Trochę się rozchmurzyłam, kiedy wsiadłam do limuzyny, bo cieszyłam się, że za  
moment zobaczę Michaela. 
Ale wtedy zaczęłam się zastanawiać, co się> u licha, może stać, kiedy już  

zobaczę Michaela. Bo jeśli się nie widziało własnego chłopaka przez trzydzieści  
dwa dni, to nie wystarczy po prostu powiedzieć: „Cześć, jak się masz?", kiedy  
już go widzisz. Musisz go chyba uściskać czy coś. 
Ale jak mam go uściskać w samochodzie? Na oczach wszystkich? Przynajmniej nie  
musiałam się martwić o ojczyma, bo pan G. stanowczo odmawia jeżdżenia do szkoły  
limuzyną ze mną, Larsem, Lilly i Michaelem, chociaż przecież jedziemy w to samo  
miejsce. Pan Gianini twierdzi, że woli metro. Mówi, że tylko wtedy może  
posłuchać muzyki, którą lubi (mama i ja nie pozwalamy mu puszczać Blood, Sweat  
and Tears na poddaszu, więc musi ich słuchać na discmanie). 
Ale co z Lilly? Przecież ona tam będzie. Jak mogę obejmować Michaela przy Lilly?  
No dobra, po części to dzięki niej Michael i ja w ogóle się zeszliśmy. Ale to  
nie znaczy, że czuję się swobodnie, biorąc udział w publicznych demonstracjach  
naszych wzajemnych uczuć NA JEJ OCZACH. 
Gdybyśmy byli w Genowii, mogłabym bez zażenowania pocałować go w policzki, bo  
tak tam wygląda standardowe powitanie. 
98 
Ale to jest Ameryka, gdzie nawet ręce ściska się ludziom z rzadka, chyba że jest  
się, powiedzmy, burmistrzem. 
A dochodziła jeszcze cała ta sprawa zjane Eyre. To znaczy Tina i ja  
postanowiłyśmy, że nie będziemy ganiać za naszymi chłopakami, ale nic nie  
ustaliłyśmy w kwestii powitań z nimi po trzydziestodwudniowej nieobecności. 
Miałam właśnie spytać Larsa, co jego zdaniem powinnam zrobić, kiedy doznałam  
olśnienia - dokładnie w chwili, gdy przystawaliśmy przed apartamentowcem  
Moscovitzów. Hans, kierowca, miał wysiąść i otworzyć drzwi Lilly i Michaelowi,  
ale powiedziałam: 
-  Ja to zrobię. 
I wyskoczyłam z samochodu. 
A tam stał w śniegu Michael i był taki wysoki, przystojny i męski, a wiatr  
burzył te jego ciemne włosy. Na sam jego widok serce zaczęło mi walić w tempie  
chyba tysiąca uderzeń na minutę. Czułam się, jakbym miała się rozpłynąć... 
Zwłaszcza kiedy uśmiechnął się na mój widok uśmiechem rozjaśniającym mu oczy,  
które były tak ciemnobrązowe, jak to sobie zapamiętałam, i pełne tej samej  
inteligencji i poczucia humoru jak wtedy, kiedy ostatni raz w nie spojrzałam,  
trzydzieści dwa dni wcześniej. 
Nie mogłam tylko stwierdzić jednego: czy były, czy nie były pełne miłości. Tina  
twierdziła, że powinnam rozpoznać, patrząc w oczy Michaela, czy mnie kocha, czy  
nie. Ale prawda jest taka, że patrząc Michaelowi w oczy, mogłam tylko stwierdzić,  
że nie wydaję mu się kompletnie odpychająca. Gdybym się wydawała odpychająca,  
pewnie by odwrócił wzrok, tak jak ja, kiedy widzę w szkolnej stołówce tego  
faceta, który zawsze wyciąga kukurydzę ze swojego chilli. 
-  Cześć - powiedziałam głosem, który nagle zrobił się piskliwy. 
99 
-  Cześć - powiedział Michael głosem wcale nie piskliwym, ale naprawdę głębokim  
i przypominającym głos Wolverine'a. 
A potem staliśmy tam i nie mogliśmy oderwać od siebie oczu, a oddech nam  
zamarzał i tworzył małe obłoczki białej pary, a wokoło nas na Piątej Alei  

śpieszyli się ludzie - ludzie, których prawie nie dostrzegałam. Ledwo do mnie  
dotarło, że Lilly powiedziała: 
-  Och, na litość boską... 
I minęła nas, żeby wsiąść do limuzyny. A potem Michael powiedział: 
-  Naprawdę dobrze znów cię widzieć. A ja odparłam: 
-  Ja też się cieszę. 
Ze środka limuzyny Lilly powiedziała: 
-  Ej, na zewnątrz jest poniżej zera, może byście się tak pośpieszyli i już  
wsiedli? 
A ja wtedy powiedziałam: 
-  Chyba powinniśmy... A Michael dodał: 
-  Taaa... 
I położył dłoń na klamce drzwi, żeby je dla mnie przytrzymać. A kiedy zaczęłam  
się schylać, żeby wsiąść, drugą dłoń położył na moim ramieniu, a gdy się  
obróciłam, żeby zobaczyć, czego chce (chociaż i tak właściwie wiedziałam),  
powiedział: 
-  No i jak, możesz się ze mną spotkać w piątek wieczorem? A ja odparłam: 
-  Yhym. 
A wtedy on jakoś tak przyciągnął mnie za ramię zupełni w stylu pana Rochestera,  
więc musiałam podejść do niego o kro" a on takim szybkim ruchem, jakiego jeszcze  
u niego nie widzi łam, pochylił się i pocałował mnie prosto w usta, na oczac  
odźwiernego i całej reszty Piątej Alei! 
100 
Muszę przyznać, że odźwierny Michaela i wszyscy przechodnie, włączając pasażerów  
autobusu linii Ml, który mijał nas dokładnie w tej chwili, wcale nie zwrócili  
specjalnej uwagi na to, że oto na ich oczach całuje się księżniczka Genowii. 
Ale JA zauważyłam. I czułam się z tym świetnie. Poczułam się tak, jakby całe  
moje zamartwianie się o to, czy Michael kocha mnie jak przyjaciółkę, czy jak  
życiowego partnera, było trochę głupie. 
Bo przyjaciół tak się nie całuje. 
Tak mi się wydaje. 
No więc potem wślizgnęłam się na tylne siedzenie limuzyny obok Lilly z tym  
szerokim, głupawym uśmiechem na twarzy, totalnie pewna, że ona się będzie ze  
mnie śmiała, ale nic na to nie mogłam poradzić, bo byłam taka szczęśliwa, że  
mimo braku majtek z królową Amidalą mój semestr już się dobrze zaczyna, a  
przecież nie trwał jeszcze nawet kwadransa! 
A wtedy Michael usiadł koło mnie, zatrzasnął drzwi i Hans ruszył, a Lars  
powiedział do Lilly i Michaela: 
-  Dzień dobry. 
A oni też się z nim przywitali i nawet nie wiedziałabym, że Lars się podśmiewał  
nad swoją kawą latte, gdyby Lilly nie powiedziała mi o tym, kiedy już  
wysiedliśmy z limuzyny pod szkołą. 
-  Bo niby - wyjaśniła - nic nie wiedzieliśmy o tym, co wy robicie tam na  
zewnątrz... 
Ale powiedziała to bez złośliwości. 
Byłam taka szczęśliwa, że prawie do mnie nie docierało, co mówi Lilly po drodze  

do szkoły, a mówiła cały czas o tym filmie opartym na mojej biografii.  
Powiedziała, że wysłała list polecony do producentów i do tej pory nie otrzymała  
odpowiedzi, chociaż minął już ponad tydzień. 
-  To jest - oświadczyła - kolejny przykład na to, że hollywoodzkie typki sądzą,  
że wszystko ujdzie im na sucho. No cóż, 
101 
jestem tu po to, żeby im uświadomić, jak bardzo się mylą. Jeśli nie dostanę  
odpowiedzi do jutra, pójdę z tym do prasy. Udało jej się zwrócić moją uwagę. 
-  Masz zamiar zwołać konferencję prasową? - spytałam. 
-  A czemu nie? - Lilly wzruszyła ramionami. - Ty zrobiłaś to samo, a do  
niedawna trudno ci było sklecić jedno zdanie przed kamerą. Więc czemu miałabym  
sobie nie poradzić? 
Wow. Lilly naprawdę się wkurzyła tym filmem. Chyba będę musiała go obejrzeć i  
przekonać się, czy rzeczywiście jest tak ile. Innym dzieciakom w szkole  
niespecjalnie się podobał. No ale wszyscy byli w St. Moritz albo w swoich  
domkach zimowych w Ojai, kiedy został wyemitowany. Byli za bardzo zajęci  
jeżdżeniem na nartach albo leżeniem na plaży, żeby przejmować się jakimś głupim  
filmem telewizyjnym nakręconym na podstawie życia ich koleżanki ze szkoły 
Sądząc po ilości gipsów, jakie mieli na sobie ludzie - Tina wcale nie była  
jedyną osobą, która sobie coś w czasie ferii nadwerężyła - wszyscy bawili się  
dużo lepiej niż ja. Nawet Michael mówi, że większość czasu spędził na balkonie  
apartamentu dziadków, pisząc piosenki dla swojego nowego zespołu. 
Chyba jestem jedyną osobą, która całą przerwę świąteczną przesiadywała na  
obradach parlamentu i usiłowała negocjować opłaty za parkowanie przed kasynem w  
stolicy Genowii. 
Ale i tak się cieszę, że już jestem z powrotem. Dobrze było wrócić, bo po raz  
pierwszy w czasie mojej całej szkolnej kariery jakiś facet naprawdę mnie lubi -  
a może nawet kocha - tak jak ja kocham jego. I będę się z nim widywać w  
przerwach między lekcjami i na zajęciach z RZ... 
O mój Boże! Na śmierć zapomniałam! Przecież zaczął się nowy semestr! Dadzą nam  
zupełnie nowy plan lekcji! Zostanie rozdany pod koniec godziny wychowawczej, po  
ogłoszeniach. A co, jeśli Michael i ja nie będziemy już mieć razem RZ? Prze- 
102 
cięż ja nawet nie powinnam chodzić na RZ, biorąc pod uwagę, że zainteresowań nie  
mam żadnych. Skierowali mnie na te zajęcia dopiero wtedy, kiedy okazało się, że  
nie radzę sobie z algebrą, więc przyda mi się trochę czasu na naukę indywidualną.  
Z założenia miałam mieć o tej porze wychowanie techniczne. WYCHOWANIE 
TECHNICZNE!  
ONI TAM KAŻĄ LUDZIOM ROBIĆ STOJAKI NA PRZYPRAWY! 
W drugim semestrze na tej godzinie przypada gospodarstwo domowe. JEŚLI W TYM  
SEMESTRZE KAŻĄ MI CHODZIĆ NA GOSPODARSTWO DOMOWE ZAMIAST 
NA RZ, TO CHYBA  
UMRĘ!!!!!!! 
Bo skończyło się na tym, że na koniec pierwszego semestru z algebry dostałam  
pięć mniej. Nie wyznaczają ci czasu na naukę indywidualną, jeśli masz z tego  
przedmiotu pięć mniej. Pięć mniej to dobry stopień. No, chyba że jest się jakąś  

Judith Ger-shner. 
O Boże, wiedziałam, że tak będzie, Po prostu WIEDZIAŁAM, że stanie się coś złego,  
jeśli nie włożę majtek z królową Amidalą. 
No więc, jeśli nie trafię na RZ, będę się widywać z Micha-elem wyłącznie podczas  
lunchu i na przerwach. Bo on jest w ostatniej klasie, a ja zaledwie w pierwszej,  
więc nie zanosi się na to, żebyśmy mieli wspólne zajęcia z zaawansowanego  
rachunku różniczkowego albo że on trafi do mnie na francuski. 
A przecież może się zdarzyć i tak, że nawet podczas lunchu go nie zobaczę! Może  
być tak, że nasze przerwy na lunch nie będą wypadać w tym samym czasie! 
A nawet gdyby wypadały o tej samej porze, jakie jest prawdopodobieństwo, że  
Michael będzie chciał siadać ze mną podczas lunchu? Ja zawsze jadam z Lilly i  
Tiną, a Michael zawsze siadał z Klubem Komputerowym i ludźmi z czwartej klasy.  
Czy teraz przyjdzie i usiądzie przy mnie? Przecież JA w żaden sposób 
103 
nie mogę pójść i usiąść przy jego stoliku. Ci wszyscy faceci cały czas mówią o  
rzeczach, o których nie mam pojęcia, na przykład o tym, jaki beznadziejny jest  
Steve Jobs i jak łatwo jest włamać się do systemu obrony narodowej Indii... 
O Boże, rozdają nam właśnie nowy plan lekcji. Proszę, nie kierujcie mnie na  
Gospodarstwo Domowe. PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  

PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ, 
PROSZĘ, PROSZĘ,  
FROSZĘ, PROSZĘ, PROSZĘ. 
104 
Wtorek, 20 stycznia Algebra 
HA! Może i zginęły mi majtki z królową Amidalą, ale Moc i tak jest ze mną. Mój  
plan lekcji jest dokładnie taki sam jak w zeszłym semestrze, tyle że jakimś  
cudem teraz mam na trzeciej godzinie biologię zamiast historii cywilizacji (O  
Boże, nie pozwól, żeby Kenny, mój dawny partner na biologii i eks-chłopak, też  
został przeniesiony na biologię na trzeciej godzinie). Historię cywilizacji mam  
teraz na siódmej, a zamiast WF-u na czwartej wszyscy mamy zdrowie i przepisy  
bezpieczeństwa. 
I nie ma żadnego wychowania technicznego ani gospodarstwa domowego, BOGU 
NIECH  
BĘDĄ DZIĘKI!!!!! Nie wiem, kto wmówił szkolnej administracji, że jestem  
uzdolniona i mam zainteresowania, ale ktokolwiek to był, zaskarbił sobie moją  
wdzięczność na wieki i z całej siły postaram się dorosnąć do tych oczekiwań. 
I tak się składa, że wiem, że Michael nie tylko też ma RZ na piątej godzinie,  
ale i przerwę na lunch o tej samej porze co ja. Wiem to, bo kiedy przyszłam na  
algebrę, usiadłam i wyciągnęłam zeszyt i książkę „Algebra dla klas pierwszych i  
drugich", do klasy wszedł Michael! 
Tak, wszedł do klasy, w której pierwsza licealna uczy się u pana Gianiniego  
algebry, jakby tu było jego miejsce czy coś, a wszyscy zaczęli się na niego  
gapić, włącznie z Laną Weinberger, bo wiecie, maturzyści zazwyczaj nie wchodzą  
tak po prostu do klas pierwszaków, chyba że mają akurat dyżur w pokoju  
nauczycielskim i przynoszą komuś jakąś przepustkę czy coś takiego. 
Ale Michael nie miał dyżuru w pokoju nauczycielskim. Zajrzał do klasy pana G.  
tylko po to, żeby się ze mną zobaczyć. Wiem to, bo podszedł prosto do mojego  
stolika ze swoim planem lekcji w ręku i spytał: 
105 
-   W   której grupie masz lvanch? 
A ja   mu odpowiedziałam,    że w A, na co on powiedział: 
-  To tak samo jak ja. A p ^tem masz RZ? 
-  Ta_k - powiedziałam, ? <^>n stwierdził: 
-  No to cool, zobaczymy «się na lunchu. 
A potem odwrócił się i wyszedł. Był taki wysoki i dorosły z tym swoim plecakiem  
JanS^ort i w butach New Balances. 
A sposób, w jaki wychodząc z klasy, powiedział: „Cześć, panie G." do pana  
Gianiniego, tj=*.k 0d niechcenia - bo pan Gianini siedział jarzy swoim biurku z  
Łcubkiem kawy w rękach i uniesionymi wysoko brwiami... 
No cóż, bardziej luzacko tt:0 wszystko nie mogło już wyglądać. 
I przyszedł tutaj zobaczy- się ze mną. ZE MNĄ. Z MIĄ THERN^OPOLIS. Do 
niede*.Wna  
najmniej popularną osobą w całej szkole, z wyjątkiem te^g0 faceta, który nie  
lubi kukurydzy w sw^oim chilli. 
Więc teraz wszyscy, którzy^ nie widzieli, jak ja i Michael całowaliśmy się  

podczas Bezwyznaniowego Zimowego Balu, wiedzą, że ze sobą chodzimy, bo nie  
wchodzi się do czyjejś klasy podczas jprzerwy, żeby patrzeć- na czyjś plan  
lekcji, chyba że się z tąosooą. chodzi. 
Nawet kiedy zadzwonił dzwonek, niemal czułam, że przewiercają mnie spojrzenia  
wsz>^stkich współtowarzyszy algebraicznej niedoli, włącznie z Lan?| Weinberger.  
Praktycznie słychać było, że każdy myśli: „To ON     chodzi z NIĄ?" 
Rozumiem, że trudno w ??? uwierzyć. To znaczy w końcu SAMA ledwie wierzę, że to  
pr?=».wda. Bo oczywiście, jest publiczną tajerrxnicą, że Michael to trzeci z  
kolei najprzystojniejszy facet w szkole, po Joshu Richterze i Justinie  
Baxendale'u (chociaż jeśli mnie spytacie o zd-s&nie, stwierdzam, bo widziałam  
Michaela, wielokrotnie bez korsszuli, że obaj ci faceci wyglądają 
106 
przy nim jak ten głupek Cjuasimodo), więc co on niby robi ze MNĄ, beztalenciem i  
dziwadłem o stopach rozmiaru nart, zupełnie pozbawionym biustu i z nozdrzami,  
które falują, kiedy 
kłamię? 
Poza tym jestem tylko marną pierwszoklasistką, a Michael jest maturzystą,  
którego jeszcze przed terminem przyjęto na uczelnię na Manhattanie należącą do  
prestiżowej Ivy League. Plus to, że Michael jest drugim uczniem w swojej klasie,  
ma same szóstki, podczas gdy ja ledwie przebrnęłam przez algebrę poziom I. Plus  
to, że Michael zawsze angażuje się w jakieś zajęcia pozalekcyjne, włącznie z  
Klubem Komputerowym, Klubem Szachowym i Klubem Fizyków. Zaprojektował 
szkolną  
stronę internetową, potrafi grać chyba na dziesięciu instrumentach, a teraz  
zakłada własny zespół. 
A ja? Ja jestem księżniczką. I to by było na tyle. 
I to też od niedawna. Zanim odkryłam, że jestem księżniczką, byłam tylko  
beznadziejnym wyrzutkiem, który zawalał algebrę i wiecznie miał pełno kociej  
sierści na szkolnym mundurku. 
Więc chyba można powiedzieć, że mnóstwo ludzi lekko się zdziwiło, widząc, jak  
Michael Moscovitz podchodzi do mojego stolika w klasie algebry, żeby porównać  
nasze plany lekcji. Czułam, że oni wszyscy się na mnie gapią, kiedy on już  
wyszedł, a dzwonek zadzwonił, i słyszałam, jak o tym między sobą szepczą. Pan G.  
usiłował wszystkich uspokoić, mówiąc: 
- No dobra, przerwa się skończyła. Wiem, że dawno się nie widzieliście, ale w  
ciągu najbliższych dziewięciu tygodni czeka nas masa roboty. 
Tyle że, oczywiście, nikt nie zwracał uwagi na niego, tylko na mnie. 
W ławce przede mną Lana Weinberger już wisiała na komórce - tej nowej, za którą  
musiałam zapłacić, bo zniszczyłam 
107 
-  W której grupie masz lunch? 
A ja mu odpowiedziałam, że w A, na co on powiedział: 
-  To tak samo jak ja. A potem masz RZ? 
-  Tak - powiedziałam, a on stwierdził: 
-  No to cool, zobaczymy się na lunchu. 
A potem odwrócił się i wyszedł. Był taki wysoki i dorosły z tym swoim plecakiem  

JanSport i w butach New Balances. 
A sposób, w jaki wychodząc z klasy, powiedział: „Cześć, pa-  1 nie G." do pana  
Gianiniego, tak od niechcenia - bo pan Gianini siedział przy swoim biurku z  
kubkiem kawy w rękach i uniesionymi wysoko brwiami... 
No cóż, bardziej luzacko to wszystko nie mogło już wyglądać. 
I przyszedł tutaj zobaczyć się ze mną. ZE MNĄ. Z MIĄ THERMOPOLIS. Do 
niedawna  
najmniej popularną osobą w całej szkole, z wyjątkiem tego faceta, który nie lubi  
kukurydzy w swoim chilli. 
Więc teraz wszyscy, którzy nie widzieli, jak ja i Michael całowaliśmy się  
podczas Bezwyznaniowego Zimowego Balu, wiedzą, że ze sobą chodzimy, bo nie  
wchodzi się do czyjejś klasy podczas przerwy, żeby patrzeć na czyjś plan lekcji,  
chyba że się z tą osobą chodzi. 
Nawet kiedy zadzwonił dzwonek, niemal czułam, że przewiercają mnie spojrzenia  
wszystkich współtowarzyszy algebraicznej niedoli, włącznie z Laną Weinberger.  
Praktycznie słychać było, że każdy myśli: „To ON chodzi z NIĄ?" 
Rozumiem, że trudno w to uwierzyć. To znaczy w końcu SAMA ledwie wierzę, że to  
prawda. Bo oczywiście, jest publiczną tajemnicą, że Michael to trzeci z kolei  
najprzystojniejszy facet w szkole, po Joshu Richterze i Justinie Baxendale'u  
(chociaż jeśli mnie spytacie o zdanie, stwierdzam, bo widziałam Michaela  
wielokrotnie bez koszuli, że obaj ci faceci wyglądają 
106 
przy nim jak ten głupek Cjuasimodo), więc co on niby robi ze MNĄ, beztalenciem i  
dziwadłem o stopach rozmiaru nart, zupełnie pozbawionym biustu i z nozdrzami,  
które falują, kiedy kłamię? 
Poza tym jestem tylko marną pierwszoklasistką, a Michael jest maturzystą,  
którego jeszcze przed terminem przyjęto na uczelnię na Manhattanie należącą do  
prestiżowej Ivy League. Plus to, że Michael jest drugim uczniem w swojej klasie,  
ma same szóstki, podczas gdy ja ledwie przebrnęłam przez algebrę poziom I. Plus  
to, że Michael zawsze angażuje się w jakieś zajęcia pozalekcyjne, włącznie z  
Klubem Komputerowym, Klubem Szachowym i Klubem Fizyków. Zaprojektował 
szkolną  
stronę internetową, potrafi grać chyba na dziesięciu instrumentach, a teraz  
zakłada własny zespół. 
A ja? Ja jestem księżniczką. I to by było na tyle. 
I to też od niedawna. Zanim odkryłam, że jestem księżniczką, byłam tylko  
beznadziejnym wyrzutkiem, który zawalał algebrę i wiecznie miał pełno kociej  
sierści na szkolnym mundurku. 
Więc chyba można powiedzieć, że mnóstwo ludzi lekko się zdziwiło, widząc, jak  
Michael Moscovitz podchodzi do mojego stolika w klasie algebry, żeby porównać  
nasze plany lekcji. Czułam, że oni wszyscy się na mnie gapią, kiedy on już  
wyszedł, a dzwonek zadzwonił, i słyszałam, jak o tym między sobą szepczą. Pan G.  
usiłował wszystkich uspokoić, mówiąc: 
- No dobra, przerwa się skończyła. Wiem, że dawno się nie widzieliście, ale w  
ciągu najbliższych dziewięciu tygodni czeka nas masa roboty. 
Tyle że, oczywiście, nikt nie zwracał uwagi na niego, tylko na mnie. 

W ławce przede mną Lana Weinberger już wisiała na komórce - tej nowej, za którą  
musiałam zapłacić, bo zniszczyłam 
107 
jej poprzednią, roznosząc ją w drobny pył w niemal psychotycznym ataku złości w  
zeszłym miesiącu - i mówiła: 
-  Shel? W żaden sposób nie uwierzysz, co się przed chwilą stało. Znasz tę  
dziwaczną dziewczynę z waszych lekcji łaciny, tę, co ma program telewizyjny i  
płaską twarz? Taa, no więc jej brat był tu przed chwilą i porównywał swój plan  
lekcji z planem Mii Thermopolis... 
Lana ma jednak tego pecha, że pan Gianini cierpi na jakiś uraz do korzystania z  
telefonów komórkowych podczas lekcji. Normalnie rzucił się na nią, wyrwał jej  
telefon, przytknął go do ucha i powiedział: 
-  Panna Weinberger nie może w tej chwili rozmawiać, bo jest zajęta pisaniem  
eseju na tysiąc słów na temat niestosowności korzystania z telefonów komórkowych  
podczas lekcji. 
A potem wrzucił ten telefon do szuflady biurka i powiedział jej, że może go  
odebrać pod koniec dnia, kiedy wręczy mu swój esej. 
Szkoda, że pan G. nie dał telefonu Lany mnie. Już ja bym umiała korzystać z tego  
telefonu lepiej niż ona. 
Ale nawet jeśli nauczyciel jest twoim ojczymem, nie może tak po prostu  
konfiskować rzeczy innym uczniom i oddawać ich tobie. 
Wielka szkoda, bo mnie by się naprawdę przydał telefon komórkowy. Przypomniało  
mi się właśnie, że nie zapytałam mamy, czego chciała Grandmere, kiedy dzwoniła  
wczoraj wieczorem. 
O kurczę. Liczby całkowite. Muszę się skupić. 
? = (x: x jest takie, że x > 0) 
Definicja: Kiedy liczbę całkowitą podniesie się do kwadratu, nazywa się go  
kwadratem idealnym. 
108 
Wtorek, 20 stycznia Zdrowie i przepisy bezpieczeństwa 
Straszne nudy - MT I ty mi to mówisz? Ile razy w czasie naszej uczniowskiej  
kariery będą nam opowiadać, że seks bez zabezpieczenia może się skończyć  
niechcianą ciążą albo AIDS? Czy oni myślą, że po pierwszych pięciu tysiącach  
razy nie dotarło? - LM 
Najwyraźniej. Hej, widziałaś, jak pan Wheeton otworzył drzwi do pokoju  
nauczycielskiego, popatrzył na Mademoiselle Klein, a potem wyszedł? On jest  
ewidentnie w niej zakochany. 
Wiem, wyraźnie to widać, zawsze przynosi jej kawę z mleczkiem z delikatesów Ho.  
A co to oznacza, jeśli nie miłość? Wahim będzie zrozpaczony, jeżeli oni zaczną  
się umawiać. 
Tak, ale dlaczego miałaby woleć pana Wheetona od Wahi-ma? Wahim ma 
przynajmniej  
muskuły. Nie mówiąc już o broni. 
Kto zdoła przejrzeć tajemnice ludzkiego serca? Ja nie. O mój Boże, popatrz,  
przechodzi do kwestii bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Czy może być coś 
BARDZIEJ  

nudnego? Zróbmy sobie jakąś listę. Ty zaczynasz. 
Dobra. 
"nowfi uzuvm>uonA* 
LISTA ©2/?SJCe/L/ §?????? Pfl&CTÓW 
?????? mm 7HmmoPoas 2 ?????????? nar moseoviT2 
1.  Michael Moscovitz (To zrozumiale, że nie mogę się zgodzić - ze względu na  
genetyczny związek z tym indywiduum. Przyznam jedynie, że nie jest obrzydliwie  
zdeformowany). 
2.  Ioan Griffud z serialu Horałio Hornblower (Zgoda. Może mną potrząsać, ile  
razy mu przyjdzie ochota). 
109 
3.  Facet ze Smalhille (Aha - szkoda tylko, że nie pozwolili mu dołączyć do  
szkolnej drużyny pływackiej, bo powinien w każdym odcinku częściej zdejmować  
koszulę). 
4.  Hayden Christiensen (Znów - aha. To samo odnośnie drużyny pływackiej. Musi  
się jakaś znaleźć dla rycerzy Jedi. Nawet takich, którzy przeszli na Ciemną  
Stronę). 
5.  Pan Rochester (Postać fikcyjna, ale owszem, zgadzam się, że emanuje pewną  
szorstką męskością). 
6.  Patrick Swayze (Hm, niech będzie, może w Wirującym seksie, ale widziałaś go  
ostatnio? Ten facet wygląda starzej niż twój tata!). 
7.  Kapitan von Trapp z Dźwięków muzyki (Christopher Plum-mer to był facet  
extraordinaire gorący. W każdej chwili postawiłabym na niego przeciwko całej  
bandzie nazistów). 
8.  Justin Baxendale (Zgoda. Słyszałam, że jakaś trzeciokla-sistka chciała się  
dla niego zabić. Bo, na nią popatrzył. Poważnie. Jakby oczami tak hipnotyzował,  
że dostała kręćka niczym Sylwia Plath. Teraz chodzi na psychoterapię). 
9.  Heath Ledger (Ooooch, w filmie o księciu rock and rolla, absolutnie. Ale już  
nie tak samo w Four Feathers. W tym drugim filmie jego gra była jakaś taka  
nieświeża. Poza tym za rzadko zdejmował koszulę). 
10. Bestia z Pięknej i Bestii (Moim zdaniem jeszcze komuś tu przydałaby się  
terapia). 
Wtorek, 20 stycznia RZ 
Mam straszną depresję. Wiem, że nie powinnam. Przecież wszystko tak mi się  
świetnie w życiu układa. 
110 
Pierwsza Świetna Rzecz; Chłopak, w którym się kocham jak wariatka, praktycznie  
przez całe swoje życie, też mnie kocha, a przynajmniej naprawdę lubi, i  
wybieramy się w piątek na naszą pierwszą prawdziwą randkę. 
Druga Świetna Rzecz: Wiem, że to dopiero pierwszy dzień nowego semestru, ale jak  
na razie niczego jeszcze nie zawalam, włącznie z algebrą. 
Trzecia Świetna Rzecz: Nie jestem już w Genowii, naj-nudniejszym miejscu na  
całej planecie, może z wyjątkiem algebry i lekcji etykiety u Grandmere. 
Czwarta Świetna Rzecz: Kenny już nie jest moim partnerem na zajęciach z biologii.  
Moim nowym partnerem jest Shameeka. Co za ulga. Wiem, że to tchórzostwo (żeby  
czuć ulgę, nie musząc już siedzieć przy Kennym), ale jestem całkiem pewna, że  

