Rozdział 1.
Wprowadzenie do
relacyjnych baz danych i
serwera Microsoft SQL
Server 2000
Projektanci serwera SQL Server odpowiadają za zaprojektowanie i implementację bazy danych,
podczas gdy administratorzy serwera SQL Server są odpowiedzialni za codzienne zadania
związane z zarządzaniem serwerem. Jednak, zadania te stają się coraz mniej rozróżnialne, gdyż
SQL Server staje się coraz powszechniej używany.
Lekcja ta rozpoczyna się od zagadnień dotyczących historii serwera SQL Server oraz systemu
Windows (zarówno Windows 9x jak i Windows NT/2000). Następnie zostaną omówione bazy
danych i środowisko klient-serwer. Kolejny temat to bazy danych i ich zawartość. Ostatecznie,
lekcja kończy się przeglądem
technik
projektowania baz danych. Zadaniem z tej lekcji jest
przeprowadzenie symulowanej rozmowy z klientem i
przegląd tworzeniapróbą stworzenia
prostej
bazy danych.
SQL Server to jest to!
SQL Server 2000 jest sztandarowym produktem firmy Microsoft
, dotyczącym mechanizmu z linii
serwerów
baz danych. Jest to następca najbardziej znaczącego produktu – serwera SQL Server 7.0.
Firma Microsoft postanowiła przeznaczyć dużą sumę pieniędzy na wsparcie oraz reklamę serwera
SQL Server 7.0. Rezultatem tych działań jest powstanie serwera SQL Server 2000. SQL Server
7.0 stał się podstawowym
mechanizmem motorem
baz danych w przemyśle komputerowym dla
platformy Windows NT i Windows 2000, obejmującym 68 procent rynku baz danych – wg
witryny firmy Microsoft. SQL Server 2000 kontynuuje ten trend i rozszerza udział firmy
Microsoft w rynku baz danych. W wersji 2000 serwera
w stosunku do poprzednika
dodano dużą
ilość nowych funkcji i
wykonano znaczące zadanie w zakresie dostosowania do wyższej wersji
zbioru własności, stanowiącegoznacząco rozbudowano te, które stanowiły
podstawę serwera SQL
Server 7.0.
SQL Server 2000 może pracować zarówno w systemie Windows NT 4.0 (z pakietem serwisowym
5 lub późniejszym), w systemie Windows 2000, Windows 98 lub Windows ME. Dostępna jest
również wersja SQL Server 2000 dla platformy Windows CE. Stosunek ceny do wydajności
serwera SQL Server 2000 pozwala wielu firmom na czerpanie korzyści z posiadania systemu
zarządzania relacyjną bazą danych (RDBMS) za ułamek kosztów takiego systemu parę lat
wcześniej. W czasie pisania tej książki, wg porównania baz danych TPC-C serwer SQL Server
2000 ma najlepszą wydajność na całym świecie oraz posiada również najlepsze notowania w
zakresie ceny i wydajności. Rozwój serwera Microsoft SQL Server będzie kontynuowany przez
najbliższe lata, co oznacza, że praca z tym produktem to słuszny wybór.
Od czasu przedstawienia na rynku serwera Microsoft SQL Server zostały sprzedane miliony kopii
tego produktu, włączając w to więcej niż 10 milionów licencji jedynie w 1999 roku. Obecna
wersja produktu, SQL Server 2000 (zwany wewnętrznie wersją 8.0), jest tematem niniejszej
książki. Przed przejściem do bliższego omówienia serwera SQL Server 2000 i nauki jego obsługi
warto przekonać się, że historia powstania tego serwera jest warta poznania.
Najnowsze informacje i wsparcie dla serwera Microsoft SQL Server można znaleźć pod
adresem: http://www.microsoft.com/sql/.
