Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
875
Dr Magdalena Klopott
Akademia Morska w Gdyni
Rynek demontażu statków morskich – zarys zagadnienia
Wstęp
Rynek demontażu statków
1
jest integralnym, nieodłącznym komponentem rynku
ż
eglugowego
2
. Pełni rolę swojego rodzaju bufora, pozwalającego zachować na nim
równowagę. Liczba statków wycofywanych z eksploatacji zmienia się w zależności od wielu
czynników. W ostatnich latach średnio ok. 900 statków rocznie kończyło swój okres
eksploatacji i było sprzedawanych na złom
3
. Ich demontaż przeprowadza się w
stoczniach/obiektach stosujących różne metody złomowania, w większości zlokalizowanych
w krajach południowoazjatyckich. Przemysł złomowy dla gospodarek tych krajów jest
ważnym źródłem nie tylko przychodów, ale także cennych surowców wtórnych, głównie
złomu stali. Niestety, demontaż statków przebiega tam w warunkach będących poważnym
ź
ródłem ryzyka ekologicznego oraz bez poszanowania reguł bezpieczeństwa pracy.
1.
Przesłanki demontażu statków
Rynek złomowania statków uważa się za bardziej niestabilny i nieprzewidywalny niż
rynek statków nowo budowanych z uwagi na szybsze tempo podejmowania decyzji o
skierowaniu statku na złom
4
. Przesłanki przemawiające za wycofaniem statku z eksploatacji
mogą mieć charakter zarówno techniczny, jak i ekonomiczny
5
, ale także prawny (Rys. 1.)
Oznacza to, że do stoczni złomowych trafiają nie tylko statki stare i wyeksploatowane, ale -
jeśli jest to ekonomicznie uzasadnione - także takie, które nadal posiadają zdolność
ż
eglugową. Wiek nie jest więc jedyną i najważniejszą przesłanką przekazania statku na złom.
1
W praktyce oraz w piśmiennictwie stosuje się różne określenia tego typu rynku. W języku angielskim np.
funkcjonują takie określenia, jak: ship demolition, ship dismantling, ship scrapping, shipbreaking i w ostatnich
latach coraz częściej ship recycling market. Także w niniejszym artykule będą używane zamiennie określenia:
rynek złomowania, demontażu czy recyklingu statków.
2
M. Stopford, Maritime Economics, 3
rd
edition, Routledge, London 2009, s. 177.
3
UNCTAD Review of Maritime Transport 2011, United Nation Publication, Geneva 2011.
4
Ibidem.
5
I. L. Buxton, The market for ship demolition, “Maritime Policy&Management” 1998, Vol. 18, Issue 2, s. 105.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
876
W 2011 r. najstarszy złomowany statek liczył sobie 45 lat, a najmłodszy zaledwie 16. Jednak
najliczniejszą grupą są jednostki w wieku 20-40 lat (średnio 30 lat)
6
.
Rys. 1. Główne przesłanki złomowania statków
Ź
ródło: Opracowanie własne.
Kolejnym czynnikiem skłaniającym armatorów do pozbycia się statku jest jego stan
techniczny, zazwyczaj powiązany z wiekiem statku, oraz tzw. starzenie moralne, co oznacza,
ż
e jednostka może być nadal sprawna technicznie, ale w wyniku rozwoju nowych technologii
jej dalsza eksploatacja jest nieuzasadniona. Takie zjawisko obserwowano np. w latach 60. XX
wieku, kiedy to wraz z rozwojem konteneryzacji zaczęto złomować drobnicowce
wielopokładowe
7
. Nowy tonaż z reguły jest także bardziej ekonomiczny w eksploatacji i
biorąc pod uwagę sytuację rynkową (np. niskie stawki frachtowe), armatorzy mogą
przedkładać oddanie statku na złom, nad kontynuowanie jego zatrudnienia ze stratą
finansową.
Ważna w podejmowaniu decyzji o skierowaniu statku na złom jest zarówno obecna,
jak i prognozowana sytuacja na rynkach frachtowych. Zła koniunktura gospodarcza na
rynkach światowych, która przejawia się m.in. w spadku popytu na przewozy towarów
morzem, sprawia, że część statków pozostaje bez zatrudnienia. Demontaż staje się wówczas
instrumentem pozwalającym na uniknięcie nadwyżki tonażu na rynku żeglugowym.
