Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
Wykład 13
13. Ruch drgający
Ruch, który powtarza się w regularnych odstępach czasu, nazywamy
ruchem okre-
sowym
(periodycznym). Przemieszczenie cząstki w ruchu periodycznym można wyrazić
za pomocą funkcji sinus i cosinus. Ruch sinusoidalny jest powszechną formą ruchu ob-
serwowaną w życiu codziennym i dlatego jest ważnym przedmiotem fizyki.
13.1 Siła harmoniczna
Działającą na ciało siłę, która jest proporcjonalna do przesunięcia ciała od początku
układu i która jest skierowana ku początkowi układu, nazywamy
siłą harmoniczną
lub
siłą sprężystości
. Jeżeli obierzemy oś x wzdłuż przesunięcia, to siła harmoniczna jest
wyrażona równaniem
F = – kx
(13.1)
gdzie x jest przesunięciem od położenia równowagi. To równanie opisuje siłę wywiera-
ną przez rozciągniętą sprężynę o ile tylko sprężyna nie została rozciągnięta poza granicę
sprężystości. To jest prawo Hooke'a.
Jeżeli sprężyna zostanie rozciągnięta tak aby masa m (zaczepiona do sprężyny) zna-
lazła się w położeniu x = A, a następnie w chwili t = 0 została zwolniona, to położenie
masy w funkcji czasu będzie dane równaniem
x = Acos
ωt
Sprawdźmy czy to jest dobry opis ruchu. Dla t = 0, x = A tzn. opis zgadza się z założe-
niami. Z drugiej zasady dynamiki Newtona wynika, że
– kx = ma
czyli
– kx = m(d
v
/dt)
wreszcie
–
kx = m(d
2
x/dt
2
)
(13.2)
Równanie takie nazywa się równaniem różniczkowym drugiego rzędu. Staramy się
"odgadnąć" rozwiązanie i następnie sprawdzić nasze przypuszczenia. Zwróćmy uwagę,
że rozwiązaniem jest funkcja x(t), która ma tę właściwość, że jej druga pochodna jest
równa funkcji ale ze znakiem "–". Zgadujemy, że może to być funkcja x = Acos
ωt
i sprawdzamy
dx/dt =
v
= – A
ωsinωt
(13.3)
d
2
x/dt
2
= a = – A
ω
2
cos
ωt
(13.4)
13-1
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
Podstawiamy ten wynik do równania (13.2)
(– kAcos
ωt) = m(– Aω
2
cos
ωt)
i otrzymujemy
ω
2
= k/m
(13.5)
Widzimy, że x = Acos
ωt jest rozwiązaniem równania (13.2) ale tylko gdy
m
k /
=
ω
.
Zwróćmy uwagę, że funkcja x = Asin
ωt jest również rozwiązaniem równania ale nie
spełnia warunku początkowego bo gdy t = 0 to x = 0 (zamiast x = A).
Najogólniejszym rozwiązaniem jest
x = Asin(
ωt + ϕ)
(13.6)
gdzie
ϕ jest dowolną stałą fazową. Stałe A i ϕ są określone przez warunki początkowe.
Wartości maksymalne (amplitudy) odpowiednich wielkości wynoszą:
• dla wychylenia A
• dla prędkości
ωA (występuje gdy x = 0)
• dla przyspieszenia
ω
2
A (występuje gdy x = A)
13.2 Okres
drgań
Funkcja cos
ωt lub sinωt powtarza się po czasie T dla którego ωT = 2π. Ta szczegól-
na wartość czasu jest zdefiniowana jako okres T
T = 2
π/ω
(13.7)
Liczba drgań w czasie t jest równa
n = t/T
Gdy podzielimy obie strony przez t, otrzymamy liczbę drgań w jednostce czasu
T
t
n
1
=
Lewa strona równania jest z definicji częstotliwością drgań f
T
f
1
=
Dla ruchu harmonicznego
ω = k m
/
więc otrzymujemy
k
m
T
π
2
=
(13.8)
13-2
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
Jest to okres drgań masy m przyczepionej do końca sprężyny o stałej sprężystości k.
Przykład 1
Dwie masy, m
1
i m
2
, są przyczepione do przeciwnych końców sprężyny. Jaki będzie
okres drgań, gdy rozciągniemy sprężynę, a następnie zwolnimy obie masy jednocze-
śnie? Stała sprężyny wynosi k.
