BLUE VELVET
                             

            Scenariusz i reżyseria: David Lynch
                Muzyka: Angelo Badalamenti

                             
                             

                          Obsada:
            Jeffrey Beaumont - Kyle MacLachlan

           Dorothy Vallens - Isabella Rosselini
                Sandy Williams - Laura Dern

                Frank Booth - Dennis Hopper
                             

                                                           
                                                   FADE IN:

FAŁDY NIEBIESKIEGO AKSAMITU FALUJĄ BARDZO WOLNO

                                                           
                                                WITH TITLES

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Niebieskie niebo. KAMERA panoramuje w dół do czystego
białego palikowego płotu, z pięknymi czerwonymi różami

przed nim. W oddali szczebioczą ptaki. Słychać słaby dźwięk
ogrodowego spryskiwacza. Gra słodziutka muzyka.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. DRZEWO - DZIEŃ

Na drzewie śpiewa ptak.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

EXT. PRZEJŚCIE DLA PIESZYCH - ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Ubrany w czyściutki mundur, uśmiechnięty Policjant z

rozpostartymi ramionami pozwala czystym szczęśliwym Uczniom
przejść bezpiecznie przez ulicę.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Jasnoczerwony wspaniały wóz strażacki jedzie bardzo wolno
ulicą.

Odsłaniamy szczęśliwą twarz Strażaka.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. OGRÓD Z KWIATAMI - DZIEŃ

Żółte tulipany bujają się w podmuchach ciepłego

popołudniowego wietrzyku.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Ten sam biały palikowy płot z różami przed nim.

Wolno panoramujemy od róż do utrzymanego zielonego trawnika

i dalej do ogrodowego spryskiwacza, który obraca się i
obraca, rozpylając błyszczące w słońcu krople wody.

Jest to prawie że zwolnione, senne tempo.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Bliżej na krople wody. Krople wody w pewnym sensie są każda
z osobna - jakby tańczyły ze sobą w świetle słońca.

Panorama do zielonej trawy i dalej wzdłuż niej.

Muzyka słabnie, kiedy jesteśmy już "w trawie", jakbyśmy

byli pośrodku ciemnego lasu. Wolno ruszamy się pośród
trawy, której łodygi przypominają wielkie pnie.

Jest coraz ciemniej i złowieszczy dźwięk dochodzi naszych

uszu, kiedy odkrywamy czarne owady kłębiące się i grzebiące
w ciemności.

                                                           
                                                   FADE TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

PAN BEAUMONT podlewa wężem kwiaty i trawę.

Jest ubrany w spodnie khaki, sztruksowe buty, starą białą
koszulę, słomiany kapelusz i ciemne okulary.

                                                           
                                    CLOSE - PAN BEAUMONT...

... przygląda się swojej pracy, podnosi głowę.

Niebo i sąsiednie domki odbijają się od jego ciemnych

okularów. Pan Beaumont rusza trochę swoją sztuczną szczęką,
co uwypukla się na jego policzku. Myśli Bóg wie o czym.

Patrzy z powrotem na swój trawnik.

                                                           
                                   CLOSEUP - WODA NA TRAWIE

Woda uderza w trawę i przygina ją ku ziemi.

                                                           
                                    WIDER - PAN BEAUMONT...

... przesuwa wąż nad krzakiem. Z węża robi się tam supeł.

Woda przestaje wydobywać się z wylotu i słyszymy głośny syk
wody pod ciśnieniem.

                                                           
                                    CLOSEUP - SUPEŁ NA WĘŻU

Głośny syk.

Pan Beaumont idzie dookoła krzaka i właśnie rozplątuje

supeł, kiedy nagle doznaje potężnego ataku apopleksji.
                                                           

                                  CLOSEUP - PAN BEAUMONT...

... zgina się w pół i upada na ziemię. Wciąż ściska wąż.

Woda jak zwariowana wylewa się na podjazd i samochód.

Pan Beaumont wydaje się cierpieć od strasznego bólu.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. DUŻY POKÓJ U BEAUMONTÓW - DZIEŃ

PANI BEAUMONT leży zwinięta w kłębek na kanapie, pali

papierosa i ogląda telewizję. Kolejny odcinek soap-opery.
                                                           

                                 CLOSEUP - PANI BEAUMONT...

... zaciąga się bardzo mocno papierosem i z rozkoszą
delektuje się ogromną ilością niebieskiego dymu. Podoba jej

się to, co robi.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

                                                           
                                  CLOSEUP - PAN BEAUMONT...

... wykrzywia zęby - próbuje krzyczeć.

Żaden dźwięk nie wydobywa się z jego ust.

Dźwięk wody jest bardzo głośny.

                                                           
                                       WIDER - PAN BEAUMONT

Woda wciąż spryskuje podjazd, samochód i asfalt za nim.

Mały chłopiec, Gregg, pojawia się, ubrany tylko w białe

majtki i biały T-shirt. Trzyma dużego czerwonego lizaka.

Gregg idzie kołysząc biodrami, patrząc na zwariowany wodny
show. Wyciąga rękę i moczy ją w wodnym pyle. Wykrzywia

twarz w grymasie śmiechu.

Idzie tak dalej swoim kaczym chodem i patrzy na Pana
Beaumonta leżącego na ziemi.

Pan Beaumont jest teraz w o wiele gorszym stanie,
nieprzytomny, choć wciąż ściskający kurczowo wąż. Jego

ubranie jest zupełnie przemoczone.

EXT. DOM GREGGA - DZIEŃ

Okno z zasłonami w domu Gregga. Matka Gregga woła go, ale

pozostaje wpatrzona w miskę trzymaną w dłoniach:
                       

                       MATKA GREGGA
                    (woła)

               Gregg. Billy czeka na swojego
               misia.

Obraca się by wyjrzeć przez okno.

                       
                       MATKA GREGGA

               GREGG, kochanie! Billy czeka na
               swojego misia.

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ
                                                           

                            P.O.V. MATKI GREGGA PRZEZ OKNO:

W oddali widzi plecy Gregga, krzak, czyjeś nogi w mokrych
spodniach khaki i sikającą w powietrze wodę.

                       
                       MATKA GREGGA (V.O.)

               TOM!!!
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. BUDYNEK W KAMPUSIE - COLLEGE - NOC

Idziemy wzdłuż chodnika i krzaków do oświetlonych okien

auli. Słychać muzykę.

INT. AULA - COLLEGE - NOC

Odbywa się potańcówka. Gra muzyka z lat 60., wykonywana na

żywo przez kapelę na scenie. Młodzież z college'u tańczy.

Student wchodzi do auli, pilnie kogoś wypatrując. Podchodzi
szybko do dziewczyny, Louise.

                       
                       STUDENT

               Louise, gdzie jest Jeffrey?
               Dzwoni jego matka, to bardzo

               pilne.
                       

                       LOUISE
               Wyszedł do kibla jakąś chwilę

               temu. Nie mam zamiaru dłużej
               czekać. Chodźmy go poszukać.

INT. SŁUŻBÓWKA WOŹNEGO - COLLEGE - NOC

Dojeżdżamy do twarzy JEFFREYA BEAUMONTA. Jeffrey chowa się

za piecem. Jest zafascynowany sceną rozgrywającą się w
ciemności pośrodku tego pokoju w suterenie.

Widzi studenta próbującego zgwałcić swoją dziewczynę. Ona

płacze i mówi mu, żeby przestał, ale chłopak nie przestaje
siłą ciągnąć ją ku ziemi, próbuje siłą ściągnąć z niej

ubranie. Jeffrey w tym momencie słyszy swoje imię, które
ktoś gdzieś woła. Za każdym razem, gdy je słyszy, wołający

jest bliżej. Teraz chłopak wyraźnie robi krzywdę
dziewczynie. Zanim Jeffrey opuszcza schowek za piecem,

krzyczy:
                       

                       JEFFREY
               Hej, zasrańcu, zostaw ją w

               spokoju. Z dziewczynami nic na
               siłę!

Para podnosi wzrok, ale nie widzi Jeffreya. Chłopak jest

przestraszony i uwalnia dziewczynę, która natychmiast
odskakuje gdzieś dalej płacząc.

Jeffrey wychodzi z pokoju z piecem.

INT. KORYTARZ - COLLEGE - NOC

Louise i Student widzą go i przyśpieszają kroku.
                       

                       STUDENT
               Jeffrey, twoja matka dzwoni. To

               bardzo pilne.
                       

                       LOUISE
               Dzięki za to, że się naczekałam.

Ale Jeffrey idzie szybko do telefonu:

                       
                       JEFFREY

               Przepraszam, Louise.

INT. TELEFON / KORYTARZ - COLLEGE - NOC

Słuchawka zwisa na kablu na pierwszym planie, podczas gdy

Jeffrey idzie w jej stronę w tle. Louise wolno podąża za
Jeffreyem, ale trzyma się z tyłu. Jeffrey podnosi

słuchawkę.
                       

                       JEFFREY
               Halo? Mama? Co się stało z tatą?

               ... O co chodzi? ... Przyjechać
               do domu? Pewnie, że tak.

INT. SYPIALNIA BEAUMONTÓW - NOC

Pani Beaumont siedzi, rozmawia przez telefon w ciemnej,

cichej sypialni.
                       

                       PANI BEAUMONT
               Chodzi mi, że na stałe, Jeffrey.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. TELEFON / KORYTARZ - COLLEGE - NOC
                                                           

                                          CLOSEUP - JEFFREY
                       

                       JEFFREY
               Na stałe? ... Nie mogę, mamo. Nie

               w środku semestru.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SYPIALNIA BEAUMONTÓW - NOC

                       
                       PANI BEAUMONT

                    (teraz wygląda na
                     bardzo zmęczoną i

                     chorą)
               Jeffrey, kochanie. Stan twojego

               ojca jest poważny, a leczenie
               kosztuje. Nie będzie nas więcej

               stać na szkołę. Mówię ci to już
               teraz, żebyś mógł pozbierać swoje

               rzeczy i wypisać się ze szkoły,
               czy co tam innego musisz,

               zaoszczędzi ci to kolejnej
               podróży. Będziesz musiał pracować

               w sklepie.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. TELEFON / KORYTARZ - COLLEGE - NOC

                                                           
                                          CLOSEUP - JEFFREY

                       
                       JEFFREY

                    (płacząc)
               Mamo.

Louise patrzy na płaczącego Jeffreya i odwraca się. Jeffrey

odkłada słuchawkę.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SYPIALNIA BEAUMONTÓW - NOC

Pani Beaumont odkłada słuchawkę. Obok telefonu umyka w cień

skrzydlaty termit.
                                                           

                                                   FADE TO:

INT. HALL - ŻEŃSKI AKADEMIK - COLLEGE - NOC

Jeffrey czeka w holu żeńskiego akademika na Louise.

Wokół drepczą dziewczęta. Louise wychodzi z windy z innymi
dziewczętami. Przybiera na twarz uśmiech na widok Jeffreya

i podchodzi do niego.
                       

                       JEFFREY
               Nie możesz pojechać na to

               cholerne lotnisko?
                       

                       LOUISE
               Nie mogę, Jeffrey, naprawdę.

               Muszę iść wieczorem na zajęcia i
               nie mogę tego opuścić. Naprawdę.

               Kocham cię, Jeffrey, i będę
               tęsknić.

                       
                       JEFFREY

               W porządku. Zadzwonię za parę
               dni, wiesz, dam ci znać, jak

               sprawy stoją.
                       

                       LOUISE
               OK, ja się stąd nie ruszam. A ty

               lepiej spadaj. Ja też zresztą
               muszę lecieć, misiu. Mam

               nadzieję, że z twoim ojcem już w
               porządku. Kocham cię i przykro

               mi, Jeffrey.
                       

                       JEFFREY
               Ja ciebie też kocham, Louise.

               Cholera, na pewno się zobaczymy.

Całują się.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. PAS STARTOWY

Samolot wzlatuje w powietrze.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. INNY PAS STARTOWY

Samolot ląduje.

EXT. LOTNISKO - NOC

Jeffrey idzie w kierunku wyjścia z lotniska, gdzie już

czekają na niego jego matka i CIOTKA BARBARA - malutka
kobieta z bardzo małym rozumkiem, w okularach o grubych

oprawkach.

Zaparkowały tam, gdzie nie można, i inny samochód trąbi na

nie. Bagażnik ich samochodu jest otwarty i czeka na rzeczy
Jeffreya. Machają i krzyczą, by zwrócić jego uwagę. W końcu

Jeffrey dołącza do nich, całuje Matkę, potem Ciotkę.
                       

                       JEFFREY
               Cześć, mamo. Witaj, ciociu

               Barbaro.

Improwizowane powitanie.
                       

                       PANI BEAUMONT
                    (trochę zaniepokojona)

               Gdzie są wszystkie twoje rzeczy,
               Jeffrey?

                       
                       JEFFREY

               To wszystko.

Pani Beaumont patrzy na niego.
                       

                       JEFFREY
               Wysłałem wczoraj ciężarówkę do

               domu. To wszystko co mam.
                       

                       CIOTKA BARBARA
               Dobrze wyglądasz, Jeffrey. Miałeś

               miły lot?
                       

                       JEFFREY
               Tak. Jak tata?

                       
                       PANI BEAUMONT

               W porządku. Opowiemy ci w drodze.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - NOC

Wsiadają do samochodu. Ciotka Barbara prowadzi. Nie jest

dobrym kierowcą, co niepokoi Jeffreya. Obserwuje każdy jej
ruch z tylniego siedzenia.

Jadą podmiejskimi ulicami. Dużo stacji benzynowych,

sygnalizacji, barów.
                       

                       PANI BEAUMONT
               Miał wylew do mózgu i myślą, że

               to jakiś skrzep, albo guz, albo
               coś innego. Robią wszystkie

               testy. Na zewnątrz wygląda
               całkiem dobrze, ale są problemy.

               Myślą, że będzie musiał zostać
               przynajmniej dwa tygodnie. Możesz

               się z nim zobaczyć jutro,
               Jeffrey.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Zdjęli A&P, Jeffrey. Widziałeś?
                       

                       JEFFREY
               Ciociu, to było pięć lat temu.

                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. DOM BEAUMONTÓW - NOC

Samochód wjeżdża na podjazd domu Beaumontów. Sąsiednie domy

są ciemne i ciche.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey, Ciotka Barbara i Pani Beaumont wchodzą do dużego

pokoju. Pani Beaumont włącza lampkę na stoliku. Zimny krąg
światła pada na jasnoniebieski dywanik.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Znowu w domku, drogi Tomku.

Patrzą obie na Jeffreya, a on patrzy na nie.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SYPIALNIA JEFFREYA - NOC

Jeffrey wchodzi do swojej małej sypialni na poddaszu,

włącza żyrandol i stawia walizkę. Idzie do biurka i
przechyla się przez nie by wyjrzeć za okno.

                                                           
                         P.O.V. JEFFREYA - EXT. ULICA - NOC

Ulica jest ciemna, oprócz kręgów światła pod latarniami.

                                                           
                                          CLOSEUP - JEFFREY

Powiew chłodnej, silnej muzyki smyczkowej - gdy widzimy

Jeffreya patrzącego w przestrzeń za oknem.

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW / PRZEDPOKÓJ - DZIEŃ

Pani Beaumont woła Jeffreya przy schodach.

                       
                       PANI BEAUMONT

               Jeffrey, śniadanie gotowe.
                       

                       JEFFREY
                    (woła)

               Zaraz będę.

Pani Beaumont dołącza do Ciotki Barbary przy kuchennym
stole ze śniadaniem.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Ależ cudowny dżem. Idziesz
               dzisiaj?

                       
                       PANI BEAUMONT

               Myślę, że Jeffrey chciałby

               spotkać się z ojcem sam na sam.

Jeffrey schodzi po schodach. Wszyscy mówią "dzień dobry" i
Jeffrey siada do śniadania.

                       
                       JEFFREY

               O której są godziny wizyt?
                       

                       PANI BEAUMONT
               Umówiłam się z doktorem Gynde'm

               na 10:30. Ale będziesz musiał się
               przejść, potrzebuję samochodu

               dzisiaj rano.
                       

                       JEFFREY
               No dobra.

                       
                       PANI BEAUMONT

               Jeffrey, kiedy będziesz się
               widział z ojcem...

                       
                       JEFFREY

               Tak?
                       

                       PANI BEAUMONT
               On nie wie, że opuściłeś szkołę.

               Myśli, że jesteś teraz na
               feriach.

                       
                       JEFFREY

               Co?
                       

                       PANI BEAUMONT
               To byłoby za wiele jak dla niego.

               Więc proszę cię, nie wyprowadzaj
               go z błędu, z przekonania, że

               przyjechałeś specjalnie, by go
               odwiedzić.

                       
                       JEFFREY

               Wielkie dzięki, mamo.
                       

                       PANI BEAUMONT
               ... Jeffrey! ... Nikomu normalnie

               nie przyszłoby do głowy, żebyś
               opuszczał szkołę i pracował w

               sklepie. Może z czasem wrócisz do
               szkoły, mam nadzieję.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Najważniejsze, to nie wpaść w
               depresję. Depresja to straszna

               rzecz. Mówią, że prowadzi do
               różnych chorób.

                       
                       JEFFREY

                    (zły)
               Ciociu, postaram się nie wpaść w

               depresję.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. KORYTARZ - SZPITAL - DZIEŃ

Jeffrey idzie za pielęgniarką do pokoju.
                       

                       SIOSTRA CINDY
               Proszę zaczekać tutaj, aż doktor

               Gynde przygotuje go na pana
               widok.

                       
                       JEFFREY

               Przygotuje go?

Siostra Cindy zagląda do pokoju. Jeffrey też.

INT. POKÓJ - SZPITAL - DZIEŃ

Wszystko, co może zobaczyć, to zasłony okalające łóżko i

mnóstwo medycznej aparatury. Doktor Gynde wychodzi zza
zasłon i podchodzi do Jeffreya.

                       
                       DR. GYNDE

               Witaj, Jeffrey.
                       

                       JEFFREY
               Dzień dobry, doktorze. Jak z nim?

                       
                       DR. GYNDE

               Mocno walczy. To bardzo ważne,
               Jeffrey, żeby on nie próbował się

               ruszać. Jest unieruchomiony, to
               bolesne dla niego uczucie. Usiądź

               blisko, rozmawiaj. Wie, że tu
               jesteś. Stał się bardzo wrażliwy.

               Myślę, że nie podoba mu się
               pomysł, byś oglądał go w takim

               stanie.

Siostra Cindy podchodzi do łóżka. Zaczyna odciągać zasłony
- odsłaniając Pana Beaumonta.

                       
                       SIOSTRA CINDY

                    (wielki uśmiech)
               Panie Beaumont! Pański syn

               przyszedł w odwiedziny.

Widzimy Pana Beaumonta. Ma wiele rurek i igieł
umieszczonych w różnych miejscach. Urządzenie z nierdzewnej

stali dokładnie unieruchamia mu głowę. Siostra Cindy bierze
tacę i wychodzi.

                       
                       JEFFREY

                    (zszokowany, ale
                     skrywający to)

               Cześć, tato.
                       

                       PAN BEAUMONT
                    (próbujący mówić jak

                     najwyraźniej - ale

                     bełkoczący)
               Cześć, Jeff.

Jeffrey podchodzi do niego i wyciąga dłoń by przywitać się

z ojcem, ale przypomina sobie, że ojciec nie może się
ruszać. Klepie go w ramię.

                       
                       JEFFREY

               Wygląda, że całkiem nieźle cię
               pozszywali.

                       
                       PAN BEAUMONT

                    (rusza wargami, ale
                     ledwo wydobywa dźwięk)

               Mhm hm.
                       

                       JEFFREY
               Czujesz się dobrze?

                       
                       PAN BEAUMONT

               Mhm hm.

Łzy napływają do oczu Pana Beaumonta. Zanim Jeffrey może go
powstrzymać, sięga do dłoni Jeffreya. Walcząc z potwornym

bólem udaje mu się uformować słowa.
                       

                       PAN BEAUMONT
                    (wyraźniej, choć z

                     trudnością)
               Dobrze cię widzieć, synu.

                       
                       JEFFREY

                    (wstrzymując łzy)
               Dobrze widzieć ciebie, tato.

Jeffrey ściska dłoń ojca.

EXT. PUSTE POLE - DZIEŃ

Jeffrey idzie pylistą drogą do domu. Wzbija małe chmury
pyłu z każdym krokiem. Ma czas na przemyślenie tego i

owego. W oddali widzi zieloną butelkę. Podnosi kilka
kamyczków i rzuca je jeden za drugim w butelkę. Za każdym

razem pudłuje.

Rozgląda się za kilkoma następnymi kamykami. Podczas
rozglądania się wśród wysokiej trawy i innej zieleni widzi

coś dziwnego.

Patrzy dokładniej. To LUDZKIE UCHO, pokryte kłębiącymi się
mrówkami.

Jeffrey natychmiast podnosi się i rozgląda wokół. Wszystko,

co widzi, to parę domków, jakieś wywieszone pranie -
spokojna sceneria. Wydaje się, że nikogo w pobliżu nie ma.

Nikt nie obserwuje Jeffreya.

Jeffrey patrzy znów na ucho.

Jesteśmy tak blisko ucha, że słyszymy mrówki biegające jak

oszalałe dookoła. Zaschnięta krew u nasady.

Jeffrey znajduje brązową papierową torbę i przy pomocy
gałązki wkłada do niej ucho. Znów wstaje i patrzy wokół.

Gdzieś dalej facet idzie do tylnich drzwi domu. Nic więcej.

Jeffrey odchodzi szybko trzymając torbę z uchem.

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po schodach...

INT. KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

... i podchodzi do biurka dyżurnego. Oficer Policji stoi za

kontuarem.
                       

                       JEFFREY
               Dzień dobry. Chciałbym wiedzieć,

               czy nadal pracuje tu detektyw
               Williams.

                       
                       OFICER POLICJI

               Jest w pokoju 221. Zaraz obok
               schodów.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. POKÓJ 221 - KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi do pokoju 221 i widzi biurko oznaczone
tabliczką "DETEKTYW J.D.WILLIAMS", ale biurko jest puste.

Dwóch facetów rozmawia w drugim końcu pokoju. Jeden z nich
podchodzi do Jeffreya - DETEKTYW WILLIAMS.

                       
                       JEFFREY

               Detektyw Williams?
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Tak.

                       
                       JEFFREY

               Nazywam się Jeffrey Beaumont,
               mieszkam niedaleko pana. Myślę,

               że zna pan mojego ojca, Toma
               Beaumonta - Sklep Żelazny

               Beaumonta?
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Pewnie, że znam. O ile wiem, jest

               w szpitalu. Jak z nim?
                       

                       JEFFREY
               Myślę, że w porządku. Mam

               przynajmniej taką nadzieję. Robią

               testy, dlatego jestem teraz w
               domu. Byłem dziś rano w szpitalu

               i wracałem polem za naszą
               dzielnicą. Właśnie tam, za Vista,

               znalazłem ucho.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
                    (przytomnie)

               Naprawdę? Ludzkie ucho?
                       

                       JEFFREY
               Tak. Mam je ze sobą w tej torbie.

               Pomyślałem, że powinienem je panu
               przynieść.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               No tak, powinieneś. Obejrzyjmy je
               może.

Jeffrey otwiera torbę i pokazuje wnętrze Williamsowi.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               To z całą pewnością ludzkie ucho,
               nieprawdaż? Zejdźmy do biura

               koronera i zobaczmy, co tam z tym
               zrobią. A potem pokażesz mi

               dokładnie, gdzie to znalazłeś.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. BIURO KORONERA - DZIEŃ

Jeffrey, Detektyw Williams i stary Koroner oglądają ucho,

które leży na medycznym talerzu na stole.
                       

                       KORONER
               Testy trochę potrwają. W

               międzyczasie zerkniemy do
               archiwum kostnicy. Nie

               przypominam sobie żadnych
               nieboszczyków bez ucha.

Koroner zwraca się do Jeffreya.

                       
                       KORONER

               Gdybyś znalazł szczękę, albo
               serce, albo nawet ramię,

               moglibyśmy przypuszczać, że
               gdzieś są pasujące do tego

               zwłoki. Ale palec albo ucho? Ktoś
               może żyć sobie gdzieś spokojnie.

                       
                       JEFFREY

               Można coś powiedzieć o osobie
               widząc jej ucho?

                       
                       KORONER

               No, kiedy będą testy, całkiem
               dużo. Płeć, grupa krwi, czy ucho

               ucięto nieboszczykowi. Teraz wiem

               tyle samo co ty. To prawdziwe
               ludzkie ucho. Osobnik jest, lub

               był, biały. Poza tym wygląda na
               to, że obcięto je nożyczkami.

EXT. PUSTE POLE - DZIEŃ

Jeffrey razem z Detektywem Williamsem i Grupą Oficerów
przeszukują opasany policyjnymi taśmami teren.

Policyjny Fotograf robi zdjęcia z fleszem wszystkiego

dookoła, szczególnie miejsca, które wskazał Jeffrey.

Detektyw Williams bierze Jeffreya na stronę.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Przy okazji, Jeffrey, ta bajka

               nie nadaje się do prasy i proszę
               cię, żebyś uważał wszystko, co

               słyszałeś, za bardzo poufne. Nie
               gadaj o tym z nikim oprócz mnie

               albo innego policjanta.
               Zrozumiałeś?

                       
                       JEFFREY

               Zrozumiałem. Dziękuję i tak za
               wprowadzenie mnie w sprawę.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Chodź, podwiozę cię do domu. Mam
               po drodze.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW - NOC

Pani Beaumont i Ciotka Barbara nakrywają do stołu. W małym
przenośnym telewizorku lecą wiadomości. Audycja o

narastającej fali przestępstw.
                                                           

                                            INSERT EKRAN TV

Dyskusja na temat serii morderstw. Policyjny rysunek
przedstawiający wizerunek podejrzanego, wciąż na wolności.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. SYPIALNIA JEFFREYA - NOC

Jeffrey siedzi na biurku, rozmarzony. Nagle podnosi
słuchawkę, waha się, ale wykręca numer.

                       
                       JEFFREY

               Halo? Proszę z Louise Wertham ...
               Louise? Jest tam?

                    (uradowany)
               Tak! Jak się masz? Z nim w

               porządku. W szpitalu na testach.

                    (bardzo poważny)
               Bardzo za tobą tęsknię.

                    (uśmiechnięty)
               Co tam porabiasz? ... Louise, nie

               mam pojęcia. Muszę zobaczyć, co
               będzie z ojcem. To mnóstwo

               kosztuje, leczenie ... Kiedy cię
               o to poprosił? ... Słuchaj, nie

               mam zamiaru ci przeszkadzać. Rób
               jak uważasz. Po prostu tak. Być

               może nie wrócę już nigdy, więc
               rób jak uważasz. Nawet nie próbuj

               niczego tłumaczyć, tylko zrób
               tak. Pogadajmy za parę dni czy

               jak tam, dobra? Pewnie, wciąż cię
               kocham. Do widzenia, Louise. Na

               razie.

Jeffrey siedzi sam w pokoju, myśląc o dopiero co
zakończonej rozmowie.

                                                           
                                          SLOW DISSOLVE TO:

INT. BIURO KORONERA - NOC
                                                           

                        CLOSEUP - UCHO NA METALOWYM TALERZU

Bardzo wolno zbliżamy się bardzo blisko do ucha, sunąc po
zagłębieniach w stronę ciemnej dziury. Potężny, niski

dźwięk podmuchu powietrza. Ciemność.
                                                           

                                          SLOW DISSOLVE TO:

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Bardzo mało światła. Jeffrey wchodzi do pokoju. Ciotka

Barbara i Pani Beaumont oglądają telewizję. Ciotka Barbara
robi też na drutach.