Historia serwera SQL Server
W latach
9070
-tych firma IBM stworzyła język programowania przeznaczony specjalnie do
zapytań do bazy danych, zwany SEQUEL, co oznacza Structured English Query Language. Z
czasem, język ten został poszerzony,
i obecnie
nie jest to jedynie język zapytań, ale może być
także używany do tworzenia
bazy danych
i zarządzania
bezpieczeństwem
mechanizmumechanizmami bezpieczeństwa
bazy danych. Firma IBM udostępniła ogólnie
SEQUEL, który od tej pory znany jest jako SQL. Ze względu na historię powstania słowo SQL
można wymawiać jako sequel lub przeliterować jako S-Q-L.
Obecne
mechanizmy motory
baz danych używają różnych wersji języka SQL. Microsoft SQL
Server używa wersji zwanej Transact-SQL (T-SQL). Pomimo używania języka Transact-SQL i
nauki jego podstaw, w tej książce nacisk jest położony na instalowanie, zarządzanie i połączenie z
serwerem SQL Server. Wydawnictwo Sams Publishing wydało również książkę zatytułowaną
„Teach Yourself Transact-SQL in 21 Days”, Second Edition, która zawiera więcej szczegółów na
temat tego języka i jego wykorzystania.
Początkowo firma Microsoft rozwijała SQL Server (produkt z rodziny baz danych, który rozumie
język SQL) wraz z korporacją Sybase w celu wykorzystania go na platformie IBM OS/2. Kiedy
firmy Microsoft i IBM rozdzieliły się, firma Microsoft zaniechała OS/2 na rzecz swojego nowego
systemu operacyjnego – Windows NT Advanced Server. W tym punkcie firma Microsoft
zdecydowała, że sama będzie rozwijać mechanizm SQL Server dla systemu Windows NT.
Wynikowym produktem był serwer Microsoft SQL Server 4.2, aktualizowany do wersji 4.21. Po
rozstaniu z Microsoft, firma Sybase nadal kontynuowała rozwój
mechanizmu serwera
bazy danych
dla systemu Windows NT (znanego obecnie jako Sybase Adaptive Server Enterprise), a firma
Microsoft rozwijała SQL Server 6.0, następnie SQL Server 6.5, które również współpracowały z
systemem Windows NT. Serwer SQL Server 7.0 wprowadził możliwość uruchamiania go w
systemie Windows NT, ale także w systemie Windows 95 i Windows 98.
SQL Server
7.0
stanowił przełom w wykorzystaniu kodu Sybase przez grupę projektantów baz
danych firmy Microsoft. Wcześniejsze wersje były nadal bardzo zbliżone do Sybase. Jednak, wraz
z powstaniem serwera SQL Server 7.0 firma Microsoft radykalnie przekształciła i zmieniła kod
Sybase. Przedsiębiorstwo Microsoft zaprojektowało również od nowa jądro
mechanizmu
bazy
danych i wprowadziło skomplikowany optymalizator zapytań oraz zaawansowany mechanizm
magazynu bazyskładowania
danych. Produkt SQL Server 2000 rozszerza tę nową linię kodu,
dodając znaczące, nowe właściwości. Poprawia również skalowalność, niezawodność i dostępność
tego produktu oraz znacznie ułatwia pracę administratora bazy danych.
Pomimo możliwości uruchomienia serwera SQL Server 2000 w systemie Windows 9x, nie
można w tym systemie wykorzystać pełnej funkcjonalności tego serwera. Uruchamiając serwer
w systemie Windows 9x nie można skorzystać z wielu procesorów, zabezpieczeń stosowanych
w systemie Windows NT/2000, woluminów New Technology File System (NTFS) i wielu innych
udogodnień. Zaleca się używanie serwera SQL Server 2000 raczej na platformie Windows NT
lub Windows 2000 niż Windows 9x. System Windows NT/2000 posiada również inne zalety.
Platforma NT jest stworzona do obsługi wielu użytkowników. System Windows 9x nie był
tworzony w ten sposób i wydajność serwera SQL Server na tej platformie gwałtownie maleje po
dodaniu większej liczby użytkowników. Książka ta zakłada, że wykorzystywany jest system
Windows 2000.