Niech x
1
będzie przesunięciem masy m
1
od położenia równowagi, a x
2
odpowiednim
przesunięciem masy m
2
. Zauważmy, że środek masy musi pozostawać nieruchomy.
Zatem
m
1
x
1
= – m
2
x
2
, czyli
2
1
2
1
x
m
m
x
−
=
Zastosujmy teraz do wybranej masy np. m
2
równanie F
wypadkowa
= ma. Siłą wypadkową,
działającą na m
2
jest siła F = – k (x
2
– x
1
) gdzie (x
2
– x
1
) jest wypadkowym rozciągnię-
ciem sprężyny.
2
2
2
2
1
2
d
d
)
(
t
x
m
x
x
k
=
−
−
Podstawiamy teraz
2
1
2
1
x
m
m
x
−
=
zamiast x
1
i otrzymujemy
2
2
2
2
2
1
2
2
d
d
t
x
m
x
m
m
x
k
=
−
−
−
czyli
2
2
1
2
1
2
2
2
)
(
d
d
x
m
m
m
m
k
t
x
+
−
=
więc
2
2
2
2
d
d
x
k
t
x
µ
−
=
gdzie
µ = m
1
m
2
/(m
1
+ m
2
) jest z definicji
masą zredukowaną
. To jest równanie jakie już
rozwiązywaliśmy, w którym zamiast x jest x
2
a zamiast m jest
µ.
Tak więc
µ
ω
/
k
=
czyli
k
T
µ
π
2
=
Zwróćmy uwagę, że
okres drgań harmonicznych T jest niezależny od amplitudy drgań A
(o ile jest spełnione prawo Hooke'a). Tę właściwość drgań harmonicznych prostych za-
uważył Galileusz i wykorzystał ją do skonstruowania zegara wahadłowego.
13-3
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
13.3 Wahadła
13.3.1 Wahadło proste
Wahadło proste jest to wyidealizowane ciało o masie punktowej, zawieszone na
cienkiej, nieważkiej, nierozciągliwej nici. Kiedy ciało wytrącimy z równowagi to za-
czyna się ono wahać w płaszczyźnie poziomej pod wpływem siły ciężkości. Jest to ruch
okresowy. Znajdźmy okres tego ruchu.
θ
l
N
mg
mgcos
θ
mgsin
θ
x=l
θ
θ
m
Rysunek przedstawia wahadło o długości l i masie m, odchylone o kąt
θ od pionu.
Na masę m działają: siła przyciągania grawitacyjnego mg i naprężenia nici N. Siłę mg
rozkładamy na składową radialną i styczną. Składowa styczna jest siłą przywracającą
równowagę układu i sprowadza masę m do położenia równowagi. Siła ta wynosi
F = mgsin
θ
Podkreślmy, że siła jest proporcjonalna do sin
θ, a nie do θ, więc nie jest to ruch prosty
harmoniczny. Jeżeli jednak kąt
θ jest mały (mniejszy niż 10°) to sinθ jest bardzo bliski
θ (różnica mniejsza niż 0.5%). Przemieszczenie wzdłuż łuku (z miary łukowej kąta)
wynosi x = l
θ. Przyjmując zatem, że sinθ ≅ θ otrzymujemy
x
l
mg
l
x
mg
mg
F
−
=
−
=
−
=
θ
F jest więc proporcjonalna do przemieszczenia (ze znakiem "–"). Jest to kryterium ru-
chu harmonicznego. Stała mg/l określa stałą k w równaniu F = – kx. Przy małej ampli-
tudzie okres wahadła prostego wynosi więc
g
l
k
m
T
π
π
2
2
=
=
(13.9)
Zauważmy, że okres wahadła nie zależy od amplitudy i od masy wahadła.