                       
                       JEFFREY

               Wychodzę na chwilę.
                       

                       PANI BEAUMONT
                    (patrzy na zegarek)

               Chcesz samochód?
                       

                       JEFFREY
               Nie, tylko się przejdę.

                       
                       PANI BEAUMONT

               W porządku.
                       

                       CIOTKA BARBARA
               Jeffrey, nie idziesz chyba do

               centrum, co ulicy Lincolna?
                       

                       JEFFREY
                    (podnosi głos)

               Nie. Idę tylko przejść się po

               sąsiedztwie. Bez obaw.

Ciotka Barbara i Pani Beaumont dalej oglądają telewizję.
                                                           

                                            INSERT EKRAN TV

Widzimy parę męskich butów skradających się wolno w górę po
schodach. Muzyka.

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Jeffrey idzie wzdłuż ciemnej ulicy. Ta sama posępna muzyka,
co w TV, gra wolno i nisko.

W paru domach świeci się światło, niektóre są ciemne.

Niektóre okna pokryte są wolnym i zmiennym niebieskim
światłem grających w środku telewizorów.

Jeffrey idzie dalej wśród nocy. Wśród drzew cienie przez

cały czas przekształcają się w tajemnicze, czasami
przerażające wzory.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NIC

Jeffrey w końcu dochodzi do domu, którego szukał.

Idzie ścieżką w stronę drzwi. Teraz, w ostatniej chwili,
czuje się trochę głupio i zastanawia się drugi raz przed

zapukaniem do drzwi.

Patrzy w okno. Wewnątrz widzi ładnie urządzony duży pokój.
Podchodzi i puka do drzwi. Bardzo przyjemnie wyglądająca

kobieta z klasy średniej otwiera drzwi - PANI WILLIAMS.
                       

                       JEFFREY
               Dobry wieczór. Eee, nazywam się

               Jeffrey Beaumont. Czy detektyw
               Williams jest w domu?

                       
                       PANI WILLIAMS

               A tak. Jeffrey. Wchodź. Wróci za
               parę chwil. Nic nie przeszkadza,

               żebyś poczekał. Czy to coś
               pilnego?

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC
                       

                       JEFFREY
               Chciałbym zadać mu tylko kilka

               pytań, to wszystko. Ale może
               pójdę.

                       
                       PANI WILLIAMS

               Naprawdę, zaraz będzie. Chciałbyś
               może filiżankę kawy?

                       

                       JEFFREY
                    (myśli chwilę)

               W porządku.

INT. KUCHNIA WILLIAMSÓW - NOC

Pani Williams prowadzi go do kuchni, gdzie wskazuje mu

miejsce do siedzenia przy kuchennym stole. Nalewa mu
filiżankę kawy.

                       
                       PANI WILLIAMS

               Przykro mi było słyszeć o tym, co
               stało się z twoim ojcem. Znam

               twoją matkę z kościoła. Taka
               przykrość.

                       
                       JEFFREY

               Tak, wiem.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Chciałbyś kawałek ciasta?

                       
                       JEFFREY

               Nie, naprawdę dziękuję.
                       

                       PANI WILLIAMS
               To naprawdę dobre czekoladowe

               ciasto. Szatańskie żarełko
               Duncana Hinesa. Naprawdę dobre.

                       
                       JEFFREY

               W takim razie poproszę.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Na zewnątrz pokoju SANDY WILLIAMS i jej facet MIKE SHAW,

wychodzą po schodach z sutereny. Oboje trzymają książki.

Sandy to bardzo ładna osiemnastka. Mike to dobrze
zbudowany, przystojny typ gracza footballowego.

INT. KUCHNIA WILLIAMSÓW - NOC
                       

                       PANI WILLIAMS
               Sandy?..

Sandy i Mike wchodzą do kuchni. Jeffrey ma w ustach duży

kawałek czekoladowego ciasta.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Jeffrey, to moja córka, Sandy

               i... jej chłopak, Mike.

Każdy mówi "cześć" do każdego.
                       

                       SANDY
               Mike musi już iść.

                    (do Jeffreya)

               Miło było poznać.
                       

                       MIKE
               No, miło było.

                       
                       JEFFREY

               Pewnie, mi też było miło was
               poznać.

Wychodzą i idą do drzwi wejściowych.

                       
                       PANI WILLIAMS

                    (uśmiecha się)
               On ma zamiar studiować.

                       
                       JEFFREY

                    (duży uśmiech)
               Taa.

Drzwi wejściowe otwierają się.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS (V.O.)

               Pam?!
                       

                       PANI WILLIAMS
               W kuchni, John!

Detektyw Williams wchodzi do kuchni, zaskoczony widokiem

Jeffreya.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               O, witaj, Jeffrey. Co tam?

Całuje żonę.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Pozwolisz ze mną do gabinetu?
                       

                       JEFFREY
                    (wstaje)

               Pani wybaczy.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Oczywiście.

Jeffrey idzie za Detektywem Williamsem do jego gabinetu.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Gabinet Williamsa pełen jest szafek na archiwa. Na biurku
stoją dwa telefony, jest pokryte papierami i teczkami.

Zdjęcie Pani Williams i Sandy. Gdy wchodzą, odzywa się
policyjne radio, wzywające Williamsa.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

                    (do Jeffreya)
               Zamknij drzwi.

Detektyw Williams rozmawia przez radiotelefon, podczas gdy
Jeffrey zamyka drzwi.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

                    (do radia)
               Tu detektyw Williams, no. Powiedz

               mu, żeby poszedł do sierżanta
               Miltona. Tak, bez odbioru.

                    (wyłącza radio, zwraca
                     się do Jeffreya)

               Dobra, Jeffrey, znalazłeś coś, co
               jest dla nas bardzo interesujące.

               Naprawdę interesujące. Domyślam
               się, że jesteś ciekaw co dalej.

                    (drapie się po plecach)
               Ale... Obawiam się, że będę

               musiał nie tylko prosić cię o to,
               byś nie dzielił się z nikim

               wiadomością o twoim znalezisku,
               ale i o to, byś nie zadawał

               więcej pytań o sprawę. Pewnego
               dnia, kiedy to wszystko się

               rozsupła, dam ci znać o
               szczegółach. Ale nie teraz. Nie

               mogę.
                       

                       JEFFREY
               Rozumiem. Jestem po prostu

               ciekaw, tak jak pan powiedział.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Byłem taki sam w twoim wieku. Być

               może to wciągnęło mnie w ten
               interes.

                       
                       JEFFREY

               Musi być super.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Ale bywa i strasznie.

                    (zimny błysk pojawia
                     się w jego oku)

               Przykro mi, Jeffrey. Tak już musi
               być. Poza tym, wierzę, że mnie

               rozumiesz.

Jeffrey obserwuje twarz Detektywa Williamsa, gdy wychodzą
do dużego pokoju.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC
                       

                       JEFFREY
                    (wołając do kuchni)

               Pani Williams? Dziękuję za
               ciasto.

                       
                       PANI WILLIAMS

                    (wychodząc z kuchni)
               Cała przyjemność po mojej

               stronie. Miło cię było w końcu

               poznać, Jeffrey.
                       

                       JEFFREY
               Proszę pozdrowić Sandy.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Pozdrowimy. Dobranoc.

Jeffrey wychodzi. Zamykają za nim drzwi.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Kiedy Jeffrey opuszcza krąg światła przy ganku i wchodzi na

ciemny chodnik, słyszy Sandy gdzieś za nim.
                       

                       SANDY
               Czy to ty znalazłeś ucho?

Jeffrey zatrzymuje się i obraca. Sandy podchodzi.

                       
                       JEFFREY

               Tak, skąd wiesz?
                       

                       SANDY
                    (nieśmiało)

               Wiem i już. Pamiętam cię ze
               szkoły Central.

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Idą razem wolno wzdłuż ulicy.
                       

                       JEFFREY
               Czyżby?

                       
                       SANDY

               Byłeś całkiem znany. Ubiegałeś
               się o jakieś stanowisko.

                       
                       JEFFREY

               Skarbnika. Nie powinnaś się teraz
               uczyć czy co tam?

                       
                       SANDY

               Przeszkadzam ci?
                       

                       JEFFREY
               Nie, nie przeszkadzasz ...

               Kończysz szkołę?
                       

                       SANDY
               Tak.

                       
                       JEFFREY

               Jak się ma teraz Central?
                       

                       SANDY
               Straszna. Nudna.

                       

                       JEFFREY
               No to nic nowego, nie?

                       
                       SANDY

               No. A ty co robisz?
                       

                       JEFFREY
               Przyjechałem do domu ze szkoły.

               Mój ojciec jest w szpitalu.
                       

                       SANDY
               To źle.

                       
                       JEFFREY

               Wiesz coś o uchu? Cokolwiek?
                       

                       SANDY
               Czyżby ojciec nie mówił ci, żebyś

               z nikim o tym nie rozmawiał?
                    (uśmiecha się)

                       
                       JEFFREY

               Daj spokój, ty to pociągnęłaś.
               Wiesz coś o tym?

                       
                       SANDY

               Naprawdę to nie za dużo, jakieś
               strzępki. Słyszę to i owo. Mój

               pokój jest tuż nad gabinetem
               ojca. Ucho - nie ma ciała w

               kostnicy, któremu brakowałoby
               ucha, i ono jest z żywej osoby.

               To pewne, z biura koronera. Nie
               znają człowieka. Miesza mi się

               kilka spraw, ale jest parę osób,
               które wezwano na przesłuchanie w

               sprawie o morderstwo i mogą mieć
               coś wspólnego z uchem. Słyszałam

               kilka nazwisk, tych samych.
                       

                       JEFFREY
               Wiesz, kogo wezwano?

                       
                       SANDY

               Było ich przynajmniej troje,
               czworo. Ale nazwisko, które

               najczęściej pada, to tej kobiety,
               która mieszka w kamienicy

               niedaleko ciebie, i blisko pola,
               gdzie było ucho. Był też

               biznesmen z okręgu przemysłowego
               Franklin, i muzyk, i paru innych.

                       
                       JEFFREY

               Oni wszyscy byli dzisiaj
               przesłuchiwani?

                       
                       SANDY

               Nie. To się już ciągnie jakiś
               czas, kilka miesięcy. Z pół roku

               temu jakieś części ciała

               poznajdywano przy rzece.
               Pochodziły od ludzi, których

               uznano za zaginionych. Nigdy nie
               znaleziono całego ciała, tylko

               kawałki.
                       

                       JEFFREY
               Ucho też może jest od takiej

               zaginionej osoby?
                       

                       SANDY
               Może.

                       
                       JEFFREY

               Dziwny świat, nie? Wiesz, w
               którym budynku mieszka ta

               kobieta?
                       

                       SANDY
               To niedaleko - od tego przechodzą

               mnie ciarki. Mieli ją pod
               obserwacją przez parę miesięcy,

               ale nie wiem czego się
               dowiedzieli, bo mój ojciec nie

               prowadzi tej sprawy.
                       

                       JEFFREY
               Przypuszczam, że musisz wkrótce

               wrócić do domu?
                       

                       SANDY
               Nie, czemu?

                    (domyśla się aluzji)
               Chcesz zobaczyć budynek? No to

               chodź, pokażę ci.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. ULICA LINCOLNA - NOC

Jeffrey i Sandy idą w świetle ulicznych latarni. Tabliczka

z nazwą "LINCOLN ST." Wchodzą w ciemność i idą dalej do
kamienicy po prawej stronie ulicy.

                       
                       SANDY

                    (wskazując głową
                     budynek)

               Oto i on. Kobieta mieszka na
               siódmym piętrze. Nie gap się za

               długo. Policja też patrzy.
                       

                       JEFFREY
               Gdzie oni są?

                       
                       SANDY

               Nie wiem. Nie ty masz ich
               widzieć, ale oni ciebie.

Zaczynają iść wolno z powrotem do domu Sandy.

                       

                       JEFFREY
               Dowiedzieli się czegoś, gdy ją

               przesłuchiwali?
                       

                       SANDY
               Nie wiem. Tak jak mówiłam, ona

               nie należy do spraw mojego ojca.
                       

                       JEFFREY
               No tak. A ci inni ludzie?

                       
                       SANDY

               Mój ojciec obserwuje biznesmena.
               Biznesmen miał partnera, który

               zniknął, zostawił cały interes,
               rodzinę, żonę i dwoje dzieci.

               Myślą, że został zamordowany.
                       

                       JEFFREY
               Naprawdę dużo słyszysz, co?

                       
                       SANDY

               Chyba tak.
                    (idą)

               Co zamierzasz robić, skoro już
               jesteś w domu?

                       
                       JEFFREY

               Muszę pomagać w sklepie żelaznym
               ojca. Na razie dają mi wybór, w

               jakich godzinach. To miłe.
                       

                       SANDY
               Ale to i tak nic ambitnego.

                       
                       JEFFREY

               Nie jest źle, chociaż dobrze też
               nie jest. Dużo gorzej jest ojcu.

                    (Jeffrey wskazuje dom)
               Znałem dzieciaka, który tu

               mieszkał i miał największy jęzor
               na całym świecie.

Jeffrey i Sandy śmieją się oboje.

                       
                       SANDY

               I co się z nim stało?
                       

                       JEFFREY
               Nie wiem. Wyjechał.

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC
                                                           

                                                A LONG SHOT

Jeffrey i Sandy idą i rozmawiają, czasem z oddali dochodzi
nas ich śmiech. Gra muzyka, ciepły temat.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Dochodzą do domu Sandy.

                                                           
                                CLOSER - JEFFREY & SANDY...

... przed jej domem.

                       
                       SANDY

               Muszę już iść.
                       

                       JEFFREY
               Dzięki za wycieczkę. Miło się z

               tobą gawędziło...

Sandy tylko patrzy na niego wstydliwie, obraca się w stronę
ścieżki prowadzącej do drzwi.

                       
                       JEFFREY

               ... i myślę, że się zobaczymy,
               nieraz.

                       
                       SANDY

               Też tak myślę. Tak jak mówiłeś,
               to jest dziwny świat.

                       
                       JEFFREY

                    (uśmiecha się)
               Pewnie. Dobranoc.

Jeffrey przygląda się, jak Sandy wchodzi do domu. Obserwuje

dom przez chwilę i widzi, że Sandy przechodzi przez duży
pokój. Jeffrey obraca się i odchodzi.

Znów wzbierają tajemnicze akordy muzyki, podczas gdy

Jeffrey idzie pośrodku nocy.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SKLEP ŻELAZNY BEAUMONTA - DZIEŃ

Jeffrey grzebie na zapleczu. Wyciąga jakiś sprzęt

dezynsekcyjny. Krzyczy do starego czarnego faceta, który
pracuje w sklepie - Eda.

                       
                       JEFFREY

               Hej, Ed, będzie w porządku, jak
               wezmę później to żelastwo do

               spryskiwania?

Ed zagląda na zaplecze. Dostrzega Jeffreya.
                       

                       ED
               Słuchaj, kolego. Jeśli

               potrzebujesz tego do opryskiwania
               robactwa, jest twoje. Nie robi mi

               różnicy.
                       

                       JEFFREY

               W porządeczku, Ed. Dzięki.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. SKLEP ŻELAZNY BEAUMONTA - DZIEŃ

Jeffrey wkłada sprzęt do bagażnika samochodu. Jest tam też

parę pisemek "Przebudźcie się". Jeffrey siada za kierownicą
i odjeżdża.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Jeffrey jedzie. Patrzy na zegarek. Jest 3:30.

EXT. LICEUM CENTRAL - DZIEŃ

Samochód Jeffreya zaparkowany jest po drugiej stronie

ulicy. Dzieciaki z liceum wylewają się głównym wyjściem. Po
chwili Jeffrey widzi Sandy, wychodzącą z dwiema czy trzema

koleżankami. Idą chodnikiem, coraz dalej od Jeffreya.

Jeffrey zapala silnik i jedzie wolno za nimi do rogu, gdzie
wyprzedza je, bardzo blisko. Sandy nagle go rozpoznaje.

                       
                       JEFFREY

               Jesteś głodna, spragniona, czy
               oba?

                       
                       SANDY

                    (wycofuje się)
               No nie wiem.

                       
                       JEFFREY

               Chciałbym z tobą pogadać o pewnej
               sprawie.

                       
                       SANDY

               Poczekaj chwilę. Zaparkuj gdzieś
               i poczekaj.

Sandy odciąga koleżanki z dala od samochodu Jeffreya i mówi

coś do nich. Trochę szeptów, chichotów i...
                       

                       SANDY
                    (do koleżanek)

               Proszę, ani słowa o tym Mike'owi.
               Obiecujecie?

Dziewczęta obiecują. Sandy odchodzi i wsiada do samochodu.

                       
                       JEFFREY

               Nie chcę być dla ciebie
               problemem.

                       
                       SANDY

               Jestem tu, nie widać?

                       
                       JEFFREY

                    (uśmiecha się, jakby
                     wiedział)

               Domyślam się, że Mike ma pewnie
               jakiś trening popołudniu.

                       
                       SANDY

               Ooo, sprytny jesteś. Tylko nie
               przeholuj z tym sprytem.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. RESTAURACJA - DZIEŃ

Jeffrey i Sandy siedzą w boksie. Właśnie podano im grzanki
ze smażonym serem i colę dla Jeffreya oraz colę dla Sandy.

                       
                       SANDY

               No dobra, teraz mów, o co chodzi.
                       

                       JEFFREY
               Czasem w życiu są okazje do

               zebrania wiedzy i doświadczenia.
               Czasem, w pewnych sytuacjach ...

               trzeba podjąć ryzyko. Dużo o tym
               myślałem. Założę się, że można

               sporo się dowiedzieć w mieszkaniu
               tej kobiety. No wiesz, zakraść

               się, ukryć i poobserwować.
                       

                       SANDY
               Mówiłeś, że to dziwny świat. A ty

               jesteś chyba najdziwniejszą jego
               częścią. Zgłupiałeś? Ona może być

               zamieszana w morderstwo. Ciarki
               mnie przechodzą.

                       
                       JEFFREY

               Spokojnie. Mam plan i myślę, że
               zadziała. Jest mała rólka dla

               ciebie, ale konieczna. Nie jesteś
               ciekawa mojego planu?

                       
                       SANDY

                    (myśli zaintrygowana
                     plus zaczyna jej się

                     podobać Jeffrey)
               Nie zaboli, jak usłyszę.

                       
                       JEFFREY

                    (podnieca się)
               W porządku. Najpierw trzeba wejść

               do jej mieszkania i otworzyć
               okno, którym wślizgnę się

               później.
                       

                       SANDY
               No a jak masz zamiar to zrobić?

                       

                       JEFFREY
               Tak się składa, że mam w

               samochodzie jakieś stare
               kombinezony i sprzęt do

               opryskiwania robali. Pójdę do jej
               mieszkania. Po kilku minutach ty

               zapukasz do drzwi, odciągniesz
               jej uwagę, a ja wtedy zrobię coś

               z oknem.
                       

                       SANDY
               Co mam powiedzieć, kiedy otworzy

               drzwi?
                       

                       JEFFREY
               Będziesz Świadkiem Jehowy. Mam

               kilka tych ich pisemek. Nie
               musisz długo jej odciągać, parę

               sekund, tylko tyle. Co o tym
               myślisz?

                       
                       SANDY

               Nie wiem. Brzmi jak marzenie. Ale
               tak naprawdę, to jest porąbane.

               Zbyt niebezpieczne.
                       

                       JEFFREY
               Spróbujmy na razie z pierwszą

               częścią planu. Jak dobrze
               pójdzie, zobaczymy co dalej. Nikt

               nie będzie nas podejrzewał, bo
               nikt by nie uwierzył, że dwoje

               ludzi jak my byłoby tak
               szalonych, by robić takie rzeczy.

                       
                       SANDY

               Tu masz rację.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - DZIEŃ

Jeffrey i Sandy są w samochodzie. Jeffrey próbuje wcisnąć

się w stary kombinezon.
                       

                       JEFFREY
               Teraz... przejdziemy się, żeby

               nikt nie kojarzył tablic
               rejestracyjnych, i dasz mi

               przynajmniej trzy minuty. Mogę
               ugrzęznąć tam na dłużej, ale

               potrzebuję czasu, żeby znaleźć
               dobre okno. W porządku?

                       
                       SANDY

               W porządku.
                       

                       JEFFREY
               No to chodźmy.

EXT. ULICA LINCOLNA - DZIEŃ

Wysiadają z samochodu. Sandy ma pisemka "Przebudźcie się".

                       
                       JEFFREY

               OK, idę. Zaraz, jak ona się
               nazywa?

                       
                       SANDY

               No masz. Dorothy Vallens, siódme
               piętro. Jej numer znajdziesz na

               skrzynce, mądralo.
                       

                       JEFFREY
               Dzięki. Dorothy Vallens. Dobra,

               powodzenia. Trzy minuty, nie
               mniej.

                       
                       SANDY

               W porządku. Powodzenia tobie.

Jeffrey odchodzi w kierunku kamienicy.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. KAMIENICA - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po frontowych schodach i wchodzi w podwójne

drzwi klatki schodowej.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA - DZIEŃ

Patrzy w górę i w dół po skrzynkach pocztowych. W końcu

znajduje "D.Vallens, 710".

Jeffrey wchodzi w głąb klatki schodowej.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SCHODY - KAMIENICA - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po schodach. Starsza Dama schodzi po

schodach. Widzi Jeffreya i jego sprzęt.
                       

                       STARSZA DAMA
               No, w samą porę pan się zjawił.

Jeffrey przybiera dla niej uśmiech. Gdy kobieta odchodzi:

                       
                       JEFFREY

                    (do siebie)
               To dobry znak.

Dalej wchodzi. Dociera na siódme piętro, znajduje

mieszkanie 710. Puka i czeka. Patrzy wokół, korytarz jest

pusty.

DOROTHY VALLENS otwiera drzwi. Jest bardzo piękną kobietą
dobiegającą czterdziestki. Ma nienaganną, pełną figurę,

ciemne oczy. Ciemne, bujne kręcone włosy. Pełne czerwone
wargi. Jednak teraz wygląda na odrobinę zmęczoną - trochę

jak niechętna światu kura domowa w szlafroku frotte.
                       

                       DOROTHY
               Tak? O co chodzi?

                       
                       JEFFREY

               Jestem od robaków. Mam przejrzeć
               pani mieszkanie.

                       
                       DOROTHY

               Boże, to świństwo śmierdzi.
                       

                       JEFFREY
                    (wchodząc)

               Nie. To coś nowego, bez zapachu.
                       

                       DOROTHY
               No to dobrze.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - DZIEŃ

Jeffrey chodzi wszędzie dookoła, spryskując szafki. Cały
czas zgląda po mieszkaniu.

Nad zlewem w kuchni jest okno do drogi pożarowej. Jeffrey

ogląda się, co robi Dorothy, ale ona przygląda się jego
pracy. Mieszkanie jest mniejsze, niż Jeffrey się

spodziewał, więc spryskuje kuchnię bardzo wolno i udaje, że
spryskiwacz się zacina.

Nagle ktoś puka do drzwi.

                       
                       DOROTHY

               Co jest? Dworzec Centralny?

Otwiera drzwi. Jeffrey patrzy: to nie Sandy. Facet w Żółtym
Sportowym Płaszczu - YELLOW MAN - stoi przy drzwiach.

Jeffrey zaczyna się pocić, bo Facet patrzy na niego nad
głową Dorothy. Dorothy mówi coś do niego, czego Jeffrey nie

słyszy.

Kiedy Jeffrey znów podnosi głowę, Faceta już nie ma. Cała
sytuacja zdaje się wymykać spod kontroli, kiedy Jeffrey

dostrzega klucz na blacie. W planie ogólnym - Jeffrey
kradnie klucz w chwili, gdy Dorothy zamyka drzwi. Ogarnia

swój sprzęt i wstaje.
                       

                       JEFFREY
                    (do Dorothy)

               To powinno je załatwić.
                       

                       DOROTHY
               Taa.

INT. SCHODY - KAMIENICA - DZIEŃ

Jeffrey wychodzi. Już na schodach widzi Sandy z jej

pisemkami "Przebudźcie się".
                       

                       SANDY
               Wszystko w porządku?

                       
                       JEFFREY

               Tak, zmywajmy się. Co się z tobą
               stało?

Kiedy schodzą po schodach:

                       
                       SANDY

               Już miałam podejść do drzwi,
               kiedy ten facet zrobił to za

               mnie. Udało się?
                       

                       JEFFREY
               Tak i nie. Poznałaś go?

                       
                       SANDY

               Nie, widziałam tylko jego plecy.
               Poszedł później drugimi schodami

               na końcu korytarza.
                       

                       JEFFREY
               Też się mu nie przyjrzałem, ale

               on mi raczej tak. Nie miałem
               czasu, żeby zrobić coś z oknem.

               Mam za to klucz.
                    (pokazuje klucz Sandy)

               Gustowny, nie?
                       

                       SANDY
               No, jeśli otwiera te drzwi.

                       
                       JEFFREY

               No tak.

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA - DZIEŃ

Dochodzą do drzwi wyjściowych.

                       
                       JEFFREY

               Ty pierwsza.

EXT. ULICA LINCOLNA - DZIEŃ

Wychodzą z budynku oddzielnie. Kiedy Jeffrey dochodzi do

samochodu, Sandy tam nie ma. Jeffrey rozgląda się. Zapala
silnik i odjeżdża.

Dostrzega ją przed sobą. Dojeżdża do niej. Sandy wsiada.

                       
                       SANDY

               No więc, co dalej?

                       
                       JEFFREY

               Mądra decyzja. Wchodzisz w to
               dalej?

                       
                       SANDY

               Jestem ci to winna, skoro
               skrewiłam pierwszą część.

                       
                       JEFFREY

               Niczego nie skrewiłaś, ale...
               jesteś mi coś winna. Chcę się tam

               zakraść wieczorem. Jest piątek,
               masz dzisiaj randkę?

                       
                       SANDY

               Owszem, mam.
                       

                       JEFFREY
               No tak, jest piątek wieczór, a ty

               jesteś piękną dziewczyną.
               Powinienem się domyśleć, że masz

               randkę. Tak już jest.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / DOM WILLIAMSÓW - DZIEŃ

Jeffrey odwozi Sandy do domu.

                       
                       SANDY

               Naprawdę chcesz, żebym to
               zrobiła, nie?

                       
                       JEFFREY

               Nie chcę cię w nic wciągać,
               naprawdę, mówię serio, ale jeśli

               jest tak źle, jak mówiłaś, oni
               mogą być zamieszani w morderstwo.

Zatrzymują się przy podjeździe domu Sandy.

                       
                       SANDY

                    (zastanawia się - znów
                     wbrew swojemu zdrowemu

                     rozsądkowi)
               Powiem Mike'owi, że jestem chora.

               Poza tym dzisiaj gra i nawet nie
               zauważy mojej nieobecności. Po

               grze pójdzie gdzieś z kumplami.
               Ale tak już dla jasności - kocham

               Mike'a. Co chcesz, żebym zrobiła?
                       

                       JEFFREY
                    (obserwuje ją przez

                     chwilę, potem)
               Przede wszystkim, zjemy niezłą

               kolacyjkę. Dowiedz się, gdzie
               Dorothy śpiewa.