Kenny uważa mnie za okropną osobę, która przez wiele miesięcy go zachęcała, a  
przez cały czas podobał jej się ktoś inny (chociaż wcale nie ten ktoś, kogo  
podejrzewał Kenny). W każdym razie fakt, że nie będę musiała znosić niechętnych  
spojrzeń Kenny'ego (chociaż on ma już nową dziewczynę, dziewczynę z naszych  
zajęć biologii ściśle mówiąc - trzeba przyznać, że nie tracił czasu),  
prawdopodobnie wpłynie pozytywnie na moje stopnie z tego przedmiotu. Poza tym  
Shameeka jest naprawdę niezła w naukach ścisłych, a to dlatego, że jest  
zodiakalną Rybą. Ale tak jak i ja, nie ma ŻADNEGO POJEDYNCZEGO 
KONKRETNEGO  
TALENTU, co czyni ją moją duchową siostrą, jeśli się nad tym zastanowić. 
Piąta Świetna Rzecz: Mam naprawdę luzackich przyjaciół, którzy chcą się ze mną  
spotykać, i to wcale nie tylko dlatego, że jestem księżniczką. 
111 
Ale widzicie, jest jeden problem. Dzieją się w moim życiu te wszystkie świetne  
rzeczy i powinnam być totalnie szczęśliwa. Powinnam skakać pod niebo z radości. 
I może tylko tak gadam pod wpływem zmęczenia podróżą samolotową - jestem taka  
nieprzytomna, że oczy same mi się zamykają - albo zaczyna mi się PMS - bo z  
pewnością mój wewnętrzny zegar rozregulował się po tych wszystkich lotach trans- 
kontynentalnych - ale nie mogę się pozbyć uczucia, że jestem... 
No, po prostu beznadziejna. 
Zaczęłam sobie zdawać z tego sprawę dzisiaj podczas lunchu. Siedziałam tam jak  
zwykle z Lilly i Borysem, i Tiną, i Sha-meeką, i Ling Su, a wtedy podszedł  
Michael i usiadł z nami, co oczywiście wywołało sensację w całej stołówce, bo  
zazwyczaj siada z Klubem Komputerowym, o czym wie cała szkoła. 
A ja byłam totalnie zażenowana, ale oczywiście także dumna i zadowolona, bo  
Michael NIGDY nie siadał przy naszym stoliku, kiedy on i ja byliśmy tylko  
przyjaciółmi, więc to, że z nami usiadł, MUSI znaczyć, że jest przynajmniej  
trochę we mnie zakochany, bo to przecież spore poświęcenie porzucać  
intelektualne rozważania przy stoliku, przy którym normalnie siada, na rzecz  
pogaduszek, które odchodzą przy naszym stole, a które sprowadzają się na ogół do,  
na przykład, szczegółowych analiz wczorajszego odcinka Czarodziejek albo uwag,  
jak słodki był ten top, który miała na sobie Rosę McGowan, czy innych takich. 
Ale Michael totalnie się do tego dostosował, chociaż uważa, że Czarodziejki to  
dziecinada. A ja naprawdę starałam się kierować rozmową tak, żeby dotyczyła  
spraw, którymi interesują się faceci, na przykład Buffy - postrachu wampirów  
albo Milli Jovo-vich. 
Tyle że się okazało, że wcale nie musiałam, bo Michael jest jak jedna z tych  
ciem żywiących się porostami, o których uczy- 
112 
liśmy się na biologii. No wiecie, tych, co zrobiły się całe czarne, kiedy  
podczas rewolucji przemysłowej mech, którym się żywiły, poczerniał od sadzy. On  
potrafi przystosować się do każdej sytuacji i czuć się na luzie. To niesamowity  
talent, który sama chciałabym posiadać. Może gdybym go miała, nie czułabym się  
tak strasznie nie na miejscu podczas spotkań Genowiańskiego Towarzystwa 
Hodowców  
Oliwek. 

W każdym razie dziś przy stole podczas lunchu ktoś zaczął mówić o klonowaniu i  
wszyscy mówili, kogo chcieliby sklono-wać, gdyby to było możliwe, i każdy mówił,  
że Alberta Einsteina, żeby mógł do nas wrócić i wyjaśnić nam sens życia i tak  
dalej, albo Jonasa Salka, żeby wynalazł lekarstwo na raka, i Mozarta, żeby  
dokończył swoje requiem (to, oczywiście, był pomysł Borysa), albo markizę  
Pompadour, żeby mogła nam udzielić wskazówek na temat romansów (Tina), lub Jane  
Austen, żeby mogła opisać swoim ostrym piórem bieżący klimat polityczny, a my  
skorzystalibyśmy z jej sarkastycznego poczucia humoru (Lilly). 
A potem Michael powiedział, że on by sklonował Kurta Cobaina, bo to był geniusz  
muzyczny, który umarł zbyt młodo. I wtedy zapytał mnie, kogo JA bym sklonowała,  
a ja nie mogłam niczego wymyślić, bo nie ma takiej nieżyjącej osoby, którą  
chciałabym znów sprowadzić na świat, może wyjąwszy Grandpere, ale to już by było  
dziwactwo. A Grandmere na pewno dostałaby kociej mordy. Więc powiedziałam po  
prostu, że Grubego Louie, bo bardzo go kocham i chętnie miałabym przy sobie dwa  
takie koty. 
Tylko że nie zrobiło to wrażenia na nikim poza jednym Michaelem, który  
powiedział: 
- To miłe. 
Ale pewnie powiedział tak tylko dlatego, że jest moim chłopakiem. 
8 - Księżniczka na dworze 
113 
W każdym razie jakoś to zniosę. Totalnie przywykłam do tego, że jestem jedyną  
znaną mi osobą, która potrafi obejrzeć od początku do końca Empire Records za  
każdym razem, kiedy puszczają to na TBS, i która uważa, że to jeden z  
najlepszych filmów wszech czasów - po Gwiezdnych Wojnach i Wirującym seksie, i  
Powiedz cos', i Pretty Woman, naturalnie. Och, i jeszcze Wstrząsach i Twisterze. 
Jestem skłonna utrzymywać w sekrecie, że co roku oglądam wybory Miss Ameryki,  
chociaż dobrze wiem, że to bardzo degradujące dla kobiet i wcale nie ma nic  
wspólnego z fundowaniem komuś stypendiów, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że do  
konkursu nie dostaje się żadna dziewczyna, która nosi większy rozmiar niż  
dziesiątkę. 
To znaczy, dobrze znam siebie od tej strony. Po prostu taka już jestem i chociaż  
próbowałam się rozwijać, oglądając takie nagradzane filmy jak Przyczajony tygrys,  
ukryty smok czy Gladiator, to jakoś mi się nie spodobały. Wszyscy na koniec  
umierają, a poza tym nie ma tam wcale tańca ani wybuchów, więc bardzo trudno mi  
się przy nich nie rozpraszać. 
Usiłuję zaakceptować te swoje cechy. Po prostu taka już jestem. Na przykład,  
jestem dobra z angielskiego, ale już nie taka dobra z algebry. I wszystko. 
Ale dopiero kiedy poszliśmy dzisiaj po lunchu na rozwój zainteresowań i Lilly  
zaczęła pracować nad listą ujęć do odcinka swojego programu Lilly mówi prosto z  
mostu na ten tydzień, a Borys wyjął skrzypce i zaczął grać jakiś koncert  
(niestety, już nie w szafie na materiały biurowe, bo ciągle jeszcze nie wstawili  
do niej drzwi), a Michael włożył słuchawki i zaczął pracować nad nową piosenką  
dla swojego zespołu, wtedy to mnie uderzyło: 
Nie ma ani jednej rzeczy, w której byłabym szczególnie dobra. W gruncie rzeczy  
gdyby nie to, że jestem księżniczką, była- 

114 
bym naj zwyczaj niej szą osobą na świecie. Nawet nie chodzi o to, że nie  
potrafię surfować czy pleść bransoletek przyjaźni. Ja NIC nie potrafię. 
No bo wszyscy moi przyjaciele mają niesamowite osiągnięcia: Lilly wie wszystko  
na każdy temat i nie boi się powiedzieć tego przed kamerą. Michael nie tylko  
potrafi grać na gitarze i na chyba jeszcze pięćdziesięciu innych instrumentach,  
włącznie z pianinem i perkusją, ale umie też napisać program komputerowy. Borys,  
odkąd skończył mniej więcej jedenaście lat, daje koncerty skrzypcowe w Carnegie  
Hall przy pełnej sali. Tina Hakim Baba potrafi czytać książki w tempie jednej  
dziennie, zapamiętuje, co przeczytała, i może to cytować praktycznie co do słowa,  
a Ling Su jest niezmiernie uzdolniona plastycznie. Jedyną osobą przy naszym  
lunchowym stoliku pozbawioną jakichś szczególnych uzdolnień jest Shameeka, i ta  
myśl pocieszyła mnie na jakąś minutę, ale potem przypomniałam sobie, że Shameeka  
jest przecież niesamowicie bystra i piękna, zbiera same szóstki, a ludzie  
pracujący dla agencji modelek wiecznie ją zaczepiają, na przykład w  
Bloomingdale's, kiedy robi zakupy z mamą, i pytają, czy mogliby ją reprezentować  
(chociaż tata Shameeki twierdzi, że jego córki nie będą nigdy pracować jako  
modelki, i w ogóle po jego trupie). 
A ja? Nie mam pojęcia, czemu Michael w ogóle mnie lubi, jestem takim  
beztalenciem i nudą. To w sumie dobrze, że mój los jako następczyni tronu całego  
księstwa został już przypieczętowany, bo gdybym musiała ubiegać się gdziekolwiek  
o pracę, na pewno bym jej nie dostała, skoro w niczym nie jestem dobra. 
No więc siedzę sobie tutaj, na rozwoju zainteresowań, i nijak nie mogę odwracać  
się plecami od tej podstawowej prawdy: 
Ja, Mia Thermopolis, nie mam ani zainteresowań, ani talentów. 
115 
CO JA TUTAJ ROBIĘ????? TO NIE MOJE MIEJSCE!!! MOJE MIEJSCE JEST NA 
WYCHOWANIU  
TECHNICZNYM!!!! ALBO NA GOSPODARSTWIE DOMOWYM!!!! 
POWINNAM ROBIĆ KLATKI DLA  
PTAKÓW ALBO ZAPIEKANKI!!!! 
Właśnie to pisałam, kiedy Lilly nachyliła się do mnie i powiedziała: 
-  O mój Boże, a tobie CO się znów stało? Wyglądasz, jakbyś przed chwilą zeżarła  
skarpetkę. 
Właśnie tak mówimy obie do kogoś, kto ma bardzo przygnębioną minę, bo tak zawsze  
wygląda Gruby Louie, kiedy przypadkowo zeżre jedną z moich skarpet i musi iść do  
weterynarza na chirurgiczne usunięcie tejże. 
Na szczęście Michael tego nie słyszał, bo miał na uszach słuchawki. Nigdy nie  
zdołałabym się przy nim przyznać do tego, do czego przyznałam się wtedy jego  
siostrze, to znaczy że jestem jednym wielkim beztalenciem, bo wtedy  
zorientowałby się, że w niczym nie przypominam Kate Bosworth, i by mnie rzucił. 
-  A na RZ kazali mi chodzić tylko dlatego, że zawalałam algebrę - przypomniałam  
jej. 
Wtedy Lilly powiedziała coś, co mnie strasznie zdziwiło. 
-  Masz pewien talent. 
Popatrzyłam na nią szeroko otwartymi oczami, chyba pełnymi łez. 

-  Ach tak? Ciekawe jaki? 
Naprawdę się bałam, że się rozpłaczę. To chyba rzeczywiście musi być PMS czy coś,  
bo praktycznie byłam gotowa głośno się rozbeczeć. 
Ale ku mojemu rozczarowaniu Lilly powiedziała tylko: 
-  No cóż, jeśli sama tego nie czujesz, ja ci tego nie powiem. - A kiedy  
zaczęłam protestować, dodała: - Część podróży ścież- 
116 
ką samorealizacji polega na tym, że sama ją musisz odnaleźć, bez pomocy czy rad  
innych ludzi. Inaczej nie będziesz miała poczucia, że coś osiągnęłaś. A masz to  
przecież przed samym nosem. 
Rozejrzałam się, ale nie mogłam się zorientować, o czym ona mówi. Nie miałam  
przed nosem niczego, co bym potrafiła zauważyć. Nikt na mnie nie patrzył. Borys  
zawzięcie machał smyczkiem, Michael szybko (i wściekle) uderzał w klawisze  
keyboardu, ale to by było wszystko. Cała reszta pochylała się nad swoimi  
książkami do powtórek albo patrzyła w okno, albo robiła rzeźby z wosku czy inne  
takie. 
Nadal nie mam pojęcia, o czym Lilly właściwie mówiła. Nie mam żadnego talentu -  
poza tym, że umiem odróżnić widelec do ryby od zwykłego obiadowego. 
W głowie mi się nie mieści, że uważałam, że w celu osiągnięcia samorealizacji  
potrzeba mi tylko wzajemności ze strony mężczyzny, któremu oddałam serce. Teraz,  
kiedy wiem, że Michael mnie kocha - a przynajmniej naprawdę lubi - czuję się  
jeszcze gorzej. Bo jego niesamowite uzdolnienia sprawiają, że moje beztalencie  
jeszcze bardziej rzuca się w oczy. 
Szkoda, że nie mogę pójść do gabinetu pielęgniarki i zdrzemnąć się tam. Ale nie  
pozwolą mi, chyba że miałabym temperaturę, a ja jestem całkiem pewna, że to  
tylko zmęczenie po podróży. 
Wiedziałam, że to nie będzie dobry dzień. Gdybym miała na sobie majtki z królową  
Amidalą, nigdy bym nie musiała stanąć twarzą w twarz z tą prawdą o sobie. 
117 
 

 

Wtorek, 20 stycznia Historia cywilizacji  

Wynalazca  Wynalazek  Korzyść społeczna  Koszt społeczny 
Samuel EB. Morse  Telegraf 

Łatwiejsze porozumiewanie się  Zakłócona 

perspektywa  
(druty) 
Thomas A. Edison  Oświetlenie elektryczne 

Łatwiejsze włączanie światła, tańsze  

niż świece  Nieufność społeczeństwa (z początku niepopularne) 
Ben Franklin PiorunochronMniejsze szanse trafienia pioruna w dom 
 

Brzydota 

Eli Whitney  Maszyna przędzalnicza 

Mniej pracy  Mniejsze zatrudnienie 

A. Graham Bell 

Telefon 

Łatwiejsze porozumiewanie się  Zakłócona 

perspektywa  
(druty) 
Elias Howe  Maszyna do szycia  Mniej pracy  Mniejsze zatrudnienie 
Christopher Sholes  Maszyna do pisania Łatwiejsza praca 

Mniejsze  

zatrudnienie 
Hemy Ford  Samochód 

Szybsze poruszanie się 

Zatrucie środowiska 

Ja niczego nigdy nie wynajdę, ani pożytecznego, ani szkodliwego społecznie, bo  
jestem wyrzutkiem i beztalenciem. Nawet nie mogłam zmusić kraju, którym pewnego  
dnia będę rządzić, do zainstalowania PARKOMETRÓW!!!!!!!!!!! 
118 
viwm ????? 
Algebra: pytania na początku rozdziału 11 (nie ma powtórki, bo pan G. zachorował  
na anginę -zresztą semestr dopiero się zaczął i nie ma jeszcze czego powtarzać.  
Poza tym ja już nie zawalam algebry!!!!!). 
Angielski: zaktualizować dziennik (Jak spędziłam ferie zimowe - 500 słów) 
Biologia: rozdział 13 
Zdrowie i przepisy bezpieczeństwa: przeczytać rozdział 1 Ty i twoje środowisko 
RZ: odkryć swój ukryty talent 
Francuski: Chapitre Dix 
Historia cywilizacji: rozdział 13 Nowy wspaniały świat 
Wtorek, 20 stycznia, w limuzynie, 
w drodze na lekcję etykiety 
u Grandmere 
ClSlfi mCŚZt (DO 2?????? 
1.  Znaleźć majtki z królową Amidalą. 
2.  Przestać obsesyjnie rozmyślać nad tym, czy Michael mnie kocha, czy też tylko  
lubi. Pamiętać, że wiele dziewczyn w ogóle nie ma chłopaka. Albo mają naprawdę  
paskudnych chłopaków bez przednich zębów, takich jak Maury Povich. 
3.  Zadzwonić do Tiny i porównać spostrzeżenia na temat działania zasady  
nieuganiania się za chłopakami. 
119 
4.  Odrobić wszystkie lekcje. Nie rób sobie zaległości pierwszego dnia!!! 
5.  Zapakować prezent dla Michaela. 
6.  Dowiedzieć się, o czym Grandmere rozmawiała z mamą wczoraj wieczorem. O 
Boże,  
spraw, żeby nie chodziło o coś dziwacznego, na przykład pomysł zabrania mnie na  
polowanie na kaczki. Nie chcę strzelać do żadnych kaczek. 
7.  Przestać obgryzać paznokcie. 
8.  Kupić żwirek dla kota. 
9.  Odkryć swój ukryty talent. Jeśli Lilly go zna, musi być dość oczywisty, bo  
przecież sama nie odkryła nawet prawdy na temat moich nozdrzy. 
10. ODESPAĆ WRESZCIE TROCHĘ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Chłopcom nie podobają się  
dziewczyny z wielkimi fioletowymi sińcami pod oczami, zupełnie nie w stylu Kate  
Bosworth. Nawet takim idealnym chłopakom jak Mi-chael. 
Wtorek, 20 stycznia, nadal w limuzynie, w drodze na lekcję etykiety u Grandmere 
Brudnopis pracy do dziennika na angielski: 
JAK SP&D21?Am FCmC 21WIOWE 
Ferie zimowe spędziłam w Genowii, która ma pięćdziesiąt tysięcy mieszkańców.  
Genowia to księstwo leżące na Lazurowym Wybrzeżu między Włochami i Francją.  
Genowia eksportuje przede wszystkim oliwę. Importuje zasadniczo turystów.  
Ostatnio jednak Genowia zaczęła cierpieć z powodu znaczących ubytków  
infrastruktury wsku- 

120 
tek wzmożonego ruchu pieszych turystów, bo w porcie cumuje bardzo wiele statków  
wycieczkowych i 
Środa, 21 stycznia Godzina wychowawcza 
O mój Boże! Wczoraj musiałam być bardziej zmęczona, niż mi się wydawało.  
Zasnęłam w limuzynie w drodze do Grandmere i Lars nie mógł mnie dobudzić na  
lekcję etykiety! Mówi, że kiedy próbował, pacnęłam go i nazwałam brzydkim  
francuskim słowem (no, to już wina Francois, nie moja). 
Tak więc Lars kazał Hansowi zawrócić i odwieźć mnie z powrotem na poddasze, a  
potem zaniósł mnie na trzecie piętro do mojego pokoju (niełatwa sprawa, ważę  
mniej więcej tyle co pięciu Grubych Louie), a mama położyła mnie do łóżka. 
Nie obudziłam się na kolację, ani nic. Spałam aż do siódmej dziś rano! Całe  
piętnaście godzin. 
Wow. Chyba musiałam być nieco wyczerpana po całym tym ożywieniu powrotem do 
domu  
i spotkaniem z Michaelem. 
Albo naprawdę cierpiałam na zmęczenie po długiej podróży samolotem, a to  
wczorajsze zamartwianie się brakiem jakiegokolwiek talentu wcale nie brało się z  
niskiej samooceny, ale 
121 
z zachwianej wskutek braku fazy REM podczas snu równowagi chemicznej. No 
wiecie,  
mówi się, że ludzie pozbawieni snu zaczynają po jakimś czasie cierpieć na  
halucynacje. Był taki DJ, który nie spał przez jedenaście dni z rzędu, co jest  
najdłuższym udokumentowanym okresem bezsenności u człowieka, a potem zaczął  
puszczać wyłącznie Phila Collinsa, i wtedy ludzie się domyślili, że trzeba  
wezwać do niego karetkę. 
Tyle że po piętnastu godzinach snu nadal czuję się jak kompletne beztalencie.  
Ale dzisiaj przynajmniej nie wydaje mi się, że to taka straszna tragedia. Chyba  
sen przez piętnaście godzin pozwolił mi zobaczyć wszystko w odpowiedniej  
perspektywie. No bo nie każdy może być takim supergeniuszem jak Lilly albo  
Michael. Tak jak nie każdy może być wirtuozem skrzypiec jak Borys. Na pewno jest  
COŚ, w czym jestem dobra. Muszę tylko domyślić się, co to jest. Spytałam dzisiaj  
przy śniadaniu pana G., w czym jego zdaniem jestem dobra, a on powiedział, że  
jego zdaniem czasem ciekawie się ubieram. 
Ale Lilly nie mogła tego mieć na myśli, bo wtedy, kiedy mówiła o moim  
tajemniczym talencie, miałam na sobie szkolny mundurek, który raczej nie  
pozostawia miejsca na twórczość własną. 
Uwaga pana G. przypomniała mi, że jeszcze nie znalazłam majtek z królową Amidalą.  
Ale nie miałam zamiaru wypytywać ojczyma, czy ich nie widział. UGH! Ja usiłuję  
nawet nie patrzeć na bieliznę pana Gianiniego» kiedy wraca z pralni równiutko  
poskładana, i z wdzięcznością przyznaję, że on mi się odwzajemnia taką samą  
uprzejmością. 
Mamy też zapytać nie mogłam, bo dziś rano znów była martwa dla świata. Ciężarne  
kobiety potrzebują chyba tyle samo snu co nastolatki i DJ-e. 
Ale naprawdę muszę je znaleźć przed piątkiem, inaczej moja pierwsza randka z  

Michaelem okaże się kompletnym niewypa- 
122 
łem. Po prostu to wiem. Na przykład, on rozpakuje swój prezent i powie: „No tak.  
Ale przecież liczą się intencje..." 
Chyba powinnam była pójść za radą pani Hakim Baba i kupić mu sweter. 
Ale Michael to nie jest taki typ, który nosi swetry! Zdałam sobie z tego sprawę,  
kiedy zatrzymaliśmy się dziś rano przed ich apartamentowcem. Stał tam, taki  
wysoki i męski, i taki podobny do Heatha Ledgera... Tyle że włosy ma ciemne, a  
nie jasne. 
I szalik tak jakoś powiewał mu na wietrze, a ja widziałam część jego szyi, no  
wiecie, dokładnie między jabłkiem Adama a miejscem, gdzie otwiera się kołnierzyk  
koszuli. To takie miejsce, powiedział mi kiedyś Lars, że jeśli się uderzy dość  
mocno, można kogoś sparaliżować. Szyja Michaela wyglądała tak ładnie, była taka  
gładka i zaokrąglona, że mogłam myśleć wyłącznie o panu Rochesterze, kiedy  
jechał na swoim koniu Mesro-urze i rozmyślał o swojej wielkiej miłości do Jane... 
I wiedziałam, po prostu wiedziałam, że miałam rację, nie kupując Michaelowi  
swetra. To znaczy Kate Bosworth nigdy by nie dała swetra swojemu przyjacielowi,  
rozgrywającemu drużyny. UGH. 
W każdym razie Michael mnie wtedy zobaczył i uśmiechnął się, i już przestał  
wyglądać jak pan Rochester, bo pan Rochester nigdy się nie uśmiechał. 
Wyglądał po prostu jak Michael. A mnie serce podskoczyło w piersi, jak zawsze  
kiedy go widzę. 
- Nic ci nie jest? - spytał, gdy tylko wsiadł do limuzyny. 
Te jego oczy, takie brązowe, że niemal czarne - zupełnie jak trzęsawiska, które  
mijał pan Rochester, jadąc po wrzosowiskach, bo jeśli się wpadnie w takie  
trzęsawisko, to można w nim zatonąć z głową i nikt o człowieku więcej nie  
usłyszy... a to się właśnie zdarza za każdym razem, kiedy spoglądam w oczy  
Michaelowi: spadam, spadam i jestem całkiem pewna, że już nigdy się 
123 
nie wydostanę, ale nie mam nic przeciwko temu, bo uwielbiam tam być - spojrzały  
teraz głęboko w moje oczy. MOJE oczy są zaledwie szare, mają kolor nowojorskich  
chodników. Albo par-kometrów. 
-  Dzwoniłem do ciebie wieczorem - powiedział Michael, kiedy siostra zepchnęła  
go w kąt limuzyny, bo sama też chciała wsiąść. - Ale twoja mama powiedziała, że  
po prostu padłaś... 
-  Byłam strasznie zmęczona - odparłam, zachwycona faktem, że najwyraźniej  
martwił się o mnie. - Spałam piętnaście godzin bez przerwy 
-  No i dobrze - powiedziała Lilly. Najwyraźniej nie interesowały jej szczegóły  
moich cykli snu. - Odezwali się do mnie producenci tego twojego filmu. 
-  Naprawdę? - zdziwiłam się. - I co napisali? 
-  Zaprosili mnie na spotkanie przy śniadaniu - powiedziała Lilly takim tonem,  
jakby nie chciała się chwalić. Tyle że raczej jej się nie udało. Totalnie  
słychać było w jej głosie dumę. -W piątek rano. Więc nie będę potrzebowała  
limuzyny. 
-  Wow - byłam pod wrażeniem. - Spotkanie przy śniadaniu? Naprawdę? Podadzą  
bajgle? 