13-4
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
13.3.2 Wahadło fizyczne
Dowolne ciało sztywne zawieszone tak, że może się wahać wokół pewnej osi prze-
chodzącej przez to ciało nazywamy wahadłem fizycznym.
l
mg
P
S
θ
P jest punktem zawieszenia ciała, a punkt S, znajdujący się w odległości l od punkt P,
jest środkiem masy. Moment siły
τ działający na ciało wynosi
τ = – mglsinθ
Korzystając ze związku
τ = Iα =I(d
2
θ /dt
2
)
otrzymujemy
2
2
d
d
sin
t
I
mgl
θ
θ =
−
Dla małych wychyleń, dla których sin
θ ≅ θ dostajemy równanie
θ
θ
−
=
I
mgl
t
2
2
d
d
To równanie ma tę samą postać co równanie dla ruchu harmonicznego więc
I
mgl
=
ω
lub
mgl
I
T
π
2
=
(13.10)
Jako przypadek szczególny rozpatrzmy masę punktową zawieszoną na nici o długości l.
Wówczas I = ml
2
i otrzymujemy znany wzór dla wahadła prostego
13-5
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
g
l
T
π
2
=
Wahadło fizyczne stosuje się do precyzyjnych pomiarów przyspieszenia g.
13.4 Energia ruchu harmonicznego prostego
Energią potencjalną sprężyny zajmowaliśmy się na wykładzie 6 przy okazji dyskusji
o pracy wykonywanej przez siły zmienne. Pokazaliśmy wtedy, że energia potencjalna
(nagromadzona) sprężyny
2
2
kx
E
p
=
(13.11)
Jeżeli masę przymocowaną do sprężyny pociągniemy na odległość x = A to energia
układu (nagromadzona w układzie) jest równa (1/2)kA
2
(E
k
= 0). Jeżeli teraz zwolnimy
sprężynę, to przy założeniu, że nie ma tarcia ani sił oporu, zgodnie z zasadą zachowania
energii w dowolnej chwili suma energii kinetycznej i potencjalnej równa się (1/2)kA
2
2
2
2
2
1
2
1
2
1
kA
kx
m
=
+
v
(13.12)
stąd
(
)
2
2
2
x
A
m
k
−
=
v
Ponieważ k/m =
ω
2
więc
2
2
x
A
−
=
ω
v
Obliczmy teraz wartości średnie czasowe) energii potencjalnej i kinetycznej. (Wartości
średnie oznaczamy kreską umieszczoną ponad symbolem.)
2
2
1
x
k
E
p
=
czyli
t
kA
E
p
ω
2
2
cos
2
1
=
Natomiast
2
2
1
v
m
E
k
=
czyli
t
kA
t
A
k
E
k
ω
ω
ω
ω
2
2
2
2
sin
2
1
)
sin
(
2
1
=
−
=
13-6
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
Wartość średnia
t
ω
2
sin
jest taka sama jak
t
ω
2
cos
i wynosi 1/2. Oba wykresy są takie
same (tylko przesunięte). Poza tym sin
2
ωt + cos
2
ωt = 1 i średnia każdego składnika jest
taka sama. Widać, że
k
p
E
E
=
(Ważne gdy będziemy omawiać ciepło właściwe.)
Przykład 2
Obliczmy jaką część energii całkowitej stanowi energia potencjalna, a jaką energia ki-
netyczna ciała, kiedy znajduje się ono w połowie drogi między położeniem początko-
wym, a położeniem równowagi?
x = A/2
więc
E
p
= kx
2
/2 = kA
2
/8
Ponieważ energia całkowita
E = kA
2
/2
więc
E
p
/E = 1/4
Ponieważ
E = E
p
+ E
k
więc
E
k
/E = 3/4
13.5 Oscylator harmoniczny tłumiony
Dotychczas pomijaliśmy fakt ewentualnego tłumienia oscylatora tzn. strat energii
układu oscylatora.
W przypadku drgań mechanicznych siłą hamującą (tłumiącą) ruch cząstki jest siła oporu
F
op
ośrodka. Siła oporu ma zwrot przeciwny do prędkości i w najprostszej postaci jest
wprost proporcjonalna do prędkości F
op
≈
v
czyli
F
op
=
γ dx/dt
(13.13)
Gdy działa tylko siła tłumienia to
t
x
t
x
M
d
d
d
d
2
2
γ
−
=
lub
13-7
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
v
v
γ
−
=
t
M
d
d
Jeżeli wprowadzimy zmienną (o wymiarze czasu)
τ = M/γ
to otrzymamy równanie
d
v
/dt = – (1/
τ)
v
co można przepisać w postaci
d
v
/
v
= – dt/
τ
Całkujemy to równanie obustronnie
∫
∫
−
=
t
v
v
t
0
d
1
d
0
τ
v
v
Skąd otrzymujemy
ln
v
- ln
v
0
= – (t/
τ)
lub
ln(
v
/
v
0
) = – (t/
τ)
a po przekształceniu
(13.14)
τ
/
0
)
(
t
e
t
−
= v
v
Prędkość maleje wykładniczo z czasem czyli prędkość jest tłumiona ze stałą czasową
τ
(rysunek).