                       
                       SANDY

               Już wiem. "Slow Club", przy

               Trasie nr. 7.
                       

                       JEFFREY
               Super. Przyjadę po ciebie o

               ósmej. Może być?
                       

                       SANDY
               No, ale nie zabieraj mnie spod

               domu. Ojciec pomyśli sobie coś
               dziwnego. Przyjdę pod twój dom.

               Będę tam o ósmej.
                       

                       JEFFREY
               OK. Idź już lepiej, zanim ktoś

               nas zobaczy.

Sandy wychodzi z samochodu i bez oglądania się idzie w
stronę domu. Jeffrey zwraca się do niej:

                       
                       JEFFREY

               Na razie.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

                                                           
                                            INSERT EKRAN TV

Telewizor jest włączony. Leci audycja kryminalna, ale

dźwięk jest ściszony.

Dr. Gynde daje Pani Beaumont zastrzyk z lekarstwa. Ciotka
Barbara siedzi w pobliżu.

                       
                       DR. GYNDE

               To załatwi sprawę, Frances, do
               następnego tygodnia. Nie chcę,

               żebyś tym się przeciążała.
               Powolutku.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Dopilnuję tego, Bill.
                       

                       DR. GYNDE
               To dobrze.

                       
                       PANI BEAUMONT

               Czuję się dobrze.
                       

                       DR. GYNDE
               Nie o to chodzi. Jesteś teraz w

               wielkim stresie, tym się nie
               przeciążaj. Nie daj się

               zwariować.

Jeffrey wchodzi do pokoju, żeby powiedzieć "do widzenia".
                       

                       JEFFREY
               Doktorze, cała moja rodzina jest

               chora. O co tu chodzi?

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Ja nie jestem chora.

Jeffrey pokazuje na głowę i robi kółeczko "kuku na muniu".
Wszyscy się śmieją, oprócz Ciotki Barbary.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Zobaczymy, kogo nie będzie w moim
               testamencie.

Znowu się śmieją.

                       
                       JEFFREY

                    (do matki)
               Mogę zabrać samochód?

                       
                       PANI BEAUMONT

               Oczywiście, Jeffrey.

Mówią sobie "do widzenia".

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey i Sandy patrzą na siebie. Jeffrey cofa samochód do

ulicy.

Sandy obserwuje kierującego Jeffreya, potem obraca głowę i
patrzy na sklepy i magazyny za oknem.

Kiedy ona tak patrzy, Jeffrey patrzy na nią. Sandy myśli.

                       
                       SANDY

               Jaki jest plan?
                       

                       JEFFREY
               Po pierwsze, pójdziemy do "Slow

               Club" zobaczyć Dorothy Vallens.
               Pooglądamy ją sobie przez chwilę.

               Poza tym chcę usłyszeć, jak
               śpiewa, i będziemy wiedzieć, że

               jest tam, a nie w mieszkaniu.
                       

                       SANDY
               Genialne.

                       
                       JEFFREY

               Potem pojedziemy do jej
               mieszkania, a ja tam się zaczaję.

                       
                       SANDY

               To na pewno nie jest mój zwykły
               piątek wieczór!

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

"Slow Club" to obskurny klub nocny na peryferiach miasta.

Brudny parking pokryty rozrzuconymi śmieciami, na którym
Jeffrey i Sandy parkują. Wychodzą z samochodu i wchodzą do

środka.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. "SLOW CLUB" - NOC

                       
                       ZMARNIAŁY KIEROWNIK

                    (francuski akcent)
               Dobry wieczór. Dla dwojga?

                       
                       JEFFREY

               Tak. Czy moglibyśmy dostać mały
               stolik z tyłu?

                       
                       KIEROWNIK

               Pewnie, proszę za mną.

Idą za nim. Siadają na wskazanych miejscach.
                       

                       KIEROWNIK
               Czy mógłbym przynieść państwu coś

               do picia?
                       

                       JEFFREY
               Poproszę zmrożonego Heinekena.

                       
                       SANDY

                    ("nie będę gorsza")
               Brzmi nieźle.

                       
                       JEFFREY

               Dwa.
                       

                       KIEROWNIK
               Dwa Heinekeny. Dziękuję.

Kierownik odchodzi.

Na scenie Gruby Komik opowiada dowcipy. Dowcipy są

dostosowane do widowni złożonej z roboli. Ludzie się
śmieją. Klub jest niemal pełny. Jeffrey i Sandy obejmują to

wszystko wzrokiem.
                       

                       JEFFREY
                    (do Kelnera)

               Kiedy Dorothy Vallens wychodzi na
               scenę?

                       
                       KELNER

                    (podchmielony i
                     przepracowany)

               Nie wiem. Zaraz. Zresztą kto wie?

Kiedy Kelner odchodzi:
                       

                       SANDY
               Facet był dobrze poinformowany.

Nalewają piwa do szklanek.
                       

                       JEFFREY
                    (podnosząc szklankę)

               Niech będzie za... ciekawe
               doświadczenie.

                       
                       SANDY

               Za to wypiję.

Piją.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT. "SLOW CLUB" - NOC

Później. Jeffrey i Sandy właśnie skończyli kolację. Mistrz

Ceremonii przygotowuje mikrofon art-deco w kształcie
rośliny. Na scenie są Saksofonista, Basista i Perkusista.

                       
                       MISTRZ CEREMONII

                    (niskim ciepłym głosem)
               Panie i panowie. Blue Lady, panna

               Dorothy Vallens.

Jest całkiem sporo oklasków, chociaż większość ludzi nadal
śmieje się, gada i pije. Dorothy Vallens wychodzi na scenę.

Uśmiecha się. Światła w lokalu wciąż się świecą. Kiedy

zaczyna śpiewać pierwsze linijki "BLUE MOON", światła gasną
i snop niebieskiego światła pada na nią, kiedy Dorothy

śpiewa słowo "Blue". Jest to wolna i zmysłowa wersja
piosenki.

Podczas występu Jeffrey i Sandy patrzą na siebie z myślą,

że to właśnie kobieta, do której mieszkania mają się
włamać.

Jeffrey i Sandy wychodzą z lokalu, kiedy Dorothy zaczyna

śpiewać następną piosenkę, "BLUE VELVET". Słyszą jeszcze
pierwsze parę wersów, zanim dochodzą do drzwi.

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Śpieszą się do samochodu, wsiadają i odjeżdżają.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey i Sandy jadą przez ciemne dzielnice miasta. Nie

rozmawiają, tylko zerkają jedno na drugie.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Skręcają w ulicę, przy której mieszka Dorothy Vallens, i

podjeżdżają do miejsca nieopodal budynku. Jeffrey wyłącza

silnik.

Jest bardzo cicho. Oboje rozglądają się, czy nikogo nie ma,
czy nikt ich nie obserwuje. Jeffrey próbuje dojrzeć

okiennice siódmego piętra. Są ciemne. Sandy porusza się.
Każdy najmniejszy dźwięk jest słyszalny. Sandy patrzy na

Jeffreya przez chwilę, potem znów na budynek.
                       

                       SANDY
               Jeffrey, nie wiem, czy powinieneś

               to robić.
                       

                       JEFFREY
               Czemu nie?

                       
                       SANDY

               To szalone i niebezpieczne. Mój
               Boże, nie powinnam była ci o tym

               mówić.
                       

                       JEFFREY
               Będzie dobrze. Myślę, że nie

               powinnaś tu zostać. Myślę, że
               powinnaś iść do domu. Umiesz

               prowadzić?
                       

                       SANDY
               Tak, ale...

                       
                       JEFFREY

               Zostaw samochód przed moim domem,
               OK?

                       
                       SANDY

               OK.
                       

                       JEFFREY
               Mogłabyś jeszcze chwilę zostać,

               gdyby klucz nie pasował.
                       

                       SANDY
               Chciałabym, żebyś tego nie robił.

               To nie ma żadnego sensu. Pojedźmy
               gdzieś lepiej i napijmy się kawy.

                       
                       JEFFREY

               Idę, Sandy. Zobaczymy się jutro i
               powiem ci wtedy, co i jak.

                       
                       SANDY

               Ja... nie chcę, byśmy widzieli
               się jutro. Mike przychodzi.

                       
                       JEFFREY

               O. W porządku. Mogę zadzwonić?
                       

                       SANDY
               No, zadzwoń.

                       
                       JEFFREY

               To może poczekać to niedzieli.

                       
                       SANDY

               Zadzwoń jutro, niech będzie.
               Powodzenia. Mam nadzieję, że

               potrafisz się też wykraść. Czy
               raczej zaczekasz, aż ona uśnie?

                       
                       JEFFREY

               Raczej tak.
                       

                       SANDY
               Zaczekam tutaj, aż przyjdzie.

                       
                       JEFFREY

               Na pewno?
                       

                       SANDY
               Zatrąbię cztery razy, usłyszysz i

               będziesz wiedział, że idzie na
               górę. OK?

Jeffrey kiwa głową.

                       
                       JEFFREY

               OK. Dzięki.
                       

                       SANDY
               Nie wiem, czy jesteś detektywem

               czy zboczeńcem.
                       

                       JEFFREY
               Ja wiem, a ty się musisz

               przekonać. Zobaczymy się później,
               to znaczy zadzwonię. OK?

                       
                       SANDY

               OK, OK. Na razie.

Jeffrey wychodzi z samochodu i zamyka drzwi. Patrzy raz
jeszcze na Sandy. Patrzą na siebie w ciszy.

Jeffrey widzi tylko jej wargi w ciemnym wnętrzu samochodu.

Sandy patrzy, jak Jeffrey przechodzi przez trawnik i idzie
do kamienicy. Prześlizguje się na miejsce dla kierowcy.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Jeffrey wchodzi szybko po schodach na siódme piętro.

Ktoś wychodzi z mieszkania właśnie w chwili, gdy Jeffrey
dochodzi do siódmego piętra.

Jeffrey wchodzi jeszcze na półpiętro wyżej i czeka, aż ktoś

zejdzie schodami.

Jeffrey schodzi wtedy na siódme piętro i idzie do drzwi
mieszkania 710. Wyciąga klucz i rozgląda się. Nikogo nie

ma. Jeffrey wkłada klucz - pasuje - przekręca go. Drzwi

otwierają się.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey szybko wchodzi do ciemnego mieszkania i zamyka

drzwi. To chwilę trwa, zanim jego oczy przywykają do
ciemności. Wkrótce znajduje drogę. Decyduje się ukryć w

szafie. Zanim jednak idzie do szafy, wolno bada mieszkanie,
tak jak tylko da się w ciemności. Idzie korytarzem do

sypialni.

Na drugim krańcu korytarza otwiera inne drzwi i jest
zaskoczony widokiem pustego dziecięcego pokoju. W pokoju

tym widzi spiczasty kapelusz ze śmigiełkiem na czubku, z
tych, które grają muzykę, kiedy śmigiełko się obraca.

Kapelusz leży spokojnie na łóżku. Jeffrey cicho zamyka
drzwi. Wraca do szafy. Kiedy jest już w środku, sprawdza,

jak dużo może zobaczyć. Przez szpary między listwami ma
widok na pół mieszkania. To tu właśnie zostanie. Robi parę

ruchów dla rozluźnienia. Bierze parę głębokich oddechów.
Patrzy na zegarek. Jest 10:17.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Sandy siedzi w samochodzie, pilnie przyglądając się
kamienicy i ulicy.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

W szafie Jeffrey potrząsa ramionami i porusza się trochę,
żeby rozprostować zmęczone mięśnie. Znów, bierze kilka

głębokich oddechów. Patrzy na zegarek. Jest 12:45.
                       

                       JEFFREY
                    (do siebie)

               No nie, pośpiesz się, Dorothy. No
               dalej. Muszę się wysikać. Super.

               Teraz albo nigdy.

Jeffrey wychodzi z szafy i idzie do sypialni, a potem do
drzwi łazienki. Uderza stopą w drzwi i robi tym duży hałas.

Zamiera.

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

Wchodzi do łazienki. Zaczyna sikać.

                       
                       JEFFREY

               Heineken.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Nagle Sandy podnosi się czymś zaalarmowana.

EXT. KAMIENICA - NOC

Samochód podjeżdża i Facet pomaga Dorothy Vallens wyjść.

Wchodzą do budynku.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

Jeffrey instynktownie spuszcza wodę w kiblu, a ponieważ

wszystko jest tak ciche, płynąca woda wydaje się bardzo
głośna.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA LINCOLNA - NOC

Sandy zaczyna trąbić.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Nie będąc w stanie usłyszeć ostrzegawczego trąbienia,

Jeffrey nonszalancko opuszcza łazienkę. Zbiornik wciąż
napełnia się wodą.

Nagle Jeffrey słyszy coś: klucz przekręcany w zamku.

Czmycha do szafy. Wpada do środka i zamyka drzwi w chwili,
gdy otwierają się drzwi wejściowe.

Równie nagle - zbiornik w toalecie napełnia i woda

przestaje płynąć - cisza, oprócz Dorothy Vallens przy
drzwiach wejściowych.

                       
                       DOROTHY (V.O.)

                    (widzimy Jeffreya
                     próbującego zatrzymać

                     przestraszony oddech w
                     ciemnej szafie)

               Dzięki, Jimmy, zobaczymy się
               jutro. Chcesz drinka czy coś?

                       
                       JIMMY (V.O.)

               Lepiej już pójdę. Dzięki.
                       

                       DOROTHY
               Dobranoc.

                       
                       JIMMY

               Dobranoc.

Drzwi wejściowe zamykają się i zapala się światło w dużym
pokoju. Jeffrey widzi Dorothy idącą na niego. Idzie wprost

do szafy, są prawie twarzą w twarz, kiedy dzwoni telefon.

Dorothy odwraca się natychmiast i idzie odebrać. Ratuje to
Jeffreya od zemdlenia. Myślał, że już po nim. Podsłuchuje.

                       
                       DOROTHY

                    (do słuchawki)

               Halo?, tak. Tak panie, Frank.
               Pozwól mi z nim rozmawiać.

               Proszę, Frank, panie. Lubię
               śpiewać Blue Velvet. Don? W

               porządku, nie martw się. Don?!,
               słyszysz mnie? Czy z małym

               Donny'm w porządku? Jest tam?
               Don? Znaczy Meadow Lane? Frank?!

               Co z nim jest? Wiem. Kiedy?
               Dobrze, za godzinę. Będę słodka.

               Mama cię kocha. Dobrze, Frank,
               panie.

Odkłada ostro słuchawkę i kładzie głowę w dłoniach.

                       
                       DOROTHY

                    (do siebie)
               Frank, ty sukinsynu!

Idzie do kanapy, siada i zaczyna ssać palec. Wstaje nerwowo

i patrzy chwilę na fotografię w ramce, po czym chowa
fotografię pod poduszką na kanapie. Wkłada na gramofon

płytę, "FOR YOUR PRECIOUS LOVE", włącza. Siada z powrotem i
znowu ssie palec, słuchając muzyki. Zaczyna płakać. Hamuje

się i wyłącza płytę. Zaczyna zdejmować pończochy. Potem
zdejmuje sukienkę.

Pod spodem ma stanik i majtki. Przechodzi przez pokój,

idzie korytarzem do łazienki.

Jeffrey nie może jej teraz dobrze widzieć. W łazience
Dorothy zdejmuje majtki. Jest teraz naga. Patrzy na swoje

odbicie w lustrze. Widzimy twarz obserwującego ją Jeffreya.
Dorothy zupełnie znika z widoku i słyszymy, jak zaczyna

brać prysznic.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Twarz Jeffreya. Widzi Dorothy - w szlafroku - idącą znów w

jego stronę. Jeffrey szybko cofa się w głąb szafy, tak jak
tylko może.

Dorothy otwiera szafę, sięga w głąb i wyjmuje tunikę z

niebieskiego aksamitu. Nie widzi Jeffreya, chociaż nie
ukrył się zbyt dobrze. Zamyka szafę, dźwięk zapadki w

zamku.

Jeffrey jest w prawie idealnej ciemności. Nasłuchuje.
Słyszy chodzenie po pokoju, potem ciszę. Słyszy wodę

płynącą w zlewie w kuchni.

Znów słyszy kroki Dorothy. Teraz ją widzi. Dorothy siada na
łóżku. Podnosi głowę wtedy, gdy Jeffrey rusza nogami dla

zmiany środka ciężkości. Patrzy na szafę dziwnie, ale
podnosi spokojnie książkę i kartkuje ją. Wstaje wolno.

Jeffrey nie wie, co jest grane. Patrzy, ale Dorothy znika z

pola jego widzenia.

NAGLE, słyszy otwieraną szufladę, a potem równie nagle

drzwi szafy otwierają się, a za nimi stoi Dorothy z
pistoletem wycelowanym w Jeffreya. Kiedy zdaje sobie

sprawę, że ktoś naprawdę jest w szafie, krzyczy raz, a
głośno.

                       
                       DOROTHY

                    (głośny krzyk, potem:)
               WYNOCHA STĄD!! WYNOCHA!! Łapy na

               głowę, na głowę. NO DALEJ!! Na
               kolana - NATYCHMIAST!! Co tu

               robisz? Kim jesteś? Jak się
               nazywasz? ... NO JAK SIĘ

               NAZYWASZ?!
                       

                       JEFFREY
               Jeffrey.

                       
                       DOROTHY

               Jeffrey. Jeffrey jak?
                       

                       JEFFREY
               Jeffrey nijak.

                       
                       DOROTHY

               A jakże! Niech no zobaczę twój
               portfel.

                    (czyta jego prawo
                     jazdy)

               Jeffrey Beaumont. Co robisz w
               moim mieszkaniu, Jeffrey

               Beaumont?
                       

                       JEFFREY
               Chciałem się z panią zobaczyć.

                       
                       DOROTHY

               Co? Robisz ze mnie durnia? Kto
               cię tu przysłał?

                       
                       JEFFREY

               Nikt.
                       

                       DOROTHY
               Cholera, lepiej żebyś mi coś

               powiedział.
                       

                       JEFFREY
               To był... eksperyment. Tak żebym

               sprawdził, czy potrafię to
               zrobić.

                       
                       DOROTHY

               Eksperyment? Hej, widziałam cię
               już wcześniej.

                       
                       JEFFREY

               Spryskiwałem pani mieszkanie.
               Zabrałem klucz. Nie miałem

               zamiaru nic zrobić, oprócz

               patrzenia na panią.
                       

                       DOROTHY
               Powiesz mi, co widziałeś. POWIESZ

               MI.
                       

                       JEFFREY
                    (przestraszony,

                     zdenerwowany)
               ... Widziałem, jak pani wchodzi,

               rozmawia przez telefon. Rozbiera
               się.

                       
                       DOROTHY

                    (przerywa mu)
               Przez telefon. Co słyszałeś, jak

               mówiłam przez telefon? Powiesz
               mi, słowo w słowo.

                       
                       JEFFREY

                    (próbując sobie
                     przypomnieć)

               Przywitała się pani... z
               Frankiem. Chciała pani z kimś

               rozmawiać. Z Donem? i z małym
               Donny'm. Powiedziała pani "mama

               cię kocha". I coś o Meadow Lane.
               Coś za godzinę. Więcej nie

               pamiętam.

Dorothy obserwuje Jeffreya przez chwilę, myśli.
                       

                       DOROTHY
               Zgadza się. Tak właśnie mówiłam.

               Masz dobrą pamięć. A potem co?
                       

                       JEFFREY
               Więc...

                       
                       DOROTHY

               POTEM CO?
                       

                       JEFFREY
               Potem się pani rozebrała.

                       
                       DOROTHY

               Który to już raz zakradasz się do
               mieszkania nieznajomej i oglądasz

               ją, jak się rozbiera?
                       

                       JEFFREY
                    (cicho, winiąc siebie)

               Nigdy wcześniej.
                       

                       DOROTHY
               Jak byś się czuł, gdyby ktoś

               zakradł się do twojego domu i cię
               podglądał?

                    (wpada na pomysł)
               Rozbieraj się. Chcę cię obejrzeć.

                       

                       JEFFREY
               Nie. Da pani spokój.

                       
                       DOROTHY

               NIE, to ty daj spokój. Zdejmuj
               spodnie. Chcę cię obejrzeć.

                       
                       JEFFREY

               Niech pani posłucha, przykro mi,
               niech pani da mi wyjść.

                       
                       DOROTHY

               Nie ma mowy.

Dorothy podchodzi do blatu w kuchni i bierze nóż. Idzie do
Jeffreya, teraz ma i nóż, i pistolet. Jeffrey jest

przestraszony.
                       

                       DOROTHY
               Rozbieraj się. Chcę cię sobie

               obejrzeć.

Jeffrey zaczyna się rozbierać. Najpierw zdejmuje buty i
skarpetki, potem koszulę. Rozpina pasek i rozporek,

zdejmuje spodnie. Teraz jest już tylko w bieliźnie.
                       

                       DOROTHY
               WSTAWAJ.

Jeffrey wstaje.

                       
                       DOROTHY

               Podejdź bliżej.

Dorothy ma na twarzy dziwny wyraz. Sięga do majtek Jeffreya
i ściąga je do kolan. Patrzy na niego.

                       
                       DOROTHY

                    (szepcze)
               Czego ode mnie chcesz?

                       
                       JEFFREY

                    (cicho, podniecając
                     się)

               Ja... nie wiem.

Dorothy wpada w marzycielski, senny nastrój i zaczyna mówić
dziecięcym głosem. Rozpina swoją tunikę i przyciąga

Jeffreya do piersi.
                       

                       DOROTHY
               Nie ruszaj się. Nie patrz.

Jeffrey zamyka oczy w nerwowym podnieceniu, a Dorothy

zaczyna go dotykać.
                       

                       DOROTHY
               Podoba ci się to?

                       
                       JEFFREY

               Tak.

Jeffrey próbuje ją dotknąć.

                       
                       DOROTHY

               Nie ruszaj się albo cię zabiję.

Patrzy na niego.
                       

                       DOROTHY
               Lubisz tak rozmawiać?

                       
                       JEFFREY

               Nie.
                       

                       DOROTHY
               Kładź się na łóżku.

Jeffrey kładzie się. Wygląda na przestraszonego.

PUK, PUK przy drzwiach. Dorothy wygląda na przerażoną.

Szybko podnosi palec do ust, "ciii", i szepcze do Jeffreya.
                       

                       DOROTHY
                    (wściekły szept)

               Zamknij się i pośpiesz. Do szafy.
               Nic nie mów albo zginiesz. Nie

               żartuję.

Pukanie jest coraz intensywniejsze. Jeffrey bierze swoje
rzeczy i wchodzi do szafy - nagi w ciemności. Dorothy

zapina tunikę i podąża do drzwi wejściowych.

Jeffrey widzi wchodzącego FRANKA.

Frank jest krępym facetem średniego wzrostu, z twarzą
okoloną włosami. Ubrany jest w obcisły niebieski T-shirt i

starą czarną sportową kurtkę. Niebieskie dżinsy i wysokie
buty. Jego prezencja to surowa seksualność, bomba, która

może w każdej chwili wybuchnąć.

Frank wchodzi wolno do pokoju, cały czas patrząc na
Dorothy. Siada na kanapie.

                       
                       DOROTHY

               Witaj, misiu.
                       

                       FRANK
                    (zirytowany, z łaski)

               Zamknij się. Jestem tatusiem,
               półgłówku.

                       
                       DOROTHY

               Witaj, tato.
                       

                       FRANK
                    ("nie pamiętasz o

                     grzeczności?")
               Mój burbon.

Dorothy idzie do kuchni, żeby zrobić drinka dla Franka.

Kiedy przechodzi obok szafy, Jeffrey widzi strach w jej

oczach.

Wraca z małą szklanką burbona i podaje ją Frankowi. Frank
bierze łyk.

                       
                       FRANK

               Siadaj. Przynieś sobie krzesło.

Dorothy bierze małe krzesło stojące pod ścianą i siada.
Poprawia tunikę.

                       
                       FRANK

                    (obserwując ją)
               Rozłóż nogi.

Dorothy wolno rozchyla nogi. Widzi Jeffreya gapiącego się

na nią w ciemności szafy.
                       

                       FRANK
               Szerzej.

Dorothy rozchyla nogi szerzej. Frank patrzy na jej krocze i

pije burbona. Patrzy się chwilę na podłogę, potem wolno
przenosi wzrok na ciało Dorothy, na jej krocze.

Dorothy patrzy w sufit czekając. Frank nagle sięga do

paska, gdzie ma mały zbiorniczek i maskę. Otwiera zawór
zbiorniczka i przykłada maskę do ust i nosa. Zbiorniczek

napełniony jest helem, głos Franka staje się bardzo wysoki
i dziwnie brzmiący. Rezultat jest niepokojący.

                       
                       FRANK

                    (wysokim głosem)
               Mamusiu.

Dorothy drga. Wciąż patrzy w sufit.

                       
                       FRANK

               MAMUSIU!
                       

                       DOROTHY
                    (przestraszona)

               Mama jest z tobą.
                       

                       FRANK
               Dzidziuś chce się pieprzyć.

Wtedy głos Franka staje się normalny.

                       
                       FRANK

                    (normalnie, ale głośno
                     jak rozkaz dla siebie)

               GOTUJ SIĘ DO RŻNIĘCIA!

Frank podchodzi do Dorothy i klęka przed nią. Bierze
kolejny łyk helu.

                       
                       FRANK

                    (wysokim głosem)
               Dzidziuś chce niebieski aksamit.

Dorothy rozpina tunikę i daje trochę materiału Frankowi.
                       

                       DOROTHY
                    (szepcze)

               Dobrze.

Frank zbliża wolno usta do tuniki i przebiega nimi po
teksturze aksamitu. Jego dłonie gniotą aksamit i wyczuwają

ciało Dorothy pod spodem. Dochodzą do piersi Dorothy, a
usta Franka ssą i gryzą aksamitną tunikę.

Dorothy jest bardzo przestraszona, ale podnieca się mimo

strachu. Wtedy Frank gwałtownie i bez skrupułów ściąga
Dorothy na dywan. Ostrzega ją.

                       
                       FRANK

               Nie patrz na mnie!

Zaczyna wpychać kawałek tuniki do ust Dorothy. Odpycha
ramiona Dorothy w tył, Dorothy trzyma jej tak, pozwalając

Frankowi robić to po swojemu. Frank ssie i gryzie aksamit
wystający z jej ust, jednocześnie szczypie i gniecie jej

piersi w dziwny, siłowy, ale i bojaźliwy sposób. Dorothy
pojękuje. Frank oddycha bardzo ciężko. Dotyka jej krocza.

                       
                       FRANK

               Nie patrz na mnie!!!
                    (ciężko oddychając)

               Tatuś jest w domu.

Zaczyna teraz wpychać materiał do swoich ust i wchodzi na
Dorothy. Wygina ją w łuk, pociąga jej nagie ciało pod nim w

przód i w tył. Szybciej i szybciej. Szczytuje pod
spodniami. Głowa Dorothy odchyla się w tył - widzi Jeffreya

w szafie, w oddali i rozmytego. Dla bezpieczeństwa patrzy
też po bokach Franka.

                       
                       FRANK

                    (wrzeszczy)
               Nie patrz na mnie!!!

Uderza ją w twarz. Nos Franka marszczy się, kiedy Frank

próbuje stłumić szloch wybuchający gdzieś w środku.
Odchodzi na czworakach. Materiał wypada mu z ust. Jego

oddech jest teraz jeszcze cięższy. Frank wstaje i zaczyna
chodzić po mieszkaniu. Idzie do ściany, gasi światła,

odwraca się i idzie do łazienki, wciąż dysząc i próbując
stłumić płacz. Dorothy pojękuje cicho.

