"HERMETYCZNY ZAKON ZŁOTEGO BRZASKU"

 

Latem  1887  roku  pewien  angielski  adept  sztuki  wolnomularskiej  odnalazł  stary  manuskrypt 

zawieraj

ą

cy  dziwne  słowa  zapisane  niezrozumiałym  szyfrem.  Dokument  ten  przekazał  swemu  "bratu"  z 

Wielkiej  Zjednoczonej  Lo

Ŝ

y  Angielskiej,  dr  Williamowi  Wynnowi  Westcottowi  Tak  rozpocz

ę

ła  si

ę

 

okultystyczna przygoda, która dała pocz

ą

tek wielkiemu odrodzeniu magicznemu ko

ń

ca XIX wieku.  

Schyłek  XIX  wieku  sprzyjał  rozwojowi  praktyk  okultystycznych.  Nowe  odkrycia  naukowe 

kwestionowały  dotychczasowy  spójny  obraz 

ś

wiata. W szczeliny  rozbitego  kosmosu  wdzierał  si

ę

  chaos  i 

coraz  wyra

ź

niej  przypominał  o  swojej  obecno

ś

ci.  Luki  w  rozbitym 

ś

wiecie  cało

ś

ci  starała  si

ę

  wypełni

ć

  w 

XVIII  wieku  ideologia  racjonalistyczna,  lecz  jej  spoiwo  skruszało  w  niecałe  sto  lat  pó

ź

niej  pod  naporem 

kolejnych pyta

ń

 i w

ą

tpliwo

ś

ci. Nie były to wszak

Ŝ

e w

ą

tpliwo

ś

ci podszyte zw

ą

tpieniem w sens istniej

ą

cego 

ś

wiata,  lecz  raczej  wynikaj

ą

ce  z 

Ŝą

dzy  otrzymania  bardziej  pełnych  odpowiedzi  na  podstawowe  pytania 

egzystencjalne.  Kiedy  złudzenia  racjonalizmu  okazały  si

ę

  niedostateczne  w  obja

ś

nianiu  zagadek 

Ŝ

ycia, 

wielu  twórczych  ludzi  ogarn

ą

ł  niepokój,  ka

Ŝą

cy  im  szuka

ć

  rozwi

ą

za

ń

  tych  zagadek  w  samej  tajemnicy 

ludzkiego umysłu.  

Ten  radykalny  zwrot  ku  "do

ś

wiadczeniu  wewn

ę

trznemu"  pod  koniec  XIX  wieku  zaowocował 

narodzinami "czarnej powie

ś

ci" i psychologii. A z ich maria

Ŝ

u, wzbogaconego o kontakt z innymi kulturami i 

systemami religijnymi,  wyłoniło si

ę

 wielkie zainteresowanie "wiedz

ą

  tajemn

ą

",  któr

ą

 przyszli  adepci woleli 

nazywa

ć

  "okultyzmem".  Okultyzm  stał  si

ę

  systemem  magicznych  i  mistycznych  praktyk  rytualnych, 

maj

ą

cych  na  celu  doskonalenie  si

ę

  jednostek.  Jego  adepci,  grupuj

ą

cy  si

ę

  zwykle  ze 

ś

rednio  zamo

Ŝ

nych 

mieszka

ń

ców  wielkich  miast,  lubili  si

ę

  odwoływa

ć

  do  wielowiekowych  zwi

ą

zków  z  pradawnymi  i 

zapomnianymi arkanami  wiedzy  o  naturze ludzkiej.  I cho

ć

 magia jak i mistyka znakomicie funkcjonowała 

obok  i  w  ramach  oficjalnych  nurtów  religijnych,  to  jednak  dopiero  w  epoce  Renesansu  uzyskała 
samo

ś

wiadomo

ść

 i wyodr

ę

bniła si

ę

 jako oddzielny nurt my

ś

lowy. Potrzeba było jednak kolejnych dwustu lat, 

Ŝ

eby my

ś

l przyoblekła si

ę

 w kształty, a "okultyzm" przyj

ą

ł instytucjonalne formy.  

Niezale

Ŝ

nie  od  rozmaitych  poda

ń

  o  tajemnych  bractwach  Ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

owców  i  własnych  "historii" 

ró

Ŝ

nych  grup  okultystycznych,  mo

Ŝ

na  spokojnie  powiedzie

ć

, 

Ŝ

e  pierwszym  jawnie  istniej

ą

cym 

ugrupowaniem okultystycznym, które posiadało du

Ŝ

y wpływ na klimat epoki było Towarzystwo Teozoficzne, 

zało

Ŝ

one  w  1875  roku  przez  Helen

ę

  Bławatsk

ą

.  To  wła

ś

nie  dzi

ę

ki  nieustannemu  wysiłkowi  tej 

charyzmatycznej kobiety na grunt zachodni przeniesiono liczne elementy filozofii Wschodu, a Towarzystwo 
Teozoficzne skupiło si

ę

 na studiach porównawczych mi

ę

dzy ró

Ŝ

nymi systemami religijnymi Indii i obszaru 

ś

ródziemnomorskiego. Jednak

Ŝ

e, w sferze praktyczno-rytualnej Towarzystwo Teozoficzne nie wnosiło nic 

nowego, a jego spotkania miały przebieg dysput filozoficznych b

ą

d

ź

 seansów spirytystycznych, czym nie 

ró

Ŝ

niły si

ę

 prawie wcale od praktyk uprawianych wcze

ś

niej na dworach i salonach.  

Tajemnice zaszyfrowanego r

ę

kopisu  

Pod tym wzgl

ę

dem organizacj

ą

, która jako pierwsza zbudowała solidny system okultystyczny, był 

Hermetyczny  Zakon  Złotego  Brzasku.  Zakon  powstał  w  1888  roku  z  inicjatywy  trzech  byłych  teozofów  i 
"ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

owców":  dr  Williama  Wynna  Westcotta,  dr  Williama  Woodmana  oraz  Samuela  Liddella 

MacGregora  Mathersa.  A  przyczyn

ą

  sprawcz

ą

,  która  doprowadziła  do  jego  powstania,  był  tajemniczy 

zaszyfrowany  manuskrypt,  który  rok  wcze

ś

niej  Westcott  nabył  od  starego  masona,  wielebnego  A.F.A. 

Woodforda.  Po  rozszyfrowaniu  zawiłego  pseudo-alfabetu  Westcott  odkrył, 

Ŝ

e  r

ę

kopis  ten  zawiera  pi

ęć

 

rytuałów  maso

ń

skich  niewiadomego  pochodzenia.  Zach

ę

cony  tym  odkryciem,  zwrócił  si

ę

  do  Mathersa  z 

propozycj

ą

, 

Ŝ

eby ten napisał inne rytuały w oparciu o znaleziony r

ę

kopis, daj

ą

c tym samym podstawy do 

zało

Ŝ

enia nowego zakonu okultystycznego.  

W epoce "czarnej powie

ś

ci" i konspiracji obowi

ą

zywała aura tajemniczo

ś

ci. Maj

ą

c tego 

ś

wiadomo

ść

, 

Westcott  doniósł, 

Ŝ

e  r

ę

kopis  zawierał  równie

Ŝ

  karteczk

ę

  z  adresem  pani  Anny  Sprengel  z  Norymbergi, 

spadkobierczyni  nauk  ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

owców  i  przywódczyni  tajemniczego  zakonu  Die  Goldene  Demmerung, 

wraz z notk

ą

 przypisuj

ą

c

ą

 zaszyfrowane rytuały tej wła

ś

nie tradycji zakonnej. W wyniku korespondencji z 

rzekom

ą

 pani

ą

 Sprengel, Westcott miał otrzyma

ć

 upowa

Ŝ

nienie do prowadzenia zakonu o tej samej nazwie, 

która po przetłumaczeniu na j

ę

zyk angielski brzmiała "Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku".  

Współcze

ś

ni badacze mocno  w

ą

tpi

ą

 w historyczno

ść

 owego zaszyfrowanego  r

ę

kopisu. Powołuj

ą

 

si

ę

 oni zazwyczaj na argumentacj

ę

 Ellica Howe'a, który w swej "demaskatorskiej" ksi

ąŜ

ce pt.: Magicians of 

the  Golden  Dawn  (Magowie  Złotego  Brzasku)  twierdzi, 

Ŝ

e  William  Wynn Westcott  sfałszował  oryginalne 

dokumenty  Złotego Brzasku  i sam wymy

ś

lił historyjk

ę

 o istnieniu pani Sprengel. Według  Howe'a  nie było 

Ŝ

adnego  zwi

ą

zku  mi

ę

dzy  zakonem  Złotego  Brzasku  a  pradawn

ą

  tradycj

ą

  Ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

owców.  I  cho

ć

  w 

ś

wietle współczesnej wiedzy na temat Ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

owców w

ą

tpliwe wydaje si

ę

 nawet ich istnienie, to jednak 

ksi

ąŜ

ka Howe'a wywołała prawdziw

ą

 burz

ę

 w 

ś

wiecie teoretyków i praktyków okultyzmu. Oto co dowodził 

Howe:  

Wiadomo, 

Ŝ

e  Westcott  bardzo  dobrze  znał  literatur

ę

  ezoteryczn

ą

  i  od  wielu  lat  zajmował  si

ę

 

studiowaniem wiedzy tajemnej, mi

ę

dzy innymi w bractwie "ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

owym" Societas Rosicruciana in Anglia. 

W drugiej połowie XIX wieku stowarzyszenia tajemne wyrastały jak grzyby po deszczu, nic wi

ę

c dziwnego, 

Ŝ

e  Westcott  marzył  o  stworzeniu  własnego  poletka,  na  którym  mógłby  popu

ś

ci

ć

  wodze  swojej  fantazji. 

Realia tamtej epoki nie pozwalały mu jednak na stworzenie nowego zakonu bez odpowiedniej podbudowy 
mitycznej. Musiał wykaza

ć

, 

Ŝ

e jego zakon wywodzi si

ę

 ze staro

Ŝ

ytnej linii przekazu, która drog

ą

 rozmaitych 

stowarzysze

ń

  inicjacyjnych  przetrwała  po  współczesne  mu  czasy.  Wykorzystał  w  tym  celu 

najpopularniejszy mit drugiej połowy XIX wieku - wiar

ę

 w istnienie Tajemnych Przywódców 

Ś

wiata, którzy z 

ukrycia kieruj

ą

 losami ludzko

ś

ci.  

Mitem  tym  posługiwała  si

ę

  mi

ę

dzy  innymi  Helena  Pietrowna  Bławatska,  która  utrzymywała 

Ŝ

e 

znajduje si

ę

 w kontakcie z podobnymi do bogów mistrzami, zamieszkuj

ą

cymi 

ś

nie

Ŝ

ne połacie Tybetu. Jej 

Towarzystwo Teozoficzne, najpot

ęŜ

niejsza chyba organizacja okultystyczna w latach osiemdziesi

ą

tych XIX 

wieku,  miało  działa

ć

  z  por

ę

czenia  tych  wła

ś

nie  mistrzów  a  przez  to  oddziaływa

ć

  na  losy 

ś

wiata.  Bardzo 

mo

Ŝ

liwe, 

Ŝ

e  Westcott  stworzył  zakon  Złotego  Brzasku  na  zasadzie  konkurencji  wobec  Towarzystwa 

Teozoficznego, a wykorzystał do tego pomysły pani Bławatskiej. Znacz

ą

ca jest tutaj zbie

Ŝ

no

ść

 dat. Helena 

Bławatska osiedliła si

ę

 w Londynie na stałe w maju 1887 roku, na trzy miesi

ą

ce przed tym, kiedy Westcott 

ogłosił, 

Ŝ

e ma w r

ę

kach dziwny manuskrypt.  

Przekazany  Westcottowi  r

ę

kopis  zawierał  dziwaczne  pismo  obrazkowe  zapisane  na  starym 

papierze opatrzonym znakami wodnymi z 1809 roku. Doł

ą

czona była do niego kartka z napisem: "Sapiens 

dom[inabitur] ast[ris] jest przywódc

ą

 członków die Goldene Dammerung. Jest ona sławn

ą

 soror. Nazywa si

ę

 

Fraulein Sprengel. Listy do niej kierowa

ć

 na adres: Herr J. Engel, Hotel Marquardt, Stuttgart. Jest ona 7*=4*, 

czyli  Adeptem  Wy

Ŝ

szym".  Rzecz  jasna,  Westcott  twierdził 

Ŝ

e  udało  mu  si

ę

  nawi

ą

za

ć

  kontakt  z  pani

ą

 

Sprengel,  która  przekazywała  mu  informacje  od  Tajemnych  Przywódców 

Ś

wiata.  Do  dzi

ś

  zachowało  si

ę

 

sze

ść

  listów  od  sekretarza  pani  Sprengel,  brata  In  Utroque  Fidelis,  których  lektura  nasuwa  wszak

Ŝ

e 

powa

Ŝ

ne  w

ą

tpliwo

ś

ci  co  do  ich  autentyczno

ś

ci.  Listy  te  s

ą

  krótkie  i  zawieraj

ą

  wskazówki  organizacyjne 

dotycz

ą

ce tworzenia filii zakonu w Anglii. Mogłoby to 

ś

wiadczy

ć

 na korzy

ść

 roszcze

ń

 Westcotta, gdyby nie 

fakt 

Ŝ

e  wskazówki  te  s

ą

  napisane  fataln

ą

  niemiecczyzn

ą

.  Czy

Ŝ

by

ś

my  wi

ę

c  mieli  tu  do  czynienia  z 

fałszerstwem?  

Odpowied

ź

 jak zawsze w takich przypadkach nie jest jednoznaczna. W ka

Ŝ

dym b

ą

d

ź

 razie bardzo 

w

ą

tpliwe  jest,  by  znalazc

ą

  owego  manuskryptu  był  dr  Woodford.  Ju

Ŝ

  bardziej  prawdopodobna  jest  taka 

wersja, 

Ŝ

e  to  Westcott  go  w  bibliotece  swego  rodzimego  bractwa,  Societas  Rosicruciana  in  Anglia.  Na 

korzy

ść

 tej hipotezy 

ś

wiadczy fakt, 

Ŝ

e zaszyfrowany r

ę

kopis przedstawiał rytuały inicjacyjne bardzo zbli

Ŝ

one 

do tych, jakie odprawiano w tym zakonie. Warto te

Ŝ

 o tym pami

ę

ta

ć

, 

Ŝ

e Westcott, Mathers i Woodman byli 

prominentnymi  postaciami  w  tej  organizacji,  której  celem  było  "wzajemne  pomaganie  sobie  w 
rozwi

ą

zywaniu wielkich problemów 

Ŝ

ycia oraz odkrywaniu tajemnic natury". Woodman stan

ą

ł nawet na jej 

czele po 

ś

mierci Roberta Wentwortha Little'a, która nast

ą

piła w 1878 roku.  

Jakby  nie  do

ść

  było  w

ą

tpliwo

ś

ci  ostatnie  lata  przyniosły  nowe  fakty,  które  z  kolei 

ś

wiadcz

ą

  na 

korzy

ść

  owych  mitycznych 

ź

ródeł  Złotego  Brzasku.  W  du

Ŝ

ej  mierze  stało  si

ę

  to  za  spraw

ą

  polskiego 

badacza okultyzmu, Rafała Prinke. Otó

Ŝ

, okazuje si

ę

 

Ŝ

e na pocz

ą

tku XIX wieku istniała pewna 

Ŝ

ydowska 

lo

Ŝ

a maso

ń

ska we Frankfurcie, której nazwa "Chabrath Zereh Boqer Aour" oznaczała nie mniej ni wi

ę

cej 

"Hermetyczny  Zakon  Złotego  Brzasku".  Niemal

Ŝ

e  identyczny  napis  widniał  na  owym  tajemniczym 

manuskrypcie. Lo

Ŝ

a ta nale

Ŝ

ała do masonerii Wielkiego Wschodu Francji, lecz jej członkowie zajmowali si

ę

 

równie

Ŝ

  studiowaniem  kabały.  W  1817  roku  otworzono  w  Londynie  fili

ę

  tej  lo

Ŝ

y  pod  auspicjami  ksi

ę

cia 

Sussex, który był jednocze

ś

nie Mistrzem Wielkiej Lo

Ŝ

y Angielskiej. Istnieje wi

ę

c prawdopodobie

ń

stwo, 

Ŝ

e 

Westcott, Mathers i Woodman przynajmniej pod wzgl

ę

dem formalnym byli kontynuatorami tej linii przekazu.  

Niezale

Ŝ

nie  od  prawdy  historycznej,  w  ten  sposób  skonstruowany  mit  zało

Ŝ

ycielski  pozwalał  na 

rozwini

ę

cie regularnej działalno

ś

ci okultystycznej. Aura tajemniczo

ś

ci i charyzmat przywódców 

ś

ci

ą

gały do 

Złotego Brzasku licznych neofitów spragnionych "zakazanej wiedzy". Nie byli to wszak

Ŝ

e byle jacy gorliwcy, 

skoro  znale

ź

li  si

ę

  po

ś

ród  nich  tak  wybitni  przedstawiciele  swej  epoki  jak  Arthur Machen  (mistrz  horroru  i 

nauczyciel  Lovecrafta),  Bram  Stoker  (twórca  "Drakuli"),  Oscar  Wilde  (znany  pisarz-skandalista),  Allan 
Bennett  (jogin  i  kabalista,  zało

Ŝ

yciel  pierwszej  organizacji  buddyjskiej  na  Zachodzie),  czy  William  Butler 

Yeats (jeden z najwybitniejszych angielskich poetów).  

Kabalistyczne Drzewo 

ś

ycia  

Tajemnica  sukcesu  Złotego  Brzasku  polegała  przede  wszystkim  na  rewolucyjnym  pomy

ś

le 

utworzenia  hierarchii  stopni  inicjacyjnych  w  oparciu  o  system  sefirotów  kabalistycznego  Drzewa 

ś

ycia. 

Dotychczas  wszelkie  grupki  okultystyczne,  spirytystyczne  i  teozoficzne  organizowały  si

ę

  w  koła 

konspiracyjne  lub  struktury  wtajemnicze

ń

  maso

ń

skich.  Złoty  Brzask  zrywał  z  t

ą

  tradycj

ą

.  Porzucał 

staro

ś

wiecki i nieklarowny system inicjacyjny masonerii, a jednocze

ś

nie nie rezygnował z samej hierarchii 

inicjacyjnej. Pomysł przyswojenia dla potrzeb tej hierarchii sefirotów kabalistycznego Drzewa 

ś

ycia nie tylko 

czynił system inicjacyjny bardziej przejrzystym, ale i pozwalał nada

ć

 kolejnym stopniom inicjacyjnym cechy 

poszczególnych sefirotów. Paradoksalnie, pomysł ten stanowił uboczny efekt stara

ń

 Westcotta, by nada

ć

 

zakonowi  znamiona  organizacji  mocno  osadzonej  w  tradycji  ezoterycznej.  Jak  to  cz

ę

sto  bywa, 

nieu

ś

wiadomiona do ko

ń

ca idea przerosła swego twórc

ę

.  

Powiada  si

ę

, 

Ŝ

e  Kabalistyczne  Drzewo 

ś

ycia  jest  map

ą

  wszech

ś

wiata  i  człowieka  (zgodnie  z 

zasad

ą

 hermetyczn

ą

 mówi

ą

c

ą

, 

Ŝ

e makrokosmos odzwierciedla si

ę

 w mikrokosmosie). Tworzy je dziesi

ęć

 

sefirotów, które rozmieszczone s

ą

 hierarchicznie na trzech filarach, nazywanych filarami: sprawiedliwo

ś

ci, 

równowagi i łaski. Nie bez przesady mo

Ŝ

na powiedzie

ć

, 

Ŝ

e celem adeptów magiji jest wspinaczka po tym 

drzewie, albowiem ka

Ŝ

dy kolejno zdobyty na nim szczebel powi

ę

ksza ich wiedz

ę

 o sobie i o 

ś

wiecie, a tym 

samym przybli

Ŝ

a ich ku bosko

ś

ci.  

Najni

Ŝ

ej  drzewa  znajduje  si

ę

  sefira  Malkuth,  czyli  "królestwo".  Przedstawia  ona 

ś

wiat  fizyczny, 

podstaw

ę

 wszelkiego materialnego istnienia, którego odpowiednikiem w człowieku jest ciało fizyczne i mózg. 