Armatorzy podejmują też decyzję o demontażu, wychodząc z założenia, że czasem lepiej
oddać statek na złom niż sprzedać go innemu armatorowi, który konkurowałby o ten sam
6
UNCTAD Review of Maritime Transport 2012, United Nation Publication, Geneva, 2012.
7
M. Stopford, Maritime… op. cit. s. 159.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
877
ładunek, nawet jeśli cena złomu byłaby niższa niż cena statku możliwa do uzyskania na rynku
wtórnym
8
.
Taka sytuacja przekłada się na wzrost liczby złomowanych jednostek, co dało się
zaobserwować w latach 2009-2011 (Rys. 2.). W 2009 r. tonaż skierowany na złom zwiększył
się o ok. 300% w porównaniu z rokiem 2008. W kolejnym roku liczba ta nieznacznie spadła,
by w 2011 r. ponownie zbliżyć się do poziomu z 2009 r. i przekroczyć 25 milionów GT. Na
początku 2012 r. nadal obserwowano wzrost liczby złomowań. Według prognoz w
najbliższych latach ta tendencja utrzyma się i do stoczni złomowych trafi corocznie ok. 1400
statków
9
.
Rys. 2. Tonaż zgłoszony jako sprzedany na złom na świecie w latach 2002 - 2011 (w
tysiącach GT)
Ź
ródło: Opracowanie własne na podstawie danych World Casualty Statistics, IHS Fairplay
2012 oraz 2007.
U podstaw decyzji o demontażu statku mogą też leżeć obowiązki nałożone przez
legislatorów. Dla przykładu, w 2010 r. więcej niż podwoiła się liczba tankowców, które
stanowiły ponad 40% wszystkich złomowanych w tym roku statków i jednocześnie
najmłodszą grupę tonażową sprzedawaną na złom. Zjawisko to wiąże się z koniecznością
wycofania z eksploatacji do końca 2015 r. zbiornikowców jednokadłubowych
10
.
Ważną przesłanką jest też cena złomu, ustalana za 1 LDT
11
, uzależniona od wielu
czynników, w szczególności odzwierciedlająca zapotrzebowanie na stal na rynkach
8
UNCTAD Review of Maritime Transport 2012, United Nation Publication, Geneva, 2012.
9
M. Beck, Ship recycling: green versus greenback, “Shipbreaking”, January/February 2010.
10
Międzynarodowa Konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki z 1973 r. wraz z
Protokołem z 1978 r. (MARPOL 73/78) z późniejszymi zmianami, US Oil Pollution Act z 1990 oraz
Rozporządzenie (WE) NR 1726/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 lipca 2003 r.
11
LTD (Lightweight, Light displacement tonnes) – ciężar statku po usunięciu pozostałości ładunku, paliwa,
smarów, olejów, wody balastowej oraz pitnej itp.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
878
wewnętrznych. Od połowy 2008 r. do początków 2009 r. ceny złomy statkowego spadły z
650$ do 200$ za 1 LDT, w marcu 2010 r. sytuacja nieco poprawiła się i cena wzrosła do
400$/LDT
12
.
2.
Obiekty demontażu statków
Ważnym uczestnikiem rynku recyklingu statków są obiekty (stocznie) złomowe,
których na świecie jest obecnie około 300
13
, różniących się między sobą stopniem
zaawansowania technologicznego oraz metodami demontażu. Do końca lat 70. złomowaniem
statków trudniły się duże stocznie, szczególnie na południu Europy oraz w Stanach
Zjednoczonych. Jednak wewnątrzkrajowy popyt na stal sprawił, że aktywność ta przeniosła
się następnie do Korei i na Tajwan, gdzie rozwijała się do lat 90. XX wieku
14
.
Współczesny rynek złomowania statków jest silnie skoncentrowany. Większość
ś
wiatowego recyklingu statków jest skupiona w trzech rozwijających się krajach azjatyckich,
czemu sprzyjają niskie koszty pracy i słabe regulacje środowiskowe. W 2011 roku aż 33%
złomowanego tonażu miało miejsce w Indiach, ok. 24 % w Chinach, niewiele mniej (niecałe
23%) w Bangladeszu. Mniejszym, choć stale rosnącym, rynkiem jest też Pakistan (13%) oraz
Turcja (Rys.3.). Ta piątka krajów skupia około 98% całego złomowanego tonażu.