W systemie Windows NT Workstation, Windows NT Server oraz w każdej wersji MS Windows
2000 serwer SQL Server 2000 jest zaimplementowany jako usługa. W systemach Windows 98 i
Windows ME, SQL Server uruchamiany jest jako aplikacja aktualnie zalogowanego użytkownika.
Dołączone narzędzia, takie jak SQL Server Enterprise Manager, pracujące jako zwykle aplikacje
typu klient-serwer, pozwalają na uruchamianie ich z dowolnego miejsca w celu kontroli baz
danych serwera SQL Server.
Usługa jest to aplikacja, jaką system Windows NT i Windows 2000 może uruchomić
automatycznie podczas uruchamiania systemu lub może zostać ona uruchomiona ręcznie na
żądanie. Usługi w systemach Windows NT/2000 posiadają interfejs API, który może być
kontrolowany programowo. Usługi pozwalają na uruchamianie aplikacji takich jak Microsoft SQL
Server bez potrzeby logowania użytkownika na komputerze serwera.
Co to jest baza danych?
SQL Server używa bazy danych typu relacyjnego. W relacyjnych bazach danych, dane są
zgrupowane w tabelach. Tabele są
u
tworzone
w oparciu opoprzez
grupowanie danych z tego
samego tematu i zawierają kolumny oraz wiersze informacji. Tabele są ze sobą
po
wiązane za
pomocą
mechanizmu mechanizmów
bazy danych, gdy uruchamiane jest zapytanie. Tabele są
ściśle związane z pojęciami relacji lub encji stosowanymi w odpowiednich książkach
teoretycznych, w tej książce przedstawiona jest jednak praktyka.
Generalnie bazę danych można przedstawić jako zbiór powiązanych danych. W niektórych
wcześniejszych
produktach dotyczącychsystemach
baz danych, baza danych była plikiem – takim
jak
employee.dbf
, zawierającym pojedynczą tabelę danych. Wewnątrz pliku
employee.dbf
znajdowały się kolumny odnoszące się do danych pracownika, takich jak pensja, data przyjęcia,
nazwisko, numer legitymacji ubezpieczeniowej itp. Plik zawierał wiersz dla każdej osoby w
firmie, z odpowiednimi wartościami w odpowiednich kolumnach. Indeksy, użyte do
przyspieszenia dostępu do danych, były w odrębnym pliku, tak jak inne elementy dotyczące
zabezpieczeń.
W serwerze SQL Server 2000, baza danych nie koniecznie jest związana z pojedynczym plikiem;
jest to pojęcie bardziej logiczne, oparte na zbiorze powiązanych obiektów. Przykładowo, baza
danych na serwerze SQL Server zawiera nie tylko pierwotne dane, ale także strukturę bazy
danych, wszelkie indeksy, zabezpieczenia bazy i być może inne obiekty takie jak widoki lub
procedury składowane związane z określoną bazą.
Obiekty relacyjnej bazy danych
Relacyjna baza danych składa się z obiektów różnego typu. Obiekty te zostały opisane w
poszczególnych odnoszących się do nich rozdziałach. Poniżej przedstawiono kilka
najpowszechniejszych obiektów:
• Tabele są obiektami zawierającymi typy danych i aktualne
niezmodyfikowane
dane.
Tabele zostały omówione w rozdziale 9. „Typy danych i tworzenie tabel”.
• Kolumny są częścią tabel przechowującą dane. Kolumny muszą posiadać określony typ
danych i unikalną nazwę.
• Typy danych
są podstawowym określeniemokreślają rodzaj
przechowywanych danych.
Można korzystać z wielu typów danych, takich jak typ znakowy, numeryczny i typ data.
Każdej kolumnie w tabeli jest przypisany pojedynczy typ danych.
• Procedury składowane są podobne do makr stworzonych w kodzie języka Transact-SQL,
które
mogą być zachowane po napisaniumożna napisać i zachować
pod daną nazwą.
