Instrukcja wyboru if...else.
Obsługa wyjątków
Instrukcja wyboru if...else.
Obsługa wyjątków
Przegląd zagadnień
W programie w zależności od warunków - wartości pewnych zmiennych,
należy podjąć decyzję, czy pewne instrukcje mają być wykonane albo nie. W
programie do podjęcia tej decyzji używamy instrukcji wyboru. W tym rozdziale
poznamy pierwszą instrukcję wyboru if ... else. Druga instrukcja
wyboru switch zostanie przybliżona w rozdziale piątym.
Podczas konstrukcji algorytmu zakładamy pewne warunki początkowe (np.:
dopuszczalne wartości zmiennych, nieograniczona pamięć, dostęp do dysku,
dostęp do sieci itp.). Bywa, że z przyczyn zewnętrznych lub błędów
programisty lub użytkownika warunki te nie są spełnione. Do obsługi takich
sytuacji awaryjnych w języku C# ( a tak naprawdę w całym .Net Framework)
służą wyjątki.
Po skończeniu tego modułu studenci powinni:
Rozumieć działanie instrukcji if...else i potrafić ją używać.
Znać predefiniowane wyjątki.
Umieć przechwycić zgłaszany wyjątek.
Umieć zgłosić wyjątek.
Instrukcja wyboru if ... else
Instrukcja wyboru if ... else jest pierwszą instrukcją sterującą języka C#
omówioną w tym kursie.
W tej części modułu studenci:
Poznają definicję instrukcji if ... else
Nauczą się jak używać instrukcji if ... else
Definicja instrukcji if ... else
Instrukcja warunkowa if może mieć dwie formy:
1. if(warunek)
instr1;
2. if(warunek)
instr1;
else
instr2;
W przypadku pierwszym działanie instrukcji if jest następujące. Jeżeli
warunek ma wartość true, wtedy instrukcja instr1 jest wykonywana.
Natomiast, gdy warunek ma wartość false, instrukcja instr1 jest
pomijana.
W przypadku drugim, gdy warunek ma wartość true, wtedy instrukcja
instr1 jest wykonywana, ale instrukcja instr2 jest pomijana. Natomiast,
gdy warunek ma wartość false, instrukcja instr1 jest pomijana, ale jest
wykonywana instrukcja instr2.
Wcięcia użyte w powyższym kodzie oczywiście są opcjonalne, ale bardzo
zwiększają czytelność kodu. Pokazują zależności.
Częstym błędem popełnianym przez początkujących programistów jest
postawienie średnika tuż za nawisem "zamykającym" warunek.
if(warunek) ;
instr1;
Nie jest to błąd składni, więc kompilator nie zgłosi błędu, chociaż zgłosi
ostrzeżenie. W kodzie powyższym (ze średnikiem "po if") instrukcja instr1
będzie wykonywana zawsze, bez względu na wartość wyrażenia warunek. Od
wartości wyrażenia warunek zależy tylko tzw. instrukcja pusta.
Zazwyczaj chodzi o wykonanie warunkowe nie pojedynczej instrukcji, ale
całego ciągu instrukcji. Musimy umieścić wtedy wszystkie instrukcje w bloku
instrukcji (bloku kodu).
if(warunek)
{
instrT1;
...
instrTn
}
else
{
instrN1;
...
instrNn;
}
Stosowanie nawiasów klamrowych (bloku kodu) jest dozwolone również w
przypadku, gdy od wartości wyrażenia warunek zależy wykonanie
pojedynczej instrukcji. Zwiększa to czytelność kodu i pozwala uniknąć szeregu
błędów.
Wyrażenie warunek musi mieć wartość logiczną, true lub false. Nie
może być to. wartość numeryczna, jak w języku C/C++.
W wyrażeniu warunek stosujemy często operatory relacyjne i porównania w
połączeniu z operatorami logicznymi, np:
...
if(x > 10 && x < 100)
{
Console.WriteLine("x należy do przedziału
¬(0; 100).");
}
w powyższym kodzie sprawdzamy czy x należy do przedziału (0; 100), czyli
czy10<x<100. Wyrażenie 10<x<100 w języku C# powoduje błąd kompilacji.
Poniższy kod natomiast sprawdza czy x należy do sumy przedziałów:
...
if(x < 10 || x > 100)
{
Console.WriteLine("x jest mniejsz od 10 lub
¬większe od 100");
}
Zagnieżdżone instrukcje if ... else
Instrukcja if może być umieszczona zarówno w bloku kodu "tuż po if" jak i w
bloku kodu po else.
if(warunek1)
{
...
if(warunek2)
{
...