*? Bardzo możliwe - odparła Lilly. 
Zaimponowała mi. Mnie jeszcze nigdy nie zaproszono na poranne spotkanie z  
producentami filmowymi przy śniadaniu. Tylko na śniadanie z ambasadorem Genowii  
w Hiszpanii. 
Zapytałam Lilly, czy już zrobiła listę żądań do producentów, a ona odparła, że  
tak, ale że mi nie powie, co to za żądania. 
Chyba będę musiała obejrzeć ten film i przekonać się, co ją tak rozwścieczyło.  
Mama ma go na kasecie. Powiedziała, że to jeden z najśmieszniejszych filmów,  
jakie widziała w życiu. 
Ale z drugiej strony moja mama zaśmiewa się podczas całego Wirującego seksu,  
nawet podczas tych scen, które wcale nie 
124 
miały być śmieszne, więc nie wiem, czy ona jest tu właściwym sędzią. 
Oho. Jedna z cheerleaderek (niestety, nie Lana) zerwała sobie ścięgno Achillesa,  
ćwicząc Pilates podczas przerwy. Więc właśnie ogłosili, że będą organizować  
konkurs na zastępczynię, jako że dublerka tej dziewczyny przeniosła się do  
szkoły dla dziewcząt w Massachusetts wskutek zorganizowania zbyt szalonej  
imprezy podczas wyjazdu rodziców na Martynikę. 
Mam nadzieję, że Lilly za bardzo zajęła się protestami wobec filmu opartego na  
mojej biografii, żeby teraz protestować jeszcze przeciw wyborom nowej  
cheerleaderki. W zeszłym semestrze zmusiła mnie do spacerowania z tym wielkim  
plakatem z napisem: CHEERLEADING JEST SEKSISTOWSKI I TO ŻADEN 
SPORT, a ja nawet  
nie jestem pewna, czy faktycznie ma rację, skoro na ESPN odbywają się zawody  
mistrzowskie cheerleaderek. Ale to fakt, że dla damskich sportów uprawianych w  
naszej szkole nie ma drużyny cheerleaderów. I na przykład, Lana i jej banda  
nigdy nie pojawiają się na meczach damskiej drużyny koszykówki, a nie zdarza im  
się opuścić żadnego meczu męskiej drużyny. Więc coś się kryje w tym zarzucie o  
sek-sizm. 
O Boże, jakiś palant właśnie przyniósł mi przepustkę z zajęć. Przepustkę dla  
mnie! Wzywają mnie do gabinetu dyrektorki! A przecież nic nie zrobiłam! No cóż,  
przynajmniej tym razem. 
Środa, 21 stycznia, gabinet dyrektor Gupty 
W głowie mi się nie mieści, że to zaledwie drugi dzień nowego semestru, a ja już  
siedzę tu, pod gabinetem dyrektorki. Może i nie skończyłam odrabiać pracy  
domowej, ale mam 
125 
przecież usprawiedliwienie napisane przez ojczyma. Przekazałam je do biura  
administracji szkolnej, pierwsza rzecz z samego rana. Brzmi tak: 
Proszę usprawiedliwić Mii nieodrobienie pracy domowej zadanej we wtorek 20  
stycznia. Mia cierpiała na dolegliwości związane z międzykontynentalną podróżą  
lotniczą i nie była w stanie wczoraj wieczorem wywiązać się ze swoich obowiązków.  
Oczywiście dzisiaj nadrobi zaległości. 
Frank Gianini 
Trochę to beznadziejne, kiedy ojczym jest jednocześnie twoim nauczycielem. 
Ale czemu dyrektor Gupcie coś się nie podoba? To znaczy zdaję sobie sprawę, że  

jest dopiero drugi dzień nowego semestru, a ja już mam zaległości. Ale nie AZ  
TAKIE. 
I nie widziałam dzisiaj Lany, więc nie chodzi o to, że mogłam coś zrobić jej  
albo jej rzeczom. 
0  MÓJ BOŻE. A jeśli oni zdali sobie sprawę, że popełnili pomyłkę, znów kierując  
mnie na rozwój zainteresowań? No bo przecież ja nie mam zainteresowań. Ani  
talentów. A jeśli skierowali mnie na te zajęcia tylko dlatego, że komputer się  
pomylił, a teraz oni odkryli pomyłkę i każą mi chodzić na wychowanie techniczne  
albo na gospodarstwo domowe, gdzie jest moje miejsce? Będę musiała zrobić stojak  
na przyprawy!!! Albo, co gorsza, omlet w stylu zachodniego wybrzeża!!! 
1 już nigdy nie zobaczę Michaela! No dobra, będę go widywać po drodze do szkoły  
i podczas lunchu, i po szkole, i w weekendy, i w czasie wakacji, ale to wszystko.  
Zabierając mnie z RZ, pozbawią mnie całych pięciu godzin w towarzystwie Michaela  
tygodniowo! Podczas lekcji wcale tak dużo ze sobą nie gadamy, bo Michael jest  
naprawdę utalentowany, w przeciwieństwie do 
126 
mnie, i potrzebuje godziny dziennie, żeby szlifować swój talent, a nie douczać  
mnie z algebry, na czym na ogół się kończy wskutek mojego braku zdolności  
matematycznych. No ale przynajmniej jesteśmy wtedy RAZEM. 
0 Boże, to straszne! Jeśli naprawdę mam jakiś talent - w co wątpię - CZEMU Lilly  
po prostu mi nie powie, co to jest? Wtedy mogłabym to cisnąć dyrektor Gupcie  
prosto w twarz, kiedy będzie mnie usiłowała skierować na wychowanie techniczne. 
Zaraz... A czyj to głos? Ten, który dochodzi z gabinetu dyrektorki? Jest dziwnie  
znajomy. Brzmi zupełnie jak głos... 
Środa, 21 stycznia, limuzyna Grandmere 
To już szczyt wszystkiego, co Grandmere wyprawia. No bo co za osoba robi TAKIE  
RZECZY? Ot tak zabiera nastolatkę ze szkoły? 
Przecież podobno jest dorosła. Powinna dawać mi dobry przykład. 
A co robi zamiast tego? 
No cóż, najpierw opowiada grubymi nićmi szyte KŁAMSTWA, a potem zabiera mnie 
ze  
szkoły pod fałszywym pretekstem. 
Mówię wam, jeśli mama albo tata dowiedzą się o tym, Kla-ryssa Renaldo może sobie  
szykować trumnę. 
1 nie chodzi o to, że mało nie dostałam przez nią ataku serca. Na szczęście  
poziom cholesterolu mam bardzo niski dzięki wegetariańskiej diecie, bo w  
przeciwnym razie mogłabym zapaść na poważne niedomagania układu krążenia, tak  
okropnie się wystraszyłam, kiedy wyszła z gabinetu dyrektor Gupty, mówiąc: 
- Owszem, modlimy się wszyscy o jego szybki powrót do zdrowia, ale wie pani, jak  
to bywa w podobnych przypadkach... 
127 
?? 
Poczułam, że cała krew odpływa mi z twarzy na jej widok. I to nie tylko dlatego,  
że ze wszystkich ludzi akurat Grandmere rozmawiała z dyrektor Guptą, ale ze  
względu na te słowa. 
Wstałam prędko, a serce biło mi tak mocno, że myślałam, że. mi wyskoczy z piersi. 

-  Co się stało? - spytałam spanikowana. - Coś złego z tatą? Znów ma raka? O to  
chodzi? Możesz mi powiedzieć, zniosę wszystko. 
Byłam pewna, sądząc z tego, co Grandmere mówiła do dyrektor Gupty, że tata ma  
remisję raka jądra i że znów będzie musiał odbyć całe leczenie... 
-  Wyjaśnię ci w samochodzie - odpowiedziała Grandmere sztywno. - Chodź ze mną. 
-  Nie, proszę - błagałam, idąc za nią. Za mną z kolei dreptał Lars. - Powiedz  
mi już teraz. Wszystko zniosę, przysięgam ci, że zniosę. Czy tata dobrze się  
czuje? 
-  Nie martw się lekcjami, Mia! - zawołała dyrektor Gupta, kiedy opuszczałyśmy  
gabinet. - Masz myśleć tylko o swoim ojcu! 
A więc to prawda! Tata BYŁ chory! 
~ Czy to znów rak? - spytałam Grandmere, kiedy wyszły-śmy ze szkoły i  
skierowałyśmy się do jej limuzyny, zaparkowanej dokładnie pod kamiennym lwem,  
który strzeże schodów prowadzących do budynku Liceum imienia Alberta Einsteina.  
- Czy to się da wyleczyć? Może potrzebuje transplantacji szpiku?'Bo wiesz,  
pewnie mogłabym być dawcą, sądząc z tego, że odziedziczyłam po nim włosy. A  
przynajmniej jego włosy musiały wyglądać tak jak moje, kiedy jeszcze ich trochę  
miał. 
Dopiero gdy znalazłyśmy się w bezpiecznym wnętrzu limuzyn}'; Grandmere spojrzała  
na mnie z wyraźną niechęcią i powiedziała: 
-  Nic złego nie dzieje się twojemu ojcu. Ale coś jest nie tak z tą twoją szkołą.  
Wyobraź sobie, że nie zezwalają na nieobecność 
128 
ucznia z innego powodu niż choroba. Śmieszne! Czasami człowiek potrzebuje  
wolnego dnia. Dzień dla siebie, tak się to chyba określa. No cóż, Amelio,  
dzisiaj będziesz miała dzień dla siebie. Siedząc w kącie limuzyny, patrzyłam na  
nią i mrugałam oczami. Nie bardzo rozumiałam, o co jej chodzi. 
-  Czekaj chwilę - powiedziałam. - Mówisz, że... tata nie zachorował? 
-  Pfuit! - parsknęła Grandmere, unosząc swoje domalowane brwi. - Wydawał się  
zdrowy, kiedy rozmawiałam z nim dziś rano. 
-  No to dlaczego... Dlaczego powiedziałaś dyrektor Gupcie, że... 
-  Bo inaczej nie zwolniłaby cię z lekcji - odparła Grandmere, spoglądając na  
złoty zegarek wysadzany brylantami. - A już i tak jesteśmy spóźnione. Naprawdę  
nie ma nic gorszego niż nadgorliwy pedagog. Im się wydaje, że pomagają ludziom,  
tymczasem w rzeczywistości jest wiele rodzajów nauki. I nie każda odbywa się w  
szkolnej klasie. 
Wreszcie zaczynałam rozumieć. Grandmere nie wyciągnęła mnie ze szkoły w środku  
dnia dlatego, że zachorował ktoś z rodziny. Nie, zabrała mnie ze szkoły w środku  
dnia, bo chce mnie czegoś nauczyć. 
-  Grandmere! - zawołałam, ledwie wierząc w to, co właśnie usłyszałam. - Nie  
możesz tak sobie przyjeżdżać i zabierać mnie ze szkoły, ile razy ci się spodoba.  
I nie wolno ci opowiadać dyrektor Gupcie, że mój tata jest chory, kiedy nic mu  
nie jest! Jak w ogóle mogłaś COŚ TAKIEGO powiedzieć?! Czy nigdy nie słyszałaś o  
samosprawdzających się przepowiedniach? No bo jeśli zaczniesz bez przerwy  
opowiadać takie rzeczy, to one się mogą naprawdę zdarzyć... 
-  Nie bądź śmieszna, Amelio - przerwała mi. - Twój ojciec nie będzie musiał  

wracać do szpitala tylko dlatego, że powiedziałam jedno niewinne kłamstewko  
szkolnej dyrektorce. 
9 - Księżniczka na dworze 
129 
-  Nie wiem, skąd ta pewność - odparłam gniewnie. -1 dokąd mnie zabierasz?  
Przecież wiesz, że nie mogę sobie pozwolić, by znikać ze szkoły w środku dnia.  
Nie jestem aż tak zdolna jak wszystkie inne dzieciaki w mojej klasie i mam  
mnóstwo do nadrobienia, bo wczoraj musiałam położyć się wcześniej spać... 
-  Och, JAKŻE mi przykro - powiedziała Grandmere sarkastycznym tonem. - Wiem,  
jak uwielbiasz lekcje algebry. Jestem pewna, że to dla ciebie wielka przykrość,  
że jedną dzisiaj opuścisz... 
Nie mogłam odmówić jej racji. Przynajmniej częściowej. Bo chociaż wcale mnie nie  
zachwycała metoda, jaką to osiągnęła, wcale nie zamierzałam rozpaczać nad tym,  
że zabrała mnie z algebry. Liczby całkowite to nie moja specjalność. 
-  No cóż, gdziekolwiek byśmy jechały - powiedziałam surowo - lepiej wróćmy na  
lunch. Inaczej Michael będzie się zastanawiał, gdzie się podziałam... 
-  Tylko nie znów TEN CHŁOPAK! - mruknęła Grandmere, podnosząc wzrok na sufit  
limuzyny. 
-  Owszem, właśnie TEN CHŁOPAK - rzekłam. - Tak się składa, że kocham tego  
chłopaka ciałem i duszą. Gdybyś tylko miała okazję go poznać, tobyś wiedziała,  
że... 
-  Jesteśmy na miejscu - powiedziała z pewną ulgą, kiedy kierowca zwolnił. -  
Nareszcie. Amelio, wysiadamy. 
Wysiadłam z limuzyny, a potem rozejrzałam się wkoło, żeby zobaczyć, dokąd  
przywiozła mnie Grandmere. Ale zobaczyłam tylko duży magazyn Chanel na  
Pięćdziesiątej Siódmej. Przecież nie mogło chodzić o ten butik. A może? 
Kiedy Grandmere udało się rozplatać smycz Rommla, postawić psa na ziemi i ruszyć  
zdecydowanym krokiem w stronę wielkich szklanych drzwi, przekonałam się, że  
faktycznie przyjechałyśmy do sklepu Chanel. 
130 
-  Grandmere! - zawołałam, biegnąc za nią. - Chanel? Zabrałaś mnie ze szkoły,  
żeby robić ZAKUPY? 
-  Potrzebujesz sukienki - powiedziała Grandmere i pociągnęła nosem. - Na  
czarno-biały bal hrabiny Trevanni na ten piątek. Na wcześniejszy termin nie  
zdołałam cię umówić. 
-  Czarno-biały bal? - powtórzyłam, kiedy Lars wprowadzał nas do cichego,  
jasnego wnętrza sklepu Chanel, najbardziej ekskluzywnego butiku na świecie.  
Zanim zostałam księżniczką, bałabym się nawet nogę postawić w takim sklepie...  
Chociaż nie mogę tego samego powiedzieć o swoich przyjaciołach, bo Lilly  
nakręciła kiedyś cały odcinek swojego programu telewizyjnego we wnętrzu  
przymierzalni u Chanel. Zabarykadowała się w środku i mierzyła ostatnie kreacje  
od Karla Lagerfelda, dopóki ochrona nie wyłamała drzwi i nie wyrzuciła jej na  
ulicę. To był odcinek na temat tego, że projektanci hanie couture dyskryminują  
ludzi ze względu na rozmiar, bo nie sposób znaleźć skórzanych spodni w rozmiarze  
większym niż noszona przez Miss Ameryki dziesiątka. - Jaki znów czarno-biały bal? 
-  Matka na pewno ci już mówiła - powiedziała Grandmere, kiedy wysoka rudowłosa  

kobieta podeszła do nas z okrzykiem: „Wasza Wysokość! Jak dobrze znów panią  
widzieć!" 
-  Matka nie mówiła mi o żadnym balu - odparłam. - Powtórz mi, kiedy to ma być? 
-  W piątek wieczorem - powtórzyła. A do sprzedawczyni powiedziała: - Tak. Zdaje  
mi się, że odłożono u państwa kilka sukienek dla mojej wnuczki. Chodziło mi  
konkretnie o białe suknie. - Znów zwróciła się do mnie. -Jesteś za młoda na  
czerń. I nie chcę słyszeć żadnych sprzeciwów. 
Sprzeciwów co do czego? Jak mogę się sprzeciwiać czemuś, czego nie rozumiem? 
-  Oczywiście - powiedziała sprzedawczyni z szerokim uśmiechem. - Proszę za mną,  
Wasza Wysokość. 
131 
- W piątek wieczorem?! - zawołałam, bo przynajmniej to jedno zaczynało do mnie  
docierać. - Grandmere, ja w piątek wieczorem nie mogę iść na żaden bal. Już się  
umówiłam z... 
Ale Grandmere tylko położyła mi dłoń na plecach i pchnęła mnie naprzód. 
A ja, potykając się, poszłam za sprzedawczynią, która nawet nie mrugnęła okiem,  
jakby księżniczki w glanach wiecznie się potykały, idąc za nią do przymierzalni. 
A teraz siedzę w limuzynie Grandmere i wracam do szkoły, i myślę wyłącznie o tym,  
że swoją obecną sytuację zawdzięczam kilku osobom. Przede wszystkim mamie, która  
zapomniała mi powtórzyć, że już pozwoliła Grandmere zaciągnąć mnie na ten bal;  
hrabinie Trevanni, która wymyśliła ten czarno-biały bal; sprzedawcom od Chanel,  
którzy są wprawdzie bardzo mili, ale tak naprawdę tylko rozwijają w ludziach złe  
skłonności, bo umożliwili Grandmere ubranie mnie w białą, zdobioną dżetami  
suknię balową i zaciągnięcie mnie gdzieś, gdzie wcale nie mam ochoty iść; mojemu  
ojcu, który puszczą moją matkę samopas na tym beznadziejnym Manhattanie; no i  
oczywiście samej Grandmere, która kompletnie rujnuje mi życie. 
Bo kiedy jej powiedziałam, podczas gdy ludzie od Chanel wkładali na mnie te  
metry materiału, że nie mogę pójść w piątek na czarno-biały bal do hrabiny  
Trevanni, bo właśnie na ten wieczór Michael i ja umówiliśmy się na naszą  
pierwszą randkę, zareagowała długim wykładem na temat tego, że księżniczka  
przede wszystkim ma obowiązki względem narodu. Sprawy jej serca, utrzymuje  
Grandmere, muszą zawsze znaleźć się na drugim miejscu. 
Usiłowałam jej wyjaśnić, że tej randki nie da się odwołać ani przełożyć, bo  
Gwiezdne Wojny będą pokazywać w Screening Room tylko w ten wieczór, a potem 
znów  
będą wyświetlali tylko 
132 
Moulin Rouge, którego nie chcę oglądać, bo słyszałam, że tam ktoś na końcu  
umiera. 
Ale Grandmere nie chce zrozumieć, że moja randka z Mi-chaelem może być tak samo  
ważna, jak czarno-biały bał hrabiny Trevanni. Najwyraźniej hrabina Trevanni jest  
szalenie aktywną towarzysko osobą z'książęcej rodziny Monako, w dodatku naszą  
dość odległą kuzynką (a kto nie jest?). Jeżeli nie pojawię się na czarno-białym  
balu, zrobię jej afront, którego książęcy ród Re-naldich już nigdy nie mógłby  
naprawić. 
Zaznaczyłam, że niepojawienie się na Gwiezdnych Wojnach z Michaelem stanowiłoby  

taki afront, którego mój związek mógłby nie wytrzymać. Ale Grandmere powiedziała  
tylko, że jeśli Michael mnie naprawdę kocha, to zrozumie, że musiałam odwołać  
spotkanie z nim. 
- A jeśli nie zrozumie - powiedziała Grandmere, wydychając obłok szarego dymu z  
gitane'a, którego trzymała w zębach - to w ogóle nigdy nie będzie się nadawał na  
księcia małżonka. 
Grandmere łatwo tak mówić. ONA nie była zakochana w Michaelu od pierwszej klasy  
podstawówki. ONA nie spędza jednej godziny za drugą, usiłując pisać wiersze  
miłosne godne jego osoby. ONA nie ma pojęcia, co to znaczy kochać, bo jedyna  
osoba, którą Grandmere kochała w całym swoim życiu, to ona sama. 
No cóż, to prawda. 
A teraz zatrzymujemy się już pod szkołą. Właśnie zaczyna się przerwa na lunch.  
Za minutę będę musiała wejść do środka i wyjaśnić Michaelowi, że nie mogę iść na  
naszą pierwszą randkę, bo wywołam międzynarodowy skandal, z którego kraj, którym  
mam pewnego dnia rządzić, może się nigdy nie podnieść. 
Dlaczego zamiast tego wszystkiego Grandmere nie wysłała mnie po prostu do szkoły  
dla dziewcząt w Massachusetts? 
133 
Środa, 21 stycznia RZ 
Nie mogłam mu powiedzieć. No bo niby jak? Zwłaszcza że był dla mnie taki miły  
podczas lunchu. Już chyba wszyscy w całej szkole wiedzieli, że Grandmere  
przyjechała i zabrała mnie z godziny wychowawczej. W pelerynie z szynszyli, z  
tymi brwiami i Rommlem u boku, czy mogła przemknąć się niezauważona? Ona się  
rzuca w oczy jak Cher. 
Wszyscy się bardzo przejęli, no wiecie, rzekomą chorobą mojego ojca. Zwłaszcza  
Michael. Zaczął się dopytywać: 
- Czy mogę ci w czymś pomóc? Odrobić algebrę czy coś? Wiem, że to niewiele, ale  
chociaż tyle mógłbym zrobić... 
Jak miałam mu wyjawić prawdę - że mój tata nie jest chory, a babka wyciągnęła  
mnie ze szkoły w środku lekcji na ZAKUPY? Żeby mi wybrać sukienkę na bal, na  
który Michael nie został zaproszony, a który ma się odbyć dokładnie wtedy, kiedy  
mieliśmy wybrać się na kolację i kosmiczną fantasy rozgrywającą się w odległej  
galaktyce? 
Nie mogłam. Nie mogłam mu tego powiedzieć. Nikomu nie mogłam powiedzieć. Po  
prostu przesiedziałam cały lunch w milczeniu. Ludzie brali moje milczenie za  
objaw wielkiego zmartwienia. W zasadzie BYŁAM bardzo zmartwiona, tylko z 
innego  
powodu, niż sądzili. Przez cały czas, kiedy tam siedziałam, myślałam: NIENAWIDZĘ  
MOJEJ BABKI, NIENAWIDZĘ MOJEJ BABKI, NIENAWIDZĘ MOJEJ BABKI, 
NIENAWIDZĘ MOJEJ  
BABKI, NIENAWIDZĘ MOJEJ BABKI. 
Ja jej naprawdę strasznie, ale to strasznie nienawidzę. 
Kiedy tylko lunch się skończył, wymknęłam się do jednego z automatów  
telefonicznych przy drzwiach auli i zadzwoniłam do domu. Wiedziałam, że mama  
będzie na poddaszu, a nie w pracowni, bo nadal pracuje nad pokojem dziecinnym.  
Doszła już 

134 
do trzeciej ściany, na której tworzy wysoce realistyczny obraz upadku Sajgonu. 
-  Och, Mia - westchnęła, kiedy zapytałam ją, czy czasem nie zapomniała mi  
czegoś przekazać. - Bardzo cię przepraszam. Twoja babka dzwoniła podczas Anny  
Nicole. Wiesz, co się ze mną dzieje, kiedy leci Anna Nicole. 
-  Mamo... - wycedziłam przez zęby - dlaczego jej powiedziałaś, że ja mogę iść  
na tę głupią imprezę? Obiecałaś mi wcześniej, że na ten wieczór mogę się umówić  
z Michaelem! 
-  Naprawdę? - Mama strasznie się zdziwiła. Bo i czemu się miała nie zdziwić?  
Najwyraźniej nie pamiętała raczej rozmowy na temat mojej randki z Michaelem...  
Głównie dlatego, że spała w tym czasie jak kamień. No ale tego nie musiałam jej  
mówić. Zależało mi tylko, żeby poczuła się jak najbardziej winna ohydnej zbrodni,  
jaką popełniła. - Och, kochanie. Tak bardzo mi przykro. No cóż, będzjesz po  
prostu musiała odwołać spotkanie z Michaelem. On zrozumie. 
-  Mamo! - zawołałam. - To miała być nasza pierwsza poważna randka! Musisz coś  
zrobić! 
-  Jestem trochę zdziwiona - powiedziała mama nieco uszczypliwym tonem - że tak  
się tym martwisz, kotku. No wiesz, biorąc pod uwagę wszystkie twoje deklaracje o  
nieganianiu za Michaelem. Odwołanie pierwszej randki zdecydowanie pasowałoby do  
tych założeń. 
-  Bardzo śmieszne, mamo - odparłam. - Ale Jane wcale by nie odwołała randki z  
panem Rochestęrem. Ona by tylko do niego nie wydzwaniała ani nie pozwoliła mu  
dotrzeć do drugiej bazy. 
-  Aha - odparła. 
-  Posłuchaj - powiedziałam. - To jest poważna sprawa. Musisz mnie jakoś  
wykręcić od tego głupiego balu! 
Ale mama stwierdziła tylko, że pogada o tym z tatą. Wiedziałam, co to znaczy. W  
żaden sposób nie wymigam się od balu. 
135 
Tata nigdy w życiu nie przedłożył miłości ponad obowiązek. Przypomina w tym  
księżniczkę Małgorzatę. 
No więc teraz siedzę tutaj (i usiłuję odrobić algebrę, jak zwykle, bo przecież  
nie jestem utalentowana ani nie mam zainteresowań), wiedząc, że w jakimś  
momencie będę musiała powiedzieć Michaelowi, że odwołuję naszą randkę. Tylko 
jak?  
Jak mam to zrobić? A co, jeśli on się tak wścieknie, że nigdy więcej się do mnie  
nie odezwie? 
Albo, co gorsza, poprosi jakąś inną dziewczynę, żeby poszła z nim na Gwiezdne  
Wojny? Jakąś dziewczynę znającą wszystkie teksty, które trzeba wykrzykiwać,  
kiedy leci film? Na przykład wtedy, kiedy Ben Kenobi mówi: „Obi-Wan? Tego  
imienia dawno nie słyszałem", trzeba zawołać: „Jak dawno?", a wtedy Ben mówi:  
„Bardzo dawno". 
Są miliony dziewczyn, które to wiedzą. Michael każdą z nich mógłby zaprosić  
zamiast mnie i bawić się rewelacyjnie. Beze mnie. 
Lilly nie daje mi spokoju i dopytuje się, co jest nie tak. Ciągle podsuwa mi  
karteczki, bo pokój nauczycielski jest właśnie odkażany i pani Hill siedzi tu  

dziś razem z nami, udając, że sprawdza prace z informatyki czwartej klasy. Ale  
tak naprawdę wybiera sobie rzeczy, które chce zamówić z katalogu Gamet 
Hill. Widziałam, że ma go pod pracami. 
? 
Czy twój tata jest bardzo chory? - napisała Lilly na ostatniej karteczce. -  
Będziesz musiała lecieć z powrotem do Genowi!? 
Nie - odpisałam. 
Czy to rak? - chce wiedzieć Lilly. - Ma nawrót? 
Nie - odpisuję. 
No to o co chodzi?- pismo Lilly staje się spiczaste, to pewny znak, że zaczynam  
jej działać na nerwy. - Dlaczego nie chcesz mi nic powiedzieć? 
136 
BO - chcę odpisać wielkimi literami - PRAWDA DOPROWADZI DO 
TRAGICZNEGO KOŃCA  
MOJEGO ZWIĄZKU Z TWOIM BRATEM, A JA TEGO BYM NIE ZNIOSŁA! 
CZY TY NIE WIDZISZ, ŻE  
ŻYĆ BEZ NIEGO NIE MOGĘ? 
Ale tego nie piszę, bo jeszcze się nie poddałam. Czy nie jestem wszak  
księżniczką z panującego rodu Renaldich? Czy księżniczki z panującego rodu  
Renaldich poddają się, ot tak, kiedy w grę wchodzi coś tak dla nich ważnego, jak  
Michael ważny jest dla mnie?    " 
Nie, one tak nie robią. Spójrzcie tylko na moje przodkinie, Agnes i Rosagundę.  
Agnes skoczyła z mostu, żeby dostać to, czego chciała (czyli nie zostać  
zakonnicą). A Rosagunda udusiła faceta własnymi włosami (żeby nie musieć się z  
nim przespać). Czyja, Mia Thermopolis, pozwolę, żeby taki drobiazg jak czarno- 
biały bal hrabiny Trevanni stanął na drodze mojej pierwszej randce z mężczyzną,  
którego kocham? Nie, nie pozwolę. 
Może więc to jest mój talent. Niezłomność odziedziczona po księżniczkach z rodu  
Renaldich. 
Uderzona tą obserwacją, napisałam kartkę do Lilly: Czy moim talentem jest to, że  
podobnie jak moje przodkinie jestem niezłomna? 
Czekałam bez tchu na odpowiedź. Chociaż nie wiedziałam jasno, co zrobię, jeśli  
ona odpisze, że tak. Bo co to niby za talent niezłomność? Pieniędzy się tym nie  
zarobi w taki sposób, jak można spieniężyć talent do gry na skrzypcach, do  
pisania piosenek czy do produkowania programów telewizji kablowej. 
Ale i tak miło byłoby wiedzieć, że sama odkryłam swój talent. No wiecie, jako  
część tej wspinaczki po pniu jungowskiego drzewa samorealizacji. 
Odpowiedź Lilly strasznie mnie rozczarowała: 
137 
Nie, twoim talentem nie jest niezłomność, kretynko. Boże, czasami bywasz głupsza,  
niż ustawa przewiduje. Co złego dzieje się z twoim ojcem????? 
Westchnęłam i zdałam sobie sprawę, że nie mam innego wyjścia - muszę jej odpisać. 
Nic. Grandmere chciała tylko zabrać mnie do Chanel, więc zmyśliła całą tę  
chorobę taty. 
Boże - odpisała Lilly - nic dziwnego, że znów wyglądasz, jakbyś zeżarła  
skarpetkę. Twoja babka to kawa! wariatki. 