Sefira  ta  wi

ąŜ

e  si

ę

  z 

Ŝ

ywiołem  ziemi,  co  jest  powa

Ŝ

n

ą

  wskazówk

ą

  dla  ka

Ŝ

dego  adepta,  by  w

ę

drówk

ę

  w 

krainy mistyki i magiji zaczynał od mocnego st

ą

pania po ziemi. Tu

Ŝ

 nad ni

ą

 znajduje si

ę

 sefira Jesod, czyli 

"podstawa",  odpowiadaj

ą

ca 

Ŝ

ywiołowi  powietrza  i  planecie  ksi

ęŜ

yc.  Jest  to  sfera,  któr

ą

  w  tradycyjnym 

okultyzmie  nazywa  si

ę

  planem  astralnym.  Miejsce  wizji  astralnych  i  zbiorowej  nie

ś

wiadomo

ś

ci.  Anima 

Mundi - Dusza 

Ś

wiata. Jesod jest kanałem doprowadzaj

ą

cym bosk

ą

 energi

ę

 na ziemi

ę

, dlatego uto

Ŝ

samia 

si

ę

 t

ę

 sefir

ę

 z genitaliami. Trzeci

ą

 sefir

ą

 we wspinaczce po Drzewie 

ś

ycia a zarazem najni

Ŝ

sz

ą

 na filarze 

sprawiedliwo

ś

ci  jest  Hod,  czyli  "majestat".  Hod  reprezentuje  intelekt  i  racjonalne  my

ś

lenie.  Symbolizuje 

przezwyci

ęŜ

enie zwierz

ę

cych instynktów. Jest sił

ą

 równowa

Ŝą

c

ą

 i uciele

ś

niaj

ą

c

ą

 porz

ą

dek, a jednocze

ś

nie 

miejscem siły magicznej, któr

ą

 hindusi nazywaj

ą

 pran

ą

. ów maria

Ŝ

 intelektu i siły magicznej nie jest wcale 

czym

ś

 dziwnym. Sefira Hod odpowiada 

Ŝ

ywiołowi wody i planecie Merkury, co jest o tyle ciekawe, 

Ŝ

e egipski 

odpowiednik Merkurego, Thoth jest bogiem intelektu i magiji. Po przeciwstawnej stronie Drzewa 

ś

ycia, na 

filarze  łaski,  znajduje  si

ę

  sefira  Necach,  czyli  "zwyci

ę

stwo".  Jest  to  sfera  miło

ś

ci  i  duchowej  pasji, 

bezpo

ś

rednich reakcji i instynktów zwierz

ę

cych. Sefer Jecira nazywa j

ą

 "ukryt

ą

 inteligencj

ą

", albowiem jest 

to miejsce, które zwykli

ś

my nazywa

ć

 nie

ś

wiadomo

ś

ci

ą

. Sefirze tej jest przyporz

ą

dkowana planeta Wenus 

oraz 

Ŝ

ywioł ognia.  

Nad  tymi  czterema  sefirami  odpowiadaj

ą

cymi  czterem 

Ŝ

ywiołom  i  ró

Ŝ

nym  cechom  przeci

ę

tnego 

człowieka góruje sefira Tiferet (czyli "pi

ę

kno"). Jest to sfera ducha, wy

Ŝ

szej ja

ź

ni, stadium po

ś

rednie mi

ę

dzy 

człowiekiem  a  Bosko

ś

ci

ą

. Miejsce,  w  którym  składa  si

ę

  w  ofierze  star

ą

  osobowo

ść

,  aby  uzyska

ć

  wgl

ą

d  i 

zrozumienie.  Tiferet  oddziela  od  ni

Ŝ

szych  sefirotów  zasłona  -  paroket  -  symbol  pierwszej  iluminacji  na 

drodze do bosko

ś

ci. St

ą

d te

Ŝ

 Tiferet uto

Ŝ

samiane jest 

Ŝ

e Sło

ń

cem, bowiem o

ś

wietla mroki niewiedzy. Po 

przej

ś

ciu  tej  "zasłony"  dziej

ą

  si

ę

  ju

Ŝ

  same  dziwne  rzeczy.  Oto  nast

ę

pna  sefira,  poło

Ŝ

ona  na  filarze 

surowo

ś

ci  Gebura,  czyli  "moc"  jest  symbolem  twórczej  mocy  a  zarazem  siły  zniszczenia.  Reprezentuje 

surowo

ść

  i  sprawiedliwo

ść

,  oczyszczaj

ą

c

ą

  moc  i  działanie  destrukcyjne.  Odpowiada  jej  planeta  Mars. W 

tradycyjnej kabale  powiada si

ę

, 

Ŝ

e cz

ęść

  niepohamowanej energii  tej  sefiry przelała si

ę

,  w wyniku  czego 

uformowała si

ę

 hierarchia złych sefirotów uło

Ŝ

onych w odr

ę

bne drzewo. Co ciekawe, Gebura jest równie

Ŝ

 

kwintesencj

ą

 

Ŝ

e

ń

sko

ś

ci, któr

ą

 w alchemii uto

Ŝ

samia si

ę

 z moc

ą

. Równowa

Ŝ

y j

ą

 po drugiej stronie Drzewa 

ś

ycia, sefira Chesed, czyli "łaska", b

ę

d

ą

ca z kolei kwintesencj

ą

 m

ę

sko

ś

ci. Jest to siła, która nadaje kształt 

rzeczom  i  wprowadza  porz

ą

dek.  Odpowiada  jej  planeta  Jowisz,  posiadaj

ą

ca  podobne  znaczenie 

symboliczne.  

Mi

ę

dzy  tymi  siedmioma  sefirotami  a  trójk

ą

  najwy

Ŝ

szych  gał

ę

zi  drzewa 

Ŝ

ycia  znajduje  si

ę

 

przepastna  otchła

ń

,  kraina  paradoksów,  w  której  wszystko  jest  zarazem  prawd

ą

  i  fałszem.  Kabali

ś

ci 

nazywaj

ą

  j

ą

  "nieistniej

ą

c

ą

"  sefir

ą

  Daath,  czyli  sefir

ą

  fałszywej  wiedzy,  albowiem  mieszka  w  niej  demon 

rozumu - Choronzon - który zastawia na maga pułapk

ę

 utkan

ą

 z my

ś

li. Otchła

ń

 to równie

Ŝ

 wrota do innego 

ś

wiata. Mo

Ŝ

na nimi przej

ść

 na drug

ą

 stron

ę

 Drzewa 

ś

ycia, do sfery cienia, gdzie znajduj

ą

 si

ę

 22 qlifotyczne 

tunele  i  ich  demoniczni  stra

Ŝ

nicy.  T

ą

  drog

ą

  wkracza  do 

Ŝ

ycia 

ś

mier

ć

.  Otchła

ń

  jest  przej

ś

ciem  od 

ś

wiata 

manifestacji  do 

ś

wiata  ideałów.  Powiada  si

ę

, 

Ŝ

e  kto  j

ą

  przekroczy,  ten  znajdzie  si

ę

  poza  dobrem  i  złem, 

uwolniony z pułapek dualistycznego my

ś

lenia.  

Nad otchłani

ą

 znajduje si

ę

 trójca najwy

Ŝ

szych sefirotów. S

ą

 to prazasady istnienia. Pierwsze dwie z 

nich,  Bina  i  Chokma  (czyli  "zrozumienie"  i  "m

ą

dro

ść

"),  rozmieszczone  na  filarach  łaski  i  sprawiedliwo

ś

ci, 

posiadaj

ą

 cechy podobne do dwóch sefirotów znajduj

ą

cych si

ę

 tu

Ŝ

 poni

Ŝ

ej otchłani, do Gebury i Chesed. S

ą

 

ich pierwowzorami w 

ś

wiecie ideałów. Bina to Wielka Matka, miejsce reintegracji osobowo

ś

ci, która ulega 

dezintegracji w trakcie przekraczania Otchłani. Bina jest równie

Ŝ

 maj

ą

, moc

ą

 iluzji. Odpowiada jej planeta 

Saturn. Chokmah to Wielki Ojciec, siła pobudzaj

ą

ca istnienie, duch i hinduistyczna purusza, podstawow

ą

 

rzeczywisto

ś

ci

ą

 le

Ŝą

c

ą

 u podło

Ŝ

a wszelkiego istnienia. Odpowiada jej planeta Uran. Nad nimi góruje Keter 

(czyli "korrona"), o którym mo

Ŝ

na powiedzie

ć

 tylko tyle, 

Ŝ

e jest punktem z którego rozwija si

ę

 całe Drzewo 

ś

ycia.  Keter  to 

ź

ródło  wszelkich  rzeczy,  jedno

ść

,  która  godzi  wszelk

ą

  ró

Ŝ

norodno

ść

,  pocz

ą

tek  i  koniec 

wszystkiego. Ponad nim jest ju

Ŝ

 tylko nico

ść

.  

Mag wspina si

ę

 po Drzewie 

ś

ycia korzystaj

ą

c ze 

ś

cie

Ŝ

ek ł

ą

cz

ą

cych poszczególne sefiroty. Ka

Ŝ

da z 

tych 

ś

cie

Ŝ

ek stanowi kolejne wyzwanie, któremu mo

Ŝ

na sprosta

ć

 tylko  wtedy, gdy opanuje si

ę

 własno

ś

ci 

rozpoczynaj

ą

cych  je  sefirotów.  Dlatego  wspinaczka  na  Drzewie 

ś

ycia  wymaga  samodoskonalenia  si

ę

  i 

poszerzania pola własnego umysłu, który by koniec ko

ń

ców obj

ąć

 cało

ść

 zjawisk 

ś

wiata musi nieustannie 

przekracza

ć

 swoje ograniczenia.  

System inicjacyjny Złotego Brzasku  

Kabalistyczne  Drzewo 

ś

ycia  znane  było  okultystom  od  do

ść

  dawna.  A  jednak  to  dopiero 

"MacGregor"  Mathers,  prawdziwy  twórca  struktury  inicjacyjnej  zakonu  Złotego  Brzasku,  dostrzegł  palet

ę

 

mo

Ŝ

liwo

ś

ci  jak

ą

  przedstawia  ten  wła

ś

nie  schemat  wtajemnicze

ń

.  Hermetyczny  Zakon  Złotego  Brzasku 

składał si

ę

 z dziesi

ę

ciu stopni inicjacyjnych, odpowiadaj

ą

cym dziesi

ę

ciu sefirotom, które poprzedzał stopie

ń

 

Neofity. Twórcy zakonu nie zapomnieli wszak

Ŝ

e o  dobrze sprawdzonej strukturze kr

ę

gów wtajemnicze

ń

 i 

podzielili Zakon na trzy kr

ę

gi:  

Kr

ą

g Zewn

ę

trzny, do którego nale

Ŝ

ały stopnie:  

0*=0*Neofita  

1*=10*Zelator (sefira Malkut)  

2*=9*Theoricus (sefira Jesod)  

3*=8*Practicus(sefira Hod)  

4*=7*Philosophus(sefira Necach)  

Kr

ą

g Wewn

ę

trzny, do którego nale

Ŝ

ały stopnie:  

5*=6*Adeptus Minor(sefira Tiferet)  

6*=5*Adeptus Major(sefira Gebura)  

7*=4*Adeptus Exemptus(sefira Chesed)  

oraz Kr

ą

g Tajemny, składaj

ą

cy si

ę

 ze stopni:  

8*=3*Magister Templi(sefira Bina)  

9*=2*Magus(sefira Chokma)  

10*=1*Ipsissimus(sefira Keter)  

Głównym  celem  jaki  stawiał  zakon  Złotego  Brzasku  przed  swymi  członkami  było  "d

ąŜ

enie  do 

ś

wiatła", które roz

ś

wietla mroki niewiedzy. Mo

Ŝ

e wła

ś

nie dlatego na pocz

ą

tku opracowane były tylko rytuały 

inicjacyjne  i  praktyki  dla  stopni  kr

ę

gu  zewn

ę

trznego,  poprzedzaj

ą

cego  sefir

ę

  Tiferet  i  odpowiadaj

ą

cy  jej 

stopie

ń

 Adeptus Minor. 

Ś

wiatło Tiferet - Sło

ń

ca miało przyci

ą

ga

ć

 ku sobie nowicjuszy magicznych. Ponadto 

symbolika 

ś

wietlistego Tiferet kojarzona była z osob

ą

 Chrystusa, co nadawało w ostatnich dekadach XIX 

wieku zakonowi Złotego Brzasku prawdziwie chrze

ś

cija

ń

skiego oblicza.  

W trakcie inicjacji Neofita otrzymywał cz

ą

stk

ę

 

ś

wiatła, które miało go prowadzi

ć

 na drodze magii. 

Jego  zadaniem  było  zapoznanie  si

ę

  z  symbolik

ą

 

Ŝ

ywiołów  i  znaków  zodiaku.  Uczył  si

ę

  podstaw  j

ę

zyka 

hebrajskiego i wykonywał praktyki oczyszczaj

ą

ce, takie jak Mniejszy Rytuał Pentagramu, w celu pozbycia 

si

ę

  kompleksów  i  obsesyjnych  my

ś

li.  Zelator  uczył  si

ę

  podstaw  alchemii  i  tarota  oraz  zale

Ŝ

no

ś

ci  mi

ę

dzy 

sefirotami,  planetami,  duchami  i  aniołami.  Theoricusowi  zalecano  dalsze  studia  nad  kabał

ą

,  ze 

szczególnym  uwzgl

ę

dnieniem  trójpodziału  duszy  oraz  zale

Ŝ

no

ś

ci  mi

ę

dzy  kolorami  mniejszych  arkanów 

tarota  a  literami  tetragrammatonu  i  czterema 

ś

wiatami  kabały.  Practicus  uczył  si

ę

  symboliki  figur 

magicznych.  Musiał  te

Ŝ

  zgł

ę

bia

ć

  podstawy  wró

Ŝ

b  geomantycznych  oraz  bardziej  szczegółowe  atrybucje 

kart tarota. Wreszcie, Philosophus uczył si

ę

 boskich imion oraz przygotowywał si

ę

 do przej

ś

cia do zakonu 

wewn

ę

trznego. Był wtedy wtajemniczany w znaczenie qlifotów, czyli negatywnych odpowiedników sefirotów 

na Drzewie 

ś

ycia. Oczywi

ś

cie, ka

Ŝ

demu z tych stopni przypisane były inne rytuały, które aspiranci musieli 

opanowa

ć

 do perfekcji. Wszystko to odró

Ŝ

niało Złoty Brzask od innych współczesnych mu zakonów, które 

zwykle miały wi

ę

cej wspólnego z kółkami dyskusyjnymi ni

Ŝ

 praktyk

ą

 magiczn

ą

.  

Wielkie odrodzenie okultystyczne  

Na pocz

ą

tku działalno

ś

ci Złotego Brzasku Westcott, Mathers i Woodman przyj

ę

li stopie

ń

 Adeptus 

Exemptus,  twierdz

ą

c 

Ŝ

e  tym  samym  spełniaj

ą

  polecenia  Tajemnych  Przywódców  zakonu  z  kr

ę

gu 

tajemnego.  Wiosn

ą

  1889  roku  mogli  rozpocz

ąć

  nabór  do  londy

ń

skiej 

ś

wi

ą

tyni  zakonu.  W  ci

ą

gu  roku 

przybyło do niej trzydziestu dwóch nowicjuszy, w tym a

Ŝ

 dziewi

ęć

 kobiet. W tym czasie rzadko si

ę

 zdarzało 

by kobiety dopuszczano do arkanów wiedzy tajemnej. Złoty Brzask odst

ę

pował od tej niechlubnej zasady i 

wkrótce  w  jego  szeregach  pojawiły  si

ę

  takie  osobisto

ś

ci  jak  Moina  Mathers  (siostra  filozofa,  Henriego 

Bergssona), aktorka Florence Farr i Dion Fortune, która po odej

ś

ciu ze Złotego Brzasku rozpocz

ę

ła własn

ą

 

szkoł

ę

 magiczn

ą

.  

Niestety, kobiety miały si

ę

 sta

ć

 te

Ŝ

 jednym z powa

Ŝ

nych kłopotów zakonu i to nie ze wzgl

ę

du na ich 

atrakcyjno

ś

ci seksualn

ą

, lecz charyzm

ę

, która zagra

Ŝ

ała pozycji przywódców zakonu. Póki co jednak zakon 

prze

Ŝ

ywał  okres  wielkiego  rozkwitu,  szczególnie  po  przej

ę

ciu  przez  Mathersa  spraw  organizacyjnych. W 

1891 roku umarł Woodman, w rok pó

ź

niej Mathers przeniósł si

ę

 do Pary

Ŝ

a, pozostawiaj

ą

c Westcotta jako 

swojego przedstawiciela w Londynie. Presti

Ŝ

 Mathersa wzrósł znacznie, kiedy w 1892 roku napisał rytuał 

inicjacyjny  na  stopie

ń

  Adeptus  Minor  i  przekształcił  kr

ą

g  wewn

ę

trzny  w  Zakon  Rubinowej  Ró

Ŝ

y  i  Złotego 

Krzy

Ŝ

a (Ordo Rosae Rubeae et Aureae Crucis). Stał si

ę

 on wtedy jego jedynym przywódc

ą

. Jak grzyby po 

deszczu powstawały nowe 

ś

wi

ą

tynie w Weston nad Mar

ą

, Bradford i Edynburgu, a w latach 1892-96 zakon 

osi

ą

gn

ą

ł  rekordow

ą

  ilo

ść

  200  członków.  Mo

Ŝ

na  było 

ś

miało  powiedzie

ć

, 

Ŝ

e  jest  to  najwi

ę

ksze 

stowarzyszenie okultystyczne epoki.  

I wtedy zacz

ę

ły si

ę

  kłopoty. Okazało si

ę

  bowiem, 

Ŝ

e niektóre spo

ś

ród pa

ń

  s

ą

  nie tylko wybitnymi 

okultystkami,  lecz  i 

ś

wietnymi  organizatorkami.  Dotyczyło  to  przede  wszystkim  Florence  Farr  i  Annie 

Horniman,  które  z  niezwykłym  zapałem  zaanga

Ŝ

owały  si

ę

  w  prace  londy

ń

skiej 

ś

wi

ą

tyni  Izydy-Uranii. 

Pozornie, mogło 

ś

wiadczy to na ich korzy

ść

, ale Mathers był autokrat

ą

 i nie znosił, jak kto

ś

 zagra

Ŝ

ał jego 

władzy. Tymczasem, po jego wyje

ź

dzie do Pary

Ŝ

a pani Horniman wielokrotnie publicznie wyra

Ŝ

ała swoj

ą

 

dezaprobat

ę

  wobec  jego  nikłego  zainteresowania  sprawami  zakonnymi.  Dopóki  Horniman  nie  szcz

ę

dziła 

pieni

ę

dzy dla niego i jego mał

Ŝ

onki wszystko było w porz

ą

dku. Lecz gdy okazało si

ę

, 

Ŝ

e jej pomoc nie jest 

bezinteresowna  i  pragnie  odebra

ć

  mu 

Ŝ

on

ę

,  Mathers  poczuł  w  sobie  zarzewie  gniewu.  Na  domiar  złego 

dotarły  do  niego  plotki, 

Ŝ

e  Horniman  oskar

Ŝ

a  go  o  anga

Ŝ

owanie  si

ę

  w  polityk

ę

.  (W  tym  czasie  Mathers 

rzeczywi

ś

cie  marzył  o  karierze  wojskowej  i  o  restauracji  dynastii  Stuartów).  Jego  reakcja  była 

natychmiastowa. W 1896 roku za

Ŝą

dał od członków zakonu wewn

ę

trznego natychmiastowego zło

Ŝ

eniu mu 

ś

lubów lojalno

ś

ci. Jego woli ulegli wszyscy poza Annie Horniman, która jeszcze w tym samym roku została 

wyrzucona z zakonu.  

Wie

ść

 o wyrzuceniu Annie Horniman wstrz

ą

sn

ę

ła członkami Złotego Brzasku. Horniman uchodziła 

bowiem za jedn

ą

 z najwybitniejszych przedstawicielek Zakonu. Na dodatek władze angielskie dowiedziały 

si

ę

 o zwi

ą

zkach Westcotta z okultyzmem, co zmusiło go do wycofania si

ę

 z zakonu. Widmo upadku zacz

ę

ło 

kr

ąŜ

y

ć

 nad Hermetycznym Zakonem Złotego Brzasku, widmo, które ju

Ŝ

 wkrótce miało si

ę

 zmaterializowa

ć

 

za spraw

ą

 młodego acz ju

Ŝ

 wybitnego adepta magiji - Aleistera Crowleya.  

"ALEISTER CROWLEY I RÓWNONOC BOGÓW"

 

"Wieczorem 18 listopada 1898 roku dwudziestotrzyletni poeta, Aleister Crowley z niecierpliwo

ś

ci

ą

 

czekał  w  przedpokoju 

ś

wi

ą

tyni  maso

ń

skiej  przy  Great  Queen  Street  w  Londynie,  pełen  nadziei, 

Ŝ

e  ju

Ŝ

 

wkrótce otrzyma najwi

ę

ksze tajemnice 

Ŝ

ycia i 

ś

mierci.  

Na plecach zwisała mu narzucona po kostki czarna szata, zwi

ą

zana w pasie trzema w

ę

złami wst

ę

gi. 

Ko

ń

cówki  tej  wst

ę

gi  trzymał  w  prawej  r

ę

ce  znajduj

ą

cy  si

ę

  obok  niego  człowiek,  który  miał  go  prowadzi

ć

 

podczas  tej  cz

ęś

ci  ceremonii.  Strój  przewodnika  sprawiał  wra

Ŝ

enie  bardziej  wyszukanego  od  stroju 

Crowleya.  Na  plecach  miał  równie

Ŝ

  czarn

ą

  szat

ę

,  na  której  zarzucony  był  biały  falowany  płaszcz  z 

czerwonym krzy

Ŝ

em na lewej piersi. Wokół szyi zawi

ą

zan

ą

 miał szerok

ą

 biał

ą

 wst

ę

g

ę

 z olbrzymi

ą

 odznak

ą

 

w  kształcie  krzy

Ŝ

a.  A  w  lewej  r

ę

ce  dzier

Ŝ

ył  czerwono-złote  berło  zwie

ń

czone  rze

ź

bion

ą

  miniaturow

ą

 

biskupi

ą

 infuł

ą

.  

