plik

Mafia i Sekta czyli faszystowska Opus Dei

Czarna pajęczyna, czarna masoneria, panowie w czerni, dzieci ciemności, katomasoneria, kościelna
masoneria,  czarna  loża  Kościoła,  słudzy  ciemności,  faszyzm  białych  rękawiczek  –  to  wszystko
synonimy  Opus  Dei,  czyli  Dzieła  Escrivy.  W  Prałaturze  Opus  Dei  zachodzi  jednocześnie  wysoki
poziom kontroli życia członków i psychomanipulacji. W związku z tym można powiedzieć, że Opus
Dei jest sektą destrukcyjną. Gdyby się przyjrzeć sekcie Opus Dei z bliska, ta instytucja nie różni się
wcale  od  innych  organizacji  kościelnych:  zapożyczyła  swoją  duchowość  od  Pedro  Poveda,
założyciela  Institución  Teresiana  a  swój  model  organizacyjny  zapożyczyła  od  inkwizycyjnego
zakonu Jezuitów.

Dzieło Boże, które samo siebie uważa za “wielką zbawczą interwencję boskiego lekarza”, uosabia w
moich oczach wszystkie te niechlubne tradycje w historii Kościoła, które w swej istocie odnoszą się
z  pogardą  do  człowieka  i  które  z  dziejów  Kościoła  uczyniły  dzieje  zbrodni”  –  Matthias  Mettner,
teolog  katolicki.  Struktura  Opus  Dei,  w  skrócie  nazywanego  Dziełem,  jest  ściśle  określona:  70
procent  stanowią  supernumerariusze,  czyli  osoby  świeckie  żyjące  w  rodzinach;  reszta  to
numerariusze, jak choćby najsłynniejszy z nich Joaquin Navarro-Vals, którzy zachowują celibat.

Opus Dei w Polsce roku 2006 liczyło przynajmniej 400 członków i 2000 współpracowników. Kobiety
stanowią  około  40%  tej  społeczności.  Ośrodki  kształceniowe  istnieją  we  Wrocławiu,  Lublinie,
Katowicach,  Gdańsku,  Białymstoku,  Toruniu,  Rzeszowie,  Radomiu,  Siedlcach,  Łodzi,  Olsztynie,
Płocku, Legnicy i Bydgoszczy – wszędzie tam, gdzie są silne tzw. ośrodki antysektowe, prowadzone
w  ramach  zbrodniczej  inkwizycyjnej  krucjaty  dla  zwalczania  wszelkiej  konkurencji  religijnej.
Instytucje  takie  jak  Pomorskie  Stowarzyszenie  Promocji  Nauki  w  Szczecinie  –  to  jest  typowa
agenda werbunkowa młodzieży do sekty Opus Dei!

Oficjalną  działalność  w  naszym  kraju  sekta  Opus  Dei  rozpoczęła  natychmiast  po  zmianie  ustroju.
Już  w  1989  zaprosił  sektę  Opus  Dei  do  swojej  diecezji  biskup  Kazimierz  Majdański  ze  Szczecina,
gdzie  jest  silny  ośrodek  sekty.  Rok  później  powstał  ośrodek  w  Warszawie.  Pierwszym  księdzem,
który  kierował  Dziełem  był  Stefan  Moszoro-Dąbrowski,  Polak,  ale  urodzony  w  Argentynie.  Na  rok
2009 opieką duchową nad członkami Opus Dei w Polsce sprawuje sześciu kapłanów, w większości
cudzoziemców. Organizacja jest elitarna, liczba rodaków, którzy złożyli śluby, nie przekracza 500.
Około 3-4 razy liczniejsze jest grono stałych współpracowników.

Adresy ośrodków sekty Opus Dei w Warszawie, Szczecinie i Krakowie można znaleźć bez problemu,
znacznie  trudniejsze  jest  poznanie  nazwisk.  Z  bardziej  znanych  postaci,  jawnie  o  swojej
przynależności  powiedział  jedynie  były  szef  Telewizji  Familijnej  Waldemar  Gasper.  Według
tygodnika “Wprost” i “Rzeczpospolitej” w kręgu Opus Dei znajduje się grupa wpływowych polityków
prawicy,  m.in.  posłowie Kazimierz  Ujazdowski,  Marek  Jurek,  Roman  Giertych,  Wiesław
Walendziak,  były  premierKazimierz  Marcinkiewicz oraz  członek  Krajowej  Rady  Radiofonii  i
Telewizji Jarosław  Sellin.  Jedna  z  siedzib  organizacji  mieści  się  w  pobliżu  Sejmu,  a  o  związki  z
sektą Opus Dei podejrzewany jest żyjący w celibacie Jarosław Kaczyński. Lech Wałęsa był pod
silnym  wpływem  księdza Franciszka  Cybuli,  członka  Opus  Dei,  z  kościoła  Matki  Boskiej
Różańcowej z gdańskiego osiedla, “Przymorze”, późniejszego “duszpasterza” prezydenta Wałęsy, a
od  1969  jako  TW  Służby  Bezpieczeństwa.  Obaj  panowie  spiskowali  nie  tylko  przeciwko  Annie
Walentynowicz, ale także innym osobom, które w jakikolwiek sposób naraziły się Wałęsie.

Instytucje

faszystowskiej

inkwizycji

jak Ruch

Effatha,

Tolle,

KANA,

OKOPS, Fronda, CCM, RRN,  dziecionline czy Civitas  Christiana to  wszystko  inicjatywy
faszystów  z  Opus  Dei  zwanej  też  “czarną  masonerią”,  od  ciemnej  kolorystyki  ubrania.  Popularna
aktywność  to  parafialny  punkt  poradnictwa  religijnego  czy  punkt  informacji  o  sektach  i  nowych
ruchach  religijnych.  To  tak  aby  było  śmieszniej,  że  najgorsza  z  sekt  informuje  o  sektach,  a
rozpoznaje  się  je  na  podstawie  autopscji  czyli  podług  tego  jak  samo  Opus  Dei  działa,  razem  ze
swoją mafijną omertą, zasadą milczenia i kultem jednostki.

W  1982  roku  po  raz  pierwszy  i  jedyny  wprowadzono  kanonicznie  status  prałatury  personalnej  –
“Prałatura Świętego Krzyża i Opus Dei”, bo tak brzmi jej pełna nazwa, ma strukturę analogiczną do
struktury  diecezji,  biskupstwa.  W  rzeczywistości  prałatura  personalna  jest  biskupstwem
ponadterytorialnym,  sektą  w  strukturze  Kościoła  katolickiego.  Inne  organizacje  takie  jak
Comunione  e  Liberazione,  Opus  Angelorum,  Pro  Ecclesia, Neokatechumenat,  Focolari  –  Dzieło
Maryi,  Ruch  Szensztacki,  Legion  Marii,  Pro  Occidente,  Austria  Catholica,  lefebryści  itd.,  tkwią  w
strukturach diecezjalnych.

Sekta  Opus  Dei,  powstała  oficjalnie  w  1928  roku  w  Hiszpanii,  podlega  kanonicznie  papieżowi,
gromadzi  na  rok  1999  ponad  80  tysięcy  katolików  na  całym  świecie  w  wielu  krajach,  w  tym  w
Polsce. Rozrost wpływów Opus Dei był błyskotliwy, także w Polsce. Bywały takie okresy w których
10  ministrów  w  faszystowskim  rządzie  gen.  Franco  –  z  którym  Dzieło  faktycznie  współdziałało  –
wywodziło się z Dzieła! Jak podaje Matthias Mettner: pod koniec lat siedemdziesiątych Dzieło liczyło
72.375  członków,  działających  w  87  krajach,  a  ściśle  mówiąc  –  w  479  uniwersytetach  (w  tym
polskich) i szkołach wyższych, w 604 redakcjach gazet, czasopism i wydawnictw naukowych, w 52
stacjach  telewizyjnych  i  radiowych,  w  38  agencjach  informacyjnych  i  reklamowych  oraz  w  12
przedsiębiorstwach produkcji i rozpowszechniania filmów. Pod rządami papieża Jana Pawła II Dzieło
sukcesywnie zwiększa te “areały wpływów”, a wiele centrów edukacyjnych i szkół dla młodzieży to
niestety  pola  werbunkowe  tej  tajemniczej  i  destrukcyjnej  sekty.  Wszelkie  inicjatywy  w  postaci
Szkół  Społecznych  Niepublicznych  to  zwykle  niebezpieczna  aktywność  supernumerariuszy  Opus
Dei.

