Reakcje charakterystyczne sacharydów
1)
Cel ćwiczenia
Ćwiczenie poświęcone jest przypomnieniu wiadomości z chemii dotyczących budowy
i właściwości sacharydów. Stosowane w doświadczeniach sacharydy (aldoheksoza – glukoza;
ketoheksoza – fruktoza; aldopentoza – arabinoza; disacharyd nieredukujący – sacharoza i
disacharyd redukujący – maltoza) oraz przewidziane w ćwiczeniu reakcje są tak dobrane, aby
na podstawie ich wyników moŜliwe było zaklasyfikowanie nieznanego sacharydu do
określonej grupy strukturalnej.
Rys.1. Wzory Hawortha najczęściej występujących mono- i disacharydów
α
-D-fruktofuranoza
α
-D-glukopiranoza
α
-D-rybofuranoza
β
-D-rybofuranoza
Maltoza
α
-D-glukopiranozylo-(1,4)-
α
-D-
glukopiranoza
Sacharoza
α
-D-glukopiranozylo-(1,2)-
β
-D-
fruktofuranozyd
β
-D-glukopiranoza
β
-D-fruktofuranoza
Laktoza
β
-D-galaktopiranozylo-(1,4)-
α
-D-glukopiranoza
Wprowadzenie
Wła
ś
ciwo
ś
ci redukuj
ą
ce cukrów
Właściwością sacharydów bardzo często wykorzystywaną w oznaczeniach jest ich
zdolność do redukowania innych związków, wynikająca z obecności wolnych grup
aldehydowej bądź ketonowej w ich cząsteczkach. W środowisku obojętnym i silnie kwaśnym
dominuje forma pierścieniowa cukrów natomiast w środowisku zasadowym dochodzi do
otwarcia pierścienia cukrowcowego i uwolnienia grupy aldehydowej lub ketonowej.
Właściwości redukujące mają wszystkie monosacharydy, natomiast spośród disacharydów te,
których wiązanie glikozydowe utworzone jest z udziałem jednego węgla acetalowego. W
takiej cząsteczce disacharydu moŜe bowiem nastąpić w roztworze otwarcie pierścienia
piranozowego lub furanozowego z odtworzeniem grup: aldehydowej bądź ketonowej.
Wszystkie polisacharydy praktycznie nie wykazują właściwości redukujących ze względu na
zbyt małą ilość grup redukujących w stosunku do ilości cząsteczek cukru prostego
wchodzącego w ich skład. Najbardziej znane próby słuŜące do badania właściwości
redukujących polegają na redukcji przez cukier kationów metali, np.: Cu
+2
– próba Benedicta,
Barfoeda. Cukry redukujące kationy metali utleniają się do hydroksykwasów.
Działanie kwasów na cukry
Cukry pod wpływem stęŜonych kwasów nieorganicznych (HCl, H
2
SO
4
) ulegają
odwodnieniu i cyklizacji. W reakcjach tych powstają pochodne furfuralowe. Heksozy tworzą
w tych warunkach 5-hydroksymetylofurfural, a pentozy furfural (Rys.2). Powstałe pochodne
furfuralowe mogą kondensować z pochodnymi związków fenolowych dając barwne związki
(reakcje: Molischa, Biala i Seliwanowa). Reakcje wykorzystujące działanie silnych kwasów
na cukry mogą słuŜyć do odróŜniania pentoz od heksoz (reakcja Biala), bądź teŜ aldoz od
ketoz (reakcja Seliwanowa).
Rys.2. Powstawanie pochodnych furfuralowych w reakcjach cukrowców ze stęŜonymi
kwasami nieorganicznymi.
Reakcja charakterystyczna dla wszystkich cukrów
Reakcja Molischa
W środowisku silnie kwaśnym cukier ulega odwodnieniu do furfuralu lub
hydroksymetylofurfuralu, które kondensują z α-naftolem dając fioletowy produkt kondensacji
(Rys.3).
Rys.3. Reakcja Molischa charakterystyczna dla wszystkich cukrowców.
Reakcje charakterystyczne monosacharydów
Reakcja Benedicta – zachodzi w środowisku zasadowym, sprzyjającym przesunięciu
równowagi między formą pierścieniową i łańcuchową sacharydu w kierunku reaktywnej
formy łańcuchowej. W tych warunkach reakcji następuje utlenienie sacharydów redukujących
do odpowiednich hydroksykwasów, a obecne w odczynniku Benedicta jony Cu
2+
redukują się
do jonów Cu
+
wypadających z roztworu w postaci nierozpuszczalnego tlenku miedziawego
(Cu
2
O). Obecny w odczynniku Benedicta cytrynian trisodowy zapobiega wytrącaniu się
osadu Cu(OH)
2
, co moŜe nastąpić przy małej ilości cukru (Rys.4).
Rys.4. Reakcja Benedicta pozwalająca wykrywać sacharydy redukujące.
