plik

Łączmy się!
2002-07-24

Artykuł pochodzi
z

CHIP-a nr 07/2002

Budowa małej sieci komputerowej
Zalety korzystania z sieci komputerowej są bezdyskusyjne. Już sama możliwość
współdzielenia plików i drukarek znacząco ułatwia pracę. I trudno odzwyczaić się od
tych udogodnień.

Cały problem polega na tym, że z siecią mamy zazwyczaj do
czynienia w firmach, które stać na zakupienie Novell NetWare
albo innego systemu pozwalającego na połączenie pecetów.
Wiąże się to z wydatkiem rzędu kilku tysięcy złotych. To z
reguły za dużo dla indywidualnego użytkownika komputera
albo dla małej firmy. Jednak i oni mogą zbudować sieć
komputerową, korzystając z niezbyt drogich urządzeń i
ograniczając się do wykorzystania usług oferowanych przez
system Windows. W artykule pokażemy jak tanio zbudować
małą sieć dla domu lub biura.

Po linii najmniejszego oporu
W czasach prehistorycznych do łączenia komputerów domowych wykorzystywano szeregowe
złącza peceta i zasłużony program Norton Commander. Miał on wbudowany prosty moduł
komunikacyjny, dzięki któremu możliwy był dostęp do dysku drugiego komputera. Kable
szeregowe były również wykorzystywane do wspólnego grania. Sieciowy Doom to było coś!
Gra toczona na dwóch komputerach dostarczała sporej porcji rozrywki.
     Nawet po pojawieniu się systemów z rodziny Windows (3.1x, 98, 2000, XP) porty
szeregowe i równoległe nie poszły w zapomnienie. Dzięki nim ciągle istnieje możliwość
łączenia dwóch komputerów i współdzielenia plików. Wystarczy zdobyć odpowiedni
przewód (co nie jest trudnym zadaniem, biorąc pod uwagę sporą liczbę sklepów z
akcesoriami komputerowymi), podłączyć go i skorzystać z pomocy wygodnego kreatora.
Takie rozwiązanie ma co prawda zasadniczą wadę - pozwala na połączenie jedynie dwóch
komputerów - lecz jednocześnie jest najtańszym i najłatwiejszym sposobem utworzenia
minisieci, bo poza kablem nie jest wymagany żaden inny sprzęt. Nie jest potrzebne również
dodatkowe oprogramowanie - wystarczy sam system operacyjny.

236211_6573359050.gif|kabel
szeregowy

Rys. 1. Standardowy
kreator pozwala na
skomunikowanie dwóch
komputerów za pomocą
kabla szeregowego.

Tylko druty
Kabel wykorzystujący porty szeregowe (null-modem)
kosztuje kilkanaście złotych. Przewody równoległe są
droższe - należy się liczyć z wydatkiem rzędu 20-25 złotych.
Wyższa cena przekłada się na większą prędkość transmisji.
W przypadku kabla szeregowego wynosi ona maksymalnie
około 10 KB/s (jest mniej więcej dwa razy większa niż
transfery osiągane przez modem). Dla portów równoległych
są to prędkości dziesięciokrotnie większe (około 100 KB/s).

Z drugiej strony przeciętny pecet ma dwa złącza szeregowe (COM), z których jedno z reguły
nie jest zajęte, natomiast port równoległy jest tylko jeden (i często jest do niego podłączona
drukarka). Decyzja o wyborze kabla musi być podjęta właśnie z uwzględnieniem tych
ograniczeń.
     W celu skomunikowania pecetów łączymy komputery odpowiednim przewodem.
Następnie wybieramy w systemie Windows 2000 opcję Ustawienia | Połączenia sieciowe i
telefoniczne | Utwórz nowe połączenie. Decydujemy, czy nasz komputer będzie hostem
(gospodarzem udostępniającym swoje zasoby), czy też gościem (klientem uzyskującym
dostęp do informacji na komputerze-hoście). Wreszcie wskazujemy, jakiego złącza użyjemy.
Do wyboru mamy wspomniane wcześniej połączenie przez porty szeregowe (port
komunikacyjny COM1 lub COM2) lub korzystające z portów drukarki (bezpośrednie
połączenia kablowe LPT1). W końcu ustalamy prawa dostępu do tak utworzonego połączenia
(tzn. to, jaki użytkownik będzie mógł się podłączyć do naszego komputera). Na drugim
komputerze powtarzamy te czynności (oczywiście wybierając odpowiednio funkcję host/
klient) - i połączenie jest gotowe.
     Z tak utworzonym fizycznym połączeniem należy powiązać warstwę logiczną - protokół
komunikacyjny. W przypadku systemu Windows mamy do wyboru NetBEUI, NWLink oraz
protokół internetowy TCP/IP. Najbardziej uniwersalnym jest ten ostatni, akceptowany przez
wszystkie komputery podłączone do Internetu. Jeśli w przyszłości nasza minisieć będzie
używana do współdzielenia połączenia internetowego, przejście na TCP/IP będzie
koniecznością. Aby zainstalować protokół, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy ikonę
utworzonego połączenia (znajduje się ona w menu Połączenia sieciowe i telefoniczne) i
wybrać opcję Właściwości. Na zakładce Sieć mamy listę zainstalowanych składników
sieciowych (protokoły, usługi, klienty). Nowy protokół dodajemy, wydając polecenie
Zainstaluj | Protokół | Dodaj. Później upewniamy się, czy protokół jest powiązany z naszym
połączeniem (przy nazwie protokołu powinno widnieć zaznaczenie).