v
t
Jeżeli włączymy siłę hamującą do oscylatora to wówczas równanie ruchu przyjmie po-
stać
t
x
kx
t
x
M
d
d
d
d
2
2
γ
−
−
=
Wprowadzając
τ = M/γ oraz oznaczając częstość drgań nietłumionych ω
0
2
= (k/M)
otrzymujemy
13-8
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
0
d
d
1
d
d
2
0
2
2
=
+
+
x
t
x
t
x
ω
τ
(13.15)
Szukamy rozwiązania w postaci drgań okresowo zmiennych tłumionych np.
t
e
A
x
t
ω
β
cos
−
=
(13.16)
Rozwiązanie zawiera czynnik oscylacyjny (cos
ωt) i tłumiący (exp(-βt)) i jest pokazane
na rysunku poniżej. Współczynnik
β = 1/2τ określający wielkość tłumienia nazywamy
współczynnikiem tłumienia.
Teraz obliczamy odpowiednie pochodne (13.16) i podstawiamy do równania
(13.15). W wyniku rozwiązania dostajemy warunek na częstość drgań tłumionych
2
2
0
β
ω
ω
−
=
(13.17)
Opór zmniejsza więc (oprócz amplitudy) również i częstość
Funkcja (13.16) jest rozwiązaniem równania opisującego ruch harmoniczny tłumio-
ny przy warunku (13.17). Widzimy, że opór zmniejsza zarówno amplitudę jak i częstość
drgań, czyli powoduje spowolnienie ruchu. Wielkość tłumienia określa współczynnik
tłumienia
β (lub stała czasowa τ). Wykres ruchu harmonicznego tłumionego w zależno-
ści od czasu jest pokazany na rysunku
0
-Ae
-
β
t
Ae
-
β
t
Ae
-
β
t
cos
ω
t
-A
A
t
x
Powyższe rozważania dotyczą sytuacji "słabego tłumienia" tj.
β < ω
0
. Gdy tłumienie
wzrośnie powyżej pewnej krytycznej wartości (
β = ω
0
) ruch nie jest ruchem drgającym
ale obserwujemy, że ciało wychylone z położenia równowagi powraca do niego asymp-
totycznie. Takich ruch nazywamy ruchem pełzającym (aperiodycznym). Zależności wy-
13-9
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
chylenia od czasu dla ruchu tłumionego krytycznie (
β = ω
0
) i ruchu pełzającego
(
β > ω
0
) są pokazane na wykresie poniżej.
β
=
ω
0
β
>
ω
0
t
X
13.5.1 Straty mocy, współczynnik dobroci
Współczynnik dobroci Q jest definiowany jako
ω
π
π
/
/
2
2
1
P
E
v
P
E
E
E
Q
okresie
w
stracona
ana
zmagazynow
=
=
=
(13.18)
gdzie P jest średnią stratą mocy, a v częstotliwością.
Dla przypadku słabo tłumionego oscylatora harmonicznego (
β << ω
0
) współczynnik
Q ma w przybliżeniu wartość
ω
0
/2
β.