Reakcja Barfoeda - redukcja jonów miedziowych Cu
+2
do Cu
+
przeprowadzana jest w
środowisku słabo kwaśnym, co powoduje znaczne obniŜenie reaktywności sacharydów
Czerwony osad Cu
2
0 powstaje w reakcji z monosacharydem wkrótce po ogrzaniu mieszaniny
reakcyjnej. Reakcja ta pozwala na odróŜnienie monosacharydów od disacharydów
redukujących.
Reakcja Biala – słuŜy do odróŜniania pentoz od heksoz. Pentozy przekształcają się w
furfural kondensujący z orcynolem, w wyniku czego powstaje produkt o barwie zielonej
(Rys.5).
Rys.5. Reakcja Biala słuŜąca wykrywaniu pentoz.
Reakcja Seliwanowa – słuŜy do odróŜniania ketoz od aldoz. W reakcji tej produkt
odwodnienia ketoz hydroksymetylofurfural kondensuje z rezorcynolem tworząc produkt o
barwie łososiowej (Rys.6). W celu rozróŜnienie ketoz od aldoz waŜne jest zachowanie
odpowiednich warunków tej reakcji: kwasu o odpowiednim stęŜeniu (12%HCl) oraz
odpowiedniego czasu ogrzewania. Przy uŜyciu bardziej stęŜonego kwasu oraz wydłuŜeniu
czasu ogrzewania równieŜ aldozy dają odczyn dodatni w tej reakcji.
Rys.6. Reakcja Seliwanowa charakterystyczna dla ketoz.
Reakcje charakterystyczne disacharydów
Reakcja Benedicta – dodatni odczyn w reakcji Benedicta dają tylko te disacharydy, w
których jeden z monosacharydów ma wolny atom węgla anomerycznego. Ten monosacharyd
moŜe przechodzić wówczas w formę łańcuchową i dzięki temu nadaje właściwości
redukujące cząsteczce disacharydu. Disacharydy utworzone z dwóch cukrów prostych
połączonych poprzez oba atomy węgli anomerycznych (np. sacharoza) nie wykazują
właściwości redukujących ze względu na brak moŜliwości odtworzenia wolnej grupy
karbonylowej.
Reakcja Barfoeda – ze względu na niŜszą reaktywność wolnych grup karbonylowych
pozytywny wynik tej reakcji dla disacharydów redukujących moŜna jedynie uzyskać w
wyniku dłuŜszego ich ogrzewania.
Hydroliza kwasowa sacharozy – polega na rozpadzie sacharozy na cukry proste:
glukozę i fruktozę pod wpływem kationów H
+
i i podwyŜszonej temperatury.
Reakcje charakterystyczne polisacharydów
Reakcja skrobi i glikogenu z jodem
Skrobia i glikogen tworzą z jodem barwne połączenia, polegające na adsorpcji jodu na
powierzchni koloidowych cząsteczek tych polisacharydów. Skrobia tworzy z jodem
połączenie fioletowo-niebieskie, glikogen natomiast – brunatno-czerwone.
Reakcja Benedicta przed hydrolizą skrobi
Skrobia jako polisacharyd nie wykazuje właściwości redukujących. Brak
pozytywnego wyniku tej reakcji.
Reakcja Benedicta po hydrolizie skrobi
Skrobia pod wpływem kwasów ulega stopniowej hydrolizie przez stadium dekstryn,
poprzez maltozę aŜ do glukozy. W miarę hydrolizy wzrastają właściwości redukujące.
Identyfikacja nieznanego cukru w roztworze
W celu identyfikacji nieznanego cukru przeprowadzić kolejno reakcje w oparciu o
tabelę nr 1.
Odczynniki
1. 1% roztwór L-arabinozy.
2. 1% roztwór D-glukozy.
3. 1% roztwór D-fruktozy.
4. 1% roztwór maltozy.
5. 1% roztwór sacharozy.
6. 1% roztwór skrobi
7. 1% roztwór glikogenu
8. StęŜony kwas solny.
9. StęŜony kwas siarkowy.
10. 5% alkoholowy roztwór α-naftolu.
11. Odczynnik Benedicta
12. Odczynnik Barfoeda
13. Odczynnik Biala
14. Odczynnik Seliwanowa
15. Płyn Lugola
Wykonanie
1. Reakcja Molischa. Odmierzyć do dwóch probówek po 0,5 ml dowolnych
roztworów sacharydów. Do obydwu probówek dodać po 1 lub 2 krople α-naftolu (8),
wymieszać i następnie po ściance pochylonej probówki wprowadzić powoli 1,5 ml stęŜonego
kwasu siarkowego (7) tak, aby spłynął on na dno probówki. Nie mieszać.
