drugi rok formacji

W DZIALOGU Z BOGIEM

Część I: Słowo Boże i moja odpowiedź w czasie Mszy świętej

1.  Pierwsze spotkanie
2.  Cała liturgia jest dialogiem człowieka z Bogiem
3.  W liturgii Bóg mówi
4.  Słucham słowa Bożego
5.  Moja odpowiedź na słowo – WIARA
6.  Moja odpowiedź na słowo – ŚWIADECTWO ŻYCIA
7.  Moja odpowiedź na słowo – MOJE SŁOWO
8.  Modlitwy i śpiewy
9.  Recytacja i czytanie tekstów liturgicznych
10.  „Rozumieć, głosić, przyjąć”

Część II: Mój śpiew w czasie Mszy świętej

11.  Modlę się śpiewem
12.  Śpiew na wejście
13.  Akt pokuty i „Panie zmiłuj się nad nami”
14.  „Chwała na wysokości Bogu”
15.  Psalm responsoryjny
16.  Śpiew przed Ewangelią
17.  Śpiew podczas przygotowania darów
18.  Chwała Bogu, który nadchodzi
19.  Śpiew towarzyszący procesji komunijnej
20.  Śpiew uwielbienia po Komunii świętej
21.  Śpiew rozesłania

Część III: Poza schematem - tematy dodatkowe

22. Powołanie – „Pójdź za mną”
23. Nasze problemy – „Papieros”

Część IV: Nasza wspólnota w roku liturgicznym

24.  Różaniec
25.  Przed odpustem
26.  Przed Adwentem
27.  Przed Bożym Narodzeniem
28.  Przed Ofiarowaniem Pańskim
29.  Przed Wielkim Postem
30.  Triduum Paschalne
31.  „Symbole wielkanocne”
32.  Maj – miesiąc Maryi
33.  Przed Uroczystością Matki Bożej Królowej Polski
34.  Przed uroczystością Ciała i Krwi Pańskiej

Część I: Słowo Boże i moja odpowiedź w czasie Mszy świętej

Część  pierwsza  ma  na  celu  wypracowanie  odpowiedniej  postawy  wobec  Słowa  Bożego
przekazywanego  na  Eucharystii.  Ta  część  materiałów  powinna  zostać  zrealizowana  od
początku  roku  szkolnego  do  końca  adwentu,  uwzględniając  spotkania  uzupełniające
z części IV.

spotkanie 1

Pierwsze spotkanie w nowym roku formacyjnym

SŁOWO ŻYCIA: Pomodlę się za moją grupę

Pierwsze spotkanie w nowym roku formacyjnym powinno zawierać następujące

elementy:

1. wspólnototwórczy – w postaci metody wzmacniającej wzajemne więzi;

przypomnienia (lub ustalenia czy też uaktualnienia ) „reguł grupowych”

2. prezentację tematyki rocznej pracy formacyjnej
3. prezentację metody formacji własnej – praca nad sobą (z przybliżeniem

sposobów realizacji poszczególnych punktów)

Propozycja realizacji:
POGŁĘBIENIE WIĘZI GRUPOWYCH.

1. Metoda: „Oczekiwania i obawy”

Kolejno, lub przez zapraszanie się do wypowiedzi, każdy uczestnik odpowiada

na pytanie: Jakie są moje oczekiwania w nowym roku?

Gdy wszyscy się wypowiedzą podsumowujemy – wskazując na rzeczy możliwe

do realizacji i sposoby aby te oczekiwania spełnić. (Najlepiej będzie, gdy ktoś uprzednio
spisze  na  większej  kartce  te  oczekiwania).  Następnie  tą  samą  drogą  odpowiadamy  na
pytanie: „Jakie są moje obawy?” – o ile to możliwe animator na bieżąco odpowiada na te
obawy.  Analogicznie  można  odpowiedzieć  na  pytanie:  „Dlaczego  tutaj  jestem?”  –
wypowiedzi pozostawiamy już bez komentarza.

2. Metoda: „Sezam”

Wyobrażamy sobie, że otwiera się przed nami Sezam, z którego można wziąć

każdą rzecz materialną i niematerialną. Każdy z uczestników wybiera jedną, którą chce
podarować grupie. Rzeczy te spisujemy na większym papierze i omawiamy pod kątem ich
przydatności w grupie i możliwości rzeczywistego zdobycia.

3. Metoda: „Chcę zmienić”

Każdy uczestnik indywidualnie wypisuje na kartce papieru postulaty pod

adresem grupy: co chciałby zmienić, aby w grupie było przyjemniej, lepiej. Obok
zaznacza od kogo zależy realizacja tego postulatu.

Po ukończeniu pracy indywidualnej dzielimy się spostrzeżeniami na forum

grupy. Animator niech zwróci uwagę na powtarzające się najczęściej – da mu to
rozeznanie co do autentycznych oczekiwań grupy.

PREZENTACJA TEMATYKI ROCZNEJ

W tym roku naszym celem jest wprowadzenie w życie dialogu z Bogiem.

Będziemy mówili o różnych sposobach Jego przemawiania do człowieka i uczyli się  na
Boże  Słowo  odpowiadać  swoim  słowem  i  życiem.  Stąd  temat  całego  roku:  „W  dialogu
z Bogiem”. Temat ten zapisujemy ozdobnymi literami na pierwszej stronie notatnika.

Z CZEGO BĘDZIE SKŁADAŁA SIĘ NASZA FORMACJA?



codzienna modlitwa ze Słowem Bożym (odczytanie fragmentu Słowa Bożego
i modlitwa)



udział w Mszy niedzielnej (jak i kiedy w niej uczestniczymy? – Msza dla dzieci,
podejmowanie na niej posługi)



udział w Mszy w tygodniu (Msza szkolna, oazowa)



udział w spotkaniu grupy i całej Wspólnoty (Dni Wspólnoty, Oazy Modlitwy)



realizacja „Słowa życia”, czyli wspólnego postanowienia ze spotkania w grupie.

spotkanie 2

Cała liturgia jest dialogiem człowieka z Bogiem

SŁOWO ŻYCIA: Przychodząc na Mszę świętą pomyślę co chcę ofiarować Bogu.

W życiu ludzi:

Rozpocznijmy dzisiejsze spotkanie od „wywiadu na niby”. W grupie wybieramy

dziennikarza  (może  nim  być  sam  animator),  który  robi  wywiad  z  różnymi  osobami
wychodzącymi  z  kościoła  po  zakończonej  Mszy  świętej.  Poszczególne  dzieci  wczuwają
się  rolę  uczestników  tej  Mszy:  chłopak,  który  rozmawiał  w  czasie  Mszy;  dziewczynka,
która spacerowała po kościele; pani, która przyglądała się wszystkim wokół; mężczyzna,
który drzemał na kazaniu; starsza pani odmawiająca na Mszy różaniec; chłopak, który nie
poszedł  do  Komunii;  (można  dodać  dowolną  ilość  postaci).  „Dziennikarz”  wszystkim
zadaje to samo pytanie: po co przyszedłeś dzisiaj na Mszę?

Spotkanie z tajemnicą:

Na Mszy świętejkażdy zostaje obdarowany przez Boga.

Na lewej połowie kartki w notatniku dzieci piszą nagłówek: „Bóg daje”. Pod nim

wypisują  dary,  które  otrzymujemy  we  Mszy  (przykłady:  Ciało  Jezusa,  Jego  Słowo,
pouczenie,  dar  wspólnoty,  siłę  do  trwania  w  dobrym,  przebaczenie  grzechów  lekkich,
pociechę  w  smutku).  Uzupełnieniem  tej  listy  niech  będą  wnioski  z  poniższych
fragmentów Pisma Świętego.

Słowo Boże:

J 6,48-51; J 15,1-5

Przyjęcie tajemnicy:

Dar który otrzymujemy domaga się odwzajemnienia. Co ja mogę ofiarować

Bogu na Mszy świętej?

Po prawej stronie w notatniku piszemy nagłówek: „Ja ofiaruję Bogu”. Poniżej

wypisujemy dary, które możemy dać Bogu na Eucharystii.

Kiedy powinniśmy pomyśleć o tym co dajemy Bogu (właściwe miejsce we Mszy

to  przygotowanie  darów,  ale  także  przed  samą  Mszą,  w  czasie  podawania  intencji
mszalnej  oraz  w  chwili  przyjmowania  Komunii  świętej).  Podsumować  możemy
wnioskiem:
Cała  Msza  to  wzajemne  obdarowywanie  się  Boga  i  człowieka  –  dialog,  wymiana.  Bóg
daje niewspółmiernie więcej niż my, którzy nie mielibyśmy do ofiarowania nic gdybyśmy
najpierw nie zostali obdarowani.

spotkanie 3

W liturgii mówi Bóg.

SŁOWO ŻYCIA: Wierząc, że gdy w liturgii czyta się Pismo święte, przemawia do

nas sam Bóg – będę się starać zapamiętać słowa słyszanej
Ewangelii.

Przeżycie tajemnicy:

Celem jest uświadomienie, że w czasie czytania Pisma Świętego w liturgii sam

Bóg jest obecny i przemawia do nas.

Zabieramy ze sobą jakiś list lub pocztówkę, której treść będziesz mógł

zacytować. Przygotowujemy fragment jakiegoś własnego wypracowania (np. ze szkoły).
Wybieramy dowolny (łatwy) fragment Ewangelii.

Na kartce przygotowujemy tabelę:

autor

___

obecny?

___

kto czyta?

___

Czytamy tekst listu lub pocztówki i zapisując to w tabeli uświadamiamy

dzieciom,  że  autor  jest  nieobecny,  choć  słyszymy  jego  słowa,  a  czyta  je  inna  osoba.
Następnie  czytamy  fragment  własnego  wypracowania  i  objaśniamy:  autor  obecny,  sam
czyta.  Czytając  fragment  Pisma  Świętego:  autor  obecny,  czyta  ktoś  inny.  Podkreślamy
zasadę,  że  gdy  czytane  jest  Słowo  Boże  to  jego  Autor  jest  obecny  choć  niewidzialny,
a w Jego imieniu występuje inna osoba.

Przyjęcie tajemnicy:

Jak zachować się, gdy jest czytane Słowo Boże? – nawiązanie do Słowa Życia.