Nagle,  otworzyły  si

ę

  drzwi  i  powiew  gor

ą

ca  i  kadzideł  uderzył  m

ęŜ

czyzn  zgromadzonych  w 

przedpokoju.  Crowleya  wprowadzono  do  sali,  zawi

ą

zuj

ą

c  mu  uprzednio  opask

ę

  na  oczy.  Poczuł  chłód 

drobnych  kropelek  wody  opadaj

ą

cych  na  jego  twarz.  Nos  zmarszczył  si

ę

  mu  od 

ś

ci

ą

gaj

ą

cego  zapachu 

kadzideł  tl

ą

cych  si

ę

  nad  jego  głow

ą

  i  wtedy  usłyszał  głos:  "O  dzieci

ę

  ziemi,  czego  szukasz  w  tej 

ś

wi

ę

tej 

komnacie? Czemu pragniesz wst

ą

pi

ć

 do naszego Zakonu". Przewodnik odpowiedział w jego imieniu: "Moja 

dusza bł

ą

ka si

ę

 w ciemno

ś

ciach i szuka 

ś

wiatła ukrytej wiedzy. A wiem, 

Ŝ

e to wła

ś

nie w tym Zakonie dane 

mi b

ę

dzie je osi

ą

gn

ąć

".  

Poprowadzono go do przodu i nakazano kl

ę

kn

ąć

 przed ołtarzem w kształcie sto

Ŝ

ka, na którym le

Ŝ

ał 

czerwony  krzy

Ŝ

  i  biały  trójk

ą

t.  Praw

ą

  r

ę

k

ę

  poło

Ŝ

ył  na  trójk

ą

cie. Wtedy  to  na  dany  mu  przez  przewodnika 

znak zło

Ŝ

ył nast

ę

puj

ą

ce 

ś

lubowanie. Przyrzekał w nim:  

...dotrzyma

ć

 tajemnic Zakonu, jego nazwy, nazwisk członków i poczyna

ń

 maj

ą

cych miejsce na jego 

spotkaniach....  

...nigdy  nie  zgodzi

ć

  si

ę

  na  hipnoz

ę

  lub  taki  stan  ot

ę

pienia,  który  pozwoli  niewtajemniczonym 

osobom i mocom zawładn

ąć

 jego my

ś

lami, słowami lub uczynkami.  

...z  odwag

ą

  i  determinacj

ą

  nie  ustawa

ć

  w  pracach  Boskiej  Nauki,  oraz  wytrwa

ć

  do  ko

ń

ca  tej 

ceremonii, która jest jej odzwierciedleniem. Nie podda

ć

 si

ę

 te

Ŝ

 pokusie oddania swej wiedzy mistycznej na 

słu

Ŝ

b

ę

 złej magii.  

Cało

ść

 

ś

lubowania  wie

ń

czyła  przysi

ę

ga:  "je

ś

li  złami

ę

  to  zobowi

ą

zanie  magiczne,  poddam  si

ę

  z 

własnej głupoty 

ś

miertelnie wrogiemu pr

ą

dowi woli, płyn

ą

cemu od Tajnych Przywódców tego Zakonu, który 

powali mnie i sparali

Ŝ

uje bez 

ś

ladu działania, jak uderzenie błyskawicy"."  

Dzieci

ń

stwo w Piekle  

Edward Alexander Crowley (nazywany pó

ź

niej "Aleisterem") urodził si

ę

 12 pa

ź

dziernika 1875 roku 

w Leamington Spa, w hrabstwie Warwick, w rodzinie producentów piwa nale

Ŝą

cej do fundamentalistycznej 

sekty chrze

ś

cija

ń

skiej Braci Plymuckich. Członkowie tej sekty posługiwali si

ę

 dosłown

ą

 interpretacj

ą

 Biblii 

jako  słów  samego  Ducha 

Ś

wi

ę

tego,  głosili  powszechne  kapła

ń

stwo,  wierzyli  w  bosko

ść

  Chrystusa  i 

oczekiwali jego ponownego nadej

ś

cia. Nade wszystko jednak odcinali si

ę

 od 

ś

wiata zewn

ę

trznego i starali 

si

ę

  utrzymywa

ć

  kontakty tylko  mi

ę

dzy  sob

ą

.  Dom  Crowleyów  stanowił  miejsce  ich  spotka

ń

 towarzyskich, 

które  zawsze  przeradzały  si

ę

  w  nabo

Ŝ

e

ń

stwa,  b

ą

d

ź

  dysputy  religijne.  Młody  Aleister  wi

ę

kszo

ść

  czasu 

sp

ę

dzał na lekturze Biblii pod bacznym okiem ojca. A kiedy ten wyje

Ŝ

d

Ŝ

ał w kraj głosi

ć

 słowo bo

Ŝ

e, dostawał 

si

ę

 pod kuratel

ę

 nienawistnej mu matki, która nazywała go apokaliptyczn

ą

 Besti

ą

 666.  

Stosunek Crowleya do 

Ŝ

arliwej religijno

ś

ci swoich rodziców nacechowany był ambiwalencj

ą

, która 

w du

Ŝ

ej mierze ukształtowała jego przyszły 

ś

wiatopogl

ą

d. Wyznaczały j

ą

 dwa bieguny: wstr

ę

t i fascynacja, 

nakazuj

ą

ce  mu  szuka

ć

 

ś

wi

ę

to

ś

ci  w 

ś

wiecie  profanum  i  profaniczno

ś

ci  w 

ś

wiecie  sacrum.  Było  nie  było, 

Crowley  w  swoim  wczesnomłodzie

ń

czym  okresie  darzył  chrze

ś

cija

ń

stwo  du

Ŝą

  estym

ą

  i  gorliwie  zgł

ę

biał 

prawdy  objawione  w  ksi

ę

gach  Starego  i  Nowego  Testamentu.  Podziwiał  te

Ŝ

  swego  ojca, który  gotów  był 

po

ś

wi

ę

ci

ć

 swoje 

Ŝ

ycie doczesne na ołtarzu religii. Kiedy ten umarł w 1887 roku, młody Crowley dostał si

ę

 w 

szpony  rodziny  matki,  która  obwiniała  go  za 

ś

mier

ć

  ojca  i  dopatrywała  si

ę

  w  nim  nadchodz

ą

cego 

Antychrysta.  Odt

ą

d,  edukacj

ą

  Crowleya  zaj

ą

ł  si

ę

  jego  wuj,  Tom  Bishop,  którego  metody  wychowawcze 

polegały  na  wpajaniu  dogmatów  wiary  oraz  nie  przyzwalaniu  na  lektur

ę

  ksi

ą

g  mog

ą

cych  w  młodym 

Crowleyu osłabi

ć

 szacunek wobec rodziny i religii. Bishop stworzył na ten u

Ŝ

ytek indeks ksi

ą

g zakazanych, 

na  którym  znalazł  si

ę

  mi

ę

dzy  innymi  David  Copperfield  Karola  Dickensa,  ksi

ąŜ

ka,  której  zła  bohaterka 

nazywała si

ę

 Emily, czyli tak samo jak matka Crowleya.  

Tyrania  wuja  wydawała  si

ę

  jednak  niczym  w  porównaniu  z  metodami  wielebnego  Champneya, 

prowadz

ą

cego w Cambridge szkoł

ę

 dla chłopców, których ojcowie nale

Ŝ

eli do Bractwa. W szkole tej wiedz

ę

 

i  obowi

ą

zek  zaprowadzano  rózg

ą

  i  batem,  a  lekcje  przedzielano  modlitwami,  przez  co  Crowley  nazwał 

sp

ę

dzony  w  niej  czas  "dzieci

ń

stwem  w  piekle".  Wspominał  pó

ź

niej  w  autobiografii,  jak  razu  pewnego 

otrzymał kar

ę

 chłosty: "Pami

ę

tam jak lano mnie po nogach, by nie rozbudzi

ć

 we mnie rozkoszy zmysłowych 

wywoływanych  biciem  po  tyłku.  Przez  pi

ę

tna

ś

cie  minut  musiałem  si

ę

  modli

ć

,  po  czym  otrzymywałem 

pi

ę

tna

ś

cie razów chłosty. Nast

ę

pnie, znów przez kwadrans si

ę

 modliłem, po czym łojono mi skór

ę

. I tak w 

kółko". Wycie

ń

czonego, z chorymi nerkami, znajduj

ą

cego si

ę

 u kresu sił psychicznych przeniesiono go do 

szkoły  powszechnej  w  Malvern,  gdzie  ze  wzgl

ę

du  na  zły  stan  zdrowia  stał  si

ę

  celem  ataków  swych 

rówie

ś

ników.  

Kiedy ju

Ŝ

 wydawało si

ę

, 

Ŝ

e nie ma ko

ń

ca tego koła cierpienia, nagle nadeszło wybawienie. Rodzina 

postanowiła  zafundowa

ć

  mu  indywidualny  tryb  nauczania,  a  jego  nauk

ę

  oddała  pod  piecz

ę

  Archibalda 

Douglasa,  który  rozbudził  w  nim  nie  tylko  miło

ść

  do  nauki,  lecz  na  dodatek  otworzył  go  na 

ś

wiat  uciech 

zmysłowych.  Crowley  pisał:  "Natychmiast  przyswoiłem  sobie  jego  styl  i  zacz

ą

łem  zachowywa

ć

  si

ę

  jak 

normalna, zdrowa istota ludzka. Koszmarny 

ś

wiat chrze

ś

cija

ń

stwa znikn

ą

ł wraz z pierwsz

ą

 jutrzenk

ą

..... Po 

raz pierwszy w 

Ŝ

yciu normalnie kontaktowałem si

ę

 z m

ęŜ

czyznami i kobietami. Po raz pierwszy stała si

ę

 dla 

mnie mo

Ŝ

liwa szczera przyja

źń

, zdrowa miło

ść

, otwarta, wesoła i odwa

Ŝ

na". Jak za dotkni

ę

ciem magicznej 

ró

Ŝ

d

Ŝ

ki,  wraz  z  tym  otwarciem  si

ę

  na  zmysły  Crowley  rozwin

ą

ł  w  sobie  ponadprzeci

ę

tne  zdolno

ś

ci.  Na 

przekór swoim słabo

ś

ciom, zaj

ą

ł si

ę

 wspinaczk

ą

 jako najniebezpieczniejszym ze sportów i szybko stał si

ę

 

cenionym  i  utalentowanym  alpinist

ą

.  Samotne  zdobywanie  kolejnych  górskich  szczytów  wzmocniło  jego 

ciało, nauczyło go wiary w siebie i pozwoliło mu zasmakowa

ć

 nie znanej dot

ą

d wolno

ś

ci. Nielada sukcesy 

osi

ą

gał te

Ŝ

 w podbojach miłosnych. Twierdził, 

Ŝ

e "nawet czterdzie

ś

ci osiem godzin abstynencji wystarcza 

dla  st

ę

pienia ostrza umysłu" i rozpowiadał, 

Ŝ

e udało  si

ę

 mu uwie

ść

 gosposi

ę

 niemal

Ŝ

e na oczach swojej 

matki.  

Rozmaite przygody miłosne nie przeszkadzały mu w edukacji. Wraz z osi

ą

gni

ę

ciem pełnoletnio

ś

ci, 

otrzymał  w  spadku  po  ojcu  fortun

ę

  licz

ą

c

ą

  czterdzie

ś

ci tysi

ę

cy  funtów.  Była  to  niebagatelna  suma  jak  na 

tamtejsze czasy, pozwalaj

ą

ca mu wie

ść

 

Ŝ

ycie niezale

Ŝ

ne od pracy i rodziny. Wi

ę

kszo

ść

 pieni

ę

dzy wydawał 

na ksi

ąŜ

ki. Wychodził bowiem z zało

Ŝ

enia, 

Ŝ

e musi przeczyta

ć

 wszystkie warto

ś

ciowe pozycje. Studiował 

filozofi

ę

,  psychologi

ę

  i  ekonomi

ę

  na  słynnym  Trinity  College  w  Cambridge,  by  pó

ź

niej  przenie

ść

  si

ę

  na 

wydział filologii  klasycznej. W mi

ę

dzyczasie rozwijał twórczo

ść

 poetyck

ą

  i zamiłowanie do wspinaczki. W 

1898  roku  wydał  własnym  nakładem  swoj

ą

  pierwsz

ą

  ksi

ąŜ

k

ę

,  zbiór  ba

ś

ni  Aceldama,  a  zaraz  potem 

opublikował  w  limitowanej  edycji  100  egzemplarzy  nast

ę

pny  zbiór  ba

ś

ni  White  Stains,  który  uznano  za 

pornograficzny,  a  w  1924  roku  zniszczono  wi

ę

ksz

ą

  cz

ęść

  nakładu.  Grał  równie

Ŝ

  w  szachy.  Nieustannie 

wygrywał szkolne turnieje szachowe. Pokonał w nich nawet mistrza Szkocji, a w 1897 roku wzi

ą

ł udział w 

berli

ń

skim kongresie szachowym. Otworzyła si

ę

 przed nim kariera zawodowego szachisty. A jednak w tej 

chwili ju

Ŝ

 co innego zawładn

ę

ło jego umysłem.  

Poszukiwanie Tajemnych Przywódców 

Ś

wiata  

W  grudniu  1896  roku  Crowley  pojechał  do  Sztokholmu  z  zamiarem  powitania  tam  nowego  roku. 

Wtedy  to,  w  noc  sylwestrow

ą

  zdarzyło  mu  si

ę

  prze

Ŝ

y

ć

  co

ś

,  co  zadecydowało  o  jego  całym  pó

ź

niejszym 

Ŝ

yciu.  Doznał  wizji  mistycznej,  o  której  wypowiadał  si

ę

  niezwykle  zdawkowo:  "Doznałem  ol

ś

nienia, 

Ŝ

e 

posiadam magiczne 

ś

rodki dla stania si

ę

 

ś

wiadomym swej natury, która jak dot

ą

d skrywała si

ę

 przede mn

ą

. 

Prze

Ŝ

yłem do

ś

wiadczenie strachu i bólu, poł

ą

czone z pewnym duchowym koszmarem, a jednocze

ś

nie był 

to  klucz  do  najczystszej  i  naj

ś

wi

ę

tszej  duchowej  ekstazy  jaka  w  ogóle  istnieje".  Do

ś

wiadczenie  to,  które 

buddy

ś

ci  nazywaj

ą

  "transem  smutku"  a  współcze

ś

ni  wyznawcy  psychologii  "kryzysem  egzystencjalnym" 

ukazało  mu  znikomo

ść

  jego  dotychczasowych  aspiracji.  Utracił  ch

ęć

  zdobywania  laurów  szachowych. 

Porzucił  zamiar  robienia  kariery  dyplomatycznej.  Wycofał  si

ę

  nawet  ze  spisku  zmierzaj

ą

cego  do 

wprowadzenia don Carlosa na tron hiszpa

ń

ski oraz z działalno

ś

ci w bractwie rycerskim pod nazw

ą

 Ko

ś

ciół 

Celtycki.  

Wkrótce, jego półki wzbogaciły si

ę

 o ksi

ąŜ

ki o tematyce mistycznej i magicznej. Szczególne miejsce 

zajmowała w

ś

ród nich Ksi

ę

ga Czarnej Magii i Paktów A.E. Waite'a, której autor przyznawał si

ę

 do zwi

ą

zków 

z  "ukrytym  Ko

ś

ciołem".  Ta  drobna  wzmianka  tak  bardzo  rozbudziła  wyobra

ź

ni

ę

  Crowleya, 

Ŝ

e  odt

ą

d  jego 

idee fixe stało si

ę

 poszukiwanie tajemnych przywódców 

ś

wiata, którzy z ukrycia, za po

ś

rednictwem ró

Ŝ

nych 

tajemnych bractw kieruj

ą

 losami ludzko

ś

ci. Porzucił wi

ę

c studia i kontakty z ruchem dekadenckim, na rzecz 

gorliwych poszukiwa

ń

  wiedzy tajemnej. Poszukiwa

ń

 tych nie powstrzymała nawet znajomo

ść

  z Oscarem 

Eckensteinem, starszym od Crowleya o dwadzie

ś

cia lat najwybitniejszym  w ówczesnym  czasie  alpinist

ą

. 

Eckenstein uczył go wspinaczki, medytacji i skupienia. Nade wszystko jednak starał si

ę

 dyscyplinowa

ć

 jego 

umysł by ten nie bł

ą

kał si

ę

 po bezdro

Ŝ

ach wizji religijnej. Jego braterska pomoc na nic si

ę

 wszak

Ŝ

e nie zdała, 

Crowley bowiem tak długo szukał "ukrytego Ko

ś

cioła" a

Ŝ

 w ko

ń

cu go znalazł.  

W  przypadku  magii  trudno  jest  mówi

ć

  o  nic  nie  znacz

ą

cych  zbiegach  okoliczno

ś

ci.  Wytrawni 

okulty

ś

ci powiadaj

ą

 bowiem, 

Ŝ

e nie trzeba szuka

ć

 magii, gdy

Ŝ

 to ona sama nas znajduje. Crowley jednak 

szukał i znalazł j

ą

...... w piwiarni. W sierpniu 1898 roku przysiadł si

ę

 do stolika, przy którym siedział Julian 

Baker - chemik, metalurg, a zarazem alchemik. Kiedy obaj panowie uci

ę

li sobie krótk

ą

 konwersacj

ę

, wnet 

okazało si

ę

 

Ŝ

e Baker posiada ponadprzeci

ę

tn

ą

 wiedz

ę

 z dziedziny alchemii. Pointrygowany tym Crowley, 

nie  omieszkał  zada

ć

  mu  pytania,  czy  mógłby  go  wtajemniczy

ć

  w  arkana  wiedzy  tajemnej.  Ten  za

ś

 

skontaktował  go  z  Georgem  Cecilem  Jonesem,  jednym  z  przywódców  Hermetycznego  Zakonu  Złotego 
Brzasku,  który  okazał  si

ę

  osob

ą

  "wielkiego  ducha  i  temperamentu",  a  przy  tym 

Ŝ

yw

ą

  skarbnic

ą

  wiedzy 

okultystycznej.  

18 listopada 1898 roku  Aleister Crowley  został inicjowany na stopie

ń

 Neofity.  Pisał: "Z niezwykł

ą

 

powag

ą

 traktowałem ceremoni

ę

 inicjacji. Mojego skupienia nie naruszył nawet fakt, 

Ŝ

e odbywała si

ę

 ona w 

ś

wi

ą

tyni  maso

ń

skiej.  Zapytałem  nawet  Bakera,  czy  ludzie  umieraj

ą

  podczas  ceremonii?  Nie  zdawałem 

sobie  z  tego  sprawy, 

Ŝ

e  jest  to  zwykła  formalno

ść

,  a  członkowie  Zakonu  s

ą

  w  przewa

Ŝ

aj

ą

cej  mierze 

drobnomieszcza

ń

skimi bufonami. Wydawało mi si

ę

, 

Ŝ

e wst

ę

puj

ę

 do Ukrytego Ko

ś

cioła 

Ś

wi

ę

tego Graala i 

dobrze si

ę

 z tym czułem. Dzi

ę

ki temu uczuciu moja inicjacja była prawdziwym sakramentem".  

Niestety, wkrótce nadeszły same rozczarowania. Crowley wst

ą

pił do Złotego Brzasku, kiedy zakon 

prze

Ŝ

ywał gł

ę

boki kryzys, spowodowany odej

ś

ciem Annie Horniman i jej grupy rozłamowej. Wierzył 

Ŝ

e wnet 

otrzyma bezcenne tajemnice, które 

ś

lubował dotrzyma

ć

 podczas ceremonii inicjacji, tymczasem dano mu w 

opiece alfabet hebrajski. Crowley, rzecz jasna, znał arkana kabały ju

Ŝ

 znacznie wcze

ś

niej, przez co czuł si

ę

 

mocno  zawiedziony.  Tym  niemniej,  wci

ąŜ

  my

ś

lał 

Ŝ

e  prawdziwe  tajemnice  kryj

ą

  si

ę

  gdzie

ś

  za  zasłonami 

Zakonu  Wewn

ę

trznego.  Postawił  zatem  sobie  za  cel  jak  najszybsze  zdobywanie  kolejnych  stopni 

inicjacyjnych i czynił to w zastraszaj

ą

cym tempie. Zgodnie z przyj

ę

tym przez siebie imieniem magicznym 

Perdurabo  (co  znaczy  "wytrwam  a

Ŝ

  do  ko

ń

ca"),  miesi

ą

c  po  miesi

ą

cu  wspinał  si

ę

  na  kolejne  szczeble 

Drzewa 

ś

ycia.  Ju

Ŝ

  w  grudniu,  po  dwóch  tygodniach  praktyki  w  Zakonie  uzyskał  stopie

ń

  Zelatora,  a  w 

styczniu  i  lutym  kolejne  dwa  stopnie  Theoricusa  i  Practicusa.  Musiał  wtedy  czeka

ć

  "a

Ŝ

 trzy  miesi

ą

ce"  na 

otrzymanie  stopnia  Philosophusa,  gdy

Ŝ

  reguły  zakonne  nie  przewidywały  by  kto

ś

  tak  szybko  zdobywał 

kolejne  stopnie  wtajemnicze

ń

.  Wtedy  to,  w  maju  1899  roku,  znalazł  si

ę

  u  progu  Zakonu Wewn

ę

trznego. 

Poznał te

Ŝ

 człowieka, który na dobre odmienił jego 

Ŝ

ycie.  

Był nim Allan Bennett, znany w Złotym Brzasku jako Iehi Aour i uznawany za drugiego w zakonie po 

MacGregorze  Mathersie.  Bennett  przyst

ą

pił  do  Złotego  Brzasku  w  lutym  1894  roku,  a  ju

Ŝ

  rok  pó

ź

niej 

osi

ą

gn

ą

ł w nim stopie

ń

 Adepta Majora. Jako jednemu z nielicznych udało mu si

ę

 w trakcie skomplikowanej 

ceremonii  magicznej  wywoła

ć

  ducha  Merkuriusza.  Legenda  głosiła, 

Ŝ

e  w  dzieci

ń

stwie  przypadkowo 

wywołał  diabła,  recytuj

ą

c  "Modlitw

ę

  Pa

ń

sk

ą

"  od  ko

ń

ca!  Bennett  był  jednak  niezwykle  skromnym 

człowiekiem i tylko czasami ujawniał swoje moce magiczne.  

