Friedhelm Koenig - O Tobie jest mowa

WST

Ksi

ąŜ

ka „O tobie jest mowa” pulsuje

yciem. Została napisana z my

o młodych ludziach,

którzy z zapałem szukaj

szcz

ęś

cia, lecz wielu z nich przez to popada w nieszcz

ęś

cie! Duch

obecnego czasu, jak nigdy dot

d, wywiera na nas nieustanny wpływ. Nie łud

my si

! Lampy nie

wnios

wiatła do naszych serc! Chcieliby

pełni

ycia – przy tym nie nadaremnie.

W przedstawionych tu opowiadaniach wida

wyra

nie pewne

wiatło, wskazuj

ce na Kogo

kto jedynie mo

e przynie

ść

prawdziw

rado

ść

– jest to Jezus Chrystus.

Dlatego

yj swoim

yciem, ale

yj wła

ciwie.

li uwa

ny czytelnik tej ksi

ąŜ

ki przyjmie osobi

cie poselstwo w niej zawarte, spowoduje ono

przełom w jego dotychczasowym spojrzeniu na

wiat, wniesie

wiadomo

ść

wiary i nadziej

ycie wieczne.

Paul Deitenbeck

O TOBIE JEST MOWA

Czy wiesz o tym,

e twoje imi

jest zapisane w Biblii? Dlaczego robisz tak zdziwion

min

Naprawd

twoje imi

jest tam zapisane, z cał

pewno

twoje.

Najpierw jednak chc

ci powiedzie

, czego tam nie ma. Nie ma tam twojego nazwiska, pod

jakim figurujesz w spisie biura meldunkowego lub w pracy. Twego nazwiska nie ma w Biblii. Nie
jest to zreszt

istotne, poniewa

gdyby ono tam było, miałby

słuszn

tpliwo

ść

, czy

rzeczywi

cie chodzi o ciebie, czy te

o kogo

innego, bowiem na przestrzeni lat wielu było takich,

którzy nosili i jeszcze nosz

te same nazwiska.

A wi

c twego obywatelskiego nazwiska – Jan Kowalski czy Krystyna Rojówna, w Biblii nie

znajdziesz. Jest tam natomiast bez w

tpienia twoje imi

. Bez wzgl

du na to, czy ci si

ono

podoba, czy te

nie – to imi

brzmi: „grzesznik”. Niech ci

to jednak nie zra

a. Zauwa

, co Biblia

mówi o Jezusie Chrystusie. Mówi ona co

cudownego:

„Ten grzeszników przyjmuje” (Łuk. 15,2)

Twoje imi

jest proste i jak najbardziej zasadne. Nikt z ludzi nie mo

e powiedzie

: „To imi

mnie nie pasuje!”. Ono jest trafne i wła

ciwe, pasuje do ciebie, i to jak! Jest te

zrozumiałe. Imi

takie mo

e nosi

jedynie człowiek, który zasłu

ył na wieczne pot

pienie, gdy

d Bo

y ci

ąŜ

y na

nim. A tak wła

nie jest w twoim przypadku. Tak brzmi bowiem twoje imi

w Biblii, całkiem jasno

i jednoznacznie.

Zadam ci teraz jedno proste pytanie: Co czynisz, kiedy chcesz wej

ść

do jakiego

domu? Na

pewno wtedy pukasz lub dzwonisz. Drzwi si

otwieraj

, a ty wchodzisz. Nie ma w tym nic

trudnego. Wie o tym ka

de dziecko. Wi

c uczy

tak, uczy

teraz! Zwró

do Jezusa, zapukaj

do niego, do twego Zbawiciela. On ci otworzy, On ci

przyjmie.

Zapewne słyszałe

o problemach rasowych w USA czy te

w Afryce. S

tam tramwaje,

restauracje i inne miejsca publiczne, które s

dost

pne tylko dla białych. Czarni nie maj

tam

wst

pu. Dla nich przeznaczone s

inne miejsca. Wyobra

my sobie teraz t

spraw

odwrotnie.

Powiedzmy,

e podró

ujesz po jakim

afryka

skim kraju. Po długotrwałej, m

cej w

drówce,

szukasz w mie

cie hotelu, aby przenocowa

. Bł

dzisz po ulicach w tropikalnym upale straszliwie

czony, spragniony i senny. Gdziekolwiek jednak przychodzisz, czytasz przed wej

ciem napis:

„Tylko dla czarnych”. Robi si

ciemno, a ciebie ogarnia niepokój i coraz wi

ksze zm

czenie. Po

dwugodzinnym poszukiwaniu wleczesz si

jeszcze do wskazanego hotelu, gdzie

na skraju

miasta, podchodzisz i z dala widzisz ju

napis: „Tu przyjmuje si

białych”.

Co wtedy czynisz? Oczywi

cie, wchodzisz do

rodka, maj

c pewno

ść

e ten dom jest dla

ciebie. A teraz pomy

l, co by si

stało, gdyby w spisie hotelowym wymieniona była tylko pewna

ilo

ść

nazwisk, bez twojego! Na szcz

ęś

cie czytasz jasne i zrozumiałe słowa: „Dla białych”.

Zupełnie ci to wystarcza. Szukasz schronienia, a ono tu wła

nie jest. A wi

c – o tobie jest mowa!

Co do tego nie ma najmniejszej w

tpliwo

ci, poniewa

jeste

białym!

TAK SAMO PROSTA JEST EWANGELIA!

Ewangelia mówi: „grzesznik”, a wi

c – o tobie jest mowa. W takim razie i ty musisz wej

ść

przez

ciasn

furtk

ego zaproszenia do Jezusa, gdy

: „Ten grzeszników przyjmuje”.

Czytamy w Pi

mie

tym,

e: „Jezus Chrystus przyszedł na

wiat, aby grzeszników zbawi

”

(1 Tym. 1,15). Przyszedł zbawi

tych, którzy uznaj

przed nim za grzeszników i szczerze, ze

skruch

wyznaj

mu swój grzech. Chocia

wszyscy ludzie s

grzesznikami, jednak wielu uwa

za „dobrych” i mówi

: „Ja nikogo nie zabiłem ani nie okradłem”. Pan nie przyjmuje takich

„dobrych” grzeszników. Pan Jezus przedstawił t

prawd

na przykładzie przypowie

ci o faryzeu-

szu i celniku. Ten pierwszy uwa

ał si

za sprawiedliwego przed Bogiem, wymienił te

wiele

swoich zasług i dobrych uczynków. Celnik za

nie mógł nic Bogu przedstawi

, jedynie swoje

grzechy, mówi

c: „Bo

e, b

miło

ciw mnie grzesznemu”. A Pan Jezus tak o nim powiedział:

„Ten poszedł usprawiedliwiony do domu swego, tamten za

nie” (Łuk. 18,11–14).

PAMI

TAJ O TYM,

E PAN JEZUS PRZYJMUJE GRZESZNIKÓW!

BIAŁY MURZYN

Biały Murzyn?... Wcale nie

artuj

. Takich w ogóle nie ma! Odpowiesz w ten sposób, albo po-

dobnie, kiedy przeczytasz tytuł. Wła

ciwie ja tak

e nigdy nie spotkałem białego Murzyna.

Chocia

... my

o pewnym starym pracowniku drogowym, którego skóra zbr

zowiała od wiatru

i sło

ca lub o tłumach turystów powracaj

cych z urlopów ze słonecznego południa. Wyjechali z

białymi twarzami, a powracaj

mocno opaleni – czasem nie do poznania. O innych, którzy nie

mogli wyjecha

na urlop lub trafili na zł

pogod

, zatroszczył si

przemysł kosmetyczny. S

ludzie, których celem jest zachowanie przez cały rok pi

knej opalenizny. Dla nich produkowane

kremy, które z człowieka o białej karnacji potrafi

zrobi

murzyna, nawet bez urlopu nad

Morzem Czarnym. Pewna sekretarka pracuj

ca w zakładzie przemysłowym w

rodku zimy była

tak „opalona”, jakby wróciła z Tunezji lub przebywała w wysokich górach, je

Ŝą

c na nartach.

Ale nie id

przypadkiem do lekarza i nie pytaj, czy u

ywanie tych kremów jest szkodliwe, gdy

dermatolodzy nie s

jednomy

lni w tej sprawie. Dla urody trzeba ponie

ść

wiele ofiar.

Najzabawniejsze jest to,

e Murzyni post

puj

zupełnie podobnie, tylko

e oni nie chc

czarni, lecz biali.

W ubiegłych stuleciach badacze Afryki opowiadali o tym,

e niektóre plemiona murzy

skie

potrafiły przygotowa

bardzo jasny kolor farbuj

cej masy, któr

malowali swoje ciała, aby

osi

ąć

zamierzony, jasny kolor skóry. Dzisiaj zacne damy murzy

skie i panowie maj

ułatwione zadanie. Kupuj

w drogerii

rodek wybielaj

cy i efekt jest ten sam. Tak wi

c s

„biali

murzyni”, je

li spojrze

na to z tej strony.

Ale wszyscy dobrze wiemy,

e z czarnego nie da si

zrobi

białego i odwrotnie. Nie pomog

adne

rodki. Przypomina o tym wiersz z Biblii: „Czy Murzyn mo

e odmieni

swoj

skór

, a

pantera swoje pr

gi? A czy wy, przywykli do złego, mo

ecie dobrze czyni

?” (Jer. 13,23).

Nie, dla Murzyna nieosi

galne jest zdj

ąć

swoj

czarn

skór

i przyodzia

now

. Równie

dzika

pantera zachowa swoje pr

gi.

Identycznie jest z natur

człowieka. Nie mo

e on uczyni

nic dobrego, gdy

od dzieci

stwa ma

grzeszne przyzwyczajenia. Nie jest on z natury grzeszny, jak próbuj

udowadnia

niektórzy

filozofowie, lecz jest grzeszny przez dziedzictwo grzechu i całkowicie niezdolny, aby stan

ąć

przed

Ŝą

. Ale Bogu niech b

dzi

ki,

e dla wszystkich, którzy w

wietle Jego Słowa

poznaj

swój zgubny stan, przygotował cud, o którym czytamy w Izaj. 1,18: „Cho

wasze grzechy

czerwone jak szkarłat, jak

nieg zbielej

”.

o pewnym Murzynie, który na zgromadzeniu ewangelizacyjnym powiedział do

słuchaj

cych: „Posiadam czarn

twarz, ale moje serce jest białe, gdy

zostało obmyte krwi

Jezusa Chrystusa. Wy macie białe twarze, ale by

e wasze serca s

czarne. Pozwólcie

wybieli

je krwi

Pana i Zbawiciela!” Szcz

ęś

liwi s

ci, którzy maj

czyste serca! Tylko oni b

ogl

Boga.

TERAZ ALBO NIGDY

Na północnych kra

cach ziemi istniej

obszary, gdzie podstawowym wy

ywieniem

mieszka

ców s

jaja morskich ptaków. Ptaki te buduj

swoje gniazda na niedost

pnych,

wysokich skałach. Pewnego razu młody poszukiwacz ptasich gniazd zauwa

ył du

e gniazdo

poło

one w szczelinie skalnej, zbudowane o kilka metrów poni

ej miejsca, na którym si

wła

nie

znajdował. Stał na wyst

pie skalnym, z którego nie mo

na było zej

ść

bez liny. Nie namy

laj

, młody człowiek – przywykły do podobnych trudno

ci – wbił w

cian

hak, umocował na nim

lin

, opu

cił si

na niej z nawisu skalnego i zawisł w powietrzu na wysoko

ci upatrzonej

szczeliny. Aby jednak si

do niej dosta

, musiał odpowiednio rozkołysa

lin

i potem skoczy

mał

półeczk

, tu

obok szczeliny z jajami. Zadowolony z udanej sztuki i perspektywy bagatego

łupu, u

miechn

ł si

zwyci

sko do siebie i wyci

gaj

c r

do gniazda, mrukn

ł: „No, udało si

”.

W tej samej chwili jednak uczynił jaki

niopatrzny ruch i upu

cił koniec liny, na której miał si

wydosta

z powrotem. Lina odskoczyła i kołysz

c si

zawisła nad przepa

, w odległo

jakich

dwóch metrów od tkwi

cego przy

cianie młodzie

ca.

W jednej chwili poj

ł cał

groz

swego poło

enia. O zej

ciu ze skały nie mogło by

mowy,

gdy

była pionowa. Nad nim był nawis, o którego zdobyciu nie mógł nawet marzy

. Był samotny

ród skał, nikt nie mógł mu przyj

ść

z pomoc

. Nale

ało natychmiast skorzysta

z kołysz

cej si

jeszcze liny i w momencie jej przybli

enia, odbi

od skały, skoczy

i uchwyci

jej koniec.

Trzeba było to zrobi

bez zwłoki, gdy

lina kołysała si

coraz wolniej i lada moment mogła zawis-

ąć

nad przepa

w nieosi

galnym dla niego oddaleniu.

Teraz albo nigdy – przemkn

ło błyskawicznie przez głow

młodego człowieka i w tej samej

chwili powzi

ł stanowcz

decyzj

– skoczy w kierunku liny, aby si

ratowa

. Oczywi

cie, ryzyko

było du

e, mógł przecie

nie trafi

i nie złapa

liny, wówczas ciało ległoby zmia

one u stóp

pionowej skały. Lecz w chwili

miertelnego niebezpiecze

stwa człowiek czyni wszystko, aby si

ratowa

Istnieje przepa

ść

, otwieraj

ca si

u stóp ka

dego człowieka i ka

dy musi przez ni

przej

ść

Istniej

ce, które wyci

gaj

ponad przepa

wiecznej

mierci, aby ka

dego ratowa

. Te

ce s

przebite gwo

dziami. Czy wiesz,

e mo

e dzi

jest jedyna szansa, aby podj

ąć

ostateczn

decyzj

? Czy chcesz uchwyci

k, które wyci

gaj

równie

do ciebie? Zauwa

, jak

dzieje si

na tym

wiecie, wszystko zamarło w oczekiwaniu na rozwój sytuacji, wobec której

postawiły ludzko

ść

niebezpieczne wynalazki tego wieku. Ziej

ca przepa

ść

znajduje si

tak

e u naszych stóp. Czy chcesz skorzysta

ze zbawczej liny zwisaj

cej z krzy

Chrystusowego?

„Jam jest zmartwychwstanie i

ywot; kto we mnie wierzy, cho

by te

umarł,

dzie”. Tak

nas zapewnia Dawca

ywota – Jezus Chrystus.

do tego zdroju, obmyj w nim oskar

ce ci

sumienie, skorzystaj jeszcze dzi

wyci

gni

tych na ratunekj dłoni jeszcze dzi

. Bo kto wie, mo

e i dla ciebie ta chwila znaczy –

teraz albo nigdy!

SZCZ

ĘŚ

LIWY, KOMU

ODPUSZCZONO!