Rys. 2. Standardowy
kreator pozwala na
skomunikowanie dwóch
komputerów za pomocą
kabla szeregowego.

INFO

Na CHIP-CD w dziale Porady | Mała sieć znajduje się zapisany w formacie PDF artykuł
"Zaciśnij skrętkę" z CHIP-a 6/2001.
Budowa małej sieci komputerowej - [2]

Rys. 1. Zastosowanie huba

Sieć lokalna: karty, huby i switche

Tworzenie sieci za pomocą standardowych portów
szeregowych i równoległych jest łatwe, ale nie sprawdza się
przy większej liczbie komputerów. Teoretycznie istnieje wprawdzie możliwość połączenia
więcej niż dwóch pecetów - wystarczy tylko wykorzystać wszystkie dostępne porty. Takie
rozwiązanie trudno jednak nazwać optymalnym. Na pierwszy rzut oka widać, że sieć robiona
jest na siłę.

pozwoli połączyć ze sobą
kilka komputerów.

Pierwsze wydatki, pierwsze ustawienia
W ciągu ostatnich kilku lat znacznie zmniejszyły się koszty
zbudowania "prawdziwej" sieci komputerowej na bazie kart
sieciowych i okablowania typu skrętka (kabel UTP). Coraz
popularniejsze stają się zintegrowane płyty główne,
zawierające oprócz karty graficznej i muzycznej również
"sieciówkę". Poza tym zakup karty sieciowej nie zrujnuje
nikomu finansów. Najprostsze, ale wystarczające do
większości zastosowań urządzenia kosztują 35-50 złotych. W
zamian za tę kwotę otrzymujemy całkiem solidny sprzęt i
możemy oczekiwać prędkości transmisji przekraczających 10
MB/s.

Rys. 2. Zastosowanie huba
pozwoli połączyć ze sobą
kilka komputerów.

     Instalacja karty sieciowej jest prosta - znajdujemy na płycie
wolne gniazdo PCI (najczęściej spotykane karty są wyposażone w
to właśnie złącze), usuwamy odpowiednią zaślepkę w obudowie
komputera i wkładamy kartę do gniazda. Po włączeniu komputera
system Windows powinien sam wykryć kartę lub poprosić o
dołączoną do karty płytę CD bądź dyskietkę ze sterownikami. Jeśli
tak się nie stanie, musimy samodzielnie zainstalować sterowniki
karty. W tym celu należy skorzystać z kreatora Dodaj/Usuń sprzęt
dostępnego w Panelu sterowania. W kreatorze klikamy kilkakrotnie
przycisk Dalej, aż dotrzemy do propozycji automatycznego
wyszukania sprzętu. Rezygnujemy z tego udogodnienia (wiemy już,
że nie zadziałało) i z listy urządzeń wybieramy pozycję Karty
sieciowe. Jeśli do karty zostały dołączone sterowniki, wybieramy
opcję Z dysku i wskazujemy na dostarczony nośnik. Gdy natomiast
sterowników nie mamy, najbezpieczniej jest wybrać drivery dla
kart zgodnych z NE2000 (Novell -> Zgodny z NE2000) i kliknąć
Dalej.
     Sama karta sieciowa nie wystarczy do komunikacji. Musimy się zaopatrzyć w odpowiedni
kabel (również do nabycia w sklepach ze sprzętem komputerowym) oraz zaplanować
strukturę sieci. Jeśli w jej skład wchodzą dwie maszyny, wystarczy połączyć je bezpośrednio,
używając specjalnie przygotowanego kabla z przeplotem, tzw. skrosowanego. Każdy
sprzedawca w sklepie z akcesoriami komputerowymi zrozumie, o jaki rodzaj przewodu nam
chodzi. "Druty" można również wykonać własnoręcznie (kupując odpowiedni przewód i
wtyczki). Zainteresowanych konstruowaniem kabli odsyłamy do artykułu "Zaciśnij skrętkę"
(CHIP 6/2001, str. 118).