Rys. 3. Udział wybranych krajów w światowym rynku demontażu statków w
2011 roku
Ź
ródło: Opracowanie własne na podstawie: UNCTAD Review of Maritime
Transport 2012, United Nation Publication, Geneva 2012.
12
UNCTAD Review of Maritime Transport 2010, United Nation Publication, Geneva 2010.
13
http://www.mideast-shipping.com/ship-recycling-market.htm (dostęp 22.10.2013).
14
T. G. Puthucherril, From Shipbreaking to Sustainable Ship Recycling: Evolution of a Legal Regime, Martinus
Nijhoff Publishers 2010, s. 5.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
879
Na rynku recyklingu statków można zaobserwować specjalizację poszczególnych
krajów w demontażu określonego typu statków. Indie przodują w złomowaniu
kontenerowców i statków pasażerskich, natomiast Chiny i Bangladesz specjalizują się w
demontażu masowców, które także są ważną grupą tonażową dla stoczni indyjskich
(Tab. 1).
Tab. 1. Tonaż zgłoszony w 2011 r. jako sprzedany na złom wg typu statków i krajów (w tysiącach GT)
Indie
Chiny
Bangladesz Pakistan
Turcja
Pozostałe
Razem
Tankowce
1811
610
830
1485
98
157
4992
Masowce
3215
4367
4527
1240
205
114
13668
Kontenerowce/statki
pasażerskie
3370
1318
464
176
830
353
6511
Statki typu off-shore
366
59
136
548
18
260
1388
Razem
8762
6354
5957
3449
1152
884
26558
Ź
ródło: UNCTAD Review of Maritime Transport 2012, United Nation Publication, Geneva 2012.
Warto zauważyć, że stocznie/obiekty złomowe to miejsca, gdzie przeprowadza się nie
tylko sam demontaż statków, ale także zagospodarowuje odzyskane tą drogą materiały, w tym
także niebezpieczne. Dlatego też niezwykle istotne jest, jakie standardy zapewnia taki obiekt,
bo to właśnie one determinują ekologiczny proces demontażu statku.
Tymczasem znaczna liczba statków z końcem okresu eksploatacji trafia do obiektów
(stoczni) złomowych położonych na równinach pływowych (tzw. metoda „plażowania”) Indii
czy Bangladeszu, gdzie ich demontaż odbywa się bez dbałości zarówno o ochronę środowiska
przyrodniczego, jak również o zdrowie i bezpieczeństwo pracowników, którymi nierzadko są
także nieletni. Wykorzystuje się tutaj brak lub fakt bardzo liberalnej polityki w zakresie
ochrony środowiska i bezpieczeństwa pracy.
Postępowanie takie jest wysoce nieetyczne i dalekie od tzw. społecznej
odpowiedzialności biznesu, bowiem koszty zewnętrzne recyklingu statków ponoszone są
przez mieszkańców ubogich regionów azjatyckich. Kraje rozwinięte nie dopuściłyby do
sytuacji, aby na ich plażach miał miejsce taki proceder, a mimo to nie zgłaszają sprzeciwu,
gdy pływające pod ich banderą statki są złomowane właśnie takim sposobem.
Głosy sprzeciwu wobec demontażu statków metodą „plażowania” sprawiły, że na
arenie międzynarodowej powstały regulacje prawne na rzecz bezpiecznego i przyjaznego
ś
rodowisku recyklingu statków,
w które w ostatnich latach także włączyła się
Unia
Europejska.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
880
3.
Najnowsze rozwiązania legislacyjne UE wpływające na poprawę warunków
demontażu statków
Pierwszym
istotnym
unijnym
dokumentem,
poświęconym
problemom
ś
rodowiskowym na rynku demontażu statków, była Zielona księga w sprawie lepszego
demontażu statków z 22 maja 2007 r. Najnowszym zaś jest Rozporządzenie dotyczące
recyklingu statków
15
(Ship Recycling Regulation - SRR), którego tekst Komisja Europejska
zatwierdziła 27 czerwca 2013 r., a członkowie Parlamentu Europejskiego poparli
zdecydowaną większością głosów 22 października 2013 r.
Celem rozporządzenia jest redukcja negatywnego wpływu na środowisko wynikłego z
demontażu statków pływających pod banderą krajów unijnych. Rozporządzenie wprowadza
do prawodawstwa unijnego ważniejsze postanowienia
Międzynarodowej Konwencji o
bezpiecznym i przyjaznym dla środowiska recyklingu statków, ustanowionej w Hongkongu w
dniu 15 maja 2009 r.