Kilka typowych wartości Q podano w tabeli
Oscylator Q
Ziemia dla fali sejsmicznej
Struna fortepianu lub skrzypiec
Atom wzbudzony
Jądro wzbudzone
250-400
1000
10
7
10
12
13.6 Drgania wymuszone oscylatora harmonicznego
Jeżeli oprócz tarcia istnieje siła zewnętrzna F(t) (która ma za zadanie podtrzymywać
gasnące drgania) przyłożona do oscylatora to równanie ruchu ma postać
)
(
d
d
d
d
2
2
t
F
kx
t
x
t
x
M
=
+
+
γ
(13.19)
albo po podstawieniu
τ = M/γ oraz ω
0
2
= k/M
13-10
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
otrzymujemy
M
t
F
x
t
x
t
x
)
(
d
d
1
d
d
2
0
2
2
=
+
+
ω
τ
(2.20)
Ponownie
ω
0
jest częstością własną układu, to jest częstością drgań swobodnych gdy
nie działa siła zewnętrzna i nie ma tarcia ani innych sił oporu, a
τ stałą czasową związa-
ną ze współczynnikiem tłumienia
β relacją β = 1/2τ. Zauważmy ponadto, że układ jest
zasilany z częstością
ω różną od częstości własnej ω
0
.
Gdy układ jest
zasilany częstością
ω różną od ω
0
wówczas drgania będą odbywały
się z częstością siły zewnętrznej a nie z częstością własną
. Siłę taką nazywamy
siłą wy-
muszającą
.
Załóżmy, że siła wymuszająca ma postać
t
M
t
F
M
t
F
ω
α
ω
sin
sin
)
(
0
0
=
=
(13.21)
gdzie
α
0
= F
0
/M.
Mamy teraz w równaniu dwie wielkości okresowo zmienne położenie x oraz siłę
wymuszającą F. W najogólniejszym przypadku suma (złożenie) dwóch funkcji okreso-
wych daje w wyniku też funkcję okresową (rysunek).
A
1
cos
ω
t + A
2
sin
ω
t
A
2
sin
ω
t
A
1
cos
ω
t
A
1
cos
ωt + A
2
sin
ωt = Asin(ωt + ϕ)
Szukamy więc rozwiązania postaci Asin(
ωt + ϕ).
Musimy znaleźć amplitudę A oraz przesunięcie fazowe
ϕ.
Najpierw zdefiniujmy jednak
przesunięcie fazowe
ϕ
. Zarówno siła wymuszająca jak
i wychylenie zmieniają się cyklicznie (harmonicznie) tzn. pełny cykl np. od maksimum
do maksimum obejmuje 360
° czyli 2π.
Przesunięcie fazowe
ϕ mówi nam o jaki kąt maksimum przemieszczenia wyprzedza mak-
simum siły
(o ile przesunięte są wykresy x(t) i F(t)).
Np. siła osiąga swoje maksimum gdy przemieszczenie jest równe zeru (i rośnie w kie-
runku dodatnim). Oznacza to, że x opóźnia się względem siły o
π/2.
Poszukiwanie rozwiązania zaczynamy od obliczenia pochodnych
13-11
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
dx/dt=
ωAcos(ωt + ϕ), oraz d
2
x/dt
2
= -
ω
2
Asin(
ωt + ϕ)
Równanie ruchu ma teraz postać
(
ω
0
2
-
ω
2
) Asin(
ωt + ϕ) + (ω/τ)Acos(ωt + ϕ) = α
0
sin
ωt
Równanie to przekształcamy korzystając ze związków
sin(
ωt + ϕ) = sinωt cosϕ + cosωt sinϕ
cos(
ωt + ϕ) = cosωt cosϕ − sinωt sinϕ
Wtedy otrzymujemy
[(
ω
0
2
−
ω
2
)cos
ϕ − (ω/τ)sinϕ] Asinωt + [(ω
0
2
−
ω
2
)sin
ϕ − (ω/τ)cosϕ] Acosωt = α
0
sin
ωt
Równanie to może być tylko spełnione gdy czynniki przy sin
ωt będą sobie równe,
a czynnik przy cos
ωt będzie równy zeru. Ten ostatni warunek można zapisać jako
2
2
0
2
2
0
2
/
cos
sin
ω
ω
βω
ω
ω
τ
ω
ϕ
ϕ
ϕ
−
=
−
=
= tg
(13.22)
Z tego warunku znam już
ϕ. Teraz możemy wyznaczyć amplitudę
2
/
1
2
2
2
2
2
0
0
2
/
1
2
2
2
2
0
0
]
4
)
[(
]
)
/
(
)
[(
ω
β
ω
ω
α
τ
ω
ω
ω
α
+
−
=
+
−
=
A
(13.23)
gdzie już podstawiono za cos
ϕ i sinϕ. Łącząc wzory (13.22) i (13.23) otrzymujemy
rozwiązanie
−
+
+
−
=
2
2
0
2
/
1
2
2
2
2
2
0
0
2
sin
]
4
)
[(
ω
ω
βω
ω
ω
β
ω
ω
α
arctg
t
x
(13.24)
(Wygląda skomplikowanie ale to jest rozwiązanie postaci
x = Asin(
ωt + ϕ)
).
