Środowisko Windows

FUNKCJE REALIZOWANE PRZEZ SYSTEM NIEWBUDOWANY

System plików
KaŜdy system operacyjny tworzy i utrzymuje strukturalny system plików, w którym uŜytkowni-
cy mogą tworzyć, kopiować, usuwać, przenosić pliki. W systemie wielodostępowym foldery
mogą mieć swoich właścicieli, czyli uŜytkowników z odpowiednimi uprawnieniami dostępu.
KaŜdy plik ma właściciela mogącego określać uprawnienia dotyczące tego pliku.

Interfejsy urządzeń
Po uruchomieniu system sprawdza stany wszystkich podłączonych magistral interfejsu, próbując
skonfigurować wszystkie podłączone urządzenia. Często istnieje moŜliwość podłączania do sys-
temu nowych urządzeń bez wyłączenia zasilania. Sterowniki urządzeń zawierają informacje opi-
sujące działanie tych urządzeń, a system operacyjny powinien włączyć je do swojego środowi-
ska. System operacyjny moŜe takŜe formować kolejki w urządzeniach, szczególnie w drukar-
kach, dzięki moŜliwy jest wielokrotny dostęp do urządzenia w czasie, gdy jest ono zajęta.

Wielodostępność
W systemie wielodostępnym moŜe być równocześnie zalogowanych wielu uŜytkowników. W
związku z tym system operacyjny musi zawierać bazę danych z kontami uŜytkowników, w której
są zapisane ich nazwy, katalogi macierzyste, hasła, urpawnienie itd.

Wielozadaniowość
System operacyjny wielozadaniowy umoŜliwia równoczesną realizację jednego lub więcej za-
dań. Osiąga się to przez przydzielenie poszczególnym zadaniom odcinków czasu procesora, tzw.
kwantów czasu. Na końcu kaŜdego kwantu status zadania jest zapisywany w pamięci, po jest od-
twarzany na początku następnego kwantu.

Wieloprocesowość
System operacyjny musi zdecydować, czy moŜe realizować procesy równocześnie na róŜnych
procesorach, czy muszą one być realizowane sekwencyjnie (jeden w określonym czasie).

Aplikacje wielowątkowe
Procesy są często dzielone na mniejsze zadania zwane wątkami, które zwiększają płynność reali-
zaji procesów. Dzieki pracy wielowątkowej mniejsze procesy mogą być realizowane w sytu-
acjach, w których większe procesy utknęłyby, czekając na zwolnienie zasobów lub wprowadze-
nie danych. W czasie gdy jedne wątki czekają na wprowadzenie danych lub dostęp do zasobów,
inne mogą kontynuować działanie.

Wielodostęp do urządzeń
Niektóre urządzenia pozwalają na dostęp wielu programów, a do innych w określonym czasie
moŜe mieć dostęp tylko jeden program. Pamięć i dyski pozwalają na wielodostęp, a modemy i
drukarki nie. System operacyjny musi blokować urządzenie, aby w czasie uŜywania ich przez je-
den program inne programy nie miały do nich dostępu.

Ładowanie sterowników
Sterownik urządzenia to rodzaj programu, który potrafi komunikować się z konkretnym urządze-
niem. System operacyjny jest odpowiedzialny za załadowanie sterowników i powinien zapew-
niać ich właściwe działanie. Powinien być w stanie odbierać z urządzeń komunikaty o błędach i
podejmować stosowne działania. PrzewaŜnie w czasie uruchamiania komputera system opera-
cyjny sprawdza, jaki urządzenie są do niego podłączene i ładauje wszystkie potrzebne sterowniki
urządzeń.

Zarządzanie pamięcią
Obejmuje ono przydzielanie pamięci poszczególnym procesom oraz tworzenie pamięci wirtual-
nej dla programów.

Praca w sieci
Typowy system operacyjny powinien umoŜliwić pracę w sieci – połączenie z siecią zewnętrzną
(Internetem) lub pracę w sieci lokalnej (albo domenie).

Podstawowe pojęcia systemu operacyjnego

Plik – zbiór informacji zapisanych na dyskietce, dysku lub innym nośniku danych. Zawartością
pliku moŜe być dokument, baza danych, arkusz kalkulacyjny, zdjęcie. Podczas zapisywania
otrzymuje nazwę.