Robi się bardzo cicho i nieruchomo na chwilę. Wtedy Jeffrey

słyszy Franka z jego wysokim od helu głosem, rozmawiającego
ze sobą w łazience. Wysoki dziwny dźwięk odbija się

pogłosem gdzieś daleko. Jeffrey nie wie, co to jest - ale
wkrótce słyszy wysoki od helu śmiech Franka. Frank wraca do

pokoju. Maskę ma założoną na twarz. Także jego oddech jest
teraz wysoki. Śmieje się chwilę i odchodzi ciemnym pokojem

do drzwi wyjściowych.
                       

                       FRANK
               Trzymaj się, dziecino. Do

               zobaczenia w przyszłe święta!

Frank wychodzi i zatrzaskuje drzwi. Mieszkanie jest ciche

oprócz pojękiwań Dorothy.

Jeffrey jest oszołomiony. Nie rusza się. Patrzy na Dorothy
leżącą w nikłym kręgu światła. Dorothy przewraca się na

brzuch i zaczyna płakać. Płacz jest głęboki i szczery.

Powoli Jeffrey wychodzi z szafy i podchodzi do niej.
Pochyla się i dotyka jej. Dorothy wzdraga się i obraca się,

by go zobaczyć. Na powrót płacze. Jeffrey próbuje ją
podnieść.

                       
                       JEFFREY

               Czemu nie pójdzie się pani
               położyć. No dalej, pomogę pani.

Dorothy podnosi się ciężko z pomocą Jeffreya. Jeffrey

odprowadza ją do łóżka. Dorothy kładzie się na boku,
obrócona do ściany. Jeffrey okrywa ją prześcieradłem.

                       
                       DOROTHY

               Nie.
                    (wskazuje na

                     prześcieradło)
               Nie lubię tego. Czego chcesz?

                       
                       JEFFREY

               Niczego. Wszystko w porządku?
                       

                       DOROTHY
               Pewnie, że w porządku.

                    (znowu zaczyna płakać)
                       

                       JEFFREY
               Więc już sobie pójdę.

Zaczyna ubierać swoją bieliznę, która jest obrócona na lewą

stronę. Jeffrey próbuje obrócić ją wierzchem do góry.
                       

                       DOROTHY
               Don?

                       
                       JEFFREY

               Nie.
                       

                       DOROTHY
               Don, przytul mnie. Boję się.

               Przytul mnie, proszę.

Jeffrey obraca się w jej stronę. Obserwuje ją. Wyciąga dłoń
i dotyka jej ramienia. Siada i przytula ją.

                       
                       DOROTHY

                    (szepcze)
               Dziękuję ci, kochanie.

                       
                       JEFFREY

                    (szepcze)
               Już w porządku. W porządku.

Leżą razem długą cichą chwilę.
                       

                       DOROTHY
               Podoba ci się mój dotyk?

                       
                       JEFFREY

                    (waha się)
               Tak.

                       
                       DOROTHY

               Widzisz moje piersi? Widzisz?

Jeffrey patrzy.
                       

                       JEFFREY
               Tak.

                       
                       DOROTHY

               Widzisz moje sutki?
                       

                       JEFFREY
               Tak.

                       
                       DOROTHY

                    (szepcze)
               Możesz je pocałować, jeśli

               chcesz. Dotknij je, stają się
               twarde.

Jeffrey zbliża głowę. Dorothy zamyka oczy.

                       
                       DOROTHY

               No dalej. Nie mam nic przeciwko.

Jeffrey nic nie może poradzić - liże i ssie jej sutki i
dotyka jej piersi. Oboje bardzo się podniecają.

                       
                       DOROTHY

               Dotknij mnie.

Jeffrey wchodzi na Dorothy. Dorothy nagle rozpoznaje go.
                       

                       DOROTHY
               Możesz mnie uderzyć, jeśli

               chcesz.
                       

                       JEFFREY
               Nie, naprawdę, nie chcę.

Dorothy wygina się w łuk i jęcząc wali głową w ścianę.

                       
                       JEFFREY

               Przestań!

Dorothy porusza się, jakby nie chciała mieć więcej do
czynienia z Jeffreyem. Odsuwa od niego dłonie.

                       
                       DOROTHY

                    (szepcze)
               Lubisz mnie?

                       

                       JEFFREY
                    (szepcze)

               Tak, lubię cię.
                       

                       DOROTHY
                    (szepcze)

               Możesz być moim specjalnym
               przyjacielem, przychodzić i

               wchodzić we mnie.

Zaczynają się kochać. Nagle Dorothy zaczyna płakać.
                       

                       JEFFREY
               O co chodzi?

Równie nagle Dorothy policzkuje Jeffreya, bardzo mocno.

                       
                       DOROTHY

               Złaź ze mnie.

Jeffrey schodzi z niej, przyciskając dłoń do twarzy.
Dorothy idzie do łazienki cały czas płacząc. Jeffrey siada,

zdezorientowany.

Nagle Jeffrey słyszy potworny wrzask Dorothy. Prawdziwy
krzyk przerażenia. Biegnie do łazienki, zobaczyć o co

chodzi.

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

Dorothy jest właśnie podczas spuszczania wody po czymś w

toalecie. Woda kipi w sedesie. Jeffrey obraca się do
Dorothy. Dorothy trzęsie się i jest cała w szoku.

                       
                       DOROTHY

               Spuściłam to w sedesie.
                       

                       JEFFREY
               Co?

Patrzy w wirującą wodę. To "coś" wygląda jak ucho,

obracające się w wirze raz za razem. Cokolwiek to było,
znika.

                       
                       DOROTHY

               Spuściłam to w sedesie.

Jeffrey spogląda na lustro. Widzi tam napisane kostką mydła
słowa "spójrz w dół".

Spogląda w dół do umywalki. Na jej dnie widzi mały skrzep i

plamę świeższej krwi.

Jeffrey nagle przypomina sobie wysoki od helu głos Franka
odbijający się pogłosem w łazience.

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC
                                                           

                                                  FLASHBACK

Frank w łazience.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC
                                                           

                                                  FLASHBACK

Frank przy drzwiach mówi "do zobaczenia w przyszłe święta".

INT. ŁAZIENKA DOROTHY - NOC

                       
                       JEFFREY

                    (wewnętrzny głos)
               W przyszłe święta. Czy uważa się

               za świętego Mikołaja, który
               przyniósł Dorothy prezent? Co to

               było? Ucho? Kolejne ucho?!?
                    (na głos do Dorothy)

               Co to było?
                       

                       DOROTHY
                    (dziwnie -

                     przestraszona, że to
                     Jeffrey mógł to coś

                     zostawić)
               A ty wiesz?

                       
                       JEFFREY

               Nie.
                       

                       DOROTHY
                    (oddychając ciężko;

                     dziwnie)
               Nie?

                       
                       JEFFREY

               Nie. Co się dzieje?
                       

                       DOROTHY
               Może nie wiesz, za to ja znam

               ciebie. Jesteś Jeffrey Beaumont,
               wiem gdzie mieszkasz, i wiem, jak

               cię dostać, i wiem, jak cię
               zabić.

                       
                       JEFFREY

               Proszę, nie mów tak. Jesteś
               zdenerwowana, a ja ci nie

               pomagam. Przykro mi za to, co
               zrobiłem. Chyba już pójdę.

                       
                       DOROTHY

               Idź więc. Nie dam ci wejść teraz
               we mnie, ale chcę tego. I lubię

               cię.
                       

                       JEFFREY
               Więc nie mów o zabijaniu.

                       

                       DOROTHY
               A mówiłam? Nie miałam tego na

               myśli. A może miałam?
                    (śmieje się)

               Czasami myślę, że to mogłoby być
               zabawne.

                    (dziwny uśmiech)
               No już, idź sobie. Nie otworzę

               się przed tobą teraz. Ale zdradzę
               ci moją małą tajemnicę.

                    (nachyla się)
               Pragnę umrzeć.

                       
                       JEFFREY

               Nie mów tak.
                       

                       DOROTHY
               To tajemnica, więc nie dziel się

               z nią z nikim. Pewnego dnia
               pokażę ci gdzie. Teraz muszę już

               iść spać.
                       

                       JEFFREY
                    (przestraszony jej

                     szaleństwem)
               OK.

Jeffrey patrzy raz jeszcze na krew na dnie umywalki.

Spogląda na piękne, spowite złowieszczą ciemnością oczy
Dorothy Vallens, obraca się, idzie korytarzem do pokoju.

Przechodzi wolno przez drzwi, nagle obraca się i idzie znów
korytarzem do łazienki. Zatrzymuje się w drzwiach i patrzy

na obróconą do niego tyłem Dorothy. Dorothy patrzy w
umywalkę. Jeffrey zauważa, że brakuje kwadratowego kawałka

materiału z tyłu jej niebieskiej aksamitnej tuniki.
                       

                       JEFFREY
               Idę już.

Dorothy szepcze coś sama do siebie.

                       
                       DOROTHY

                    (słabiutki szept)
               Pomóż mi, pomóż. Proszę.

Jeffrey nie wie co robić.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey obraca się, idzie do pokoju i przechodzi przezeń.
Patrzy wokół i widzi pustą szklankę po burbonie Franka.

Nagle przypomina sobie fotografię, którą Dorothy ukryła pod
poduszką. Podnosi poduszkę i widzi fotografię

uśmiechniętego mężczyzny i stojącego przy nim małego
chłopca w spiczastym kapeluszu ze śmigiełkiem na czubku.

Jeffrey obraca fotografię i widzi stary akt ślubu. Na nim
zdanie: Dorothy Vallens Donowi.

                       
                       JEFFREY (V.O.)

               Don. O mój Boże.

Chowa fotografię pod poduszką. Widzi telefon Dorothy.

Przypomina sobie numer - poruszając wargami przy każdej
cyfrze. Idzie do drzwi wejściowych i otwiera je cicho.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Wygląda na korytarz. Jest pusty.

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA - NOC

Jeffrey wychodzi szybko na schody i schodzi. Stopnie są

cementowe i kroki Jeffreya odbijają się bardzo głośnym
echem. Jeffrey dochodzi do drzwi oznaczonych napisem

"WYJŚCIE"...

EXT. ULICA LINCOLNA - NOC

... i wychodzi, przechodzi przez trawnik i wychodzi na

chodnik.

Idzie chodnikiem biorąc głębokie oczyszczające oddechy.
Patrzy na zegarek. Jest 2:30. Jeffrey czuje się

jednocześnie bardzo zdeprymowany, zaniepokojony, ale i
podekscytowany. W skrytości ducha boi się bagna, w które

wdepnął.

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey wchodzi do domu. KAMERA ślizga się po ciemnym

dywanie do kobiecej stopy. Zapalają się światła. KAMERA
unosi się wzdłuż nogi - to Pani Beaumont czeka w fotelu i

patrzy.
                       

                       JEFFREY
                    (zaskoczony)

               Boże, przestraszyłaś mnie.
                       

                       PANI BEAUMONT
               Czy coś się stało? Co jest z

               twoją twarzą?
                       

                       JEFFREY
               Nic. Wszystko gra.

                       
                       PANI BEAUMONT

               Jeffrey, nie możesz wychodzić
               gdzieś na pół nocy i się

               szwendać. Musi być jakiś
               porządek. Pomyślałam, że

               przydałoby się zadzwonić do ojca,
               jak wrócisz, ale teraz jest już

               stanowczo za późno.
                                                           

                                                   FADE TO:

INT. SYPIALNIA JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey wstaje z łóżka i idzie do telefonu. Wykręca numer.
                       

                       JEFFREY
               Proszę z Louise Wertham. OK.

                    (czeka)
               Louise? Tu Jeffrey. Cześć, co

               tam?
                    (pauza)

               WYCHODZISZ ZA MĄŻ? Dobry Boże,
               Louise! Żartujesz sobie?

                    (długa pauza)
               No dobra, Louise, życzę ci dużo

               szczęścia, ale jeśli ci nie
               wyjdzie, radzę ci, zapisz się do

               komedii.

Jeffrey odkłada słuchawkę ostro. Potrząsa głową.

INT. SKLEP ŻELAZNY BEAUMONTA - DZIEŃ

Jeffrey - za ladą w sklepie - pije kawę z kubka. Myśli.

Bierze jeszcze jeden łyk kawy i odkłada kubek. Zakłada
dłonie za plecy i zaczyna chodzić tak w tę i z powrotem.

                       
                       JEFFREY

                    (do siebie, na głos)
               Jak mogę jej pomóc? Nie powiem

               jej przecież, żeby poszła do
               detektywa Williamsa. Pomyśli, że

               jestem z policji. Ma mój adres.
               Może tam pójść, jeśli zostanie

               zmuszona. Powiem jej, powiem, ale
               ona myśli, że jestem Donem, jej

               mężem? I gdzie do diabła jest
               Don? Może nie żyje?

Jeffrey wykręca numer w telefonie.

                       
                       JEFFREY

               Halo? Pani Williams? Tu Jeffrey
               Beaumont. Dobrze, w porządku. Czy

               zastałem Sandy? OK. Cześć, Sandy.
               Możesz rozmawiać? On jest? Dobra,

               powiedzmy, że pogadamy jeszcze
               potem. Poszło dobrze, opowiem ci

               o tym. Kolacja? Jutro wieczorem?
               O siódmej, tak, brzmi nieźle.

               Dobrze, wciąż jest w szpitalu.
               OK. Do zobaczenia jutro. I

               dzięki.

INT. LABORATORIUM - SZPITAL - DZIEŃ

Gra przenikliwa, tajemnicza muzyka, podczas gdy...

... Dr. Gynde patrzy na różne próbki krwi pod potężnym

mikroskopem. Widzimy w zbliżeniach różne skomplikowane

gadżety.
                       

                       JEFFREY (V.O.)
               Czy tak właśnie wygląda to, na co

               choruje mój ojciec?
                       

                       DR. GYNDE
               Tak.

Krew widziana w zbliżeniu. Komórki poruszają się.

Dr. Gynde zmienia powiększenie. Komórki stają się ogromne -

potem, jeszcze większe. Są tak duże, że słyszymy ich
poruszanie się.

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Parking jest na wpół pełny. Silny wiatr powiewa śmieciami
wokół. Jeffrey parkuje samochód...

INT. "SLOW CLUB" - NOC

... wchodzi do klubu. Mówi do Kierownika.
                       

                       JEFFREY
               Proszę stolik z tyłu.

                       
                       KIEROWNIK

               Oczywiście.

Dorothy śpiewa swój otwierający występ utwór, podczas gdy
Kierownik sadza Jeffreya.

                       
                       JEFFREY

               Dla mnie zmrożony Heineken.
                       

                       KIEROWNIK
               Heineken, oczywiście, proszę

               pana.

Kiedy Kierownik odchodzi, Jeffrey obserwuje klub. Jest
bardzo ciemno, pełno dymu. Jeffrey nie widzi przez to

dobrze, ale nagle dostrzega Franka siedzącego z jakimiś
Kolesiami, patrzącego na śpiewającą Dorothy. Frank i

Kolesie siedzą dwa stoliki od Jeffreya.

Frank jest zupełnie pochłonięty śpiewem Dorothy, patrzy
bardzo poważnie. Spogląda prosto w jej oczy. Obraca w

palcach mały kawałek niebieskiego aksamitu. Jak poprzednio,
pierwszy numer Dorothy, "BLUE MOON", przechodzi w "BLUE

VELVET". Tą piosenkę Dorothy śpiewa jakby tylko dla Franka.
Kiedy kończy, Frank nie przestaje patrzyć na Dorothy, a

wszyscy inni klaszczą głośno.

Jeffrey dopija Heinekena i wychodzi na zewnątrz.

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Jeffrey patrzy dookoła na wszystkie samochody, ale żaden z
nich nie wyróżnia się, jakby miał należeć do Franka.

Jeffrey wsiada do samochodu i wyjeżdża na ulicę. Parkuje w
innym miejscu i czeka.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. "SLOW CLUB" - NOC

Koło Jeffreya przejeżdża coś z rykiem, a w oddali kilkoro
ludzi wychodzi ze "Slow Club". Pośród nich jest Frank i

jego przyjaciele. Wsiadają do czarnego Forda Fairlane i
wyjeżdżają z parkingu w dół autostrady. Jeffrey zapala

silnik i zaczyna podążać za nimi. Musi docisnąć gaz do 65
mil/h, żeby nadążyć za Frankiem.

EXT. MIEJSKIE ULICE - NOC

Gra tajemnicza muzyka.

Jeffrey śledzi ich do skrzyżowania, gdzie skręcają w prawo.
Stoi za nimi na światłach. W ich samochodzie palą się

ogniki papierosów. Światło zmienia się na zielone i Frank
rusza. Jeffrey podąża za nim przez ciemną dzielnicę w

kierunku doków. Wjeżdża za nimi w wąską ulicę pomiędzy
ciemnymi fabrykami.

EXT. FRONT STREET - NOC

Mroczna, niska muzyka.

Jeffrey widzi, że Frank parkuje samochód. Sam szybko
parkuje, gasi światła i silnik. Obserwuje Franka i jego

przyjaciół wchodzących do starej kamienicy obok
introligatorni. Znikają w środku. Linie wysokiego napięcia

bzyczą głośno.

Jeffrey wychodzi z samochodu i idzie wyludnioną ulicą.
Dochodzi do samochodu Franka, który chłodząc się wydaje

trzeszczące dźwięki. Patrzy na tablice rejestracyjne,
podchodzi do nich kilka kroków i zapisuje je w swoim

notesiku. Idzie dalej, w stronę kamienicy.

INT. KLATKA SCHODOWA - KAMIENICA FRANKA - NOC

Wewnątrz patrzy na nazwiska na skrzynkach pocztowych. Widzi

- Frank Booth. To imię przyprawia go o ciarki na plecach.
Numer mieszkania to 26.

W oddali słyszy kroki. Szybko wychodzi...

EXT. FRONT STREET - NOC

... przechodzi przez ulicę do swojego samochodu. Wsiada i
czeka. Frank wychodzi z budynku i przechodzi do swojego

samochodu.

                       
                       JEFFREY

                    (na głos do siebie)
               Założę się, że wiem, gdzie

               jedziesz.

Zaczyna jechać za samochodem Franka.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

EXT. PARKING PRZY RESTAURACJI - NOC

Jeffrey dyskretnie parkuje, kiedy tylko Frank gasi silnik.

Obserwuje Franka wychodzącego z parkingu.

EXT. PUSTE POLE - NOC

Jeffrey śledzi Franka na tym samym pustym polu, gdzie

znalazł ucho. Wydaje się, że Frank używa tego pola jako
tajnego skrótu do kamienicy Dorothy.

EXT. PARKING PRZY RESTAURACJI - NOC

Jeffrey wsiada z powrotem do samochodu i czeka.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

EXT. PARKING PRZY RESTAURACJI - NOC

Nadciąga burza. Ryk pioruna i dźwięk zamykanych z trzaskiem

przez Franka drzwi samochodu zlewają się w jedno. Frank
wydyma wargi w uśmiechu, kiedy zapala silnik i odjeżdża.

Jeffrey czeka, dopóki Frank nie oddala się na bezpieczną
odległość.

                       
                       JEFFREY

                    (myśli na głos)
               Nie powinienem iść. Nie

               powinienem... ale jestem taki
               ciekawy. I muszę spróbować jej

               pomóc.

Wysiada z samochodu. Wichura narasta.

EXT. PUSTE POLE - NOC

Jeffrey biegnie przez pole...

EXT. KAMIENICA - NOC

... do kamienicy Dorothy.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Wychodzi ze schodów na siódme piętro i puka dwa razy do
drzwi mieszkania 710. Mija chwila, zanim drzwi się

otwierają.

Dorothy patrzy, jakby spodziewała się, że to wraca Frank.
Wygląda źle.

                       
                       JEFFREY

               Cześć. Mogę wejść?
                       

                       DOROTHY
                    (rozglądając się po

                     korytarzu)
               Tak. Ale pośpiesz się.

Wchodzą do środka.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC
                       

                       JEFFREY
               W porządku u ciebie?

Dorothy zaczyna płakać.

                       
                       DOROTHY

               Nie, u mnie nie w porządku.

Jeffrey podchodzi do niej.
                       

                       DOROTHY
               Po co tu jesteś? Czego chcesz?

                       
                       JEFFREY

               Ja... no...
                       

                       DOROTHY
                    (wciąż płacząc)

               Sprawdzałam dzisiaj, czy cię nie
               ma w szafie.

                    (lekki śmiech)
               To szalone. Nie wiem, skąd teraz

               przychodzisz, ale... lubię cię.
                       

                       JEFFREY
               To nie szaleństwo. Ja też cię

               lubię.

Dorothy spogląda. Patrzą na siebie przez jakiś czas.
                       

                       DOROTHY
               Podobało mi się, kiedy byłeś ze

               mną zeszłej nocy.
                       

                       JEFFREY
               Mi też.

Ktoś głośno puka do drzwi.

                       
                       DOROTHY

                    (zaczyna się kręcić)

               Cholera.
                       

                       JEFFREY
                    (przestraszony)

               Frank? Dasz sobie radę?
                       

                       DOROTHY
               W porządku. Idź się schowaj, to

               nie potrwa długo. I bądź cicho.

Jeffrey wchodzi do szafy, a Dorothy zamyka drzwi. Łapie się
za głowę próbując wziąć się w garść. Idzie do drzwi i

otwiera je. Stoi w nich Yellow Man. Dziś wieczór ubrany
jest w purpurowy sportowy płaszcz i jasnoniebieskie

trykotowe spodnie. Ma zaszklone potem oczy, cała jego twarz
tonie w pocie.

                       
                       YELLOW MAN

               Frank sobie poszedł?
                       

                       DOROTHY
               Tak. Ale spadaj stąd. On zaraz

               wróci.
                       

                       YELLOW MAN
               Gówno prawda.

                       
                       DOROTHY

               W porządku, rozgość się.
                       

                       YELLOW MAN
               Naprawdę wróci? Po co?

                       
                       DOROTHY

                    (drżąc)
               Bo wróci, po to. Frank był

               dzisiaj naprawdę napalony.
                       

                       YELLOW MAN
                    (denerwuje się)

               Taa, być może. Frank ma mnie w
               garści. Ciebie też. A wszystko to

               dzięki Donowi, nieprawdaż?
               Pamiętaj o tym, to właśnie twój

               mąż zaczął jebać mi w głowie
               narkotykami.

                       
                       DOROTHY

               Pewnie, zmusił cię, nie?
                       

                       YELLOW MAN
               Nawrócony diler, co sam sobie

               namieszał. To on sprawił, że
               Frank przychodzi i że Frank jebie

               nas jak chce. Czuję się taki
               napalony. Jestem tu od pilnowania

               ciebie, ale czemu nie od
               pieprzenia, co? Posłuchaj, wiem,

               że jego kutas jest wielkości
               szpilki, więc daj mi pokazać coś

               naprawdę dobrego. Zróbmy sobie

               mały balet, kochanie.
                       

                       DOROTHY
                    (opanowana, ale

                     naprawdę wściekła)
               Nie ma mowy, wynoś się. Powiem

               Frankowi. Powiem mu, co tu
               gadałeś.

                       
                       YELLOW MAN

               OK, idę. Zobaczysz, dopadnę cię.

Yellow Man zamyka drzwi, a Dorothy kopie w nie, potem
zamyka na łańcuch. Jeffrey wychodzi z szafy.

                       
                       JEFFREY

                    (cicho)
               Miły facet. Kto to jest?

                       
                       DOROTHY

               Co to jest chyba.

Nagle Dorothy zaczyna trząść się i płakać.

Jeffrey chwyta ją, potrząsa i przyciąga mocno do siebie.
Dorothy zaczyna znów szlochać.

                       
                       DOROTHY

               O Boże, Don!!! Czemu nie mogę po
               prostu umrzeć?

                       
                       JEFFREY

                    (cicho, kojąco)
               No i znowu. Nie mów tak.

               Wytrzymasz.
                       

                       DOROTHY
               Nie wytrzymam, o nie. Myślisz, że

               wiesz tak dużo.
                       

                       JEFFREY
               Spokojnie. Co się tu dzieje?

               Czemu masz aż takie kłopoty?

Dorothy szlocha, a Jeffrey tuli ją. Długa cisza, Dorothy
się uspokaja.

                       
                       DOROTHY

                    (szepcze)
               Ja nie... po prostu nie... Tylko

               bądź przy mnie.
                    (teraz bardzo dziwnie)

               O Boże. Chodź ze mną. Kimkolwiek
               jesteś, chodź na górę.

Dorothy prowadzi Jeffreya przez kuchnię na zewnątrz...

EXT. SCHODY PRZECIWPOŻAROWE - KAMIENICA - NOC

... do schodów przeciwpożarowych prowadzących na dach.

EXT. DACH - KAMIENICA - NOC

Zbliża się burza i ciemne chmury płyną gwałtownie przed
księżycem w pełni. Wiatr zawodzi i zawodzi. Dorothy i

Jeffrey dochodzą na szczyt dachu, Dorothy prowadzi Jeffreya
wzdłuż kominów do krawędzi budynku. Bardzo smutna,

straceńcza wersja "Somewhere over the Rainbow" przenika
przez wiatr.

                       
                       DOROTHY

                    (patrzy w dół)
               Patrz.

                       
                       JEFFREY

                    (szybko)
               Nie.

                       
                       DOROTHY

                    (patrzy w dół, jej oczy
                     rozszerzają się,

                     szepcze)
               Spadać.

                       
                       JEFFREY

               Nie, proszę, Dorothy. Czemu masz
               aż takie kłopoty?

Zbliża się do niej.

                       
                       JEFFREY

               Kto to jest Don?
                       

                       DOROTHY
                    (bardzo zła i szalona)

               Don? ... Należysz do nich?
                       

                       JEFFREY
                    (szepcze)

               Nie, ale ty masz straszne
               kłopoty.

                       
                       DOROTHY

               Czemu cię to tak interesuje?
               Czemu wciąż o coś pytasz?

                       
                       JEFFREY

               Wróciłem, żeby ci pomóc.
               Zapytałaś, czy pozwalam

               nieznajomym zakradać się do
               mojego domu. Wiesz, gdzie

               mieszkam. Jeśli będziesz
               potrzebowała, przyjdź tam. OK?

                       
                       DOROTHY

               Kim ty jesteś? Może będę
               potrzebowała... Lubisz mnie,

               nie?..
                       

                       JEFFREY

               Tak.
                       

                       DOROTHY
                    (szepcze)

               ... a może po prostu pragniesz?
               Pozwolę ci teraz wejść we mnie.

                       
                       JEFFREY

               Nie. Muszę iść.
                       

                       DOROTHY
               Proszę. Proszę, zostań.

Dorothy zmusza go do pocałunku. Jeffreyowi bardzo się to

podoba. I znów Jeffrey i Dorothy bardzo się podniecają.
Kładą się na dachu. Dorothy nagle wydaje krzyk i wali głową

w dach raz za razem.
                       

                       JEFFREY
               Czemu, Dorothy?

Zbliżamy się bardzo blisko do ucha Jeffreya, kiedy wargi

Dorothy zbliżają się tam i szepczą.
                       

                       DOROTHY
               Don? Muszę sprawić, żeby bolało.