W jaki sposób sam mogę słuchać Boga, który do mnie mówi? – podsunąć myśl

o czytaniu samodzielnym Pisma Świętego. Jeśli grupa do tego dorosła można nawet
zaproponować samodzielną lekturę kilku rozdziałów z Ewangelii i konkurs biblijny, który
animator przeprowadzi w grupie za jakiś, umówiony czas.

spotkanie 4

Słucham Słowa Bożego

SŁOWO ŻYCIA: Kiedy w Kościele czyta się Słowo Boże moim zadaniem jest:

1. Uciszyć się
2. Otworzyć serce
3. Skierować uwagę na czytane Słowo

Słowo Boże:

1 Sm 3,1-10

Spotkanie z tajemnicą:

Kiedy mówi do mnie Bóg?

Akcent kładziemy na liturgię Słowa we Mszy świętej.

Przeżycie tajemnicy:

Nie zawsze, gdy mówione jest Słowo jest to równoznaczne z tym, że je słyszymy

(np. kto pamięta o czym była ostatnio słyszana Ewangelia?).

W międzyczasie animator upuszcza w czasie jakiegoś zamieszania przedmiot,

który wydaje niezbyt głośny dźwięk. Nikt tego oczywiście nie słyszy. Teraz mówi o tym
i pyta dlaczego tego nikt nie słyszał. Co jest takim hałasem, który zagłusza Słowo Boga?
(porównaj: Słowo Życia)

Powtarzamy doświadczenie jeszcze raz prosząc o absolutną ciszę i zamknięcie

oczu oraz by dzieci po dźwięku pokazały ręką miejsce gdzie upadł przedmiot nie
otwierając oczu.

Daje to jeszcze jeden wniosek, że Słowo ukierunkowywuje naszą uwagę. Do

czego kieruje nas Słowo Boga?

Przyjęcie tajemnicy:

Omówienie elementów zawartych w „Słowie Życia”: uciszenie, otwarcie serca,

skupienie uwagi. (Zapisać)

W życiu ludzi:

Bilans czasu.

„Mów Panie bo sługa twój słucha” – takie wezwanie wyczytaliśmy dzisiaj ze

Słowa Bożego. Zastanówmy się teraz na ile rzeczywiście słuchamy Słowa Boga.

Przeprowadzamy z grupą obliczenie ile godzin ma tydzień. Ile czasu

poświęcaliśmy  na  poszczególne  zajęcia  (podajemy  w  godzinach;  można  się  posłużyć
podanym  niżej  przykładem).  Ilość  czasu  poświęconą  poszczególnym  elementom  można
zobrazować w ten sposób, że z kartki w kratkę wycinamy część o ilości pól równej ilości
godzin  w  tygodniu.  Następnie  odcinamy  lub  kolorujemy  kawałki  poświęcone
poszczególnym zajęciom.

Pewien mężczyzna mający 70 lat zrobił taki bilans swojego życia:



3 lata kształcenia



8 lat rozrywki



6 lat posiłków



5 lat podróży



4 lata rozmowy



14 lat pracy



3 lata lektury



24 lata snu



3 lata innych zajęć a w tym 5 miesięcy Mszy i modlitwy.

Co zrobić aby lepiej słuchać Boga?



Więcej słuchać jeśli to zaniedbuję



Lepiej słuchać – mówi o tym „Słowo Życia”.

spotkanie 5

Moja odpowiedź na Słowo Boga – wiara

SŁOWO ŻYCIA: Pierwszą moją odpowiedzią na Słowo, które Bóg do mnie kieruje

jest wiara, czyli usłyszenie głosu Boga i okazanie mu
posłuszeństwa w codziennym życiu.

Słowo Boże:

Łk 5,4-8

Spotkanie z tajemnicą:
Powyższy  tekst  mówi o obfitym  połowie dokonanym  na  polecenie  Jezusa.  Analizujemy
ten tekst według schematu:



Jakie słowa wypowiedział Jezus?



Co dowodzi, że św. Piotr w nie uwierzył?



Czy słowna odpowiedź Piotra była znakiem wiary? (Czy nie miał wątpliwości?)



Jaki czyn był dowodem wiary Piotra?

Jaki  ogólny  wniosek  stąd  wyprowadzamy?  –  dowodem  wiary  w  Słowo  jest  czyn,  a  nie
sama odpowiedź słowna.

Przeżycie tajemnicy:

Wykorzystujemy motyw gry: „Prawda – fałsz”: ustawiamy dwa krzesła; jedno

oznacza „tak”, a drugie „nie”; prowadzący staje między krzesłami mając po prawej i lewej
stronie  dwu  uczestników  gry  zwróconych  twarzami  do  siebie;  prowadzący  zadaje  proste
pytania,  na  które  odpowiada  się:  „tak”,  lub  „nie”.  Uczestnicy  mają  za  zadanie
odpowiedzieć siadając na odpowiednim krześle. Po kilku pytaniach omawiamy grę:

Co trzeba zrobić by wygrać w tej grze? (usłyszeć, pomyśleć i usiąść na

właściwym krześle)

Ta sama zasada kieruje wiarą: usłyszeć – pomyśleć – wykonać

Przyjęcie tajemnicy:

Omawiamy zastosowanie Słowa Życia. Animator podaje dzieciom sześć krótkich

tekstów z Biblii, które będzie można łatwo wprowadzić w życie. Zadaniem dziecka jest
więc codzienne odczytanie tekstu i zastosowanie go.

spotkanie 6

Moja odpowiedź na Słowo Boga – świadectwo życia

SŁOWO ŻYCIA: Prawdziwie wierzącym jestem dopiero wtedy, gdy nie tylko

mówię, że wierzę, ale w swoim życiu żyję tak jak nakazuje wiara.

Słowo Boże:

Mt 7,21.24-27

Spotkanie z tajemnicą:

Pan Jezus mówi w przeczytanym przed chwilą tekście o dwu sposobach życia –

jakie to sposoby?

Co rozumiemy pod pojęciem zagrożeń czekających dom zbudowany na piasku?

Podajcie (w dialogu z dziećmi) kilka przykładów życia według wiary mimo

przeciwności.

Przeżycie tajemnicy:

Z prowadzonej przed chwilą rozmowy wynika, że chrześcijanina można poznać

po jego czynach zgodnych z wiarą.

W zabawie sprawdźmy, czy rzeczywiście tak jest: każde z dzieci wymyśla sobie

jakiś czyn (dobry lub zły) i zastanawia się nad tym jak pokazać go bez użycia słów.

Animator  po  cichu  pyta  o  poszczególne  czyny  i  ewentualnie  pomaga  lub  koryguje  gdy
dzieci  się  powtarzają;  z  kolei  dzieci  przedstawiają  swój  czyn,  a  reszta  grupy  go  ocenia
mówiąc:  „tak  postępuje  chrześcijanin”  lub  „tak  nie  robi  chrześcijanin”;  przy  drugiej
ewentualności dzieci pokazują czyn przeciwny.

Animator powinien się starać, by obrazowane czyny były związane z życiem na

poziomie dziecka stąd bardzo ważny jest moment samego przygotowania pokazu.

Przyjęcie tajemnicy:

Odczytanie „Słowa Życia” na najbliższy tydzień i zastanowienie się jak je

wprowadzić w życie.

Efektem rozmowy powinno być określenie przez każde z dzieci, co chce

w  najbliższym  tygodniu  zmienić  w  swoim  postępowaniu,  aby  bardziej  widocznym
uczynić to, że jest dzieckiem wiary.

W życiu ludzi:

Poniższe wspomnienie można wykorzystać jako obraz do „Spotkania

z  tajemnicą”  –  przykład  życia  z  wiary:  Kiedy  zaczynano  z  powrotem  wieszać  krzyże
w  szkołach,  w  jednej  ze  szkół  miało  miejsce  takie  wydarzenie:  Klasa  zebrała  się  aby
uzgodnić gdzie i jak ma być powieszony ich krzyż. W trakcie rozmowy ktoś zauważył, że
jak w klasie będzie wisiał krzyż to trzeba się też w niej inaczej zachowywać, bo krzyż to
znak naszej wiary, a to do czegoś zobowiązuje. Krzyż zawieszono, a klasa postanowiła, że
uszanuje jego obecność przez troskę o lepsze zachowanie i naukę.
Czy w waszej klasie też wisi krzyż? Jak się przy nim zachowujecie?

spotkanie 7

Moja odpowiedź na Słowo Boga – moje słowo

SŁOWO ŻYCIA: Kiedy usłyszę Słowo Boga, odpowiem Mu swoim słowem. Sam

będę Chrystusa pytał, czekał na odpowiedź, będę Mu opowiadał
co czynię, co zamierzam, co czuję.

Słowo Boże:

Łk 8,9-11;
Łk 9,1-2.10;
Łk 9,51-55;
Łk 9,18-20;
Mt 16,21-23

Spotkanie z tajemnicą:

Te i inne fragmenty rozmów Jezusa z Apostołami i innymi ludźmi często

słyszymy w liturgii Słowa. Podpowiadają nam one jak może wyglądać nasza modlitwa
czyli rozmowa z Bogiem. Na spotkaniu próbujemy odkryć te rodzaje modlitwy.

Dzielmy się w grupie na pięć zespołów co najmniej dwuosobowych (jeśli grupa

jest  za  mała  może  jeden  zespół  otrzymać  kilka  tekstów).  Każdy  zespół  otrzymuje  do
odegrania  jeden  z  tekstów.  Może  do  tego  używać  własnych  słów  lub  oryginału
zanotowanego w Biblii. Zwracamy uwagę na scenę dialogu Jezusa z inną osobą. Szerszy
kontekst  jest  mniej  ważny  i  animator  może  go  wyjaśnić  własnymi  słowami  kontrolując
przygotowanie scenek.

Pozostali uczestnicy spotkania, po odegraniu scenki odpowiadają na dwa pytania:



Kto rozpoczynał rozmowę a kto odpowiadał?



O czym rozmawiali?