Rozszerzenia plików.

Rozszerzeniem pliku nazywane są trzy znaki, które podczas zapisywania dokumentu zostają do-
łączony do jego nazwy. Nazwę pliku oddziela od jego rozszerzenia kropka. RóŜne rozszerzenia
plików pozwalają rozpoznawać ich typy i formaty. Na przykład rozszerzenie doc oznacza doku-
ment utworzony w edytorze tekstowym Word. Pliki graficzne są z kolei zapisywane z rozszerze-
niami bmp, tif, pcx, gif, itp., natomiast pliki wykonywalne – z rozszerzeniem exe.

Narzędzia \Opcje folderów…\zakładka Widok – odznaczyć pole „Ukrywaj rozszerzenia

znanych typów plików.

Atrybuty plików.

KaŜdy plik utworzony w systemie, zapisywany jest wraz z czterema róŜnymi atrybutami. Przy-
kładowo niektórym plikom moŜemy przypisać atrybut „tylko do odczytu”. Pliki takie chronione
będą przez system operacyjny przed modyfikowaniem, aktualizacją czy usunięciem.

Zbiór (plik) zajmuje odpowiednie do jego wielkości miejsce na dysku, posiada atrybut
oraz datę i czas załoŜenia lub ostatniej modyfikacji.

Katalog – metoda organizowania plików na dysku. Katalog moŜe zawierać pliki lub inne podka-
talogi. W Windows katalogi nazywane są folderami (katalog i folder to jest to samo). Wszystkie
pliki w jednym folderze tworzą oddzielną, wydzielaną i łatwo dostępną grupę.

Folder główny.

Na kaŜdym dysku jest przynajmniej jeden folder. Ten jeden folder – najwaŜniejszy – nazywany
jest folderem głównym. Wszystkie pozostałe foldery na dysku wyrastają z niego. Folder główny
nie ma swojej ikony – praktyce odpowiada mu symbol samej stacji dysków.

Struktura drzewiasta.

Wszystkie foldery i pliki są zorganizowane w tzw. strukturę drzewiastą. Ta hierarchiczna struktu-
ra pozwala szybciej odnaleźć potrzebny program czy zbiór danych.

ŚcieŜka dostępu – ścieŜki zawierają informacje na temat połoŜenia plików i programów, po-
cząwszy od litery dysku, poprzez nazwę katalogu głównego i jego podkatalogów, na nazwie fol-
dera zawierającego dany zbiór kończąc. Przykładowa ścieŜka:

C:\TEKSTY\LISTY\PRYWATNE

Kolejne nazwy są oddzielane od siebie znakiem „\” (backslash).

Symbole zastępcze – często zachodzi potrzeba wykonania zadania na jakiejś grupie plików, a
nie tylko na jednym zbiorze. Wówczas do określenia takiej grupy uŜywa się symboli zastępczych
zwanych wieloznacznikami ( * , ?). Znaki te mogą być uŜywane przy specyfikacji nazwy i roz-
szerzenia.

Gwiazdka (*) reprezentuje całe słowo lub grupę liter.
Pytajnik (?) zastępuje pojedynczy znak.

Ikona – mały obrazek, element GUI (Grafic User Interface).

Aplikacja – program komputerowy wykonujący konkretne działania.

Sterowniki

Urządzenia zewnętrzne (peryferyjne) współpracują z systemem operacyjnym za pośrednictwem
pomocniczych programów nazywanych sterownikami. Instalowanie w systemie nowego urzą-
dzenia jest rozdzielone na dwie fazy:

fizyczne połączenie urządzenia z komputerem,

zainstalowanie i skonfigurowanie sterowników.

Plug and play
Standard ten polega na tym, Ŝe system operacyjny potrafi rozpoznać rodzaj i typ połączonego z
komputerem urządzenia i zainstalować odpowiednie sterowniki, a takŜe skonfigurować je w ta-
kim zakresie, aby urządzenie nadawało się do uŜytku. Uzyskanie efektów tego rodzaju stało się
moŜliwe dzięki standaryzacji urządzeń, standaryzacji oprogramowania oraz wyposaŜenia syste-
mu operacyjnego w bardzo obszerny zbiór sterowników. Sterowniki te przechowywane są w
skompresowanym pliku Driver.cab, znajdującym się w folderze Windows\Driver Cache\i386.
Podczas instalowania urządzenia zgodnego ze standardem P&P, system Windows poszukuje od-
powiedniego sterownika zaczynając od tego folderu. Jeśli właściwy sterownik zostanie znalezio-
ny to procedura jego instalacji wykonywana jest automatycznie.