2. Reakcja Benedicta charakterystyczna dla sacharydów redukujących. Odmierzyć do
czterech probówek po 0,5 ml: do pierwszej – glukozy (2), do drugiej – maltozy (4) do trzeciej
– sacharozy (5) a do czwartej – skrobi (6). Do kaŜdej probówki dodać 1,25 ml odczynnika
Benedicta (10) i ogrzewać przez kilka minut we wrzącej łaźni wodnej.
3. Hydroliza kwasowa sacharozy. Odmierzyć do probówki 0,5 ml sacharozy, dodać 1
lub 2 krople stęŜonego kwasu solnego (6), wymieszać i ciągle mieszając ogrzewać przez
minutę nad płomieniem palnika. Ostudzić zawartość probówki, dodać 1,25 ml odczynnika
Benedicta i wstawić na kilka minut do wrzącej łaźni wodnej.
4.Reakcja Benedicta po hydrolizie skrobi. Do 0,5 ml skrobi dodać 0,1 ml stęŜonego
roztworu HCL i ogrzewać we wrzącej łaŜni wodnej przez 10 min., ostudzić, zobojętnić za
pomocą NaOH i wykonać próbę Benedicta.
5. Reakcja Barfoeda charakterystyczna dla monosacharydów redukujących.
Odmierzyć do jednej probówki 0,5 ml glukozy (2), a do drugiej 0,5 ml maltozy (4). Dodać po
1,25 ml odczynnika Barfoeda (11), wymieszać i ogrzewać przez 3 min we wrzącej łaźni
wodnej.
6. Reakcja Seliwanowa charakterystyczna dla ketoz. Odmierzyć do jednej probówki
0,5 ml fruktozy (3), do drugiej 0,5 ml glukozy (2), dodać po 1,5 ml odczynnika Seliwanowa
(13) i ogrzewać przez 1 minutę we wrzącej łaźni wodnej.
7. Reakcja Biala charakterystyczna dla pentoz. Do dwóch probówek odmierzyć po 2
ml odczynnika Biala (12) i ogrzewać przez 5 minut we wrzącej łaźni wodnej. Następnie do
jednej probówki dodać 0,5 ml arabinozy (1), do drugiej 0,5 ml glukozy (2), wymieszać i
ogrzewać przez kolejne 5 minut.
8. Reakcja skrobi i glikogenu z jodem. Do jednej probówki wlać 1ml skrobi, a do
drugiej 1ml roztworu glikogenu. Do obu probówek dodać kroplę roztworu jodu w jodku
potasu.
9. Identyfikacja nieznanego sacharydu. Pobrać z pokoju laboranta roztwór nieznanego
sacharydu (próbę do zbadania), przeprowadzić odpowiednie reakcje charakterystyczne
pozwalające na stwierdzenie, który z badanych poprzednio rodzajów sacharydu znajdował się
w tym roztworze.
Opracowanie wyników
W sprawozdaniu naleŜy podać wnioski wypływające z wykonanych reakcji
charakterystycznych oraz ich zasadę. Które z tych reakcji były konieczne dla jednoznacznego
określenia sacharydu w nieznanym roztworze, jaki to był sacharyd?
Glukoza
Fruktoza
Arabinoza
Sacharoza
Maltoza
Skrobia
Reakcja
Benedicta
+
+
+
_
+
_
Reakcja
Barfoeda
+
+
+
_
_
_
Reakcja
Biala
_
_
+
_
_
_
Reakcja
Seliwanowa
_
+
_
+
_
_
Reakcja z
jodem
_
_
_
_
_
+
Tabela nr 1. Identyfikacja nieznanego sacharydu; + pozytywny wynik reakcji
- brak reakcji
Pytania
1. Napisać wzory L- i D- oraz α- i β-: glukozy, fruktozy i arabinozy; wyjaśnić róŜnice.
2. Napisać wzory sacharozy i maltozy. Jakie wiązania występują w tych
disacharydach?
3. Które z wykonywanych na ćwiczeniu reakcji są wspólne dla roztworów: glukozy,
fruktozy i arabinozy, a które pozwolą na ich odróŜnienie. Na jakiej zasadzie oparte jest to
rozróŜnienie?
4. Która z wykonywanych na ćwiczeniu reakcji pozwoli na odróŜnienie roztworów
sacharozy i maltozy? Na czym polega ta reakcja?
5. Wyjaśnić, dlaczego w reakcji z odczynnikiem Seliwanowa uzyskuje się łososiowe
zabarwienie próby nie tylko w roztworze fruktozy, ale równieŜ w roztworze sacharozy?
6. Czy skrobia i glikogen mają właściwości redukujące? Odpowiedź uzasadnić.
Literatura
1. L. Stryer Biochemia Wydawnictwo PWN Warszawa 2000
2. L. Kłyszejko-Stefanowicz
Ć
wiczenia z biochemii Wydawnictwo PWN
Warszawa 2003
3. A. Dubin, B. Turyna Praktikum z biochemii Wydawnictwo Instytutu Biologii
Molekularnej UJ Kraków 2001