Odpowiedzi notujemy według wzoru:

1. Apostołowie pytają

Jezus odpowiada

2. Apostołowie opowiadają co robili Jezus słucha

3. Pytają o pozwolenie

Jezus zabrania

4. Pan Jezus pyta

Uczniowie odpowiadają

5. Piotr tłumaczy

Jezus gani Piotra

Przeżycie tajemnicy:

Spróbujcie wspólnie zadać Panu Jezusowi kilka pytań, opowiedzieć o czymś itd.

oraz odpowiedzieć sobie tak jakby odpowiedział Jezus. Jedno z dzieci może się wczuć
w osobę Jezusa, a jeśli to zbyt trudne dla dzieci to sam animator „gra” rolę Jezusa.

Przyjęcie tajemnicy:

Opracowanie elementów ze „Słowa Życia” – wytłumaczenie jak w praktyce

może wyglądać każdy z tych rodzajów modlitwy.

spotkanie 8

Modlitwy i śpiewy, których mam słuchać

SŁOWO ŻYCIA: Wiele modlitw w czasie Mszy świętej odmawia w imieniu

zgromadzonych kapłan. Te modlitwy stają się także moimi
modlitwami, jeśli ich słucham w skupieniu. Dlatego na co dzień
będę się uczył uważnego słuchania.

Słowo Boże:

Mt 13,18-23

W podanym tekście zaznaczcie wszystkie słowa związane z słuchaniem.

Dlaczego  Jezus  taki  duży  akcent  kładzie  na  słuchanie?  (bo  w  przeciwnym  razie  Słowo
pozostaje bezowocne)

Spotkanie z tajemnicą:

W każdej Mszy świętej jest wiele takich modlitw i śpiewów, które wykonuje sam

kapłan,  a  do  nas  należy  słuchanie.  Spróbujmy  je  wymienić.  (Chodzi  o  takie  modlitwy,
które nie są wezwaniami do odpowiedzi jak np. „Przeprośmy Boga za nasze grzechy”, ale
o  dłuższe  teksty  odmawiane  tylko  przez  kapłana.  Fachowa  ich  nazwa  to:  modlitwy
prezydencjalne).

Do takich modlitw zaliczamy:

1. Absolucję – „Niech się zmiłuje ...”
2. Modlitwę dnia – kolektę
3. Modlitwę nad darami
4. Modlitwę Eucharystyczną z prefacją
5. Embolizm – „Wybaw nas”
6. Modlitwę po Komunii
7. Błogosławieństwo i rozesłanie

Przeżycie tajemnicy:

Przygotuj sobie tekst Modlitwy Eucharystycznej (np. z książeczki do

nabożeństwa).  Schemat  tematów  poruszanych  w  Modlitwie  Eucharystycznej  jest
zasadniczo stały. Wypiszcie o co modli się kapłan w naszym imieniu.

Przyjęcie tajemnicy:

Bazując dalej na powyższym przykładzie spróbujcie głośno rozwinąć wypisane

tematy  modlitwy  –  tak  jak  w  czasie  Mszy  można  to  zrobić  w  myślach.  Przykład:
w  Modlitwie  Eucharystycznej  jest  wezwanie  za  naszych  zmarłych  –  w  myślach  mogę
dopowiedzieć o jakich bliskich mi zmarłych chodzi.

Zakończcie tą część spotkania nawiązaniem do Słowa Życia.

spotkanie 9

Recytacja i czytanie tekstów liturgicznych

SŁOWO ŻYCIA: Podczas Mszy świętej zadbam o swoją posługę.

Grupa przygotowuje jakiś element z liturgii (modlitwę wiernych lub dziękczynienie).

Słowo Boże:

Kpł 1,1-2

Aktywizacja:

Na większej kartce wypisujemy w dwu kolumnach teksty liturgiczne, które mogą

być wykonywane przez dzieci. W prawej te, w których mówimy w imieniu Boga do ludzi
(dzieci same powinny dojść do tego że są to: czytania, psalm responsoryjny, aklamacja
przed Ewangelią); w lewej kolumnie te teksty, w których w imieniu ludzi zwracamy się
do Boga (przeproszenie, czyli akt pokutny w formie przygotowanej przez dzieci,
dziękczynienie, modlitwa wiernych, uwielbienie po Komunii w formie recytowanej).

Jakie jest zadanie przekazującego (czytającego, śpiewającego) teksty liturgiczne?

(w rozmowie kierujemy się ku stwierdzeniu, że posługa ta ma ułatwić kontakt między
ludźmi i Bogiem).

Co przeszkadza w takim kontakcie?

Prawa dobrego wypełnienia funkcji związanej z recytacją można pokazać

w następujący sposób: Animator może przygotować „telefon ze sznurka” (dwa pudełka po
paście do butów lub podobne metalowe połączone szpagatem; kiedy linia jest naprężona
to można się przez takie urządzenie porozumiewać).

Co przeszkadza w rozmowie przez taki telefon?



niewyraźne mówienie,



żucie gumy,



hałas,



trzecia osoba uniemożliwia drganie linii,



krzyki do mikrofonu.

Porównanie (odnoszenie) wymienionych przeszkód do sytuacji na Mszy świętej; np.:
zerwana linia = czytający nie dba o przekaz, a tylko o odczytanie; hałas = rozpoczynanie
czytania gdy ludzi jeszcze siadają lub wstają, a nie zwrócili uwagi na czytającego.

Ćwiczenie w czytaniu:

Animator przygotowuje fragmenty tekstu, które dzieci odczytują (dbając

o sposób czytania). Dziecko samo ocenia się. Gdy nie potrafi, może mu pomóc grupa lub
animator. Zaznaczamy, że osoba recytująca powinna mieć odpowiedni strój.

Na koniec zabieramy dzieci do kościoła i tam pokazujemy gdzie i w jaki sposób

wykonujemy posługę liturgiczną związaną z przekazem słowa (warto pamiętać, że to co
mówi Bóg czytamy zawsze twarzą do ludzi; to co mówimy w imieniu ludzi – twarzą lub
bokiem do ołtarza)

spotkanie 10

Rozumieć, głosić, przyjąć –

spotkanie sumujące część I

SŁOWO ŻYCIA: Odtąd już zawsze będę się starał (starała) Słowo Boże zrozumieć,

głosić i zastosować w życiu.

Spotkanie z tajemnicą:

W czasie czytania Ewangelii w liturgii jest stosowany potrójny znak krzyża:

+ na czole
+ na ustach
+ na sercu

Posłuży nam dziś on do podsumowania pierwszej części spotkań, które

koncentrowały się na temacie: „Słowo Boże i moja odpowiedź”.

Zwróćcie najpierw uwagę, na dokładne wykonanie tego znaku:

Kiedy  kapłan  rozpoczyna  czytanie  Ewangelii  wypowiada  słowa:  „Słowa  Ewangelii
według św. …”; w tym samym czasie robi mały znak krzyża na Księdze Słowa Bożego
(Ewangeliarzu)  i  przenosi  go  kolejno  na  czoło,  usta  i  serce.  To  samo  robią  wszyscy
uczestnicy liturgii.

Przeżycie tajemnicy:

Co mają wyrażać te znaki? (staramy się dojść do tego przez rozmowę)

+ na czole – zrozumieć Słowo Boże
Aby je zrozumieć trzeba:



najpierw go słuchać (przypomnijcie sobie ze spotkania trzeciego jak się słucha
Słowa)



samemu czytać (animator powinien podzielić się tym jak sam słucha Słowa
i podpowiedzieć jak to robić na co dzień)



wyjaśniać wątpliwości, pytania (można to robić na spotkaniach w grupie, można
na przykład zaproponować dzielenie się na początku kolejnych spotkań swoimi
spotkaniami ze Słowem Bożym w liturgii i prywatnym czytaniu co da też okazję
do wyjaśniania wątpliwości)

+ na ustach – głosić Słowo Boże

Każde słowo powinno być takie, aby nie powstydził się go sam Jezus

Jakich słów nie powiedział by dziś Jezus? (przekleństwa, obmowy, kłamstwa, plotki)
(można zatrzymać się przy tym temacie, bo grzechy mowy są częste u dzieci w tym
wieku).
+ na sercu – przyjąć i zastosować

Była o tym mowa na spotkaniu szóstym. Dziś warto zwrócić uwagę na

następującą  praktykę:  z  każdej  czytanej  w  kościele  Ewangelii  można  wybrać  jedno
krótkie  zdanie, które  mówi  mi o jakiejś postawie, którą  mógłbym zastosować do siebie.
Do  tego  czasem  potrzebne  jest,  aby  wrócić  do  tekstu  Ewangelii  –  jak  go  odszukać?
Jeśli  potrzeba  przypomnijcie  sobie  zasady  interpretacji  tzw.  „sigli”  =  skrótów
oznaczających  dany  tekst.  Można  przeprowadzić  krótki  konkurs  na  szybkie  szukanie
w Piśmie świętym.

Część II: Mój śpiew w czasie Mszy świętej

spotkanie 11

Modlę się śpiewem

SŁOWO ŻYCIA: Będę chętnie i radośnie śpiewał pieśni na chwałę Boga.

Do dzisiejszego spotkania potrzebne są śpiewniki!

Słowo Boże:

Kol 3,16

Święty Paweł daje nam pouczenie co do naszego postępowania wobec Boga.

Znalazł się tu między innymi nakaz co do naszego śpiewu. Co mówi autor o śpiewie?



pieśni są pełne ducha – są modlitwą



pod wpływem łaski – „łaska = dar” – śpiewanie jest darem Boga



w sercach – śpiew nie jest tylko na ustach ale i w sercu

Spotkanie z tajemnicą:

W liturgii Mszy świętej wykonywany jest cały szereg pieśni. Wymieńmy je teraz.

W jakich miejscach celebracji powinien być śpiew pieśni?



na procesję wejścia



na przygotowanie darów



na procesję komunijną



na uwielbienie



na zakończenie

Przeżycie tajemnicy:

Każda pieśń jest modlitwą. Przy pomocy śpiewników pokażcie teraz, że tak jest.

Dobieramy pieśni w trzech rodzajach modlitwy (można grupę podzielić na części

i kazać wybrać określoną ilość pieśni na dany temat): dziękczynienie, prośba,
przeproszenie.

Na przykładzie wybranej przez animatora pieśni powiedzcie jaka jest treść tej

modlitwy (o co prosimy, przepraszamy ... – każdy powinien mieć tekst przed sobą).