Podpis cyfrowy
Wersje sterowników napisane dla poprzednich wersji Windows w Windows XP są nieprzydatne.
Ze względu na fakt, Ŝe zainstalowanie właściwych sterowników jest warunkiem właściwego
funkcjonowania komputera wraz z dołączonymi do niego urządzeniami, Microsoft wprowadził
procedurę weryfikacji sterowników przez przeprowadzanie testów zgodności z systemem Win-
dows XP. Testy wykonywane są w laboratoriach korporacji i sterowniki, które pomyślnie przej-
dą badania są oznaczanie podpisem cyfrowym, co z kolei sprawdzane jest podczas instalacji sys-
temu.

Problemy ze sterownikami dla Windows XP mogą pojawić się gdy?

aktualizujemy starszą wersję systemu do wersji Windows XP. W takim przypadku naleŜy
sprawdzić czy urządzenia tworzące uŜywany zestaw komputerowy znajdują się w doku-
mencie o nazwie Catalog Windows XP. Katalog moŜna znaleźć w witrynie pod adresem
http://www.microsoft.com/whdc/hcl/default.mspx

podczas instalowania nowo zakupionego urządzenia.

W przypadku gdy nie chcemy rozstać się z posiadanym urządzeniem lub kupujemy nie najnow-
szy sprzęt, to przed podjęciem decyzji warto sprawdzić, czy producent udostępnia na stronach
swojej witryny sterownik dla Windows XP. Niekiedy w Windows XP sprawdzają się sterowniki
dla systemu Windows 2000, ale nie jest to regułą.

Mened

er urz

dze

MenedŜer urządzeń (devmgmt.msc) to aplikacja systemowa, która ułatwia konfigurowanie funk-
cji urządzeń, a takŜe znajdowanie przyczyn wadliwego ich funkcjonowania. Kategorie informa-
cji wyświetlanych w MenedŜerze urządzeń mają postać drzewa, którego gałęziami są grupy
urządzeń tego samego typu. Urządzenia mogą być posegregowane wg wzajemnych zaleŜności i
zasobów systemowych.

Ikonom urządzeń mogą towarzyszyć dodatkowe symbole: czerwony krzyŜyk oznaczający, Ŝe
urządzenie jest wyłączone oraz Ŝółty wykrzyknik informujący, Ŝe z danym urządzeniem jest
kłopot.

Odczytywanie informacji o urządzeniach:

parametry urządzenia są wyświetlane w oknie jego właściwości, które moŜna przywołać
dwukrotnym kliknięciem w jego nazwę. Parametry te są wyszczególnione na kilku kar-
tach, których liczba zaleŜy od stopnia komplikacji urządzenia. W najprostszych przypad-
kach są dwie karty: Ogólne i Sterownik,

karta Ogólne zawiera podstawowe informacje o urządzeniu: nazwę, producenta, stan
urządzenia i ewentualnie dane o jego lokalizacji. JeŜeli urządzenie nie działa poprawnie,

na karcie Ogólne w obszarze Stan urządzenia jest wyświetlany kod błędu, którego zna-
jomość pozwala dotrzeć do opisu prawdopodobnych przyczyn nieprawidłowości. Na kar-
cie tej znajduje się przycisk Rozwiązywanie problemów, który umoŜliwia skorzystanie z
pomocy systemowej.

karta Sterownik zawiera informacje dotyczące uŜywanego sterownika: nazwę producenta,
datę, numer wersji oraz informację o podpisie cyfrowym. Pomaga to ocenić, czy sterow-
nik nie wymaga aktualizacji. Przycisk Szczegóły sterownika umoŜliwia wyświetlenie
okna z listą plików wchodzących w skład sterownika, poniewaŜ rzadko zdarza się, by ste-
rownik był zapisany w jednym pliku.