16
i tym samym, co leżało zresztą w zamyśle jego twórców, zwiększa
szansę na ostateczne zakończenie procesu jej ratyfikacji.
SRR będzie miała zastosowanie do wszystkich statków handlowych o pojemności
powyżej 500 GT, pływających pod banderą krajów UE oraz – w zakresie pewnych
postanowień – także do statków pływających pod banderą innych krajów, ale zawijających do
portów krajów UE lub na ich kotwicowiska
17
. Jednocześnie wyłącza statki z zakresu
Rozporządzenia w sprawie przemieszczania odpadów z 2006 r.
18
, co budzi wiele wątpliwości
natury prawnej.
Rozporządzenie nakłada określone obowiązki przede wszystkim na armatorów
statków, ale także na właściwe organy administracji, obiekty (stocznie) demontażu statków, w
tym również na samą Komisję Europejską UE (Tab. 2.).
15
Regulation of the European Parliament and of the Council on ship recycling and amending Regulation (EC)
No 1013/2006 and Directive 2009/16/E.
16
Szerzej na temat postanowień Konwencji: M. H. Koziński, Międzynarodowa Konwencja o bezpiecznym i
przyjaznym dla środowiska recyklingu statków (SRC 2009), Prace Wydziału Nawigacyjnego Akademii Morskiej
w Gdyni nr 24, 2010.
17
Dotychczas, niestety, tylko Norwegia ratyfikowała konwencję (w czerwcu 2013 r.).
18
Rozporządzenie w sprawie przemieszczania odpadów (EC) 1013/2006, zakazujące m.in. wywozu odpadów
niebezpiecznych z państw OECD do państw nienależących do OECD (tzw. „zakaz bazylejski’), wprowadzające
do prawodawstwa unijnego postanowienia Konwencji bazylejskiej o kontroli transgranicznego przemieszczania i
usuwania odpadów niebezpiecznych z 1989 r.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
881
Tab. 2. Najważniejsze postanowienia Ship Recycling Regulation oraz ich adresaci
Adresaci
postanowień SRR
Najważniejsze postanowienia SRR
Każdy ze statków eksploatowanych pod banderą UE oraz statków pływających
pod banderą innych krajów, ale zawijających do portów krajów UE lub na ich
kotwicowiska ma obowiązek inwentaryzacji materiałów niebezpiecznych i
posiadania wykazu materiałów niebezpiecznych (IHM – Inventory of Hazardous
Materials) ze wskazaniem ich lokalizacji na statku oraz ilości, potwierdzony
przez właściwy organ administracji (np. towarzystwo klasyfikacyjne).
Wykorzystanie
(instalowanie)
oraz
używanie
niektórych
materiałów
niebezpiecznych na statkach będzie zabronione lub ograniczone. W
szczególności dotyczy to azbestu, substancji zubożających warstwę ozonową,
ś
rodków przeciwporostowych, toksycznych substancji typu PCBs oraz PFOS
19
.
Wymóg złomowania statków tylko w autoryzowanych obiektach demontażu
(Ship Recycling Facility – SRF). Armatorzy eksploatujący statki pod banderą
krajów UE mają zapewnić, że ich statki będą złomowane tylko w obiektach
umieszczonych na autoryzowanej przez KE europejskiej liście obiektów
recyklingu statków. Ciąży na nich także obowiązek notyfikowania właściwym
organom administracji zamiaru skierowania statku na złom.
A
rm
a
to
rz
y
/o
p
er
a
to
rz
y
Obowiązek przygotowania statku do procesu demontażu (tzw. pre-cleaniang np.
usunięcie pozostałości ładunku, paliwa, odpadów statkowych) oraz dostarczenie
wykazu materiałów niebezpiecznych.
Przeprowadzać kontrolę zgodności wykazu materiałów niebezpiecznych z
postanowieniami Rozporządzenia.
Organy
administracji
krajów UE
/towarzystwa
klasyfikacyjne
Przeprowadzanie oceny stoczni/obiektów demontażu z krajów UE, aplikujących
do umieszczenia na europejskiej liście obiektów recyklingu statków.