Co jeszcze poza słowami jest modlitwą w pieśniach? – melodia

Melodia  także oddaje  treść  modlitwy  –  to, co chcemy Bogu powiedzieć.  Zauważcie  (na
konkretnych przykładach), że inny nastrój melodii mają śpiewy przeproszenia a inny na
przykład śpiewy dziękczynne).

Przyjęcie tajemnicy:

Śpiewem się modlimy. Jak powinien wyglądać nasz śpiew w liturgii? Możemy

się  też  modlić  tekstami  śpiewów  w  modlitwie  osobistej.  Można  zaproponować,  by
w  najbliższym  tygodniu  każdy  z  uczestników  wybierał  sobie  na  modlitwie  wieczornej
jedną piosenkę i starał się przemyśleć jej treść jako własną modlitwę.

spotkanie 12

Pieśń na wejście

SŁOWO ŻYCIA: Będę brał czynny udział w śpiewie procesji wejścia. Na co dzień

przypomnę sobie o obecności Boga.

Spotkanie z tajemnicą:

Na kanwie omawianych śpiewów w liturgii chcemy dzieci przygotować do

dobrego udziału we Mszy świętej, ale także przekazać pewne treści, którymi można żyć
na co dzień. Ten temat przygotowuje do udziału w procesji wejścia i zwraca uwagę na
częste przypominanie sobie o obecności Boga.

Procesja wejścia jest powitaniem Chrystusa między zgromadzonymi.

Razem z grupą postarajcie się odtworzyć z pamięci przebieg uroczystej procesji

wejścia i wskazać na te symbole, które przypominają o tym, że to sam Bóg przychodzi do
swojego ludu.

Pomoc dla animatora:
Kształt procesji:
kadzielnica – dym kadzidła jak modlitwa unosi się ku Bogu
stąd poprzedza procesję krzyż – symbol Jezusa,
obok świece (tzw. „akolitki”) – świeca jest symbolem ofiary Jezusa bo spalając się daje światło,
służba liturgiczna,
diakon lub kapłan niosący Ewangeliarz – Słowo Boże przypomina o obecności Boga,
kapłan (celebrans) – występuje w imieniu Jezusa i jest znakiem Jego obecności,
postawa stojąca w czasie procesji – znak szacunku dla przychodzącego Boga,
śpiew – oddaje nasze powitanie Boga.
Jaką pieśń zaproponujecie na rozpoczęcie liturgii?
Powinna ona być w swej treści powitaniem Boga i przypomnieniem o Jego obecności.

Przeżycie tajemnicy:

W życiu codziennym są podobne sytuacje jak w procesji wejścia – wtedy, gdy

witamy kogoś ważnego, kogoś kogo szanujemy, kogo kochamy. Jak się wówczas
zachowujemy? Znajdźcie podobieństwa między tymi scenkami a procesją wejścia.

Można taką scenkę odegrać. (np.: zachowanie podczas wejścia nauczyciela do

klasy, powitanie gości w domu, …)

Przyjęcie tajemnicy:

Jak w takim razie uczestniczyć w procesji wejścia? Na co zwrócić szczególną

uwagę?

Jezus jest obecny także w innych momentach dnia. Przeczytajcie podany

fragment:

Mt 28,20b

W jakich sytuacjach w ciągu dnia mogę przypomnieć sobie o obecności Boga

przy mnie. Jak wyrazić tą pamięć Bogu?

Istnieje w Kościele tradycja krótkich wezwań modlitewnych zanoszonych

w  trakcie  różnych  zajęć.  Są  to jednozdaniowe  modlitwy  typu:  „Jezu  ufam  tobie”,  „Jezu
pomóż”;  mogą  to  być  całkiem  inne  wezwania  własnego  autorstwa  lub  znane  modlitwy
odmawiane  wtedy  gdy  zajęcie  nie  wymaga  skupienia  na  nim  uwagi  (np.  po  drodze  do
szkoły).

Nawiązanie do Słowa Życia.

spotkanie 13

Akt pokutny i „Panie zmiłuj się nad nami”

SŁOWO ŻYCIA: Przed Bogiem będę stawał (stawała) z czystym sercem.

Słowo Boże:

Wj 19,9-11

Rozpoczynamy od tego tekstu jako nakazu Boga co do przygotowania się

człowieka na spotkanie z Nim.

Jakie zalecenia dał Bóg?

Czy Bogu zależy tylko na czystym wyglądzie, ubiorze?

O jaką czystość chodzi?

Przy okazji: czy wygląd się nie liczy?

Najważniejsza jest jednak czystość serca.

Przeprowadźmy analogię:

Kto zstępował na Synaj? Jaki nakaz dał przedtem?
Kto zstępuje na ołtarz? Co powinniśmy zrobić?

Spotkanie z tajemnicą:

Na początku każdej Mszy świętej prosimy Boga o odpuszczenie grzechów –

oczyszczenie. Jakie grzechy odpuszcza nam Bóg przez tą modlitwę? Co trzeba zrobić gdy
ma  się  grzechy  ciężkie?  Kiedy  jeszcze  poza  Mszą  powinniśmy  przepraszać  Boga  za
grzechy?

Przeżycie tajemnicy:

Spróbujmy teraz przeanalizować treść aktu pokutnego.

Rozpisany na poszczególne zdania akt pokutny rozdajemy dzieciom (w parach)

i prosimy by tą samą myśl oddały innymi słowami.

Następnie zachowując kolejność zdań czytamy nową interpretację i omawiamy

już wspólnie treść. Taki „nowy” akt pokutny można zapisać w notatniku.

Proponowany podział i pytania pomocnicze do omówienia:

1. Spowiadam się – dlaczego trzeba się przyznać? (analogia do innych przewinień

np. w domu)

2. Bogu wszechmogącemu i wam bracia i siostry – dlaczego również przyznajemy

się przed ludźmi?

3. Że bardzo zgrzeszyłem: myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem – jakie to

grzechy należą do tych grup?

4. Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina – dlaczego podkreślona jest

„moja”?

5. Przeto błagam … o modlitwę za mnie do Pana Boga naszego – dlaczego proszę

te właśnie osoby?

Przyjęcie tajemnicy:

Wymyślamy sytuację, w której potrzebne jest przeproszenie. Jakiś konflikt dwu

osób. Spotykają się one następnego dnia i ... – poproście dwie pary aby zagrały tą
sytuację. W jednej parze jest osoba, która przeprosi a w drugiej nie.

Po odegraniu scenek zastanówcie się jakie mogą być dalsze losy tych dwu par.

Czy przepraszanie mnie poniża?

Ten kto przeprasza Boga i ludzi pozbywa się grzechów (głównie powszednich)

i okazuje się dojrzałym człowiekiem. Stąd podpowiedź do konkretnego zastosowania
Słowa Życia.

spotkanie 14

Chwała na wysokości Bogu

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie podziękuję Bogu za konkretny dar, który od Niego

otrzymałem.

Słowo Boże:

Łk 17,11-16

Spotkanie z tajemnicą:

Powyższa scena opowiada o uzdrowieniu dziesięciu trędowatych. Zestawiamy ją

z  obrzędami  rozpoczynającymi  Mszę  świętą:  jak  oni  prosili  o  uzdrowienie,  tak  my
prosimy  w  akcie  pokutnym  o  odpuszczenie  grzechów.  Jeden  z  trędowatych  wraca
i dziękuje Bogu – tak samo my w liturgii wyśpiewujemy hymn: „Chwała na wysokości”.

Przeżycie tajemnicy:

Potrzebny będzie nam tekst „Chwała na wysokości” i wycinanka „Oka

Opatrzności” podzielona na części (puzzle).

Z tekstu „Chwała” dzieci wypisują na puzzlach (wszyscy razem lub

w podzespołach, którym przydzielamy fragmenty tekstu) określenia – „imiona” Boga
występujące w tekście.

Następnie zastanawiamy się wspólnie, składając całość wycinanki, dlaczego

Boga można nazwać tymi imionami. Zwracamy przy tym uwagę na powody do
dziękczynienia.

Przykład: Imię Boga – „Święty” – dlaczego? – bo uświęca człowieka, dając

sakramenty uświęcenia, przebaczając grzechy ...

Przyjęcie tajemnicy:

Następnie na wycinance w kształcie strzałki, którą otrzymuje każde dziecko,

indywidualnie wypisujemy za co chcę dziś podziękować Bogu. Starajmy się przy tym,
aby dziękczynienie nawiązywało do któregoś z tytułów Boga, które wypisaliśmy.

Przykład: Imię Boga – „Święty” (zinterpretowane jak wyżej) – dziękczynienie za

codzienne  odpuszczenie  grzechów  w  wieczornym  rachunku  sumienia  i  żalu  za  grzechy
(a nie np.: „za mamę i tatę”  – co w tym  wypadku ma się nijak do rozważanego imienia
Boga).

Spotkanie kończymy właśnie modlitwą dziękczynną według treści wypisanych

na strzałkach, które kolejno kładziemy wokół „Oka Opatrzności” i wypowiadamy głośno.
Można zakończyć wspólnym odmówieniem „Chwała na wysokości”.

spotkanie 15

Psalm Responsoryjny odpowiedzią na Słowo Boże

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie pomodlę się fragmentem Psalmu.

Słowo Boże:

1 Sm 3,1-10

Spotkanie z tajemnicą:

W problem odpowiedzi na Słowo Boże wchodzimy następującą sytuacją.

Opowiadamy  lub  odgrywamy  sytuację,  w  której  ktoś  do  nas  telefonuje,  my  podnosimy
słuchawkę  i  po  wysłuchaniu  nie  odpowiadając  słuchawkę  odkładamy.  Jak  poczuje  się
telefonujący? Czego zabrakło?

Przeżycie tajemnicy:

Bibliodrama:

Konieczność odpowiadania Bogu obrazuje wydarzenie

z powołaniem Samuela. Odgrywamy je z grupą.

W omówieniu bibliodramy zwracamy uwagę na to czego nauczył Heli Samuela

(odpowiadania Bogu).