Sama nie mogłabym tego lepiej ująć. Gdyby tylko Lilly wiedziała, jak bardzo ma  
rację. 
Środa, 21 stycznia, klatka schodowa 
Szósta lekcja 
Nadzwyczajne posiedzenie klubu dziewczyn radzących sobie z chłopakami metodą  
Jane Eyre. Naturalnie w każdej chwili grozi nam wpadka, ponieważ urwałyśmy się z  
francuskiego, żeby zebrać się tutaj, na klatce schodowej prowadzącej na strych  
(drzwi strychu są oczywiście zamknięte; Lilly mówi, że w filmie nakręconym na  
podstawie mojej biografii dzieciaki bez przerwy wychodzą na dach szkoły; kolejny  
przykład na to, że sztuka naprawdę nie naśladuje życia) i udzielić duchowego  
wsparcia jednej z sióstr, która znalazła się w potrzebie. 
No właśnie. Okazuje się, że nie jestem jedyną, dla której ten semestr zaczyna  
się pechowo. Nie dość, że Tina skręciła nogę w kostce na stoku w Aspen - w  
czasie przerwy po piątej lekcji dostała też na swoją nową komórkę SMS-a od  
Dave'a Farouąa El-Abara. Wiadomość brzmiała: NIE RACZYŁAŚ ODDZWO-NIĆ. 
NA MECZ  
RANGERSÓW ZABIERAM JASMINE. ŻYCZĘ POWODZENIA. 
138 
W życiu nie widziałam, żeby ktoś napisał coś równie bezdusznego jak ten SMS.  
Przysięgam, krew mi się ścięła w żyłach, kiedy to czytałam. 
-  Seksistowskie bydlę - warknęła Lilly, kiedy to zobaczyła. 
- Nie bierz sobie tego do serca, Tino. Znajdziesz lepszego faceta niż ten typek. 
-  J-ja nie chcę n-nikogo 1-lepszego - szlochała Tina. - Ja c-chcę D-Dave'a! 
Serce mi się kraje, kiedy patrzę, jak ona cierpi - i to nie tylko emocjonalnie,  
bo niełatwo było jej wdrapać się na trzecie piętro o kulach. Jako wierna  
przyjaciółka obiecałam, że posiedzę przy niej, kiedy będzie się próbowała uporać  
ze swoją zgryzotą. Lilly przeprowadza ją przez pięć faz żalu towarzyszącego  
zerwaniu (według Elisabeth Ktibler-Ross): Zaprzeczenie - „Nie chce mi się  
wierzyć, że on mi zrobił coś takiego"; Gniew - „Ja-smine to pewnie krowa i  
całuje się po francusku na pierwszej randce"; Targowanie się - „Może, jeśli mu  
obiecam, że będę dzwoniła do niego codziennie wieczorem, zechce mnie z 
powrotem";  
Depresja - „Już nigdy nikogo nie pokocham"; Akceptacja 
-  „No cóż, chyba jednak BYŁ trochę samolubny". Oczywiście siedząc tutaj razem z  
Tiną zamiast na francuskim, ryzykuję zawieszenie w prawach ucznia, bo taka jest  
kara za zerwanie się z lekcji w naszym Liceum imienia Alberta Einsteina. 
Ale co jest ważniejsze, mój stopień z zachowania czy przyjaciółka? 
Poza tym na dole schodów stoi na czatach Lars. Jeśli nadejdzie pan Kreblutz,  
główny woźny, Lars zagwiżdże hymn narodowy Genowii, a my przyciśniemy się do  
ściany za starymi materacami z sali gimnastycznej (które, nawiasem mówiąc, mocno  
śmierdzą i stanowią zagrożenie przeciwpożarowe). 
Bardzo mi smutno ze względu na Tinę, nie mogę jednak zaprzeczyć, że ta historia  
dała mi niezłą nauczkę: radzenie sobie 
139 
z facetami metodą Jane Eyre niekoniecznie stanowi najlepszy sposób na utrzymanie  
ich przy sobie. 

Choć z drugiej strony, zdaniem Grandmere, która zdołała utrzymać przy sobie męża  
przez czterdzieści lat, najszybszą metodą zniechęcenia faceta jest latanie za  
nim. 
No i z pewnością Lilly, która ma za sobą najdłuższy z nas wszystkich stażem  
związek, nie lata za Borysem. Jeśli ktoś tutaj lata, to raczej ON. Ale to  
prawdopodobnie dlatego, że Lilly jest zbyt zajęta licznymi procesami sądowymi i  
akcjami społecznymi, żeby zwracać na niego uwagę częściej niż to konieczne. 
Gdzieś między tymi dwoma metodami postępowania -Grandmere i Lilly- musi się 
kryć  
tajemnica tworzenia prawdziwie udanych związków z mężczyznami. Będę musiała ją  
odkryć, bo powiem wam jedno: gdybym kiedykolwiek miała dostać od Michaela  
takiego SMS-a, jakiego dostała właśnie Tina od Da-ve'a, rzuciłabym się do wody z  
Tappan Zee i bardzo wątpię, czy jakiś seksowny kapitan straży przybrzeżnej  
przyszedłby mi na ratunek i mnie wyłowił - a przynajmniej nie w jednym kawałku.  
Most Tappan Zee jest o wiele wyższy niż Pont des Vierges. 
No i oczywiście wiecie, co to znaczy - ten cały numer z Tiną i Dave'em. To  
znaczy, że nie mogę odwołać randki z Micha-elem. W żaden sposób i nie ma zmiłuj.  
Nic mnie nie obchodzi, czy Monako zacznie wymierzać rakiety Scud w budynek  
parlamentu Genowii - ja nie idę na ten czarno-biały bal. Grandmere i hrabina  
Trevanni będą się musiały uporać z tym rozczarowaniem. 
Bo kiedy chodzi o naszych mężczyzn, my, kobiety z rodu Renaldich, nie ryzykujemy.  
Gramy ostrożnie. 
140 
vmm <Domo\vfi 
Algebra: pytania wstępne na pocz. rozdziału 11 PLUS...??? Nie wiem, dzięki  
Grandmere 
Angielski: uaktualnić dziennik (Jak spędziłam ferie zimowe - 500 słów) PLUS...???  
Nie wiem, dzięki Grandmere 
Biologia: rozdział 13 PLUS...??? Nie wiem, dzięki Grandmere 
Zdrowie i przepisy bezpieczeństwa: rozdział 1 Ty i twoje środowisko PLUS...???  
Nie wiem, dzięki Grandmere 
RZ: odkryć swój ukryty talent 
Francuski: Chapitre Dix PLUS...??? Nie wiem, dzięki Grandmere 
Historia cywilizacji: rozdział 13 Nowy wspaniały świat, zebrać aktualne  
informacje o tym, jakie koszty społeczne powoduje rozwój technologii 
Środa, 21 stycznia, w limuzynie, 
w drodze powrotnej do domu 
od Grandmere 
Chociaż może nigdy się nie przekonam, co tak naprawdę jest moim ukrytym talentem  
- nawet jeśli jakiś posiadam - to talent Grandmere jest aż nadto oczywisty.  
Klaryssa Renal-do ma absolutny dar totalnego rujnowania mi życia. Jest dla mnie  
teraz ewidentne, że właśnie o to jej chodziło od samego początku. Wszystko zaś  
sprowadza się po prostu do tego, że Grandmere nie może ścierpieć Michaela.  
Oczywiście nie dlatego, żeby kiedykolwiek coś jej zrobił. Nigdy nie zrobił jej  
nic 
141 

złego, poza tym, że uczynił jej wnuczkę najszczęśliwszą osobą na ziemi. Przecież  
ona go nawet nigdy nie spotkała. 
Nie, Grandmere nie cierpi Michaela, bo Michael nie należy do żadnej królewskiej  
rodziny. 
Skąd to wiem? No cóż, stało się to dla mnie całkiem jasne, kiedy dzisiaj weszłam  
do jej apartamentu na lekcję etykiety i patrzę, a tu kto właśnie wrócił z meczu  
sąuasha w Nowojorskim Klubie Atletycznym i potrząsał swoją rakietą, wyglądając  
zupełnie jak Andre Agassi? Och, nikt inny, tylko książę Renę. 
-  Co TY tu robisz? - zapytałam tonem, za który Grandmere później mnie zbeształa  
(powiedziała, że moje pytanie było całkiem nie na miejscu, zupełnie jakbym  
podejrzewała Renę o coś brzydkiego; co, oczywiście, zgadzało się z prawdą; w  
Genowii musiałam dać mu w łeb, żeby odzyskać swoje berło). 
-  Cieszę się urokami waszego pięknego miasta - odparł Renę. A potem przeprosił  
i powiedział, że musi iść pod prysznic, 
bo, jak to ujął, po meczu nieco trąci kozłem. 
-  Doprawdy, Amelio - odezwała się Grandmere z dezaprobatą. - Tak się wita  
własnego kuzyna? 
-  A czemu on nie siedzi w tej swojej szkole? - zapytałam. 
-  Skoro już musisz wiedzieć - odparła - tak się składa, że ma przerwę w  
zajęciach. 
-  W dalszym ciągu? - Wiem, że to zabrzmiało, jakbym była bardzo podejrzliwa. No  
bo co to za szkoła biznesu, nawet francuska, w której przerwa gwiazdkowa trwa do  
lutego? 
-  W szkołach takich jak szkoła Renę - wyjaśniła mi Grandmere - zimowa przerwa  
jest tradycyjnie dłuższa niż w amerykańskich, żeby uczniowie mogli w pełni  
wykorzystać sezon narciarski. 
-  Nie widziałam przy nim nart - zauważyłam podstępnie. 
-  Pfuit! - Grandmere tylko tyle miała mi do powiedzenia na ten temat. - Renę  
dość już czasu spędził w tym roku na stokach. Poza tym on uwielbia Manhattan. 
142 
No cóż, TO bym pewnie mogła zrozumieć. Nowy Jork JEST przecież najpiękniejszym  
miastem na ziemi. Nie dalej niż wczoraj pewien robotnik budowlany znalazł na  
Czterdziestej Drugiej szczura, który ważył dziesięć kilo! To tylko dwa i pół  
kilo mniej niż mój kot! W Paryżu ani w Hongkongu nie uświadczy się  
dziesięciokilogramowych szczurów, tego jestem pewna. 
Potem zajęłyśmy się lekcją etykiety - to znaczy Grandmere udzielała mi  
informacji na temat wszystkich, których spotkam na czarno-białym balu, łącznie z  
tegorocznym zestawem debiu-tantek, córek osób z tak zwanej amerykańskiej  
szlachty, które w tym roku „wchodzą" do Towarzystwa przez duże T i będą szukały  
mężów (chociaż jeśli chcecie znać moje zdanie, powinny raczej rozejrzeć się za  
dobrym programem studiów magisterskich i może jeszcze za pracą na pół etatu, na  
przykład uczeniem niepiśmiennych ludzi czytania i pisania; ale to tylko moja  
opinia), kiedy ni stąd, ni zowąd przyszło mi do głowy rozwiązanie mojego  
problemu. 
Czemu Michael nie miałby pójść ze mną na czarno-biały bal do hrabiny Trevanni  
jako osoba towarzysząca? 

No dobra, przyznaję, to nie Gwiezdne Wojny. I owszem, musiałby się wbić w  
smoking i tak dalej. Ale przynajmniej bylibyśmy razem. I mogłabym mu wręczyć  
prezent urodzinowy w otoczeniu, które znajduje się poza wybetonowanym terenem  
Liceum imienia Alberta Einsteina. Przynajmniej nie musiałabym zupełnie odwoływać  
randki. Przynajmniej stan stosunków dyplomatycznych między Genowią i Monako nie  
przekroczyłby poziomu pomarańczowego alertu.. 
Jak zdołam, zastanawiałam się, namówić na to Grandmere? Przecież ona nic nie  
wspomniała, że hrabina pozwoliła mi przyjść z osobą towarzyszącą. 
Ale co z tymi wszystkimi debiutantkami? Czy one nie przyprowadzają ze sobą  
chłopaków? Czy nie po to istnieje Wojskowa 
143 
Akademia Westpoint? Zęby debiutantki miały z kim chodzić na bale? Więc jeśli te  
dziewczyny mogą przyprowadzać ze sobą chłopaków, a nawet nie są księżniczkami,  
to dlaczego ja miałabym nie móc? 
Tylko jak miałam namówić Grandmere, żeby mi pozwoliła przyprowadzić Michaela 
na  
czarno-biały bal, po tych naszych długich dyskusjach, w których padały wnioski,  
że nie wolno pozwolić, by obiekt twoich uczuć w ogóle się orientował, że go  
lubisz? Zanosiło się na sporą przeszkodę do pokonania. Stwierdziłam, że spróbuję  
posłużyć się wobec Grandmere dyplomacją i taktem, których uczyła mnie z takim  
trudem. 
-  I proszę cię, Amelio, cokolwiek byś robiła - mówiła właśnie Grandmere,  
rozczesując szczoteczką rzadkie futerko Rom-mla, zgodnie z zaleceniami  
nadwornego weterynarza Genowii -nie gap się zbyt długo na efekty liftingu u  
hrabiny. Wiem, że to może okazać się trudne. Wygląda tak, jakby chirurg  
strasznie ją naciągnął. Ale Elena dokładnie tak chciała wyglądać. Najwyraźniej  
zawsze marzyła o twarzy okonia z rozbieżnym zezem... 
-  Słuchaj, Grandmere, ja jeszcze w sprawie balu - wtrąciłam subtelnie. - Jak  
sądzisz, czy hrabinie zrobiłoby to jakąś różnicę, gdybym z kimś przyszła? 
Grandmere spojrzała na mnie ze zdziwieniem. 
-  O co ci chodzi? - spytała. - Wątpię, żeby twoja matka dobrze się czuła na  
czarno-białym balu hrabiny Trevanni. Po pierwsze, nie będzie tam żadnych  
hipisowskich radykałów... 
-  Nie chodzi mi o mamę - przerwałam, zdając sobie sprawę, że byłam chyba ZA  
BARDZO subtelna. - Myślałam raczej, no wiesz, o osobie towarzyszącej płci  
męskiej. 
-  Ależ ty już masz osobę towarzyszącą - powiedziała Grandmere, nadal, jak  
zauważyłam, nie patrząc mi w oczy. -Książę Renę był tak uprzejmy i zgodził się  
towarzyszyć ci na balu. Na czym to ja skończyłam? Aha, tak. Mówiłam o guście 
144 
hrabiny w doborze strojów. Myślę, że do tej pory dość się już nauczyłaś, żeby to  
wiedzieć. Nie wolno ci komentować, przynajmniej przy niej, tego, co ma na sobie  
gospodyni przyjęcia. Ale powinnam cię chyba uprzedzić, że hrabina ma słabość do  
strojów, które są dla niej nieco za młodzieńcze, a ukazują... 
-  RENĘ będzie moją osobą towarzyszącą? - Wstałam, omal nie przewracając przy  
tym sidecara Grandmere. - RENĘ zabiera mnie na ten bal? 

-  No cóż, tak - odparła Grandmere z niewinną miną; trochę zanadto niewinną jak  
na mój gust. - Jest przecież gościem w tym mieście. W tym kraju, tak na dobrą  
sprawę. Spodziewałabym się raczej, Amelio, że wręcz się ucieszysz, mogąc sprawić,  
że poczuje się tutaj jak w domu... 
Popatrzyłam na nią zwężonymi oczami. 
-  Co się tutaj dzieje? - spytałam. - Grandmere, czy ty usiłujesz wyswatać mnie  
z Renę? 
-  Ależ skąd - odparła. Wydawała się szczerze zaszokowana taką sugestią. No ale  
miny Grandmere już nieraz mnie zmyliły. Zwłaszcza takie, jakie przybiera, kiedy  
chce, bym myślała, że jest tylko bezradną staruszką. - Wyobraźnię na pewno  
odziedziczyłaś po swojej rodzinie ze strony matki. Twój ojciec nigdy nie bujał w  
obłokach tak jak ty, za co mogę tylko dziękować Bogu. Wpędziłby mnie  
przedwcześnie do grobu, jestem o tym przekonana, gdyby był choć w połowie tak  
kapryśny, jak to zdarza się tobie, młoda damo. 
-  A co niby mam sobie myśleć? - zapytałam. Trochę się zawstydziłam swoim  
wybuchem. Mimo wszystko pomysł, że Grandmere chce mnie, zaledwie 
czternastolatkę,  
wyswatać z jakimś księciem i wydać za niego za mąż, BYŁ przecież nieco szalony.  
Nawet jak na możliwości Grandmere. - Zmusiłaś nas, żebyśmy ze sobą zatańczyli... 
-  Do zdjęcia w czasopiśmie. - Grandmere pociągnęła nosem. 
10 - Księżniczka na dworze 
145 
-  ...no i nie lubisz Michaela... 
-  Nigdy nie powiedziałam, że go nie lubię. Z tego, co o nim wiem, to na pewno  
uroczy chłopiec. Ja tylko chciałabym, Amelio, żebyś realistycznie podeszła do  
faktu, że nie jesteś taka sama jak inne dziewczęta. Jesteś księżniczką i musisz  
myśleć o dobru własnego kraju. 
-  ...a potem Renę pojawia się tu znienacka, a ty mi oświadczasz, że ma ze mną  
pójść na czarno-biały bal... 
-  Czy to źle, że chcę, żeby ten biedny chłopiec zaznał trochę rozrywki podczas  
pobytu w tym mieście? Ma za sobą tyle trudnych przeżyć, stracił dom swoich  
przodków, nie mówiąc już o własnym królestwie... 
-  Grandmere - powiedziałam. - Renę jeszcze nie było na świecie, kiedy ich  
rodzinę wyrzucono z ... 
-  Tym bardziej - przerwała mi - powinnaś być wrażliwa na jego cierpienia. 
Świetnie. No i co mam teraz zrobić? To znaczy, z Micha-elem? Nie mogę zabrać i  
jego, i księcia Renę na bal. I tak już dziwacznie wyglądam, z tymi na wpół  
odrośniętymi włosami i moją bezpłciowością (chociaż, sądząc z opisu Grandmere,  
ta hrabina wygląda jeszcze dziwaczniej niż ja) bez sprowadzania ze sobą dwóch  
osób towarzyszących ORAZ ochroniarza. 
Żałuję, że nie jestem księżniczką Leią zamiast sobą, księżniczką Mią. Wolałabym,  
żeby nad głową wisiała mi Gwiazda Śmierci niż ten czarno-biały bal. 
Środa, 21 stycznia, poddasze 
No cóż, rozmowa mojej mamy z moim tatą o balu u hrabiny Trevanni na razie nie  
doszła do skutku. Najwyraźniej debata parlamentarna w sprawie parkometrów  
wymknęła się 

146 
spod kontroli. Minister turystyki zorganizował własną obstrukcję parlamentarną,  
w odpowiedzi na obstrukcję zorganizowaną przez ministra finansów, i żadne  
głosowanie nie może się odbyć, dopóki on nie przestanie gadać i nie usiądzie. Na  
razie gada od dwunastu godzin i czterdziestu pięciu minut. Nie wiem, czemu tata  
po prostu nie każe go aresztować i wtrącić do lochu. 
Naprawdę zaczynam się bać, że nie uda mi się wymigać od tego całego balu. 
-  Lepiej zawiadom Michaela. - Mama wsunęła głowę do mojego pokoju i cała jest  
chętna do pomocy. - Powiedz mu, że nie dasz rady spotkać się z nim w piątek.  
Amelio, czy ty znów piszesz ten swój pamiętnik? Nie powinnaś czasem odrabiać  
teraz lekcji? 
Usiłując zmienić temat rozmowy (przecież jak najbardziej odrabiam lekcje, a  
teraz tylko zrobiłam sobie małą przerwę), odezwałam się: 
-  Nic nie powiem Michaelowi, dopóki nie odezwie się tata. Nie ma sensu, żebym  
ryzykowała, że Michael ze mną zerwie, skoro tata może w każdej chwili stwierdzić,  
że wcale nie muszę iść na ten głupi bal. 
-  Mia - powiedziała mama - Michael nie zerwie z tobą tylko dlatego, że masz  
zobowiązania rodzinne, od których nie możesz się wykręcić. 
-  Nie byłabym taka pewna - odparłam ponuro. - Dave Fa-rouq El-Abar zerwał  
dzisiaj z Tiną, bo nie odpowiedziała na jego telefon. 
-  To co innego - stwierdziła mama. - Nieodpowiadanie na czyjeś telefony to  
zwykła niegrzeczność. 
-  Ależ mamo - zaprotestowałam. Zaczynałam już czuć się zmęczona tym, że ciągle  
muszę coś jej tłumaczyć. Dla mnie to cud boski, że ona w ogóle znalazła jakiegoś  
faceta, a co dopiero 
147 
dwóch, skoro najwyraźniej o sztuce umawiania się na randki nie ma zielonego  
pojęcia. -Jeśli jesteś zbyt dostępna, facet może uznać, że polowanie przestało  
go już pociągać. Mama spojrzała na mnie podejrzliwie. 
-  Nic nie mów. Pozwól mi zgadnąć. Babka ci to powiedziała? 
-  Hm - odparłam. - Tak. 
-  No cóż, pozwól zatem, że i ja ci dam radę, jaką kiedyś dostałam od swojej  
własnej matki - powiedziała mama. 
Zdziwiłam się. Mama na ogół nie dogaduje się za dobrze z własnymi rodzicami,  
więc raczej rzadko wspomina któreś z nich jako autora rady wartej przekazania  
młodszemu pokoleniu. 
-  Skoro twoim zdaniem zachodzi możliwość, że będziesz musiała odwołać piątkową  
randkę z Michaelem - ciągnęła - to lepiej zacznij mu opowiadać historię o kocie  
na dachu. 
Byłam zrozumiale zaskoczona tym stwierdzeniem. 
-  O kocie na czym? 
-  O kocie na dachu - powtórzyła. - Musisz zacząć go powoli przygotowywać na  
rozczarowanie. Gdyby coś się stało Grubemu Louie podczas twojego pobytu w  
Genowii... - Musiała mi chyba opaść szczęka, bo mama dodała szybko: - Nie martw  
się, nic mu się nie stało. Ja tylko mówię, że gdyby coś mu się stało, nie  
powiedziałabym ci o tym tak po prostu, przez telefon. Zaczęłabym powoli cię  

przygotowywać na ewentualną przykrość. Może bym powiedziała: „Mia, Gruby Louie  
uciekł przez okno twojego pokoju i siedzi teraz na dachu, i nie możemy go z  
niego ściągnąć". 
-  Oczywiście, że mogłabyś go ściągnąć - zaprotestowałam. - Mogłabyś wyjść na  
schodki przeciwpożarowe i wziąć ze sobą poszewkę na poduszkę, a kiedy byś się do  
niego zbliżyła, mogłabyś zarzucić ją na niego i wnieść go z powrotem do domu. 
-  Tak - przyznała mama - ale wyobraź sobie, że powiedziałabym ci, że właśnie to  
spróbuję zrobić. A następnego dnia za- 
148 
dzwoniłabym i powiedziałabym, że to nie zdało egzaminu. Gruby Louie uciekł na  
sąsiedni dach i... 
-  Powiedziałabym, żebyś poszła do sąsiedniego domu, zadzwoniła i poprosiła,  
żeby ktoś cię wpuścił na klatkę, a potem weszłabyś na sąsiedni dach. - Naprawdę  
nie wiedziałam, do czego mama zmierza. - Jak w ogóle mogłabyś być tak  
nierozsądna, żeby pozwolić Grubemu Louie wyjść na zewnątrz? Tyle razy ci 
mówiłam,  
że musisz trzymać w mojej sypialni zamknięte okno. Przecież wiesz, jak on lubi  
patrzeć stamtąd na gołębie. Louie nie ma żadnych umiejętności, które by mu  
pozwoliły przetrwać na wolności... 
-  Więc nie spodziewałabyś się, że uda mu się przeżyć dwie noce poza domem -  
powiedziała mama. 
-  Nie. - Prawie zapłakałam. - Nie spodziewałabym się. 
-  Właśnie. Więc byłabyś mentalnie przygotowana, gdybym zadzwoniła do ciebie  
trzeciego dnia i powiedziała, że mimo wszystkich naszych wysiłków Gruby Louie  
nie żyje. 
-  O MÓJ BOŻE! - Złapałam Grubego Louie, który leżał na łóżku obok mnie. -  
Uważasz, że powinnam zrobić coś takiego biednemu Michaelowi? Przecież on ma psa,  
nie kota! Pawłów nigdy w życiu nie wdrapie się na dach! 
-  Nie o to mi chodzi - powiedziała mama. Miała znużoną minę. I cóż w tym  
dziwnego? Jej soki życiowe powoli spija nienasycony płód, który się w niej  
rozwija. - Mówię, że powinnaś przygotować Michaela na rozczarowanie, jakim dla  
niego będzie odwołanie przez ciebie piątkowej randki, jeśli faktycznie będziesz  
ją musiała odwołać. Zadzwoń do niego i powiedz mu, że być może z jakiegoś powodu  
nie będziesz mogła pójść. To wszystko. Opowiedz mu o kocie na dachu. 
Puściłam Grubego Louie. Nie dlatego, że wreszcie zrozumiałam, o czym mówi mama,  
ale dlatego, że usiłował mnie ugryźć, żebym przestała go trzymać w kurczowym  
uścisku. 
149 
-  Och - westchnęłam. - Myślisz, że jeśli to zrobię, jeśli zacznę go powoli  
przygotowywać na to, że nie dam rady spotkać się z nim w piątek, to on mnie nie  
rzuci, kiedy mu w końcu powiem, że nie mogę iść? 
-  Mia - odparła mama - żaden chłopak nie rzuci cię dlatego, że odwołałaś jedną  
randkę. A jeśli to zrobi, to w ogóle nie był wart twojego zainteresowania. Tak  
jak Dave Tiny, odważę się dodać. Najprawdopodobniej dla niej to tylko lepiej. A  
teraz bierz się do lekcji. 
Ale kto mógłby oczekiwać, że zabiorę się do lekcji po otrzymaniu takiej  

informacji? 
Zamiast tego weszłam na sieć. Miałam zamiar wysłać wiadomość do Michaela na 
ICQ,  
ale przekonałam się, że Tina już zdążyła wysłać wiadomość do mnie. 
IluvRomance:  Cześć,   Mia.   Co porabiasz? 
W tym brzmiał taki smutek! Nawet kolor liter zmieniła na niebieski! 
GrLouie: Odrabiam biologię. A co u Ciebie? 
IluvRomance: Chyba nieźle. Tylko tęsknię za nim tak  
strasznie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Szkoda, że kiedykolwiek usłyszałam o tej  
głupiej Jane Eyre. 
Pamiętając, co powiedziała moja mama, odpisałam: 
GrLouie: Tina, jeśli Dave chciał zerwać z Tobą tylko dlatego, że nie  
odpowiadałaś na jego telefony, to nie jest Ciebie wart. Znajdziesz sobie nowego  
chłopaka, takiego, który Cię doceni. 
IluvRomance: Naprawdę tak myślisz? 
150 
GrLouie: Absolutnie. 
IluvRomance: Ale gdzie jaw LI-AE znajdę chłopaka, który mnie doceni? Wszyscy  
chłopcy, którzy chodzą do naszej szkoły, są beznadziejni. Oczywiście poza MM. 
GrLouie: Nie martw się, znajdziemy Ci kogoś. Muszę teraz szybko skontaktować się  
z tatą... 
Nie chciałam jej mówić, że tak naprawdę muszę napisać do Michaela. Nie chciałam  
popisywać się przed nią tym, że ja mam chłopaka, a ona nie. Poza tym miałam  
nadzieję, że ona nie pamięta, że w Genowii, gdzie mieszka tata, jest teraz  
czwarta rano. Ani że pod względem udogodnień technologicznych Palais de Genovia  
nie nadąża tak bardzo za współczesnością. 
GrLouie: No to narka. 
IluvRomance: Ok., pa. Jeśli potem będziesz miała ochotę pogadać, to ja tu cały  
czas siedzę. Nie mam nic innego do roboty. 
Biedna, słodka Tina! Jest tak wyraźnie pogrążona w rozpaczy. Naprawdę, kiedy  
pomyśleć nad tym dłużej, dobrze, że się pozbyła tego Dave'a. Jeśli tak bardzo  
chciał zostawić ją dla tej całej Jasmine, mógł zrobić to delikatniej, najpierw  
trochę jej opowiadając o kocie na dachu. Gdyby był choć trochę dżentelmenem,  
toby tak zrobił. Ale teraz widać jak na dłoni, że Dave dżentelmenem nie jest. 
Cieszę się, że mój chłopak jest inny. A przynajmniej mam nadzieję, że jest inny.  
Nie, chwila - oczywiście, że jest inny. Jest przecież MICHAELEM. 
GrLouie:  Cześć! 
151 
LimucRulz: Hej, mała! Gdzie się podziewałaś? 
GrLouie: Lekcja etykiety. 
LinuxRulz: To Ty jeszcze nie wiesz wszystkiego, co tylko się da na temat bycia  
księżniczką? 
GrLouie: Najwyraźniej nie. Grandmere zajęła się dopracowaniem szczegółów. Przy  
okazji, czy jest w ten piątek jakiś późniejszy seans Gwiezd~ nych  Wojen  niż  
siódma? 
LinuxRulz: Tak, jest seans o jedenastej . A co? 