Oto  razu  pewnego,  na  spotkaniu  Towarzystwa  Teozoficznego,  którego  był  członkiem,  Bennett 

wygłosił  wykład  o  znaczeniu  i  mocy  magicznej  ró

Ŝ

d

Ŝ

ki.  Wtedy  to  jeden  z  uczestników  spotkania  zacz

ą

ł 

naigrywa

ć

  si

ę

 z rytuałów okultystycznych. Ta  arogancja i cynizm zdumiały  Bennetta, który  zaproponował 

teozofowi, 

Ŝ

e poka

Ŝ

e mu moc działania ró

Ŝ

d

Ŝ

ki. Zdj

ą

ł z szyi błyszcz

ą

cy wisiorek i skierował go w jego stron

ę

 

teoofa.  Na  oczach  zgromadzonych  ludzi,  teozof  zwalił  si

ę

  z  nóg  i  zapadł  w  trwaj

ą

c

ą

  czterna

ś

cie  godzin 

ś

pi

ą

czk

ę

. Nie trzeba było dodatkowych argumentów.  

Crowley natychmiast po poznaniu Bennetta stał si

ę

 jego wiernym uczniem i przyjacielem. Ten za

ś

 

uczył  go  kabały  praktycznej  i  ró

Ŝ

nych  technik  magii  ceremonialnej:  inwokacji  Bogów,  ewokacji  duchów  i 

konsekracji  talizmanów.  Obaj  panowie  zapewne  jako  pierwsi  w  Europie  prowadzili  metodyczne 
do

ś

wiadczenia  nad  ro

ś

linami  wywołuj

ą

cymi  wizje  psychedeliczne  i  rozwijaj

ą

cymi  jasnowidzenie.  Nie 

podobało  si

ę

  to  przywódcy  Złotego  Brzasku,  który  uwa

Ŝ

ał  te  zainteresowania  za  przejaw  narkomanii. 

Jeszcze wi

ę

ksz

ą

 w

ś

ciekło

ść

 wywoływało w nim zainteresowanie, jakie Bennett okazywał jodze. Pewnego 

razu na zebraniu zakonnym Mathers wycelował z pistoletu w Bennetta, gro

Ŝą

c mu, 

Ŝ

e go zabije, je

ś

li ten nie 

porzuci  praktyk  jogicznych.  Dopiero  interwencja  jego 

Ŝ

ony,  Moiny  Mathers,  uchroniła  go  przed  rozlewem 

krwi.  

Podobnie  jak  Crowley,  Bennett  coraz  mniejsz

ą

  sympati

ą

  darzył 

ś

rodowisko  okultystyczne.  Na 

dodatek, podupadł na zdrowiu i coraz cz

ęś

ciej zwalały go z nóg ataki astmy, wcze

ś

niej powstrzymywane 

solidnymi dawkami morfiny. Wtedy to jego wzrok skierował si

ę

 ku Azji z jej ciepłym  klimatem i  atmosfer

ą

 

sprzyjaj

ą

c

ą

  praktykom  jogicznym.  Pozostawał  tylko  jeden  problem  -  pieni

ą

dze  potrzebne  na  podró

Ŝ

  i 

osiedlenie  si

ę

.  Pod  wzgl

ę

dem  finansowym,  Bennett  był  n

ę

dzarzem,  a  wikt  i  opierunek  zapewniał  mu 

Crowley. Tymczasem, nawet finanse Crowleya nie wystarczały do realizacji tego ambitnego planu. Nie było 
rady,  trzeba  było  zasi

ę

gn

ąć

  mocy  magicznej.  Crowley  i  Jones  odnale

ź

li  w  starym  r

ę

kopisie  magicznym, 

Goetii, rytuał ewokacji ducha Buera, którego cech

ą

 było leczenie. Zakre

ś

lili kr

ą

g magiczny, zapalili kadzidła 

i przyst

ą

pili do wywoływania ducha. Niestety, nie przychodziło im to tak łatwo. Po długim czasie ewokacji 

udało im si

ę

 pono

ć

 wywoła

ć

 głow

ę

 i lew

ą

 nog

ę

 ducha. Reszta jego ciała była mglista i niewyra

ź

na. Strudzeni 

operacj

ą

  i  niepowodzeniem,  popadli  w  rezygnacj

ę

.  Ale  oznaki  pora

Ŝ

ki  okazały  si

ę

  pozorne.  Wystarczyło 

kilka  dni,  by  Crowley  otrzymał  od  pewnej  kobiety  pieni

ą

dze  potrzebne  na  podró

Ŝ

  Bennetta.  Przekazał  je 

Bennettowi, a ten udał si

ę

 za nie na Cejlon, by wie

ść

 tam 

Ŝ

ywot mnicha buddyjskiego.  

Tymczasem, wiedza zasi

ę

gni

ę

ta u Bennetta pomogła mu w rozpocz

ę

ciu niezwykle trudnej operacji 

magicznej wg Ksi

ę

gi 

Ś

wi

ę

tej Magii Abramelina Maga. Ksi

ę

g

ę

 t

ę

 napisał w XV wieku Abraham z Wurzburga, 

kabalista i znawca magii, który opisał w niej swoje podró

Ŝ

e po Bliskim Wschodzie, obfituj

ą

ce w spotkania z 

czarownikami,  magami  i  kabalistami.  Podczas  jednej  z  tych  podró

Ŝ

y,  Abraham  miał  pono

ć

  spotka

ć

  nad 

brzegami Nilu wybitnego maga, Abramelina, który przekazał mu sekrety swej wiedzy. Ksi

ę

ga 

Ś

wi

ę

tej Magii 

Abramelina  Maga  stanowi  z  pewno

ś

ci

ą

  najbardziej  frapuj

ą

cy 

ś

redniowieczny  grimoire,  albowiem  stawia 

przed  magiem  szczególnie  trudne  wymagania.  Mag  musi  przez  całe  pól  roku  dzie

ń

  w  dzie

ń

  prowadzi

ć

 

praktyki magiczne zmierzaj

ą

ce do osi

ą

gni

ę

cia tzw. Wiedzy i Konwersacji 

Ś

wi

ę

tego Anioła Stró

Ŝ

a, czyli do 

poznania swej prawdziwej  natury, swej prawdziwej Woli. Kiedy za

ś

 to osi

ą

gnie, musi ewokowa

ć

 czterech 

Wielkich  Złych  Ksi

ąŜą

t 

Ś

wiata,  ich  o

ś

mioro  zast

ę

pców  oraz  trzystu  szesnastu  sługów,  których  mocami 

naładowuje  uprzednio  przygotowane  talizmany.  Grimoire ten  powiada, 

Ŝ

e  przy  ich  pomocy  mo

Ŝ

e  w  pełni 

egzekwowa

ć

 swoj

ą

 Wol

ę

, czyli innymi słowy sta

ć

 si

ę

 panem swego 

ś

wiata.  

Crowley przyst

ą

pił do tej operacji z zamiarem poznania swej prawdziwej Woli i zapewnienia sobie 

tym samym miejsca w Kr

ę

gu Wewn

ę

trznym zakonu Złotego Brzasku. Operacja 

Ś

wi

ę

tej Magii Abramelina 

wymagała  od  niego  porzucenia  dotychczasowego  trybu 

Ŝ

ycia.  Wyjechał  wi

ę

c  z  Londynu  i  kupił  dom  w 

Szkocji,  w  posiadło

ś

ci  Boleskine,  tu

Ŝ

  nad  brzegami  słynnego  jeziora  Loch  Ness.  Nie  mógł  jej  jednak 

doko

ń

czy

ć

, ze wzgl

ę

du na nagł

ą

 rewolt

ę

, która wybuchła w zakonie. Złotym Brzaskiem od dawna targały 

spory i konflikty. Tym razem jednak poszło o jego osob

ę

. Niektórym braciom zakonnym nie podobała si

ę

 

jego ekstrawagancja i biseksualizm. Kiedy wi

ę

c pod koniec 1899 roku, Mathers ze swej paryskiej siedziby 

wydał rozkaz by członkowie 

ś

wi

ą

tyni w Londynie inicjowali Crowleya na stopie

ń

 Adepta Minora, ci odmówili 

mu posłusze

ń

stwa i po ostrej wymianie listów ogłosili secesj

ę

 

ś

wi

ą

tyni londy

ń

skiej. W uzasadnieniu swego 

czynu, przywódca rebeliantów, William Butler Yeats pisał: "Bractwo mistyczne nie jest reformacj

ą

 moraln

ą

". 

W  tej  sytuacji  Mathers  samodzielnie  inicjował  Crowleya,  co  stało  si

ę

  zarzewiem  magicznego  pojedynku 

mi

ę

dzy Crowleyem a Yeatsem.  

Oto jak przedstawiaj

ą

 go Francis King i Isabel Sutherland w ksi

ąŜ

ce pt. Odrodzenie Magii: "[Yeats] 

twierdził, 

Ŝ

e  cudotwórcy  Zakonu  "wezwali"  jedn

ą

  z  kochanek  Crowleya  na  plan  astralny  i  nakazali  jej  go 

zdradzi

ć

.  Dwa  dni  pó

ź

niej,  powiada  Yeats,  z  własnej  woli  podeszła  do  członka  Zakonu,  któremu 

zaproponowała, 

Ŝ

e  pójdzie  do  Scotland  Yardu  i  da 

ś

wiadectwo  "tortur  i 

ś

redniowiecznej  nikczemno

ś

ci 

Crowleya". Dziennik Crowleya przedstawia całkiem inny opis tego ataku psychicznego - jego dekoracyjny 
Ró

Ŝ

any  Krzy

Ŝ

  zbielał,  a  ogie

ń

  przestał  si

ę

  pali

ć

  w  kominku.  Jego  gumowy  płaszcz  nagle  stan

ą

ł  w 

płomieniach,  on  sam  bez  powodu  stracił  panowanie  nad  sob

ą

  i  przeszło  pi

ę

ciokrotnie  p

ę

dziły  na  niego 

konie".  

Crowley odpowiedział zdecydowanym działaniem. Wraz z grup

ą

 wynaj

ę

tych osiłków, ubrany w strój 

góralski  wtargn

ą

ł  do  londy

ń

skiej 

ś

wi

ą

tyni  i  zaj

ą

ł  jej  posiadło

ś

ci.  Nie  na  długo  jednak,  gdy

Ŝ

  secesjoni

ś

ci 

zasi

ę

gn

ę

li pomocy u policji. Na dodatek, namówili jednego z wierzycieli Crowleya do wszcz

ę

cia przeciwko 

niemu sprawy, co tylko  pogr

ąŜ

yło go  w kłopotach.  Tymczasem, w Pary

Ŝ

u Mathers posługiwał si

ę

 czarn

ą

 

magi

ą

.  Wzi

ą

ł  du

Ŝą

  paczk

ę

  suszonego  groszku,  ochrzcił  ka

Ŝ

de  ziarnko  imieniem  jednego  ze  swych 

oponentów, inwokował diabła Belzebuba i Tyfona-Seta, a wtedy równocze

ś

nie trz

ę

s

ą

c grochem na du

Ŝ

ym 

sicie,  nakazywał  tym  mrocznym  bogom  wzbudzi

ć

  w

ś

ród  rebeliantów  kłótni

ę

  i  niezgod

ę

.  Musiały  by

ć

  to 

skuteczne  działania,  gdy

Ŝ

  zakon  Złotego  Brzasku  rozpadł  si

ę

  na  kilkana

ś

cie  drobnych  frakcji,  których 

przedstawiciele istniej

ą

 po dzi

ś

 dzie

ń

.  

Crowley czuł si

ę

 t

ą

 cał

ą

 sytuacj

ą

 zm

ę

czony. Potrzebował zmiany, ale takiej zmiany, która dotyczyła 

by  nie  tylko  jego  samego,  lecz  i  całego 

ś

rodowiska,  w  którym  przebywał.  W  rozwi

ą

zaniu  dr

ę

cz

ą

cych  go 

dylematów pomagały mu podró

Ŝ

e po Azji i Europie, w trakcie których wspinał si

ę

 po górach, poznawał inne 

kultury,  gromadził  okruchy  m

ą

dro

ś

ci  z  ró

Ŝ

nych  tradycji  filozoficznych  i  religijnych.  Studiował  taoizm  i 

staro

Ŝ

ytne  greckie  misteria.  Dzi

ę

ki  wspinaczkom  górskim  z  Oscarem  Eckensteinem  rozwijał 

ś

wieckie 

metody koncentracji i treningu woli. Allan Bennett, uczył go w Indiach i Birmie zasad buddyzmu i technik jogi. 
Starał si

ę

 go nawet wci

ą

gn

ąć

 w spisek zmierzaj

ą

cy do rozpowszechnienia buddyzmu w Europie.  

Te  wszystkie  indywidualne  poszukiwania  pozwoliły  mu  inaczej  spojrze

ć

  na  tajniki  magii  i 

mistycyzmu.  Crowley  utracił,  przynajmniej  na  pewien  czas,  wiar

ę

  w  istnienie  Tajemnych  Przywódców  i 

nabrał dystansu do magii ceremonialnej, której patos i rytualizm przyci

ą

gał zbyt wiele osób szukaj

ą

cych nie 

wiedzy,  lecz  taniej  sensacji.  Przyj

ą

ł  postaw

ę

  naukowego  sceptycyzmu,  a  w  sferze 

ś

wiatopogl

ą

dowej 

najbli

Ŝ

szy  był  buddyzmowi.  Lecz  wtedy,  wła

ś

nie  wtedy  spotkało  go  wydarzenie,  które  na  zawsze 

ukształtowało bieg jego 

Ŝ

ycia.  

Objawienie Ksi

ę

gi Prawa, czyli Równonoc Bogów  

1904  rok  obdarzył  Crowleya  niesłychanym  szcz

ęś

ciem.  Po

ś

lubił  pi

ę

kn

ą

  Rose  Kelly  i  wraz  z  ni

ą

 

sp

ę

dzał  "miodowy  miesi

ą

c"  w ró

Ŝ

nych  mistycznych  zak

ą

tkach 

ś

wiata.  Kiedy  w  marcu tego  roku  pa

ń

stwo 

młodzi przybyli do Kairu, Crowley postanowił pokaza

ć

 mał

Ŝ

once sylfy, duchy 

Ŝ

ywiołu powietrza i w tym celu 

przyst

ą

pił do "Wst

ę

pnej Inwokacji" z Goetii. Uczynił to, jak wspomina, z nudów, poniewa

Ŝ

 mał

Ŝ

onkowie nie 

mieli nic innego do roboty. Rose nie przejawiała jakiegokolwiek zainteresowania magi

ą

 i nie ujrzała sylfów. 

Miast tego jednak zapadła w dziwny trans, podczas którego sennym, cho

ć

 wyrazistym głosem powtarzała 

słowa:  "Oni  czekaj

ą

  na  ciebie".  Było  to  niecodzienne  wydarzenie,  zwa

Ŝ

ywszy  na  fakt 

Ŝ

e  wła

ś

ciwo

ś

ci 

mediumistyczne  tak  nagle  objawiła  osoba  nie  maj

ą

ca  nic  wspólnego  z  okultyzmem.  A  jednak  Crowley, 

ś

wie

Ŝ

o upieczony sceptyk, zignorował ten przekaz. Bardziej interesowało go skuteczne wywołanie sylfów, 

do czego przyst

ą

pił nast

ę

pnego dnia. W ko

ń

cu takie było jego magiczne motto - "wytrwam a

Ŝ

 do ko

ń

ca".  

17 marca, mimo usilnych stara

ń

 Crowleya, Rose ponownie nie ujrzała sylfów. Tak jak poprzednio, 

zapadła w trans, w trakcie którego mówiła co

ś

 o "dzieci

ą

tku" i o Ozyrysie. Na nic si

ę

 zdały wszelkie jego 

próby  odwrócenia  biegu  wydarze

ń

,  zirytowany,  postanowił  rozwi

ą

za

ć

  t

ę

  zagadk

ę

.  W  tym  celu  wykonał 

inwokacj

ę

 egipskiego boga m

ą

dro

ś

ci Thotha, który podobno przemówił ustami jego 

Ŝ

ony, lecz nie wyjawił 

niczego  konkretnego.  Nazajutrz,  powrócił  do  inwokacji  i  wtedy  niespodzianie  usłyszał  głos  Rose,  która 
powiedziała, 

Ŝ

e bóg Horus oczekuje od niego przeprosin za jego poprzednie uczynki. Prze

Ŝ

ył wstrz

ą

s. Jego 

Ŝ

ona  nie  mogła  wiedzie

ć

  o  tym, 

Ŝ

e  nie  darzy  szacunkiem  bóstw  marsowych,  do  których  nale

Ŝ

y  równie

Ŝ

 

Horus,  skoro  jej  wiedza  religijna  była  mniejsza  od  przeci

ę

tnej.  Postanowił  j

ą

  zatem  sprawdzi

ć

.  Rose  nie 

tylko  znakomicie  opisała  Horusa,  podaj

ą

c  w  szczegółach  jego  cechy  i  warto

ś

ci  liczbowe,  lecz  równie

Ŝ

 

pokazała w Muzeum Kairskim stel

ę

 z obrazem bóstwa, które podobno miało by

ć

 

ź

ródłem tych wszystkich 

przekazów. Stela przedstawiała Ra-Hoor-Khuita, aktywn

ą

 form

ę

 boga Horusa i nosiła numer 666, liczb

ę

 w 

sposób  szczególny  zwi

ą

zan

ą

  z  powołaniem  Crowleya. W  jednym  z  kolejnych  przekazów  Rose  nakazała 

Crowleyowi  w  dniach  od  8  do  10  kwietnia  zasiada

ć

  w  pokoju  w  samo  południe  i  spisywa

ć

  wszystko  co 

usłyszy.  Crowley  wykonał  polecenie,  czego  efektem  było  dzieło  o  niesłychanej  zło

Ŝ

ono

ś

ci  i  gł

ę

bokim 

znaczeniu, Liber AL vel Legis, zwana potocznie Ksi

ę

g

ą

 Prawa.  

Ksi

ę

ga  Prawa  jest  dziełem  wyj

ą

tkowym,  cho

ć

  podobnie  jak  Biblia,  czy  Koran  nale

Ŝ

y  do  tradycji 

objawie

ń

.  Jej  oryginalno

ść

,  czy  te

Ŝ

  raczej 

ź

ródłowo

ść

  polega  jednak  na  tym, 

Ŝ

e  stanowi  dokładny, 

bezpo

ś

redni przekaz objawienia, podczas gdy wi

ę

kszo

ść

 innych "

ś

wi

ę

tych ksi

ą

g" zawiera przekazy wtórne 

lub te

Ŝ

 ska

Ŝ

one pó

ź

niejszym namysłem. Prawdziwym twórc

ą

 Ksi

ę

gi Prawa jest istota przedstawiaj

ą

ca si

ę

 

jako Aiwass, wysłannik ze 

ś

wiata bogów. W przypadku przekazów mistycznych podstawowym czynnikiem, 

który utrudnia ich zrozumienie jest ich zakres historyczno-kulturowy. Je

ś

li jednak przyjmiemy, 

Ŝ

e przekazy 

te  płyn

ą

  ze 

ś

wiata  astralnego,  a  wi

ę

c  ze 

ś

wiata  znajduj

ą

cego  si

ę

  na  pograniczu  nie

ś

wiadomo

ś

ci 

indywidualnej  i  zbiorowej,  b

ę

dziemy  mogli  uzna

ć

, 

Ŝ

e  bogowie  s

ą

  ró

Ŝ

nymi  aspektami,  b

ą

d

ź

  te

Ŝ

  nazwami 

nieu

ś

wiadamianych  energii  psychicznych.  Oznacza  to, 

Ŝ

e  objawienie  jest  podł

ą

czeniem  si

ę

  pod  ukryt

ą

 

skarbnic

ę

 indywidualnej lub zbiorowej m

ą

dro

ś

ci tajemnej. Jaka jest natura tej skarbnicy, to ju

Ŝ

 zupełnie inna 

sprawa.  

Ksi

ę

ga  Prawa  składa  si

ę

  z  trzech  rozdziałów,  których  narratorami  s

ą

  trzy  bóstwa  pochodz

ą

ce  z 

panteonu egipskiego: Nuit, Hadit i Ra-Hoor-Khuit. Bóstwa te tworz

ą

 nie tylko triadyczn

ą

 struktur

ę

 ksi

ąŜ

ki, 

lecz  i  troisto

ść

  na  której  zasadza  si

ę

  egzystencja 

ś

wiata.  Crowley  okre

ś

la  bogini

ę

  Nuit  jako  "pani

ą

 

przestrzeni", jako przestrze

ń

 wszelkich dost

ę

pnych mo

Ŝ

liwo

ś

ci, matryc

ę

 z której wyłania si

ę

 

ś

wiat i w której 

wszystko  jest  mo

Ŝ

liwe.  Z  kolei  m

ę

ski  bóg  Hadit  jest  to  wsz

ę

dobylski  punkt  symbolizuj

ą

cy 

ś

wiadomo

ść

, 

której  manifestacje  rozproszone  s

ą

  we  wszech

ś

wiecie,  czyli  przestrzeni  Nuit.  Niektórzy  interpretatorzy 

Ksi

ę

gi  Prawa  porównuj

ą

  Nuit  i  Hadita  do  koła  i  punktu,  czy  te

Ŝ

  do  materii  i  energii.  Z  ich  zjednoczenia 

powstaje Ra-Hoor-Khuit, bóstwo symbolizuj

ą

ce manifestacj

ę

 działania, czyli ruch.  

