POLITYKA ZAGRANICZNA 
- ZMIANY TERYTORIALNE 
MIESZKO I  
Mieszko I ok. 965 r. przyłączył do państwa Polan (Wielkopolski) Kujawy. W latach 967-972 podbił Pomorze 
Zachodnie (rywalizacja z margrabiami marchii wschodniej, bitwa pod Cedynią 972 r.). Pokonał 
margrabiego Hodona i opanował Pomorze Gdańskie. Około 990 r., w wyniku wojny z Czechami, przyłączył 
Śląsk i prawdopodobnie Małopolskę. 
W 981 r. książę kijowski Włodzimierz Wielki odebrał "Lachom" (Polakom) grody Przemyśl i Czerwień - 
Grody Czerwieńskie. 
Granice państwa Mieszka I opisane w dokumecie Dagome iudex (990-992) rozciągały się od Morza 
Bałtyckiego na północy, poprzez granicę z Prusami i Rusią na wschodzie, dalej na zachód do Krakowa i 
Odry, w dół rzeki do morza. U schyłku swojego życia  
Mieszko I oddał ziemie polskie pod opiekę Stolicy Apostolskiej, dzięki czemu mógł liczyć na poparcie 
polityczne i obronę przed niemieckimi feudałami - chciał wyjednać u papieża zgodę na utworzenie 
arcybiskupstwa na ziemiach polskich i w ten sposób nadać państwu samodzielną organizację kościelną. 
Mieszko I nazywany był przez współczesnych kronikarzy niemieckich "przyjacielem cesarza " (Widukind) i " 
wiernym cesarzowi " (972 r. Thietmar). Przyjaźń z Ottonem I książę potwierdził płacąc trybut z ziem "aż do 
rzeki Warty". Mieszko I dwukrotnie popierał opozycję antycesarską ks. bawarskiego Henryka Kłótnika (973 i 
983 r.). Z tego powodu został wezwany do cesarza do Quedlinburga i zmuszony do oddania na dwór 
niemiecki syna, Bolesława, jako zakładnika pokoju. Po śmierci cesarza Ottona I władca polski, popierając 
pretensje do tronu niemieckiego księcia Henryka, zerwał zależność od cesarstwa. W czasie kolejnego 
spotkania z cesarzem Mieszko I odnowił przyjaźń i uznał jego zwierzchnictwo. 
BOLESŁAW 1 CHROBRY (992-1025) 
W latach 992-1002 nastąpiło wzmocnienie władzy w Polsce (Chrobry usunął od władzy przyrodnich braci i 
macochę). Utrzymywał dobre stosunki z Cesarstwem, Skandynawią i Węgrami, natomiast pogorszeniu 
uległy kontakty z Czechami i Rusią. Władca rozpoczął starania o powołanie arcybiskupstwa w Gnieźnie 
wykorzystując męczeńską śmierć biskupa praskiego, Wojciecha Sławnikowica, który zginął w 997 r. w 
Prusach podczas misji chrystianizacyjnej. Jego osobę otoczono kultem, w 999 r. erygowano (założono) 
"arcybiskupstwo św. Wojciecha w Gnieźnie ". W 1000 r. cesarz Otton III odbył pielgrzymkę do grobu św. 
