1/1
Dokument pobrany z: www.fotoklasyka.pl
Podstawowe części i ustawienia aparatu:
•
1. zaczep paska
•
2. licznik wykonanych zdjęć
•
3. dźwignia samowyzwalacza
•
4. spust migawki
•
5. wskaźnik i jednocześnie blokadka trybu
ekspozycji
•
6. lista trybów ekspozycji
•
7. dźwignia transportu filmu
•
8. kontrolka naciągu migawki, stan
naciągnięcia migawki sygnalizowany jest
kolorem czerwonym
•
9. przyciski zmiany czasu migawki tylny
przycisk zmienia czas migawki na mniejszy,
przedni na większy
•
10. gorąca stopka (mocowanie lampy
błyskowej)
•
11. styk automatycznego wyzwolenia lampy
•
12. pierścień korekcji ekspozycji
•
13. wskaźnik ustawienia czułości filmu (ze
wskaźnikiem zgodnym z ASA)
•
14. korbka powrotnego przesuwu filmu
•
15. gałka powrotnego przesuwu filmu
(jednocześnie dźwignia otwarcia tylnej pokrywy
k
fil
)
•
20. skala głębi ostrości w zależności od
ustawienia przesłony
•
21. przsełona/odległość
•
22. pierścień ustawienia przesłony
•
23. gniazdo synchronizacji lampy błyskowej za
pośrednictwem przewodu
•
24. okular wizjera
•
25. rozszerzony wskaźnik powrotnego
przesuwu filmu
•
26. pin przewodnika
•
27. styki windera
•
28. komora filmu
•
29. komora baterii
•
30. gwint mocowania statywu
•
31. szyna prowadzenia filmu
•
32. szyna filmu
•
33. powierzchnia (listki) migawki
•
34. przycisk uwolnienia powrotnego przesuwu
filmu
•
35. wtórnik transportu filmu
•
36. tryby pomocnicze przesuwu filmu
•
37. szpula zaczepienia i nawijania filmu
•
38. tylna pokrywa
2/2
Dokument pobrany z: www.fotoklasyka.pl
- komory filmu)
•
16. dźwignia zwolnienia blokady bagnetu
•
17. wskaźnik ustawienia obiektywu
•
18. pierścień ostrości
•
19. skala ze wskazaniem odległości ostrzenia
(w metrach i stopach)
•
39. pin zerowania licznika zdjeć
•
40. powieżchnia docisku filmu
•
41. zatyczka okularu wizjera
Umieszczanie filmu w komorze (wyciąganie) i przygotowanie do robienia zdjęć:
Jak karze stara nauka należy się upewnić czy w komorze nie ma filmu, gdyż nie trudno się
domyślić konsekwencji otwarcia tylnej ścianki przy nie zwiniętym do kasety filmie. Czynimy to
odchylając korbkę (14) i kręcąc zgodnie z nadrukowaną na gałce (15) strzałką. Obecność filmu
wyczujemy bez problemu, jeżeli film będzie nie zwinięty po kilku obrotach korbka
zablokuje się w pewnej pozycji. Nie radzę forsować oporu na siłę gdyż skończy się
zerwaniem kliszy. Jeżeli stwierdzimy, iż film znajduje się w środku należy go
wyciągnąć wykonując następujące czynności: Przyciskamy przycisk zwolnienia
blokady (34, skan obok A) i trzymając go przewijamy film korbką kręcąc nią
oczywiście zgodnie z kierunkiem strzałki. Sygnałem końca i zwinięcia całości
będzie charakterystyczny chwilowy opór i dźwięk uwolnienia końcówki filmu ze
szpuli. Dla pewności można przekręcić korbkę jeszcze kilka razy, co zagwarantuje
całkowite schowanie się filmu w kasecie. Teraz, aby otworzyć tylną ściankę
wystarczy pociągnąć korbkę w górę w kierunku osi obrotu, spowoduje to podniesienie się gałki, za
którą będziemy mogli pociągnąć mocniej w górę i tylna ścianka sama odskoczy. Teraz delikatnie
należy wyjąć kasetkę z naświetlonym negatywem i umieścić nowy film. Z nowego filmu należy
rozwinąć trochę więcej kliszy tak by swobodnie można było końcówkę zamocować na szpuli i
trybikach pomocniczych (36). Dla pewności przemieszczając lekko główną dźwignią naciągu (7)
można sprawdzić czy transport będzie się odbywał prawidłowo, czy film będzie ciągnięty i nic nie
będzie się haczyć. Po wykonaniu tych czynności należy wykonać 2 puste zdjęcia, aby przewinąć
naświetlony fragment filmu. Teraz można przystąpić do robienia zdjęć.