GrLouie: Och, nic. 
LinuxRulz: N0 CO? 
Ale widzicie, tutaj nadeszła ta część zadania, której nie mogłam wykonać. Może  
przez te wielkie litery albo może dlatego, że jeszcze na świeżo miałam w głowie  
rozmowę z Tiną. Z niczym nieporównywalny smutek jej niebieskich liter był dla  
mnie po prostu nie do zniesienia. Wiem, że powinnam była zwyczajnie się ujawnić  
i powiedzieć mu wszystko o balu, tu i teraz, ale po prostu nie mogłam się na to  
zdobyć. Mogłam myśleć tylko o tym, jak niesamowicie zdolny i utalentowany jest  
Michael, a jakim żałosnym beztalenciem jestem ja sama, i jak łatwo byłoby mu  
znaleźć kogoś, kto byłby bardziej godzien jego uwa- 
gi- 
Więc zamiast tego napisałam: 
GrLouie: Zastanawiałam się nad nazwami dla twojego zespołu. 
LimucRulz: Ale co to ma wspólnego z tym, czy jest jakiś późniejszy seans  
Gwiezdnych Wojen w piątek wieczorem? 
GrLouie: No cóż, chyba nic. Ale co powiesz na MICHAEL AND THE WOOKIES? 
152 
LinuxRulz: Myślę, że znów bawiłaś się kulką kocimiętki Grubego Louie. 
GrLouie: Ha, ha. No to co powiesz na THE EWOKS? 
LinuxRulz: THE EWOKS? Dokąd zabrała Cię twoja Grandmere, kiedy wyciągnęła 
Cię z  
godziny wychowawczej? Na terapię elektrowstrząsami? 
GrLouie: Ja tylko staram się pomóc. 
LinuxRulz: Wiem, przepraszam. Tylko że naprawdę nie wydaje mi się, żeby chłopaki  
chcieli być porównywani do małych tłustych futrzaków z planety Endor. Wiem, że  
gra z nami Borys, ale i on przy Ewokach chyba by się zdenerwował. Mam nadzieję. .  
• 
GrLouie: BORYS PELKOWSKI GRA W TWOIM ZESPOLE???? 
LinuxRulz: Taa. A co? 
GrLouie: Nic. 
Mogę powiedzieć tylko jedno - gdybym zakładała zespół, nie wzięłabym do niego  
Borysa Pelkowskiego. To znaczy wiem, że on jest utalentowanym muzykiem i tak  
dalej, ale przede wszystkim jest człowiekiem, który oddycha przez usta. Myślę,  
że to wspaniale, że jemu i Lilly układa się tak świetnie, i czasami potrafię  
nawet nieźle się z nim dogadać i miło spędzić czas w jego towarzystwie. Ale nie  
pozwoliłabym mu wejść do swojego zespołu. Chyba że przestałby wsadzać sweter w  
spodnie. 
LinuxRulz: Borys nie jest taki beznadziejny, kiedy się go lepiej pozna. 
GrLouie: Wiem. Tylko on się nie wydaje takim typem, który się nadaje do jakiegoś  
zespołu. Cały ten Bartok. 
153 
LinuxRulz: On gra całkiem znośny bluegrass, wiesz? Nie żebyśmy w naszym zespole  
zamierzali 1 grać bluegrass... 
To była nieco pocieszająca wiadomość. 
LinuxRulz: A więc? Twoja babka wypuści Cię na czas? 
Nie miałam zielonego pojęcia, o czym on mówił. 

GrLouie: Co??? 
LinuxRulz: W piątek. Masz lekcję etykiety, prawda? To dlatego pytałaś, czy  
będzie jakiś późniejszy seans filmu, prawda? Martwisz się, że babka nie wypuści  
Cię na czas? 
No i tu skrewiłam. Widzicie, sam podsunął mi najlepszą wymówkę - wystarczyło  
powiedzieć: „Tak" i byłaby szansa, że on by wtedy powiedział: „Okay, no to  
umówmy się na inny termin". 
ALE CO, JEŚLI NIE PRZYSŁUGUJE MI ŻADEN INNY TERMIN???? 
Co, jeśli Michael, tak jak Dave, po prostu wypnie się na mnie i znajdzie sobie  
jakąś inną dziewczynę do chodzenia do kina???? 
No więc zamiast tego napisałam: 
GrLouie: Nie, wszystko będzie okay. Myślę, że uda mi  się wyjść na  czas. 
DLACZEGO JESTEM TAKA GŁUPIA???? CZEMU TO NAPISAŁAM???? Przecież 
nie zdołam  
wyrwać się wcześnie, 
154 
bo będę na tym głupim czarno-białym balu DO PÓŹNEJ NOCY!!!!! 
Przysięgam, jestem taką idiotką, że w ogóle nie zasługuję na chłopaka. 
Czwartek, 22 stycznia Godzina wychowawcza 
Dziś rano przy śniadaniu pan G. zapytał: - Czy ktoś widział moje brązowe  
sztruksy? A moja mama, która nastawiła budzik, żeby wstać wcześnie i w miarę  
możliwości złapać mojego ojca w przerwie posiedzenia parlamentu (zero szans),  
odparła: 
-  Nie, ale może ktoś widział moją koszulkę z napisem „Uwolnić Winonę Ryder"? 
Wtedy powiedziałam: 
-  No cóż, ja nadal nie znalazłam swoich majtek z królową Amidalą. 
I w tej chwili wszyscy zorientowaliśmy się, że ktoś nam ukradł pranie. 
To jedyne wyjaśnienie tej całej sytuacji. No bo oddajemy pranie do pralni na  
Thompson Street, a oni piorą nasze rzeczy i odnoszą je poskładane. A że nie mamy  
odźwiernego, torby po prostu stoją w holu, aż ktoś się zlituje i zatarga je trzy  
piętra w górę na poddasze. 
Tyle że najwyraźniej nikt nie wie, gdzie podziała się torba, którą oddaliśmy do  
pralni na dzień przed moim wyjazdem do Genowii! Chyba jako jedyny członek tej  
rodziny przejmuję się takimi drobiazgami jak pranie - najwyraźniej dlatego, że  
jestem osobą pozbawioną talentu i nie potrafię myśleć o rzeczach poważniejszych  
niż czysta bielizna. 
155 
A to może oznaczać tylko jedno: któryś z tych dziwacznych reporterów (oni  
regularnie przetrząsają nasze torby ze śmieciami, co okropne denerwuje pana  
Molinę, naszego dozorcę) dorwał się do naszego prania i lada moment możemy  
oczekiwać przełomowych wieści na pierwszej stronie „The Post": WYPADŁO Z 
TORBY:  
CO NOSI KSIĘŻNICZKA MIA I CO TO ZDANIEM NASZYCH EKSPERTÓW 
OZNACZA. 
A WTEDY CAŁY ŚWIAT SIĘ DOWIE, ŻE NOSZĘ MAJTKI Z KRÓLOWĄ 
AMIDALĄ! 

A przecież wcale nie rozpowiadam wkoło, że mam bieliznę z Gwiezdnych Wojen ani 
w  
ogóle, że mam jakieś majtki, które przynoszą mi szczęście. Właściwe powinnam  
była zabrać te majtki z królową Amidalą do Genowii, żeby przyniosły mi szczęście  
podczas wygłaszania gwiazdkowego orędzia do narodu. Gdybym tak postąpiła, może  
nie wplątałabym się w tę parkome-trową aferę. 
Ale nieważne. Tak się zajęłam Michaelem, że na śmierć zapomniałam. 
No i teraz wygląda na to, że ktoś znalazł moje szczęśliwe majtki i zanim się  
obejrzycie, będzie je można kupić w eBuy! Poważnie! Kto mi wmówi, że moje majtki  
nie sprzedawałyby się jak gorące bułeczki? Zwłaszcza że to majtki z królową  
Amidalą. 
Po prostu przepadłam. 
Mama już zadzwoniła na Szósty Komisariat i zgłosiła kradzież, ale ci faceci są  
zbyt zajęci tropieniem prawdziwych przestępców, żeby zacząć poszukiwać złodzieja  
toreb z praniem. Praktycznie wyśmiali mamę przez telefon. 
Jej ani panu G. nic złego się nie dzieje, zgubili tylko zwyczajne ciuchy. Tylko  
mnie zginęła bielizna. Co gorsza - bielizna, która przynosi mi szczęście.  
Rozumiem, że mężczyźni i kobiety, którzy w tym mieście walczą ze zbrodnią, mają  
na głowie ważniejsze sprawy niż szukanie moich majtek. 
156 
Ale biorąc pod uwagę wszystko, co się ostatnio dzieje, potrzebuję każdego łutu  
szczęścia, jaki mogę sobie zapewnić. 
Czwartek, 22 stycznia Algebra 
1.  Poprosić ambasadora Genowii przy ONZ, żeby zadzwonił do CIA. Sprawdzić, czy  
mogą oddelegować paru agentów do odszukania mojej bielizny (jeśli wpadnie w  
nieodpowiednie ręce, może się to skończyć międzynarodową aferą). 
2.  Kupić jedzenie dla kota!!!!! 
3.  Sprawdzić, czy mama bierze odpowiednią dawkę kwasu foliowego. 
4.  Powiedzieć Michaelowi, że nie uda mi się pójść na naszą pierwszą randkę. 
5.  Przygotować się na to, że mnie rzuci. 
Definicja: Pierwiastek kwadratowy z idealnego kwadratu jest jedną z dwóch  
identycznych liczb. Definicja: Dodatni pierwiastek kwadratowy nazywa się  
podstawowym pierwiastkiem kwadratowym. Liczby ujemne nie mają pierwiastków. 
157 
Czwartek, 22 stycznia Zdrowie i przepisy bezpieczeństwa 
Widziałaś to? Spotykają się w Cosi na lunch! ???. On ją bardzo kocha. 
To takie urocze, kiedy nauczyciele się zakochują. 
Denerwujesz się jutrzejszym spotkaniem przy śniadaniu? 
Wcale. To ONI powinni się denerwować. 
Idziesz tam zupełnie sama? Mama i tata z tobą nie idą, prawda? 
Och, błagam. Sama umiem sobie dać radę z bandą producentów filmowych, wielkie 
mi  
co. Jak oni mogą tak rok po roku pchać nam w gardła podobnie infantylną papkę?  
Im się zdaje, że do nas jeszcze nie dotarła informacja o tym, że tytoń zabija?  
Hej, zrobiłaś wczoraj lekcje, czy przez cały wieczór siedziałaś z moim bratem na  
ICQ? 

I jedno, i drugie. 
Jesteście tacy rozkoszni, że aż mi się rzygać chce. Prawie tak rozkoszni jak pan  
Wheeton i Mademoisełle Klein. 
Zamknij się. 
Boże, umrę z nudów. Chcesz zrobić jeszcze jedną listę? 
Dobra, ty zaczynasz. 
?????????? cicer moseovn2-. 
?? WflKTO ????2?2?? W tV, 
fi eo momfi some ????? 
(z komentarzami lilii Themwpolis) 
Siódme niebo 
Lilly: Kompleksowe spojrzenie na walkę, jaką toczy pewna rodzina, usiłując  
przestrzegać chrześcijańskich wartości we wciąż zmieniającym się współczesnym  
społeczeństwie. Nawet 
158 
niezła gra aktorska i od czasu do czasu wzruszające sceny. Ten serial ma  
tendencje moralizatorskie, ale z zadziwiającym realizmem przedstawia problemy,  
przed jakimi stają współczesne rodziny, i tylko czasami zalatuje czułostkowością. 
Mia: Chociaż tata jest pastorem, a każdy przed końcem odcinka musi się czegoś  
nauczyć, jest to całkiem niezły serial. Mocny punkt: kiedy gościnnie występowali  
w nim bracia Olsen. Słaby punkt: kiedy serialowy kostiumolog kazał wyprostować  
włosy najmłodszej dziewczynki. 
Idol 
Liii}': Żałosna próba grania na najniższych instynktach. W tym programie młode  
talenty poddaje się upokarzającemu publicznemu „przesłuchaniu", a potem robi się  
zbliżenia, kiedy przegrani płaczą, a wygrani się puszą. 
Mia: Biorą grupę atrakcyjnych osób, które potrafią śpiewać i tańczyć, i każą im  
wziąć udział w castingu. Można wygrać miejsce w grupie rockowej i czasem ktoś je  
zdobywa, a czasem nikt, a ci, którzy wygrywają, natychmiast robią się sławni i  
mogą się wtedy popisywać, na ogół przez cały czas nosząc ciekawe i zazwyczaj  
ukazujące pępek ciuchy. Jak można mówić, że to zły program? 
Sabrina - nastoletnia czarownica 
Lilly: Chociaż to serial oparty na komiksie, jest zdumiewająco udany i czasem  
nawet zabawny. Niestety, prawdziwych praktyk Wicca w nim nie pokazują. Serial  
mógłby zyskać, gdyby przeprowadzono najpierw pewne studia w zakresie starej jak  
świat religii, która przez całe wieki dawała moc milionom ludzi, głównie kobiet.  
Bardzo podejrzany jest gadający kot: do tej pory nie czytałam jeszcze o żadnych  
poważnych badaniach, które podtrzymywałyby możliwość istnienia transfiguracji. 
159 
Mia: Totalnie świetny, kiedy mowa o czasach szkoły średniej, czyli o czasach  
Harveya. Znika Harvey = znika dobry serial. 
Słoneczny patrol 
Lilly: Infantylna bzdura. 
Mia: Najwspanialszy serial wszech czasów. Wszyscy są w nim przystojni, można  
nadążyć za treścią każdego odcinka, nawet jeśli się jednocześnie wysyła  
wiadomości na ICQ, i jest mnóstwo zdjęć plaż, które są takie piękne, kiedy na  

Manhattanie zapadają właśnie ciemne, przygnębiające lutowe wieczory. Najlepszy  
odcinek: kiedy Pamelę Anderson porwał półczłowiek, półpotwór, który po operacji  
plastycznej został profesorem na UCLA. Najgorszy odcinek: za każdym razem, kiedy  
Mitch adoptuje syna. 
Powerpuff girls 
Lilly: Najlepszy serial telewizyjny. Mia: Patrz wyżej. Nic dodać, nic ująć. 
Roswell 
Lilly: Obecnie, niestety, już wycofany z dalszej produkcji, serial ten  
prezentował intrygujące spojrzenie na możliwość mieszkania wśród nas przybyszów  
z innych planet. Fakt, że mogą być nastolatkami, i to w dodatku niezwykle  
atrakcyjnymi fizycznie, nieco naciąga prawdopodobieństwo serialowych sytuacji. 
Mia: Seksowni faceci o sile pozaziemskich istot. Czego więcej można by pragnąć?  
Mocny punkt: Max, za każdym razem, kiedy się z kimś ściskał. Słaby punkt: kiedy  
pojawiła się ta paskudna Tess. No i to, że już nie robią nowych odcinków. 
Buffy - postrach wampirów 
Lilly: Feministyczna siła w całym rozkwicie, a przy tym znakomita rozrywka.  
Bohaterka to szczupła, twarda, sprawna 
160 
maszyna do mordowania wampirów, która nie mniej martwi się o swoją nieśmiertelną  
duszę, co o nieskazitelną fryzurę. Niezły wzór do naśladowania dla młodych  
kobiet - nie, dla ludzi każdej płci i w każdym wieku, bo wszyscy mogą wzbogacić  
się duchowo, oglądając ten serial. Cała telewizja powinna mieć ten poziom. To,  
że do tej pory serial był ignorowany przez ludzi przyznających nagrodę Emmy,  
zakrawa na śmieszność. 
Mia: Gdyby tylko Buffy mogła znaleźć sobie chłopaka, który nie musi pić  
czerwonych krwinek, żeby przeżyć. Mocny punkt: za każdym razem, kiedy się całują.  
Słaby punkt: brak. 
Kochane kłopoty 
Lilly: Przemyślany portret samotnej matki, która usiłuje wychować nastoletnią  
córkę, na tle małego miasteczka z północno-wschodniego wybrzeża. 
Mia: Wielu, wielu, wielu, wielu, wielu, wielu bardzo fajnych chłopaków. Plus  
fajnie jest widzieć samotne matki, które, sypiając z nauczycielem ich córek,  
dostają brawa, a nie pouczenia od Organizacji Obrońców Moralności Publicznej. 
Czarodziejki 
Lilly: Chociaż ten film faktycznie przedstawia pewne typowe praktyki Wicca,  
zaklęcia, które zwykle rzucają w nim dziewczyny, są kompletnie nierealistyczne.  
Na przykład, nie da się podróżować w czasie czy między różnymi wymiarami, nie  
tworząc szczelin w kontinuum czasoprzestrzeni. Gdyby te dziewczyny naprawdę  
miały się przenieść do siedemnastowiecznej purytańskiej Ameryki, zjawiłyby się  
tam z przełykami wywróconymi na lewą stronę, a nie w porządnie zesznurowanych  
gorsetach, bo nikt nie może przeżyć podróży przez dziurę w czasie i zachować  
całkowitej integralności. To proste prawo fizyki. Albert Einstein przewraca się  
w grobie. 
u 
- Księżniczka na dworze 
161 

Mia: Wow, czarownice w seksownych sukienkach. Jak Sabri-na, a nawet lepiej, bo  
chłopcy są przystojniejsi, a czasami znajdują się w niebezpieczeństwie i  
dziewczyny muszą ich ratować. 
Czwartek, 22 stycznia RZ 
Tina jest strasznie wściekła na Charlotte Bronte. Mówi, że Jane Eyre zrujnowała  
jej życie. 
Oświadczyła to przy lunchu. Przed samym nosem Michaela, który nie powinien się  
dowiedzieć o radzeniu sobie z facetami metodą Jane Eyre, no ale nieważne.  
Przyznał, że nigdy nie przeczytał tej książki, więc myślę, że można bezpiecznie  
uznać, że nie miał pojęcia, o czym mówiła Tina. 
Ale to i tak smutne. Tina mówi, że przestaje czytać romanse. Rzuca je, bo  
doprowadziły do rozpadu jej związku z Dave'em! 
Bardzo nas zmartwiła ta wiadomość. Tina UWIELBIA romanse. Czyta mniej więcej  
jeden dziennie. 
Ale teraz mówi, że gdyby nie powieści o miłości, to ona, a nie Jasmine  
szykowałaby się na mecz Rangersów z Dave'em Faroukiem El-Abarem w najbliższą  
sobotę. 
A moja uwaga, że przecież ona i tak nie lubi hokeja, wcale nie pomogła. 
Obie z Lilly zdałyśmy sobie sprawę, że to jest punkt zwrotny w nastoletnim  
rozwoju Tiny. Należało zwrócić jej uwagę na fakt, że to Dave, a nie Jane Eyre,  
położył kreskę na ich związku... Oraz na to, że kiedy spojrzeć na sprawę  
obiektywnie, ona na tym tylko zyska. To śmieszne, żeby Tina miała obwiniać  
romanse o swoje uczuciowe kłopoty. 
Tak więc Lilly i ja natychmiast spisałyśmy następującą listę, z nadzieją że Tina  
dostrzeże swój błąd w myśleniu: 
162 
cista ??????????? ?????????? ? ??????? ????? jakich ??? umsicmjĄ 
ZOSRAYIA 1?2?2 ?? 1 LILLY 
1.  Jane Eyre z Dziwnych losów Jane Eyre: 
Trwaj przy swoich przekonaniach, a wszystko się ułoży. 
2.  Lorna Doone z Lorny Doone: 
Prawdopodobnie tak naprawdę jesteś księżniczką i dziedziczką wielkiej fortuny,  
tylko nikt ci jeszcze o tym nie powiedział (patrz przykład Mii Thermopolis). 
3.  Elizabeth Bennet z Dumy i uprzedzenia: Chłopcy lubią wygadane dziewczyny. 
4.  Scarlett 0'Hara z Przeminęło z wiatrem: To samo, 
5.  Lady Marion z Robin Hooda: 
Umiejętność strzelania z łuku bardzo się w życiu przydaje. 
6.  Jo March z Małych kobietek: 
Zawsze zachowuj kopię swoich manuskryptów, na wypadek gdyby mściwa młodsza  
siostra miała spalić ci ostatnią wersję. 
7.  Ania Shirley z Ani z Ziełonego Wzgórza: Tylko jedno słowo: Clairol. 
8.  Marguerite St. Just ze Scarłet Pimpernel: 
Sprawdź, czy twój narzeczony nie ma obrączki, zanim za niego wyjdziesz. 
9.  Catherine z Wichrowych wzgórz: 
Nie wyobrażaj sobie za wiele na swój temat, inaczej skończysz po śmierci,  
wędrując po wrzosowiskach w samotnej rozpaczy. 10. Tessa z Tessy d'Urberville:  

To samo. 
163 
Tina po przeczytaniu naszej listy przyznała ze łzami w oczach, że miałyśmy rację,  
literackie bohaterki romansów naprawdę są jej przyjaciółkami i nigdy nie  
potrafiłaby z całą świadomością się ich wyrzec. Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą (to  
znaczy poza Michaelem i Borysem - oni zajęli się grą na Game-Boyu Michaela),  
kiedy Shameeka złożyła nagle oświadczenie, które nas zaskoczyło jeszcze bardziej  
niż słowa Tiny: 
-  Będę startowała w konkursie na nową cheerleaderkę. Zatkało nas. Nie dlatego,  
że z Shameeki byłaby zła cheer- 
leaderka - jest najbardziej z nas wygimnastykowana, a poza tym  
najatrakcyjniejsza i wie niemal tyle samo co Tina o modzie i makijażu. 
Ale chodziło o to, co najprościej ujęła w słowa Lilly: 
-  Dlaczego chcesz zrobić COŚ TAKIEGO? 
-  Dlatego - wyjaśniła Shameeka - że jestem zmęczona pozwalaniem na to, żeby  
Lana i jej przyjaciółki mną pomiatały. Jestem tak samo dobra jak każda z nich.  
Dlaczego nie miałabym spróbować dostać się do drużyny, nawet jeśli nie obracam  
się w ich kółku? Mam taką samą szansę trafienia do drużyny cheerleaderek jak  
każdy. 
Lilly odparła: 
-  To, co mówisz, jest niezaprzeczalną prawdą, ja jednak muszę cię ostrzec,  
Shameeko. Jeśli staniesz do konkursu na cheerleaderkę, może się zdarzyć, że  
dostaniesz się do drużyny. Czy jesteś gotowa narażać się na takie upokarzające  
doświadczenie, jakim staje się cheerleading, kiedy dopingujesz Josha Richtera,  
który gania za piłką? 
-  Cheerleading przez wiele lat cierpiał, nosząc stygmat głębokiego seksizmu -  
powiedziała Shameeka. - Ale moim zdaniem środowisko cheerleaderskie wielkimi  
krokami zbliża się do przeobrażenia w szybko rozwijającą się dziedzinę sportu  
atrakcyjnego tak samo dla mężczyzn, jak i dla kobiet. To dobry 
164 
sposób na utrzymanie formy fizycznej i aktywności ruchowej, a poza tym łączy  
dwie sprawy, które są dla mnie bardzo ważne: muzykę i gimnastykę. I będzie  
znakomicie wyglądać na moim podaniu o przyjęcie na wyższą uczelnię. To oraz fakt,  
że George W. Bush sam był cheerleaderem. A zresztą nie wolno mi będzie chodzić  
na żadne imprezy po meczach. 
W tę część nie wątpiłam. Pan Taylor, tata Shameeki, jest okropnie surowy. 
Ale jeśli chodzi o całą resztę, nie byłam już taka pewna. Poza tym jej przemowa  
brzmiała tak, jakby ją sobie wcześniej przećwiczyła, no i mówiła nieco obronnym  
tonem. 
-  Czy to znaczy, że jeśli dostaniesz się do drużyny - zapytałam - przestaniesz  
jeść z nami lunch i będziesz siadała tam? 
Wskazałam długi stół po przeciwnej stronie stołówki, gdzie siedziała Lana i Josh,  
i cała banda ich niezwykle dobrze ostrzyżonych, pełnych entuzjazmu dla szkolnego  
życia popleczników. Myśl, że stracimy Shameekę, która zawsze była taka elegancka,  
a przy tym rozsądna, na rzecz Ciemnej Strony, sprawiła mi prawdziwą przykrość. 
-  Oczywiście, że nie - odparła Shameeka z oburzeniem. -Jeśli dostanę się do  

drużyny cheerleaderek Liceum imienia Alberta Einsteina, nie zmieni to mojej  
przyjaźni z wami wszystkimi ani na jotę. Nadal będę kamerzystką przy twoim  
programie 
- tu skinęła głową w stronę Lilly - i twoją partnerką na biologii 
- to do mnie - i twoją konsultantką w dziedzinie szminek - do Tiny - i twoją  
modelką do portretów - do Ling Su. - Może tylko nieco mniej czasu będziemy  
spędzać razem, jeśli przyjmą mnie do drużyny. 
Siedzieliśmy tam wszyscy i zastanawialiśmy się nad wielką zmianą, która może nas  
spotkać. Gdyby Shameeka dostała się do drużyny, toby, oczywiście, było świetną  
zemstą za wszystkie inteligentne dziewczyny całego świata. Ale przy Okazji  
pozbawiłoby 
165 
nas też towarzystwa Shameeki, która musiałaby cały swój wolny czas poświęcać na  
ćwiczenie szpagatów i łapanie autobusu do Westchester na wyjazdowe mecze podczas  
Rye Country Day. 
I chodziło w tym jeszcze o coś więcej. Gdyby Shameeka dostała się do drużyny,  
toby znaczyło, że jest w czymś dobra -NAPRAWDĘ, NAPRAWDĘ dobra w czymś, 
nie  
tylko troszkę dobra we wszystkim, co już i tak o niej wiemy. Gdyby miało się  
okazać, że Shameeka jest NAPRAWDĘ, NAPRAWDĘ w czymś dobra, to ja byłabym 
JEDYNĄ  
osobą przy naszym lunchowym stoliku, która nie ma żadnego zauważalnego talentu. 
I przysięgam, że nie tylko z tego jednego powodu miałam rozpaczliwą nadzieję, że  
Shameece nie uda się dostać do drużyny. To znaczy naprawdę chciałam, żeby jej  
się powiodło, jeśli tego właśnie pragnęła. 
Tylko że... Tylko że ja NAPRAWDĘ nie chcę być jedyną osobą pozbawioną jakiegoś  
talentu!!! NAPRAWDĘ, NAPRAWDĘ tego nie chcę!!!!!!! 
Ciszę przy stole dałoby się kropić nożem... No cóż, poza tym głośnym bing-bing- 
bing elektronicznej gry Michaela. Chłopcy, nawet tacy idealni jak Michael, są  
najwyraźniej odporni na takie rzeczy jak ogólny nastrój. 
Ale ja wam mówię: nastrój tego semestru jak do tej pory jest dość słaby. W  
gruncie rzeczy, jeśli się nie polepszy w najbliższym czasie, będę musiała spisać  
na straty cały semestr jako nieudany. 
Nadal nie mam pojęcia, co jest moim ukrytym talentem. Jedno, czego jestem  
całkiem pewna, to że NIE JEST to psychologia. Wyperswadowanie Tinie rzucenia  
tych jej książek było ciężką pracą! I nie udało nam się przekonać Shameeki, że  
nie powinna zostawać cheerleaderką. Chyba zaczynam rozumieć, dlaczego może jej  
na tym zależeć - to znaczy, w tym może być JAKAŚ frajda. 
Chociaż to, że ktokolwiek chciałby z własnej woli spędzać tyle czasu z Laną  
Weinberger, już przekracza moje zrozumienie. 
166 
Czwartek, 22 stycznia Francuski 
Mademoiselle Klein NIE JEST uszczęśliwiona, że wczoraj Tina i ja urwałyśmy się z  
lekcji. 
Powiedziałam jej, że nie urwałyśmy się, tylko wystąpiła konieczność interwencji  
medycznej, która wiązała się z wyjściem do delikatesów Ho po tampaksy, ale nie  

jestem pewna, czy Mademoiselle Klein nam uwierzyła. Można by pomyśleć, że będzie  
odczuwała pewien rodzaj kobiecej solidarności z całym tym surfowaniem na  
szkarłatnej fali, lecz widocznie nie odczuwa. Ale przynajmniej nic nam nie  
wpisała. Puściła nas z ostrzeżeniem i wyznaczyła nam do napisania esej na  
pięćset słów (oczywiście po francusku) na temat linii Maginota. 
Ale ja wcale nie o tym chcę pisać. Chcę napisać o czymś innym: 
MÓJ TATA RZĄDZI!!!!! 
I to nie tylko jakimś krajem. Totalnie wyplątał mnie z tej całej afery z czarno- 
białym balem!!! 
Oto co się stało - przynajmniej według pana G., który złapał mnie przed chwilą  
na korytarzu i zdał mi relację: obstrukcja parlamentarna w sprawie parkometrów  
została wreszcie przerwana (po trzydziestu sześciu godzinach) i mojej mamie  
wreszcie udało się dodzwonić do taty (ci, którzy byli za zainstalowaniem  
parkometrów, wygrali. To zwycięstwo środowiska naturalnego, jak i moje własne.  
Ale i tak nie zostałam jeszcze pomszczona za tortury, jakie zniosłam w rękach  
Grandmere po moim orędziu gwiazdkowym do obywateli Genowii, bo przecież  
prawdziwym zwycięzcą w tej całej batalii jest jednak infrastruktura księstwa). 
W każdym razie mój tata otwarcie powiedział, że nie muszę iść na bal do hrabiny.  
Nie tylko to, ale także, że nigdy w życiu nie słyszał czegoś równie głupiego, i  
że jedyna różnica zdań między rodziną książęcą z Monako a naszą to ta, którą  
stwarza Grandmere. 
167 
Najwyraźniej ona i hrabina rywalizują ze sobą od czasów szkoły średniej i  
Grandmere chciała się tylko popisać wnuczką, o której piszą książki i kręcą  
filmy. Ewidentnie jedyna wnuczka hrabiny też będzie na balu, ale o niej nigdy  
nie nakręcono żadnego filmu i w gruncie rzeczy jest jakąś nieudacznicą, która  
wyleciała z ekskluzywnego internatu dla dziewcząt w Szwajcarii, bo nie umiała  
nauczyć się porządnie jeździć na nartach, czy coś takiego. 
A więc jestem wolna! Mogę spędzić jutrzejszy wieczór z moim ukochanym! Zupełnie  
niepotrzebnie opowiadałam Micha-elowi jakieś historie o kocie na dachu! Wszystko  
będzie dobrze, tyle tylko, że nadal nie mam swojej szczęśliwej bielizny. Czuję w  
kościach, że to mi może przynieść pecha. 
Jestem taka szczęśliwa, że znów mam ochotę napisać jakiś wiersz. Jednak spróbuję  
ukryć to przed Tiną, bo wydaje mi się, że to nie na miejscu popisywać się własną  
radością, kiedy ktoś inny czuje się tak strasznie przygnębiony (Tina dowiedziała  
się, kto to jest Jasmine. To dziewczyna, która chodzi z Dave'em do Trinity. Jej  
ojciec też jest szejkiem naftowym. Jasmine ma aparat ortodontyczny w kolorze  
akwamaryny i używa nicka Iluvjustin2345). 
????? ????? 
Algebra: pytania na końcu rozdziału 11 Angielski: opisać w dzienniku swoje  
uczucia związane z lekturą wiersza Johna Donne'a Przynęta Biologia: nie wiem.  
Shameeka odrobi ją za mnie Zdrowie i przepisy bezpieczeństwa: rozdział 3 Ty i  
zagrożenia środowiskowe 
RZ: odkryć swój ukryty talent Francuski: Chapitre Onze, ecrivez une narratif,  
300 Historia cywilizacji: w 500 słowach opisz powstanie amerykańskiego konfliktu 
168 