Przez wykonywanie procedury zostaje faktycznie uruchomiony kod języka T-SQL
zawarty w procedurze. Przykładowo, kod języka T-SQL stosowany do uruchamiania co
tygodniowych raportów zostaje zachowany jako procedura, a następnie, w celu generacji
raportu kod ten jest uruchamiany już jako procedura. Procedur składowanych można
używać także jako mechanizmów zabezpieczeń.
• Funkcje zdefiniowane przez użytkownika są kodem języka Transact-SQL i są bardzo
podobne do procedur składowanych. Jednak funkcje mogą być wywoływane w
zapytaniach do bazy danych w celu modyfikacji kolumn danych, które mają być
widoczne jako tabela, bez względu na to czy są one tworzone programowo czy
dynamicznie. Przykładowo, można napisać własną funkcję daty, aby modyfikowała
kolumny danych typu DataGodzina (datetime).
• Wyzwalacze są procedurami składowanymi, które są uaktywniane przed lub po dodaniu,
zmianą lub usunięciu danych z bazy. Wyzwalacze zapewniają, że reguły biznesowe lub
reguły integralności danych w bazie są przestrzegane. Przykładowo, wyzwalacz może
zapewnić, ze każda książka w księgarni ma przypisanego prawidłowego wydawcę.
• Widoki są to głównie zapytania przechowywane w bazie danych, odnoszące się do jednej
lub wielu tabel. Widoki można stworzyć i zachować w celu łatwiejszego użycia w
przyszłości. Widoki zwykle wykluczają kolumny z tabeli lub łączą dwie lub więcej tabel.
Można ich również używać jako mechanizmów zabezpieczeń.
• Indeksy pomagają tak zorganizować dane, że zapytania są wykonywane szybciej. Indeksy
zostały omówione szczegółowo w rozdziale 13. „Indeksowanie dla poprawy wydajności”.
• Klucze podstawowe pomimo tego, że nie są obiektami, mają podstawowe znaczenie dla
relacyjnych baz danych. Wymuszają unikalność wierszy oraz
dostarczają sposobu na
zapewnienie unikalnej identyfikacjiumożliwiają unikatową identyfikację
każdego
przechowywanego elementu.
• Klucze obce to jedna lub więcej kolumn, do których odnoszą się klucze podstawowe lub
unikalne więzydefinicje unikalności
z innych tabel. SQL Server wykorzystuje klucze
podstawowe i obce do określenia relacji między danymi z odrębnych tabel, podczas
wykonywania zapytania.
•
Więzy Definicje poprawności
są zaimplementowanymi w systemie mechanizmami
opartymi na serwerze, zapewniającymi integralność danych.
• Reguły są przypisane do kolumn, powodując, że wpisywane dane są zgodne z
określonymi standardami. Przykładowo, można używać reguł aby upewnić się, czy
wpisywany numer telefonu danej osoby zawiera jedynie cyfry. Reguły zostały
funkcjonalnie zastąpione przez
więzy definicję
CHECK
w serwerze SQL Server 2000.
• Wartości domyślne mogą być ustawione dla pól i
są
używane, kiedy żadne dane nie
zostaną wpisane podczas wykonywania operacji
INSERT
. Przykładem jest domyślne
ustawienie kodu pocztowego obszaru, z którego pochodzi najwięcej klientów. Pozwala to
uniknąć każdorazowego wpisywania kodu pocztowego dla klientów lokalnych z danego
obszaru. Wartości domyślne zostały funkcjonalnie zastąpione przez
więzy definicję
DEFAULT
w serwerze SQL Server 2000.
Projektowanie relacyjnych baz danych
Sekcja na temat projektowania relacyjnych baz danych jest istotna z dwóch powodów:
• Możesz zostać poproszony o zaprojektowanie relacyjnej bazy danych
• Możesz otrzymać relacyjną bazę danych i zechcieć zrozumieć, dlaczego zostały podjęte
pewne decyzje projektowe.
Potencjalny administrator serwera SQL Server prawdopodobnie otrzyma relacyjną bazę danych
stworzoną przez kogoś innego; otrzymanie takiej bazy danych nie oznacza jednak, że nie może on
mieć pomysłów, kiedy dojdzie do projektowania bazy. Znajomość kilku reguł tworzenia bazy
danych i wiedza na temat normalizacji może być bardzo pomocna w pracy administratora.