Uruchomione zadania. Kontrola u

ycia zasobów

Zarządzanie uruchomionymi zadaniami
Ź

le działające programy moŜna zamknąć w oknie MenedŜera zadań Windows. MoŜna go uru-

chomić na kilka sposobów. Jeśli jakaś aplikacja przestanie działać moŜna ją zamknąć uŜywając
kombinacji Ctrl Alt Del. Podobne postępowanie przyda się, gdy cały system odmówi współ-
pracy. MenedŜer zadań jest mocnym narzędziem, które pozwala na wykonanie wielu operacji
związanych z zarządzaniem aplikacjami uruchomionymi w Windows. Dodatkowo udostępnia
zbiór informacji opisujących bieŜące wykorzystanie zasobów, obciąŜenie systemu operacyjnego i
sieci. Okno MenedŜera zadań zawiera cztery karty.

Karta Aplikacje
SłuŜy do zarządzania uruchomionym oprogramowaniem. NajwaŜniejsza sekcja tej karty poka-
zuje stan funkcjonowania programów. Jeśli aplikacja działa poprawnie, kolumna Stan będzie
zawierać wpis Uruchomiony. Gdy program zawiesi się pojawi się komunikat Nie odpowiada. Za
pomocą MenedŜera moŜna takŜe uruchamiać inne aplikacje, do czego słuŜy przycisk Nowe za-
danie. Z kolei kliknięcie prawym przyciskiem myszy uruchomionego zadania wyświetla menu
podręczne. Ostatnia opcja tego menu – Przejdź do procesu, pozwala na identyfikację nazwy pro-
cesu, z którym związane jest zadanie.

Karta Procesy
Wyświetla szczegółowe informacje o uruchomionych procesach. W wyniku niestabilnej pracy
systemu podaje dane pozwalające uŜytkownikowi na ustalenie, który z uruchomionych procesów
najbardziej obciąŜa XP. Informacje przedstawione są w kolumnach opisujących poszczególne
procesy. Proces moŜna zakończyć wybierając opcję z menu podręcznego lub przycisk Zakończ
proces.

Priorytety procesów

Na karcie Procesy moŜna równieŜ ustawić priorytety poszczególnych procesów. Te z niŜszym
priorytetem muszą ustępować miejsca zadaniom wykonywanym z wyŜszym priorytetem. Ad-
ministrator systemu moŜe przypisać procesowi jeden z sześciu predefiniowalnych priorytetów:
niski, poniŜej normalnego, normalny, powyŜej normalnego, wysoko, i czasu rzeczywistego.

Za pomocą priorytetów przyznawanych programom regulowany jest czas dostępu do pro-

cesora. W praktyce priorytetów systemowych lepiej nie zmieniać, a szczególnie nie obniŜać. Na-
tomiast priorytety programów uruchamianych przez uŜytkownika moŜna ustawiać swobodnie.
JeŜeli np. program realizujący dla nas istotne zadanie nie nadąŜa, to moŜna przyspieszyć jego
pracę podnosząc jego priorytet lub obniŜyć priorytety innych programów. Z drugiej jednak stro-
ny nie naleŜy nadawać zbyt wysokich priorytetów programom uŜytkownika, gdyŜ moŜe to do-
prowadzić, Ŝe za mało czasu pozostanie dla procesów systemowych.

By zmienić priorytet programu naleŜy w MenedŜerze zadań Windows odsłonić kartę Pro-

cesy, kliknąć prawym przyciskiem i z menu podręcznego wybrać polecenie Ustaw priorytet. Po-
nadto, by wygodniej móc posługiwać się priorytetami moŜna spowodować, aby informacja o
nich była wyświetlana przez cały czas. W tym celu z menu Widok wybieramy Wybierz kolumny
i w oknie Wybieranie kolumn zaznaczamy pole Priorytet podstawowy.