W  latach  trzydziestych  XX  wieku  pojawiały  się  uzasadnione  oskarżenia,  że  Opus  Dei  to  żydowski
odłam  masonerii  biznesowej,  której  celem  jest  szerzenie  w  Kościele  nowinkarstwa.  W  latach
pięćdziesiątych  XX  wieku  Opus  Dei  wspierała  faszystowskie  rządy  generała  Franco  i  dążyła  do
zdobycia władzy nad ludźmi. Po Soborze Watykańskim II zarzucano Opus Dei zbytni konserwatyzm
i faszyzację. Dziś wtajemniczeni mówią, że Opus Dei to “katolicka mafia“, a Dan Brown czyni z jej
członków  fanatycznych  skrytobójców.  Faktem  jest,  że  najwyżsi  członkowie  Opus  Dei  byli
ideologicznym zapleczem faszystowskich dyktatur generała Franco w Hiszpanii, generała Pinocheta
w Chile oraz V w Argentynie.

W 1931 roku Hiszpania ogłoszona jest republiką, Jezuici są wykluczeni z edukacji oraz zamknięte
zostają wszystkie placówki oświatowe prowadzone przez zakonników. Młody ksiądz Escriva marzy o
rechrystianizacji Hiszpanii i odczuwa pilność misji ewangelizacyjnej. Dopiero w 1933 roku pojawia
się  pierwsza  wzmianka  na  temat  jego  zamiarów.  Określa  swój  pomysł  w  następujących  słowach:
“należy  utworzyć  między  innymi  nieoficjalne  ośrodki  kształcące,  przesiąknięte  duchem  katolickim
od  początku  do  końca,  ale  które  nigdy  nie  nazwałyby  się  katolickimi.”  Natomiast  Opus  Dei  jako

organizacja pojawiła się w umyśle Escriby dopiero w okolicach 1935 roku. Urodziła się w kontekście
hiszpańskiej wojny domowej i jest ideologicznie mocno nasiąknięta faszyzmem.

Dlaczego sekta Opus Dei w odróżnieniu od innych organizacji podlega bezpośrednio tylko papieżowi
Watykanu? Czyżby to był bicz papieski na coraz bardziej niepokorny episkopat? Coraz więcej
biskupów czuję twardą dłoń faszystowskich funkcjonariuszy Opus Dei którzy nadzorują, sprawdzają
i weryfikują ich działalność. Sekta Opus Dei gwarantuje posłuszeństwo i mafijną pewność, że rzeka
gotówki zewsząd spokojnie płynie do Watykanu.

Sekta Opus Dei, w polskim brzmieniu jako “Dzieło Boże”, to rodzaj katolickiej organizacji, dążącej
do opanowania Kościoła, a przy tym nie stroniącej od wpływu na politykę i biznes. Wszystko to w
duchu przedsoborowym i fundamentalistycznym, nie bez wsparcia “polskiego Papieża”. Taki obraz
kształtuje zadziwiająco dużą część relacji na temat Opus Dei czyli Dzieła w prasie zachodniej, a
zapewne towarzyszył również włoskim deputowanym, powołującym w 1986 roku specjalną komisję
parlamentarną w celu zbadania knowań tej faszystowskiej “katomasonerii”.

Lustrzanym odbiciem czarnej faszystowskiej legendy Opus Dei jest przywoływane przez Messoriego
przekonanie,  że  Dzieło  jest duchowym  specnazem,  czy  też  “czołgiem  na  gumowych  oponach”,
który  zdobywa  teren  dla  Kościoła  tam,  gdzie  konwencjonalne  środki  zawodzą.  Dzieło  zdaje  się
kontynuować działalność dawnej Kabały Pobożnych, która powstała jako organizacja świecka przy
zakonie  jezuitów.  Przeciwko  niej  Molier  napisał  Świętoszka,  a   Reinach  tak  ją  scharakteryzował:
“Tajemnica którą otoczyła swe dzieła dobroczynności, tłumaczy się istotnym celem jej działalności:
szpiegostwem,  umiejętnie  zorganizowanym,  którego  przedmiotem  było  zadawać  ciosy,  na
poważaniu lub majątku, niewierzącym i heretykom. Pozbawiać tych ostatnich urzędów lub klienteli,
doprowadzać ich do nędzy, był to cel, do którego zmierzano wszędzie, gdzie nie było już danem ich
palić.” Opus Dei zastąpiło, jako faszystowska gwardia papieska, zakon jezuitów, który od pewnego
czasu utracił swe dawne wpływy tak w świecie jak i w Kościele.

Jakie cechy mafijnej faszystowskiej sekty Opus Dei rodem z Hiszpanii były tak atrakcyjne dla
papieża Karola Wojtyły – Jana Pawła II, że zdecydował się wynieść jedną z wielu zatwardziałych i
fundamentalistycznych organizacji o mafijnej strukturze do rangi swojego zbrojnego ramienia? Być
może te które tak ją upodabniają do mafii sycylijskiej, czyli:

a) omerta, bezwarunkowy obowiązek milczenia i potęga tajemnicy – w sekcie Opus Dei nazywa się
to obowiązkiem “dyskrecji”;

b) mafijna ideologia rodzinna czyli nepotyzm i nieformalny klientelizm; według konstytucji, które
zgodnie z oficjalnymi oświadczeniami Opus Dei pozostawały w mocy do 1982 roku, Dzieło Boże
stanowi “rodzinę bez ohydy miłości cielesnej”;

c) lobby mafijne, czyli obsadzanie kluczowych funkcji i najwyższych stanowisk członkami,
zwolennikami i sympatykami “rodziny”; mafia nosi więc oblicze tych instytucji, a jej członkowie nie
muszą się legitymować ani wobec opinii publicznej, ani wobec danej instytucji. Celem sekty Opus
Dei są przede wszystkim na elity władzy w polityce, gospodarce, nauce i niestety w samym
Kościele,

d) mafijne wzorce myślenia i zachowania, czyli hierarchiczna i antydemokratyczna struktura
Kościoła rzymskokatolickiego, której celem jest zachowanie totalitarnej formy działania i istnienia.

Sama  sekta  Opus  Dei  jest  tu  najskrajniejszym  przykładem  w  jakim  kierunku  zmierza  Kościół
katolicki.  Faszystowski  i  morderczy  reakcjonizm  sekty  Opus  Dei  jest  dla  Kościoła  w  czasach
współczesnym  tym  czym  byli  jezuicie  w  czasach  reformacji:  ratunkiem  oraz  lekarstwem  na
humanizm, prawa człowieka oraz agnostycyzm. Chyba nie trzeba przekonywać, że sekta Opus Dei
jest swoistą sektą, powołaną dla tajnych celów politycznych Watykanu. Sekciarstwo jest doskonale
widoczne w tym, że:

1)  w  sekcie  Opus  Dei  bezwarunkowym  kultem  otaczana  jest  postać  nazistowskiego  założyciela
Josemarii  Escrivy  de  Balaguera   –  jakakolwiek  krytyka  pod  jego  adresem  jest  tępiona  brutalnie  i
boleśnie.  W  Hiszpanii  założyciel  Opus  Dei  uważany  jest  powszechnie  za  złodzieja,  faszystę  i
pedofila. Taka to świętość…

2)  Świętą  księgą  jest  dzieło  założyciela  Josemarii  Escrivy  “Droga“,  w  Polsce  wydana  także  pod
nieszczęśliwym tytułem “Bruzda“, jej zawartość dla polskiego czytelnika dość znacząco odbiega od
hiszpańskiego  oryginału.  Jest  to  niejako  konstytucja,  rozkazy  jakimi  mają  kierować  się  wszyscy
członkowie  Dzieła  Bożego.  Monopol  na  prawdę,  a  raczej  coś  na  wzór  maoistowskiej  “Czerwonej
Książeczki” dla ludu.

3) Ściśle zhierarchizowana struktura paramilitarnej bojówki typu koszarowego. Ścisłe reguły nie
pozwalające na odrobinę prywatności czy intymności.

4) Totalitarny nadzór nad każdym aspektem życia członka sekty. Każda minuta dnia jest dokładnie
wypełniona zadaniami i obowiązkami oraz licznymi modlitwami, pokutami, spowiedziami itp. To nic
innego jak pranie mózgów w niebezpiecznej sekcie.

5) Negacja ustaleń II soboru watykańskiego. Przy całym swym oddaniu papieżowi, sekta jest
niejako odłamem który chce przekształcić cały Kościół na swój obraz i podobieństwo. Sekta Opus
Dei to skrajnie fundamentalistyczna, reakcyjna i agresywna “niebezpieczna sekta” nie wahająca się
przed użyciem wszelkich środków aby osiągnąć swoje cele.