}
...
}
else
{
...
if(warunek3)
{
...
}
...
}
Stosowanie pojedynczej konstrukcji if ... else daje możliwość
dwuwariantowego wyboru. Stosując jednak zagnieżdżoną instrukcję if w
bloku else można uzyskać możliwość wielowariantowego wyboru.
if(warunek1) instrukacja1;
else if(warunek2) instrukcja2;
else if(warunek3) instrukcja3;
else if(warunek4) instrukcja4;
else instrukcja5;
W powyższym kodzie będzie wykonana albo instrukcja1 albo
instrukcja2 albo instrukcja3 albo instrukcja4 albo
instrukcja5. instrukcja5 będzie wykonana tylko wtedy, gdy żaden
warunek nie będzie prawdziwy (każdy będzie miał wartość false).
Stosując zagnieżdżenie warto zwrócić uwagę, że instrukcja else skojarzona
jest z najbliższą instrukcją if. Rozważmy następujący przykład:
if(warunek1)
if(warunek2)
instrukcja1;
else
instrukcja2;
W powyższym kodzie układ graficzny (wcięcia) sugerują, że instrukcja else
jest związana z instrukcją if(warunek1), ale naprawdę jest skojarzona z
instrukcją if(warunek2), czyli aby układ graficzny odzwierciedlał
rzeczywiste zależności w kodzie, należałoby go zapisać:
if(warunek1)
if(warunek2)
instrukcja1;
else
instrukcja2;
Jeżeli jednak instrukcja else powinna być powiązana z pierwszą instrukcją if
kod powinie wyglądać następująco:
if(warunek1)
{
if(warunek2)
instrukcja1;
}
else
instrukcja2;
Demo: Czy punkt należy do koła?
Uruchom Visual Studio. Otwórz projekt CzyWKole. Projekt ten jest częścią
rozwiązania Kurs\Demo\Modul3\Modul3.sln, gdzie Kurs jest
katalogiem gdzie skopiowano pliki kursu.
Skompiluj i uruchom program. Jako współrzędne punktu podaj wartości x = 2 i
y = 2. Jest to punkt P1. Na ekranie pojawi się napis:
Punkt należy do koła
1
P1
P2
Uruchom program po raz drugi. Tym razem podaj następujące wartości x = 5, y
= 2 - punkt P2. Na ekranie pojawi się napis:
Punkt nie należy do koła
W programie jest użyta metoda Sqrt kasy Math. Oblicza ona pierwiastek
kwadratowy np.:
double x = Math.Sqrt(4);
Powyższa linijka spowoduje obliczenie pierwiastka kwadratowego z czterech i
następnie podstawienie obliczonej wartości do zmiennej x.. Czyli x będzie
miało wartość dwa.
W programie występuje linijka:
double odleglosc = Math.Sqrt((x - SrodekX) *
(x - SrodekX)+(y - SrodekY)*(y - SrodekY));
którą można "matematycznie" zapisać
Zmienna odległosc będzie zawierać odległość punktu o współrzędnych
podanych przez użytkownika od środka koła.
2
2
)
(
)
(
SrodekY
y
SrodexX
x
odleglosc
Wyjątki
Zanim przejdziemy do omawiania implementacji wyjątków w języku C#, warto
wspomnieć, że dużą zaletą .Net Framework jest standaryzacja obsługi
wyjątków w wielu językach. Wyjątek zgłoszony w kodzie napisanym w języku
C# może zostać obsłużony w kodzie napisanym w języku Visual Basic i na
odwrót.
Mechanizm obsługi wyjątków powstał w celu rozwiązania następującego
problemu: W pewnym miejscu programu wykrywamy błąd, pewną niezgodność
z oczekiwaniami. Nie wiemy jednak jak wykryty błąd poprawić w miejscu jego
znalezienia. Przerywamy więc wykonywanie programu i szukamy miejsca w
programie, gdzie jest podane jak z danym błędem sobie poradzić. W przypadku
gdy w programie nie ma przepisu jak z danym błędem sobie poradzić lub jest
on w nieodpowiednim miejscu, program zostaje zamknięty i na ekranie pojawia
się okno dialogowe z komunikatem opisującym przyczyny zakończenia
programu.