Karta Wydajność

Pozwala na monitorowanie zuŜywanych przez Windows zasobów. UŜytkownik otrzy-
muje informacje o takich urządzeniach systemu jak procesor i pamięć. Karta Wydajność
udostępnia informacje statyczne, natomiast na karcie Procesy znajdziemy informacje, w
jakim stopniu poszczególne programy angaŜują procesor i pamięć. Pierwsza sekcja
przedstawia wykres obrazujący procentowe wykorzystanie procesora oraz historię jego
obciąŜenia. Najprostszym sposobem odciąŜenia procesora jest zamknięcie innych pro-
gramów i skierowanie w ten sposób całej mocy procesora do realizowania zaplanowa-
nego zadania. Innym sposobem jest zmiana priorytetów, na podstawie których następuje
rozdział mocy obliczeniowej procesora.

PoniŜej tego wykresu znajduje się sekcja dotycząca wykorzystania pamięci przez system.
W sytuacji gdy nastąpi spowolnienie działania jakiegoś programu najprostszym rozwią-
zaniem jest zamknięcie części uruchomionych aplikacji. JeŜeli nie wiemy, który z pro-
gramów najbardziej absorbuje pamięć moŜna skorzystać z MenedŜera zadań. Pierwszą
informacja jaką uzyskamy jest po uruchomieniu programu jest aktualne wykorzystanie
pamięci podawane na pasku stanu. Informacja ta podana jest w sekcji Pamięć zadeklaro-
wana w postaci ułamka. W liczniku podana jest całkowita aktualna zajętość pamięci,
obejmująca pamięć fizyczną (RAM) i wirtualną, w danej chwili zapisaną na dysku. Mia-
nownika przedstawia całkowitą dostępną pamięć – fizyczną i wirtualną. Bardziej dokład-
nie informacje uzyskamy analizując dane liczbowe podane na karcie Wydajność.

Karta Sieć
Karta Sieć pozwala obserwować, jak bardzo obciąŜone są interfejsy sieciowe komputera. Wy-
ś

wietla wykres przedstawiający w procentach aktualne wykorzystanie karty. Gdy system ma

więcej niŜ jeden interfejs sieciowy, przedstawiane są dwa niezaleŜne wykresy. Dolne okno in-
formacyjne wyświetla dane statystyczne dotyczące ruchu sieciowego: nazwę karty, procentowe
wykorzystanie, szybkość interfejsu, stan interfejsu itd.

10.

Karta UŜytkownicy
Karta UŜytkownicy podaje informacje o bieŜących klientach systemu. Oprócz nazwy uŜytkow-
nika wyświetlana jest informacja o identyfikatorze i stanie konta, nazwie klienta i rodzaju sesji.
Karta UŜytkownicy jest widoczna tylko wtedy, gdy w parametrach konfiguracyjnych systemu
ustawimy moŜliwość szybkiego przełączania się między kontami – Panel sterowania | Konta
uŜytkowników | Zmień opcję logowania i wylosowywania uŜytkowników | UŜywaj szybkiego prze-
łączania uŜytkowników.
JeŜeli w danym momencie z systemu korzysta więcej niŜ jeden uŜytkownik, będzie to wyświe-
tlone na opisywanej karcie.

Programy samostartuj

System Windows pozwala uruchamiać programy działające w tle, które są dla uŜytkownika nie-

widoczne. Niekiedy lepszym rozwiązaniem jest uruchamiania ich dopiero wtedy, gdy są rzeczy-
wiście potrzebne. Najbardziej znanym sposobem uruchamiania programu wraz ze startem syste-
mu jest umieszczenie skrótu do pliku wykonywalnego tego programu w grupie programów
Start\Wszystkie programy\Autostart. JeŜeli skrót zostanie umieszczony w folderze:
\Documents and Settings\All Users\Menu Start\Programy\Autostart,
to program będzie uruchamiany niezaleŜnie od tego, który uŜytkownik uruchomił komputer.
Skrót ten moŜe być takŜe umieszczony w folderze:
\Documents and Settings\Nazwa_uŜytkownika\Menu Start\Programy\Autostart
i wówczas program będzie uruchamiany jedynie wtedy, gdy do systemu będzie logował się dany
uŜytkownik.