W każdej Eucharystii mówi do nas Bóg przez czytanie Słowa Bożego. Skoro

mówi to trzeba na nie odpowiedzieć. Przedstawiamy to na schemacie:
propozycja  1:  Wycięte  z  papieru  „Oko  Opatrzności”,  postać  człowieka,  dwie  strzałki
z napisami: Słowo Boga, Odpowiedź człowieka. Całość układamy w schemat dialogu.

propozycja 2: Budujemy prosty układ elektryczny: bateria – żarówka. Pokazujemy na
nim, że dla zafunkcjonowania potrzebny jest nie tylko przewód doprowadzający napięcie
ale i drugi i to podłączony.

Na tych schematach zapoznajemy dzieci też z nazwą: „responsoryjny”, czyli

odpowiadający.

Przyjęcie tajemnicy:

Na czytaniach najbliższej niedzieli obrazujemy zależność między czytaniem

a psalmem (zgodność tematów). Zwracamy uwagę na śpiewanie tego psalmu.

Jako zastosowanie podajemy fragmenty psalmów, które będziemy odmawiali

przez najbliższy tydzień.
Uwaga:

1. Fragmenty te powinny być krótkie i dane dzieciom na kartkach (mogą nie mieć

tekstu Starego Testamentu).

2. Jeśli zostanie czasu na spotkaniu można poćwiczyć śpiew psalmu

responsoryjnego.

Na zakończenie spotkania cenna by była modlitwa polegająca na odśpiewaniu

jakiegoś psalmu na melodię znaną z liturgii.

spotkanie 16

Aklamacja przed Ewangelią kluczem do jej zrozumienia

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie rozważając fragment Ewangelii wybiorę zdanie będące

jego główną myślą.

Spotkanie z tajemnicą:

Rozmowa na temat: Jak w czasie Mszy świętej przygotowujemy się na słuchanie

Słowa Bożego? (postawa siedząca, uciszenie, skupienie, próba zrozumienia tego co jest
czytane, ...)

Aklamacja: Alleluja (lub inna w Wielkim Poście) ma za zadanie pomoc

w  zrozumieniu  Ewangelii.  W  podany  niżej  sposób  spróbujemy  sobie  przedstawić  czym
ona jest.

Przeżycie tajemnicy:

Metoda aktywizacji:

Propozycja  1:  Jeśli  animator  dysponuje  jakimś  pudełkiem  (szkatułką)  zamykanym  na
klucz  może do niego  włożyć  zwój zawierający  słowa  Ewangelii lub  napis  „Ewangelia”.
Prezentując  to  dzieciom  kładzie  akcent  na  potrzebie  posiadania  klucza,  aby  dotrzeć  do
zawartości szkatuły.

Propozycja  2:  Animator  wybiera  jedno  zdanie,  które  zaszyfrowuje  według  jakiegoś
klucza.  Prezentując  je  dzieciom  uświadamia  im  potrzebę  posiadania  klucza  do  takiego
szyfru.
Wniosek: Aklamacja jest kluczem do zrozumienia Ewangelii.

Słowo Boże:

Ćwiczenie: Przygotować na kartkach kilka Ewangelii z liturgii Słowa

i  odpowiadających  im  aklamacji  (na  oddzielnych  karteczkach).  Zadaniem  grupy  będzie
dopasowanie aklamacji do Ewangelii.

Przyjęcie tajemnicy:

Dla lepszego zrozumienia i przyjęcia czym jest aklamacja przed Ewangelią

dzieci będą w tym tygodniu miały za zadanie wybierać codziennie z zadanego fragmentu
Ewangelii jedno zdanie, które według nich jest kluczem do zrozumienia całego tekstu.
(patrz: Słowo Życia)

Animator takie proste teksty powinien wybrać dla dzieci. Na jednym z tekstów

można to wspólnie zaprezentować.

spotkanie 17

Śpiew podczas przygotowania darów

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie przygotuję jakiś dar dla Boga.

Słowo Boże:

Łk 1,8-10

Spotkanie z tajemnicą:

Dzieci podają propozycje piosenek religijnych, które znają. Tworzymy z nich

kolekcję  wypisując tytuły na kartce papieru. Następnie wspólnymi siłami wybieramy te,
które śpiewamy podczas procesji z darami. Jest to też okazja do nauczenia dzieci, że treść
piosenki mówi o ofiarowaniu jakiegoś daru Bogu.

Przeżycie tajemnicy:

Analizując tekst biblijny zwracamy uwagę na to, że gdy Zachariasz wchodził do

świątyni cały lud łączył się z nim w modlitwie. Tak samo w czasie procesji z darami
każdy składa swój dar włączając się do modlitwy śpiewem.

Następnie każde dziecko wybiera jedną z pieśni na przygotowanie darów

(wcześniej je wyróżniliśmy z innych) i na wykonanej przez animatora dużej nutce rysuje
jaki dar wyraża tekst tej piosenki. Dar ten powinien oddawać to co dziecko chce
ofiarować Bogu.

Przyjęcie tajemnicy:

Po wykonaniu rysunków przypominamy sobie, obrazując to ilustracją lub

uprzednio przygotowanymi rysunkami, przebieg procesji z darami: ludzie śpiewają,
kapłan wychodzi przed ołtarz, wyznaczone osoby niosą dary.

Do takiej symbolicznej procesji teraz włączamy się wszyscy: do koszyczka

(wiklinowy lub wykonany z papieru) wkładamy nasze nutki z rysunkami.

Wprowadzenie do zastosowania (Słowa Życia): dary, które będziemy składać na

Eucharystii  w  czasie  śpiewu  na  ofiarowanie  trzeba  przygotować  w  ciągu  tygodnia.
Każdemu dziecku odrysowuje animator w notatniku siedem nutek, w które dziecko będzie
wpisywało  dary  dla  Boga  wykonywane  każdego  dnia.  Można  to  zastosowanie  jeszcze
ukonkretnić  polecając  by  dary  te  były  zgodne  z  wybraną  przez  dziecko  piosenką  na
przygotowanie darów.

spotkanie 18

„Święty…”, „Baranku Boży…” – Chwała Bogu, który nadchodzi

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie przygotuję jakiś dar dla Boga.

Słowo Boże:

Mk 1,40-41
Mk 5,35-43
Łk 18,35-43

Metoda aktywizacji:

Zabawa, która nazywa się wehikuł czasu. Wyruszamy takim wehikułem w lata,

kiedy  żył  Chrystus,  żył  i  uzdrawiał.  Tzn.  zamykamy  oczy  i  przedstawiamy  bardzo
obrazowo  sytuację  gdy  Chrystus  uzdrawiał  –  najpierw  życie  w  mękach,  bólu
i upokorzeniu, potem radość z tego, że nadchodzi Pan aby nas uzdrowić (należy poruszyć
wyobraźnię dziecka).

Następnie wracamy i pytamy dzieci, co czuły gdy były chore, a co gdy zbliżał się

Uzdrowiciel.  Pytamy  jak  wyraziłyby  radość  z  widoku  nadchodzącego  Uzdrowiciela.
Naprowadzamy je, że śpiewem, krzykiem lub modlitwą, że mogą tę radość teraz wyrazić.
Następnie  pytamy  kiedy  we  Mszy  świętej  przychodzi  Chrystus,  który  tym  razem  leczy
naszą  duszę.  Co  poprzedza  te  wydarzenia?  (Odpowiedź:  śpiew  „Święty…”  i  „Baranku
Boży”. Przypominamy sobie tekst tych części. Pytamy: czy zauważają tu chwałę i cześć
oddawaną Bogu?

Inna metoda aktywizacji:
Można też zastosować metodę pantomimy. Prosimy, aby dzieci przedstawiły za pomocą
gestów, jak cieszą się z odwiedzin długo oczekiwanego gościa. Tłumaczymy, że na Mszy

świętej  wyrażamy  radość,  z  tego,  że  przyjdzie  do  nas  Chrystus.  Właśnie  chwaląc  Go
tekstami: „Święty…” i „Baranku Boży”. Można też narysować nadchodzącego Chrystusa.

Zastosowanie:

Dzieci przez najbliższy tydzień postarają się ułożyć modlitwę pochwalną , którą

rozpoczniemy następne spotkanie.

spotkanie 19

Śpiew towarzyszący procesji komunijnej

SŁOWO ŻYCIA: Poprzedzę przyjęcie Chrystusa do serca na Mszy świętej czynnym

śpiewem. Postaram się codziennie przyjmować Komunię
duchową.

Słowo Boże:

J 10,7-16

(Dobry Pasterz)

Przedstawiamy dzieciom rysunek Jezusa jako Pasterza. Wycinamy również tyle

owieczek,  ile  mamy  dzieci  w  grupie.  Metodą  panelu  dzieci  rozmawiają  na  temat  roli
pasterza  w  życiu  owiec:  chroni  je,  zależy  mu  na  każdej  z  osobna,  szuka  ich  gdy  się
zagubią,  itd.  Owce  nie  mogą  przeżyć  same,  bez  pomocy  swojego  pasterza.
Uświadamiamy  dzieciom,  że  Jezus  jest  naszym  Pasterzem,  pytamy  czy  chcą  należeć  do
Jego owczarni.  Przy każdej owieczce  kładziemy chmurkę,  w  której dzieci piszą: „Jesteś
moim  Pasterzem”.  Ta  metoda  ma  uświadomić  dzieciom  jak  ważne  jest  przyjmowanie
Komunii świętej i co nam ona daje.

Metodą panelu dzieci wypowiadają się na temat przygotowań do urodzin kolegi.

Później porównawczo mówią jak przygotowujemy się do przyjęcia Jezusa do serca.

Dzieci otrzymują fragmenty różnych piosenek, z których mają wybrać te, które

pasują do procesji komunijnej.

spotkanie 20

Śpiew uwielbienia po Komunii świętej

SŁOWO ŻYCIA: Gdy zauważę obecność Boga, uwielbię Go aktem strzelistym.

Słowo Boże:
Mk 14,3-9 „Namaszczenie w Betanii”

Metodą trybunału osądzamy kobietę: „Czy namaszczając Jezusa drogim olejkiem

dobrze zrobiła?” Porównujemy sytuację w Betanii z Komunią. Chodzi tu o pokazanie, że
Jezus jest obecny w postaci materialnej i możemy Go uwielbiać.

