Artykuł pobrano ze strony 

eioba.pl

Podstawa komputerowego redagowania tekstu - nie bój się klawiatury.

Nie bój się klawiatury! Urządzenia wskazujące, takie jak myszka, są kiepskim pomocnikiem podczas pracy z dokumentami
tekstowymi.

Nie   bój  się   klawiatury!   Urządzenia   wskazujące,
takie   jak   myszka,   są   kiepskim   pomocnikiem
podczas   pracy   z   dokumentami   tekstowymi.   W
swojej   ponad   9   letniej   karierze   w   branży
informatycznej   miałem   okazje   przeprowadzić
wiele   szkoleń   z   podstaw   obsługi   sprzętu
komputerowego   i   oprogramowania.   Jeżeli
tematem   przeszkolenia   miała   być   praca   z
edytorem   tekstu,   to   przede   wszystkim
odłączałem   od   stacji   szkoleniowej   myszkę.   I

bynajmniej nie chodzi tu o biegłe czyli tzw. bezwzrokowe pisania na klawiaturze.
Doświadczone maszynistki po przejściu na edycję komputerową mogą mieć duże
"ciągotki" do myszki, bo na kursach komputerowych zazwyczaj uczy się obsługi
konkretnego   programu,   a   nie   zasad   ogólnych   korzystania   z   urządzeń   do
wprowadzania danych do systemów komputerowych.

Mysz  -  jako   urządzenie   peryferyjne   komputera,   powstała   znacznie   później  niż
klawiatura   i   w   znacznym   stopniu   uprzyjemniła   i   uprościła   wiele   czynności
związanych   z  obsługą   pewnych   grup   oprogramowania,   których   pełna   obsługa
bez   „gryzonia"   (tudzież   tabletu)   była   by   bardzo   utrudniona,   a   w   niektórych
przypadkach wręcz niemożliwa. Mowa tu głównie o współczesnych programach
graficznych   czy   przeglądarkach   internetowych   (gry   pominę   w   rozważaniach).
Jednak do redagowania tekstu, jak na razie, klawiatura jest niezastąpiona.

Zastanówmy się teraz:

czy słuszne jest stosowanie myszy zawsze tam, gdzie jest to tylko możliwe?
czy zawsze skraca ona czas?

Na   początek   przeanalizujmy   proces   pogrubienia   fragmentu   właśnie
wprowadzonego tekstu przez użytkownika, który korzysta z klawiatury i myszy:

w szarych komórkach zaistniała myśl - "pogrubić to";

1.

organy   osadzone   w   oczodołach   pilnie   obserwują   ekran   i   przekazują
informacje   do   jednostki   centralnej   (inaczej   mózgu),   która   wysyła   impulsy
sterujące   do   jednej   z   kończyn   górnych,   a   ta   z   kolei   wykonuje   ruchy
posuwiste;

2.

(jakiś czasz później) organy obserwacji powiadamiają jednostkę centralną o
zlokalizowaniu pożądanego obiektu;

3.

jednostka centralna wysyła zakodowany rozkaz do odpowiedniej kończyny i
odpowiedni palec "dusi' lewy klawisz;

4.

do jednostki centralnej dociera sygnał "bólu" z palca;

5.

jednostka centralna wysyła i odbiera (prawdopodobnie na przemian) rozkazy

6.