               Znowu chcę być niczym. Don!!!
                    (gdy znów wali głową

                     raz za razem)

Unosi się, obejmuje mocno Jeffreya i pociąga w dół w
gorączkowym pocałunku. Nad nimi wybucha błyskawica i

zawodzi wiatr.
                                                           

                                             FADE TO WHITE:
                                                           

                                              FADE DOWN TO:

EXT. ULICA LINCOLNA - NOC

Jeffrey opuszcza krąg światła z ulicznej latarni i wchodzi

w ciemność. Idzie tak chodnikiem. Podnosi głowę i patrzy na
rozgwieżdżone niebo. Gwiazdy są tak bardzo daleko,

wprawiają w zimny i samotniczy nastrój.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

Ciemność: Słychać dźwięki dzwonów, a każdy dźwięk odbija
się światłem na wykoślawionej twarzy Pana Beaumonta ze snu.

Próbuje coś powiedzieć. Próbuje powiedzieć "Jeffrey".

Pojawia się inny mroczny obraz. Drozd siedzi na drzewie w
nocy. Bardzo blisko. I powolny, niski pogłos jego

szczebiotu.

A teraz kamienica Dorothy nocą. Patrzymy na dach prawie pod
kątem prostym. Nagle pojawia się czerwony punkcik spadający

na nas z dachu. Leci bardzo szybko, rośnie w oczach, aż
okazuje się czerwonym butem na wysokim obcasie. Kiedy

wypełnia już ekran, przemienia się w czerwone usta Dorothy,

otwarte i krzyczące.

Jeffrey budzi się w swoim pokoju - przerażony.

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey rozmawia z Ciotką Barbarą w na pół ciemnym pokoju.

                       
                       JEFFREY

               Powie ciocia mamie, kiedy wróci
               ze szpitala, że poszedłem na

               kolację do Sandy Williams?
                       

                       CIOTKA BARBARA
               Dobrze, skarbie, to miło brzmi.

               Jeffrey, myślę, że masz w domu
               termity.

                       
                       JEFFREY

               Taak? A widziała ciocia jakieś?
                       

                       CIOTKA BARBARA
               Nawet parę.

                       
                       JEFFREY

               No ale ja żadnego. Nie martwiłbym
               się o to. Dobra, chyba już pójdę.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Dobrze, skarbie.

Jeffrey wychodzi, a Ciotka Barbara zaczyna chodzić tu i tam
stukając w ścianę. Wchodzi w cień i dalej stuka. Coś

odpada. Ciotka Barbara schyla się.

W maksymalnym zbliżeniu widzimy termita maszerującego przy
jej bucie po cienkim dywanie. Potem w maksymalnym zbliżeniu

widzimy palce Ciotki Barbary przyszpilające termita i
podnoszące go do jej grubych okularów. Ciotka Barbara

patrzy na termita, potem ogląda się na ściany.

Suniemy wzdłuż ciemnych ścian domu.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. JADALNIA WILLIAMSÓW - NOC

Wszyscy siedzą przy stole w jadalni. Głowy mają pochylone w

modlitwie przed posiłkiem.
                       

                       SANDY
               Dziękujemy ci w imię Ojca, i

               Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Zaczynają podawać sobie półmiski.
                       

                       MIKE
               Jak już mówiłem, kiedy rzucasz

               piłkę właśnie tak, z palcami w

               dół, będzie kręcić się jak
               marzenie. Pójdzie naprawdę

               prosto.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
                    (dokucza mu)

               Taak? Więc dlaczego w zeszłym
               tygodniu żaden z was jej nie

               złapał?
                       

                       MIKE
                    (nie śmieje się)

               Bo mieliśmy zły dzień.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Uprawiasz jakiś sport, Jeffrey?

                       
                       JEFFREY

               Nie.
                       

                       MIKE
               Wyglądasz na takiego, co dobrze

               biega.
                       

                       JEFFREY
               No...

                       
                       MIKE

               Znaczy, nie masz postury do
               footballu. Znaczy..., bez obrazy.

Jeffrey patrzy wokół i widzi Sandy patrzącą na niego. Sandy

spogląda potem surowo na Mike'a. Potem Sandy i Mike patrzą
oboje na Jeffreya.

                       
                       JEFFREY

                    (wcale nie obrażony)
               Nie mam, masz rację.

                       
                       MIKE

               Chodzi mi, niektórzy goście i tak
               grają, ale kończy się masakrą.

                       
                       JEFFREY

               Ja jakoś nigdy nie chciałem
               skończyć masakrą.

                       
                       MIKE

                    (drętwy koleś)
               No, większość nie chce. Znaczy, o

               to właśnie chodzi. Nie macie nic
               przeciwko, jeśli wezmę witaminy?

                       
                       PANI WILLIAMS

               Nie, Mike, ale witaminy już są, w
               kolacji, nie?

Wszyscy się śmieją.

                       
                       MIKE

               No, ale muszę uzupełniać. I muszę

               przyswajać dużo cynku. Ciało jest
               jak maszyna. WSZYSTKO musi być w

               doskonałym stanie, żeby być w
               doskonałym zdrowiu. Tym się

               właśnie interesuję.

Sandy patrzy na Mike'a.
                       

                       MIKE
               No i kilkoma innymi rzeczami.

Wszyscy znowu się śmieją.

                       
                       SANDY

               Mamy parę Heinekenów.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Taa. Ja lubię Budweisera.

                       
                       SANDY

               Przyniosę. Mike, co chcesz?
                       

                       MIKE
               Chyba jeszcze szklankę wody.

Sandy i Jeffrey wymieniają spojrzenia.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

INT. SUTERENA WILLIAMSÓW - NOC

Mike i Sandy siedzą na kanapie w suterenie. Jeffrey siedzi
na krześle nieopodal. Gra telewizor.

                       
                       PANI WILLIAMS

                    (wołając z góry)
               Kto chce deser? Jest ciasto z

               borówką i lody.

Jeffrey i Sandy mówią "ja".
                       

                       MIKE
               Ja nie, dzięki.

Jeffrey spogląda na Sandy. Mike widzi to. Wzrasta i tak już

obecne napięcie.
                       

                       MIKE
                    (co do TV)

               Po co oglądamy te bzdety?
                       

                       SANDY
               Możesz zmienić, jeśli chcesz.

                       
                       MIKE

               Nie wiem, po co w ogóle to
               oglądamy.

                       
                       SANDY

               Mike, wcale nie musimy. Daj

               spokój.

Pani Williams schodzi po schodach z tacą z deserem.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Tu jesteście. Czy ktoś chciałby

               kawy?
                       

                       JEFFREY
               Brzmi super!

                       
                       PANI WILLIAMS

               Ktoś jeszcze? ... Dobrze,
               Jeffrey, zaraz przyniosę.

Pani Williams wchodzi z powrotem. Jeffrey i Sandy zaczynają

jeść deser. Sandy obserwuje Jeffreya, który wgryza się w
deser niczym głodny wilk. Mike wstaje.

                       
                       MIKE

               Zaraz wracam.

Wychodzi, jakby udawał się w stronę schodów. Już za rogiem
zatrzymuje się i słucha, co Jeffrey i Sandy będą mówić.

                       
                       SANDY

               No i jak poszło? Co się stało?
                       

                       JEFFREY
               Więc... odkryłem parę spraw, ale

               nic pewnego. Zamieszani są w to
               jacyś dziwni ludzie.

                       
                       SANDY

               Co widziałeś?
                       

                       JEFFREY
               No więc...

                    (ogląda się, czując się
                     niezręcznie)

               Może omówimy to gdzieś indziej.
               Wiesz, o co mi chodzi.

Właśnie wtedy Pani Williams schodzi z kawą dla Jeffreya.

Widzi Mike'a na końcu schodów. Wydaje jej się to dziwne.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Mike? Wszystko w porządku?

Mike zaczyna wchodzić po schodach.

                       
                       MIKE

                    (mamrocząc)
               Tak.

Na dole Jeffrey i Sandy słyszą, że Mike był w pobliżu. Pani

Williams i Mike mijają się na schodach i Pani Williams
wchodzi do sutereny. Rzuca Sandy niespokojne spojrzenie.

Właśnie wtedy Mike woła z góry.
                       

                       MIKE

               Sandy? Możemy pogadać przez
               chwilę?

                       
                       SANDY

                    (woła)
               Pewnie. Za sekundę.

                    (do Jeffreya)
               Wybacz.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Mike stoi przy drzwiach wejściowych.
                       

                       MIKE
               Wyjdźmy na chwilę, OK?

                       
                       SANDY

               OK.

Wychodzą.

INT. SUTERENA WILLIAMSÓW - NOC

Pani Williams zabiera naczynia.

                       
                       PANI WILLIAMS

               Przepraszam cię na moment,
               Jeffrey, ale pójdę pozmywać.

                       
                       JEFFREY

               Pewnie, proszę się o mnie nie
               martwić. Mogę pomóc pani przy

               zmywaniu?
                       

                       PANI WILLIAMS
               To miłe z twojej strony, Jeffrey,

               ale nic z tego. Odpocznij i
               delektuj się kawą. Jestem pewna,

               że Sandy zaraz wróci.

Detektyw Williams podchodzi do schodów i woła.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Jeffrey?

                       
                       JEFFREY

               Tak?
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Gdybyś przyszedł tu na chwilę,

               pokażę ci kilka zdjęć.

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Jeffrey wchodzi do gabinetu Detektywa Williamsa.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Spójrz na te. To zdjęcia z pola,

               gdzie znalazłeś ucho. Może cię
               zainteresują.

Jeffrey zaczyna przeglądać zdjęcia. To czarno-białe odbitki

8x10 cali. Większość z nich przedstawia rośliny, ale
wyglądają wyjątkowo pięknie i abstrakcyjnie. Przeglądając

zdjęcia:
                       

                       JEFFREY
               Są piękne. Jak idzie sprawa?

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               W porządku.
                       

                       JEFFREY
               Coś, o czym może mi pan

               powiedzieć?
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Przestępcy wygrywają.

                       
                       JEFFREY

               To właśnie dlatego mówił pan, że
               bywa strasznie?

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Tak.
                       

                       JEFFREY
               Domyślam się, że widział pan

               jakieś złe rzeczy.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Tak, widziałem - tak złe, że nie

               chciałbym nimi zatruwać ci
               umysłu.

                       
                       JEFFREY

               Czemu więc pan to robi?
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Nie pozwolę draniom stawiać się

               pod ścianą. To akt buntu.
                       

                       JEFFREY
               Tak. Rozumiem.

Nagle Jeffrey dostrzega coś na zdjęciu. Kawałek materiału w

trawie. Pyta ostrożnie.
                       

                       JEFFREY
               Co to jest? Jakiego to koloru?

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

                    (pochylając się)
               Niebieskiego. To niebieski

               aksamit.

Sandy wchodzi do gabinetu ojca, wygląda na zdenerwowaną.
Detektyw Williams zabiera zdjęcia.

                       

                       SANDY
               Mogę zabrać na chwilę samochód?

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Pewnie. O co chodzi?
                       

                       SANDY
               Chcę kupić Jeffreyowi Dairy Queen

               ["Mleczną Królową"].
                       

                       JEFFREY
               Dairy Queen?

                    (chwyta się za brzuch)
               Tak? Pewnie, brzmi super.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. SAMOCHÓD WILLIAMSÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Jeffrey wchodzi i Sandy zapala silnik. Wyjeżdża z podjazdu.
Odjeżdżają.

                       
                       JEFFREY

               Co jest z Mike'm?
                       

                       SANDY
               Zrobił się trochę zazdrosny.

                       
                       JEFFREY

               Przepraszam, nie chciałem...
                       

                       SANDY
               W porządku. Nie martw się o to.

Samochód sunie dalej.

Jeffrey i Sandy uśmiechają się do siebie. Jadą.

                       
                       SANDY

               Chcesz Dairy Queen?
                       

                       JEFFREY
               O nie. Chyba zaraz pęknę.

INT. SAMOCHÓD WILLIAMSÓW / KOŚCIÓŁ - NOC

Sandy śmieje się, kiedy doprowadza wóz do krawężnika w
cichej ulicy przy kościele. Kościelna muzyka organowa

szybuje delikatnie wśród nocy.
                       

                       SANDY
               Opowiesz mi wreszcie o tym?

                       
                       JEFFREY

               OK. To jest dziwny świat, Sandy,
               właśnie tego się dowiedziałem. To

               znaczy, myślę, że się
               dowiedziałem. Dorothy Vallens

               jest żonata z facetem o imieniu

               Don. Mają syna. Myślę, że mąż i
               syn zostali porwani przez faceta,

               który nazywa się Frank i który
               odciął Donowi obydwoje uszu.

               Myślę, że trzyma je po to, żeby
               Dorothy była mu uległa. I myślę,

               że ona chce umrzeć, ale uszy były
               ostrzeżeniem, żeby żyła. Jest

               jeszcze jeden zamieszany facet,
               nazwałem go "yellow man". To jego

               plecy widziałaś wtedy w korytarzu
               przy jej drzwiach. Nie wiem, co

               robi, ale chyba jest na prochach,
               które daje mu Frank. Frank to

               bardzo niebezpieczny człowiek.
                       

                       SANDY
                    (cicho)

               Wow. Nie powinieneś o tym
               powiedzieć ojcu?

                       
                       JEFFREY

               Nie wiem, w jaki sposób. Nie mogę
               niczego udowodnić, zdobyłem te

               informacje wbrew prawu. Poza tym,
               to by cię wpakowało w kłopoty.

                       
                       SANDY

               Wiele widziałeś, jak na jedną
               noc.

                       
                       JEFFREY

               ... Właściwie... to byłem tam dwa
               razy.

                       
                       SANDY

                    (zaniepokojona)
               Dwa razy, i nie zauważyła cię?

                       
                       JEFFREY

                    (kłamie)
               Nie.

                       
                       SANDY

                    (waha się)
               Widziałeś ją rozebraną?

                       
                       JEFFREY

               Tak. To znaczy... trochę, no
               wiesz.

                       
                       SANDY

               Taa?
                       

                       JEFFREY
                    (przenikliwy lekki

                     uśmiech)
               To cię przecież nie obchodzi,

               nie?
                       

                       SANDY

               Kogo, mnie? A niby czemu?
                       

                       JEFFREY
                    (widząc tą odrobinę

                     zazdrości i zadowolony
                     z tego)

               Tak właśnie myślałem.
                       

                       SANDY
               W jednym masz rację. To jest

               dziwny świat.
                       

                       JEFFREY
               Dlaczego są tacy ludzie jak

               Frank? Dlaczego jest tyle
               nieszczęścia na tym świecie?..

                       
                       SANDY

               Nie wiem. Miałam sen,
               dokładnie... tej nocy, gdy cię

               poznałam.
                    (układa po cichu myśli,

                     zanim coś powie)
               W tym śnie świat był przykryty

               ciemnością, bo nie było drozdów.
               No wiesz, ptaków. Drozdy

               oznaczały miłość, i nagle tysiące
               drozdów przyleciało i przyniosło

               to oślepiające światło miłości. I
               czuło się, że ta miłość była

               jedyną rzeczą, która mogłaby
               wszystko zmienić. Myślę, że

               dopóki nie przylecą drozdy, jest
               nieszczęście.

                       
                       JEFFREY

               Taa, też tak myślę.
                    (obraca się do niej)

               Jesteś ekstra dziewczyną.
                       

                       SANDY
               Ty też.

                    (śmieje się)
               To znaczy, jesteś ekstra facetem.

               Lepiej już jedźmy.
                       

                       JEFFREY
               Więc myślę, że... pomożesz mi

               obserwować Franka? ... Zamierzam
               zahaczyć jutro o melinę Franka. Z

               aparatem.

Sandy zapala silnik i wyjeżdża na ulicę. Zawracają.

INT. SAMOCHÓD WILLIAMSÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

                       
                       SANDY

               Nie, głuptasie - nie wiem, czy
               wiesz, ale chodzę wciąż do

               szkoły. Ale spotkamy się po

               szkole i powiesz mi, czego się
               dowiedziałeś. Lepiej bądź

               ostrożny, Jeffrey.
                       

                       JEFFREY
               Będę. Zabiorę cię z tego samego

               rogu pięć po wpół do czwartej,
               OK?

Dojeżdżają do domu Jeffreya.

                       
                       SANDY

               OK. Bądź ostrożny.
                       

                       JEFFREY
               OK, Sandy.

EXT. DOM BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey wysiada z samochodu. Obchodzi samochód do Sandy,
nadal siedzącej w środku, i patrzy na nią. Sandy wygląda

pięknie. Jeffrey stoi tak przez chwilę.
                       

                       JEFFREY
               Czy mogę pocałować cię na

               dobranoc?
                       

                       SANDY
                    (waha się, drżąc)

               Lepiej nie, Jeffrey.
                       

                       JEFFREY
               Dobrze już, dobrze.

                       
                       SANDY

               Dobranoc.
                       

                       JEFFREY
               Do jutra.

Sandy wolno odjeżdża. Jeffrey obserwuje ją, po czym obraca

się i idzie do domu.

INT. DUŻY POKÓJ BEAUMONTÓW - NOC

Dom jest bardzo ciemny i cichy. Jeffrey znajduje notkę przy

jedynej zapalonej lampce na stoliku. Notka napisana przez
jego matkę: "Jeffrey, mam nadzieję, że dobrze się bawiłeś.

Do zobaczenia przy śniadaniu. Mama". Post-scriptum napisane
przez Ciotkę Barbarę: "Jeffrey, skarbie. Znalazłam je.

Całuski, Ciotka Barbara". Jeffrey widzi, że Ciotka Barbara
zostawiła dla niego dwa martwe termity. Podnosi jednego i

obserwuje. Znów widzimy maksymalne zbliżenie termita w
nikłym świetle. Jeffrey kręci głową rozbawiony.

INT. POKÓJ JEFFREYA - NOC

Jeffrey kroczy nerwowo po pokoju. Podnosi słuchawkę

telefonu i wymawiając na głos cyfry dzwoni do Dorothy.
Słychać, że ktoś odebrał, choć nikt się nie odzywa. Jeffrey

instynktownie mówi:
                       

                       JEFFREY
               Halo?

                       
                       FRANK

                    (telefon, V.O.)
               No mów, chujku.

Jeffrey odkłada natychmiast słuchawkę. Jest przestraszony.

                       
                       JEFFREY

                    (do siebie)
               Głupi!!! Ale ze mnie dureń. Teraz

               może mieć jeszcze większe kłopoty
               z Frankiem. Oby nie. Oby nie.

               Jutro muszę dowiedzieć się więcej
               o Franku.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / FRONT STREET - DZIEŃ

Jeffrey ma aparat przymocowany do tablicy rozdzielczej,
nakierowany na drzwi wejściowe kamienicy Franka Bootha.

Aparat przykryty jest kartonowym pudełkiem po butach.
Jeffrey je kanapkę opakowaną w woskowany papier, obserwuje

i czeka.

Kobieta wychodzi z budynku i schodzi po schodach. Jeffrey
sięga do pudełka, unosi je i szybko robi dwa zdjęcia.

Widzimy mężczyznę idącego ulicą, który skręca na schody.

Jeffrey pstryka, choć właściwie robi zdjęcie jego plecom.
                       

                       JEFFREY
               Cholera!

Zakłada na powrót pudełko i dalej je.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / FRONT STREET - DZIEŃ

Później. Jeffrey wciąż czeka. Patrzy na zegarek - 2:00.

Kiedy podnosi wzrok, widzi Franka wychodzącego z samochodu
z innym facetem. Yellow Manem. Idą do kamienicy Franka.

Jeffrey w pośpiechu zdejmuje pudełko i zaczyna pstrykać
zdjęcia. Wchodzą po schodach i znikają w tym starym

posępnym budynku.
                       

                       JEFFREY
               Wow.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / FRONT STREET - DZIEŃ

Zegarek Jeffreya - wskazówka przechodzi przez 3:00.

                       
                       JEFFREY

                    (na głos do siebie)
               Jeszcze tylko piętnaście minut.

Właśnie wtedy widzi jakiś ruch i zdejmuje pudełko z

aparatu. Zaczyna pstrykać zdjęcia dwóm Facetom wychodzącym
z drzwi. To Yellow Man i bardzo dobrze ubrany mężczyzna z

wąsami i bujną fryzurą. Trzyma teczkę ze skóry aligatora.
FRANKA ANI ŚLADU. Obaj gadają, wybuchają śmiechem. Jeffrey

robi pięć, sześć zdjęć, podczas gdy oni zbliżają się do
niego. Pudełko upada. Yellow Man spogląda, ale Jeffrey

zdąża nałożyć pudełko i udaje, że zagląda do schowka na
rękawiczki.

Dwóch Facetów przechodzi tuż obok samochodu Jeffreya i

wsiada do następnego samochodu. Jeffrey decyduje się ich
śledzić. Czeka parę sekund i zapala silnik.

EXT. ULICA W MIEŚCIE - DZIEŃ

Jadą przez miasto...

EXT. BUDYNEK FABRYKI - DZIEŃ

... do dużego budynku fabrycznego. Parkują tam i wbiegają

po metalowych schodach na fasadzie budynku. Jeffrey wchodzi
w cień i obserwuje ich. Zatrzymują się na metalowym

podeście. Jeffrey widzi, jak stojąc na palcach patrzą na
coś w oddali. Człowiek z teczką ze skóry aligatora śmieje

się do Yellow Mana na widok czegoś. Łapie Yellow Mana za
ramię. Jeffrey nie wie, co widzą ze swojego punktu

widokowego. Patrzy na zegarek: 3:25.
                       

                       JEFFREY
               Musisz poczekać, Sandy. Wpadłem

               wreszcie na trop.

Robi szybko zdjęcie tamtych dwóch na schodach...

EXT. ALEJA - DZIEŃ

... potem idzie w dół alei w kierunku obiektu ich

zainteresowania. Na końcu alei skręca w lewo i staje jak
wryty.

EXT. CHŁODNIA - DZIEŃ

Widzi tłum ludzi, ambulans i dwa wozy policyjne. Podchodzi
bliżej. Mimo tłumu widzi rozbite okno, z którego zwisa

ciało martwego mężczyzny. Krew ścieka z ogromnej rany w
jego głowie.

Na chodniku przed budynkiem jakaś kobieta leży w szoku. Ma

brutalnie połamane nogi, które obrócone są ku głowie w

jakiś straszny sposób. Jeffrey staje obok dwóch Czarnych
Klientów. Nagle jeden z oficerów policji zaczyna wszystkich

odganiać. Jeffrey zwraca się do Czarnych Klientów.
                       

                       JEFFREY
               Co się stało?

                       
                       KLIENT #1

               Rozwalili go, człowieku, nie
               widzisz?

                       
                       KLIENT #2

               Ten ciołek był największym
               dilerem w tej dzielnicy, brachu.

               Policja znajdzie tam więcej
               dragsów, niż byś sobie mógł

               wyobrazić. Ful hery i koki, jak w
               niebie.

                       
                       JEFFREY

               Taa? A co z kobietą?
                       

                       KLIENT #1
               Pewnie kurwa, co miała

               nieszczęście być z nim wtedy.
                       

                       JEFFREY
               Człowieku, eh... brachu.

                       
                       KLIENT #1

               Tak właśnie świat pada mi do
               stóp. Przypatrz się.

Jeffrey spogląda ostatni raz, patrzy na zegarek i odchodzi

w pośpiechu.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. LICEUM CENTRAL - DZIEŃ

Jeffrey dojeżdża do rogu, gdzie stoi Sandy i szaleńczo się

rozgląda. Jeffrey zatrzymuje się przy niej.
                       

                       SANDY
                    (patrząc ponad

                     samochodem)
               ODJEŻDŻAJ!!! NO JUŻ!

Jeffrey rozgląda się. Wielki Footballista biegnie do

metalowej siatki po drugiej stronie ulicy, ale jest już za
późno - Mike dostrzega Jeffreya. Wszystko zamiera na

chwilę. Mike odbiega.
                       

                       SANDY
               No super.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / LICEUM CENTRAL - DZIEŃ

Sandy obchodzi samochód i wsiada.

                       
                       SANDY

               Spóźniłeś się.
                       

                       JEFFREY
               Naprawdę mi przykro.

                       
                       SANDY

               I co ja teraz zrobię?
                       

                       JEFFREY
               Chcesz iść z nim pogadać?

                       
                       SANDY

               Taa, ale... nie myślę, żeby to
               coś zmieniło na lepsze. Jedźmy.

               Porozmawiam z nim później.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. RESTAURACJA - DZIEŃ

Jeffrey i Sandy siedzą w restauracji w innym boksie, ale

jedząc to samo, co przy poprzedniej wizycie.
                       

                       SANDY
               Wiesz, ten ser to właściwie same

               chemikalia.
                       

                       JEFFREY
               Dlatego jest taki dobry. Chcesz

               usłyszeć, co dzisiaj widziałem?
                       

                       SANDY
               Wal.

                       
                       JEFFREY

               Numer jeden. Widziałem Yellow
               Mana, jak wchodzi do kamienicy

               Franka, śmiejąc się z Frankiem.
               Teraz tylko... jedyny kłopot to,

               czego to dowodzi?
                       

                       SANDY
                    (myśląc)

               Tak naprawdę niczego, ale to
               interesujące. Znają się. Wydaje

               się, że się lubią.
                       

                       JEFFREY
               Może. Ale myślę, że Yellow Man

               jest na prochach. Myślę, że Frank
               je mu dostarcza.

                       
                       SANDY

               Czyżby?
                       

                       JEFFREY
               Numer dwa. Widziałem, jak Yellow

               Man wychodzi. Tym razem z dobrze

               ubranym facetem z teczką ze skóry
               aligatora. Pojechali do fabryki,

               stali na schodach i patrzyli na
               coś gdzieś dalej. Numer trzy,

               teraz uważaj. Gdzieś dalej
               zdarzyło się morderstwo.

               Zastrzelony diler i kobieta z
               połamanymi nogami.

                       
                       SANDY

               Jeffrey!!!
                       

                       JEFFREY
               A potem jacyś kolesie powiedzieli

               mi, że policja znajdzie tam
               mnóstwo prochów u tego

               zastrzelonego.
                       

                       SANDY
               Nie wierzę, że to wszystko

               odkryłeś. Masz zamiar to ciągnąć?
               Wrócisz do jej mieszkania?

                       
                       JEFFREY

               Tak.
                       

                       SANDY
               Jeffrey... po co?

                       
                       JEFFREY

               Widzę coś, co od zawsze
               pozostawało w ukryciu. Jestem

               zamieszany w tajemnicę. Dowiaduję
               się. Badam sekrety.

                       
                       SANDY

               Aż tak bardzo lubisz tajemnice?
                       

                       JEFFREY
               Tak. Ty jesteś tajemnicą. Lubię

               cię, bardzo.

Jeffrey wstaje i przechodzi na jej stronę boksu. Patrzą na
siebie.

                       
                       SANDY

               Czyżby?

Jeffrey nachyla się i całuje ją delikatnie. Sandy odrywa
się.

                       
                       SANDY

               Nie, proszę, Jeffrey.

Jeffrey patrzy na nią przez chwilę.
                       

                       JEFFREY
               Martwisz się o mnie, prawda?

                       
                       SANDY

               Tak. Czy to zaskakujące? Tak,

               martwię się, i to bardzo. To ja
               cię w to wciągnęłam.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Jeffrey skrada się po schodach w kamienicy Dorothy. Waha
się przed przejściem korytarzem do jej drzwi. Puka i

Dorothy otwiera.
                       

                       DOROTHY
               Wejdź.

                       
                       JEFFREY

               Cześć.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Dorothy zamyka drzwi. Zakłada łańcuch.