Powoli i z trudem pnie si

poci

g poprzez górzysty teren. Stara lokomotywa, sapi

c i dysz

wiezie go

ci do miejsc wczasowych. Wsz

dzie mo

na dostrzec radosne, pełne oczekiwania

twarze. W jednym przedziale jednak siedzi dwóch m

ęŜ

czyzn, młodszy wygl

da na

nieszcz

ęś

liwego. Powa

ne zmartwienie obci

ąŜ

a jego serce. Starszy współpasa

er obserwuje go

w zamy

leniu, w ko

cu nawi

zuje z nim rozmow

. Młodszy jest niespokojny i podniecony,

najpierw zaczyna rozmow

niepewnie, z du

ymi przerwami. Kiedy jednak spostrzega,

e nie

spotyka si

ze zwykł

ciekawo

, lecz ze szczerym współczuciem, z jego ust zaczyna płyn

ąć

opowie

ść

„Siedziałem par

lat w wi

zieniu – mówi – dzi

rano zostałem zwolniony, teraz jestem w

drodze do domu. Ach! Jak

przyniosłem moim najbli

szym! Przez te wszystkie lata nawet

mnie nie odwiedzili. Niewiele te

pisali. Nie mam im tego za złe, poniewa

zniewa

yłem ich

miło

ść

do mnie. By

e nie odwiedzili mnie z tego powodu,

e podró

była taka daleka i droga,

listy w naszym domu pisało si

bardzo rzadko. Czasem łudz

e mi przebaczyli, chocia

mam co do tego wiele obaw. Nienawidz

mego przeszłego

ycia i bardzo

ałuj

wszystkiego, co

stało!” Po tych słowach ukrył w dłoniach twarz ze wzruszenia.

Po chwili mówił dalej: „Napisałem rodzicom w li

cie, aby dali mi znak przebaczenia. Poniewa

poci

g ten przeje

a tu

obok naszej małej posiadło

ci, wi

c prosiłem, by wywiesili biał

wst

na du

ej jabłoni, która ro

nie koło płotu, obok toru kolejowego, je

li mi przebacz

. Chciałem im w

ten sposób ułatwi

sytuacj

. Gdyby jednak mi nie przebaczyli i nie chcieli mnie widzie

w domu,

wtedy nie maj

wywiesza

wst

gi, a ja nie wysi

z poci

gu, lecz pojad

dalej, sam nie wiem

dok

d”.

Jego niepokój wyra

nie wzrastał. Poci

g zbli

ał si

do jego rodzinnego miasteczka, a on bał

nawet spojrze

w okno. „Za chwil

przejedziemy przez mały mostek, a potem... tak, potem...”

Starszy m

ęŜ

czyzna zamienił si

z nim miejscem i zapewnił go,

e b

dzie pilnie obserwował

okre

lon

jabło

przy płocie. Wkrótce potem poło

ył mu bez słowa r

na ramieniu, bowiem

i jemu stan

ły łzy w oczach. Po chwili szepn

ł: „Oto i ona! Wszystko w porz

dku, cała jabło

pełna jest białych wst

ąŜ

ek!” W tym momencie z twarzy młodego znikła troska, gorycz i

niepewno

ść

. Obaj poczuli si

tak, jakby prze

yli cud, a oczy młodszego l

ze szcz

ęś

cia.

Równie

i ty mo

esz jeszcze dzi

nazwa

to szcz

ęś

cie swoim szcz

ęś

ciem! Ach, gdyby

wiedział, jak bardzo t

skni Ojciec Niebieski za tym, aby

nawrócił si

do niego, aby

zawrócił ze

złej, grzesznej drogi

ycia! Nie musiałe

obrabowa

banku, nikogo napa

ść

czy siedzie

zieniu za jakie

przest

pstwa, poniewa

dy człowiek jest wi

ęź

niem własnego „Ja”, i ju

natury wi

ęź

niem grzechu. Czy odczułe

kiedy

osobi

cie,

e ci

ęŜ

ar niewoli grzechu jest dla

ciebie takim ci

ęŜ

arem, którego chciałby

koniecznie pozby

? Je

li tak, to uczy

podobnie, jak

młodzieniec, o którym nam mówi Biblia – Syn Marnotrawny. On postanowił wróci

do swojego

ojca i powiedział: „Wstan

i pójd

do mego ojca i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko

niebu i przeciwko tobie”. (Łuk. 15,18). I nie tylko postanowił w sercu swoim, ale te

to uczynił.

Wstał wi

c i poszedł do ojca. Z pewno

w drodze był niespokojny, miał te

tpliwo

ci,

podobnie jak młody człowiek w poci

gu. Kiedy jednak ujrzał jabło

pełn

wst

g, wtedy w jego

serce wst

piła otucha i nieopisana rado

ść

. „Wstał wi

c i poszedł do ojca swego. A iedy jeszcze

był daleko, ujrzał go ojciec jego, u

alił si

i pobiegłszy, rzucił mu si

na szyj

i pocałował go”

(Łuk. 15,2O).

Ten dowód boskiej miło

ci jest znacz

cy równie

dla ciebie. Szcz

ęś

liwy, komu odpuszczono.

Jeszcze dzisiaj mo

esz posi

ąść

to szcz

ęś

cie!

PRYWATNY SAMOLOT

Jak to? Nie masz własnego samolotu? Wielka szkoda. Na pewno jednak posiadasz pi

will

? Co? Tak

e nie? No, ale samochód, którym je

dzisz jest szybki i nowoczesny! Co? Tylko

motorower? Och, ty biedaku! Pozwól,

e ci wyra

Ŝę

szczere współczucie. Przepraszam!

Zobaczysz wkrótce,

e nie mówiłem całkiem powa

nie. Zaraz to udowodni

Najpierw chciałbym ci opowiedzie

o pewnej pi

knej kobiecie, która posiadała wszystko to, o

co ciebie pytałem. Oprócz prywatnego samolotu, komfortowej willi pod Pary

em i kilku

luksusowych samochodów posiadała wiele innych, cennych rzeczy. Nale

ała do nich ogromnej

warto

ci bi

uteria, a jej domowym zwierz

ciem była oswojona, czarna pantera, któr

sto

prowadzała na smyczy. Zapomniałem jeszcze powiedzie

, jak nazywała si

ta dama, której

na było pozazdro

. Mówi

wiatowej sławy modelce Ninie Dyer, córce angielskiego

adwokata. Przybyła do Pary

a, gdzie została zatrudniona jako modelka. Maj

c 24 lata, wyszła za

ąŜ

za niemieckiego barona, wielkiego przemysłowca z Thyssen. Jej m

ąŜ

, w

ród wielu cennych

prezentów

lubnych, podarował jej jeden szczególny – wysp

na Morzu Karaibskim. Mimo tego,

mał

stwo to nie trwało długo. Przy rozwodzie wypłacił jej drog

ugody 1O mln marek. Równie

drugie mał

stwo z ksi

ciem Sadruddinem Khan nie dało jej szcz

ęś

cia. Doprowadziło znów do

rozwodu, przynosz

c tak

e par

milionów marek.

yła wi

c teraz niezmiernie bogato w swojej

willi w Garsches, w zachodniej dzielnicy Pary

a. Pewnego lipcowego dnia 1965 roku znaleziono

martw

w jej luksusowym domu. Maj

c 35 lat popełniła samobójstwo.

e wiesz ju

teraz, kto wła

ciwie zasłu

ył na moje współczucie. Jest wielu bogatych

ludzi i wielu chce by

bogatymi. Zasługuj

jednak na nasze współczucie. Wielu ludzi przegrywa

mnóstwo pieni

dzy w ró

nych grach w nadziei,

e kiedy

przypadnie im wielka fortuna, która

usunie troski, da im szcz

ęś

cie i zadowolenie. Przed laty wydano pewn

publikacj

opisuj

ycie „szcz

ęś

liwców”, „wielkich wygranych”. Boj

jednak,

e czytaj

c j

, nie doznaliby

zbyt du

o rado

ci. W jednej z klinik dla umysłowo chorych w Genui zmarł Nicolo Saccini, który

par

lat wcze

niej wygrał w „Toto” rekordow

sum

– pół miliona marek. Od tej chwili jego

ycie

przybrało nieszcz

ęś

liwy obrót. Po kilku miesi

cach rozwiódł si

, kupił par

domów i na

spekulacjach stracił swoje mienie. Jego odporno

ść

psychiczna nie sprostała tym „milionowym

wiadczeniom”. Jako biedny człowiek trafił do zakładu dla obł

kanych.

Biblia przytacza nam podobie

stwo o zamo

nym człowieku, któremu wielkie posiadło

przyniosły bogate

niwo. Chciał wi

c zbudowa

nowe, wi

ksze stodoły. Potem rzekł do siebie:

„Duszo, masz wiele dóbr zło

onych na wiele lat; odpocznij teraz, jedz, pij i wesel si

”. Dalej

czytamy jednak: „Ale rzekł mu Bóg: Głupcze, tej nocy za

Ŝą

daj

twojej duszy; a to, co przygo-

towałe

, czyje b

dzie? Tak b

dzie z ka

dym, kto skarb gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty w

Bogu” (Łuk. 12,19 – 21). Ziemskie dobra nie uczyni

szcz

ęś

liwym. Miło

ść

pieni

dzy za

jest

korzeniem wszelkiego zła (1 Tym. 6,10), a w obecnych czasach ludzie szczególnie goni

pieni

dzmi (2 Tym. 3,2). Ogl

daj

c telewizj

lub okładki ilustrowanych pism z promiennymi

twarzami na tle swoich bagactw, mo

esz i ty zosta

pobudzony do tego, aby by

bagatym.

Rzeczywisto

ść

wygl

da jednak zupełnie inaczej. Rozejrzyj si

wokoło i popatrz na ludzi. Zauwa

jak goni

za bogactwem, jak pchaj

do punktu przyjmowania zakładów. Nawet ich oblicza s

dalekie od tego, aby wygl

dały na szcz

ęś

liwe. Jest tylko jedna droga, która prowadzi do prawdzi-

wego szcz

ęś

cia. Bóg mówi w Swoim Słowie: „Błogosławiony człowiek, który mnie słucha” (Przyp.

8,32–36). On posłał swojego jedynego Syna, Jezusa Chrystusa, który dla nas stał si

ubogim,

aby

my przez jego ubóstwo zostali ubogaceni (2 Kor.8,9). Dlatego id

do niego! Jedynie On

e uczyni

bogatym i szcz

ęś

liwym!

BARDZO PORZ

DNI LUDZIE

Król pruski Fryderyk II (1712–1786) ju

ycia został nazwany Wielkim, poniewa

był

rzeczywi

cie niezwykłym m

ęŜ

em stanu. Ponadto był bardzo lubiany przez swój naród, który cenił

jego sprawiedliwo

ść

. W pó

niejszych latach nazywano go z gł

bokim szacunkiem „Starym

Fryderykiem”. Niejednokrotnie szedł on pomi

dzy swój lud, aby pozna

jego potrzeby i dzieli

jego troski. Nikt nie bał si

przedstawi

królowi swoich problemów.

Pewnego razu król odwiedził wi

zienie. Rozmawiał z wi

ęź

niami i dowiadywał si

za jakie

przest

pstwa zostali os

dzeni i jakie wymierzono im kary. Król Fryderyk ubrany w skromne szaty,

rozmawiał z ka

dym wi

ęź

niem osobi

cie. Ze zdziwieniem spostrzegł,

e wszyscy skazani uwa

ali

za niewinnych. Jedni twierdzili,

e zostali oczernieni, inni padli ofiar

czyich

bł

dów, jeszcze

inni zostali niesprawiedliwie os

dzeni. Król przysłuchiwał si

wszystkim. Kolejny wi

zie

, do

którego podszedł, siedział z opuszczon

głow

. Na pytanie, dlaczego jest taki przygn

biony,

człowiek ten powiedział: „O, Wasza Wysoko

ść

! Jestem łajdakiem! Najpierw uciekałem z lekcji w

szkole. Potem zacz

łem si

uchyla

od regularnej pracy. Moi rodzice bardzo si

o mnie martwili.

Ale ja byłem niepoprawny! Przez pró

niactwo popadłem w długi, pó

niej si

łem po cudz

własno

ść

ycie moje jest zrujnowane. Ach, gdybym mógł to wszystko naprawi

!”. Król zwrócił si

do niego i rzekł: „Oto jedyny przest

pca w

ród tych «porz

dnych» ludzi. Zabierzcie go st

d, aby

pozostali si

nie zepsuli”. I tak ów wi

zie

mógł rozpocz

ąć

nowe

ycie. Został zwolniony. O pozo-

stałych „Stary Fryderyk” powiedział: „Ci nicponie mog

siedzie

tu dalej. Nie maj

adnego

wstydu ani poczucia winy. Kłami

, uwa

c si

za sprawiedliwych”.

Wielu ludzi zabiega o to, by uchodzi

za sprawiedliwych i dobrych przed innymi. I rzeczywi

cie,

sto s

tak odbierani. Przed Bogiem nie ma jednak człowieka, który byłby bez winy. Nie trzeba

wcale by

w wi

zieniu; własna sprawiedliwo

ść

jest ju

wystarczaj

win

, aby nie wej

ść

nieba. Szeroka droga prowadz

ca na zatracenie posiada tak

e „chodnik”. Nie jest on tak samo

zabrudzony, ale równie

prowadzi na pot

pienie. Jak

e wielu pewnych siebie ludzi idzie po nim!

Maj

niewła

ciwe podej

cie do

ycia.

w bogatym, jak najlepszym towarzystwie. Nie daje im

to jednak zadowolenia. Pan Jezus mówi: „nie przyszedłem bowiem wzywa

do upami

tania

sprawiedliwych, lecz grzeszników” (Mat. 9,13). A w innym miejscu: „Nie potrzebuj

zdrowi

lekarza, lecz ci, co si

le maj

” (Łuk. 5,31).

Chocia

jeste

„dobry” i uczciwy, to musisz przyzna

e nie wszystko jest w porz

dku. Nie

tłumacz si

na ró

ne sposoby i nie ukrywaj si

pod płaszczykiem własnej sprawiedliwo

ci.

Wyznaj Wielkiemu Królowi swoj

win

. Nie ukrywaj potrzeb swojego serca ani swoich ci

ęŜ

arów.

W ten sposób uczynisz krok, po którym Bóg b

dzie mógł ci pomóc!

NIEBEZPIECZNA ZABAWA

Wspaniale! Jak pi

knie wygl

da bł

kitne niebo i biały piasek! Jest uroczy, cichy niedzielny

dzie

. A to burzliwe morze u wybrze

a Borkum zachowuje si

tak, jakby spało. Odpływ uciszył

niespokojne fale i woda si

oddaliła. Trzech rozbawionych chłopców szło wzdłu

brzegu.

miali

, skakali i zaczepiali wzajemnie. Kiedy doszli do osuszonego odpływem piaszczystego

wybrze

a, zainteresował ich widok, roztaczaj

cy si

przed nimi. Ciekawo

ść

ich wzbudził

pozostawiony przez morze olbrzymi zwój. Chłopcy od razu przyst

pili do badania tego zjawiska.

