Microsoft Word - Technik_technologii_odziezy_311[34].Z3.01

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie .........................................................................................................

2. Wymagania wstępne ..............................................................................................

3. Cele kształcenia ......................................................................................................

4. Materiał nauczania .................................................................................................

4.1. Zasady organizacji stanowiska pracy ............................................................

4.1.1. Materiał nauczania ...................................................................................

4.1.2. Pytania sprawdzające................................................................................

4.1.3. Ćwiczenia .................................................................................................

4.1.4. Sprawdzian postępów...............................................................................

4.2. Klasyfikacja ściegów ręcznych ........................................................................

4.2.1. Materiał nauczania ..................................................................................

4.2.2. Pytania sprawdzające................................................................................

4.2.3. Ćwiczenia .................................................................................................

4.2.4. Sprawdzian postępów...............................................................................

4.3.Budowa i zasada działania maszyny do szycia................................................

4.3.1. Materiał nauczania ..................................................................................

4.3.2. Pytania sprawdzające................................................................................

4.3.3. Ćwiczenia .................................................................................................

4.3.4. Sprawdzian postępów...............................................................................

4.4. Rodzaje szwów technologicznych....................................................................

4.4.1. Materiał nauczania ...................................................................................

4.4.2. Pytania sprawdzające................................................................................

4.4.3. Ćwiczenia .................................................................................................

4.4.4. Sprawdzian postępów...............................................................................

4.5. Rodzaje węzłów technologicznych ..................................................................

4.5.1. Materiał nauczania ...................................................................................

4.5.2. Pytania sprawdzające................................................................................

4.5.3. Ćwiczenia .................................................................................................

4.5.4. Sprawdzian postępów...............................................................................

4.6. Narzędzia i przybory do obróbki termicznej.................................................

4.6.1. Materiał nauczania.....................................................................................

4.6.2. Pytania sprawdzające.................................................................................

4.6.3. Ćwiczenia...................................................................................................

4.6.4. Sprawdzian postępów................................................................................

4.7. Techniki obróbki klejowej, zgrzewanej, parowo-cieplnej ............................

4.7.1. Materiał nauczania ...................................................................................

4.7.2. Pytania sprawdzające ...............................................................................

4.7.3. Ćwiczenia ................................................................................................ .

4.7.4. Sprawdzian postępów ..............................................................................

5. Sprawdzian osiągnięć ..............................................................................................

6. Literatura .................................................................................................................

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Otrzymujesz do ręki poradnik pt. Wykonywanie szwów technologicznych, który będzie

Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o: zasadach organizacji stanowiska pracy, klasyfikacji
ściegów ręcznych, budowie i zasadzie działania maszyny do szycia, rodzajach szwów
i węzłów technologicznych, narzędziach i przyborach do obróbki termicznej oraz
o technikach obróbki klejowej, zgrzewanej i parowo-cieplnej.

Poradnik ten zawiera:

− wykaz literatury, z jakiej możesz korzystać podczas nauki,
− wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć przed przystąpieniem do nauki w wybranym

przez Ciebie zawodzie,

− wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z tym poradnikiem,

− materiał nauczania – czyli wiadomości dotyczące sporządzania rysunków technicznych,

− zestawy pytań, które pomogą Ci sprawdzić, czy opanowałeś podane treści o sporządzaniu

rysunków technicznych,

− ćwiczenia, które umożliwią Ci nabycie umiejętności praktycznych,

− sprawdzian postępów.

W Materiale nauczania zostały omówione zagadnienia dotyczące zasad organizacji

stanowiska pracy, klasyfikacji ściegów ręcznych, budowy i zasady działania maszyny do
szycia, rodzajów szwów i węzłów technologicznych, narzędzi i przyborów do obróbki
termicznej oraz techniki obróbki klejowej, zgrzewanej i parowo-cieplnej .

Przy wyborze odpowiednich treści pomoże Ci nauczyciel, który wskaże zasady

wykonywania szwów, zarówno te szczególnie ważne, jak i pomocnicze potrzebne do
wykonania czynności mniej złożonych.

Z rozdziałem Pytania sprawdzające możesz zapoznać się przed przystąpieniem do

zgłębiania wiadomości z materiału nauczania poznając w ten sposób wymagania wynikające
z potrzeb zawodu, a po zapoznaniu się ze wskazanymi treściami, odpowiadając na te pytania
sprawdzisz stan gotowości do wykonania ćwiczeń.

Kolejnym etapem będzie wykonanie ćwiczeń, których celem jest ukształtowanie

umiejętności w zakresie wykonywania szwów technologicznych.

Po wykonaniu ćwiczeń sprawdź poziom swoich postępów rozwiązując test Sprawdzian

postępów. Przeczytaj pytania i odpowiedz na nie wstawiając X w odpowiednie miejsce.
Odpowiedź NIE wskazuje na luki w Twojej wiedzy, informuje Cię również, jakiego zakresu
materiału z wykonywania szwów technologicznych jeszcze dobrze nie poznałeś. Oznacza to
powrót do treści, które nie są dostatecznie opanowane.

Poznanie przez Ciebie wszystkich lub określonej części wiadomości o wykonywaniu

szwów technologicznych będzie stanowiło dla nauczyciela podstawę przeprowadzania
sprawdzianu poziomu przyswojonych wiadomości i ukształtowanych umiejętności. W tym
celu nauczyciel posłuży się zestawem zadań testowych zawierających różnego rodzaju
zadania. W rozdziale 5 poradnika jest zamieszczony przykładowy zestaw zadań testowych,
który zawiera:
− instrukcję, w której omówiono tok postępowania podczas przeprowadzania sprawdzianu,

− przykładową kartę odpowiedzi, w której, w przeznaczonych miejscach wpisz odpowiedzi

na pytania.

Będzie to stanowić dla Ciebie trening przed sprawdzianem zaplanowanym przez

nauczyciela.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Bezpieczeństwo i higiena pracy

W czasie pobytu w pracowni Wytwarzania odzieży musisz przestrzegać regulaminów,

przepisów BHP i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowych, wynikających z rodzaju
wykonywanych prac. Przepisy te poznasz podczas trwania nauki.

Moduł 311[34].Z3

Technologia wytwarzania wyrobów

odzieżowych

311[34].Z3.01

Wykonywanie szwów technologicznych

311[34].Z3.02

Konfekcjonowanie wyrobów odzieżowych

311[34].Z3.03

Wykonywanie odzieży według projektu

Schemat układu jednostek modułowych

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

− zorganizować stanowisko pracy zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy,

ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska oraz wymaganiami ergonomii,

− scharakteryzować zasadnicze i ozdobne ściegi ręczne,

− rozróżniać narzędzia, przyrządy i przybory krawieckie,

− posłużyć się narzędziami oraz przyborami do szycia ręcznego,
− dobrać igły oraz nici do szycia ręcznego,

− zastosować normy ściegów i szwów,

− dobrać ściegi i szwy do określonej operacji technologicznej,
− wykonać ściegi ręczne,

− zastosować ściegi ręczne w operacjach technologicznych,

− przygotować maszynę do szycia,
− zastosować szwy maszynowe objęte normą,

− posłużyć się stębnówką płaską,

− posłużyć się maszyną owerlok,
− przeprowadzić konserwację maszyn do wykonywania szwów technologicznych,

− rozróżnić rodzaje węzłów technologicznych,

− dokonać interpretacji graficznego zapisu węzłów technologicznych,
− scharakteryzować etapy obróbki prostych węzłów technologicznych,

− posłużyć się graficznym zapisem węzłów technologicznych podczas wykonywania szwów,

− wykonać proste węzły technologiczne,
− wykonać węzły technologiczne o złożonej budowie,

− zabezpieczyć brzegi tkanin przed strzępieniem,

− dobrać narzędzia oraz przyrządy do obróbki termicznej,
− dobrać parametry obróbki termicznej szwów technologicznych,

− zastosować techniki obróbki termicznej.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Zasady organizacji stanowiska pracy

4.1.1. Materiał nauczania

Stanowisko pracy to część powierzchni sali produkcyjnej wyposażona w maszynę

i urządzenia pomocnicze.

Dobrze zorganizowane i wyposażone stanowisko pracy jest konieczne do wykonywania

wyznaczonych dla pracownika zadań. Na stanowisku pracy narzędzia i przybory powinny być
w zasięgu rąk pracownika, a ich rozmieszczenie zgodne z kolejnością stosowania.

Narzędzia to urządzenia robocze, za pomocą których pracujący zmienia kształt surowca:

nożyce, igła, żelazko, maszyna.

Przybory to wszystkie przedmioty pomocnicze ułatwiające prace i polepszające jakość

wykonania wyrobów, np.: taśma centymetrowa, szpilki, kreda krawiecka, naparstek,

Na stanowisku pracy ręcznej powinny się znajdować wszystkie podstawowe narzędzia,

jak igły, nożyce, naparstek, szpilki, miarki, kreda oraz poduszeczka na szpilki i pudełka na
drodiazgi. Wszystkie te rzeczy powinny mieć swoje określone miejsca, zgodnie z zasięgiem
ręki, która je ujmuje w czasie pracy. Nożyczki, igły, szpilki powinny się znajdować po prawej
stronie stołu, zaś pudełka na drobiazgi po stronie lewej. Środek stołu pozostawia się zwykle
wolny na rozłożenie pracy.

Przy pracy ręcznej należy zachować postawę swobodną, siedzieć na całym krześle, plecy

powinny być podparte pod łopatkami, nogi umieszczone na podnóżku. Przy pracy ręcznej nie
należy opuszczać zbyt nisko głowy i nie garbić się.

Niewłaściwe przechowywanie i trzymanie igieł lub szpilek przy pracy ręcznej może

zagrażać zdrowiu, nie należy wpinać igieł i szpilek w odzież ani brać ich do ust. Przy pracy
nożycami nie wolno: zostawiać na stole otwartych, nosić nożyczek otwartych ostrzami do
góry, rzucać nożyczek w celu podania komuś. Podając nożyce należy skierować je do kogoś
uchwytami, trzymając za złożone końce.

Na prawidłowo zorganizowanym stanowisku maszynowym uwzględniona jest:

− dogodna pozycja w czasie pracy,

Rys. 1. Pozycja prawidłowa

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

− znajomość ruchów pracownika podczas pracy,

− bezpieczna obsługa maszyn i urządzeń.

Bardzo duży wpływ na wynik pracy ma prawidłowe oświetlenie, ogrzewanie, wentylacja

i zabezpieczenie przed hałasem.

Ergonomia jest to nauka zajmująca się badaniem warunków pracy, dostosowaniem

środowiska pracy, maszyn i urządzeń technicznych do potrzeb pracownika w celu
zapewnienia optymalnych warunków wykonywania pracy. Ergonomicznie ukształtowane
stanowiska szwalnicze zwiększają zdolność koncentracji, nie powodują szybkiego zmęczenia
i zmniejszają ryzyko chorób.

Prawidłowa organizacja miejsca pracy powinna uwzględniać wymiary ludzkiego ciała.

Odnosi się to zarówno do regulacji wysokości stołów, jak i zapewnienia wystarczającej ilości
miejsca. Ilość niezbędnej przestrzeni zależy od wykonywanego zadania i metody jego
wykonania. Człowiek siedzący podczas szycia nie powinien być odchylony od pionu o więcej
niż 20 cm, odległość oczu od stopki powinna wynosić ok. 40 cm.

Właściwa organizacja miejsca pracy musi uwzględniać czas trwania pracy i stopień

obciążenia pracownika. Należy tu wymienić likwidację lub zmniejszenie natężenia
szkodliwych wpływów otoczenia, jak hałas czy szkodliwe substancje oraz właściwą regulację
oświetlenia i klimatyzację.

Prawidłowa pod względem psychologicznym organizacja miejsca pracy polega na tym,

aby było ono przyjemne.

Stanowiska pracy powinny być wyposażone w podstawowe informacje techniczne, jak

tabele, skale.

Organizacja pracy polega na tworzeniu optymalnego układu między pracownikiem,

środkami produkcji i przedmiotem pracy.

Organizacja stanowisk

Metoda pracy

Technologia pracy

Warunki pracy

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Metoda pracy to planowany sposób przebiegu pracy, np. nieproduktywnych ruchów rąk

można uniknąć dzięki zastosowaniu urządzenia obcinającego nitki.

Technologia pracy to technologia stosowana do wykonania określonego zadania.

Technologia pracy do łączenia szwów to: klejenie, łączenie nićmi na automatach.

Na wydajność pracy wpływają warunki pracy i właściwie zorganizowane miejsce pracy.
Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp).
Przepisy bhp obowiązują każdego pracownika. Czynniki stanowiące zagrożenie w pracy

powinny być usuwane, a jeżeli to niemożliwe – odpowiednio oznaczane. Wszystkie zakłady
przemysłowe należą do określonych stowarzyszeń ubezpieczeniowych od wypadków. Każdy
pracownik musi być obowiązkowo ubezpieczony od następstw niebezpiecznych wypadków
podczas pracy, wypadków ulicznych i chorób zawodowych.

Aby zapobiec wypadkom pracownicy powinni przestrzegać zasad bezpieczeństwa pracy.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 1: Czynniki stanowiące zagrożenia i sposoby zapobiegania wypadkom

Czynniki stanowiące zagrożenie

Sposoby zapobiegania wypadkom

Podczas szycia
Zranienie dłoni podczas naprawy i czyszczenia
maszyny.

Ustawianie i czyszczenie maszyn po odłączeniu
dopływu prądu.

Zranienie oczu przez odpryskujące odłamki Sprawdzanie

prawidłowego ustawienia urządzeń

zabezpieczających oczy. Używanie okularów
ochronnych.

Ukłucie igłą w palec

Sprawdzanie prawidłowego ustawienia urządzenia
ochraniającego palce.

Zranienie spowodowane przyrządami
pomocniczymi

Odkładanie nożyc i igieł po użyciu na właściwe
miejsce

Podczas warstwowania i krojenia
Zranienie dłoni o warstwowarkę

Wyłączenie warstwowarki przy pracach
kontrolnych

Rany dłoni spowodowane ostrzami narzędzi do
krojenia

Przed włączeniem maszyny odpowiednio ustawić
urządzenie ochraniające palce.

Podczas stabilizacji
Przygniecenie dłoni między płytami prasy

Codziennie sprawdzać stan urządzeń
ostrzegających o niebezpieczeństwie

Oparzenie gorącymi płytami pras

Nie dotykać płyt prasy i wlotu do prasy podczas
korekty ułożenia materiału

Przygniecenie dłoni podczas podawania i
odbierania części odzieży

Jeśli prasę obsługuje się oburącz, może to robić
jedna osoba

Podczas prasowania
Oparzenie spowodowane parą wydostającą się z
pras

Parę doprowadzać po zamknięciu prasy

Zgniecenie dłoni między płytami prasy
Porażenie prądem

jeśli prasę obsługuje się oburącz, może to robić
tylko jedna osoba; dotknięcie ramy ochronnej
przerywa zamknięcie prasy

Podczas usuwania plam
Choroby spowodowane wdychaniem oparów

Sprawdzać stan urządzeń odsysających.