Modlitwa uwielbienia jest „przytuleniem się” do Boga. Pokazujemy to na

przykładzie mamy. Przytulamy się po to, bo to lubimy i kochamy tę osobę. Nie
uwielbiamy kogoś za coś, tylko za to, że jest.

Przykładem uwielbienia śpiewem jest Magnificat (Łk 1,46nn). Maryja

wyśpiewała tę pieśń. Wyjaśniamy „akty strzeliste”

Przy modlitwie możemy zaśpiewać kilka piosenek na uwielbienie.

spotkanie 21

Śpiew rozesłania –

spotkanie podsumowujące część II

SŁOWO ŻYCIA: Wraz z grupą przygotujemy śpiewy na najbliższą niedzielę. Na

Mszy będę się modlił(a) śpiewem.

Cele:
Dydaktyczny: Prezentacja zasad układania śpiewów na Mszę świętą.
Wychowawczy: Ugruntowanie poznanej zasady, że śpiew jest modlitwą.

Dzisiejsze spotkanie będzie polegało na przygotowaniu zestawu śpiewów na

niedzielę.  Konieczne  będzie  przypomnienie  w  jednym  zdaniu,  jaką  tematykę  mają
zawierać  poszczególne  pieśni  oraz  przeanalizowanie  liturgii  Słowa,  która  powinna  być
inspiracją tych śpiewów a przede wszystkim śpiewu na zakończenie Mszy.

Jeśli warunki na to pozwalają można skonsultować te propozycje z organistą, lub

księdzem i po jego aprobacie przygotować komentarz przed Mszą, który wyjaśni,
dlaczego te a nie inne śpiewy będą wykonywane na Mszy.

Animatorowi do spotkania potrzebny będzie kalendarz liturgiczny (z zakrystii lub

od księdza), żeby sprawdzić czytania i ewentualne specjalne obchody liturgiczne na
niedzielę.

Część III: Poza schematem – tematy dodatkowe

Trzecia część to dwa dodatkowe tematy do zrealizowania w dowolnym czasie roku
formacyjnego.

spotkanie 22

Powołanie – „Pójdź za mną”

SŁOWO ŻYCIA: W tym tygodniu będę zawsze pamiętał(a) o modlitwie do Ducha

Świętego przed rozpoczęciem nauki.

Cele:
Dydaktyczny: uświadomienie dzieciom, że każdy ma inne powołanie.
Wychowawczy: nauczenie dziecka dobrego wypełniania swojego powołania, jakim jest

bycie uczniem.

Co to jest powołanie? Czy wszyscy ludzie mają takie samo powołanie?

Słowo Boże:

1 Kor 12,14-16

Parafrazujemy ten tekst tak, aby uświadomić dzieciom, że Kościół jest podobny

do ludzkiego ciała, w którym każda część jest ważna.

Przeżycie tajemnicy:

Na stole kładziemy wycięty z papieru zarys postaci człowieka – symbol

Kościoła. Na każdej części ciała tej postaci dzieci wypisują inny zawód, powołanie, które
kojarzy im się z tą częścią ciała (np. ręka: lekarz; głowa: naukowiec; itp.)

Jakie jest główne powołanie każdego człowieka? (na podstawie fragmentu –

dążenie do Boga) Jakie są powołania inne? (zawód, bycie ojcem /matką, itd.)

Ważne jest, aby wymieniając powołania omawiać ich rolę w Kościele i świecie

sugerując przy tym, że są to w przyszłości zadania uczestników spotkania.

Jakie jest nasze powołanie? (aktualnie) – BYCIE UCZNIEM (wpisujemy na

postać) W jakim celu dał nam Bóg możliwość uczenia się?

Czyje dary pomagają nam w dobrym wypełnianiu naszego powołania?

Wymieniamy dary Ducha Świętego i wybieramy te, które kojarzą się z nauką. Co należy
robić, aby otrzymać te dary? (modlitwa)

Zastosowanie:

Razem układamy modlitwę do Ducha Świętego, którą będziemy przez cały

tydzień odmawiać przed nauką. Dzieci przepisują sobie modlitwę do notatników.

spotkanie 23

Nasze problemy – „papieros”

SŁOWO ŻYCIA: Zawsze będę odmawiał(a), kiedy ktoś zaproponuje mi papierosa;

będę unikał(a) towarzystwa osób palących.
Dziś wieczorem pomodlę się za jakąś osobę palącą, na której mi
szczególnie zależy.

Cele:
Dydaktyczny: uświadomienie dzieciom, że palenie szkodzi zdrowiu
Wychowawczy: nauczenie dzieci odmawiania namowom

Rozmawiamy o zagrożeniach wynikających z palenia. Robimy listę tych

zagrożeń posługując się wiedzą na ten temat, którą dzieci mają ze szkoły.

Metoda aktywizacji

Prowadząca do zrozumienia jak uniknąć palenia: Przedstawiamy dzieciom

przeźroczysty słoik, który napełniamy dymem z kadzidełka zapachowego.
Co przypomina ten zadymiony słoik? (pokój palącego, jego płuca)
Słoik dość łatwo uwolnić od dymu – wystarczy go przewietrzyć (demonstrujemy), ale jak
uwolnić się od przebywania w dymie papierosowym czy nawet palenia?
Wracamy do doświadczenia: teraz słoik przedstawia nas. Unikniemy zadymienia, gdy:
- sami nie będziemy chcieli go zadymić,
- gdy nie pozwolimy na to innym (obrazujemy przy pomocy słoika).
Tak samo trzeba postąpić wobec palenia papierosów:
- nie palić, odmawiając namowom,
- unikać towarzystwa palących.

Słowo Boże:

J 8, 34

Układam puzzle logiczne z tym fragmentem.
Co mówi Słowo Boże na omawiany przez nas temat?
Jaki ten tekst ma związek z paleniem?

Ćwiczenie asertywności

Umiejętności mówienia „nie”. Na stole kładziemy dwie wycięte postacie oraz

dymki zawierające to, co one mówią. Jedna z osób proponuje drugiej zapalenie papierosa.
Druga natomiast odpowiada, że nie zapali, bo.....
Tutaj dzieci dopisują argumenty, dlaczego nie warto palić.
Omawiamy te argumenty.

Podsumowujemy spotkanie i doprowadzamy do zastosowania (patrz: „słowo życia”
z początku spotkania).

Część IV: Nasza wspólnota w roku liturgicznym

Czwarta część jest związana z obchodami liturgicznymi i pomyślana jako wprowadzenie
do przeżywania poszczególnych obchodów, stąd należy je realizować z odpowiednim
wyprzedzeniem.

spotkanie 24

Różaniec

Razem z grupą przygotujemy i poprowadzimy różaniec

Konkurs

W celu powtórzenia wiadomości o różańcu animator przygotowuje

planszę  z  rozrysowanym  różańcem  oraz  losy  z  odpowiednimi  numerkami
odpowiadającymi  liczbie  ziarenek  różańca.  Po  wylosowaniu    numerka
zadaniem  dziecka  będzie  powiedzenie  jaką  modlitwie  się  odmawia  na  tym
ziarenku i jaką tajemnice, itp. Całość można ubogacić w zależności od ilości
osób w grupie.

Dlaczego powinniśmy chodzić na nabożeństwa różańcowe?

a) dzieci piszą na karteczkach powody, dla których warto odmawiać różaniec;
b) animator wcześniej przygotowuje swoje karteczki (np. różaniec jest rozważaniem,
modlitwą wspólnoty, o to prosiła Maryja w Fatimie, w centrum tej modlitwy jest Pan
Jezus);

c) omówienie propozycji i stwarzamy piramidę (poczynając od najważniejszych na samej
górze).

Skoro już wiemy, dlaczego warto odmawiać różaniec, to włączymy się w jego

przygotowanie i poprowadzenie.

Zastosowanie:

Na przygotowanie nabożeństwa poświęcamy resztę spotkania:

- do I, III, V dziesiątki różańca przygotowujemy z dziećmi intencje,
- do II, IV dziesiątki różańca przygotowujemy dopowiedzenia na podstawie fragmentów
z Pisma świętego opisujących daną tajemnicę.

spotkanie 25

Przed odpustem

SŁOWO ŻYCIA: W odpust (święto patronalne parafii) postaram się uzyskać odpust

zupełny.

Skojarzenia dzieci z odpustem.

Układanie z pociętej na zdania historyjki całości.

Zdania w poprawnej kolejności:
1. Jasiu rozbił talerz i bał się przyznać do tego, bo wiedział, że mama będzie się złościła.
2. Jednak powiedział jej o tym i choć trochę się smuciła, to jednak mu wybaczyła, bo

wiedziała, że żałuje tego co zrobił.

3. Jasiu jednak wiedział, że był to ulubiony talerz mamy, dlatego też postanowił, że odkupi

jej go.

4. Niestety, jego świnka – skarbonka nie była aż tak pełna, więc Jaś poprosił kilka osób

z rodziny o drobną pożyczkę.

5. Następnego dnia rano w kuchni leżał taki sam talerz, jaki Jasiu nieszczęśliwie rozbił.
6. Mama była bardzo szczęśliwa i przez resztę dnia na jej twarzy gościł uśmiech.

Po ułożeniu całej historii odczytujemy ją tak, żeby każde dziecko miało w to

jakiś wkład.

Prosimy dzieci, aby całą historyjkę przedstawiły za pomocą przygotowanych

wcześniej obrazków (obrazki są schematyczne: uśmiechnięte i smutne buźki mamy,
talerz, rozbity talerz, dobre ciocie, pieniążki, itp.)

Przenosimy całą historię na nasze życie (najlepiej, żeby dzieci same doszły do

tych analogii):
Czym dla nas może być ten rozbity talerz? (grzech)
Czym jest przeproszenie mamy? (spowiedź)
Kim są osoby pomagające nam w problemie? (Kościół/święci – wstawiający się za nami)
Czym jest odkupienie talerza? (uzyskanie odpustu)

NIEBO

NIEBOnie

CZYŚCIEC

Rozdajemy dzieciom puzzle plakatowe (6 części). Zawierają one takie elementy

jak: Komunia święta, spowiedź, modlitwa w intencjach ważnych dla papieża, nawiedzenie
kościoła, modlitwa, modlitwa do patrona parafii/świętych.
Dzieci rysują to, co napisane jest na danym elemencie i układają puzzle.
Omawiamy wszystkie części.
Czym są te elementy przedstawione na puzzlach? – WARUNKAMI UZYSKANIA ODPUSTU.