Chociaż proces projektowania dobrej relacyjnej bazy danych może być tematem odrębnej książki,
poniżej przedstawiono podstawowe kroki do rozważenia w fazie projektu:
• Przeanalizuj sytuację, aby uzyskać informacje o proponowanej bazie danych.
• Podejmij decyzje o kolumnach, typach danych i długości danych.
• Normalizuj dane w tabelach.
• Stwórz bazę danych i tabele.
Po zebraniu relacyjnych danych w tabele, należy zastosować reguły normalizacji, o których była
mowa wcześniej.
Proces projektowania powinien rozpoczynać się od przeglądu sytuacji biznesowej i celów, jakie
klient stara się osiągnąć. Burza mózgów na temat różnych zmiennych oraz ich powiązań w
tabelach to następny krok w tym procesie. Następnie proces przechodzi do tworzenia raportów i
zapytań, które będą potrzebne użytkownikom, jak również innych części projektu, włączając w to
dostęp do witryn sieci Web.
Następujące zasady postępowania pomogą w procesie projektowania. Należy pamiętać, że trzeba
się skupić na rozwiązaniu problemu biznesowego, a nie martwić się używaniem perfekcyjnych
pojęć technicznych do opisu problemu.
TAK NIE
Pytaj użytkowników o ich potrzeby.
Utwórz listę obiektów.
Utrzymuj nazwy obiektów możliwie krótkie ale
wystarczająco opisowe.
Organizuj właściwości obiektów w
odpowiednie grupy.
Twórz identyczne nazwy kolumn w różnych
tabelach, w celu późniejszego skojarzenia ich ze
sobą. Kolumny te będą dla Ciebie kluczami
podstawowymi i obcymi.
Przetestuj swój projekt na kilku danych
testowych.
Utwórz co najmniej jeden indeks dla tabel, do
których będą kierowane zapytania.
Przy tworzeniu tabel bierz pod uwagę
bezpieczeństwo.
Dokumentuj nazwy tabel, kolumn oraz kluczy
podstawowych i obcych.
Zachowuj określoną konwencję nazewnictwa
obiektów bazy danych. To znacznie upraszcza
pracę z obiektami. Zalecane jest używanie
prefiksów. Przykładowo, można używać nazwy
tabeli
tblEmployees
dla tabeli obiektów
zwanych
Employees
oraz nazwy
Nie ignoruj użytkowników (zwanych także
klientami).
Nie twórz obiektów, których nigdy nie użyjesz.
Nie używaj złożonych nazw, nazw ze spacjami
lub nietypowymi znakami ponieważ są
trudniejsze do wpisywania.
Nie stosuj kolumn zawierających więcej niż
jedną wartość.
Nie twórz tabel z ogromną ilością kolumn.
Nie zakładaj, że projekt działa dobrze ponieważ
działa prawidłowo przy 5 wierszach, powinien
działać równie dobrze przy 500 000 wierszy.
Nie twórz wielu indeksów (więcej niż pięciu)
dla jednej tablicy.
Nie zapomnij ustawić zabezpieczeń danych.
Nie zgub dokumentacji.
idxLastName
dla indeksu opartego na
nazwiskach.
Ćwiczenie na końcu lekcji przedstawia przykładowy wywiad z klientem, którego wynikiem jest
zaprojektowanie relacyjnej bazy danych.
Rozmowa z klientem
Dobry projekt bazy danych rozpoczyna się od zrozumienia sytuacji klienta i pożądanych wyników.
Dlatego ludzie tworzący takie systemy zwani są analitykami – analizują oni problem szczegółowo
i próbują określić sposoby rozwiązania danego problemu.
Czasem niemodny już wywiad jest najlepszym sposobem poznania potrzeb klienta, szczególnie
jeśli nie posiada się pełnej informacji o obecnej sytuacji i dążeniach klienta. Aby wybadać
potrzeby klienta można skorzystać z poniższych pytań:
• Jaki system działa obecnie u klienta?