Robimy zdjęcia:
Do dyspozycji mamy tak naprawdę 2 tryby pracy. Wprawdzie dwa to może wydawać się mało, ale
w rzeczywistości daje nieograniczone możliwości. Zaczynimy, zatem od trybu najbardziej amatorskie,
czyli od automatycznego oznaczonego symbolem "AUTO". Aby go ustawić
wciskamy biały przycisk (5, skan poniżej) i przekręcamy gałkę tak by biały
przycisk znalazł się w obrębie nadrukowanego napisu "AUTO". W tej chwili, aby
zrobić zdjęcie można ograniczyć się jedynie
do wykadrowania, ustawienia ostrości i
pstryknięcia zdjęcia, ale... ale... było by to
zbyt piękne, nie zapominajmy, iż zadaliśmy
sobie tyle trudu żeby zakupić lustrzankę
klasyczną tylko po to by robić zdjęcia jak z
głupawki. Warto w tej chwili wyjaśnić sobie pewien termin, a
mianowicie: Głębia ostrości - jednym słowem jest to zakres odległości, który będzie ostry na zdjęciu.
Możemy tą głębia swobodnie dysponować postępując zgodnie z zasadą, iż im otwór, przez który
wpada światło jest mniejszy tym większa głębia ostrości i więcej elementów ostrych na naszym
zdjęciu. Głębia ostrości jest zawsze nadrukowana na obiektywie (20, skan obok). Należy także
pamiętać, iż głębia ostrości spada wraz ze zwiększaniem ogniskowej obiektywu co sprawia iż
teleobiektywy mają bardzo małą głębię, a szerokokątne mają głębie bardzo dużą.
Znając to pojęcie możemy spokojnie przystąpić do zrobienie pierwszego kontrolowanego zdjęcia
w trybie auto. Przećwiczmy dwa skrajne przypadki, jako pierwszy wyobraźmy sobie, iż jesteśmy w
górach chcemy zrobić piękny pejzaż z małym elementem w pierwszym planie np. bacą palącym fajkę.
Dysponujemy jedynym obiektywem 50mm. Zależy nam by i piękny pejzaż był ostry jak i by brzydszy
baca też był rozpoznawalny. Musimy, zatem ustawić maksymalnie dużą przesłonę na obiektywie, nie
mniejszą niż 16. Patrzymy przez wizjer wraz ze zwiększaniem przysłony będzie się zwiększał czas
Praca z aparatem i robienie zdjęć:
3/3
Dokument pobrany z: www.fotoklasyka.pl
otwarcia migawki. Nie możemy przesadzić, jeżeli robimy zdjęcie z ręki to czas nie powinien być
większy niż 1/60 sek. Ze statywu powiedzmy ze może być to 1/30, 1/15 pod warunkiem, że baca nie
będzie się wiercił. W naszym ME Super nie mamy możliwości podejrzenia głębi ostrości dla tego
musimy zdać się na skalę na obiektywie. Dajmy na to, iż przekręcając pierścieniem zakończyliśmy na
przesłonie 22 i czasie 1/125sek.-idealnie. Analizując ustawienie, na skanie powyżej, przy pokazanym
ustawieniu, głębia ostrości ograniczy się do mniej więcej 1,9-2,2m. Gdybyśmy jednak ustawili
pierścień przesłony na pozycję 22 wtedy głębia ostrości diametralnie wzrośnie: 1,3=5m. My jednak
potrzebujemy głębi ostrości w granicach nieskończoność-3m. Czyli dla naszego zdjęcia nie bacząc na
wcześniejsze ustawienie przez obiektyw, przekręcamy pierścień ostrości tak by znaczek
nieskończoności /przewrócona 8/ znalazł się przy lewej liczbie 22 na miarce głębi, co sprawi, iż zdjęcie
będzie ostre praktycznie od drugiego metra planu.