Całują się. Pocałunek staje się coraz gorętszy. Rodzi się

uczucie.

Idą przez przedpokój do drugiej sypialni. Nigdy się tam
jeszcze nie kochali. Kiedy zdejmują w pośpiechu ubrania,

Jeffrey widzi spiczasty kapelusz ze śmigiełkiem. Podnosi go
i kręci śmigiełkiem - słychać cichą muzyczkę. Dorothy

krzyczy, kiedy zataczając się przytrzymuje jego rękę, nie
dając mu raz jeszcze zakręcić śmigiełkiem. Zaczyna się

znowu kontrolować, Jeffrey pozwala, by zabrała kapelusz.
                       

                       DOROTHY
               To kiedyś mnie śmieszyło, ale...

                       
                       JEFFREY

               Wybacz. Może jednak pójdę,
               Dorothy.

                       
                       DOROTHY

               Tak. Frank...
                       

                       JEFFREY
               Frank przychodzi?

                       
                       DOROTHY

               Nie, nie mógłby. Nie odchodź.
               Myślisz, że jestem szalona, nie?

               Chcę, żebyś został.
                    (płacząc)

               Nie miej do mnie wstrętu.
                       

                       JEFFREY
                    (bardzo nerwowo)

               Oczywiście, że nie mam.
                       

                       DOROTHY
               Nie jestem szalona.

                    (myśląc)

               Znam różnicę między dobrem a
               złem.

                       
                       JEFFREY

               To dobrze.

Jeffrey siada na łóżku.
                       

                       DOROTHY
                    (przybiera pozę)

               Podoba ci się moje ciało?
                       

                       JEFFREY
               Pewnie, że tak.

Dorothy zbliża się do niego, do jego pleców, dotykając je

językiem. Kładzie się w pozie i trwa w niej.
                       

                       DOROTHY
               Jestem pomnikiem. Możesz mnie

               dotknąć. Możesz robić, co tylko
               zechcesz.

Dłonie Jeffreya dotykają jej ciała i suną po nim.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

Jeffrey i Dorothy kochają się w jej łóżku w prawie zupełnej

ciemności.
                       

                       DOROTHY
                    (marzycielsko)

               Co chcesz robić?
                       

                       JEFFREY
               Właśnie to robię.

                       
                       DOROTHY

               Jesteś niegrzecznym chłopcem?
                       

                       JEFFREY
               Co to znaczy?

                       
                       DOROTHY

               Chcesz robić niegrzeczne rzeczy?
                    (onirycznie)

               Cokolwiek. Cokolwiek.
                       

                       JEFFREY
                    (szepcząc w

                     podnieceniu)
               Czego chcesz?

                       
                       DOROTHY

               Chcę, żebyś mnie krzywdził.
                       

                       JEFFREY
               Nie. Mówiłem ci. Nie chcę cię

               krzywdzić. Chcę ci pomóc. Myślę,
               że wiem trochę o tym, co się z

               tobą dzieje.

                    (Dorothy nie reaguje)
               Dorothy? Frank ma twojego męża i

               synka. Dorothy, czyż nie? Musisz
               coś zrobić, Dorothy. Idź na

               policję.
                       

                       DOROTHY
               Żadnej policji!!!

                    (wyginając się do
                     zagłówka; potem

                     wściekle)
               Żadnej policji!!!

Nagle Dorothy staje się bardzo dziwna. Zamienia się w małą

dziewczynkę. Przybiera niepokojący uśmiech małej
dziewczynki.

                       
                       DOROTHY

               Chciałbyś mnie otworzyć, prawda?
                       

                       JEFFREY
               Tak.

                       
                       DOROTHY

                    (myśląc z grymasem)
               A co by było, gdybym powiedziała

               Frankowi, że mnie otworzyłeś?

Na tą jedną chwilę widzimy schody w kamienicy Dorothy. Są
puste. Potem znów Jeffrey i Dorothy.

                       
                       JEFFREY

               To nie byłoby w porządku, nie?
                       

                       DOROTHY
               Frank otworzyłby ciebie.

                       
                       JEFFREY

               OK. Wiem, że ciebie straszą, to
               teraz ty chcesz kogoś postraszyć.

                       
                       DOROTHY

                    (uśmiecha się bardzo
                     dziwnie)

               Czy to cię straszy?
                       

                       JEFFREY
               Zamknij się.

                       
                       DOROTHY

               Uuuuważaj.
                       

                       JEFFREY
                    (przestraszony i

                     wściekły)
               Daj spokój, Dorothy.

                       
                       DOROTHY

               A co by było, gdyby Frank
               przyszedł tu i nas znalazł?

Zasłony w kuchni wyfruwają za okno w groźnym podmuchu
wiatru.

                       
                       JEFFREY

               Hej, skończ z tym, dobra?
                       

                       DOROTHY
               Pocałuj mnie.

Całują się.

                       
                       DOROTHY

               Kochasz mnie?
                       

                       JEFFREY
               Kochasz mnie?

                       
                       DOROTHY

               Pierwsza zapytałam.
                       

                       JEFFREY
               Czasami myślę, że tak.

                       
                       DOROTHY

               A czasami myślisz, że nie?! Dobra
               więc, wynocha!

Wyrywa się.

                       
                       JEFFREY

               Poczekaj chwilę. Poczekaj. Czego
               chcesz? Na miłość boską!

                       
                       DOROTHY

               Po prostu wynocha z mojego łóżka.

Wali Jeffreya i uderza go w twarz. Jeffrey walczy z nią, by
już więcej go nie biła, ale Dorothy wyrywa się i uderza go

w twarz raz jeszcze. Jeffrey odpycha ją mocno, tak, że
Dorothy wali głową w ścianę. Uśmiecha się przez ból.

                       
                       JEFFREY

               O Boże. Dobrze z tobą?

Dorothy kładzie się na nim i obsypuje go pocałunkami.
                       

                       DOROTHY
               Widzisz? Wiesz, jak mnie

               krzywdzić. Teraz otwórz mnie.
               Wejdź we mnie.

Jeffrey wchodzi na nią w ciemności.

Przysuwamy się bardzo blisko do ucha Jeffreya, podczas gdy

usta Dorothy też tam się zbliżają i szepczą.
                       

                       DOROTHY
               Kocham cię, Don, z całego serca.

                       
                       JEFFREY

               Nie. To nie Don.

Ale nie może powstrzymać ani siebie, ani jej od uprawiania

miłości.
                       

                       DOROTHY
               Chodź do środka. O tak, tak, tak.

                    (szaleńczo)
               O tak, o tak, tak.

Ruch zamiera. Cisza w pokoju, oprócz ich oddechów.

                       
                       JEFFREY

               Nie chciałem cię krzywdzić.
                       

                       DOROTHY
               Ciiii. Teraz mam twoją chorobę.

                       
                       JEFFREY

               Masz co?
                       

                       DOROTHY
               Wlałeś we mnie chorobę. Twoje

               nasienie. Gorące i pełne choroby.
                       

                       JEFFREY
               Nie ma żadnej choroby, mówię ci.

                       
                       DOROTHY

               Mężczyźni są szaleni. A potem
               wlewają we mnie ich szaleństwo.

               To sprawia, że jestem szalona.
               Potem oni nie są szaleni jakiś

               czas. Potem znów wlewają we mnie
               swoje szaleństwo.

                    (zaczyna płakać)
               To mnie spala. Ale kocham cię.

               Naprawdę, naprawdę. Wiedziałeś o
               tym? Wiedziałeś, że cię kocham?

                       
                       JEFFREY

                    (zalękniony)
               Cieszę się.

                       
                       DOROTHY

               Tak dużo chciałabym ci
               powiedzieć. Jestem zanurzona w

               ciemności, chociaż rzeczy się
               poruszają. Ciemność mnie wsysa.

               Całuje mnie i wpływa we mnie. W
               każdy otwór. Otwiera mnie ku

               śmierci.
                       

                       JEFFREY
               Dorothy, nie!

                       
                       DOROTHY

                    (szepcze)
               Jeśli umrę, będę wolna. Robi się

               późno, prawda? Powiem ci, ogarnia
               mnie chłód, gdy robi się późno.

               Jest ciepło, a potem ogarnia mnie

               chłód. Jeffrey, właśnie ogarnia
               mnie chłód.

                       
                       JEFFREY

               Nazwałaś mnie Jeffrey.
                       

                       DOROTHY
               Tak. Jesteś nim?

                       
                       JEFFREY

               Tak.
                       

                       DOROTHY
               Czemu tu jesteś?

                    (Jeffrey znów na nią
                     wchodzi)

               Hmmmmmmmm!!! OK.
                       

                       JEFFREY
               Nie, nie tylko dlatego...

                    (całują się gorąco)
               ... ale też dlatego, bo naprawdę

               chcę, żeby było z tobą dobrze.

Dorothy zatrzymuje się i patrzy na niego - obejmuje jego
twarz. Zaczyna płakać.

                       
                       DOROTHY

               Chcesz. Naprawdę chcesz.

Wciąż obejmuje jego twarz - patrząc w jego oczy i płacząc
szczerze. Przytula go do siebie.

                       
                       DOROTHY

               Jeffrey. Jeffrey. Jeffrey.

Jeffrey uśmiecha się.
                       

                       JEFFREY
               Myślę, że już pójdę.

                       
                       DOROTHY

               Chcę, żebyś został ze mną.
                       

                       JEFFREY
               Lepiej będzie, jak pójdę.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Później. Jeffrey jest ubrany, a Dorothy wychodzi z łazienki
w szlafroku. Czesze włosy. Pali się jedno lub dwa światła.

Dorothy patrzy na Jeffreya i uśmiecha się, odgarnia w tył
włosy z jego twarzy.

                       
                       DOROTHY

               Jesteś moim specjalnym
               przyjacielem, prawda?

                    (szepcze)
               Wciąż mam cię w środku.

                    (duży uśmiech)

               To mi pomaga. Potrzebuję cię.

Jeffrey nie wie co powiedzieć. Zaczyna iść do drzwi z
Dorothy za sobą.

                       
                       JEFFREY

                    (kłamie)
               Zadzwonię.

                       
                       DOROTHY

               OK. Niedługo? Myślisz, że jestem
               za gruba?

                       
                       JEFFREY

               Co?
                       

                       DOROTHY
               Robię się trochę gruba.

               Nienawidzę tego.
                       

                       JEFFREY
               Jak dla mnie wyglądasz pięknie.

Dorothy klepie się po udach.

                       
                       DOROTHY

               Tu. Gruba, gruba, gruba.

Dorothy zdejmuje łańcuch i otwiera drzwi. Korytarz jest
pusty. Jakiś hałas na schodach. Nagle - widzimy - Frank i

jego Dwaj Kumple wychodzą ze schodów.
                       

                       JEFFREY
                    (do Dorothy)

               O nie.
                       

                       DOROTHY
                    (jej oczy zachodzą mgłą

                     - wessana przez
                     ciemność)

               Nie.
                    (woła do Franka)

               Cześć, kochanie.
                       

                       FRANK
               Co to za fiut?

                       
                       DOROTHY

               To przyjaciel. Sąsiad. Po prostu
               rozmawialiśmy.

                       
                       FRANK

                    (do Jeffreya)
               Sąsiad?

                    (wolno)
               Zamknij ryja.

                    (do Jeffreya)
               Lubisz telefony, he? Chcesz się

               przejechać?
                       

                       JEFFREY

               Nie, dzięki.
                       

                       FRANK
               Nie, dzięki. Co to znaczy?

                       
                       JEFFREY

                    (bardzo ostrożnie)
               Nie chcę jechać.

                       
                       FRANK

               Gdzie jechać?
                       

                       JEFFREY
               Na przejażdżkę.

                       
                       FRANK

               Przejażdżka? Do diabła, to jest
               pomysł. Dobra, jedziemy. Hej,

               wszyscy jedziemy.

Frank chwyta Jeffreya i ciągnie go za sobą.
                       

                       FRANK
                    (do Dorothy)

               Ruszaj się. Jedziemy się zabawić.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Frank prowadzi skutego przerażeniem Jeffreya w dół po

schodach.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. SAMOCHÓD FRANKA / MIEJSKIE ULICE - NOC

Frank i Dorothy są na przednich siedzeniach. Jeffrey siedzi

z tyłu, wciśnięty między dwóch bardzo brudnych dziwnych
gości. Frank prowadzi bardzo szybko i szaleńczo. Na

przednim siedzeniu przy nim leży policyjne radio, które od
czasu do czasu odzywa się policyjnymi zgłoszeniami. Na

światłach, kiedy zapala się zielone, samochód Franka
piszczy oponami.

                       
                       FRANK

               Gdzie jedziemy? Wiem! Pojedziemy
               zobaczyć się z Benem. Co nie?

                       
                       PAUL

                    (śmiejąc się)
               Taa. Zobaczymy się z Benem.

Samochód wyjąc jedzie zniszczonymi ulicami z barami i

klubami po bokach. Świecą się w ostrych kolorach neony
sklepów z alkoholem i sex-shopów. To wszystko tylko

zamazane obrazy z powodu szybkości, z jaką jedzie Frank.

Gra muzyka do szybkiej jazdy.

Samochód przechyla się niebezpiecznie w wąskich uliczkach,

ledwo mieszcząc się w zakrętach. Ford wybija się na paru
krawężnikach. Dorothy od czasu do czasu spogląda skrycie na

Jeffreya. Piszczy głośno - czasem ze śmiechu, ale częściej
ze strachu.

Raymond i Paul śmieją wespół z Frankiem, wrzeszczą i palą

papierosy.

EXT. "BARBARY COAST" - NOC

Frank w końcu dojeżdża tam, gdzie chciał - do baru na rogu

- i hamuje z poślizgiem. Wszyscy wyłażą z auta. Frank
chwyta Jeffreya.

                       
                       FRANK

               Chodź. Chcę, żebyś poznał mojego
               przyjaciela. Raymond, przynieś

               piwo, dla Bena też.
                       

                       RAYMOND
               OK, Frank.

                       
                       FRANK

                    (do Jeffreya)
               Jakie piwo lubisz?

                       
                       JEFFREY

                    (prosto z mostu)
               Heineken.

                       
                       FRANK

               PIERDOL TO GÓWNO. PABST BLUE
               RIBBON!!!

Trzymając mocno Jeffreya wpycha go do baru.

INT. "BARBARY COAST" - NOC

Ruszając się szybko idą przez ciemne niepokojące miejsce.
Frank trzyma Jeffreya za szyję i zmusza go do szybszych

kroków. Z tyłu przy drzwiach czarny mężczyzna pieści się z
białą dziewczyną.

INT. ZAPLECZE - "BARBARY COAST" - NOC

Przechodzą przez drzwi na zaplecze. Jest tam kilka nagich
dziewczyn koło łóżek z zasłonami. Inna dziewczyna leży na

swoim łóżku z zaschniętymi rzygowinami wokół głowy i
poduszki. Nagle Frank dostrzega swojego przyjaciela,

Willarda. Biegnie do niego gwałtownie i chwyta go za
gardło.

                       
                       FRANK

               Hej, półgłówku. To był ostatni
               raz, kiedy dałem ci się naćpać i

               zostałem z tobą oglądać twoje
               odjeby - podarłeś mój płaszcz,

               skurwysynu, i zgubiłem mój

               szczęśliwy kawałek niebieskiego
               aksamitu.

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC
                                                           

                                                  FLASHBACK

do czarno-białego zdjęcia - kawałek materiału w trawie na
opustoszałym polu.

                       
                       JEFFREY (V.O.)

               Jakiego to koloru?
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS (V.O.)
               Niebieskiego. Niebieski aksamit.

INT. ZAPLECZE - "BARBARY COAST" - NOC
                                                           

                                               RESUME GROUP
                       

                       WILLARD
               Hej, Frank, przepraszam.

                       
                       FRANK

               Taa? Gotuj się na list miłosny.
               Jak się nie będziesz spodziewał.

                       
                       WILLARD

               Frank, proszę, facet.
                       

                       FRANK
               Wielki list miłosny.

Frank pcha go na łóżko do zaschniętych rzygowin i ich kurwy-

właścicielki. Zostawiają Willarda...

INT. SCHODY I PÓŁPIĘTRO - APARTAMENT BENA - NOC

... i idą w górę po starych drewnianych schodach. Frank

wali w drzwi na pierwszym półpiętrze. Raymond dołącza do
nich ze skrzynką piwa Pabst Blue Ribbon.

                       
                       FRANK

               Hej, Ben. OTWIERAJ. Tu Frank.

Otwiera im wysoki szczupły facet z wąsami i w bonżurce -
BEN. Jego głos brzmi jak rżenie, od długoletniego palenia.

                       
                       BEN

                    (z gracją)
               Frank. Wejdź.

                       
                       FRANK

               Hej, przyprowadziłem przyjaciół.
               I przyniosłem piwo.

                       
                       BEN

               Dobrze. Witaj. Wejdź i rozgość

               się.

INT. APARTAMENT BENA - NOC

Apartament jest bardzo duży. Wszystkie meble są załadowane

do granic. Oprócz tego w pokoju jest bardzo-bardzo puszysta
Kobieta ubrana na czarno i jakaś inna obskurna Para. Na

kanapie Młoda Kobieta bawi się dużą lalką.
                       

                       FRANK
                    (na coraz większym

                     haju)
               Uprzejmyś, cholera, uprzejmyś,

               skurczybyku. Chcesz piwa?
                       

                       BEN
                    (z uśmiechem)

               Oczywiście, Frank.
                    (do puszystej)

               Kochanie, przynieś szklanki.
               Napijemy się piwa z Frankiem. Nie

               usiądziecie?

Wszyscy jakoś tak drepczą dookoła. Paul siada na krześle i
zaczyna śmiać się z jakiegoś kawału, który ma w głowie.

                       
                       FRANK

               Cholera, Ben! Jak się kurwa
               miewasz?

                       
                       BEN

               Dobrze, Frank. Dobrze. A jak ty?
                       

                       FRANK
               Jak chuj, dobrze jak chuj. Znasz

               już trochę tą maleńką cizię,
               Dorothy, a to coś tutaj,

                    (odnośnie Jeffreya)
               to sąsiad. Co my do kurwy nędzy

               robimy z sąsiadem, tego nie wiem.
               Cholera!!!

                    (odnośnie Bena)
               A to jest najbardziej uprzejmy

               koleś, jakiego znam. Spójrz na
               siebie. Jesteś pięknym

               skurwysynem, Ben. Kocham tą
               kurtałkę i tą twoją fifkę. Kurwa,

               tego już za wiele, gdzie te
               szklanki? Piwo się zagrzeje. Nie

               zniosę pieprzonego ciepłego piwa.
               Chce mi się po nim rzygać.

                       
                       BEN

               Kochanie, gdzie są szklanki? Och,
               oto i one.

Puszysta Dama przynosi szklanki i stawia je na stoliku do

kart. Wygląda na zaniepokojoną. Spogląda na Bena błagalnie.
                       

                       FRANK

               Raymond! Gdzie to pierdolone
               piwo?

                       
                       RAYMOND

               Przed tobą, Frank. Chcesz, żebym
               je nalał?

                       
                       FRANK

               Nie, chcę, żebyś je jebał.
               Cholera, no pewnie. Nalej to

               jebane piwo.
                       

                       RAYMOND
               Proszę bardzo.

                       
                       FRANK

               Dobrze, wypijmy.
                       

                       BEN
               Twoje zdrowie, Frank.

                       
                       FRANK

               Cholera, wypijmy za coś innego.
               Wypijmy za pieprzenie. Powiedz,

               wypijmy za twoje rżnięcie, Frank.
                       

                       BEN
               Jeśli chcesz, Frank. Wypijmy za

               twoje rżnięcie, Frank. Sto lat.

Przyjaciele Franka, Paul i Raymond, śmieją się.
                       

                       FRANK
                    (śmieje się głośno)

               Sto lat. Uprzejmyś, człowieku.
               Jesteś taki wykurwiście uprzejmy.

               KOCHAMY BENA! Za Bena!

Frank klepie Jeffreya w twarz.
                       

                       FRANK
               Hej, sąsiad. Za Bena.

                       
                       JEFFREY

                    (oszołomiony, łapie się
                     za twarz)

               Za Bena.
                       

                       FRANK
               Widziałeś, Ben? Robi wszystko, o

               co tylko kurwa poproszę.

Ben podchodzi do Jeffreya.
                       

                       BEN
               Dziękuję, sąsiedzie. Pozwól, że

               obejrzę twoją twarz. Zabolało?

Jeffrey pokazuje mu.
                       

                       BEN

               Ojejku.

Nagle Ben grzmoci Jeffreya w brzuch. Jeffrey składa się w
pół.

                       
                       BEN

               Czy już ci lepiej?

Frank niemal umiera ze śmiechu. Wszyscy dołączają się. Ben
odwraca się do Franka.

                       
                       BEN

               Frank, mam coś dla ciebie.
               Państwo wybaczą.

                       
                       FRANK

               PAŃSTWO WYBACZĄ por favor. Hej,
               niech Cycki zobaczą dzieciaka.

Jeffrey równocześnie próbuje złapać oddech i widzi

niewiarygodne emocje wzbierające na twarzy Dorothy. Dorothy
wyrywa się przed siebie. Raymond chwyta ją za ramię i

zabiera do innego pokoju. Jeffrey słyszy jej okrzyki i głos
małego chłopca.

                       
                       DOROTHY (V.O.)

               Donny, och mój Donny.
                       

                       DONNY (V.O.)
               Mama!

INT. DRUGI POKÓJ - APARTAMENT BENA - NOC

Dorothy szlocha przytulona do Donny'ego. Donny płacze i
chwyta ją tak, jak mała małpka chwytałaby swoją matkę.

Nagle Donny odbiega, krzycząc.
                       

                       DONNY
               Mamo. Zostawiłaś mnie. Przestałaś

               mnie kochać.
                       

                       FRANK
                    (wracając do głównego

                     pokoju Bena)
               OK. Walmy kurwa w trasę, mieliśmy

               zabawić naszego sąsiada. Zróbmy
               to wreszcie. Pa, Ben. Chcesz

               jechać z nami na przejażdżkę?
               Ktoś chce? Ty?

                    (patrzy dookoła)

Dorothy dołącza do grupy. Jest w szoku. Frank ściska jej
policzek.

                       
                       FRANK

               Żadnego uśmiechu dla Franka? Nie?
               OK, pieprzyć to. Jedźmy. O, a ty

               chcesz jechać z Raymondem?

Raymond poderwał jedną z obskurnych panienek.

                       
                       BEN

               Do zobaczenia we wtorek, Frank.
                       

                       FRANK
               Racja, Ben. Jedziemy na rżnięcie.

               Wyrucham wszystko, co się rusza.

EXT. "BARBARY COAST" - NOC

Wychodzą i wtarabaniają się wszyscy do samochodu.

INT. SAMOCHÓD FRANKA / MIEJSKIE ULICE - NOC

Teraz jest ich z tyłu czworo. Raymond zaczyna obmacywać
Obskurną Panienkę. Jadą szybko pośród nocy. Frank prowadzi

przez różne ciemne ulice...

INT. SAMOCHÓD FRANKA / AUTOSTRADA - NOC

... wyjeżdżają na autostradę i przyśpieszają do 100 mil/h

na dwupasmowej szosie.
                       

                       FRANK
                    (do Jeffreya)

               Hej! Lubisz spacery?
                       

                       JEFFREY
               Co?

                       
                       FRANK

               Zabierzmy sąsiada za miasto.
               Niech się kurwa przespaceruje.

                    (śmieje się)

Podczas gdy Frank prowadzi, Jeffrey widzi, że Dorothy
patrzy nerwowo za okno na drogę i śmigającą okolicę, potem

pytająco na Franka. Wyczuwa, gdzie mogą jechać.
                       

                       DOROTHY
               Dokąd jedziemy, Frank?

                       
                       FRANK

               Hej, Cycki. Zabieram twojego
               sąsiada na wieś. I może gdzieś

               dla ciebie.
                       

                       DOROTHY
                    (bardzo niespokojna)

               Frank?
                       

                       FRANK
               Jego też chcesz przecież

               zobaczyć, nie?
                       

                       DOROTHY
               Tak, ale...

                       

                       FRANK
               Więc zamknij ryja!

Frank widzi, że Dorothy patrzy do tyłu na Jeffreya.

                       
                       FRANK

               Hej, a co ma do tego wszystkiego
               ten fiutek?

INT. SAMOCHÓD FRANKA / POLNA DROGA - NOC

Frank w złości skręca w małą polną drogę. Samochód
podskakuje na niej i piszcząc zatrzymuje się koło zagajnika

drzew. Frank obraca się gwałtownie do Jeffreya.
                       

                       FRANK
               Na co się tak gapisz?

                       
                       JEFFREY

               Na nic.
                       

                       FRANK
                    (wpija wzrok w

                     Jeffreya; długa pauza)
               Nie patrz na mnie, fiucie.

               Strzelam, kiedy widzę białka
               oczu.

                    (wciąga hel)
               Lubisz mnie?

Jeffrey jest cicho.

                       
                       FRANK

                    (nadal wysoki głos)
               Spójrz na nie. Czym są?

                       
                       DOROTHY

               Daj spokój, Frank. Jedźmy,
               proszę.

Frank robi coś z piersiami Dorothy, ale Jeffrey nie widzi

co.
                       

                       FRANK
               Nie mów "PROSZĘ", półgłówku. CZYM

               ONE SĄ?
                       

                       DOROTHY
               Są moimi piersiami.

                       
                       FRANK

               Mogę ich dotknąć?
                       

                       DOROTHY
               Jeśli chcesz.

Frank wciąga hel.

                       
                       FRANK

               Dzidziuś chce je szczypać.

Dorothy krzywi się z bólu i próbuje się odsunąć.

                       
                       FRANK

               O co biega? Oddaj je. Są tylko
               trochę czerwone, i koniec. Daj mi

               je znów dotknąć. Chodź tu.

Frank przyciąga ją i zaczyna ją znowu szczypać. To ją
bardzo boli, jest przerażona i pełna bólu.

                       
                       JEFFREY

               Hej, zostaw ją w spokoju.

Frank udaje, że nie słyszy Jeffreya i szczypie piersi
Dorothy naprawdę mocno. Dorothy tłumi krzyk. Jeffreya

ogarnia wściekłość. Uderza Franka mocno w twarz. Wszyscy
zamierają w śmiertelnej ciszy, gdy Frank obraca się do

Jeffreya. Gapi się na niego.
                       

                       FRANK
               NASTĘPNY! Wyłaź z wozu,

               pierdolcu. WYWAL GO, RAYMOND!!

EXT. SAMOCHÓD FRANKA / POLNA DROGA - NOC

Frank wysiada z samochodu i przyciska twarz do szyby w

tylnich drzwiach. Jego twarz jest wykrzywiona i ohydna.
Otwiera tylnie drzwi. Raymond i Paul chwytają Jeffreya i

wyciągają z samochodu. Obskurna Panna śmieje się nerwowo.
                       

                       DOROTHY
               Frank, on nie chciał. Zostaw go w

               spokoju. Daj spokój. On nie
               chciał.

                       
                       FRANK

               Zamknij się. Daj mi szminkę.
                    (wciąga hel)

               Hej, śliczny, śliczny.

Dorothy zwleka, więc Frank wywala zawartość jej torebki na
przednie siedzenie, chwyta szminkę i latarkę. Szminkuje

sobie usta bardzo obficie.