Belgijski raport komisji parlamentarnej z dnia 28 kwietnia 1997, który zawiera “listę sekt”, był
owocem prac komisji tamtejszego parlamentu na rzecz “określenia polityki walki z nielegalnymi
praktykami sekt”. Raport, zredagowany w dwóch językach – francuskim i flamandzkim – wyraźnie
wymienia Opus

Dei jako

jedną

niebezpiecznych

organizacji,

równi

islamskimi terrorystami i  innymi  zagrożeniami  sekciarskimi.  Informacje  o  niebezpiecznych
politycznych  grupach  zbierano  w  Belgii  m.in.  w  policji,  ale  także  bezpośrednio  od  osób
pokrzywdzonych przez organizację. Wiele krajów ostrzega przed Opus Dei jako przed mafijną czy
sekciarską  organizacją,  także  zabrania  tworzyć  jej  struktur.  W  Polsce  zasadniczo  zakazane  jest
działanie  ugrupowań  niejawnych,  zatem  sekta  Opus  Dei  działa  nielegalnie,  chociaż  wcale  się  nie
kryje  ze  swoim  istnieniem,  tworząc  sekciarskie  Centra  Edukacji  Młodzieży  typu KANA,  np.  w
Katowicach na Śląsku.

W 2005 roku czterdzieści ofiar sekty, czyli czterdziestu byłych członków Opus Dei z wielu krajów w
tym  Hiszpanii,  Portugalii,  USA,  Włoch,  Kanady,  Meksyku,  Kostaryki,  Peru,  Brazylii  i  Argentyny
przekazało  na  ręce  watykańskich  hierarchów  (prefektów  Kongregacji  ds.  Biskupów,  Dyscypliny
Sakramentów  i  Kultu  Bożego,  Doktryny  Wiary  oraz  do  Sekretariatu  Stanu)  dokument,  w  którym
domagali się przeprowadzenia dochodzenia ws. działalności faszystowskiej sekty Opus Dei. Autorzy
listu oskarżają sektę Opus Dei o nadużycia, wskazując na fakt, że organizacja rości sobie prawo do
działania w imię Boże. O inicjatywiebyłych członków sekty Opus Dei można było przeczytać na
hiszpańskojęzycznych stronach: opuslibros.org czy w opuslivre.org.

Opus  Dei  od  samego  początku  było  raczej  sektą  fanatyków  katolickich  zapatrzonych  w  faszyzm.
Członkowie  Opus  Dei  bardzo  szybko  ukształtowali  typowo  mafijny  system  działania.  Nadużycia
finansowe to wcale nie najpoważniejsze przestępstwa jakich się dopuszczają. W okresie faszyzmu
gen.  Franco  w  Hiszpanii  członkowie  Opus  Dei  stanowili  jego  najbardziej  gorliwych  zwolenników  i
popełnili  wiele  zbrodni  na  narodzie  hiszpańskim.  Wątpliwe  aby   Papież  Benedykt  XVI  dopuścił  do
jakiegokolwiek dochodzenia w Opus Dei. Ma on wobec jej członków swego rodzaju dług za pomoc
jakiej  udzielili  via  Watykan  zbrodniarzom  hitlerowskim  uciekającym  z  Europy  przed
odpowiedzialnością.

Nie  bez  powodu  owi  hitlerowscy  uciekinierzy  znaleźli  schronienie  w  hiszpańskojęzycznych  krajach
Ameryki łacińskiej. Wielu z nich całe lata po wojnie spokojnie mieszkało w Hiszpanii. Współcześnie
Opus Dei zbiera wszystkie siły dla ustanowienia w Europie faszystowskich państw wyznaniowych. W
Polsce  ta  działalność  jest  bardzo  zaawansowana.   Zorganizowani  na  wzór  sycylijskiej  mafii  polscy
supernumerariusze  Opus  Dei  sporządzają  już  tzw.  listy  proskrypcyjne,  na  których  umieszczają
ludzi, których po przejęciu władzy przez Kościół czy raczej samo Opus Dei chcą skazać na śmierć za
zdradę  jedynej  prawdziwej  wiary.  Na  tych  listach  znajdują  się  nie  tylko  ateiści,  judaiści  czy
wyznawcy  islamu.  Listy  te  obejmują  osoby  znane  supernumerariuszom  ze  swoich  liberalnych
poglądów,  wyznawców  kościołów  protestanckich,  zwolenników  buddyzmu  i  religii  wschodnich  a
także  wielu  katolickich  księży,  którzy  uczestniczyli  w  nabożeństwach  ekumenicznych  czyli
wspólnych katolicko ewangelickich czy katolicko prawosławnych.

Ale nie tylko sporządzanie list egzekucyjnych jest działaniem polskich członków Opus Dei. Dobrze
zorganizowane  Opus  Dei  opanowało  całkowicie  w  niektórych  częściach  Polski  takie  dziedziny  jak
sądownictwo,  służba  zdrowia  czy  pomoc  i  opieka  społeczna  a  nawet  media.  Nadużycia  jakich  się
dopuszczają i popełniane przez nich przestępstwa są tuszowane, a jeśli się zdarza, że staną przed
sądem, to adwokaci należący do Opus Dei (a jest ich wielu) stosują wszelakie sztuczki prawne by
nie dopuścić do skazania winnych tym bardziej, że polskie sądy honorują poręczenia biskupów za
poszczególnych  oskarżonych  i  albo  orzekają  śmiesznie  niskie  kary  albo  wręcz  uniewinniają
podsądnych z powodu małej szkodliwości społecznej. Wydaje się, że prokuratorzy są bezradni, raz
z  uwagi  na  Konkordat,  a  dwa  w  związku  ze  zorganizowaną  na  podobieństwo  mafii  dużą  grupą
młodych prawników.

Opus  Dei  mafijna  jako  sekta  jest  tak  zorganizowane,  że  wielu  zwykłych,  niewtajemniczonych
członków Opus Dei nie ma zupełnie pojęcia o prawdziwej działalności tej organizacji.  Przeniknięcie
do decydentów Opus Dei jest prawie niemożliwe gdyż przez wiele lat podlegali oni bardzo dogłębnej
selekcji  poczynając  od  okresu  ich  przynależności  do  Oazy  Światło  –  Życie.  To  właśnie  z  tzw.

moderatorów w katolickiej Oazie rekrutowano późniejszych wtajemniczonych członków sekty Opus
Dei. Z całą pewnością jest to organizacja zagrażająca demokratycznemu ustrojowi jak i porządkowi
prawnemu w Polsce i to nie tylko z powodu licznych skandali związanych ze złodziejstwem i
pedofilią. Znajduje się jednak pod opiekuńczymi skrzydłami Papieża Benedykta XVI i póki co, nie
można liczyć na jakiekolwiek dochodzenie, które ujawniłoby prawdziwe oblicze Opus Dei – Bestii w
Kościele.

Williams  krok  po  kroku  odsłania  przed  nami  najskrytsze  tajemnice  Watykanu;  wyjaśnia,  w  jaki
sposób – dzięki układom z państwami faszystowskimi – z bankruta przedzierzgnął się on w bogacza
i  stał  się  wielce  dochodowym  przedsiębiorstwem,  zaangażowanym  m.in.  w  produkcję  broni  i
środków  antykoncepcyjnych;  ujawnia  kulisy  współpracy  Kościoła  z  międzynarodową  mafią,  tajniki
gigantycznych  oszustw  finansowych  i  niepokojące  fakty  towarzyszące  śmierci  czy  raczej
skrytobójczemu  zabójstwu  papieża  Jana  Pawła  I.  Przedstawia  wreszcie  nieznane  dotąd  szczegóły
afery  pedofilskiej  w  Kościele  amerykańskim  oraz  najnowsze  rewelacje  na  temat  uwikłania
Watykanu w handel narkotykami i nielegalne składowanie toksycznych odpadów przemysłowych na
terenie  Polski.  Poznajemy  całą  mroczną  historię  Państwa  Watykańskiego,  od  konkordatu  z
Mussolinim,  po  ostatnie  lata  pontyfikatu  Jana  Pawła  II,  gdy Spółka  Opus  Dei  –  Watykan bez
przeszkód prowadziła swoje często nielegalne, a zawsze moralnie dwuznaczne interesy.

John  Roche,  były  członek  kierownictwa  sekty  Opus  Dei,  widzi  bezpośredni  związek  między  tą
organizacją a szerzącymi się obecnie “kultami i sektami totalitarnymi”, a nawet mówi o katolickiej
sekcie munistów. Z perspektywy czasu wielu byłych członków Opus Dei oskarża stowarzyszenie o
praktyki  porównywalne  z  działaniami  totalitarnych  sekt  i  gangów  młodzieżowych.  Wielokrotnie
opisywali  oni  dokładnie,  czego  doświadczyli  na  ciele  i  duszy  w  “zetknięciu”  z  mafijną  sektą  Opus
Dei.  Jak  wynika  z  ich  wypowiedzi,  rekrutowanych  poddaje  się  silnej  presji  psychicznej.  Krok  po
kroku odrywa się ich od rodziców i wyobcowuje z dotychczasowych więzi społecznych.