W celu demonstracji zgłoszenia wyjątku można wykorzystać projekt Dzielenie,
który jest częścią rozwiązania Kurs\Demo\Modul3\Modul3.sln, gdzie
Kurs jest katalogiem gdzie skopiowano pliki kursu. W celu wymuszenia
zgłoszenia wyjątku jako wartość dzielnika należy podać 0 (zero).
W tej części modułu studenci:
Poznają predefiniowane wyjątki.
Nauczą się przechwytywać zgłaszany wyjątek.
Nauczą się zgłaszać wyjątek.
Typy wyjątków
Wyjątki w języku C# reprezentowane są przez obiekty - typy referencyjne. Na
slajdzie pokazaną mamy pewną hierarchię, jaką tworzą klasy wyjątków.
Strzałka pokazuje klasę wyjątku bardziej ogólną. Wyjątek bardziej ogólny
może reprezentować wszystkie wyjątki, które go uszczegóławiają.
Klasa Exception jest najbardziej ogólną klasą wyjątku i może reprezentować
wszystkie wyjątki.
Klasa ApplicationException reprezentuje wszystkie wyjątki
specyficzne dla danej aplikacji. Definicja specyficznych wyjątków, czyli
własnych, jest poza zakresem tego kursu.
Klasa SystemException jest klasą ogólną dla pewnej części
predefiniowanych wyjątków np.:
ArithmeticException - jest zgłaszany w razie wystąpienia błędu podczas
operacji arytmetycznych lub konwersji. Może być spowodowany np.: przez
dzielenie przez zero w dzieleniu liczb całkowitych
(DivideByZeroException), w przypadku wystąpienia nadmiaru
(OverflowException) - patrz temat konwersje i operator checked w
poprzednim rozdziale.
FormatException - jest zgłaszany np. przez metody klasy Convert, gdy
podany napis nie reprezentuje wartości, do której chcemy go
przekonwertować.
NullReferenceException - jest zgłaszany, kiedy używana jest
zmienna referencyjna, która ma wartość null.
OutOfMemoryException - jest zgłaszany, kiedy występuje
niewystarczająca ilość pamięci, np. gdy próbujemy utworzyć niwy obiekt
przy pomocy operatora new.
IndexOutOfRangeException - jest zgłaszany, gdy następuje odwołanie do
nieistniejącego elementu tablicy. Tablice są opisane w rozdziale szóstym
tego kursu.
ArgumentException - jest zgłaszany w przypadku, kiedy jeden z
argumentów dostarczanych do metody jest nieprawidłowy Może być to
spowodowane np. przesłaniem wartości null zamiast odwołania do
konkretnego obiektu (ArgumentNullException) lub przesłaniem
wartości spoza dopuszczalnego zakresu
(ArgumentOutOfRangeException). Więcej na temat przesyłania
argumentów do metody można znaleźć w rozdziale dziewiątym tego kursu.
Więcej klas reprezentujących wyjątki można znaleźć w MSDN LiIbrary pod
tematem "Exception Hierarchy".
Uwaga:
Na temat tworzenia hierarchii klas, czyli pojęcie dziedziczenie, opisane jest
dokładnie w kursie "Programowanie obiektowe".
Użycie bloków try i catch
W przypadku, gdy pewien fragment kodu może powodować zgłoszenie
wyjątku, a my chcemy go obsłużyć, czyli wiemy jak z danym błędem sobie
poradzić, umieszczamy dany fragment kodu w bloku try. Możemy
powiedzieć, że kod jest pilnowany lub próbowany na wystąpienie ewentualnych
błędów. Z każdym blokiem try musi być związany, co najmniej jeden blok
catch lub finally. O bloku finally będzie mówione w dalszej części
tego rozdziału. W po słowie catch w nawiasach okrągłych podajemy typ
wyjątku, który chcemy obsłużyć. W bloku kodu instrukcji catch podajemy
kod obsługi wyjątku.
try
{
//kod "pilnowany"
}
catch(TypWyjatku ex)
{
//kod obsługi wyjątku
}
Identyfikator ex jest uchwytem do zgłoszonego obiektu wyjątku.
Jeżeli podczas wykonywania kodu pilnowanego nie zostanie zgłoszony
żaden wyjątek, to instrukcje bloku catch (kod obsługi wyjątku) zostają
pominięte. W przypadku, gdy podczas wykonywania kodu pilnowanego
zostanie zgłoszony wyjątek typu takiego samego, jak który jest podany w
instrukcji catch lub typu, dla którego typ podany w instrukcji catch jest
typem ogólnym (bazowym), wtedy wykonanie kodu pilnowanego zostaje
przerwane i przechodzimy do wykonywania kodu obsługi wyjątku.