Wojciecha, odbył się zjazd gnieźnieński, na którym potwierdzono utworzenie arcybiskupstwa W Gnieźnie 
oraz trzech biskupstw. Bolesław otrzymał prawo inwestytury dostojników kościelnych (mianowania ich), 
Otton III uznał formalnie niezależność naszego księcia (nałożenie diademu cesarskiego i podarowanie 
Bolesławowi włóczni św. Maurycego były gestami o charakterze symbolicznym). Bolesław ofiarował 
cesarzowi relikwię św. Wojciecha (ramię) i 300 pancernych wojowników. Bolesław podjął u papieża starania 
o koronę królewską. 
Po śmierci Ottona III Bolesław był zmuszony do prowadzenia wojen z królem niemieckim Henrykiem II: 
1002-1005 - Chrobry zajął Milsko i Łużyce, interweniował w Czechach. Te działania wywołały kontrakeję 
króla niemieckiego wobec wzrostu potęgi Bolesława. Miały miejsce polsko-niemieckie walki w Łużycach i 
Milsku, podczas wyprawy na Polskę Henryk I1 otrzymał wsparcie Wieletów i Czechów. Zwycięstwa 
niemieckie doprowadziły do zawarcia w 1005 r. pokoju pod Poznaniem, na mocy którego Chrobry stracił 
Łużyce Milsko i Czechy, zatrzymał Morawy. 
1007-1013 - Chrobry zaatakował ziemie niemieckie, podjął marsz pod Magdeburg, co wywołało odwetowe 
wyprawy niemiecko-ezeskie (1010 - Śląsk, 1012 - niepowodzenia Niemców). Ponieważ Henryk był 
wówczas zaangażowany w ltalii, w 1013 r. zawarto pokój w Merseburgu - Chrobry został lennikiem Henryka 
II z Łużyc i Milska, uzyskał pomoc niemiecką w wyprawie na Ruś w zamian za pomoc Polaków w wyprawie 
Henryka do Italii; 
lOlS-1018 - Niemcy udzielili Polakom pomocy w wyprawie na Ruś, strona polska natomiast nie dotrzymała 
obietnicy pomocy Henrykowi II w ltalii. W dodatku Bolesław nawiązał kontakt z opozycją antyhenrykowską, 
co przyniosło wybuch wojny. Polacy unikali starć na otwartym polu, bronili się w grodach (1017 r. Niemcza, 
mimo przewagi niemieckiej nie zdobyto grodu). Niemcy doszli do Śląska, pomoc czeska okazała się 
nieskuteczna. Sytuację pogorszył atak Rusinów Jarosława Mądrego na Polskę. Mimo to udało się odeprzeć 
atak niemiecki. W 1018 r. zawarto polsko-niemiecki pokój w Budziszynie - Łużyce i Milsko pozostały przy 
Bolesławie, podobnie Morawy. Najważniejszym wynikiem tych wojen było utrwalenie niezależności Polski 
od Cesarstwa; 
- interweneje na Rusi - cel: odzyskanie Grodów Czerwieńskich i rozbicie sojuszu rusko-niemieckiego. 
Bolesław próbował utrwalić swe wpływy na Rusi poprzez małżeństwo swojej córki z księciem 