Rys. 3. Zastosowanie
huba pozwoli
połączyć ze sobą
kilka komputerów.

Dwa to za mało
W przypadku tworzenia bardziej rozbudowanej sieci
(składającej się z więcej niż dwóch komputerów) potrzebne
będzie dodatkowe urządzenie - hub (koncentrator) lub switch
(przełącznik). Posłuży ono jako centralny punkt sieci. Karty
sieciowe wszystkich komputerów podłączymy do huba albo
switcha, używając zwykłej skrętki.
Czym się różnią od siebie te urządzenia? Hub działa w
najprostszy sposób - przekazuje dane otrzymane z jednego
komputera wszystkim pozostałym. Niestety, przy okazji w
sieci zostaje wygenerowany spory ruch, co negatywnie
wpływa na wydajność połączeń. Ta niedogodność nie
występuje wtedy, gdy zdecydujemy się na zastosowanie
switcha. Jest on znacznie "inteligentniejszy" od huba (i, jak
się łatwo domyślić, droższy) - analizuje bowiem przysyłane
informacje i kieruje dane od razu do właściwego komputera.
Ceny urządzeń zależą głównie od liczby udostępnianych

portów (do każdego portu podłączamy jedną kartę sieciową). Za najtańszy ośmioportowy hub
zapłacimy ok. 150 złotych; za tani czteroportowy switch - ok. 200 zł. Wygodniej jest z góry
założyć pewien rozwój sieci i zaopatrzyć się w hub albo switch o większej liczbie złączy, niż
jest to w danej chwili potrzebne. Pamiętajmy jednak, że w każdej chwili można dokupić
drugie urządzenie i połączyć je z tym, które już mamy. W efekcie uda się skomunikować ze
sobą więcej komputerów.

Rys. 4. Zastosowanie huba
pozwoli połączyć ze sobą
kilka komputerów.

Budowa małej sieci komputerowej - [3]
Trochę ustawień
Po zainstalowaniu kart sieciowych i połączeniu ich kablami
możemy przystąpić do konfigurowania sieci. Najlepiej
skorzystać ze wspomnianego wcześniej protokołu TCP/IP. W
Panelu sterowania w sekcji Połączenia sieciowe i telefoniczne
(w starszych systemach Windows są one dostępne jako Sieć)
klikamy ikonę Połączenie lokalne i z menu podręcznego
wybieramy opcję Właściwości. Sprawdzamy, czy w
wyświetlonym okienku widnieje pozycja Protokół internetowy
(TCP/IP). Jeśli jej nie ma, instalujemy protokół - w tym celu
naciskamy przycisk Zainstaluj.
Zapewne zamierzamy udostępniać nasze zasoby innym
użytkownikom sieci. Aby było to możliwe, musimy jeszcze
dodać usługę Udostępnianie plików i drukarek w sieciach
Microsoft Networks. Robimy to tak samo, jak dołączyliśmy
obsługę protokołu TCP/IP. W celu uzyskania dostępu do innych
komputerów musimy natomiast zainstalować na dysku Klienta
sieci Microsoft Network.

Rys. 1. Adres IP
każdego komputera
pozwoli zidentyfikować
maszynę w sieci.

Czy to już koniec?
Nasza sieć już prawdopodobnie działa, jednak nie należy jej
zostawiać w takim stanie. Protokół TCP/IP wymaga
przydzielenia każdej z kart sieciowych oddzielnego,
unikatowego identyfikatora, czyli adresu IP. Składa się on z
czterech oddzielonych kropkami liczb z zakresu 0-255 (np.
62.87.136.4). Większość istniejących adresów jest już używana
przez komputery i urządzenia korzystające z Internetu. Nawet
jeśli na razie nie planujemy dołączania naszej sieci do światowej
Pajęczyny, nie powinniśmy używać adresów przyznanych
komuś innemu. Istnieją specjalne zakresy adresów (klasy)
przeznaczone do stosowania w sieciach lokalnych.
Po dodaniu do systemu protokołu TCP/IP Windows
automatycznie ustawia adres, korzystając z mechanizmu APIPA
(adresy 169.254.x.x). Przy każdym uruchomieniu komputera
system operacyjny próbuje znaleźć adres nieużywany przez
żaden z pecetów wchodzących w skład sieci. Powoduje to
wydłużenie procesu startu i jednocześnie wprowadza spore