Były to ci

ęŜ

kie i mocne ła

cuchy, które słu

yły do zakotwiczenia transatlantyckiego przewodu

elektrycznego. Z Borkum prowadził on do morza. Przy odpływie, kiedy masy wody przesuwały
si

, ła

cuchy stawały si

ne. Na solidnie wykutych ogniwach wisiały teraz br

zowe wodorosty i

zielona trawa. Udało si

. Napinaj

c mi

ęś

nie, Uwe podniósł go na pół metra w gór

i rzucił na

wilgotny piasek. Koledzy Uwe poszli w jego

lady. Mocno pracuj

c mi

ęś

niami ramion, zasapani,

zako

czyli zabaw

Po paru minutach wymy

lili co

nowego – nale

ało nog

podnie

ść

ła

cuch, wkładaj

c stop

jedno z ogniw. Zabawa okazała si

udana. Kiedy noga z ła

cuchem była uniesiona, druga stopa

grz

zła jeszcze bardziej w mokrym i mi

kkim gruncie. Ale co to? Uwe, najsilniejszy z nich,

przechylił si

nagle do tyłu i upadł na plecy. Kiedy próbował podeprze

kami i podnie

ść

koledzy

miali si

do rozpuku z tego, co si

stało, wskazuj

c palcami jego mokre spodnie.

Dopiero po chwili zauwa

yli, co si

wła

ciwie wydarzyło. Noga Uwe utkn

ła w ogniwie ła

cucha.

Jens i Heiner

miej

c si

artuj

c wołali: „Jeste

uwi

ziony! Musisz uton

ąć

!” Po chwili jednak

zacz

li uwalnia

swojego przyjaciela, próbuj

c rozwi

jego trzewik i wyj

ąć

nog

. Ich starania

były daremne, gdy

stopa ju

mocno opuchła. Tymczasem zacz

ło si

ciemnia

. Usłyszeli

najpierw słaby, ale z biegiem czasu coraz gło

niejszy szum. Morze... zbli

ał si

przypływ.

miertelnym strachu pracowali nad uwolnieniem kolegi. Szarpali nim i potrz

sali. Krople potu

spływały po ich rozpalonych i pełnych zw

tpienia twarzach. Uwe j

czał i krzyczał. Woda

nieustannie napływała. Z ka

minut

coraz bardziej zalewały ich fale. Nie było innego wyj

cia...

Dwaj chłopcy ostatkiem sił dotarli do brzegu, a nad ich uwi

zionym koleg

zamkn

ły si

woda i

mrok. Strasznie zako

czyła si

ta niewinna zabawa.

Podobnie jest z ka

dym, kto nie poznał jeszcze Pana Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela.

ta go mocny ła

cuch grzechów i win. Pocz

tkowo wi

ąŜ

e go bardzo lekko, potem coraz silniej i

wreszcie zmuszony jest powiedzie

: – Nie mog

wyj

ść

! Pewnego dnia wody strasznego s

zamkn

nad tob

. Chc

ci jednak powiedzie

radosn

nowin

: „Pan Jezus uwalnia wi

ęź

niów!”

(Ps.146,7). „Je

li Syn was wyswobodzi, prawdziwie wolnymi b

dziecie” (Jana 8,36). Czy chcesz

dalej

zwi

zany ła

cuchem grzechów?

PROSZ

„WYBRA

WŁA

CIWY PAS RUCHU!”

W czasie pierwszej samochodowej podró

y po Holandii, podziwiali

my przyozdobione domy,

wypiel

gnowane ogrody, kanały, tamy i wiatraki. Wszystko równiutkie, błyszcz

ce, w jaskrawych

kolorach – jak na obrazku. Nagle zauwa

yli

my napis, znajduj

cy si

na asfalcie autostrady,

wykonany du

ymi, białymi literami. Była to wskazówka dla kieruj

cych. „Przesortowa

” – tak

dosłownie brzmiał napis nie do przeoczenia.

Długo i gło

miali

my si

z tego powodu. Dziwne wydało nam si

to słowo. Ale

jednocze

nie rozumieli

my, jakie ono ma znaczenie w j

zyku holenderskim. Oznacza: „Uwaga!

Teraz b

dzie wielorozjazdowe skrzy

owanie. Prosz

wybra

wła

ciwy pas ruchu!”

Równie

na naszych wa

nych skrzy

owaniach

ycia cz

sto widzimy napis: „Trzeba wybra

wła

ciwy pas ruchu!” Na jezdni wymalowane s

ymi strzałkami mo

liwe kierunki ruchu. Biada

temu kierowcy, który nie wjedzie na wła

ciwy pas w odpowiednim momencie! Zostanie porwany

przez jad

ce samochody w zupełnie inn

stron

„Prosz

wybra

wła

ciw

drog

!” nawołuje tak

e Słowo Bo

e. Znajdujesz si

blisko du

ego

skrzy

owania. Zbli

a si

koniec czasu łaski. Dok

d zmierzasz? Chcesz i

ść

w prawo czy w lewo?

li nie wybierzesz w por

„wła

ciwego pasa ruchu”, to nie b

dzie ju

pó

niej mo

liwo

ci zmiany

kierunku. Zauwa

! Wybór musi nast

odpowiednio wcze

nie. Pó

niej jest za pó

no, aby

zjecha

z niewła

ciwej drogi.

To du

e skrzy

owanie pojawi si

na pewno. Jak szybko, tego nie wiesz. Dlatego sprawa z

wyborem drogi jest powa

na i nagl

ca. Ka

de zwlekanie staje si

niebezpieczne. Słowo Bo

mówi jednoznacznie: „Czas jest bliski” (Obj. 1,3). Dzisiaj zwraca si

do ciebie głos, mówi

cy:

„Uporz

dkuj swoje

ycie!” Jest jeszcze czas na pokut

i nawrócenie. Dzisiaj jest jeszcze aktualne

zapewnienie Pana Jezusa: „Kto do mnie przyjdzie, tego nie wyrzuc

precz” (Jana 6,37).

WARTE ZWIEDZENIA

Niezliczone ilo

ci turystów odwiedzaj

Londyn, stolic

Wielkiej Brytanii. Wielu z nich zwiedza

słynne zabytki tego miasta. Wi

kszo

ść

turystów odwiedza katedr

w.Pawła, która jest

najwi

ksza w Anglii. Została wybudowana w sercu Londynu w latach 1675 – 1710 przez

architekta Sir Christophera Wrena, który był te

twórc

wielu innych znanych budowli.

Katedra ta była jego najwi

kszym dziełem. Kiedy zmarł, maj

c 91 lat, został tam pochowany.

Na jego grobie widnieje napis: „Je

li szukasz przepychu – rozejrzyj si

!”

Spoczywaj

tam równie

inni sławni ludzie. Jednym z nich jest waleczny admirał Nelson, który

w 1805r., niedaleko południowych brzegów Hiszpanii obok przyl

dka Trafalgar, zadał ci

ęŜ

flocie francusko-hiszpa

skiej, sam jednak został

miertelnie ranny. Jest tu te

pochowany

gen.Willington. Na pewno wiesz z lekcji historii,

e w 1815r. wraz z pruskim marszałkiem Blu-

cherem zadał pod Waterloo ostateczny cios dumnemu Napoleonowi.

Ale chciałbym zwróci

twoj

uwag

na co

innego. B

c w Londynie, powiniene

koniecznie

odwiedzi

katedr

w.Pawła aby zobaczy

tam obraz angielskiego malarza Williama Hunta

(1827–1910) pt.: „The Light of the World”, tzn. „

wiatło

ść

wiata”. Jest to dzieło, które na

zwiedzaj

cych robi ogromne wra

enie. Na obrazie tym panuje ciemno

ść

. Jedna z postaci, pełna

godno

ci i łagodno

ci, przedstawia Syna Bo

ego w cierniowej koronie. W lewej r

ce trzyma On

jasne

wiatło, które przenika panuj

ciemno

ść

. Drug

puka do drzwi, nasłuchuj

c. Wokoło

dzikie zaro

la. W drzwiach tkwi

zardzewiałe gwo

dzie i ostre drzazgi. Jednak nie ma w

nich klamki. Czy

by malarz o niej zapomniał? Dlaczego te drzwi zostały przedstawione w tak

odstraszaj

cy sposób? Wydaje si

e nie zostan

nigdy otwarte! Poni

ej umieszczony został

wiersz ze Słowa Bo

ego, który pomaga zrozumie

wymow

tego obrazu: „Oto stoj

u drzwi i

kołacz

; je

li kto

usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wst

do niego...” (Obj.3,20).

Czy drzwi, o których mówi przytoczony fragment Pisma, i drzwi na obrazie przedstawiaj

ludzkie serce? Z pewno

tak! Malarz próbował przedstawi

stan serca człowieka, pełnego

ciemno

ci, nieczysto

ci, serca nieprzychylnego i niesympatycznego. Jak beznadziejne byłoby

nasze poło

enie, gdyby Pan Jezus Chrystus, b

cy „

wiatło

wiata” (Jan 8,12) nie pukał w

tak odstraszaj

cego, nie czekał, a

kto

usłyszy jego pukanie i otworzy „drzwi serca”, aby

mogła tam wej

ść

wiatło

ść

ycie i rado

ść

! Teraz rozumiesz, dlaczego w drzwiach nie ma klamki

zewn

trznej? Malarz chciał zwróci

uwag

na to,

e „drzwi serca” mog

otwierane tylko od

rodka. Bóg nie chce tam wej

ść

przemoc

. On tylko puka cicho lub gło

no. Ty sam mo

esz jemu

otworzy

! Czy słyszałe

jego pukanie? Daj wi

c odpowied

i otwórz bez wahania! Nie wiesz,

czy przypadkiem nie stoi dzi

u drzwi twojego serca po raz ostatni!

ZAWSZE GOTOWY !

Southampton, 19 grudnia 1963r. Przy wyciu syren płynie grecki luksusowy statek „Lakonia” w

teczn

podró

na wyspy Madera. Chustki powiewaj

na po

egnanie... brzeg si

oddala.

Wszyscy pasa

erowie s

weseli, poniewa

jad

w pi

podró

. W prospektach angielskiego

biura podró

y napisano: „To urlop pozbawiony wszelkiego ryzyka. To urlop, który cz

sto

dziecie wspomina

”. Pozbawiony wszelkiego ryzyka? No przecie

, jak by nie było, „Lakonia”

ma wszelkie automatyczne zabezpieczenia przeciwpo

arowe, przecie

ma wi

cej łodzi

ratunkowych ni

pasa

erów na pokładzie, pomimo

e wszystkie kabiny s

zaj

te. Urlop, o którym

dzie si

opowiada

przez reszt

ycia? To prawda, szczególnie dla tych, którzy prze

. Bo

prawie 160 pasa

erów statku „Lakonia” dzie

przed Wigili

na pełnym morzu straci swoje

ycie z

powodu strasznego po

aru, pomimo automatycznego zabezpieczenia po

arowego. Ale jak mógł

powsta

ten po

ar? Z niewyja

nionych przyczyn?

Bruksela, 25 lipca 1966r. Po

ciel czysta, przebrana, kwiaty na stole, przygotowane dobre

jedzenie. W stolicy Belgii wiele rodzin oczekuje powrotu swoich dzieci z pi

knej, wakacyjnej

podró

y. Dzisiaj ma ich przywie

źć

do Brukseli autobus z Austrii, wszyscy czekaj

. Jest coraz

pó

niej. Wszyscy czekaj

dalej. Potem podaj

wiadomo

ci: Wypadek. Wkrótce wiadomo

ść

zostanie potwierdzona. Potem jest to ju

pewno

ść

. Wypadek na autostradzie obok Limburga.

Ranni? – tak. Zabici? – mo

liwe. Zabici??? – tak. – Ilu? – wzruszenie ramion oczekuj

cych

rodziców, potem straszna prawda. Z 43 pasa

erów tego nowoczesnego, wycieczkowego

autobusu, tylko 10 zostało przy

yciu, 33 zabitych, w tym 28 dzieci i młodzie

Londyn, 3 pa

dziernika 1952r. Na dworcu podmiejskim Harrow stoi poranny poci

przepełniony lud

mi. Zbli

a si

czas odjazdu. Nagle z wielk

szybko

wje

a poci

pieszny ze Szkocji prosto na ten odje

cy poci

g. Jak pudełka zapałek wsuwaj

wagony jeden do drugiego. Sekund

niej trzeci poci

g po

pieszny z Londynu z pełn

szybko

wje

a na resztki porozrzucanych po szynach wagonów i ciał ludzkich. Ponad 100

osób, które były w drodze do pracy, ju

tam nigdy nie dojedzie.

Ale po co podaj

te wiadomo

ci? Czy oznacza to,

e masz ju

nigdy nie je

dzi

poci

giem

albo autobusem, lub te

płyn

ąć

statkiem czy lecie

samolotem? Gdy my

limy o tych tysi

cach

zabitych, którzy gin

rokrocznie w ka

dym kraju, mo

na by i tak s

dzi

. Ale gdzie jest

bezpieczniej? Nigdzie – wypadki, choroby mog

spotka

i w domu, mog

dosi

ąć

starych i

młodych. Mam zdj

cie, przedstawiaj

ce mnie i moich czterech przyjaciół przed matur

. Pi

ciu

młodych, zdrowych i pełnych optymizmu chłopców. Jeden zgin

ł w wypadku samochodowyym, a

drugi zmarł z powodu ci

ęŜ

kiej choroby. I wła

nie on, ten sportowiec i najmocniejszy z nas, musiał

ulec tak ci

ęŜ

kiej chorobie.

W pierwszej klasie ten urwis z jasnymi włosami, prawdziwy p

dziwiatr, skakał przez stoły,

ławki, gdy nikt go nie widział. A był przy tym tak uczciwy i prawdomówny, stał si

bardzo bliski

memu sercu. Czy kto

by uwierzył,

e wła

nie on odejdzie z tego

wiata? Nawet kiedy siedziałem

w szpitalu przy jego łó

ku, a on patrzył na mnie, nie przeczuwał tego, o czym ja ju

wiedziałem.

Lekarze zw

tpili, miał 15 lat. Niedługo potem stali

my nad otwartym grobem. Jego zegar stan

ł.

I wszystkie zegary kiedy

stan

, dla jednego wcze

niej, dla drugiego pó

niej.