13.6.1 Rezonans
Zauważmy, że chociaż drgania odbywają się z częstością w siły wymuszającej to
amplituda i faza zależą od relacji pomiędzy częstością wymuszającą
ω, a częstością
własną
ω
0
. W szczególności gdy częstość siły wymuszającej osiągnie odpowiednią czę-
stotliwość, to amplituda drgań może wzrosnąć gwałtownie nawet przy niewielkiej war-
tości siły wymuszającej. Zjawisko to nazywamy
rezonansem
.
Wykres przedstawiający rezonansowy wzrost amplitudy drgań w funkcji częstości siły
wymuszającej pokazany jest na rysunku poniżej dla różnych wartości współczynnika
tłumienia
β (β
0
<
β
1
<
β
2
<
β
3
<
β
4
).
13-12
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
ω
0
A
ω
β
4
β
3
β
2
β
1
β
0
= 0
Częstość rezonansową
ω
r
i amplitudę rezonansową A
r
możemy obliczyć z warunku na
maksimum amplitudy drgań danej wzorem (13.23). Funkcja A(
ω) osiąga maksimum
2
2
0
0
2
β
ω
β
α
−
=
A
dla częstości rezonansowej
2
2
0
2
β
ω
ω
−
=
r
Widać, że im mniejsze tłumienie
β (dłuższy czas τ) tym większa amplituda A. Jeżeli
tłumienie jest słabe (
β << ω
0
) to wówczas maksymalna amplituda odpowiada częstości
drgań własnych
ω
r
=
ω
0
. Jednocześnie, ten warunek odpowiada przesunięciu fazowemu
ϕ = π/2 pomiędzy siłą a wychyleniem. Siła nie jest zgodna w fazie z wychyleniem. Za-
uważmy jednak, że moc pochłaniana przez oscylator zasilany siłą wymuszającą F zale-
ży od prędkości
P = F
v
Trzeba więc, żeby to prędkość (a nie wychylenie) była zgodna w fazie z siłą, a to ozna-
cza, że siła musi wyprzedzać wychylenie o
π/2. Gdy x = 0 to
v
=
v
max
i wtedy siła też
ma być maksymalna. W punktach zwrotnych, gdzie prędkość zmienia swój kierunek,
siła też musi zmienić swój kierunek (siła działa cały czas to nie są impulsy tak jak np.
przy popychaniu huśtawki).
Skutki rezonansu mogą być zarówno pozytywne jak i negatywne. Z jednej strony
staramy się wyeliminować przenoszenie drgań np. z silnika na elementy nadwozia w
samochodzie, a z drugiej strony działanie odbiorników radiowych i telewizyjnych jest
13-13
Z. Kąkol-Notatki do Wykładu z Fizyki
możliwe dzięki wykorzystaniu rezonansu elektrycznego. Dostrajając odbiornik do czę-
stości nadajnika spełniamy właśnie warunek rezonansu. Zjawisko rezonansu jest bardzo
rozpowszechnione w przyrodzie.
13.6.2 Moc absorbowana
Średnia moc absorbowana jest dana wyrażeniem
t
x
F
F
P
d
d
v =
=
Korzystając ze wzoru (13.21), (13.22) i (13.24) otrzymujemy
2
2
2
2
0
2
2
0
)
2
(
)
(
2
2
1
βω
ω
ω
βω
α
+
−
= M
P
(13.25)
Zależność mocy absorbowanej od częstości drgań wymuszających jest przedstawiona
na rysunku poniżej.
0
1
2
3
4
5
6
0.0
0.2
0.4
0.6
0.8
1.0
ω
/
ω
0
P/
P
ma
x
Dla rezonansu P = (1/2) M
α
0
2
τ . Natomiast dobroć Q = ω
0
/2
β jest miarą dostrojenia
układu do częstości wymuszającej.
13-14