Pamięć zarezerwowana dla wszystkich zmiennych zadeklarowanych w bloku
try zostaje zwolniona, czyli zmienne lokalne zadeklarowane w bloku try
zostają zniszczone. Po wykonaniu wszystkich instrukcji kodu obsługi
wyjątku program przechodzi do wykonania instrukcji znajdujących się za
blokiem catch, oczywiście pod warunkiem, że w kodzie obsługi
wyjątku nie został zgłoszony żaden wyjątek.
W przypadku, gdy typ zgłoszonego wyjątku jest niezgodny z typem wyjątku
podanym w instrukcji catch, następuje próba znalezienia zewnętrznego bloku
try
, w którym omawiany wcześniej bloki try oraz catch są zawarte. Jeżeli
taki zewnętrzny blok zostanie znaleziony, sprawdzane jest, czy typ podany w
instrukcji catch związanej z zewnętrznym blokiem try, jest zgodny z typem
zgłoszonego wyjątku. Jeżeli typ jest zgodny, program przechodzi do wykonania
kodu obsługi wyjątku (oczywiście tego zewnętrznego), w przeciwnym razie
szukamy kolejnego zewnętrznego bloku try. Poszukiwania zewnętrznego
bloku try trwają aż do napotkania końca metody Main. Jeżeli nie zostanie
znaleziony blok try, z którym skojarzona jest instrukcja catch z odpowiednim
typem wyjątku, program zostaje przerwany i zostaje wyświetlony odpowiedni
komunikat o kłopotach z danym programem.
Jeżeli chcemy przechwycić wszystkie zgłoszone wyjątki w danym bloku try,
w instrukcji catch nie podajemy typu wyjątku:
try
{
...
}
catch
{
...
}
Rozwiązanie to uniemożliwia jednak uzyskanie dostępu do obiektu wyjątku,
który może zawierać ważne informacje na temat błędu. W celu przychwycenia
wszystkich wyjątków oraz uzyskania dostępu do informacji o błędzie, wyjątki
należy obsługiwać w następujący sposób:
try
{
...
}
catch(System.Exception ex)
{
...
}
Użycie wielu bloków catch
Z pojedynczym blokiem try może być skojarzonych więcej bloków catch.
Zgłoszony wyjątek może być obsłużony przez pojedynczy blok cache.
Wyjątek zostanie obsłużony przez ten pierwszy blok cache, którego typ jest
zgodny z typem zgłoszonego wyjątku. Ze względu na powyższe, niedozwolone
jest umieszczanie bloku catch z typem wyjątku ogólnym, przed blokiem
catch z typem wyjątku bardziej szczegółowym, ponieważ kod obsługi
wyjątku szczegółowego nigdy nie zostałby wykonany.
Blok finally
Często się zdarza, że chcemy wykonać pewne instrukcje bez względu na to, czy
nie było zgłoszonego wyjątku, czy wyjątek był zgłoszony i został obsłużony lub
czy został zgłoszony i nieprzechwycony.
Instrukcje, które muszą być zawsze wykonane na zakończenie bloku try
umieszczamy wewnątrz bloku finally. Blok finally może wystąpić tuż
za blokiem try, gdy z blokiem try nie ma związanego żadnego bloku catch
albo po wszystkich blokach catch skojarzonych z danym blokiem try.
try
{
...
}
catch(Exception ex)
{
...
}
finally
{
...
}
Demonstracja
Uruchom Visual Studio. Otwórz projekt Finally. Projekt ten jest częścią
rozwiązania Kurs\Demo\Modul3\Modul3.sln, gdzie Kurs jest
katalogiem gdzie skopiowano pliki kursu.
Skompiluj i uruchom program.
Przy pierwszym uruchomieniu jako wartość dzielnika podaj 5.
Zwróć uwagę, że żaden wyjątek nie został zgłoszony. Instrukcja bloku
finally została wykonana. Zakończ program.
Uruchom program ponownie. Jako wartość dzielnika podaj qwerty. Podanie
takiej wartości spowoduje zgłoszenie wyjątku FormatException. Zwróć
uwagę, że został przechwycony wyjątek i instrukcja bloku finally została
wykonana. Zakończ program.
Uruchom program ponownie. Jako wartość dzielnika podaj 0. Podanie takiej
wartości spowoduje zgłoszenie wyjątku DivideByZeroException. Zwróć
uwagę, że wyjątek nie został przechwycony, ale instrukcja bloku finally
została wykonana. Zakończ program.