zamieszanie - przy kolejnych startach ten sam komputer może otrzymać różne adresy IP. Aby
uniknąć tego i innych problemów, można odpowiednio skonfigurować protokół TCP/IP.
Podkreślam, że nie jest to konieczne - sieć powinna działać również z ustawieniami
domyślnymi. Pozostawienie domyślnych adresów może też ułatwić konfigurację dzielenia
dostępu do Internetu.
     Jeżeli zdecydujemy się jednak na przydzielenie komputerom stałych adresów IP, musimy
przeprowadzić jeszcze kilka operacji. Z listy dodanych protokołów i usług (dla połączenia
lokalnego) wybieramy Protokół internetowy (TCP/IP) i klikamy Właściwości. Zaznaczamy
opcję Użyj następującego adresu IP i wpisujemy wybrany adres, inny dla każdego
konfigurowanego komputera. W sieciach lokalnych najczęściej wykorzystywany jest zakres
adresów od 192.168.0.1 do 192.168.0.254. Adres 192.168.0.1 najlepiej pozostawić wolny na
potrzeby współdzielenia dostępu do Internetu. Można go także przyznać komputerowi, który
będzie służył w przyszłości za serwer dostępowy.
     Do wykonania została jeszcze jedna czynność: w kolejnym polu wpisujemy maskę
podsieci (dla wybranego zakresu jest to ciąg 255.255.255.0). Pozostałe pola możemy
pozostawić bez zmian.

Działa czy nie?
Poprawność konfiguracji sieci najlepiej sprawdzić, wydając komendę ping. W tym celu z
menu Start wybieramy opcję Uruchom, następnie wpisujemy polecenie ping
testowany_adres_ip i naciskamy [Enter]. Otrzymanie odpowiedzi od testowanego komputera
oznacza, że wszystko jest ustawione poprawnie. W przypadku braku odzewu konieczne jest
sprawdzenie adresów IP przydzielonych "podejrzanym" pecetom i skontrolowanie maski
podsieci. Warto też przyjrzeć się połączeniom między komputerami i sprawdzić, czy świecą
diody na kartach sieciowych.

Rys. 2. Adres IP
każdego komputera
pozwoli zidentyfikować
maszynę w sieci.

Budowa małej sieci komputerowej - [4]