TC/?KS2 ??? ???????? 
Och, Michael, 
Niedługo zaparkujemy 
Przed Grand Moff Tarkin, 
Ciesząc się wegetariańskim moo shu 
Przy śmiesznych piskach R2D2 
I może nawet trzymając ręce 
Złączone, patrząc na piaski Tatooine, 
Wiedząc, że nasza miłość na razie 
Więcej ma Mocy niż Gwiazda Śmierci. 
I chociaż nasza płanela może 
W powietrze wyłecieć, 
A każde żywe stworzenie zginąć, 
My jak Leia i Han, w gwiazdach na niebie. 
Bo naszej miłości nigdy nie zniszczą. 
Niczym Sokół Miłlenium w hiperprzestrzeni, 
Nasza miłość będzie trwać na wieki. 
Czwartek, 22 stycznia, w limuzynie, w drodze powrotnej do domu od Grandmere 
Tylko osoba dużego formatu jest w stanie się przyznać, że popełniła błąd - to  
Grandmere mnie tego nauczyła. A jeśli to prawda, jestem nawet osobą większego  
formatu, niżby na to wskazywało moje metr siedemdziesiąt pięć wzrostu. Bo  
myliłam się. Myliłam się co do Grandmere. Przez cały ten czas, kiedy wydawało mi  
się, że jest nieludzka i może nawet została zesłana tu z macierzystego statku  
istot pozaziemskich, żeby przyjrzeć się życiu na naszej planecie, a potem zdać  
relację swoim przełożonym. Otóż okazuje się, że Grandmere jest człowiekiem,  
zupełnie jak ja. 
169 
Skąd o tym wiem? Jak odkryłam, że księżna wdowa z Geno-wii mimo wszystko nie  
zaprzedała swojej duszy Księciu Ciemności, jak to często zakładałam? 
Dowiedziałam się tego dzisiaj, kiedy weszłam do apartamentu Grandmere w hotelu  
Plaża, w pełni gotowa, żeby odbyć z nią batalię w sprawie tej całej imprezy u  
hrabiny Trevanni. Miałam zamiar powiedzieć twardo: „Grandmere, tata mówi, że nie  
muszę tam iść, i wiesz co? Ja nie zamierzam się tam wybrać". 
Dokładnie to zamierzałam jej powiedzieć. 
Tyle że kiedy weszłam do środka i ją zobaczyłam, słowa praktycznie uwięzły mi w  
gardle! Bo Grandmere wyglądała tak, jakby ktoś przejechał się po niej walcem  
drogowym! Poważnie. Siedziała tam po ciemku - zarzuciła takie purpurowe szale na  
abażury lamp, bo, jak powiedziała, światło raziło ją w oczy -i nawet nie była  
porządnie ubrana. Miała na sobie purpurowy aksamitny szlafrok i jakieś kapcie, i  
przykryła sobie kolana kaszmirowym pledem, a włosy miała nakręcone na lokówki, i  
gdyby jej eyeliner nie był wytatuowany, przysięgam, że byłby rozmazany. Nawet  
nie popijała sidecara, swojego ulubionego drinka, ani nic. Siedziała tam bez  
ruchu, a na jej kolanach trząsł się Rom-mel. Jak śmierć na chorągwi. To znaczy  
Grandmere tak wyglądała, nie pies. 
-  Grandmere! - Nie zdołałam powstrzymać okrzyku, kiedy ją zobaczyłam. - Czy ty  
się dobrze czujesz? Jesteś chora czy co? 

Ale Grandmere powiedziała tylko, głosem zupełnie niepodobnym do jej normalnego  
głosu, więc prawie nie mogłam uwierzyć, że należy do tej samej osoby: 
-  Nie, nic mi nie jest. Przynajmniej nic mi nie będzie. Kiedy już uporam się z  
tym upokorzeniem. 
-  Upokorzeniem? Jakim upokorzeniem? - Podeszłam i uklękłam obok jej fotela. -  
Grandmere, czy ty na pewno nie jesteś chora? Nawet nie palisz! 
170 
-  Nic mi nie będzie - powiedziała słabym głosem. - Za parę tygodni zdołam jakoś  
pokazać swoją twarz publicznie. W końcu jestem Renaldo. Jestem silna, jakoś dam  
sobie radę. 
Właściwie to Grandmere jest Renaldo tylko przez małżeństwo, ale w tej chwili nie  
zamierzałam się z nią o to spierać, bo widziałam, że coś jest poważnie nie w  
porządku - na przykład macica jej wypadła pod prysznicem albo coś takiego (to  
się kiedyś zdarzyło jednej pani na osiedlu emeryckim w Boca, gdzie mieszkają  
dziadkowie Lilly i Michaela; no i często przytrafia się to krowom we Wszystkich  
stworzeniach dużych i małych). 
-  Grandmere - powiedziałam, rozglądając się ukradkiem, czy jej macica nie leży  
gdzieś na podłodze. - Chcesz, żebym wezwała lekarza? 
-  Żaden lekarz nie uleczy mnie z tego, co mi dolega - zapewniła mnie Grandmere.  
- Cierpię wyłącznie dlatego, że wstydzę się, bo mnie własna wnuczka nie kocha. 
Nie miałam pojęcia, o czym ona mówi. No pewnie, że czasami nie znoszę Grandmere.  
Czasami nawet myślę, że jej nienawidzę. Ale to nie znaczy, że jej nie kocham.  
Chyba. Przynajmniej nigdy jej tego nie powiedziałam otwarcie. 
-  Grandmere, ale o czym ty mówisz? Oczywiście, że cię kocham... 
-  To dlaczego nie chcesz pójść ze mną na czarno-biały bal do hrabiny Trevanni?  
- chlipnęła Grandmere. 
Mrugając ze zdumienia, wykrztusiłam tylko: 
-  C-co? 
-  Twój ojciec powiedział, że nie chcesz iść na bal - rzuciła Grandmere. - Mówi,  
że sobie tego nie życzysz! 
-  Grandmere - powiedziałam. - Wiesz przecież od dawna, że ja tam nie chcę pójść.  
Wiesz, że Michael i ja... 
-  TEN CHŁOPAK! - krzyknęła Grandmere. - ZNÓW ten chłopak! 
171 
-  Grandmere, przestań o nim tak mówić - poprosiłam. -Doskonale wiesz, jak ma na  
imię. 
-  I pewnie ten Michael - pociągnęła nosem Grandmere -jest dla ciebie ważniejszy  
niż JA. Pewnie uważasz, że w tej sprawie JEGO uczucia są ważniejsze niż MOJE. 
Odpowiedzią na to pytanie mogło być tylko jednoznaczne: TAK. Ale nie chciałam  
być niegrzeczna. Powiedziałam: 
-  Grandmere, jutro wieczorem mamy naszą pierwszą randkę. To znaczy ja i Michael.  
To dla mnie naprawdę ważne. 
-  I jak przypuszczam to, że DLA MNIE ważna była twoja obecność na tym balu, nie  
ma żadnego znaczenia? - Kiedy Grandmere tak siedziała i patrzyła na mnie  
zrozpaczonym wzrokiem, przez moment wydawało mi się nawet, że ma łzy w oczach.  
Ale to pewnie tylko złudzenie wywołane przyćmionym światłem. - To, że Elena  

Trevanni, odkąd byłam małą dziewczynką, zawsze się wywyższała, bo pochodziła ze  
starszej i lepszej rodziny niż ja? Że dopóki nie wyszłam za twojego dziadka,  
zawsze miała ładniejsze sukienki, buty i torebki niż te, na które stać było  
moich rodziców? Że nadal uważa się za osobę lepszą ode mnie, bo wyszła za  
HRABIEGO, który nie miał żadnych obowiązków ani ziem, tylko nieskończone  
bogactwo, podczas gdy ja musiałam sobie ręce urobić po łokcie, żeby Genowia  
stała się kwitnącym rajem turystycznym, którym jest dzisiaj? I że miałam  
nadzieję, że ten jeden raz, pokazując jej, jaką mam uroczą i dobrze ułożoną  
wnuczkę, zdołam się jej odwdzięczyć? 
Zatkało mnie. Nie miałam pojęcia, dlaczego ten głupi bał jest dla niej taki  
ważny. Myślałam, że to dlatego, że ona chce doprowadzić mnie i Michaela do  
zerwania albo zmusić mnie, żebym polubiła księcia Renę zamiast niego, żebyśmy  
mogli któregoś dnia połączyć nasze rodziny świętym węzłem małżeńskim i stworzyć  
rasę superkrólewską. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogą tu zachodzić jakieś  
inne, ukryte okoliczności łagodzące... 
172 
Takie jak to, że hrabina Trevanni jest, mówiąc ściśle, Laną Weinberger mojej  
Grandmere. 
Bo na to mi wyglądało. Zupełnie jakby ta Elena Trevanni znęcała się nad  
Grandmere i dokuczała jej tak bezlitośnie, jak mnie zamęczała i torturowała Lana  
od wielu lat. 
Zastanawiałam się, czy Elena, jak Lana, kiedykolwiek zasugerowała Grandmere,  
żeby sobie przylepiła plastry z opatrunkiem na biuście zamiast stanika. Jeśli  
powiedziała coś takiego do Klaryssy Renaldo, to jest o wiele odważniejszą osobą  
niż ja. 
- A teraz - dodała Grandmere bardzo smutnym głosem -muszę jej powiedzieć, że  
moja wnuczka nie kocha mnie na tyle, żeby na jeden wieczór rozstać się ze swoim  
chłopakiem. 
Z bólem serca zdałam sobie sprawę, co trzeba zrobić. To znaczy, wiedziałam, co  
czuje Grandmere. Gdyby istniał jakiś sposób - jakikolwiek sposób - żebym mogła  
odpłacić Lanie - no wiecie, poza umówieniem się z jej chłopakiem, co już i tak  
zrobiłam, tylko że to w efekcie upokorzyło MNIE znacznie bardziej niż Lane - to  
ja bym to zrobiła natychmiast. Wszystko jedno co by to było. 
Bo kiedy ktoś jest tak wredny i okrutny, i po prostu do głębi paskudny jak Lana  
- i to nie tylko wobec mnie, ale wszystkich dziewczyn z Liceum imienia Alberta  
Einsteina, które nie zostały obdarzone taką urodą i szkolnym wzięciem jak ona -  
w pełni zasługuje na to, żeby utrzeć mu nosa. 
Tylko tak dziwnie było pomyśleć, że ktoś taki jak Grandmere, na pozór  
niesamowicie pewny siebie, może mieć w swoim życiu własną Lane Weinberger. To  
znaczy ja sobie zawsze wyobrażałam, że gdyby Lana Weinberger zamiotła długimi  
blond włosami stolik Grandmere, babka z miejsca zamieniłaby się w Przyczajonego  
Tygrysa i walnęłaby ją w twarz butem od Ferragamo. 
Ale może istniał ktoś, kogo nawet Grandmere nieco się obawiała. I może tą osobą  
była właśnie hrabina Trevanni. 
173 
I chociaż to nieprawda, że kocham Grandmere bardziej niż Michaela - ja nikogo  

nie kocham bardziej niż Michaela poza, oczywiście, Grubym Louie - to bardziej  
żal mi było w tamtej chwili Grandmere niż samej siebie. No wiecie, jeśli skończy  
się na tym, że Michael ze mną zerwie, bo odwołałam naszą randkę. To brzmi  
niewiarygodnie, ale mówię prawdę. 
No więc powiedziałam, chociaż sama nie wierzyłam do końca, że te słowa wychodzą  
z moich ust: 
-  Dobrze, Grandmere. Pojawię się na tym twoim balu. Grandmere uległa cudownemu  
przeobrażeniu. W jednej 
chwili się rozchmurzyła. 
-  Naprawdę, Amelio? - powiedziała, chwytając mnie za ręce. - Naprawdę zrobisz  
to dla mnie? 
Wiedziałam, że stracę Michaela na zawsze. Ale jak kiedyś powiedziała moja mama,  
jeśli on tego nie zrozumie, to pewnie w ogóle nie jest mnie wart. 
Jestem popychadłem. Ale ona miała taką szczęśliwą minę. Zrzuciła kaszmirowy pled  
- i Rommła - i zadzwoniła na pokojówkę, zażądała sidecara i papierosów, a potem  
przeszłyśmy do naszej dzisiejszej lekcji - to znaczy, jak zapytać o numer  
telefonu do najbliższej korporacji taksówkowej w pięciu różnych językach. 
A ja tylko chcę wiedzieć: CO. 
To znaczy nie pytam o to, czemu miałabym kiedykolwiek zamawiać taksówkę w 
hindi. 
Chodzi mi o to, co - CO???? - powiem Michaelowi? No bo poważnie, jeśli on mnie  
teraz nie rzuci, to coś z nim jest nie w porządku. A skoro wiem, że z nim  
wszystko jest w porządku, to wiem również, że zostanę porzucona. 
I mogę na to wszystko powiedzie tylko jedno: NIE MA SPRAWIEDLIWOŚCI NA 
TYM  
ŚWIECIE. 
Ponieważ jurto rano Lilly ma swoje spotkanie przy śniadaniu z producentami  
telewizyjnego filmu opartego na mojej bio- 
174 
grafii, przekaże mu tę nowinę właśnie wtedy. W ten sposób Michael zdąży mnie  
rzucić przed godziną wychowawczą. Może uda mi się potem przestać płakać, zanim  
Lana zobaczy mnie na algebrze na drugiej lekcji. Nie sądzę, żebym mogła znieść  
jej kpiny po tym, jak już serce zostanie wyrwane mi z piersi i ??-śnię te na  
posadzkę holu. Nienawidzę samej siebie. 
Czwartek, 22 stycznia, poddasze 
Widziałam ten film o moim życiu. Mama nagrała go dla mnie, kiedy byłam w Genowi  
i. Myślała, że potem pan G. nagrał na nim mecz Jetsów, ale okazało się, że nie. 
Facet, który grał Michaela, był po prostu rewelacyjny. W filmie on i ja  
schodzimy się na koniec. 
Szkoda, że w prawdziwym życiu on mnie jutro rzuci... Chociaż Tina tak nie uważa. 
To bardzo ładnie z jej strony i tak dalej, ale fakt pozostaje faktem, on to na  
pewno zrobi. No bo to naprawdę kwestia dumy. Jeśli dziewczyna, z którą chodzisz  
przez pełne trzydzieści cztery dni, odwołuje waszą pierwszą randkę, to naprawdę  
nie masz wyboru, tylko musisz z nią zerwać. To znaczy, ja totalnie rozumiem.  
SAMA bym ze sobą zerwała. Przecież teraz to takie ewidentne, że nastolatki z  
królewskich rodzin nie są normalnymi nastolatkami. To znaczy, dla ludzi takich  

jak ja czy książę William obowiązek będzie zawsze stał na pierwszym miejscu. Kto  
zdoła to zrozumieć, a co dopiero dostosować się do tego? 
Tina mówi, że Michael zdoła i że się dostosuje. Tina mówi, że Michael nie zerwie  
ze mną dlatego, że on mnie kocha. Ja mówię, że owszem, zerwie, bo kocha mnie  
wyłącznie jak przyjaciela. 
175 
-  Michael wyraźnie kocha cię bardziej niż jak przyjaciela -powtarza mi Tina bez  
przerwy przez telefon. - To znaczy, przecież wyście się całowali! 
-  Tak - mówię. - Ale z Kennym też się całowaliśmy, a wcale nie lubiłam go  
bardziej niż jak przyjaciela. 
-  To zupełnie inna sprawa - mówi Tina. 
-  Jak to? 
-  Bo ty i Michael jesteście sobie przeznaczeni! - Tina ma już w głosie  
desperację. - Wasze horoskopy to mówią! Ty i Ken-ny nigdy nie byliście dla  
siebie stworzeni, bo on jest Rakiem. 
Pomijając astrologiczne przepowiednie Tiny, nie ma żadnego dowodu na to, że  
Michael interesuje się mną bardziej niż taką Judith Gershner. To prawda, napisał  
dla mnie wiersz, w którym pojawiło się słowo na K. Ale to było cały miesiąc temu.  
A ja cały ten ostatni okres spędziłam poza granicami kraju. Od czasu mojego  
powrotu nie powtarzał podobnych wyznań. Myślę, że to wielce prawdopodobne, że  
jutrzejszy dzień przyniesie ze sobą tę słomkę, która przeważy ciężar dźwigany na  
plecach przez tego seksownego chłopaka. No bo dlaczego Michael miałby tracić  
czas na dziewczynę taką jak ja, która nawet nie umie się postawić własnej babce?  
Jestem pewna, że gdyby babka Michaela powiedziała do niego: „Michael, musisz iść  
ze mną w piątek do salonu bingo, bo Olga Krakowski, moja rywalka z dzieciństwa,  
będzie tam i ja się chcę tobą przed nią popisać", to on by po prostu odparł:  
„Wybacz, babciu, ale to się nijak nie da zrobić". 
Nie, ja jestem pozbawiona kręgosłupa. 
I jestem jedyną osobą, która musi ponieść tego konsekwencje. 
Zastanawiam się, czy nie jest już za późno na to, żeby zmienić szkołę. Bo ja  
naprawdę nie zniosę chodzenia z Michaełem do tej samej szkoły, kiedy on już ze  
mną zerwie. Jeśli mam go widywać na korytarzach, przy lunchu i na RZ, wiedząc,  
że kiedyś był cały mój, a potem go straciłam, to mnie to przecież zabije. 
176 
Ale czy jest jakaś inna szkoła na Manhattanie, która przyjmie takie beztalencie,  
takiego wyrzutka bez charakteru? Wątpię. 
??? ??????? 
Och, Michaelu, jedyna moja miłości, Czekały łias nowe, tak łiczne radości,  
Straciłam Cię jednak, nie starczyło mi siły. I przez łata będę płakać po Tobie,  
mój miły. 
Piątek, 23 stycznia Godzina wychowawcza 
No cóż. Po wszystkim. Powiedziałam mu. Nie rzucił mnie. Na razie. W gruncie  
rzeczy zachował się w tej całej sprawie bardzo fajnie. 
- Naprawdę, Mia - powiedział tylko - rozumiem. Jesteś księżniczką. Obowiązek  
rzecz święta. 
Może po prostu nie chciał rzucać mnie w szkole, na oczach wszystkich? 

Powiedziałam mu, że jeśli zdołam, spróbuję wyrwać się z tego balu wcześniej. On  
stwierdził, że jeśli mi się uda, mam wpaść. To znaczy, do apartamentu  
Moscovitzów. 
Ja oczywiście wiem, co to oznacza: 
Zamierza mnie rzucić, kiedy tam przyjdę. 
O MÓJ BOŻE, CO JEST ZE MNĄ NIE TAK???? Znam Michaela od tylu lat. To NIE 
jest  
taki typ chłopaka, który rzuci dziewczynę tylko dlatego, że ona ma jakieś  
rodzinne zobowiązania i musi je postawić na pierwszym miejscu przed randką z nim.  
TO NIE JEST TAKI CHŁOPAK. DLATEGO WŁAŚNIE GO KOCHAM. 
Ale czemu nie mogę przestać myśleć, że nie rzucił mnie w tym momencie jedynie  
dlatego, że nie mógł tego zrobić, siedząc 
12- Księżniczka na dworze 
177 
w mojej limuzynie, na oczach mojego kierowcy i ochroniarza? No bo Michael nie ma  
przecież pojęcia, czy Lars nie został przeszkolony w sprawianiu lania chłopakom,  
którzy mogliby próbować mnie rzucić w jego obecności. 
MUSZĘ PRZESTAĆ. MICHAEL TO NIE DAVE FA-ROUQ EL-ABAR. On mnie 
NIE RZUCI z takiego  
błahego powodu. 
No to dlaczego czuję się tak, jak wiem, że musiała czuć się Jane Eyre, kiedy  
dowiedziała się prawdy o Bercie w dzień swojego ślubu? Nie, Michael nie ma żony,  
tego jestem pewna. Ale jest bardzo możliwe, że mój związek z nim, tak jak  
związek Jane z panem Rochesterem, dobiega końca. I nie potrafię wymyślić żadnego  
sposobu pod słońcem, żeby to naprawić. No bo czy to możliwe, że dzisiaj  
wieczorem, kiedy pojadę do Moscovitzów, dom zastanę w płomieniach i będę miała  
okazję dowieść, że jestem warta Michaela, nie myśląc o sobie, tylko ratując z  
płomieni jego matkę, a może jego psa, Pawłowa? 
Poza tym nie widzę możliwości naszego ponownego zejścia się. Oczywiście, dam mu  
prezent urodzinowy, skoro zadałam sobie już taki trud, kradnąc go. 
Ale wiem, że to nic nie zmieni. 
Ale CO jest ze mną nie tak???? Lepiej, żeby to był PMS. Bo jeśli miłość cały  
czas tak wygląda, to ja już wcale nie chcę być zakochana!!!!!!!!!!! 
Piątek, 23 stycznia Nadal godzina wychowawcza 
Właśnie ogłoszono nazwisko najnowszej członkini zespołu cheerleaderek drużyny  
juniorów Liceum imienia Alberta Einsteina. Jest nią Shameeka Taylor. 
178 
Świetnie. Po prostu świetnie. No i tyle. Jestem teraz już oficjalnie jedyną  
znaną mi osobą, która nie posiada żadnego widocznego talentu. 
POD KAŻDYM WZGLĘDEM jestem wyrzutkiem. 
Piątek, 23 stycznia Algebra 
Michael nie zajrzał tutaj w przerwie między lekcjami. To pierwszy dzień w tym  
tygodniu, żeby nie wpadł tu na moment powiedzieć mi „cześć" po drodze na swoje  
zajęcia z zaawansowanego angielskiego, trzy klasy dalej. 
Totalnie staram się nie wziąć tego do siebie osobiście, ale ten mały wewnętrzny  

głosik wciąż mi szepcze: NO I MASZ! JUŻ PO WSZYSTKIM! ON CIĘ WŁAŚNIE 
RZUCA! 
Jestem pewna, że Kate Bosworth nie ma w sobie takiego wewnętrznego głosiku.  
DLACZEGO nie mogłam urodzić się taką Kate Bosworth zamiast Mią Thermopolis?    
• 
Zęby jeszcze pogorszyć sprawę - jakbym kiedykolwiek mogła przejmować się czymś  
tak trywialnym - Lana właśnie obróciła się do mnie i syknęła: 
- Nie myśl sobie, że skoro twoja przyjaciółka dostała się do zespołu, cokolwiek  
się między nami zmieni, Mia. Ona jest tak samo żałosna jak ty. Pozwolili jej  
dołączyć do nas tylko po to, żeby podwyższyć poziom geniuszowatości w drużynie. 
A potem znów zamiotła głową - ale zrobiła to za wolno. Bo całkiem spora część  
jej włosów nadal leżała na moim blacie. 
I kiedy z całej siły zamknęłam książkę do algebry, poziom I i II - bo to właśnie  
zrobiłam natychmiast - dość spora część tych jedwabistych, pachnących awapuhi  
loków dostała się między strony 210 i 211. 
179 
Lana wrzasnęła z bólu. Pan G., który stał przy tablicy, obrócił się, zobaczył,  
skąd dochodzą te wrzaski, i westchnął. 
-  Mia - powiedział zmęczonym głosem. - Lana. Co znowu? Lana wytknęła mnie  
palcem. 
-  Ona zatrzasnęła książkę na moich włosach! Wzruszyłam niewinnie ramionami. 
-  Nie zauważyłam, że jej włosy tkwiły w mojej książce. A w ogóle, czy ona nie  
może trzymać swoich włosów przy sobie? 
Pan Gianini zrobił znudzoną minę. 
-  Lana - powiedział - jeśli nie jesteś w stanie zapanować nad fryzurą, zalecam  
zaplatanie warkoczy. Mia, nie zatrzaskuj książki. Powinna być otwarta na stronie  
dwieście jedenaście, z której przeczytasz nam ustęp drugi. Głośno. 
Przeczytałam głośno ustęp drugi, ale z pewną satysfakcją w głosie. Po raz  
pierwszy zemściłam się na Lanie i NIE TRAFIŁAM do gabinetu dyrektorki. Słodka,  
słodka zemsta. 
Nie wiem nawet, czemu muszę uczyć się tych rzeczy. Nie sądzę, żeby pałac w  
Genowii był pełen nadgorliwych pracowników umierających z chęci mnożenia za 
mnie  
ułamków. 
Wielomiany 
Składnik: zmienna (zmienne) pomnożone przez współczynnik Jednomian: wielomian 
z  
jedną zmienną Dwumian: wielomian z dwoma zmiennymi Trójmian: wielomian z 
trzema  
zmiennymi Stopień wielomianu = stopień składnika o najwyższym stopniu 
Zachwycona zemstą nad wrogiem, prawie zapomniałam o tym, że mam złamane serce.  
Muszę pamiętać, że Michael mnie rzuci po czarno-białym balu dziś wieczorem.  
Czemu nie mogę się SKUPIĆ???? To pewnie ta miłość. Mam jej już powyżej uszu. 
180 
Piątek, 23 stycznia Zdrowie i przepisy bezpieczeństwa 
Dlaczego wyglądasz, jakbyś zeżarła skarpetkę? Wcale nie. Jak twoje spotkanie  