Na terenie zakładu pracy
Obrażenia spowodowane upadkami

Utrzymywać porządek i czystość w miejscu pracy

Obrażenia wewnętrzne spowodowane
połknięciem igły

Odkładać igły do specjalnych pojemniczków

Porażenie prądem Zawiadamiać osoby o usterkach instalacji

elektrycznych, nie usuwać usterek osobiście.

Obrażenia odniesione podczas transportu towarów
na terenie zakładu

Nie przenosić na raz zbyt dużej ilości towarów.
Uważać na to, aby mieć wolne pole widzenia.
Ciężary podnosić z pozycji kucającej, a w miarę
możliwości używać urządzeń pomocniczych.

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Ekologia

Działania ludzkie powinna cechowac dbałość o środowisko i odpowiedzialność za nie,

gdyż zadaniem każdego pokolenia jest ochrona gatunku ludzkiego i środowiska. W zakres
tych działań wchodzi również produkcja odzieży. Dlatego zarówno podczas jej wytwarzania,
jak i eksploatacji, powinno zwracać się uwagę na wpływ tych działań na środowisko.

Działania przyczyniające się do ochrony środowiska:

− unikanie używania środków szkodliwych dla środowiska,

− zmniejszanie konsumpcji w wyniku planów oszczędnościowych,

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

− odzyskiwanie materiałów (recykling).

Dzięki zbiórkom odzieży używanej i dalszej jej eksploatacji można przedłużyć czas

„życia” odzieży. Starą odzież można przerobić w procesie odzyskiwania, np. na materiały
antyakustyczne i wełnę do czyszczenia urządzeń. Sposób likwidacji danego materiału zależy
od jego rodzaju. Celuloza i włókna roślinne butwieją, mogą być więc składowane na
wysypiskach. Włókana syntetyczne butwieją bardzo powoli lub nie butwieją wcale. Można je
rozłożyć na czynniki pierwsze stosując specjalne procesy lub je spalić.

Ochrona przeciwpożarowa

Zapobieganie pożarom w dużej mierze zależy od organizacji działania pracowników.

W razie wybuchu pożaru należy natychmiast powiadomić straż pożarną, nie otwierać okien
i drzwi, gdyż dodatkowy prąd powietrza wzmaga ogień. Uniknięcie paniki, znalezienie
właściwych wyjść, szybka ewakuacja ludzi zapobiega wypadkom zbiorowym. W technice
obrony biernej przed pożarami najważniejsze jest ugaszenie ognia, zanim przekształci się
w pożar, dlatego niezwłocznie należy użyć gaśnicy, która znajduje się w pomieszczeniu.

Dla zabezpieczenia pierwszej pomocy w poszczególnych pomieszczeniach pracy

powinny znajdować się apteczki, wyposażone w środki opatrunkowe, dezynfekujące, na
oparzenia, ustnik do sztucznego oddychania. Przy każdej apteczce powinna znajdować się
instrukcja udzielania pierwszej pomocy.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdź, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń?

1.  Co oznacza pojęcie: stanowisko pracy?
2.  Co oznacza skrót bhp?
3.  Jak powinno być zorganizowane stanowisko pracy ręcznej?
4.  Jakie zagrożenia mogą Cię spotkać przy pracy ręcznej?
5.  Wyjaśnij pojęcie: ergonomia.
6.  Jak wygląda właściwa postawa na stanowisku pracy maszynowej?
7.  Wymień czynniki stanowiące zagrożenia w zakładzie odzieżowym.
8.  Jaki wpływ na środowisko ma produkcja odzieży i jakie znasz działania przyczyniające

się do ochrony środowiska?

9. Jak zachować się w czasie wybuchu pożaru w pomieszczeniu?
10. Co powinno znajdować się w apteczce pierwszej pomocy?

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Z magazynku wybierz i prawidłowo poukładaj na swoim stole do prac ręcznych przybory

i narzędzia potrzebne do szycia ręcznego.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) dokonać selekcji narzędzi i przyborów potrzebnych do pracy ręcznej,
2) nożyczki, igły, szpilki, miara krawiecka, nici, linijka, mydełko krawieckie, naparstek

powinieneś położyć po prawej stronie stołu,

3)  pudełko na drobiazgi (haftki, agrafki, guziki) po lewej stronie,
4)  zorganizować stanowisko pracy ręcznej zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
5)  zaprezentować stanowisko i wyjaśnić zasadę ułożenia rzeczy,

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6) nazwać wszystkie narzędzia i przybory do pracy ręcznej.

Wyposażenie stanowiska pracy

− stół do pracy ręcznej,

− nożyczki, igły, szpilki, miara krawiecka, nici, linijka, mydełko krawieckie, naparstek,

pudełka z haftkami, agrafkami, guzikami,

− instrukcje bhp, ppoż. i ochrony środowiska.

Ćwiczenie 2

Usiądź prawidłowo przy maszynie i opisz swoją postawę. Powiedz na jakie czynniki

należy zwrócić uwagę.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) usiąść na krześle przy maszynie szwalniczej,
2) przyjąć postawę wyprostowaną – odchylenie od pionu nie powinno przekraczać 20 cm,

odległość oczu od stopki powinna wynosić 40 cm,

3) usiąść w miejscu dobrze oświetlonym,
4) zwrócić uwagę na prawidłowe ogrzewanie w pomieszczeniu, wentylację i zabezpieczeniem

przed hałasem,

5)  zwrócić uwagę na obecność urządzenia ochraniającego palce przed przeszyciem,
6)  zapoznać się z informacjami technicznymi maszyny,
7)  dokonać prezentacji ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna szwalnicza z zabezpieczeniami,
− krzesło,

− prawidłowo wyposażona sala warsztatowa pod względem bhp i ergonomii pracy,

− instrukcje bhp, ppoż. i ochrony środowiska.

Ćwiczenie 3

Ćwiczenie wykonaj w grupach 4-osobowych.
Dobrze przyjrzyjcie się swojej pracowni wytwarzania odzieży i wyszukajcie wszystkie

czynniki, które mogą stanowić zagrożenia. Napiszcie, jaki wypadek może to zagrożenie
spowodować. Swoje obserwacje zanotujcie na arkuszu papieru.

Zaproponujcie jedno ostrzegawcze hasło bhp i zapiszcie dużymi literami na arkuszu.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  przejść się po pracowni i wyszukać czynniki zagrożeń,
2)  skojarzyć rodzaj wypadku z zagrożeniem,
3)  zapisać obserwacje na arkuszu papieru,
4)  zaprojektować hasło ostrzegawcze bhp i zapisać go dużymi literami na arkuszu

papieru,

5) dokonać prezentacji ćwiczenia.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyny odzieżowe szwalnicze i prasowalnicze,
− duży arkusz szarego papieru,

− kolorowe mazaki,

− tablica do przypięcia arkusza papieru,
− instrukcje bhp, ppoż. i ochrony środowiska

Ćwiczenie 4

Opracuj regulamin bhp dla stanowiska prasowania ręcznego (ćwiczenie wykonaj

w grupach 3-osobowych)

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  wypisać wszystkie czynniki zagrożeń na stanowisku prasowalniczym,
2)  skojarzyć rodzaj wypadku z zagrożeniem,
3)  zapoznać się z instrukcją techniczną żelazka,
4)  opracować regulamin bhp,
5)  zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− instrukcja techniczna obsługi żelazka,
− stanowisko prasowalnicze,

− arkusz papieru,

− mazaki,
− tablica do prezentacji,

− instrukcje bhp, ppoż. i ochrony środowiska.

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz

Tak

Nie

1) Prawidłowo zorganizować stanowisko pracy ręcznej?

⁪

2) Usiąść przy maszynie zgodnie z zaleceniami ergonomii pracy?

⁪

3) Wyjaśnić pojęcie ergonomia pracy?

⁪

4) Wymienić wszystkie czynniki stanowiące zagrożenie w zakładzie

odzieżowym?

⁪

5) Zapobiec wypadkom na różnego typu stanowiskach pracy technika

technologii odzieży?

⁪

6) Wymienić czynniki wpływające negatywnie na środowisko związane

z rozwojem przemysłu odzieżowego?

⁪

7) W jaki sposób można chronić środowisko w przemyśle odzieżowym?

⁪

8) Wyposażyć apteczkę pierwszej pomocy?

⁪

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Klasyfikacja ściegów ręcznych

4.2.1. Materiał nauczania

Nowoczesne maszyny do szycia i nowe metody łączenia materiałów wyeliminowały

prawie potrzebę szycia ręcznego. Jednak w pewnych sytuacjach zastosowanie ściegów
ręcznych jest konieczne, gdyż zapewnia wysokiej jakości wykończenie. Ściegi ręczne można
podzielić na ściegi trwałe i pomocnicze. Do ściegów pomocniczych zaliczamy takie, które są
usuwane przed ukończeniem wyrobu. Ściegi trwałe są częścią odzieży.

Szycie ręczne odbywa się za pomocą igły ręcznej i naparstka. Igłę można nawlekać nicią,

używając nawlekacza z cienkiego drutu. W czasie nawlekania igłę należy trzymać w lewej
ręce, a nici w prawej. Naparstek nakłada się na środkowy palec prawej ręki. Ściegi ręczne
wykonuje się w materiale uchwyconym lewą ręką.

Ściegiem nazywamy układ nitki wprowadzonej do tkaniny za pomocą igły. Ścieg jest

podstawowym elementem szycia, który pozwala na łączenie materiałów.

W oparciu o materiały Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu

Odzieżowego podział ściegów wygląda następująco:

ŚC IEG I

W E W N Ę T R ZN E

przed igłą

za igłą

stębnow y

fastrygow y

pętelkow y

kryty

dziergan y

B R ZE ŻN E

O Z D O B N E

sznureczkow y

obrzucany

łańcuszkow y

gałązkow y

krzyż ykow y

zakopiański

m ereżkow y

zygzakow y

pikow y

Rys. 2. Klasyfikacja ściegów ręcznych

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z.Lipke-Skrawek Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

A. ŚCIEGI WEWNĘTRZNE:
1. Ścieg przed igłą

Jest podstawowym ściegiem wykonywanym od strony prawej do lewej lub z góry na dół.

Składa się z dwu jednakowej długości części, z których jedna jest widoczna na wierzchniej
stronie materiału a druga na spodniej stronie materiału.

Rys. 3. Ścieg przed igłą

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z.Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. Ścieg fastrygowy

Wykonuje się tak, jak ścieg przed igłą. Dłuższa część jest widoczna na wierzchniej

stronie materiału fastrygowanego. Stosuje się do chwilowego łączenia dwu warstw tkaniny.

Rys. 4. Ścieg fastrygowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

3. Ścieg stębnowy

Powstaje w ten sposób, że przy wykonywaniu każdego ściegu cofa się igłę i wkłuwa

w miejsce zakończenia poprzedniego ściegu. Na stronie wierzchniej widoczne są odcinki
równe ½ długości ściegu spodniego. Stosuje się w miejscach trudnych do wykonania na
maszynie.

Rys. 5. Ścieg stębnowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

4. Ścieg za igłą

Wykonuje się podobnie jak ścieg stębnowy. Różnica polega na tym, że cofa się igłę

i wkłuwa w połowie odległości do poprzedniego ściegu. Na stronie wierzchniej widoczne są
odcinki równe 1/3 długości ściegu spodniego. Stosuje się przy fastrygowaniu bardzo grubych
tkanin, aksamitów.

Rys. 6. Ścieg za igłą

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

5. Ścieg pętelkowy

Powstaje z kolejnego wykonania jednego ściegu za igłą i jednego ściegu przed igłą

z niedociągniętą nitką w kształcie pętelki. Jest stosowany do przenoszenia konturów elementu
wyrobu odzieżowego na drugą warstwę materiału i oznaczania form lub znaków spotkań.
Inny sposób wykonania tego ściegu, to ścieg przed igłą z niedociągniętą nitką w kształcie
pętelki.

Rys. 7. Ścieg pętelkowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. Ścieg kryty

Jest niewidoczny po stronie wierzchniej. Stanowi krótki odcinek nitki łączącej dwie

warstwy tkaniny, z których jedna jest załapana do połowy jej grubości, a druga – za krawędź
podwinięcia obrębu. Służy do podszywania obrębów.

Rys. 8. Ścieg kryty

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

7. Ścieg pikowy

Łączy dwie warstwy tkaniny, z których spodnia jest załapana do połowy jej grubości.

Służy do łączenia tkaniny wierzchniej z wkładem usztywniającym.

Rys. 9. Ścieg pikowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

B. ŚCIEGI BRZEŻNE
1. Ścieg obrzucany

Jest to szereg równych i równoległych odcinków skośnych do brzegów tkaniny, z których

jedna połowa widoczna jest po stronie wierzchniej, a druga po spodniej stronie. Służy do
zabezpieczania strzępiących się brzegów materiału.

Rys. 10. Ścieg obrzucany

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

2. Ścieg dziergany

Jest to szereg równych i równoległych odcinków prostopadłych do brzegów tkaniny,

zakończonych powiązaniem nitki wzdłuż wykończonego brzegu. Służy do zabezpieczanie
brzegów tkaniny przez strzępieniem się, dziergania dziurek i haftu.

Rys. 11. Ścieg dziergany

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

C. ŚCIEGI OZDOBNE
1. Ścieg sznureczkowy

Jest odwrotnością ściegu stębnowego. Składa się z części widocznej na stronie

wierzchniej (o całej długości ściegu) i z części widocznej na spodniej stronie o długości
równej połowie ściegu.

Rys. 12. Ścieg sznureczkowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

2. Ścieg łańcuszkowy

Stanowi szereg ogniw, z których każde wychodzi z poprzedniego.

Rys. 13. Ścieg łańcuszkowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

3. Ścieg gałązkowy

Składa się z dwóch szeregów ukośnie do siebie skierowanych ściegów. Ściegi jednego

szeregu znajdują się w połowie między ściegami drugiego szeregu.

Rys. 14. Ścieg gałązkowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

4. Ścieg krzyżykowy

Stanowi szereg równoległych, skośnych odcinków jednakowej długości, krzyżujących się ze

sobą w połowie szerokości.

Rys. 15. Ścieg krzyżykowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

5. Ścieg mereżkowy.

Jest ściegiem ozdobnym, który można stosować również do wykończenia obrębu.

Rys. 16. Ścieg mereżkowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. Ścieg zakopiański (Janina)

Składa się ze skośnych odcinków nitek ułożonych w dwóch różnych kierunkach,

krzyżujących się ze sobą na dwóch różnych poziomach.

Rys. 17. Ścieg zakopiański

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

7. Ścieg zygzakowy

Składa się ze skośnych odcinków nitek ułożonych pod jednakowym kątem względem siebie

i stykających się ze sobą końcami.

Rys. 18. Ścieg zygzakowy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z.Lipke-Skrawek, Techniki szycia odzieży, SOP Toruń 1995

Ściegi ozdobne służą do ozdabiania różnego rodzaju odzieży, bielizny osobistej

i stołowej. Na podstawie poznanych ściegów ozdobnych można komponować dalsze,
urozmaicone ich odmiany.