Nieposkromiona  żądza  sprawowania  kontroli  przez  duchownego  przywódcę  sekty  Opus  Dei  sięga
sfer  najintymniejszych.  Wymaga  się  uległości  i  absolutnego  posłuszeństwa.  Wmawia  się
nastolatkom  ciężkie  kompleksy  grzechu  i  winy.  Na  porządku  dziennym  jest  szpiegowanie  i
denuncjowanie  innych  młodych  członków  z  powodu  “niewłaściwych  postępków”  i  wykroczeń
przeciwko wymogom i regułom Dzieła. Wszystko to zasługuje jedynie na miano skrajnego terroru
psychicznego.  Choć  początkowo  sam  się  na  to  zapatrywano  sceptycznie,  rozmowy  z  byłymi
członkami  Opus  Dei  oraz  rodzicami  młodych  ludzi  należących  do  stowarzyszenia  pozwoliły  w
istotnych punktach potwierdzić i uzupełnić zarzuty stawiane tej przestepczej organizacji znanej  w
Polsce  z  takich  inicjatyw  jak  Effatha,  KANA,  OKOPS  czy  Tolle.  Najważniejsze  jest  to,  że
kierownictwo  Opus  Dei  najwyraźniej  do  dziś  nie  zmieniło  swojej  strategii  rekrutacji  młodzieży
formowanej na wzór bojówek faszystowskich.

Dnia 5 lutego 2005 przed komisją d/s PZU zeznawał Wieczerzak. Z jego zeznań wynika, że sekta
Opus Dei odgrywa w Polsce ogromną rolę. O mafię katolicką otarło się już wielu wpływowych
polityków, należących do różnych partii politycznych. Zapowiada się, że będzie jeszcze gorzej, bo
członki sekty Opus Dei rosną w siłę, zarówno finansowo, jak też organizacyjnie. W jednym małym,
40 tysięcznym mieście, mafia katolicka – Opus Dei wręcz rozdaje karty władzy, robi co chce, ma
ogromne wpływy. Opus Dei usadowiło się w partii politycznej, która przejmie stery w państwie, a

nawet w dwóch partiach, pozornie ze sobą rywalizujących. W sądach, np. w Katowicach, trudno o
sprawiedliwy wyrok przeciw mafii Opus Dei zwanej w HiszpaniiOśmiornicą Bożą, Opuctus Dei.
Znienawidzony przez członków PiS “zapateryzm” to nic innego jak usuwanie członków Opus Dei
czyli “kolesiów i swojaków” z kluczowych stanowisk w państwie.

Opus  Dei  to  piąta  kolumna  faszystowskiego  klerykalizmu  w  dochodzeniu  do  władzy  na  całym
świecie,  a  członków  Opus  Dei  poznać  m.in.  po  gloryfikowaniu  nazistowskich  zbrodniarzy  pokroju
gen.  Franco  czy  Pinocheta.  W  czasach  współczesnych  niektórzy  badacze  organizacji  nazywają  ją
“Oktopus  Dei”,  co  jest  kombinacją  wyrazów:”Opus”  –  dzieło  i  “Octopoda”  –ośmiornica.  Ma  to
uzmysłowić  czytelnikom,  że  mafijna  organizacja  oplata  swymi  mackami  sfery  władzy  i  finansów.
Bowiem  władza  i  pieniądze  są  jedynym  celem  “Dzieła”,  kojarzącego  się  jedynie  z  tajnymi
organizacjami satanistów i ich krawawymi rytuałami mającymi na celu jedynie bogactwo i władzę.

Sekta  Opus  Dei  ma  klasyczną  strukturę  mafijną,  wzorowaną  zresztą  na  strukturze  kościoła
katolickiego i mafii sycylijskiej zarazem. Na czele stoi “El Padre” (Ojciec), a na dziś jest nim Alvaro
del  Portillo.  Ścisłe  kierownictwo  organizacji  stanowią  wybrani  księża  katoliccy,  często  znani  z
przepychu,  biznesu,  luksusu  oraz  rozwiązłego  życia  seksualnego.  Następną,  niższą  warstwę
stanowią  nieżonaci  mężczyźni  świeccy,  jeśli  posiadają  odpowiednie  wpływy  i  pieniądze.  Jeszcze
niżej  cenieni  są  mężczyźni  żonaci.  Kobiety,  bez  względu  na  ich  pozycję  społeczną,  w  “Opus  Dei”
mogą  pełnić  jedynie  rolę  służebną.  Fundamentem  mafii  jest  ślepe  posłuszeństwo  i  bezwzględna
dyscyplina.  Polecenia  przełożonych  nie  podlegają  żadnej  dyskusji,  kwitnie  kult  jednostki.  Głowa
“Opus  Dei”  jest  uważana  za  osobistego  wysłannika  Boga,  a  nawet  bywa  utożsamiana  z  samym
Bogiem.

Od  roku  1946  “Dzieło”  stało  się  organizacją  międzynarodową  –  rozprzestrzeniło  się  na  terenie
Francji,  Niemiec,  Włoch,  Austrii,  Szwajcarii  i  Polski.  Prawdziwą  potęgą  stało  się  w  Ameryce
Łacińskiej,  gdzie  w  późniejszych  czasach  służyło  papieżom  do  zwalczania  popularnego  tam  ruchu
zwanego  “teologią  wyzwolenia”.  Zawsze  wspierało  władzę  dyktatorów  –  wojskowych  i
faszystowskich. Opus Dei jest wedle wielu badaczy odpowiedzialne za krwawe rzezie na tysiącach
ludzi związanych z teologią wyzwolenia w Ameryce łacińskiej.

Przez  lata  kierownictwo  “Opus  Dei”  zabiegało  o  status  “prałatury  Personalnej  Ojca  Świętego”.
Oznaczałoby  to  stworzenie  międzynarodowej  diecezji,  nie  posiadającej  granic  i  nie  podlegającej
władzy lokalnych biskupów, a zależnej jedynie od papieża. Jak się jednak okazuje, to raczej papież
jest zależny od “Dzieła”. Na prałaturę personalną nie wyraził zgody nawet Pius XII, który w latach
30 i 40 XX wieku nie zawahał się współpracować nawet z Hitlerem i Mussolinim, bo po prostu bał
się tej organizacji. Tak samo nieugięta w tym względzie była postawa następców Piusa: Jana XXIII
i  Pawła  VI,  znanego  przecież  ze  swego  konserwatyzmu  i  ciągot  autorytarnych.  Dopiero  Karol
Wojtyła – Jan Paweł II przyznał “Dziełu” w roku 1982 upragniony status.

Zrodziło  się  podejrzenie,  że  sekta  Opus  Dei  maczała  palce  w  zamordowaniu  Jana  Pawła  I,  w
wyborze Jana Pawła II i zatuszowaniu skandalu wokół Banco Ambrosiano zamieszanego wspólnie z
Bankiem  Watykańskim  (Instituto  per  le  Opere  di  Religione)  w  machlojki  finansowe  na  olbrzymią
skalę.  Jan  Paweł  I  chciał  przeciąć  te  przestępcze  powiązania  Opus  Dei  i  dlatego  musiał  zginąć.
Wydaje  się,  że  Karol  Wojtyła  ochoczo  zgodził  się  na  układ,  by  w  zamian  za  tiarę  wspierać
“pasterską  opieką”  zbrodniczą  organizację.  Ostatecznie,  zbrodnia  w  kościele  katolickim,  to  nic

nowego, a wręcz przeciwnie, właśnie zbrodnia jest tą “opoką”, na której zbudowano papieski
kościół.

Poważne  podejrzenie,  że  sekta  Opus  Dei  dyryguje  Janem  Pawłem  II  wzmocniła  ekspresowa
beatyfikacja założyciela organizacji Josemarii Escrivy de Balaguera w roku 1992, zaledwie 17 lat po
śmierci  faceta,  który  żadnym  świętym  czynem  się  nie  wyróżnił,  a  jedynie  zbordniami
faszystowskimi.  Świadczy  o  tym  “Droga”,  dzieło  jego  życia,  które  po  dziś  dzień  jest  biblią  “Opus
Dei”, a w rzeczywistości jest instrukcją wskazującą sposoby prania mózgów i ubezwłasnowolniania
członków i sympatyków katolickiej mafii. Po dalszych siedmiu latach, w roku 1999, Escriva został
awansowany do rangi “świętego”. Zwycięstwo mafii jest pełne.