Zapewnienie określonych przez Rozporządzenie wysokich standardów
demontażu statków oraz aplikowanie do KE o umieszczenie na europejskiej
liście obiektów recyklingu statków.
Stocznie/obiekty
recyklingu
(niezależnie od
lokalizacji)
Bazując na informacjach przekazanych od armatora, operator SRF, zanim
rozpocznie demontaż, powinien przygotować plan recyklingu statku, który w
sposób szczegółowy będzie opisywał etapy demontażu oraz metody
19
PCB - Polychlorinated biphenyls, tj. polichlorowane bifenyle, PFOS - Perfluorooctane Sulfonic Acid, tj. kwas
perfluorooktanosulfonowy.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
882
zagospodarowania odzyskanych materiałów.
Stworzenie oraz bieżąca aktualizacja europejskiej listy obiektów recyklingu
statków, które posiadają autoryzację i zezwolenie na demontaż statków
pływających pod banderą krajów UE. Lista taka ma być opublikowana
najpóźniej do końca 2016 r.
UE
W ciągu trzech lat od początku obowiązywania Rozporządzenia
20
Komisja
Europejska ma obowiązek przedstawienia raportu dotyczącego możliwości
wprowadzenia mechanizmu finansowania przyjaznego środowisku recyklingu
statków wraz z niezbędnymi propozycjami regulacji prawnych.
Ź
ródło: Opracowanie własne na podstawie: Regulation of the European Parliament and of the Council on ship
recycling and amending Regulation (EC) No 1013/2006 and Directive 2009/16/E.
Sprostanie wszystkim wymogom nałożonym przez Rozporządzenie nie będzie
prostym zadaniem, szczególnie dla stoczni z państw południowoazjatyckich. Intencją UE nie
jest jednak sztucznie sterowany powrót recyklingu statków do UE
21
i pozbawienie w ten
sposób krajów rozwijających się ważnego źródła dochodu i niezbędnych surowców. Jej
nadrzędnym celem jest bowiem ochrona środowiska naturalnego oraz zdrowia ludzkiego oraz
„znalezienie rozwiązań zgodnych z zasadami zrównoważonego rozwoju na skalę światową”.
Realizacja tak postawionego celu może okazać się utrudniona, gdyż rodzą się wątpliwości co
do skuteczności proponowanych w Rozporządzeniu rozwiązań.
Po pierwsze, oddziaływanie Rozporządzenia jest w dużej mierze ograniczone, gdyż
dotyczy ono tylko statków pływających pod banderą krajów UE, które stanowią jedynie
niecałe 10% wszystkich złomowanych jednostek. Dla przykładu, w 2012 r. z eksploatacji
wycofano 143 statki z flagą UE, z czego 102 trafiły na plaże Indii i Bangladeszu (głównie
były to statki bandery greckiej i cypryjskiej)
22
.
Po drugie, dodatkowo rodzi się obawa, że regulacja stanie się rodzajem zachęty do
przeflagowywania statków, co znacznie obniży jej skuteczność. Wystarczy bowiem zmiana
bandery, aby można było uniknąć obowiązku korzystania z bezpiecznych obiektów
demontażu i tym samym obniżyć koszty złomowania, a także wydatki związane z
przeglądami i certyfikacją, wymaganą przez Rozporządzenie. Armatorzy nie raz pokazali, że
obojętne są im problemy środowiskowe i społeczne związane z recyklingiem statków,
omijając np. tzw. „zakaz bazylejski” z 1995 r. i nie deklarując swojego zamiaru oddania
20
Postanowienia Rozporządzenia zaczną obowiązywać po roku od dnia jego wejścia w życie (tj. 20 dni po
ogłoszeniu Rozporządzenia, które ma nastąpić pod koniec 2013 r.).
21
Stocznie UE nie mają zresztą wystarczających mocy przerobowych, a co ważniejsze, w krajach europejskich
nie istnieje tak duże zapotrzebowanie na złom stalowy.
22
NGO Shipbreaking Platform’s 2012 list of European ships sent to South Asia.
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
883
statku na złom podczas pobytu w Europie. Nie wydaje się więc, aby Rozporządzenie
powstrzymało ich od kontynuowania procederu demontażu statku w obiektach złomowych
niespełniających żadnych wymagań środowiskowych dopóty, dopóki będzie to ekonomicznie
opłacalne.