Narzędzia, przybory i przyrządy krawieckie

Do szycia ręcznego należy dobierać odpowiedni rodzaj nici (najlepsze są bawełniane

i jedwabne) oraz właściwą igłę do wykonania ściegu.

Igły do szycia dzieli się ze względu na ich grubość i długość oraz na zastosowanie: do

szycia, do haftowania i do cerowania. O zastosowaniu igły o określonej długości i grubości
decyduje rodzaj materiału, nitki i techniki szycia. Igły do szycia są wyrabiane ze stali
i niklowane. Powinny być sprężyste, gładkie i ostro zakończone. Igły nie zaostrzone są
przeznaczone do haftowania materiałów wykonanych z grubych nitek (np. haftowanie
krzyżykami na kanwie).

Rys. 19. Budowa igły

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Szpilki wyrabia się ze stali, mosiądzu lub tworzyw sztucznych. Zastosowanie i rodzaj

materiału decydują o długości, grubości i rodzaju stosowanych szpilek. Wyróżniamy szpilki
stalowe (o dł. od 30 do 40 mm) i szpilki ze szklaną główką (o dł. od 30 do 48 mm).

Rys. 20. Szpilki: a) stalowa i b) ze szklaną główką

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Naparstki wyrabia się ze stali lub mosiądzu. Mają one charakterystyczne zagłębienia,

którą zadaniem jest zapobiegać ześlizgiwaniu się igły. Naparstek chroni środkowy palec
i ułatwia pracę. Wyróżniamy naparstki z wierzchołkiem zamkniętym (o średnicy od 14 do
18mm) i z wierzchołkiem otwartym (o średnicy od 14 do 20 mm).

a) b)

Rys. 21. Naparstek: a) z wierzchołkiem zamknietym i b) z wierzchołkiem otwartym

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Nożyce to narzędzie stosowane do cięcia. Składają się z dwu noży połączonych ze sobą

obrotowo nitem lub śrubą i zakończone uchwytem. Działają one na zasadzie podwójnej
dźwigni.

W odzieżownictwie wyróżniamy wiele odmian nożyc:

− nożyce krawieckie (służące do krojenia materiału),

− do cięcia papieru,
− ręczne,

− ząbkowane,

− do wycinania dziurek,
− hafciarskie,

− z jednym uchwytem (do obcinania nitek),

− szablonowe (do cięcia grubych kartonów).

Należy pamiętać o należytej konserwacji nożyc, aby były zawsze dobrze naostrzone,

wytarte z kurzu po pracy. Po pracy nożyce należy chować w miejscu do tego przeznaczonym.

Rys. 22. Budowa nożyc

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Taśma centymetrowa to pasek tkaniny z powłoką z tworzywa sztucznego o szerokości od

1,5 do 2 cm i długości od 1,5 do 2 m. Taśma centymetrowa jest oznaczona po obu stronach
podziałką centymetrową.

Rys. 23. Taśma centymetrowa

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Mydełko krawieckie wytwarza się z różnych substancji, np. z mydła, talku kredy, wosku.

Mydełko służy do zaznaczania linii cięć, znaków korekcyjnych i do wykonywania oznaczeń
na wierzchniej warstwie materiału.

Rys. 24. Mydełko krawieckie

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Linijka krawiecka jest wykonana z elastycznego tworzywa sztucznego, długości od 20 do

30 cm, z podziałką centymetrową i karbowanym brzegiem. Wykorzystuje się ja do mierzenia
krótkich odcinków, np. odległość między dziurkami. Przydatne również będą ekierki
krawieckie, które wykorzystuje się w dziale przygotowania produkcji.

Rys. 25. Linijka krawiecka

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Rozcinacz stosuje się do przecinania dziurek obszywanych maszynowo. Haczykowata

część krojąca jest zakończona ostrzem.

Rys. 26. Rozcinacz

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

W krawiectwie lekkim stosuje się jeszcze wiele przyborów pomocniczych, które

pozwalają na lepsze zorganizowanie pracy i jej uporządkowanie. Takimi przyborami są
poduszeczka na igły i szpilki, pudełko na agrafki, haftki, guziki.

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdź, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń?

1.  W jaki sposób odbywa się szycie ręczne?
2.  Co to jest ścieg?
3.  Jak dzielimy ściegi ręczne?
4.  Wymień ściegi wewnętrzne.
5.  Wymień ściegi brzeżne.
6.  Wymień ściegi ozdobne.
7.  Jak dobieramy igły do szycia ręcznego?
8.  Jakie znasz rodzaje naparstków?
9.  Jakie są rodzaje nożyc?
10.  Jakie są narzędzia i przybory stosowane w szyciu ręcznym?
11.  Gdzie zastosujesz ściegi ozdobne?
12.  Do czego służy ścieg fastrygowy?

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Ćwiczenie wykonajcie w 4-osobowych grupach.
Na stole w kopercie znajdują się ilustracje przedstawiające ściegi ręczne. Uszereguj je

zgonie z klasyfikacją ściegów ręcznych, przyklej na arkuszu papieru i wykonaj podpisy.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  rozpakować kopertę i zapoznać się z jej zawartością,
4)  zaprojektować wygląd końcowy ćwiczenia,
5)  przykleić ilustracje zgodnie z podziałem ściegów,
6)  wykonać napisy pod ilustracjami,
7)  zaprezentować ćwiczenie przez lidera grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy

− katalogi, wzorniki ściegów, Polskie Normy PN-83/P-84502, literatura z rozdziału 6,

− koperta z ilustracjami ściegów, arkusz papieru, mazaki.

Ćwiczenie 2

Wykonaj próbnik ze ściegami ręcznymi: wewnętrznymi, ozdobnymi i brzeżnymi według

klasyfikacji.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  wykroić z płótna próbnik o wymiarach 25 x 30 cm,
4)  dobrać odpowiednie igły i nici do zadania,
5)  wykonać  ściegi wewnętrzne: przed igłą, fastrygowy, stębnowy, za igłą, pętelkowy,

kryty, pikowy,

6) wykonać ściegi brzeżne: obrzucany, dziergany,
7) wykonać ściegi ozdobne: sznureczkowy, łańcuszkowy, gałązkowy, krzyżykowy,

mereżkowy, zakopiański, zygzakowy,

8) dokonać analizy ćwiczenia,
9) zaprezentować pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy

− katalogi, wzorniki ściegów, PN-83/P-84502, literatura z rozdziału 6,

− białe płótno, nici bawełniane (mulina), karnet igieł, naparstek, linijka, miara krawiecka,

nożyce.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 3

Zaprojektuj i wykonaj zdobienie serwetki o wymiarach 40 x 40 cm dowolnymi ściegami

ozdobnymi.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  wykonać projekt zdobienia serwetki,
4)  wykroić serwetkę zgodnie z wymiarami,
5)  dobrać odpowiednie nici i igły,
6)  przenieść wzór na tkaninę,
7)  wykonać zdobienie kołnierzyka,
8)  zaprezentować pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy

− płótno białe, nici bawełniane (różne kolory muliny), karnet igieł, naparstek, linijka, miara

krawiecka, nożyce,

− katalogi, wzornik ściegów, Polskie Normy, literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 4

Zastosuj ścieg fastrygowy do połączenia zaszewki w tyle spódnicy.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  wykroić według formy jeden tył spódnicy o długość do linii bioder,
4)  zaznaczyć za pomocą kredy krawieckiej kształt zaszewki,
5)  złożyć zaszewkę na pół i sfastrygować po wyznaczonej linii,
6)  sprawdzić ułożenie zaszewki,
7)  zaprezentować wykonaną pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy

− płótno białe, forma tyłu spódnicy podstawowej, nici bawełniane, karnet igieł, naparstek,

linijka, miara krawiecka, nożyce,

− katalogi, wzornik ściegów, Polskie Normy, literatura z rozdziału 6.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Budowa i zasada działania maszyny do szycia

4.3.1. Materiał nauczania

Klasyfikacja maszyn

Maszyny stosowane do wytwarzania odzieży są klasyfikowane według różnych

kryteriów, np. w zależności od rodzaju tworzonego ściegu czy właściwości techniczno-
-użytkowych.

Pierwszego podziału dokonuje się najczęściej według przeznaczenia produkcyjnego.

Decyduje o tym wykorzystanie maszyn w podstawowych działach produkcyjnych: krojowni,
szwalni, prasowalni, wykończalni.

Tabela 2. Podział maszyn w zależności od przeznaczenia

Podział maszyn w zależności od ich zastosowania

krojownia szwalnia prasowalnia

wykończalnia

- Przeglądarka –

Stębnówka –

Żelazka –

Dziurkarka

– Warstwowarka

– Łańcuszkowa

– Maszyny

prasowalnicze

– Guzikarka

– Odkrawacz

warstw

materiału

– Overlock

– Prasy

– Ryglówka

– Krajarka ręczna –

Wieloigłowa –

Agregaty

prasowalnicze

– Maszyna krojcza

taśmowa

– Podszywarka

– Plisowarka

– Wykrojniki

– Fastrygówka

– Klejarka

– Znakowarka

– Zygzakówka

– Numerator

– Półautomaty

–

Automaty

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Drugi podział dotyczy tylko maszyn szwalniczych, biorąc pod uwagę różne kryteria, np.

konstrukcję mechanizmów, budowę maszyn.

Tabela 3. Podział maszyn w zależności od przeznaczenia

Podział maszyn szwalniczych ze względu na różne kryteria

Płaska
Ramieniowa
Słupkowa

KSZTAŁT PŁYTY GŁOWICY

Wypukła
Jednoigłowa
Dwuigłowa
Kilkuigłowa

LICZBA IGIEŁ

Wieloigłowa
Prosta

KSZTAŁT IGŁY

Łukowa

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednonitkowa
Dwunitkowa
Kilkunitkowa

LICZBA NICI

Wielonitkowa
Wahadłowy
Obrotowy (rotacyjny)

RODZAJ CHWYTACZA

Płaski dźwigniowy
Skokowy
Dolny
Różnicowy

RODZAJ TRANSPORTU

Kombinowany
Stębnowy
Łańcuszkowy

RODZAJ ŚCIEGU

Zygzakowy
Ręczne
Półautomatyczne
Automatyczne

PROWADZENIE OBRABIANEGO MATERIAŁU

Wspomagane komputerem
Zwykła
Średniobieżna

OSIĄGANA WYDAJNOŚĆ

Szybkobieżna

Źródło: B.Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Podstawowa maszyna szwalnicza

Maszyna do szycia wykonuje pracę, która polega na tworzeniu ściegów i łączeniu warstw

materiałów.

Części maszyny szwalniczej: 1 – głowica, 2 – podstawa, 3 – napęd.

Rys. 27. Maszyna szwalnicza – części

Źródło: B.Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Głowica stanowi obudowę dla mechanizmów maszyny i może być wykonywana z żeliwa

lub twardego tworzywa (plastyku).

W korpusie głowicy wyróżniamy następujące części: płytę, kolumnę, ramię, czoło oraz

pręty na szpulki i szereg prowadników nici

Rys. 28. Części głowicy

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Kształt głowicy zależy od przeznaczenia maszyny.
Budowa głowicy może być:

– PŁASKA

− stosowana we wszystkich maszynach ogólnego przeznaczenia.

Ułatwia szycie dużych, prostych elementów odzieży (rys. 29a).

– RAMIENIOWA

− stosowana w maszynach specjalnych, np. guzikarka, ryglówka.

Ułatwia wykonywanie wyrobów o kształtach cylindrycznych, jak
rękawy, nogawki (Rys. 29b).

– KOLUMNOWA

− stosowana w maszynach specjalnych, np. fastrygówki. Ułatwia

wszywanie rękawów do podkroju pachy (rys. 29c).

Rys. 29. Formy budowy głowic a) płaska , b) ramieniowa, c) kolumnowa

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Podstawa służy do zamocowania głowicy. Składa się z płyty, ram bocznych i listew

wzmacniających konstrukcję. Płyta stolika może być drewniana lub z tworzywa, służy do
ułożenia obrabianych elementów odzieży.

Napęd mechanizmów maszyny obecnie jest najczęściej elektryczny. Przemysłowe

maszyny szwalnicze są napędzane trójfazowymi silnikami prądu przemiennego. Pod płytą
stołu umocowany jest regulator obrotów silnika zapewniający wymaganą prędkość szycia.
Uruchomienie mechanizmów dokonuje się przez naciśnięcie na pedał nożny.

Mechanizmy maszyny stębnówki

Mechanizm to zespół współpracujących ze sobą ruchomych elementów maszyny

spełniających określone zadanie, np. wiązanie ściegu.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W maszynie szwalniczej wyróżnia się następujące mechanizmy:

1. MECHANIZM RUCHU

Wał główny

2. MECHANIZMY WIĄZANIA ŚCIEGU

Igielnica z igłą

Chwytacz z bębenkiem

Podciągacz nici

3. MECHANIZMY PRZESUWU MATERIAŁU

Transporter materiału

Stopka dociskowa

Rys. 30. Mechanizmy maszyny szwalniczej

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Mechanizm ruchu

Wał główny służy do nadania ruchu roboczego wszystkim mechanizmom oprócz

mechanizmu stopki. Wał główny to stalowy pręt umieszczony poziomo w części ramieniowej
głowicy maszyny. Ruch napędowy otrzymuje od koła napędowego. W czasie jednego obrotu
wału głównego o 360

° powstaje splot jednego ściegu stębnowego.

Mechanizmy wiązania ściegu

Igielnica z igłą – zadaniem mechanizmu jest doprowadzenie odpowiedniej długości nici

górnej do chwytacza przez warstwy materiału. Igła jest narzędziem służącym do przebicia
materiału. Igielnica to stalowy pręt osadzony pionowo w części czołowej głowicy maszyny.
Jeden obrót wału głównego zamieniany jest przez korbowód na jeden pełny ruch igielnicy
z pozycji najwyższej do najniższej i z powrotem.

Chwytacz z bębenkiem – zadanie mechanizmu polega na przeprowadzeniu pętli nici

górnej wokół bębenka ze szpulką z nicią dolną w celu uzyskania przeplotu.

W pracy chwytacza wyróżnia się ruch roboczy i ruch jałowy. Podczas ruchu roboczego

ostrze chwytacza załapuje pętlę nici górnej i przeprowadza ją wokół bębenka.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ruch jałowy to powrót chwytacza do pozycji wyjściowej.
Chwytacz z bębenkiem znajduje się pod płytą głowicy, bezpośrednio pod igielnicą z igłą.

Bębenek ze szpuleczką wkłada się do łożyska chwytacza.

Przed wypadnięciem bębenka z chwytacza zabezpiecza go zasuwka. Bębenek można

wyjąć z łożyska chwytacza dopiero po odchyleniu dźwigni zasuwki.

Podciągacz nici – zadaniem mechanizmu jest podawanie nici górnej do chwytacza.

Odpowiednia długość nici zapewnia swobodne jej przejście wokół bębenka. Wprowadzenie
przeplecionych nici między zszywane warstwy materiału następuje podczas ruchu
podciągacza w górę.