Ksi

ę

ga Prawa zwiastowała tzw. Równonoc Bogów, czyli bliski kres symbolizowanej przez Ozyrysa 

ery monoteizmów. Upadkowi ładu chrze

ś

cija

ń

skiego i narodzinom nowej epoki towarzyszyły apokaliptyczne 

wizje  zniszczenia.  Nowa  epoka  rodzi

ć

  si

ę

  miała  w  bólu  i  cierpieniu.  Miazmaty  l

ę

ków  i  koszmarów 

przesłaniały widzenie jej zarysów. Niemniej jednak apokalipsa w wizji Crowleya nie oznaczała ostatecznego 

ko

ń

ca 

ś

wiata  rzeczywistego,  a  jedynie  kres  ładu  patriarchalnego  wspieranego  przez  ortodoksyjne  (w 

przewa

Ŝ

aj

ą

cej  mierze  monoteistyczne)  religie  prawa  i  porz

ą

dku.  Z  udr

ę

ki  wyłaniał  si

ę

  nowy  ład,  którego 

zasadniczymi cechami były wieloznaczno

ść

 i ekstaza. W nowej epoce, erze Horusa - zwyci

ę

skiego dziecka 

w  koronie  -  jedynym  prawem  miało  by

ć

  realizowanie  własnej  prawdziwej  Woli.  Pod  tym  wzgl

ę

dem 

crowleyowska  wizja  powtarzała  plato

ń

sk

ą

  metafor

ę

  jaskini,  w  której  odbijaj

ą

  si

ę

  cienie  prawdziwych  idei. 

Crowley  jako  proroczy  wizjoner  nowej  epoki,  nawoływał  do  porzucenia 

ś

wiata  cieni, 

ś

wiata  pozorów  i 

fałszywych pragnie

ń

. W nowej epoce ludzie mieli  odkrywa

ć

 swoje prawdziwe  pragnienia  i zgodnie z nimi 

kształtowa

ć

 swoj

ą

 to

Ŝ

samo

ść

. Oznaczało to odrzucenie prawa pisanego, kodeksu etycznego stanowi

ą

cego 

podstaw

ę

 istnienia ka

Ŝ

dej cywilizacji patriarchalnej oraz przej

ę

cie odpowiedzialno

ś

ci za własne 

Ŝ

ycie, która 

w  uprzedniej  epoce  spoczywała  głównie  na  religii,  pa

ń

stwie  i  stró

Ŝ

ach  porz

ą

dku.Era  Horusa  miała  by

ć

 

epok

ą

  indywidualizmu  i  wolicjonalizmu,  twórczo

ś

ci  i  niezale

Ŝ

no

ś

ci.  Człowiek  przyszło

ś

ci  ł

ą

czył  w  sobie 

cechy dziecka i nietzschea

ń

skiego Ubermenscha, swawolno

ść

 z wol

ą

 czynu, gwałt z rozkosz

ą

. Daimonion 

crowleyowski, istota przedstawiaj

ą

ca si

ę

 jako Aiwass, głosił: "Zniesione s

ą

 wszelkie rytuały, wszelkie próby, 

wszelkie słowa i znaki. [..] Słowem Grzechu jest Ograniczenie. [...] Czy

ń

 swoj

ą

 wol

ę

 niechaj b

ę

dzie całym 

prawem. [...] Miło

ść

 jest prawem, miło

ść

 poddana woli".  

Jest  pewnym  paradoksem, 

Ŝ

e  wizja  zapowiadaj

ą

ca  krach  logocentryzmu  spisana  została  na 

kartach  ksi

ąŜ

ki.  Raz  jeszcze  chochlik  przechytrzył  liter

ę

  prawa.  A  jednak  to  wła

ś

nie  dzi

ę

ki  temu  Ksi

ę

ga 

Prawa doczekała si

ę

 licznych komentarzy i opracowa

ń

, rozwijaj

ą

cych jej ukryte znaczenia i kalambury. Sam 

Crowley  pocz

ą

tkowo  nie  mógł  przyswoi

ć

  sobie  jej  przekazu  i  wymagało  czasu,  by  "usłyszał"  podszepty 

Nie

ś

wiadomego.  Kiedy  to  nast

ą

piło,  na  jej  podstawie  uło

Ŝ

ył  spójn

ą

  historiozofi

ę

  i  filozofi

ę

 

Ŝ

ycia,  której 

głównym składnikiem było uznanie dominuj

ą

cej roli archetypu dziecka w wyłaniaj

ą

cej si

ę

 epoce. Kre

ś

lona 

przez niego historiozofia uwzgl

ę

dniała trójetapowo

ść

 rozwoju historycznego ludzko

ś

ci.  

Crowley  powiadał, 

Ŝ

e  w  toku  historii  ludzko

ść

  przebyła  dwa  eony:  er

ę

  Matki  (Izydy)  i  er

ę

  Ojca 

(Ozyrysa),  odznaczaj

ą

ce  si

ę

  odmiennymi  relacjami  społecznymi  i 

ś

wiatopogl

ą

dem.  Era  Izydy  stanowiła 

dominium  Nie

ś

wiadomego,  dominacj

ę

  symboli  zwi

ą

zanych  z  ksi

ęŜ

ycem.  Ludzie 

Ŝ

yli  w 

ś

wiecie 

nieoznaczonym, zdani na łask

ę

 bogów i natury. Prowadzili osiadły tryb 

Ŝ

ycia. Panował matriarchat, któremu 

towarzyszyło nierozeznanie własnej płciowo

ś

ci. Podstawowymi normami egzystencjalnymi były niewiedza i 

uzale

Ŝ

nienie.  

Wraz z rozpoznaniem funkcji seksualnych, ludzko

ść

 wkroczyła w er

ę

 Ozyrysa, zwan

ą

 równie

Ŝ

 er

ą

 

Ojca ze wzgl

ę

du na  dominacj

ę

 warto

ś

ci patriarchalnych. Towarzyszył  jej rozwój 

ś

wiadomo

ś

ci. Wyłoniona 

ś

wiadomo

ść

  dokonywała  podbojów  kolejnych  krain  Nie

ś

wiadomego,  trzebi

ą

c  oazy  chaosu  i 

nieracjonalno

ś

ci. Jej or

ęŜ

em był podział i stratyfikacja. Narodziła si

ę

 hierarchia społeczna. W erze Ozyrysa 

pojawiły si

ę

 wielkie cywilizacje, imperia i religie monoteistyczne. Wprowadzono prawa i odpowiedzialno

ść

 

karn

ą

.  W  sferze  symbolicznej  była  to  era  Sło

ń

ca,  era  umieraj

ą

cego  i  zmartwychwstaj

ą

cego  boga,  który 

po

ś

wi

ę

ca si

ę

 dla ludzko

ś

ci. Sło

ń

ce rozja

ś

niało mroki 

ś

wiata i wskazywało drogi rozwoju. Tym samym 

ś

wiat 

nabierał  znaczenia  i  stawał  si

ę

  spójn

ą

  cało

ś

ci

ą

.  Podstawowymi  normami  egzystencjalnymi  były  walka  o 

władz

ę

 i wyrzeczenie.  

O  ile  ludzie 

Ŝ

yj

ą

cy  w  erze  Matki  byli  istotami  a-seksualnymi,  w  erze  Ojca  płciowo

ść

  stała  si

ę

 

podstawow

ą

  determinant

ą

  relacji  społecznych.  Decydowała  o  to

Ŝ

samo

ś

ci  jednostek  i  przypisywała 

ka

Ŝ

demu rol

ę

 społeczn

ą

. Zakorzeniała. Wyznaczała funkcje. Ró

Ŝ

nicowała.  

W  erze  Horusa  Nie

ś

wiadome  ponownie  miało  podbi

ć

 

ś

wiadomo

ść

,  lecz  tylko  po  to,  by  torowa

ć

 

drog

ę

  nad

ś

wiadomo

ś

ci.  Dziecko,  ów  czynnik  x,  wielka  niewiadoma,  zast

ę

powało  podział  płci.  W  erze 

Horusa  płcie,  dotychczas  stanowi

ą

ce  o  to

Ŝ

samo

ś

ci,  a  wi

ę

c  b

ę

d

ą

ce  wyznacznikiem  miejsca  w 

ś

wiecie 

zewn

ę

trznym, zst

ę

powały do wn

ę

trza, by stopi

ć

 si

ę

 ze sob

ą

 w alchemicznych za

ś

lubinach. Crowley uwa

Ŝ

ał, 

Ŝ

e  w  erze  Horusa  na 

ś

wiecie  zapanuje  androgynia,  a  ludzie  b

ę

d

ą

  kształtowa

ć

  swoja  to

Ŝ

samo

ść

  podług 

własnej woli. Era boga-dziecka znosiła dotychczasowe prawa i porz

ą

dki, ponownie otwieraj

ą

c 

ś

wiat na to, 

co  nieoczekiwane  i  cudowne.  Po  nieoznaczono

ś

ci  ery  Matki  i  jednoznaczno

ś

ci  ery  Ojca,  zapanowa

ć

  na 

ś

wiecie miała wieloznaczno

ść

. To ona, na równi z autokreacj

ą

, stała si

ę

 podstawow

ą

 norm

ą

 egzystencjaln

ą

 

nowej  epoki.  Bóg-Sło

ń

ce  umarł  na  dobre,  gdy  zauwa

Ŝ

ono, 

Ŝ

e  jego  codzienne  umieranie  jest  tylko  ułud

ą

 

wyuczonego  sposobu  percepcji.  Ziemia  stała  si

ę

  motywem  centralnym  rozwa

Ŝ

a

ń

,  czego  wyra

ź

nym 

dowodem  był  rozwijaj

ą

cy  si

ę

  ateizm  i  kreatywizm. 

Ś

wiat  przestał  by

ć

  kosmosem  znacz

ą

cych  symboli,  a 

stawał si

ę

 chaosmosem, przestrzeni

ą

 mo

Ŝ

liwo

ś

ci, z której ka

Ŝ

dy mógł ulepi

ć

 własny, zawsze lepszy 

ś

wiat.  

W tym chaosmosie Ksi

ę

ga Prawa nadawała Crowleyowi funkcj

ę

 proroka nowej ery, rol

ę

, której pod 

wpływem fascynacji buddyzmem nie chciał si

ę

 podj

ąć

. Odrzucała go apokaliptyczna  wizja zagłady, która 

czyniła ze

ń

 Antychrysta. Porzucił zatem Ksi

ę

g

ę

 i powrócił do normalnego 

Ŝ

ycia. Jak si

ę

 wkrótce okazało, na 

niedługo. Przekaz Ksi

ę

gi Prawa miał wkrótce zawładn

ąć

 jego umysłem i natchn

ąć

 go do stworzenia Telemy, 

czyli  religii  "miło

ś

ci  podług  woli".  Ju

Ŝ

  wkrótce  miał  zawi

ą

za

ć

  spisek  zmierzaj

ą

cy  do  obalenia 

makrokosmicznego ładu, spisek w którym istotn

ą

 rol

ę

 miały odegra

ć

 Szkarłatne Kobiety.  

"WOKÓŁ ZAKONU SREBRNEJ GWIAZDY"

 

Na temat magii napisano wi

ę

cej bzdur ni

Ŝ

 na jakikolwiek inny temat. Konkurowa

ć

 z ni

ą

 mo

Ŝ

e pod 

tym  wzgl

ę

dem  jedynie  joga,  lecz  ta  przynajmniej  w  swoim  rodzimym  azjatyckim 

ś

rodowisku  jest  dobrze 

rozumiana. Europejskie pojmowanie zjawisk parapsychicznych tradycyjnie nacechowane było dychotomi

ą

 

l

ę

ku  i  fascynacji.  Wydaje  si

ę

, 

Ŝ

e 

ś

wiat  Zachodu  miał  powa

Ŝ

ne  problemy  z  przyswajaniem  sobie  do 

ś

wiadomo

ś

ci  tre

ś

ci,  które  si

ę

  w  niej  nie  mie

ś

ciły.  Prymat 

ś

wiadomo

ś

ci  nad  nie

ś

wiadomo

ś

ci

ą

  zwykle 

osi

ą

gany  był  kosztem  zerwanej  komunikacji  pomi

ę

dzy  nimi.  A  zatem to,  co  nie

ś

wiadome,  to co  wyparte, 

coraz bardziej staczało si

ę

 w mrok niewiedzy. A 

Ŝ

e mrok czasem nie tylko przera

Ŝ

a, lecz i podnieca, zdarzali 

si

ę

  tacy,  którzy  w  nim  si

ę

  zatapiali.  Rzadko  kiedy  jednak  l

ę

k  i  fascynacja  prowadziły  do  twórczego 

wykorzystania energii psychicznych, czyli zintegrowania 

ś

wiadomo

ś

ci z tym co nieznane.  

Magia w potocznym wyobra

Ŝ

eniu kojarzy si

ę

 przede wszystkim z rzucaniem czarów. I rzeczywi

ś

cie, 

w kulturach archaicznych cz

ę

sto ogranicza si

ę

 ona do realizowania przyziemnych celów w praktyce 

Ŝ

ycia 

codziennego. Magi

ę

 stosuje si

ę

, kiedy zawodz

ą

 inne sposoby radzenia sobie z problemami. Kompensuje 

niepowodzenia 

Ŝ

yciowe i wprowadza ludzi w 

ś

wiat natury, pełen duchów i demonów. Zarazem jednak mo

Ŝ

e 

by

ć

 tak

Ŝ

e systemem samodoskonalenia si

ę

 poprzez poznawanie psychiki i wykorzystywanie jej mocy. Do 

dwóch podstawowych praktyk magicznych nale

Ŝą

: ewokacja i inwokacja. Ewokacja - wywoływanie duchów 

-  polega  na  wyzwalaniu  z  pokładów  nie

ś

wiadomo

ś

ci  uwi

ę

zionych  tam  energii.  Przyjmuj

ą

  one  konkretne 

kształty w postaci duchów i demonów, dzi

ę

ki czemu mo

Ŝ

na je ponownie zintegrowa

ć

 z psychik

ą

. Proces ten 

polega  zatem  na  u

ś

wiadamianiu  sobie  energii  swojego  umysłu.  A 

Ŝ

e  s

ą

  to  pot

ęŜ

ne  energie,  mo

Ŝ

na  je 

wykorzysta

ć

  do  celów  praktycznych.  Z  kolei,  inwokacja  -  przywoływanie  bogów  i  bogi

ń

  -  polega  na 

odkrywaniu  w 

ś

wiecie  Natury  mocy,  których  jeszcze  nie  zdołała  pozna

ć

  nauka.  By

ć

  mo

Ŝ

e  s

ą

  to  moce 

zwi

ą

zane  z 

Ŝ

ywiołami  Ziemi.  Nie  mo

Ŝ

na  jednak  wykluczy

ć

  tego, 

Ŝ

e  równie

Ŝ

  i  one  pochodz

ą

  z 

nie

ś

wiadomo

ś

ci  zbiorowej  i  s

ą

  archetypami  obdarzaj

ą

cymi  pi

ę

knem  i  m

ą

dro

ś

ci

ą

.  W  kulturze 

chrze

ś

cija

ń

skiej przykładem inwokacji jest Msza 

Ś

wi

ę

ta. Magia zna ich znacznie wi

ę

cej.  

Praktyki  magiczne  polegaj

ą

  zatem  na  poznawaniu  zasad,  zgodnie  z  którymi  funkcjonuje  Umysł  i 

harmonizowaniu go ze 

ś

wiatem przyrody. Tylko dzi

ę

ki harmonii Umysłu i Natury mo

Ŝ

na uzyska

ć

 szcz

ęś

cie, 

poniewa

Ŝ

 tylko wtedy mo

Ŝ

na odnale

źć

 swoje miejsce we Wszech

ś

wiecie. Nie ma takich cudów, których by 

nie obj

ą

ł umysł. Wszystko jest przymiotem jego percepcji. Wszystko jest wyrazem jego działalno

ś

ci.  

Aleister  Crowley  poznał  t

ę

  prawd

ę

  ju

Ŝ

  za  młodu.  W  ci

ą

gu  trzydziestu  lat  swego 

Ŝ

ycia  zdołał 

wypracowa

ć

 system magiczny zwany Telem

ą

, który po raz pierwszy w dziejach okultyzmu jasno i dobitnie 

okre

ś

lał  magi

ę

  jako  nauk

ę

  o  funkcjonowaniu  energii  psychicznych.  System  ten  mo

Ŝ

na  by  z  racji  swej 

praktyczno

ś

ci nazwa

ć

 pragmatyzmem magicznym, a krótko i w

ę

złowato streszcza go definicja zawarta w 

dziele  pt.  Magija  w  teorii  i  praktyce,  mówi

ą

ca 

Ŝ

e:  "Ka

Ŝ

de  intencjonalne  działanie  jest  Działaniem 

Magicznym".  

Paradoksalnie,  idee  pragmatyzmu  magicznego  stanowi

ą

ce  sam  trzon  religii  Woli  (czyli  Telemy), 

wyłoniły si

ę

 w trakcie lektury przekazu mistycznego Ksi

ę

gi Prawa, któr

ą

 Crowley otrzymał 8, 9 i 10 kwietnia 

1904  roku  od  istoty  o  imieniu  Aiwass,  podaj

ą

cej  si

ę

  za  wysłannika  Hoor-paar-kraata,  egipskiego  boga 

milczenia (sic!). Pisz

ę

 "paradoksalnie", gdy

Ŝ

 mistyk

ę

 kojarzy si

ę

 zazwyczaj z bujaniem w obłokach, b

ą

d

ź

 w 

najlepszym  razie  uznaje  si

ę

  j

ą

  za  sposób  na  zatrzymanie  strumienia 

Ŝ

ycia.  Tymczasem,  z  mistycznego 

przekazu Ksi

ę

gi Prawa wyłania si

ę

 zupełnie odmienna wizja duchowo

ś

ci (o! przepraszam bardzo za u

Ŝ

ycie 

tego wyprzedanego słowa; ju

Ŝ

 wi

ę

cej to  si

ę

 nie powtórzy). W celu  jej  zrozumienia, trzeba jednak pozna

ć

 

j

ę

zyk symboli składaj

ą

cych si

ę

 na ten tekst.  

Przełomowe znacznie Ksi

ę

gi Prawa jako zapowiedzi nowej ery rozwoju magicznego znajduje si

ę

 na 

samym  jej  pocz

ą

tku,  w  do

ść

  dziwacznie  brzmi

ą

cym  wersie:  "Khabs  jest  w  Khu,  a  nie  Khu  w  Khabs". 

Jakkolwiek  tajemniczo  by  to  nie  brzmiało,  nie  jest  to  bynajmniej  przepis  na  ciasto  ani  definicja 
matematyczna.  Khabs  oznacza  owe  tajemne  L.V.X, 

Ś

wiatło  Gnozy,  spływaj

ą

ce  na  adepta  w  chwili 

iluminacji, w czasie ol

ś

nienia. Z kolei, Khu jest magiczn

ą

 istot

ą

  człowieka,  jego powłok

ą

. Innymi słowy, z 

wersu tego wynika, 

Ŝ

e 

ź

ródło poznania le

Ŝ

y w nas samych, a nie gdzie

ś

 na zewn

ą

trz. Nie nale

Ŝ

y go szuka

ć

 

ani w 

ś

wiecie zjawiskowym ani w 

ś

wiecie metafizycznym, gdy

Ŝ

 cała metafizyka tak w istocie sprowadza si

ę

 

do  fizyki,  a 

ś

ci

ś

lej  mówi

ą

c  do  dynamiki  ludzkiej  psyche.  Ta  prosta  konstatacja,  wielokro

ć

  pó

ź

niej 

powracaj

ą

ca w ró

Ŝ

nych naukach o człowieku, po raz pierwszy została tak wyra

ź

nie wypowiedziana wła

ś

nie 

w  Ksi

ę

dze  Prawa. (Pojawia  si

ę

 tu  wszak  pytanie,  czy to  dlatego  objawił  j

ą

  wysłannik  Boga  Milczenia,  by 

ukróci

ć

 gadulstwo teologów?)  