Programy instalacyjne mogą wymuszać automatyczne uruchamianie programów przez dokony-
wanie wpisów w Rejestrze systemu. Jednak system Windows XP wyposaŜony jest w program
Msconfig.exe. Aby go uruchomić wystarczy wpisać w oknie Uruchom polecenie msconfig i na-
cisnąć Enter. Okno programu zawiera kilka kart, z których ostatnia ma nazwę Uruchamianie. Na

karcie tej znajduje się wykaz programów uruchamianych automatycznie wraz z podaniem lokali-
zacji poleceń powodujących ich uruchamianie. Usunięcie zaznaczenia przy nazwie programu
powoduje, Ŝe automatyczne uruchamianie zostanie dla tego programu wyłączone. Ponadto mamy
do dyspozycji przyciski Wyłącz wszystkie i Włącz wszystkie. Dzięki temu moŜna znaleźć pro-
gram, który powoduje ewentualne zakłócenia w działaniu systemu. JeŜeli dojdziemy do wniosku,
Ŝ

e automatyczne uruchamianie danego programu naleŜy trwale wyłączyć, to najlepiej to zrobić z

poziomu tego właśnie programu poszukując odpowiedniej opcji wśród jego narzędzi konfigura-
cyjnych. Jest to sposób najpewniejszy, gdyŜ ręczne usunięcie poleceń uruchamiających program
nie zawsze daje rezultaty, gdyŜ niektóre programy po pierwszym uruchomieniu odnawiają tego
rodzaju wpisy. Poza tym w niektórych programach są stosowane podwójne rozwiązania w posta-
ci skrótu w grupie Autostart i wpisu w rejestrze.

Kończenie pracy programów
W MenedŜerze zadań Windows, na karcie Aplikacje znajduje się przycisk Zakończ zadanie. Za-
znaczenie na liście programu i kliknięcie na ten przycisk powoduje normalne zakończenie pracy
programu, przebiegające w ten sam sposób, gdy zamykamy program jego własnym poleceniem
w rodzaju Plik\Zamknij. Natomiast jeŜeli w celu zamknięcia programu odsłaniamy kartę Proce-
sy, zaznaczamy nazwę procesu i klikniemy w przycisk Zakończ proces, to program zostanie za-
mknięty natychmiast bez względu na stan otwartych za jego pomocą dokumentów.

Zabezpieczenia przed awari

Przed wykonaniem kopii zapasowej naleŜy określić, o jaką ochronę chodzi. W przypadku nie-
wielkich modyfikacji wystarczająca będzie kopia fragmentu bazy systemowej, w innym razie na-
leŜy wykonać kopię stanu systemu.

Punkty przywracania systemu
Punkt przywracania naleŜy utworzyć zanim rejestr ulegnie destrukcji. Punkt przywracania two-
rzony jest za pomocą prostego kreatora. W tym celu z menu Akcesoria naleŜy wybrać Narzędzia
systemowe, a następnie Przywracanie systemu. W pierwszym oknie naleŜy wskazać rodzaj zada-
nia. MoŜna przywrócić komputer do poprzedniego stanu lub utworzyć nowy punkt przywracania.

Kopia zapasowa i konsola odzyskiwania systemu
Jeśli po naniesionych zmianach bądź na skutek uszkodzenia rejestru system nie uruchomi się,
wykonane punkty przywracania są mało przydatne. Rozwiązaniem moŜe być wykonanie kopii
zapasowej stanu systemu lub kopii automatycznego odzyskiwania systemu. W czasie wykony-
wania kopii zapasowej stanu sytemu system realizuje dodatkowe czynności, m. in. sporządzenie
kopii plików rejestru. W katalogu Windows znajduje się folder Repair w którym system umiesz-
cza kopię rejestru.
Uwaga: Jeśli nigdy nie wykonasz kopii zapasowej, w katalogu będzie znajdować się archiwum
rejestru z momentu instalacji Windows. Po sporządzeniu kopii stanu systemu lub automatyczne-
go odzyskiwania systemu, zawartość folderu Repair jest uaktualniana.
Jeśli uszkodzenie systemu będzie na tyle powaŜne, Ŝe archiwum rejestru nie wystarcza do na-
prawy systemu, to kopia stanu Windows pomoŜe wrócić do ustawień sprzed awarii.