Zgłaszanie wyjątków
Wyjątek możemy zgłosić samodzielnie. Służy do tego instrukcja throw:
throw new TypWyjatku();
Z wyjątkiem możemy skojarzyć również pewien komunikat, informujący o
źródłach błędu. Dokonujemy to w następujący sposób:
throw new TypWyjatku("Treść komunikatu");
Jak skorzystać z komunikatu, pokazane zostanie w przykładzie poniżej:
double dzielnik, iloraz;
try
{
dzielnik = Convert.ToDouble(Console.ReadLine());
if(dzielnik == 0)
throw new DivideByZeroException("Dzielnik nie
¬może mieć wartość zero!!!");
iloraz = 10.2 / dzielnik;
Console.WriteLine(iloraz);
}
catch (DivideByZeroException ex)
{
Console.WriteLine("Komunikat wyjatku: {0}",
ex.Message);
}
Wewnątrz bloku catch można ponownie zgłosić wyjątek, który jest właśnie
obsługiwany. W ten sposób będzie go można obsłużyć w bloku catch
skojarzonym z zewnętrznym blokiem try. Ponowne zgłoszenie wyjątku
odbywa się przy pomocy samego słowa throw.
try
{
...
}
catch(Exception ex)
{
...
throw ;
//ponowne zgłoszenie wyjątku
}
Pytania sprawdzające
1. Popraw błąd logiczny w poniższym przykładzie:
if(x < 0) ;
Console.WriteLine("x jest liczbą ujemną");
Odp.
Z kontekstu wynika że poleceni
Console.WriteLine("x jest liczbą ujemną");
powinno zależeć od warunku if. Bezpośrednio po instrukcji if nie powinno
być średnika.
if(x < 0)
Console.WriteLine("x jest liczbą ujemną");
2. Napisz fragment kodu, który sprawdza, czy zmienna x jest parzysta i
wypisuje odpowiedni komunikat o tym na ekranie.
Odp.
if(x % 2 == 0)
Console.WriteLine("x jest liczbą parzystą");
3.
Napisz fragment kodu, który sprawdza czy zmienna p oznaczająca
prawdopodobieństwo jest spoza przedziału <0,1>. Jeżeli jest, zgłoś wyjątek
ArgumentException.
Odp.
if(p < 0 || p > 1)
throw new ArgumentException("Wartość
¬parametru p musi być z przedziału <0; 1>!");
4. Dlaczego w poniższym kodzie zgłaszany jest błąd kompilatora?
try
{
...
}
catch (Exception ex) {...}
catch (IOException) {...}
Odp.
W powyższy kodzie jest błąd, ponieważ instrukcja catch obsługująca
bardziej ogólny typ wyjątku, występuje przed instrukcją catch z typem
wyjątku bardziej szczegółowym.
Laboratorium
Ćwiczenie 1
Utwórz programu, który obliczy pierwiastki równania kwadratowego:
ax
2
+bx+c=0.
1. Uruchom Visual Studio
Naciśnij przycisk Start systemu Windows, wybierz Wszystkie Programy
następnie Microsoft Visual Studio 2005/ Microsoft Visual Studio 2005.
2. Utwórz nowy projekt
a. Z menu File wybierz New/Project...
b. W oknie dialogowym New Project określ następujące właściwości:
i. typu projektu: Visual C#/Windows
ii. szablon: Console Application
iii. lokalizacja: Moje Dokumenty\Visual Studio 2005\Projects\
iv. nazwa projektu: Delta.
v. nazwa rozwiązania: Lab3
3. Wewnątrz metody Main napisz następujący kod:
a. Zadeklaruj następujące zmienne rzeczywiste a, b, c, x1, x2, delta.
Zmienna a, b, są parametrami równania kwadratowego, w zmiennych
x1, x2 będziemy przechowywać wartości pierwiastków, zmienna delta
jest zmienną pomocniczą:
double a, b, c, x1, x2, delta;
b. Ustaw blok try catch. W bloku catch przechwyć wszystkie wyjątki i
wypisz wiadomość związaną z zgłoszonym wyjątkiem:
try
{
...
}
catch(Exception ex)
{
Console.WriteLine("Program został przerwany.
¬{0}", ex.Message);
}
c. Po bloku catch zatrzymaj program, aby użytkownik mógł obejrzeć
wyniki.
...
Console.ReadKey();
Dalsza część kodu będzie umieszczona w bloku try
d.