przy śniadaniu? 
Owszem, wyglądasz. Spotkanie poszło REWELACYJNIE. 
Naprawdę? Zgodzili się umieścić sprostowanie na całą stronę w „Variety"? 
Nie, nawet lepiej. Czy coś zaszło między tobą a moim bratem? Bo widziałam go  
przed chwilą w holu z bardzo podejrzaną miną. 
PODEJRZANĄ? Jak to podejrzaną? Jakby rozglądał się za Judith Gershner, żeby ją  
zaprosić na randkę dziś wieczorem??? 
Nie, raczej tak jakby rozglądał się za automatem telefonicznym. Dlaczego miałby  
się umawiać z Judith Gershner? Ile razy mam ci powtarzać, że on lubi ciebie, a  
nie J.G. ? 
Chciałaś powiedzieć, że mnie LUBIŁ. Zanim zostałam zmuszona odwołać naszą  
dzisiejszą randkę, bo Grandmere zmusza mnie do pójścia na bal. 
Bal? Doprawdy. Ugh. Ale wybacz mi, Mia. Michael nie poprosi innej dziewczyny,  
żeby z nim chodziła, tylko dlatego, że ty nie możesz iść dziś na randkę. On  
naprawdę cieszył się na tę randkę z tobą. I nie tylko z powodu pożądliwości. 
NAPRAWDĘ??? 
Tak, ty beznadziejo. A co myślałaś? Przecież wy ze sobą chodzicie. 
Ale właśnie o to chodzi. Że nawet nie chodzimy. Na randki. To znaczy jeszcze nie. 
/ co z tego? Kiedyś wreszcie pójdziecie, kiedy nie będziesz miała żadnego balu w  
perspektywie. 
Nie uważasz, że on ma zamiar mnie rzucić? 
Raczej nie, chyba że coś ciężkiego spadło mu na głowę między chwilą, kiedy  
widziałam go po raz ostatni, a chwilą obecną. 
181 
Facetów z uszkodzonym mózgiem trudno obciążać odpowiedzialnością za to, co robią. 
Dlaczego coś ciężkiego miałoby mu spaść na głowę? 
To była taka krotochwila. Chcesz usłyszeć o moim spotkaniu czy nie? 
Chcę. Co się działo? 
Powiedzieli mi, że interesuje ich opcja na mój program. 
Co to znaczy? 
To znaczy, że rozprowadzą Lilly mówi prosto z mostu w swoich sieciach, żeby  
zobaczyć, czy ktoś tego nie kupi. Wtedy to byłby prawdziwy program. Na  
prawdziwym kanale. Nie na kablówce ogólnego dostępu. Na przykład w ABC albo  
Lifetime, albo VH1 czy czymś takim. 
Lilly!!!! ALEŻ TO REWELACJA!!! 
Tak, wiem. Ups, musimy przestać pisać. Wheeton się na nas gapi. 
Notatka do samej siebie: sprawdzić słowa „pożądliwość" i „krotochwila". 
Piątek, 23 styczni R 
Lunch był dzisiaj bardzo uroczysty. Wszyscy mieli jakiś po wód do świętowania: 
•   Shameeka, bo udało jej się dostać do drużyny cheerleade-rek i w ten sposób  
zemścić się za wszystkie wysokie, bardzo inteligentne dziewczyny całego świata  
(chociaż, oczywiście, Shameeka wygląda jak supermodelka i może sobie obie nogi  
założyć na szyję, ale co tam). 
•   Lilly, bo jest zainteresowanie opcją na jej program. 
182 
•  Tina, bo wreszcie zdecydowała się rzucić Dave'a, a nie romanse jako takie, i  

dalej żyć normalnie. 
•   Ling Su, bo udało jej się zamieścić rysunek Joego, tego kamiennego lwa, na  
szkolnej wystawie rysunkowej. 
•  Borys, bo - no cóż, jest Borysem. Borys zawsze jest szczęśliwy. 
Zauważcie, że nie wymieniłam Michaela. To dlatego, że nie mam pojęcia, w jakim  
nastroju był Michael w czasie lunchu -czy był szczęśliwy, czy smutny; czy  
doskwierała mu pożądliwość, czy coś innego. To dlatego, że Michael na lunchu się  
nie pokazał. Tuż przed czwartą lekcją, kiedy przebiegał koło mojej szafki,  
rzucił tylko: 
- Mam parę rzeczy do załatwienia. Zobaczymy się na RZ, okay? 
PARĘ RZECZY DO ZAŁATWIENIA. 
Powinnam go, oczywiście, po prostu o to zapytać. Powinnam najzwyczajniej  
powiedzieć: „Słuchaj, czy ty masz zamiar zerwać ze mną z tego powodu?" Bo  
naprawdę chciałabym już wiedzieć. Wóz albo przewóz. 
Jednak nie mogę tak po prostu podejść do Michaela i zapytać go, jak stoją sprawy  
między nami, bo właśnie teraz jest zajęty i omawia z Borysem jakieś sprawy  
związane ze swoim zespołem. Zespół Michaela składa się (jak na razie) z Michaela  
(gitara basowa), Borysa (skrzypce elektroniczne) i takiego wysokiego Paula z  
Klubu Komputerowego (klawisze), z faceta z orkiestry dętej LIAE o imieniu Trevor  
(gitara) i Feliksa, tego przerażającego typka z czwartej klasy z kozią bródką,  
która jest jeszcze obfitsza niż bródka pana Gianiniego (perkusja). Nadal nie  
mają jeszcze nazwy dla zespołu ani miejsca na próby. Ale chyba myślą, że pan  
Kreblutz, główny woźny, będzie ich wpuszczał w weekendy na salę prób orkiestry  
dętej, jeżeli mu załatwią bilety 
183 
na Westminster Kennel Show w przyszłym miesiącu. Pan Kre-blutz jest wielkim  
fanem strzyżonych pudli. 
Sam fakt, że Michael jest w stanie skoncentrować się na sprawach związanych z  
zespołem, kiedy nasz związek właśnie się rozpada, dowodzi, że jest prawdziwym  
muzykiem, kompletnie poświęcającym się swojej sztuce. Ja, będąc dziwadłem i bez- 
talenciem, oczywiście nie umiem myśleć o niczym innym, tylko o moim złamanym  
sercu. Zdolność Michaela do skoncentrowania się mimo wszelkiego osobistego żalu,  
jaki może właśnie odczuwać, pokazuje, że jest prawdziwym geniuszem. 
Albo to, albo w ogóle nigdy go specjalnie nie obchodziłam. 
Wołałabym wierzyć, że to pierwsze. 
Och, żebym miała jakieś ujście, takie jak muzyka, coś, co by mi pomogło poradzić  
sobie z tym cierpieniem, które właśnie odczuwam! Ale niestety- nie jestem  
artystką. Muszę tylko siedzieć tu i cierpieć w milczeniu, kiedy wszędzie wkoło  
mnie szczodrzej obdarzone istoty wyrażają swoje najdokuczliwsze bolączki poprzez  
piosenkę, taniec i kinematografię. 
No cóż, dobra, wyłącznie poprzez kinematografię, bo nie ma żadnych piosenkarzy  
ani tancerzy na RZ na piątej godzinie lekcyjnej. Zamiast tego mamy Lilly, która  
konstruuje właśnie, jak to określiła, kluczowy odcinek Lilly mówi prosto z mostu.  
Przyjrzy się w nim oślizgłemu podbrzuszu amerykańskiej instytucji znanej jako  
Starbucks. Lilly stwierdziła, że Starbucks, poprzez wprowadzenie karty Starbucks  
(za której pomocą ludzie uzależnieni od kofeiny mogą płacić elektronicznie za  

swoją małą czarną) jest w gruncie rzeczy agendą CIA, która śledzi poruszenia  
amerykańskiej inteligencji - pisarzy, reżyserów i innych znanych agitatorów  
sprawy liberalnej - poprzez ich konsumpcję kawy. 
A co mnie to. Ja nawet nie lubię kawy. 
Och, kurczę. Dzwonek. 
184 
waftGft ????? 
Algebra: a kogo to obchodzi? 
Angielski: mam wszystko gdzieś 
Biologia: mam dość życia 
Zdrowie i zasady bezpieczeństwa: pan Wheeton też jest zakochany. Powinnam go  
ostrzec, żeby dał sobie spokój, póki jeszcze jest czas 
RZ: nawet nie powinno mnie tu być 
Francuski: i po co ten język w ogóle istnieje? Przecież i tak wszyscy mówią po  
angielsku 
Historia cywilizacji: co to ma za znaczenie? Wcześniej czy później i tak umrzemy 
Piątek, 23 stycznia, 18.00, apartament Grandmere w hotelu Plaża 
Grandmere kazała mi przyjść tutaj prosto ze szkoły, żeby Paolo mógł zacząć nas  
czesać na bal. Nie wiedziałam, że Paolo przyjmuje również zlecenia na wizyty w  
prywatnych mieszkaniach, ale najwyraźniej właśnie tak jest. Wyłącznie od  
członków rodzin panujących, jak mnie zapewnił, i od Madonny. 
Wyjaśniłam mu, że teraz zapuszczam włosy, bo chłopcy wolą dziewczyny długowłose  
od krótkowłosych, a Paolo zaczął cmokać pod nosem, ale potem użył kilku lokówek,  
usiłując się pozbyć tego trójkątnego kształtu, i to chyba podziałało, bo moje  
włosy wyglądają całkiem nieźle. W ogóle cała wyglądam całkiem nieźle. To znaczy,  
przynajmniej z zewnątrz. 
Szkoda tylko, że wewnątrz jestem cała niepoukładana. 
Usiłuję jednak tego nie okazywać. No bo wiecie, chciałabym, żeby Grandmere  
myślała, że się dobrze bawię. No bo ja 
185 
przecież robię to tylko dla niej. Dlatego, że ona jest starą kobietą, moją babką,  
i że wałczyła z nazistami i tak dalej, za co właściwie ktoś powinien dać jej  
jakiś medal. 
Mam tylko nadzieję, że ona to pewnego dnia doceni. To znaczy, moje niezwykłe  
poświęcenie. Ale wątpię, czy to się kiedykolwiek stanie.  
Siedemdziesięcioparoletnie damy - zwłaszcza jeśli są księżnymi wdowami - chyba  
nigdy nie pamiętają, jak to jest mieć czternaście lat i być zakochaną. 
No cóż, chyba już na nas pora. Grandmere włożyła seksowną czarną kieckę, całą  
połyskującą. Wygląda jak Diana Ross. Tylko bez brwi. I starsza. I biała. 
Mówi, że wyglądam jak śnieżynka. Hmmm, właśnie tego zawsze pragnęłam, 
wyglądać  
jak śnieżynka... 
Może to jest ten mój ukryty talent. Wykazuję się zadziwiającym podobieństwem do  
śnieżynki. 
Moi rodzice pękną z dumy. 
Piątek, 23 stycznia, 20.00, łazienka w apartamencie hrabiny Trevanni 

na Piątej Alei 
Tia. Łazienka. Znów siedzę w łazience. Wydaje się, że przy okazji każdej imprezy  
ląduję na koniec w łazience. Ciekawe dlaczego. 
Łazienka hrabiny jest trochę za bogata. Ładna jest i tak dalej, ale nie wiem,  
czy sama wybrałabym kinkiety ze świecami jako część wystroju własnej łazienki.  
No bo nawet w naszym pałacu nie mamy kinkietów ze świecami na ścianach. Chociaż  
wyglądają szalenie romantycznie i tak bardzo w stylu Ivanhoe, i tak dalej, to  
nadal stanowią dość poważne zagrożenie pożarowe, poza tym że chyba nie są  
bezpieczne dla zdro- 
186 
wia, biorąc pod uwagę, ile substancji rakotwórczych muszą wydzielać. 
No, ale nieważne. Przecież nie chodzi tutaj o to, czemu ktokolwiek miałby chcieć  
wieszać kinkiety ze świecami na ścianach łazienki. Tak naprawdę chodzi o to, że  
skoro podobno pochodzę od tych wszystkich silnych kobiet - no wiecie, Rosagundy,  
która udusiła tamtego woja swoim warkoczem, i Agnes, która skoczyła z mostu, nie  
mówiąc już o Grandmere, która podobno powstrzymała nazistów od zrównania z  
ziemią całej Genowii, przyjmując na herbatce Hitlera i Mussoliniego - to czemu  
jestem takim popychadłem? 
Pytam poważnie. Totalnie dałam się nabrać na ten numer Grandmere, która jakoby  
chciała pochwalić się przed Eleną Tre-vanni ładną i dobrze ułożoną - i owszem,  
wyglądającą jak śnieżynka - wnuczką. Miałam dla Grandmere masę empatii, nie  
zdając sobie wtedy sprawy - tak jak zdaję ją sobie teraz - że Grandmere jest  
całkowicie pozbawiona ludzkich uczuć i wszystko to miało mnie tylko wmanewrować  
w pojawienie się na balu, żeby mogła się mną popisywać jako NOWĄ 
DZIEWCZYNĄ  
KSIĘCIA RENĘ!!!!!!!!!!!! 
Na korzyść Renę muszę przyznać, że on chyba nic o tym nie wiedział. Był tak samo  
zdumiony jak ja, kiedy Grandmere przedstawiała mnie swojej rzekomo największej  
rywalce, która dzięki umiejętnościom chirurga plastycznego wygląda mniej więcej  
trzydzieści lat młodziej niż Grandmere, chociaż obie są podobno w tym samym  
wieku. 
Ale mnie się wydaje, że hrabina nieco z tą chirurgią przedobrzyła - trudno nawet  
powiedzieć, w którym miejscu i jak. To znaczy, popatrzcie tylko na biednego  
Michaela Jacksona - bo ona naprawdę, dokładnie tak jak mówiła Grandmere,  
przypomina okonia z rozbieżnym zezem. Jej oczy są tak jakby za szeroko  
rozstawione od zbyt mocnego naciągnięcia otaczającej je skóry. 
187 
Kiedy Grandmere mnie przedstawiła: „Hrabino, chciałabym pani przedstawić 
wnuczkę,  
księżniczkę Amelię Mignonette Grimal-di Renaldo" (zawsze opuszcza nazwisko  
Tłiermopolis) - myślałam, że wszystko będzie dobrze. No cóż, może nie wszystko,  
bo byłam przygotowana na to, że po balu pojadę spędzić wieczór w domu mojej  
najlepszej przyjaciółki, gdzie jej brat najprawdopodobniej mnie rzuci. No ale  
rozumiecie, myślałam, że na balu będzie okay. 
Ale wtedy Grandmere dodała: 
-  No i oczywiście znasz adoratora Amelii, księcia ??????'? Renę Grimaldiego  

Alberta. 
Adoratora? ADORATORA??? Renę i ja wymieniliśmy szybkie spojrzenia. Dopiero 
wtedy  
zauważyłam, że tuż obok hrabiny stoi dziewczyna, która musi być jej własną  
wnuczką - tą, którą wyrzucono ze szwajcarskiego internatu dla dziewcząt. Wydała  
mi się niezbyt ładna i trochę smutna, chociaż dokładnie taką właśnie czarną  
seksowną suknię jak jej suknia chciałabym włożyć na bal maturalny - o ile w  
ogóle zostanę zaproszona. Ale i tak nosiła ją bez pewności siebie. 
No więc kiedy stałam tam i robiłam się totalnie czerwona na twarzy, i pewnie  
przypominałam nie tyle śnieżynkę, co czerwono-biały cukierek choinkowy, hrabina  
przechyliła głowę, żeby mi się przyjrzeć, i odparła: 
-  Więc ten łobuz Renę wreszcie dał się złapać, i to TWOJEJ wnuczce, Klarysso.  
Musisz mieć ogromną satysfakcję. 
A potem hrabina rzuciła własnej wnuczce - przedstawiła mi ją jako Belłę -  
spojrzenie pełne czystej pogardy, pod którym Bella aż się ugięła. 
Zdałam sobie natychmiast sprawę, co konkretnie tam się właśnie rozgrywa. 
A potem Grandmere powiedziała: 
-  Naturalnie, Eleno. - A do mnie i do Renę dodała: - Chodźcie, dzieci. 
188 
A my poszliśmy za nią. Renę miał rozbawioną minę, ale ja? Ja GOTOWAŁAM SIĘ 
ZE  
ZŁOŚCI! 
-  W głowie mi się nie mieści, że to zrobiłaś! - zawołałam, jak tylko  
znalazłyśmy się poza zasięgiem słuchu hrabiny. 
-  Że co zrobiłam, Amelio? - spytała Grandmere, kiwając głową do jakiegoś faceta  
ubranego w tradycyjny afrykański strój. 
-  Że powiedziałaś tej kobiecie, że ja i Renę ze sobą chodzimy - odparłam -  
kiedy z całą pewnością tak nie jest. Wiem, że zrobiłaś to tylko po to, żebym  
wypadła lepiej niż ta biedna Bella. 
-  Renę - powiedziała słodkim głosem Grandmere. Potrafi być bardzo słodka, jeśli  
chce. - Bądź aniołem i zobacz, czy uda ci się znaleźć dla nas trochę szampana,  
dobrze? 
Renę, nadal z wyrazem cynicznego rozbawienia na twarzy -takim, jaki zawsze  
prezentuje Enriąue w reklamówkach Dori-tos - odszedł w poszukiwaniu alkoholu. 
-  Doprawdy, Amelio - powiedziała Grandmere, kiedy zniknął. - Czy ty musisz być  
taka niegrzeczna dla tego biednego chłopaka? Ja tylko chciałabym, żebyście jako  
kuzyni czuli się swobodnie i dobrze w swoim towarzystwie. 
-  Istnieje zasadnicza różnica pomiędzy zapewnianiem mojemu kuzynowi dobrego  
samopoczucia - powiedziałam - a usiłowaniem przedstawiania go jako mojego  
chłopaka! 
-  No a tak właściwie, to czego brakuje Renę? - chciała wiedzieć Grandmere. 
Wszędzie dokoła nas eleganckie pary w smokingach i wieczorowych sukniach ruszały  
na parkiet, gdzie orkiestra grała tę piosenkę, którą śpiewała Audrey Hepburn w  
filmie o Tiffany's. Wszyscy byli ubrani albo na czarno, albo na biało, albo na  
czarno-biało. Sala balowa apartamentu hrabiny zadziwiająco przypominała wybieg  
dla pingwinów w zoo w Central Parku, gdzie kiedyś wypłakiwałam sobie oczy po  

odkryciu prawdy o moim pochodzeniu. 
189 
-  Przecież on jest niezwykle uroczy - ciągnęła Grandmere -i naprawdę bardzo  
kosmopolityczny. Nie mówiąc o tym, że jest diabelnie przystojny. Jak można w  
ogóle woleć jakiegoś maturzystę od KSIĘCIA? 
-  Bo widzisz, Grandmere - odparłam - ja kocham Michaela. 
-  Miłość - parsknęła Grandmere, podnosząc oczy na szklany sufit nad naszymi  
głowami. - Pfuit! 
-  Tak, Grandmere - powtórzyłam - ja go kocham. Tak jak ty kochałaś Grandpere -  
i nie próbuj zaprzeczać, bo wiem, że go kochałaś. A teraz będziesz musiała  
przestać hołubić sekretną nadzieję na zrobienie z księcia Renę zięcia swojego  
syna, bo to się nigdy nie spełni. 
Grandmere zrobiła absolutnie niewinną minę. 
-  Ja w ogóle nie wiem, o czym ty mówisz - powiedziała, pociągając nosem z urazą. 
-  Daruj sobie, Grandmere. Chcesz, żebym spotykała się z Renę tylko z jednego  
powodu: bo on należy do arystokracji i w dodatku zagrasz tym hrabinie na nerwach.  
No cóż, nic z tego. Nawet jeśli Michael i ja mielibyśmy ze sobą zerwać... - co  
mogło nastąpić szybciej, niż się spodziewała - ...ja nie będę się spotykała z  
RENĘ! 
Grandmere wreszcie popatrzyła tak, jakby zaczynała mi wierzyć. 
-  Dobrze - powiedziała bezdźwięcznie. - Przestanę nazywać Renę twoim adoratorem.  
Ale musisz z nim zatańczyć. Przynajmniej raz. 
-  Grandmere... - Ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę, to tańce. - Proszę. Nie  
dzisiaj. Ty nie masz pojęcia... 
-  Amelio - powiedziała Grandmere tonem innym niż do tej pory. - Jeden taniec.  
To wszystko, o co cię proszę. Uważam, że jesteś mi to winna. 
-  JA ci to jestem WINNA? - Nie mogłam w tym momencie nie wybuchnąć śmiechem. 
-  
Jakim cudem? 
190 
-  Och, tylko ze względu na jedną rzecz - powiedziała Grandmere niczym  
uosobienie niewinności. - Chodzi mi o to, co zginęło ostatnio z pałacowego  
muzeum. 
Cały mój bojowy duch Renaldich wyszedł cichutko drzwiami na taras na tyłach  
apartamentu hrabiny, kiedy to usłyszałam. Poczułam się tak, jakby ktoś wymierzył  
mi cios prosto w mój brzuch śnieżynki. Czy Grandmere naprawdę powiedziała to, CO  
MNIE SIĘ WYDAJE??? 
Przełykając głośno ślinę, spytałam: 
-  C-co? 
-  Tak. - Grandmere spojrzała na mnie znacząco. - Bezcenny obiekt - jeden z  
niewielu identycznych, jakie istnieją - podarowany mi przez bardzo bliskiego  
przyjaciela, pana Richarda Nixona, świętej pamięci byłego amerykańskiego  
prezydenta. Przekonano się, że zniknął. Zdaję sobie sprawę, że osoba, która go  
zabrała, uważała, że jego braku nikt nie zauważy, bo to nie był jeden jedyny  
taki przedmiot, a one wszystkie wyglądają podobnie. Jednakże ta rzecz miała dla  
mnie ogromną wartość emocjonalną. Dick był takim wspaniałym, wiernym  

przyjacielem Genowii, kiedy jeszcze pełnił swoją funkcję, mimo wszystkich  
późniejszych kłopotów. ALE TY PRZECIEŻ NIC NIE WIESZ NA TEMAT TEJ 
KRADZIEŻY,  
AMELIO, PRAWDA? 
No to mnie miała! Miała mnie i świetnie sobie z tego zdawała sprawę. Nie wiem,  
skąd się dowiedziała - niewątpliwie za pomocą czarnej magii, w której musi mieć  
całkiem sporą wprawę - ale najwyraźniej wiedziała. Przepadłam. Wpadłam jak  
śliwka w kompot. Nie wiem, czy jako członkini rodziny panującej i tak dalej,  
znajduję się w Genowii ponad prawem, ale naprawdę wcale nie chciałam się tego  
dowiadywać. 
Powinnam była, teraz to rozumiem, udać idiotkę. Powinnam była powiedzieć z  
miejsca: „Bezcenny przedmiot? Jaki bezcenny przedmiot?" 
191 
Ale czułam, że nie ma sensu kłamać. Nozdrza natychmiast by mnie zdradziły.  
Zamiast tego powiedziałam wysokim, piskliwym głosem, który ledwie 
rozpoznawałam  
jako własny: 
-  Wiesz co, Grandmere? Z radością zatańczę z Renę. Nie ma sprawy. 
Grandmere zrobiła wielce zadowoloną minę. Powiedziała: 
-  Tak, wydawało mi się, że właśnie tak to potraktujesz. -A potem uniosła wysoko  
swoje domalowane brwi. - Och, spójrz, Renę właśnie niesie nam drinki. Kochany  
chłopiec, nieprawdaż? 
Tak właśnie zostałam zmuszona do zatańczenia z księciem Renę - który jest dobrym  
tancerzem, ale co z tego, przecież to nie Michael. To znaczy, on nigdy nawet nie  
oglądał Baffy - postrachu wampirów i uważa, że Windowsy są bardzo fajne. 
Kiedy tańczyliśmy, zdarzyła się przedziwna rzecz. Renę powiedział: 
-  Ta Bella Trevanni jest niewiarygodna. Sama popatrz, tam jest. Wygląda jak  
roślina, którą zapomniano podlać. 
Rozejrzałam się, chcąc się przekonać, o czym on właściwie mówi, no i faktycznie,  
zobaczyłam biedną smutną Bellę. Tańczyła z jakimś staruszkiem, który musiał być  
przyjacielem jej babki. Miała ogromnie zbolałą minę, jakby facet opowiadał jej o  
swoim portfelu inwestycyjnym czy czymś podobnym. No ale znów, skoro ma taką  
hrabinę za babkę, to może zbolała mina jest normalnym wyrazem twarzy Belli.  
Serce wezbrało mi współczuciem dla niej, bo dobrze wiem, jak to jest być gdzieś,  
gdzie człowiek nie ma ochoty być, tańczyć z kimś, z kim nie ma się ochoty  
tańczyć... 
Popatrzyłam na Renę i powiedziałam: 
-  Kiedy ten taniec się skończy, zaproś ją do następnego. Teraz z kolei Renę  
zrobił zbolałą minę. 
-  A muszę? 
192 
-  Słuchaj mnie, Renę - powiedziałam surowo. - Poproś ją do tańca. Dla niej to  
będzie radość jej życia, że przystojny książę chciał z nią zatańczyć. 
-  No bo dla ciebie to żadna przyjemność, tak? - powiedział Renę, nadal z tym  
cynicznym uśmieszkiem. 
-  Renę - westchnęłam. - Nie obraź się. Ale ja już spotkałam swojego księcia, i  

to na długo zanim poznałam ciebie. Jedyny problem w tym, że jeśli nie uda mi się  
prędko stąd wydostać, to nie wiem, jak długo jeszcze będzie tym moim księciem,  
bo już musiałam odwołać kino, do którego mieliśmy razem pójść, a niedługo zrobi  
się za późno nawet na to, żebym mogła jeszcze zajrzeć do... 
-  Bez obawy, Wasza Wysokość - powiedział Renę, okręcając mnie wkoło. - Jeśli  
twoim pragnieniem jest uciec z tego balu, dopilnuję, aby zostało spełnione. 
Popatrzyłam na niego z pewnym wahaniem. No bo dlaczego Renę nagle zrobił się dla  
mnie taki miły? Może z tego samego powodu, dla którego ja chciałam, żeby  
zatańczył z Bella? Bo było mu mnie żal? 
-  Hm - powiedziałam. - Okay. 
I tak właśnie trafiłam do łazienki. Renę kazał mi się tu schować, a sam poszedł  
znaleźć Larsa, który ma sprowadzić taksówkę, i kiedy już będziemy mieli taksówkę,  
a droga będzie wolna, Renę zapuka trzy razy, sygnalizując mi w ten sposób, że  
Grandmere jest zajęta czymś innym i nie zauważy mojej ucieczki. Renę obiecał, że  
potem jej powie, że chyba zjadłam jakąś nieświeżą truflę, bo poczułam się  
niedobrze i Lars musiał mnie zabrać do domu. 
Oczywiście, to bez znaczenia. To znaczy cały ten fortel. Bo i tak uda mi się  
dotrzeć do domu Michaela w samą porę, żeby zdążył mnie jeszcze dzisiaj rzucić.  
Może będzie z tego powodu przygnębiony, no wiecie, kiedy już mu wręczę prezent  
urodzinowy. A może będzie tylko zadowolony, że się mnie pozbył. Kto 
13 - Księżniczka na dworze 
193 
wie? Już przestałam próbować zrozumieć mężczyzn. To zupełnie odmienny gatunek. 
Ups, Renę puka. Muszę spadać. 
Na spotkanie przeznaczeniu. 
Piątek, 23 stycznia, 23.00, łazienka w mieszkaniu państwa Moscovitz 
Teraz już wiem, co czuła Jane Eyre, kiedy wróciła do Thorn-field Hall i  
przekonała się, że dom spłonął do fundamentów, a ludzie mówili jej, że wszyscy  
jego mieszkańcy zginęli w pożarze. 
Ale potem przekonała się, że pan Rochester nie zginął, i była superszczęśliwa,  
bo Jane, rozumiecie, mimo tego, co on jej usiłował zrobić, bardzo go kochała. 
I ja się tak właśnie czuję teraz. Superszczęśliwa. Bo naprawdę myślę, że Michael  
mimo wszystko wcale nie zamierza ze mną zerwać!!!!! 
Nie żebym kiedyś myślała, że zamierza... To znaczy, że NAPRAWDĘ zamierza. Bo to  
nie jest TAKI facet. Ale naprawdę, naprawdę się tego bałam, kiedy stałam pod  
apartamentow-cem Moscovitzów z palcem na dzwonku domofonu. Stałam tam i 
myślałam:  
„Po co ja to w ogóle robię? Po prostu sama się proszę, żeby mi złamano serce.  
Powinnam się odwrócić i poprosić Larsa, żeby złapał inną taksówkę, i wrócić na  
poddasze". 
Nawet nie zadałam sobie trudu, żeby zmienić tę głupią balową sukienkę na coś  
innego, bo po co? I tak wyglądało na to, że za parę minut znajdę się w drodze  
powrotnej do domu, więc mogłam się przebrać już u siebie. 
No więc stałam tam w holu, a za mną stał Lars i opowiadał mi głupoty o tym swoim  
polowaniu na dzikie świnie na Belize, 
194 