Znacznie  mniej  banalne  s

ą

  wszak

Ŝ

e  konsekwencje  tego  twierdzenia.  Ksi

ę

ga  Prawa  powiada 

"Ka

Ŝ

dy  m

ęŜ

czyzna  i ka

Ŝ

da  kobieta jest gwiazd

ą

". Oznacza  to, 

Ŝ

e ka

Ŝ

dy jest suwerenem podległym tylko 

własnej Woli. Gdy o tym zapomina, popada w kajdany dora

ź

nych zachcianek i staje si

ę

 niewolnikiem innych 

ludzi. Lecz w tym twierdzeniu tkwi jeszcze jeden klucz ukryty. Albowiem "gwiazda" to tak

Ŝ

e "Khabs", czyli 

jak  ju

Ŝ

  to  mówili

ś

my  wcze

ś

niej  "

Ś

wiatło  Gnozy".  Morał  z  tego  taki, 

Ŝ

e  ka

Ŝ

dy  z  nas  jest 

ś

wiatłem  i  tylko 

spowici  mrokiem  niewiedzy,  nie  dostrzegamy  tego  faktu.  Wyra

Ŝ

a  to  bardzo  dobrze  sam  Crowley  w 

komentarzach do Ksi

ę

gi Prawa:  

"Nie  powinni

ś

my  uznawa

ć

  si

ę

  za  nikczemne  istoty  poza  którymi  znajduje  si

ę

  sfera 

Ś

wiatła  lub 

"Boga".  Nasze  umysły  i  ciała  spowijaj

ą

  wewn

ę

trzne 

Ś

wiatło.  Niewtajemniczony  jest  niczym  "Ciemna 

Gwiazda", a jego Wielkie Dzieło polega na sprawieniu, aby jego powłoki stały si

ę

 prze

ź

roczyste w procesie 

"oczyszczenia". Przy czym to "oczyszczenie" jest tak naprawd

ę

 "d

ąŜ

eniem do prostoty". Nie chodzi o to, 

Ŝ

e 

nasza powłoka jest nieczysta, tylko 

Ŝ

e zło

Ŝ

ono

ść

 jej fałd nie przepuszcza 

ś

wiatła. Celem Wielkiego Dzieła 

jest zatem rozwi

ą

zanie wszelkich kompleksów. Wszystko jest samo w sobie doskonałe, "zło" pojawia si

ę

 w 

momencie,  gdy  rzeczy  ulegaj

ą

  zagmatwaniu.  Ta  "gwiazda",  czyli  "najgł

ę

bsze 

ś

wiatło"  jest  odwieczn

ą

, 

indywidualn

ą

 istot

ą

. Khu jest magicznym strojem, w który si

ę

 przyobleka, "form

ą

" dla bezforemnego, dzi

ę

ki 

której  mo

Ŝ

e  do

ś

wiadcza

ć

  poprzez  samo-

ś

wiadomo

ść

.  [...]  To  Khu  jest  pierwsz

ą

  powłok

ą

,  o  wiele 

subtelniejsz

ą

  od  umysłu  i  ciała,  i  o  wiele  bardziej  prawdziw

ą

,  poniewa

Ŝ

  jej  symboliczny  kształt  zale

Ŝ

y  od 

natury jej gwiazdy."  

W tym  miejscu,  nale

Ŝ

y  si

ę

  jedno  wyja

ś

nienie.  Crowley,  przez  trzy  kolejne  lata  nie  dopuszczał  do 

siebie  przekazu  Ksi

ę

gi  Prawa,  gdy

Ŝ

  raził  go  jej  wojowniczy  nastrój.  Było  nie  było  głosiła  ona:  "Jeste

ś

cie 

przeciw  ludziom.  O  moi  wybrani!",  a  Crowley,  pod  wpływem  buddyjskich  i  hinduistycznych  inspiracji,  nie 
chciał  by

ć

  przeciwko  ludziom.  Tym  niemniej,  trudno  nie  odnie

ść

  wra

Ŝ

enia 

Ŝ

e  wbrew  sobie  realizował 

zapisany w niej plan.  

Oto  bowiem  zaraz  po  otrzymaniu  Ksi

ę

gi  wysłał  list  do  MacGregora  Mathersa,  swojego 

przeło

Ŝ

onego z zakonu Złotego Brzasku, w którym informował go 

Ŝ

e od tej chwili to on jest wysłannikiem 

Tajemnych Przywódców 

Ś

wiata. List ten wywołał zrozumiałe oburzenie u Mathersa, który jeszcze niedawno 

temu  bronił  go  przed  zbuntowanymi  bra

ć

mi  z  zakonu.  W 

ś

lad  za  tym  poszły  rzekome  ataki  magiczne, 

podczas których Mathers miał zabi

ć

 ogary Crowleya a na jego słu

Ŝą

cych zesła

ć

 chorob

ę

. Crowley odpłacił 

mu pi

ę

knym za nadobne, inwokuj

ą

c Belzebuba i jego 49 "słu

Ŝą

cych". I musiała by

ć

 to udana operacja, gdy

Ŝ

 

wkrótce po tym Mathers porzucił okultyzm na rzecz n

ę

dznej wegetacji.  

W mi

ę

dzyczasie, samego  Crowleya dotkn

ę

ła seria nieszcz

ęść

  i nieprzyjemno

ś

ci, która zaburzyła 

jego buddyjski obraz 

ś

wiata. Najpierw, latem 1905 roku poprowadził  kolejn

ą

  ekspedycj

ę

  w Himalaje, tym 

razem  w  celu  zdobycia  Kanczendzongi.  Wyprawa  zako

ń

czyła  si

ę

  katastrof

ą

.  Cz

ęść

  uczestników  zgin

ę

ła 

pod zwałami 

ś

niegu, a jeden z pozostałych, niejaki Guillarmod, oskar

Ŝ

ył Crowleya o kanibalizm. Ogarn

ą

ł go 

wtedy podły nastrój. Mówił: "Po pi

ę

ciu latach kaprysów i słabostek, bł

ę

dnej ogłady, taktu, dyskrecji, troski o 

uczucia  innych  mam  tego  do

ść

".  Na  dodatek,  podczas  pobytu  w  Kalkucie  napadło  go  sze

ś

ciu  tubylców 

uzbrojonych w no

Ŝ

e. Wtedy to zmuszony do desperackiej obrony, si

ę

gn

ą

ł po pistolet i zabił dwóch z nich. 

Czar

ę

 goryczy przelała wiadomo

ść

 o 

ś

mierci jego córki i pogł

ę

biaj

ą

cym si

ę

 alkoholizmie jego 

Ŝ

ony, Rose 

Kelly.  

W tym kluczowym dla jego 

Ŝ

ycia momencie, Crowley postanowił powróci

ć

 do praktyki magicznej i, 

chocia

Ŝ

 zd

ąŜ

ył ju

Ŝ

 zapomnie

ć

 o Ksi

ę

dze Prawa, jego ówczesne deklaracje niezwykle przypominały jej tre

ść

: 

"do diabła z chrze

ś

cija

ń

stwem, racjonalizmem, buddyzmem, wszelkimi rupieciami stuleci. Przynosz

ę

 wam 

pozytywny, pradawny fakt, nazywaj

ą

c go po imieniu Magij

ą

. I to na jej fundamentach zbuduj

ę

 now

ą

 Ziemi

ę

 

i  nowe  Niebo".  Magija  miała  wyprze

ć

  nauk

ę

  i  religi

ę

  z  rynku  duchowych  dóbr  ludzko

ś

ci.  Miała  sta

ć

  si

ę

 

narz

ę

dziem  słu

Ŝą

cym  do  przewarto

ś

ciowania  wszystkich  warto

ś

ci,  do  przebóstwienia,  czyli  osi

ą

gni

ę

cia 

stanu nadczłowiecze

ń

stwa (czy

Ŝ

 nie taki był sens fragmentu z Ksi

ę

gi Prawa: "Jeste

ś

cie przeciw ludziom"?). 

Czym jednak była owa Magija?  

Na  pewno  nie  była  zabaw

ą

  w  rzucanie  czarów  ani  kółkiem  dyskusyjnym  dla  podstarzałych 

okultystów. Crowley celowo dodał liter

ę

 "j" do wyrazu "magia", by odró

Ŝ

ni

ć

 wyra

Ŝ

any przez siebie nurt od 

magii  przeszło

ś

ci  i  kuglarstwa.  A  jednak  nie  byłby  sob

ą

,  gdyby  literka  ta  nie  niosła  pewnej  ezoterycznej 

tre

ś

ci.  Wyraz  "magija"  powstał  w  wyniku  dodania  do  angielskiego  słowa  "magic"  litery  "k",  która  według 

jednego z uczniów Crowleya, Kennetha Granta, oznacza "hebrajsk

ą

 liter

ę

 "chet" stanowi

ą

c

ą

 numeryczny 

odpowiednik  Wielkiego  Dzieła.  "Chet"  (8,  418),  jako  liczba  Wielkiego  Dzieła,  stosowana  jest  przez 
okultystów  oraz  alchemików  w  celu  zaznaczenia  za

ś

lubin 

ś

wiadomo

ś

ci  indywidualnej  ze 

ś

wiadomo

ś

ci

ą

 

kosmiczn

ą

.  Kluczem  do  tego  rodzaju  magiji  jest  astrologiczny  odpowiednik  "chet",  czyli  Rak".  Tyle  mówi 

Grant. Mo

Ŝ

emy doda

ć

 jeszcze, 

Ŝ

e znak Raka przywodzi na my

ś

l skojarzenia ze znan

ą

 pozycj

ą

 seksualn

ą

 

6/9. Innymi słowy, id

ą

c tym tropem mo

Ŝ

na powiedzie

ć

, 

Ŝ

e celem magiji jest osi

ą

gni

ę

cie stanu 

ś

wiadomo

ś

ci 

makrokosmicznej  poprzez  unicestwienie  jednostkowego  ego  w  akcie  seksualnego  zjednoczenia  ze 

ś

wiatem (cz

ę

sto symbolizowanym przez partnera). Czy tak jest naprawd

ę

, ka

Ŝ

dy musi sam odpowiedzie

ć

 

sobie  na  to  pytanie.  Jedno  jest  pewne, 

Ŝ

e  w  tym  wła

ś

nie  czasie  Crowley  zrozumiał  znaczenie  seksu  w 

praktyce magicznej. Było nie było "k" to równie

Ŝ

 pierwsza litera od słowa kteis oznaczaj

ą

cego ni mniej ni 

wi

ę

cej "wagin

ę

".  

W ten oto sposób Crowley podj

ą

ł si

ę

 wypracowania nowego systemu magicznego, którego dwoma 

filarami  miał  by

ć

  indywidualizm  i  panseksualizm.  Dochodził  do  tego  na  drodze  eksperymentów. W  chwili 

opuszczenia  zakonu  Złotego  Brzasku,  dysponował  ju

Ŝ

  poka

ź

n

ą

  wiedz

ą

  magiczn

ą

  z  zakresu  kabały,  jogi, 

podró

Ŝ

y  astralnych,  medytacji  i  magii  ceremonialnej.  Był  te

Ŝ

  oficjalnie  uznanym  przez  głow

ę

  zakonu 

Adeptem Minorem, czyli innymi słowy osi

ą

gn

ą

ł poziom sefiry tiferet, symbolizuj

ą

cej Sło

ń

ce rozpraszaj

ą

ce 

mroki  niewiedzy.  Stopie

ń

  swój  powinien  był  wszak

Ŝ

e  potwierdzi

ć

  udan

ą

  Operacj

ą

 

Ś

wi

ę

tej  Magii  Maga 

Abramelina, której jak dot

ą

d nie dopełnił. A Operacja ta wymagała nie byle czego, gdy

Ŝ

 musiał zachowa

ć

 

czysty  umysł  nie  skalany  my

ś

l

ą

,  by  nie  popa

ść

  w  szale

ń

stwo. Wreszcie,  wiosn

ą

  1906  roku  wybrał  si

ę

  w 

podró

Ŝ

  po  Chinach,  podczas  której  inwokował  kolejne  demony  z  ksi

ę

gi  Abramelina,  nazywaj

ą

c  cało

ść

 

operacji "Augoeidami". Pisał: "Wła

ś

ciwie nie wiem, czemu wybrałem słowo "Augoeidy". By

ć

 mo

Ŝ

e, dlatego 

Ŝ

e nie kojarzyło mi si

ę

 z niczym z przeszło

ś

ci. Czułem, 

Ŝ

e musz

ę

 jak najbardziej wszystko upro

ś

ci

ć

, by móc 

przej

ść

 przez Otchła

ń

".  

Operacja 

Ś

wi

ę

tej  Magii  Maga  Abramelina  zgodnie  z  tradycj

ą

  wymagała  spełnienia  szeregu 

warunków, takich jak półroczne odosobnienie w domu o specyficznym ustawieniu wzgl

ę

dem stron 

ś

wiata i 

innych trudnych do spełnienia szczegółach. Tymczasem, Crowley postanowił przeprowadzi

ć

 j

ą

 podró

Ŝ

uj

ą

c 

od  miasta  do  miasta  w  Kraju 

Ś

rodka,  rzucaj

ą

c  tym  samym  wyzwanie  tradycyjnej  magii  zachodu.  Za 

ś

wi

ą

tyni

ę

 słu

Ŝ

yła mu wyobra

ź

nia w której budował 

ś

wi

ą

tyni

ę

 astraln

ą

, gdzie inwokowane były abramelinowe 

istoty. Jak si

ę

 potem okazało, nie mo

Ŝ

na było znale

źć

 lepszego materiału. 9 pa

ź

dziernika nagle popadł w 

trans  nirvikalpa-samadhi,  który  hindui

ś

ci  nazywaj

ą

  sziwa-darszan

ą

,  czyli  "wizj

ą

  boga  Sziwy". 

Charakterystyczn

ą

  jego  cech

ą

  było  poczucie  jedno

ś

ci  z  bóstwem,  zjednoczenie  si

ę

  ze 

ś

wiatem  poprzez 

unicestwienie odr

ę

bnej 

ś

wiadomo

ś

ci.  Była  to oznaka mówi

ą

ca o tym, 

Ŝ

e operacja dobiegła szcz

ęś

liwego 

ko

ń

ca.  

W dwa  miesi

ą

ce po zako

ń

czeniu Operacji Abramelina, George Cecil Jones, dzier

Ŝą

cy w zakonie 

Złotego Brzasku stopie

ń

 Adepta Exempta (7*=4*), rozpoznał w Crowleyu Mistrza 

Ś

wi

ą

tyni (8*=3*). Było to 

istotne wydarzenie, poniewa

Ŝ

 oznaczało 

Ŝ

e Crowley, mimo formalnego rozstania si

ę

 z  zakonem, zyskuje 

nobilitacj

ę

  w  oczach  jednego  z  jego  najznamienitszych  notabli.  Ju

Ŝ

  bardziej  dyskusyjne  były  podstawy 

obdarzenia Crowleya takim zaszczytem. Tradycja wymagała, by Adept, który chce otrzyma

ć

 stopie

ń

 Mistrza 

Ś

wi

ą

tyni,  przekroczył  Otchła

ń

  odgradzaj

ą

c

ą

  ni

Ŝ

sze  sefiry  od  trzech  najwy

Ŝ

szych  sefir  Drzewa 

ś

ycia.  Co 

wi

ę

cej, Adept powinien to uczyni

ć

, tocz

ą

c bój z demonem rozumu, Choronzonem. W przypadku chi

ń

skich 

do

ś

wiadcze

ń

 Crowleya, nic takiego si

ę

 nie stało.  

Operacja  Abramelina  przyniosła  te

Ŝ

  inny,  nieoczekiwany  skutek.  Niedługo  potem,  Crowley,  który 

czuł  si

ę

  niezwykle  jej  działaniem  naenergetyzowany,  doznał  przekazu  serii  ksi

ą

g  mistycznych,  które 

przeszły  do  historii  magiji  pod  nazw

ą

 

Ś

wi

ę

tych  Ksi

ą

g  Telemy.  Dwana

ś

cie  Ksi

ą

g  otrzymanych  w  latach 

1907-11,  tworzyły  wraz  z  Ksi

ę

g

ę

  Prawa  podstaw

ę

  Telemy  -  religii  Woli.  Istniej

ą

  ró

Ŝ

ne  opinie  na  temat 

pochodzenia  i  znaczenia 

Ś

wi

ę

tych  Ksi

ą

g  Telemy.  Jedno  jest  pewne,  s

ą

  to  dzieła  o  wyj

ą

tkowym  pi

ę

knie 

mistycznym i du

Ŝ

ym ładunku erotyzmu skrywanego pod j

ę

zykiem symboli.  

Crowley  twierdził, 

Ŝ

e  napisał  je  pod  wpływem  natchnienia  i  cho

ć

  nie  miało  to  nic  wspólnego  z 

objawieniem, to jednak pisał je nie całkiem 

ś

wiadomie. Najprawdopodobniej mamy tu do czynienia z czym

ś

, 

co  Kenneth  Grant  nazywa  "tangensyjnym  tantrum",  czyli  manifestacj

ą

  fizyczn

ą

  b

ę

d

ą

c

ą

  niezamierzonym 

efektem działania magicznego. Niezale

Ŝ

nie od 

ź

ródła pochodzenia tych Ksi

ą

g, ich bogaty szyfr symboliczny 

zawieraj

ą

cy  w  sobie  tajemnice  praktyk  medytacyjnych,  rytuałów  magicznych  i  działa

ń

  maj

ą

cych  na  celu 

pobudzenie  "w

ęŜ

owej  energii"  dał  Crowleyowi  wystarczaj

ą

ce  podstawy,  by  w  1907  roku  nadał  swym 

poszukiwaniom nowej formuły magicznej bardziej zorganizowan

ą

 form

ę

. W rezultacie, Crowley zało

Ŝ

ył swój 

pierwszy (i tak naprawd

ę

 ostatni) autorski zakon Argentum Astrum, Zakon Srebrnej Gwiazdy. Posłu

Ŝ

ył si

ę

 w 

tym celu struktur

ą

 inicjacyjn

ą

 zakonu Złotego Brzasku, co nie tylko podkre

ś

lało jego aspiracje do stworzenia 

konkurencyjnej  organizacji  magicznej,  lecz  równie

Ŝ

  wyra

Ŝ

ało  stał

ą

  wiar

ę

  w  u

Ŝ

yteczno

ść

  schematu 

Kabalistycznego  Drzewa 

ś

ycia.  A  jednak,  stopnie  A.'.A.'.,  cho

ć

  pokrywały  si

ę

  ze  kolejnymi  poziomami 

wtajemnicze

ń

  Złotego  Brzasku  (z  t

ą

  ró

Ŝ

nic

ą

 

Ŝ

e  poprzedzały  je  "wytrzymało

ś

ciowe"  stopnie  Ucznia  i 

Kandydata, a przedzielał stopie

ń

 Dominus Liminis), nakładały na inicjowanych  zupełnie  inne  wymagania. 

Do

ść

  powiedzie

ć

, 

Ŝ

e  nawet  tak  wybitny  mag  jak  Austin  Osman  Spare  zdołał  osi

ą

gn

ąć

  zaledwie  stopie

ń

 

Neofity, a niewielu osi

ą

gn

ę

ło co

ś

 wi

ę

cej.  

Argentum  Astrum  miało  by

ć

  ku

ź

ni

ą

  wiedzy  magicznej,  w  której  swoboda  indywidualnego  wyboru 

praktyk  magicznych  wsparta  była  dyscyplin

ą

  rozliczania  si

ę

  ze  swego  wgl

ą

du  i  umiej

ę

tno

ś

ci.  Zakon  ten 

zrywał  z  popularnym  systemem  praktyk  grupowych  w  lo

Ŝ

ach,  kład

ą

c  nacisk  na  praktyki  indywidualne. W 

A.'.A.'.  obowi

ą

zywała 

ś

cisła  reguła  tajno

ś

ci  członków.  Ka

Ŝ

dy  inicjowany  znał  tylko  swego  przeło

Ŝ

onego, 

którym była zazwyczaj osoba znajduj

ą

ca si

ę

 o jeden stopie

ń

 wy

Ŝ

ej w hierarchii, oraz swego podwładnego, 

je

ś

li  takiego w ogóle miał.  Tym  samym, Crowley spełniał kolejne przykazanie  zawarte w Ksi

ę

dze  Prawa, 

której wers  50 pierwszej cz

ęś

ci głosił: "macie gwiazd

ę

 i gwiazd

ę

,  system i  system; niechaj  jeden nie zna 

dobrze drugiego".  

Narzuca  si

ę

  w  tym  kontek

ś

cie  jedno  pytanie:  Jakim  to  sposobem  Crowley  mógł  zapomnie

ć

  o 

Ksi

ę

dze  Prawa,  skoro  tak  skrupulatnie  spełniał  jej  postulaty?  Wydaje  si

ę

 

Ŝ

e  istniej

ą

  dwie  mo

Ŝ

liwo

ś

ci. 

Pierwsza  z  nich  powiada, 

Ŝ

e  Crowley  wcale  nie  zapomniał  o  Ksi

ę

dze  Prawa,  tylko  pozorował  swoj

ą

 

niedbało

ść

,  podkre

ś

laj

ą

c  tym  samym  moc  sprawdzaj

ą

cych  si

ę

  w  niej  przepowiedni.  Hipoteza  ta  brzmi 

nieprzekonywuj

ą

co,  zwa

Ŝ

ywszy  na  fakt 

Ŝ

e  Crowley  mógłby  wykorzysta

ć

  w  tym  czasie  Ksi

ę

g

ę

  Prawa  dla 

zbudowania  presti

Ŝ

u  swej  nowej  organizacji  magicznej.  Ju

Ŝ

  bardziej  prawdopodobna  wydaje  si

ę

  druga 

hipoteza, mówi

ą

ca 

Ŝ

e Crowley musiał porzuci

ć

 Ksi

ę

g

ę

 Prawa, by mogła j

ą

 przyswoi

ć

 jego pod

ś

wiadomo

ść

. 

A tym samym w nie

ś

wiadomy sposób spełniał jej postulaty.  

Wymagania  kolejnych  stopni  inicjacyjnych  w  A.'.A.'.  streszczał  esej  "Gwiazda  na  horyzoncie", 

zamieszczony pó

ź

niej w Magiji w teorii i praktyce. Przedstawiały si

ę

 one nast

ę

puj

ą

co:  

"Ucze

ń

 - Jego zadaniem jest zdobycie wiedzy ogólnej o wszystkich systemach samorozwoju.  

Kandydat  -  Jego  głównym  zadaniem  jest  rozpocz

ę

cie  wybranych  praktyk  i  zapisywanie  ich  w 

dzienniku przez okres jednego roku.  

Neofita - Musi uzyska

ć

 doskonał

ą

 kontrol

ę

 nad planem astralnym.  

Zelator  -  Jego  głównym  zadaniem  jest  opanowanie  asany  i  pranajamy.  Ponadto,  powinien 

rozpocz

ąć

 studia nad "formuł

ą

 ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

a".  

Practicus - Wymaga si

ę

 od niego uko

ń

czenia treningu intelektualnego, a w szczególno

ś

ci studiów 

nad kabał

ą

.  