Podziel się z innymi!
Nasza sieć jest już gotowa do działania. Jest zorganizowana
podobnie jak Internet, a zatem możemy teraz podłączyć jeden
z komputerów do globalnej Pajęczyny i stać się jej częścią.
Na razie jednak zajmijmy się czymś innym.
     Podczas codziennej pracy dużym ułatwieniem w dostępie
do innych komputerów wchodzących w skład sieci lokalnej
jest użycie usługi Microsoft Network. Jeśli chcemy z niej
skorzystać, musimy nadać każdemu z komputerów nazwę i
dołączyć wszystkie maszyny do tej samej grupy roboczej. Klikamy prawym przyciskiem
myszy ikonę Mój komputer znajdującą się na Pulpicie. Wybieramy Właściwości, a
następnie zakładkę Identyfikacja sieciowa. Ponownie klikamy Właściwości i wpisujemy
nazwę komputera. Może to być dowolny ciąg znaków alfanumerycznych - pamiętajmy jednak
o tym, aby nazwa była unikatowa dla każdej maszyny w sieci. Trzeba także określić
przynależność pecetów do określonej grupy roboczej. I znowu jej nazwa jest dowolna - ale
tym razem taka sama dla wszystkich komputerów.
     Jeśli wszystko ustawiliśmy poprawnie, w panelu Moje miejsca sieciowe | Komputery w
pobliżu (lub Otoczenie sieciowe dla Windows 9x) zobaczymy ikony symbolizujące inne
komputery należące do naszej grupy roboczej. Teraz pora na udostępnianie naszych zasobów
innym członkom sieci. Wybieramy katalog, którego zawartością chcielibyśmy się podzielić. Z
menu katalogu dostępnego po naciśnięciu prawego przycisku myszy wybieramy opcję
Udostępnianie. Zaznaczamy pole Udostępnij ten folder oraz wpisujemy dowolną nazwę
identyfikującą udostępniony katalog (udział). Teraz możemy wybrać użytkowników, którzy
będą mieli do niego dostęp. Ustalamy też rodzaj uprawnień - tylko do odczytu, zapisu lub
pełna kontrola. Lista uprawnionych obejmuje jedynie użytkowników mających założone
konto na naszym komputerze.
     Jeżeli chcemy, określony zasób możemy udostępnić wszystkim członkom sieci. Wystarczy
tylko odblokować konto Gość. Gdy się na to zdecydujemy, wydajemy polecenie Panel
sterowania | Użytkownicy i hasła | Zaawansowane | Użytkownicy | Gość i usuwamy
zaznaczenie przy opcji Konto jest wyłączone. Jest to prosta i jednocześnie niebezpieczna
metoda udostępniania plików na naszym komputerze - dajemy dostęp do zgromadzonych
danych wszystkim podłączonym do sieci lokalnej użytkownikom. Z tego też względu sposób
ten nie jest zalecany. Lepszym rozwiązaniem jest dodanie użytkowników (Panel sterowania |
Użytkownicy i hasła | Dodaj) i odpowiednie przydzielenia im uprawnień do udziałów. Jeśli
ustawimy dla danego użytkownika takie same hasło, jakie ma on na zdalnym komputerze, nie
będzie musiał nic wpisywać, podłączając się do naszego komputera. W podobny sposób
możemy również dzielić urządzenia (np. drukarkę).
     W tym miejscu niezbędna jest pewna uwaga. Jeżeli zdecydujemy się na udostępnienie
całej partycji naszego dysku twardego, to kiedy już wybierzemy opcję Udostępnianie z menu
danego dysku, musimy wydać polecenie Nowy udział. Jeżeli tego nie zrobimy, nie będziemy
mogli nadać "zewnętrznym" użytkownikom odpowiednich uprawnień do korzystania z
udziału. Ma on status udziału domyślnego (administracyjnego), co zostaje zaznaczone
znakiem $ widniejącym przy symbolu dysku. W takiej sytuacji nadawanie uprawnień dostępu
jest po prostu niemożliwe. Nowemu udziałowi dajemy oczywiście nazwę (najwygodniej, jeśli
będzie to litera dysku i ewentualnie etykieta). Ten problem spotyka jednak tylko
użytkowników Windows 2000 - w Windows 98 dyski udostępnia się tak samo jak katalogi.

Rys. 1. Microsoft Network
pozwala na sterowanie
prawami dostępu do
zasobów poszczególnych
pecetów w sieci.

Budowa małej sieci komputerowej - [5]

W szeroki świat: współdzielenie łącza internetowego

Kolejnym wyzwaniem stojącym przed użytkownikami sieci
lokalnych jest współdzielenie dostępu do Internetu. Rozłożenie
opłat za łącze na kilku lub kilkunastu użytkowników pozwala na
znaczne obniżenie kosztów przeglądania stron WWW czy grania
w sieciowego brydża. Jednocześnie jest to bardzo łatwe do
wykonania, pod warunkiem że mamy już wcześniej zbudowaną
sprawnie działającą sieć lokalną. W większości przypadków
wystarczą standardowe składniki i mechanizmy systemu
Windows. I jedynie przy bardziej skomplikowanych zadaniach
konieczne będzie użycie dodatkowych programów.

Rys. 1. Wszystkim
innym komputerom
przydzielamy
odpowiednie adresy IP.

Na pierwszej linii
Aby móc współdzielić łącze internetowe, konfigurujemy na
jednym z komputerów dostęp do Pajęczyny. W zależności od
sposobu łączenia z Siecią wybrany komputer musi być
wyposażony w dodatkową kartę sieciową, modem lub
jakiekolwiek inne urządzenie dostępowe.
Po włączeniu wybranego peceta do Internetu w panelu
Połączenia sieciowe i telefoniczne powinna się pojawić ikona
symbolizująca połączenie z Siecią. Po kliknięciu jej wybieramy
opcję Właściwości, a następnie zakładkę Udostępnianie. W
sekcji Dostęp współdzielony zaznaczamy pole Włącz
udostępnianie połączenia internetowego dla tego
połączenia. Poza tym mamy również możliwość uaktywnienia
opcji Włącz wybieranie numerów na żądanie (przydatnej
wtedy, gdy dysponujemy komutowanym łączem do Internetu).
Następnie klikamy przycisk OK.
Jeśli naszemu "internetowemu" komputerowi
przydzieliliśmy wcześniej adres IP różny od 192.168.0.1,