Po wstrz

saj

cej katastrofie w Londynie widziałem zdj

cia w gazetach, na jednym z nich był

widoczny zegar. Był to zegar na peronie, gdzie stał rozbity poci

g. Wskazówki wskazywały

godzin

8 i 19 minut, był to dokładnie moment zderzenia poci

gów. Obok zegara widniała

jeszcze jedna rzecz, warta uwagi, mianowicie wisiał tam plakat ze słowami:

„PRZYGOTUJ SI

NA SPOTKANIE TWOJEGO BOGA!” (Am. 4,12).

Jak mało było tych, którzy czytali ten plakat, a jeszcze mniej takich, którzy o tym my

leli! Ale

nagle te słowa przemówiły i wielu musiało si

w tym momencie spotka

z Bogiem. Ich zegar

ycia

zatrzymał. Oby

ty obok tych słów nie przeszedł obojetnie! Były one skierowane do ludu

izraelskiego. Ale słowa te jeszcze dzi

przemawiaj

do ka

dego, kto chce ich słucha

. Wcze

niej

albo pó

niej dla ka

dego przyjdzie godzina, w której musi si

spotka

z Bogiem. Czy jeste

gotowy i czy masz schronienie w Jezusie Chrystusie?

WIELE RZECZY

Wielki grecki filozof Sokrates (469–399 p.n.e.) znajdował si

kiedy

w gronie swych uczniów w

Pireusie. Ogl

dał z nimi ogromne ilo

ci ró

norodnych towarów, które przywoziły statki. Towary te

były pó

niej rozładowywane i transportowane dalej, a w ko

cu docierały do miasta, aby

zaspokoi

potrzeby wymagaj

cych mieszczan. Kiedy przypatrywali si

dłu

chwil

ruchliwemu, portowemu

yciu, Sokrates, pogładziwszy swoj

dług

brod

, rzekł do uczniów: „Jak

wiele ró

nych rzeczy, których ja nie potrzebuj

, znajduje si

na tym naszym kolorowym

wiecie!”.

Wypowied

Sokratesa jest bardzo ciekawa, a zarazem zawiera w sobie wielk

dro

ść

Gdyby zdanie to zostało wypowiedziane w obecnym czasie, to jego warto

ść

byłaby oszacowana

jeszcze wy

ej, gdy

dzisiaj, 2500 lat pó

niej, wykaz dóbr materialnych i rzeczy u

ytkowych jest

nieporównywalnie bogatszy ni

w czasach staro

ytnej Grecji. Wi

kszo

ść

ludzi pragnie posi

ąść

wiele dóbr. Ich

yciowym d

ąŜ

eniem stało si

posiadanie wielkiego maj

tku. Po latach głodu i

niedostatku przechodz

przez ludzko

ść

ró

norodne „mody” czy „fale”. Wielu chce je

ść

dostatnio,

wytwornie si

ubiera

. Innych uniosła fala luksusów, ch

ęć

posiadania pi

knego samochodu i mie-

szkania czy ch

ęć

podró

owania. Wydaje si

e wielu ludzi rozmy

laj

c o swoich potrzebach,

popełnia fatalny bł

d. O tym, czego rzeczywi

cie potrzebuj

, o Panu Jezusie, nie my

w ogóle,

wiadomie schodz

c mu z drogi.

Prosz

, nie czy

podobnie! Je

eli twoja łód

ycia pokonała wszystkie p

ce fale i t

sknisz

za rozkoszami luksusów, to mo

esz prze

ałosne w skutkach rozbicie twojego okr

tu. Na

pewno nie zaznasz te

trwałego szcz

ęś

cia. Prawdziwym szcz

ęś

ciem bowiem jest jedynie to, co

daje Pan Jezus! On powinien by

kapitanem i sternikiem twojego

ycia. On woła do ciebie

przyja

nie: „...troszczysz si

i kłopoczesz o wiele rzeczy; niewiele ci za

potrzeba, tylko jednego”

(Łuk. 10,41), „Przyjd

i na

laduj mnie” (Mat. 19,21).

NIEBEZPIECZNY SEN

Przed wielu laty wydarzył si

na wodospadzie Niagara niezwykle tragiczny wypadek. Młody

człowiek, o którym tu b

dzie mowa, był przewodnikiem i wi

kszo

ść

swego czasu sp

dzał w łodzi.

Pewnego dnia napływ turystów był słaby i młodzieniec miał niewiele pracy. Zakotwiczył wi

swoj

łód

powy

ej wodospadu i uło

ył si

na niej wygodnie, by odpocz

ąć

. Miarowe kołysanie

łodzi na ci

gle zmieniaj

cych si

falach sprawiło,

e młody człowiek zapadł w ko

cu w gł

boki

sen. Był spokojny, gdy

wydawało mu si

e łód

jest bezpieczna i dobrze umocowana.

Jednak

e pod wpływem silnego pr

du i ci

głego ruchu odwi

zała si

linka i łód

, wraz ze

cym w niej człowiekiem, została porwana i uniesiona w dół rzeki. Stoj

cy na brzegu ludzie,

którzy to zauwa

yli, zdawali sobie spraw

, w jak strasznym niebezpiecze

stwie znalazł si

młodzieniec. Wołaniem i krzykiem usiłowali obudzi

cego. W pewnym momencie łód

rzucona została na wystaj

z wody do

ść

Ŝą

skał

. Ludzie widz

e łód

zatrzymała si

podwoili swoje wysiłki, aby obudzi

przewodnika. Wyt

ęŜ

c głos, krzyczeli rozpaczliwie: „Uchwy

skały, uchwy

skały!” Człowiek w łodzi spał jednak spokojnie dalej, całkowicie

nie

wiadomy swego poło

enia. Po chwili fale oderwały łód

od skały i z błyskawiczn

szybko

uniosły j

wprost na wodospad. Dopiero straszliwy grzmot spadaj

cych w przepa

ść

wód obudził

nieszcz

snego chłopca, ale ju

tylko po to, aby zobaczył swój tragiczny koniec. Có

rozpaczliwe poło

enie – spa

w łodzi i nie

wiadomie by

niesionym wprost w otchła

mierci!

Przejmuje nas dreszcz, gdy sobie to u

wiadomimy. Ale najtragiczniejsze w tej historii jest to,

w podobnym poło

eniu znajduje si

obecnie niezliczona rzesza ludzi. Nie troszcz

c si

zupełnie

o to, w jakim kierunku niesie ich fala

ycia, pozwalaj

wie

ść

wprost w przepa

ść

wiecznej

zguby i

mierci.

Co jest powodem tej nie

wiadomo

ci i beztroski? Jest nim letarg grzechu, w którym pogr

ąŜ

ona

jest wi

kszo

ść

ludzi. Zdradliwe sidła

Ŝą

dz cielesnych i pokus

wiata, fałszywe hasła i d

ąŜ

enia,

nadmierna ufno

ść

pokładana we własnym rozumie i własnych normach etycznych, przekonanie o

swej moralno

ci, mo

e nawet wygodny dla siebie rodzaj wiary – oto przyczyny niebezpiecznego

snu, w jakim si

znajduje wi

kszo

ść

ludzi. Jakie to smutne i tragiczne!

„Obud

, który

pisz” (Efez. 5,14) – te słowa Pisma

tego pragn

i tob

dzi

wstrz

ąć

wyrwa

z niebezpiecznego letargu. Jeszcze dzi

, w tej godzinie mo

esz uchwyci

ratuj

cej

dłoni Zbawiciela

wiata, Jezusa Chrystusa. Uchwy

tej dłoni, ona pragnie ci

wyrwa

niebezpiecznych odm

tów i postawi

na skale. Ta ratuj

ca r

ka za ciebie dała si

przybi

krzy

a na Golgocie i ona ma moc wyrwa

i zbawi

Nie przechod

koło niej oboj

tnie. Mo

e to twoja ostatnia szansa w

yciu. Przed ludzko

otwiera si

przepa

ść

. Mo

e ju

tylko chwile, kroki dziel

nas od niej. Krzy

Jezusa jest pomostem

nad przepa

. Mo

esz po nim przej

ść

wiatło

ść

wiecznego

ycia.

„Uwierz

Pana

Jezusa,

dziesz

zbawiony”

(Dz. Ap.16,31).

TO B

DZIE MÓWIONE !

...i to wszystko b

dzie mówione! Twierdz

e na całym

wiecie nie ma takiego miejsca, gdzie

by wi

cej mówiono ni

w Hyde Parku, w tych wielkich płucach Londynu. W centrum tego

olbrzymiego miasta, z jego milionami mieszka

ców, rozpo

ciera si

ów park na obszarze 5oo

morgów. Mo

na si

w nim zgubi

. Ale to mo

e zdarzy

tylko cudzoziemcowi, bo londy

czyk

zna ten park bardzo dobrze. Kiedy chce uciec od zgiełku wielkiego miasta, jego droga prowadzi
do Hyde Parku. Tu oddycha si

jeszcze

wie

ym powietrzem, a nie spalinami. Hałas motorów tu

nie dociera i mo

na na du

ych, zadbanych ł

kach nacieszy

szumem drzew. Kto chce

uprawia

sport dla kondycji, ma tak

liwo

ść

. Łowienie ryb, jazda konna – wszystko jest na

twoje

yczenie i mo

liwo

ci twego portfela. Natomiast dla tego, który nie ma zbyt du

o szylingów,

Hyde Park ma co

, co nic nie kosztuje. W Hyde Parku ka

dy ma prawo publicznie otworzy

swo-

je usta i mówi

to, co uznaje za dobre. Wyobra

sobie,

e mo

na tam dowiedzie

wszyst-

kiego!

Pozwól mi wi

c w jedno pi

kne sobotnie popołudnie zabra

z sob

na spacer po Hyde

Parku. Gdy wchodzimy przez główne wej

cie przy „Marble truch”, widzimy tysi

ce le

aków, które

londy

czycy wypo

yczaj

za par

pensów. Idziemy dalej, tam gdzie rosn

pierwsze drzewa i

krzaki, widzimy ju

grupy ludzi, stoj

przy szerokich alejach. Po

rodku takiej grupy, na skrzyni

albo drabince, przemawia mówca. A na ko

cu, na „speakers corner”, najbardziej ucz

szczanym

rogu w tym parku, jest tak du

o mówców,

e jednym uchem mo

esz słysze

konserwatyst

, a

drugim komunist

. Znajdziesz tu przedstawicieli ró

nych partii i organizacji:

ydów, katolików,

„Apostołów Zdrowia”, do tego mnóstwo prywatnych mówców i reformatorów, którzy chc

na swój

sposób

wiat uczyni

lepszym.

Typy i charaktery pojedynczych mówców s

tak ró

ne jak dzie

i noc. Tu inteligent we fraku z

muszk

, tam nie ogolony typ z czapk

przekrzywion

na ucho. Tu mówi młody, chudy

yd, który

ma ju

porz

brod

, obok niego, ogolony t

gi zakonnik z niewiarygodnie grubymi okularami

na nosie. Nie s

wcale tacy spokojni, jak wygl

daj

, mog

bardzo gło

ni i zło

liwi, kiedy

chce si

ich sfotografowa

. Tak

e przedstawiciele ró

nych kolorów i odcieni skóry

wicz

sztuce mówienia, bo tam. gdzie bije serce dawnego imperium

wiata, mo

na zobaczy

wszystkie

kolory skóry. Tu na przykład wyst

puje elegancko ubrany Murzyn, z całym zapałem opowiada o

ciemi

ęŜ

onych braciach z Południowej Afryki.

Naprzeciw ateista ze słowami nienawi

ci mówi o Jezusie Chrystusie, Synu Bo

ym. Twierdzi,

e Jezus nie

yje i nigdy nie powstał z martwych, mimo i

ja i niezliczona liczba innych mo

emy

wiadczy

e Jezus,

ywy Syn Bo

y, jest Panem naszego

ycia. Nasuwa si

wówczas pytanie

– dlaczego ateista cał

swoj

nienawi

ść

skierował przeciwko Temu, o którym mówi,

e On nie

yje. Nie

cych przecie

nie obdarza si

nienawi

, zostawia si

ich w spokoju. Tak, słowa

pochodz

ce z ust owego nad

tego mówcy s

bardzo złe i chocia

brzmi to tak dziwnie, s

tylko

wskazaniem na tego

cego. „Ten, który mieszka w Niebie,

mieje si

z nich, Pan im ur

ga”

(Ps. 2,4).

Zmartwychwstały jest obecny te

w Hyde Parku. I tu, w sercu tej metropolii, Ten, którego

królestwo nie jest z tego

wiata, ma swoich posła

ców. O, tam stoi mała grupa chłopców i

dziewcz

t, którzy

piewaj

pie

ni wiary. A potem daj

radosne

wiadectwo o swym Panu i

Mistrzu. „Błogosław duszo moja Panu i wszystko, co we mnie Imieniu Jego

temu” (Ps.

103,1). „Oby

i ty zechciał przyj

ąć

Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela! Twoje

ycie te

byłoby

szcz

ęś

liwe i pi

kne”– przemawia, młody, sympatyczny człowiek. Mówi to tak sugestywnie, tak

przekonywaj

co, a na zako

czenie znowu rozbrzmiewa radosna pie

śń

Dziwny Hyde Park. A ile ty ju

mogłe

słysze

słów? Ilu słów ju

nawet nie pami

tasz? Ale

słowa

ywota wiecznego z ust odwa

nego

wiadka nie trac

swojej wa

ci nawet w Hyde

Parku.

FAŁSZERSTWA!

W pewnym włoskim mie

cie zmarł znany znawca sztuki. Wła

nie jeste

my na licytacji zbiorów,

które pozostawił – szkiców Pawła Gavarini, słynnego francuskiego grafika. Wtem do sali , gdzie
odbywa si

licytacja, wchodzi pewien nieznajomy i ka

e pokaza

sobie dzieła.

„To s

falsyfikaty!” o

wiadcza. Prowadz

cy okazuje oburzenie mówi

e te dzieła s

przez

artyst

własnor

cznie podpisane. Jednak obcy obstaje przy swoim stwierdzeniu.

„Ale one pochodz

przecie

ze spadku znanego zbieracza Arivano”– powiedział licytator.

„I co z tego”– odpowiada obcy zdenerwowanym głosem.

Wszyscy otaczaj

z zaciekawieniem obu sprzeczaj

cych si

„Ale zmarły był osobi

cie przyjacielem Gavariniego”– rzekł licytator.

„To kłamstwo! To niemo

liwe!”– brzmi ostateczna odpowied

obcego.

Licytator pieni si

ze zło

ci i krzyczy: „Jak pan mo

e co

tak niesłychanego opowiada

!”

„Poniewa

” – odpowiedział spokojnie nieznajomy – „ja jestem Gavarini”.

Zebrani na licytacji ludzie zacz

li gło

no krzycze

: „Wyrzuci

precz tego kłamc

, tego

oszusta!”. Licytator my

e ma do czynienia z umysłowo chorym, ka

e go natychmiast

wyprowadzi

. Licytacja toczy si

dalej, a ceny za oferowane dzieła id

w gór

...