Co by się stało, gdyby zabrakło któregoś z elementów? (nie uzyskamy odpustu

zupełnego).

Przedstawiamy dzieciom schemat obrazujący ważność odpustu zupełnego:

(schemat ten najlepiej wyciąć z papieru tak, aby drabiny mogły się poruszać)

Omawiamy dokładnie schemat:

Chcę się dostać do nieba, jednak nie jest to takie proste. Najpierw muszę iść do

czyśćca. Z kolei, żeby trafić do czyśćca muszę być po sakramencie pokuty (uwolniony od
grzechów ciężkich). W czyśćcu odpokutuję za grzechy powszednie. Następnie, aby moja
dusza  mogła  się  dostać  do  nieba,  muszą  się  za  mnie  modlić  ludzie  na  ziemi,  muszą  się
wstawiać  za  mną.  Ta  droga  jest  długa  i  ciężka,  dlatego  Bóg  daje  mi  możliwość  jej
„skrócenia”  przez  uzyskanie  odpustu.  Jest  on  zadośćuczynieniem  za  kary  doczesne.
Ponieważ  oprócz  grzechów  przez  nas  popełnionych  i  odpuszczonych  przez  kapłana
w  sakramencie  pokuty  jest  coś  takiego  jak  wspomniana  kara  doczesna,  za  nasze
zaniedbania np. modlitwy (grzech ten jest po spowiedzi odpuszczony, ale pozostaje fakt,
że  zaniedbaliśmy  tę  modlitwę,  brakowało  jej  w  naszym  życiu  i  nie  miała  ona  na  nas
żadnego wpływu) dlatego musimy uzyskać odpust zupełny jako formę zadośćuczynienia
za te zaniedbania. Jeśli tylko spełnimy wszystkie WARUNKI UZYSKANIA ODPUSTU,
to drabina prowadząca do czyśćca połączy się z tą łączącą czyściec z niebem i poprowadzi
nas prosto do nieba (tutaj łączymy te dwie drabiny w jedną).

Dlaczego więc warto korzystać z odpustów?

ODPUST

Słowo Boże:

Mt 22,1-5.10-14

Omawiamy tekst.

Odpust w parafii jest ucztą, na którą zaprasza nas Bóg. Przygotowuje się On do

niej bardzo dokładnie i zaprasza wszystkich ludzi. Każdy może stanąć przed bramą
Królestwa Niebieskiego, ale nie każdy przez nią przejdzie. Będzie to dane tylko tym,
którzy będą do tego przygotowani.

spotkanie 26

Przed Adwentem

SŁOWO ŻYCIA: Przez cały tydzień będziemy uczęszczać całą grupą na roraty.

Animator na spotkanie przygotowuje w domu kaganki (np. uformowane

z plasteliny z wkładem herbacianym. Połowa wkładów powinna być nowa a połowa
prawie wypalona) oraz znak Pana Jezusa. Rzeczy te posłużą nam do zobrazowania
przypowieści o pannach roztropnych i nieroztropnych.

Słowo Boże:

Mt 25,1-13

Czytanie tekstu.

Parafraza tekstu z użyciem przygotowanych rekwizytów.

Należy zwrócić uwagę na
symbolikę oliwy, która oznacza
dobre

przygotowanie

przyjście Oblubieńca.
Jak

wygląda

współczesne

oczekiwanie na Mesjasza?

Animator  przygotowuje  trzy
karty  (wzorowane  na  metodzie
kart OH).
Pierwszą  z  cmentarzem  (grób),
drugą z sądem (waga), i trzecią
ze żłóbkiem Betlejemskim.
Dzieci  (lub podzespoły) losują
karty i odgadują  jakie przyjście
Mesjasza  obrazuje  karta  i  jak
się na nie przygotować. Wyniki
zapisujemy na większej planszy

W trakcie omawiania Bożego Narodzenia zwracamy uwagę na udział w Mszy

świętej roratniej oraz na symbolikę lampionów.

Wykonanie lampionów jako symbolu naszego czuwania

Zastosowanie:

Umówienie się z grupą na wspólne wyjście na roraty.

spotkanie 27

Przed Bożym Narodzeniem

SŁOWO ŻYCIA: Przygotowanie Wigilii chrześcijańskiej: przeczytanie napisanych

na spotkaniu modlitw, pomoc w przygotowywaniu stołu
wigilijnego.

Czym jest Wigilia?

Przygotowujemy nasz stół wigilijny:

Animator powinien przygotować na spotkanie stół i wszystkie potrzebne

elementy tak, aby dzieci same mogły nakryć stół w czasie spotkania. Następnie
przechodzimy do wytłumaczenia symboli rzeczy, które znajdują się na stole, lub obok
niego.
biały obrus – oznacza czystość
siano – Jezus leżał na sianie, w żłobie
opłatek – chleb, dzielenie się, Najświętszy Sakrament
świece – światło Chrystusa
krzyż – symbol chrześcijaństwa
Pismo święte – Słowo Boże
choinka – (zielone drzewko) symbol życia
prezenty – Jezus jest dla nas największą radością; obdarowujemy się nią.

Kiedy dzieci układają elementy wystroju stołu zadajemy im pytania dotyczące

symboliki poszczególnych przedmiotów. Dlaczego kładziemy np. krzyż?
Jak powinna zacząć się Wigilia?

Słowo Boże:

Łk 2,1-14

(Można sparafrazować tekst na podstawie wykonanych wcześniej rysunków)
Każde dziecko zaznacza w swojej Biblii ten tekst, aby go odczytać w domu.

Dzielimy się na dwie grupy: pierwsza układa modlitwę prośby za rodzinę, druga

układa błogosławieństwo ojca nad opłatkami.

Odczytujemy modlitwy. Wykorzystamy je w naszych domach, dlatego dobrze

jest je przepisać na mniejsze kartki, które otrzyma każde dziecko.

Zastosowanie:

Co zrobić, aby te elementy wprowadzić w naszych domach?

spotkanie 28

Przed Uroczystością Ofiarowania Pańskiego

SŁOWO ŻYCIA: Przyjście na Mszę świętą w Uroczystość Ofiarowania

i przyniesienie świecy.

Animator przygotowuje na spotkanie obrazek z ofiarowaniem Jezusa w świątyni.

Zadaniem dzieci jest opowiedzenie tego wydarzenia.

Słowo Boże:

Łk 2,22-31

Jakim określeniem nazwał Jezusa starzec Symeon?

Przeżycie tajemnicy:

Przygotowujemy także dużą planszę z napisem „Światło” i ilustracjami

obrazującymi

to,

z czym nam się światło kojarzy.

Przykłady: ognisko, żarówka, latarnia morska, sygnalizacja świetlna, światła

samochodowe, słońce (dzieci mogą dorysować swoje propozycje)

Następnie napis „Światło” nakrywamy napisem „JEZUS”. Zadaniem dzieci jest

wyjaśnienie, dlaczego Jezus jest dla nas jak światło na obrazkach.

Przykłady:

Jezus jest dla nas jak latarnia morska, bo wskazuje nam drogę.
Jest jak ognisko, bo na nim można ugotować pokarm.
Jest jak słońce, bo daje życie i ciepło.
Jest jak żarówka, bo oświeca. (wyjaśnienia można dopisać na planszy)

Świeca jak Jezus jest światłem. Animator wyjaśnia dzieciom symbolikę świecy

w liturgii święta Ofiarowanie Pańskiego.

spotkanie 29

Przed Wielkim Postem

SŁOWO ŻYCIA: Moim postanowieniem na Wielki Post będzie …

Cel: Ukazanie postanowień wielkopostnych jako ofiary z czegoś co przyjemne lub czynu
miłości dla Boga lub bliźnich.

Wprowadzenie:
Rozmowa na temat:



jakie wydarzenia przypomina Wielki Post



czas trwania i praktyki wielkopostne (Droga Krzyżowa, Gorzkie Żale,

powstrzymywanie się od zabaw, trwanie w łasce uświęcającej, postanowienia
wielkopostne)

Treść:

1. Animator przygotuje wycinankę dość dużego krzyża (tak by można na nim

później pisać) i dwie  strzałki  idące od niego. Na jednej pisze słowo „ofiara”, na drugiej
„dar  =  zbawienie”.  Dobrze  będzie  przygotować  też  wycinankę  postaci  człowieka.
Posługując się  tym schematem przypomina  dzieciom, że ofiara  z  życia  Jezusa  dała  nam
zbawienie.

Układając wycinankę postaci odpowiada z dziećmi na pytanie:

jak ja mogę stanąć pod krzyżem Jezusa?

jak mogę przyjąć zbawienie – dar z krzyża?

2. W Wielkim Poście chcemy też darem odpowiedzieć na dar, a ofiarą na ofiarę.

Zobaczmy na jakie dary i ofiary czeka Jezus:

Mk 12,41-44

(wdowi grosz) – można

odegrać jako bibliodramę i omówić. Eksponujemy: mały dar; dar z serca

3. Co możemy dać Bogu w Wielkim Poście? Przygotować małe pudełko, które

będzie obrazowało skarbiec z darami. Każde dziecko wypisuje na małych kartkach rzeczy,
które  sprawiają  mu  przyjemność,  lub  które  mogą  sprawić  przyjemność  innym.
Po  wykonaniu  tej  pracy  wyjmujemy  kolejno  kartki  i  omawiamy  czy  wyrzeczenie  lub
zrobienie  tej  rzeczy  nadaje  się  na  postanowienie.  Chodzi  o  to,  że  na  postanowienie  nie
nadają się czyny, które i tak powinno się wykonać oraz rzeczy zbyt trudne. Warto też by
animator dołączył tam swoje pomysły.

4. Podjęcie postanowień. Dzieci wpisują na Krzyżu swoje postanowienia

wielkopostne już powzięte lub powzięte na spotkaniu. Krzyż można wyeksponować na
miejscu spotkań.

spotkanie 30

Triduum Paschalne

SŁOWO ŻYCIA: Udanie się całą grupą na uroczystości „wielkich dni”.