Philosophus - Wymaga si

ę

 od niego przej

ś

cia przez trening moralny. Sprawdza si

ę

 jego oddanie 

wzgl

ę

dem Zakonu.  

Dominus Liminis - ma si

ę

 wykaza

ć

 opanowaniem pratjahary i dharany.  

Adeptus  [Minor]  (zewn

ę

trzny)  -  Winien  dokona

ć

  Wielkiego  Dzieła  i  osi

ą

gn

ąć

  Wiedz

ę

  i 

Konwersacj

ę

 

Ś

wi

ę

tego Anioła Stró

Ŝ

a.  

Adeptus [Minor] (wewn

ę

trzny) - Mo

Ŝ

e rozpocz

ąć

 praktyk

ę

 "formuły ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

a", przyst

ę

puj

ą

c do 

Kolegium Ducha 

Ś

wi

ę

tego.  

Adeptus (Major) - Osi

ą

ga mistrzostwo magiji praktycznej, bez dogł

ę

bnego jej zrozumienia.  

Adeptus (Exemptus) - Osi

ą

ga doskonało

ść

 w tych wszystkich sprawach, po czym albo (a) staje si

ę

 

Bratem 

Ś

cie

Ŝ

ki Lewej R

ę

ki albo (b) zatraca wszystkie swoje osi

ą

gni

ę

cia, siebie samego, a nawet 

Ś

wi

ę

tego 

Anioła Stró

Ŝ

a i staje si

ę

 Dzieci

ę

ciem Otchłani, które przekroczywszy swój Rozum, jedynie wzrasta w łonie 

swojej matki. Wtedy za

ś

 dost

ę

puje stopnia  

Magister Templi - (Mistrz 

Ś

wi

ą

tyni): [...] Jego głównym zadaniem jest dogl

ą

danie "ogrodu" uczniów 

i osi

ą

gni

ę

cie doskonałego zrozumienia wszech

ś

wiata. Jest on mistrzem samadhi.  

Magus  -  Zdobywa  m

ą

dro

ść

,  głosi  swoje  prawo  i  jest  mistrzem  magiji  w  jej  jak  najszerszym  i 

najwy

Ŝ

szym znaczeniu.  

Ipsissimus  -  Znajduje  si

ę

  poza  tym  wszystkim,  niedost

ę

pny  dla  tych,  którzy  posiedli  ni

Ŝ

sze 

stopnie."  

Pocz

ą

tkowo do A.'.A.'. przyjmowano wszystkich ch

ę

tnych, a jedynym sprawdzianem ich kwalifikacji 

były  przeprowadzane  z  nimi  rozmowy.  Jednak

Ŝ

e,  praktyka  ta  okazała  si

ę

  katastrofalna  w  skutkach, 

poniewa

Ŝ

 nowi członkowie nie potrafili sprosta

ć

 re

Ŝ

imowi pracy w zakonie. Dlatego te

Ŝ

 w 1912 roku Crowley 

wprowadził  reguł

ę

,  nakazuj

ą

c

ą

  ch

ę

tnym  do  wst

ą

pienia  do  zakonu  podj

ę

cia  si

ę

  trzymiesi

ę

cznego  kursu 

wtajemnicze

ń

 w misteria staro

Ŝ

ytnej wiedzy. Dopiero po zdanym egzaminie mogli oni przyst

ą

pi

ć

 do zakonu. 

A 

Ŝ

e  egzamin  ten  musiał  by

ć

  niezmiernie  trudny, 

ś

wiadczy  o  tym  fakt 

Ŝ

e  w  szczytowym  okresie  swojej 

aktywno

ś

ci  A.'.A.'.  liczyło  ledwie  kilkunastu  członków.  Po

ś

ród  nich,  do  najaktywniejszych  nale

Ŝ

eli:  Georg 

Cecil  Jones  (współzało

Ŝ

yciel  zakonu,  przeło

Ŝ

ony  Crowleya  w  zakonie  Złotego  Brzasku),  kapitan  Fuller 

(wojskowy, twórca doktryny Blitzkriegu), Norman Mudd (matematyk) i Victor Neuburg (poeta).  

Na  temat  praktyk  ówczesnych  członków  A.'.A.'.  niewiele  dzisiaj  wiadomo.  Pozostaj

ą

  nam  do 

dyspozycji jedynie dzienniki Crowleya oraz nieliczne zapiski operacji magicznych kapitana Fullera i Victora 
Neuburga.  Do

ść

  powiedzie

ć

, 

Ŝ

e  zakon  zajmował  si

ę

  testowaniem  praktyk  magicznych,  a  zatem  jego 

działanie  bardziej  przypominało  eksperymenty  naukowców  ani

Ŝ

eli  ceremonie  magiczne  tradycyjnych 

okultystów.  I  tak,  na  przykład,  sam  Crowley  powrócił  do  eksperymentów  ze 

ś

rodkami  zmieniaj

ą

cymi 

ś

wiadomo

ść

,  owocem  czego  było  niezwykłe  dzieło  pt.:  Psychologia  Haszyszu.  Ksi

ąŜ

ka  ta  była  bardziej 

traktatem  na  temat  wzgl

ę

dno

ś

ci  czasu  i  przestrzeni  ni

ź

li  opisem  wizji  psychodelicznych.  Istniej

ą

  te

Ŝ

 

poka

ź

ne dowody na to, 

Ŝ

e to Crowley wprowadził do Europy zwyczaj spo

Ŝ

ywania wyci

ą

gu z kaktusu pejotla. 

Innym  klasycznym  przykładem  działa

ń

  z  tego  kresu  była  próba  powtórnego  przeprowadzenia  Operacji 

Ś

wi

ę

tej  Magii  Maga  Abramelina  w  warunkach  wielkomiejskich.  Próba,  która  je

ś

li  wierzy

ć

  zeznaniom 

Crowleya, zako

ń

czyła si

ę

 sukcesem.  

W  tych  wczesnych  eksperymentach  z  okresu  A.'.A.'.  wida

ć

 

Ŝ

e  Crowley,  chocia

Ŝ

  formalnie  nie 

dzier

Ŝ

ył  nawet  stopnia  Mistrza 

Ś

wi

ą

tyni  (8*=3*),  działał  z  poziomu  Ipsissimusa  (10*=0*),  czyli  tego,  który 

przekroczył dualistyczny 

ś

wiat dobra i zła, rozumu i szale

ń

stwa. Dlatego jego zachowanie wielu wydawa

ć

 

si

ę

  mogło  nieroztropne,  czy  te

Ŝ

  nawet  szalone.  Pod  tym  wzgl

ę

dem, 

ś

miało  mo

Ŝ

na  powiedzie

ć

 

Ŝ

e 

przypominał szalonych m

ę

drców tybeta

ń

skich, którzy jak Drukpa Kunley, odkrywali bosko

ść

 w plugawo

ś

ci, 

to  co  najwy

Ŝ

sze  w  tym  co  najni

Ŝ

sze.  Jednak

Ŝ

e,  prawdziwe  szale

ń

stwo  miało  si

ę

  dopiero  zacz

ąć

,  a  jego 

przedsmakiem  była  operacja,  jak

ą

  w  1909  roku  przeprowadził  na  Saharze  ze  swoim  uczniem,  Victorem 

Neuburgiem.  

Mimo  kurtuazyjnego  nobilitowania  go  przez  Jonesa  na  stopie

ń

  Mistrza 

Ś

wi

ą

tyni,  Crowley  si

ę

 

nieusatysfakcjonowany znikomo

ś

ci

ą

 prowadz

ą

cych ku temu przesłanek. Postanowił zatem przeprowadzi

ć

 

operacj

ę

  magiczn

ą

,  któr

ą

  w  okultyzmie  nazywa  si

ę

  "przekroczeniem  Otchłani",  a  która  polega  na 

zmierzeniu si

ę

 z demonem  rozumu, Choronzonem i dost

ą

pieniu najwy

Ŝ

szych mocy magicznych. Historia 

magii  notuje  liczne  przypadki  osób,  które  zagubiły  si

ę

  w  Otchłani,  a  tym  samym  popadły  w  szale

ń

stwo. 

Crowley  przyst

ą

pił  do  działania  na  Saharze,  gdzie  usiadł  po

ś

rodku  kr

ę

gu  w  jogicznej  pozycji  pioruna. W 

r

ę

ku trzymał wielki szlifowany topaz, który miał mu słu

Ŝ

y

ć

 jako zwierciadło magiczne. Tymczasem Neuburg, 

otoczony imionami bo

Ŝ

ymi maj

ą

cymi zapewni

ć

 mu ochron

ę

, rozpocz

ą

ł ewokacj

ę

 na podstawie Lemegetonu 

-  jednego  ze  starych  tekstów  magicznych.  Je

ś

li  wierzy

ć

 

ś

wiadectwom  uczestników  tego  niezwykłego 

wydarzenia, nagle, z okrzykiem Zazas, Zazas, Nasatanada Zazas! w topazie pojawił si

ę

 Choronzon, który 

powiedział  kilka  niezrozumiałych  zda

ń

,  rzucił  kilka  kl

ą

tw  i  równie  szybko  znikn

ą

ł  jak  si

ę

  pojawił.  Obaj 

magowie s

ą

dzili, 

Ŝ

e na tym koniec i operacja zako

ń

czyła si

ę

 niepowodzeniem. Lecz oto Crowley znikn

ą

ł, a 

w jego miejsce pojawiła si

ę

 prostytutka, któr

ą

 Neuburg poznał w Pary

Ŝ

u. Kobieta usiłowała wywabi

ć

 go z 

ochronnego  kr

ę

gu,  ale  on  oparł  si

ę

  jej  pokusom.  Demon  zacz

ą

ł  zmienia

ć

  kształty.  Raz  był  kobiet

ą

,  raz 

w

ęŜ

em,  raz  samym  Crowleyem  prosz

ą

cym  o  kropl

ę

  wody  dla  ugaszenia  pragnienia.  Neuburg  m

ęŜ

nie 

stawiał  czoło  wszystkim  tym  podst

ę

pom,  ale  coraz  bardziej  dawał  si

ę

  wci

ą

gn

ąć

  w  konwersacj

ę

.  Naraz, 

piasek  pustynny  zamazał  kr

ą

g  ochronny  i  Choronzon  w  postaci  nagiego  dzikusa  rzucił  si

ę

  na  Neuburga. 

Szarpanina  trwała  do  chwili,  kiedy  Neuburg  krzykn

ą

ł  imi

ę

  bo

Ŝ

e  i  uderzył  demona  magiczn

ą

  ró

Ŝ

d

Ŝ

k

ą

.  A 

wtedy ten ukorzył si

ę

 i cho

ć

 starał si

ę

 jeszcze op

ę

ta

ć

 maga, w ko

ń

cu opadł z sił i na zawsze znikn

ą

ł. Crowley, 

przy  pomocy  Neuburga,  pokonał  Choronzona  i  tym  samym  mógł  ju

Ŝ

  zasadnie  twierdzi

ć

 

Ŝ

e  przekroczył 

Otchła

ń

.  Został  Mistrzem 

Ś

wi

ą

tyni  Zakonu  Srebrnej  Gwiazdy,  a  tym  samym,  zgodnie  z  okultystyczn

ą

 

mitopej

ą

, jako pierwszy 

ś

miertelnik wst

ą

pił do elitarnego kr

ę

gu Tajemnych Przywódców 

Ś

wiata.  

"TAJEMNICE SEKSUALNE ORDO TEMPLI ORIENTIS"

 

Seks,  ten  starszy  kuzyn  miło

ś

ci,  od  najdawniejszych  czasów  zajmował  my

ś

li  nie  tylko  filozofów  i 

poetów. I chocia

Ŝ

 dzisiaj przypisuje si

ę

 mu bardziej po

ś

ledni

ą

 rol

ę

 w 

Ŝ

yciu człowieka, nale

Ŝ

y w

ą

tpi

ć

 czy nasi 

odlegli przodkowie mieli do tego podobny stosunek. Wydaje si

ę

 bowiem, 

Ŝ

e 

ś

wiat powstał wła

ś

nie z ciała, a 

nie  ze  słowa,  jakby  tego  chcieli  teologowie  chrze

ś

cija

ń

scy.  To  ciało  wyznaczało  zakres  i  porz

ą

dek 

Ŝ

yciu 

ludzkiemu.  A  w  tym  porz

ą

dku  ciała  seksualno

ść

  odgrywała  rol

ę

  pierwszoplanow

ą

,  b

ę

d

ą

c  we

ń

  niejako 

wpisan

ą

.  

Na  pocz

ą

tku  było  ciało.  G

ą

szcz  pragnie

ń

  ukryty  pod  skór

ą

.  Ciało  rosło,  poznawało  inne  ciała, 

pragn

ę

ło.  Dopiero  potem,  znacznie  pó

ź

niej,  pojawiły  si

ę

  słowa.  A  słowa  stworzyły  własny 

ś

wiat,  który 

wchłon

ą

ł ciało. Tak rozpocz

ę

ła si

ę

 historia. Opowie

ść

 o człowieku jest histori

ą

 stopniowej dyskursywizacji 

seksu,  przekładania  go  na  j

ę

zyk  rozumu,  a  tym  samym  wyp

ę

dzania  go  z  ciała.  Proces  ten  nabrał 

szczególnego  tempa  w  Imperium  Rzymskim,  kiedy  to  Erosa  (boga  miło

ś

ci)  podporz

ą

dkowano  Logosowi 

(bogowi  rozumu).  A  wraz  z  maria

Ŝ

em  cesarsko-rzymskiej  tyranii  Logosu  z  niech

ę

tnym  wszelkiej 

seksualno

ś

ci  chrze

ś

cija

ń

stwem,  seks  i  cielesno

ść

  obło

Ŝ

ono  kl

ą

tw

ą

.  Trzeba  tu  doda

ć

,  kl

ą

tw

ą

  maj

ą

c

ą

 

janusowe, podwójne oblicze.  

Z  jednej  bowiem  strony  seks  stał  si

ę

  czym

ś

  podejrzanym,  nikczemnym,  posiadaj

ą

cym  moc 

zwodzenia i sprowadzania na manowce (co wida

ć

 ju

Ŝ

 w opowie

ś

ci o Adamie i Ewie z Ksi

ę

gi Rodzaju). Miał 

zatem  wła

ś

ciwo

ś

ci  upodlaj

ą

ce.  Z  drugiej  jednak  strony,  jego  złowieszczo

ść

  nadawała  mu  moc  czynienia 

cudów,  sprawiała 

Ŝ

e  z  prostej  czynno

ś

ci  fizjologicznej  stawał  si

ę

  czym

ś

  niezwykłym,  posiadaj

ą

cym 

wła

ś

ciwo

ś

ci uwznio

ś

laj

ą

ce. Wraz z tyrani

ą

 słowa, seksualno

ść

 stała si

ę

 odr

ę

bn

ą

 sfer

ą

, wydzielon

ą

 z logiki 

ciała, a przeto stanowi

ą

c

ą

 obiekt spekulacji. Gdzie

ś

 tam na pocz

ą

tku tego procesu narodziła si

ę

 ars amandi, 

sztuka  kochania,  która  jednak  wraz  z  dalszym  odciele

ś

nianiem 

Ŝ

ycia  stała  si

ę

  czym

ś

  równie  co  seks 

podejrzanym i te

Ŝ

 straciła na znaczeniu.  

Sztuka Kochania a 

Ś

cie

Ŝ

ka Lewej R

ę

ki  

W  niektórych  kulturach,  które  zd

ąŜ

yły  co  prawda  wyj

ść

  poza  zwykły  porz

ą

dek  ciała,  lecz  nie 

wypracowały  mechanizmów  słu

Ŝą

cych  jego  tłumieniu,  sztuka  ta  była  kultywowana  w  ramach  tradycji 

religijnej.  Tak  było  w  zachodnio-afryka

ń

skich  "kultach  op

ę

tania",  gdzie  podczas  ekstatycznych  ta

ń

ców 

bogowie dosłownie  "spółkowali" z lud

ź

mi; w gwiezdnych, predynastycznych kultach  egipskich  o  wyra

ź

nej 

dominacji pierwiastka 

Ŝ

e

ń

skiego nad m

ę

skim; w 

ś

ródziemnomorskich kultach bogini (Isztar, Afrodyty, Izydy); 

w niektórych nurtach Islamu, które wraz z mistyk

ą

 seksualn

ą

 wykształciły ekstatyczne techniki jednoczenia 

si

ę

  z  Bogiem;  w  pó

ź

nej  alchemii  taoistycznej,  która  filozoficzn

ą

  my

ś

l  m

ę

drców  chi

ń

skich  wzbogaciła  o 

praktyczne  sposoby  przekształcania  energii  seksualnej  w  sił

ę

 

Ŝ

yciow

ą

;  a  tak

Ŝ

e  w  tantrze  hinduskiej  i 

buddyjskiej - dwóch nurtach magiczno-religijnych o najwyra

ź

niej zaakcentowanej mistyce płci.  

Niektóre z tych tradycji religijnych z racji styku kulturowego przejmowały nawzajem od siebie ró

Ŝ

ne 

techniki  seksualne.  Czasami  proces  ten  przybierał  bardzo  gwałtowny  obrót.  Jeden  ze  współczesnych 
historyków i praktyków magii seksualnej, Kenneth Grant, powiada wr

ę

cz 

Ŝ

e w dziejach ludzko

ś

ci mamy do 

czynienia ze słabo widocznym, cho

ć

 faktycznym dziedziczeniem pewnej tradycji magiczno-religijnej, któr

ą

 

nazywa tradycj

ą

 tyfoniczn

ą

 (w

ęŜ

ow

ą

, smocz

ą

). Tradycja ta obejmuje wszystkie systemy religijne, magiczne 

i mistyczne, wykorzystuj

ą

ce energi

ę

 seksualn

ą

 kundalini (nazywan

ą

 tak od imienia w

ęŜ

a, który w indyjskiej, 

mistycznej anatomii człowieka spoczywa u podstawy kr

ę

gosłupa człowieka) w celu uzyskania o

ś

wiecenia 

b

ą

d

ź

  te

Ŝ

  pot

ęŜ

nych  mocy  magicznych  (tzw.  magis).  Grant  uwa

Ŝ

a 

Ŝ

e  wyj

ą

tkow

ą

  rol

ę

  w  tej  tradycji  pełni

ą

 

kobiety,  które  stanowi

ą

  transformatory  m

ę

skiej  energii  seksualnej.  Dlatego  pozwala  sobie  nazwa

ć

  t

ę

 

ś

cie

Ŝ

k

ę

 nurtem lunarnym, który w tradycji zachodniej ezoteryki zyskał miano 

Ś

cie

Ŝ

ki Lewej R

ę

ki.  

Zgodnie z t

ą

 tradycj

ą

, 

Ś

cie

Ŝ

ka Lewej R

ę

ki grupuje adeptów, których celem jest przebóstwienie, czyli 

"stanie  si

ę

  równym  bogom".  I  w  odró

Ŝ

nieniu  od 

Ś

cie

Ŝ

ki  Prawej  R

ę

ki,  ma  charakter  zst

ę

puj

ą

cy,  jako 

Ŝ

e 

krocz

ą

cy ni

ą

 id

ą

 zawsze w dół, ku wn

ę

trzu. Przedstawicieli 

Ś

cie

Ŝ

ki Lewej R

ę

ki odnale

źć

 mo

Ŝ

na w ró

Ŝ

nych 

tradycjach religijnych, cho

ć

 bez w

ą

tpienia w niektórych z nich stanowi

ą

 oni margines i s

ą

 postrzegani przez 

wi

ę

kszo

ść

 jako odszczepie

ń

cy i zbocze

ń

cy. Religiami, które s

ą

 szczególnie uczulone na obecno

ść

 takich 

dewiantów s

ą

 tzw. religie ksi

ę

gi, czyli popularne obecnie na 

ś

wiecie monoteizmy: judaizm, chrze

ś

cija

ń

stwo 

i islam. Te logocentryczne, patriarchalne systemy religijne budowane s

ą

 na zasadzie ostrej opozycji wobec 

seksualno

ś

ci  i  indywidualizmu.  Dlatego  te

Ŝ

  ze  szczególn

ą

  ostro

ś

ci

ą

  pi

ę

tnuj

ą

  wszelkie  przejawy  owej 

tendencji zst

ę

puj

ą

cej, uznaj

ą

c j

ą

 za piekieln

ą

, wrog

ą

 nie tylko człowiekowi, ale i Bogu.  

Religie monoteistyczne s

ą

 te

Ŝ

 najwyra

ź

niejszymi przedstawicielami 

Ś

cie

Ŝ

ki Prawej R

ę

ki, która jawi 

si

ę

 jako ruch ku górze, na zewn

ą

trz. Adepci tej 

ś

cie

Ŝ

ki szukaj

ą

 spełnienia w zjednoczeniu z Bogiem, które 

postrzegaj

ą

 jako akt wyrzeczenia si

ę

 swej jednostkowo

ś

ci na rzecz owej wi

ę

kszej cało

ś

ci. Dlatego te

Ŝ

 łatwo 

jest  im  równie

Ŝ

  poddawa

ć

  si

ę

  ró

Ŝ

nym  tendencjom  kolektywistycznym  i  wchodzi

ć

  w  maria

Ŝ

  z  władcami  i 

panami tego 

ś

wiata, jako 

Ŝ

e "władza", "pa

ń

stwo", "Ko

ś

ciół" te

Ŝ

 stanowi

ą

 pewne "wi

ę

ksze cało

ś

ci". 