Jest rzeczą oczywistą, że Jan Paweł II Karol Wojtyła szeroko otworzył “Dziełu” drzwi do Polski.
Macki  ośmiornicy  Opus  Dei  oplątały  przede  wszystkim  finanse.  Prezesem  Narodowego  Banku
Polskiego  została  nikomu  wcześniej  nieznana Hanna  Gronkiewicz-Waltz,  promowana  przez
Lecha  Wałęsę.  Następnie  mafia  Opus  Dei  wcisnęła  się  do  środków  masowego  przekazu,  a
szczególnie  do  telewizji  polskiej  TVP  i  TVN,  ale  także  do  Gazety  Pomorskiej  w  Bydgoszczy  czy
Gazety Wyborczej Michnika. Wiele wskazuje na to, że Radio Maryja początkowo czerpało środki z
kasy  “Dzieła”.  Szkolenie  Rydzyka  w  Niemczech  w  rozgłośni  o  identycznej  nazwie  –  potwierdza  te
podejrzenia podobnie jak pazerne zbieranie kasy oraz podejrzane interesy.

Zagadkowe  jest  też  wpompowanie  przez Wiesława  Walendziaka setek  milionów  złotych  we
franciszkańską  telewizję  “Niepokalanów”  –  z  oczywistą  szkodą  dla  Skarbu  Państwa.  Nie  ulegało
wątpliwości,  że  z  ekonomicznego  punktu  widzenia  to  przedsięwzięcie  nie  ma żadnego  sensu,  lecz
prawdopodobnie chodziło o danie sekcie Opus Dei koncesji na ogólnopolską telewizję. Dziś TV Puls
musi być skądś zasilana finansowo bo ciągle egzystuje. Źródła finansowania są wysoce “dyskretne”
–  zgodnie  z  naczelną  zasadą  sekty  Opus  Dei.  Polska  spłaca  jednak  sowicie  raty  za  tiarę  dla
“Wielkiego Rodaka”.

Sekta  Opus  Dei  grasuje  również  w  wielu  samorządach  lokalnych  i  wymusza  różne  koncesje  na
korzyść  zaprzyjaźnionych  i  współpracujących  instytucji  i  organizacji  kościelnych.  Naiwni,
nieświadomi  rzeczy,  ciemni,  bądź  cyniczni  radni,  w  zamian  za  iluzoryczne  poparcie  kleru  oddają
coraz większe połacie majątku narodowego. Najtragiczniejsze zaś jest to, że ci, którzy najgłośniej
wrzeszczą  przeciw  wyprzedaży  Polski  obcym  –  sami  oddają  swój  kraj  za  darmo  Watykanowi  –
obcemu  państwu,  które  Polsce  nigdy  przyjazne  nie  było.  Co  więcej,  jak  twierdzą  znawcy
przedmiotu  –  za  kilkadziesiąt  lat  z  kościoła  katolickiego  pozostanie  wyłącznie  sekta  Opus  Dei.
Budżet  państwa  jest  corocznie  ograbiany  jawnie  na  kwotę  od  5-8  miliardów  złotych,  głównie  na
rzecz sekty Opus Dei, czyli do rąk jej podmiotów.

Mrożący krew w żyłach obraz sekty Opus Dei odmalował Dan Brown w “Kodzie Leonarda da Vinci”.
U niego to mafia, która stara się nie dopuścić do wyjawienia ciemnych kart historii Kościoła, broni
inkwizycji, a jej członkowie to dziwacy biczujący się do krwi recytując “święte mantry” po łacinie. W
książce Johna Allena “Opus Dei” jest wiele innych podobnych rewelacji. Nie można pogłosek o
praktykach umartwiających włożyć między bajki, bo tzw. numerariusze – czyli członkowie Opus Dei
żyjący w celibacie – faktycznie przez kilka godzin dziennie noszą na udzie drucianą opaskę, która
rani ich skórę. Raz w tygodniu chłoszczą się też dyscypliną, czyli kańczugiem ze sznurków, chociaż
współczesna seksuologia uważa takie praktyki za dewiację seksualną znaną jako masochizm.

Wiadomo, że Escriva i gen. Franco się znali, a ich relacje można nazwać przyjaźnią. Allen przytacza
cenne świadectwo – list Escrivy do papieża Pawła VI napisany w 1964 roku, w którym informuje, że
osobiście uważa generała za “dobrego chrześcijanina”. Oznacza to, że faszystowski zborodniarz, kat
narodu hiszpańskiego, oprawca ponad miliona ludzi jest w pojęciu Josemario Escriva “dobrym
chrześcijaninem”. Ciekawe zatem jak wygląda zły chrześcijanin, bo to pewnie taki, co nikogo nie
krzywdzi i żyje z sąsiadami w pokoju.

Tajemniczość liczącej na rok 2008 około 85 tysięcy członków sekciarskiej organizacji sprawiła, że w
1948  roku  złożono  na  nią  doniesienie  do  Świętego  Oficjum  (dziś  Kongregacja  Nauki  Wiary),  ale
Watykan  nie  zajął  konkretnego  stanowiska.  Ponad  20  lat  później  sekretarz  stanu  Pawła  VI  –
francuski kardynał Jean Villot – zwrócił się do Escrivy z prośbą o wykaz wszystkich członków Opus
Dei pracujących w Watykanie. Innym razem francuska komisja parlamentarna sporządziła listę 172
sekt i niebezpiecznych ugrupowań religijnych we Francji  – znalazło się na niej także Opus Dei, co
wywołało  protesty  francuskich  i  włoskich  biskupów.  Podobnie  uczyniła  parlamentarna  komisja  w
Belgii.

Sekta Opus Dei przyjmuje w swoje szeregi tylko wysoko postawionych ludzi za ich pomocą wpływa
na rządy i politykę państw, tak jak ma to miejsce w Polsce. Normalnie gorzej niż mafia, bo mafia
jest przynajmniej zwalczana przez państwa, a mafia Opus Dei ma plecy w Watykanie i konkordat.
Kiedy jakieś państwo tak jak teraz Hiszpania po wygraniu wyborów przez lewice zaczęło zwalczać
Opus  Dei,  to  zaraz  podnosi  się  larmo  że  niedobry  lewicowy  rząd  chce  zniszczyć  Kościół  czyli
zabronić  się  ludziom  modlić  i  nie  dać  im  iść  do  nieba.  Opus  Dei  to  bardziej  coś  w  rodzaju
watykańskiego  KGB  służącego  nader  często  do  kompromitowania  i  likwidowania  niewygodnych
ludzi, w tym  niekatolickich ruchów religijnych i duchowych. Wydział Wyznań  MSWiA jest od 1993
roku w rękach pasożytów z Opus Dei i żadna mniejszość religijna orientalnego typu nie może być w
Polsce zarejestrowana.

Opus  Dei  to  właśnie  takie  coś  jak  gestapo  czy  KGB,  bo  jest  to  regularna  siatka  wywiadowcza
Watykanu  działająca  na  całym  świecie,  taka  “biała  mafia”.  Wydają  się  raczej  niegroźni  ale  przez
nich  papieskie  wpływy  są  wciąż  silne  w  państwach  z  przewagą  katolików  i  nie  tylko,  poprzez
złodziejskie  zawłaszczenie  biznesu,  wyłudzenia  kredytów  czy  przejęcia  banków,  a  także
finansowanie  kampanii  wyborczych  ludziom  całkowicie  powolnym  wobec  faszystowskich  księży  z
Opus  Dei.  A  przecież  szef  hitlerowskiej  bezpieki  był  księdzem  związanym  z  Opus  Dei!  Licznych
członków  posądza  się  zbytnią,  faszyzującą  prawicowość,  niejawność  działań,  niedocenianie  roli
kobiety czy wręcz mafijne związki w skali międzynarodowej.

O  Opus  Dei  w  Polsce  zrobiło  się  głośno  pod  koniec  2005  roku,  gdy  ruszył  program  kształcenia
wyższej  kadry  menedżerskiej  pod  jej  egidą.  Wśród  uczestników  są  politycy  PiS-u  i  PO.
Organizatorzy  zaprzeczają,  że  szkoła  ta  jest  kuźnią  kadr  dla  prawicowego  rządu  PiS.  Nie  da  się
jednak  uniknąć  podejrzeń,  że  może  to  sprzyjać  tworzeniu  Towarzystwa  Wzajemnej  Adoracji  w
polityce,  bo  zawsze  bezpieczniej  powierzyć  urząd  swojemu  niż  obcemu.  Zresztą,  to  nie  żadna
nowość  i  praktyka  stosowana  na  całym  świecie.  W  Hiszpanii  największe  wpływy  mieli  i  jeszcze
trochę  mają  członkowie  Opus  Dei,  wspierający  się  byli  studenci  uniwersytetów  w  Pampelunie  i
Santander.  Czeskie  elity  gospodarcze  i  polityczne  stanowią  z  kolei  byli  pracownicy  praskiego
Instytutu  Prognostyki.  We  Francji  życie  polityczne  dominują  absolwenci  Ecole  Nationale

d’Administration. Tak dzieje się też za Oceanem, gdzie istnieje swego rodzaju samopomoc
członków stowarzyszeń absolwentów Harvarda czy Yale. Tyle, że nie zawsze szkoła jest
niebezpieczną sektą Opus Dei w swej istocie i kadrze.