Świętopełkiem. W latach 1013-1014 podejmował wyprawy na Kijów, w 1018 r. zdobył bogate łupy i 
przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie. Nawiązał także przyjazne stosunki z księciem kijowskim, 
Jarosławem; 
- zainteresowanie sprawami południa i wschodu oderwało uwagę od Pomorza Zachodniego, które się 
częściowo usamodzielniło; 
- terytorium państwa Bolesława I Chrobrego w 1025 r. - Pomorze Wschodnie (Gdańskie), Wielkopolska, 
Śląsk z ziemią lubuską, Łużyce i Milsko, Małopolcka (;rnrlv (

erwieńckie Ma7OWSZ2 1 KuIaWV. 

MOraWV. 
MIESZKO II LAMBERT (1025-1034) 
Odziedziczył ziemie po ojcu, kontynuował ofensywną politykę wobec sąsiadów: wyprawy do Saksonii ( 
1028, 1030) przeciwko cesarzowi Konradowi II. Ingerował w wewnętrzne sprawy Czech, zawarł sojusz z 
Węgrami, który stanowił osłonę przed Czechami i Niemcami. 
Na przełomie lat 1030 i 1031, korzystając z pomocy ruskiej i niemieckiej, ziemie polskie najechał brat 
Mieszka 1I, książę Bezprym. Na znak zależności od cesarza odesłał na dwór niemiecki insygnia królewskie. 
Jego działania spowodowały kryzys wewnętrzny państwa. Bezprym został zamordowany w 1032 r. W 
wyniku jego najazdu od Polski odpadły: Grody Czerwieńskie - Jarosław Mądry, Morawy - książę czeski 
Brzetysław, Łużyce i Mińsko - cesarz Konrad II. 
Po śmierci Bezpryma Mieszko II powrócił do kraju ( 1032). Objął władzę wspólnie z bratem Ottonem, ale 
zrzekł się tytułu królewskiego i uznat zwierzchnictwo cesarza (ugoda w Merseburgu). Przed śmiercią w 1034 
r. Mieszko II ponownie zjednoczył ziemie polskie. 
Lata 1034-I039 to okres chaosu i walk wewnętrznych w Polsce - Czesi zajęli Śląsk i Małopolskę, 
usamodzielniło się Pomorze Wschodnie, na Mazowszu władzę uzurpatorską sprawował Masław (Miecław), 
splądrowana zostata Wielkopolska (najazd czeski ks. Brzetysława 1038-1039). Dysponujemy informacjami 
o powstaniu ludowym i reakcji pogańskiej. 
KAZIMIERZ I ODNOWICIEL (1034-1058) 
W 1039 r. syn Mieszka II, książę Kazimierz, korzystając z pomocy cesarskiej powrócił na ziemie polskie. 
Jego siedzibą był Kraków, panował nad Wielkopolską, Małopolską, ziemią łęczycko-sieradzką. 
W 1047 r. z pomocą księcia kijowskiego Jarosława Mądrego odzyskał Mazowsze, narzucił zwierzchność 
Pomorzu, ok. 1050 r. przyłączył do Polski Śląsk. Cesarz Henryk III uznał Śląsk za własność Kazimierza z 
koniecznością płacenia z tego terenu rocznego trybutu dla Czech. 
Dzięki zawarciu małżeństwa z księżniczką ruską książę prowadził aktywną politykę wschodnią - następcy 
będą ją kontynuować. 
BOLESŁAW II SZCZODRY (9058--1079) 
Prowadził aktywną politykę międzynarodową. W trakcie sporu papiestwa z cesarstwem znalazł sie w obozie 

re oriańskim, wvstepował przeciw cesarzowi 

- popierał buntujących się przeciw niemu Sasów, nie płacił Czechom trybutu ze Śląska, władcom 
nieprzychylnym Niemcom (Bela, Gejza, Władysław) udzielał poparcia jako kandydatom do tronu na 
Węgrzech. 
Kilkakrotnie wyprawiał się na Ruś Kijowską - 1073, 1077 - popierał księcia Izasława, złupił Kijów, utwierdził 
władzę polską nad Grodami Czerwieńskimi. Nie interesował się zbytnio ziemiami na północy kraju - 
Pomorze ostatecznie 
się usamodzielniło, do władzy doszły lokalne dynastie książąt pomorskich. 
WŁADYSŁAW I HERMAN (1079-1102) 
Nie koronował się, insygnia królewskie odesłał do cesarza, przeszedł do obozu antygregoriańskiego i 
popadł w zależność od cesarza Henryka IV. Za jego rządów duży wpływ na politykę mieli możni duchowni i 
świeccy - bezwzględne rządy w kraju sprawował palatyn Sieciech. Taka sytuacja miała wpływ na 
zawiązanie się opozycji. Władysław Herman uznał swojego nieślubnego syna Zbigniewa i wydzielił mu 
osobną dzielnicę, Śląsk (1093). Jego decyzja spowodowała podział na dwa państwa polskie. 
Trwały walki Sieciecha ze Zbigniewem i jego młodszym bratem, Bolesławem Krzywoustym. Wzrost liczebny 
opozycji antysieciechowej pozwolił na pokonanie palatyna Sieciecha i zmuszenie księcia Władysława 
Hermana do wydzielenia dzielnic. Około 1098 r. powstał następujący podział: Zbigniew: Wielkopolska, 
Kujawy i ziemia łęczycko-sieradzka; Bolesław Krzywousty: Małopolska i Śląsk, główne grody tych ziem 
zajęły załogi wojskowe ojca; Mazowsze i Kraków pozostały pod bezpośrednią wtadzą Władysława 
Hermana. 
Władysław Herman podejmował wyprawy łupieżcze na Pomorze - nie miały charakteru zdobyczy 
terytorialnych (podobnie jak do l I06 r. wyprawy Bolesława Krzywoustego).