• Jakie części obecnego systemu należałoby zastąpić w pierwszej kolejności?
• Czy istnieje potrzeba stworzenia dodatkowych raportów?
• Działanie jakich elementów systemu należałoby śledzić?
• Czy dane są publiczne czy prywatne?
• Kto potrzebuje mieć dostęp do danych i jaki typ dostępu powinien mieć każdy
użytkownik lub grupa?
• Czy dane mają być publikowane w Internecie?
• Czy informacje powinny być dostępne publicznie do przeglądu poprzez sieć Internet?
• Czy posiadany przez Klienta sprzęt jest wystarczający do uruchomienia oprogramowania
serwera i klienta bazy danych?
• Jeżeli nie ma zastrzeżeń co do technologii i kwoty pieniędzy, co jeszcze powinno być
uwzględnione w nowym systemie?
Poprzez zadawanie tego typu pytań można szybko określić, w jakim celu Klientowi jest
potrzebna baza danych. Pomimo, że być może nie będzie możliwe zaspokojenie wszystkich
wymagań (określone ograniczenia przydzielonego budżetu, ramy czasowe i możliwości
sprzętowe), będzie to początek długoterminowego planu wzrostu i rozszerzania bazy danych.
Grupowanie obiektów
Po przeprowadzeniu wywiadu (robiłeś dobre notatki, prawda?) najlepiej jest przeprowadzić „burzę
mózgów” na temat możliwych obiektów, włączając w to ich nazwy, typy i długość. Po określeniu
obiektów, należy je pogrupować w powiązane tabele.
SQL Server obsługuje kilka różnych typów danych, włączając w to typ znakowy, numeryczny,
data oraz waluta. Więcej szczegółów na temat typów danych można znaleźć w rozdziale 9.
Po określeniu tabel, należy ustalić właściwości (kolumny) tych tabel. Nazwy kolumn powinny być
krótkie, ale wystarczająco opisowe. Długość kolumny powinna być wystarczająca nawet dla
wyjątkowych przypadków. W przypadku nazw, ograniczeniem powinno być to ile znaków można
wpisać jako adres e-mail – a nie to, ile takich adresów da się przechowywać.
Normalizacja danych
Po określeniu kolumn, należy zebrać dane w powiązane tabele. Proces ten nosi nazwę
normalizacji. Normalizacja jest procesem organizowania danych w powiązane relacjami tabele.
Normalizacja danych ma na celu eliminację nadmiarowych danych. Przypuśćmy, że ten sam klient
kupił dwa samochody. W bazie danych z pojedynczą tabelą, należy wpisać informacje o kliencie
dwukrotnie. Co gorsze, jeśli klient zmieni miejsce zamieszkania, trzeba zmienić jego adres w
obydwu miejscach lub dane nie będą spójne wewnętrznie. Poprzez wpisanie danych klienta
jedynie raz w tabeli klientów i połączenie ich z dowolnym zakupem samochodu, eliminuje się
nadmiarowość (a czasami konflikt) danych, ale także można zmienić jego dane tylko w jednym
miejscu. Rysunek 1.1 pokazuje jak mogą wyglądać przykładowe tablice. Warto zauważyć, że
zostały utworzone odrębne tablice dla klientów i samochodów. W tablicy Cars, pole CustID
reprezentuje pojedynczy identyfikator klienta – ID. Jak można zauważyć, Ann posiada dwa
samochody a Bob jeden samochód. Cathy nie ma jeszcze samochodu, ale w tym modelu bazy
danych jest to możliwe do zapisania. Można także
śledzić wiele samochodówzapisać informację o
wielu samochodach
Ann, mając w bazie tylko jedną kopię jej adresu.
Rysunek 1.1.
Grupowanie
zmiennych w
relacyjnej bazie
danych.