Podciągacz nici znajduje się w części czołowej głowicy maszyny i ściśle współpracuje

z mechanizmem igielnicy, chwytaczem i regulatorem naprężenia.

Mechanizmy przesuwu materiału

Transporter materiału – zadaniem mechanizmu jest przesuwanie zszywanej warstwy

materiału po każdym wykonanym ściegu. W pracy transportera wyróżnia się ruch roboczy i
ruch jałowy. Podczas ruchu roboczego transportera tzw. „ząbki” unoszą się ponad poziom
płytki ściegowej. Wykonują ruch do tyłu i przesuwają materiał. Ruch jałowy to obniżenie się
transportera pod płytkę ściegową i przesunięcie się do przodu.

a) położenie robocze b) położenie jałowe

Rys. 31. Transporter materiału: 1– ząbki transportea, 2 – stopka dociskowa, 3 – materiał, 4 – płytka ściegowa

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Przesunięcie materiału przypadające na jeden tworzony ścieg nazywa się skokiem ściegu.

Ząbki transportera znajdują się bezpośrednio nad chwytaczem w wycięciu płytki ściegowej.

Stopka dociskowa ma zadanie docisnąć zszywane warstwy materiału do ząbków

transportera. Nacisk stopki na materiał powoduje sprężyna nawinięta na stalowy pręt. Stopka
może mieć różny kształt, zależnie od jej przeznaczenia, np. do wyszycia dziurek, do wszycia
zamka. Stopka dociskowa znajduje się w części czołowej głowicy maszyny.

Rys. 32. Stopka dociskowa: 1 – wymienna stopka, 2 – śruba mocująca, 3 – pręt stopki, 4 – sprężyna

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Mechanizmy pomocnicze

Regulator naprężenia nici górnej znajduje się w części czołowej głowicy maszyny,

poniżej podciągacza nici. Działanie jego polega na dociskaniu nici górnej przez dwie tarczki,
których wzajemny docisk a tym samym naprężenie nici górnej są regulowane. Przez
pokręcenie nakrętki w prawo następuje zbliżenie tarcz i zwiększenie naprężenia nici.

Rys. 33. Regulator naprężenia nici górnej: 1 – tarcza naprężacza, 2 – nakrętka, 3 – sprężyna dociskowa, 4 – sprężyna kompensacyjna

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Regulator naprężenia nici dolnej znajduje się na bębenku. Jest to śruba i sprężynka

bębenka, spod której wyprowadzona jest nić. Przez pokręcanie śruby regulującej w prawo
następuje wzrost naprężenia nici, natomiast w lewo obniżenie naprężenia. Zasada taka sama,
jak podczas regulacji nici górnej.

W praktyce rzadko zachodzi konieczność regulowania naprężenia nici dolnej, gdyż

prawidłowy ścieg uzyskuje się przez właściwe naprężenie nici górnej.

Rys. 34. Regulator naprężenia nici dolnej: (1– sprężynka bębenka, 2 – śruba regulująca)

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Urządzenie do nawijania nici zapewnia właściwe nawinięcie nici dolnej na szpulkę.

Sposób nawijania nici na szpuleczkę zależy od konstrukcji mechanizmu nawijacza..
Urządzenie może być umieszczone na części ramieniowej głowicy maszyny, na kolumnie lub
zamocowane na płycie stołu.

We wszystkich konstrukcjach prowadzenie nici przebiega ze szpulki poprzez prowadniki,

regulator szerokości nawoju, zaciskacz do szpulki bębenkowej. Rozpoczynając nawijanie
należy na szpulkę nawinąć ręcznie kilka zwojów nici, a następnie nasunąć szpulkę na wałek
nawijacza. Układ dociskowy zapewnia samoczynne wyłączenie się mechanizmu nawijacza z
chwilą nawinięcia pełnej szpulki. Działanie mechanizmu nawijacza odbywa się jednocześnie
z mechanizmem wału głównego.

Rys. 35. Urządzenie do nawijania nici: 1 – nić, 2 – regulator szerokości nawoju, 3 – szpulka, 4 – nawijacz,

5 – zaciskacz nici, 6 – obcinacz nici

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Proces tworzenia ściegu stębnowego

Powstanie prawidłowego ściegu jest możliwe dzięki współdziałaniu wszystkich

mechanizmów maszyny. Pracę i współdziałanie mechanizmów charakteryzują cztery etapy
tworzenia ściegu stębnowego.

ETAP I (rys. 36a)

1) Wał główny wykonał obrót o 90°,
2) Igła umocowana w igielnicy rozpoczyna ruch w dół i zbliża się do materiału,

− chwytacz rozpoczyna ruch powrotny do punktu początkowego,

− podciągacz nici kończy zaciąganie poprzedniego ściegu wprowadzając obie nici

w środek zszywanych materiałów.

3) Transporter kończy przemieszczenie materiału i obniża się pod płytkę ściegową.

ETAP II (

Rys. 36 b)

1) Wał główny wykonał obrót o 180°.
2) Igła przebija materiał i wprowadziła nić na spodnia stronę zszywanych warstw

materiałów, osiągnęła dolny punkt zwrotny,

− chwytacz wykonał ruch powrotny i znajduje się w początkowym momencie ruchu

wahadłowego,

− podciągacz podaje nić górną do igły.

3) Transporter obniżył się pod płytką ściegową i rozpoczyna ruch powrotny „ku szyjącemu”.

ETAP III (

Rys. 36 c)

1) Wał główny wykonała obrót o 270°
2) Igła rozpoczyna ruch w górę, opuszczając materiał pozostawia pętlę powstałą z nici

górnej,

− chwytacz załapuje pętlę nici górnej i przeprowadza ją wokół bębenka,
− podciągacz podaje nić górną do chwytacza.

3) Transporter zakończył ruch powrotny pod płytką ściegową i wznosi się w górę.

ETAP IV (

Rys. 36 d)

1) Wał główny wykonał obrót o 360°.
2) Igła osiągnęła najwyższy, górny punkt zwrotny,

− chwytacz znajduje się w końcowym momencie ruchu wahadłowego, przerzucił pętlę

nici wokół bębenka,

− podciągacz rozpoczyna ruch w górę, podciągając za sobą nić górną i jednocześnie

dolną.

3) Transporter wyłania się ponad płytkę ściegową i rozpoczyna przesuwanie materiału.

UWAGA

Przez cały czas tworzenia ściegu stopka dociska zszywany materiał do ząbków

transportera. Regulatory naprężenia nici górnej i dolnej prawidłowo naprężają nici.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 36a

Rys. 36b

Rys. 36c

Rys. 36d

Rys. 36 a, b, c, d. Etapy tworzenia ściegu stębnowego

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Igły maszynowe

Igła maszynowa, zamocowana w igielnicy, jest podstawowym narzędziem w procesie

tworzenia ściegu.
Budowa igły

1) Uchwyt
2) Część robocza

a)  rowek długi
b)  rowek krótki
c)  podcięcie
d)  oczko

3) Ostrze

Rys. 37. Igła maszynowa

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Uchwyt igły o przekroju okrągłym lub płaskim służy do zamocowania igły w igielnicy

Część robocza, tzn. trzon, jest częścią igły, która przechodzi przez materiał

i przeprowadza przez niego nitkę. Po obu stronach trzonu igły znajdują się podłużne rowki.
Mają one zadanie zmniejszyć tarcie nitki podczas jej przechodzenia przez materiał. Podcięcie
na igle od strony rowka krótkiego zapewnia dokładne wejście chwytacza w pętlę nici górnej.
Oczko igły służy do nawlekania nitki.

Ostrze igły ma za zadanie rozsunięcie włókien przeszywanego materiału. Ostrze

umożliwia przejście igły z nawleczoną nitką. Igła wykonana jest z drutu stalowego,
hartowana, niklowana i polerowana. Powinna być odporna na zginanie i nie podlegać
deformacjom. Powierzchnia igły musi być dobrze wygładzona, a jej ostrze zeszlifowane pod
odpowiednim kątem.

Numeracja igły to sposób oznaczenia jej grubości części roboczej. Grubość wyrażona jest

w milimetrach i mierzona w miejscach bez rowków. Numer metryczny igły oznacza
100-krotny wymiar grubości trzonu igły, np. Nm 70 oznacza, że mierzona średnica części
roboczej igły wynosi 0,70 mm

W odzieżownictwie stosujemy numerację igieł od Nm 60 do Nm 130.

Stosowane ostrza igieł:
− ostrze zaokrąglone (do materiałów włókienniczych)
− ostrze kuliste (do wyrobów gumowych, koronek)

− ostrze łopatkowe (do wyrobów ze skóry, skaju)

− ostrze wydłużone (do jedwabiu)
− ostrze ostre (do wykonywania ściegów ozdobnych)

Dobór igły i nici do materiału

Na prawidłowy ścieg maszynowy ma wpływ działanie mechanizmów oraz właściwy

dobór igieł i nici.

Przykłady doboru igieł i nici do szycia

Tabela 4. Dobór igieł i nici do materiału

Igły Numer

nici

numer bawełniane jedwabne syntetyczne

Możliwość zastosowania

60 80/3

200/3

140/3

Wyroby

dziane

70 70/3

130/3

120/3

Bielizna

60/3

100/3

Wyroby dziane, pościel, bielizna

90 50/3

80/3

Konfekcja

męska, trykotaż

100

40/3

60/3

Konfekcja damska i dziecięca

110 40/3

50/3

Odzież damska, męska i dziecięca

120 30/3

40/3

Gruba

odzież damska i męska

130 24/3

30/3

Odzież ochronna, namioty

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Obsługa maszyny

Nawlekanie nici górnej

1) założyć szpulkę nici na pręt na ramieniu

maszyny lub stojak,

2) nitkę przewlec przez otwory prowadników,
3) przeprowadzić nić pomiędzy tarczami

naprężacza i z tyłu za sprężynę naciągową,

4) przewlec nić przez otwór podciągacza nici,
5) przeprowadzić nić przez prowadnik na płycie

czołowej,

6) przeprowadzić nić przez prowadnik na

igielnicy,

7) przewlec nić przez oczko igły.

Rys. 38. Nawlekanie nici górnej

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo
odzieżowe, SOP Toruń 1998

Nawlekanie nici dolnej

1) nawinąć równo nici na szpulkę bębenka,
2) włożyć szpulkę do bębenka tak, aby

odwijanie nici było zgodne z ruchem
wskazówek zegara,

3) wprowadzić nić w szczelinę pod sprężynę

naprężacza aż do wycięcia,

4) sprawdzić, czy nić odwija się swobodnie

stawiając lekki opór.

Rys. 39. Nawlekanie nici dolnej

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo
odzieżowe, SOP Toruń 1998

Zakładanie i wyjmowanie bębenka

1) uchwycić bębenek i odchylić dźwignię

zasuwki,

2) umieścić bębenek pod płytą ściegową

w łożysku chwytacza,

3) puścić dźwignię i docisnąć bębenek
4) sprawdzić, czy nić swobodnie zwisa na

zewnątrz,

5) przy wyjmowaniu bębeneka odchylić

dźwignię i lekko pociągając zdjąć go
z trzpienia chwytacza.

Rys. 40. Zakładanie lub wyjmowanie bębenka:
1 – łożysko chwytacza, 2 – dźwignia zasuwki
Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo
odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Przeciąganie nici dolnej

1)  uchwycić koniec nici górnej,
2)  wykonać jeden obrót kołem,
3)  pociągnąć nić górną, wówczas nić dolna

wyjdzie ponad płytę ściegową,

4) obie nici przełożyć pod stopkę i skierować

do tyłu

Rys. 41. Przeciąganie nici dolnej: 1 – nić górna,

2 – nic dolna

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo
odzieżowe, SOP Toruń 1998

Zamocowanie igły w igielnicy – wymiana igły

Zamocowanie igły należy wykonać przy igielnicy ustawionej w najwyższym położeniu

i opuszczonej stopce. Zwolnić  śrubę mocującą, nową igłę wsunąć w uchwyt aż do oporu
i dokręcić  śrubę mocującą. Przy zakładaniu igły należy pamiętać o takim ułożeniu jej
w igielnicy, aby rowek krótki i długi znajdował się we właściwym położeniu, zgodnie
z instrukcją.

Rys. 42. Zamocowanie igły w igielnicy 1 – śruba mocująca, 2 – igła, 3 – uchwyt mocujący

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Konserwacja maszyn

Konserwacja ma na celu zapewnienie właściwych warunków pracy maszyny. Polega na

starannym i systematycznym czyszczeniu i smarowaniu maszyny. Konserwację maszyny
przeprowadza osoba obsługująca maszynę – za pomocą pędzelka, miękkiej szczotki i olejarki
– zgodnie z instrukcją.

Po skończonej pracy, czyszczeniu poddawane są mechanizmy stopki, chwytacza

i transportera, na których zbiera się najwięcej kurzu.

W zależności od rodzaju maszyny obowiązują określone zasady smarowania (olejenia),

które zawarte są w instrukcji.
UWAGA!

Nie wolno używać olejów pochodzenia roślinnego i zwierzęcego.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Uszkodzenia maszyn szwalniczych i powody ich powstawania

Tabela 5. Rodzaje uszkodzeń i powody ich powstawania

Rodzaj uszkodzenia

Powód

Zrywanie nici

− źle nawleczona nitka,

− resztki nici górnej znajdują się w chwytaczu,

− wyszczerbiony otwór w płycie ściegowej,

− mało trwała lub supełkowa nić,

− zbyt ostre brzegi igły.

Złamanie igły

− nić jest za gruba w stosunku do użytej igły,

− materiał odciąga igłę na bok, w wyniku czego nie trafia ona w otwór płytki

ściegowej,

− nawój nici jest zbyt ruchomy,

− igła jest krzywa i łamie ją chwytacz,

− zła jakość igły.

Nieregularność ściegu

− złe zamocowanie igły,

− nieprawidłowy nawój nici dolnej,

− wygięcie igły,

− złe ustawienie chwytacza,

− nieprawidłowy dobór igły,

− nieprawidłowy transport materiału.

Nieprawidłowy transport
materiału

− zbyt mały nacisk stopki,

− zakurzony lub zużyty transporter,

− zbyt niskie umieszczenie transportera, wskutek czego ząbki są schowane

w płytce ściegowej,

− nieprawidłowy dobór transportera.

Błędy w ruchach
chwytacza

− chwytacz nie chwyta nici, np. w wyniku błędnego doboru nici igły, nieprawidłowego

doboru igły, skrzywienia igły, nieprawidłowego ustawienia chwytacza,
nieprawidłowego nawleczenia nitki, nieprawidłowego zamocowania igły.