Jedną z najbardziej sekciarskich czy egalitarnych cech Opus Dei jest to, że nie można się do niego
zapisać.  Jak  przystało  na  organizację  dla  katolickich  elit,  to  ona  wybiera  sobie  członków,  a  nie
członkowie  ją.  Jeśli  związane  z  nią  osoby  dostrzegą  w  swoim  otoczeniu  kogoś,  kto  wyróżnia  się
pracowitością  i  religijnością,  składają  mu  propozycję.  Werbowanie  odbywa  się  bardzo  dyskretnie,
najczęściej na obozach studenckich, kongresach naukowych i spotkaniach biznesmenów. Kandydat,
który wyrazi zainteresowanie ofertą, jest zapraszany na wstępne spotkania. Zapoznaje się podczas
nich z wymaganiami, jakie będzie musiał spełnić.

Jeśli zwerbowany kandydat uzna,  że podoła wymaganiom sekty Opus Dei, zawiera ustną umowę,
obowiązującą przez rok. W tym czasie jego zachowanie podlega nieustannej kontroli – chodzi o to,
by wykluczyć możliwość przeniknięcia do Instytutu ludzi przypadkowych, którzy mogliby ujawnić jej
tajemnice. Jeżeli roczny test wypadnie pomyślnie, można zawrzeć drugą umowę – tym razem na 5
lat. I dopiero po niej kandydat składa  – podobnie jak w innych zakonach – śluby wieczyste. Tym
razem  na  piśmie.  Nie  oznacza  to  jednak,  że  będzie  musiał  zamieszkać  w  klasztorze.  Wręcz
przeciwnie,  zaleca  się,  by  kontynuował  dotychczasową  pracę.  Tyle  że  obowiązuje  go  ślub
posłuszeństwa  i  ważniejsze  decyzje  zawodowe  powinien  konsultować  ze  swoim  przełożonym  w
Opus Dei. Nawet jeśli jest ministrem czy prezesem banku albo Prezydentem Rzeczpospolitej Polski
z kapelanem Opus Dei w Pałacu Prezydenckim.

Włoski  dziennikarz  Vittorio  Messori,  jeden  z  najlepszych  znawców  sekty  Opus  Dei  i  autor  kilku
poświęconych  mu  książek  twierdzi,  że  członków  organizacji  można  poznać  po  stylu  bycia  i
życia. Opusdeiści są  zawsze  bardzo  opanowani,  nie  wybuchają  gniewem,  mówią  spokojnie  i  z
pełnym  przekonaniem,  często  z  lekkim  poczuciem  wyższości.  Księża  z  sekty  Opus  Dei  noszą
starannie  odprasowane  i  nienagannie  skrojone  sutanny,  świeccy  –  eleganckie  i  drogie  garnitury.
Ten  oryginalny  szyk  to  efekt  nieustannej  pracy  dla  zysku  i  biznesu.  Od  osób,  które  złożyły  śluby
wymaga  się,  by  codziennie  uczestniczyły  we  mszy  świętej  i  poświęcały  przynajmniej  godzinę  na
modlitwę. Raz w tygodniu muszą się spowiadać, raz w miesiącu poświęcać cały dzień na medytacje
i pobożne rozmyślania. Najbardziej szokuje, że ci wytworni i przedsiębiorczy ludzie często oddają
się praktykom ascetycznym – śpią na twardym łożu lub podłodze, poszczą, oraz umartwiają ciało
przez  biczowanie.  Robił  to  również  ksiądz  Josemaria  Escriva,  na  podłodze  jego  łazienki  często
znajdowano ślady krwi. Bił się dyscypliną zakończoną małymi haczykami, co wskazuje na dewicję
seksualną znaną jeszcze ze średniowiecza.

W USA i Kanadzie członkowie Opus Dei znani są z aktywności ich milicji religijnej, nie gorszej od
Ku-Klux-Klanu, a zwanej “czarną masonerią” lub wprost “panami w czerni”, co nieodparcie kojarzy
się z satanizmem i powieścią Lwa Tołstoja “Odbudowanie Piekieł”. Panowie w czerni mają zwyczaj
w USA i Kanadzie bardziej brutalnie likwidować oraz zastraszać wszelką opozycję wobec Kościoła
katolickiego oraz wrogów członków własnej organizacji. W samym Watykanie na rok 2002
dziennikarze i badacze zidentyfikowali co najmniej 100 osób pracujących tam jako członkowie sekty
Opus Dei.

W  różnych  momentach  historii  organizacji,  założyciel  Opus  Dei  powierzał  je  wstawiennictwu
różnych  świętych.  Są  nimi:  Św.  Katarzyna  ze  Sieny,  Św.  Mikołaj  z  Bari,  Św.  Tomasz  Morus,  Św.
Pius X i Św. Proboszcz z Ars, zatem nie dziwi podobieństwo do faszystowskiego Bractwa Piusa X-
tego i  podobnych  ultrakatolickich,  bardziej  faszystowskich  niż  katolickich  organizacji.  Wśród
zarzutów wobec organizacji, wysuwanych przez setki byłych członków zrzeszonych np. w Opus Dei
Awareness Network, najczęściej pojawiają się:

- Zobowiązanie do przekazywania przez członków zarobków na rzecz Opus Dei.

- “Agresywny werbunek” osób w wieku 15-18 lat, głównie w placówkach oświatowych,
kierowanych przez Opus Dei.

- Zachęcanie członków do zerwania kontaktów z dotychczasowymi przyjaciółmi i rodziną
oraz zastępowanie ich kontaktami wewnątrz organizacji.

- Wywieranie nacisków wobec członków którzy chcą opuścić Opus Dei, zastraszanie
byłych członków, publiczne znieważanie etc.

- uprawianie pederastii jak “słodkiej tajemnicy” pośród ścisłych elit Opus Dei.

- opanowywanie oraz zakładanie uniwersytetów i szkół wyższych, w tym menadżerskich,
które służą głównie do wstępnego formowania młodzieży oraz jako platforma
werbunkowa sekty.

- tworzenie instytucji medycznych patologicznie, wbrew dowodom naukowym
zwalczających medycynę naturalną, szczególnie metody orientalnego pochodzenia jak
homeopatia czy akupunktura.

- tworzenie setek fundacji mających na celu wyłudzanie dotacji i darowizn na wszelkie
możliwe szczytne cele, a w rzeczywistości na prałaturę i Watykan. W zasadzie każdy
członek Opus Dei ma za zadanie stworzenie chociaż jednej dochodowej fundacji.

- wrogie przejęcie metodą “zainfekowania” i “plecenie pajęczą siecią” powiązań oraz
zależności towarzysko-biznesowych, czyli przenikanie do różnych organizacji celem
przejęcia władzy bądź dokonania likwidacji.

- bezwzględne podporządkowanie, kult jednostki, izolacja od rodziny, daleko posunięta
kontrola życia i spędzania czasu wolnego, techniki psychomanipulacyjne.

Na czele OD stoi prałat (dożywotnio) i wikariusze. Wspierają się ciałami kolegialnymi złożonymi
w większości ze świeckich, czyli radą ds. mężczyzn i radą ds. kobiet. W skali lokalnej prałatura
dzieli się na regiony, które często zbiegają się z granicami krajów, na czele których stoją wikariusze
regionalni, rekrutujący się również z grona kapłańskiego OD. Niektóre regiony dzielą się na jeszcze
mniejsze jednostki, tzw. delegacje, na czele których stoi wikariusz delegacji i dwie rady.

Członkowie Opus Dei dzielą się na kilka kategorii:

1. Kapłani numerariusze (ok. 2%) – pełnią funkcje kierownicze i nadzorcze. Elita OD, taka jak
ksiądz Dziwisz czy Rydzyk.

2. Numerariusze czyli  członkowie  zwyczajni  lub  rzeczywiści  (ok.  25-30%)   –  osoby  stanu
wolnego,  najbardziej  zaangażowane  w  Dzieło  Boże,  poświęcają  mu  całe  swoje  życie,  zwykle
mieszkają  w  ośrodkach  Prałatury  i  żyją  w  celibacie.  Podlegają  daleko  posuniętej  kontroli  swych
zachowań  przez  “opiekunów  duchowych”  (korespondencja,  książki,  telewizja,  radio,  formy
spędzania  wolnego  czasu).  Nie  mają  rodzin,  prowadzą  normalne  życie  zawodowe,  każdy  członek
OD  jest  trenowany  do  życia  skromnego,  często  wielką  część  swych  zarobków  oddają  na  rzecz
Prałatury.