Pobierz od użytkownika wartość parametru a. Jeżeli wartość jest równa
zero zgłoś wyjątek.
...
Console.Write("Podaj wartość parametru a: ");
a = Convert.ToDouble(Console.ReadLine());
if(a == 0)
{
throw new Exception("Parametr a powinien być
¬różny od zera");
}
e. Pobierz od użytkownika wartości parametrów b i c:
...
Console.Write("Podaj wartość parametru b: ");
b = Convert.ToDouble(Console.ReadLine());
Console.Write("Podaj wartość parametru c: ");
c = Convert.ToDouble(Console.ReadLine());
f. Oblicz wartość parametru delta dla podanych parametrów.
delta = b * b - 4* a * c;
g.
Jeżeli delta jest większa od zera oblicz oba pierwiastki i wypisz ich
wartości na ekranie.
...
if(delta > 0)
{
x1 = (-b - Math.Sqrt(delta))/(2*a);
x2 = (-b + Math.Sqrt(delta))/(2*a);
Console.WriteLine("Równanie ma dwa
¬pierwiastki:");
Console.WriteLine("\tx1 = {0}", x1);
Console.WriteLine("\tx2 = {0}", x2);
}
h. W przeciwnym razie sprawdź czy delta jest równa 0 i oblicz
pojedynczy pierwiastek. Jeżeli nie, wypisz, że równanie nie ma
pierwiastków rzeczywistych
...
else
{
if(delta == 0)
{
x1 = -b/(2*a);
Console.WriteLine("Równanie ma jeden
¬pierwiastek rzeczywisty:");
Console.WriteLine("\tx1 = {0}", x1);
}
else
{
Console.WriteLine("Równanie nie ma
¬pierwiastków rzeczywistych.");
}
}
4. Skompiluj i uruchom program.
Ćwiczenie 2
Napisz program, który oblicza wartość wyrażenia:
1. Dodaj do bieżącego rozwiązania nowy projekt
a. Z menu File wybierz Add/New Project...
b. W oknie dialogowym Add New Project określ następujące
właściwości:
i.
typu projektu: Visual C#/Windows
ii.
szablon: Console Application
iii.
nazwa projektu: Wyrazenie.
2. Uczyń nowo utworzony projekt projektem startowym
a. Zaznacz projekt Wyrazenie w okienku Solution Explorer i z menu
kontekstowego wybierz Set as StartUp Project.
albo, gdy rozpoczynasz laboratorium od tego ćwiczenia
wartosci
h
pozostalyc
dla
y
x
y
x
dla
y
i
x
dla
xy
z
0
lub
0
10
0
0
1. Uruchom Visual Studio
Naciśnij przycisk Start systemu Windows, wybierz Wszystkie Programy
następnie Microsoft Visual Studio 2005/ Microsoft Visual Studio 2005.
2. Utwórz nowy projekt
a. Z menu File wybierz New/Project...
b. W oknie dialogowym New Project określ następujące właściwości:
i. typu projektu: Visual C#/Windows
ii. szablon: Console Application
iii. lokalizacja: Moje Dokumenty\Visual Studio 2005\Projects\
iv. nazwa projektu: Wyrazenie.
v. nazwa rozwiązania: Lab3
3. Wewnątrz metody Main napisz następujący kod:
a. Zadeklaruj cztery zmienne rzeczywiste x, y, z, v.
double x,y,z;
b. Pobierz od użytkownika wartości zmiennych x, y:
Console.Write("Podaj wartość zmiennej x: ");
x = Convert.ToDouble(Console.ReadLine());
Console.Write("Podaj wartość zmiennej y: ");
y = Convert.ToDouble(Console.ReadLine());
c.
Sprawdź czy zmienna x i zmienna y nie są mniejsze od zera. Jeżeli są,
do zmiennej z wstaw wartość iloczyny xy.
if(x < 0 && y < 0)
{
z = x * y;
}
d.
W przeciwnym wypadku sprawdź czy zmienna x lub zmienna y ma
wartość zero. Gdy tak jest, do zmiennej z wstaw wartość 10, natomiast
w przeciwnym razie do zmiennej z wstaw sumę x + y.
else
{
if(x == 0 || y == 0)
{
z = 10;
}
else
{
z = x + y;
}
}
e.
Wypisz wartość zmiennej z, a następnie zatrzymaj program, aby
użytkownik mógł obejrzeć wyniki.
Console.Write(" z = {0}" , z);
Console.ReadKey();
4. Skompiluj i uruchom program.