Źródło: Krawiectwo Technologia (tłum. P. Samek). WSiP, Warszawa 1999

Nieprawidłowy przebieg wiązania ściegu

Tabela 6. Przyczyny nieprawidłowego wiązania ściegu i sposoby ich usuwania

Przyczyna uszkodzenia

lub usterki

Sposób usunięcia uszkodzenia lub usterki

Niewłaściwy dobór igły i nici

Należy dokonać odpowiedniego doboru numerów i gatunku nici do rodzaju
wykonywanej operacji szycia

Niewłaściwe naprężenie nici

Napięcia nici górnej i dolnej należy tak wyregulować, aby wiązanie ściegu
następowało w środku zszywanej warstwy materiałów

Niewłaściwe zamocowanie igły
w uchwycie

Igłę należy zamocować w uchwycie tak, aby krótszy rowek przy uszku igły
miał prawidłowe położenie względem ostrza chwytacza

Niewłaściwe prowadzenie nici
górnej ze szpulki do uszka igły

Prowadzenie nici musi być zgodne z instrukcją obsługi

Niewłaściwe wyprowadzenie
nici z bębenka i nieprawidłowe
osadzenie go w chwytaczu

Nić musi być wyprowadzona zgodnie z instrukcją, a bębenek prawidłowo
włożony do chwytacza

Źródło: Białczak B.: Maszyny i urządzenia w przemyśle odzieżowym. WSiP, Warszawa 1999

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Maszyny specjalne

Tabela 7. Klasyfikacja maszyn specjalnych

Maszyny szwalnicze specjalne

− MASZYNY STĘBNOWE ZE SPECJALNYM TRANSPORTEM WARSTWY

MATERIAŁÓW

− MASZYNY STĘBNOWE Z MECHANIZMEM ODKRAWAJĄCYM

− FASTRYGÓWKI

− MASZYNY STĘBNOWE DWUIGŁOWE

− MASZYNY STĘBNOWE ZYGZAKOWE

− MASZYNY ŁAŃCUSZKOWE

− OBRZUCARKI

− MASZYNY SZYJĄCE ŚCIEGIEM NIEWIDOCZNYM

– PIKÓWKI
– PODSZYWARKI

− MASZYNY SZYJĄCE ŚCIEGIEM ZŁOŻONYM

− DZIURKARKI BIELIŹNIANE I ODZIEŻOWE

− GUZIKARKI

− RYGLÓWKI

− MASZYNY KUŚNIERSKIE

− ZGRZEWARKI

Źródło: B. Białczak: Maszyny i urządzenia w przemyśle odzieżowym, WSiP Warszawa 1999

Obrzucarka

Jedną z wielu rodzajów maszyn specjalnych jest maszyna obrzucarka nazywana

overlockiem. Stosuje się ją do obrzucania elementów odzieży z różnych materiałów (tkanin,
dzianin, przędzin) oraz do wykonywania szwów łączących w odzieży z dzianin.
Ze względu na liczbę igieł i nici biorących udział w wiązaniu ściegów rozróżniamy:
1) overlock jednoigłowy, dwu- lub trzynitkowy.
2) overlock dwuigłowy, łącząco obrzucający,

Szew wykonany ściegiem obrzucającym z kilku nitek jest rozciągliwy. Równe brzegi

można uzyskać przy zastosowaniu odkrawaczy brzegów szwów.

Dużą trwałość ma ścieg łańcuszkowy obrzucający dwuigłowy czteronitkowy (401.503).

W odległości kilku milimetrów od ściegu obrzucającego tworzy się dodatkowy ścieg
łańcuszkowy dwunitkowy.

Najważniejsze mechanizmy w overlocku to: aparat nitkowy, mechanizm igłowy, mechanizm

chwytaczy (lewy i prawy), mechanizm przesuwu materiału, mechanizm odkrawacza.

Aparat nitkowy typu dźwigniowego jest połączony z dźwignią napędu odkrawacza

brzegu materiału. Odkrawacz pracuje na zasadzie nożyc i obcina brzeg materiału
bezpośrednio przed obrzuceniem.

Rys. 43. Overlock jednoigłowy 3 – nitkowy ścieg obrzucający

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Overlock jednoigłowy, 3-nitkowy klasy 504.
W produkcji odzieży duże zastosowanie ma overlock takiego typu.
Wiązanie ściegów łańcuszkowych, obrzucających odbywa się w następujących etapach:

ETAP I
Igła przeszła przez materiał i przeprowadziła
nitkę. Rozpoczyna ruch zwrotny – do góry,
wówczas powstaje pętla z nici prowadzonej
przez igłę.
Chwytacz lewy wchodzi w pętlę nici igły
i przeprowadza przez nią swoja nic.
Chwytacz prawy wykonuje ruch w kierunku
igły.

Rys. 44. Etap I wiązania ściegu

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo
odzieżowe, SOP Toruń 1998

ETAP II

Po wyjściu igły z materiału transporter wykonuje
ruch roboczy i przesuwa materiał.
Chwytacz prawy kontynuuje ruch w kierunku
igły i wchodzi w pętlę nici z lewego chwytacza.
Igła zbliża się do materiału i wchodzi w pętlę
nici prawego chwytacza.
Chwytacz lewy rozpoczyna ruch zwrotny.

Rys. 45. Etap II wiązania ściegu

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe,
SOP Toruń 1998

ETAP III
Igła wchodzi w materiał i przytrzymuje pętle nici
z prawego chwytacza.
Chwytacz prawy rozpoczyna ruch zwrotny, pętla
z jego nici układa się na górnej krawędzi
materiału.
Chwytacz lewy kontynuuje ruch zwrotny z pętlą
nici igły.

Rys. 46. Etap III wiązania ściegu

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo
odzieżowe, SOP Toruń 1998

ETAP IV
Chwytacz lewy i prawy cofają się i zaciągają
ścieg.
Igła przeprowadza nić na spodnią stronę
materiału.

Rys. 47. Etap IV wiązania ściegu

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo
odzieżowe, SOP Toruń 1998

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdź, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń?

1.  Jaki znasz podział maszyn szwalniczych w zależności od zastosowania?
2.  Jaki znasz podział maszyn szwalniczych ze względu na różne kryteria?
3.  Wymień podstawowe części maszyn szwalniczych?

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.  Jakie znasz mechanizmy maszyny stębnowej?
5.  Na podstawie ilustracji opisz etapy procesu tworzenia ściegu?
6.  Omów budowę igły maszynowej?
7.  Jakie znasz numery igieł i czym kierujesz się przy wyborze igły?
8.  Jak zakładamy nić górną do maszyny?
9.  Jak zakładamy nić dolną do maszyny?
10. Jak konserwujemy maszynę?
11. Wymień najważniejsze mechanizmy wiązania ściegu w overlocku?
12. Do jakich operacji wykorzystujemy maszynę overlock?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj próbę szycia na papierze po liniach prostych, łamanych i falistych. Podczas

wykonywania tego ćwiczenia nie zakładaj nici na maszynę.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zorganizować przybory i materiały potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  sprawdzić maszynę szwalniczą pod względem bezpieczeństwa,
4)  przygotować arkusz papieru o wymiarach A4,
5)  wyrysować na papierze linie proste, łamane i faliste,
6)  wykonać próbę szycia,
7)  zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna stębnówka, arkusz papieru A4, wkrętak,
− instrukcje techniczne maszyny, instrukcje bhp, literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Twoim zadaniem jest prawidłowe przygotowanie maszyny stębnowej do wykonywania

operacji technologicznych. Wykonaj próbę szycia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić przybory i materiały potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  sprawdzić maszynę pod względem bezpieczeństwa,
4)  wprowadzić nić górną,
5)  wprowadzić nić dolną,
6)  założyć igłę,
7)  wykonać próbę przeszycia,
8)  w razie złego wiązania nici wyregulować maszynę,
9)  zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna stębnówka, nici, igły maszynowe, wkrętak, nożyczki,

− instrukcje techniczne maszyny, instrukcje bhp,
− literatura z rozdziału 6.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 3

Przygotuj maszynę overlock 3-nitkowy do wykonania operacji obrzucania brzegu

materiału. Wprowadź nici do chwytaczy i igły, wyreguluj ścieg i wykonaj próbę szycia. Dla
lepszego zobrazowania wiązania ściegu zastosuj trzy różne kolory nici.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić przybory i materiały potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  sprawdzić maszynę pod względem bezpieczeństwa,
4)  założyć igłę,
5)  doprowadzić nić przez prowadniki i naprężacz do chwytacza prawego, zgodnie

z instrukcją obsługi,

6) doprowadzić nić przez prowadniki i naprężacz do chwytacza lewego, zgodnie

z instrukcją obsługi,

7)  wprowadzić nić przez prowadniki i naprężacz do igły zgodnie z instrukcją obsługi,
8)  wykonać próbę przeszycia,
9)  w razie złego wiązania nici wyregulować maszynę,
10) zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna overlock,

− nici 3 szpulki różnego koloru, igły do overlocka, wkrętak, nożyczki,
− instrukcje techniczne maszyny, instrukcje bhp, literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 4

Otrzymałeś trzy próbki materiałów odzieżowych: bawełniany teksas, wiskozową

podszewkę i bawełniane płótno. Dobierz odpowiednią igłę i nici do przeszycia tych
materiałów. Wykonaj próbę szycia na maszynie stębnowej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić przybory i materiały potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  sprawdzić maszynę pod względem bezpieczeństwa,
4)  dobrać igłę i nici do teksasu (igła nr 110–120 i bardzo mocne nici do szycia

maszynowego),

5)  założyć nici i igłę,
6)  dokonać próby przeszycia (w razie złego wiązania ustawić),
7)  dobrać igłę i nici do podszewki wiskozowej (igła nr 70–80 i mocne nici do szycia

maszynowego ),

8) założyć nici i igłę,
9) dokonać próby przeszycia (w razie złego wiązania poprawić),
10) dobrać igłę i nici do płótna (igła nr 90 i nici do szycia maszynowego),
11) założyć nici i igłę,
12) dokonać próby przeszycia (w razie złego wiązania ustawić),
13) zaprezentować pracę.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna stębnówka,

− ścinki dżinsu, podszewki i płótna, różnego rodzaju wytrzymałości nici maszynowe

− wkrętak, nożyczki
− instrukcje techniczne maszyny, instrukcje bhp, literatura z rozdziału 6

Ćwiczenie 5

Otrzymałeś próbkę materiału z nieprawidłowo związanym ściegiem. Rozpoznaj błąd

i ustaw maszynę stębnową.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić przybory i materiały potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  sprawdzić maszynę pod względem bezpieczeństwa,
4)  rozpoznać rodzaj błędu,
5)  wyregulować maszynę,
6)  dokonać próby szycia maszyny,
7)  zaprezentować zadanie i powiedzieć o przyczynie usterki.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna stębnówka,

− ścinki materiałów, nici,
− wkrętak, nożyczki, igły,

− instrukcje techniczne maszyny, instrukcje bhp, literatura z rozdziału 6.

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz

Tak

Nie

1) Dokonać podziału maszyn w zależności od ich zastosowania?

⁪

2) Dokonać podziału maszyn szwalniczych ze względu na różne kryteria?

⁪

3) Wymienić mechanizmy maszyny szwalniczej?

⁪

4) Opisać proces tworzenia ściegu stębnowego?

⁪

5) Dobrać igłę do materiału?

⁪

6) Wymienić igłę w maszynie?

⁪

7) Założyć nić górną w maszynie stębnowej?

⁪

8) Założyć nić dolną w maszynie stębnowej?

⁪

9) Wyregulować maszynę stębnową?

⁪

10) Czy potrafisz szyć na maszynie stębnowej?

⁪

11) Czy potrafisz obsłużyć maszynę overlock?

⁪

12) Czy potrafisz szyć na maszynie overlock?

⁪

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Rodzaje szwów technologicznych

4.4.1. Materiał nauczania

Szew to miejsce złączenia dwóch lub więcej krawędzi wykrojów elementów

odzieżowych za pomocą połączeń nitkowych i innych.

Klasyfikacja i oznaczenia

Szwy dzielimy na 8 klas, w zależności od minimalnej liczby elementów wchodzących

w skład szwu oraz sposobu ich ułożenia względem linii przeszycia (łączenia)

Tabela 8. Klasyfikacja szwów

KLASA

Elementy

1 2 3 4 5 6 7 8

2 lub

więcej

1 lub

więcej

1 lub

więcej

1 lub

więcej

1+1

ęcej

w tej samej

pł

aszczy

źni

pozi

omej

0 lub

więcej

1 lub

więcej

0 lub

więcej

0 lub

więcej

1 lub

więcej

0 lub

więcej

0 lub

więcej

- 1

lub

więcej

1 lub

więcej

Minimalna
liczba
elementów

2 lub

więcej

2 lub

więcej

2 lub

więcej

2 lub

więcej

1 lub

więcej

1 2

lub

więcej

1 lub

więcej

Ułożenie
elementów

Źródło: PN-83/P-84501

Według PN każdy szew oznaczony jest symbolem

pięciocyfrowym.

C yfra pierw sza (1 do 8 ) ok reślają

klasę szw u

C yfra d ru ga i trzecia (0 1 do 9 9) ok reślają ró żnice w u ło żen iu

elem entu

C yfry czw arta i piąta (01 d o 99) o kreślają

różn ice w nak łu ciu igły lub jej przecho dzeniu

p rzez m ateriał o raz/lub lustrzane od bicie

u łożen ia elem entu

5 . 3 1. 0 5.

Rys. 48. Wyjaśnienie symbolu szwu

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyżej wymieniony symbol pięciocyfrowy jest oznaczeniem szwu nitkowego, który

zaliczany jest do szwów łączących – nakładanych.

W przypadku zastąpienia szwu nitkowego szwem klejonym lub zgrzewanym, pozostaje

oznaczenie pierwszych trzech cyfr a dalej uzupełnia się dodatkowo litera k – klejony lub z –
zgrzewany, np.: 1.06.k – oznaczenie szwu klejonego; 2.01.z – oznaczenie szwu zgrzewanego

Szwy wykreśla się graficznie, przedstawiając warstwy materiału i sposób łączenia.

Zasady przyjęte przy graficznym wykreślaniu poszczególnych typów szwów są następujące:
− na rysunkach przedstawia się tylko minimalną liczbę elementów potrzebnych do

utworzenia szwu,

− warstwy materiału oznacza się grubą linią

− krawędź elementu o szerokości nieograniczonej oznacza się linią falistą
− krawędź elementu o szerokości ograniczonej oznacza się linia prostą cienką

− miejsce nakłucia lub przejścia igły przez materiał oznacza się kreską pionową, prostą

Ze względu na przeznaczenie szwy dzieli się na :

Rys. 49

− łączące, za pomocą których są połączone warstwy wykrojów jednego lub więcej

elementów odzieżowych. Do tej grupy należą szwy: bieliźniane, francuskie, nakładane,
stykowe, wpuszczane, zwykłe, zakładkowe, szczypankowe;

− brzegowe, stanowiące wykończenie krawędzi wykrojów elementów odzieżowych lub

wykrojów odzieżowych. Do tej grupy należą szwy: lamujące, obrębiające, obrzucające,
wykończające.

Rys. 49. Podział szwów ze względu na przeznaczenie – graficzny zapis

Źródło: Z. Parafianowicz – „Szkolny słownik odzieżowy”. WSiP, Warszawa 1999

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ze względu na sposób łączenia wyróżnia się szwy: szyte, klejone, zgrzewane.
Ze względu na umiejscowienie w wyrobie odzieżowym szwy dzielimy:

−  umiejscowione na górnej części ciała
1)  szew środkowy tyłu,
2)  szew boczny,
3)  szew boczka,
4)  szew barkowy,
5)  szew pachowy,
6)  szew kołnierza,
7)  kozerka.