Teraz przykład drugi, robimy zdjęcie osoby. Sytuacja jest równie skomplikowana. Osoba jest na
nartach wokół śnieg. Mamy obiektyw 100mm. Nie interesuje nas nic więcej jak tylko fotografowana
osoba. Wiemy, co zrobić by uzyskać małą głębie ostrości... Ustawiamy minimalną przesłonę, co
sprawi, iż fotografowana osoba będzie ostra a wszystko inne nie. Aparat sam ustawi sobie czas
migawki należy jedynak zwrócić uwagę czy przypadkiem maksymalny czas jakim dysponujemy -
1/2000 sek nie jest zbyt długi, zasygnalizuje to nam czerwona mrugająca dioda przy napisie OVER w
wizjerze. Jeżeli wszystko jest OK. pstrykamy fotkę. Jednak po wywołaniu zdjęć możemy się nie lada
rozczarować. Tyle się namęczyliśmy, a okazało się, iż postać na zdjęciu jest blada i wyraźnie
nieoświetlona, czyli zdjęcie do kosza. Niestety na narty pojedziemy dopiero
za rok. Opisany tu problem to zmora zdjęć na śniegu, problem wynika z tego,
iż pomiar światła jest błędny gdyż śnieg iluzorycznie sprawił, iż aparat
przecenił oświetlenie i osoba, którą fotografowaliśmy została nieoświetlona. Z
pomocą na szczęście przychodzi nam korekcja ekspozycji (12, skan, obok),
która koryguje sposób ustawienia czasu. W naszym przypadku ustawiamy
korekcję, na +, czyli musimy naświetlać klatkę dłużej niż wynikałoby to podstawowego pomiaru światła
/w wizjerze zapali się dioda przy napisie EF/. Czyli ustawiamy na 2x i po problemie. Podobnie było by
w przypadku gdybyśmy fotografowali osobę w białym stroju na ciemnym tle wtedy korekcje
ustawilibyśmy na 1/2x. Należy pamiętać, iż wielkość korekty musi zależeć od kontrastu, jeżeli
fotografowany obiekt drastycznie wyróżnia się z otoczenia wtedy korekcja musi być większa.
Po tak "szczegółowo" opisanym trybie automatycznym nie będziemy mieli problemu z pracą w
trybie manualnym. Jedyna zmiana to taka, iż wszelkie ustawienia czasu migawki będziemy
wykonywali sami, za pomocą przycisków na panelu (10). W wizjerze będziemy mieli informacje czy
aktualnie ustawiony czas jest zbyt duży czy zbyt mały /mrugająca czerwona dioda OVER lub UNDER/.
Tryb manualny jest o tyle dobry, iż mamy pełną kontrolę nad ustawieniami aparatu łatwo możemy je
korygować i mieć pewność, że po zmianie położenia aparatu ustawienie migawki nie ulegnie zmianie.
Samowyzwalacz:
Praca z samowyzwalaczem w Pentax ME Super jest
niewiarygodnie prosta. Aby wykonać zdjęcie, ustawiamy
wszystkie istotne rzeczy jak przy normalnej fotografii.
Naciągamy dźwignię samowyzwalacza, naciągamy
dźwignię przesuwu filmu. Po czym delikatnie popychamy
dźwignię samowyzwalacza, od tej chwili mamy około 10 sek
do wyzwolenia migawki. W trakcje tych 10 s. dzwignia
przemieści się do pozycji wyjściowej z charakterystycznym
dźwiękiem pracującego mechanizmu. Należy pamiętać, aby nie pozostawiać
dźwigni samowyzwalacza w pozycji naciągniętej, gdyż grozi to zniszczeniem sprężyny, która
pozostając naprężona bardzo się zużywa.
Wielokrotna ekspozycja?
Tak to możliwe, jakkolwiek bardzo utrudnione. Asahi pokusiło się nawet do wpisania wielokrotnej
ekspozycji jako funkcji, jaką aparat posiada, moim jednak zdaniem jest to trochę przesadzone. Ale jak
to zrobić? Bardzo łatwo. Robimy pierwszą klatkę normalnie, po czym naciągamy do oporu gałkę
powrotnego zwijania filmu, przyciskamy przycisk zwolnienia blokady powrotnego przesuwu filmu (34),
trzymając go naciągam migawkę dźwignia transportu filmu. Teraz możemy po raz kolejny naświetlić
klatkę filmu. Czynność można bez ograniczeń powtarzać. Jest to sposób kombinowany i pomyłka
może kosztować stratę klatki lub nawet kilku klatek gdyż wyżej opisane kombinacje mogą
spowodować niekontrolowane przesunięcie filmu.