To wydarzenie miało miejsce dawno temu, a tym obcym był naprawd

Paweł Gavarini.

Poniewa

nie chciał on by

przez swoich wielbicieli

le potraktowany, nic mu nie pozostało jak

tylko milcze

Przytoczy

na tutaj mał

anegdot

Picassa, wielkiego malarza. Pewnego razu zapytano

go, który z malarzy odznaczał si

– jego zdaniem – najwi

kszym talentem. U

miechni

ty mistrz

odpowiedział: „Piotr Paweł Rubens, on w swoim

yciu namalował 600 obrazów, z których jeszcze

dzisiaj istnieje 2700”. Łatwo mo

na zrozumie

, co Picasso w tej znacz

cej odpowiedzi chciał

powiedzie

. Nie ma prawie dziedziny, w której istniałoby tyle falsyfikatów co w malarstwie. Cz

sto

dzieła znanych malarzy, które osi

gaj

astronomiczne ceny, s

w istocie falsyfikatami,

sporz

dzonymi dawno temu przez fałszerzy, uzyskuj

cych za nie du

e pieni

dze. Trudno jest

bowiem odró

fałszywego Rembrandta od prawdziwego, gdy

fałszerze s

bardzo sprytni i

pracuj

według recepty starych mistrzów. Bardzo cz

sto znaj

oni tajemnice ich pracowni równie

dobrze, jak sami arty

ci. Sporz

dzaj

farby według dawnych receptur, wiedz

, jak zdoby

stare płótno i posiadaj

umiej

tno

ci i techniczne zaplecze, aby nowo namalowany obraz w par

godzin przerobi

tak,

e wygl

da, jakby pochodził sprzed 300 lat.

Trzeba mie

bardzo wysokie kwalifikacje,

eby taki falsyfikat rozpozna

. Czasami jednak przy

pomocy zwyczajnych metod mo

na wykry

fałszerza. Znane s

przypadki,

e odcisk palca

fałszerza albo przyklejony włos p

dzla, którego stary mistrz nie mógł u

ywa

sprawiły, i

całe

kłamstwo zostało wykryte. Znamy obraz, rzekomo namalowany przez Franciszka Halsa, który
został rozpoznany przy pomocy promieni Roentgena jako fałszywy. W drzewie pod star

farb

znaleziono jeden współczesny gwó

Dzisiaj fotografia, promienie ultrafioletowe, podczerwone i promienie Roentgena pomagaj

odró

obrazy prawdziwe od fałszywych.

Ale mimo to, liczba fałszerzy ro

nie nadal, nawet fachowcy maj

problemy z rozró

nieniem

oryginałów. Przed laty w Stuttgarcie stan

li przed s

dem fałszerze, którzy prawie za milion marek

sprytnie sprzedali 54 kopie niemieckiego malarza jako oryginały. Bardzo przykre było to,

e kilku

ekspertów zostało wprowadzonych w bł

d i ostatecznie własnor

cznie podpisało

wiadecwa

oryginalno

ci.

Im bardziej znane jest nazwisko artysty, tym bardziej jego obrazy s

Ŝą

dane. Ale te

tym

cej w

tpliwo

ci wzbudza pytanie – prawdziwy czy fałszywy? Wielki, holenderski malarz, van

Dyck, namalował w swoim

yciu nie wi

cej ni

70 obrazów. Gdyby jednak zgromadzi

wszystkie

obrazy, które mu si

przypisuje, to byłoby ich około 2000. Stanowiłby on znacznie lepszy od

Rubensa obiekt anegdoty opowiedzianej przez Picassa. Tak samo jest z grafik

i drzeworytami

Dürera, prawdopodobnie w obiegu znajduje si

nie mniej ni

500 000 fałszywych egzemplarzy.

Czy wiesz,

e w dziedzinie religii te

fałszerze? S

to ci, którzy post

puj

tak, „jak gdyby”

sami zasłu

yli sobie na niebo. Jak gdyby Bóg miał si

cieszy

e jeszcze s

tacy jak oni. Ale

słuchaj Syna Bo

ego: „Nie ka

dy kto do mnie mówi Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios;

lecz tylko ten, kto pełni wol

Ojca mojego, który jest w niebie” (Mat. 7,21). Mo

na wi

c mówi

„Panie, Panie”, a jednak by

fałszerzem.

Ale co jest wol

Ojca w niebie? To, aby

uczynił krok w przeobra

eniu od fałszu i kłamstwa do

prawdy, i powiedział – chc

nareszcie odło

cał

zaciemnion

polityk

mojego

ycia. Ja musz

tym, którym sam jestem. Marcin Luter kiedy

powiedział: „Zgubiony i pot

piony człowiek;

zewn

trznie nawet porz

dny, w zawodzie pilny, w rodzinie wzorowy – nie trzeba temu przeczy

–

przed Bogiem pozostaje tym, który tylko musi powiedzie

: „Panie, przed Tob

jestem biednym

ebrakiem, nie mam nic, co mógłbym Ci przynie

ść

, wszystkim Panie, jeste

Ty!”.

Oto cud nawrócenia, ten cud nowonarodzenia, przyj

cia do poznania wiary – kiedy

wiadomi

sobie

ść

Ŝą

wietle Jego Słowa i poci

gnie mnie ona do ukrzy

owanego,

wtedy poznam godnego chwały Syna Bo

ego. Ten człowiek na krzy

u nie jest zwykłym zało

cielem jakiej

religii, nie jest reformatorem społecznym. Nie jest to

aden m

czennik, który zmarł

za swoje ideały, Chrystus nie jest te

wierzchołkiem ludzkiej piramidy. Jest to mój Zbawca, dzi

któremu mog

wiecznie w niebie.

JEDEN SKUTECZNY LIST

Pewna dziewczyna znalazła si

w przest

pczym

wiecie miasta Chicago. Najpierw wszystko

wydawało si

jej bardzo interesuj

ce. Pó

niej jednak popadła w n

. Goniła z przyjaciółmi za

rozrywkami, lecz gł

boko w sercu swym odczuwała t

sknot

za matk

, która wiodła gdzie

swoje

ycie. Matka czekała na jej powrót przez wiele lat, ch

tnie sama sprowadziłaby j

do siebie,

tnie poszukałaby jej, lecz gdzie? Miło

ść

jednak znajduje rad

. Napisze list, lecz dok

d? Adres

pobytu jej córki nie jest znany nawet policji kryminalnej.

Zrobiła wiele fotografii swej postarzałej ze zmartwienia twarzy, ka

przykleiła na papier, a

poni

ej fotografii napisała: „Wró

do domu! Matka czeka na ciebie!” Z tak przygotowan

informacj

udaje si

do chicagowskich restauracji i spelunek, prosz

c o zgod

na ich

wywieszenie.

„Wró

do domu! Matka czeka na ciebie!” Czy to pomo

e? Czy jej córka b

dzie to czyta

? Czy

posłucha wezwania?

Na dworze jest ciemno. W tanim barze licha kapela gra oklepane melodie. Jaka

młoda

dziewczyna, z pustk

w duszy, przesuwa si

przez piekło grzechu. Nagle staje, jak gdyby

uderzona piorunem. Tam, na

cianie wisi wizerunek jakiej

starej kobiety... podchodzi bli

ej i

czyta napisane obok słowa. Z jej serca wyrywa si

przera

cy krzyk: „Matko!”

Par

godzin pó

niej jest bezpieczna w domu. Jedynie sze

ść

słów, to niewiele. Jednak w tych

sze

ciu słowach znajduje si

cała zawarto

ść

listu, który Bóg kieruje do Ciebie. Wró

do domu!

Ten, który i ciebie miłuje – czeka na Ciebie! On chce Ci da

pokój, rado

ść

i szcz

ęś

cie (Mat.

11,28). Słowo Bo

e jest listem do Ciebie. Wró

do Niego, nigdy tego nie po

ałujesz.

CZŁOWIEKU, NIE IRYTUJ SI

Wynalazca tej znanej gry musiał by

dobrym znawc

ludzkiej natury. Wiedział, jak łatwo ludzi

irytuj

małe problemy, z którymi

i codziennie si

spotykaj

. Słusznie czy te

niesłusznie.

Biblia mówi nam o fatalnym zgorszeniu, które mo

e zaistnie

, gdy człowiek gorszy si

nawet

Jezusem Chrystusem. A ci, którzy to czyni

, s

naprawd

ałowania godni. Jest prawie

niemo

liwe,

eby tacy ludzie byli szcz

ęś

liwi. Jezus Chrystus bowiem mówi: „A błogosławiony jest

ten, kto si

nie zgorszy” (Mat. 11,6).

Jak to jest mo

liwe,

e mo

emy si

Nim gorszy

? Czy nie mieszkamy w chrze

cija

skim

wiecie? Tak. Czy nie trzymamy si

mocno chrze

ciaja

skiej formy? Tak, to te

. Ale Jezus

Chrystus chce du

o wi

cej. On nie chce tylko chrze

cija

skiego poloru, pozornej, pobo

nej

fasady. Czego chce? Chce ciebie! Twojego serca!

Dlatego oddał swoje bezgrzeszne

ycie na krzy

u, na Golgocie,

eby

ty za swoje winy mógł

znale

źć

przebaczenie i przy Jego boku rozpocz

ąć

nowe, wolne i szcz

ęś

liwe

ycie. Trudno

zrozumie

, dlaczego wielu ludzi uwikłanych w grzechu nie chce, po prostu nie chce przyj

ąć

Pana

Jezusa. Grzech, który obiecuje pozorn

rado

ść

jest im milszy. Wprawdzie

wieci nad nimi Bo

wiatło, ale zamykaj

przed nim, gdy

bardziej umiłowali ciemno

ść

i uczynki ich s

złe (Jan

3,19). Post

puj

mniej wi

cej tak, jak niektórzy ludzie wówczas, gdy zało

ono im po raz pierwszy

wiatło elektryczne i pierwsze

arówki. Ludzie ci potłukli te jasne lampy, bo o

wietlały im cały

brud i bałagan. Gorszyło ich

wiatło, jak tych, którzy gorsz

Jezusem Chrystusem. Bo

jasne

wiatło gorszy.

Dla innych, cz

sto wysoko postawionych ludzi krzy

Golgoty jest bardzo wielkim zgorszeniem.

Ukrzy

owany Zbawiciel? Za moje winy? Nie b

indywidualist

adnego uni

enia!

Ukrzy

owanego Syna Bo

ego nie potrzebuj

! Podobnie my

li i mówi wielu ludzi.

Mówi

dalej: Wiecie, kim jestem? Jestem komunist

. Jestem za wolno

człowiecze

stwem. Ja nikomu nic nie robi

. Ja jestem ka

demu pomocny. Ja czyni

dobrze i nie

boj

nikogo. Jeszcze nigdy nie było tylu „wspaniałych” ludzi jak dzi

, ludzi, którzy otwarcie

mówi

i my

e nie potrzebuj

adnego Zbawiciela i sami sobie pomog

. Ale wszyscy oni

zapominaj

o tym, i

jedynym, który wyci

ł si

z bagna własnym warkoczem był Münchhau-

sen, ale on był kłamc

Badaj siebie, czy i ty nie gorszysz si

Jezusem Chrystusem. Gdyby tak było, to szczerze ci

jedno prosz

– zechciej zrozumie

e zasadniczym złem, które do tego prowadzi, s

twoje

grzechy.

wiatło

ść

i ciemno

ść

nie pasuj

do siebie. Tu le

y korze

tego zgorszenia. Jeden,

Jedyny Zbawiciel chce ci darowa

WSZYSTKO.

O, łasko, która wymazujesz
przez krew Jezusa ka

dy grzech,

ogłasza

wsz

dzie nakazujesz

o odpuszczeniu przest

pstw wszech.

Zbawienie, pokój daj

c wraz,

to jest cudowny łaski czas!

PANIKA NA STADIONIE

Lima, niedziela 24.05.1964 rok. Stolica Peru prze

ywa wielki dzie

. Kibice sportowi krzycz

pod

ąŜ

ulicami miasta. Wielu z nich jechało tu przez cał

noc, a niektórzy nawet całymi dniami.

Dzisiaj odb

dzie si

spotkanie piłkarskie rozstrzygaj

ce o tym, kto pojedzie na olimpiad

Tokio – dru

yna Peru czy Argentyny. Wielu kibicom przyjazd do Limy sprawił zawód. Tygodniami

oszcz

dzali pieni

dze na podró

i bilet wst

pu. Ale niestety, 50 tysi

cy biletów ju

rozsprzedano.

A kiedy o godzinie 15.

rozległ si

gwizdek s

dziego, tysi

ce rozczarowanych kibiców sportu

tłoczyło si

poza bramami stadionu.

Na stadionie wszyscy trwali w radosnym oczekiwaniu. W jednym z sektorów słycha

niesamowity krzyk. Niewielka grupa argenty

skich „zadymiarzy” chóralnym

piewem dopinguje

swoj

dru

. Nieprzebrane tłumy peruwia

skiej publiczno

ci pokazuj

e potrafi

to robi

lepiej. Argenty

ska jedenastka gra płynnie i pewnie, mo

na by powiedzie

– prawie elegancko.

Peruwia

czycy prezentuj

równie

wysok

form

i walcz

z pełnym po

ceniem. Jest to

szybki, fascynuj

cy i pełen napi

cia mecz. Pierwsza połowa ko

czy si

wynikiem bezbram-

kowym. Teraz, po zmianie stron, podniecenie rozgor

czkowanych mas ro

nie jeszcze bardziej.

Nieopisane szale

stwo zapanowało w

ród argenty

skich widzów, gdy lider ich dru

yny

nieoczekiwanie zdobył bramk

dla Argentyny. Była to najlepsza nagroda za trudy, które musieli

pokona

, aby tu przyby

. Jednak Peruwia

czycy nie poddaj

. Walcz

do upadłego. I nagle,

na 10 minut przed ko

cem, słycha

ogromny krzyk: „gol, gol!” W

ród peruwia

skich kibiców

zapanowała bezgraniczna rado

ść

Ale có

to si

dzieje? Mi

dzy s

dziami a zawodnikami powstała ostra dyskusja. S

dzia

główny, Urugwajczyk, Eduardo Pazos, nie uznał bramki! Stwierdził,

e krótko przed golem był

gwizdek, gdy

argenty

ski piłkarz był faulowany. Decyzja ta wywołała na widowni rozczarowanie,

a nast

pnie zło

ść

. Na stadionie zagotowało si

jak w kotle. Na płyt

boiska poleciały pierwsze

butelki. S

dzia główny, bezsilny wobec narastaj

cego niepokoju, gwizdkiem oznajmił koniec

spotkania.