Rys. 50. Szwy umiejscowione w wyrobach na górna część ciał

Źródło: Z. Parafianowicz: Szkolny słownik odzieżowy. WSiP, Warszawa 1999

– umiejscowione w rękawie

1)  szew przedni rękawa,
2)  szew tylny rękawa,
3)  szew zewnętrzny rękawa,
4)  szew wewnętrzny rękawa.

Rys. 51. Szwy umiejscowione w rękawie

Źródło: Z. Parafianowicz: Szkolny słownik odzieżowy. WSiP, Warszawa 1999

– umiejscowione na dolnej części ciała

1) szew boczny

(zewnętrzny),

2)  szew wewnętrzny,
3)  szew środkowy przodu,
4)  szew środkowy tyłu,
5)  szew paska.

Rys. 52. Szwy umiejscowione w wyrobach na dolną część ciała

Źródło: Z. Parafianowicz: Szkolny słownik odzieżowy. WSiP, Warszawa 1999

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Szwy łączące
Szew bieliźniany
− ułóż materiał prawą stroną do prawej i wysuń dolny brzeg na szer. 0,5 cm,

− przeszyj maszyną na szer. 0,5 cm od brzegu górnego,
− rozłóż materiał na płasko i zaprasuj zeszycie w stronę mniejszego dodania,

− podwiń wysunięty brzeg,

− przestębnuj wzdłuż linii załamania brzegu.

Rys. 53. Szew bieliźniany

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

Szew francuski
− złóż brzegi materiału równo lewą stroną do lewej,

− przeszyj maszynowo pierwszy raz na szer. 0,3 cm od brzegów,

− odwróć materiał i sprasuj krawędź zeszycia,
− przeszyj maszyną drugi raz od strony lewej na szer. 0,5 cm.

Rys. 54. Szew francuski

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

Szew nakładany
− załóż brzeg materiału do lewej strony na szer. 1,5 – 2,0 cm,
− nałóż na drugą warstwę materiału na szer. złożenia,

− przestębnuj po prawej stronie na szer. 0,5 – 1,0 cm od krawędzi załamania,

− wykończ brzegi razem maszynowo lub ręcznie.

Rys. 55. Szew nakładany

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Szew wpuszczany
− złóż trzy warstwy materiału; prawa do prawej strony i prawa do strony lewej,

− przeszyj maszyną na szer. 0,5 cm,

− odwróć zewnętrzne warstwy w przeciwny kierunek (szew znajduje się w środku między

zewnętrznymi warstwami).

Rys. 56. Szew wpuszczany

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

Szew zwykły zaprasowany
− złóż brzegi materiału prawą stroną do prawej,
− przeszyj maszyną na szer. 1,5 – 2,0 cm,

− zaprasuj zszycie,

− strzępiące brzegi wykończ maszynowo.

Szew zwykły rozprasowany
− złóż brzegi materiału prawą stroną do prawej,

− przeszyj maszyną na szer. 1,5 – 2,0 cm,
− rozprasuj zszycie,

− strzępiące brzegi wykończ maszynowo.

Rys. 57. Szew zwykły b) rozprasowany, c) zaprasowany

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zakładki i szczypanki
Zakładka - to płasko leżąca, zaszyta, jednostronna fałdka o różnej szerokości
Szczypanka - to złożenie materiału zastębnowane w minimalnej odległości od krawędzi

Kolejność szycia
− oznacz linie szczypanki lub zakładki,

− złóż po linii oznaczonej lewą stroną materiału do lewej,
− przeszyj maszyną na określoną szerokość,

− sprasuj zakładki na jedną stronę, a szczypanki rozprasuj na kancie żelazka.

Rys. 58. a) zakładka, b) szczypanka
Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

Szwy brzegowe
Szew obrębiający
− strzępiący się brzeg materiału załóż do lewej strony na szer. 0,5 cm,

− załóż drugi raz na szer. 0,6 – 0,7 cm,

− przestębnuj wzdłuż pierwszego załamania materiału.

Rys. 59. Szew obrębiający

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Szew lamujący

Obszycie brzegu materiału z obu stron pliską lub tasiemką nazywamy lamowaniem.

Lamowanie służy do wykończenia odzieży od strony zewnętrznej i wewnętrznej po liniach
prostych i owalnych. Lamówkę kroi się w postaci pliski skośnej. Pliska skośna powinna być
dwa razy szersza od szerokości lamówki + dodanie na przyszycie i wykończenie.

Kolejność czynności przy lamowaniu:

− przyszyj brzeg pliski skośnej na szer. 0,4 cm,

− przewiń pliskę na drugą stronę odkładając szew,

− podwiń brzeg pliski tak, aby powstał rulonik na szer. 0,5 cm,
− przestębnuj przy podwiniętym brzegu (lub podszyj kryto do przeszycia maszynowego).

Rys. 60. Szew lamujący, lamowanie pliską skośną: a) przyszycie, b) odwrócenie,
c) podwinięcie brzegu i przestębnowanie

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

Lamówkę można przyszyć za pomocą przyrządu pomocniczego „lamownika”, który

pomaga zeszyć równocześnie z obu stron. Do lamowania można wykorzystać również
pasmanteryjną pliskę skośną.

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Podaj definicję szwu.
2.  Jakie znasz szwy łączące?
3.  Jakie znasz szwy brzegowe?
4.  Na ile klas zgodnie z PN dzielimy szwy?
5.  Jak dzielimy szwy ze względu na umiejscowienie w wyrobie?
6.  Podaj kolejność szycia szwu zwykłego rozprasowanego.
7.  Co to jest zakładka?
8.  Co to jest szczypanka?
9.  Co to jest lamowanie?

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Na próbnikach wykonaj szwy łączące i brzegowe poznane w materiale nauczania. Do

każdego próbnika dołącz kartkę z nazwą szwu i zapisem graficznym szwu.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  założyć nici dobrane do materiału i wykonać próbę przeszycia na maszynie,
4)  wykroić 17 próbników o wymiarach 15 x 10,
5)  wykonać szwy łączące (bieliźniany, francuski, nakładany, stykowy, wpuszczany, zwykły

rozprasowany i zaprasowany, zakładkowy, szczypankowy,

6)  wykonać szwy brzegowe: obrębiający i lamujący,
7)  uprasować próbniki,
8)  dołączyć kartę z opisem,
9)  zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna stębnowa i overlock,

− narzędzia i przybory do prasowania,
− nici, igły, wkrętak, nożyczki, przybory do szycia ręcznego,

− zestaw Polskich Norm, katalogi i wzorniki szwów maszynowych.

Ćwiczenie 2

Wykonaj szew maszynowy według podanego zapisu graficznego

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  założyć nici dobrane do materiału i wykonać próbę przeszycia na maszynie,
4)  wykroić dwa próbniki 15 x 10 cm,
5)  obrzucić na overlocku brzegi próbnika,
6)  wykonać szew zwykły rozprasowany,
7)  rozprasować szew,
8)  zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyny: stebnówka, overlock, stanowisko prasowalnicze,

− narzędzia i przybory do szycia maszynowego i ręcznego,
− zestaw Polskich Norm, katalogi i wzorniki szwów maszynowych.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 3

Wskaż zastosowanie lamówek w wyrobach odzieżowych. Wyszukaj w żurnalach

ilustracje i wklej do zeszytu przedmiotowego.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  zapisać w zeszycie: gdzie znajduje zastosowanie lamówka
4)  wyszukać w żurnalach ilustracje przedstawiające zastosowanie lamówki i wkleić  je

do zeszytu,

5) zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− żurnale, czasopisma lub inne broszurki przedstawiające wyroby odzieżowe (dziecięce,

damskie, bieliznę stołową i pościelową itp.),

− nożyczki, klej.

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz

Tak

Nie

1. Zdefiniować pojęcie szwu odzieżowego?

⁪

2. Wymienić szwy łączące?

⁪

3. Wymienić szwy brzeżne?

⁪

4. Podać nazwy szwu ze względu na ich umiejscowienie w wyrobie?

⁪

5. Wykonać szwy łączące?

⁪

6. Wykonać szwy brzeżne?

⁪

7. Narysować symbole graficzne szwów?

⁪

8. Czytać symbole graficzne szwów?

⁪

9. Zastosować szwy odzieżowe?

⁪

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.5. Rodzaje węzłów technologicznych

4.5.1. Materiał nauczania

Węzeł technologiczny to miejsce połączenia kilku wykrojów elementów odzieżowych za

pomocą szwów.

Aby prawidłowo wykonać węzeł technologiczny należy posiadać umiejętność

odczytywania rysunku modelowego wyrobu, jak również umiejętność czytania rysunku
instruktażowego obróbki technologicznej. Rysunek instruktażowy obróbki technologicznej
informuje nas o sposobie wykonania danej sztuki odzieży lub jej elementu. Naniesione na
rysunek symboliczne oznaczenia zabiegów oraz symbole rysunkowe ściegów
i szwów zawierają Polskie Normy: PN-83/P-84501 (szwy) i PN-83/P-84502 (ściegi).

W tabeli przedstawiono symbole oznaczeń stosowanych przy sporządzaniu rysunków

instruktażowych, objaśniono je i określono ich zastosowanie.

Graficzne opracowanie dyspozycji technologicznych w konfekcjonowaniu odzieży

Tabela 9. Symbole budowy i obróbki stosowane w graficznych zapisach

Przykład zastosowania

Lp. Symbol Określenie symbolu

Widok Przekrój

SYMBOLE BUDOWY

Ścieg czółenkowy (główka
oznacza wejście igły w materiał)

Ścieg łańcuszkowy dwunitkowy
(kreski oznaczają wejście igły
w materiał)

Ścieg obrzucający, trzynitkowy

Dziurka bieliźniana

Rygielek

Zapięcie guzika

Połączenie z wkładem kolejowym

Element strona materiału

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Prawa strona materiału

10.

Urwanie materiału (na przekroju)

SYMBOLE OBRÓBKI

Operacja szycia
i – numer operacji

Operacja termiczna
i – numer operacji
t – prasowanie
k – klejenie

Operacja innego typu

Znaczenie (od szablonu
odrysowuje się krawędź
oznaczoną punktami)

Odcinanie wszystkich warstw.
Nacinanie

Wywracanie

Prasowanie

Kierunek szycia

Zamocowanie

Źródło: Opracowania Politechniki Łódzkiej – odzieżownictwo

Poniżej przedstawiono najczęściej wykonywane, podczas trwania nauki węzły

technologiczne. Wybrane asortymenty odzieżowe to spódnica i bluzka.

Spódnica

Spódnica – część wierzchniego dolnego ubioru dziewczęcego i damskiego (od talii do

dołu), noszonego do bluzki, swetra, żakietu lub wdzianka.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

b) wszycie paska maszyną i stębnowanie w szwie

Rys. 68. Wszycie paska maszyną i stębnowanie w szwie

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

c) wszycie paska maszyną 2 razy

Rys. 69. Wszycie paska maszyną dwa razy

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

d) wszycie paska do spódnicy z podszewką

Rys. 70. Wszycie paska do spódnicy z podszewką – wszywanie paska

Rys. 71. Wszycie paska do spódnicy z podszewką – pasek po wszyciu

Źródło: rys.75 i 76: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

1) Przyłóż wierzch paska prawą stroną

materiału do prawej strony spódnicy
i przeszyj maszyną na szer. 0,5-0,7 cm,

2) Odwróć pasek do góry i sprasuj szew, zeszyj

końce paska,

3) Nałóż spodnią część paska na szew,
4) Przestębnuj pasek po stronie wierzchniej

w szwie.

1) Przeszyj brzeg paska do wewnętrznej strony

spódnicy na szer. 0,7 cm,

2) Odwróć pasek do góry i sprasuj szew na

pasek, zszyj końce paska,

3) Podwiń brzeg wierzchniej części paska na

szer. 0,5,

4) Nałóż krawędź paska na stębnówkę,
5) Przestębnuj wzdłuż krawędzi.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Bluzka

Bluzka – górna część ubioru damskiego, dziewczęcego lub dziecięcego noszona do

spódnicy lub spodni. Na stale pojawiła się w ubiorze pod koniec XIX w.
Elementy bluzki

Kołnierz – podstawowy element montażowy wyrobu odzieżowego okrywającego górną

część ciała, będący zarówno wykończeniem wykroju szyi, jak i elementem dekoracyjnym.
Składa się z wierzchniego i spodniego kołnierza, zwanego podkołnierzem. Rozróżnia się:
− kołnierze leżące – odsłaniające szyję,

− kołnierze stojące – zakrywające szyję dookoła,

− kołnierze wykładane – stojące z tyłu i płasko leżące z przodu; dzielą się na podgrupy:

z odcinaną stójką i tworzące całość ze stójką.

Przykładowe rodzaje węzłów technologicznych występujących w bluzkach

1) Wykonanie zapięcia
a) zapięcie wykończone plisą doszywaną

Rys. 75. Zapięcie w bluzce wykończone plisą doszywaną

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

b) zapięcie polo

Rys. 76. Zapięcie polo

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2) Uszycie kołnierza
c) kołnierz leżący

Rys. 77 Kołnierz leżący i półstojący

1) Spodnią lub wierzchnią część kołnierza

wzmocnij wkładem klejowym

2) Złóż część spodnią z wierzchnią prawą stroną

materiału do prawej.

3) Zszyj maszyną dookoła według przymiaru (lub

formy) po stronie spodniego kołnierza.

4) Wyrównaj i ponacinaj szew.
5) Odwróć i zafastryguj krawędź kołnierza,

sprasuj żelazkiem.

b) kołnierz na stójce

1) Wzmocnij jedną lub obie stójki wkładem

klejowym.

2) Przyłóż stójki do dolnego brzegu kołnierza

z dwóch stron prawą stroną materiału do
prawej.

3) Przyszyj maszyną na szer. 0,5 cm.
4) Odwróć stójkę i sprasuj.

Rys. 78. Kołnierz stojący- etapy wykonywania kołnierza (1/2 długości)

Źródło: Rys.86 i87 : E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

3) Wszycie kołnierza
a) wszycie kołnierza ze stójką

1) kołnierz wierzchni przypnij do

podkroju szyi łącznie z obłożeniem
od wewnętrznej strony bluzki, od
jednej krawędzi przodu do drugiej.

2) Przyszyj maszyną na szer. 0,6 cm.
3) Podwiń kołnierz spodni na szer.

0,5 cm i nakryj przyszycie.

4) Przestębnuj wzdłuż złamanej

krawędzi kołnierza spodniego

Rys. 79. Wszycie kołnierz ze stójką a) stębnowanie od strony spodniej, b) stębnowany od strony wierzchniej

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek :Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

b) wszycie kołnierza konfekcyjnie

Rys. 80. Wszycie kołnierza do bluzki konfekcyjnie

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek :Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

Rękawy

Rękaw – podstawowy element montażowy wyrobu odzieżowego okrywający kończynę

górną. Rękaw jest zróżnicowany pod względem formy plastycznej, liczby części składowych
oraz sposobu wszycia do pachy. Składa się z części wierzchniej i spodniej lub części
przedniej i tylnej.