Podczas gdy Raymond i Paul trzymają Jeffreya, Frank całuje
Jeffreya w usta. Jeffrey próbuje uderzyć Franka i odepchnąć

się, ale Raymond i Paul mocno trzymają. Jeffrey wygląda
bardzo dziwnie z wielkimi plamami czerwonej szminki na

twarzy i ustach.
                       

                       DOROTHY
               ZOSTAW GO W SPOKOJU!! FRANK!!

Frank trzaska przednimi drzwiami, co tłumi krzyk Dorothy.

Chwyta Jeffreya i przyciska jego przerażoną twarz do
przedniej szyby. Potem do tylniej szyby. Potem z pomocą

Paula wali Jeffreyem o maskę i przyciska jego twarz do
przedniej szyby. Od środka to przedstawienie wygląda

wariacko i przerażająco. Potem Frank odciąga Jeffreya z

powrotem na bok.
                       

                       FRANK
                    (do Jeffreya)

               Jesteś pieprzonym szczęściarzem,
               że żyjesz. SPÓJRZ NA MNIE!

Raymond odciąga Jeffreya za twarz, żeby patrzył na Franka.

Dorothy i Obskurna Panna patrzą, zamarłe w przerażeniu.
                       

                       FRANK
               Nie bądź więcej dla niej dobrym

               sąsiadem albo poślę ci list
               miłosny. Prosto z mojego serca,

               pierdolcu. Wiesz, co to jest list
               miłosny? To kula, prosto z mojego

               gana, kutasie. Dostajesz ode mnie
               list miłosny i jesteś ujebany na

               zawsze. Zrozumiałeś, pierdolcu?
                       

                       JEFFREY
               Tak.

                       
                       FRANK

               Poślę cię prosto do piekła,
               kutasie!

Frank wyjmuje z kieszeni mały kwadracik niebieskiego

aksamitu i zaczyna dotykać nim twarzy Jeffreya.
                       

                       FRANK
                    (głośno oddychając)

               Poczuj to. Poczuj moje mięśnie.

Raymond unosi ramię Jeffreya i Jeffrey dotyka muskułów
Franka.

                       
                       FRANK

               Podobają ci się?
                    (do Raymonda i Paula)

               Przytrzymajcie go dla mnie.

Nagle Frank zaczyna okładać Jeffreya po twarzy. Dorothy
wrzeszczy za szybą samochodu.

                                                           
                                              CUT TO BLACK:

EXT. POLNA DROGA - DZIEŃ

Żadnego dźwięku. Potem jęczenie.

Punkt widzenia Jeffreya na leżące na ziemi kamienie.

Jeffrey podnosi się wolno i rozgląda się. Samochodu nie ma.
Jeffrey ma opuchniętą, pokrwawioną i pokrytą szminką twarz.

Ma zsunięte spodnie, a na nogach napisane szminką "PIERDOL
SIĘ".

Staje z wielkim trudem i podciąga spodnie. Zapina pasek i

zaczyna kuśtykać polną drogą do autostrady.

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. BUDKA TELEFONICZNA - AUTOSTRADA - DZIEŃ

Jeffrey dzwoni.
                       

                       JEFFREY
               Yellow Cab? Czy to Yellow Cab?

               Potrzebuję taksówki, na trasie
               numer 7.

                    (rozgląda się)
               Zaraz przy Meadow Lane.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC
                                                           

                                                  FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Dorothy mówiącą "Meadow Lane" do
słuchawki.

INT. SAMOCHÓD FRANKA - NOC
                                                           

                                                  FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Franka mówiącego "Jego też chcesz
przecież zobaczyć, nie?" i odpowiedź Dorothy: "tak, ale..."

EXT. BUDKA TELEFONICZNA - AUTOSTRADA - DZIEŃ
                       

                       JEFFREY
               Meadow Lane. Jest tu duży

               billboard Nehi. OK. Poczekam, bez
               obaw. Muszę jakoś dojechać do

               domu, nie?
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey śpi. Jego twarz jest opuchnięta i w siniakach.

Zegar wskazuje 16:30.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - NOC

Zegar wskazuje 1:30. Jeffrey idzie do łazienki. Patrzy na

swoją rozdętą twarz i bierze dwie aspiryny. Potykając się
wraca do łóżka.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Zegar wskazuje 7:30. Jeffrey wstaje i przeciąga się.

                       
                       JEFFREY

               Auuu.

Strasznie bolą go mięśnie.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Przy śniadaniu. Ciotka Barbara i Pani Beaumont gapią się na

Jeffreya.
                       

                       JEFFREY
               Nie chcę o tym rozmawiać.

               Wszystko gra. Nie chcę o tym
               rozmawiać.

                       
                       CIOTKA BARBARA

               Czasami to pomaga, jak się omówi
               różne sprawy. Na ten przykład,

               wiele małżeństw przez to
               przetrwało.

                       
                       JEFFREY

                    (przerywa jej i
                     uśmiecha)

               Ciociu Barbaro. Kocham cię, ale
               ty tego nie zrozumiesz.

Podpiera głowę pięściami.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey wykręca numer w telefonie.
                       

                       JEFFREY
               Pani Williams? Tu Jeffrey

               Beaumont. W porządku, a pani? To
               dobrze. Czy jest Sandy? Dobrze,

               dziękuję. Sandy? ... Możesz
               rozmawiać? Dobra. Wlazłem po uszy

               w tą sprawę. Wyjaśnię ci, ale to
               się wymknęło spod kontroli.

               Szczęście, że w ogóle z tobą
               rozmawiam. Ale obiecuję, że

               opowiem ci o wszystkim ... A co u
               ciebie?

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. SYPIALNIA SANDY - DZIEŃ

Sandy przy telefonie.

                       
                       SANDY

               Zerwaliśmy ze sobą. Nie. Jest
               dobrze. Jest dobrze, Jeffrey.

               Jeffrey? Hej, Jeffrey? Chcesz iść
               ze mną na prywatkę w piątek

               wieczorem? Nie będzie go, nie
               martw się. Byłoby naprawdę miło.

               W ten piątek. Nie umiesz tańczyć?
               No to cię nauczę, głuptasie.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ

Jeffrey przy telefonie.
                       

                       JEFFREY
               Super. Hej, mam pewien problem.

               Wiem o rzeczach, które przydałyby
               się twojemu ojcu, ale ty za to

               możesz wpaść w tarapaty.

INT. SYPIALNIA SANDY - DZIEŃ

                       
                       SANDY

               Jeffrey, czy to bardzo ważne
               rzeczy? No to nie myśl o mnie -

               musisz mu powiedzieć. Jeffrey.
               Nie żartuję.

INT. POKÓJ JEFFREYA - DZIEŃ
                       

                       JEFFREY
               OK, ale obiecuję, że nie wspomnę

               o tobie. OK? Spotkam się z nim na
               komisariacie, dobra? Do

               zobaczenia w piątek wieczorem,
               jeśli nie wcześniej.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

INT. KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi po schodach do biura Detektywa Williamsa.

INT. POKÓJ 221 - KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

Skręca za rogiem i wchodzi do biura - przestraszony zamiera

w pół kroku. Detektywa Williamsa nie ma przy jego biurku,
ale przy drugim biurku siedzi Yellow Man. Jeffrey i Yellow

Man patrzą sobie w oczy.

Jeffrey zamiera.
                       

                       JEFFREY

               Przepraszam.

Jeffrey obraca się na pięcie tak szybko, jak tylko może,
idzie do zbiornika z wodą i nalewa sobie, cały czas plecami

do Yellow Mana. Drży ze strachu. Obraca się wolno. Yellow
Man przegląda jakieś papiery leżące na biurku.

Yellow Man znów podnosi wzrok. Tym razem nabiera z wolna

podejrzeń i przechyla głowę. Jeffrey nie może się ruszyć.

W końcu Jeffrey robi parę kroków. Wychodząc z pola widzenia
Yellow Mana, zauważa nazwiska na drzwiach: DETEKTYWI J.R.

WILLIAMS & T.R. GORDON.
                       

                       JEFFREY
                    (wewnętrzny głos)

               Gordon. Gordon. Inspektor
               policji. Zaczekaj. Zaczekaj

               chwilę.

EXT. CHŁODNIA - DZIEŃ

                                                           
                                                  FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Czarnego Klienta mówiącego:

"policja znajdzie tam więcej dragsów, niż byś sobie mógł
wyobrazić".

                       
                       JEFFREY

                    (wewnętrzny głos)
               Policja. Policja. Gordon.

INT. APARTAMENT BENA - NOC
                                                           

                                                  FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie głos Franka gdzieś w oddali:
"Gordon poszedł prosto do nich - w biały dzień oczywiście -

to jest dopiero koleś, nie? I zabrał wszystkie prochy".

INT. POKÓJ 221 - KOMISARIAT POLICJI - DZIEŃ

                       
                       JEFFREY

                    (wewnętrzny głos)
               Zabrał wszystkie prochy. Gordon

               zabrał wszystkie prochy.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey idzie w ciemności, trzyma zdjęcia. Zatrzymuje się

przed domem Detektywa Williamsa i waha się. Twarz Jeffreya
wyraża zafrasowanie. Jeffrey podchodzi do drzwi.

Znów się waha, zanim wreszcie puka do drzwi. Otwiera

Detektyw Williams. W tle widać Sandy. Kiedy Sandy dostrzega

wyraz twarzy Jeffreya, wie już, po co przyszedł.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Jeffrey! Wejdź.

                       
                       JEFFREY

               Dobry wieczór. Cześć, Sandy.
               Proszę mi wybaczyć, że zawracam

               głowę, ale muszę z panem pomówić.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               W porządku, wejdź. Wyglądasz, jak

               po wizycie u szalonej
               kosmetyczki.

                       
                       JEFFREY

                    (z głupim uśmiechem dla
                     Sandy)

               Taa.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Sandy patrzy na Jeffreya zaniepokojona. Jeffrey idzie za

Detektywem Williamsem do jego gabinetu.

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Detektyw Williams zamyka za Jeffreyem drzwi.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               W porządku?
                       

                       JEFFREY
               W porządku. Muszę panu

               powiedzieć, że... odkryłem parę
               spraw. Tak czy siak, muszę

               pokazać panu parę zdjęć i
               powiedzieć parę słów o nich. Oto

               pierwsze zdjęcie.

Pokazuje Williamsowi zdjęcie Franka i obserwuje jego twarz,
kiedy Williams je ogląda.

                       
                       JEFFREY

               To jest Frank Booth. Jego adres
               jest z tyłu. Frank, w moim

               przekonaniu, jest bardzo chorym i
               niebezpiecznym człowiekiem. To

               jest zdjęcie Franka z innym
               facetem, kiedy wchodzą do

               budynku, gdzie mieszka Frank.

Jeffrey od niechcenia podaje zdjęcie i obserwuje twarz
Detektywa Williamsa wyjątkowo uważnie. Williamsowi nawet

nie drga powieka, ale przenosi wolno wzrok na oczy
Jeffreya.

                       
                       JEFFREY

               I ten właśnie facet wyszedł z

               trzecim mężczyzną - tym dobrze
               ubranym. Oto i zdjęcie. Myślę, że

               kobieta, która nazywa się Dorothy
               Vallens, ma przez nich mnóstwo

               kłopotów. Myślę, że Frank porwał
               jej męża i jej syna.

Po chwili...

                       
                       JEFFREY

               Nie mam żadnych stuprocentowych
               dowodów na to wszystko. Jej adres

               jest również na zdjęciach. Myślę,
               że ci ludzie są zamieszani w

               narkotyki ... i w morderstwo.
               Myślę, że Frank zabija innych

               dilerów i...
                    (decyduje się nie mówić

                     Williamsowi
                     wszystkiego)

               ... i w jakiś sposób zdobywa ich
               narkotyki. Muszę panu powiedzieć,

               że zaangażowałem się w to
               bardziej, niż mi pan na to

               pozwolił, ale to już skończone
               ... Musiałem panu powiedzieć o

               tym wszystkim, bo myślę, że to
               mogłoby pomóc.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               A teraz, Jeffrey, powiedz mi, jak
               się w to wszystko wpakowałeś?

                       
                       JEFFREY

               Nie mogę opowiedzieć panu od
               początku do końca. To mnie... to

               mnie pochłonęło bez reszty. Nic
               więcej nie powiem.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Czy Sandy ma coś z tym wspólnego?
                       

                       JEFFREY
               Nie, w ogóle.

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

                    (odnośnie zdjęć)
               Kto wie, że to masz?

                       
                       JEFFREY

               Tylko pan, i pracownia foto.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Ale skończyłeś już z tym?

                       
                       JEFFREY

               Tak, proszę pana. Na pewno.

Detektyw Williams obserwuje Jeffreya, potem zdjęcia.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS

               To dobrze. Tak będzie lepiej. I
               będzie lepiej dla ciebie, jeśli

               Sandy naprawdę nie jest w to
               zamieszana. Przygotuj się na

               przesłuchanie w tej sprawie,
               niedługo.

                       
                       JEFFREY

               Tak, proszę pana.

Jeffrey wychodzi z gabinetu.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey patrzy na Sandy.

                       
                       SANDY

               Wszystko w porządku?
                       

                       JEFFREY
               Tak myślę. Musiałem mu powiedzieć

               trochę z tego, co wiem. Czy
               piątek wciąż aktualny?

                       
                       SANDY

               Nie powiedziałeś mu o mnie?
                       

                       JEFFREY
               Nie.

Detektyw Williams wychodzi z gabinetu i widzi ich

rozmawiających. Widzi ich nerwowość. Sandy szybko zmienia
temat.

                       
                       SANDY

               Nie powinnam w ogóle cię w to
               wciągać.

                    (zmienia temat,
                     uśmiech)

               Tak, Jeffrey. Piątek aktualny!
                       

                       JEFFREY
               OK. Super!

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. TRAWNIK DOMU BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Jeffrey podlewa kwiaty i krzaki w taki sam sposób, jak
niegdyś jego ojciec. Jego twarz wygląda o wiele lepiej.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

INT. POKÓJ - SZPITAL - DZIEŃ

Jeffrey siedzi w odwiedzinach u ojca. Są też Pani Beaumont
i Ciotka Barbara.

                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT. LABORATORIUM - SZPITAL - DZIEŃ

Zbliżenie w mikroskopie na poruszające się komórki -

pojawiają się ciemne komórki i obraz staje się czarny.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey podjeżdża po Sandy.

Musi zaparkować po drugiej stronie ulicy, bo przed domem

Williamsów stoi wóz policyjny. Kogut obraca się wolno na
dachu. Silnik na jałowych obrotach, w środku jest Mężczyzna

- z pochyloną głową studiuje jakieś papiery.

Jeffrey zauważa to wszystko w drodze do drzwi.

Otwiera Pani Williams, Sandy jest za nią w jadalni.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Witaj, Jeffrey. Wejdź.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey wchodzi i przechodzi przez pokój do Sandy.
                       

                       JEFFREY
               Gotowa?

Detektyw Williams wchodzi, układając jakieś kartki, które

następnie wkłada do walizki leżącej na stole w jadalni.
Właśnie wtedy wchodzi przez wciąż otwarte drzwi mężczyzna.

Jeffrey obraca się, by go zobaczyć. To Detektyw Gordon,
Yellow Man. Cała krew odpływa Jeffreyowi z twarzy.

                       
                       YELLOW MAN

                    (wołając do środka)
               Hej, John, pośpiesz się!!

Detektyw Williams obraca się. Widzi Detektywa Gordona.

Obraca się raz jeszcze i widzi wyraz twarzy Jeffreya. Sandy
na razie niczego nie widzi.

Detektyw Williams podchodzi do Jeffreya. Patrzy mu prosto w

oczy. Staje tak, by być między Jeffreyem a Gordonem.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Spokojnie, Jeffrey. Kontroluj

               się. Nie spieprz tego.

Zaciekawiona Sandy podchodzi do ojca i Jeffreya. Jeffrey
postanawia zaufać Williamsowi. Yellow Man znów woła.

                       
                       YELLOW MAN

               No chodź, John. Daj po garach!

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Na razie, Jeffrey. Macie mieć
               miły wieczór, dobra?

                       
                       JEFFREY

               Dobra.
                       

                       SANDY
               O co chodzi?

                       
                       JEFFREY

               Parę ojcowskich rad.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Właśnie.

Jeffrey i Sandy idą do drzwi. Oczy Jeffreya i Yellow Mana

spotykają się raz jeszcze. Yellow Man przechyla głowę.
Myśli. Niczego nie kojarzy.

                       
                       SANDY

                    (do matki)
               Dobranoc, mamo.

                    (do Yellow Mana)
               Dobranoc, Tom.

                       
                       YELLOW MAN

               Dobranoc, Sandy.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Przechodzą przez ulicę do samochodu. Jeffrey pomaga Sandy

wsiąść, potem obchodzi samochód i sam wsiada. Oboje są
ubrani elegancko.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Jeffrey zapala silnik i odjeżdża.
                       

                       SANDY
               O co tam chodziło?

                       
                       JEFFREY

               O nic, naprawdę. Dobrze cię
               widzieć.

                       
                       SANDY

               Dobrze widzieć ciebie.
                       

                       JEFFREY
               I gdzie teraz?

                       
                       SANDY

               Jedź przez Gelford, aż do Vista.
               To niedaleko. Mógłbyś mi

               powiedzieć coś więcej o tym, co
               odkryłeś?

                       

                       JEFFREY
               Wolałbym nie. Opowiem ci innym

               razem.
                       

                       SANDY
               W porządku.

                       
                       JEFFREY

               ... Pięknie wyglądasz.
                       

                       SANDY
               Dziękuję. Co byś powiedział,

               gdybyśmy mieli naprawdę fajny
               wieczór?

                       
                       JEFFREY

               Podoba mi się ten pomysł. To
               naprawdę niezła koncepcja.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. PRYWATKA - PIWNICA - NOC

Jeffrey i Sandy schodzą po schodach do piwnicy, ciemnej i
zatłoczonej tańczącą i gadającą młodzieżą. Jeffrey i Sandy

trzymają się za ręce. Jeffrey czuje się trochę nie na
miejscu.

Para Dziewcząt unosi brwi i przesyła Sandy spojrzenia pełne

aprobaty. Muzyka jest głośna, szybka i do tańca.
                       

                       SANDY
               Chcesz zatańczyć?

                       
                       JEFFREY

               Nie umiem tańczyć szybkich.
                       

                       SANDY
               Naprawdę?

                       
                       JEFFREY

               Naprawdę. Może zatańczysz z kimś
               innym?

                       
                       SANDY

               NIE.
                       

                       JEFFREY
               Zaczekajmy na coś wolnego.

                       
                       SANDY

               Chwileczkę.

Sandy zostawia Jeffreya i Jeffrey widzi ją przedzierającą
się przez tłum do Dziewczyny przy gramofonie. Sandy omawia

coś z Dziewczyną. Wraca do Jeffreya.
                       

                       SANDY
               Bez obaw. Zajęłam się tym. Chcesz

               coś do picia?

Właśnie wtedy włącza się wolna muzyka.

                       
                       JEFFREY

               Chcesz zatańczyć?
                       

                       SANDY
               OK.

Zaczynają tańczyć. Na początku oddaleni, potem popełniają

znamienny błąd - patrzą sobie w oczy - i zbliżają się do
siebie bardzo blisko. Patrzą na siebie w tańcu. Całują się.

Całują się przez całą piosenkę. Między piosenkami i podczas
całej następnej piosenki. Wreszcie, jak to mówią, wychodzą

się przewietrzyć.
                       

                       SANDY
               Kocham cię, Jeffrey.

Całują się znowu. Potem tańczą i patrzą na siebie.

Przytulają się. Tulą się, a Jeffrey zamyka oczy.
                       

                       JEFFREY
                    (wewnętrzny głos)

               Naprawdę cię kocham.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT. PRYWATKA - PIWNICA - NOC

Później. Jeffrey daje Sandy buziaka - stoją przy napojach.

Piją. Sandy przedstawia Jeffreya jakimś swoim przyjaciołom.
Jest z niego bardzo dumna. Oboje są bardzo szczęśliwi.

Patrzą na siebie i całują się znowu.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

INT./EXT. PRYWATKA - DOM - NOC

Później. Prywatka dobiega końca. Dzieciaki zaczynają

wychodzić po schodach i dalej drzwiami do swoich
samochodów. Jeffrey i Sandy wchodzą po schodach ramię w

ramię. Mówią "dobranoc" Rodzicom w Dużym Pokoju i wychodzą
drzwiami. Nie mogą oderwać od siebie oczu. Nie zdają sobie

sprawy z obecności TRZECH KOLEŻKÓW w samochodzie po drugiej
stronie ulicy.

Jeffrey usadza Sandy i siebie w samochodzie, zapala silnik

i odjeżdża.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Ciemny samochód zapala silnik z głośnym niskim rykiem i

zrywa się z piskiem. Śledzi Jeffreya i Sandy jakiś czas,
potem rycząc podjeżdża tuż za nich, kołysząc się na boki,

trąbiąc i próbując rozbić zderzak samochodu Jeffreya.

Jeffrey spogląda szaleńczo w lusterko. Sandy obraca się

przestraszona. Jeffrey daje gazu i leci w dół ulicy.
                       

                       SANDY
               Mój Boże. O co chodzi?

                       
                       JEFFREY

               Frank!!

Skręca gwałtownie na rogu. Przed nim jakiś samochód
wyjeżdża z chodnika na ulicę.

                       
                       JEFFREY

                    (do tego samochodu)
               No dalej. RUSZAJ SIĘ!

Jeffrey skręca gwałtownie na następnym rogu i wjeżdża w

ciemną ulicę, mijając tabliczkę "Lincoln St."
                       

                       JEFFREY
               Nie mogę go zgubić.

Zarzyna samochód i wpada bardzo szybko w następną ulicę.

                       
                       JEFFREY

               Ojciec ma w domu broń.
                       

                       SANDY
               Nie.

                       
                       JEFFREY

               Sandy, ten facet to zabójca!!
               Uwierz mi.

Sandy obraca się i spogląda. Jeffrey znów zakręca - uderza

na rogu w krawężnik. Odpada felga i toczy się hałaśliwie
ulicą.

                       
                       SANDY

               Spróbuj dojechać do mnie. Może
               mój ojciec mógłby...

                                                           
                                          CLOSEUP - JEFFREY

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC
                                                           

                                                  FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Gordona - Yellow Mana - stojącego
w drzwiach domu Sandy.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICE W SĄSIEDZTWIE - NOC
                       

                       JEFFREY
               Nie!!

Jeffrey dociska gaz... ale samochód za nim jest szybszy i

dogania go. Buja się na boki w lusterku. Teraz zmienia pas
i rycząc jedzie równo z samochodem Jeffreya. Sandy krzyczy.

                       

                       SANDY
               To Mike! To Mike!

Jeffrey spogląda. To Mike. Wbrew wszelkiej logice Jeffrey

zaczyna się śmiać. Zwalnia natychmiast, Mike też.

EXT. DOM BEAUMONTÓW - NOC

Jeffrey wjeżdża wolno na podjazd przed domem, trzęsąc się

ze śmiechu. Mike zakręca wozem przed samochodem Jeffreya i
wyskakuje.

                       
                       MIKE

                    (nawalony jak świnia)
               Hej, chodź no tu. Ukradłeś mi

               dziewczynę, tu gnoju. Nakopię ci
               w dupsko, tu, przed twoim

               zasranym domem.
                       

                       SANDY
               ... Przestań, Mike.

                       
                       MIKE

               Ty się zamknij. Nikt do ciebie
               nie mówi. Hej, kto to jest,

               Jeffrey? Twoja matka?

Wszyscy obracają się i patrzą. Wolno z ciemności wyłania
się naga kobieta. To Dorothy. Jest w potwornym szoku, z

krwawą śliną wyciekającą z ust. Jest zakrwawiona,
spuchnięta i cała posiniaczona. Zupełnie inna, wyssana ze

swej zmysłowości. Splądrowany wrak kobiety.
                       

                       JEFFREY
               Dorothy! ... Dorothy!

                       
                       SANDY

               Dorothy Vallens?
                       

                       JEFFREY
               Tak.

Wyskakuje z samochodu, przytula ją i pomaga jej iść. Mike

podąża za nim.
                       

                       MIKE
                    (idąc za Jeffreyem)

               Hej, ty zasrany studenciaku.
               CHODŹ NO TU!

                       
                       JEFFREY

                    (odpychając Mike'a)
               Później, Mike. Muszę teraz zająć

               się kimś, kto potrzebuje pomocy,
               tak, jakbyś nie zauważył.

                       
                       SANDY

               Mike, jedź do domu.

Kumple Mike'a patrzą oszołomieni na Dorothy zataczającą się

u boku Jeffreya. Mike robi krok w tył, gdy Jeffrey sadza
Dorothy w samochodzie. Jeffrey staje i spogląda na Mike'a.

                       
                       MIKE

                    (pijany, ale
                     stłamszony)

               Hej, przepraszam. Hej.

Jeffrey wsiada do samochodu.
                       

                       JEFFREY
               Taa. W porządku, Mike.

Jeffrey zamyka drzwi. Dorothy siedzi na przednim siedzeniu

między nim a Sandy.
                       

                       SANDY
               Zabierzmy ją do mnie. Mój tata

               może wezwać ambulans szybciej niż
               ktokolwiek. Masz coś, żeby na nią

               założyć?
                       

                       JEFFREY
                    (zapala silnik)

               Nie. Czy detektyw Gordon będzie u
               ciebie w domu?

                       
                       SANDY

               Pewnie nie. Nie. A czemu?
                       

                       JEFFREY
               Dobra, zawieźmy ją do ciebie.

                       
                       SANDY

                    (przenosząc szybko
                     wzrok z Dorothy na

                     Jeffreya)
               Dobra. Uważaj na Mike'a.

Mike i jego kumple wsiadają do samochodu. Mike próbuje

zapalić silnik. Zapala i niezręcznie wyjeżdża tyłem.
Piszczy hamulcami. Potem daje gaz do dechy i wypala

szaleńczo w dół ulicy.
                       

                       JEFFREY
               Proszę, proszę.

Odjeżdża.

INT. SAMOCHÓD BEAUMONTÓW / ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC
                       

                       DOROTHY
                    (spoglądając)

               O Boże. Jeffrey, to ty?

Sandy patrzy na Jeffreya pytająco.
                       

                       JEFFREY
               Tak, to ja.

                       

                       DOROTHY
               O Boże, Jeffrey. To ty? O Boże.

Sandy jest zmieszana - przecież oni się nie poznali!..

                                                           
                                                    CUT TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jeffrey i Sandy prowadzą Dorothy pod rękę. Sandy otwiera
drzwi.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Wchodzą do pokoju. Pani Williams wchodzi z kuchni.
                       

                       SANDY
                    (szybko)

               Tata w domu?
                       

                       PANI WILLIAMS
                    (zszokowana widokiem)

               Nie.
                       

                       SANDY
               Lepiej zadzwoń do niego i po

               ambulans.

Dorothy przywiera do Jeffreya. Pani Williams idzie
zadzwonić.

Sandy podchodzi bliżej. Jeffrey spogląda na Sandy, a ona na

niego.
                       

                       DOROTHY
                    (szalona)

               Gdzie byłeś?
                    (krzyczy)

               O Boże, zrobili mu krzywdę,
               Jeffrey. Jeffrey, Jeffrey,

               Jeffrey, przytul mnie. PRZYTUL
               MNIE. O Boże.

                       
                       JEFFREY

               W porządku, już w porządku.
                       

                       DOROTHY
                    (jak mała dziewczynka)

               Mój tajemniczy kochanku.