W nast

pstwie tego oburzenie wzrosło jeszcze bardziej. Całe szcz

ęś

cie,

e boisko było

odgrodzone płotem wys. 2,5 m., zako

czonym drutem kolczastym, który skutecznie

powstrzymywał rozjuszonych kibiców. Na stadionie była tak

e policja, mog

ca w ostateczno

zareagowa

. Komendant policji w Limie ju

wcze

niej ustawił swoich ludzi dookoła płyty boiska i

uzbroił ich w stalowe hełmy, pistolety naładowane gumowymi nabojami i gaz łzawi

cy. Fanatycy

sportu na całym

wiecie cz

sto wpadaj

w szał, szybko trac

c wszelkie hamulce. Równie

i tutaj

policja musiała wkroczy

do akcji.

Nagle dwóch

miałków podj

ło prób

przedostania si

przez płot i zaatakowało s

dziego.

Policja próbowała odci

ąć

im drog

i zabra

ich stamt

d. U

yto gumowych naboi i usuni

chuliganów z boiska. Lecz ju

nast

pna grupa nastolatków zacz

ła szturmowa

płot. Policjanci

próbowali powstrzyma

kolejny atak, ale stawało si

to coraz trudniejsze. W mgnieniu oka wzbu-

rzeni kibice zacz

li niszczy

ogrodzenie i oderwanymi kawałkami

elaza rzuca

na boisko. Na

szcz

ęś

cie s

dzia i zawodnicy znajdowali si

w bezpiecznym miejscu, ale gniew wzmagał si

coraz bardziej. Jedni niszczyli ławki na trybunach, inni zacz

li rozwala

murowane elementy i

rzuca

kawałkami cegieł w policj

. Aby unikn

ąć

rozlewu krwi, nale

ało nie dopu

do dalszej

walki z rozw

cieczonymi fanatykami sportu. Policja postanowiła u

gazu łzawi

cego. Tysi

ludzi zacz

ło si

dusi

, kaszle

i trze

oczy. Zaatakowani gazem kibice nic nie widzieli.

Niezliczona masa ludzi trzymała si

jednak razem.

Wtem przeleciała przez tłum, jak iskra, jedna my

l. Nagle wszyscy podj

li wspóln

decyzj

–

wyj

ść

d, ucieka

. Natychmiast tłumy zacz

ły prze

ku wyj

ciu, w dół, do tunelu czterometrowej

szeroko

ci, który mie

cił si

pod trybunami. Ka

dy chciał ratowa

swoje

ycie, swobodnie

odetchn

ąć

i wyj

ść

„na wolno

ść

”. W powstałym tłoku wielu powalono i stratowano na

mier

Najwi

kszy dramat miał jednak dopiero nast

. Ci

ęŜ

kie

elazne wrota, które znajdowały si

na ko

cu tunelu były zamkni

te. Stra

nicy krótko przed zako

czeniem meczu opu

cili swoje

stanowiska, gdy

chcieli zobaczy

ostatnie minuty spotkania i pó

niej ju

nie mogli przedosta

z powrotem. Fala za fal

na wpół obł

kanych ludzi nacierała na zamkni

bram

. Krzyki

tpienia i rozpaczy pozostały bez odzewu. Wielu zaduszono, zmia

ono albo stratowano. W

tej wielkiej katastrofie, któr

odnotowano w historii sportu, zgin

ło 300 osób, a liczba rannych

była ogromna. Zamkni

te drzwi zablokowały tym ludziom drog

ycia, drog

do wolno

ci.

Równie

w Słowie Bo

ym jest mowa o zamkni

tych drzwiach. Czytamy w nim o pewnym m

ęŜ

imieniem Noe, który ostrzegał ludzi przed nadchodz

cym s

dem Bo

ym i nawoływał do pokuty.

W odpowiedzi spotkały go

miech i szyderstwa, uznano go za obł

kanego. Któ

bowiem na

suchym l

dzie buduje statek przez dziesi

tki lat? Pó

niej jednak zapowiedziana kara nadeszła,

dotykaj

c pewnych siebie ludzi. „Wytrysn

ły

ródła wielkiej otchłani i otworzyły si

upusty nieba.

I padał deszcz na ziemi

przez czterdzie

ci dni i nocy”. „I zamkn

ł Pan za nim drzwi” (1 Moj.

7,16). Noe wraz z rodzin

byli uratowani i bezpiecznie schronieni, natomiast wszyscy inni zgin

li.

Pocz

tkowo głos nawołuj

cy do pokuty i wskazuj

cy ratunek był skierowany do wszystkich.

Pó

niej jednak, przed tłumami zoboj

tniałych i oci

gaj

cych si

miewców, zamkni

to jedyne

drzwi wiod

ce do ocalenia. Czas łaski sko

czył si

bezpowrotnie. Sam Pan nawoływał przez

Noego do pokuty i nawrócenia. Ale teraz nastał czas s

du. Ten, który wcze

niej wyci

gał

zbawcz

dło

, stał si

dla tych, którzy go nie słuchali, S

dzi

Historia o zamkni

tych drzwiach tchnie

powag

. Tak

e i teraz nikt z ludzi nie wie, kiedy

drzwi łaski zostan

na zawsze zamkni

te. Pan Jezus jeszcze woła: „Ja jestem drzwiami” (Jana

10,9). On jedynie jest drog

, która prowadzi do wiecznego

ycia. Tylko przez niego mo

przyj

ść

do Ojca. Dlatego ostrzega dzisiaj wszystkich, którzy chc

go odrzuci

. Mo

e sta

tak,

jak z niem

drymi pannami, które przyszły za pó

no i, podobnie jak w wy

ej opisanym zdarzeniu –

„zamkni

to drzwi” (Mat. 25,10). Pomimo pukania i wołania: „Panie, Panie, otwórz nam!” – nie

uzyskały pomocy. Było bezpowrotnie za pó

no. Drzwi zostały na zawsze zamkni

te. Usłyszały

słowa Pana: „Zaprawd

powiadam wam, nie znam was!”. Dlatego wejd

przez te drzwi, dopóki s

jeszcze otwarte!

CO TO JEST DIALEKTYKA ?

Pewnego razu przedstawiciele Stowarzyszenia Chłopów przyszli do burmistrza z pytaniem:

Obywatelu burmistrzu, co nale

y rozumie

przez słowo „dialektyka”? Burmistrz odpowiedział:

Drodzy obywatele, nie jest to takie łatwe do wyja

nienia. Chc

wam jednak przedstawi

pewien

przykład, który pomo

e to zrozumie

. Tak wi

c, wyobra

cie sobie,

e przyszło do mnie dwóch

chłopów. Jeden z nich jest czysty, a drugi brudny. Ja zapraszam moich go

ci do k

pieli. Który z

nich skorzysta z mojej oferty?

–Ten brudny – odpowiedzieli słuchacze.

– Nie, ten czysty! – odrzekł burmistrz – gdy

jest on przyzwyczajony do mycia; ten drugi

natomiast nie widzi w myciu

adnej warto

ci. Czyli, który z nich we

mie k

piel?

– Ten czysty – odpowiedzieli chłopi.

– Nie, ten brudny, gdy

jemu jest k

piel potrzebna – odrzekł burmistrz – a wi

c, który b

dzie

mył?

– No, brudny! – zawołali chłopi.

– Nie, obydwaj! – kontynuował burmistrz – gdy

czysty jest przyzwyczajony do mycia, a

brudnemu jest k

piel bardzo potrzebna.

Czyli, który skorzysta z łazienki?

– Obydwaj – wycedzili chłopi.

– Nie,

aden z nich – powiedział burmistrz – gdy

brudny nie jest przyzwyczajony do mycia, a

czystemu k

piel nie jest potrzebna.

– Tak, towarzyszu burmistrzu – zauwa

yli słuchaj

cy – tylko jak mamy to wszystko zrozumie

Za ka

dym razem mówi pan co

innego, a mianowicie to, co panu akurat odpowiada.

– Rozumiecie wi

c teraz, co to jest dialektyka – odpowiedział,

miej

c si

burmistrz.

W tym zabawnym opowiadaniu zawarta jest pewna prawda. Czy i ty nie jeste

podobnym

dialektykiem? Wiesz dobrze,

e popełniłe

wiele złego. Głos twego sumienia mówi ci o tym jasno

i wyra

nie. Równocze

nie jednak odzywa si

w tobie inny głos, głos dialektyczny, głos rzecznika

złego. Słyszysz, jak ten głos bez przerwy i z wielkim upodobaniem mówi do ciebie: – Nie bierz
sobie tych spraw tak bardzo do serca! Ja bym te

inaczej nie post

pił! Jeden raz si

nie liczy!

Zwraca si

do ciebie z takimi lub bardzo podobnymi słowami. Wszystko, co si

wydarzyło,

próbuje zniekształci

, odwróci

, przedstawi

w zupełnie innym

wietle. Jest to szata

ski głos,

który bez przerwy sprzeciwia si

czuwaj

cemu sumieniu.

Diabeł jest najwi

kszym przeciwnikiem prawdy. Wszelkimi sposobami próbuje j

wypaczy

Dosłowne tłumaczenie greckiego słowa „diabeł” (diabolos) oznacza: przewracaj

cy, oczerniaj

cy.

dego dnia chce wi

c wszystko poprzewraca

w twoim sumieniu. On stawia wszelkie

przeszkody, aby

nie czytał Biblii.

Jedynie w Pi

mie

tym mo

esz znale

źć

nie sfałszowan

miar

dobra i zła. „Bo Słowo Bo

jest

ywe i skuteczne, ostrzejsze ni

miecz obosieczny, przenikaj

cy a

do rozdzielenia duszy i

ducha, stawów i szpiku, zdolne os

dzi

zamiary i my

li serca” (Hebr. 4,12). To cudowne słowo

chce ci

przyprowadzi

do Jezusa, Pana i Zbawiciela, oczekuj

cego, aby

przyszedł do niego

teraz, w tej chwili. Wiedz,

e owo „teraz” jest dla ciebie niezmiernie wa

ne. By

e równie

tej chwili słyszysz głos, który mówi: „Tylko powoli, masz jeszcze czas”. Lecz pomy

l o tym,

„nie ma nic ukrytego, co by nie miało by

ujawnione” (Mat. 10,26) przed tym, którego „oczy s

jak

płomie

ognia” (Obj. 19,12). Pan Jezus zaprasza ci

jeszcze dzisiaj! Nie odrzucaj go!

CZY JESTE

PRZYGOTOWANY?

Przed wielu laty, kilku studentów medycyny stało w prosektorium uniwersyteckiej kliniki,

ywo

rozprawiaj

c o zdarzeniach dnia i planach na popołudnie. Wła

nie sko

czyli swoj

prac

, a

pozostałe na stole sekcyjnym

ałosne szcz

tki nie psuły im dobrego humoru. Byli do tego widoku

tak przyzwyczajeni,

e nie robił on na nich ju

adnego wra

enia. Nikomu nie przyszło na my

e ka

dy z nich przecie

e lada chwila by

takim wła

nie porzuconym, bezbronnym i mil-

cym ciałem, jak to le

Ŝą

ce obok na stole. Dusz

wesołego grona był student czwartego roku,

Alfred, który swoim nonszalanckim, gło

nym zachowaniem i niewybrednymi

artami bawił swoich

kolegów. Lekkomy

lnie i bez zastanowienia rzucane słowa byłyby mo

e wzbudziły niesmak i

odruch protestu u słuchaczy o sumieniu subtelnym i wra

liwym, lecz koledzy Alfreda byli ju

przyzwyczajeni do jego sposobu bycia i niewybrednego humoru. Nikomu z nich nie przyszło wi

na my

e mo

e to by

nie na miejscu wobec tych le

Ŝą

cych zwłok ludzkich. Alfred, oparty o

cian

, opowiadał co

, dowcipnie ilustruj

c słowa z wrodzonym sobie temperamentem i

gestykulacj

. W białym fartuchu tkwiła niedbale wpi

ta igła, której przed chwil

ywał przy

sekcji. W pewnym momencie, gdy przy jakim

ywszym ge

cie zadrasn

ł si

mocno igł

w r

twarze kolegów spowa

niały.

– Alfredzie, to jest niebezpieczne – powiedział jeden z nich.

– Wiem – odpowiedział pobladły nagle Alfred – jak my

licie, co tu robi

? – Mo

e poszuka

profesora, na pewno jest jeszcze w klinice... dorzucili inni. Wszyscy udali si

na poszukiwanie

profesora. Po dłu

szej chwili znale

li go i opowiedzieli o zdarzeniu. Spojrzał powa

nie na Alfreda

mówi

– W ci

gu 24 godzin mo

e by

po tobie młodzie

cze...

Człowiek jest tak długo odwa

ny i pewny siebie, póki czuje si

zdrowy i bezpieczny. Ale gdy

nie b

c przygotowany na

mier

, stanie z ni

twarz

w twarz i zaczn

przed nim otwiera

czarne wrota wieczno

ci, wówczas i najodwa

niejszy mo

e straci

panowanie nad sob

wpadaj

c w przera

enie i rozpacz.

Tak było z Alfredem. Młody kpiarz i cynik, gdy znalazł si

nagle w obliczu

miertelnego

niebezpiecze

stwa, stracił cał

pewno

ść

siebie i tupet. W czasie nast

pnych godzin, gdy

czyniono wszystko, by uratowa

ycie, był zupełnie załamany i stał si

strz

pem człowieka.

Jeden z jego kolegów opowiadał pó

niej,

e ci

ęŜ

ko było patrze

na rozpaczliwy, obł

dny wprost

k, jaki opanował Alfreda w obliczu

mierci.

– Był przecie

tak zupełnie na to nieprzygotowany – mówił do przyjaciół.

Nagła

mier

nale

y zawsze do zjawisk wstrz

saj

cych, dlatego te

ludzie niech

tnie

dopuszczaj

do siebie my

l o niej. A przecie

w dzisiejszym

wiecie, w którym człowiek na

dym kroku nara

ony jest na niebezpiecze

stwo nagłej utraty

ycia, zjawisko to stało si

stsze i bardziej naturalne. Tym bardziej wi

c człowiek powinien zastanowi

nad

liwo

nagłej

mierci i konsekwencjami, jakie ona ze sob

przynosi.

Czy jeste

my gotowi spojrze

mierci w oczy? Czy jeste

my w stanie stan

ąć

przed Bogiem

dzi

? Młody wiek nie jest wcale gwarancj

, na ka

dym kroku przekonujemy si

e wypadki

drogowe pochłaniaj

niezliczone ofiary, gin

w nich młodzi ludzie. Musimy wi

c powa

nie

spojrze

faktom w oczy. Wiek post

pu technicznego, jak zły, okrutny Moloch, wybiera sobie na

ofiar

młodych ludzi. Dlatego nie wolno sprawy zbawienia odkłada

na lata staro

ci. Jest ona dla

nas aktualna ju

dzi

, a nie dopiero jutro.