Rękaw z główką – rękaw, którego górna wierzchnia część (zwana główką rękawa) ma

zaokrąglony kształt; wszywany do pachy o owalnym wykroju. Ze względu na kształt
i zastosowanie rozróżnia się rękaw z główką: marynarkowy, półkoszulowy, koszulowy. Ze
względu na liczbę części składowych rozróżnia się rękaw z główką:
− jednoczęściowy – ze szwem wewnętrznym lub szwem tylnym,

− dwuczęściowy – ze szwem przednim i tylnym lub zewnętrznym i wewnętrznym,

− trzyczęściowy – ze szwem zewnętrznym, przednim i tylnym.

Wszycie rękawów: aby wykonać tę operację należy mieć przygotowane:
Rękaw – uszyty i wyprasowany, oznaczony środek główki (jeżeli ma być marszczony, to

główkę należy zmarszczyć). Pacha – wyrównana.

Wpinanie rękawa: wszystkie czynności wykonuje się po stronie rękawa od wewnętrznej

strony bluzki.
1) Środek główki rękawa przypnij na szew barkowy prawą strona materiału do prawej.
2) Upnij główkę rękawa od linii barku w jedną i drugą stronę do połowy głębokości pachy –

lekko wdając główkę.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3) Sprawdzaj układaną główkę rękawa na dłoni, czy jest dobrze naddana oraz czy równo

opada.

4) Przypnij dalszą część rękawa do dolnej części pachy – równo, tak jak podkrój rękawa się

układa.

5) Sprawdź całość upięcia.
6) Fastryguj po upiętych szpilkach na szer. 1–1,5 cm.

Rodzaje węzłów technologicznych występujących w rękawach
1. Wszycie rękawa jednoczęściowego z główką

1) Wykonaj szew zwykły obok

fastrygi po stronie rękawa,
rozpocznij od połowy głębokości
pachy w dół – naokoło, powtórz
przeszycie pachy na dole i zakończ
szycie w połowie głębokości
z drugiej strony pachy.

2) Brzegi zszycia wykończ razem –

overlockiem.

Rys. 81 . Wszycie rękawa: a) przypięcie środka główki na szew ramieniowy, b) upinanie główki, c)rękawa po

wszyciu i wykończeniu od wewnątrz

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

2) Wykończenie dołu rękawa
a) rozporek wykończony obsadzeniem

Rys. 82. Wykończenie rozporka w rękawie obsadzeniem

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skrawek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.5.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdź, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Co to jest węzeł technologiczny?
2.  Wymień trzy przykładowe rodzaje węzłów technologicznych.
3.  Wymień kolejność czynności przy wykonywaniu węzła technologicznego- wszycie paska

do spódnicy maszyną dwa razy.

4. Wymień kolejność czynności przy wykonywaniu węzła technologicznego – wszycie

rękawów.

5.  Jaką linią rysujemy na przekrojach widoczne krawędzie materiału.
6.  Jaką linia rysujemy na przekrojach miejscowe urwania.
7.  Narysuj symbol ściegu czółenkowego.
8.  Narysuj symbol ściegu obrzucającego

4.5.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

W kopercie znajdują się karteczki z graficznym zapisem węzłów technologicznych

różnych wyrobów odzieżowych. Rozpoznaj dane węzły technologiczne na podstawie
rysunków i nazwij je.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  wyjąć z koperty ilustracje i dokładnie się im przyjrzeć,
4)  nazwać  węzeł wszycia paska, wszycia rękawa, wszycia kołnierza, naszycia kieszeni

nakładanej,

5) podpisać węzły,
6) zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy

− koperty z ilustracjami węzłów,

− katalogi i wzorniki szwów, zestaw Polskich Norm,

− literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Uszyj spódnicę damską podstawową na własne wymiary według graficznego schematu

połączeń elementów wyrobów odzieżowych.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  zaplanować kolejność czynności,
4)  przeczytać graficzny zapis dyspozycji produkcyjnych,
5)  uszyć spódnicę,

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6) zaprezentować wyrób.

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna stębnówka, overlock, stanowisko prasowalnicze,
− materiał i dodatki,

− narzędzia i przybory do szycia ręcznego i maszynowego,

− dokumentacja techniczno technologiczna spódnicy podstawowej, PN.

Ćwiczenie 3

Uszyj bluzkę damska koszulową na własne wymiary według graficznego schematu

połączeń elementów wyrobów odzieżowych.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

Wyposażenie stanowiska pracy

− maszyna stębnówka, overlock, stanowisko prasowalnicze,
− materiał i dodatki,

− narzędzia i przybory do szycia ręcznego i maszynowego,

− dokumentacja techniczno technologiczna spódnicy podstawowej, PN.

4.5.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz

Tak

Nie

1) Podać definicje węzła technologicznego?

⁪

2) Wymienić sześć przykładowych węzłów technologicznych?

⁪

3) Podać kolejność czynności przy wszyciu paska do spódnicy dwa razy?

⁪

4) Czytać graficzne symbole stosowane na rysunkach technologicznych
odzieży?

⁪

5) Rysować przekroje węzłów?

⁪

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.6. Narzędzia i przybory do obróbki termicznej

4.6.1. Materiał nauczania

Prasowanie jest to działanie temperatury, ciężaru żelazka i wilgoci na materiał w celu

wygładzenia i utrwalenia kształtu wyrobu odzieżowego.

Prasowanie jest również rozumiane jako obróbka parowo-cieplna odzieży, na którą działa

temperatura, para, ciśnienie i czas.

RODZAJE PRASOWANIA

Prasowanie ręczne Prasowanie mechaniczne Naparowywanie tkanin

(żelazko) (prasy prasowalnicze) (dekatyzowanie – wykurczanie)

Maszyny i urządzenia służące do prasowania dzielimy na:

żelazka ręczne

maszyny prasowalnicze

− żelazka elektryczne

− żelazka elektryczno-parowe
− żelazka parowe

− prasy parowe

− prasy elektryczne
− prasy elektryczno-parowe

− pneumatyczne stoły prasowalnicze

− manekiny prasowalnicze
− agregaty prasowalnicze

Prasowanie ręczne

Wybór odpowiedniego rodzaju prasowania ręcznego przy pomocy żelazka, uzależniony

jest głównie od rodzaju włókna w materiale, z którego szyjemy wyrób odzieżowy.
Stanowisko prasowania ręcznego wyposażone jest w odpowiednie narzędzia i przybory:
− żelazka o różnej budowie i ciężarze, od elektrycznego do parowego z nakładką teflonową,

i ciężarze od 1,5 kG do 10,0 kG,

− stół nakryty kocem i prześcieradłem lnianym,

− deska i rękawnik,
− poduszki duże i małe,

− prasulce o różnych kształtach,

− zaparzaczka i pędzel do zwilżania materiału,
− miska z wodą.

Żelazko należy użytkować zgodnie z instrukcją i przestrzegać przepisów BHP.
Bardzo ważnym czynnikiem jest dobór odpowiedniej temperatury żelazka. Zbyt wysoka

temperatura żelazka, może zniszczyć lub przypalić materiał.

na sucho

na mokro

zwilżanie materiału

za pomocą zaparzaczki

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W żelazkach z termoregulatorem można nastawić odpowiednią temperaturę potrzebną do

obróbki. Granice temperatur dla różnego rodzaju włókien przedstawione są niżej.

Tabela 10. Dopuszczalne temperatury żelazka

RODZAJ WŁÓKNA TEMPERATURA

°C

Włókna syntetyczne poliamidowe

115-140

Włókna sztuczne celulozowe. Octanowe

120-150

Jedwab naturalny

140-160

Anilana 150-160
Elana 160-190
Wełna 180-220
Bawełna 250-270
Len 270-300

Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skwarek: Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

Prasowanie wykonuje się:
− w czasie szycia poszczególnych elementów odzieży i wykonywania węzłów

technologicznych (międzyoperacyjne),

− końcowe, które ma wpływ na estetyczny wygląd uszytego wyrobu.

Maszyny prasowalnicze

W zakładach przemysłu odzieżowego do prasowania służą maszyny prasowalnicze

ogólnie nazywane prasami. Stosowanie maszyn prasowalniczych podnosi jakość
wykonywania wyrobów gotowych oraz skraca czas prasowania.

Maszyna prasowalnicza składa się z podstawy, płyty i poduszek prasujących

o odpowiednich kształtach. Dolna poduszka jest przymocowana do korpusu maszyny; górna
ruchoma uzyskuje napęd od mechanizmu dźwigniowego.

Maszyny prasowalnicze stosowane do prasowania odzieży można podzielić według

różnych kryteriów.

Tabela 11. Podział maszyn prasowalniczych

parowe
elektryczne

SPOSÓB OGRZEWANIA

elektryczno-parowe
pneumatyczne

RODZAJ NAPĘDU

hydrauliczne

z programatorem

STEROWANIE CYKLEM

TECHNOLOGICZNYM

bez programatora
uniwersalne
płaskie
specjalistyczne

RODZAJ KSZTAŁTEK

PRASUJĄCYCH

formujące

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 86. Maszyna prasowalnicza

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Obróbka termiczna szwów
Parametry prasowania

Jakość prasowania wyrobów odzieżowych zależy od prawidłowego doboru takich

parametrów jak:
− temperatura,

− czas prasowania,

− czas naparowania i odsysania pary,
− ciśnienie i temperatura pary,

− nacisk płyt na materiał.

Wymienione parametry prasowania ustawia się dla danego rodzaju materiału.
Przy prasowaniu na maszynach ogrzewanych elektrycznie, czas prasowania, docisk

i wilgotność materiału są wielkościami stałymi, reguluje się tylko temperaturę prasowania
w zależności od rodzaju materiału.

UWAGA! Przy prasowaniu żelazkiem użytkownik reguluje temperaturę prasowania na

podstawie symboli punktowych. Są to znaki informacyjne o sposobie prasowania wyrobu
odzieżowego umieszczone na wszywce informacyjnej lub etykiecie.

Podczas prasowania ręcznego końcowego ważna jest kolejność prasowania odzieży:

Spódnica Spodnie Bluzka

1) Górę spódnicy wyprasuj na
specjalnej poduszce,

1) Górę spodni wyprasuj na
poduszce

1) kołnierz

2) Całość prasuj na stole do
prasowania

2) Złożyć nogawki i prasować
na stole

2) mankiety i rękawy

tył bluzki

4) przody bluzki

5) ponownie kołnierz

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.6.2. Pytania sprawdzające

1)  Co to jest prasowanie?
2)  Jakie znasz rodzaje prasowania?
3)  Jak dzielimy maszyny i urządzenia do prasowania?
4)  Jak powinno wyglądać stanowisko do prasowania ręcznego?
5)  Jaką temperaturę zastosujesz do uprasowania odzieży z włókien syntetycznych?
6)  Jaką temperaturę zastosujesz do uprasowania odzieży z włókien bawełnianych?
7)  Od jakich parametrów zależy jakość prasowania?
8)  Co to jest prasowanie międzyoperacyjne?
9)  Co to jest prasowanie końcowe wyrobu?

4.6.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Dobierz temperaturę prasowania i wykonaj próby rozprasowania szwów z poszczególnych

tkanin.:
− lnianej

− bawełnianej

− wełnianej
− wiskozowej

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  przygotować próbniki z podanych tkanin o wymiarach 30 x 15 cm,
4)  przeszyć na maszynie stębnowej próbniki szwem zwykłym rozprasowanym,
5)  obrzucić szwy na overlocku,
6)  rozprasować poszczególne próbniki dobierając odpowiednią temperaturę żelazka,
7)  zastosować do tkaniny wiskozowej temp. żelazka 120–150°C,
8)  zastosować do tkaniny wełniane temp. żelazka 180–220°C,
9)  zastosować do tkaniny bawełnianej temp. żelazka 250–270°C,
10) zastosować do tkaniny lnianej temp. żelazka 270–300°C,
11) zaprezentować ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska

− stanowisko prasowalnicze – stół prasowalniczy i żelazko elektryczno-parowe,

− próbki tkanin wiskozowych, wełnianych, bawełnianych, lnianych,
− instrukcje bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej.

Ćwiczenie 2
Uprasuj prawidłowo koszulę męską.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia,
2)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
3)  dostosować temperaturę żelazka do rodzaju materiału,
4)  uprasować koszulę według kolejności: kołnierz, mankiety, rękawy, tył, przód, ponownie

kołnierz,

5) zaprezentować wykonane zadanie.

Wyposażenie stanowiska

− stanowisko prasowalnicze – stół prasowalniczy i żelazko elektryczno-parowe,

− koszula męska,
− instrukcje bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej.

4.6.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz

Tak

Nie

1) Wymienić rodzaje prasowania?

⁪

2) Dokonać podziału maszyn i urządzeń służących do prasowania?

⁪

3) Zorganizować stanowisko do prasowania ręcznego?

⁪

4) Dobrać temperatury żelazka do różnych włókien?

⁪

5) Wymienić parametry prasowania?

⁪

6) Zastosować prawidłową kolejność prasowania bluzki?

⁪

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.7. Techniki obróbki klejowej, zgrzewanej, parowo-cieplnej

4.7.1. Materiał nauczania

Proces klejenia polega na tym, że połączenie materiałów odzieżowych następuje przez

rozprowadzenie pomiędzy warstwami materiałów masy klejowej, która pod wpływem
temperatury roztapia się i łączy ze sobą.

Klej w różnej postaci (roztwór, pasta, proszek) jest naniesiony na wkład nośny z cienkiej

i rzadkiej tkaniny lub włóknitexu o różnej grubości.

Włóknina po stronie na której jest klej zostaje połączona z materiałem wierzchnim. Klej

jako masa termoplastyczna rozpływa się i mechanicznie łączy stykające się powierzchnie.

Materiał wierzchni podklejony pozostaje bez zmian.

Stosowanie obróbki klejowej:
− wzmacnia węzły technologiczne w odzieży,

−  usztywnia niektóre elementy i nadaje im stabilność,
−  zwiększa trwałość i estetykę wyrobu.

Podstawowe rodzaje obróbki klejowej:
1)  Technika małych wklejek, (dotyczy pasków, patek, kołnierzy, mankietów, krawędzi

przodów, wyłogów, obsadzeń)

Rys. 87. Pasek z wkładem klejowym a) wklejka na całej szerokości, b) wklejka na połowie szerokości

Rys. 88. Kieszenie z wkładem klejowym: a) na patce, b) na listewce, c) na obrębie kieszeni nakładanej

Rys. 89. Kołnierze z wkładem klejowym: a) kołnierz okrągły, b) kołnierz na stójce

Rys. 90. Mankiety z wkładem klejowym: a) spodnia część mankietu, b) mankiet podklejony w połowie, c)

mankiet podklejony w całości

Rys. od 87 do 90
Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skwarek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 91. Technika małych wklejek a) na wyłogu przodu (obłożeniu), b) na plisie naszywanej,

c) i d) na obsadzeniach dekoltów

Rys. 92. Wzmocnienia: a) w przodzie – bark i pacha, b) w tyle – pacha i bok

Rys. 93. Wzmocnienie rękawów: a) rękaw jednoczęściowy, b) rękaw dwuczęściowy

2) Technika klejonych wkładów konstrukcyjnych, która składa się z:
− wkładu lamującego, jest to cała powierzchnia wykroju odzieży np. przód,

− wkładu nośnego umieszczonego w górnej części przodu,
− wkładu uzupełniającego, nakłada się na wkłady nośne oraz na wyłogach i obłożeniach.