Animator przygotowuje na spotkanie rozsypankę wyrazową z napisem Triduum

Paschalne. Zadaniem dzieci na początku spotkania będzie ułożenie tego hasła z literek.

Przygotowujemy tabelę:

Fakt Biblijny

Liturgia

Dzień i godzina celebracji

w mojej parafii

J 13,5 – umycie nóg przez
Jezusa

umycie nóg wiernym przez
kapłana

Wielki Czwartek godz. 18

Dajemy dzieciom do ułożenia zestawy kartek z napisami lub obrazkami.
Każdy zestaw składa się z:
a) opisu wydarzenia, które miało miejsce w Jerozolimie (cytat biblijny),
b) hasłowej nazwy tego wydarzenia biblijnego,
c) nazwy wydarzenia liturgicznego z miejscem na wpisanie dnia i godziny celebracji.

Połączone elementy wklejamy do tabeli i dopisujemy godzinę celebracji tego wydarzenia
w naszej parafii.

Tematy obrazków:



Umycie nóg wiernemu przez kapłana (umycie nóg przez Jezusa)



Przeistoczenie podczas Mszy świętej (ustanowienie Eucharystii)



Modlitwa w Ciemnicy (modlitwa we Ogrójcu)



Droga Krzyżowa – nabożeństwo (Droga Krzyżowa Jezusa)



Śmierć Jezusa na krzyżu

J 13,5

Mt 26,26-28

J 18,1

J 19,15

J 19,30



Czuwanie przy Bożym grobie („Cisza” przed Zmartwychwstaniem)



Palący się Paschał (tutaj raczej nie ma odnośnika do wydarzeń
jerozolimskich, wigilia paschalna. Paschał i obrzędy chrzcielne)



Wierni zgromadzeni wokół Paschału

Zastosowanie:

Animator przygotowuje ulotkę dla dzieci. Muszą w niej być zawarte miejsca na

wpisanie tego, co i o której godzinie będzie się działo w naszej parafii w czasie Triduum
Paschalnego oraz miejsce na zaznaczenie tego, w czym będziemy uczestniczyć razem
z grupą (adoracja oazowa – całej wspólnoty, lub grupy).

spotkanie 31

Symbole wielkanocne

SŁOWO ŻYCIA: Na spotkaniu każdy zrobi chorągiew, którą włoży do swojego

baranka w domu oraz zadba o to, by ten baranek znalazł się na
wielkanocnym stole.

Po przypomnieniu treści ostatniego spotkania odnośnie Triduum Paschalnego,

próbujemy razem z dziećmi zastanowić się nad elementami wystroju wielkanocnego
w kościele i w naszych domach.

Przygotowujemy następujące symbole wielkanocne (w formie przestrzennej):



baranek,



paschał,



krzyż z czerwoną stułą,



pusty grób,



chorągiew.

Dzieci próbują wytłumaczyć symbolikę poszczególnych przedmiotów (na tyle, na ile
potrafią). Przy „pustym grobie” odczytujemy fragment biblijny:

Słowo Boże:

Mt 28,1-8

(opis pustego grobu)

J 19,40

J 20,1-2

J 20,21-23

Przygotowujemy karteczki z prawidłowymi określeniami, objaśnieniami

poszczególnych symboli:
(baranek) – symbol ofiary Chrystusa (Pascha),
(paschał) – żywy płomień (świeca), symbolizujący Chrystusa Zmartwychwstałego,
(krzyż z czerwoną stułą) – symbol Chrystusa-Kapłana, który złożył samego siebie

w ofierze za nasze grzechy,

(pusty grób) – symbol Zmartwychwstania,
(chorągiew) – symbol zwycięstwa, jakie Chrystus odniósł nad złem i śmiercią.

Po wcześniejszym wytłumaczeniu tych symboli, rozdajemy dzieciom karteczki

i prosimy o przyporządkowanie  ich do przedmiotów, leżących przed nimi.  Wskazujemy
dzieciom,  że  symbole,  o  których  mowa  powyżej,  są  ważnym  elementem  nie  tylko
wystroju kościoła, ale część z nich powinna również znaleźć się w naszych domach.

Zastosowanie:

Przynosimy na spotkanie materiały, które posłużą nam do wykonania

chorągiewek. Każdy z uczestników przygotowuje chorągiew, którą udekoruje swojego
baranka.

spotkanie 32

Maj – miesiąc Maryi

SŁOWO ŻYCIA: Wspólne chodzenie na nabożeństwa majowe przez cały tydzień.

Przedstawiamy dzieciom obrazek: na pierwszym planie znajduje się młoda para.

Pan  młody  pyta  małżonki  skąd  wzięło  się  wino  (teksty  mogą  być  w  postaci  chmurek
komiksowych). Na to panna młoda odpowiada, że Maryja wstawiła się za nimi u Jezusa,
a On sprawił cud. Na drugim planie obrazka widać Maryję z Synem.

Słowo Boże:

J 2,1-11

Treść spotkania:

Dajemy dzieciom obrazki z symbolami nawiązującymi do niektórych wezwań

z Litanii Loretańskiej. Osobno dajemy wezwania (tematy obrazków). Zadaniem dzieci jest
połączenie wezwań z ilustracjami.
Dlaczego nazywamy Maryję np. Ucieczką Grzesznych?
W jakich sytuacjach nam pomaga?

Pytamy dzieci z czego są zaczerpnięte powyższe wezwania. (Litania Loretańska)

Litanią modlimy się, żeby Maryja wstawiała się za nami w różnych sytuacjach.
Kiedy odmawiamy w kościele tą litanię? (nabożeństwa majowe)

Zastosowanie:

Rozdajemy dzieciom karty pracy i obrazki Maryi (do wklejenia do zeszytu),

które możemy otoczyć wyciętymi kwiatami.

spotkanie 33

Przed Uroczystością Matki Bożej Królowej Polski

SŁOWO ŻYCIA: Odmówienie lub zaśpiewanie Apelu Jasnogórskiego w intencji

Ojczyny.

Dlaczego sportowcy otrzymują medale? (ponieważ na nie zasłużyli)

Pytamy dzieci, czy były kiedykolwiek w Częstochowie, na Jasnej Górze.

Co takiego rzuca się tam w oczy? (obraz). Kładziemy na stole obraz Matki

Boskiej Częstochowskiej (Królowej Polski).

Co rzuca się w oczy poza świętym obrazem? (w kaplicy klasztornej znajduje się

dużo darów od ludzi, którzy zawdzięczają coś Maryi, dary te nazywamy wotami). Tak jak
sportowców nagradzamy medalami i nagrodami, tak Maryję „nagradzamy” wotami za
łaski. Na przykład, co może zawdzięczać Maryi osoba, która ofiarowała jej kule?

W co ubrana jest Maryja? (w suknię z wotów)

Nie tylko ludzie współcześni okazują swoją wdzięczność Królowej Polski.

W kaplicy częstochowskiej znajduje się złota róża – dowód wdzięczności od papieża
Jana Pawła II oraz berło i jabłko od króla Kazimierza Wielkiego.

Mówiąc to kładziemy przed dziećmi wizerunki wspominanych osób.

Opowiadamy też (w miarę ciekawie) o wydarzeniach, w których przyczyniła się za Polską
Maryja: o obronie Częstochowy i Cudzie nad Wisłą.

Słowo Boże:

Mt 23,37-40

Na co zwraca Jezus uwagę? (na troskę i modlitwę za ojczyznę)

Dajemy dzieciom puzzle (4 elementy), na których wypisane są fragmenty Apelu

Jasnogórskiego.  (Maryjo  Królowo  Polski;  jestem  przy  Tobie;  pamiętam;  czuwam).
W  mniejszych  grupkach  dzieci  przedstawiają  graficznie  słowa  napisane  na  puzzlach.
Dokładnie  omawiamy  na  podstawie  ułożonych  już  elementów  naszą  postawę  wobec
Maryi.

Doprowadzamy do zastosowania końcowego (dzisiejsze odmówienie/zaśpie-

wanie apelu w intencji Ojczyzny). Aby dzieci nie zapomniały i nie miały problemów
z tekstem rozdajemy im małe kartki z wypisanym apelem (można na nich umieścić mały
rysunek do pokolorowania po wypełnieniu postanowienia).

spotkanie 34

Przed uroczystością Ciała i Krwi Pańskiej

SŁOWO ŻYCIA: Pójdę na procesję Bożego Ciała.

Przygotowujemy na spotkanie rysunek monstrancji. Na „promieniach”, będących

jej częścią dzieci wypisują wszystko, co kojarzy im się z Bożym Ciałem. Próbujemy

razem z nimi wyjaśnić znaczenie
poszczególnych elementów, osób.

Słowo Boże:

Mt 26,26-28

ustanowienie  Eucharystii  +  krótkie
objaśnienie znaczenia tego święta

Tematyka  i  symbolika  poszczegól-
nych ołtarzy (dla animatora):
1.  Eucharystia  jest  ofiarą  –  przy
tym  ołtarzu  prosimy  Boga,  abyśmy
godnie

składali

Jemu

ofiarę

Eucharystyczną  (symbol:  kielich
z hostią).
2.  Eucharystia  jest  pokarmem
duszy  –  przy  tym  ołtarzu  prosimy
Boga,  aby  nigdy  nie  zabrakło  nam
pokarmu  duszy  i  ciała  (symbol:
chleb).
3.  Eucharystia  jest  zadatkiem
życia wiecznego – przy tym ołtarzu
prosimy  Boga,  aby  Komunia  święta

pomagała nam w dojściu do zbawienia (symbol: krzyż i hostia, opierające się o niebo
i ziemię).
4. Eucharystia jest sakramentem jedności – przy tym ołtarzu prosimy Pana, aby
uwolnił nas od grzechów i zjednoczył wszystkich, którzy przyjmują Jego Ciało (symbol:
konfesjonał).

Zastosowanie:

Dzielimy grupę na cztery zespoły, którym przydzielamy po jednym ołtarzu

(podajemy temat tej stacji – ołtarza) i prosimy o przygotowanie graficznego projektu
ołtarza.