bo teraz nie opowiada już o niczym innym, a ja usłyszałam Pawłowa, psa Michaela,  
który szczekał, bo wyczuł, że ktoś stoi przy drzwiach, a mnie w głowie brzęczało:  
„Okay, kiedy on ze mną zerwie, NIE BĘDĘ płakać. Będę myślała o Rosagundzie i  
Agnes, i będę tak silna jak one..." 
A wtedy Michael otworzył drzwi. Widziałam, że mój strój nieco go zaskoczył.  
Pomyślałam sobie, że może liczył na to, że nie będzie musiał zrywać ze śnieżynką.  
Ale nic nie mogłam na to poradzić, chociaż w ostatniej chwili przypomniałam  
sobie, że we włosach mam diadem, a taki widok może przerażać facetów, rozumiecie. 
No więc zdjęłam diadem i powiedziałam: 
-  No to jestem. 
Co było strasznie głupią odzywką, bo w końcu przecież sam widział, że przed nim  
stoję, nieprawdaż? 
Ale Michael, jak się zdawało, doszedł do siebie. Powiedział: 
-  Och, wchodź, wyglądasz... Wyglądasz naprawdę pięknie. 
Co jest dokładnie czymś takim, co facet powiedziałby dziewczynie, z którą chce  
zerwać, żeby jakoś podbudować jej ego, zanim je strzaska obcasem własnego buta. 
No ale nieważne, weszłam do środka, a Lars wszedł za mną i Michael powiedział: 
-  Lars, mama i tata są w salonie i oglądają Dateline, może masz ochotę  
posiedzieć z nimi... 
A Lars od razu tam poszedł, bo chyba sam nie miał ochoty kręcić się w pobliżu i  
być świadkiem Wielkiego Zerwania. 
No więc wtedy Michael i ja zostaliśmy sami w korytarzu. Obracałam diadem w  
dłoniach, próbując wymyślić, co mam powiedzieć. Przez całą drogę usiłowałam w  
taksówce wymyślić, co mam powiedzieć, ale mi się nie udało. 
A wtedy Michael się odezwał: 
-  No cóż, jadłaś już kolację? Bo mam kilka wegetariańskich burgerów... 
195 
Podniosłam wzrok znad płytek podłogowych, którym przyglądałam się bardzo 
uważnie,  
bo to było łatwiejsze, niż patrzeć Michaelowi w te mroczne oczy, które zawsze  
mnie wciągają w głąb, aż zaczynam czuć, że nie mogę się w ogóle poruszyć. W  
dawnych celtyckich czasach kryminalistów karano w ten sposób, że kazano im  
przejść przez trzęsawisko. Jeśli tonęli, to było wiadomo, że są winni, a jeśli  
nie, to znaczyło, że winni nie są. Tylko że człowiek zawsze tonie, kiedy trafi  
na trzęsawisko. Niedawno w Irlandii znaleziono w jednym z bagien kilka ciał i  
one nadal miały wszystkie wrłosy i zęby, i tak dalej. Zostały dokładnie  
zakonserwowane. To było obrzydliwe na maksa. 
I tak się właśnie czuję, kiedy patrzę w oczy Michaelowi. To znaczy, nie  
obrzydliwie na maksa, ale jakbym tonęła w grzęzawisku. Jednak nie przeszkadza mi  
to, bo jest mi wtedy ciepło i przyjemnie, i wygodnie... 
A teraz on mnie pytał, czy mam ochotę na wegetariańskiego burgera. Czy faceci na  
ogół pytają swoje dziewczyny, czy chcą zjeść wegetariańskiego burgera, zanim z  
nimi zerwą? Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w tych sprawach, więc prawdę  
mówiąc, nie miałam pojęcia. 
Ale wydawało mi się, że nie. 
-  Hm - odezwałam się inteligentnie. - Nie wiem. Zastanawiałam się, czy to nie  

jest jakieś podchwytliwe pytanie. 
-  Zjem, jeśli ty też będziesz jadł. A Michael powiedział na to: 
-  Okay. 
I gestem kazał mi iść za sobą, więc weszliśmy do kuchni, gdzie siedziała Lilly,  
rozkładając na granitowym blacie rozryso-wane kadry odcinka Lilly mówi prosto z  
mostu, który miała kręcić nazajutrz. 
-  Jezu - powiedziała na mój widok. - Co ci się stało? Wyglądasz, jakbyś  
zamieniła się na ciuchy z Królową Śniegu. 
196 
-  Byłam na balu - przypomniałam jej. 
-  No tak - powiedziała Lilly. - Cóż, jeśli interesuje cię moje zdanie, Królowa  
Śniegu wyszła lepiej na tej zamianie. Ale mnie tu w ogóle powinno nie być. Więc  
nie zwracajcie na mnie uwagi. 
-  Nie będziemy - zapewnił ją Michael. 
A potem zrobił najdziwniejszą rzecz pod słońcem. Zaczął gotować. 
Poważnie. On GOTOWAŁ. 
No dobra, może nie tyle gotował, ile odgrzewał. Ale i tak wyjął te dwa  
wegetariańskie burgery, które kupił w Balducci's, i położył je na bułkach, a  
potem bułki ułożył na dwóch talerzach. Później wyjął frytki, które podgrzewały  
się na tacy w piekarniku, i je też wyłożył na dwa talerze. A potem z lodówki  
wyjął keczup i majonez, i musztardę razem z dwiema puszkami coli, całość ustawił  
na tacy i wyszedł z kuchni, i zanim w ogóle zdążyłam spytać Lilly, co się tutaj,  
u diabła, dzieje, wrócił po talerze i powiedział do mnie: 
-  Chodź. 
Co mogłam zrobić? Poszłam za nim. 
Weszliśmy do pokoju telewizyjnego, gdzie Lilly i ja obejrzałyśmy po raz pierwszy  
wiele klejnotów kinematografii, na przykład Valley Girl i Get It On, i Atak  
szesnastometrowej kobiety, i Crossing Delancey. 
A tam usiedliśmy na czarnej skórzanej sofie państwa Mosco-vitz stojącej przed  
ich trzydziestodwucalowym telewizorem Sony. Przed sofą z kolei stały dwa małe  
składane stoliki. Michael postawił na nich talerze z przygotowanym jedzeniem.  
Stały tam, jaśniejąc w poświacie wstępnych napisów Gwiezdnych Wojen, które  
zastygły na ekranie telewizora, najwyraźniej przez kogoś spauzowane. 
-  Michael - powiedziałam, szczerze zaskoczona. - Co TO znaczy? 
-  No cóż, nie mogłaś wybrać się do Screening Roomu - powiedział z taką miną,  
jakby trochę się dziwił, że sama na to 
197 
jeszcze nie wpadłam - więc przyprowadziłem Screening Room do ciebie. Dobra, jemy.  
Umieram z głodu. 
Może on i umierał z głodu, ale ja nadal nie mogłam się ruszyć. Stałam tam i  
patrzyłam na wegetariańskie burgery -które, mówiąc przy okazji, pachniały bosko  
- i powiedziałam: 
-  Czekaj chwilę. Moment. To ty ze mną nie zerwiesz? 
Michael już zdążył usiąść na kanapie i wepchnąć kilka frytek do ust. Kiedy  
powiedziałam o zerwaniu, obejrzał się na mnie i popatrzył tak, jakbym kompletnie  
zgłupiała. 

-  Zerwać z tobą? A czemu miałbym to zrobić? 
-  No cóż - powiedziałam, zastanawiając się, czy on nie ma racji i czy ja czasem  
rzeczywiście kompletnie nie zgłupiałam. -Kiedy ci powiedziałam, że nie będę  
mogła się z tobą spotkać dziś wieczorem... No cóż, wydawałeś się taki odległy... 
-  Nie byłem odległy - powiedział Michael. - Zastanawiałem się, co moglibyśmy  
zrobić, zamiast pójść do kina. 
-  Ale potem nie pokazałeś się na lunchu... 
-  Racja - powiedział Michael. - Musiałem zadzwonić i zamówić te burgery, i  
ubłagać Mayę, żeby poszła do sklepu i kupiła resztę rzeczy. A tata pożyczył  
naszą kopię Gwiezdnych Wojen kumplowi, więc musiałem do niego zadzwonić i  
wydobyć ją od niego. 
Słuchałam w osłupieniu. Wszyscy, jak się wydawało - Maya, gosposia Moscovitzów,  
Lilly, a nawet rodzice Michaela - brali udział w tym spisku mającym na celu  
odtworzenie Screening Roomu w jego własnym mieszkaniu. 
Tylko że ja nic o tym planie nie wiedziałam. Tak jak on nic nie wiedział o moim  
przekonaniu, że on chce ze mną zerwać. 
-  Och - powiedziałam, zaczynając się czuć jak największa idiotka na całym  
świecie. - Więc ty nie chcesz ze mną zerwać? 
-  Nie, nie chcę z tobą zerwać - powiedział Michael, który zaczynał mieć taką  
minę, jaką musiał mieć pan Rochester, kiedy dowiedział się, że Jane spotykała  
się z tym całym St. Joh- 
198 
nem. - Mia, ja cię kocham, zapomniałaś o tym? Dlaczego miałbym chcieć z tobą  
zrywać? A teraz siadaj i jedz, zanim ostygnie. 
I wtedy już nie ZACZYNAŁAM się czuć jak największa idiotka na świecie. Ja się  
już TOTALNIE tak czułam. 
Ale jednocześnie byłam totalnie, niesamowicie szczęśliwa. Bo Michael powiedział  
słowo na K! Powiedział mi je prosto w twarz! I to takim władczym tonem jak  
kapitan von Trapp albo Bestia, albo Patrick Swayze! 
A potem Michael przycisnął przycisk „play" na pilocie i pokój wypełniły pierwsze  
dźwięki cudownego tematu przewodniego Gwiezdnych Wojen Johna Williamsa. A  
Michael powiedział: 
-  Mia, chodź tutaj. Chyba że najpierw chciałabyś się przebrać. Przyniosłaś ze  
sobą jakieś normalne ciuchy? 
Nie, coś tu nadal nie grało. Nie do końca. 
-  Czy kochasz mnie tak, jak się kocha przyjaciela? - spytałam go, usiłując  
nadać głosowi taki ton, jakbym była cynicznie rozbawiona, taki ton, jakim mówi  
Renę, żeby Michael nie domyślił się prawdy: że serce waliło mi jak młot  
pneumatyczny. -Czy raczej jesteś we mnie ZAKOCHANY? 
Michael patrzył na mnie ponad oparciem sofy. Miał taką minę, jakby nie do końca  
wierzył własnym uszom. Ja własnym uszom też nie wierzyłam. Czy naprawdę go o to  
zapytałam? Po prostu przyszłam i spytałam, wyrzucając w błoto wszystkie moje  
dyskusje z Tiną? 
Najwyraźniej - sądząc z jego niedowierzającej miny, w każdym razie właśnie to  
zrobiłam. Czułam, że zaczynam się czerwienić, i czerwienić, i czerwienić... 
Jane Eyre nigdy w życiu nie zadałaby tego pytania. 

No ale z drugiej strony może właśnie powinna. Bo sposób, w jaki Michael mi  
odpowiedział, sprawił, że naprawdę warto było narazić się na zażenowanie,  
zadając to pytanie. Bo on zareagował tak, że wyciągnął rękę, wyjął mi diadem z  
dłoni, odłożył 
199 
go na kanapę obok siebie, ujął mnie za obie ręce i naprawdę długo mnie całował. 
W usta. 
Po francusku. 
Przegapiliśmy prolog do filmu z racji tego pocałunku. A potem, kiedy wreszcie z  
namiętnego uścisku wyrwał nas odgłos strzałów oddawanych do statku księżniczki  
Lei, Michael powiedział: 
-  Oczywiście, że jestem w tobie zakochany. A teraz siadaj i jedz. To była  
naprawdę najbardziej romantyczna chwila w całym 
moim życiu. Jeśli nawet jak Grandmere dożyję do późnej starości, nigdy już nie  
doznam takiego szczęścia. Po prostu stałam tam, nie posiadając się z radości,  
przez jakąś minutę. To znaczy, do mnie to ledwie docierało. On mnie kochał. I  
nie tylko to, on BYŁ WE MNIE ZAKOCHANY! Michael Moscovitz był zakochany 
we mnie,  
Mii Thermopolis! 
-  Burger ci stygnie - powiedział Michael. 
Widzicie? Widzicie, jak idealnie do siebie pasujemy? On jest taki praktyczny, ja  
z kolei bujam w obłokach. Czy kiedykolwiek istniała lepiej dobrana para? Czy  
ktoś był kiedyś na takiej idealnej randce? 
Siedzieliśmy sobie, jedząc nasze wegetariańskie burger}' i oglądając Gwiezdne  
Wojny, on w swoich dżinsach i starej koszulce Boomtown Rats, a ja w sukni  
balowej od Chanel. A kiedy Ben Kenobi powiedział: „Obi-Wan? Tego imienia dawno  
już nie słyszałem", oboje powiedzieliśmy chórem: „Jak dawno?" A Ben odparł, jak  
to robi za każdym razem: „Bardzo dawno". 
I potem, tuż zanirri Lukę leci zaatakować Gwiazdę Śmierci, Michael spauzował  
film, żeby przynieść deser, a ja pomogłam mu sprzątnąć talerze. 
Kiedy szykował lody, wślizgnęłam się z powrotem do pokoju telewizyjnego i  
czekałam, żeby wrócił i to znalazł, co nastąpiło parę minut potem. 
200 
-  Co to jest? - spytał, kiedy podał mi moje lody, waniliowe, polane gorącym  
sosem czekoladowym, z dodatkiem bitej śmietany i orzeszków pistacjowych. 
-  To twój prezent urodzinowy - powiedziałam, ledwie mogąc usiedzieć na miejscu,  
tak się nie mogłam doczekać, aż zobaczę, czy się ucieszy. To był o wiele lepszy  
prezent niż sweter czy cukierki. Pomyślałam sobie, że to idealny prezent dla  
Michaela. 
Czułam, że mam prawo być podekscytowana, bo zapłaciłam za ten prezent dla  
Michaela całkiem słoną cenę... Tygodnie zamartwiania się o to, że się wyda, a  
potem, kiedy już się wydało, musiałam zatańczyć z księciem Renę, który wprawdzie  
jest dobrym tancerzem, ale mówiąc szczerze, pachnie jak popielniczka. 
No więc byłam nieźle przejęta, kiedy Michael z wyrazem zdziwienia na twarzy  
usiadł i wziął do ręki pudełeczko. 
-  Mówiłem ci, że nie chcę, żebyś mi cokolwiek dawała -powiedział. 

-  Wiem. - Aż podskakiwałam na siedzeniu, taka byłam podekscytowana. - Ale ja  
chciałam. I kiedy to zobaczyłam, pomyślałam sobie, że to IDEALNY prezent. 
-  No cóż - powiedział Michael. - Dzięki. 
Rozwinął wstążeczkę z maleńkiego pudełeczka, a potem podniósł wieczko... 
A tam, na poduszeczce z waty, leżał mój prezent. Brudny mały kamyczek, nie  
większy niż mrówka. Nawet mniejszy jeszcze niż mrówka. Rozmiaru główki od  
szpilki. 
-  Hm... - powiedział Michael, przyglądając się tej odrobinie. — To naprawdę  
śliczne. 
Roześmiałam się ze szczęścia. 
-  Ty nawet nie wiesz, co to jest! 
-  No cóż - powiedział. - Nie, nie wiem. 
-  Nie zgadniesz? 
201 
-  No cóż - powtórzył. - To mi wygląda jak... To znaczy, to bardzo przypomina...  
kamyk. 
-  Bo to JEST kamyk - powiedziałam. - Zgadnij, skąd się wziął. 
Michael przyjrzał się kamykowi. 
-  Nie wiem. Z Genowii? 
-  Nie, głuptasie! - zawołałam. - Z Księżyca! To skała księżycowa. Neil  
Armstrong ją stamtąd przywiózł. Zebrał sporo takich kamyków, przywiózł je na  
Ziemię i podarował Białemu Domowi, a Richard Nixon dał kilka mojej babce, kiedy  
jeszcze pełnił urząd prezydenta. No cóż, technicznie rzecz biorąc, sprezentował  
je księstwu Genowii. A ja je zobaczyłam i pomyślałam sobie, że... No cóż, że  
powinieneś jeden mieć... Bo ja wiem, że interesujesz się kosmosem. Masz przecież  
te błyszczące po ciemku gwiazdozbiory na suficie nad swoim łóżkiem i tak dalej... 
Michael podniósł oczy znad księżycowego kamyka - któremu przyglądał się, jakby  
nie mógł uwierzyć, że go naprawdę ma przed sobą - i zapytał: 
-  Kiedy byłaś w moim pokoju? 
-  Och - powiedziałam, czując, że znów zaczynam się rumienić. -Już dość dawno  
temu... 
No cóż, to BYŁO dość dawno temu. Jeszcze zanim się dowiedziałam, że on mnie lubi,  
kiedy wysyłałam mu te wszystkie anonimowe listy miłosne. 
-  Raz, kiedyś, kiedy Maya w nim sprzątała. 
-  Aha - powiedział Michael i znów zaczął się przyglądać kamykowi. - Mia -  
odezwał się parę sekund później. - Ja nie mogę tego przyjąć. 
-  Owszem, możesz - powiedziałam. - W pałacowym muzeum zostało ich jeszcze 
sporo,  
nie martw się. Richard Nixon musiał naprawdę mieć słabość do Grandmere, bo  
jestem pewna, że mamy więcej tych kamyków niż Monako czy jakieś inne państwo. 
202 
-  Mia - powiedział Michael. - To jest skała. KSIĘŻYCOWA. 
-  Tak - powiedziałam, nie wiedząc, do czego on zmierza. Nie podobało mu się?  
Przyznaję, że to trochę DZIWNE 
dawać swojemu chłopakowi na urodziny kawałek kamyka. Ale w końcu to nie jest  
pierwszy lepszy kamyk. A Michael to nie pierwszy lepszy chłopak. Naprawdę  

wydawało mi się, że jemu się spodobał. 
-  To skała - znów powtórzył - która przybyła z odległości trzystu  
osiemdziesięciu tysięcy kilometrów. Spoza Ziemi. Z odległości trzystu  
osiemdziesięciu tysięcy kilometrów spoza Ziemi! 
-  Tak - powiedziałam, zastanawiając się, co poszło nie tak. Dopiero co  
odzyskałam Michaela, spędziwszy cały tydzień w przekonaniu, że miał zamiar  
rzucić mnie, chociaż z zupełnie innego powodu, po to żeby teraz odkryć, że mnie  
rzuci z zupełnie innego? Naprawdę, na tym świecie nie ma żadnej sprawiedliwości.  
- Michael, jeżeli ci się nie podoba, to ja to mogę zabrać. Ja po prostu myślałam,  
że... 
-  Nie ma mowy - powiedział, chowając pudełeczko poza zasięgiem moich rąk. - Nie  
oddam ci tego z powrotem. Ja tylko po prostu nie mam pojęcia, co ja ci dam na  
urodziny. Trudno będzie przebić taki prezent. 
I to wszystko? Poczułam, że rumieniec schodzi mi z twarzy. 
-  Och, moje urodziny - powiedziałam. - Możesz napisać dla mnie jeszcze jedną  
piosenkę. 
Co było z mojej strony nieco perfidne, bo przecież on się nigdy nie przyznał, że  
ta pierwsza piosenka, którą mi kiedyś zagrał, „Wysoka szklanka wody", była o  
mnie. Ale widząc ze sposobu, w jaki się teraz uśmiechnął, dobrze się domyślałam.  
Ona była dla mnie. TOTALNIE dla mnie. 
No więc wtedy dojedliśmy nasze lody i obejrzeliśmy resztę filmu, a kiedy się  
skończył i leciały napisy, przypomniałam sobie 
203 
coś jeszcze, co miałam zamiar mu ofiarować, coś, co przyszło mi do głowy w  
taksówce po drodze od hrabiny, kiedy usiłowałam wymyślić, co mu powiem, jeśli on  
ze mną zerwie. 
-  Ach - powiedziałam. - Wymyśliłam nazwę dla twojego zespołu. 
-  Błagam - jęknął. - Tylko nie Piloci Śmigaczy. 
-  Nie - powiedziałam. - Skinner Box. 
Bo to jest taka skrzynka, której użył pewien psycholog, żeby na szczurach i  
gołębiach dowieść, że istnieje coś takiego jak reakcja warunkowa. Pawłów, ten  
facet, którego nazwiskiem Mi-chael nazwał swojego psa, robił to samo, tylko z  
psami i dzwoneczkami. 
-  Skinner Box - powtórzył Michael z zastanowieniem. 
-  Taa - powiedziałam. - No bo wiesz, pomyślałam sobie, że skoro psa nazwałeś  
Pawłowem... 
-  Nawet mi się to podoba - powiedział Michael. - Pogadam z chłopakami. 
Rozpromieniłam się. Wieczór zmieniał się w coś o wiele lepszego, niż się  
początkowo spodziewałam. Naprawdę nic innego nie mogłam zrobić, tylko siedzieć  
tam i PROMIENIEĆ. W gruncie rzeczy dlatego właśnie zamknęłam się w łazience.  
Żeby spróbować się nieco uspokoić. Jestem taka szczęśliwa, że ledwie mogę pisać.  
Ja... 
Sobota, 24 stycznia, poddasze 
Ups. Wczoraj wieczorem musiałam przerwać pisanie, bo Lilly zaczęła walić do  
drzwi łazienki. Dopytywała się, czy nagle nie zapadłam na bulimię albo coś  
podobnego. Kiedy je otworzyłam (to znaczy drzwi) i zobaczyła, że siedzę w  

łazience z moim pamiętnikiem i długopisem w ręku, powiedziała takim 
204 
mocno półprzytomnym tonem (Lilly jest raczej skowronkiem niż sową): 
-  Chcesz mi wmawiać, że siedzisz tu od pół godziny i PISZESZ PAMIĘTNIK? 
No dobra, muszę przyznać, że to trochę dziwne, ale nic na to nie poradzę. Byłam  
taka szczęśliwa, że po prostu MUSIAŁAM to wszystko opisać, żeby nigdy nie  
zapomnieć tych wrażeń. 
-  I NADAL nie odkryłaś, w czym jesteś dobra? - spytała Lilly. 
A kiedy potrząsnęłam głową, odeszła, głośno tupiąc nogami ze złości. 
Ja jednak nie mogłam się na nią wściec, bo... No cóż, bo jestem tak bardzo  
zakochana w jej bracie. 
W ten sam sposób nawet nie jestem w stanie zezłościć się na Grandmere, chociaż,  
w sumie, wczoraj wieczorem usiłowała pchnąć mnie w ramiona tego bezdomnego  
księcia. Ale trudno mi ją obwiniać za to, że próbowała. Chciała tylko wypaść jak  
najlepiej przed swoją przyjaciółką. 
Poza tym zadzwoniła tu przed chwilą i chciała się dowiedzieć, czy czuję się już  
lepiej po tej nieświeżej trufli, którą zjadłam. Moja mama, nie wychodząc z roli,  
zapewniła ją, że już nic mi nie jest. I wtedy Grandmere zaczęła się dopytywać,  
czy nie mogłabym przyjechać do niej na herbatę... bo hrabina podobno bardzo  
chciałaby mnie lepiej poznać. Powiedziałam, że mam dużo lekcji do odrobienia. To  
powinno zrobić wrażenie na hrabinie. No wiecie, że mam tak wyrobione poczucie  
etyki uczniowskiej. 
Na Renę też nie potrafię się pogniewać, po tym jak wczoraj naprawdę przyszedł mi  
z pomocą... Zastanawiam się, jak się dalej potoczyły sprawy między nim i Bella.  
To by było całkiem zabawne, gdyby tych dwoje zaczęło ze sobą chodzić... No cóż,  
zabawne dla wszystkich poza Grandmere. 
205 
I nawet nie mogę się wściec na pralnię z Thompson Street za to, że zgubili moje  
majtki z królową Amidalą, bo dziś rano ktoś zapukał do drzwi naszego poddasza, a  
kiedy otworzyłam, stała tam Ronnie z wielką torbą pełną naszego prania, włącznie  
z brązowymi sztruksami pana G. i koszulką mojej mamy z napisem UWOLNIĆ 
WINONĘ  
RYDER. Ronnie mówi, że musiała przez pomyłkę zabrać złą torbę z holu i że była  
na Barbadosie na wakacjach ze swoim szefem i dopiero teraz zauważyła, że ma w  
domu torbę ubrań nienależących do niej. 
Niestety, wcale nie cieszę się z odzyskania majtek z królową Amidalą tak bardzo,  
jak można by się tego spodziewać. Bo najwyraźniej zupełnie spokojnie mogę się  
bez nich obyć. Zastanawiałam się, czy nie zamówić sobie większej liczby takich  
majtek w prezencie urodzinowym, ale teraz już nie muszę, bo Michael, chociaż sam  
nie ma o tym pojęcia, już mi dał najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek  
mogłabym dostać. 
I nie, nie chodzi o jego miłość - chociaż to prawdopodobnie drugi w kolejności  
najpiękniejszy prezent, jaki mógłby mi kiedykolwiek ofiarować. Chodzi mi o coś,  
co powiedział, kiedy Lilly wyszła już, głośno tupiąc, z łazienki. 
-  O co wam chodzi? - zapytał. 
-  Och - powiedziałam, chowając pamiętnik. - Ona się na mnie wściekła, bo  

jeszcze nie odkryłam, co jest moim ukrytym talentem. 
-  Czym? - spytał Michael. 
-  Moim ukrytym talentem. - I wtedy, dlatego że był wobec mnie taki uczciwy w  
całej tej kwestii zakochiwania się, ja też postanowiłam być uczciwa wobec niego.  
Więc wyjaśniłam: - Chodzi po prostu o to, że Lilly i ty jesteście tacy  
utalentowani. Oboje jesteście świetni w tylu rzeczach, a ja w niczym nie jestem  
dobra i czasami czuję się taka... No cóż, jakbym po prostu była nie na swoim  
miejscu. W każdym razie na pewno tak się czuję na RZ. 
206 
-  Mia... - powiedział Michael - ależ ty JESTEŚ bardzo uzdolniona. 
-  Taaa... - odparłam, mnąc brzeg sukienki. - Najlepiej wychodzi mi przebieranie  
się za śnieżynkę. 
-  Nie - zaprzeczył Michael. - Chociaż skoro już o tym wspomniałaś, owszem, w  
tym też jesteś niezła. Ale mnie chodziło o pisanie. 
Muszę przyznać, że tu zaczęłam się na niego gapić i powiedziałam, całkiem nie  
jak księżniczka: 
-  Hę? 
-  No cóż, to przecież oczywiste - powiedział - że ty lubisz pisać. No bo  
wiecznie siedzisz z nosem w tym pamiętniku. I dostajesz szóstki za wszystkie  
prace z angielskiego. To przecież całkiem jasne, Mia. Jesteś pisarką. 
I chociaż nigdy przedtem się nad tym nie zastanawiałam, zdałam sobie nagle  
sprawę, że Michael ma rację. To znaczy, ja FAKTYCZNIE wiecznie coś notuję w  
swoim pamiętniku. I piszę mnóstwo wierszy, i mnóstwo notatek, i maili, i innych  
rzeczy. To znaczy, wydaje mi się w sumie, że WIECZNIE coś piszę. Robię to tak  
często, że nawet nigdy nie pomyślałam o tym jako o TALENCIE. To jest po prostu  
coś, co robię bez przerwy, tak jak bez przerwy oddycham. 
Ale teraz, kiedy już wiem, co jest moim talentem, możecie się założyć, że zacznę  
nad nim pracować. A pierwsza rzecz, jaką napiszę, to projekt ustawy do  
przedłożenia parlamentowi Geno-wii na temat zainstalowania sygnalizacji  
świetlnej w centrum stolicy. Skrzyżowania są tam po prostu ZABÓJCZE... 
Ale to będzie dopiero po powrocie z kręgli z Michaelem, Lilly i Borysem. Bo  
nawet księżniczka musi się od czasu do czasu rozerwać. 
Podziękowania 
Pragnę serdecznie podziękować Beth Adler, Alexandrze ?????, Jennifer Brown, Kim  
GoadFloyd, Darcyjacobs, Laurze Lan-glie, Amandzie Maciel, Abby McAden i  
Benjaminowi Egnatzowi. Nieco spóźnione podziękowania dla rodziny Beckhamów, a  
zwłaszcza dla Julii za to, że tak uprzejmie pozwoliła mi zapożyczyć do moich  
książek nawyk zżerania skarpet przez jej kotkę Molly! 
MBP Zabrze 
nr inw.:  K7 - 7006 
F 7 IIIp/P 
0890000013646