Bóg mówi do nas w swym Słowie: „Oto teraz czas łaski, oto teraz dzie

zbawienia” (2 Kor. 6,2).

A dalej: „Dzi

, je

li głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych” (Hebr. 3,15).

A wi

c nie zatwardzajmy naszych serc, po

pieszmy jeszcze dzi

i złó

my je u stóp Zbawcy!

TEN CZŁOWIEK PO

RODKU

Rzymski gubernator my

li nad tym, co ma zrobi

. Jak mógłby ochroni

Jezusa Chrystusa, w

którym nie znajduje

adnej winy, przed dzik

zło

kapłanów i podjudzanym przez nich

narodem? Nagle przychodzi mu do głowy pewna my

l. Jest ju

w zwyczaju,

e podczas wielkiego

ta wypuszcza si

na wolno

ść

jednego wi

ęź

nia. Naród mo

e sam sobie go wybra

Przebywał wła

nie w wi

zieniu jeden szczególnie niebezpieczny przest

pca, zamkni

ty za

morderstwo. Barabasz był bardzo gro

nym przywódc

bandy. Rzymscy legioni

ci zrobili

naprawd

dobr

robot

, gdy go nareszcie schwytali. Tak wi

c ludzie zostali uwolnieni od tego

złoczy

cy. „Oto wyj

cie – my

li Piłat – ja zostawi

wybór ludowi, przecie

nie wybior

mordercy”.

Wiesz, jaki jest dalszy ci

g tej historii. Trzy razy zwraca si

Piłat do zgromadzonych przed

pałacem. Trzy razy stawia ich przed wyborem, mówi

c: „Chcecie, abym wypu

cił Jezusa czy

Barabasza? Có

złego Jezus uczynił? Niczego, czym by zasłu

ył na

mier

w nim nie znalazłem”

(Łuk. 23,22). I trzy razy za

lepiona masa krzyczy: „Precz, precz z nim, ukrzy

uj go!” (Jana 19,15).

„Stra

Jezusa, a wypu

ść

Barabasza!” (Łuk. 23,18). I Barabasz, morderca, zostaje wypuszczony.

Ulice i zaułki

ydowskiej stolicy s

jak wymarłe! Wielu z jej mieszka

ców wyszło na Golgot

aby tam przygl

ukrzy

owaniu przest

pców. Wtem (tak to sobie mo

emy wyobrazi

pojawia si

jaka

posta

i cicho posuwa si

obok domów – to Barabasz. Nie mo

e poj

ąć

tego,

jest wolny! Rzymski gubernator sam go zwolnił!

Pomy

lał,

e i on mógłby pój

ść

na Golgot

. Tam miała dzi

wybi

jego ostatnia godzina. Tak

c idzie powoli pod gór

i miesza si

nierozpoznany z tłumem gapiów i pełnymi zapału

oprawcami. A teraz, kiedy stoi przed trzema krzy

ami, my

li sobie: „Tych po lewej i prawej stronie

znam dobrze ze wspólnych rabunków i morderstw, tak, to s

moi towarzysze. I to miał by

mój

koniec, tam po

rodku tych dwóch. Ale ten człowiek po

rodku? Jego nie znam. To nie był jeden z

nas. Jedno wiem na pewno – ten krzy

, na którym on wisi, był przeznaczony dla mnie...”

Czy ty te

tak kiedy

stałe

? Czy i ty poj

łe

e Jezus cierpiał na twoim miejscu? Bóg

zrobił cudown

zamian

, bo straszny s

d dosi

łby ciebie. To ty powiniene

umrze

, a nie ten

czysty,

ty Syn Bo

Oto tajemnica Golgoty. Co za niezbadana miło

ść

! Czy jeste

uwolniony od grzechu? Czy

jeste

pojednany z Bogiem? Czy przyjmujesz do wiadomo

ci radosn

nowin

o Bo

ej miło

ci?

To wspaniałe poselstwo jest aktualne równie

dla ciebie! Przygotowano dla ciebie cenny

podarunek, ale to ty musisz go przyj

ąć

. Musisz uczyni

dwa kroki:

– Wyzna

e zasłu

yłe

na kar

mier

, któr

poniósł Jezus na krzy

u. Potraktuj twoje

grzechy całkiem powa

nie i wyznaj je przed Bogiem. „Bo je

li wyznajemy grzechy swoje, wierny

jest Bóg i sprawiedliwy, i odpu

ci nam grzechy, i oczy

ci nas od wszelkiej nieprawo

ci” (1 Jana

1,9).

– Dzi

kowa

serdecznie i z pełnym zaufaniem za odpuszczenie twoich grzechów. To, co Jezus

Chrystus wykonał, jest i dla ciebie. Nie musisz czeka

na specjalne uczucia. Wiara całkowicie wy-

starczy tym, którzy z dziecinn

prostot

zaufaj

ym przyrzeczeniom. Wyrok został

uniewa

niony!

Wiadomo

ść

ta jest potwierdzona Bo

ym podpisem i

adna moc

wiata nie mo

e cofn

ąć

tego

wyroku, dlatego id

i ty na Golgot

w modlitwie i spójrz na te trzy krzy

e. A patrz

c na krzy

stoj

cy po

rodku, pomy

e to ty musiałby

na nim cierpie

. Ten Człowiek po

rodku zmarł za

mnie...Teraz to wiem i ciesz

, i chwal

go za to miłosierdzie. Doceniam warto

ść

ej miło

ci,

e Ojciec mnie – zgubionego grzesznika – uratował i nie

ałował nawet własnego Syna, lecz

wydał go za mnie (Jana 3,16).

Nie odrzucaj tej Bo

ej miło

ci!

HOROSKOP TYGODNIA

W codziennej gazecie lub czasopi

mie mo

esz zauwa

rzucaj

cy si

w oczy tytuł

„Horoskop”. Dlaczego w dzisiejszych czasach po

ca si

temu tyle miejsca i czasu?

Słowo „horoskop” pochodzi cz

ęś

ciowo z j

z. łaci

skiego, cz

ęś

ciowo z greckiego i znaczy tyle

co „przegl

d godzinny”. Zapisuje si

on w chwili urodzenia człowieka, zale

y od usytuowania

gwiazd wzgl

dem siebie. Z owego układu gwiazd, jak niektórzy wierz

, mo

na si

wiele

dowiedzie

na temat swojej przyszło

ci. Grecy i Rzymianie przej

li horoskop od Babilo

czyków,

ich kapłani zajmowali si

astrologi

. W

redniowieczu wierzenia w gwiazdy były szeroko

rozpowszechnione. Jednak zabobon ten kwitł nie tylko w

redniowieczu, ale i dzi

szerzy si

sposób alarmuj

cy. Cz

sto traktuje si

go z przymru

eniem oka, ale jest gorzk

prawd

e w

naszym, tak m

drym

wiecie, w którym wynaleziono atom i wysyłamy rakiety w kosmos, wiara w

horoskopy jest tak rozpowszechniona.

Jak to jest mo

liwe? Du

o ludzi wierzy w Boga, a jednak

tak, jak gdyby Boga nie było.

Chc

niezale

ni, chc

robi

to, co im si

podoba. Cz

sto wi

c uciekaj

do zabobonu,

który te

jest wiar

, ale nakierowan

w przeciwn

stron

, „wiar

w szatana”. Kto jest zabobonny,

ten automatycznie dostaje si

pod wpływ złych mocy. A kto podaje szatanowi mały palec, mo

straci

cał

. Takim małym palcem jest horoskop.

W Ameryce wydaje si

rocznie 800 mln dolarów na wró

enie z gwiazd. Działa tam co najmniej

30 tysi

cy astrologów, którzy dzi

ki horoskopom robi

wspaniałe interesy. W Anglii, według

statystyk, dwie trzecie dorosłych obywateli czyta horoskopy albo je przegl

da. A jak jest w

Niemczech? Jeden z instytutów przeprowadził wywiad z wieloma osobami na temat, co s

astrologii. Wynik był nast

puj

cy: 28 procent czyta codziennie horoskop, 25 procent czyta przy

okazji, 47 procent nie czyta go wcale. Innymi słowy, wi

cej ni

połowa ludzi czyta codziennie albo

przy okazji horoskopy.

Czy to, co jest napisane w horoskopie, potwierdza si

w rzeczywisto

ci? Gdyby horoskop w

naszej gazecie był prawdziwy, to nale

y podzieli

ludzi na dwana

cie grup zgodnie ze znakami

zodiaku, z których ka

da musiałaby dzie

po dniu prze

ywa

to samo. Oprócz tego horoskopy z

ró

nych gazet przecz

sobie wzajemnie albo mog

tak ró

norodnie interpretowane,

na je dostosowa

do ka

dego. Równie

„reguły gry” w astrologii s

dowolne i nie maj

nauk

nic wspólnego. Nie musimy si

c dziwi

e prawdziwi uczeni, którzy zajmuj

gwiazdami – astronomowie – s

wielkimi przeciwnikami nienaukowej astrologii. W pewnym

wiadczeniu Towarzystwa Astronomicznego stwierdzono: „to, co dzi

nazywamy astrologi

kosmologi

, jest niczym innym jak pomieszaniem zabobonu, szarlata

stwa i interesu”.

Jest obiektywn

prawd

e horoskopom nie mo

na wierzy

, byłoby to głupot

albo naiwnym

artem! Nie, w

adnym wypadku! Kto pokłada swoje zaufanie w horoskopie, sprzeciwia si

bezpo

rednio Bogu, dostaje si

pod wpływ szatana. Bo według Biblii zabobon jest nie tylko

znakiem głupoty, lekkomy

lno

ci i braku rozeznania, lecz wydaniem si

w r

ce złego. „Nie

dziesz si

zwraca

do wywoływaczy duchów, ani do wró

bitów. Nie wypytujcie ich, bo

staniecie si

przez nich nieczystymi. Ja, Pan jestem Bogiem waszym” (3 Moj. 19,31).

Wiara w horoskop jest wiar

czasów ostatecznych – wiar

demoniczn

i szata

. Skutki tej

wiary otaczaj

nas wsz

dzie: oboj

tno

ść

wobec Słowa Bo

ego, marzycielstwo, zoboj

tnienie.

Jest to droga, która prowadzi na zatracenie. Nie na darmo mówi Bóg o tych, którzy to czyni

„Zwróc

swoje oblicze przeciwko temu m

ęŜ

owi i przeciwko jego rodzinie, wytrac

go spo

ród

jego ludu” (3 Moj. 20,6). Dlatego nie nale

y wierzy

horoskopom. Dlatego nie powinno si

ich

nawet czyta

i traktowa

powa

nie tak, jak wszystkich okultystycznych praktyk, magii, wró

enia z

kart, z r

ki itd. Horoskop jest telefonicznym poł

czeniem z podziemiem. Jest podst

pny, jak sie

paj

cza. Kto raz si

w ni

dostanie, cho

by to było w

artach, zamota si

coraz gł

biej.

Ale jak mo

na si

wydosta

z tej niebezpiecznej sieci? Gdzie le

y ocalenie? Najpierw musisz

uzna

e sam nie mo

esz tego zrobi

aden człowiek nie jest tak mocny, aby przeciwstawi

ciemno

ciom tego

wiata. Tym jedynym, który jest na tyle silny, aby to uczyni

, jest zwyci

zca z

Golgoty, Jezus Chrystus, który zwyci

ęŜ

ył na krzy

u moc szatana. Dlatego id

do niego z

wszystkimi twoimi nałogami i grzechami. Wyznaj mu swoj

win

! On ci przebaczy i oczy

ci twoje

serce. Jezus Chrystus da ci sił

, aby

mógł przy jego boku zacz

ąć

nowe

ycie i powiedzie

grzechowi – nie!

Pó

niej nie b

dziesz ju

potrzebował

adnego horoskopu. Maskotk

esz wyrzuci

mietnik. Kominiarz nie jest ci potrzebny do szcz

ęś

cia. Czarnego kota, który przejdzie ci przez

drog

, mo

esz uwa

za pi

knego lub nie, ale szcz

ęś

cie lub nieszcz

ęś

cie od tego nie zale

y. W

tek 13-go pójdziesz do pracy równie wesoły jak w inne dni. Nie potrzebujesz trzy razy puka

stół,

eby ochroni

twoj

przyszło

ść

. Kiedy Jezus Chrystus jest twoim Panem, on j

zabezpiecza.

Nie

yjemy przecie

jak zwierz

ta, jeste

my wyposa

eni w duchowe dary i mo

emy sami o sobie

stanowi

, wraca

do przeszło

ci i patrze

naprzód w przyszło

ść

. A przy tym w gruncie rzeczy nie

wiemy nic. Nawet tego, co przyniesie nast

pna minuta. Nikt nie mo

e nam tego powiedzie

, ale

gdy Jezus Chrystus jest twoim Panem, wiesz,

e tak jest we wszystkich okoliczno

ciach

ycia.

Wówczas ty i ja mo

emy z pełnym zaufaniem powiedzie

: „Nic nie mo

e mi si

sta

, tylko to, co

On mi przeznaczył i co jest dla mnie dobre”. Tak wi

c nasza przyszło

ść

nie le

y w gwiazdach,

lecz w łaskawej i miłosiernej Woli Bo

ej.

PRZEJRZANY

„Ach, gdyby człowiek był przezroczysty jak

ródło,

eby mo

na zobaczy

przyczyn

jego

choroby”. Tymi słowami pewien lekarz rozpocz

ł swe przemówienie do grona kolegów lekarzy,

wówczas, gdy stali bezradni przed czym

nieznanym w ludzkim organizmie, bo bezpo

redni

wgl

d do wn

trza chorego był dla nich niemo

liwy.

Kto mógł przypuszcza

e to

yczenie zostanie kiedykolwiek spełnione? A jednak miał

nadej

ść

taki dzie

8 listopada 1895 roku, w Würzburgu, w mie

cie, o którym

piewał kiedy

Walter von der Vogelweide, w którym Tilman Riemenschneider rze

bił swoje wielkie dzieła, a

Baltazar Neumann stawiał pi

kne budowle.

W mie

cie panuje cisza,

wiatła s

pogaszone, ale pewien człowiek nie szuka tej nocy snu,

jest nim Wilhelm Roentgen, profesor fizyki na uniwersytecie. Ju

wieczorem był jaki

dziwny. Jadł

bardzo mało i nie słyszał prawie nic, co si

w jego obecno

ci mówiło. Jak zwykle

pieszył do

swojego laboratorium. Towarzyszył mu jaki

niewytłumaczalny niepokój. Roentgen przeczuwał,

e jest na tropie wielkiego odkrycia. Ale ta sprawa jest jeszcze tajemnicza i pełna zagadek.