Rozwiązania problemu upatruje się w postaci systemu wsparcia finansowego dla
armatorów, ułatwiającego bezpieczny i przyjazny środowisku recykling. Komisja Europejska
została zresztą zobowiązana, aby rozważyć możliwości stworzenia takiego mechanizmu (zob.
Tab. 2.). W obecnym kształcie Rozporządzenie jednak stawia bardziej na penalizację działań
armatorów, którzy nie zastosują się do jej zapisów, niż na tworzenie programu zachęt
23
.
Podsumowanie
Prawidłowo realizowany demontaż statku, połączony z odzyskiem surowców
wtórnych, może być bez wątpienia przyjaznym środowisku przemysłem. Równolegle należy
mieć na uwadze społeczny aspekt takiej działalności i zadbać o poprawę warunków pracy
zatrudnionych. Trudno jednak nie odnieść wrażenia, że wszystkie podejmowane na świecie
działania na rzecz bezpiecznego recyklingu statków są spóźnione lub implementowane
opieszale, a przemysł żeglugowy niechętnie podchodzi do regulowania sfery swojej
działalności. Istnieje obawa, że wzmożony okres demontażu minie zanim zapisy Konwencji z
Hong Kongu czy unijnego Rozporządzenia zaczną ostatecznie obowiązywać.
The ship demolition market – an outline
Summary
An average of 1400 ships will be scrapped annually over the coming years. The primary
determinants underpinning an owner's decisions for ship demolition are discussed at the
beginning of the paper, e.g. ship's age, obsolescence or future operating profitability of the
vessel. In the subsequent section the paper focuses on the ship demolition market,
concentrated in five countries, i.e. India, Bangladesh, China, Pakistan and Turkey, which
account for 98% of total tonnage recycled worldwide. While the industry is an important
23
Na przykład przewiduje się karę za sprzedanie statku, który po tym fakcie przed upływem 6 miesięcy został
przekazany na złom (dotyczy głównie transakcji z wykorzystaniem pośredników tzw. „cash-buyer”).
Logistyka - nauka
Logistyka 6/2013
884
source of steel scrap and provides thousands of jobs, it is accompanied by rough working
conditions and lack of environmental protection (especially in the scraping industries of India
and Bangladesh), that have become a source of public concern in the recent years.
The paper ends with a brief discussion on latest EU Ship Recycling Regulation, which aims to
reduce the negative impact of EU-flagged ship dismantling on the environment and human
health. The regulation imposes a number of requirements on European ship owners, ship
recycling facilities willing to recycle European ships, as well as on relevant authorities or
administration.
Literatura
1.
Buxton I. L., The market for ship demolition, “Maritime Policy&Management”, Vol. 18, Issue 2,
1993
2.
Koziński M. H., Międzynarodowa Konwencja o bezpiecznym i przyjaznym dla środowiska
recyklingu statków (SRC 2009), Prace Wydziału Nawigacyjnego Akademii Morskiej w Gdyni nr
24, 2010
3.
Matz-Lück N., Safe and Sound Scrapping of ‘Rusty Buckets’? The 2009 Hong Kong Ship
Recycling Convention, Review of European Community & International Environmental Law”
2010, Vol. 19, Issue 1
4.
NGO Shipbreaking Platform’s 2012 list of European ships sent to South Asia
5.
Puthucherril T. G., From Shipbreaking to Sustainable Ship Recycling: Evolution of a Legal
Regime, Martinus Nijhoff Publishers 2010
6.
REGULATION OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUNCIL on ship
recycling and amending Regulation (EC) No 1013/2006 and Directive 2009/16/E.
7.
Sinha S., Ship Scrapping and the environment—the buck should stop!. “Maritime
Policy&Management” 1998, Volume 25, Issue 4
8.
Stopford M., Maritime Economics, 3
rd
edition, Routledge, London 2009
9.
UNCTAD Review of Maritime Transport 2012, United Nation Publication, Geneva 2012
10.
UNCTAD Review of Maritime Transport 2011, United Nation Publication, Geneva 2011
11.
UNCTAD Review of Maritime Transport 2010, United Nation Publication, Geneva 2010
12.
Urs Daniel Engels, European Ship Recycling Regulation: Entry-Into-Force Implications of the
Hong Kong Convention, Springer-Verlag 2013
13.
World Casualty Statistics, IHS Fairplay 2012
14.
World Casualty Statistics, IHS Fairplay 2007