Rys. 94. Wkłady konstrukcyjne: a) laminujący wielkopowierzchniowy, b) nośny i uzupełniający –

umiejscowione w górnej części przodu żakietu

Rys. od 91 do 94
Źródło: E. Lewandowska-Stark, Z. Lipke-Skwarek. Techniki szycia odzieży. SOP Toruń 1995

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3) Technika tymczasowych połączeń,

Jest to technika wykonywania słabych połączeń klejowych, ulegających likwidacji pod

wpływem naprężeń występujących w następnych fazach obróbki lub na początku eksploatacji
odzieży. Złącza takie mogą zastąpić w wielu przypadkach pomocniczo wykonane
tymczasowe złącza nitkowe (fastrygowanie). Do takiego sklejania może służyć praktycznie
każde urządzenie prasowalnicze.
4) Technika wkładów sztywnikowych.

Klejenie elementów odzieży z wkładami polega na trwałym łączeniu tkaniny wierzchniej

z odpowiednim wkładem, który może służyć jako wzmocnienie lub usztywnienie.

Do łączenia elementów odzieży z wkładem stosuje się:

− prasę do ciągłego klejenia,
− klejarkę płytową,

− klejarkę typu MAYER.

Prasa do ciągłego klejenia elementów stosuje się do klejenia wielkopowierzchniowego

dużych elementów odzieży, np. przody marynarek

Rys. 95. Prasa do ciągłego klejenia elementów

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Klejarka płytowa służy do klejenia drobnych elementów odzieży, jak patki, paski, listewki.

Rys.96. Klejarka płytowa

Źródło: B. Tymolewska: Maszynoznawstwo odzieżowe, SOP Toruń 1998

Klejarka MEYER to prasa służąca do podklejenia elementów odzieży, takich jak rękawy,

plecy, boczki, kieszenie. Składa się ona z trzech części, gdzie pierwsza to taśma ruchoma, na
której kładzie się dany element odzieży, druga cześć to komora ogrzewana ciepłym

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

powietrzem, w której sklejane elementy dociskane są walcami. Trzecia część klejarki to taśma
odbierająca, na której podklejone elementy opuszczają komorę.

4.7.2. Pytania sprawdzające

1)  Co ma na celu stosowanie obróbki klejowej?
2)  Jakie znasz rodzaje obróbki klejowej?
3)  Czego dotyczy technika małych wklejek?
4)  Czego dotyczy technika klejowych wkładów konstrukcyjnych
5)  Jakie urządzenia stosujemy do łączenia elementów odzieży z wkładem klejowym?
6)  Jakie elementy odzieży kleimy na prasie do ciągłego klejenia?
7)  Jakie elementy odzieży kleimy klejarka płytową?
8)  Jakie elementy odzieży kleimy klejarką MEYER?

4.7.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wyszukaj ze zbioru materiałów próbki różnych wkładów klejowych i dopasuj do jakiego

elementu odzieży przykleić można dany wkład

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zorganizować stanowisko pracy,
2) zebrać różnego rodzaju włóknitexy (do tkanin do dzianin), cienkie płótna z klejem, paski

papieru podklejone klejem,

3) uszeregować wkłady pod kątem zastosowania,
4) przykleić wkład klejowy do zeszytu i obok napisać do jakiego elementu można

zastosować,

5) zaprezentować pracę.

Wyposażenie stanowiska

− różnego rodzaju próbki włóknitexów, płótna z klejem, paski papieru z klejem,
− katalogi klejowych wkładów konstrukcyjnych, literatura, czasopisma odzieżowe.

Ćwiczenie 2

Zastosuj technikę klejenia z różnymi materiałami wierzchnimi.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zorganizować stanowisko pracy,
2)  zebrać różnego rodzaju włóknitexy i różnego rodzaju materiały (po pięć),
3)  dobrać odpowiednią temperaturę do danego materiału,
4)  podkleić próbniki,
5)  zaprezentować pracę.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska

− klejarka płytowa lub stanowisko prasowalnicze (żelazko elektryczno-parowe),
− próbki różnych materiałów wierzchnich i wkładów klejowych,

− katalogi klejowych wkładów konstrukcyjnych.

Ćwiczenie 3

Podaj przykłady wyrobów, w których powinny być zastosowane wkłady klejowe.

Możesz wykonać rysunek lub wykorzystać ilustrację żurnalową, na której strzałkami
wskażesz elementy podklejone.

Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zorganizować stanowisko pracy,
2) wybrać z żurnala ilustracje lub narysować rysunek modelowy, np.: żakietu damskiego,

marynarki męskiej, płaszcza, bluzki koszulowej, spodni, kamizelki,

3) zaznaczyć strzałkami miejsca, w których zostały zastosowane wkłady klejowe, np.:

mankiety, kołnierz, przodu marynarki i żakietu,

4) zaprezentować pracę.

Wyposażenie stanowiska

− żurnale z modą, ulotki– broszurki z odzieżą,

− arkusz papieru, nożyczki, klej, ołówek.

4.7.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz

Tak

Nie

1) Wymienić rodzaje obróbki klejowej?

⁪

2) Wyjaśnić, na czym polega technika małych wklejek?

⁪

3) Wyjaśnić, na czym polega technika klejowych wkładów konstrukcyjnych?

⁪

4) Rozróżniać różnego rodzaju wkłady klejowe?

⁪

5) Obsługiwać klejarkę płytową?

⁪

6) Dobrać temperaturę klejenia do materiałów?

⁪

7)Wymienić elementy odzieży, w których można zastosować technikę
małych wklejek?

⁪

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1.  Przeczytaj uważnie instrukcję.
2.  Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3.  Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4.  Test zawiera 25 pytań dotyczących wykonywania szwów technologicznych. Pytania 1,2,

4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 18, 19, 22, 23, 24, 25 to pytania wielokrotnego
wyboru i tylko jedna odpowiedź jest prawidłowa, w pytaniu 20 należy wykonać rysunek,
pytanie 21 to zadanie z luką, a w pytaniach 16,17 należy odczytać rysunek.

5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi.

− w pytaniach wielokrotnego wyboru – zaznacz X prawidłową odpowiedź (w przypadku

pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić
odpowiedź prawidłową),

− w pytaniach, w których należy wykonać rysunek narysuj go w wyznaczonym miejscu

karty odpowiedzi (przy pomocy linijki i ołówka),

− w zdaniach do uzupełnienia wpisz brakujące wyrazy.

6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
7. Kiedy udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. Trudności mogą Ci przysporzyć
pytania są one na trudniejszym poziomie niż pozostałe.

Na rozwiązanie testu masz 60 min.

Powodzenia!

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

ZADANIA TESTOWE

Pytania z poziomu podstawowego

1) Ergonomia to :

a) czynniki stanowiące zagrożenie w pracy,
b) nauka zajmująca się badaniem warunków pracy,
c) działanie ludzkie cechujące dbałość o środowisko i odpowiedzialność za nie,
d) udzielanie pierwszej pomocy.

2) Na stanowisku pracy ręcznej powinny znajdować się:

a) wszystkie podstawowe narzędzia, jak: maszyna stębnówka, overlock, igły, nożyce,

szpilki, miarki,

b) narzędzia i przybory do pracy ręcznej, stanowisko maszynowe, stanowisko

prasowalnicze,

c) wszystkie podstawowe narzędzia, jak: igły, nożyce, naparstek, szpilki, miarki, kreda

itp., oraz pudełko na drobiazgi, poduszeczka na szpilki

d) maszyna, apteczka, igły, nożyce, szpilki, miarki, kreda oraz pudełko na drobiazgi

i poduszeczka na szpilki.

3) Który rysunek przedstawia taśmę centymetrową?

a)

4) Poniższy rysunek przedstawia ścieg

a)  pętelkowy,
b)  przed igłą,
c)  fastrygowy,
d)  sznureczkowy.

5) Najlepsze do szycia ręcznego są nici:

a) poliestrowe,
b) jedwab teksturowany,
c) bawełniane i jedwabne,
d) przędza rdzeniowa.

6) Igłę wkłuwa się w miejsce, gdzie kończy się ścieg poprzedni, a wyciąga w odległości

dwóch ściegów. Między ściegami nie ma odstępów. Stosuje się do zszycia dwu warstw
tkaniny w miejscu, gdzie nie można zrobić tego na maszynie.
Opisany ścieg to:

a) przed igłą,
b) stębnowy,
c) za igłą,
d) fastrygowy.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

7) Do ściegów ozdobnych należą:

a)  łańcuszkowy, dziergany, fastrygowy,
b)  krzyżykowy, stębnowy, obrzucany,
c)  sznureczkowy, zakopiański, krzyżykowy,
d)  zygzakowy, gałązkowy, kryty.

8) Który ze ściegów służy do chwilowego złączenia dwu warstw tkaniny:

a)  przed igłą,
b)  pikowy,
c)  fastrygowy,
d)  pętelkowy.

9) Klasyfikację szwów znajdziemy w:

a) PN-83/P-84501,
b) BN-83/P-84501,
c) ZN-83/P-84501,
d) PN-BN-83/P-84501.

10) Ze względu na technikę łączenia szwy dzielimy na:

a)  nitkowe, klejone, zgrzewane,
b)  nitkowe, łączące, zewnętrzne,
c)  nitkowe, zszywane, klejone,
d)  ozdobne, brzeżne, wewnętrzne.

11) Ze względu na zastosowanie szwy dzielimy na:

a)  łączące i brzegowe,
b)  brzegowe i ozdobne,
c)  łączące i sklejane,
d)  ozdobne i łączące.

12) Które z wymienionych szwów należą do szwów łączących:

a)  obrębiający i nakładany,
b)  francuski i obrębiający,
c)  bieliźniany i wpuszczany,
d)  sznureczkowy i zwykły rozprasowany.

13) Szew to:

a) miejsce połączenia dwóch oddzielnych elementów odzieży za pomocą ściegów

ręcznych lub maszynowych,

b)  miejsce połączenia dwóch oddzielnych elementów odzieży za pomocą nitów,
c)  miejsce połączenia dwóch oddzielnych elementów odzieży za pomocą kleju i nici,
d)  miejsce połączenia kilku wykrojów elementów odzieżowych za pomocą szwów.

14) Prasowanie jest to:

a)  rozprasowanie zgniecionych elementów odzieży,
b)  działanie wody i żelazka na materiał w celu utrwalenia jego kształtu,
c)  działanie temperatury, ciężaru żelazka i wilgoci na materiał w celu wygładzenia

i utrwalenia kształtu wyrobu odzieżowego,

d) trwałe łączenie elementów odzieży.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

15) Technika małych wklejek dotyczy:

a) pasków, patek, kołnierzy, mankietów, krawędzi przodów, wyłogów, obsadzeń,
b) wzmocnienia przodów, wyłogów, obłożeń,
c) klejenia wielkopowierzchniowego,
d) szwów klejonych.

Pytania z poziomu ponadpodstawowego

16) Do jakiej grupy ściegów należy ten ścieg?

17) Jaką operację przedstawia rysunek?:

18) Wskazane części bębenka to:

a) 1 – sprężynka bębenka, 2-śruba regulująca,
b) 1 – zaciskacz nici, 2-śruba regulująca,
c) 1 – sprężynka bębenka, 2-nawijacz,
d) 1 – regulator zwoju, 2-śruba regulująca.

19) Rysunek przedstawia

a) ścieg stębnowy,
b) ścieg obrzucający 1-igłowy, 3-nitkowy,
c) ścieg obrzucający 1-igłowy, 1-nitkowy,
d) szew zwykły rozprasowany.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

20) Przedstaw w graficzny sposób szew zwykły rozprasowany

21) Dokończ zdanie: Węzeł technologiczny to: ..........................................

22) Przedstawiony węzeł dotyczy:

a) wszycia zamka symetrycznie,
b) wszycia paska do spódnicy,
c) wszycia zamka asymetrycznie,
d) wszycia mankietu do rękawa.

23) Dobierz węzeł do przekroju

24. Tkaninę z włókien syntetycznych poliamidowych uprasujesz żelazkiem o temperaturze

a) 150–160ºC,
b) 115–140 ºC,
c) 250–270 ºC,
d) 180–220 ºC.

25. Jaki rodzaj obróbki klejowej przedstawiają rysuneki:

a) technikę klejowych wkładów konstrukcyjnych,
b) klejenie wielkopowierzchniowe,
c) wzmacnianie dołu rękawa,
d) technikę małych wklejek.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ..............................................................................

Wykonywanie szwów technologicznych 311[34].Z3.01

Nr
pyt.

Odpowiedź

PUNKTACJA

(0 lub 1)

a b c d

10.

a b c d

11.

a b c d

12.

a b c d

13.

a b c d

14.

a b c d

15.

a b c d

16.

..........................................................................

17.

.....................................................................................................................................

18.

a b c d

19.

a b c d

21. Węzeł technologiczny to:

.................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................

22.

a b c d

23.

a b c d

24.

a b c d

25.

a b c d

RAZEM

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1.  Białczak B.: Maszyny i urządzenia w przemyśle odzieżowym. WSiP, Warszawa 1999
2.  Czyżewski H.: Krawiectwo, WSiP, Warszawa 1999
3.  Kazik R., Krawczyk J.: Technologia odzieży. WSiP, Warszawa 1998
4.  Krawiectwo Technologia. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne Spółka Akcyjna,

Warszawa 1999

5. Krysińska Stanisława: Szycie i konserwacja odzieży. Wydawnictwa Szkolne

i Pedagogiczne. Warszawa 1995

6. Lewandowska E, Modelowanie form odzieży damskiej, Zeszyt ćwiczeń nr 1 i 2. Wyd.

SOP, Toruń 1994

7. Lewandowska-Stark E., Lipke-Skrawek Z.: Techniki szycia odzieży. SOP, Toruń 1995
8. Nieszyn J.: Technologia odzieży damskiej. Wydawnictwo ZETDEZET Sp. Z o.o.,

Warszawa 1992

9. Parafianowicz Z.: Szkolny słownik odzieżowy. WSiP, Warszawa 1999
10. Polskie Normy 83/P-84501.Wyroby konfekcyjne. Szwy. Klasyfikacja i oznaczenia
11. Polskie Normy 83/P-84502.Wyroby konfekcyjne. Ściegi. Klasyfikacja i oznaczenia
12. Tymolewska Barbara: Maszynoznawstwo odzieżowe. Stowarzyszenie Oświatowców

Polskich w Toruniu, Toruń 1998