3. Supernumerariusze (ok. 70%) – są to najczęściej żonaci mężczyźni lub zamężne kobiety. W
związku z podpisaniem umowy z OD nie zmieniają oni istotniej dotychczasowego trybu życia, lecz
zobowiązują się do wdrażania w nim norm OD. Ważnym wymiarem społeczności
supernumerariuszy jest ich rola w pozyskiwaniu i zasilaniu szeregów numerariuszy, m.in. poprzez
docieranie do znajomych i przyjaciół oraz wychowywanie dzieci w duchu OD.

4. Przyłączeni (ok. 3-5%) – osoby stanu wolnego, podobnie jak numerariusze żyją w celibacie,
lecz nie w ośrodkach OD, podejmują natomiast dla OD więcej bezpośrednich działań, głównie
podrzędnych.

Już w 1910 roku Ks. E. Barbier w książce “Infiltracja Kościoła przez masonerię”, przestrzegał przed
pokusą tworzenia w ramach Kościoła katolickiego organizacji wzorowanych na masońskich: “Pokusa
uciekania się do organizacji tajnych czy to religijnych, czy politycznych i religijnych zarazem, może
być  spora  dla  jednostek  aktywnych  i  niespokojnych  w  czasach  społecznej  dezorganizacji,  nacisku
jakobińskiego, gdzie wolność dobra jest skrępowana na tysiące sposobów, gdzie zewnętrzne moce
sprzymierzyły się, aby zniweczyć wszelkiej próby zbawiennego przeciwdziałania (…) Zwykły zdrowy
rozsądek  wskazuje  –  wyrokuje  dalej  ks.  Barbier,  że  jeśli  pod  pretekstem  łatwiejszego  i
bezpieczniejszego  osiągnięcia  celu  szuka  katolik  dróg  podziemnych  i  tajnych,  to  działanie  takie
wcześniej lub później zakończy się podążaniem obok dzieci ciemności”. Można powiedzieć, że słowa
okazały  się  prorocze  w  wypadku  Opus  Dei,  które  zapisuje  kolejne  mroczne  karty  w  historii
katolicyzmu i chrześcijaństwa produkując tysiące nowych, współczesnych dzieci ciemności.

W Polsce niestety nawet Wikipedia Polska jest w rękach sekty Opus Dei, która zarządza poprzez
swoich członków Fundacją Wikipedia Polska. Nie można nic oprócz pochwał i propagandy na temat
Opus Dei zamieścić na Wikipedii, a wszelka konkurencja i mniejszości religijne są zwalczane. Za to
faszystowska  inkwizycja  katolicka  jest  wychwalana,  nieomal  jako  dobrodziejstwo.  Tak  wygląda
encyklopedia cenzurowana przez sektę katolickich opusdeistów w Polsce. Sekta Opus Dei w Polsce
rządzi  w  kuratoriach  oświaty  oraz  bardzo  wielu  szkołach  chwalących  się  swoją  elitarną  renomą,
zwykle  przesadzoną,  bo  przedmioty  teologiczne  formacji  jakoś  nie  świadczą  o  wielkiej  wiedzy  ani
inteligencji. Katecheci są ulubionym celem werbunkowym sekty Opus Dei.

Poglądy  ekonomiczno-polityczno-społeczne  zdecydowanej  większości  liderów,  a  tym  samym  i
członków  sekty  Opus  Dei,  to  koktajl  neoliberalizmu  w  ekonomii,  skrajnego  konserwatyzmu  i
integryzmu  w  polityce  i  religii  oraz  paternalizmu  i  zachowawczości  w  sprawach  społecznych.
Miarodajnym  miernikiem  jest  stosunek  do  roli  kobiet  w  życiu  organizacji,  świata  czy  życiu

codziennym. Numerariuszki służące w ośrodkach sekty Opus Dei przeznaczone są jedynie do prac
uznanych za kobiece: usługiwanie bezżennym mężczyznom, zamieszkującym w ośrodku,
duchownym, prace domowe, porządki, prowadzenie kuchni etc. Klauzury męskie i żeńskie
numerariuszy są w ośrodkach ściśle rozdzielone.

Podobny  charakter  stosunków  damsko-męskich  ma  życie  osobiste  supernumerariuszy  –  seks
traktowany  jest  jedynie  jako  prokreacja,  zbliżenia  mają  mieć  charakter  beznamiętny,  czysto
formalny  i  jedynie  w  okresach  płodności,  cotygodniowe  spowiedzi  służą  kontroli  tych  zaleceń,  a
spowiedź odbywa  się  jedynie  u  kapłanów  związanych  z  szatańskim  Dziełem.  Organizacja  na  wzór
orwellowski  stara  się  kontrolować  wszystkie  poczynania  swych  członków,  w  najdrobniejszych
szczegółach i w jak najszerszym wymiarze. Wzrasta tym samym dyspozycyjność, oddanie sprawie i
realizacja zakreślonych celów.

W  sekcie  Opus  Dei  jakiekolwiek  odruchy  serca,  miłość,  radość  czy  serdeczność  są  piętnowane  i
ganione  jako  egzemplifikacja  słabości,  egoizmu  czy  niewłaściwej  gradacji  wartości.  Przełożeni
starają  się  do  minimum  ograniczyć  kontakty  między  płciami,  wietrząc  w  tym  grzech,  rozpustę  i
szatańską ingerencję. Jest to typowo augustyński i pauliński, charakterystyczny dla zamkniętych i
sekciarskich  wspólnot  katolickich  sposób  patrzenia  na  świat.  Sięga  się  w  tym  aspekcie  po
różnorakie  metody  kontroli  i  podporządkowania  członków:  reglamentację,  osamotnienie,
zastraszanie, upokarzanie, stały nadzór, psychologiczny szantaż i samoudręczenie. Jeśli należy się
do  sekty  Opus  Dei  nie  można  być  wolnym,  zwłaszcza  w  sferze  uczuciowej,  emocjonalnej  i
mentalnej. Jak stwierdza Escriva “…Człowiek, który kocha depce samego siebie”. A Jezus podobnoż
uczył Miłości…

Na  primaaprilisowy  żart  zakrawa  informacja  zawarta  na  internetowej  stronie  polskiej  sekcji  Opus
Dei, iż chrześcijanie przynależący do Opus Dei działają w wolności, a ich decyzje są indywidualne i
absolutnie  wolne.  Jednocześnie  podkreśla  się,  iż  działanie  to  jest  w  imieniu  Chrystusa,  Kościoła  i
przełożonych,  którym  winni  są  posłuszeństwo.  Przełożony  jest  bowiem  ramieniem  Jezusa,
namiestnikiem, żywym dowodem jego obecności. Opus Dei w świetle ewangelicznych nauk Jezusa
Chrystusa  wygląda  jak  najazd  Antychrysta,  Szatana  i  Diabła  na  Kościół  katolicki.  Antchryst  jak
wiadomo miał sprytnie udawać anioła światłości, ale pozbawiony jest miłości, najcenniejszego daru.

Wiele rzekomo duchowych, mistycznych czy ezoterycznych portali internetowych to aktywności
prowadzone przez członków Dzieła, jak chociażby:

Zakon Rycerzy Świątyni na

http://www.templariusze.info/

Słownik języka wewnętrznego Opus Dei

Dzieło – Opus Dei (z łaciny – Dzieło Boże)

Opus Dei – Prałatura personalna Świętego Krzyża i Opus Dei

Prałat – Najwyższy autorytet Opus Dei. Mieszka w Rzymie i jest otoczony Radą centralną.

Nasz Ojciec – Założyciel Opus Dei, św. Josemaria Esciva de Balaguer, markiz z Peralta (urodził się
jako “Jose Maria Escriba”). Zmarł w 1975 roku.

Ojciec – Prałat Opus Dei. Obecnie na rok 2010 jest nim biskup Javier Echevarria Rodriguez.

Don Alvaro – Pierwszy następca św. Josemarii. Zmarł w 1994.

Region – Jednostka administracyjna Opus Dei. Zazwyczaj obejmuje swoim zasięgiem cały kraj.

Rada centralna – Grono doradców Prałata. Mieszka w siedzibie Opus Dei w Rzymie.