Wykonanie kopii stanu systemu  (backup)
W celu wykonania kopii stanu systemu naleŜy uruchomić narzędzie Kopia zapasowa  znajdują-
cego się w menu Narzędzia systemowe. W oknie powitalnym Kreatora kopii zapasowej lub
przywracania klikamy Dalej. Wybieramy polecenie Wykonaj kopię zapasową plików i ustawień,
a następnie Pozwól mi wybrać, co ma zawierać kopia zapasowa. W oknie Elementy do zapisanie
w kopii zapasowej rozwiń obiekt Mój komputer i zaznacz System State. Po kliknięciu  Dalej
wskaŜ lokalizację i nazwę kopii i naciśnij Zakończ.

Typy kopii zapasowych:

Kopia normalna – proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są
wszystkie wybrane pliki. Poszczególne pliki są oznaczane jako pliki, dla których wyko-
nano kopie zapasowe (atrybut Archiwalny jest czyszczony).

Kopia przyrostowa – proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są
wszystkie wybrane pliki, jednak poszczególne pliki nie są oznaczane jako pliki, dla któ-
rych wykonano kopie zapasowe (atrybut Archiwalny jest czyszczony).

Kopia róŜnicowa – proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są pli-
ki utworzone lub zmienione od chwili wykonania ostatniej normalnej lub przyrostowej
kopii zapasowej. Po wykonaniu kopii zapasowej atrybut Archiwalny nie jest czyszczony.

Automatyczne przywracanie systemu
Program Kopia zapasowa jest wyposaŜony ponadto w funkcję polegającą na sporządzaniu do-
kładnej kopii dysku systemowego. Dzięki temu w przypadku powaŜnej awarii moŜna odtworzyć
stan systemu. Oprócz kopii zapasowej dysku systemowego naleŜy zapisać na dyskietce informa-
cje dotyczące układu partycji i plików systemowych.
W celu przygotowania danych dla automatycznego przywracania systemu naleŜy wykonać ope-
racji:

Uruchomić program Kopia zapasowa.

Odsłonić kartę Zapraszamy i kliknąć przycisk Kreator automatycznego odzyskiwania sys-
temu.

Kliknąć Dalej,

Ustalić miejsce zapisania kopii.

Kliknąć Dalej i Zakończ.

Po zapisaniu kopii zapasowej dysku systemowego program wyświetla informację o po-
trzebie włoŜenia do stacji czystej sformatowanej dyskietki.

Jeśli system odmówi posłuszeństwa naleŜy uruchomić komputer za pomocą płyty instalacyj-
nej Windows XP i naciśnięciem klawisza F2 uruchomić procedurę automatycznego odzyski-
wania systemu.

Konsola odzyskiwania

Jeśli Windows działa na tyle poprawnie, Ŝe pozwala na zalogowanie uŜytkownika, to do
odtworzenia kopii stanu systemu moŜna wykorzystać narzędzie Kopia zapasowa.

Jeśli próba startu kończy się niepowodzeniem, naleŜy odtworzyć rejestr z Konsoli odzy-
skiwania.
Konsola odzyskiwania udostępnia wiersz poleceń lecz jej moŜliwości w porównaniu z in-
terpreterem poleceń  Windows XP są ograniczone.
Do uruchomienia konsoli potrzebna jest płyta instalacyjna systemu Windows XP.
Po włoŜeniu płyty do napędu naleŜy:

01.

zrestartować komputer, uruchamiając go z płyty,

02.

po ukazaniu się na ekranie planszy Witamy w programie instalacyjnym nacisnąć R
w celu uruchomienia Konsoli odzyskiwania,

03.

wpisać hasło Administratora – w wyniku czego uzyskujemy dostęp do wiersza
poleceń, w którym moŜna zacząć wpisywać polecania.

04.

Teraz naleŜy zastąpić uszkodzoną gałąź rejestru tą, która jest przechowywana w
katalogu Repair.

05.

Przykład: jeśli została uszkodzona gałąź System, naleŜy po kolei wpisać polece-
nia:

REN C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\SYSTEM
C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\SYSTEM.BAK

COPY C:\WINDOWS\REPAIR\SYSTEM C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\

Pierwsze polecenie zmienia nazwę starej gałęzi System na System.bak, a drugie kopiuje

gałąź z folderu Repair do folderu C:\Windows\System32\Config. Następnie moŜna wpisać EXIT
i system zostanie ponownie uruchomiony.

pracę konsoli kończy się wpisując polecenie Exit.