Ś

cie

Ŝ

ka 

Prawej R

ę

ki wiedzie wi

ę

c ku Bogowi, który znajduje si

ę

 gdzie

ś

 na zewn

ą

trz (na wysoko

ś

ciach) i najcz

ęś

ciej 

jest osob

ą

. Lecz Bóg znajduje si

ę

 tak daleko, 

Ŝ

e zwykle dopiero po 

ś

mierci mo

Ŝ

na si

ę

 do niego dosta

ć

. A 

Ŝ

e 

i tutaj wszechmocny okazuje si

ę

 prosty rachunek ekonomiczny,  jest to niezmiernie utrudnione, poniewa

Ŝ

 

popyt  znacznie  przewy

Ŝ

sza  poda

Ŝ

.  Krótko  mówi

ą

c,  miejsc  w  Niebie  jest  znacznie  mniej  ni

Ŝ

  ch

ę

tnych. 

Dlatego  systemy  religijne 

Ś

cie

Ŝ

ki  Prawej  R

ę

ki  oferuj

ą

  kodeksy  etyczne,  które  nale

Ŝ

y  spełnia

ć

,  by  móc 

dost

ą

pi

ć

  pałaców  niebia

ń

skich.  Ci,  za

ś

  którzy  chc

ą

  otrzyma

ć

  tam  bezpłatne  wej

ś

ciówki,  powinni 

szczególnie  przestrzega

ć

  jednej  zasady:  pozbawia

ć

  si

ę

  balastu  doczesno

ś

ci  i  tego,  co 

ś

ci

ą

ga  ich  w  dół, 

czyli ciała (a raczej tej energii seksualnej co w nim drzemie snem niespokojnym).  

Reasumuj

ą

c,  magiczne i mistyczne systemy  religijne przyjmuj

ą

 posta

ć

  dwóch dróg. Jedna z nich 

wiedzie  ku  górze  i  t

ę

  nazywamy 

Ś

cie

Ŝ

k

ą

  Prawej  R

ę

ki.  Cechuje  j

ą

  soteriologiczna  ekstrawersja,  czyli 

poszukiwanie  zbawienia  w  Bóstwie,  które  znajduje  si

ę

  na  zewn

ą

trz  (najcz

ęś

ciej  na  wysoko

ś

ciach)  i  jest 

zazwyczaj  jedynym  Bogiem.  Temu  Bóstwu  nale

Ŝ

y  podporz

ą

dkowa

ć

  swoje 

Ŝ

ycie,  kosztem  pozostałych 

jednostkowych  aspiracji,  które  postrzegane  s

ą

  jako  przejaw  pychy  b

ą

d

ź

  kuszenie  Złego  (albo  te

Ŝ

  jedno  i 

drugie  zarazem). 

Ś

cie

Ŝ

ka  Prawej  R

ę

ki  posługuje  si

ę

  hierarchicznym  obrazem 

ś

wiata,  w  którym  piekło 

znajduje  si

ę

  gdzie

ś

  na  dole,  a  droga  do  niego  cz

ę

sto  wiedzie  przez  doln

ą

  cz

ęść

  ciała.  Przeciwstawn

ą

 

formuł

ę

  inicjacyjn

ą

  przedstawia 

Ś

cie

Ŝ

ka  Lewej  R

ę

ki,  która  jako  drog

ę

  do  spełnienia  proponuje  ruch 

zst

ę

puj

ą

cy. Cechuje j

ą

 soteriologiczna introwersja, poniewa

Ŝ

 uznaje bosko

ść

 znajduj

ą

cej si

ę

 w człowieku 

Ja

ź

ni.  Ideałem  tej 

ś

cie

Ŝ

ki  jest  poznanie  tej  Ja

ź

ni,  któremu  zwykle  towarzyszy  penetracja  seksualno

ś

ci  i 

nieznanych (nieu

ś

wiadamianych)  składników ludzkiej  psyche. Warto tutaj wspomnie

ć

, 

Ŝ

e obie 

ś

cie

Ŝ

ki nie 

wyczerpuj

ą

  arsenału 

ś

rodków  gnostycznych  znajduj

ą

cych  si

ę

  w  posiadaniu  człowieka.  Istnieje  wszak 

jeszcze tzw. Droga 

Ś

rodka, która proponuje  ruch  obustronny, w gór

ę

  i  w dół,  na zewn

ą

trz  i do 

ś

rodka, a 

której najsłynniejszym filozoficznym eksponentem jest taoizm.  

Nas  jednak  interesuje  tutaj  tradycja,  w  której  centraln

ą

  rol

ę

  odgrywa  seksualno

ść

.  Jak  ju

Ŝ

 

powiedziałem, tradycj

ę

 t

ę

 kultywowano w ró

Ŝ

nych systemach religijnych, z których wi

ę

kszo

ść

 znajdowała 

si

ę

  na  Bliskim  i 

Ś

rodkowym  Wschodzie.  Cywilizacja  europejska,  która  wraz  z  powstaniem  Imperium 

Rzymsko-Katolickiego  nastawiona  była  wrogo,  je

ś

li  nie  do  samej  seksualno

ś

ci,  to  do  jej  sakralnego 

wykorzystania,  t

ę

piła  wszelkie  przejawy  magii  seksualnej.  Mo

Ŝ

na  wr

ę

cz  powiedzie

ć

  za  Rene  Girardem, 

który  u  podstaw  wszelkich  cywilizacji  dopatruje  si

ę

  jakiego

ś

  aktu  ofiarniczego, 

Ŝ

e  w  przypadku 

chrze

ś

cija

ń

skiej  Europy  ten  mord  zało

Ŝ

ycielski  dotyczył  seksu.  Tym  niemniej,  gdzie

ś

  obok  wci

ąŜ

  istniały 

kultury, w których seks jako 

Ŝ

ywo stanowił 

ź

ródło nie tylko rozkoszy, lecz i inspiracji religijnej.  

Ex Oriente Lux  

Paradoksalnie,  dla  Europejczyków  poznawanie  tych  kultur  dokonywało  si

ę

  poprzez  podbój.  A 

decyduj

ą

c

ą

 w nim rol

ę

 odgrywały krucjaty religijne. Pierwsi wojownicy o wiar

ę

 udali si

ę

 na Wschód w 1095 

roku, przerywaj

ą

c tym samym zł

ą

 pass

ę

 jaka od siedmiu wieków n

ę

kała Europ

ę

. Praktycznie, dopiero w tym 

okresie  Europa  podniosła  si

ę

  z  impasu  kulturowego,  jaki  stał  si

ę

  jej  udziałem  po  upadku  Cesarstwa 

Rzymskiego.  Krzy

Ŝ

owcy  stali  w  obronie  wiary,  lecz  po  powrocie  importowali  do  Europy  niektóre  dobra  z 

Bliskiego  Wschodu.  Czasami  były  to  tylko  choroby.  Zdarzało  si

ę

  jednak, 

Ŝ

e  w

ś

ród  licznych  towarów 

przywo

Ŝ

onych ze Wschodu były te

Ŝ

 idee.  

Legendarn

ą

  ju

Ŝ

  rol

ę

  odegrali  w  tym  procesie  Templariusze,  zakon  zało

Ŝ

ony  w  1118  roku  przez 

Hughesa de Payensa. Pierwsze krucjaty wygl

ą

dały niepozornie. Niech 

ś

wiadczy o tym fakt, 

Ŝ

e pocz

ą

tkowo 

Zakon Templariuszy składał si

ę

 z dziewi

ę

ciu rycerzy, którzy eskortowali pielgrzymów podczas ich podró

Ŝ

y 

do Ziemi 

Ś

wi

ę

tej. Lecz w 1126 roku patronat nad Templariuszami przej

ą

ł 

ś

w. Bernard z Clairvoux, jeden z 

najbardziej wpływowych teologów katolickich w tamtych czasach. Odt

ą

d, zakon zacz

ą

ł rosn

ąć

 w pot

ę

g

ę

. 

Ś

w. 

Bernard napisał surowy kodeks etyczny Templariuszy, który z czasem obj

ą

ł te

Ŝ

 cały szereg tajnych inicjacji. 

Poza  tym,  zakon  nie  podlegał 

Ŝ

adnemu  władcy,  tylko  Papie

Ŝ

owi,  dzi

ę

ki  czemu  Templariusze  rozwin

ę

li 

wymian

ę

 na szerok

ą

 skal

ę

 z krajami, którzy europejscy władcy uznawali za wrogie.  

W  okultystycznej  mitopei  powiada  si

ę

, 

Ŝ

e  podczas  tych  bliskowschodnich  woja

Ŝ

y  Templariusze 

zetkn

ę

li  si

ę

  z  tajemnymi  bractwami  inicjacyjnymi,  które  przekazały  im  tajniki  magii  seksualnej.  Jak  było 

naprawd

ę

  tego  trudno  jest  dociec.  Pozostaje  faktem, 

Ŝ

e  w  XII  wieku  musieli  mie

ć

  do  czynienia  ze 

złowieszcz

ą

  sekt

ą

  Asasynów,  która  terroryzowała 

ś

wiat  arabski  ze  swej  wie

Ŝ

y  w  Alamut.  Sekta  ta 

kultywowała tajemnice magii seksualnej, słu

Ŝą

ce jej zwykle w programowaniu przyszłych szpiegów. Mo

Ŝ

na 

podejrzewa

ć

, 

Ŝ

e zwi

ą

zki mi

ę

dzy Templariuszami a Asasynami musiały by

ć

 nie tylko natury powierzchownej, 

skoro w 1146 roku zakon ten przej

ą

ł ich symbol, czerwony krzy

Ŝ

 na białym tle.  

Pot

ę

ga  Templariuszy  równie  szybko  rozsypała  si

ę

  jak  powstała.  Przyczynił  si

ę

  do  tego  król 

francuski  Filip,  który  zazdrosny  o  fortun

ę

  zakonu  postanowił  aresztowa

ć

  wszystkich  jego  przedstawicieli 

pewnej nocy roku 1307. W sukurs przyszedł mu papie

Ŝ

 Klemens V, który wydał edykt 

Ŝą

daj

ą

cy od krajów 

europejskich, by aresztowały Templariuszy znajduj

ą

cych si

ę

 na ich terenach. Urz

ą

dzono wtedy popisowy 

proces  Templariuszy,  podczas  którego  oskar

Ŝ

ono  zakon  o  oddawanie  czci  diabolicznemu  Bafometowi  i 

praktykowanie sodomii. Był to kres tego  wielkiego zakonu, którego nieliczni ocalali członkowie, jak wie

ść

 

niesie, zasili szeregi innych zakonów (np. Szpitalników), b

ą

d

ź

 odprawiali swe obrz

ę

dy w podziemiu.  

Legenda  templariuszy  musiała  bardzo  oddziaływa

ć

  na  wyobra

ź

ni

ę

  ówczesnych  poszukiwaczy 

wiedzy  tajemnej,  poniewa

Ŝ

  pocz

ą

wszy  od  XVII  wieku  wszystkie  nowe  stowarzyszenia  inicjacyjne 

powoływały  si

ę

  na  nich  jako  na  swoich  poprzedników.  Tak  było  w  przypadku  ró

Ŝ

okrzy

Ŝ

owców,  którzy  w 

wydanych w 1614-15 roku manifestach zasiali plotk

ę

 o istnieniu tajemniczego bractwa adeptów kieruj

ą

cych 

losami  ludzko

ś

ci  z  ukrycia.  Ten  mit,  jak  wiadomo,  odegrał  kluczow

ą

  rol

ę

  w  gwałtownym  formowaniu  si

ę

 

coraz to nowszych bractw okultystycznych, które powstawały jak grzyby po deszczu. Wraz z nimi, pojawiło 
si

ę

  wolnomularstwo,  które  poza  nawi

ą

zywaniem  do  staro

Ŝ

ytnych  cechów  mularskich,  wykształciło 

specyficzny system inicjacyjny maj

ą

cy wprowadza

ć

 w arkana wiedzy tajemnej poprzez studiowanie symboli. 

Masoni,  jako  członkowie  stowarzysze

ń

  tajemnych,  działali  w  ukryciu,  cho

ć

  zapewne  nie  tworzyli  takich 

konspiracji,  o  jakie  je  pos

ą

dzano.  W  XVIII  wieku  tryumfy 

ś

wi

ę

cili  tajemniczy  hrabia  St.  Germain  oraz 

Cagliostro,  odpowiedzialny  za  powstanie  tzw.  Egipskiego  Rytu  Wolnomularstwa,  ł

ą

cz

ą

cego  elementy 

rytuałów  maso

ń

skich  z  egipskim  hermetyzmem  i  mistyk

ą

  seksualn

ą

.  Wszyscy  oni  powoływali  si

ę

  na 

legend

ę

  templariuszy  i 

ś

wiadomie  do  nich  nawi

ą

zywali.  Jak  bardzo  pot

ęŜ

na  była  ta  pami

ęć

  o  dawno 

wymarłym zakonie, niech 

ś

wiadczy fakt, 

Ŝ

e gdy w 1776 roku Adam Weishaupt zało

Ŝ

ył zakon Iluminatów z 

zamiarem  zniszczenia  europejskich  monarchii,  zarówno  jego  działania  jak  i  pó

ź

niejsz

ą

  Rewolucj

ę

 

Francusk

ą

 uznano za zemst

ę

 templariuszy.  

Erotyczne Wolnomularstwo  

Dopiero  jednak  na  pocz

ą

tku  XX  wieku  w  ezoterycznym 

ś

wiatku  fin  de  siecle'u  pojawiła  si

ę

 

organizacja,  która  w  bezpo

ś

redni  sposób  nawi

ą

zywała  do  templariuszy,  uznaj

ą

c  si

ę

  za  ich  dziedziców. 

Grupa ta przyj

ę

ła łaci

ń

sk

ą

 nazw

ę

 Ordo Templi Orientis, tłumaczon

ą

 jako Zakon 

Ś

wi

ą

tyni Wschodu, b

ą

d

ź

 te

Ŝ

 

mniej poprawnie jako Zakon Templariuszy Wschodu. Nowi templariusze nie dzier

Ŝ

yli wszak

Ŝ

e zwyczajnych 

mieczów i nie walczyli w obronie chrze

ś

cija

ń

skiej wiary. Ich mieczem był fallus, a celem zgł

ę

bienie tajników 

wiedzy okultnej, ze szczególnym uwzgl

ę

dnieniem magii seksualnej.  

Formalnym zało

Ŝ

ycielem zakonu był Theodor Reuss (1855-1923) - niemiecki dziennikarz, działacz 

społeczny  i 

ś

piewak  operowy  (ze  sta

Ŝ

em  w  Parsivalu Wagnera).  Lecz  jego  ojcem  duchowym  i  głównym 

inicjatorem  był  austriacki  przemysłowiec,  Carl  Kellner  (1850-1905).  Kellner  dorobił  si

ę

  fortuny  na  własnej 

technologii wytwarzania papieru, któr

ą

 wymy

ś

lił w swym laboratorium chemicznym maj

ą

c zaledwie 22 lata. 

Odkrycie to przyniosło mu na tyle powa

Ŝ

ne zyski, 

Ŝ

e z powodzeniem mógł oddawa

ć

 si

ę

 licznym hobby. Ten 

człowiek  wielu  pasji  realizował  si

ę

  przede  wszystkim  w  wymy

ś

laniu  i  doskonaleniu  nowych  wynalazków, 

takich  jak  prz

ę

dza  obrotowa,  fotografia,  czy  sztuczna  bi

Ŝ

uteria.  Lecz  jego  głód  wiedzy  był  tak  wielki, 

Ŝ

e 

skłaniał  go  do  ci

ą

głych  podró

Ŝ

y  po  całym 

ś

wiecie,  podczas  których  poznawał  nowe  kultury  i  egzotyczne 

systemy religijne.  

Podczas jednej z tych podró

Ŝ

y miało zdarzy

ć

 si

ę

 co

ś

, co zawa

Ŝ

yło na całym jego pó

ź

niejszym 

Ŝ

yciu. 

Jak sam twierdził, spotkał wtedy trzech m

ę

drców ze  wschodu, którzy przekazali mu najwy

Ŝ

sze tajemnice 

staro

Ŝ

ytnej ezoteryki. Byli to mistyk muzułma

ń

ski, Soliman ben Aifa oraz dwaj tantrycy bengalscy, Bhima 

Sena Pratapa z Lahore i Sri Mahatma Agamya Paramahamsa. Mistrzowie ci uczyli go, w jaki sposób nale

Ŝ

y 

praktykowa

ć

 jog

ę

 i jak wykorzystywa

ć

 j

ą

 w praktykach magii seksualnej. Tak przynajmniej twierdził Kellner.  

Czy było tak naprawd

ę

, jest to bardzo w

ą

tpliwe. Pozostaje jednak faktem, 

Ŝ

e Kellner podró

Ŝ

ował po 

Azji  Mniejszej  i  mógł  stamt

ą

d  przywie

źć

  pewne  dot

ą

d  nieznane  techniki  jogiczne  maj

ą

ce  charakter 

seksualny. Mogły mie

ć

 one jednak znacznie mniej egzotyczne pochodzenie. Wiadomo bowiem, 

Ŝ

e Kellner 

kontaktował si

ę

 z pewn

ą

 organizacj

ą

 okultystyczn

ą

 o nazwie Hermetyczne Bractwo 

Ś

wiatła. Jakiej natury 

były to kontakty, tego nie wiadomo. By

ć

 mo

Ŝ

e, w trakcie swych zagranicznych woja

Ŝ

y poznał w Ameryce 

Pascala  Beverly  Randolpha,  jednego  z  twórców  tej  organizacji.  Do  tego  spotkania  mogło  równie  dobrze 
doj

ść

 w samej Austrii, jako 

Ŝ

e Randolph, jak równie

Ŝ

 pozostali członkowie tej organizacji (w tym Max Theon, 

mieszkaj

ą

cy w Egipcie 

ś

yd z Polski) lubili w

ę

drowa

ć

 z misjami apostolskimi po Europie. Tak czy inaczej, 

Kellner  musiał  mie

ć

  kontakt  z  t

ą

  organizacj

ą

,  gdy

Ŝ

  nie  tylko  posługiwał  si

ę

  specyficznym  dla  niej 

słownictwem, lecz na dodatek po wielokro

ć

 na ni

ą

 si

ę

 powoływał.  

Hermetyczne  Bractwo 

Ś

wiatła  zało

Ŝ

ył  w  latach  siedemdziesi

ą

tych  ubiegłego  stulecia  Pascal 

Beverly Randolph, ameryka

ń

ski mulat, 

Ŝ

ołnierz i podró

Ŝ

nik. Grupa ta, jako jedna z pierwszych organizacji 

społecznych, krzewiła edukacj

ę

 seksualn

ą

, publikuj

ą

c liczne odezwy i pamflety namawiaj

ą

ce m

ęŜ

czyzn do 

dobrego traktowania kobiet, a kobiety do walki o "prawo do orgazmu". Towarzyszyła temu skomplikowana 
mistyka  seksualna  oraz  praktyki,  które  grupa  doradzała  w  celu  osi

ą

gni

ę

cia  zjednoczenia  płci.  Randolph 

głosił, 

Ŝ

e "prawdziwa moc seksu jest moc

ą

 bosk

ą

", jednocze

ś

nie podkre

ś

laj

ą

c, 

Ŝ

e skoro Bóg stworzył ludzi 

na własne podobie

ń

stwo to musi on by

ć

 m

ęŜ

czyzn

ą

 i kobiet

ą

 zarazem. Je

ś

li wi

ę

c chcemy osi

ą

gn

ąć

 stan 

wy

Ŝ

szego  wgl

ą

du  i  uczyni

ć

  nasze  ciało  bardziej  subtelnym,  powinni

ś

my  rozwija

ć

  w  sobie  cechy  płci 

przeciwnej oraz d

ąŜ

y

ć

 do jak najcz

ę

stszego i najintensywniejszego prze

Ŝ

ywania rozkoszy seksualnej.  

Hermetyczne Bractwo 

Ś

wiatła uczyło 

Ŝ

e seks jest 

ź

ródłem mocy magicznej: "W otaczaj

ą

cym nas 

ś

wiecie  znajduj

ą

  si

ę

  nasiona  duszy.  Istniej

ą

  tam  te

Ŝ

  zarodki  wszelkiej  mo

Ŝ

liwej  wiedzy.  Wszelka  moc, 

wiedza, energia i siła znajduje si

ę

 w eterze i sferach duchowych. Wszystko to jest nam dost

ę

pne w chwilach 

najwi

ę

kszego  uniesienia.....podczas  czystego,  obopólnego  orgazmu,  kiedy  mieszaj

ą

  si

ę

  dwie  aury  i  trzy 

fluidy, prostatyczny, nasienny i waginalny. W chwili orgazmu nie ma stanu po

ś

redniego i albo wznosimy si

ę

 

do nieba albo spadamy do piekła. Nasze dusze otwieraj

ą

 si

ę

 na t

ę

 chwilk

ę

, by przyj

ąć

 zarodki wiedzy i mocy 

magicznej. Je

ś

li wi

ę

c b

ę

dziemy wtedy przywoływa

ć

 Zło, odnajdzie ono drog

ę

 do naszych dusz i zamkni

ę

te 

w ich tajemnych kryptach ujawni si

ę

 w najmniej oczekiwanym momencie. Je

ś

li za

ś

 b

ę

dziemy modli

ć

 si

ę

 o 

Dobro, wszystko co złe b

ę

dzie trzyma

ć

 si

ę

 od nas z dala, a Dobro na zawsze osi

ą

dzie w naszych duszach. 

Mo

Ŝ

emy  te

Ŝ

  przywoływa

ć

  Moc,  która  w  tej  jednej  chwili  zakorzeni  si

ę

  w  naszych  duszach."  W  celu 

odpowiedniego wykorzystania energii seksualnych Randolph i jego nieliczni współpracownicy korzystali z