Wchodzi Pani Williams.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Ambulans zaraz tu będzie.

               Zostawiłam Johnowi wiadomość.
               Policja już tu jedzie.

                       
                       DOROTHY

                    (wrzeszczy)

               Nie wzywaj policji. O Boże ...
               Jeffrey, NIE ZNIOSĘ TEGO!!

               ZATRZYMAJ TO, ZATRZYMAJ. KOCHAJ
               MNIE.

Patrzy na Panią Williams.

                       
                       DOROTHY

               Otworzyłam się przed nim. Wlał we
               mnie swoją chorobę.

Przyciska się mocno do Jeffreya.

                       
                       DOROTHY

               Powiedz mi, że jest dobrze.
               Otworzyłam się dla ciebie.

               Dobrze, dobrze, dobrze, dobrze?

Pani Williams patrzy na to zażenowana, zaniepokojona, że to
sprawia jakąś krzywdę Sandy. Sandy płacze i odwraca się.

                       
                       JEFFREY

               Sandy? ... Sandy, proszę.
                       

                       PANI WILLIAMS
               Przyniosę jej płaszcz.

Wychodzi szybko z pokoju.

                       
                       SANDY

                    (płacząc)
               Jeffrey? O co tu chodzi?

                       
                       JEFFREY

               Cii. Powiem ci.
                       

                       DOROTHY
                    (cicho)

               Skrzywdzili mu głowę.
                       

                       JEFFREY
               Komu, Dorothy?

                       
                       DOROTHY

                    (szepcze)
               Donowi. Pomóż mu. POMÓŻ MU!!

               DONNY!!!!

Wzbiera dźwięk potężnego, ryczącego wiatru.

Dorothy zaczyna krzyczeć.

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Jej krzyki przeradzają się w syrenę ambulansu

podjeżdżającego pod dom Williamsów.

INT. DUŻY POKÓJ WILLIAMSÓW - NOC

Dorothy przywiera do Jeffreya. Jej oczy stają się matowo
białe, jak mleko. Efekt jest przerażający. Dorothy jest w

szoku.

Sandy wciąż płacze, podchodzi i patrzy na Jeffreya. Jeffrey
obraca głowę by spojrzeć na Sandy.

                       
                       SANDY

                    (płacząc)
               Wciąż cię kocham, Jeffrey.

Pani Williams przychodzi i nakłada na Dorothy płaszcz. Pani

Williams drży.

Do domu wchodzą sanitariusze.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

EXT. DOM WILLIAMSÓW - NOC

Sanitariusze umieszczają Dorothy na noszach w ambulansie.

Dorothy jęczy. Zaczyna wiać przyprawiający o mdłości ciepły
wiatr, wyjąc w sąsiedztwie.

                       
                       JEFFREY

               Powinienem z nią jechać, Sandy.
                       

                       SANDY
               No to już.

                       
                       JEFFREY

               ... Sandy?..
                       

                       SANDY
               No jedź już!

Jeffrey obraca się wolno i wsiada do ambulansu.

INT. AMBULANS - NOC

Głowa Jeffreya jest bardzo blisko głowy Dorothy. Dorothy
mówi coś, mamrocze.

                       
                       DOROTHY

               Przytul mnie, Don.
                       

                       JEFFREY
               Don? Gdzie on jest?

                       
                       DOROTHY

                    (wyostrzając wzrok na
                     Jeffreyu)

               POMÓŻ MU!! Obiecaj mi, że mu
               pomożesz!

                       
                       JEFFREY

               Obiecuję, Dorothy. Obiecuję.
                       

                       DOROTHY

               Trzymaj mnie. JA SPADAM!

Wyrywa się wrzeszcząc prosto w twarz Jeffreya. Jej obita
twarz i zamglone jak mleko oczy są esencją przerażenia.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. TELEFON - KORYTARZ SZPITALNY - NOC

Jeffrey kończy wykręcać numer.
                       

                       JEFFREY
               Pani Williams? Czy jest tam

               Sandy? Proszę.
                    (długa pauza)

               Sandy?
                    (pauza)

               Sandy, proszę.
                    (zamyka oczy)

               Wybacz mi. Kocham cię.
                                                           

                                                    CUT TO:

INT. POKÓJ SANDY - NOC

Sandy z zaczerwienionymi oczami w zaciemnionym pokoju.

                       
                       SANDY

                    (do słuchawki, walcząc
                     z płaczem)

               Wybaczam ci. Nie mogłam po prostu
               na to patrzeć. Kocham cię,

               Jeffrey. Kocham cię. Czy z nią w
               porządku? ... To straszne. Co?

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. TELEFON - KORYTARZ SZPITALNY - NOC

Jeffrey przy telefonie.
                       

                       JEFFREY
                    (do słuchawki)

               Proszę, skontaktuj się z ojcem i
               wyślij go natychmiast, i policję,

               do mieszkania Dorothy. Upewnij
               się, że twój ojciec tam będzie.

               Coś się tam dzieje. Krzywdzą
               kogoś, faceta, którego ona kocha.

               Powiedz im, żeby się pośpieszyli.
               Właśnie tam idę.

                       
                       SANDY (V.O.)

               Nie, Jeffrey!!
                       

                       JEFFREY
               Tak, właśnie idę. Muszę. Kocham

               cię. Wrócę, obiecuję.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. TAKSÓWKA - NOC

Jedzie wśród nocy.

EXT. KAMIENICA - NOC

Jeffrey dojeżdża do kamienicy Dorothy i płaci taksiarzowi.

Wychodzi z taksówki i rozgląda się. Żadnej policji. Cisza.
Budynek wygląda jak zawsze, stoi w ciemności. Blade światło

przy wejściu. Jeffrey idzie do drzwi wejściowych i wchodzi.
Nikogo nie ma.

                                                           
                                                    CUT TO:

INT. GABINET DETEKTYWA WILLIAMSA - NOC

Sandy próbuje skontaktować się z ojcem przez radiotelefon.
                       

                       SANDY
                    (do radia)

               Nie, on chce, żeby właśnie mój
               ojciec tam przyszedł. To bardzo

               ważne. Powiedział, że komuś
               dzieje się krzywda i że chce,

               żeby przyszedł detektyw Williams.
               No to go znajdźcie!!

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Jeffrey wchodzi wolno po schodach. Jego buty gniotą dywan -
słychać jak coś trzeszczy, kiedy wchodzi coraz wyżej.

Dociera do siódmego piętra i zatrzymuje się. Słychać słabo

wysoki niby skowyt. Odgłos narasta, gdy Jeffrey idzie do
drzwi mieszkania Dorothy. Wyjmuje klucz i wkłada do zamka.

Przekręca. Głośny dźwięk zapadki, drzwi otwierają się na
oścież, a skowyt staje się przeszywający. Jeffrey widzi coś

i odskakuje w tył.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

To Detektyw Gordon - Yellow Man - stoi na środku pokoju.

                                                           
                                                  FLASHBACK

Jeffrey przeżywa déja vu tej sceny. Potem raz jeszcze.

                                                           
                                   CLOSER - DETEKTYW GORDON

Coś jest z nim nie tak. Krwawi z głowy. Stoi prawie

nieruchomo, jest w szoku.

Jeffrey zagląda ponownie do pokoju. Wchodzi bezszelestnie i

pozwala drzwiom zatrzasnąć się za nim. Bardzo ostrożnie
idzie do przodu w głąb pokoju. Przysuwa się powoli do

niesamowitej sceny. Na środku pokoju stoi Gordon, Yellow
Man - jest w maksymalnym szoku. Krew leje się mu z ogromnej

rany z czubka głowy, z lewej strony. Jego oczy wpatrzone są
w coś, co widzi tylko jego umysł. Na jednym z krzeseł

siedzi martwy człowiek bez uszu - na wpół zagojone rany z
obu boków głowy. Na środku czoła ma dziurę po kuli.

Telewizor jest rozbity, ale wciąż włączony, i to on wydaje
z siebie ten wysoki elektryczny skowyt. Jeffrey idzie znów

parę kroków i wykopuje stopą wtyczkę telewizora z kontaktu.
Wysoki skowyt natychmiast ustaje. Cisza - oprócz Yellow

Mana, który oddycha z wielkim trudem.

Nagle w kieszeni płaszcza Yellow Mana odzywa się głośno
"głos" z włączonego radiotelefonu. Serce Jeffreya skacze mu

do gardła, jednocześnie Yellow Man wyrzuca dziko ramiona w
przód i przewraca wysoką stojącą lampę - lampa upada na

ziemię, tłucze się żarówka. Serce Jeffreya bije jak
oszalałe i Jeffrey odskakuje w tył, ale Yellow Man znów

jest nieruchomy i cichy. Radiotelefon ponownie się odzywa.
                       

                       GŁOS W RADIU #1
               Wycofać się i czekać.

                       
                       GŁOS W RADIU #2

               W mieszkaniu numer osiem.

Zaczyna się piosenka "LOVE LETTERS STRAIGHT FROM MY HEART"
[LIST MIŁOSNY PROSTO Z MOJEGO SERCA]. Jeffrey obserwuje

Yellow Mana i słucha zgłoszeń w radiotelefonie.
                       

                       GŁOS W RADIU #2
               Wysyłam Jacka i Pete'a na dach.

               To jest...
                       

                       GŁOS W RADIU #1
               Hej.

Odgłosy wystrzałów.

                       
                       GŁOS W RADIU #1

               Gość strzela, z drugiego okna.
                       

                       GŁOS W RADIU #3
               Zostać na miejscu.

                       
                       GŁOS W RADIU #2

               Jack, wyłaź tam szybko, masz go
               na muszce?

                       
                       GŁOS W RADIU #3

               Myślę, że jest sam. Ale
               strzelajcie tylko w to drugie

               okno.

Dużo wystrzałów.

Widzimy twarz Jeffreya w zbliżeniu.
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. FRONT STREET - NOC

Widzimy prawdziwe wydarzenia. Wzdłuż ulicy stoją jeden przy
drugim policyjne wozy, ogromny wóz strażacki i kilka

ambulansów. Policyjni snajperzy kucają za samochodami i za
kamienną ścianą naprzeciwko kamienicy Franka. Ze środka

słychać wrzaski, a radiotelefony wykrzykują coś raz za
razem. Policjanci strzelają w zaciemnione okno. Po chwili

ktoś strzela raz z okna. Dwóch policjantów nie żyje, a
jeden wnoszony jest do ambulansu.

                       
                       POLICJANT #1

               Nie wystrzelił ani razu od
               sześciu minut, może dostał.

               Spytajcie przez radio detektywa
               Williamsa, czy możemy pogonić

               kota sukinsynowi.

Policjant #2 odbiega, jeszcze kilka strzałów oddanych do
budynku, ale nikt z wewnątrz nie strzela. Policjant #2

wraca biegiem.
                       

                       POLICJANT #2
               Już się robi, są tam. Właśnie

               schodzą po drugich schodach.
               Niedługo wygonią go na nas. Jeden

               gwizdek i ruszamy.

Nagle w kamienicy Franka wybucha długa kanonada. Głośny
dźwięk gwizdka.

                       
                       POLICJANT #1

               Jest. Idziemy.

Policjanci biegną przez ulicę do kamienicy Franka.

INT. MIESZKANIE FRANKA - NOC

Policjanci kopią w drzwi i wbiegają do mieszkania. Jest

puste, poza wielkim psem, postrzelonym. Pies warczy i
wczołguje się w róg pokoju. Co jakiś czas włóczy

zakrwawionymi nogami w tę i z powrotem.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey słucha radiotelefonu. Słyszy policjanta mówiącego

coś w mieszkaniu Franka. Słyszy, że Franka nie ma. Decyduje
się opuścić mieszkanie Dorothy.

                       
                       JEFFREY

                    (mówi do Gordona, który
                     i tak go nie słyszy,

                     bo jest prawie trupem)
               Wychodzę już. Pozwolę im znaleźć

               was wszystkich na własną rękę.
               Odkryć samemu całe to bagno.

                    (szepcze)

               Żegnajcie.

Wychodzi i zamyka drzwi.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

Drzwi zatrzaskują się. Jeffrey idzie cichuteńko korytarzem

do schodów. Myśli. Zaczyna schodzić schodami.
                       

                       JEFFREY
               Więc... Frank uciekł.

Zakręca na półpiętrze i schodzi na następne piętro. Potem

na następne. Na kolejnym półpiętrze coś przykuwa jego wzrok
za oknem. Widzi mężczyznę wychodzącego z samochodu.

Rozpoznaje go. To ten dobrze ubrany facet, którego widział
z teczką ze skóry aligatora. Jeffrey obserwuje go, jak

idzie do kamienicy Dorothy. Potem wzrok Jeffreya pada na
samochód - to samochód Franka. A potem widzi jeszcze, że

facet trzyma w dłoni policyjne radio.
                       

                       JEFFREY
                    (do siebie)

               Samochód Franka. Czy ten facet to
               glina? Ma radio! Ale Frank też

               miał i nie był gliną. Na pewno. I
               jeździ samochodem Franka. Kim on

               jest?

Facet wchodzi do budynku głównym wejściem dokładnie pod
Jeffreyem.

Jeffrey zaczyna z powrotem wchodzić po schodach. Z

kłębiącymi się w głowie myślami.
                       

                       JEFFREY
               Co się stało tamtego dnia?

EXT. FRONT STREET - DZIEŃ
                                                           

                                                  FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie Franka i Yellow Mana, jak idą do
kamienicy Franka.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC
                       

                       JEFFREY (V.O.)
               Weszli razem...

EXT. FRONT STREET - DZIEŃ
                                                           

                                                  FLASHBACK

Jeffrey przypomina sobie dobrze ubranego faceta, który
wyszedł z Yellow Manem.

INT. SCHODY - KAMIENICA - NOC

                       
                       JEFFREY

               ...i wyszli. Nie, to nie może
               być. Ale chyba tak!! To Frank!!!

Jeffrey biegnie jak oszalały do mieszkania Dorothy. Ogląda

się raz i widzi dobrze ubranego faceta wbiegającego po
schodach.

Zbliżenie na twarz dobrze ubranego faceta. To Frank, bardzo

dobrze ucharakteryzowany.

Jeffrey ma problem z wyjęciem klucza z kieszeni. Wyjmuje go
niezdarnie i klucz upada na podłogę.

Frank wchodzi po schodach.

Wreszcie klucz wchodzi w zamek i Jeffrey szaleńczo otwiera

drzwi. Wbiega do pokoju.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Potworność i niesamowitość tej scenerii uderza raz jeszcze

Jeffreya. Jeffrey podbiega do Yellow Mana i wyciąga mu
radiotelefon z kieszeni. Biegnie przedpokojem do drugiej

sypialni i kuca za łóżkiem.
                       

                       JEFFREY
                    (do radia)

               Detektyw Williams!! Detektyw
               Williams!!

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

                    (w radiu)
               Tu Detektyw Williams. To ty,

               Jeffrey?
                       

                       JEFFREY
               Tak, to ja!!! Frank właśnie idzie

               do mieszkania Dorothy.
                    (myśli; uderza się w

                     czoło; wewnętrzny
                     głos)

               O nie. Frank ma radio i słyszy
               wszystko, co mówię!!

                    (myśli znów - szybko)
               Detektywie, proszę się

               pośpieszyć. Jestem w jej
               mieszkaniu. Schowałem się w

               sypialni z tyłu.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
               Jesteśmy dziesięć minut drogi od

               ciebie, przyjedziemy najszybciej,
               jak można.

EXT. ULICA W SĄSIEDZTWIE - NOC

Sandy biegnie szaleńczo wzdłuż ciemnej ulicy. Widzimy

tablicę - to Lincoln Street.

INT. MIESZKANIE DOROTHY - NOC

Jeffrey upuszcza radio pod łóżko i biegnie z powrotem do

dużego pokoju. Wskakuje do sprawdzonej kryjówki - szafy -
właśnie w chwili, gdy otwierają się drzwi mieszkania i

wchodzi w nie Frank. Jeffrey zamiera ze strachu w ciemności
szafy. Frank się uśmiecha.

                       
                       FRANK

                    (wołając przyjaźnie w
                     kierunku drugiej

                     sypialni)
               Hej, sąsiedzie, masz gówno

               zamiast mózgu. Zapomniałeś, że
               też mam takie radio. Wiem, gdzie

               ukryłeś swój mały sprytny tyłek.
               Idę, tak czy owak!

Zaczyna iść przedpokojem do drugiej sypialni. Policyjne

radio, które Jeffrey umieścił pod łóżkiem, i radio Franka
odzywają się jednocześnie tym samym komunikatem. Frank

wyłącza swoje radio - teraz gra tylko to pod łóżkiem.
                       

                       FRANK
               Hej, zasrańcu. Słyszę twoje

               radio! Hej, głupi kutasie, masz
               coś koło sekundy z życia.

Jeffrey widzi, jak Frank sięga do płaszcza do broń. Widzi,

jak Frank wkrada się do drugiej sypialni. Spogląda na
Yellow Mana i wpada na pomysł. Wybiega szybko z szafy -

maca płaszcz Yellow Mana tam, gdzie policjanci noszą broń.
Jest tam. Wyciąga ją, ale to powoduje, że Yellow Man jęczy

i podskakuje w kolejnym przedśmiertnym spazmie. Jeffrey
bierze zakrwawiony pistolet i wbiega z powrotem do szafy,

szaleńczo próbując złapać oddech. Właśnie wtedy słyszy głos
Franka z drugiej sypialni.

                       
                       FRANK (V.O.)

                    (głos wysoki od helu)
               Hej, śliczny, śliczny.

Jeffrey słyszy potem trzy-cztery strzały - głucho brzmiące,

pochodzące z broni z nałożonym tłumikiem.
                       

                       FRANK (V.O.)
               Hej, kutasie, gdzie jesteś?

Jeffrey widzi wściekłego Franka wychodzącego z rykiem z

drugiej sypialni i wolno podążającego korytarzem prosto na
Jeffreya.

Jeffrey unosi swój pistolet - bardzo wolno. Frank wchodzi

do dużego pokoju. Rozgląda się. Yellow Man jęczy. Frank
wykrzywia twarz i odstrzeliwuje Yellow Manowi to, co mu

pozostało z głowy - tym razem Yellow Man upada martwy na

dobre. Jeffrey spina się - cisza, jak makiem zasiał. Frank
zagląda do kuchni. Wodzi wzrokiem po całym pokoju. Patrzy

na szafę. Uśmiecha się - idzie wolno wprost na Jeffreya -
cały czas z uśmiechem. Jeffrey wycelowuje pistolet. Kładzie

palec na spuście. Mruży oczy. Nie chce zabijać człowieka,
żadnego człowieka. Frank podchodzi prosto do drzwi szafy i

otwiera je gwałtownie, kiedy Jeffrey słyszy krzyk Sandy.
                       

                       SANDY (V.O.)
               Jeffrey!!

Oczy Franka i Jeffreya spotykają się i Jeffrey pociąga za

spust. Wykrzykuje imię Sandy, a głowa Franka rozpryskuje
się na kawałki.

Widzimy przerażoną twarz Sandy. Widzimy policjantów

wbiegających po schodach w kamienicy Dorothy.

EXT. KAMIENICA - NOC

Widzimy wozy policyjne z obracającymi się kogutami,

trzeszczące komunikatami radia.

INT. POKÓJ KONFERENCYJNY - KOMISARIAT - NOC

Duży pokój jest wypełniony policjantami i agentami FBI.

Wszyscy rozmawiają w podnieceniu. Jeffrey i Sandy siedzą
obok Detektywa Williamsa na drewnianych krzesłach prawie na

środku pokoju. Słyszymy przez gwar ich rozmowę.
                       

                       DETEKTYW WILLIAMS
                    (do Jeffreya)

               Dzięki twoim informacjom
               zaalarmowałem wydział spraw

               wewnętrznych, by sprawdzili
               detektywa Gordona. Musiałem

               udawać przed nim, że niby nic nie
               wiem. Sam się zdemaskował, kiedy

               dowiedział się, że planujemy
               zasadzkę w mieszkaniu Franka.

                       
                       JEFFREY

               Czy Dorothy wie, że jej mąż nie
               żyje?

                       
                       DETEKTYW WILLIAMS

               Jeszcze nie.
                       

                       JEFFREY
               O Boże. Czy z jej synkiem w

               porządku?
                       

                       AGENT FBI
               Szukamy go. Według ciebie,

               dlaczego Frank porwał syna i męża
               Dorothy?

                       
                       JEFFREY

               Miał na jej punkcie obsesję.

               Nienawidziła go, a on musiał ją
               mieć. Porwał ich, żeby zapewnić

               sobie nad nią kontrolę, żeby
               robić jej różne rzeczy. Wtedy

               zapragnęła popełnić samobójstwo,
               więc zaczął obcinać uszy, żeby

               ostrzec ją i utrzymać przy życiu.
               Nie żartuję, Frank kochał

               niebieski, niebieski aksamit.
               Musiał mieć Dorothy, bo całe jej

               życie było w tym kolorze.
                       

                       AGENT FBI
               Wydaje się, że dowiedziałeś się

               sporo interesujących rzeczy na
               swojej małej eskapadzie u Dorothy

               Vallens.
                       

                       JEFFREY
               Tak. Tak mi się wydaje.

                    (obraca się do Sandy z
                     niepokojem w oku)

               Co ze mną będzie?
                       

                       AGENT FBI
               Zostawiamy ten problem

               detektywowi Williamsowi. Ale
               powiem ci: jesteś w porządku.

               Zastrzeliłeś prawdziwego
               skurwysyna.

                       
                       JEFFREY

               Taa, wiem o tym. Ale ilu jeszcze
               takich chodzi po tym świecie?

                                                           
                                   FADE TO BLACK - CIEMNOŚĆ

EXT. PODWÓRZE ZA DOMEM BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Wzbiera potężny niski ryk.

Wychodzimy wolno z ogromnej ciemnej dziury. Dostrzegamy, że
ta dziura to ucho, choć wciąż jesteśmy w jego szczelinach.

Są olbrzymie. Unosimy się i płyniemy w górę ucha, potem
wędrujemy po policzku do oka. Oka Jeffreya. Jego twarz

skąpana jest w słońcu.

Słyszymy wszelkiego rodzaju dźwięki typu "ogród na wiosnę".

Widzimy nagle, że Jeffrey śpi na podwórzu. W oddali
Detektyw Williams stoi obok Pana Beaumonta pracującego w

ogrodzie. Obraca się ogrodowy spryskiwacz. Sandy wychodzi
na tylnią werandę i woła.

                       
                       SANDY

               Jeffrey, lunch jest gotowy.

Jeffrey otwiera oczy. Rozgląda się dookoła, chwilowo
zdezorientowany. Widzi Sandy.

                       

                       JEFFREY
               OK. Zaraz przyjdę.

Sandy wchodzi z powrotem do środka. Nagle, wielki czerwony

DROZD zaczyna ćwierkać ponad Jeffreyem. Jeffrey podnosi
wzrok i widzi go, siedzącego na wiśni. Drozd i Jeffrey

zdają się wymieniać porozumiewawcze spojrzenia.

Jeffrey uśmiecha się do najedzonego grubego ptaka.

Wstaje z leżaka i odchodzi od nas do tylnich drzwi domu.
Kiedy mija ojca i Detektywa Williamsa:

                       
                       JEFFREY

               Jak się masz, tato?
                       

                       PAN BEAUMONT
                    (z oddali)

               Cześć, Jeff. Czuję się teraz o
               wiele lepiej.

                       
                       JEFFREY

               Dobra robota, tato.

Jeffrey i Detektyw Williams uśmiechają się do siebie.

INT. KUCHNIA BEAUMONTÓW - DZIEŃ

Jeffrey wchodzi do kuchni i widzi Sandy stojącą obok Ciotki

Barbary przy kuchennym oknie. Dalej, w dużym pokoju, Pani
Williams i Pani Beaumont obracają się w stronę kuchni, gdy

słyszą zamykane tam drzwi z żaluzjami.

Wielki Czerwony Drozd przyleciał właśnie do kuchennego okna
i trzyma w dziobie wielkiego żuka.

                       
                       SANDY

                    (odnośnie ptaka)
               Spójrz, Jeffrey.

                       
                       JEFFREY

                    (kiedy dołącza do Sandy
                     i Ciotki Barbary

                     patrzących na Drozda)
               Taa. Widziałem go na zewnątrz.

               Może zjawiło się ich tam więcej.
                       

                       CIOTKA BARBARA
               Nie wiem, jak one mogą to robić.

               Ja bym nigdy nie zjadła robaka.
                       

                       JEFFREY I SANDY
                    (uśmiechając się)

               To dziwny świat, nieprawdaż?
                                                           

                                                    CUT TO:

EXT. OGRÓD Z KWIATAMI - DZIEŃ

Żółte tulipany bujają się w podmuchach ciepłego
popołudniowego wietrzyku.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Jasnoczerwony wspaniały wóz strażacki jedzie bardzo wolno
ulicą.

Odsłaniamy szczęśliwą twarz Strażaka.

                                                           
                                               DISSOLVE TO:

EXT. PRZEJŚCIE DLA PIESZYCH - ZACIENIONA ULICA - DZIEŃ

Ubrany w czyściutki mundur, uśmiechnięty Policjant z
rozpostartymi ramionami pozwala czystym szczęśliwym Uczniom

przejść bezpiecznie przez ulicę.
                                                           

                                               DISSOLVE TO:

EXT. DRZEWO - DZIEŃ

Na drzewie śpiewa ptak.

Jesteśmy w pięknym parku. Wolno posuwamy się w dół i

pojawia się mały spiczasty kapelusz ze śmigiełkiem.
Właścicielem kapelusza okazuje się małe dziecko, które

wolno tańczy przed Dorothy. Dorothy śmieje się. Kiedy
chłopczyk dochodzi do niej, obejmują się mocno. Przybliżamy

się do uśmiechniętej twarzy Dorothy. Z jej oczy kapią łzy
szczęścia, ale wciąż można tam zobaczyć jakieś spojrzenie w

dal, kiedy słyszymy ostatnie linijki piosenki Bobby'ego
Vintona.

"and I still can see Blue Velvet through my tears"

["ale wciąż widzę Niebieski Aksamit poprzez łzy"]

Niebieski Aksamit przenika przez obraz i wypełnia ekran.

KONIEC

Adnotacje i niepewności co do przekładu:

- scena 27 - AUNT BARBARA: "They tore down A&P. Did you see

that, Jeffrey?";

- bredzenie w szaleństwie Dorothy Vallens; komunikaty
policjantów otaczających kamienicę Franka;

- ulubionym wyrazem Franka jest "fuck", ew. "fucker". W

tłumaczeniu zawarta jest większa różnorodność epitetów,

zgodnie z kontekstem wypowiedzi;

- żaden z dialogów nie był pisany wg listy dialogowej "Blue
Velvet" Best Film;

- notki montażowe (CUT TO - cięcie, DISSOLVE TO -

przenikanie, CLOSEUP - zbliżenie, P.O.V. - punkt widzenia,
FADE - wyciemnienie lub rozjaśnienie) są po angielsku ze

względu na ich specyfikę. Notki montażowe zawarte w zwykłym
tekście (w oryginale dużymi literami) są przetłumaczone

zgodnie z ich znaczeniem;

- w oryginale każda pojawiająca się po raz pierwszy osoba
umieszczona jest w WERSALIKACH. W tłumaczeniu wersaliki

zarezerwowane są dla najważniejszych postaci;

Tłumaczenie: Konrad Grześlak, luty 2000

kgrzeslak@poczta.onet.pl