Reguły są ustanowione w celu normalizacji danych. Reguły te znane są jako pierwsza, druga i
trzecia forma normalna:
• Pierwsza forma normalna (FNF) mówi, że kolumna nie może zawierać
wielokrotnych
wielu
wartości. Przykładowo, nazwa osoby musi być rozbita na nazwisko oraz pierwsze i
drugie imię aby spełniać FNF.
• Druga forma normalna (SNF) mówi, ze każda kolumna nie należąca do klucza musi być
oparta na całym kluczu, a nie tylko na części klucza podstawowego. Przykładowo,
używając identyfikatora ID klienta i numeru części jako klucza, wszystkie kolumny w tej
tabeli muszą odnosić się łącznie do danego klienta (ID) i numeru części. Czyli, kolumna
part_discription
(opis części) nie należy do takiej tabeli. Tabela musi spełniać
pierwszą formę normalną, żeby przyjąć drugą formę normalną.
• Trzecia forma normalna (TNF), podobnie jak SNF, głosi, że wszystkie nie kluczowe
kolumny nie mogą zależeć od innych nie kluczowych kolumn. Przykładowo, mając tabele
z adresami, kod pocztowy nie może zależeć od innego nie kluczowego pola takiego jak
stan, miasto. Powinien zależeć od całego klucza podstawowego. Tabela musi oczywiście
spełniać drugą formę normalną. TNF jest często naruszana dla zachowania wygody.
Istnieje także czwarta i piąta forma normalna. Większość projektantów baz danych jest
usatysfakcjonowana osiągnięciem trzeciej formy normalnej.
Tworzenie bazy danych i tabel
Ponieważ tabele są blokami budującymi bazy danych, jest oczywiste, że dobrze zbudowane tabele
(oraz kolumny w tabelach) są najistotniejsze dla sukcesu bazy danych. Jak przy większości rzeczy,
planowanie i tworzenie to trudniejsza część; w rzeczywistości tworzenie bazy danych i tabel nie
jest rzeczą trudną. Tabela składa się z kolumn, które przechowują własności tabeli. Rozdział 4.
„Tworzenie i administracja baz danych oraz plików danych” omawia tworzenie baz danych
bardziej szczegółowo; natomiast rozdział 9. omawia szczegółowo tabele.
SQL Server i model klient-serwer
Microsoft SQL Server jest
mechanizmem bazy bazą
danych typu klient-serwer, dlatego istotne jest
zrozumienie
architektury
tego modelu
architektury
.
Aplikację klient-serwer można zdefiniować jako jedną aplikację rozbitą na dwie części: jedna z
nich jest uruchomiona na serwerze a druga na stacji roboczej. Strona serwera zapewnia aplikacji
zabezpieczenia, odporność na uszkodzenia, wydajność, współbieżność i wiarygodne kopie
zapasowe. Strona klienta dostarcza interfejsu użytkownika i może zawierać puste raporty,
zapytania i formularze. Ideą tego rozwiązania jest korzystanie z zalet obydwóch stron i łączenia
ich razem.
SQL Server jest w tym modelu
częścią (
stroną
)
serwera; można wybrać różnych klientów do
łączenia się z serwerem SQL Server, włączając w to narzędzia dostarczane wraz z tym serwerem,
takie jak SQL Server Query Analyzer. SQL Server dostarcza następujących korzyści dla klientów i
serwerów:
Korzyści z klienta
Korzyści z serwera
Łatwość użycia Niezawodność
Wsparcie dla wielu platform sprzętowych Współbieżność
Wsparcie dla wielu platform programowych
Skomplikowane blokowanie
Przyjazny dla użytkownika Odporność na uszkodzenia
Sprzęt o wysokiej wydajności
Scentralizowana
kontrola
W
obliczeniach architekturze
typu klient-serwer, kiedy zostaje uruchomione zapytanie, serwer
przeszukuje bazę danych i wysyła do klienta tylko wiersze pasujące do zapytania. Proces ten nie
tylko
oszczędza szerokość pasmazmniejsza ilość przesyłanych danych
ale może być szybszy, niż
w przypadku wykonywania zapytania na stacji roboczej, jeżeli serwer jest wystarczająco mocną
maszyną.