Noc po nocy pali si

wiatło w jego pracowni przy Pleichering, który dzi

nazywa si

Roentgenring. Raz po raz zaciemniaj

okna, potem znów pokazuje si

w nich

wiatło. Jednak

kto chciałby dowiedzie

czego

bli

szego, nie ma szans. Posiłki musz

przywo

one do

laboratorium, uczony postawił tam sobie łó

ko. Tylko

onie mówi: „robi

, w co ludzie nie

uwierz

, gdy si

dowiedz

; pomy

e zwariowałem”. I tak samotnie pracuje 43 dni w swojej

pracowni. Dopiero, gdy uzyska pewno

ść

, zechce poinformowa

innych o swoim odkryciu.

Wreszcie 28 grudnia 1895 roku, przedkłada wyniki swojej uci

ąŜ

liwej pracy przewodnicz

cemu

Towarzystwa Fizyko–Medycznego w Würzburgu. Zawieraj

one 17 dowodów. Jest to rezultat

jego

mudnych do

wiadcze

, które tygodniami, dzie

i noc bez wytchnienia, zajmowały jego

umysł. Praca ta nosi skromny tytuł: „Nowy rodzaj promieniowania”. Jest to sensacja w dziedzinie
fizyki, mówi

ca o odkryciu wszystko prze

wietlaj

cych promieni. Zaraz polecono wydrukowa

zawiadomienia o zwołaniu na dzie

23 stycznia 1896 roku posiedzenia uczonych, przed którymi

o swoim odkryciu ma mówi

sam Roentgen. Ale bez wiedzy twórcy ju

wcze

niej co

przedostało

do publicznej wiadomo

ci. On sam napisał list do przyjaciela w Wiedniu – profesora Exnera,

w którym opisał swoje odkrycie i doł

czył fotografi

prze

wietlonej r

ki. Exner opowiedział o tym

innym i pokazał ow

fotografi

Prasa wiede

ska 7 stycznia 1896 roku drukuje artykuł pod tytułem „Sensacyjne odkrycie”.

Telegramy id

wiat, we wszystkich gazetach pojawiaj

rewelacyjne informacje: „Odkrycie

cudownych promieni”, „Ciało człowieka prze

wietlone”. Nie tylko laicy, ale i uczeni z

niedowierzaniem przyjmuj

wiadomo

ci gazet. Do społecze

stwa przenika wie

ść

e cesarz w

dniu 12 stycznia zawołał do siebie uczonego, aby osobi

cie przedstawił mu swój wynalazek.

W dniu 23 stycznia 1896 roku na sali posiedze

Towarzystwa Fizyko–Medycznego panuje

wielki tłok i gor

czkowe oczekiwanie. W sprawozdaniu posiedzenia czytamy: „W czasie długo

utrzymuj

cych si

owacji wszedł na sal

50-letni uczony. Roentgen referował nowe odkrycie w

sposób fachowy i trze

wy. Dokumentował swoje przemówienie za pomoc

zainstalowanych

przyrz

dów. Ka

dy na sali mógł zobaczy

na kliszy szkielet lub r

. Pan Koelliker poddał si

prze

wietleniu r

ki w obecno

ci wszystkich zgromadzonych i zaraz wywołano to zdj

cie. Na

cu posiedzenia Koelliker proponował, aby nowe promienie Roentgen nazwał liter

„X”, co

przyj

to z wielk

aprobat

”.

Od tych listopadowych dni 1895 roku, człowieka mo

na „przejrze

” ku po

ytkowi niezliczonych

chorych. Wiele miejsc w ludzkim organizmie mo

na prze

wietli

. Ale jednego człowiek nie mo

zrobi

, mianowicie nie mo

e sfotografowa

i rozpozna

tego, co jest dla

zakryte – my

li,

rzeczywistych uczu

serca, charakteru i jego wszystkich odcieni. Tego nie da si

prze

wietli

Nawet psychologia ze swoj

wiedz

i poznaniem stoi przed progiem wielkiego i nieznanego

Boga. Człowiek to istota nieznana, mo

na tak powiedzie

. Ile jest ciemno

ci, ile fałszywego s-

chlebiania, mo

liwo

ci udawania i innych rzeczy, których si

nawet nie zauwa

a. Ile powstaje

złych i nieprzyzwoitych my

li, tego nikt nie wie. A jednak jest Kto

, kto odkrył człowieka a

ostatniego zakamarka serca. Wszystko jest dokładnie przejrzane, nawet najskrytsze my

li, ukryte

drogi oraz ka

de słowo, bo powiedziano: „Rozumiesz my

l moj

z daleka (...) Wiesz dobrze o

CHODZI O TWOJE
OBYWATELSTWO

Na krótko przed wybuchem II wojny

wiatowej Benito Mussolini wydał rozporz

dzenie, które

zabraniało Włochom wyje

do Stanów Zjednoczonych Ameryki. W jednym z włoskich miast

przebywało dwoje ludzi, których to zarz

dzenie bardzo zaskoczyło. Mieszkali oni wcze

niej w

Stanach Zjednoczonych i Ameryka była ich ojczyzn

Jeden z nich był powa

nym bankierem. Jako młody człowiek opu

cił Włochy i pojechał do

Ameryki. Dzi

ki swej pilno

ci wktótce dorobił si

wielkiego maj

tku i cieszył si

ogromnym

powa

aniem. Nie troszczył si

jednak wcale o to, aby załatwi

formalno

ci zwi

zane z

uzyskaniem obywatelstwa. Mieszkał przecie

w Ameryce, korzystał ze wszystkich zysków, a za

liczb

okre

laj

maj

tek mógł ju

zapisa

sze

ść

zer. Ci

gle jednak nie miało dla niego

znaczenia ameryka

skie obywatelstwo. Dalej pozostawał obywatelem Włoch.

Bankier ów, bawi

c akurat w Italii, czynił przygotowania do wyjazdu. Wtem wyszło zarz

dzenie

Mussoliniego. Pocz

tkowo wcale go to nie zaniepokoiło. Pewny siebie, poszedł do ambasady

ameryka

skiej. Tam za

Ŝą

dał bezpo

redniej rozmowy z konsulem i prosił go o pomoc w uzyskaniu

wizy. Jakie

było jego rozczarowanie i zło

ść

, gdy usłyszał,

e nie ma

adnych szans na wyjazd!

Pocz

tkowo protestował, potem szalał ju

ze w

ciekło

ci. Nic to nie pomogło. Prosił, błagał – bez

skutku. Był przecie

obywatelem włoskim, a nie ameryka

skim. Nie pomogły mu ani bagactwa,

ani prywatne i słu

bowe kontakty, ani płynne posługiwanie si

zykiem angielskim. Musiał

pozosta

we Włoszech.

Drugi z nich był prostym człowiekiem, z zawodu rolnikiem. W Ameryce mieszkał niedługo.

Mówił łaman

angielszczyzn

i nie miał manier Amerykanina. Teraz chciał wróci

do USA, do

swojej nowej ojczyzny.

Stan

ł przed odpowiednim urz

dnikiem i poprosił o zezwolenie na wyjazd z Włoch. „Czy jest

pan obywatelem Stanów Zjednoczonych?” – zapytał urz

dnik. „O, yes!” – odparł. A pó

niej,

mieszaj

c włoskie i angielskie słowa, z trudem odpowiedział: „Jestem obywatelem USA!

Przysi

gałem na konstytucj

! Prosz

spojrze

, tu s

moje dokumenty”. Urz

dnik konsulatu

sprawdził okazane dokumenty i poło

ył piecz

ęć

. „Mo

e pan jecha

” – powiedział z u

miechem,

„Jest pan Amerykaninem, zarz

dzenie Mussoliniego pana nie dotyczy”.

A ty? Na jakiej znajdujesz si

drodze? Chocia

nie masz zamiaru nigdzie wyjecha

, kiedy

dziesz musiał to zrobi

. Czy chcesz, czy nie – pójdziesz do zupełnie innego kraju. Tylko gdzie

dzie prowadzi

ta droga? Do wiecznej rado

ci czy na pot

pienie?

Jedno musisz wiedzie

: to, gdzie si

znajdziesz, nie rozstrzygnie si

po twojej

mierci, lecz

teraz, tu na ziemi. Musisz uzyska

obywatelstwo niebieskie, aby pój

ść

do nieba.

I jeszcze jedno: niebieskiego obywatelstwa nie uzyskuje si

przy urodzeniu ani te

w dowód

uznania lub te

za to,

e jest si

porz

dnym człowiekiem pochodz

cym z przyzwoitej rodziny czy

dzi

ki dobrym stosunkom z ksi

dzem. O, nie! To wszystko nie jest potrzebne. Pan Jezus

chce ci podarowa

to obywatelstwo. Ona kosztowało go

ycie –

mier

na krzy

u Golgoty. Bóg

musiał ofiarowa

swego jednorodzonego Syna.

A do tych, którzy uwierz

w dzieło Zbawienia na krzy

u, Słowo Bo

e mówi: „Tak wi

c ju

nie

jeste

cie obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami

tych i domownikami Boga” (Efez.

2,19).

Zapami

taj dokładnie: CHODZI O TWOJE OBYWATELSTWO!

NAJWSPANIALSZA

RZECZ

WIATA

Sport jest czym

knym! Nie my

tu o modnym sporcie dla widzów, który zatacza koło

siebie coraz wi

ksze kr

gi. Wi

kszo

ść

ludzi wierzy,

e ju

sportowcami, kiedy zapełniaj

stadion albo siedz

przed telewizorami i ogl

daj

zawody sportowe.

Nie, sam musisz

wiczy

swoje ciało na

wie

ym powietrzu, na łonie natury, bo to daje nowe

siły. Tak rozumiany sport przynosi równowag

w naszym nie uregulowanym

yciu. A gdy

wi-

czysz, grasz w piłk

, pływasz albo je

dzisz na nartach, to nie chodzi o to, by

pobił rekordy, ale

doprowadził do tego,

e twoje ciało b

dzie zahartowane, elastyczne i zdrowe.

Gdzie zrodziło si

wła

ciwie słowo „sport”? Oczywi

cie w Anglii – ojczy

nie sportu. Tam

powstało w XV wieku z łaci

skiego „disportowi” (zabawa, rozrywka). W pierwotnym znaczeniu

sport był rozrywk

i zabaw

, a wi

c sposobem sp

dzania czasu. To pierwotne znaczenie

treningu ciała

yje jeszcze dzisiaj w takich dziedzinach jak zbieranie znaczków czy łowienie ryb,

wszak to te

jest sport. Specjali

ci lekarze wskazuj

na to,

e ludzie byliby o wiele zdrowsi, gdyby

mniej przesiadywali na stadionach i przed telewizorami, a wi

cej na boiskach i pływalniach.

A wła

nie pasywni, bierni sportowcy, którzy traktuj

sport tak powa

nie,

e mog

gor

dyskutowa

, nawet głow

rozbi

mur, kiedy powstaje pytanie – czy piłka wpadła do siatki, czy te

nie – zapominaj

całkowicie, czym jest sport. Pewien Anglik wyraził si

kiedy

w ten sposób:

„Sport jest najwspanialsz

, cho

nie najwa

niejsz

rzecz

wiecie”.

Najwspanialsz

rzecz

wiata? Czasami jeste

my skłonni w to w

tpi

. Lipiec 1966.

Mistrzostwa

wiata w piłce no

nej w Anglii. W wielkim finałowym meczu na londy

skim stadionie

Wembley, 30 lipca angielska dru

yna pokonała niemieck

jedenastk

4 : 2 i otrzymała z r

królowej upragniony, złoty puchar. Było to czyste i pi

kne spotkanie, obie dru

yny walczyły ponad

120 min. Niemcy byli dobrzy, ale przegrali. Jednak to, co si

działo w

wier

i półfinałach,

naprawd

nie wygl

dało na sport b

cy najwspanialsz

rzecz

wiecie. Coraz bardziej miało

wra

enie,

e chodziło o to, by by

albo nie by

. Do tych mistrzostw gazeta w Niemczech dała

komentarz z takim tytułem: „

ałobna gra”. W niektórych meczach nie mo

na było dostrzec sportu,

dziowie musieli niestety wiele razy usun

ąć

zawodników z boiska, a niekórzy z nich byli przez

organizacj

FIFA całkowiecie wykluczeni. Próbowali zamieni

boiska na ring bokserski. Faule

były tak zdradliwie zadawane,

e wykry

je mogły jedynie fotokomórki. Ale i po meczu królował

ten sam duch. Uwe Seller, kapitan niemieckiej dru

yny, dostał w policzek od angielskiego

zawodnika. S

dziowie musieli pod osłon

policji opuszcza

stadion.

Najwspanialsza rzecz

wiata! Niestety, czasami ma si

całkiem inne wra

enie. I znowu lipiec

1966r. Jest całkiem ciemno, kiedy jedenastka Włoch, która przegrała mecz z Kore

Północn

duje na lotnisku w Genui. Dokładnie jest godzina 3.30 nad ranem.. Zawodnicy nie maj

sztucznych bród, jak pewien karykaturzysta przedtem zapowiedział. Włosi kryj

jednak pod

osłon

nocy i policji. Kiedy zawodnicy wychodz

z samolotu, nie ma dla nich rozci

gni

tego

chodnika ani kwiatów. Fakt,

e nie podano godziny ich przylotu nie chroni ich przed

„przywitaniem” przez rodaków, rzucaj

w nich pomidorami i tym, co najgorsze. Siedemset osób

przyjmuje ich krzykiem i przekle

stwami. Wreszcie zawodnicy musz

przebiec pod ochron

karabinierów z samolotu do oczekuj

cych ich samochodów.

A teraz zrób ze mn

sportowy skok, taki naprawd

skok w dal. Chc

odwie

ść

od tego, co

miało by

najwspanialsz

rzecz

wiata i wskaza

na zdecydowanie najwa

niejsz

spraw

yciu. Paweł, ten wielki i odwa

ny herold swojego umiłowanego Pana, w swoim

yciu i w swoich

tysi

ckilometrowych pieszych i ryzykownych morskich podró

ach, miał wi

ksze wyczyny fizyczne

od niejednego sportowca dzisiejszych czasów. I oto, co pisał do swojego młodego przyjaciela
Tymoteusza: „Albowiem

wiczenie cielesne przynosi niewielki po

ytek, pobo

ść

natomiast do

wszystkiego jest przydatna, poniewa

ma obietnic

ywota tera

niejszego i przyszłego”. I mówi

uroczy

cie dalej: „Prawdziwa to mowa i warta ch

tnego przyj

cia” (1 Tym. 4,8–9). To samo

chciałbym i tobie powiedzie

wiczenia fizyczne nie s

złe, uprawiaj sport. Czy

dla dobra

twojego ciała, ale my

l o tym,

e jest to drugorz

dna rzecz tego

wiata i nie mo

e ona by

najwa

niejsza. A co jest najwa

niejsze? Najwa

niejsze jest to, aby

uporz

dkował swoje

ycie