Rada regionalna – Grono Dyrektorów regionalnych. (Dyrektorzy lokalni raportują do nich, oni zaś
raportują do Rady centralnej).

Ośrodek – Dom Opus Dei, gdzie żyją Numerariusze i księża z Opus Dei. Tam odbywają się zajęcia
formacyjne. Dom należy prawnie do instytucji (np. fundacji lub stowarzyszenia), która jest
kontrolowana przez Radę regionalną. Za przykrywką tych instytucji Opus Dei zarządza pokaźnym
majątkiem.

Rada lokalna – Gremium trzech Dyrektorów i księdza wyznaczeni do rządzenia każdym
ośrodkiem. Składa się z Dyrektora, Wicedyrektora i Sekretarza. Ksiądz posiada szczególny
autorytet moralny.

Dyrektor  lokalny –  Numerariusz  po  Wierności  mieszkający  w  ośrodku  Opus  Dei  i  należący  do
Rady  lokalnej.  Ma  za  zadanie  ściśle  przestrzegać  wszystkie  zarządzenia  zawarte  w  Glosas,
Instrucciones,  Vademecums,  Experiencias,  Guiones,  Ceremoniales,  Katechizmy  i  Reglamentos
internos  de  la  Administración.  Musi  też  uwzględniać  dyspozycje,  które  przychodzą  od  Rady
regionalnej i Rady centralnej.

Instrukcje – Zbiór 50 listów św. Josemarii. Manifest założycielski Opus Dei.

Vademecum – Zbiór zasad, jakimi mają się kierować Dyrektorzy. Dyrektorzy są rozliczeni z
przestrzegania tych kryteriów.

Kryterium – Zasada postępowania opisana w Vademecum.

Duch Opus Dei – Zestaw reguł i zarządzeń, według którego dyrektorzy rządzą podwładnymi.

Aspirant – Nastolatek w wieku od 14,5 do 18 lat, który wyraził chęć przystąpienia do Opus Dei.
Jeżeli rodzice sprzeciwiają się powołaniu dziecka, radzi się Aspirantowi, aby utrzymywał sprawę
swojej przynależności do Opus Dei w tajemnicy.

Numerariusz – Osoba świecka żyjąca zgodnie z najsurowszymi zasadami zakonnymi. Mieszka w
ośrodku Opus Dei i musi zmieniać zawód lub miejsce zamieszkania na prośbę Dyrektorów. Ma jako
podstawowe zadanie spełniać Plan życia, oddawać wszystkie swoje zarobione pieniądze, werbować i
indoktrynować nowych członków. Czasami musi pracować nieodpłatnie i bez umowy prawnej na
rzecz biurokracji Opus Dei.

Przyłączony – Osoba świecka żyjąca zgodnie z najsurowszymi zasadami zakonnymi. Nie żyje w
ośrodku Opus Dei. Ma jako podstawowe zadanie spełniać Plan życia, oddawać wszystkie swoje
zarobione pieniądze i werbować nowych członków.

Supernumerariusz – Osoba świecka należąca do Opus Dei, posiadająca własną rodzinę i żyjąca w
swoim własnym domu. Ma jako podstawowe zadanie spełniać Plan życia, rodzić dużo dzieci, płacić
dużo pieniędzy i werbować dużo nowych członków. Powinien nakłonić współmałżonka do
przystąpienia do Opus Dei. Powinien tak wychować dzieci, aby chciały przystąpić do organizacji jak
najwcześniej (w wieku 14,5 lat).

Ksiądz z Opus Dei – Numerariusz wyświęcony na księdza na prośbę Prałata. Przechodzi
sześcioletnie szkolenie w seminarium Opus Dei w Rzymie lub Pamplonie. Spełnia rolę oficera
politycznego: raportuje bezpośrednio do Komisji regionalnej za plecami świeckich Dyrektorów.

Numeraria  pomocnicza –  Kobieta  świecka  żyjąca  zgodnie  z  najsurowszymi  zasadami  zakonów
klauzurowych.  Mieszka  w  ośrodku  i  pracuje  obowiązkowo  przez  całe  swoje  życie  przy  gotowaniu,
sprzątaniu i praniu w ośrodkach Opus Dei. Nie ma dostępu do edukacji, która nie byłaby związana
ze  swoim  zawodem.  Nie  ma  dostępu  do  pieniędzy,  w  niektórych  krajach  nie  jest  zatrudniona  na
umowie o pracę. Nigdzie nie może poruszać się bez nadzoru Numerariuszki (nawet na spacer).

Gwizdolny – Osoba, która osiągnęła pożądany stan izolacji od swojego otoczenia i uzależnienia
emocjonalnego od Opus Dei. Rada lokalna może decydować, czy wywołać kryzys powołaniowy u tej
osoby.

Kryzys  powołaniowy –  W  momencie  w  którym  Rada  lokalna  uznaje,  że  dana  osoba  byłaby
przydatna  dla  Opus  Dei,  wyznacza  Numerariusza  do  spowodowania  kryzysu  powołaniowego  u
ofiary.  Polega  na  tym,  że  Numerariusz  oznajmia  tej  osobie,  że  jasno  zobaczył  jego  powołanie  do
Opus  Dei.  Numerariusz  będzie  natarczywie  nalegał  na  temat  obowiązku  udzielenie  hojnej
odpowiedzi Bogu. Dwa rozwiązania są możliwe: uleganie ofiary (wygrana) lub oddalenie się ofiary
od Opus Dei (przegrana).

Gwizdnąć – Pisać list, czyli prosić o przystąpienie do Opus Dei.

Pisać list – Pisać list do Prałata z prośbą o przystąpienie do Opus Dei. List zostaje w Ośrodku i nie
dociera do Prałata.

Oblacja – Krok prawny polegający na przyłączenie do Opus Dei. Dozwolone od 18 roku życia.
Teoretycznie jest zobowiązaniem na jeden rok.

Wierność – Krok prawny – odpowiednik ślubów wieczystych. Zawiera w sobie zobowiązanie, aby
nie krytykować Dyrektorów. Numerariusze mogą zostać Dyrektorami dopiero po Wierności.

Inkorporacja – Prawne przystąpienie do Opus Dei skutkiem Oblacji lub Wierności.

Powołanie – W praktyce jest to moralny obowiązek przynależności do Opus Dei. Dyrektorzy
decydują, kto ma powołanie a kto nie. Czasem Dyrektorzy stwierdzają, że dana osoba przestaje
mieć powołanie i wypraszają ją z Opus Dei.

Bycie wiernym – Przestrzegać sumiennie cały Plan życia i wszystkie zasady postępowania opisane
w regulaminach wewnętrznych.

Plan życia – Lista nabożeństw, jakie członek Opus Dei musi obowiązkowo spełniać, jeśli chce być
zbawiony.

Normy – Poszczególne nabożeństwa z planu życia.

Kierownictwo duchowe – Cotygodniowa inwigilacja przez Dyrektora. Sprawozdanie ze
wszystkich zdarzeń, myśi i uczuć z minionego tygodnia i przyjmowanie celów na następny tydzień.

Dobry duch – Postawa uległości i bezkrytycyzmu wymagana od członków Opus Dei. Odzwierciedla
również najbardziej fanatyczne trzymania się zasad zawartych w regulaminach.

Szczerość – Synonim inwigilacji i ślepego posłuszeństwa. Podobno jest konsekwencją pokory i jest
najważniejszą cnotą. Musi też prowadzić do uległości i posłuszeństwa.

Dziecięctwo boże – Doktryna służąca do uzasadnienia infantylizacji członków Opus Dei.

Upomnienie braterskie – Narzędzie kontroli stosowane przez członków nie-Dyrektorów.

Spowiedź – Narzędzie kontroli mentalnej. Ksiądz nie udziela rozgrzeszenia, jeśli wyznane grzechy
ciężkie nie zostały ujawnione Dyrektorom.

Wytrwanie, wierność – Pozostanie w Opus Dei aż do śmierci niezależnie od tego, czy
przynależność powoduje u członka stany depresyjne lub lękowe. Jeżeli dana osoba przestaje
przynosić pieniądze, przestaje mieć powołanie i jest wyproszona z Opus Dei.

Wolność – Polega na tym, aby robić to, o czym zadecydowali Dyrektorzy.

Zaufanie – Pewność, że członek Opus Dei będzie ślepo wykonywał instrukcje i nie będzie zadawał
pytań.

Oddanie – Alienacja na rzecz Opus Dei.

Umartwienie – Moneta, którą kupuje się łaski Boże. Im więcej umartwień, tym więcej wierności i
nowych powołań.

Modlitwa – Moneta, którą kupuje się łaski Boże. Im więcej klepania, tym więcej wierności i
nowych powołań.

Profesor doktor habilitowany Akatol Antysektowicz