pojawi się ostrzeżenie o konieczności jego zmiany. Jest to jedno z ograniczeń modułu
dzielenia łącza w systemie Windows 2000 Professional. W sytuacji gdy adres 192.168.0.1 jest
już używany przez inny komputer w sieci lokalnej, musimy go zmienić. W przeciwnym
przypadku wystąpią konflikty i sieć przestanie działać.
W systemach Windows 98 SE oraz w Windows Millennium operacje współdzielenia łącza
przeprowadza się w podobny sposób. Cała różnica polega na tym, że odpowiednie
komponenty znajdują się w innym miejscu, a sposób ich ustawiania również jest trochę inny.
Najpierw należy zainstalować komponent Udostępnianie połączenia internetowego,
wybierając go z listy dostępnej po wydaniu polecenia Panel sterowania | Dodaj/Usuń
programy | Narzędzia internetowe | Szczegóły. Po instalacji powinien już być widoczny
przycisk Udostępnianie (sekcja Panel sterowania | Opcje internetowe | Połączenia). Reszta
konfiguracji przebiega podobnie jak w systemie Windows 2000.

Rys. 2. Wszystkim innym
komputerom
przydzielamy
odpowiednie adresy IP.

O tych, którzy stoją z tyłu
Serwer dostępowy jest gotowy, teraz pora na
skonfigurowanie pozostałych komputerów w sieci. Jeśli
wcześniej nie ustawialiśmy adresów IP (sieć działa na
ustawieniach domyślnych), nie musimy nic więcej robić.
Usługa udostępniania połączenia służy jednocześnie jako
serwer przydzielający adresy zgłaszającym się komputerom.
Jak już wiemy, nie zawsze jest to najlepsze rozwiązanie.
Wymaga ono między innymi tego, żeby serwer
udostępniający modem był cały czas włączony. Jeśli adresy
IP zostały wprowadzone ręcznie, należy dodatkowo
skonfigurować dwa ustawienia poza adresem i maską
podsieci.
     We właściwościach połączenia lokalnego wybieramy Właściwości protokołu TCP/IP.
Następnie jako Bramę domyślną wpisujemy adres serwera dostępowego (192.168.0.1).
Niezbędne jest jeszcze wskazanie adresu serwera DNS, odpowiedzialnego za tłumaczenie
symbolicznych adresów typu "www.chip.pl" na adresy IP. W polu Preferowany serwer DNS
wpisujemy wartość 192.168.0.1 i klikamy OK.

Ostatnie kliknięcia
Pozostaje jeszcze tylko przeprowadzenie testu w celu sprawdzenia poprawności działania
sieci. Na jednym z komputerów (niepodłączonym bezpośrednio do Internetu) uruchamiamy
przeglądarkę WWW i wpisujemy jakikolwiek adres. W przypadku gdy strony nie chcą się
otwierać, trzeba poszukać źródła kłopotów.
     Najpierw sprawdzamy konfigurację protokołu TCP/IP. Na kolejnych stacjach roboczych
wydajemy polecenie Start | Uruchom, a następnie w celu uzyskania dostępu do wiersza
poleceń wpisujemy cmd.exe (lub command.com dla systemów Windows 9x). Poleceniem
ipconfig sprawdzamy używany przez komputer adres IP. Jeśli jest poprawny, testujemy
dostęp do komputera-bramki poleceniem ping adres_bramki. W przypadku niepowodzenia
sprawdzamy ustawienia obu komputerów.
     Kolejnym krokiem jest próba dostępu do komputera spoza naszej sieci z wykorzystaniem
adresu IP takiej maszyny. Na potrzeby testów możemy wykorzystać adres 62.87.136.4.
Niepowodzenie wskazuje na błędną konfigurację serwera dostępowego. Ostatnim krokiem
jest sprawdzenie ustawień DNS. Wpisujemy ping www.chip.pl. Jeśli nie otrzymujemy
odpowiedzi, spróbujmy wpisać w miejscu preferowanego serwera DNS adresy DNS naszego
dostawcy Internetu.
     I tak właśnie - omijając konieczność zakupu drogiego, profesjonalnego systemu
sieciowego - możemy połączyć nasze komputery i otworzyć sobie okno na świat. Prawda, że
to proste?

Rys. 3. Wszystkim innym
komputerom przydzielamy
odpowiednie adresy IP.